επιθετικότητα μόνο σε εμάς (γονείς)

[ΠαναγιώτηςΑ]

Την καλημέρα και τον απεριόριστο σεβασμό σε όλους όσους απαρτίζουν το πολύ χρήσιμο αυτό forum το οποίο κατά καιρούς μας έχει βοηθήσει πολύ με τα θέματα του παρότι γράφω για πρώτη φορά.

 

Με την σύζυγό μου είμαστε ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι,χωρις τσακωμους- εντάσεις και έχουμε ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι τεσσάρων και δύο ετών αντίστοιχα.

 

Το πρόβλημα μας είναι με το γιο μας,ένα αγοράκι ιδιαίτερα αγαπητό,πολύ εξυπνο,υπερβολικά κοινωνικό,κοινά-φυσιολογικά προβλήματα που έχουν άλλοι γονείς μας είναι άγνωστα,και γενικώς κατά σχεδόν όλους ένα πολύ χαρισματικό παιδί (δεν θεωρούμε οτι είναι το μοναδικό,δεν πάσχουμε ευτυχώς από το "σύνδρομο της κουκουβάγιας").

 

Σαν γονείς φυσικά είμαστε κατά του ξύλου και σαν τιμωρία έχουμε υιοθετήση την τακτική της νταντάς απο το γνωστό αγγλικό σήριαλ με την ολιγόλεπτη τιμωρία και μετα διάλογο για το συμβαν.

 

Με τα άλλα παιδιά είναι προστατευτικός όπως και με την αδερφή του την οποία και δεν ζηλεύει και δεν έχει σηκώσει χέρι ποτέ σε κανένα παιδάκι.

 

Ελα όμως που σηκώνει χέρι πάντα και μόνο σε μας και θυμώνει πολύ όταν του πούμε όχι σε κάτι ή δεν περάσει το δικό του.

Ο θυμός του περνάει πολύ γρήγορα μεν,δείχνει οτι καταλαβαίνει οτι είναι λάθος να μας σηκώνει χέρι αλλά......στο 5άλεπτο μπορεί να ξανασυμβεί ακριβώς το ίδιο.

 

Αν έχετε να προτείνετε κάτι στο πως να διαχειριστούμε τον θύμο του και το σήκωμα του χεριού του μόνο σε εμάς θα το εκτομούσαμε πολύ.

 

Συγνώμη για το μακροσκελές post,δεν υπήρχε διάθεση περιαυτολόγησης ή εκθειασμού,απλά προσπάθησα να δώσω μια όσον το δυνατον πληρέστερη εικόνα της κατάστασης.

 

Ευχαριστω.

[diminna]

Καλημερα!Μην νιωθεις ασχημα.Δεν εισαι μονος.Το ιδιο προβλημα αντιμετωπιζω και εγω με το καμαρι μου.Ενα παιδι υγιεστατο,ζωηροτατο,που μεγαλωνει μονο με αγαπη.Μας τραβαει συνεχως τα αυτια σε σημειο να κοκκινιζουν.Μονο σε εμας.Εφω εχω απλα απελπιστει.Συντομα θα παω σε παιδοψυχολο να μου πει πως θα το διαχειριστω.Οτι θελεις ειμαι στη διαθεση σου.

[mimika2011]

Το ίδιο κάνει και η δική μου κορούλα!Και το κάνει μόνο σε μένα..Κι αφού τις φάω καλά καλά, έρχεται και με ταράζει στα χάδια και τα φιλιά..Μάλλον το κάνει επειδή μου έχει παρει τον αέρα κανονικότατα και με κάνει (εισ γνώση μου) οτι θέλει..Νομίζω οτι είναι πολύ μικρός για να καταλάβει ακριβώς τι κάνει..Μάλλον το έχει βρει σαν τρόπο πίεσης για να περάσει το δικό του, επειδή έχει καταλάβει οτι σας ενοχλεί..

