Που θα είναι ο χώρος του μωρού - πρώτη μέρα στο σπίτι!

[aglaia]

Αποψη μου ειναι οτι μακροπρόθεσμα οσο πιο γρηγορα γινει ο αποχωρισμος τοσο το καλυτερο για ολους.....

 

Οι οδηγίες της Αμερικάνικης Παιδιατρικής Ακαδημίας είναι να κοιμάται το παιδί με κάποιον ενήλικα στο ίδιο δωμάτιο για τουλάχιστον τους πρώτους 6 μήνες της ζωής που ο κίνδυνος για το Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου είναι αυξημένος στα παιδιά που κοιμούνται μόνα τους. Θεωρείται ότι ο κίνδυνος σχεδόν μηδενίζεται μετά το χρόνο....

 

Ξερω αρκετα παραδειγματα οπου το παιδι ειχε τρομερα προβλήματα να μαθει να κοιμαται στο δωματιο του.......

 

Δε νομίζω, τα παιδιά εντελώς φυσιολογικά προτιμούν την παρέα. Οι γονείς αντιμετωπίζουν τρομερά προβλήματα που ενώ οι ίδιοι θέλουν να κοιμούνται με παρέα, απαιτούν από τα παιδιά τους να βολεύονται μονα τους...

[aglaia]

απλά να ξέρεται ότι το παιδί συνηθίζει κάποια πράγματα και μετά είναι δύσκολο να του τα κόψεις!

 

Μην αγχώνεσαι τόσο!

 

Το παιδί συνηθίζει να πίνει γάλα από το στήθος ή από το μπουκάλι αλλά όταν είναι έτοιμο για στερεές τροφές προσπαθεί να βουτήξει ολόκληρο στο πιάτο, να αρπάξει τα φαγητά. Παρά τη συνήθεια του μόνο γάλα είναι τόσο πρόθυμο να κάνει άλλα πράγματα.

 

Το παιδί συνηθίζει να κάθεται όπου το αφήσουμε. Μόλις όμως είναι ικανό να σηκωθεί και να μπουσουλήσει, συρθεί, περπατήσει δεν το συμμαζεύει τίποτα. Παρά τη συνήθεια να κάθεται είναι έτοιμο για μεγάλες αλλαγές!

 

Το παιδί συνηθίζει να φοράει πάνα και να κάνει εκεί τα τσίσα του και τα κακά του. Παρόλο που αυτό το κάνει για χρόνια, όταν είναι έτοιμο αρνείται την πάνα και προτιμά τη συμπεριφορά των μεγάλων, ακόμη και αν δεν του κάνουμε καμία εκπαίδευση στην τουαλέτα...

 

Επίσης όλα τα παιδιά ανεξεραίτως αποθηλάζουν ακόμη και αν η μαμά δεν κάνει καμιά προσπάθεια γι αυτό. Έχουν γίνει ανθρωπολογικές μελέτες σε κοινωνίες που πρακτικα δεν γνωρίζαν καμία τακτική αποθηλασμού. Ε, ακόμη κι εκεί όλα τα παιδιά αποθηλάζουν!

 

Δεν είναι όλα ναρκωτικά και δεν προκαλούν όλα εθισμό!

[ssidi]

Εμείς λόγω του ότι η γέννηση του παιδιού έγινε σε άλλο μέρος από αυτό της κατοικίας αλλάξαμε πολλές συνήθειες και μέρη ύπνου. Έτσι, μέχρι τον 2ο κοιμόταν στο καλαθάκι του, μέχρι να πάμε στο σπίτι μας. Εκεί αρχικά κοιμήθηκε στο κρεβάτι του μέσα στο δικό μας δωμάτιο. Μέχρι τον 6ο κοιμόταν στο κρεβάτι του, μετά επειδή ξυπνούσε συνέχεια την νύχτα τον πήρα στο κρεβάτι για να μην σηκώνομαι συνέχεια και επειδή έτσι ξαανκοιμόταν πιο εύκολα. Επειδή έχουμε αρκετες μετακινήσεις-ταξίδια τελευταία συνεχίζουμε να κοιμόμαστε αγκαλίτσα!

Αρχικά είχα στο μυαλό μου να τον βάλουμε στο δικό του δωμάτιο στον χρόνο, τώρα λέω ότι βλέποντας και κάνοντας!

Πάντως τόσο το κρεβατάκι του όσο και το πάρκο αλλά και τα καρότσια του προς το παρόν μας είναι άχρηστα! Δεν τα χρησιμοποιούμε καθόλου...

Γενικα είμαι κατά της καταπίεσης του παιδιού, προσπαθώ να του κάνω τα χατίρια μεν τόσο όσο να μην τον κακομαθαίνω δε...το αν κάνω καλά ή άσχημα θα δείξει μάλλον το μέλλον!

