Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Ξανά έγκυος, με πρόσφατο τοκετό / μωρό!


Recommended Posts

πρίν από 25 λεπτά , Έσπερος είπε:

Ε ναι είχε μια χιουμοριστική υπερβολή, αλλά όντως αν ακούσω ότι κάποιος έχει μωρό, ειδικά αν δεν είναι πρώτο, σκέφτομαι ότι θα ταλαιπωρείται κ θα περναει άσχημα! Εμένα μια πολύ ασχημη ανάμνηση μου έχει μείνει, είναι περίεργο που δεν ξεθώριασε με τον χρόνο, για να θυμηθώ τις ωραίες στιγμές πρέπει να δω φωτο ή βίντεο από τότε. 

 

Μη νομίζεις και εγώ κακοπέρασα τους πρώτους 5 μήνες, αλλά έφταιγε ο φοβερός συνδυασμός κολικών και παλινδρόμησης. Δεν τολμούσαμε να βγούμε για ένα καφέ με το μωρό γιατί έκλαιγε όλη μέρα. Εγώ έχω πάθει το άλλο, βλέπω γονείς με νεογένητα να πίνουν τον καφέ τους και το μωρό να κοιμάται μακάριο και ζηλεύω που δεν το έζησα. 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 132
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

πρίν από 4 λεπτά , Anna3011 είπε:

Μη νομίζεις και εγώ κακοπέρασα τους πρώτους 5 μήνες, αλλά έφταιγε ο φοβερός συνδυασμός κολικών και παλινδρόμησης. Δεν τολμούσαμε να βγούμε για ένα καφέ με το μωρό γιατί έκλαιγε όλη μέρα. Εγώ έχω πάθει το άλλο, βλέπω γονείς με νεογένητα να πίνουν τον καφέ τους και το μωρό να κοιμάται μακάριο και ζηλεύω που δεν το έζησα. 

Ε κι εμάς υπήρχε θέμα παλινδρόμησης, οισοφαγιτιδας, ίσως κ κολικών, δεν δθαχωρθζαμε τα κλάματα. Αν μπαίναμε στο αυτοκίνητο κοιμόταν κ έτσι είχαμε απολαύσει κάποιες βόλτες, όταν μπορούσαμε πια να αραιωσουμε τα γεύματα και είχα σταθεροποιήσει την παραγωγή γάλακτος. Πιστεύω επίσης ότι εμείς που γεννήσαμε χειμώνα, έχουμε ένα παραπάνω ζόρι γιατί σε κλειστή καφετέρια δεν πας με νεογέννητο κ για έξω δεν βολεύει πάντα ο καιρός. Στο νησί έχουμε κ τον αέρα που κατά διαστήματα είναι παρα πολύ δυνατός κ δυσκολεύει τις εξόδους. Κι ένα κωμικό, πέρσι όταν έγινε το πρώτο λοκνταουν κ κλειστήκαμε μέσα, σκέφτηκα την ειρωνεία, αν είχε πετύχει η εξωσωματική τότε θα γεννούσα περίπου, που πάλι θα υπήρχε μια δυσκολία στις εξόδους, και που σκεφτόμουν με μεγάλο φόβο, αλλά τελικά ήρθε 1,5 χρόνος με τόσους περιορισμούς στις εξόδους!!! 

Η αδερφή μου εντωμεταξύ είχε γεννήσει άνοιξη, έχει ωραία πλατεία απέναντι της, και βαριόταν να βγαίνει. Αντλούσε κι εκείνη βέβαια για 3 μήνες που είναι ένα θεματάκι στον χρόνο που σου μένει, αλλά  δεν καιγόταν να βγει, έπαιρνα τηλέφωνο κ την έπρηζα πότε θα βγάλει το παιδί βόλτα κ ήταν τελείως αδιάφορη για το θέμα. Εγω θυμάμαι εκείνο τον Γενάρη να κοιτάω κάθε μέρα τον καιρό, το πρώτο 15ημερο στην Αθήνα δν προλάβαινα να βγω γιατί όλο με το φαγητό ασχολιόμουνα, μετά το είχα κάθε μέρα έγνοια πότε θα βγούμε, ρωτούσα κ μια φίλη που είχε γεννήσει κοντά αν είχαν βγει, πώς κ πώς περίμενα να μη φυσάει, να μην βρέχει, έστω κ για να πάμε στο διπλανό οικόπεδο. κι η αδερφή μου είναι κουλ με το να μην βγαίνει κάθε μέρα ακα κ τώρα!! 

Link to comment
Share on other sites

5 ώρες πρίν, Chrysoum είπε:

 Η αλήθεια όμως είναι ότι πρόσφατα περάσαμε χρόνο με το παιδί της φίλης μου, μοναχοπαιδι όπου όλη η οικογένεια είναι επάνω του και πραγματικά ειχε ένα προς ένα τα στερεότυπα που ακούω για μοναχοπαιδια. Σε αυτή την περίπτωση δεν είναι μόνο ότι το παιδί είναι μοναχοπαιδι, είναι ότι και οι γονείς και παππούδες ενθαρρύνουν την συμπεριφορά που έχει, ήταν ξεκάθαρο δηλαδή ότι ήταν και λόγω οικογένειας. 

Να πω κάτι πάνω σε αυτό .. πριν γεννήσω το δεύτερο παιδί μου .. παππούδες , γιαγιάδες και θείος , θείες .. όλοι τους είχαν την τάση να είναι όλη την ώρα πάνω από τον πρώτο μου γιο όταν τον βλέπανε και να μην ξεκολλάνε ... πραγματικά χαίρομαι που τώρα έχουν να ασχοληθούν και με άλλο ένα παιδί και δεν έχουν όλη τους την προσοχή όλη την ώρα πάνω στο ένα ... γιατί στον μεγάλο μου γιο αυτό μόνο καλό δεν εκανε .. πραγματικά θεωρώ ότι το δεύτερο έφερε τις ισορροπίες 

4 ώρες πρίν, mama16 είπε:

Εγώ έχω 2 παιδιά που έχουν μεταξύ τους σχεδόν 2,5 χρόνια διαφοράς. Δεν ήταν προγραμματισμένο αλλά τλκ χαίρομαι που συνέβη κ δεν έκανα το δεύτερο με 4 χρόνια διαφοράς όπως το σκεφτόμασταν. Όσες έχετε 1 ίσως δεν το καταλαβαίνετε που λένε ότι θα παίζουν μαζί αλλά το βλέπω απ' τα δικά μου πως απασχολούνται, εφευρίσκουν παιχνίδια για να παίξουν, αγκαλιάζονται, ακολουθεί το ένα το άλλο από πίσω.. Μεγαλώνοντας είμαι σίγουρη ότι ο καθένας θα έχει τις παρέες του κ αυτό είναι το σωστό, να είναι ανεξάρτητα αλλά τώρα όσο είναι μικρά κ αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, τους κάνει καλό. Κ είναι τόσο ωραίο να βλέπεις τα ίδια σου τα παιδιά να κάνουν αγαπουλες μεταξύ τους, χαίρομαι που το ζω! Δεν τα λέω αυτά για τις κοπέλες που εκ των πραγμάτων δεν γίνεται να κάνουν αλλά για όλες αυτές που μπορεί να τις τύχει κάτι απρόσμενο κ να πελαγωνουν. Ναι οι πρώτοι μήνες είναι δύσκολοι αλλά αργότερα ανταμοιβεσαι κ με το παραπάνω!

Τι όμορφα που τα είπες !!!!!

πρίν από 35 λεπτά , Anna3011 είπε:

Μη νομίζεις και εγώ κακοπέρασα τους πρώτους 5 μήνες, αλλά έφταιγε ο φοβερός συνδυασμός κολικών και παλινδρόμησης. Δεν τολμούσαμε να βγούμε για ένα καφέ με το μωρό γιατί έκλαιγε όλη μέρα. Εγώ έχω πάθει το άλλο, βλέπω γονείς με νεογένητα να πίνουν τον καφέ τους και το μωρό να κοιμάται μακάριο και ζηλεύω που δεν το έζησα. 

