Υπερπροστασία-πως νικάμε το ένστικτο?

[DALIA]

Εγώ και ο άνδρας μου θεωρούμαστε από πολλούς πάρα πολύ χαλαροί γονείς. Έχω αντιμετωπίσει πολλές φορές φοβισμένο βλέμμα άλλων γονιών να με βλέπουν με γουρλωτά μάτια πιστεύοντας ότι θα πνιγεί το παιδί μου από το φαγητό ή το νερό, ότι θα πέσει από την ταρζανιά ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο.

 

Τι σκέφτομαι όταν είμαι "χαλαρή"; Πιθανόν ΤΙΠΟΤΑ! Όπως κάποιος γονιός φοβάται μια κατάσταση και δεν μπορεί να ελέγξει τον φόβο του έτσι και εγώ δεν φοβάμαι από την ίδια κατάσταση και δεν μπορώ να ελέγξω τον μη-φόβο μου.

 

Έχω παρατηρήσει κι εγώ αυτό που περιέγραψε η foubi. Ότι παιδιά των οποίων οι γονείς φοβούνται τείνουν να παθαίνουν περισσότερα ατυχήματα. Όμως δεν έχω καταλήξει για την πραγματική σχέση μεταξύ αιτίου και αιτιατού... Δηλαδή, είναι ο φόβος των γονιών που στερεί από τα παιδιά τη δυνατότητα να πειραματιστούν και να γίνουν πιο επιδέξια, επομένως παθαίνουν ατυχήματα; Ή μήπως οι γονείς απλά αναγνωρίζουν μια "αδυναμία" των παιδιών τους ή αντίθετα μια "επιδεξιότητά" τους και γι' αυτό φοβούνται ή δεν φοβούνται;

 

Από την εμπειρία μου μπορώ να πω ότι έχω συναντήσει πολλές περιπτώσεις γονιών που εντάσσονται στην δεύτερη κατηγορία και γι' αυτό δεν βιάζομαι να τους κρίνω ως υπερπροστατευτικούς ή αδιάφορους. Για μένα ο εγκέφαλος κάθε γονιού "τρέχει" ένα περίπλοκο υπολογιστικό πρόγραμμα, σαν αυτό του Σβατζενέικερ όταν υποδύονταν τον terminator.

 

Ξέρετε, αυτό που βλέπει τη σκάλα και τα παιδιά και εμφανίζει από δίπλα με πράσινα γράμματα:

 

subject1: 3years old weight: 30 pounds stability: 75%

location: stairs material: marble

 

subjetc2 approaching age:6years weight :52 pounds stability: 46%

DANGER

ALERT! ALERT!

 

Οπότε για το περιστατικό της σκάλας, ποτέ δεν θα μπορούσα να πω τι θα έκανα εγώ εκ των προτέρων, αν δεν ημουν μπροστά για να κρίνω τον κίνδυνο η ίδια.

 

Και αυτό άλλωστε είναι το μεγαλύτερο τεκμήριο της δικής μου "υπερπροστασίας". Αν και ΟΛΟΙ με θεωρούν υπερβολικά χαλαρή, εγώ θεωρώ τον εαυτό μου υπερπροστατευτικό γιατί έχω το θεματάκι μου, ότι δεν εμπιστεύομαι ποτέ τα παιδιά μου σε τρίτους. Για μένα είναι αδιανόητο να αφήσω τα παιδιά μου στην παιδική χαρά π.χ. με κάποια φίλη μου ή μόνα τους στο σπίτι κάποιου γείτονα, κ.λπ. Θεωρώ, ότι αυτοί δεν έχουν τα απαραίτητα δεδομένα για να "τρέξουν" σωστά το ίδιο πρόγραμμα. Οπότε αφήνω τα παιδιά μου ελεύθερα και χωρίς να φοβάμαι, αρκεί να είμαι εγώ μπροστά.

 

 

Για άλλη μια φορά ακριβώς τα ίδια και εγώ...

