Αυτός ατίθασος και εγ'ω τρελοκομείο!!!

[Stellinula]

Καλησπέρα γονεις,

 

εχω θεμα με τον 23 μηνων γιο μου. Απο που να ξεκινησω δεν ξερω αλλά θα τα περιγράψω οπως αισθανομαι. Ο μικρός δεν θελει τιποτα, τα βαριετε ΟΛΑ πολυ γρογορα, οτι παιχνιδια και δραστηριοτητες και αν κανουμε ασχολειτε 5 λεπτά το πολυ δεκα και μετα κανει κατι αλλο και αυτο πάλι για 5 λεπτα και ουτο καθεξης...

 

Τα θελει ΟΛΑ μα ΟΛΑ δικά του, ακομα και αυτα που δεν ειναι για αυτον, αν δεν του δωθουν θα αρχισει να χωνει σφαλιαρες στο κεφάλι του , να ουρλιαζει και να χτυπιετε. Παιρνει φόρα και βαραει το κεφαλι του σε πόρτες και τοιχους.

 

Τα παιχνιδια του πλέον δεν τα παιζει γιατι βαριετε, ειναι σε μια γωνια ΟΛΑ απειραχτα και καθονται. Θελει να ανεβαινει στον υπολογιστη να βαραει πληκτρολόγια και ποντίκια και την οθονη...Στο τσακ προλαβαινουμε καθε φορα μην τα σπάσει.

 

Επίσης δεν ξερω αν εχετε αντιμετωπισει κατι παρόμοιο, οτι καινουργιο και να του πάρουμε για τον παιδικο του χωρο, καταληγει στην αποθηκη γιατι θα το πιάσει και θα το κοπαναει κατω μεχρι να το σπάσει...Του πηραμε ξυλινο τραπεζι και καρεκλιτσες σετ χρωματιστες να καθετε και μεσα σε 2 ωρες απο την αφιξη στο σπίτι και την συναρμολογηση τους ειχε σπάσει την μια καρέκλα και αναποδογυριζε τον τραπεζι και το κοπαναγε παντού. του πηραμε τραπεζακι εκμαθησης με διαφορα παιχνιδια επάνω ειχε την ιδια τυχη με την καρέκλα και το αλλο τραπεζακι....

 

εχει σπάσει κατα τόπους το λαμινέιτ του σαλονιου (δεν ειναι δικο μας το σπίτι, ειμαστε με νοικι).

Τις προαλλες που του απαγορεψαμε να κανει κάτι πηγε και τραβηξε το τραπεζομαντηλο του τραπεζιου και προλαβα τελευταια στιγμη μην φυγει κάτω βαζο και πιατελες με μελομακαρονα κουραμπιεδες....

 

ειμαι απογοητευμενη, στρεσαρισμενη και αγχωμενη, δεν ακουει ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. 100 φορες να του το πεις με το ηρεμο τροπο, το χερι να του παρεις, πόσες φορές να του μιλησεις ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑ, αν του φωναξω παρα πολυ εντονα σταμάταει και τότε ειναι που ουρλιαζει και κανει ΟΛΑ τα παραπανω... Δεν ξερω πλέον πως να το αντιμετωπισω!!

 

Υπομονη να κανω? Οκ μεχρο πότε? Θα ηρεμησει ποτε? Υπαρχει καποιος αλλος τροπος να κανουμε κατι? Όσο για το θεμα των δραστηριοτητων εδω στην Αγγλια οταν εχει καλό καιρο πάμε στην παιδικη χαρά στο πάρκο και λιωνει στο παιχνιδι αρκετη ωρα. Οταν γυρισουμε σπίτι ξανα τα ιδια βεβαια.

[itsme]

Οταν χτυπιέται εσύ τι κάνεις; Εγώ τον αφήνω μόνο του και του λέω "δεν σου το δίνω για αυτόν τον λόγο, ξέσπασε αν θες, εγώ θα είμαι στο σαλόνι". Το 'κανε μία, δύο, είδε πως δεν πιάνει, το'κοψε.

 

Αυτό με τα παιχνίδια είναι πονεμένη ιστορία, ούτε εμένα ασχολείται κι έτσι τα μάζεψα όλα και τα έδωσα! Τα πολλά παιχνίδια τους κάνουν κακό.

Δεν του παίρνω άλλα παιχνίδια, όχι πριν αρχίσει να τα εκτιμάει.

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

ολα τα παιδακια λιγο η περισσοτερο περνανε απο αυτη την φαση. ΔΥΣΤΥΧΩΣ θελει πολυ υπομονη απο τους γονεις , γερα νευρα, γερο στομάχι γιατι ξέρω πολυ καλά ότι ειναι ψυχοφθορο για τους γονεις , καποια στιγμη θα το ελλατωσει έως ότου το σταματήσει. Υπάρχουν δύσκολα παιδάκια που μετά γίνονται αρνάκια ................. το λέω για να παρηγοριέμαι και εγω :rolleyes:

[Stellinula]

Βρε κοριτσια μου παιρνει φόρα και χτυπαει το κεφάλι του στον τοιχο, στις πόρτες ουρλιαζει, αρχιζει και πετάει και σπάει οτι βρει μπροστά του...

 

itsme λες να κανω το ιδιο με τα παιχνιδια , να τα εξαφανισω ΟΛΑ λες? Πραγματικα ειναι τωρα ποσος καιρος που δεν τα πειράζει ΚΑΘΟΛΟΥ...Ασχολειτε με ΟΛΑ τα υπολοιπα εκτος απο τα παιχνιδια του....

 

Σωτηρια μου, γερα νευρα εχεις δικιο, ειμαστε μονοι μας με τον συζηγο...Κυριως δηλαδη εγω το εχω ΟΛΗ μερα αυτος εχει και την εργασια του....Δεν εχουμε καμια μα καμια βοηθεια απο κανεναν (ποτε δεν ειχαμε) με αποτελεσμα να ειναι να νευρα μας κρόσια, αλλα προσπαθουμε να το παλέψουμε....

 

Ποσο μαλλον που θελουμε καποια στιγμή να κανουμε και δευτερο μωράκι , τόσο καιρο δεν εχουμε προχωρησει γιαυτο τον λόγο...

 

Εσεις βρε κοριτσια τι δραστηριοτητες κανετε μαζι τους? ή δεν κανετε?

