Μηπως το παιδακι μου ειναι ενας Αινσταιν

[AthinaP]

Οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να αξιολογήσουν τους μαθητές τους χορηγώντας τεστ νοημοσύνης. Το WISC μπορούν να το χορηγήσουν και να το βαθμολογήσουν μόνο ψυχολόγοι.

 

Το να χρησιμοποιείς κάποιο "όχι επίσημο" και σίγουρα όχι σταθμισμένο εργαλείο για να βάλεις τα παιδιά σε κουτάκια είναι χειρότερο από το να μην κάνεις απολύτως τίποτα.

 

Δεν καταλαβαίνω το σκεπτικό... Εφόσον η εκπαιδευτικός δεν έχει δυνατότητα να αξιολογήσει "επίσημα" κάποιο παιδί δεν έχει αξία να είναι ενημερωμένη για την ύπαρξη αυτών των παιδιών και για τους διαφορετικούς τρόπους χειρισμού τους; Για τα βασικά τους γνωρίσματα, για να τα παραπέμψει, εφόσον απαιτείται;

 

Το να έχει εκπαιδευτεί είναι χειρότερο από το να μην έχει εκπαιδευτεί; Το να τα χαρακτηρίσει δηλαδή, ορισμένα εξ αυτών "κουμπούρες", όσα οδηγούνται να παραιτηθούν από το σχολείο, θα έχει κάποια αξία για τα ίδια τα παιδιά και την τάξη;

[Little Monkey]

Δεν καταλαβαίνω το σκεπτικό... Εφόσον η εκπαιδευτικός δεν έχει δυνατότητα να αξιολογήσει "επίσημα" κάποιο παιδί δεν έχει αξία να είναι ενημερωμένη για την ύπαρξη αυτών των παιδιών και για τους διαφορετικούς τρόπους χειρισμού τους; Για τα βασικά τους γνωρίσματα, για να τα παραπέμψει, εφόσον απαιτείται;

 

Το να έχει εκπαιδευτεί είναι χειρότερο από το να μην έχει εκπαιδευτεί; Το να τα χαρακτηρίσει δηλαδή, ορισμένα εξ αυτών "κουμπούρες", όσα οδηγούνται να παραιτηθούν από το σχολείο, θα έχει κάποια αξία για τα ίδια τα παιδιά και την τάξη;

Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς όταν λες να έχει εκπαιδευτεί. Σαφώς δεν μπορεί να εκπαιδευτεί στην αξιολόγηση παιδιών με ειδικές ικανότητες, κατά τον ίδιο τρόπο που δεν μπορεί μια νοσοκόμα να "εκπαιδευτεί" ώστε να κάνει εγχειρήσεις.

 

Το να είναι ενημερωμένος ο εκπαιδευτικός για την ύπαρξη αυτών των παιδιών και για τους διαφορετικούς τρόπους χειρισμού τους είναι σίγουρα χρήσιμο, αλλά όχι απαραίτητο για να κάνει τη δουλειά του. Υπάρχουν διάφορα είδη ειδικών εκπαιδευτικών αναγκών, πολλά από τα οποία απαντούνται πιο συχνά από τα χαρισματικά παιδιά και οι εκπαιδευτικοί δεν γνωρίζουν λεπτομέριες για το χειρισμό τους. Γι' αυτό υπάρχουν οι παιδοψυχολόγοι και οι εκπαιδευτικοί ειδικής αγωγής, για να συνεργάζονται με τους εκπαιδευτικούς για την αντιμετώπιση αυτών των ειδικών περιπτώσεων.

[AthinaP]

Αναφέρομαι στο πόνημα του παιδαγωγικού ινστιτούτου. Συμφωνείς λοιπόν ότι ορθώς:

 

• δεν μοιράστηκε, δεν κρίθηκε άξιο να το διαβάσουν οι εκπαιδευτικοί, για τους οποίους γράφτηκε
  
• γράφτηκε για να πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων από τους εκπαιδευτικούς ενώ είναι διαθέσιμο προς παν ενδιαφερόμενο (πχ μαμάδες).
  

Οι μαμάδες κακώς το διαβάζουν λοιπόν...

Διαφωνώ γιατί βλέπω εδώ από εκπαιδευτικούς απόψεις για τη χαρισματικότητα που απέχουν μίλια από όσα γράφονται εκεί μέσα. Γιατί απλά αγνοούν αυτά που γράφονται εκεί μέσα. Και δεν τα γράφει μόνο το συγκεκριμένο πόνημα, βέβαια αυτά. Είναι η διεθνής εμπειρία.

[Little Monkey]

Έχω την εντύπωση ότι άλλα λέω εγώ και άλλα καταλαβαίνεις εσύ. Σχολίασα συγκεκριμένα αυτό που έγραψες σχετικά με τη δυνατότητα των εκπαιδευτικών γενικής εκπαίδευσης να αξιολογήσουν τους μαθητές τους χρησιμοποιώντας ψυχομετρικά εργαλεία. Δε νομίζω να είπα πουθενά ότι δεν είναι καλό να είναι ενημερωμένοι για θέματα ειδικής αγωγής και σίγουρα δεν αναφέρθηκα στο τι είναι καλό ή κακό να κάνουν οι μαμάδες. Θα σε παρακαλούσα να μην μου βάζεις λόγια στο στόμα. Ευχαριστώ.