έχω πάθε πλάκα τώρα :lol:

Σίγουρα δεν είσαι εγώ ε ? ε?

foubi μου το Σάββατο γιόρταζε ο καλός μου και είχα το σκηνικό μπροστά μου, γύρω στα 10 πιτσιρίκια από 2,5 ετών έως 8 να ανεβοκατεβαίνουν τη σκάλα και όλοι οι μεγάλοι επάνω να πίνουμε χαλαροί το ποτάκι μας...

Προσωπικά έχω συμβιβαστεί με την λογική ότι χτύπα ξύλο, αν είναι να σε βρει το κακό θα σε βρει, τον κόσμο ανάποδα να γυρίσεις....

[Konstantina-Kl]

Ενταξει εμενα η μικρη μου ειναι 20 μηνων ακομα οποτε φυσικο και επομενο να τρεχω συνεχεια πισω της γιατι δεν εχει συναισθηση του κινδυνου, δηλαδη μπορει να παει πισω απο τις κουνιες η να κατσει μπροστα απο την τσουληθρα την ωρα που κατεβαινει αλλο παιδακι.

Τωρα οσο αναφορα εσενα, η γνωμη μου ειναι οτι ενταξει δεν εισαι πολυ υπερβολικη γιατι ενα παιδακι 3 ετων ακομα ειναι λιγο αδεξιο και ατσουμπαλο ακομα στισ κινησεις του, ειδικα αν κανει ταρζανιες. Αν σξαρφαλωνει στις τσουληθρες απο τα πλαγια πχ, θεωρω οτι καλο θα ητανε να εισαι κοντα σε περιπτωση που χρειαστει βοηθεια, να πιαστει για να κατεβει. Εκτος αν το παιδακι σου ειναι απο τα παιδακια που παιζει ησυχα μονο του , τοτε θα μπορουσεσ να κατσεις σε ενα παγκακι. Το μη και το οχι πιστευω πως δεν πρεπει να τα χρησιμοποιουμε πολυ συχνα γιατι ετσι χανουν τη δυναμικη τους. Προσπαθησε να τα χρησιμοποιεις στον πραγματικο κινδυνο, οπως μην ανεβαινεις στα καγκελα του μπαλκονιου.

Μεγαλωνοντας το παιδακι σου, που θα μαθαινει και σιγα σιγα τους κινδυνους θα ειναι πιο προσεκτικο και εσυ θα χαλαρωσεις λιγο. Φανταζομαι αμα παει 5 χρονων δε θα τρεχεις απο πισω του στην παιδικη χαρα, θα θελει να κανει και φιλους το παιδι, ε δε θα εισαι μπαστακας

Τωρα οσο αναφορα τις σκαλες? Ε οχι 3 ετων να ανεβοκατεβαινει τις σκαλες και γω θα φοβομουνα λιγο ειδικα αν υπηρχαν μεγαλυτερα παιδακια και επεφτε σπρωξιδι.

Αυτα

[Daphne-]

Νομίζω ότι η ΥΠΕΡπροστασία είναι ανασφάλεια κι όχι ένστικτο. Από τη στιγμή που το παιδί αρχίζει και περπατάει (για να μην πω μπουσουλάει)

το ένστικτό μας θα έπρεπε να μας υποδεικνύει να τους αφήνουμε χώρο να

 

πειραματιστούν και να επεμβαίνουμε μόνο σε περιπτώσεις που μπορεί να

 

χτυπήσουν αρκετά.

Συμφωνώ. Επίσης έχω να προσθέσω ότι στις περιπτώσεις που λέμε στο παιδί "πρόσεξε θα πέσεις", "ΑΑΑΑΑΑ! Θα χτυπήσεις"! για να μη μιλήσω για σενάρια τύπου: "...θα αρωστήσεις και θα πάμε στο γιατρό, και θα σου κάνει ένεση κτλ", οι "προφητείες" επαληθεύονται...