 

εμεις ξεκιναμε να ζωγραφισουμε παιζει λίγο φευγει και παει στο πισι και ουρλιάζει, ξεκιναμε να παιξουμε κατω με την μπαλα μας παρατάει και παει στο πισι πάλι ή θα χτυπηθει κατω σαν χταποδι...

 

Δεν ξερω εχω αγανακτισει!

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

Αν τον εβαζες σταθμο ... το πιο πιθανο ειναι οτι σαν μονοχαποδι θα εχει βαρεθει τα παιχνιδια και εχει λιγο κακομαθει απο μονος του

[AthinaP]

Εμάς σε αυτές τις ηλικίες με αυτή την ιδιοσυγκρασία μας έσωζαν οι βόλτες. Επειδή ο δικός μας ήταν τέτοια λέρα σαν τον δικό σου, είδα ότι ήθελε συνεχώς απασχόληση και σπίτι κάποια στιγμή εξαντλούνταν τα πάντα.

 

Πάντως μια φορά που δοκίμασε να χτυπηθεί κάτω το έκανε τόσο άγαρμπα και προσέχοντας μη χτυπήσει που έσκασα στα γέλια και έκτοτε δεν το ξαναέκανε. Δηλαδή τον κορόιδεψα, να το πω έτσι και ντράπηκε, δεν το ξαναέκανε. Φαινόταν ότι το είχε δει από κάποιο άλλο παιδάκι και προσπαθούσε ανεπιτυχώς να το αντιγράψει.

 

Γύρω σε εκείνη την ηλικία είχαμε αρχίσει το πολύ μπίρι μπίρι και αυτό τον απασχολούσε αρκετά. Τριών ετών είχαμε πιάσει παγκόσμια ιστορία, γεωγραφία, το ανθρώπινο σώμα, το γενεαλογικό μας δέντρο, ιστορίες από τα δικά μας παιδικά χρόνια και γενικά ότιδήποτε τον ενδιέφερε... 3,5 μπορούσε να δει για αρκετή ώρα ταινίες και μετά από λίγο καιρό ανακάλυψε και τον υπολογιστή...

 

Τέλος πάντων, πιστεύω ότι το κενό σε αυτή την ηλικία και εφόσον δεν μπορείτε να βγαίνετε μπορεί να το καλύψει η επικοινωνία. Εμείς βλέπαμε και βιντεάκια στο youtube. Τρένα, κοτοπουλάκια που σκάγαν από το αυγό, παπαγάλους που μιλούσαν, πάπιες με τα παπάκια τους, τραγουδάκια, γενικά κάτι να περνάει καλά και όσο γίνεται εποικοδομητική και η δική μου ώρα και η δική του.

 

Παιδάκια μπορεί να θέλει και παρέες σιγά σιγά, αλλά προσωπικά αν ήμουν σπίτι δεν θα έστελνα παιδί τόσο μικρό. Μπορεί ίσως να βρίσκεται με παρέες σποραδικά για κανένα χρόνο ακόμα;

[stella261011]

16 μηνων περασαμε μια αναλογη φαση κατα την οποια ο μικρος μου οταν ηθελε κατι (το δικο του) τσιριζε με οση φωνη εχει εκλαιγε ,τεντωνοταν σαν τοξο προς τα πισω κ επεφτε κατω και χτυπιοταν!!!μια χαρα δηλαδη για το νευρικο μας συστημα!βεβαια δεν κρατησε για πολυ .εκεινη την ωρα σε καμια περιπτωση δεν θα φωναξεις ουτε θα δειξεις οτι ανησυχεις μην παθει τιποτα,αλλα με σταθερη φωνη και βλεμα του μιλας του λες αγορι μου αυτο που θελεις δεν γινεται γιατι αυτο εκεινο κλπ και με τη σταση σου του δειχνεις πως δεν υπαρχει περιπτωση να αλλαξεις γνωμη.περιμενεις να ηρεμησει μονος του και οταν αυτο γινει τον επιβραβευεις με ενα φιλακι που σε ακουει και καταλαβαινει τι του λες!ο δικος μου ειναι τωρα 19 μηνων και δεν το ξανακανε,οταν απαιτει κατι που δεν μπορει να εχει πολυ απλα αφου του εξηγησω για ποιο λογο δεν μπορει να το εχει μετα ηρεμει.παιζει τεραστιο ρολο η σταση σας γιατι τα παιδια δοκιμαζουν τα ορια τους αλλα και τα δικα μας για να δουν μεχρι που τα ''παιρνει'' για να απαιτουν.μεχρι 3 ετων βαζεις ορια μετα εχει διαμορφωθει ο χαρακτηρας τους και ειναι πολυ δυσκολο!υπομονη !

[my_Kelly]

Μαζεύεις τα πολλά παιχνίδια ΑΜΕΣΑ, και αφήνεις 1 που θεωρείς πως έχει ενδιαφέρον γι'αυτόν. Κάνεις τον χώρο "ασφαλή" και όταν τον πιάνει ο παροξυσμός τον αφήνεις να χτυπηθεί. Είναι ικανά τα άτιμα να κοπανιούνται γκαρίζοντας στο πάτωμα για 45 λεπτά. Εσύ κάνεις τη δουλειά σου ατάραχη (πχ μαγειρεύεις) αλλά τον τσεκάρεις πότε πότε χωρίς να του μιλήσεις για να δεις αν κοντεύει η κρίση να περάσει. Όταν δεις και σταματάει, περιμένεις να σε πλησιάσει, κάνετε αγκαλίτσα και μετά θα είναι σαν να μη συνέβη τίποτα. Ο πιτσιρίκος θα έχει ξεσπάσει (και θα έχουν σπάσει τα δικά σου νεύρα αλλά αυτός θα έχει μάθει πως το δικό του δεν περνάει πάντα). Αν γίνει το σκηνικό που σου περιγράφω 6-7 φορές, τότε θα μπει στο μυαλουδάκι του ότι όσο και να κουράζεται "δεν τον παίρνει" οπότε θα αρχίσει να μειώνεται ο χρόνος τσιρίγματος.

Άλλο κόλπο που πιάνει στη δική μου στρίγκλα είναι μόλις ξεκινάει το αμόκ, να της αποσπώ την προσοχή. Τη βουτάω και την πάω στο δωμάτιό της να δούμε τις πεταλούδες στον τοίχο.