Ξέρεις κάτι όμως αυτή η εικόνα που βλέπεις μπορεί να μην έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα ... μια από τις πολύ σπάνιες φορές που είχε τύχει το ένα μωρό να κοιμάται στο καρότσι και το άλλο να αποφασίσει να παραμένει ήσυχο σε μια ταβέρνα και να ασχοληθεί για ώρα με ένα μπλοκ ζωγραφικής .. έλεγα στον άντρα μας «πω πω θα μας βλέπουν και θα πουν: κοιτα τι τυχερή είναι αυτή έχει τόσο ήσυχα παιδιά» (καμία σχέση με την πραγματικότητα αυτό) ήταν απλά μια στιγμή .. 40 λεπτά που δεν τα είχα ξανά ζήσει ποτέ σε τόση ηρεμία 

πρίν από 30 λεπτά , Έσπερος είπε:

Ε κι εμάς υπήρχε θέμα παλινδρόμησης, οισοφαγιτιδας, ίσως κ κολικών, δεν δθαχωρθζαμε τα κλάματα. Αν μπαίναμε στο αυτοκίνητο κοιμόταν κ έτσι είχαμε απολαύσει κάποιες βόλτες, όταν μπορούσαμε πια να αραιωσουμε τα γεύματα και είχα σταθεροποιήσει την παραγωγή γάλακτος. Πιστεύω επίσης ότι εμείς που γεννήσαμε χειμώνα, έχουμε ένα παραπάνω ζόρι γιατί σε κλειστή καφετέρια δεν πας με νεογέννητο κ για έξω δεν βολεύει πάντα ο καιρός. Στο νησί έχουμε κ τον αέρα που κατά διαστήματα είναι παρα πολύ δυνατός κ δυσκολεύει τις εξόδους. Κι ένα κωμικό, πέρσι όταν έγινε το πρώτο λοκνταουν κ κλειστήκαμε μέσα, σκέφτηκα την ειρωνεία, αν είχε πετύχει η εξωσωματική τότε θα γεννούσα περίπου, που πάλι θα υπήρχε μια δυσκολία στις εξόδους, και που σκεφτόμουν με μεγάλο φόβο, αλλά τελικά ήρθε 1,5 χρόνος με τόσους περιορισμούς στις εξόδους!!! 

Η αδερφή μου εντωμεταξύ είχε γεννήσει άνοιξη, έχει ωραία πλατεία απέναντι της, και βαριόταν να βγαίνει. Αντλούσε κι εκείνη βέβαια για 3 μήνες που είναι ένα θεματάκι στον χρόνο που σου μένει, αλλά  δεν καιγόταν να βγει, έπαιρνα τηλέφωνο κ την έπρηζα πότε θα βγάλει το παιδί βόλτα κ ήταν τελείως αδιάφορη για το θέμα. Εγω θυμάμαι εκείνο τον Γενάρη να κοιτάω κάθε μέρα τον καιρό, το πρώτο 15ημερο στην Αθήνα δν προλάβαινα να βγω γιατί όλο με το φαγητό ασχολιόμουνα, μετά το είχα κάθε μέρα έγνοια πότε θα βγούμε, ρωτούσα κ μια φίλη που είχε γεννήσει κοντά αν είχαν βγει, πώς κ πώς περίμενα να μη φυσάει, να μην βρέχει, έστω κ για να πάμε στο διπλανό οικόπεδο. κι η αδερφή μου είναι κουλ με το να μην βγαίνει κάθε μέρα ακα κ τώρα!! 

Έσπερος μην τα βλέπεις όλα έτσι ... επειδή είχες ένα μωράκι καθόλου ήσυχο με πολλές δυσκολίες δεν σημαίνει ότι και το δεύτερο παιδί σου θα ήταν ντε και καλά έτσι όπως ο πρώτος .. εμένα ο δεύτερος μεγαλώνει μόνος ... ναι οκ νταξει δεν λέω ότι δεν υπάρχουν δυσκολίες φυσικά και υπάρχουν και είναι πολλές .. αλλά ας μην τα βλέπουμε όλα τόσο μαύρα .. πολλές από εμάς μπορούμε να σου πούμε ότι είχαμε ένα απαιτητικό μωρό .. μην λες όμως ότι δεν θυμάσαι ούτε καλές αναμνήσεις αν δεν δεις φωτό .. σίγουρα θα υπήρχαν και θα ήταν πολλές .παιδί μεγαλώνεις σίγουρα θα υπάρχουν ωραίες αναμνήσεις 

Link to comment
Share on other sites

1 hour ago, Super.mum είπε:

Να πω κάτι πάνω σε αυτό .. πριν γεννήσω το δεύτερο παιδί μου .. παππούδες , γιαγιάδες και θείος , θείες .. όλοι τους είχαν την τάση να είναι όλη την ώρα πάνω από τον πρώτο μου γιο όταν τον βλέπανε και να μην ξεκολλάνε ... πραγματικά χαίρομαι που τώρα έχουν να ασχοληθούν και με άλλο ένα παιδί και δεν έχουν όλη τους την προσοχή όλη την ώρα πάνω στο ένα ... γιατί στον μεγάλο μου γιο αυτό μόνο καλό δεν εκανε .. πραγματικά θεωρώ ότι το δεύτερο έφερε τις ισορροπίες 

Κι ο ανιψιός μου ήταν έτσι αλλά δεν έγινε κακομαθημένος, το αντίθετο, είναι παρα πολύ ντροπαλός, αγχώδης, με φοβίες κ μικροψυχαναγκασμους, όχι κάτι ανησυχητικό αλλά κουραστικό για τον ίδιο κ την οικογένεια κ περίεργο για παιδί που έχει χορτάσει τόση προσοχή από τόσο πολλούς. Για πολύ καιρό ομωσ όταν γεννήθηκε η αδερφή του, έδειχνε δυστυχισμένο παιδί και δεν υπερβάλλω στη λέξη δυστυχισμένο. Εμείς επειδή τους έχουμε μακριά τους συγγενείς  δεν είχαμε ποτέ τέτοιο θέμα υπερβολικής προσοχής, το αντίθετο είναι το πρόβλημα μας, ότι οι παππούδες ήταν κ δυστυχώς είναι κ θα παραμείνουν ξένοι. Αλλά ως προς τον δικό μας βαθμό ενασχόλησης κ άγχους για διαφορα θέματα, υπάρχει μια μεγάλη υπερβολή, ειδικά του άντρα μου που είναι σε όλα του υπερβολικός. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές αν ένα δεύτερο παιδί θα μας έφερνε ισορροπία ή αν θα γινόταν διπλάσια υπερβολικός. Μάλλον το δεύτερο! 

Link to comment
Share on other sites

1 ώρα πρίν, Super.mum είπε:

Να πω κάτι πάνω σε αυτό .. πριν γεννήσω το δεύτερο παιδί μου .. παππούδες , γιαγιάδες και θείος , θείες .. όλοι τους είχαν την τάση να είναι όλη την ώρα πάνω από τον πρώτο μου γιο όταν τον βλέπανε και να μην ξεκολλάνε ... πραγματικά χαίρομαι που τώρα έχουν να ασχοληθούν και με άλλο ένα παιδί και δεν έχουν όλη τους την προσοχή όλη την ώρα πάνω στο ένα ... γιατί στον μεγάλο μου γιο αυτό μόνο καλό δεν εκανε .. πραγματικά θεωρώ ότι το δεύτερο έφερε τις ισορροπίες 

Τι όμορφα που τα είπες !!!!!

Ξέρεις κάτι όμως αυτή η εικόνα που βλέπεις μπορεί να μην έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα ... μια από τις πολύ σπάνιες φορές που είχε τύχει το ένα μωρό να κοιμάται στο καρότσι και το άλλο να αποφασίσει να παραμένει ήσυχο σε μια ταβέρνα και να ασχοληθεί για ώρα με ένα μπλοκ ζωγραφικής .. έλεγα στον άντρα μας «πω πω θα μας βλέπουν και θα πουν: κοιτα τι τυχερή είναι αυτή έχει τόσο ήσυχα παιδιά» (καμία σχέση με την πραγματικότητα αυτό) ήταν απλά μια στιγμή .. 40 λεπτά που δεν τα είχα ξανά ζήσει ποτέ σε τόση ηρεμία 

Έσπερος μην τα βλέπεις όλα έτσι ... επειδή είχες ένα μωράκι καθόλου ήσυχο με πολλές δυσκολίες δεν σημαίνει ότι και το δεύτερο παιδί σου θα ήταν ντε και καλά έτσι όπως ο πρώτος .. εμένα ο δεύτερος μεγαλώνει μόνος ... ναι οκ νταξει δεν λέω ότι δεν υπάρχουν δυσκολίες φυσικά και υπάρχουν και είναι πολλές .. αλλά ας μην τα βλέπουμε όλα τόσο μαύρα .. πολλές από εμάς μπορούμε να σου πούμε ότι είχαμε ένα απαιτητικό μωρό .. μην λες όμως ότι δεν θυμάσαι ούτε καλές αναμνήσεις αν δεν δεις φωτό .. σίγουρα θα υπήρχαν και θα ήταν πολλές .παιδί μεγαλώνεις σίγουρα θα υπάρχουν ωραίες αναμνήσεις 