[AthinaP]

Δεν είπα καθόλου ότι ο ίδιος ο εκπαιδευτικός είναι αρμόδιος για την αξιολόγηση. Το είπα κάπου αυτό; Αναφερόμουν όμως στο ότι ο εκπαιδευτικός είναι υπεύθυνος για το όποιο παιδί και εφόσον δεν μπορεί να γίνει επίσημη αξιολόγηση (από τον αρμόδιο, εντάξει!!! το καταλάβαμε!!!! είπαμε γράφτηκε πολύ πριν, το είχα καταλάβει, αλλά τέλος πάντων) πριν τα 6 και εφόσον δεν εκπαιδεύεται ο ίδιος ο εκπαιδευτικός (μέσω του πονήματος), τότε έχει πιθανόν εγκατασταθεί μια ανεπιθύμητη εξέλιξη μέχρι τα 6+ χρόνια του παιδιού.

 

Εάν και εφόσον είναι σε θέση είπαμε να εκτιμήσει την κατάσταση ο εκπαιδευτικός, (να μην ξαναπώ αξιολόγηση και καταμπερδευτούμε) ο οποίος σημειωτέον δεν φαίνεται να έχει την οποιαδήποτε εκπαίδευση σχετικά. Γράφω να εκτιμήσει την κατάσταση, γιατί από κάποια εκτίμηση, από κάποια άποψη, του εκπαιδευτικού θα ξεκινήσει και η ρημάδα αξιολόγηση ή τέλος πάντων η αναγνώριση ότι μιλάμε για κάτι συγκεκριμένο. Αυτός είναι ο κύριος υπεύθυνος για την εξέλιξη του παιδιού στην τάξη και παρόλα αυτά δεν θεωρείται και ιδιαίτερα χρήσιμο να διαβάσει μερικές δεκάδες σελίδες για τα χαρισματικά παιδιά.

 

Στατιστικά, αν το ορίσει αυτό ως το 1%-10% του πληθυσμού, κάθε διευθυντής θα έχει να αντιμετωπίσει αρκετά από αυτά τα παιδιά κάθε χρόνο και κάθε δάσκαλος αρκετές φορές στην καριέρα του... Δεν είναι λοιπόν αρκετά συχνό το φαινόμενο και άξιο να ασχοληθούν; Πάνω σε αυτό δεν αναφέρομαι σε εσένα ειδικά, αλλά σε άλλο ποστ που γράφτηκε σε αυτό το πνεύμα.

[miriki]

Άρα οι εκπαιδευτικοί στο νηπιαγωγείο και στην πρώτη τάξη του δημοτικού δεν έχουν κάποιο εργαλείο (όχι επίσημο τουλάχιστον) για να αξιολογήσουν το δυναμικό ενός παιδιού και ταυτόχρονα δεν έχουν και εξειδικευμένη εκπαίδευση, ώς προς τα συγκεκριμένα παιδιά;

 

Σε αυτά τα δύο χρόνια που είναι σημαντικά για να πάρει το παιδί στο σχολείο "μια σειρά";

 

Όχι δεν έχουν ούτε εργαλείο ούτε τη γνώση. Τώρα τα τελευταία δύο χρόνια μπήκε στο Μείζον Πρόγραμμα Επιμόρφωσης η κατηγορία των χαρισματικών παιδιών. Εναπόκειτο λοιπόν στο ενδιαφέρον και στο φιλότιμο του εκπαιδευτικού να ενημερωθεί και για αυτό (όπως και όοοοοολα τα άλλα). Αν λοιπόν δεν πάει το μυαλό σου ότι προς τα κει πρέπει να ψάξεις τότε, ίσως και να μην υποστηρίξεις το παιδί κατάλληλα. Εδώ μπαίνει και ο ρόλος των σχολικών συμβούλων που θα έπρεπε να μπορούν, να υποστηρίξουν τον εκπαιδευτικό, αλλά μέχρι πολύ πρόσφατα ούτε εκείνοι ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν, αλλά και με τον τεράστιο αριθμο σχολείων και προβλημάτων που πρέπει να αντιμετωπίσουν, ζήτημα να φτάσουν από μία φορά σε όλα τα σχολεία που τους καλούν.

 

Προσωπικά δεν έχω ασχοληθεί με το θέμα, όπως έχει τύχει με τον αυτισμό π.χ. ή την υπερκινητικότητα ή τη ντροπαλότητα, γιατί δεν μου έχει τύχει παιδί που να με υποψιάσει για κάτι τέτοιο. Μπορεί απλά να μην το κατάλαβα, αλλά κατανοείς ότι δεν είναι δυνατό να τα ξέρουμε όλα, ό,τι μπορούμε κάνουμε.

[alcyon]

Ερωτησούλα:

Έστω πως έχουμε ένα παιδάκι χαρισματικό.

Έστω επίσης πως το έχουμε υποψιαστεί.

Έστω λοιπόν πως πήγαμε και το εκτιμήσαμε... με WISC ή ΜΕΝΣΑ ή... δεν ξέρω πού αλλού.

Εν τέλει, έστω πως επιβεβαιωθήκαμε.

 

Και μετά, τι;

Ωραία, χαρήκαμε (ως γονείς). Τονώθηκε η αυτοπεποίθηση του παιδιού (στην καλή περίπτωση, γιατί υπάρχει και η κακή... αλλά ας μη τη δούμε τώρα, γιατί δεν είναι του παρόντος).