Επίσης πρόσεξα ότι έγραψες πως αφήνει τα παιχνίδια του και κοπανάει το pc. Προφανώς είναι γιατί του έχει άχτι, σου λέει "γιατί αυτοί όλο εκεί κάθονται κι εμένα δε μ'αφήνουν". Εγώ εκτός του ότι της έχω πάρει δικό της λαπτοπ (το οποίο το φτύνει κανονικότατα) όταν βλέπω να θέλει το pc πάσει θυσία, το κλείνω. Το κλείνω και πάω να καθίσω μαζί της στο τραπεζάκι της, απλώνουμε χαρτιά και (προσπαθούμε) να ζωγραφίσουμε. Γενικά, να είσαι creative. Όσο πιο πολύ νευριάζεις και απελπίζεσαι τόσο ο μικρός θα σε πατάει κάτω. Είναι νόμος !

[AthinaP]

To να πάει παιδικό τώρα το βρήκα ως κακή ιδέα αλλά ήθελα να εξηγήσω γιατί. Πιστεύω ότι αν πάει τώρα, δεν θα μπορεί να διαχειριστεί αρκετά πράγματα και θα καταληξει να περνάει αρκετή ώρα στην καρέκλα της σκέψης ή να ξεσηκώσει αρκετές αρνητικές συμπεριφορές, γιατί υπάρχουν παιδιά που ξέρουν να αντιγράφουν ειδικά αυτές...

 

Δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πάει καλά, αλλά αν ήμουν μαμά που δεν δουλεύει, θα προσπαθούσα, να βρω έναν χώρο που θα ενέπνεε απόλυτη εμπιστοσύνη. Δύσκολο σε αυτές τις ηλικίες, όταν μιλάμε για "δύσκολα" παιδιά. Πιστεύω, να το πω έτσι, είναι δική σου δουλειά να επιβλέπεις την ωρίμανση του παιδιού και έτσι θα ενταχθεί καλύτερα στο σχολειο στο μέλλον, αφού θα έχει ωριμάσει και θα έχει κοινονικοποιηθεί με άλλες παρέες και με δική σου επίβλεψη και χωρίς να σταμπαριστεί από τα μικρά χρόνια ως το ζωηρό.

 

Αν πάλι βλέπεις το σταθμό ως ενδεχόμενο επειδή χρειάζεσαι κάποιες ώρες διάλειμμα για να ανασυνταχθείς έχεις δικαίωμα και μπορεί να κάνει καλό σε όλους, αλλά να το κάνεις πιο συνειδητά. Μπορεί πάλι επειδή ζείτε σε ξένη χώρα, να χρειάζεται το παιδί να μάθει τη γλώσσα αρκετά καλά, πριν μπει στην υποχρεωτική εκπαίδευση.

[AthinaP]

Να συμπληρώσω...

 

Αφού τα πάει καλά με τις βόλτες, μπορείτε να κάνετε πιο πολλές βόλτες μέχρι να περάσει αυτή η φάση; Είστε κοντά στο Λονδίνο; Έχει άπειρα μέρη για ωραίες βόλτες... Σε αυτές τις ηλικίες δεν πιάνει μόνο να τους λες τι να μην κάνουν (και αν σ'ακούσουν) αλλά να τους δείχνεις και θεμιτούς τρόπους να ξοδεύουν τη μέρα τους.

 

Βέβαια όλα αυτά πολύ γενικά, γιατί υπάρχουν και παιδιά που είναι δύσκολα από ιδιοσυγκρασία και δεν τα πιάνεις πουθενά!

 

Πάντως το θεωρώ δώρο να είναι μια μαμά με το παιδί σε αυτές τις ηλικίες, είναι όμως και η κούραση που συσσωρεύεται... Αν αφήσεις το παιδί στο σύζυγο για λίγο έχεις να κάνεις κάτι ευχάριστο να πάρεις λίγο τα πάνω σου;

 

Αυτό με το να σπάει πράγματα, προσωπικά δεν το είχα δεχτεί και δεν γινόταν, αν και ο δικος μου όλο και κάτι έβρισκε να μας τεντώνει τα νεύρα. Ήταν πολύ εφευρετικός. Σε αυτές τις ηλικίες όταν ξεπερνούσε τα όρια είχα ένα παρκοκρέβατο που τον πάρκαρα για λίγο, αφού βέβαια τον είχα προειδοποιήσει να μην κάνει κάτι και πήγαινε στο βρόντο. Αυτό με το παρκοκρέβατο ήταν το πιο ήπιο που μπορούσα να σκεφτώ και ήταν αποτελεσματικό. Δεν χρειάστηκε να το χρησιμοποιήσουμε πολλές φορές.

 

Γενικά όμως, δεν ήταν να αφήσουμε μια αρνητική συμπεριφορά να πέσει κάτω, ήταν σαν να τη δεχόμαστε και μετά ήθελε πολλή προσπάθεια και συνέπεια από μέρους μας για να αλλάξει. Είναι το στυλ του παιδιού αυτό. Δεν είναι όλα τα παιδιά έτσι. Ευτυχώς βέβαια! Το δίδυμο αδερφάκι του δικού μας του ταρζάν, καμία σχέση.

[Λαΐδα]

ασ'τον να χτυπηθει αλλα μεινε σταθερη στα 'οχι' σου.....δεν ειναι τιποτα, απλα ειναι πανεξυπνος και σε κανει ο,τι θελει! Θα του περασει μονο αν σταματησεις να το επιτρεπεις.

[alcyon]

Συννεφάκι σκέψης μικρού παιδιού:

Ουφ, βαριέμαι! Θέλω να παίξω! Χμμμμ ....(κοιτάει γύρω)..... Κανένας δεν είναι εδώ για παιχνίδι! Ουφ... με ποιον να παίξω;;! Αααα!! Η μαμά!! (αναζητά μαμά η οποία είναι απασχολημένη με δουλειά του σπιτιού)... ουφφφφ βαριέμαι! Πώς θα με κοιτάξει;;; Αααα ναι!! Όταν χτυπάω και κλαίω με κοιτάζει! Και όταν κάνω επικίνδυνα πράγματα με κοιτάζει.... χμμμμμμμμ

[κάπου εδώ... σκάει η πρώτη ζημιά]....

 

 

Λίγο αργότερα...

Ουφ βαριέμαι!!... Η μαμά με προσέχει τελικά όταν εγώ κάνω "ζουζουνιές"! Τέλεια... τι να κάνω τώρα.... ας δοκιμάσω να σκαρφαλώσω στο πολύφωτο!

