ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ ΜΕ ΤΟΝ...ΧΑΪΔΕΜΕΝΟ ΜΟΥ???

[ΟΛΓΑ78]

Γεια σας κοριτσάκια μου!

Μετά από τόοοοσο καιρό, "ξεπαγώνω" το θέμα αυτό το οποίο είναι πάντα μα πάντα τόσο επίκαρο!!! Ο μεγάλος μου είναι 5μιση χρονών, όπου ναναι, πάει στο νήπιο. Σε γενικές γραμμές είναι ένα ήσυχο και ήρεμο παιδί, είχαμε ασχοληθεί πολύ μαζί του και εγώ και ο άντρας μου. Ξέρει να διαβάζει από τα τρία του -χωρίς πίεση, έμαθε σχεδόν μόνος του από ένα παιχνίδι με γράμματα που είχε-, του αρέσουν οι κατασκευές, να διαβάζει βιβλία και γενικότερα να μαθαίνει συνεχώς καινούρια πράγματα. Η αδερφούλα του είναι τώρα 15 μηνών, είναι αρκετά καλός απέναντί της, ε, έχουμε και τις μικροκρίσεις ζήλειας, αλλά σε λογικά πλαίσια, δεν είναι αυτό το πρόβλημά μου. Το θέμα μου είναι ότι έχει γίνει πολύ χαϊδεμένος σταδιακά, λίγο... μυγιάγγιχτο θα τον έλεγα. Με το παραμικρό γκρινιάζει, χτυπάει λίγο, κλαψουρίζει -αλλά πολύ ενοχλητικά- θα τον πειράξει -αθώα- κάποιος φίλος του θα τρέξει να μου το πει κατευθείαν -ενώ του έχω πει ότι είναι σε ηλικία να τα βγάζει πέρα και μόνος του, όταν καταλαβαίνει ότι κάποιο παιδάκι του κάνει ένα αθώο πείραγμα-. Επίσης, είναι και λίγο κακόφαγος, τρώει 2-3 μπουκιές και μετά έχει την απαίτηση να τον ταϊζω εγώ αλλιώς δεν τρώει-τις περισσότερες φορές δεν το κάνω, αλλά κάποιες ΄λλες θα υποκύψω για να μη μου γίνουν τελείως τα νεύρα κροσάκια-. Βλέπει τηλεόραση, δεν ακούει τίποτα, κατεβάζει διακόπτες, του την κλείνω και τότε είναι που δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει αυτό που του λέω. Γενικά, είμαι σταθερή απέναντί του, θέλω να είναι λίγο πιο ανεξάρτητος και όχι με το παραμικρό να μαμακουλίζει. Τον πηγαίνω από το καλοκαίρι του 2011 κολυμβητήριο -του αρέσει πολύ-, τον συνέχισα όλο τον περσινό χειμώνα για να ασχολείται και με κάτι άλλο πέρα από διαβάσματα-κατασκευές-σχολεία- και να εκτονώνεται. Από φέτος όμως, αποφάσισε ότι δεν θέλει να μπαίνει στην πισίνα γιατί η κυρία τυ φωνάζει-όπως θα φωνάξει σε όλα τα παιδιά αν δεν την ακούνε και κάνουν του κεφαλιού τους, λογικό είνι- Δεν θέλω να τον σταματήσω, γιατί εκεί γίνεται και πιο ανεξάρτητος και δεν θέλω να μπει στην λογική του: "όταν δω τα ζόρια κάνω ΄πίσω". Αν ήμουν σίγουρη ότι αντιδρούσε έτσι επειδή δεν του αρέσει, θα τον σταματούσα εννοείται, δεν μου αρέσει να τον πιέζω, αλλά από τη στιγμή που καταλαβαίνω ότι τα κάνει όλα αυτά για να... χαϊδεύεται, πεισμώνω κι εγώ και θέλω για το καλό του να μην τον βγάλω από το πρόγραμμά του.