Έχεις δίκιο σε αυτό που λες . Κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Και επίσης στο δεύτερο σίγουρα είσαι πιο χαλαρός! Ίσως η @Έσπερος θυμάται την αγωνία που είχε στην αρχή σαν γονιός. Και εγώ να πω την αλήθεια αυτό θυμάμαι. Ένιωθα στην τσίτα από τις ορμόνες και το άγχος. Και εγώ σαν τη @Chrysoum απολαμβάνω πολύ τώρα που μεγαλώνει η μικρή μου και όταν μωράκι , ειδικά νεογέννητο, ήμουν πιο αγχωμενη. Αν κάποτε κάνω άλλο παιδάκι σκέφτομαι ότι θα είμαι σίγουρα πιο χαλαρή στην αρχή όπως το λες

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Την άδεια ανατροφής την πήρα όταν ήταν 9 μηνών κ όντως την απόλαυσα εκτός από το τέλος που είχα βαρεθεί λίγο. Τους τρεις πρώτους μήνες όμως απλώς περίμενα να έρθει ώρα να γυρίσω στο σχολείο. Είχε στρώσει βέβαια μέχρι να γυρίσω, αλλά θυμάμαι που ψάχναμε τότε γθα κοπέλα κ ήθελα καποοα κυρία μεγάλη κ έμπειρη από μωρά για να ξέρει καλύτερα από εμένα, σκεψου ποσο χάλια ένιωθα δηλαδή! Τελικά όμως βρήκαμε μια μικρή κοπέλα που ήξερε ελάχιστα από μωρά αλλά ευτυχώς υπάρχει το καροτσι, τη μισή μέρα έξω! Κι εγω μοντέλο είχα γίνει τότε από το τόσο περπάτημα. 

Link to comment
Share on other sites

2 ώρες πρίν, Super.mum είπε:

Να πω κάτι πάνω σε αυτό .. πριν γεννήσω το δεύτερο παιδί μου .. παππούδες , γιαγιάδες και θείος , θείες .. όλοι τους είχαν την τάση να είναι όλη την ώρα πάνω από τον πρώτο μου γιο όταν τον βλέπανε και να μην ξεκολλάνε ... πραγματικά χαίρομαι που τώρα έχουν να ασχοληθούν και με άλλο ένα παιδί και δεν έχουν όλη τους την προσοχή όλη την ώρα πάνω στο ένα ... γιατί στον μεγάλο μου γιο αυτό μόνο καλό δεν εκανε .. πραγματικά θεωρώ ότι το δεύτερο έφερε τις ισορροπίες 

Τι όμορφα που τα είπες !!!!!

Ξέρεις κάτι όμως αυτή η εικόνα που βλέπεις μπορεί να μην έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα ... μια από τις πολύ σπάνιες φορές που είχε τύχει το ένα μωρό να κοιμάται στο καρότσι και το άλλο να αποφασίσει να παραμένει ήσυχο σε μια ταβέρνα και να ασχοληθεί για ώρα με ένα μπλοκ ζωγραφικής .. έλεγα στον άντρα μας «πω πω θα μας βλέπουν και θα πουν: κοιτα τι τυχερή είναι αυτή έχει τόσο ήσυχα παιδιά» (καμία σχέση με την πραγματικότητα αυτό) ήταν απλά μια στιγμή .. 40 λεπτά που δεν τα είχα ξανά ζήσει ποτέ σε τόση ηρεμία 

Έσπερος μην τα βλέπεις όλα έτσι ... επειδή είχες ένα μωράκι καθόλου ήσυχο με πολλές δυσκολίες δεν σημαίνει ότι και το δεύτερο παιδί σου θα ήταν ντε και καλά έτσι όπως ο πρώτος .. εμένα ο δεύτερος μεγαλώνει μόνος ... ναι οκ νταξει δεν λέω ότι δεν υπάρχουν δυσκολίες φυσικά και υπάρχουν και είναι πολλές .. αλλά ας μην τα βλέπουμε όλα τόσο μαύρα .. πολλές από εμάς μπορούμε να σου πούμε ότι είχαμε ένα απαιτητικό μωρό .. μην λες όμως ότι δεν θυμάσαι ούτε καλές αναμνήσεις αν δεν δεις φωτό .. σίγουρα θα υπήρχαν και θα ήταν πολλές .παιδί μεγαλώνεις σίγουρα θα υπάρχουν ωραίες αναμνήσεις 

Συμφωνώ με αυτό που λες. Κ εμένα η πρώτη μου ήταν πολύ δύσκολη (τα έχω γράψει άλλου), είχε έντονη παλινδρόμηση, την τάιζα με το ζόρι, ποτέ δεν πεινούσε, δεν έπαιρνε πολύ βάρος κ αγχωνομουν τόσο να μην μου συμβεί το ίδιο κ στον δεύτερο.. Αλλά ευτυχώς καμία σχέση. Βέβαια αν είχε κάποια άλλη τον δεύτερο γιο μου κ δεν είχε περάσει αυτά όλα που έζησα με την πρώτη μου κόρη θα της φαινόταν ζορικος. Τους 5 πρώτους μήνες τους έβγαλα να κοιμάμαι στην πολυθρόνα θηλάζοντας τον γιατί όταν τον άφηνα στο κρεβάτι ξυπνούσε κατευθείαν αλλά έχοντας την εμπειρία της κόρης μου μου φάνηκε παιχνιδάκι αυτό! Μόνο ο πρώτος μίσος μήνας με δυσκόλεψε που προσπαθούσα να τον κοιμισω στο κρεβάτι του κ όλο το βράδυ εμένα ξάγρυπνη γιατί στο δεκάλεπτο που τον άφηνα ξυπνούσε κ άντε πάλι απ' την αρχή. Ώσπου σερνομουν απ' την αϋπνία κ το πήρα απόφαση να κοιμάμαι έτσι! Είχα πάρει κ το μαξιλαράκι που το βάζεις στα ταξίδια με το  αυτοκίνητο στο λαιμό για να μην στραβωνει κ όλα καλά, χορταινα ύπνο!! :P

Link to comment
Share on other sites

Για εμενα (και για τον αντρα μου απ'ο,τι εχω καταλαβει) η αληθεια ειναι καπου στη μεση. Εννοειται οτι κανεις δευτερο, τριτο κλπ παιδι επειδη εσυ το θελεις, το οτι το θελεις ομως ειναι σε συναρτηση με το οτι θα εχουν το ενα το αλλο, ειτε μικρα ειτε μελλοντικα. Οταν λεμε οτι οι γονεις το κανουν επειδη το θελουν οι ιδιοι νομιζω εννοουμε οτι το θελουν για το καλο της οικογενειας γενικα, οχι απλα για τη συλλογη τους ή το βιογραφικο τους! :razz: Δηλαδη δεν το καταλαβαινω αυτο που λετε οτι ειναι σαν να μην αγαπας το πρωτο και θες αλλο. Δηλαδη αν κανει τριτο προδιδει τα αλλα δυο, δεν τα αγαπαει κ θελει αλλο μηπως βγει καλυτερο; :razz: Αν και τα εχω ξαναδιαβασει εδω αυτα και παντα μου εκαναν εντυπωση. Το μονο που κερδιζει ο γονιος για τον εαυτο του, ειναι τα παραπανω χρονια μωρουδιλας και παιδικοτητας. Περα απο αυτο, νομιζω ενα επομενο παιδι τους αφορα ολους, και το μεγαλυτερο παιδι που θα εχει αδερφι, και το μικροτερο (μελλοντικο) παιδι που επισης θα εχει αδερφι, και ολα τα αδερφια τελος παντων. Εγω το βλεπω αντιθετα απο αυτο που λετε: οτι ακριβως επειδη αγαπαω το παιδι μου και μου αρεσει, θελω να το ξαναζησω, να εχω κι αλλο ενα τετοιο. 