 

Λίγο πιο κάτω....

Ωραίο το καινούριο μου παιχνίδι. (... παίζει....) .... Ουφ βαριέμαι!! Και δεν έχω κάποιον να παίξω με το καινούριο μου παιχνίδι! Με ποιον να το μοιραστώ; [κάπου εδώ, τσατίζεται... και το κοπανάει]

 

 

-----------

Σαφώς και δεν ξέρω το παιδάκι και σε καμία περίπτωση δε μπορεί κάποιος να βγάλει συμπεράσματα. Πρακτικές και σωτήριες οι συμβουλές για σταθερότητα και επιμονή από μέρους σου. Χρήσιμη επίσης η υπομονή ... πάλι από μέρους σου.

Έχω την εντύπωση όμως πως παράλληλα με αυτό, αν βρίσκατε έναν τρόπο για να έρχεται σε επαφή με άλλα παιδιά σε συστηματική βάση, θα σου έλυνε ένα μεγάλο μέρος της δύσκολης καθημερινότητας. π.χ. Καθημερινή βόλτα στην παιδική χαρά (όπου ενδεχομένως να βρεθεί και σταθερή παρεούλα), ή εγγραφή σε κάποιον παιδικό σταθμό ή αν βρείτε κάποιο κέντρο με δημιουργική απασχόληση ή κάποιους συγγενείς με παιδιά ή γείτονες ή φίλους κτλ κτλ....

[AthinaP]

A... και για τα ξεσπάσματα... Σίγουρα στην οικογένεια δεν έχει κανείς ποτέ κάποιο ξέσπασμα που φαίνεται στο παιδί ότι δίνει παράδειγμα; Δεν ξέρεις τι συμβαίνει στο μυαλουδάκι τους. Αν ξεσπάσει ο γονιός "δικαιολογημένα" επειδή το παιδί χάλασε πχ το έπιπλο της ιδιοκτήτριας, το παιδί βρίσκει ΟΚ να ξεσπάει για πράγματα που στο δικό του μυαλουδάκι είναι σημαντικά και που μπορεί να τα ξέρει μόνο αυτό γιατί δεν ξέρει πώς να τα πει. Τον στενεύει το παντελόνι, νυστάζει, δεν θέλει να χτυπάς παλαμάκια στο ρυθμό ενός τραγουδιού... Ναι, αυτά ήταν μεταξύ άλλων λόγοι ξεσπάσματος που το παιδί μπορούσε να τα εκφράσει χρόνια μετά.

 

Θέλω να πω ότι εφόσον έχετε τέτοιο παιδί να προσέχετε και το δικό σας τρόπο αντίδρασης στα πράγματα. Να υπάρχουν συνέπειες για αρνητικές συμπεριφορές, αλλά αυτές να μην είναι ξεσπάσματα δικά σας.

[Niki81]

Αχ αυτα τα διχρονα...και ο δικος μου μια απο τα ιδια.Πεισματαρης και νευροσπασμα....βαλε και την ζηλια λογω του μωρου..ερχεται το πραγμα και ολοκληρωνεται.Βεβαια ειναι και αυτα τα ατιμα τα γονιδια.Και εμεις δυστυχως ετσι ειμαστε.ξεροκεφαλοι και οι 2 και τα νευρα τσιτα...πως να βγει ηρεμο το παιδακι μου.

 

Αρχικα θελει σταθερη συμπεριφορα.Για παραδειγμα εγω αν πω οχι ειναι οχι...δεν το παιρνω πισω.Και ο μικρος ακουει.Θελει πχ να παρει το κινητο να το πεταει κατω.Του το παιρνω και λεω οχι αυτο...αυτο ειναι της μαμας.Θα αρχισει τη γκρινια...θα κλαιει θα χτυπιεται αλλα πολυ γρηγορα θα το παρει αποφαση γιατι ξερει οτι απαξ και ειπα οχι δεν θα το παρει.Ο μπαμπας μας απο την αλλη θα πει οχι το κινητο...θα κλαψει ο μικρος...θα χτυπηθει και μετα ο καλος μπαμπακας θα του πει οκ αντε παρτο για λιγο.Ε αυτο ηταν .Τον εχει παρει πρεφα το παιδι και τον χειριζεται τελεια.Θα γκρινιαζει γιατι ξερει οτι στο τελος θα γινει το δικο του.Μεχρι να επεμβω να πω εγω οχι οποτε σταματαει.

 

Επισης θελει κουβεντα...κουβεντα και παλι κουβεντα.πχ εχουμε πει δε χτυπαμε και δεν πεταμε πραγματα στο μωρο και σε κανεναν αλλον.Πολλες φορες απο τη ζηλια και τα νευρα παει και χωνει καμια ψιλη στο μωρο.Αν εκεινη τη στιγμη τον μαλωσω και αρχισω τις φωνες το εχασα το παιχνιδι.θα συνεχισει να πηγαινει γυρω γυρω απο το μικρο μεχρι να βρειευκαιρια να τον βαρεσει.Τον πιανω τον βαζω να κατσει στον καναπε τον περνω αγκαλιτσα και με ομορφο τροπο του εξηγω πως δεν ειναι ωραιο αυτο που κανει...πως αν αβαραει κανενα παιδακι δε θα θελει να παιξει μαζι του...πως δε βαραμε αλλα κανουμε μονο αγκαλιτσες.Αμεσως ηρεμει και μετα παμε μαζι και δινουμε φιλακι στο μωρο και του ζηταμε συγγνωμη.Οι φωνες στο δικο μου τουλαχιστον το παιδι δεν πιανουν.Μονο χειροτερα κανουν τα πραγματα.

 

Παιζουμε με τζ αυτοκινητακια.Μετα τα 10 λεπτα βαριεται και αντι να τα τσουλαει αρχιζει να τα πεταει απο δω και απο κει.Απλα μαζευω τα αυτοκινητακια τα κρυβω και λεω τελος τα αυτοκινητακια...θα κανουμε κατι αλλο.

 

Τον πιανει αμοκ και αρχιζει τις χαζομαρες...τον βαζω στον καναπε και αρχιζω να τον γαργαλαω...περναει η κριση σε χρονο dt.