Τι με συμβουλεύετε να κάνω, πώς να τον χειριστώ για να αυτονομηθεί λίγο? -παλαιότερα ήταν λίγο πιο ανεξάρτητος-

[νελλίτσα]

το ότι παλιότερα ήταν πιο ανεξάρτητος μάλλον συνδέεται μ ετον ερχομό της αδερφούλα ςτου. πιθανό στο μυαλό του να έχει συνδυάσει ότι φροντίζουμε όποιον έχει ανάγκη οπότε και αυτός δημιουργεί ανάγκες για να τραβήξει την προσοχή σου. ίσως αν βρίσκατε μέσα στην εβδομάδα χρόνο που να κάνετε κάτι μόνο οι 2 σας να τον βοηθούσε...

στο θέμα του κολυμβητηρίου θα μπορούσες να τον πείσεις ίσως αν του έλεγες πως ο παιδίατρος είπε πως πρέπει να πηγαίνεται για λόγους υγείας.

το θέμα κατ'εμέ είναι να τον βοηθήσεις να βρει τρόπους να χειρίζεται δύσκολες καταστάσεις (τα πειράγματα των φίλων που αναφέρεις ή το "μάλωμα" της γυμνάστριας) ώστε να τονωθεί η αυτοπεποίθησή του χωρίς να νοιώθει ότι δεν έχει την υποστήριξη της μαμάς και τουθ μπαμπά αν τη χρειαστεί. πιθονό να σε βοηθούσε μια συζήτηση με τη νηπιαγωγό του που ζει το παιδί καθημερινά και θα μπορούσε να σου πει πιο συγκεκριμένες οδηγίες ή με κάποιον πιο ειδικό

[polina26]

μου θυμίζει η περιπτωσή σου την περίπτωση της κουμπάρας μου με το παιδάκι της.

τελικά το έστειλε στους προσκόπους και το παιδί έγινε ανεξάρτητο και πιο πειθαρχημένο.. μιλάμε για απίστευτη αλλαγή.

νομίζω πως το κολυμβητήριο του κάνει καλό μιας και είναι μεσα σε ομάδα και ξέρει πως αυτά που περνάνε σε σένα δεν περνάνε στην δασκάλα.

επίσης θεωρώ πως είναι μια φάση και θα περάσει. καταλαβαίνει ότι μεγαλώνει και ίσως αυτό να τον αγχώνει.. ίσως να φοβάται ότι θα χάσει την φροντίδα σας επειδή μεγάλωσε και επειδή θα πρέπει να φροντίζεται λιγο καλύτερα την αδερφούλά του..

[ekavi_]

Σε συμβουλεύω να συνεχίσεις να είσαι σταθερή και να μην υποκύπτεις σε αυτά τα νάζια. Όταν σου κλαψουρίζει, μην τον παρηγορείς συνέχεια, ούτε όμως και να τον αποπαίρνεις ή να το αρνείσαι μια παρηγοριά στο μέτρο που χρειάζεται. Μια μέση κατάσταση. Αν βλέπεις ότι το παρακάνει να του βάζεις φρένο.

Προφανώς έτσι εκδηλώνεται η ζήλεια προς το αδερφάκι του, που είναι φυσικό να νιώθει.

 

Παράλληλα προσπάθησε να του αφιερώνεις χρόνο ξεχωριστά, ώστε να μην νιώθει ότι ασχολείσαι μόνο με την αδερφούλα του.

[nk81]

Σα να μου λένε για τον δικό μου τον...χαιδεμένο...Εμένα όπως θα δείτε από το τικεράκι μου σε λίγο θα γίνει 4 και θα αποκτήσει και τον αδερφούλη του. Όμως όλη αυτή την συμπεριφορά δεν μπορώ να την αποδώσω στην εγκυμοσύνη μου, γιατί έτσι φερόταν κι από πριν..