Μετά... τι;;

 

Υπάρχει κάτι που γίνεται;

Υπάρχει κάτι που μπορεί ένας γονιός να κάνει;

Υπάρχει κάποιο αντίκρυσμα σε όλο αυτό;

 

Όταν διάβαζα περί υψηλού δείκτη νοημοσύνης και περί ανεπτυγμένων δεξιοτήτων κτλ κτλ, αυτό που κατάλαβα είναι πως όλα αυτά χρησιμοποιούνται προς όφελος του ατόμου που διαθέτει αυτές τις δεξιότητες.

Δηλαδή... με λίγα λόγια πως διεγνωσμένα ή μη, στην πραγματικότητα ένα χαρισματικό άτομο έχει την ικανότητα να αναπτύξει δεξιότητες γρηγορότερα και σε μεγαλύτερο βαθμό σε σχέση με άλλους. Είναι ένα καλύτερο "εργαλείο" που κατέχει το ίδιο (πηγάζει από μέσα του). Άρα, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς ως εξωτερικοί παράγοντες;;

 

Έχω την εντύπωση πως η καλύτερη δουλειά που μπορούμε να κάνουμε ως γονείς είναι να παρέχουμε ένα πλούσιο σε ερεθίσματα περιβάλλον (χωρίς υπερβολές όμως!) Ανάλογα με το παιδί και τις ικανότητές του, θα βρει το δικό του τρόπο να τα κατακτήσει και να τα αναπτύξει. Αλλά αυτό είναι καλό είτε έχουμε χαρισματικό παιδί είτε όχι.

 

Άρα τι αλλάζει; Η ταμπέλα;

Εμένα προσωπικά θα με ανησυχούσε μόνο στην περίπτωση που έβλεπα πως οι δεξιότητές του, το δυσκολεύουν στην κοινωνική του δικτύωση. Μόνο τότε θα το έψαχνα, εννοώ έτσι ανήσυχα.

Από εκεί και πέρα, όσο "τρώει" θα ψάχνω για "φαγητό".

 

Μήπως θα αλλάξει η δική μας στάση απέναντί του;

Είναι αυτό θεμιτό;

 

Και ας μην πάμε το θέμα στους εκπαιδευτικούς, (καμιά φορά τους θέλουμε και γιατρούς και φίλους και ψυχολόγους και ψυχοθεραπευτές και να ενδιαφέρονται και να είναι αποστασιοποιημένοι και κοντά και μακριά και αντικειμενικοί και ... και .... και....). Ας ανοίξει άλλο θέμα για το ρόλο των εκπαιδευτικών και το τι θέλουμε.

 

Είμαστε γονείς και μας αφορά ο γονεϊκός ρόλος μας.

Τι θα περιμέναμε λοιπόν ή τι νομίζουμε πως θα έπρεπε να περιμένουμε από τον εαυτό μας αν μας έλεγαν πως το παιδί μας είναι χαρισματικό;

[miriki]

Για εμένα προσωπικά δε θα είχε σημασία τόσο το τι μπορεί να κάνει, αλλά ο αντίποδας. Το τι θα έπρεπε να προσέξω για να ενισχύσω. Η πρώτη σκέψη μου (και ως εκπαιδευτικός και ως γονιός) είναι ότι πάντα πρέπει να λειτουργώ αντισταθμιστικά δεν ξέρω αν το εξηγώ σωστά.

 

Σκασίλα μου για την ταμπέλα (μη σου πω ότι κάποιες φορές γίνεται σταυρός) και τους πανηγυρισμούς. Απλά όπως θα αντιμετωπίσεις σοβαρά ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες το ίδιο θα πρέπει να κάνεις και με ένα χαρισματικό παιδί. Δε μπορεί κάτι θα του λείπει από κάπου αλλού...

[travellingmum]

Ερωτησούλα:

Έστω πως έχουμε ένα παιδάκι χαρισματικό.

Έστω επίσης πως το έχουμε υποψιαστεί.

Έστω λοιπόν πως πήγαμε και το εκτιμήσαμε... με WISC ή ΜΕΝΣΑ ή... δεν ξέρω πού αλλού.

Εν τέλει, έστω πως επιβεβαιωθήκαμε.

 

Και μετά, τι;

Ωραία, χαρήκαμε (ως γονείς). Τονώθηκε η αυτοπεποίθηση του παιδιού (στην καλή περίπτωση, γιατί υπάρχει και η κακή... αλλά ας μη τη δούμε τώρα, γιατί δεν είναι του παρόντος).

Μετά... τι;;

 

Υπάρχει κάτι που γίνεται;

Υπάρχει κάτι που μπορεί ένας γονιός να κάνει;

Υπάρχει κάποιο αντίκρυσμα σε όλο αυτό;

 

Όταν διάβαζα περί υψηλού δείκτη νοημοσύνης και περί ανεπτυγμένων δεξιοτήτων κτλ κτλ, αυτό που κατάλαβα είναι πως όλα αυτά χρησιμοποιούνται προς όφελος του ατόμου που διαθέτει αυτές τις δεξιότητες.