Επι του θεματος τωρα, εμεις θελουμε σιγουρα κι αλλο παιδι (θεωρητικα παντα ηθελα τρια, αλλα μαλλον στα δυο θα μεινουμε). Σκεφτομαστε τη δυσκολια της καθημερινοτητας οσο ειναι μικρα, αλλα νομιζω πρεπει να σκεφτεται κανεις μακροπροθεσμα, ποσα παιδια δηλαδη θελει να εχει κι αν ειναι οκ με ένα. Πολλοι ειναι απ'ο,τι εχω καταλαβει τα τελευταια χρονια.  Εγω δεν μπορω να φανταστω να εχω μονο ενα, να ειναι μειοψηφια με δυο ενηλικες. (Το λεω βεβαια εκ του ασφαλους, γιατι καναμε το πρωτο ευκολα. Αν ειχαμε δυσκολιες και ειχαμε κανει πχ εξωσωματικη και ειχε πετυχει, τοτε νομιζω -δεν μπορω να πω με σιγουρια- οτι δεν θα εμπαινα ξανα στη διαδικασια για δευτερη, εκτος αν ειχα κατεψυγμενα. Μπραβο σε οσους εχουν κουραγιο και το ξανακανουν ολο απο την αρχη) Κλεινει η παρενθεση, θελαμε λοιπον να εχουν και μικρη διαφορα, γυρω στα 2-2,5 και για να παιζουν και λογω ηλικιας του αντρα μου. Εγω με την αδερφη μου εχω 6 χρονια διαφορα κ δεν υπηρχε καμια επαφη. Α' δημοτικου-Α' γυμνασιου, Α'γυμνασιου-φοιτητρια, καμια σχεση. Μονο απ'οταν εφτασα κι εγω λυκειο μπορουσαμε να επικοινωνησουμε, κι ετσι δεν θα ηθελα να ηταν ετσι τα παιδια μου και λεγαμε να εχουν 2-2,5 χρονια. Ομως μεχρι λιγο πριν τα 2 περιπου τελικα μας φαινοταν ακομα πολυ μωρο η πρωτη για να κανουμε αλλο! Οτι δεν θα μπορει να καταλαβει πού ειμαι οταν θα λειψω 3 μερες στο μαιευτηριο και γενικα να διαχειριστει το θεμα. Στα 2 περιπου αρχισε να μας φαινεται οτι πλεον μπορουμε να βαλουμε μπρος για αλλο και σιγα σιγα θα προσπαθησουμε, πεσανε και τα εμβολια στη μεση, αλλα τωρα μου φαινεται οτι θα ειναι μεγαλη που θα ειναι τουλάχιστον τριων! Εκανε ενα απιστευτο αλμα στα 2 και αλλαξε πολυ, δηλαδη τελικα τωρα νομιζω θα μπορουσα να γεννουσα, δεν μου φαινεται τοσο μωρο! :-P Αλλα οταν ηταν 15-22 μηνων περιπου μου φαινοταν, γι'αυτο κ δεν το επιδιωξαμε! Γενικα βρισκω πολλα οφελη στη μικρη διαφορα, με εξαιρεση φυσικα τον πρωτο δυσκολο μηνα, ή οσους μηνες  τυχουν στον καθενα να ειναι δυσκολοι -εμεις ημασταν τυχεροι σε αυτο. Το μονο καλο που βρισκω στη μεγαλη διαφορα ειναι η παραταση της μωρουδιλας και της παιδικης ηλικιας για τον γονιο -υποκειμενικο ειναι αυτο αλλα εμενα αυτες οι ηλικιες μου αρεσουν, οταν φτασει/φτασουν στα 10-12 νομιζω δεν θα μου αρεσει!! Το ξερω βεβαια οτι μαλλον θα σκεφτομαι αλλιως τοτε γιατι θα ειναι το/τα παιδι(α) μου.

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 36 λεπτά , kotsifikos είπε:

Χωρίς καμία διάθεση κριτικής, να σου πω πως υπάρχουν γυναίκες που νιώθουν έτσι όπως περιγράφει η έσπερος, και εγώ ήμουν μία απο αυτές.

Ο γιος μου ήρθε πολύ συνειδητά, μετά από πολλές εξωσωματικές και πολλά χρόνια προσπαθειών, στα 35 μου χρόνια. Περίμενα πως και πως να τον πάρω στην αγκαλιά μου, και ήμουν πολύ ευτυχισμένη πραγματικά, ΟΜΩΣ ήμουν και λυπημένη, γιατί δεν κοιμόμουν, γιατί είχα άγχος, γιατί είχα ένα μωρό που έκλαιγε συνέχεια, που δεν χόρταινε με τίποτα, που δεν κοιμόνταν σχεδόν καθόλου, κυρίως όμως ήμουν χαμένη γιατί δεν είχα έναν άνθρωπο να μιλήσω, καθώς η κοινωνία απαιτούσε εγώ τότε να είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος που δεν νιώθει τίποτα αρνητικό, επειδή αν μιλούσα ίσως να έλεγαν πως ήμουν κακή μαμά, άν έλεγα πως νυστάζω και θα πέσω κάτω από την κούραση κάποιος θα έλεγε 'μη μιλάς καθόλου τόσα πέρασες για να το κάνεις'' - όπως έτσι μου είχε η μαμά μου όταν την είχα πάρει τηλ να έρθει να κρατήσει το παιδί να κοιμηθώ μία ώρα καθώς από την αυπνία δεν μπορούσε καθόλου να λειτουργήσει το μυαλό μου, γιατί θα με έλεγαν ''αχάριστη'' που δεν εκτιμώ αυτό που έχω και γκρινιάζω, για χίλιους δυο λόγους σιώπησα και βίωνα μία βουβή θλίψη που με κρατούσε μακριά από κάθε τι θετικό  εκείνη την περίοδο, και εγώ ήμουν τυχερή γιατί  ανέκαμψα σχετικά γρήγορα και τελικά έζησα - και ζω, πολύ πολύ πολύ γεμάτα την κάθε στιγμή με το θαύμα μου!!!!! Είναι έξι ετών και ακόμα τον χαζεύω πάνω από το κρεβάτι του όταν κοιμάται, γιατί ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως είναι το παιδάκι μου, γιατί όσα και αν πω δεν περιγράφουν την διάσταση που έχει η αγάπη που έχω στο παιδί μου....παρόλα αυτά τρέμω στην ιδέα να ξαναζήσω εκείνους τους μήνες. Η διαφορά τότε με τώρα είναι πως ΑΝ ποτέ έκανα δεύτερο παιδί δεν θα είχα αυτό το φορτίο της ενοχής πάνω μου.

Πιστεύεις ότι εγώ δεν μπορώ να καταλάβω απόλυτα αυτό που λες ; Απλά δεν μπορώ να καταλάβω το «δεν έχω καλές αναμνήσεις , μόνο αν δω φωτό ίσως θυμηθώ) πως γίνεται αυτό  ;  Πιστεύεις εγώ είχα ένα ήρεμο πρώτο μωρό ; Είναι ταυρακι στην κυριολεξία .. ακόμα και τώρα λέω ότι κάνει για δυο παιδιά η και παραπάνω .. δεν τον προλαβαίνω πουθενά .. σαν μωρό έκλεγε και είχε υστερίες και δεν ήξερα τι φταίει τι έχει ... ήταν απαιτητικός και κοιμόταν μόνο πάνω μου .. μόλις τον ακουμπαγες κοιμισμένο στην κούνια τσιριζε λες και τον σφάζουν ... κοιμόταν πάνω μου μέχρι τον 5 μήνα αν θυμάμαι καλά .. δεν ήξερα τι θα πει καλός ύπνος .. δεν έχω ζήσει και εγώ εύκολες στιγμές .. έμπαινα στο φόρουμ και έγραφα εδώ γιατί μόνο εδώ μπορούσα να ακούσω ότι ναι το περνάνε και άλλες και δεν είμαι τρελή ..γιατί σε όποιον  άλλον κ να το έλεγα αυτό που λες θα μου έλεγε και εμένα δεν θα με καταλάβαινε .. θα θεωρούσαν ότι είμαι υπερβολική .. αλλά παρά τις δυσκολίες όλες αυτές και την αϋπνία και τα νευρα .. σκέφτομαι ακόμα και τώρα αυτές τις στιγμές .. θυμάμαι κάθε καλή ανάμνηση .. θυμάμαι το πρώτο δοντάκι και τον ενθουσιασμό μου , την πρώτη λέξη , το πρώτο βήμα όλα και τελικά μέσα σε όλα λέω ότι άξιζε τον κόπο όλο αυτό 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

πρίν από 30 λεπτά , kotsifikos είπε:

Χωρίς καμία διάθεση κριτικής, να σου πω πως υπάρχουν γυναίκες που νιώθουν έτσι όπως περιγράφει η έσπερος, και εγώ ήμουν μία απο αυτές.

