νευρικη μανα-νευρικο παιδι. κολλητικο?

[giwta-la]

δε ξερω που να το γραψω. μια που σε λιγο καιρο θα γινω και εγω μανουλα, εχω μια απορια που οσο παει μετατρεπεται σε τρομο αφου ηδη αυτα που ακουω απο υπερηλικες βγαινουν αληθινα ή τουλαχιστον εγω νομιζω ετσι...

 

στις αρχες ημουν νευρικη, συνεχεις φωναζα και μαλωνα με ολους κυριως λογω φυσης δουλειας. καθε μερα κλαμμα και φωνες και πανικος και τσακωμοι. γενικα μπλεκομουν σε καυγαδες. εκει που ελεγα ναμαι ηρεμη κατι γινοταν και μαλωνα. και μαλιστα ανθυποβαλομουν να μη δινω σημασια και να το παιζω τρελιτσα. αυτα μεχρι τωρα ακομα αλλα πιο αραια. αποτελεσμα? το παιδι ναναι ζωηρο πολυ καθε τρεις και λιγο χτυπαει κλωτσιες ακομα και στον υπνο μου δε μαφηνει να κοιμηθω. θα βγει τσατιλακι? θα κλαιει γκρινιαζει χωρις λογο ολο το βραδυ οταν γεννηθει? εχει σχεση η συμπεριφορα μου με τη δικη του μελλοντικα ακομα και στην εφηβεια του και αργοτερα?

οτι εγινε εγινε βεβαια αλλα νιωθω τυψεις που εχω τετοιο αντιδραστικο χαρακτηρα και δεν ηρεμω σε γενικες γραμμες αν και παλι εχω βελτιωθει.

[vasfa]

Κοιταξε να δεις Giwta, εμπειρια δεν εχω, κι εγω θα γινω μανουλα για πρωτη φορα σε λιγους μηνες. Απ'οτι εχω ακουσει ειναι καλο να εχει η μαμα μια ηρεμη εγκυμοσυνη ωστε να εχει και το μωρο μια ηρεμη εμβρυικη ζωη. Κι εγω ειμαι αγχωδης και θλιβομαι ευκολα και ολοι μου ελεγαν θα κανω το μωρο νευρικο. Προσπαθουσα να το ελεγξω, ελπιζω να μην ειναι νευρικο το μωρο μου. Το πως θα γινει μετα τη γεννα, εξαρταται εν μερει και απο τα γονιδια, αλλα και απο τις παραστασεις που θα εχει το παιδι μεσα στο σπιτι σας. Αν βλεπει νευρα και φωνες, απο αυτα θα παραδειγματιστει και αυτα θα αναπαραγει. Αν το αντιμετωπιζετε νευρικα, χωρις υπομονη, θα εχει αυτα τα χαρακτηριστικα. Αν ειστε ηρεμοι και υπομονετικοι κι αυτο θα αισθανεται ασφαλεια και θα φερεται το ιδιο ακολουθωντας το παραδειγμα σας. Αλλωστε οπως λεει ο συγγραφεας ενος βιβλιου που διαβαζω τωρα, σχετικο με την ανατροφη των παιδιων: "μαθετε να συμπεριφερεστε σωστα, τα παιδια σας συμπεριφερονται αναλογα".

Εν ολιγοις, αν νομιζεις οτι εισαι νευρικη και τσακωνεσαι, οσο περναει απο το χερι σου ελεγξε το γιατι αφου το θεωρεις προβλημα δεν θελεις το παιδι σου να γινει το ιδιο. Εγω προσπαθω να τα ελεγξω ολα, οσο μπορω, κι εγω ετσι ημουν αλλα ο αντρας μου λεει η εγκυμοσυνη με αλλαξε, πραγματι δεν νευριαζω τοσο πολυ και προσπαθω να μην τσακωνομαι για το καλο του μωρου. Εχω βεβαια αναλογιστει και σκεφτει πολυ τα χαρακτηριστικα της προσωπικοτητας μου, και εχω διαβασει πολλα βιβλια σχετικα με την αντροφη των παιδιων για να αντιληφθω τι πρεπει να βλεπει το παιδι μου και τι οχι οταν γεννηθει, και πως πρεπει να συμπεριφερομαι για να μη γινει οπως εγω. Ελπιζω να τα καταφερω, ελπιζω κι εσυ αν θελεις κατι να αλλαξεις να το καταφερεις.

[liveloula2]

δε ξερω που να το γραψω. μια που σε λιγο καιρο θα γινω και εγω μανουλα, εχω μια απορια που οσο παει μετατρεπεται σε τρομο αφου ηδη αυτα που ακουω απο υπερηλικες βγαινουν αληθινα ή τουλαχιστον εγω νομιζω ετσι...

