μια βδομαδα χωρίς το παιδί μου

[marianna9880]

Δεν ξέρω πόσοι μπορεί να με νοιώσουν αλλά κάπου θέλω να τα πω. Αύριο μπαίνω στο νοσοκομείο για να γεννήσω την Πέμπτη με προγραμματισμένη καισαρική την δεύτερη μου κόρη και στενοχωριέμαι πολύ για το πως θα αφήσω το πρώτο μου παιδί στο σπίτι. Ζορίζομαι πάρα πολύ που χρειάζεται να το αφήσω μια βδομάδα. Την έχω αφήσει μόνο μία νύχτα και αυτό πάλι για νοσοκομείο και κοντεύει να γίνει 22 μηνών. Δεν μπορώ να παρηγορηθώ με καμία σκέψη. Μέχρι τώρα προσπαθούσα να το παίξω γενναία και ψύχραιμη και το μόνο που σκεφτόμουνα ήταν ποιος θα την φροντίσει. Εκτός του ότι δεν θεωρώ κανέναν άξιο να την φροντίσει, θα μου λείψει αφάνταστα. Ελπίζω να πάνε όλα καλά, να μην έχουμε καμία επιπλοκή και να γυρίσω πάλι σπίτι μου να την κρατήσω στην αγκαλιά μου.

[TZOYTZA]

καταρχην με το καλο να ερθει το μωρακι σου!!!

 

και εγω το ιδιο ενιωσα οταν πηγα να γεννησω ολη την εβδομαδα σκευτομουν την Μαρινουλα μου τι θα κανει χωρις εμενα, την ημερα εκεινη οπως καθε μερα την πηγα στο σχολειο της εδωσα φιλακι και μου ειπε

-μαμα οταν θα σε ξαναδω θα εχουμε το μωρακι μας ;

-ναι αγαπη μου της απαντω.

φευγω και με περνουν τα κλαματα σκευτομουν διαφορα αλλα μετα που ξεκινησε η διαδικασια και πηγαν ολα καλα ηρεμησα ηρθε και μας ειδε και ετσι σταματησα να στεναχωριεμαι γιατι τη εβλεπα καθε μερα

μη το σκευτεσαι (οσο μπορεις ) σε λιγο θα εχεις και το δευτερο ζουζουνι και θα μεγαλωσει η οικογενεια σας!!!

[rit@]

Αχ βρέ Μαριάννα τι μου θύμησες τώρα? Πάει ένα χρόνος τώρα. Ο Σπυράκης μου ήταν τότε 26 μηνών ποτέ δεν τον είχα αφήσει και τώρα έπρεπε να μπω για προγραμματισμένη καισαρική. Ο φόβος μου για το πως θα περάσουν οι μέρες μέχρι να γυρίσω σπίτι και να δω πάλι τον Σπύρο τεράστιος. Ήταν και άρρωστος εκείνη την περίοδο συνέχεια επειδή τον είχα βάλει δοκιμαστικά παιδικό ήταν και που δεν δούλευα και είμαστε όλη μα όλη την ημέρα μαζί, αυτοκόλλητοι είχαμε γίνει δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα του φαινόταν να με ζητάει και να μην είμαι εκεί. Πραγματικά είχα τρομοκρατηθεί. Τελικά δεν πήγαν όλα καλά το μωράκι δεν έτρωγε και έπρεπε να νοσηλευθεί και με τον πανικό και την ταλαιπωρία που έβλεπα να τραβάει το καημενούλι ακόμη δεν είχε βγει καλά καλά δεν πρόλαβα ούτε να σκεφτώ τον Σπύρο. Το μητρικό ένστικτο έκανε πάλι το θαύμα του κατάλαβε ότι το μωρό με χρειαζόταν περισσότερο εκείνες της μέρες τόσο που είχα και τύψεις επειδή πριν σκεφτόμουνα μόνο τον Σπύρο. Μην ανησυχείς μόλις γυρίσεις σπίτι σου με το μωράκι στην αγκαλιά θα καταλάβεις ότι δεν διαχωρίζεται η αγάπη της μάνας ούτε μοιράζεται είναι πάντα η ίδια. Να σου πω και το αστείο όταν γυρίσαμε μετά από 10 μέρες και ενώ ο Σπύρος εντομεταξύ είχε αρρωστήσει πάλι και ο μπέμπης του έφερε και μια μηχανή δώρο που την είχε ζητήσει και πολύ του άρεσε, πάει η αδερφή μου που μας είχε γυρίσει σπίτι εμένα και το μωρό να φύγει και την φωνάζει έντρομος ο Σπύρος που πας της λέει αυτό δεν θα το πάρεις? Ποιο Σπύρο μου? του λέει. Το μωρό σου της λέει εδώ θα το αφήσεις? ακόμα γελάω κάθε φορά που το θυμάμαι. Καλά γεννατούρια να έχεις και τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους μην ανησυχείς, φιλιά.