Δηλαδή... με λίγα λόγια πως διεγνωσμένα ή μη, στην πραγματικότητα ένα χαρισματικό άτομο έχει την ικανότητα να αναπτύξει δεξιότητες γρηγορότερα και σε μεγαλύτερο βαθμό σε σχέση με άλλους. Είναι ένα καλύτερο "εργαλείο" που κατέχει το ίδιο (πηγάζει από μέσα του). Άρα, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς ως εξωτερικοί παράγοντες;;

 

Έχω την εντύπωση πως η καλύτερη δουλειά που μπορούμε να κάνουμε ως γονείς είναι να παρέχουμε ένα πλούσιο σε ερεθίσματα περιβάλλον (χωρίς υπερβολές όμως!) Ανάλογα με το παιδί και τις ικανότητές του, θα βρει το δικό του τρόπο να τα κατακτήσει και να τα αναπτύξει. Αλλά αυτό είναι καλό είτε έχουμε χαρισματικό παιδί είτε όχι.

 

Άρα τι αλλάζει; Η ταμπέλα;

Εμένα προσωπικά θα με ανησυχούσε μόνο στην περίπτωση που έβλεπα πως οι δεξιότητές του, το δυσκολεύουν στην κοινωνική του δικτύωση. Μόνο τότε θα το έψαχνα, εννοώ έτσι ανήσυχα.

Από εκεί και πέρα, όσο "τρώει" θα ψάχνω για "φαγητό".

 

Μήπως θα αλλάξει η δική μας στάση απέναντί του;

Είναι αυτό θεμιτό;

 

Και ας μην πάμε το θέμα στους εκπαιδευτικούς, (καμιά φορά τους θέλουμε και γιατρούς και φίλους και ψυχολόγους και ψυχοθεραπευτές και να ενδιαφέρονται και να είναι αποστασιοποιημένοι και κοντά και μακριά και αντικειμενικοί και ... και .... και....). Ας ανοίξει άλλο θέμα για το ρόλο των εκπαιδευτικών και το τι θέλουμε.

 

Είμαστε γονείς και μας αφορά ο γονεϊκός ρόλος μας.

Τι θα περιμέναμε λοιπόν ή τι νομίζουμε πως θα έπρεπε να περιμένουμε από τον εαυτό μας αν μας έλεγαν πως το παιδί μας είναι χαρισματικό;

 

 

Εδω που ειμαι τα σχολεια εχουν ταξεις "gifted and talented" στις οποιες πηγαινουν τα "χαρισματικα" ας πουμε παιδια ωστε να προχωρησουν με τους δικους τους ρυθμους και να μη βαριουνται μεσα στην ταξη, οπως και για να μπορει η υπολλοιπη ταξη να λειτουργησει ευρυθμα.

Αυτες οι ταξεις ανοιγουν τις πορτες τους μετα τα 6-7 χρονια των παιδιων και δε χρειαζεται κανενα τεστ iq η οτιδηποτε γιατι δεν ενδιαφερει κατι τετοιο. Το αν ενα παιδι εχει αναγκη αυτη την ταξη φαινεται στην καθημερινη του παρουσια στο σχολειο.

 

Τι σημαινει αυτο πρακτικα για το μελλον τους: εχουν την ευκαιρια να ασχοληθουν με αυτο που τα εμπνεει λιγο παραπανω, ισως θα προχωρησουν πιο γρηγορα (;;; ) αλλα δεν ειναι κατι που σωνει και καλα θα τα βαλει στο χαρβαρτν ή στους Ολυμπιακους. Ενα παιδακι φωστηρας στα 10 μπορει να επιστρεψει στις κανονικες ταξεις στα 14.

 

Και οπως προειπα, η "χαρισματικοτητα" συνοδευεται απο υπερωριμοτητα =δυσκολια στις κοινωνικες σχεσεις, ιδιαιτερα με συνομηλικους.

[boy'smam]

Eμενα θα μου αρεσε πολυ ο εκπαιδευτικος να εχει τος γνωσεις να αναγνωρισει ενα χαρισματικο παιδι οπως μπορει να αναγνωρισει ενα παιδι με δυσλεξια για παραδειγμα και στη συνχεια να μπορουσε να με καθοδηγησει πως θα πρεπει να το βοηθησω!

Γιατι αν ενα παιδακι χαρισματικο μπορει να εχει προβλημα στο σχολειο λογω της εφυιας του τοτε σιγουρα χρειζεται ιδιατερο χειρισμο!

[travellingmum]

και εδω η μενσα εχει μια λιστα με συμπεριφορες χαρακτηριστικες http://www.mensa.org.uk/cgi-bin/item.cgi?id=2230&d=23&h=5&f=3

[travellingmum]

Eμενα θα μου αρεσε πολυ ο εκπαιδευτικος να εχει τος γνωσεις να αναγνωρισει ενα χαρισματικο παιδι οπως μπορει να αναγνωρισει ενα παιδι με δυσλεξια για παραδειγμα και στη συνχεια να μπορουσε να με καθοδηγησει πως θα πρεπει να το βοηθησω!

Γιατι αν ενα παιδακι χαρισματικο μπορει να εχει προβλημα στο σχολειο λογω της εφυιας του τοτε σιγουρα χρειζεται ιδιατερο χειρισμο!