 

Υπεπροστασία δεν είναι να προσέχεις ένα δίχρονο στο ανέβασμα-κατέβασμα μιας σκάλας πχ., αλλά αυτό γράφει η kinkajoujou παραπάνω.

 

Ανάλογα με την ηλικία η προστασία χαλαρώνει...

 

Εγώ και ο άνδρας μου θεωρούμαστε από πολλούς πάρα πολύ χαλαροί γονείς. Έχω αντιμετωπίσει πολλές φορές φοβισμένο βλέμμα άλλων γονιών να με βλέπουν με γουρλωτά μάτια πιστεύοντας ότι θα πνιγεί το παιδί μου από το φαγητό ή το νερό, ότι θα πέσει από την ταρζανιά ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο..

Κι εγω τα ίδια. Μάλιστα μεταξύ σοβαρού κι αστείου έχουν χαρακτηρίσει την κόρη μου "κακή επιρροή" γιατί ανεβαίνει την τσουλήθρα ανάποδα και τα συνομήλικα αντιγράφουν ...

 

Αν και ΟΛΟΙ με θεωρούν υπερβολικά χαλαρή, εγώ θεωρώ τον εαυτό μου υπερπροστατευτικό γιατί έχω το θεματάκι μου, ότι δεν εμπιστεύομαι ποτέ τα παιδιά μου σε τρίτους. Για μένα είναι αδιανόητο να αφήσω τα παιδιά μου στην παιδική χαρά π.χ. με κάποια φίλη μου ή μόνα τους στο σπίτι κάποιου γείτονα, κ.λπ. Θεωρώ, ότι αυτοί δεν έχουν τα απαραίτητα δεδομένα για να "τρέξουν" σωστά το ίδιο πρόγραμμα. Οπότε αφήνω τα παιδιά μου ελεύθερα και χωρίς να φοβάμαι, αρκεί να είμαι εγώ μπροστά.

Ναι κι εγω τα ίδια. Προς το παρόν δεν γνωρίζω κάποιον αρκετά καλά για να του εμπιστευτώ το παιδί μου.

[Λαΐδα]

 

 

Κι εγω τα ίδια. Μάλιστα μεταξύ σοβαρού κι αστείου έχουν χαρακτηρίσει την κόρη μου "κακή επιρροή" γιατί ανεβαίνει την τσουλήθρα ανάποδα και τα συνομήλικα

Εγω θα με ελεγα μετρια περιπτωση πια.....μεγαλωνουν και χαλαρωνω.

Ερωτηση: το οτι το παιδι ανεβαινει αναποδα, δεν γινεται κινδυνος για ενα παιδι που κατεβαινει φυσιολογικα?

Ρωταω γιατι εχει τυχει παλιοτερα στον μεγαλο μου...στα τρια θα ηταν, σε μια στριφογυριστη τσουληθρα ενα πιτσιρικι ανεβαινε αναποδα. Τρακαραν και οαραλιγο να πεσουν και τα δυο απι την τσουληθρα. Δεν θα ηταν οροτιμοτερο να ακολουθουμε καποιος κανονες οταν βρισκομαστε σε δημοσιο χωρο?

[Daphne-]

Ερωτηση: το οτι το παιδι ανεβαινει αναποδα, δεν γινεται κινδυνος για ενα παιδι που κατεβαινει φυσιολογικα?

Απάντηση: Σαφώς. Μάλιστα το παιδί που ανεβαίνει ανάποδα διατρέχει μεγαλύτερο κίνδυνο, επειδή εκείνο που θα θα κατέβει θα το παρασύρει.

 

Δεν θα ηταν οροτιμοτερο να ακολουθουμε καποιος κανονες οταν βρισκομαστε σε δημοσιο χωρο?

Οχι μόνο είναι προτιμότερο, αλλά απολύτως αναγκαίο.