[diminna]

Παντως με η παιδοψυχολογος που μιλησα για να κλεισω ραντεβου,μου ειπε οτι η επιθετικοτητα που στρεφεται αποκλειστικα στους γονεις,ειναι ουσιαστικα μια κραυγη απογνωσης και αγωνιας προς τους γονεις.Μπορει να ειναι αναγκη ανεξαρτητοποιησης,μπορει να ειναι συναισθηματικη ανωριμοτητα,μπορει να ειναι ενδειξη παντοδυναμιας.Και για να μην παρεξηγηθω.Ειμαι δασκαλα και η συναισθηματικη ανωριμοτητα ειναι συνηθισμενη στα παιδια.Ποιος φταιει?Μα φυσικα εμεις που τους δινουμε το ποτηρι το νερο πριν διψασουν,για την περιπτωση που θα διψασουν.Και για να μην ξαναπαρεξηγηθω.Ακριβως τα ιδια και χειροτερα κανω και εγω.Δασκαλε που διδασκες.Και μου αρεσει που δινω και συμβουλες στους γονεις.

[ΠαναγιώτηςΑ]

Μπορει να ειναι αναγκη ανεξαρτητοποιησης

Μάλλον στην περίπτωση μας αυτή είναι η πιθανή εξήγηση.

Ο μικρός από 13-14 μηνών που άρχισε να μιλάει καθαρά η αγαπημένες του λέξεις είναι "μόνος μου-μόνος μου" και "εγώ-εγώ"....απ'τα πιο μικρά καθημερινά πραγματάκια μέχρι τα πιο δύσκολά θέλει να τα κάνει μόνος του.

 

Το θέμα όμως είναι εμείς τι κάνουμε απέναντι σ'αυτές τις αντιδράσεις?

Τις προσπερνάμε? "Τιμωρούμε"?.......

 

Ευχαριστώ για τις χρήσιμες απαντήσεις.

[diminna]

Παναγιωτη απλα δεν δινουμε σημασια.Του στρεφουμε αλλου την προσοχη.Σηκωνομαστε και φευγουμε.Αν χασεις τον ελεγχο και καταλαβει οτι σας ενοχλει,τοτε το χασατε το παιχνιδι.Απλα αδιαφορησε οσο δυσκολο κι αν ειναι.Οταν καταλαβει οτι δεν μπορει να επιβληθει με αυτο τον τροπο θα βρει κατι αλλο.Απλα εχετε υπομονη.Οτι θελεις ειμαι στη διαθεση σου.

[KONSTANTINA.NIDINA]

Την καλημέρα και τον απεριόριστο σεβασμό σε όλους όσους απαρτίζουν το πολύ χρήσιμο αυτό forum το οποίο κατά καιρούς μας έχει βοηθήσει πολύ με τα θέματα του παρότι γράφω για πρώτη φορά.

 

Με την σύζυγό μου είμαστε ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι,χωρις τσακωμους- εντάσεις και έχουμε ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι τεσσάρων και δύο ετών αντίστοιχα.

 

Το πρόβλημα μας είναι με το γιο μας,ένα αγοράκι ιδιαίτερα αγαπητό,πολύ εξυπνο,υπερβολικά κοινωνικό,κοινά-φυσιολογικά προβλήματα που έχουν άλλοι γονείς μας είναι άγνωστα,και γενικώς κατά σχεδόν όλους ένα πολύ χαρισματικό παιδί (δεν θεωρούμε οτι είναι το μοναδικό,δεν πάσχουμε ευτυχώς από το "σύνδρομο της κουκουβάγιας").

 

Σαν γονείς φυσικά είμαστε κατά του ξύλου και σαν τιμωρία έχουμε υιοθετήση την τακτική της νταντάς απο το γνωστό αγγλικό σήριαλ με την ολιγόλεπτη τιμωρία και μετα διάλογο για το συμβαν.

 

Με τα άλλα παιδιά είναι προστατευτικός όπως και με την αδερφή του την οποία και δεν ζηλεύει και δεν έχει σηκώσει χέρι ποτέ σε κανένα παιδάκι.

 

Ελα όμως που σηκώνει χέρι πάντα και μόνο σε μας και θυμώνει πολύ όταν του πούμε όχι σε κάτι ή δεν περάσει το δικό του.

Ο θυμός του περνάει πολύ γρήγορα μεν,δείχνει οτι καταλαβαίνει οτι είναι λάθος να μας σηκώνει χέρι αλλά......στο 5άλεπτο μπορεί να ξανασυμβεί ακριβώς το ίδιο.