 

δε θα εχει προβλημα στο σχολειο, θα εχει προβλημα γενικως, στο σπιτι, στην παιδικη χαρα... Το προβλημα του στο σχολειο δεν θα ειναι με τα βιβλια αλλα στη συμπεριφορα και συναναστροφη του με τους δασκαλους και συμμαθητες. Για κατι τετοιο σιγουρα οποιοσδηποτε δασκαλος θα μιλησει με το γονιο...

[kinkajoujou]

Μαμάδες μην τρελαίνεστε, δεν είναι όλα τα χαρισματικά παιδιά μούγκλαβα στις κοινωνικές τους σχέσεις... το ένα δεν φέρνει απαραίτητα το άλλο... το πιο σύνηθες είναι ότι το χαρισματικό παιδί έχει ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης, που μπορεί να μην είναι εύκολα κατανοητός από τους άλλους... αλλά δεν μπορούμε να έχουμε και χαρισματικό παιδί, και σκέψη-κονσέρβα... ας αποφασίσουμε κι εμείς τι θέλουμε και τι θα παρέχουμε στο παιδί..

 

Και εδώ θα ήθελα να πάω ένα βήμα παραπέρα κάτι που είπε η αλκυον, ότι το παιδί δεν χρειάζεται μόνο ερεθίσματα, αλλά κίνητρο και χώρο να αναπτύξει ένα διαφορετικό τρόπο αντίληψης των πραγμάτων και σκέψης.

 

Και μην φοβάστε τόσο το χαρισματικό παιδί αν θα χρειαστεί υποστήριξη, αυτό ακριβώς λόγω της χαρισματικότητάς του θα τη βρει την άκρη, το πιο πιθανό στη ζωή μας είναι να χρειαστεί να υποστηρίξουμε το μέτριο/ αδιάφορο παιδί που θέλει "σπρώξιμο".

[boy'smam]

δε θα εχει προβλημα στο σχολειο, θα εχει προβλημα γενικως, στο σπιτι, στην παιδικη χαρα... Το προβλημα του στο σχολειο δεν θα ειναι με τα βιβλια αλλα στη συμπεριφορα και συναναστροφη του με τους δασκαλους και συμμαθητες. Για κατι τετοιο σιγουρα οποιοσδηποτε δασκαλος θα μιλησει με το γονιο...

Για αυτο λεω για τον εκπαιδευτικο!Γιατι ο γονιος η μια φιλη στην παιδικη χαρα δεν εχει γνωσεις και μπορει να μην το ψαξει!Να δικαιολογησει μια "περιεργη "συμπεριφορα λεγοντας οτι ισως ειναι πιο μοναχικο,κλειστος χαρακτηρας η να ψαχνει να βρει μηπως συνεβη καποιο περιστατικο που να οδηγησε το παιδι σε τετοια συμπεριφορα!

[boy'smam]

το πιο πιθανό στη ζωή μας είναι να χρειαστεί να υποστηρίξουμε το μέτριο/ αδιάφορο παιδί που θέλει "σπρώξιμο".

Σωστη!!!

[travellingmum]

Μαμάδες μην τρελαίνεστε, δεν είναι όλα τα χαρισματικά παιδιά μούγκλαβα στις κοινωνικές τους σχέσεις... το ένα δεν φέρνει απαραίτητα το άλλο... το πιο σύνηθες είναι ότι το χαρισματικό παιδί έχει ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης, που μπορεί να μην είναι εύκολα κατανοητός από τους άλλους... αλλά δεν μπορούμε να έχουμε και χαρισματικό παιδί, και σκέψη-κονσέρβα... ας αποφασίσουμε κι εμείς τι θέλουμε και τι θα παρέχουμε στο παιδί..

 

Και εδώ θα ήθελα να πάω ένα βήμα παραπέρα κάτι που είπε η αλκυον, ότι το παιδί δεν χρειάζεται μόνο ερεθίσματα, αλλά κίνητρο και χώρο να αναπτύξει ένα διαφορετικό τρόπο αντίληψης των πραγμάτων και σκέψης.

 

Και μην φοβάστε τόσο το χαρισματικό παιδί αν θα χρειαστεί υποστήριξη, αυτό ακριβώς λόγω της χαρισματικότητάς του θα τη βρει την άκρη, το πιο πιθανό στη ζωή μας είναι να χρειαστεί να υποστηρίξουμε το μέτριο/ αδιάφορο παιδί που θέλει "σπρώξιμο".

 

Δεν ειναι μονο οτι δεν το κατανοουν οι αλλοι, ενα παιδι με υψηλο δεικτη iq (αν μιλαμε γι'αυτο, γιατι εχει αλλαξει πολλες φορες η κουβεντα) δεν ανεχεται ευκολα τα αλλα παιδια λογω της... παιδικης τους συμπεριφορας, και επισης ειναι παραπολυ πιθανο (δε θυμαμαι τωρα ποσοστο, αλλα μεγαλο) να πασχει απο καποιο anxiety disorder (το οποιο ομως δε χρειαζεται να εισαι ουτε ψυχολογος ουτε εκπαιδευτικος για να το αναγνωρισεις και ως επι το πλειστον ειναι θεραπευσιμα).