 

Ομως υπάρχουν δημόσιοι χώροι που δεν έχουν πολύ κόσμο. Δηλ. στην τσουλήθρα ένα παιδί.

[Λαΐδα]

Χαιρομαι που συμφωνεις... Και δεν το λεω ειρωνικα απλα πιστευω πως αν τα παιδια μας τηρουν τους κανονες, οι κινδυνοι λιγοστευουν κατα πολυ

[summer wine]

Για τις μητερες που το παιζουν ανετες και δεν εχουν τη συναισθηση του κινδυνου καλο θα ηταν να ριξουν μια ματια, στο βιβλιαριο υγειας, για τα παιδικα ατυχηματα.

Υπευθυνοι ειμαστε οι γονεις που πρεπει να προβλεπουε καθε κινδυνο..

Δεν υπαρχει κακια στιγμη , αλλα λαθος δικο μας για τη μη προβλεψη των ατυχηματων και την ελλειπη επιτηρηση του παιδιου

 

Στις ηλικιες κατω των 3 πρεπει να ειμαστε απο πανω. Δεν τιθεται θεμα υπερπροστασιας σε αυτες τις ηλικιες.

Επισης μου αδιανοητο και με εκνευριζουν πολυ σε παιδικες χαρες γονεις να αδιαφορουν οταν τα παιδια τρεχουν στις τσουληθρες παρακαμπτoντας και σπρωχνοντας αλλα.

 

Δαφνη, εφοσον το διευκρινησες δεν το λεω για εσενα, αλλα με την ευκαιρια αυτου που εγραψες.

 

 

Το ενστικτο μας σαν μητερες ειναι πολυ δυνατο και οσες φορες εχω προσπαθησει να το καταπνιξω βαζοντας τη ''λογικη '' , εχω κανει λαθος.

Δεν ηταν λιγες οι φορες που προεβλεπα τον κινδυνο και οι αλλοι μου ελεγαν εισαι υπερβολικη ακομα και ο αντρας μου ειχε την ιδια αποψη , και τελικα δυστυχως αποδεικυοταν οτι ειχα δικιο.

 

Το ενστικτο της μανας πολυ δυνατο.

[Mama_Anesti_]

Δυστυχώς δεν έχω το χρόνο να διαβάσω όλο το θέμα. Διάβασα κάποια σκόρπια σχόλια κ αντιληφθηκα πως μάλλον είμαι πολύ υπερπροστατευτικη με τον γιο μου τρισιμιση χρονών. Πάντα τον έχω στο οπτικό μου πεδίο, δεν τον αφηνω μόνο στην αυλη στο εξοχικό, ούτε σε ένα δωματιο χωρίς επίβλεψη, για το μπαλκόνι στο σπίτι μας δεν το συζητώ κάν. 

 

 

  Εσείς νιώθετε την ίδια υπερπροστατευτικη διάθεση? Τελικά πόσο ωφελουμε το παιδί ετσι? Τι γνώμη έχετε πάνω στο ζήτημα? 

[irin]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Δυστυχώς δεν έχω το χρόνο να διαβάσω όλο το θέμα. Διάβασα κάποια σκόρπια σχόλια κ αντιληφθηκα πως μάλλον είμαι πολύ υπερπροστατευτικη με τον γιο μου τρισιμιση χρονών. Πάντα τον έχω στο οπτικό μου πεδίο, δεν τον αφηνω μόνο στην αυλη στο εξοχικό, ούτε σε ένα δωματιο χωρίς επίβλεψη, για το μπαλκόνι στο σπίτι μας δεν το συζητώ κάν. 

 

 

  Εσείς νιώθετε την ίδια υπερπροστατευτικη διάθεση? Τελικά πόσο ωφελουμε το παιδί ετσι? Τι γνώμη έχετε πάνω στο ζήτημα? 