[Eleniparis]

Πολύ ενδιαφέροντα όσα δάβασα και ιδιαίτερα χρήσιμα γιατί η καθεμία βιώνει τις ίδιες καταστάσεις και αντιμετωπίζει τις βασικές ανάγκες του παιδιού με διαφορετικό τρόπο. Η προσωπική άποψή μου, ως ατόμου και ψυχοπαιδαγωγού, είναι ότι η ανατροφή των παιδιών πρέπει να περιλαμβάνει, από τη βρεφική ηλικία ήδη, το θέσιμο ορίων. Ο γονιός πρέπει πρώτα ο ίδιος να μάθει και ύστερα να δείξει στο παιδί του ότι υπάρχουν κάποιοι κανόνες. Εφόσον μια κατάσταση ενοχλεί τους γονείς και τους δημιουργεί πρόβλημα, δεν θα ήταν σκόπιμο, στα πλαίσια της μη καταπίεσης και της άκρατης ελευθερίας, το παιδί να το συνεχίζει. Επαναλαμβάνω, εφόσον οι γονείς έχουν πρόβλημα με αυτή την κατάσταση. Το παιδί έχει αναγκες αλλα το ίδιο ισχύει και για τους γονείς και ιδίαίτερα για τις μητέρες, οι οποίες από την αρχή της εγκυμοσύνης μέχρι το γάμο των παιδιών τους γεμίζουν με ενοχές για το αν κάνουν το σωστό.

[aglaia]

Εφόσον μια κατάσταση ενοχλεί τους γονείς και τους δημιουργεί πρόβλημα, δεν θα ήταν σκόπιμο, στα πλαίσια της μη καταπίεσης και της άκρατης ελευθερίας, το παιδί να το συνεχίζει. Επαναλαμβάνω, εφόσον οι γονείς έχουν πρόβλημα με αυτή την κατάσταση. Το παιδί έχει αναγκες αλλα το ίδιο ισχύει και για τους γονείς και ιδίαίτερα για τις μητέρες, οι οποίες από την αρχή της εγκυμοσύνης μέχρι το γάμο των παιδιών τους γεμίζουν με ενοχές για το αν κάνουν το σωστό.

 

Έτσι όπως το γράφεις μπορούν ίσως να δημιουργηθούν επικίνδυνες καταστάσεις για μερικά παιδιά.... Αν οι γονείς προτιμούν να κοιμίζουν το παιδί σε χωριστό δωμάτιο από την αρχή τότε συστήνεις να το κάνουν παρά το ότι η Αμερικάνικη Ακαδημία Παιδιατρικής συστήνει τον κοινό ύπνο για να μειωθούν οι πιθανότητες του Συνδρόμου Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου;

 

Αν οι γονείς ενοχλούνται από το μη συνεχόμενο ύπνο προτείνεις να εφαρμόσουν τη μέθοδο του "αφήνεις το μωρό να κλαίει, στο τέλος θα μάθει";

 

Αν οι γονείς νιώθουν την ανάγκη να πάνε ταξιδάκι αναψυχής όταν το μωρό είναι 2 μηνών, τότε συστήνεις να το κάνουν;

 

Υπάρχει μια μικρή περίοδος στη ζωή του παιδιού που οι ανάγκες του έχουν προτεραιότητα σε σχέση με τις ανάγκες των γονέων.

 

Μπορούμε να θέσουμε όρια σε ένα μωρό μερικών ημερών χωρίς δυσάρεστες συνέπειες;

[Αικατερίνη]

Η δική μου άποψη είναι ότι πρόκειται για ένα θέμα που έχει να κάνει πιο πολύ με τους γονείς και τι θεωρούν οι ίδιοι πιο σημαντικό σε κάθε φάση ανάπτυξης. Ίσως για κάποιους η ενίσχυση της ανεξαρτησίας και την αυτάρκειας του παιδιού να είναι πιο σημαντική ενώ για άλλους να είναι σημαντικότερο το παιδί να μην κλαίει και να μην αναστατώνεται τις νύχτες.

 

Σίγουρα, το πρώτο διάστημα καλό είναι να μην αφήνουμε το παιδί να κλαίει και να προσπαθούμε να το ηρεμήσουμε με κάποιον τρόπο. Στην πορεία όμως της ανάπτυξης του παιδιού, είμαι υπέρ της θέσης ορίων στη συμπεριφορά του, φυσικά με το σωστό τρόπο. Όταν το παιδί αρχίζει να περπατά και ούτως ή άλλως ξεκινά η ανεξαρτητοποίηση από τους γονείς, καλό είναι να κοιμάται και μόνο του στο χώρο του (εκτός φυσικά, αν έρχεται άλλο αδελφάκι, οπότε θα πρέπει να γίνει κατάλληλος χειρισμός και προετοιμασία της αλλαγής)

 

Ό, τι και να αποφασίσουν να κάνουν οι γονείς (δηλαδή αν θα πάρουν το παιδί στο δωμάτιό τους για κάποιο διάστημα ή θα προσπαθήσουν να του μάθουν να κοιμάται μόνο του) είναι απαραίτητο να το πιστέυουν, να συμφωνούν μεταξύ τους, να το κάνουν από κοινού και να λάβουν υπόψην τους και κάποια πιθανά προβλήματα της μιας ή της άλλης κατάστασης.