 

Αν έχετε να προτείνετε κάτι στο πως να διαχειριστούμε τον θύμο του και το σήκωμα του χεριού του μόνο σε εμάς θα το εκτομούσαμε πολύ.

 

Συγνώμη για το μακροσκελές post,δεν υπήρχε διάθεση περιαυτολόγησης ή εκθειασμού,απλά προσπάθησα να δώσω μια όσον το δυνατον πληρέστερη εικόνα της κατάστασης.

 

Ευχαριστω.

 

 

καλησπερα κ απο εμενα!!!

εχω κ εγω 2 παιδακια 5 ετων περιπου,ειναι διδυμα.....

μπορω να πω οτι απο το σιριαλ με τη νταντα πρωτ... βοηθ..... εχω βοηθηθει παρα πολυ!!!!!!!

απο μικρα μπαινανε τιμωρια κ λεω μπαινανε γιατι τωρα δεν χρειαζεται καν.......καταλαβαινουν τι πρεπει κ τι οχι.......πιστευω αυτη ειναι η καλυτερη τακτικη,απο το να τα μαλωνουμε-φωναζουμε-δερνουμε!!!!!

δεν σας εχει βοηθησει η διλεπτη τιμωρια;;;;;;;;

οσες φορες κ να συμβει τον ξαναβαλατε κ συνεχιζει;;;;;

χρειαζεται υπομονη σιγουρα κ επιμονη!!!!!

κ το παν ειναι να μιλατε μαζι του κ να του εξηγειται τι γινεται.....

τα παιδακια σε αυτη την ηλικια,μπορουν πλεον να καταλαβαινουν τα παντα!!!!!

κ πανω απο ολα να καταλαβει οτι δεν ειναι σωστο αυτο που κανει ,οπως λες ομως το καταλαβαινει αυτο!!!!

σ

[ΠαναγιώτηςΑ]

Παναγιωτη απλα δεν δινουμε σημασια.Του στρεφουμε αλλου την προσοχη.Σηκωνομαστε και φευγουμε.Αν χασεις τον ελεγχο και καταλαβει οτι σας ενοχλει,τοτε το χασατε το παιχνιδι.Απλα αδιαφορησε οσο δυσκολο κι αν ειναι.Οταν καταλαβει οτι δεν μπορει να επιβληθει με αυτο τον τροπο θα βρει κατι αλλο.Απλα εχετε υπομονη.Οτι θελεις ειμαι στη διαθεση σου.

Σὲυχαριστώ dimmina .....θα το προσπαθήσουμε κι αυτό που λες.

 

@KONSTANTINA.NIDINA

Δυστυχώς οι τιμωρίες σ'αυτό το θέμα δεν έχουν αποδώσει καρπούς.

[KONSTANTINA.NIDINA]

ααααααααα

κριμα!!!!

:( :( :(

λυπαμαι!!!

ευχομαι συντομα να βρειτε μια λυση!!!

[Μαρια Στυλιανακη]

γειά σας. αρχικά να πω σε όσους εχουν μικρότερα παιδιά ότι αυτά που γραφονται απο μενα εδω δεν αφορούν μικρότερα (υπαρχει ειδικό άρθρο για αυτό στην αρχική σελίδα κατηγορία ψυχολογία/συμπεριφορά )

αλλα παιδάκι 4 ετών -

 

γράφω εδώ διάφορες περιπτώσεις έτσι όπως μου έρχονται -

- υπάρχει μήπως ίδια αντίδραση ?

η αντίδραση του γονέα κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να είναι ίδια όταν υπάρχει μια αταξία απο το 1-10 οπου το 10 είναι το μάξιμουμ,

στην αταξία 2, και στην αταξία 8.

Ένα παιδί 4 ετών μπορεί να έχει εκλάβει (εάν η αντιδραση των γονιών είναι ίδιου τύπου ίδιας έντασης και ίδιων επιπτώσεων) οτι η αταξία 2

(πχ εριξε κατω την χαρτοπετσέτα επιτηδες) είναι το ίδιο με την αταξία πχ 8 ή 10

 

(πχ σου πέταξε ένα παιχνίδι στο κεφάλι του γονέα που πέρασε ξυστά απο τα μάτια του)

 

οπότε έτσι να μην έχει δεί διαφορά στην επίπτωση του ενός και του άλλου.