Καλησπερα! 
μου φαινεται πολυ λογικο να μην τον αφηνεις μονο στο μπαλκονι! Για το δωματιο ή την αυλη δεν ξερω,αναλογα με τη διαμορφωση. Αρνητικη υπερπροστασια ειναι για μενα το να μην αφηνεις το παιδι να στενοχωρηθει,να προλαβαινεις τις αναγκες του,να μην το αφηνεις να κανει μονο του τιποτα κλπ

[Έσπερος]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Δυστυχώς δεν έχω το χρόνο να διαβάσω όλο το θέμα. Διάβασα κάποια σκόρπια σχόλια κ αντιληφθηκα πως μάλλον είμαι πολύ υπερπροστατευτικη με τον γιο μου τρισιμιση χρονών. Πάντα τον έχω στο οπτικό μου πεδίο, δεν τον αφηνω μόνο στην αυλη στο εξοχικό, ούτε σε ένα δωματιο χωρίς επίβλεψη, για το μπαλκόνι στο σπίτι μας δεν το συζητώ κάν. 

 

 

  Εσείς νιώθετε την ίδια υπερπροστατευτικη διάθεση? Τελικά πόσο ωφελουμε το παιδί ετσι? Τι γνώμη έχετε πάνω στο ζήτημα? 

Εγω φοβάμαι πολύ τα ατυχήματα αλλά δε μπορώ και να τρελαθώ να είμαστε όλη την ώρα stand by. Μόνο του στο δωμάτιο τον αφήνουμε γιατί το ζητάει πρώτα πρώτα! Όχι για πολλή ώρα κ όχι χωρίς να ρίχνουμε ματιές πού κ πού πιο πολύ μην κάνει καμία ζημια . επίσης μπορεί να βγω στο μπαλκόνι για να απλώσω ή να σκουπίσω κ να λείπει ο άντρας μ κ να τον αφήσω μέσα. στο μπαλκόνι αν θέλει να παίξει κ εγω θέλω να κάνω κάτι επίσης για λίγο τον αφήνω αλλά είναι χτιστό μπαλκόνι ισόγειο κ είμαι στην κουζίνα  κ βλέπω, δεν θα τον άφηνα σε μπαλκόνι πολυκατοικίας. Στον κήπο επειδή είναι στριμωχτα κ έχει αγκαθωτά φυτά φοβάμαι μη σκοντάψει κ είναι πάντα κάποιος μας, επίσης για να μη βγει έξω στο δρόμο γιατί δεν έχει κανονική πόρτα. Στην παραλία αναλόγως μπορεί να είμαστε κάποια μέτρα πίσω, αν παίζει στην άκρη του κύματος. Επίσης του μάθαμε να ανοοιγει με ασφάλεια συρτάρια κ σχεδόν ποτέ δεν έπιασε τα δάχτυλά του ούτε βάλαμε ασφα΄λειες.

 

Για τον εαυτό μ πιστεύω ότι είμαι σε λογικά πλαίσια για μαμά ενός παιδιού μόνο. Ο άντρας μ είναι πιο φοβιτσιάρης με ατυχήματα αλλά αυτό το έχει γενικά να ελέγχει προδιαγραφές ασφαλείας σε οτιδήποτε μπαίνει στο σπίτι ασχέτως του παιδιού, έχει τελείως τεχνοκρατική παιδεία κ θεωρεί ότι τα ατυχήματα προβλέπονται κ τα αντικείμενα δεν χαλάνε με σωστή χρήση κ φροντίδα, σε αντίθεση με εμένα που σκόνταφτω ή κουτσουλάω οπουδήποτε κ μου πέφτουν πράγματα από τα χέρια ή κάνω ζημιές. 

 

Πολυ φοβικός είναι ο άντρας μ με τις ιώσεις. 