 

Επίσης, είναι πολύ σημαντικό να λαμβάνονται υπόψην και οι ανάγκες του παιδιού αλλά και οι ανάγκες των γονιών τη νύχτα (που και αυτές σίγουρα είναι διαφορετικές από μητέρα σε μητέρα και από ζευγάρι σε ζευγάρι). Οι γονείς, καλό θα είναι να μην παραμερίζουν τις δικές τους ανάγκες (πχ για ξεκούραση, για καλό ύπνο, ακόμη και για προσωπικές στιγμές του ζευγαριού). Είναι προτιμότερο να κλάψει το παιδί μια νύχτα που οι γονείς είναι πχ πολύ κουρασμένοι, παρά να σηκωθούν και να «ξεσπάσουν» την κούρασή τους στο παιδί...(δυστυχώς συμβαίνουν κι αυτά)

 

Υπάρχει η άποψη, με την οποία συμφωνώ, ότι αν η μητέρα είναι καλά και δυνατή θα μπορέσει να φροντίσει και να δώσει αγάπη και στο παιδί, και αν οι δικές της ανάγκες είναι καλυμμένες θα μπορέσει να καλύψει και τις ανάγκες του παιδιού της. Άλλοι παλι λένε ότι αν είναι καλυμμένες οι ανάγκες του παιδιού μου είμαι κι εγώ καλά. Οπότε, όπως νιώθει καλύτερα ο καθένας.

[Eleniparis]

Κατερίνα Κωνσταντίνου, φαντάζομαι σε φωνάζουν έτσι, με κάλυψες με την παρέμβασή σου. Προσωπικά δεν νομίζω ότι θα άφηνα το νεογέννητο μωρό μου να κλαίει. Παρόλα αυτά δεν χωράνε γενικεύσεις και απλουστεύσεις, καθώς κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και χρειάζεται ανάλογες ενεργειες.

Επίσης, γνωρίζω πολλούς γονείς που αποφασίζουν να κοιμίζουν το παιδί τους δίπλα τους για τις πρώτες 40 μέρες και μετα σε χωριστό δωμάτιο και άλλους που το κράτησαν για περισσότερους μήνες. Ο καθένας παίρνει τις αποφάσεις τους.

Και εγώ είμαι υπέρμαχος της άποψης ότι ικανοποιημένοι γονείς μπορούν να καλύψουν επαρκέστερα τις ανάγκες του παιδιού τους.

Και μακάρι να είμαι τυχερή και να έχω ανθρώπους δίπλα μου που θα μπορέσουν να κρατήσουν το μωρό μου κάποιες ώρες ή και κάποιες μέρες τους πρώτους μήνες της ζωής του για να είμαι σε θέση να αφιερώσω λίγες ώρες στον εαυτό μου και στον άντρα μου. Δεν θα συστήσω σε άλλους γονείς τι να κάνουν. Το αφήνω για ειδικούς όπως η Κατερίνα. Αλλά δεν θα αισθανθώ ένοχη αν έχω ανάγκη να το κάνω.

[kathjem]

Στην αρχή είχαμε το μωρό στο πορτ-μπεμπέ (από το καρότσι) μεσα στο δωμάτιο μας. Μετά σιγά- σιγά άρχισα να τον βάζω στην κούνια του, ειδικά τα βράδυα, που την έχουμε στο δωμάτιό μας. Το πορτ μπεμπέ με βόλεψε για 2 μήνες περίπου ιδιαίτερα κατά την ημέρα που τον κουνούσα να νανουρίζεται. Τώρα κοιμάται στην κούνια που του αρέσει γιατί είναι ευρύχωρη και παίζει, τεντώνεται, νανουρίζεται !! Δε ξέρω όμως πότε θα πάω την κούνια στο παιδικό δωμάτιο..Θέλω να έχω το μωράκι μου κοντά μας. Την άνοιξη θα μετακομίσουμε στην Αθήνα και σκέφτομαι τότε να πάει μόνος του στο δωμάτιο του. Μήπως όμως δύο αλλαγές συγχρόνως του προκαλέσουν ανασφάλεια; Μήπως από τον 6ο να τον πάω στο δωμάτιο του ή στον 9ο στο νέο σπίτι να τον έχουμε στην αρχή στο δωμάτιό μας και σταδιακά να γίνει η απομάκρυνση;;...

[ssidi]

Να σου πω τι θα έκανα εγώ kathjem. Μάλλον θα τον είχα στην αρχή στο δωμάτιό μας να εξοικιωθεί και μετά θα τον πήγαινα στο δωμάτιό του.

[Αικατερίνη]

Kathjem, νομίζω ότι πολύ καλά το σκέφτηκες! Είναι καλό να μην γίνονται δυο αλλαγές ταυτόχρονα, προκαλεί πολύ άγχος στο παιδί. Η μετακόμιση ήδη θα είναι ένα στρεσογόνο γεγονός για όλη την οικογένεια, καλύτερα να μη συμπέσει και με την αλλαγή του τρόπου ύπνου.

Αν τελικά δεν κάνετε την πρώτη λύση που προτείνεις και μέχρι τότε κοιμάστε στο ίδιο δωμάτιο, φροντίστε όταν μετακομίσετε να δείξετε στο παιδί ποιό θα είναι το δωμάτιό του και να κάνετε μαζί δραστηριότητες μέσα σε αυτό, να περνάτε ευχάριστο χρόνο εκεί, ώστε να νιώσει θετικά και να διευκολύνετε την προσαρμογή του.