Όπως το είπες θέλει να τον ταίζω αλλιώς θα φάει 1-2 πηρουνιές και θα σταματήσει, θέλει αγκαλιές συχνά και παιχνίδι...Και αυτά είναι πράγματα που ούτε εγώ ούτε ο πατέρας του του τα έχουμε στερήσει τόσο καιρό..Επίσης κατεβάζει διακόπτες όταν βλέπει τα παιδικά του και αναγκάζομαι να του λέω 2 και 3 φορές να κάνει κάτι ή να μου δώσει προσοχή. Σε συνάντηση με τις νηπιαγωγούς πρόσφατα μου έκαναν αυτή την "παρατήρηση"...ότι δηλαδή το παιδί όταν του απευθύνουνε το λόγο δε τις κοιτά στα μάτια και να τις ακούσει.. Επίσης όταν καμιά φορά πάνε να του πουν κάτι σε στυλ κηρύγματος εννοώ ο μικρός λένε ότι φεύγει και δεν ακούει...

 

Ούτε γω θέλω να γίνει μαμάκιας...Θέλω να τα βγάζει πέρα μόνος του. Και να μάθει να ανταποκρίνεται σε κάποιες καταστάσεις.. Αλλά από την άλλη παιδί έκανα. Όχι στρατιωτάκι να κάθεται σούζα σε ότι του πει ο καθένας. Έχει την προσωπικότητα του και ίσως δεν δέχεται τις επικρίσεις του καθενός...Και οι δασκάλες όπως και εμείς άλλωστε δεν είμαστε τέλειες όσον αφορά το θέμα "συμπεριφορα"...Πως μπορεί το παιδάκι να περιμένουμε να είναι? Εντάξει, δε λέμε να ξεφεύγει εντελώς από τα όρια, αλλά να σεβόμαστε και τα θέλω του καμιά φορά...Σε μας θα άρεσε την ώρα που περνάμε καλά να έρχεται κάποιος και να μας λέει "φεύγουμε", "έλα να φας", "έλα να κάνεις μπάνιο","πήγαινε για ύπνο" και όλα τα ωραία...Άμα το καλοσκεφτούμε τις περισσότερες φορές η καθημερινότητα του παιδιού γεμίζει με εντολές...

 

Και πες ότι έχει όντως κάποιο πρόβλημα συμπεριφοράς το παιδί...Αυτοί ως παιδαγωγοί που υποστηρίζουν ότι είναι ας προτείνουν και τη λύση σε μας του άπειρους γονείς...

[ΟΛΓΑ78]

το ότι παλιότερα ήταν πιο ανεξάρτητος μάλλον συνδέεται μ ετον ερχομό της αδερφούλα ςτου. πιθανό στο μυαλό του να έχει συνδυάσει ότι φροντίζουμε όποιον έχει ανάγκη οπότε και αυτός δημιουργεί ανάγκες για να τραβήξει την προσοχή σου. ίσως αν βρίσκατε μέσα στην εβδομάδα χρόνο που να κάνετε κάτι μόνο οι 2 σας να τον βοηθούσε...

στο θέμα του κολυμβητηρίου θα μπορούσες να τον πείσεις ίσως αν του έλεγες πως ο παιδίατρος είπε πως πρέπει να πηγαίνεται για λόγους υγείας.

το θέμα κατ'εμέ είναι να τον βοηθήσεις να βρει τρόπους να χειρίζεται δύσκολες καταστάσεις (τα πειράγματα των φίλων που αναφέρεις ή το "μάλωμα" της γυμνάστριας) ώστε να τονωθεί η αυτοπεποίθησή του χωρίς να νοιώθει ότι δεν έχει την υποστήριξη της μαμάς και τουθ μπαμπά αν τη χρειαστεί. πιθονό να σε βοηθούσε μια συζήτηση με τη νηπιαγωγό του που ζει το παιδί καθημερινά και θα μπορούσε να σου πει πιο συγκεκριμένες οδηγίες ή με κάποιον πιο ειδικό

 