 

Καθολου υπερπροστατευτικοί δεν είμαστε με το ντύσιμο για το κρύο, είναι πάντα ελαφρά ντυμένος κ το χειμώνα συχνά ξεκαλτσωτος κ δεν φοράει υπνόσακο. Επίσης με θερμοκρασία νερού, που έτσι κ αλλιώς προτιμά κρύο κ με θερμοκρασία τροφίμων, που πίνει κρύο γάλα κ νερό όλο τον χρόνο κ διαμαρτύρεται αν το φαγητό είναι ζεστό. Επίσης δεν είμαστε με το κύλισμα κάτω κ τα χώματα κ αν έχει λερωμένα χέρια κ τα βάλει στο στόμα (από φυσική βρώμικα στην εξοχή, όχι να παίζει σε παρτέρια που κατουράνε σκύλοι) ή αν έπεφτε κάτω η πιπίλα κλπ. 

 

Τέλος δεν είμαστε αγχώδεις αν θα βαρεθεί κάπου, δεν κουβαλάμε τόνους παιχνίδια κ από νωρίς σταματήσαμε το καρότσι στην πεζοπορία. 
 

Γενικά θα έλεγα ότι είμαστε πιο υοερπριστατευτικοι από τον μέσο όρο στο τι τρώει κ στις αρρώστιες κ καθόλου υπερπροστατευτικοί σε θέματα που άλλοι γονείς τα φοβούνται πχ το ζεστό ντύσιμο, τη θερμοκρασία του φαγητού, τη βόλτα στο κρύο/τον αέρα κλπ.

[Gummy Bear]

Και εμένα δεν μου φαίνεται κάτι υπερβολικό που αναφέρεις... Εκτός αν είμαι και εγώ υπέρ προστατευτικη 

Θεωρώ ότι ακόμα και στο δωμάτιο, ανάλογα βέβαια πώς είναι διαμορφωμένο, καλό είναι να έχουμε το νου μας στο παιδί μας. Εγώ κάνω το ίδιο όπως εσύ στο γιο μου που είναι σχεδόν 18 μηνών. Θα μου πεις ότι είναι μικρός ακόμα, ναι οκ συμφωνώ, αλλά εγώ θεωρώ υπερπροστασια όταν δεν αφήνει κάποιος το παιδί να εξερευνήσει, να πάρει πρωτοβουλία ή να ανακαλύψει πώς λειτουργεί το σώμα και μυαλό του πχ προσπαθώντας να σκαρφαλώσει και γενικά του λέει μη και μη. Πιστεύω ότι είναι υγιές να αφήνουμε το παιδί μας να εξερευνει, αλλά να έχουμε το νου μας μην τραυματιστεί σοβαρά. 

[Mama_Anesti_]

Ή περιγραφή μου ήταν πολυ γενική. Συγκρατω τον εαυτό μου πολλάκις μέσα στην μερα για να μην πω "μη" και "πρόσεχε". Δεν κάνει πάντα επικίνδυνα πράγματα αλλά δεν μπορεί να υπολογισει τον κίνδυνο όσο μπορεί ένας ενήλικας στο ανθρώπινο δυνατό. Είναι φυσιολογικό υποθέτω για την ηλικία του αλλά πολλές φορές απο φόβο μπορεί να μιλήσω ή να προλαβω την κίνηση πχ να πατήσει ένα σάπιο σιδερένιο σκαλί. 

 

  Συντομα θα βρεθεί σε ένα περιβάλλον που δεν θα έχει το απόλυτο της προσοχής (είναι λογικό όταν πάει προνηπια) και θα ήθελα να μπορεί να ανταπεξέλθει. 

 

   Στο μπαλκονι να μείνει μόνος είναι αδιαπραγματευτο όπως και το χέρι στο δρόμο. Φοβάμαι πάρα πολύ τα αυτοκίνητα που πετάγονται ή τρέχουν μαινόμενα. Του έχει πει πως κοιτάμε τον δρομο, πως περιμένουμε, συνέχεια του μιλάω αλλά δεν μπορώ να αφήσω το χεράκι. Βλέπω άλλες μαμαδες που περπατούν δίπλα με τα παιδάκια τους στην ίδια ηλικία ακόμα και μικρότερα και αγχωνομαι. Σκέφτομαι πως ίσως γαυγισει ενα σκυλί ή πεταχτεί, φοβηθεί ο δικός μου και βγει στο δρόμο. 