 

 

Θα συμφωνησω με την alkyon πως ολα γινονται απο βαρεμαρα.Μη περιμενεις να παιξει μονος του για πανω απο 10 λεπτα...δεν προκειται.Σε οτι κανεις βαζε τον να σε βοηθαει και οποτε μπορεις εξω βολτα.

 

Οταν αρχισει τις μαμουδιες παρτον και βαζε τον να κανει κατι αλλο να ηρεμησει.Απασχολησε τον.

 

Μη του λες συνεχως οχι.Βαζε προτεραιοτητες.Προσωπικα οχι λεω μονο σε εξαιρετικα επικινδυνα πραγματα.Τα υπολοιπα που σκαρφιζεται να κανει τον αφηνω να δοκιμασει για λιγο μαζι με μενα να του περασει η ξεροκεφαλια.

Οταν του λες οχι θα αιτιολογεις παντα την αρνηση σου.Οχι δεν χτυπαμε τα αυτοκινητακια στο τζαμι γιατι το τζαμι ειναι απο γυαλι και αν σπασει θα σου κοψει τα χερια και θα μπαινει το κρυο μεσα στο σπιτι μας και θα κρυωνεις.

 

Βρες τι λατρευει να κανει και οποτε βγαινει εκτος ελεγχου αφηνε τον ν το κανει.Εμεν πχ λατρευει το νερο.Σε δυσκολες καταστασεις του λεω παμε στην μπανιερα να παιξουμε με το νερο.

 

Θελει πολυ ηρεμια...υπομονη και πολυ πολυ κουβεντα.Συνεχως στο μπλα μπλα.Ξερεις ποσες φορες μπαινω στο μπανιο με τα νευρα τσαταλια...ριχνω νερο στο προσω πο μου και λεω ηρεμησε ειναι απλα ενα παιδι.

 

Αντε και περαστικα μας...

[love to dance]

Εγω, οταν βλεπω οτι με εχει "νικησει" και δεν μπορω να κανω κατι, για να μην το παρει πανω του και την επομενη μου κανει τα ιδια και χειροτερα, του λεω δηθεν , για κατι που θα του αρεσε αλλα ΔΥΣΤΗΧΩΣ , λογο της κακης στασης του το εχασε!

ΠΧ. Αχ, τι κριμα! Και ηθελα σημερα να σε παω στο παρκο, αλλα με τις φωνες σου μου δημιουργησες πονοκεφαλο, και τωρα δεν μπορω να το κανω! Δεν πειραζει, αυριο ισως, αν εισαι καλο παιδι και ακους....

[Stellinula]

Ναι οντως αυτη η κατασταση γινετε μηνες με αποτελεσμα να νευρα μας να ειναι τσιτα πλέον μονιμα...Φυσικα μπορει να φταιμε και μεις. Νεοι γονεις ειμαστε και ολομοναχοι με μηδεν συμβουλες και βοηθεια απο ΚΑΝΕΝΑΝ. Οπότε σιγουρα εχουμε κανει λάθη.

 

εδω το preschool ξεκιναει στα 3 τους χρόνια εμενα τωρα γινετε 2. Βασικα ξερω οτι του λείπει η παρέα. Όταν παμε παιδικη χαρά βλεπει παιδάκια και τρέχει και τα αγκαλιαζει και αυτα τρεχουν να φυγουν μακρυα και αυτο το βρισκω λογικο απο μερους τους, αλλα τι να κανω?

 

ότι δραστηριοτητες και να ξεκινησω δεν θελει τιποτα παραπανω απο 5 λεπτά...όταν παιζουμε μαζι του αρέσει αλλα πάλι για λιγο...Αν εγω παω στην κουζινα να μαγειρεψω ευτυχως ερχετε μαζι μου και απασχολειτε με αυτο ή όταν βαζω πληντυριο ή απλώνουμε τα ρουχα μαζι ή οταν σκουπιζουμε, αλλα δεν μπορουμε να μαγειρευουμε ΟΛΗ μέρα ούτε να βαζουμε 5 πληντυρια την μερα και να σκουπιζουμε για να ασχολειτε....

 

εχουμε τουβλάκια lego μεγαλα παιζει 5 λεπτα πανε και αυτα...ζωγραφιζουμε 5 λεπτά πανε και αυτα...μαθαινουμε αριθμους και την αλφαβητα πανε και αυτα...

 

Θα μπορουσατε να μου πειτε εσεις πανω κατω μια συνηθισμενη μερα σας? Απο την αρχη μεχρι το τελος...Πως ασχολειστε μαζι του, τι κανετε ?

[kinkajoujou]

Σε αυτές τις ηλικίες το σπίτι τρελαίνει κι αυτά και τη δόλια μάνα. Όσο μπορείς έξω, 2-3 φορές τη μέρα. Πήγαινε στην παιδική κι άστον να σκαρφαλώσει/ τρέξει/ πέσει/ χτυπηθεί, πήγαινέ τον στο πάρκο και κυνήγα τον ή πάρε μια μπάλα μαζί και κλώτσα την μακριά να τρέχει να την πιάνει, δώστου να πετάει ξύλα, να τσαλαβουτάει στα νερά κλπ, πάρτου ένα πατίνι ή ένα ποδηλατάκι ισορροπίας, γενικά πρέπει να κάψει ενέργεια... τι να του κάνουν οι αριθμοί και η αλφαβήτα, αυτά είναι για εμάς τους γονείς, τα παιδάκια να ξεδίνουν θέλουν.

 

Στο σπίτι καλλιέργησε την υπομονή και την αυτοσυγκέντρωση με ασχολίες που του αρέσουν, μπορείς να δουλέψεις με λέγκο, με παζλ κλπ.. ακόμα και το να βάζει τα πιάτα στο πλυντήριο είναι διαδικασία σκέψης για το παιδί αυτής της ηλικίας... μην κολλάς δλδ με τη λεγόμενη "δημιουργική απασχόληση"

[alcyon]

... αλλα δεν μπορουμε ......να βαζουμε 5 πληντυρια την μερα και να σκουπιζουμε για να ασχολειτε....

 

Αυτό διορθώνεται!! Ελάτε σπίτι μας!!

[AthinaP]

Κοίτα, ήταν για εμάς μια εποχή που συνειδητά είχα ξεκόψει με προγράμματα, γιατί από αυτά είχα μπόλικα από παιδί σχολείο κτλ, και μετά με τα δικά μας παιδιά, ξανα-μανά σχολείο και πρόγραμμα από 1,5 που πήγαν παιδικό, μέχρι εσαεί...