Ο γιος μου ήρθε πολύ συνειδητά, μετά από πολλές εξωσωματικές και πολλά χρόνια προσπαθειών, στα 35 μου χρόνια. Περίμενα πως και πως να τον πάρω στην αγκαλιά μου, και ήμουν πολύ ευτυχισμένη πραγματικά, ΟΜΩΣ ήμουν και λυπημένη, γιατί δεν κοιμόμουν, γιατί είχα άγχος, γιατί είχα ένα μωρό που έκλαιγε συνέχεια, που δεν χόρταινε με τίποτα, που δεν κοιμόνταν σχεδόν καθόλου, κυρίως όμως ήμουν χαμένη γιατί δεν είχα έναν άνθρωπο να μιλήσω, καθώς η κοινωνία απαιτούσε εγώ τότε να είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος που δεν νιώθει τίποτα αρνητικό, επειδή αν μιλούσα ίσως να έλεγαν πως ήμουν κακή μαμά, άν έλεγα πως νυστάζω και θα πέσω κάτω από την κούραση κάποιος θα έλεγε 'μη μιλάς καθόλου τόσα πέρασες για να το κάνεις'' - όπως έτσι μου είχε η μαμά μου όταν την είχα πάρει τηλ να έρθει να κρατήσει το παιδί να κοιμηθώ μία ώρα καθώς από την αυπνία δεν μπορούσε καθόλου να λειτουργήσει το μυαλό μου, γιατί θα με έλεγαν ''αχάριστη'' που δεν εκτιμώ αυτό που έχω και γκρινιάζω, για χίλιους δυο λόγους σιώπησα και βίωνα μία βουβή θλίψη που με κρατούσε μακριά από κάθε τι θετικό  εκείνη την περίοδο, και εγώ ήμουν τυχερή γιατί  ανέκαμψα σχετικά γρήγορα και τελικά έζησα - και ζω, πολύ πολύ πολύ γεμάτα την κάθε στιγμή με το θαύμα μου!!!!! Είναι έξι ετών και ακόμα τον χαζεύω πάνω από το κρεβάτι του όταν κοιμάται, γιατί ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως είναι το παιδάκι μου, γιατί όσα και αν πω δεν περιγράφουν την διάσταση που έχει η αγάπη που έχω στο παιδί μου....παρόλα αυτά τρέμω στην ιδέα να ξαναζήσω εκείνους τους μήνες. Η διαφορά τότε με τώρα είναι πως ΑΝ ποτέ έκανα δεύτερο παιδί δεν θα είχα αυτό το φορτίο της ενοχής πάνω μου.

 

Αχ αυτο το "θα επρεπε να εισαι χαρουμενος" δυστυχως το κανει η κοινωνια για οτιδηποτε θετικο μπορει να σε αγχωνει/στρεσαρει/πιεζει/σε κανει να νιωθεις ασχημα. Το εχω ζησει με καινουργιες δουλειες. Εχω αλλαξει 4, οι δυο πρωτες ηταν πολυ δυσκολες, ΠΟΛΥ κακοι συναδελφοι και προϊσταμενοι, μετακομιση σε αλλη πολη για ενα εξαμηνο, και γενικα αγχος και φοβος του καινουργιου τοσο ως προς το αντικειμενο και την ευθυνη, οσο και ως προς την πληρη αλλαγη καθημερινοτητας (εννοω και την μετακομιση αλλα και τις τοσες ωρες δεσμευση) κι ενω ηξερα οτι μετα απο λιγο καιρο συνηθιζεις, στην αρχη ενιωθα χαλια, δεν μπορουσα να παραβλεψω τα αρνητικα, ενιωθα συνεχως πλακωμα στο στηθος και κομπο στο λαιμο, απο το αγχος εκλαιγα κιολας πολλες φορες, ακριβως αυτα που περιγραφετε για τα νεογεννητα, κι ομως δεν τα δεχοταν κανεις αυτα, επρεπε να ειμαι χαρουμενη γιατι αλλοι παρακαλανε για αυτες τις θεσεις, γιατι ηταν αυτο που σπουδασα, γιατι σιγα τι εγινε ολοι τα περασαν, γιατι σιγα τη δυσκολη δουλεια δεν εισαι και χειρουργος και διαφορα αλλα. Και το οτι ελεγα ποσο ασχημα νιωθω κατεληγε σε επιπληξεις με αποτελεσμα να νιωθω τελικα ακομα χειροτερα που δεν χαιρομουν ενω επρεπε.

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 38 λεπτά , kotsifikos είπε:

Χωρίς καμία διάθεση κριτικής, να σου πω πως υπάρχουν γυναίκες που νιώθουν έτσι όπως περιγράφει η έσπερος, και εγώ ήμουν μία απο αυτές.

Ο γιος μου ήρθε πολύ συνειδητά, μετά από πολλές εξωσωματικές και πολλά χρόνια προσπαθειών, στα 35 μου χρόνια. Περίμενα πως και πως να τον πάρω στην αγκαλιά μου, και ήμουν πολύ ευτυχισμένη πραγματικά, ΟΜΩΣ ήμουν και λυπημένη, γιατί δεν κοιμόμουν, γιατί είχα άγχος, γιατί είχα ένα μωρό που έκλαιγε συνέχεια, που δεν χόρταινε με τίποτα, που δεν κοιμόνταν σχεδόν καθόλου, κυρίως όμως ήμουν χαμένη γιατί δεν είχα έναν άνθρωπο να μιλήσω, καθώς η κοινωνία απαιτούσε εγώ τότε να είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος που δεν νιώθει τίποτα αρνητικό, επειδή αν μιλούσα ίσως να έλεγαν πως ήμουν κακή μαμά, άν έλεγα πως νυστάζω και θα πέσω κάτω από την κούραση κάποιος θα έλεγε 'μη μιλάς καθόλου τόσα πέρασες για να το κάνεις'' - όπως έτσι μου είχε η μαμά μου όταν την είχα πάρει τηλ να έρθει να κρατήσει το παιδί να κοιμηθώ μία ώρα καθώς από την αυπνία δεν μπορούσε καθόλου να λειτουργήσει το μυαλό μου, γιατί θα με έλεγαν ''αχάριστη'' που δεν εκτιμώ αυτό που έχω και γκρινιάζω, για χίλιους δυο λόγους σιώπησα και βίωνα μία βουβή θλίψη που με κρατούσε μακριά από κάθε τι θετικό  εκείνη την περίοδο, και εγώ ήμουν τυχερή γιατί  ανέκαμψα σχετικά γρήγορα και τελικά έζησα - και ζω, πολύ πολύ πολύ γεμάτα την κάθε στιγμή με το θαύμα μου!!!!! Είναι έξι ετών και ακόμα τον χαζεύω πάνω από το κρεβάτι του όταν κοιμάται, γιατί ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως είναι το παιδάκι μου, γιατί όσα και αν πω δεν περιγράφουν την διάσταση που έχει η αγάπη που έχω στο παιδί μου....παρόλα αυτά τρέμω στην ιδέα να ξαναζήσω εκείνους τους μήνες. Η διαφορά τότε με τώρα είναι πως ΑΝ ποτέ έκανα δεύτερο παιδί δεν θα είχα αυτό το φορτίο της ενοχής πάνω μου.

Μπράβο που τα έγραψες κ συμφωνώ απόλυτα. Κι όλα αυτά δεν έχουν σχέση με το αν το παιδί ήταν «ζόρικο». Το δικό μου παιδί δεν ήταν πολύ ζόρικο, απλώς είχε κάποιες δυσκολίες. Απλώς δεν μου άρεσε η φάση. Και δεν πρέπει να απολογείται καμία γυναίκα αν δεν της αρέσει αυτή η φάση ούτε πολύ εύκολα να λέμε ότι είναι οι ορμόνες ή η επιλόχειος. Απλώς σε κάποιες δεν μας αρέσει γιατί είναι μια αφύσικη φάση με βάση τον τρόπο ζωής του σύγχρονου ανθρώπου. Οι γυναίκες σήμερα έχουμε μάθει να είμαστε ενεργά μέλη της κοινωνίας, να συναναστρεφόμαστε με ενήλικες, να έχουμε επάγγελμα κ ενδιαφέροντα, να φροντίζουμε τον εαυτό μας, να ξεκουραζόμαστε όταν το έχουμε ανάγκη, να ζούμε δηλαφη όπως ακριβώς οι ανττες. Ο τοκετός έρχεται κ σου επιβάλλει να πονάς, να είσαι καθηλωμένη να θηλάζεις, να δυσκολεύεσαι να βρεις χρόνο για βασικές ανθρώπινες ανάγκες όπως ο ύπνος, ένα γεύμα σε ανθρώπινες συνθήκες, ένα μπάνιο, ανάλογα με διάφορες συνθήκες σε αποκόπτει από κοινωνικές επαφές, σε βάζει να κανεις κάτι για το οποίο δεν είσαι προετοιμασμένη κ διαφέρει από οποιαδήποτε πρόκληση αντιμετώπισες στις σπουδές ή στη δουλειά σου κλπ. Μέρος του παιχνιδιού είναι αυτά κ το ξέρουμε, όμως δεν μας αρέσουν, έχουμε δικαίωμα να μην μας αρέσουν κ δεν έχουν καμία σχέση με το αν ήταν το μωρό ζόρικο κ αν το δεύτερο μπορεί να είναι πιο ήσυχο ή εμείς πιο χαλαροί. Απλώς σε κάποιες γυναίκες αυτό δεν αρέσει. 