Του έχω πει τα άπειρα, η καημένη, για το κολυμβητήριο. Τί ότι του κάνει καλό στην υγεία -πέρσι τον χειμώνα δεν αρρώστησε ούτε μια φορά-, τί ότι του κάνει ωραίο κορμί και τον δυναμώνει, τί ότι τον ψηλώνει, τί ότι όλα τα παιδάκια ασχολούνται με κάποιο άθλημα...έχει λάβει μέρος και σε επίδειξη του κολυμβητηρίου το καλοκαίρι, ήταν πολύ καλός, του το τονίζω συνέχεια.. μου λέει αρχικά "εντάξει, θα το συνεχίσω, την άλλη φορά θα μπω στην πισίνα" και χτες πάλι για παράδειγμα τον πήγε ο άντρας μου και δεν μπήκε. Τον έβαλε, όμως, να παρακολουθήσει την προπόνηση, έστω απέξω. Τον πηγαίνω και σκάκι -του αρέσει πάρα πολύ- και μιας και ξέρω κι εγώ να παίζω, παίζουμε μαζί αρκετά συχνά, προσπαθώ να ασχολούμαι μαζί του όσο μπορώ, λόγω δουλειάς σαφώς και ο χρόνος είναι περιορισμένος, άσε που η αδερφούλα του τώρα είναι στην φάση του να περπατάει, οπότε με ποιον να πρωτοασχοληθώ κι εγώ... Γενικά, είναι πολύ έξυπνο παιδί -αχ, η κουκουβάγια μάνα- και το κακό είναι ότι το ξέρει, επιζητά συνεχώς την προσοχή και την επιβεβαίωση, προσπαθώ να τον προσγειώνω όσο μπορώ, να μην παίρνουν τα μυαλά του αέρα και βασικά για να μην επαναπαύεται, να μην θεωρεί ότι όλα είναι δεδομένα γι αυτόν. Με τη νηπιαγωγό που έχω μιλήσει μου έχει τονίσει το γεγονός ότι θέλει να είναι το επίκεντρο -μιλάει και ακατάπαυστα το καμάρι μου!!- και προσπαθεί να τον φρενάρει. Απλά, παλαιότερα-προ μικρής- ασχολιόμουν μαζί του πάααααρα πολύ και ίσως τώρα που μεγαλώνει και καταλαβαίνει ότι δεν είναι όλα παιχνίδι -βλέπε νήπιο, κολυμβητήριο, πρωινό ξύπνημα κλπ.- και ίσως να δυσκολεύεται να προσαρμοστεί.

[ΟΛΓΑ78]

μου θυμίζει η περιπτωσή σου την περίπτωση της κουμπάρας μου με το παιδάκι της.

τελικά το έστειλε στους προσκόπους και το παιδί έγινε ανεξάρτητο και πιο πειθαρχημένο.. μιλάμε για απίστευτη αλλαγή.

νομίζω πως το κολυμβητήριο του κάνει καλό μιας και είναι μεσα σε ομάδα και ξέρει πως αυτά που περνάνε σε σένα δεν περνάνε στην δασκάλα.

επίσης θεωρώ πως είναι μια φάση και θα περάσει. καταλαβαίνει ότι μεγαλώνει και ίσως αυτό να τον αγχώνει.. ίσως να φοβάται ότι θα χάσει την φροντίδα σας επειδή μεγάλωσε και επειδή θα πρέπει να φροντίζεται λιγο καλύτερα την αδερφούλά του..

 

Το πιστεύεις ότι σήμερα το πρωί που ερχόμουν στη δουλειά το σκεφτόμουν αυτό με τους προσκόπους??? Από την άλλη, μου φαίνεται πολύ ακραίο γι αυτόν, σαν να πηγαίνει από το ένα άκρο στο άλλο, δεν ξέρω... από την άλλη, θα είχα κι εγώ ένα θέμα με τους προσκόπους, από κει που είναι κολλημένος πάνω μου, να τον αποχωριστώ έτσι.... θα είχα εγώ το πρόβλημα, θα πάθαινα σύνδρομο στέρησης!! Κι εγώ πιστεύω ότι το κολυμβητήριο του κάνει πολύ καλό και τον κάνει λίγο πιο ανεξάρτητο γι αυτό και τελικά κατόπιν σκέψης δεν διαπραγματεύομαι το αν θα συνεχίσει ή όχι. Του έχω πει: το κολυμβητήριο είναι σαν το σχολείο. Το σχολείο φροντίζει για το πνεύμα σου, το κολυμβητήριο για το σώμα σου και την υγεία σου. Έχεις δίκιο, κι εγώ το σκέφτομαι ότι σαφέστατα και τον επηρεάζει το γεγονός ότι και η μικρή μεγαλώνει διεκδικεί, προσπαθώ όσο γίνεται να κρατάω ισορροπίες...δύσκολο βέβαια μερικές φορές!!