 

Θεωρώ ότι είσαι τυχερή σε αυτό το επίπεδο και δεν πρέπει να κάνεις τη ζωή σου δύσκολη...

 

Χμ... όταν δεν έβρεχε και ήταν χειμώνας ήταν η καλύτερή μας. Θα ξυπνούσαμε γύρω στις 7 που σηκωνόταν ο μπαμπάς για δουλειά. Θα τον αποχαιρετούσαμε κάποια στιγμή, τα παιδιά μετά θα έπαιρναν κάποιο πρωϊνό. Ήταν η ώρα που ήταν πιο ήρεμα τα παιδιά και προλάβαινα να κάνω κάτι στο σπίτι. Μόνο εκείνη την ώρα. Μπορεί να μαγειρεύαμε κάτι και μετά δεκατιανό. Μετά το δεκατιανό φεύγαμε και με ένα εισητήριο λεωφορείου πηγαίναμε κάπου. Αποφεύγαμε και τις ώρες αιχμής έτσι. Η βόλτα της ημέρας μπορεί να ήταν ο Εθνικός κήπος, που σουλατσέρναμε με τα παιδάκια του Κολωνακίου και τις νταντάδες τους. Μπορεί να ήταν π. Ψυχικό, που είχαμε γνωριστεί με κάτι δίγλωσσα παιδάκια και παίζαμε στα αγγλικά, σε μια παιδική χαρά. Μπορεί να ήταν το παιδικό μουσείο ή κάτι τέτοιο ή κάποια επίσκεψη γενικώς. Αν ήταν λίγο καλύτερος ο καιρός Φλοίσβος. Μπορεί να ήταν η Ερμού για χάζεμα και ψώνια. Δεν μας πίεζε κανείς να είμαστε κάπου μια δεδομένη στιγμή. Υπνάκος στο καρότσι. Το απόγευμα θα κάναμε ένα τηλέφωνο στο μπαμπά και θα ερχόταν να μας βρει κάπου.

 

Τα παιδιά ήταν χαρούμενα που έβλεπαν το μπαμπά, ήμασταν όλοι χαρούμενοι και χαλαροί που ήμασταν όλοι έξω. Γυρνούσαμε κάποια στιγμή και ήμασταν πολύ κουρασμένοι για μπάνιο εκείνη την ώρα. Ήρεμα και ωραία ύπνο.

 

Πήγαινε έλα στην παιδική χαρά της γειτονιάς ούτε με σφαίρες! Μετά την 20η φορά ή κάτι τέτοιο δεν ήθελα να την ξαναδώ μπροστά μου, βαριόμουν. Ή δεν είχε τύχει να κάνουμε παρέες εκεί. Μόνο μια στάση μπορεί να κάναμε εκεί, στο δρόμο προς τη στάση λεωφορείου, πηγαίνοντας στη μεγάλη κανονική βόλτα της ημέρας.

 

Όλη μέρα μιλάγαμε για τα πράγματα που βλέπαμε, που για τα παιδιά ήταν ακόμα καινούργια και είχαν ενδιαφέρον. Όταν το πρόγραμμα είχε δουλίτσες όπως ψώνια ρούχων, κάναμε απαραίτητα μεγάλες στάσεις είτε σε παιδότοπους, είτε σε παιδικές χαρές που τις είχαμε χαρτογραφήσει αρκετά καλά, είτε σε πλατείες για βόλτα. Γενικά δεν άφηνα τα παιδιά να συνδυάσουν τη μεγάλη βόλτα με ταλαιπωρία μόνο, δουλειές και διαδρομές. Ήξεραν ότι απαραιτήτως μεγάλο μέρος της μέρας ήταν για χαλάρωση και για να περνάμε καλά.

 

Όταν έβρεχε τα πράγματα που είχαμε να κάνουμε σπίτι τελειώναν γρήγορα η αλήθεια είναι και δεν τις πήγαινα τις βροχερές μέρες! Αλλά ήταν λίγες σχετικά και παλευόταν το πράγμα.

 

Σαββατοκύριακα εκείνη την περίοδο ήθελε ο σύζυγος να κάτσει μέσα και να "χαλαρώσει", αλλά τις περισσότερες φορές προς το απόγευμα το μετάνιωνε, λόγω της κατάστασης στην οποία έφταναν τα παιδιά από την κλεισούρα! Είχαμε καταληξει να κάνουμε μονοήμερες εκδρομές με ύπνο των παιδιών στο αυτοκίνητο μεσημέρι που ησυχάζαμε όλοι για κάποια ώρα. Επίσης ΣΚ ήταν ο χρόνος που συμπλήρωνε ο σύζυγος ύπνο και επίσης δεν είχαμε προγράμματα. Τα παιδιά όμως θα τα έπαιρνε ο ύπνος από την κούραση για βράδυ γύρω στις 22.00 και θα ξυπνούσαν γύρω στις 07.00, χωρίς να χρειαστεί να επιβάλλουμε κάποιο πρόγραμμα, ούτε να είμαστε κάπου για μπάνιο μια συγκεκριμένη ώρα, ούτε να τρώμε κάποια συγκεκριμένη ώρα, ούτε γενικώς να κάνουμε κάτι συγκεκριμένο. Απλά κάναμε αρκετά πράγματα τη μέρα και ξεκουραζόμασταν όλοι τη νύχτα.

 

Μετά τα δύο άρχισαν κάπως τα παιδιά να απασχολούνται με πράγματα στο σπίτι για αρκετή ώρα, να ψευτοζωγραφίζουν, να ψευτοπαίζουν μεταξύ τους, να βλέπουν ταινίες σιγά σιγά, να μπορώ να κάνω κάτι στο σπίτι χωρίς να ασχολούμαι ενεργά, πχ να τα ρωτάω πώς πέρασαν, να συζητάμε και να απασχολούνται έτσι, την ώρα που εγώ έκανα κάτι άλλο.

 

Α, και το καλοκαίρι βρίσκαμε μέρη με καλή σκιά και περνούσαμε όλη μέρα στην παραλία. Πήγαινε έλα για ύπνο σε δωμάτιο, άλλη πονεμένη ιστορία, δεν το κάναμε ποτέ. Σπατάλη ενέργειας χωρίς αξία... Και η ξαπλώστρα την ίδια δουλειά έκανε. Μιλάω πάντα για το παιδί-ντούρασελ που βγάζει νοκ άουτ τους μεγάλους. Μόνο που ξεχάσαμε να επιστρέφουμε απογευματάκι στο δωμάτιο, να σενιαριστούμε και κυκλοφορούσαμε με τα ίδια τα πρωϊνά ρούχα ως το βράδυ.