[kinkajoujou]

Και γιατί πρέπει κάθε μα κάθε συμπεριφορά να θεωρείται ότι χρήζει "διάγνωσης", παρακολούθησης, συμβουλής, κλπ; Αν δλδ ένα παιδάκι είναι πιο μοναχικό, είναι αυτό τόσο τραγικό; Το πραγματικά χαρισματικό παιδί αντιλαμβάνεται από νωρίς τη διαφορετικότητά του, άλλα επειδή η φύση είναι σοφή, το παιδάκι που δεν του έχουν φουσκώσει τα μυαλά και το παιδάκι που δεν έχει άλλα θέματα από πίσω που να το κάνουν δειλό και φοβισμένο, θα καταλάβει πολύ πολύ γρήγορα ότι μπορεί μεν στο σχολείο να πηδάει τις τάξεις δυο-δυο, αλλά ο φίλος του ο Γιαννάκης είναι πολύ καλύτερος στο ποδόσφαιρο π.χ., ενώ ο ίδιος δεν μπορεί να κλωτσήσει ευθεία. Αργότερα θα καταλάβει ότι ο φίλος του ο Γιαννάκης ρίχνει τις κοπέλες δυο-δυο, ενώ αυτός είναι πιο μοναχικό συκλαμέν, και τα πράγματα θα έχουν μια ισορροπία στο κεφάλι του. Η αντίληψη που έχει το χαρισματικό παιδί για τον εαυτό του φτιάχνεται κυρίως από τους γύρω του, γι΄αυτό αν εμείς του φουσκώνουμε τα μυαλά με το πόσο πιο έξυπνο είναι από τα άλλα, εμείς είμαστε εκείνοι που το σπρώχνουμε στην έπαρση ή την αποξένωση από τους συνομήλικους.

 

Edit: travellingmum, δεν είναι απαραίτητο ότι η χαρισματικότητα θα συνοδεύεται από κάποια σοβαρή "διαταραχή" στις κοινωνικές σχέσεις, αυτά είναι τα 2Ε παιδιά (twice exceptional). Αν υπάρχει κάτι τέτοιο, όπως λες θα είναι αντιμετωπίσιμο. Μην έχουμε όμως στο κεφάλι μας ότι όλοι οι χαρισματικοί έχουν και κάποια πετριά, γιατί δεν είναι απαραίτητο, πολλά παιδιά είναι χαρισματικά και λειτουργούν πολύ πολύ ομαλά στην καθημερινότητά τους.

[alcyon]

Δηλαδή να καταλάβω... τελικά η χαρισμάτικότητα είναι μειονέκτημα;

Γιατί έχω την εντύπωση πως αντιμετωπίζεται σαν τέτοιο.

 

Αν το παιδί είναι πραγματικά χαρισματικό, θα τα καταφέρει ούτως ή άλλως. Αυτό σημαίνει το "χαρισματικό" στο κάτω κάτω.

 

Αν αυτή η "χαρισματικότητα" δρα ανασταλτικά, μάλλον πέφτουμε πάλι στο συλλογισμό που ήδη έχει αναφερθεί ότι... όταν ένα άτομο αναπτύσσει έντονα μια δεξιότητα, υστερεί σε κάποια άλλη, επομένως πρέπει να σταθούμε σε αυτή και να την ενισχύσουμε για να μη δυσκολευτεί στη ζωή του.

 

Άρα τι σημαίνει χαρισματικό τελικά... (επιλέξτε):

α. Τραβάει μπροστά, γιατί βρίσκει τρόπους να ελίσσεται και να αξιοποιεί πόρους του περιβάλλοντός του προς όφελός του

β. Υψηλός δείκτης νοημοσύνης

γ. Ανεπτυγμένος ένας τομέας, σε βάρος κάποιου άλλου, άρα θέλει στήριξη

δ. Όλα τα παραπάνω

ε. Κανένα από τα παραπάνω

στ. Άλλο.... (διευκρινείστε)

[travellingmum]

Και γιατί πρέπει κάθε μα κάθε συμπεριφορά να θεωρείται ότι χρήζει "διάγνωσης", παρακολούθησης, συμβουλής, κλπ; Αν δλδ ένα παιδάκι είναι πιο μοναχικό, είναι αυτό τόσο τραγικό; Το πραγματικά χαρισματικό παιδί αντιλαμβάνεται από νωρίς τη διαφορετικότητά του, άλλα επειδή η φύση είναι σοφή, το παιδάκι που δεν του έχουν φουσκώσει τα μυαλά και το παιδάκι που δεν έχει άλλα θέματα από πίσω που να το κάνουν δειλό και φοβισμένο, θα καταλάβει πολύ πολύ γρήγορα ότι μπορεί μεν στο σχολείο να πηδάει τις τάξεις δυο-δυο, αλλά ο φίλος του ο Γιαννάκης είναι πολύ καλύτερος στο ποδόσφαιρο π.χ., ενώ ο ίδιος δεν μπορεί να κλωτσήσει ευθεία. Αργότερα θα καταλάβει ότι ο φίλος του ο Γιαννάκης ρίχνει τις κοπέλες δυο-δυο, ενώ αυτός είναι πιο μοναχικό συκλαμέν, και τα πράγματα θα έχουν μια ισορροπία στο κεφάλι του. Η αντίληψη που έχει το χαρισματικό παιδί για τον εαυτό του φτιάχνεται κυρίως από τους γύρω του, γι΄αυτό αν εμείς του φουσκώνουμε τα μυαλά με το πόσο πιο έξυπνο είναι από τα άλλα, εμείς είμαστε εκείνοι που το σπρώχνουμε στην έπαρση ή την αποξένωση από τους συνομήλικους.