[dora]

Εμεις σημερα βαλαμε ενα μονο κραβατι στο δωματιο του Χαρη... Μαλλον θα μετακομισω και την κουνια αργοτερα.. και κοιμαμαι και γω εκει μεχρι να συνηθισει το χωρο. Οχι ομως τωρα.. Τωρα εχουμε το βουνο-τριπολη μπροστα μας..

[aglaia]

Η δική μου άποψη είναι ότι πρόκειται για ένα θέμα που έχει να κάνει πιο πολύ με τους γονείς και τι θεωρούν οι ίδιοι πιο σημαντικό σε κάθε φάση ανάπτυξης. Ίσως για κάποιους η ενίσχυση της ανεξαρτησίας και την αυτάρκειας του παιδιού να είναι πιο σημαντική ενώ για άλλους να είναι σημαντικότερο το παιδί να μην κλαίει και να μην αναστατώνεται τις νύχτες.

 

 

Κατερίνα γενικά συμφωνούμε αλλά σου θυμίζω ότι στον τίτλο του ποστ υπάρχει το "πρώτη μέρα του παιδιού στο σπίτι"

 

Πιστεύω ότι τόσο την πρώτη μέρα όσο και γενικά το πρώτο διάστημα δεν έχει θέση η ενίσχυση της ανεξαρτησίας και αυτάρκειας του παιδιού. Όταν κάποιες χώρες κάνουν εθνική εκστρατεία για να μειώσουν το ποσοστό του Συνδρόμου Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου, όταν η Αμερικάνικη Ακαδημία Παιδιατρικής συνιστά ύπνο στο ίδιο δωμάτιο για τουλάχιστον 6 μήνες, ίσως θα ήταν καλύτερα να δίναμε πρωτεραιότητα στην ασφάλεια του παιδιού και όχι στις ανάγκες των γονέων τουλάχιστον για τους 6 αυτούς μήνες.

 

Πέρα από την ασφάλεια όμως, η Αμερικάνικη Ακαδημία Παιδιατρικής υποστηρίζει τον ύπνο κοντά στο παιδί και για το θηλασμό. Ο θηλασμός εξ αποστάσεως διαρκεί ελάχιστα τις περισσότερες φορές...

 

Νομίζω ότι αν τονίσουμε στους γονείς το πόσο σημαντικό είναι για την ασφάλεια του παιδιού τους να παραμένουν κοντά του, θα μπορέσουν να κάνουν υπομονή λίγους μήνες.

[dora]

Εγω παντως κοιμαμαι ησυχη μονο αν τον εχω στην αγκαλια μου...

Γιατι δεν χρειαζεται να ακουω την ανασα του ή το κλαμμα του.. Τον νιωθω.. και επειδη με νιωθει και αυτος κοιμαται και αυτος πιο γαληνιος..

[lina]

Δεν νομίζω ότι αν το μωρό κοιμάται σε άλλο δωμάτιο, αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι θα το αφήνουμε να κλαίει. Εμάς (από 3 μηνών μόνος) συνεχίζει να ξυπνάει μια-δυο φορές τη νύχτα και πηγαίνουμε, τον παίρνουμε αγκαλίτσα ή τον χαϊδεύουμε στην πλατούλα και ξανακοιμόμαστε όλοι. Προσωπικά, με γεμίζει χαρά όταν τον ακούω να ξυπνάει το πρωί ή το απόγευμα στο διπλανό δωμάτιο και να τραγουδάει (γκα γκα, μπα μπα...), να τραβάει το σκοινάκι από το παιχνίδι που παίζει μουσική και να παίζει με το μαξιλάρι του. Νιώθω ότι γίνεται ανεξάρτητος κι ότι απολαμβάνει τον χώρο του. Και όταν τον θήλαζα, σηκωνόμουν και πήγαινα στο δωμάτιό του κανονικότατα, χωρίς να πρέπει να ξυπνάει και ο άντρας μου. Επίσης, αν κοιμάσαι ελαφριά, ξυπνάς με το παραμικρό κιχ που κάνει το μωρό στον ύπνο του και την άλλη μέρα παραπατάς. Νομίζω ότι όλες οι επιλογές είναι σωστές, εφόσον λειτουργούν σωστά για όλη την οικογένεια...

[Lia]

Δεν ξέρω αν έχει τύχει να παρακολουθήσει καποια στο ΣΚΑΙ τις Κυριακές το μεσημέρι, το αγγλικό ριάλιτι με τις Νταντάδες που βοηθούν τις οικογένειες με τα παιδιά τους.

Αυτή την Κυριακή λοιπόν, έθιξε αυτό ακριβώς το θέμα του ύπνου των παιδιών, το καθ΄να στο κρεβάτι του και μόνο του, έτσι ώστε να μάθει να είναι ανεξάρτητο και να νιώθει ασφαλής χωρίς απαραίτητα να είναι και καποιος γονιός δίπλα. Εγώ ψιλοαγχώθηκα γιατί η δικιά μου κοιμάται ακόμα μεσα στο δωμάτιό μας -το δικό της είναι άφτιαχτο ακόμα- και αναρωτιε΄μαι... είναι όντως αυτό κακό; Βέβαια η δικιά μου είναι και μικρή ακόμα (11 μηνών) ή δεν είναι μικρή και έχω ήδη αργησει να την ανεξαρτητοποιώ; Απ΄οτι διαβάζω βέβαια εδώ από διάφορες απαντήσεις σας μάλλον είναι καθαρά στην άποψη του κάθε γονιού για το τί θεωρεί πιο σωστό για το παιδί του.... Έτσι είναι όμως ή ο γονιός απλά κάνει αυτό που έχει αυτός πρώτα απόλα ανάγκη για τον ίδιο; Χωρίς να θέλει βέβαια να κάνει κακό στο παιδί του, ετσι; Πάντα, άλλωστε, όλοι μας προσπαθούμε για το καλύτερο.