 

στις αρχες ημουν νευρικη, συνεχεις φωναζα και μαλωνα με ολους κυριως λογω φυσης δουλειας. καθε μερα κλαμμα και φωνες και πανικος και τσακωμοι. γενικα μπλεκομουν σε καυγαδες. εκει που ελεγα ναμαι ηρεμη κατι γινοταν και μαλωνα. και μαλιστα ανθυποβαλομουν να μη δινω σημασια και να το παιζω τρελιτσα. αυτα μεχρι τωρα ακομα αλλα πιο αραια. αποτελεσμα? το παιδι ναναι ζωηρο πολυ καθε τρεις και λιγο χτυπαει κλωτσιες ακομα και στον υπνο μου δε μαφηνει να κοιμηθω. θα βγει τσατιλακι? θα κλαιει γκρινιαζει χωρις λογο ολο το βραδυ οταν γεννηθει? εχει σχεση η συμπεριφορα μου με τη δικη του μελλοντικα ακομα και στην εφηβεια του και αργοτερα?

οτι εγινε εγινε βεβαια αλλα νιωθω τυψεις που εχω τετοιο αντιδραστικο χαρακτηρα και δεν ηρεμω σε γενικες γραμμες αν και παλι εχω βελτιωθει.

Kαλησπερα Γιωτα και με το καλο το μωρακι σου!Την ιδια απορια ειχα και εγω στην εγκυμοσυνη μου μιας κι εμενα η δουλεια μου ειχε αρκετη ενταση και γενικα ημουν πολυ αγχωδης(ατιμες ορμονες).....Απο τη δικη μου εμπειρια θα σου πω οτι το παιδακι μου απο τη στιγμη που γεννηθηκε ειναι πολυ ησυχο, ηρεμο και συνεργασιμο αν και τωρα αρχιζουμε και ζωηρευουμε λιγο.Σιγουρα καλο ειναι οσο μπορουμε να ελεγχουμε τα νευρα μας και το αγχος κατα την περιοδο της εγκυμοσυνης αλλα δε νομιζω οτι κανουν και το μωρακι μας νευρικο...Μεγαλη σημασια εχει το περιβαλλον στο οποιο θα μεγαλωσει γι αυτο προσπαθησε οαο μπορεις να το ελεγχεις.Πανω απο ολα τα μωρακια μας χρειαζονται ηρεμους και χαμογελαστους γονεις!!!

[mariazerta]

καλημερα κ με το καλο το μωρακι σου!!! εγω θα σου πω οτι στην εγκυμοσυνη μου ημουν πολυυυυ ηρεμη,πετουσα σ'ενα ροζ συννεφακι,γελουσα κ πραγματικα πολυ λιγες φορες αγχωθηκα η' στεναχωρηθηκα για κατι..με τοση ηρεμια το κοριτσακι μου δεν θα επρεπε ν'ακουγεται καθολου...ομως αχ..ατιμη φυση το γλυκουλακι μου απο την ωρα που γεννηθηκε εκλαιγε συνεχεια,ειχε μονιμα μια μουρμουρα κ μια γκρινια..τωρα ειναι καπως καλυτερα αλλα κ παλι δεν την λες ηρεμο μωρο..ειναι μες στην νευρικοτητα κ την ζωηραδα!!!! μ'αρεσει πολυ που ειναι πολυ ζωηρη αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα!!!!;)

[giwta-la]

ευχαριστω.

[jo89]

αμφιβαλλω αν υπαρχει πιο νευρικος ανθρωπος απο μενα στα κανονικα μου ποσο μαλλον στην εγκυμοσυνη.....φευγαν τασακια μαχαιρια πως δεν εφαγα κανεναν χριστιανο απορω:lol:

 

Το μωρακι μου μεχρι στιγμης ειναι ησυχο μωρακι οκ κλαιει και γκρινιαζει αλλα σε φυσιολογικα πλαισια εγω περιμενα να ειναι πολυ χειροτερα....παλι καλα;)

 

Επισης η μαμα μου εβγαλε ολη της την εγκυμοσυνη(στην αδερφη μου 10 ετων) με κλαμματα και πακετα τσιγαρα ολη μερα καθε μερα εκλαιγε και ειχε νευρα....ηταν στα χωρισματα βλεπεις....η αδερφη μου ταυρος κανονικος.....απο μικρη αλλα και τωρα δεν κρατιεται με τιποτα δεν ξερω κατα ποσο παιζει ρολο το ακλυτερο παντως θα ηταν να εισαι οσο πιο ηρεμη μπορεις.....εγω οποτε εκλαιγα και στεναχωριομουν το μωρο εκανε σαν τρελο στην κοιλιτσα

[isabell]

εγώ είμαι πολύ νευρικό άτομο (και στην εγκυμοσύνη ήμουν ακόμα χειρότερα) και το παιδί μου είναι κι αυτό πολύ νευρικό. μπορεί όμως να είναι και τυχαίο:smile:

[AthinaP]

Εγω είχα στα δίδυμα μια εγκυμοσύνη με πολλές επιπλοκές αλλά ήμουν κουλ. Στο σπίτι, ξυπνούσα ό,τι ώρα ήθελα, χάζευα όλη μέρα, τα είχα όλα στο χέρι... Πιο κουλ δεν γινόταν.