 

-υπάρχει θυμός εξαιτίας της αδερφούλας που μεγαλώνει και γινεται απο μωρό, παιδάκι?

μπορεί να θέλει να δεί επίτηδες τους γονείς του να θυμώνουν - αυτό μπορεί να είναι ένας τρόπος για να αποκτήσει την προσοχή τους.

ο θυμός του μπορεί να προέρχεται και απο την μικρή του αδερφή η οποία τώρα παύει πλέον να είναι ένα μωρό και γίνεται παιδάκι.

πολλές φορές έχουμε παρατηρήσει σε συζητήσεις εδω,

σε αυτές τις ηλικίες τα μεγαλύτερα αδερφάκια να συνειδητοποιούν στην πραγματικότητα το τι έχει συμβεί (οτι υπάρχει ένα δεύτερο παιδάκι που "ανταγωνίζεται" πλέον το ενδιαφέρον των γονιών του) και αρκετά πιθανό να στρέψουν προς τους γονείς το θυμό τους τότε, και όχι νωρίτερα.

 

Βασικό σε όλα αυτά ειναι η διαχείριση του θυμού αρχικά με το να μπορέσει το παιδί να αναγνωρίσει το συναισθημα του θυμού,

να το κατανοεί, και να κατανοήσει ότι είναι ένα δυσάρεστο συναίσθημα, που μπορούμε να αποφύγουμε εάν δε μας αρέσει.

 

πότε αισθανόμαστε θυμό? γιατί ? εσείς πότε αισθάνεστε θυμό?

μιλάτε για τα δικά σας συναισθήματα του θυμού ? έχετε δείξει παράδειγμα του πώς

μπορεί κάποιος να εκφράσει το θυμό του με υγιή τρόπο ?

 

όταν θυμώνετε εσείς πχ τι κάνετε όταν εκείνος είναι μπροστά?

είναι απαραίτητο να το "μάθει" και αυτό, αν δε σας βλέπει όμως ποτέ να θυμώνετε και το τι κάνετε για να το ξεπεράσετε (με εύκολους για αυτον τρόπους που να μπορεί να κατανοήσει κ να δεί)

τότε δεν μπορεί να το κάνει αυτό

 

δηλαδή η διαπαιδαγώγηση δεν είναι μόνο οριοθέτηση - το να αποφύγουμε ή να σταματήσουμε το θυμό ή εκρήξεις θυμού-

αλλά και το να μαθουμε στα παιδιά πως να εκφράζουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα

που πιθανώς τα έχουν πολύ έντονα και είναι εδώ (είναι δηλαδή fact) , με υγιή τρόπο και πως να τα μετατρέψουν σε κάτι άλλο και καλύτερο.

 

τα συναισθήματα είναι κάτι το μεταβατικό και αυτό ένα παιδί 4 ετών δεν μπορεί ακόμα να το κατανοήσει τόσο καλά ειδικά όσον αφορά το πόση δύναμη έχει να καθοδηγήσει το ίδιο τα συναισθήματά του.

για να κανει οτιδήποτε πρώτα πρέπει να ξέρει να τα αναγνωρίζει και να τα συνειδητοποιεί - οχι δηλαδή μονο απλώς να τα "έχει".

 

φατσούλες http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=64867 παίξτε αυτό το παιχνίδι και με τα δυο παιδιά.

σαν παιχνιδι οχι ως μαθημα.

συζητήστε πότε αισθάνεστε το καθένα απο αυτά τα συναισθήματα και πιο αισθανθήκατε τελευταία φορά και πιο κάθε μέρα.

 

πως είναι μια χαρούμενη ζωγραφιά και πως είναι μια θυμωμένη ζωγραφιά. .. ? ...

το θέμα είναι να δώσετε υγιή διέξοδο σε αυτά τα συναισθήματα έτσι ώστε να μην "ξεπηδούν" χωρίς έλεγχο μέσα απο άλλες συμπεριφορές....