[ΟΛΓΑ78]

Σε συμβουλεύω να συνεχίσεις να είσαι σταθερή και να μην υποκύπτεις σε αυτά τα νάζια. Όταν σου κλαψουρίζει, μην τον παρηγορείς συνέχεια, ούτε όμως και να τον αποπαίρνεις ή να το αρνείσαι μια παρηγοριά στο μέτρο που χρειάζεται. Μια μέση κατάσταση. Αν βλέπεις ότι το παρακάνει να του βάζεις φρένο.

Προφανώς έτσι εκδηλώνεται η ζήλεια προς το αδερφάκι του, που είναι φυσικό να νιώθει.

 

Παράλληλα προσπάθησε να του αφιερώνεις χρόνο ξεχωριστά, ώστε να μην νιώθει ότι ασχολείσαι μόνο με την αδερφούλα του.

 

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!! Κι εγώ το πιστεύω αυτό. Πρέπει να συνεχίσω να είμαι σταθερη και παράλληλα να προσπαθώ με μέτρο να τον παρηγορώ... βέβαια, δυστυχώς, το μέτρο εύκολά χάνεται και για να είμαι ειλικρινής, πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να συνειδητοποιεί ότι τις λίγες ώρες που τον είδα μέσα στη μέρα, τις περισσότερες τον μάλωνα. Και το βράδυ μετά, ξαπλώνω μαζί του, τον παίρνω αγκαλιά, του λέω παραμύθι και ζητάω...εξιλέωση!! Συμφωνώ απολύτως μαζί σου με όσα λες...το παν είναι η σταθερότητα στη στάση μου και να κρατάω ένα μέτρο στην συμπεριφορά μου απέναντί του... για να δούμε... δύσκολο, πάντως, γιατί είναι και πονηρός, μόλις πάω να τον νταντέψω λίγο -κατευθείαν το ψευτοκλάμα δυναμώνει....ε, κι εκεί τα παίρνω στο κρανίο!!

[ΟΛΓΑ78]

Σα να μου λένε για τον δικό μου τον...χαιδεμένο...Εμένα όπως θα δείτε από το τικεράκι μου σε λίγο θα γίνει 4 και θα αποκτήσει και τον αδερφούλη του. Όμως όλη αυτή την συμπεριφορά δεν μπορώ να την αποδώσω στην εγκυμοσύνη μου, γιατί έτσι φερόταν κι από πριν..

Όπως το είπες θέλει να τον ταίζω αλλιώς θα φάει 1-2 πηρουνιές και θα σταματήσει, θέλει αγκαλιές συχνά και παιχνίδι...Και αυτά είναι πράγματα που ούτε εγώ ούτε ο πατέρας του του τα έχουμε στερήσει τόσο καιρό..Επίσης κατεβάζει διακόπτες όταν βλέπει τα παιδικά του και αναγκάζομαι να του λέω 2 και 3 φορές να κάνει κάτι ή να μου δώσει προσοχή. Σε συνάντηση με τις νηπιαγωγούς πρόσφατα μου έκαναν αυτή την "παρατήρηση"...ότι δηλαδή το παιδί όταν του απευθύνουνε το λόγο δε τις κοιτά στα μάτια και να τις ακούσει.. Επίσης όταν καμιά φορά πάνε να του πουν κάτι σε στυλ κηρύγματος εννοώ ο μικρός λένε ότι φεύγει και δεν ακούει...