[elenik]

Αχ κι εγω το σκεφτομαι και αγχωνομαι απο τωρα. Ολα να πανε καλα

[mata]

....πάει η αδερφή μου που μας είχε γυρίσει σπίτι εμένα και το μωρό να φύγει και την φωνάζει έντρομος ο Σπύρος που πας της λέει αυτό δεν θα το πάρεις? Ποιο Σπύρο μου? του λέει. Το μωρό σου της λέει εδώ θα το αφήσεις? ακόμα γελάω κάθε φορά που το θυμάμαι.

 

Καλόοοοοοο!!!!

 

Με το καλό να έρθει το μωράκι σας marianna και είμαι σίγουρη ότι η χαρά σας θα διώξει κάθε αρνητικό συναίσθημα!!!

[sugarmama]

Το ίδιο πρόβλημα είχα και εγώ.. 22 μήνες μέρα νύκτα μαζί.. Δεν την είχα αφήσει ούτε για να πάω στο super market μόνη μου.. Δεν εμπιστευόμουν κανέναν μα κανέναν όμως εκτός από τον μπαμπά της, ο οποίος ήξερα οτι θα ήταν όλη μέρα στο νοσοκομείο μαζί μου για όλες αυτές τις μέρες που θα ήμουν μέσα.. Φαντάσου οτι το βράδυ δεχόταν μόνο εμένα να την βάλω για ύπνο.. Κανέναν άλλο εκλαιγε συνέχεια μέχρι να πάω εγώ στο κρεβάτι της, να της δώσω φιλάκι και να την καληνυχτίσω.. Θα πήγαινα προγραμματισμένα για καισαρική οπότε είχα χρόνο να προετοιμάσω το έδαφος.. Ξεκίνησε ο μπαμπάς της ενώ ήμουν ακόμα σπίτι να την πέρνει στο μεγάλο κρεβάτι και να της χαϊδεύει τα μαλλάκια μέχρι να την πάρει ο ύπνος και μετά την πήγαινε στο κρεβάτι της.. Σιγά σιγά σε μια βδομάδα άρχισε να συνηθίζει και έτσι το λύσαμε αυτό το πρόβλημα.. Οταν έφτασε ο καιρός τα πράγματα ήταν δύσκολα δεν θα σου πώ ψέματα κυρίως για μένα.. Η μικρή ξεγελάστηκε με τηλέφωνα καθεμέρα και επισκέψεις, με καινούργια παιχνιδάκια και πολυ πολυ καλόπιασμα από τους τριγύρω.. Για μένα όμως ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα.. Το μόνο που μου έδινε κουράγιο ήταν τα μουτράκια του μικρού μου και οτι οι μέρες θα περάσουν.. Ειχα φωτογραφίες της και την χάζευα, σκεφτόμουν την αντίδρασή της όταν θα επιστρέφαμε με τον μικρό απ το νοσοκομείο και έτσι σιγά σιγά πέρασαν οι μέρες..

[maria70]

μην ανησυχεις ολες τα ιδια περασαμε και ολες με τυψεις πηγαμε να γεννησουμε το δευτερο

οι τυψεις σου θα συνεχιστουν και κανενα διμηνο μετα....μετα θα μπεις σε αλλη φαση και με εκπληξη θα ανακαλυψεις πως ΝΑΙ ειναι δυνατον να αγαπας δυο παιδια το ιδιο δυνατα

με ενα πονο κοπελα μου