[eft]

Συννεφάκι σκέψης μικρού παιδιού:

Ουφ, βαριέμαι! Θέλω να παίξω! Χμμμμ ....(κοιτάει γύρω)..... Κανένας δεν είναι εδώ για παιχνίδι! Ουφ... με ποιον να παίξω;;! Αααα!! Η μαμά!! (αναζητά μαμά η οποία είναι απασχολημένη με δουλειά του σπιτιού)... ουφφφφ βαριέμαι! Πώς θα με κοιτάξει;;; Αααα ναι!! Όταν χτυπάω και κλαίω με κοιτάζει! Και όταν κάνω επικίνδυνα πράγματα με κοιτάζει.... χμμμμμμμμ

[κάπου εδώ... σκάει η πρώτη ζημιά]....

 

 

Λίγο αργότερα...

Ουφ βαριέμαι!!... Η μαμά με προσέχει τελικά όταν εγώ κάνω "ζουζουνιές"! Τέλεια... τι να κάνω τώρα.... ας δοκιμάσω να σκαρφαλώσω στο πολύφωτο!

 

Λίγο πιο κάτω....

Ωραίο το καινούριο μου παιχνίδι. (... παίζει....) .... Ουφ βαριέμαι!! Και δεν έχω κάποιον να παίξω με το καινούριο μου παιχνίδι! Με ποιον να το μοιραστώ; [κάπου εδώ, τσατίζεται... και το κοπανάει]

 

 

-----------

Σαφώς και δεν ξέρω το παιδάκι και σε καμία περίπτωση δε μπορεί κάποιος να βγάλει συμπεράσματα. Πρακτικές και σωτήριες οι συμβουλές για σταθερότητα και επιμονή από μέρους σου. Χρήσιμη επίσης η υπομονή ... πάλι από μέρους σου.

Έχω την εντύπωση όμως πως παράλληλα με αυτό, αν βρίσκατε έναν τρόπο για να έρχεται σε επαφή με άλλα παιδιά σε συστηματική βάση, θα σου έλυνε ένα μεγάλο μέρος της δύσκολης καθημερινότητας. π.χ. Καθημερινή βόλτα στην παιδική χαρά (όπου ενδεχομένως να βρεθεί και σταθερή παρεούλα), ή εγγραφή σε κάποιον παιδικό σταθμό ή αν βρείτε κάποιο κέντρο με δημιουργική απασχόληση ή κάποιους συγγενείς με παιδιά ή γείτονες ή φίλους κτλ κτλ....

 

Συμφωνώ για την επαφή με άλλα παιδιά και μάλιστα της ηλικίας τους. Εμένα παρόλο που είναι δίδυμα μου έλεγαν οι δασκάλες από την πρώτη χρονιά να βρισκόμαστε με συμμαθητές του παιδικού και εκτός σχολείου. Τη δεύτερη χρονιά που πήγαινα σε περισσότερα πάρτυ είδα βελτίωση. Βέβαια το κυριότερο είναι θέμα ηλικίας που σε άλλα παιδιά είναι περισσότερο ή λιγότερο έντονο. Εκεί μόνο υπομονή αλλά βέβαια είμαστε είμαστε άνθρωποι, τι να κάνουμε. Μετά βοήθησαν οι δραστηριότητες που και χαίρονται και δραστηριοποιούνται και βρίσκονται με άλλα παιδιά και μαθαίνουν.Καλό κουράγιο

[Stevi 83]

Καλησπέρα γονεις,

 

εχω θεμα με τον 23 μηνων γιο μου. Απο που να ξεκινησω δεν ξερω αλλά θα τα περιγράψω οπως αισθανομαι. Ο μικρός δεν θελει τιποτα, τα βαριετε ΟΛΑ πολυ γρογορα, οτι παιχνιδια και δραστηριοτητες και αν κανουμε ασχολειτε 5 λεπτά το πολυ δεκα και μετα κανει κατι αλλο και αυτο πάλι για 5 λεπτα και ουτο καθεξης...

 

Τα θελει ΟΛΑ μα ΟΛΑ δικά του, ακομα και αυτα που δεν ειναι για αυτον, αν δεν του δωθουν θα αρχισει να χωνει σφαλιαρες στο κεφάλι του , να ουρλιαζει και να χτυπιετε. Παιρνει φόρα και βαραει το κεφαλι του σε πόρτες και τοιχους.

 

Τα παιχνιδια του πλέον δεν τα παιζει γιατι βαριετε, ειναι σε μια γωνια ΟΛΑ απειραχτα και καθονται. Θελει να ανεβαινει στον υπολογιστη να βαραει πληκτρολόγια και ποντίκια και την οθονη...Στο τσακ προλαβαινουμε καθε φορα μην τα σπάσει.

 

Επίσης δεν ξερω αν εχετε αντιμετωπισει κατι παρόμοιο, οτι καινουργιο και να του πάρουμε για τον παιδικο του χωρο, καταληγει στην αποθηκη γιατι θα το πιάσει και θα το κοπαναει κατω μεχρι να το σπάσει...Του πηραμε ξυλινο τραπεζι και καρεκλιτσες σετ χρωματιστες να καθετε και μεσα σε 2 ωρες απο την αφιξη στο σπίτι και την συναρμολογηση τους ειχε σπάσει την μια καρέκλα και αναποδογυριζε τον τραπεζι και το κοπαναγε παντού. του πηραμε τραπεζακι εκμαθησης με διαφορα παιχνιδια επάνω ειχε την ιδια τυχη με την καρέκλα και το αλλο τραπεζακι....

 

εχει σπάσει κατα τόπους το λαμινέιτ του σαλονιου (δεν ειναι δικο μας το σπίτι, ειμαστε με νοικι).

Τις προαλλες που του απαγορεψαμε να κανει κάτι πηγε και τραβηξε το τραπεζομαντηλο του τραπεζιου και προλαβα τελευταια στιγμη μην φυγει κάτω βαζο και πιατελες με μελομακαρονα κουραμπιεδες....