 

Ούτε γω θέλω να γίνει μαμάκιας...Θέλω να τα βγάζει πέρα μόνος του. Και να μάθει να ανταποκρίνεται σε κάποιες καταστάσεις.. Αλλά από την άλλη παιδί έκανα. Όχι στρατιωτάκι να κάθεται σούζα σε ότι του πει ο καθένας. Έχει την προσωπικότητα του και ίσως δεν δέχεται τις επικρίσεις του καθενός...Και οι δασκάλες όπως και εμείς άλλωστε δεν είμαστε τέλειες όσον αφορά το θέμα "συμπεριφορα"...Πως μπορεί το παιδάκι να περιμένουμε να είναι? Εντάξει, δε λέμε να ξεφεύγει εντελώς από τα όρια, αλλά να σεβόμαστε και τα θέλω του καμιά φορά...Σε μας θα άρεσε την ώρα που περνάμε καλά να έρχεται κάποιος και να μας λέει "φεύγουμε", "έλα να φας", "έλα να κάνεις μπάνιο","πήγαινε για ύπνο" και όλα τα ωραία...Άμα το καλοσκεφτούμε τις περισσότερες φορές η καθημερινότητα του παιδιού γεμίζει με εντολές...

 

Και πες ότι έχει όντως κάποιο πρόβλημα συμπεριφοράς το παιδί...Αυτοί ως παιδαγωγοί που υποστηρίζουν ότι είναι ας προτείνουν και τη λύση σε μας του άπειρους γονείς...

 

Μα αυτό θέλω κι εγώ... να είναι αυτόνομος, να τα βγάζει πέρα μόνος του, να έχει αυτοπεποίθηση, να μην "χαϊδεύεται" με το παραμικρό. Δεν ζητάω να είναι στρατιωτάκι -δεν ξέρω αν το έδωσα λάθος να το καταλάβεις-, ζητάω να μην μουρμουράει με το παραμικρό και να γίνει ένα παιδάκι της ηλικίας του, όχι να μπεμπεκίζει!! Λέγοντας "μπεμπεκίζει" εννοώ στις περιπτώσεις που θα τον πειράξει κάποιος ή θα του φωνάξει -πχ η κυρία στο κολυμβητήριο- ή θα του πω π.χ. να πάει για ύπνο γιατί είναι αργά...νομίζω ότι σε αυτή την περίπτωση, ναι, θα επιμείνω, είναι απο τις περιπτώσεις που δεν σηκώνει διαπραγμάτευση, ούτε θα σκεφτώ ότι είναι μια άδικη εντολή. Γενικά μεσα στη μέρα δεν τον βομβαρδίζω με εντολές, όταν βέβαια πρέπει να φάει θα του το πω, όταν θα είναι ώρα για μπάνιο θα του το πω, θα τον αφήσω π.χ. να παίξει υπολογιστή, όταν όμως δω ότι παρεκτρέπεται, θα του πω να τον κλείσει. Δε νομίζω ότι οι εντολές αυτές είναι άδικες, είναι άλλωστε και εκείνες που οριοθετούν στοιχειωδώς ένα παιδί.

[Φραουλίτσα*]

Μικρούλης είναι ακόμα, σιγά σιγά θα αλλάξει θα γίνει πιο ανεξάρτητος. Του έχουν τύχει και πολλές αλλαγές, λογικό είναι να στρεσάρεται και να αντιδρά και υπερβολικά κάποιες φορές. Σκέψου για αρκετά χρόνια ήταν το επίκεντρο όλων. Δεν πρέπει ομως να νιώθεις και ενοχές γιατί το καταλαβαίνει. Με τον καιρο, θα την συνηθήσει και θα ειναι μια χαρα. Μια ψυχολόγος είχε πει σε μια γνωστή μου: για να καταλάβεις πως νιώθει το παιδί σου για το αδελφάκι του, σκέψου οτι ο άντρας σου σου φέρνει την ερωμένη του σπίτι να ζήσετε μαζί και σου ζητά να την αγαπάς κιόλας.... Και για τα "χαϊδέματα" ή "ψευτοκλάμα", δοκίμασε να του δείξεις πόσο μικρός είναι ο λόγος που κλαίει κάνοντας τον να γελάσει, π.χ. με αστείο λυπημένο ύφος όχου τι έπαθε το παιδάκι μου... τι θα κάνω τώρα... Όχι οτι τον κοροϊδεύεις, απλά να δει οτι κλαίει για κάτι ασήμαντο. Μια ιδέα δίνω, εσύ ξέρεις αν ταιριάζει στο δικό σου το παιδί. Το πιο σημαντικό για όλα τα παιδιά είναι η ΑΓΑΠΗ δώστου όση αγαπη μπορείς και όλα καλά θα πάνε. Και τα παιδακια σου είναι τυχερα [ου έχουν μια μανούλα που τα προσέχει και τα αγαπά τοσο πολύ.