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 5 λεπτά , Έσπερος είπε:

Μπράβο που τα έγραψες κ συμφωνώ απόλυτα. Κι όλα αυτά δεν έχουν σχέση με το αν το παιδί ήταν «ζόρικο». Το δικό μου παιδί δεν ήταν πολύ ζόρικο, απλώς είχε κάποιες δυσκολίες. Απλώς δεν μου άρεσε η φάση. Και δεν πρέπει να απολογείται καμία γυναίκα αν δεν της αρέσει αυτή η φάση ούτε πολύ εύκολα να λέμε ότι είναι οι ορμόνες ή η επιλόχειος. Απλώς σε κάποιες δεν μας αρέσει γιατί είναι μια αφύσικη φάση με βάση τον τρόπο ζωής του σύγχρονου ανθρώπου. Οι γυναίκες σήμερα έχουμε μάθει να είμαστε ενεργά μέλη της κοινωνίας, να συναναστρεφόμαστε με ενήλικες, να έχουμε επάγγελμα κ ενδιαφέροντα, να φροντίζουμε τον εαυτό μας, να ξεκουραζόμαστε όταν το έχουμε ανάγκη, να ζούμε δηλαφη όπως ακριβώς οι ανττες. Ο τοκετός έρχεται κ σου επιβάλλει να πονάς, να είσαι καθηλωμένη να θηλάζεις, να δυσκολεύεσαι να βρεις χρόνο για βασικές ανθρώπινες ανάγκες όπως ο ύπνος, ένα γεύμα σε ανθρώπινες συνθήκες, ένα μπάνιο, ανάλογα με διάφορες συνθήκες σε αποκόπτει από κοινωνικές επαφές, σε βάζει να κανεις κάτι για το οποίο δεν είσαι προετοιμασμένη κ διαφέρει από οποιαδήποτε πρόκληση αντιμετώπισες στις σπουδές ή στη δουλειά σου κλπ. Μέρος του παιχνιδιού είναι αυτά κ το ξέρουμε, όμως δεν μας αρέσουν, έχουμε δικαίωμα να μην μας αρέσουν κ δεν έχουν καμία σχέση με το αν ήταν το μωρό ζόρικο κ αν το δεύτερο μπορεί να είναι πιο ήσυχο ή εμείς πιο χαλαροί. Απλώς σε κάποιες γυναίκες αυτό δεν αρέσει. 

Όμως και πάλι εδώ θα πω ότι αυτό που ένιωσες στο πρώτο το ένιωσες επειδή ήταν και πρώτο .. στο δεύτερο θα ήσουν προετοιμασμένη για τα χειρότερα .. θα ήταν κάτι που έχεις ξανά ζήσει και ξανά αντιμετωπίσει .. όποτε όπως και να έχει θα ήξερες καλύτερα πως να διαχειριστείς κάθε κατάσταση 

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 5 λεπτά , Super.mum είπε:

Όμως και πάλι εδώ θα πω ότι αυτό που ένιωσες στο πρώτο το ένιωσες επειδή ήταν και πρώτο .. στο δεύτερο θα ήσουν προετοιμασμένη για τα χειρότερα .. θα ήταν κάτι που έχεις ξανά ζήσει και ξανά αντιμετωπίσει .. όποτε όπως και να έχει θα ήξερες καλύτερα πως να διαχειριστείς κάθε κατάσταση 

Ναι οκ αν έκανα δεύτερο που το προσπάθησα όπως είπα, για κάποια πράγματα θα είχα γνώση κ θα απέφευγα λάθη. Φυσικά. Αυτό όμως δεν αναιρεί το ότι δεν αρέσει σε όλες τις γυναίκες αυτή η φάση. Εντωμεταξύ αν τα πει αυτά ένας άντρας, δεν θα κουνηθεί βλέφαρο….

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 4 λεπτά , Έσπερος είπε:

Ναι οκ αν έκανα δεύτερο που το προσπάθησα όπως είπα, για κάποια πράγματα θα είχα γνώση κ θα απέφευγα λάθη. Φυσικά. Αυτό όμως δεν αναιρεί το ότι δεν αρέσει σε όλες τις γυναίκες αυτή η φάση. Εντωμεταξύ αν τα πει αυτά ένας άντρας, δεν θα κουνηθεί βλέφαρο….

Ναι κλασικά πράγματα :razz:

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

πρίν από 8 λεπτά , Έσπερος είπε:

σε βάζει να κανεις κάτι για το οποίο δεν είσαι προετοιμασμένη κ διαφέρει από οποιαδήποτε πρόκληση αντιμετώπισες στις σπουδές ή στη δουλειά σου κλπ

 

Αυτο δεν ειναι απολυτο για ολες. Δεν αρεσουν σε ολες (ουτε ολους) αυτα. Εγω οι χειροτερες φασεις που εχω ζησει ηταν οι δυο διπλωματικες μου εργασιες :-P Θα μου αρεσε να εκανα κι εκατο μεταπτυχιακα, να παρακολουθω οσα μαθηματα θες, να δινω εξετασεις κλπ η σκεψη ομως και μονο της διπλωματικης εργασιας ειναι ο χειροτερος εφιαλτης για εμενα. Ας ειχα διδυμα νεογεννητα καλυτερα, χαχα! Επισης στις δουλειες που δεν περνουσα καλα ενιωθα οτι εχανα παραπανω απο τη μιση μου μερα σε  ενα μερος που δεν ηθελα να ειμαι, με ανθρωπους που δεν ηθελα να ειμαι και που δεν υπηρχε περιπτωση αλλιως να τους συναναστραφω, με μονο θετικο την πληρωμη. Στο μωρο ενιωθα οτι ειμαι στο περιβαλλον ασφαλειας μου (σπιτι) με ανθρωπους που αν μη τι αλλο ειχα επιλεξει.

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 6 λεπτά , little lamb είπε:

 

Αυτο δεν ειναι απολυτο για ολες. Δεν αρεσουν σε ολες (ουτε ολους) αυτα. Εγω οι χειροτερες φασεις που εχω ζησει ηταν οι δυο διπλωματικες μου εργασιες :-P Θα μου αρεσε να εκανα κι εκατο μεταπτυχιακα, να παρακολουθω οσα μαθηματα θες, να δινω εξετασεις κλπ η σκεψη ομως και μονο της διπλωματικης εργασιας ειναι ο χειροτερος εφιαλτης για εμενα. Ας ειχα διδυμα νεογεννητα καλυτερα, χαχα! Επισης στις δουλειες που δεν περνουσα καλα ενιωθα οτι εχανα παραπανω απο τη μιση μου μερα σε  ενα μερος που δεν ηθελα να ειμαι, με ανθρωπους που δεν ηθελα να ειμαι και που δεν υπηρχε περιπτωση αλλιως να τους συναναστραφω, με μονο θετικο την πληρωμη. Στο μωρο ενιωθα οτι ειμαι στο περιβαλλον ασφαλειας μου (σπιτι) με ανθρωπους που αν μη τι αλλο ειχα επιλεξει.

Η διαφορα είναι ότι αν πεις κάτι τέτοιο για τη δουλειά σου το πολύ πολύ να σου πουν ότι οι συνθήκες είναι δύσκολες κ υπομονή κ μπορεί να βρεθεί κάτι καλύτερο. Δεν θα σου πουν ότι ειβαι οι ορμόνες σου ή εχεις επιλόχειο ή δεν πειρεζει στην άλλη δουλειά θα ξέρεις ή μην κανεις έτσι δεν είναι όλες οι δουλειές το ίδιο κλπ. Ενώ για τη μητρότητα σε γεμίζουν ενοχές. 