 

Τώρα τα δίδυμα, το ένα βγήκε τούρμπο, το άλλο είναι από τα πιο ήρεμα παιδάκια που υπάρχουν. Οπότε καταλήγω ότι είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας, που δεν μπορεί κανείς να ελέγξει.

 

Πιστεύω όμως ότι όταν βγουν τα παιδιά έξω, με τον καιρό υιοθετούν τις συμπεριφορές μας, σε μεγάλο βαθμό. Τα ζωηρά καλμάρουν και τα ήρεμα τσιτώνονται. Στο βαθμό που το επιτρέπει η ιδιοσυγκρασία τους.

 

Οπότε δεν προτείνω αν σου βγει ζωηρό το παιδάκι να το αντιμετωπίζεις με φωνές, πιστεύω θα το μετανιώσεις, γιατί σύντομα θα πάρεις ό,τι έδωσες.

 

Τι δουλεια κάνεις βρε παιδάκι μου και είσαι συνέχεια στην τσίτα, απορώ κιόλας...

 

[natassa-tasos]

Τι να σου πω κι εγώ δεν ξέρω αν είναι τυχαίο. Είμαι αρκετά νευρική και το ίδιο ήμουν σε όλη την εγκυμοσύνη μου. Μη σου πω κιόλας περισσότερο.

Ο γιος μου ακολουθεί τα χνάρια μου...

[myfavouritelullaby]

Εγώ στην εγκυμοσύνη είχα ΠΑΡΑ πολλά νεύρα,βασικά,νομίζω οτι είχα πάθει και ψιλοκατάθλιψη.Μου έσπαγε η πεθερά τα νεύρα και έκλαιγα κάθε μέρα.'Εκανα πολύ καιρό να χαιδέψω την κοιλιά μου αλλά αγαπούσα πολύ το μωρό μου κ ανησυχούσα συνέχεια.

Το μωρό ήταν νευρικό απο την κοιλιά,μιλάμε κουνιόταν συνέχεια,χτυπιόταν.Μια φορά χτυπιόταν σαν φραπές,νόμιζα οτι ήθελε να βγει,τρόμαξα!!! Αφού μου το έλεγαν και οι μαίες όταν πήγαινα για non-stress!

Περιττό να σας πω οτι αφότου γεννήθηκε είναι 3 φορές πιο νευρική απο μένα.Το κλάμα της όταν γεννήθηκε ήταν ό,τι πιο διαπεραστικό έχετε ακούσει.Και παραμένει νευρική κ τώρα αλλά δεν πειράζει,εγώ την αγαπώ..:cool:

[baggi]

Πιο νευρική από εμένα δεν νομίζω να υπάρχει καμιά μέσα στο forum. Και ήμουν και τόσο άτυχη που κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης συνέβησαν όσα δεν μου είχαν συμβεί σε όλη μου τη ζωή. Για μένα εγκυμοσύνη ήταν κλάμα, θυμός, ξεσπάσματα, στρες, πολύ στρες και στενοχώρια από εξωτερικούς παράγοντες και όχι από την ίδια την εγκυμοσύνη. Το αποτέλεσμα ήταν... αιμορραγίες και πρόωρη γέννα. Το κοριτσάκι μου μου είναι 1 1/2 χρονών, Υπερδραστήρια, υπερκινητική, νευρική και επιθετική... Νιώθω ντροπή αλλά πολύ φοβάμαι πως είναι αργά να διορθώσω αυτή την κατάσταση αν λάβουμε υπ όψιν ότι ο χαρακτήρας μου δεν έχει αλλάξει ούτε μετά τον ερχομό του παιδιού. Απλά έχω περιορίσει τα ξεσπάσματα και τις φωνές, όσο μπορώ...Είναι πάντως ένα θέμα που με απασχολεί και δεν το έχω συζητήσει με κανέναν πιο βαθιά.

[AthinaP]

Το μόνο που περνάει από το χέρι σου είναι να δώσεις εσύ το καλό παράδειγμα και αυτό θα δεις ότι έχει διαφορά, σε βάθος χρόνου. Πιστεύω πολύ στην ιδιοσυγκρασία, γιατί τα διδυμάκια μου είναι τελείως διαφορετικά το ένα από το άλλο. Αυτό φαίνεται από την κούνια. Το πόσο θα οδηγηθεί ένα παιδί να έχει εκρήξεις ή πόσο θα καλμάρει στην πορεία, εξαρτάται από τη συμπεριφορά που βλέπει γύρω του. Πιστεύω πάρα πολύ και στο περιβάλλον. Δεν νομίζω ότι οποιοδήποτε ζωηρό παιδί μεγάλωνε μέσα σε γιαπωνέζους, θα έμενε ζωηρό για πολύ καιρό.

 

Οπότε πρέπει εσύ να αλλάξεις πράγματα που για τον εαυτό σου θεωρείς δεδομένα. Εσύ είσαι η ενήλικη και μπορείς να αλλάξεις πράγματα συνειδητά. Όχι να γίνεις μαμά που επιτρέπει τα πάντα, αλλά να βρεις τρόπους να καθοδηγείς με τρόπους άλλους από αυτούς που έχεις μάθει μέχρι τώρα.