[ΟΛΓΑ78]

Μικρούλης είναι ακόμα, σιγά σιγά θα αλλάξει θα γίνει πιο ανεξάρτητος. Του έχουν τύχει και πολλές αλλαγές, λογικό είναι να στρεσάρεται και να αντιδρά και υπερβολικά κάποιες φορές. Σκέψου για αρκετά χρόνια ήταν το επίκεντρο όλων. Δεν πρέπει ομως να νιώθεις και ενοχές γιατί το καταλαβαίνει. Με τον καιρο, θα την συνηθήσει και θα ειναι μια χαρα. Μια ψυχολόγος είχε πει σε μια γνωστή μου: για να καταλάβεις πως νιώθει το παιδί σου για το αδελφάκι του, σκέψου οτι ο άντρας σου σου φέρνει την ερωμένη του σπίτι να ζήσετε μαζί και σου ζητά να την αγαπάς κιόλας.... Και για τα "χαϊδέματα" ή "ψευτοκλάμα", δοκίμασε να του δείξεις πόσο μικρός είναι ο λόγος που κλαίει κάνοντας τον να γελάσει, π.χ. με αστείο λυπημένο ύφος όχου τι έπαθε το παιδάκι μου... τι θα κάνω τώρα... Όχι οτι τον κοροϊδεύεις, απλά να δει οτι κλαίει για κάτι ασήμαντο. Μια ιδέα δίνω, εσύ ξέρεις αν ταιριάζει στο δικό σου το παιδί. Το πιο σημαντικό για όλα τα παιδιά είναι η ΑΓΑΠΗ δώστου όση αγαπη μπορείς και όλα καλά θα πάνε. Και τα παιδακια σου είναι τυχερα [ου έχουν μια μανούλα που τα προσέχει και τα αγαπά τοσο πολύ.

 

Σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια!! Αυτό που είπε η ψυχολόγος το έχω ακούσει κι εγώ και με βρίσκει απολύτως σύμφωνη! Το έχω κάνει το παραπάνω κόλπο όταν μου ψευτοκλαίει και πιάνει, καταλήγουμε να σκάμε στα γέλια και οι δύο. Ευτυχώς, μου το ξαναθύμισες, γιατί τις τελευταίες φορές από τα νεύρα μου το είχα ξεχάσει τελείως, ίσως τελικά θα έπρεπε να μην παίρνω την συμπεριφορά του τόσο πολύ στα σοβαρά για να καταλάβει και ο ίδιος ότι δεν ΑΞΙΖΕΙ να συμπεριφέρεται έτσι για ασήμαντα πράγματα...σ΄ευχαριστώ και πάλι!

[Φραουλίτσα*]

Μην με ευχαριστείς, φαίνεται οτι ενδιαφέρεσαι και ασχολείσαι πολύ με τα παιδιά σου. Μην ανχώνεσαι, πάντα υπάρχουν στιγμές που ανχώνεσαι και πελαγώνεις, να κάνεις υπομονή και όλα φτιάχνουν, με χιούμορ και πολύ αγάπη αλλά βέβαια και όρια και κανόνες μόνο ευτυχισμένα μπορεί να είναι. Όλα θα πάνε καλά. Φυσιολογικό παιδάκι είναι, θέλει να είναι με την μαμά του όσο πιο πολυ μπορεί. Φυσικό είναι.