[ssidi]

Lia, κατά καιρούς έχω παρακολουθήσει την συγκεκριμένη εκπομπή. Σε μερικά σημεία συμφώνησα ενώ κάποια άλλα μου φάνηκαν λίγο σκληρά...

Επίσης άλλο να μιλάμε για παιδιά 2 και 3 ετών και άλλο για μωρά.

[dora]

Εμενα την αποψη μου την ξερεις Λια.. δεν στην ξαναλεω..

[aglaia]

Νομίζω ότι όλες οι επιλογές είναι σωστές, εφόσον λειτουργούν σωστά για όλη την οικογένεια...

 

Μερικές επιλογές δεν είναι σωστές για την ασφάλεια και την υγεία του παιδιού, ακόμη και αν βολεύουν την οικογένεια...

 

Πέρα από το Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου και τις σχετικές συστάσεις της Αμερικάνικης Ακαδημίας Παιδιατρικής για τους 6 τουλάχιστον μήνες ύπνου στο ίδιο δωμάτιο, υπάρχει και το θέμα του θηλασμού που είναι επίσης σημαντικό τόσο για την υγεία όσο και για την ψυχική ανάπτυξη του παιδιού. Αν η μητέρα δεν κοιμάται κοντά στο παιδί ο θηλασμός διαρκεί πολύ λίγο από λίγες εβδομάδες έως 3 μήνες και πολύ σπάνια περισσότερο... Αντίθετα οι μητέρες που έχουν κοντά τα παιδιά τους, συνήθως τα καταφέρνουν για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και χωρίς να κουράζονται...

[aglaia]

Αυτή την Κυριακή λοιπόν, έθιξε αυτό ακριβώς το θέμα του ύπνου των παιδιών, το καθ΄να στο κρεβάτι του και μόνο του, έτσι ώστε να μάθει να είναι ανεξάρτητο και να νιώθει ασφαλής χωρίς απαραίτητα να είναι και καποιος γονιός δίπλα.

 

Αλήθεια, ποιες μελέτες δείχνουν κάτι τέτοιο; Μήπως αυτό είναι μια υπόθεση και δεν ισχύει; Μπορούμε να περιμένουμε ανεξαρτησία από ένα πλάσμα που δεν μπορεί ουτε να κουνηθεί μόνο του, που δεν περπατάει, δεν μπουσουλάει, σεν σέρνεται καν; Μήπως αυτό είναι εντελώς παράλογο;

 

Επίσης μελέτες έχουν δείξει ότι τα μωρά που θηλάζουν για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι πιο ανεξάρτητα και νιώθουν περισσότερη ασφάλεια σε σχέση με τα άλλα... Τα περισσότερα από αυτά κοιμούνται όχι μόνο στο ίδιο δωμάτιο αλλά και στο ιδιο κρεβάτι με τους γονείς τους...

 

 

http://sarahjbuckley.com/articles/attachment-parenting.htm

[aglaia]

Παραθέτω μόνο μερικά από τα όσα έχουν γραφτεί για το Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου.

 

Σε κάθε άρθρο αναφέρονται τα ονόματα των συγγραφέων, ο τίτλος, το περιοδικό, τομος, τεύχος και σελίδες που δημοσιεύθηκαν.

 

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, όλα τα παρακάτω είναι επιστημονικά τεκμηριωμένες εργασίες και όχι απόψεις. Δηλαδή έχει γίνει μελέτη, τα αποτελέσματα έχουν επεξεργασθεί στατιστικά, πέρασαν από κρίση (κάθε εργασία κρίνεται από 3 ειδικούς και μόνο αν θεωρηθεί πρωτότυπη και αξιόλογη δημοσιεύεται)

 

Blair, P.S., Fleming, P.J., Smith, I.J., Platt, M.W., Young, J., Nadin, P. & Berry, P.J., (1999). Babies sleeping with parents: case-control study of factors influencing the risk of the sudden infant death syndrome, British Medical Journal, 319(4): 1457–62.

 

Crawford, M., (1994). Parenting practices in the Basque country: Implications of infant and childhood sleeping location for personality development. Ethos, 22(1):42–82.

 

Farooqi, S. (1994). Ethnic differences in infant care practices and in the incidence of sudden infant death syndrome. Early Human Development, 38(3): 215–20.

 

Forbes, J. F., Weiss, D.S., Folen, R.A. (1992). The co-sleeping habits of military children.

Military Medicine, 157(4):196–200.

 

Hauck, F. R., et al. (1998). Bedsharing promotes breastfeeding and AAP Task Force on Infant Positioning and SIDS. Pediatrics, 102(3) Part 1: 662–4.

