Χωρισμός με παιδί 2,5 μηνών

[neos_pateras]

Είμαι στα πρόθυρα χωρισμού με παιδί 2,5 μηνών. Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Όλα μου φαίνονται δύσκολα. Πότε είναι καλύτερα σε αυτή την ηλικία ή λίγο μεγαλύτερο; Προσπαθώ να αποφύγω τους καβγάδες μπροστά στο παιδί αλλά η γυναίκα είναι απαράδεκτη. Με βγάζει εκτός εαυτού και το πιέζει.

[Μαρια Στυλιανακη]

Γειά σου νέε πατέρα,....

καλό κουράγιο στον νέο σου ρόλο...!...

 

..σαν γυναίκα θα σου έλεγα ότι μετά την εγκυμοσυνη, κάποιες γυναίκες μπορεί να αλλάξουν πολύ λόγω του ότι αντιμετωπίζουν πολύ σημαντικές ορμονικές διαταραχές, μπορουν να πάθουν κατάθλιψη και αυτή να επηρεάζει τα πάντα στη σχέση σας, στη σχέση της με το μωρό αλλά και τον εαυτό της,...

 

Κατα τη γνώμη μου (γυναίκα είμαι και γώ τι να κάνουμε) ο ρόλος του πατέρα είναι να καταφέρει να την στηρίξει εκεί..

 

η

 

εάν δηλαδή σκέφτεσαι το παιδάκι σας,.. ίσως θα είναι το καλύτερο να προσπαθήσεις να την καταλάβεις.

ίσως αλλάξει έτσι την συμπεριφορά της, καταλάβει ότι πρέπει να προσπαθήσει να κοιτάξει τον εαυτό της και μετά το μωρό και εσένα..

 

μετά την γέννα, ο ρόλος του πατέρα μπορεί να μπαίνει στο περιθώριο, ή να το αισθάνεται έτσι .. μπορεί ένας αντρας ακόμα και να ζηλέψει αυτή την κοντινή σχέση αλληλοεξάρτησης που έχει ξαφνικά η γυναίκα του με ένα άλλο "άτομο".

 

Προσπαθώ δηλαδή να σου πώ, ότι τα προβλήματα σας μπορεί να πηγάζουν απο αυτή την παροδική πολύ δύσκολη κατάσταση, και έτσι να μή βλέπεις διέξοδο σε κάτι που όμως μπορεί (με προσπάθεια και κουράγιο) να αλλάξει σύντομα..

 

εάν χωρίσετε πάντως, θα αφήσεις το παιδάκι σου να το μεγαλώσει η γυναίκα σου, χωρίς να μπορείς να παρέμβεις... όταν φεύγει ο πατέρας απο το σπίτι, ειδικά σε τετοια ηλικία, δεν θα συνηθίσει ποτέ το παιδί σε αυτόν.

Ποτέ δεν είναι καλή ηλικία να χωρίσεις.. άλλα αν είναι να αλληλοσκοτωθείτε, φυσικά δεν έχει νοημα για το παιδί να μεγαλώσει μέσα σε ένα κλίμα "πολέμου".. Έάν χωρίσεις τώρα, το παιδί σου δεν θα σε μάθει σαν πατέρα και θα μεγαλώσει σαν να μήν έχει ή σαν να είναι κάπου μακριά απρόσιτος (μιά και δεν θα το βοηθάει στην καθημερινή του ζωή, .. να του φτιάχνει πρωινό, να του διαβάζει ένα παραμύθι).. αλλά δεν θα ζήσει τον αποχωρισμό που ζεί ένα μεγαλύτερο παιδί (απο 3 ετών π.χ.) που θα το δυσκολέψει σε όλα να καινούρια πράγματα της ζωής του. Εκεί που τα παιδιά τα άλλα θα σκέφτονται τα παιχνίδια και θα είναι ανέμελα, εκείνο θα έχει στο παρασκήνιο χίλια προβλήματα, τα δικά του, αυτά της μαμάς του που θα είναι μόνη της με όλες τις δυσκολίες, θα νιώθει ένοχο που της δυσκόλεψε τη ζωή, αφού ίσως νομίζει ότι εκείνο έφταιξε που έφυγε ο πατέρας του π.χ. (αποδεδειγμένα τα παιδιά χωρισμένων γονιών, νιώθουν ένοχα ακόμα και όταν τα διαβεβαιώσουν ότι δεν χωρίζουν οι γονείς τους εξαιτίας τους)

Ένας χωρισμός ακολουθεί ένα παιδί σε όλη του την ζωή όποτε και να συμβεί.

 

 

πάντως επειδή μπορεί και εσύ να είσαι φορτισμένος με όλη αυτή την αλλαγή, γιατί είναι μία σπουδαία αλλαγή, που απαιτεί πολλά απο τους δυό σας, πρίν πάρεις κάποια απόφαση, ίσως προσπάθησε να δείς ότι η γυναίκα σου μπορεί να χρειάζεται πάρα πολύ την βοήθειά σου,...