 

δε μιλαμε για "ενα παιδακι πιο μοναχικο" οπως το θετεις. Αυτο ειναι θεμα χαρακτηρα. Υπαρχει πολυ μεγαλη διαφορα αναμεσα σ'ενα παιδακι ντροπαλο, μοναχικο κλπ και ενα παιδι που αντιμετωπιζει προβληματα στη συνδεση του με την κοινωνια. Το υψηλο iq ε σημαινει οτι αυτοματα καταλαβαινει τι του συμβαινει ή οτι ξερει πως να χειριστει καταστασεις, ειναι λιγο απλοικο να λεμε "θα μεγαλωσει και αφου ειναι εξυπνο θα μαθει".

[travellingmum]

Δηλαδή να καταλάβω... τελικά η χαρισμάτικότητα είναι μειονέκτημα;

Γιατί έχω την εντύπωση πως αντιμετωπίζεται σαν τέτοιο.

 

Αν το παιδί είναι πραγματικά χαρισματικό, θα τα καταφέρει ούτως ή άλλως. Αυτό σημαίνει το "χαρισματικό" στο κάτω κάτω.

 

Αν αυτή η "χαρισματικότητα" δρα ανασταλτικά, μάλλον πέφτουμε πάλι στο συλλογισμό που ήδη έχει αναφερθεί ότι... όταν ένα άτομο αναπτύσσει έντονα μια δεξιότητα, υστερεί σε κάποια άλλη, επομένως πρέπει να σταθούμε σε αυτή και να την ενισχύσουμε για να μη δυσκολευτεί στη ζωή του.

 

Άρα τι σημαίνει χαρισματικό τελικά... (επιλέξτε):

α. Τραβάει μπροστά, γιατί βρίσκει τρόπους να ελίσσεται και να αξιοποιεί πόρους του περιβάλλοντός του προς όφελός του

β. Υψηλός δείκτης νοημοσύνης

γ. Ανεπτυγμένος ένας τομέας, σε βάρος κάποιου άλλου, άρα θέλει στήριξη

δ. Όλα τα παραπάνω

ε. Κανένα από τα παραπάνω

στ. Άλλο.... (διευκρινείστε)

 

 

δεν ξερω, κι εγω εχω μπερδευτει για το τι συζηταμε τελικα

[alcyon]

Επίσης ένα υψηλό IQ από μόνο του... δε σημαίνει αυτομάτως και χαρισματικό.

[alcyon]

Να συνεχίσω το συλλογισμό μου...

Άρα τι σημαίνει χαρισματικό τελικά... (επιλέξτε):

α. Τραβάει μπροστά, γιατί βρίσκει τρόπους να ελίσσεται και να αξιοποιεί πόρους του περιβάλλοντός του προς όφελός του

β. Υψηλός δείκτης νοημοσύνης

γ. Ανεπτυγμένος ένας τομέας, σε βάρος κάποιου άλλου, άρα θέλει στήριξη

δ. Όλα τα παραπάνω

ε. Κανένα από τα παραπάνω

στ. Άλλο.... (διευκρινείστε)

 

Αν μιλάμε για το "α", τότε δε νομίζω πως χρειάζεται κάποια διάγνωση. Το παιδάκι θα διαπρέπει με το δικό του μοναδικό τρόπο.

 

Αν μιλάμε για το "β", αυτό από μόνο του δε λέει κάτι... Πρέπει να το δούμε σε συνδιασμό με άλλα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας.

 

Αν μιλάμε για το "γ", μάλλον μου θυμίζει εκείνο το κομμάτι στο θέμα του αυτισμού που αναφέρθηκε η emmaki και σίγουρα θα θέλει ψάξιμο. Αλλά οι ενδείξεις θα μας έρθουν όχι για την εξυπνάδα του, αλλά για τα προβλήματα που έχει αυτή η μη ομοιόμορφη ωρίμανση.

[kinkajoujou]

δε μιλαμε για "ενα παιδακι πιο μοναχικο" οπως το θετεις. Αυτο ειναι θεμα χαρακτηρα. Υπαρχει πολυ μεγαλη διαφορα αναμεσα σ'ενα παιδακι ντροπαλο, μοναχικο κλπ και ενα παιδι που αντιμετωπιζει προβληματα στη συνδεση του με την κοινωνια. Το υψηλο iq ε σημαινει οτι αυτοματα καταλαβαινει τι του συμβαινει ή οτι ξερει πως να χειριστει καταστασεις, ειναι λιγο απλοικο να λεμε "θα μεγαλωσει και αφου ειναι εξυπνο θα μαθει".

 

Ναι αλλά όπως προείπα, το παιδί αυτό καταλαβαίνει την ανωτερότητά του σε κάποιους τομείς και με την ίδια ευκολία, ακριβώς λόγω της ιδιαιτερότητάς του, καταλαβαίνει την κατωτερότητά του σε άλλους. Αυτό που θέλω να πω ότι αφεαυτού το χαρισματικό παιδί δεν θα βάλει απαραίτητα τον εαυτό του στο βάθρο (είτε για καλό είτε για κακό), αλλά συνήθως το λάθος το κάνουμε εμείς. Και ξαναλέω ότι δεν είναι απαραίτητο ότι το χαρισματικό παιδί θα συνοδεύεται από κάποια διαταραχή στην κοινωνικότητα και τις σχέσεις με τους άλλους. Αλίμονο δλδ, όλοι οι χαρισματικοί θα ήταν και ερημίτες!