 

δηλαδή μια υγιής και ευχάριστη εκτόνωση. (ναι! μπορεί μια θυμωμένη ζωγραφιά να γίνει με ευχαρίστηση! )

[Μαρια Στυλιανακη]

Όταν κάνετε τα παραπάνω μετά απο κάποιο διάστημα (κ επαναλήψεις υπενθυμίσεις με παραδειγματα δικά σας)

 

Ο στόχος θα είναι να λέτε την στιγμή που πάει να κάνει την αταξία " βλέπω οτι είσαι ΠΟΛΥ ΘΥΜΩΜΕΝΟΣ - τι κάνουμε όταν θυμώνουμε πολύ ...?" και ρωτάτε για επιβεβαίωση " είσαι ΠΟΛΥ θυμωμένος " ?

[πολυ βασικό αυτό βοηθάτε το παιδί σας να αναγνωρίσει ότι είναι κάπως "εκτός ευατού"]

να εμποδίζετε με τα χέρια σας το χτύπημα ή την αταξία -δεν την αφήνετε με τίποτα να εξελιχθεί -

δείχνετε προς τις εναλλακτικές

και το παιδί να θυμάται οτι εχετε δείξει ότι μπορεί να κανει καποιος οταν θυμώνει.

 

Χτυπάει μαξιλάρι/στρώμα ? Θυμωμένη ζωγραφιά?

Πετάει μπάλα στο τοιχο με δυναμη?

 

Βρείτε τέτοιες εναλλακτικές ανά δωμάτιο - να είναι εύκολο να τις βρεί το παιδί δηλαδή να τις δείχνετε κ να είναι ευκολα προσβάσιμες παντού!

 

είναι καλό είτε να προσφέρουν σωματική εκτόνωση του θυμού ή συναισθηματική ότι ίσως ταιριάζει καλυτερα στην περίπτωση ή στο παιδί.

 

θα είναι καλό να μην το δείτε με τίποτα ως τιμωρία αλλά ως δυνατότητα και να συνοδέψετε πιθανώς το παιδί σας σε αυτή τη δραστηριότητα, δεν είναι δηλαδή στόχος να το κάνει εντελώς μόνο του! ειδικά το πρώτο διάστημα! χρειάζεται και εσάς ως παράδειγμα - έτσι η δραστηριότητα δεν θα φαίνεται ως τιμωρία

 

γιατί θυμηθείτε ότι ο στόχος είναι να ΘΕΛΕΙ το παιδί να την χρησιμοποιήσει αυτή την δυνατότητα! και να την προτιμά.

 

μπορείτε και να δώσετε δέλεαρ επιβράβευσης την επόμενη φορά που θα θυμηθεί αυτές τις δυνατότητες όταν θυμώσει.... θα κερδίσει κάτι

 

(εκεί πετυχαίνουν καλά οι συνταγές της νταντάς με τους πίνακες επιβράβευσης!)

[Μαρια Στυλιανακη]

Έχω δεί οτι πολλές φορές ο υπερβολικός αυτοέλεγχος των γονιών (δηλ πολύ ψύχραιμοι ήρεμοι κτλ ) μπορεί να είναι και "αρνητικός"

γιατι έτσι τα παιδια δεν βιώνουν αυτό το παράδειγμα (του θυμού) ως πραγματική περίπτωση,

όπως και το τι συμβαίνει όταν θυμώνουμε!

Ο θυμός όμως είναι ένα υγιές συναίσθημα που έχει στόχο να μας προστατέψει απο κάτι - όπως ο φόβος - είναι ένα εργαλείο.

 

Δείτε και αυτο το άρθρο για τον αυτοέλεγχο

http://parents.org.gr/psych/a37

 

ειδικά μετά τα 4-5 και περισσοτερο στα 6-7-8 τα παιδιά είναι στόχος να αναπτύξουν αυτή την δεξιότητα.

δεν είναι όμως κάτι το οποίο ξεκινά με κάποιο κουμπάκι . είναι κάτι το σταδιακό,

και θεωρείται εντελώς φυσιολογικό ένα αγοράκι 4 ετών πχ

να μην έχει κατακτήσει ακόμα αυτή την δεξιότητα.