 

Hayes, M.J., Roberts, S.M., & Stowe, R. (1996). Early childhood co-sleeping: Parent-child and parent-infant nighttime interactions. Infant Mental Health Journal, 17(4): 348–357.

 

Heron, P. (1994). Nonreactive Co-sleeping and Child Behavior: Getting a Good Night’s Sleep All Night Every Night. Masters Thesis, University of Bristol, Bristol, UK

 

Lewis, R.J., Janda, L.H. (1988). The relationship between adult sexual adjustment and childhood experience regarding exposure to nudity, sleeping in the parental bed, and parental attitudes toward sexuality. Arch Sex Beh,17:349–363.

 

McKenna, J.J. (1990). Evolution and Sudden Infant Death Syndrome: I. Infant responsivity to parental

contact. Human Nature, 1(2): 145–177. (See all his references at http://www.nd.edu/~alfac/mckenna)

 

Mitchell, E. A., et al. (1997). Risk factors for sudden infant death syndrome following the prevention

campaign in New Zealand: a prospective study. Pediatrics, 100(5): 835–40.

 

Mosenkis, J. (1998). The Effects of Childhood Cosleeping On Later Life Development. Masters

Thesis. University of Chicago. Dept. of Human Dev.).

 

Mosko, S., Richard, C. & McKenna, J. (1997). Maternal sleep and arousals during bedsharing

with infants. Sleep 20(2): 142–150.

 

Nelson, E. A. and Chan, P. H. (1996). Child care practices and cot death in Hong Kong. New Zealand Med. 109(1020): 144–6.

 

Oppenheim, D. (1998). Perspectives on infant mental health from Israel: The case of changes in collective sleeping on the kibbutz. Infant Mental Health Journal, 19(1): 76–86.

 

Richard, C., Mosko, S., & J.J. McKenna (1996). Sleeping position, orientation and proximity in bedsharing infants and mothers. Sleep, 19(9): 685–90.

 

Richard, C. A., et al. (1998). Apnea and periodic breathing in bed-sharing and solitary sleeping infants. Journal of Applied Physiology, 84(4): 1374–80.

 

Skragg, R. K., et al. (1996). Infant room-sharing and prone sleep position in sudden infant death syndrome. New Zealand Cot Death Study Group. Lancet, 347(8993): 7–12.

[lina]

Από όσα γνωρίζω, το σύνδρομο του αιφνίδιου θανάτου δεν έχουν κατορθώσει ακόμη να το διαλευκάνουν και ακόμη οι επιστήμονες κάνουν υποθέσεις. Η κοινή μου λογική, δεν με βοηθάει να καταλάβω πώς θα σώσεις το παιδί σου από μια τέτοια περίπτωση (μακριά από όλες μας...) εάν κοιμάσαι δίπλα του σαν το ζώον. Επίσης, νομίζω ότι δεν βοηθάει να είμαστε τόσο απόλυτες σε θέματα που δεν αφορούν μόνο το παιδί, αλλά αφορούν τη μαμά και το παιδί μαζί, τη μαμά σαν οργανισμό, τη μαμά και τον μπαμπά σαν συντρόφους, τον μπαμπά σαν οντότητα κ.ο.κ. Τέλος, κατά τη γνώμη μου το θέμα του θηλασμού δεν θα πρέπει να συνδέεται τόσο απόλυτα με το πού κοιμάται το παιδί. Εμείς τα καταφέραμε κι ας κοιμόμασταν χώρια. Κάποια άλλη μπορεί να μην τα κατάφερε. Η κάθε μητέρα παρατηρεί το παιδί της, νιώθει τι είναι καλό για το παιδί της, το κάθε παιδί έχει διαφορετικές ανάγκες και διαφορετική προσωπικότητα και η κάθε οικογένεια παίρνει τις δικές της αποφάσεις.

[Αικατερίνη]

Όντως, για το Σύνδρομο Αιφνίδιου Θανάτου δεν υπάρχουν αποδεδειγμένες αιτίες, απλά υποθέσεις που ελέγχονται. Υπάρχουν όμως παράγοντες που έχει βρεθεί επανειλλημένα ότι έχουν σχέση με το Σύνδρομο αυτό, κυρίως το κάπνισμα της εγκύου, η χρήση κοκαϊνης, ηρωίνης ή μεθαδόνης κατά την εγκυμούνη, η έκθεση του βρέφους σε καπνό, ο μπρούμυτος ύπνος κα. Ο γονιός που κοιμάται δίπλα στο βρέφος δε νομίζω ότι μπορεί να κάνει κάτι για να το αποτρέψει ή να το προλάβει, όμως θα το καταλάβει πιο έγκαιρα.

Για την πρόληψη και την αποφυγή του αιφνίδιου θανάτου υπάρχουν κάποιες οδηγίες που σίγουρα βοηθούν (όσο βέβαια γίνεται, εφόσον τα ακριβή αίτια δεν έχουν αναγνωριστεί ακόμη). Οι οδηγίες αυτές, σε γενικές γραμμές έχουν να κάνουν με τον ύπνο του μωρού ανάσκελα, τη ρητή απαγόρευση του ύπνου του μωρού στο ίδιο κρεβάτι με τους γονείς (καθώς κινδυνεύει από σεντόνια, μαξιλάρια, στρώματα και παπλώματα που δεν είναι βρεφικά) και τον ύπνο του μωρού, σε κρεβατάκι κοντά στους γονείς, σε σκληρό στρώμα, που δε βουλιάζει, χωρίς κενά από το κρεβατάκι και χωρίς παιχνίδια γύρω γύρω. Επίσης, συστίνεται ο θηλασμός του βρέφους όποτε το ζητάει, η αποφυγή φυσικά του καπνού και την παρακολούθηση, μέσω μηχανημάτων, της αναπνοής του βρέφους όταν κοιμάται.