πρίν από 9 λεπτά , little lamb είπε:

 

Αυτο δεν ειναι απολυτο για ολες. Δεν αρεσουν σε ολες (ουτε ολους) αυτα. Εγω οι χειροτερες φασεις που εχω ζησει ηταν οι δυο διπλωματικες μου εργασιες :-P Θα μου αρεσε να εκανα κι εκατο μεταπτυχιακα, να παρακολουθω οσα μαθηματα θες, να δινω εξετασεις κλπ η σκεψη ομως και μονο της διπλωματικης εργασιας ειναι ο χειροτερος εφιαλτης για εμενα. Ας ειχα διδυμα νεογεννητα καλυτερα, χαχα! Επισης στις δουλειες που δεν περνουσα καλα ενιωθα οτι εχανα παραπανω απο τη μιση μου μερα σε  ενα μερος που δεν ηθελα να ειμαι, με ανθρωπους που δεν ηθελα να ειμαι και που δεν υπηρχε περιπτωση αλλιως να τους συναναστραφω, με μονο θετικο την πληρωμη. Στο μωρο ενιωθα οτι ειμαι στο περιβαλλον ασφαλειας μου (σπιτι) με ανθρωπους που αν μη τι αλλο ειχα επιλεξει.

Η διαφορα είναι ότι αν πεις κάτι τέτοιο για τη δουλειά σου το πολύ πολύ να σου πουν ότι οι συνθήκες είναι δύσκολες κ υπομονή κ μπορεί να βρεθεί κάτι καλύτερο. Δεν θα σου πουν ότι ειβαι οι ορμόνες σου ή εχεις επιλόχειο ή δεν πειρεζει στην άλλη δουλειά θα ξέρεις ή μην κανεις έτσι δεν είναι όλες οι δουλειές το ίδιο κλπ. Ενώ για τη μητρότητα σε γεμίζουν ενοχές. 

 

Ασε που ειδικά στην Ελλάδα είναι απόλυτα αποδεκτό κοινωνικά να μην εργάζεσαι γιατί κανεις μεταπτυχιακό, εχεις χαρτζιλίκι, εχεις εισοδήματα, οι γονείς σου σε θεωρούν μωρό, εχεις παιδιά κλπ και στα 20 κ στα 30 ακομα, ενώ το να πεις οτιδήποτε αμαυρώνει την εξιδανικευμένη εικόνα της μανουλιτσας στο ροζ συννεφακι προκαλεί τεράστιες αντιδράσεις ακόμα κ από γυναίκες ή μάλλον κυρίως από γυναίκες. 

Link to comment
Share on other sites

30 minutes ago, Ilaeira said:

Μεγάλη ανακούφιση το parents παιδιά, γιατί στις ομάδες του φβ είναι όλες πολύ ευτυχισμένες και αναρωτιέσαι τι κάνεις λάθος. :D

Δεν έχω σοσιαλ οπότε δεν ξέρω τι παίζει εκεί,  ειλικρινά όμως χάρηκα όταν κατάλαβα πως αυτό που ένιωθα ήταν ανθρώπινο και δεν με καθόριζε ως μητέρα!!! Επίσης τα γράφω μήπως και βοηθηθούν οι νέες μητέρες και νιώσουν λιγότερο μόνες, γιατί η αλήθεια είναι πως είναι μεγάλη ανακούφιση όταν κάποιος σου λέει ''έχεις δίκιο που νιώθεις έτσι'' δεν θα σε ξεκουράσει σωματικά όμως ψυχικά θα δώσει μεγάλη δόση δύναμης.

Εγώ πέρασαν χρόνια ώστε να μιλήσω για αυτά που ένιωθα τότε..πέρασαν χρόνια μέχρι να συνειδητοποιήσω τι ήταν αυτό που με  έκανε να νιώθω άσχημα τότε.

 

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 39 λεπτά , Έσπερος είπε:

Η διαφορα είναι ότι αν πεις κάτι τέτοιο για τη δουλειά σου το πολύ πολύ να σου πουν ότι οι συνθήκες είναι δύσκολες κ υπομονή κ μπορεί να βρεθεί κάτι καλύτερο. Δεν θα σου πουν ότι ειβαι οι ορμόνες σου ή εχεις επιλόχειο ή δεν πειρεζει στην άλλη δουλειά θα ξέρεις ή μην κανεις έτσι δεν είναι όλες οι δουλειές το ίδιο κλπ. Ενώ για τη μητρότητα σε γεμίζουν ενοχές. 

Η διαφορα είναι ότι αν πεις κάτι τέτοιο για τη δουλειά σου το πολύ πολύ να σου πουν ότι οι συνθήκες είναι δύσκολες κ υπομονή κ μπορεί να βρεθεί κάτι καλύτερο. Δεν θα σου πουν ότι ειβαι οι ορμόνες σου ή εχεις επιλόχειο ή δεν πειρεζει στην άλλη δουλειά θα ξέρεις ή μην κανεις έτσι δεν είναι όλες οι δουλειές το ίδιο κλπ. Ενώ για τη μητρότητα σε γεμίζουν ενοχές. 

 

Ασε που ειδικά στην Ελλάδα είναι απόλυτα αποδεκτό κοινωνικά να μην εργάζεσαι γιατί κανεις μεταπτυχιακό, εχεις χαρτζιλίκι, εχεις εισοδήματα, οι γονείς σου σε θεωρούν μωρό, εχεις παιδιά κλπ και στα 20 κ στα 30 ακομα, ενώ το να πεις οτιδήποτε αμαυρώνει την εξιδανικευμένη εικόνα της μανουλιτσας στο ροζ συννεφακι προκαλεί τεράστιες αντιδράσεις ακόμα κ από γυναίκες ή μάλλον κυρίως από γυναίκες. 

 

Δεν ξερω, εγω νιωθω και το αντιθετο. Οτι αν πει καποιος οτι νιωθει χαλια στη δουλεια, παει για τα χρηματα και θα προτιμουσε να διαχειριζεται τη μερα του οπως θελει, ακομα και το να κανει ενα σωρο πρσγματα απλως να μην ειναι σε πλαισιο "δουλειας" με εργοδοτη κλπ, τον/την θεωρουν τεμπελη, οτι δεν μπορει να μπει σε προγραμμα κλπ! Αν το πει κοπελα δε, εχω διαβασει εδω οτι χαλαει τους αγωνες των γυναικων οποτε δεν πρέπει καν να το σκεφτεται. Και φυσικα υπαρχει και αυτο που λετε, το να "απαγορευεται" να νιωθεις ασχημα ως γονιος. Γενικα νιωθω πως για οποιαδηποτε δυσκολια κι αν πει καποιος οτι νιωθει ασχημα, παντα οσοι ακουν θα το μειωνουν αυτο και θα λενε "μα γιατι;" "επρεπε να ενιωθες αλλιως". Σε οτιδηποτε θεμα. Καποιοι μπορει να θεωρουν οτι βοηθανε κιολας ετσι, με το να λενε "σιγα δεν ειναι κατι τρομερο" και ισως τα λενε γι'αυτο, δεν ξερω.

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 16 λεπτά , little lamb είπε:

 

Δεν ξερω, εγω νιωθω και το αντιθετο. Οτι αν πει καποιος οτι νιωθει χαλια στη δουλεια, παει για τα χρηματα και θα προτιμουσε να διαχειριζεται τη μερα του οπως θελει, ακομα και το να κανει ενα σωρο πρσγματα απλως να μην ειναι σε πλαισιο "δουλειας" με εργοδοτη κλπ, τον/την θεωρουν τεμπελη, οτι δεν μπορει να μπει σε προγραμμα κλπ! Αν το πει κοπελα δε, εχω διαβασει εδω οτι χαλαει τους αγωνες των γυναικων οποτε δεν πρέπει καν να το σκεφτεται. 

 

Έχω να σου συστήσω ένα φοβερό γκρουπ στο φβ που λέγεται "Η ζωή στο γραφείο". Θα καταλάβεις. 

 

πρίν από 21 λεπτά , kotsifikos είπε:

Δεν έχω σοσιαλ οπότε δεν ξέρω τι παίζει εκεί,  ειλικρινά όμως χάρηκα όταν κατάλαβα πως αυτό που ένιωθα ήταν ανθρώπινο και δεν με καθόριζε ως μητέρα!!! Επίσης τα γράφω μήπως και βοηθηθούν οι νέες μητέρες και νιώσουν λιγότερο μόνες, γιατί η αλήθεια είναι πως είναι μεγάλη ανακούφιση όταν κάποιος σου λέει ''έχεις δίκιο που νιώθεις έτσι'' δεν θα σε ξεκουράσει σωματικά όμως ψυχικά θα δώσει μεγάλη δόση δύναμης.

Εγώ πέρασαν χρόνια ώστε να μιλήσω για αυτά που ένιωθα τότε..πέρασαν χρόνια μέχρι να συνειδητοποιήσω τι ήταν αυτό που με  έκανε να νιώθω άσχημα τότε.