τώρα απλώς δίνετε τις βάσεις και πλάθετε το "γύρω γύρω" δηλαδή το "πλαίσιο" κατά κάποιο τρόπο, ή τον "σκελετό" αν θέλετε.

 

Το ότι επειδή άλλα αγοράκια ή άλλα παιδάκια δεν έχουν ίσως τέτοιες συμπεριφορές δεν σημαίνει οτι τα άλλα που τις έχουν δεν είναι φυσιολογικά!

 

Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας παρορμητικότητας χαρακτήρα ωρίμανσης κλπ κλπ, νομίζω η ψυχολογία δεν τα εχει αναλυσει αυτά σε τέτοιο βάθος ακόμα, ώστε να υπαρχουν τόσο αυστηροί κανόνες.

[martha]

Γεια σας.Η μεγαλη μου κορη 4 ετων, η μικρη μου 21 μηνων.Η μεγαλη παει παιδικο.Η μικρη στο σπιτι με γιαγια κτλ.Η μεγαλη εχει αρχισει να αντιδρα σε σχεδον σε ΟΛΑ.δεν θελει να χτενιζεται, πλενεται,ντυνεται κτλ.Εγω την χτυπαω, της φωναζω, θυμωνω μαζι της.Με λεει χαζη και κακη.Δεν της μιλαω ετσι.Με χτυπα.Νομιζω οτι χανουμε τον ελεγχο εαν δεν τον χασαμε ηδη.Ο μπαμπας της σεδον για ολα της λεει θα σε παω στην αποθηκη για τιμωρια, οταν ξεκινα να την βαλει τιμωρια αυτη φωναζει δεν θα το ξανακανω και δεν εχει τιμωρηθει ποτε.ΧΑΛΙΑ ΜΑΥΡΑ. Τι πρεπει να κανω?....ζητω παραπομπη σε ποστ να ενημερωθω.Η κατασταση ξεφευγει.

[ethy]

Δε θα σε παραπεμψω σε ποστ, απλα θα σου πω τη γνωμη μου,γιατι περναμε παρομοιο θεμα παρολο που η δικη μας κατασταση δειχνει σημαδια βελτιωσης,αλλα και παλι εχουμε "αναλαμπες" πολλες φορες. Η κορη σας απλα αισθανεται παραγκωνισμενη και θελει να σας τραβα την προσοχη. Προσπαθηστε οταν δεν ειστε στη δουλεια να περνατε δημιουργικες ωρες μαζι της, να πατε βολτιτσα, να κατσετε να ζωγραφισετε μαζι, να διαβασετε ενα παραμυθι, να κανετε μια χειροτεχνια, κτλ. Θελει συζητηση, πολλη συζητηση και απειρη υπομονη...τωρα με την τιμωρια συμφωνω αλλα οχι με τη συγκεκριμενη. Οταν πια θα εχετε συζητησει και σας δειξει οτι εχει καταλαβει για ποιον λογο δεν πρεπει να φερεται ετσι, οταν θα ειστε σιγουροι οτι κανετε πραγματα μαζι της, απλα οποτε συμπεριφερεται ετσι θα εχει μια επιπτωση π.χ. δε θα παμε τη βολτα που ειπαμε μετα, δε θα βγεις να παιξεις με τα παιδια. Εμεις κατι τετοιο εχουμε εφαρμοσει και αλλες πιανει αλλες οχι φυσικα, αλλα θελει πολλη ψυχραιμια γιατι οποτε χανεις τομ ελεγχο απλα χανεις χρονια απο τη ζωη σου χωρις κανενα αποτελεσμα αλλο,φανταζομαι το εχεις βιωσει.

[martha]

αυτην την υπομονη που θα βρω δεν ξερω.Ξεκινω ηρεμα και σιγα σιγα φορτωνω μεχρι που ξεσπαω.