Φυσικά, τα παραπάνω αναφέρονται κυρίως στα βρέφη υψηλού κινδύνου, όπου και πρέπει να δίνεται ιδιαίτερη προσοχή. Βρέφη υψηλού κινδύνου είναι πρόωρ βρέφη, βρέφη με χαμηλό βάρος γέννησης, βρέφη που κάποιο μεγαλύτερο αδελφάκι τους πέθανε από το Σύνδρομο, βρέφη που εκτέθηκαν σε καπνό ή τις ουσίες που προαναφέρονται και βρέφη με μητέρα έφηβη.

[aglaia]

Από όσα γνωρίζω, το σύνδρομο του αιφνίδιου θανάτου δεν έχουν κατορθώσει ακόμη να το διαλευκάνουν και ακόμη οι επιστήμονες κάνουν υποθέσεις. Η κοινή μου λογική, δεν με βοηθάει να καταλάβω πώς θα σώσεις το παιδί σου από μια τέτοια περίπτωση (μακριά από όλες μας...) εάν κοιμάσαι δίπλα του σαν το ζώον.

 

Τα αίτια μπορεί να μην τα γνωρίζουν αλλά έχουν διαπιστώσει ότι όταν τα μωρά κοιμούνται μόνα τους, το ποσοστό των παιδιών που πεθαίνει είναι μεγαλύτερο. Όταν κοιμούνται στο ίδιο δωμάτιο με ένα ενήλικα τότε το ποσοστό αυτό είναι πολύ μικρότερο.

 

Δεν τα σώζουν οι γονείς, απλά έχουν μικρότερη πιθανότητα να συμβεί το μοιραίο.

 

Γράφουν (τα βάζω και στα αγγλικά για να υπάρχουν οι αναφορές)

 

The proximity of the parent may help the infant’s immature nervous system learn to self-regulate during sleep (Farooqi, 1994; Mitchell, 1997; Mosko, 1996; Nelson, 1996; Skragg, 1996).

 

Η εγγύτητα με τους γονείς ίσως βοηθά το ανώριμο νευρικό σύστημα του παιδιού να μάθει να αυτορυθμίζεται κατά τη διάρκεια του ύπνου.

 

 

It may also help prevent SIDS by preventing the infant from entering into sleep states that are too deep. In addition, the parents’ own breathing may help the infant to "remember" to breathe (McKenna, 1990; Mosko, 1996; Richard, 1998).

 

Ίσως επίσης βοηθά στην πρόληψη του Συνδρόμου Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου, εμποδίζοντας το παιδί να πέσει σε πολύ βαθύ ύπνο. Επιπρόσθετα, η αναπνοή των γονέων μπορεί να βοηθά το παιδί να "θυμάται" να αναπνέει.

 

Όπως καταλαβαίνεις και οι μελετητές υποθέσεις κάνουν, δεν μπορούν να εξηγήσουν με σιγουριά το γιατί, αλλά βλέπουν ότι συμβαίνει. Αυτό είναι το μόνο μη αμφισβητήσιμο!

 

Παρά τις προσπάθειες που έχουν γίνει μετά από τόσα χρόνια έρευνας, μόνο μερικές υποθέσεις μπορούν να κάνουν για την εξήγηση ενός γεγονότος που βλεπουν να συμβαίνει. Όλοι αυτοί που δουλεύουν έχουν σίγουρα κοινή λογική αλλά ξέρουν ότι τόσο η κοινή λογική όσο και η έρευνα δεν είναι πάντα αρκετά για να εξηγήσουν μερικά πράγματα...

 

Babies get more caregiving. Co-sleeping increases breastfeeding (Clements, 1997; McKenna, 1994; Richard et al., 1996).

 

Το ότι ο ύπνος του παιδιού κοντά στη μαμά βοηθάει να αυξηθεί το ποσοστό του θηλασμού είναι επίσης πολλάκις διαπιστωμένο. Εξετάζουν μητέρες που κοιμούνται κοντά στα παιδιά τους και μητέρες που δεν κοιμούνται κοντά. Στην πρώτη ομάδα το ποσοστό των μητέρων που θηλάζουν.

 

Κανείς δεν είπε ότι οι μητέρες που δεν κοιμούνται μαζί με τα παιδιά τους αποκλείεται να τα καταφέρουν στο θηλασμό, απλά έχουν μικρότερη πιθανότητα να τα καταφέρουν.

 

Να το πω αλλιώς: είναι σπάνιο μια μητέρα να θηλάζει ενώ κοιμάται σε άλλο δωμάτιο.

 

 

Even the conservative American Academy of Pediatrics (AAP) admits to the breastfeeding advantages of co-sleeping (Hauck, 1998).