 

  Ξέρω πως δεν γίνεται να υπολογιζουμε τα πάντα και ισως ν  μπορούμε να προλαβουμε τα μισά με όσες προφυλάξεις κι αν πάρουμε. 

[Anna3011]

πρίν από 38 λεπτά , Mama_Anesti_ είπε:

Ή περιγραφή μου ήταν πολυ γενική. Συγκρατω τον εαυτό μου πολλάκις μέσα στην μερα για να μην πω "μη" και "πρόσεχε". Δεν κάνει πάντα επικίνδυνα πράγματα αλλά δεν μπορεί να υπολογισει τον κίνδυνο όσο μπορεί ένας ενήλικας στο ανθρώπινο δυνατό. Είναι φυσιολογικό υποθέτω για την ηλικία του αλλά πολλές φορές απο φόβο μπορεί να μιλήσω ή να προλαβω την κίνηση πχ να πατήσει ένα σάπιο σιδερένιο σκαλί. 

 

  Συντομα θα βρεθεί σε ένα περιβάλλον που δεν θα έχει το απόλυτο της προσοχής (είναι λογικό όταν πάει προνηπια) και θα ήθελα να μπορεί να ανταπεξέλθει. 

 

   Στο μπαλκονι να μείνει μόνος είναι αδιαπραγματευτο όπως και το χέρι στο δρόμο. Φοβάμαι πάρα πολύ τα αυτοκίνητα που πετάγονται ή τρέχουν μαινόμενα. Του έχει πει πως κοιτάμε τον δρομο, πως περιμένουμε, συνέχεια του μιλάω αλλά δεν μπορώ να αφήσω το χεράκι. Βλέπω άλλες μαμαδες που περπατούν δίπλα με τα παιδάκια τους στην ίδια ηλικία ακόμα και μικρότερα και αγχωνομαι. Σκέφτομαι πως ίσως γαυγισει ενα σκυλί ή πεταχτεί, φοβηθεί ο δικός μου και βγει στο δρόμο. 

 

  Ξέρω πως δεν γίνεται να υπολογιζουμε τα πάντα και ισως ν  μπορούμε να προλαβουμε τα μισά με όσες προφυλάξεις κι αν πάρουμε. 

Καταλαβαίνω ως ένα σημείο το άγχος σου, ποιός γονιός άλλωστε θέλει να δε το παιδί του να χτυπάει. Όμως ένας φοβικός γονιός μοιραία δημιουργεί ένα φοβισμένο παιδί ή ένα παιδί που ακόμα και αν δεν αναπτύξει φοβίες ασφυκτιά μέσα σε ένα περιβάλλον υπερπροστασίας. Και στο λέω από προσωπική πείρα. Ο μπαμπάς μου ήταν ένας τέτοιος γονιός, που φοβόταν απίστευτα τα ατυχήματα. Ακόμα θυμάμαι αυτό το "Αννούλα πρόσεχε" και έχουν περάσει τόσα χρόνια. Σαν παιδί δεν έκανα ποτέ ταρζανιές με το φόβο μη χτυπήσω. Ακόμα θυμάμαι στο νηπιαγωγείο τα παιδιά να ανεβοκατεβαίνουν τρέχοντας ένα λόφο που υπήρχε στην αυλή και εγώ να ανεβαίνω με το ζόρι. Ευτυχώς ήμουν κοινωνικό παιδί (εκεί ο μπαμπάς έκανε καλή δουλειά) και γλίτωνα με αυτό τον τρόπο το δούλεμα. Ανέπτυξα όμως διάφορες φοβίες που με ακολούθησαν για πολλά χρόνια στη ζωή μου και έκανα μεγάλη προσπάθεια να τις αποβάλλω.