 

θέλεις? μπορείς? αξίζει? ... θα τα αναρωτηθείς όλα αυτά σίγουρα...

 

απο αυτά που λές εγώ απλώς βλέπω ότι μπορεί και να βρίσκεται σε απόγνωση, και μή βρίσκοντας στήριξη απλώς βγάζει όλη την ένταση και νεύρα σε σάς... ίσως είσαστε και οι δύο ?

 

... εάν εσύ βρίσκεσαι σε απόγνωση, φαντάσου αυτή που βλέπει τον πατέρα του παιδιού της, μετά απο αυτή την δύσκολη διαδικασία της γέννας, που το σώμα της είναι καταπονημένο, και η ψυχολογία της ίσως στο πιό χαμηλό που (λέμε τώρα) έχει αντιμετωπίσει (και λόγω ορμονών - αυτό είναι αποδεδειγμένο), να βλέπει λοιπόν να απομακρύνεται αυτός.

Η ζωή της μετά δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια, ενώ η δικιά σου μπορεί αν το επιθυμείς να γίνει όπως πρίν - να βγαίνεις να ξενυχτάς και να καλοπερνάς.

 

σκέψου μόνο ότι μετά τη γέννα, τους πρώτους μήνες γυναίκες έχουν αυτοκτονικές τάσεις (και πολλές δοκιμάζουν κιόλας αυτό) απο τις ορμόνες που τρελλαίνουν το μυαλό τους... σε αυτό φταίει η φύση, σε συνδυασμό με κρυμμένες ανασφάλεις.. .. αλλά δεν το ξέρει πολύς κόσμος αυτό.

 

άρα εάν είναι τόσο χάλια όπως λές η κατάσταση, ίσως ειδικά για αυτό, φωνάζει για να την ακούσεις και να της δώσεις πολλή κατανόηση και αγάπη..

... ένας άλλος μπαμπάς μπορεί και να έχει εντελώς διαφορετική άποψη δεν ξέρω...

..ίσως απλά θέλει έναν "καθρέφτη" έτσι ώστε να δεί πως φέρεται...

 

τί είναι αυτό που σε ενοχλεί περισσότερο ? ήταν πάντα έτσι?

[neos_pateras]

Ευχαριστώ για το χρόνο που αφιέρωσες και την ουσιαστική απάντηση σου. Το site σας παρέχει ουσιαστική βοήθεια στους γονείς.

Συνεχίστε έτσι, χαίρομαι που έγινα μέλος.

 

Όσο αφορά το πρόβλημα που ανέφερα πιστεύω ότι έπρεπε να είχα φύγει νωρίτερα πριν το παιδί αλλά όπως και να χει τώρα, κανένας δεν χάνεται. Οι δυσκολίες είναι μέσα στη ζωή μας. θα του παρέχω ότι μπορώ ώστε να είναι όπως όλα τα άλλα παιδιά. Όσο αφορά την γυναίκα μου ας αναλάβει τις ευθύνες της. Εγώ της έδωσα μια ακόμα ευκαιρία να γυρίσει μπας και σώσουμε κάτι.

[fokion]

Μιλωντας απο πρωσωπικη εμπειρεια ( δυστυχως ) οταν κατι ειναι τελειωμενο .....ΕΙΝΑΙ

Δεν εχει νοημα και για κανενα λογο να προσπαθησεις να το συντηρησεις... Οταν χωρισα εγω η Χριστιαννα ηταν περιπου 5 χρονων βεβαια.... και εχει ΚΑΙ εμπειριες με τομ "μπαμπα στο σπιτι"...

Η μονη συμβουλη - προταση αν μου επιτρεπετε ειναι " να αφησετε τα πρωσωπικα σας μακρυα απο το παιδι"

Ξερεις τωρα.... λογια στο παιδι για τον "αλλο" και τα σχετικα... πιεση με διαφορους τροπους για περισσότερα λεφτα... Το παιδι ΔΕΝ ειναι εργαλειο πιεσης....

Αυτο που εφαρμοσα εγω τουλαχιστον ηταν να ειμαι οσο το δυνατον ξεκαθαρος απεναντι στο παιδι... γιατι βλεπεις καποια στιγμη εγινε η ερωτηση "γιατι χωρισες με την μαμα" οπως και "γιατι τσακωνεναι ακομα με την μαμα"...

Καλως η κακως μπορει να ΜΗΝ ειναι πλεον η συντροφος σου αλλα δεν θα παψει ποτε να ειναι η μητερα του παιδιου ΣΟΥ....

Θα χρειαστει να κανεις "πισω" αρκετες φορες για χαρη του παιδιου. ΟΜΩΣ θα χρειαστει, και προετειμασου για αυτο ψυχολογικα σε καποιο σημειο να ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ να υποχορεις, επεισεις για το καλο του παιδιου.. Δυστυχως κανεις δεν μπορει να σου πει ΠΟΥ ειναι αυτο το σημειο, πρεπει να το βρεις εσυ...