[Little Monkey]

Δηλαδή να καταλάβω... τελικά η χαρισμάτικότητα είναι μειονέκτημα;

Γιατί έχω την εντύπωση πως αντιμετωπίζεται σαν τέτοιο.

Δεν είναι μειονέκτημα, αλλά είναι μια ιδιαιτερότητα που μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στο παιδί τόσο στο χώρο του σχολείου όσο και στο οικογενειακό/κοινωνικό περιβάλλον, και συνεπώς χρήζει ειδικής αντιμετώπισης από γονείς και εκπαιδευτικούς.

 

Αν το παιδί είναι πραγματικά χαρισματικό, θα τα καταφέρει ούτως ή άλλως. Αυτό σημαίνει το "χαρισματικό" στο κάτω κάτω.

Χαρισματικό σημαίνει κυρίως "με πολύ υψηλό δείκτη νοημοσύνης" δηλαδή όχι απλά πάνω από το μέσο όρο αλλά πολύ πάνω από το μέσο όρο, σε σημείο που το παιδί ενδεχομένως να αδυνατεί ή να δυσκολεύεται να συμβαδίσει με τους συνομιλήκους του σε εκπαιδευτικό και κοινωνικό πλαίσιο. Δεν αντιμετωπίζουν όλα τα χαρισματικά παιδιά δυσκολίες στο σχολείο ή στις κοινωνικές επαφές, αλλά κάποιες συμπεριφορές είναι αρκετά συνηθισμένες π.χ. αδιαφορία για το σχολείο, βαρεμάρα, σκανταλιές, αίσθηση μοναξιάς, απομόνωση, ίσως και κατάθλιψη.

 

Το ότι το παιδί είναι χαρισματικό δεν σημαίνει ότι έχει το μαγικό ραβδί της νονάς της Χιονάτης που τα κάνει όλα ρόδινα. Πολλές φορές βιώνει απόρριψη από τους συνομηλίκους επειδή είναι διαφορετικό ή επειδή κοροϊδεύει τα άλλα παιδάκια (έτσι διαχειρίζεται την ανωτερότητά του, και δεν έχει να κάνει με το αν το έχουμε βάλει εμείς στο βάθρο ή όχι). Γενικά οι δάσκαλοι δεν τρελλαίνονται για αυτά τα παιδιά, γιατί μπορεί να είναι τσαπατσούλικα, απαιτητικά, να κάνουν τον κλόουν την ώρα του μαθήματος, να μην κάνουν τις εργασίες τους κ.λπ. Όταν ακούτε τον όρο "χαρισματικό παιδί" μην σκέφτεστε το κλασικό πρότυπο του καλού μαθητή, που πάει πάντα διαβασμένος στο σχολείο, γράφει καλά στις εξετάσεις, συμμετέχει ενεργητικά στην τάξη, είναι δημοφιλής σε δασκάλους και συμμαθητές. Αυτά τα παιδιά είναι εύκολα στην αντιμετώπιση (η χαρά του δάσκαλου) και αρκετά συνηθισμένα (έως και 10% του μαθητικού πληθυσμού). Τα χαρισματικά παιδιά συνήθως είναι δύσκολα στην αντιμετώπιση και απαντούνται πολύ πιο σπάνια (λιγότερο από 1% του μαθητικού πληθυσμού).

 

Και όσο κι αν είναι αληθινό ότι μεγαλώνοντας το χαρισματικό παιδί θα βρει το δρόμο του, αυτό δεν σημαίνει ότι του αξίζει να ζοριστεί τόσο πολύ στα παιδικά και σχολικά του χρόνια, απλά και μόνο επειδή γεννήθηκε διαφορετικό. Εξ ου και η ανάγκη παρεμβάσεων όπως ψυχολογική και σχολική στήριξη, έξτρα μαθήματα, επιτάχυνση κ.λπ.

[lolalu]

Εμενα παντως σαν μειονέκτημα μου ακούγεται.αυτο που εγω δεν καταλαβαινω ειναι :

• γιατι ειναι τόσο σημαντικο να εισαι χαρισματικός genius η οτι άλλο.,

• γιατι είστε υπερήφανοι για ένα χαρισματικο παιδι κ οχι απλα γιατι ειναι ένα καλο παιδι που προσπαθεί?αυτος που προσπαθει αξίζει περισσότερους επαίνους .

•γιατι οι άνθρωποι μονίμως βάζουν ταμπέλες?δεν καταλαβαίνετε πως αυτο πληγώνει?

• γιατι δεν αντιλαμβάνεστε πως ο καθένας ειναι μοναδικός κ ολοι κάπου υστερούμε ,κανεις δεν ειναι τέλειος

 

Ολοι χρειαζομαστε καθοδηγήσει ιδιαίτερο χειρισμό,ανάλογα με την προσωπικότητα,τις ικανότητες ,τη διαφορετικότητα.

Η αληθεια ειναι πως αυτή η συζητήσει με κούρασε γιατι θίγονται τα ίδια και τα ίδια.δεν βλέπω κατάληξη. ..χωρίς να θέλω να προσβάλω κανέναν.

Φιλια.