 

Mothers who co-sleep breastfeed an average of twice as long as non-co-sleeping mothers (McKenna).

 

Οι μητέρες που κοιμούνται κοντά στα παιδιά τους θηλάζουν το διπλάσιο κατά μέσο όρο σε σχέση με αυτές που δεν κοιμούνται κοντα.

 

Μελετήσανε 100 μητέρες που κοιμούνται μαζί με τα παιδιά τους και 100 που δεν κοιμούνται μαζί. Στην πρώτη ομάδα το ποσοστό θηλασμού βρέθηκε π.χ. 30%, στη δεύτερη βρέθηκε 15%.

 

Αυτά είναι απλές παρατηρήσεις.

 

Δεν θηλάζουν όλες οι μητέρες που κοιμούνται μαζί με τα παιδιά τους. Επίσης δεν δίνουν όλες οι μητέρες μπουκάλι στα παιδιά τους όταν δεν κοιμούνται μαζί. Όμως η διαφορά των δύο ομάδων είναι μετρήσιμη

 

Επίσης, νομίζω ότι δεν βοηθάει να είμαστε τόσο απόλυτες

 

Δεν γράφω προσωπικές απόψεις, απλά μεταφέρω επιστημονικά τεκμηριωμένα συμπεράσματα. Μέχρι τώρα δεν έχω βρει ούτε μία απόλυτη θέση, ούτε μια έκφραση που να υπονοεί κάτι τέτοιο. Αν διαβάσεις πιο προσεκτικά τα κείμενά μου θα διαπιστώσεις ότι δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.

 

σε θέματα που δεν αφορούν μόνο το παιδί, αλλά αφορούν τη μαμά και το παιδί μαζί, τη μαμά σαν οργανισμό, τη μαμά και τον μπαμπά σαν συντρόφους, τον μπαμπά σαν οντότητα κ.ο.κ.

 

Δηλαδή αν το θέμα αφορά μόνο το παιδί μπορούμε να είμαστε απόλυτοι;;;

 

Τέλος, κατά τη γνώμη μου το θέμα του θηλασμού δεν θα πρέπει να συνδέεται τόσο απόλυτα με το πού κοιμάται το παιδί.

 

Το ότι οι μητέρες θηλάζουν τα παιδιά τους σε μεγαλύτερο ποσοστό όταν κοιμούνται μαζί είναι γεγονός! Δεν είναι υπόθεση, δεν είναι θέση, δεν είναι άποψη.

Το ότι υπάρχουν μητέρες που θηλάζουν τα παιδιά τους ενώ δεν κοιμούνται μαζί είναι επίσης γεγονός, μόνο που αυτές είναι πολύ λιγότερες.

 

 

Εμείς τα καταφέραμε κι ας κοιμόμασταν χώρια. Κάποια άλλη μπορεί να μην τα κατάφερε. Η κάθε μητέρα παρατηρεί το παιδί της, νιώθει τι είναι καλό για το παιδί της, το κάθε παιδί έχει διαφορετικές ανάγκες και διαφορετική προσωπικότητα και η κάθε οικογένεια παίρνει τις δικές της αποφάσεις.

 

Συγχαρητήρια που τα καταφέρατε!

 

Κανείς ειδικός δεν παρεμβαίνει στις αποφάσεις μιας οικογένειας, απλά δίνει όλες τις πληροφορίες που χρειάζονται για να πάρει η οικογένεια τις αποφάσεις της. Αν μια μητέρα θέλει να θηλάσει το παιδί της της λέμε ότι έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να τα καταφέρει αν κοιμάται κοντά του. Αν οι θέσεις της οικογένειας είναι τόσο απόλυτες που δεν μπορούν ούτε να ακούσουν κάτι τέτοιο, τότε παρέχουμε κάθε δυνατή στήριξη για να τα καταφέρουν παρά τις δυσκολίες και τους ευχόμαστε καλή επιτυχία

[aglaia]

τη ρητή απαγόρευση του ύπνου του μωρού στο ίδιο κρεβάτι με τους γονείς (καθώς κινδυνεύει από σεντόνια, μαξιλάρια, στρώματα και παπλώματα που δεν είναι βρεφικά) .

 

Η απαγόρευση του ύπνου στο ίδιο κρεβάτι με τους γονείς ισχύει μόνο για την περίπτωση που κάποιος από τους γονείς καπνίζει, χρησιμοποιεί απαγορευμένες ουσίες, βρίσκεται υπό την επήρεια αλκοόλ ή κάποιων φαρμάκων...

 

Κάποιες από τις εργασίες που παρέθεσα παραπάνω αναφέροναι στον ύπνο σε κοινό δωμάτιο και καποιες άλλες στον ύπνο σε κοινό κρεβάτι...

 

Ρίξε μια ματιά

http://www.attachmentparenting.org/articlesapi.shtml#cos

[ilonka19]

10μμ-4πμ κοιμάται στο κρεββατάκι του ίδιο δωμάτιο με εμάς. Μετα ξυπνάει από την πεινα, οπότε τον παίρνω στο κρεββάτι μας. Θηλάζει και κοιμάται μέχρι 9πμ. Δεν ξερω αν κάνει ή οχι, αλλά εμείς περνάμε πολύ ωραία που είμαστε μαζί.