Α και κατι ακομα. Φτιαξε ξανα την ζωη σου και ενταξε το παιδι.. Καθε παιδι εχει αναγκη μια φυσιολογικη οικογενεια εστω και μονο με ενα γονεα "τον δικο του"

[Δώρακι]

ειμαι γυναίκα και δεν ξερω κατα ποσο θα σας βοηθήσει αυτο που θα σας πω: Αγαπήστε τα παιδιά σας.

 

Εγώ χώρισα με τον σύνροφό μου απο σχέση, οχι γάμο, ενα μήνα αφού συνέλαβα. το κοριτσάκι μου είναι 5 μηνών τώρα και ο πατέρας της δεν θέλει καν να τη δει. Πιστεύει οτι το κράτησα επίτηδες για να γυρίσει πίσω... αυτό απέχει μακράν απο την αλήθεια. Δεν τον αγαπώ, ίσα ίσα, αλλα δεν έχω σκοπο να ξεστομίσω κακό λόγο για αυτόν παρά το γεγονός οτι θα τραβηχτούμε στα δικαστήρια για την αναγνώριση.

 

Απο τώρα με πιάνει τρόμος αν δεν αλλάξει γνώμη αυτός (που δεν το βλέπω) πως θα μεγαλώσει το παιδί χωρίς το αντρικό πρότυπο? Δεν θα νιώσει εγκατάληψη? Πως θα της πω μεθαύριο την ιστορία μου? Είμαι υπέρμαχος της αλήθειας αλλά δεν θέλω να της πω οτι ο πατέρας της δεν θέλει να την ξέρει...

 

συγνώμη για την μακρυγορία αλλά αποκομίστε αυτό: τα παιδιά νιώθουν την αγάπη απο πολύ μικρά. Αν είστε ειλικρινείς με τα συναισθήματά σας το παιδί σας θα το καταλάβει και δεν θα κρατήσει πόστα!

 

και μην τα εξαγοράζετε με δώρα. τα δώρα ας αρκεστούν στα γενέθλια και τις γιορτές. να τα βλεπετε συχνά και να περνάτε χρόνο. αυτό ειναι ανεκτίμητο..

[Felia]

Γειά σου πατέρα!!!

 

Λοιπόν...βρείσκεστε και οι δύο σε στάδιο προσαρμογής.Θέλει μεγάλη υπομονή.

Εγώ θα έλεγα να βγείτε λίγο με τη γυναίκα σου απο το περιβάλλον αυτό που σας τρελαίνει...αφήστε το μωρό στη γιαγία ή σε κάποιο άτομο εμπιστοσύνης για λίγο...βρείτε τους παλιούς σας εαυτούς..αυτό που σας έφερε κοντά σαν ζευγάρι..επιβεβαίωσε της ότι είναι ακόμα η γυναίκα που σας έκλυσε και τότε...κάντε πράγματα που κάνατε πριν παντρευτείτε..

Η οικογένεια στηρίζεται πάνω απ όλα στην αγάπη του ζευγαριού..απο κι προκύπτει και η αρμονία...

Μην τσακώνεστε ποτε μπροστά στο παιδί γιατί καταλαβαίνει την ένταση..σε αυτή την ηλικία έχει μεγάλη ανάγκη για ηρεμία και πολλή αγάπη...

[Nantia]

Καλημερα και απο μενα..

 

Λοιπον εγω ανηκω στο κλαμπ των χωρισμενων..

 

Η προσωπικη αποψη ειναι οτι αν δεν μπορειτε να λυσετε τις διαφορες σας αφου βεβαια εχετε προσπαθησει πολυ και οι δυο και αποφασισετε σε αυτην την λυση, το παιδακι σας οσο μικρο ειναι τοσο το καλυτερο. Δεχεται αυτην την κατασταση καλυτερα και την θεωρει σαν δεδομενη χωρις να αναλυσει τα γεγονοτα και τις καταστασεις.....

 

Καλη συνεχεια σε οτι αποφασισετε.....

[Maya]

Την απόφαση να χωρίσετε την είχατε πάρει πριν το παιδί? Αν ναι, έχει κάποιο νόημα. Διαφορετικά σκέψου αυτά που είπε η Μαρία Στ. για την ψυχολογία της γυναίκας κατά τη λοχεία. Εμένα ο άντρας μου έπρεπε να είχε φύγει και στα δύο παιδιά τρέχοντας . Και το καταλάβαινα ότι κάνω λάθη, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Δεν μπορείς να το καταλάβεις, ούτε μπορώ να σου πω κάτι πιο συγκεκριμένο, όμως μην κρίνεις από το πώς είναι τώρα η γυναίκα σου. Αυτή η φάση θα περάσει αν θέλεις να δώσεις μία ευκαιρία. Αν πάλι όχι, δεν έχει τελικά σημασία πότε θα φύγεις.

[MARGIO]

αυτο το ποστ γραφτηκε το 2006 αν δεν κανω λαθος οποτε κοριτσια μαλλον ακυρες οι συμβουλες σας.ο neos pateras προφανως τις εχει παρει ηδη τις αποφασεις του.

[Felia]

ο παλιός πατέρας έγινε πιά....

 

δεν το είδα!!!!