[Ράνια Κωστελέτου]

Όλη αυτή η συμπεριφορά , κάτι έχει να πει ... ίσως δώστε μου περισσότερο προσοχή , ίσως θέλω να προσπαθήσω αλλά φοβάμαι...

Και ναι, οι υποχρεώσεις του έχουν αυξηθεί σε σχέση με την μικρή ( νήπιο, πισίνα, αυτονομία...) όμως έχουν αυξηθεί και τα δικαιώματά του και αυτά είναι που πρέπει να φωτίσετε. Μπορεί να βοηθάει στο μαγείρεμα, στο super market, να επιλέγει τα ρούχα του, να πηγαίνει σε ένα φίλο για παιχνίδι, να κάνει πιο δύσκολα όργανα στην παιδική χαρά , να τρώει με παιδικά μαχαιροπήρουνα, να έχει δικό του γραφείο με υλικά ( κόλλες , ψαλιδάκι, πινέλα , χρώματα),να διαθέτει πιο καλές δεξιότητες στο να φτιάχνει δύσκολότερα παζλ, να παίζει επιτραπέζια...Όλα αυτά εαν φωτιστούν κατάλληλα σε συνδοιασμό με τον αποκλειστικό για εκείνον χρόνο , θα τονώσουν την αυτοπεποίθηση και θα βοηθήσουν στην ανεξαρτοποίησή του.

[ΟΛΓΑ78]

Όλη αυτή η συμπεριφορά , κάτι έχει να πει ... ίσως δώστε μου περισσότερο προσοχή , ίσως θέλω να προσπαθήσω αλλά φοβάμαι...

Και ναι, οι υποχρεώσεις του έχουν αυξηθεί σε σχέση με την μικρή ( νήπιο, πισίνα, αυτονομία...) όμως έχουν αυξηθεί και τα δικαιώματά του και αυτά είναι που πρέπει να φωτίσετε. Μπορεί να βοηθάει στο μαγείρεμα, στο super market, να επιλέγει τα ρούχα του, να πηγαίνει σε ένα φίλο για παιχνίδι, να κάνει πιο δύσκολα όργανα στην παιδική χαρά , να τρώει με παιδικά μαχαιροπήρουνα, να έχει δικό του γραφείο με υλικά ( κόλλες , ψαλιδάκι, πινέλα , χρώματα),να διαθέτει πιο καλές δεξιότητες στο να φτιάχνει δύσκολότερα παζλ, να παίζει επιτραπέζια...Όλα αυτά εαν φωτιστούν κατάλληλα σε συνδοιασμό με τον αποκλειστικό για εκείνον χρόνο , θα τονώσουν την αυτοπεποίθηση και θα βοηθήσουν στην ανεξαρτοποίησή του.

 

Έχετε δίκιο σε όσα αναφέρετε. Τα έχω σκεφτει κι εγώ εν μέρει, δεν μπορώ όμως, να γνωρίζω μέχρι ποιο σημείο έχει πραγματικά ανάγκη από την προσοχή μας και πότε αρχίζει να το εκμεταλλεύεται. Εκεί το χάνω λίγο. Έχει το δικό του γραφείο με τα βιβλία του, τα μολύβια του, τις κόλλες του κλπ. αλλά σπάνια κάθεται εκεί, προτιμάει να είναι μαζί μας στο σαλόνι και να κάθεται στο τραπεζάκι εκεί να κάνει τα δικά του. Εντάξει, σε αυτό δεν επιμένω να είναι στο δωμάτιό του, μου αρέσει να τον έχω μαζί μου και να μιλάμε, να μου δείχνει με τι ασχολείται, θέλει παρεούλα κι αυτός.. Από την άλλη σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να του δίνω περισσότερη ώθηση στο να αναπτύσσει νέες πτυχές των δεξιοτήτων του για να γίνει πιο ανεξάρτητος..θέλει υπομονή, πάντως...ευχαριστώ για την απάντησή σας!