[BEBE]

Παντως με η παιδοψυχολογος που μιλησα για να κλεισω ραντεβου,μου ειπε οτι η επιθετικοτητα που στρεφεται αποκλειστικα στους γονεις,ειναι ουσιαστικα μια κραυγη απογνωσης και αγωνιας προς τους γονεις.Μπορει να ειναι αναγκη ανεξαρτητοποιησης,μπορει να ειναι συναισθηματικη ανωριμοτητα,μπορει να ειναι ενδειξη παντοδυναμιας.Και για να μην παρεξηγηθω.Ειμαι δασκαλα και η συναισθηματικη ανωριμοτητα ειναι συνηθισμενη στα παιδια.Ποιος φταιει?Μα φυσικα εμεις που τους δινουμε το ποτηρι το νερο πριν διψασουν,για την περιπτωση που θα διψασουν.Και για να μην ξαναπαρεξηγηθω.Ακριβως τα ιδια και χειροτερα κανω και εγω.Δασκαλε που διδασκες.Και μου αρεσει που δινω και συμβουλες στους γονεις.

 

Ο γιος μου ειναι ηδη 5,5 χρονών. Οταν θυμώνει οι πρώτοι στόχοι ειμαι εγω και η αδερφή του (4). Προσπαθεις να του εξηγησεις, και εκεινος συνεχίζει μεχρι που φτάνεις στο αμήν. Εχουμε πάρει βιβλία που αφορουν στο τι κανουμε με τα χερια μας και παιχνιδοκάρτες για τα συναισθήματα. Τα λέμε τα ξαναλέμε τα ίδια. Την πρηγούμενη χρονια αλλάξαμε χώρα κάτι που για αυτον ηταν ενα σοκ. Με τη βοήθεια μας και την αγάπη μας τα καταφερε την πρώτη χρονια στο σχολειο μια χαρα. Βεβαια την αλλαγη αυτη ακόμη να τη χωνέψει. Τον βλέπω εχει άγχος. Προσπάθω πολύ να του δεινω πρωτοβουλίες, να τον κανω υπεύθυνο (του αρέσει να συμμετέχει στο σπιτι) αλλα οταν θυμώνει γινεται άλλο παιδι. Δεν τον αναγνωρίζω. Αυτό με στεναχωρει πιο πολύ.

[vera]

Ενδιαφερον θεμα καθοτι τετοιες τασεις θυμου και ξυλοδαρμου (εμενα και τον αδερφο του αν του κανει κατι) αρχιζει να εμφανιζει και ο δικος μου 5 χρονων. Απο συζητηση με αλλους γονεις βλεπω οτι ειναι πολυ κοινιο σε σημειο να αναρρωτιεμαι αν υπαρχουν παιδια που δεν περνανε αυτη τη φαση.

 

Επειδη εχει αρχισει να τις τρωει γερα απο τον αδερφο του του εξηγω οτι αυτος τον εμαθε να χτυπαει και δειχνει να καταλαβαινει τις συνεπειες των πραξεων του.

[nasia84]

Γεια σας κι από μένα. Είμαι μαμά ενός αγοριού 5,5 ετών κι ενός κοριτσιού 2,5 ετών. Το ίδιο πρόβλημα παρουσίασε κι ο γιος μου σε δυο φάσεις της ζωής του:σε ηλικία 20 μηνών όταν ξεκίνησα να δουλεύω και σε ηλικία 3 ετών όταν γεννήθηκε η αδερφή του. Την πρώτη φορά απλά φρόντιζα να περάσω χρόνο μαζί του και με τον καιρό το σταμάτησε. Την δεύτερη όμως τα πράγματα ήταν πιο σοβαρά καθώς η μικρή είναι συνεχώς γύρω μας και η ζήλια δεν τον αφήνει. Στον γιο μου το σύστημα της νταντάς δεν έπιασε (ίσως εγώ να μην το εφάρμοσα σωστά αλλά έτσι κι αλλιώς δεν πιστεύω στην ύπαρξη μόνο μιας λύσης). Αυτό που κάνω είναι το σύστημα της "συνέπειας" ή αν είμαστε στο σπίτι απλά του λέω "Δεν σου επιτρέπω να με χτυπάς. Πήγαινε μέσα στο δωμάτιό σου να ηρεμήσουμε και οι δυο και μετά θα συζητήσουμε". Προς το παρόν έχω αποτέλεσμα γιατί όχι μόνο σταματάει να χτυπάει εκείνη τη στιγμή αλλά το έχει ελαττώσει γενικά.