 

ειμαι απογοητευμενη, στρεσαρισμενη και αγχωμενη, δεν ακουει ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. 100 φορες να του το πεις με το ηρεμο τροπο, το χερι να του παρεις, πόσες φορές να του μιλησεις ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑ, αν του φωναξω παρα πολυ εντονα σταμάταει και τότε ειναι που ουρλιαζει και κανει ΟΛΑ τα παραπανω... Δεν ξερω πλέον πως να το αντιμετωπισω!!

 

Υπομονη να κανω? Οκ μεχρο πότε? Θα ηρεμησει ποτε? Υπαρχει καποιος αλλος τροπος να κανουμε κατι? Όσο για το θεμα των δραστηριοτητων εδω στην Αγγλια οταν εχει καλό καιρο πάμε στην παιδικη χαρά στο πάρκο και λιωνει στο παιχνιδι αρκετη ωρα. Οταν γυρισουμε σπίτι ξανα τα ιδια βεβαια.

 

 

Καλησπερα!ηθελα να σου πω οτι πριν λιγους μηνες αντιμετωπιζα παρομοιο θεμα με τον μικρο μου!οταν δεν του καναμε το χατιρι κοπαναγε το κεφαλι του με δυναμη οπου εβρισκε....εμεις αυτο που καναμε ηταν να μην του δινουμε σημασια,αυτος ομως εκνευριζοταν και το κοπαναγε χειροτερα...πανω σε μια κουβεντα που ειχα με την παιδιατρο της το ανεφερα και μου ειπε οτι να κανω οτι δεν τον βλεπω και να αλλαζω θεμα π.χ ααα κατσε να παρω ενα τηλεφωνο τωρα που το θυμηθηκα,και το δοκιμασαμε,καθε φορα που χτυπαγε το κεφαλι του ελεγα στον αντρα μου αααα καλα το φαγητο μας ηταν τελειο σημερα και μου απαντουσε και αυτος αναλογα(διαλογος του παραλογου)και οντως το εχει σταματησει εντελως!!!!!!

Οσο για τα παιχνιδια θα σου ελεγα να τα μαζεψεις και να τα κρυψεις και να αφησεις δυο-τρια εξω και καθε εβδομαδα να τα αλλαζεις,ισως αυτο πιασειή να τα βαλεις καπου ψηλα που να τα βλεπει αλλα να μην μπορει να τα παρει και να του δινεις ενα καθε φορα!

[vasdeli]

Στελινούλα καλωσήρθες στον κόσμο των terrible 2s!

 

Εντάξει...τόσο έντονο πρόβλημα δεν αντιμετωπίζω με τον συνομήλικό του γελαστό αλλά πάλι εμείς περνάμε την φάση της ολικής άρνησης για τα πάντα.....

[vasdeli]

Αυτό διορθώνεται!! Ελάτε σπίτι μας!!

 

χαχα! πολύ καλό! και στο δικό μας!:p

[Sofiade]

Ναι οντως αυτη η κατασταση γινετε μηνες με αποτελεσμα να νευρα μας να ειναι τσιτα πλέον μονιμα...Φυσικα μπορει να φταιμε και μεις. Νεοι γονεις ειμαστε και ολομοναχοι με μηδεν συμβουλες και βοηθεια απο ΚΑΝΕΝΑΝ. Οπότε σιγουρα εχουμε κανει λάθη.

Γιατί μηδέν συμβουλές; Ο παιδίατρος δεν μπορεί να σε κατευθύνει; Να σε παραπέμψει ίσως αν χρειάζεται;

 

Πάντως εγώ πιστεύω ότι τα παιδιά σε αυτή την ηλικία θέλουν πολύ παιχνίδι έξω για εκτόνωση, και κατά προτίμηση με ΠΟΛΛΑ άλλα παιδάκια - καθημερινά στην παιδική χαρά απαραιτήτως, αν μπορείς να το στέλνεις παιδικό σταθμό ακόμα καλύτερα. Στο σπίτι συνέχεια με τη μαμά ή τη γιαγιά αφηνιάζουν!! Όσο και να ασχοληθείς, δεν είναι αρκετό. Πρέπει να βρεθεί με άλλα παιδάκια, να τρέξει, να καταναλώσει ενέργεια, αλλιώς θα σου βγάλει την ψυχή στις αταξίες.

 

Στον παιδικό σταθμό πιστεύω και οι δασκάλες μπορούν να τα χειριστούν καλύτερα, ενώ στο σπίτι μαθαίνουν τα κουμπιά της μαμάς και τα πατάνε συνέχεια και αμείλικτα!

[Stellinula]

Στελινούλα καλωσήρθες στον κόσμο των terrible 2s!

 

Εντάξει...τόσο έντονο πρόβλημα δεν αντιμετωπίζω με τον συνομήλικό του γελαστό αλλά πάλι εμείς περνάμε την φάση της ολικής άρνησης για τα πάντα.....

 

εχω ηδη αρχισει να διαβασω για αυτα τα terrible 2s....

 

Γιατί μηδέν συμβουλές; Ο παιδίατρος δεν μπορεί να σε κατευθύνει; Να σε παραπέμψει ίσως αν χρειάζεται;

 

Πάντως εγώ πιστεύω ότι τα παιδιά σε αυτή την ηλικία θέλουν πολύ παιχνίδι έξω για εκτόνωση, και κατά προτίμηση με ΠΟΛΛΑ άλλα παιδάκια - καθημερινά στην παιδική χαρά απαραιτήτως, αν μπορείς να το στέλνεις παιδικό σταθμό ακόμα καλύτερα. Στο σπίτι συνέχεια με τη μαμά ή τη γιαγιά αφηνιάζουν!! Όσο και να ασχοληθείς, δεν είναι αρκετό. Πρέπει να βρεθεί με άλλα παιδάκια, να τρέξει, να καταναλώσει ενέργεια, αλλιώς θα σου βγάλει την ψυχή στις αταξίες.

 

Στον παιδικό σταθμό πιστεύω και οι δασκάλες μπορούν να τα χειριστούν καλύτερα, ενώ στο σπίτι μαθαίνουν τα κουμπιά της μαμάς και τα πατάνε συνέχεια και αμείλικτα!

 

Εμεις εδω παιδιατρους δεν εχουμε, εναν γιατρο για ΟΛΑ...τέσπα...

 

οτι εχει βρει τα κουμπια μας και μας κανει οτι θελει, ειναι γεγονος!!!