 

 

Εγώ ευτυχώς είχα την κολλητή μου, η οποία είχε γεννήσει έναν χρόνο πριν και μου είχε πει α) ότι οι πρώτες σαράντα μέρες ήταν ό,τι χειρότερο πέρασε στη ζωή της και β) είχε ρωτήσει στα σοβαρά τον άντρα της αν πιστεύει ότι θα ξαναγίνουν ποτέ ευτυχισμένοι. Οπότε δεν ένιωθα τόσο ούφο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ήταν ευχάριστο. 

 

Προσωπικά με είχε ισοπεδώσει το άγχος και η ευθύνη. Πάρα πολλή πληροφορία, κανένα περιθώριο για λάθη. Στο μεταξύ αναρωτιέμουν πώς τα κατάφερναν οι γυναίκες τόσους αιώνες κι ένιωθα ακόμα πιο άχρηστη, μέχρι που ο σύζυγος μου επισήμανε ότι τόσους αιώνες οι άνθρωποι ζούσαν όλοι μαζί κι οι γυναίκες είχαν δίπλα τους μάνες, πεθερές, αδελφές και συννυφάδες.

 

Με θυμάμαι να ξαπλώνω να κοιμηθώ διαβάζοντας Παπαβέντση, γιατί ο ήρεμος τόνος των άρθρων του με καθησύχαζε. Πρέπει να είχα διαβάσει και δέκα φορές για τη σύσταση των βρεφικών κοπράνων, κι από την κούραση δεν μου έμενε τίποτα. Τον πρώτο μήνα αποστείρωνε αποκλειστικά ο σύζυγος, επειδή δεν είχα bandwidth να μάθω πώς δουλεύει ο αποστειρωτής... ναι, αυτό που γεμίζεις τη βάση με νερό και πατάς ένα κουμπί. 

Link to comment
Share on other sites

1 hour ago, little lamb said:

 

Αυτο δεν ειναι απολυτο για ολες. Δεν αρεσουν σε ολες (ουτε ολους) αυτα. Εγω οι χειροτερες φασεις που εχω ζησει ηταν οι δυο διπλωματικες μου εργασιες :-P Θα μου αρεσε να εκανα κι εκατο μεταπτυχιακα, να παρακολουθω οσα μαθηματα θες, να δινω εξετασεις κλπ η σκεψη ομως και μονο της διπλωματικης εργασιας ειναι ο χειροτερος εφιαλτης για εμενα. Ας ειχα διδυμα νεογεννητα καλυτερα, χαχα! Επισης στις δουλειες που δεν περνουσα καλα ενιωθα οτι εχανα παραπανω απο τη μιση μου μερα σε  ενα μερος που δεν ηθελα να ειμαι, με ανθρωπους που δεν ηθελα να ειμαι και που δεν υπηρχε περιπτωση αλλιως να τους συναναστραφω, με μονο θετικο την πληρωμη. Στο μωρο ενιωθα οτι ειμαι στο περιβαλλον ασφαλειας μου (σπιτι) με ανθρωπους που αν μη τι αλλο ειχα επιλεξει.

Αυτή την σύγκριση με την δουλειά την έκανα και εγώ με το πρώτο μου παιδί. Και μάλιστα σκεφτομουν την χειρότερη δουλειά που έχω κάνει ποτέ. Δεν μπορώ να πω βέβαια ότι η ζυγαριά εγερνε πάντα προς την μεριά του μωρού. Τόσο χάλια δηλαδή, υπήρχαν στιγμές που προτιμούσα το απαίσιο εργασιακό περιβάλλον. Αλλά, και αυτό είναι για μένα και το βασικό πρόβλημα, το πρώτο μου παιδί έκλαιγε ασταμάτητα για μήνες. Δωστου να την βγάζω έξω στις 3 την νύχτα μέσα στα χιόνια για να σταματήσει να κλαίει ή να την κάνω βόλτες με το αυτοκίνητο στις 5 το χάραμα. Και όλο αυτό κράτησε μέχρι που έγινε 9 μηνών. Παρά πολύ κλάμα. Εάν ήταν πιο εύκολες οι συνθήκες, είμαι σίγουρη ότι όλα θα ήταν καλύτερα. Αφού ακόμη και σήμερα όταν με ρωτουσανε οι μαιες που παρακολουθουσαν τις επόμενες εγκυμοσύνες για την επιλόχειο εκείνης της περιόδου τους έλεγα ότι δεν είμαι σίγουρη εάν ήταν όντως ορμόνες ή εάν ήταν λόγω των πολυ δύσκολων συνθηκών λόγω του μωρού. 

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 58 λεπτά , Ilaeira είπε:

 

Έχω να σου συστήσω ένα φοβερό γκρουπ στο φβ που λέγεται "Η ζωή στο γραφείο". Θα καταλάβεις. 

 

 

Εγώ ευτυχώς είχα την κολλητή μου, η οποία είχε γεννήσει έναν χρόνο πριν και μου είχε πει α) ότι οι πρώτες σαράντα μέρες ήταν ό,τι χειρότερο πέρασε στη ζωή της και β) είχε ρωτήσει στα σοβαρά τον άντρα της αν πιστεύει ότι θα ξαναγίνουν ποτέ ευτυχισμένοι. Οπότε δεν ένιωθα τόσο ούφο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ήταν ευχάριστο. 

 

Προσωπικά με είχε ισοπεδώσει το άγχος και η ευθύνη. Πάρα πολλή πληροφορία, κανένα περιθώριο για λάθη. Στο μεταξύ αναρωτιέμουν πώς τα κατάφερναν οι γυναίκες τόσους αιώνες κι ένιωθα ακόμα πιο άχρηστη, μέχρι που ο σύζυγος μου επισήμανε ότι τόσους αιώνες οι άνθρωποι ζούσαν όλοι μαζί κι οι γυναίκες είχαν δίπλα τους μάνες, πεθερές, αδελφές και συννυφάδες.

 

Με θυμάμαι να ξαπλώνω να κοιμηθώ διαβάζοντας Παπαβέντση, γιατί ο ήρεμος τόνος των άρθρων του με καθησύχαζε. Πρέπει να είχα διαβάσει και δέκα φορές για τη σύσταση των βρεφικών κοπράνων, κι από την κούραση δεν μου έμενε τίποτα. Τον πρώτο μήνα αποστείρωνε αποκλειστικά ο σύζυγος, επειδή δεν είχα bandwidth να μάθω πώς δουλεύει ο αποστειρωτής... ναι, αυτό που γεμίζεις τη βάση με νερό και πατάς ένα κουμπί. 

Ακριβώς έτσι! Τα κατάφερναν και μεγάλωναν και 4 παιδιά και 5 επειδή ζούσαν όλοι μαζί και η μάνα μου ας πούμε είχε πεθερά και μάνα δίπλα της και κουνιάδα που είχε τρέλα με εμάς όταν είμασταν μωρα. Όποτε ήταν λίγο πιο εύκολα τα πράγματα. 

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 7 λεπτά , Super.mum είπε:

Ακριβώς έτσι! Τα κατάφερναν και μεγάλωναν και 4 παιδιά και 5 επειδή ζούσαν όλοι μαζί και η μάνα μου ας πούμε είχε πεθερά και μάνα δίπλα της και κουνιάδα που είχε τρέλα με εμάς όταν είμασταν μωρα. Όποτε ήταν λίγο πιο εύκολα τα πράγματα. 

Έτσι. Το πιο πιθανό είναι ότι δεν δούλευαν κιόλας, ούτε η μαμάδες, ούτε οι πεθερές-κουνιάδες κλπ. Επίσης, δεν είχαν τις συνήθειες που έχουμε εμείς, πχ να πάμε για καφέ, γυμναστήριο, ψώνια κλπ... το πιο πιθανό ήταν να είναι σπίτι έτσι κι αλλιώς.

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 7 λεπτά , Super.mum είπε:

Ακριβώς έτσι! Τα κατάφερναν και μεγάλωναν και 4 παιδιά και 5 επειδή ζούσαν όλοι μαζί και η μάνα μου ας πούμε είχε πεθερά και μάνα δίπλα της και κουνιάδα που είχε τρέλα με εμάς όταν είμασταν μωρα. Όποτε ήταν λίγο πιο εύκολα τα πράγματα. 

Τα κατάφερναν επίσης γιατί δεν είχαν προσδοκίες για τον εαυτό τους κ γιατί γενικα οι συνθήκες ζωής ήταν σκληρές. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε. Πρώτα απ όλα μόλις σαράντιζαν μπορεί να έβγαιναν στα χωράφια κ το μωρό να το κοιτούσε μια συγγενής. Τα μεγάλα παιδιά φρόντιζαν τα μικρότερα. Έβρισκαν τρόπους να τα κρατάνε ησυχα που μπορεί να ήταν θανατηφόροι για κάποια μωρά. Τελείως άλλες συνθήκες. 

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...