 

Με την εμπειρία που έχω λοιπόν και με το φόβο μήπως γίνω σαν τον μπαμπά μου, κάνω αγώνα να μη φοβίζω το παιδί μου και να τονώνω συνεχώς την αυτοπεποίθησή του. Η υπερπροστασία έχει πολλές εκφάνσεις αλλά μία κατεύθυνση, να βάλεις το παιδί στη γυάλα. Είτε στερώντας του τη δυνατότητα να κινηθεί ελεύθερα (με πρόσεχε και μη), είτε προσφέροντας πάντα τη λύση χωρίς να χρειάζεται να προσπαθήσει για κάτι, είτε μη δίνοντας επιλογές, είτε σαμποτάροντας την έμφυτη τάση του για αυτονομία. Την αφήνω λοιπόν να προσπαθεί μόνη της πχ να συναρμολογήσει ένα παιχνίδι (επεμβαίνω μόνο όταν έχει προσπαθήσει αρκετά και ενθαρρύνω να το κάνει χωρίς βοήθεια), να ντυθεί (όσο μπορεί στην ηλικία της), να φάει μόνη της, να παίξει μόνη στο δωμάτιο χωρίς το άγρυπνο ματι μου από πάνω της (με κλεφτες ματιές μόνο κατά διαστήματα- στο μπακόνι ούτε εγώ την αφήνω). Σε δρόμους μικρής κυκλοφορίας περπατάμε παράλληλα στο πεζοδρόμιο και δίνει χεράκι όταν διασχίζουμε το δρόμο (έχει γίνει εκπαίδευση όμως και είναι ιδιαίτερα προσεκτική). Στα σκαρφαλώματα και στις ταρζανιές σφίγγεται η ψυχή μου να μη πετάξω το "πρόσεχε" (νάτο το κατάλοιπο του μπαμπά). Τις περισσότερες φορές τα πάω καλά αλλά υπάρχουν και φορές που με βάζει ο άντρας μου στη θέση ως ο πιο κουλ τύπος της οικογένειας .

 

 

[xaroumenh mama]

Η εμπειρία μου μετά από 4,5 χρόνια που είναι ο μεγάλος μου γιος μου έχει δείξει ότι η υπερπροστστευτικοτητα είναι καθαρά υποκειμενικό για τον ξεχωριστό χαρακτήρα του κάθε ενήλικα κ από ποια οπτική το βλέπει κ μέχρι που μπορεί να αντέξει η να υπερβεί τον εαυτό του, όπως πίστευα πιστεύω κ θα πιστεύω στο ένστικτο της κάθε μαμας όσο υπερβολική η μη φαντάζει στα δικά μου μάτια.

Εγώ σαν άνθρωπος είμαι αρκετά χαλαρή σε τέτοια θέματα με τα παιδιά πιστεύω ότι χρειάζεται προσοχή με μέτρο κ ότι το παιδί πρέπει να γνωρίσει το τι είναι επικυνδινο ανάλογα την ηλικία του βέβαια για να μάθει να σκέφτεται κ να καταλαβαίνει να προσέχει ανάλογος τη κάθε περίπτωση αν έχει εναν ενήλικα δίπλα του συνέχεια να τρέχει να τον προστατεύει κ να του κάνει παρατηρήσεις το παιδί θα θεωρεί ότι πάντα κάποιος ενήλικας θα τον προστατεύει κ ανάλογα τον χαρακτήρα του παιδιού θα χάνει την αυτοπεποίθηση του κ θα πιστεύει ότι δε θα μπορεί να τα καταφέρει, ο άντρας μου από την αλλη είναι το ακρος αντίθετό από εμένα θεωρεί ότι τα παιδιά είναι πολύ επικυνδινα κ απρόβλεπτα κ ότι χρειάζεται πάντα να είναι κάποιος ενήλικας από πίσω τους για να προλαβαίνει τη κάθε τους κίνηση, ο άντρας μου βασικά εμένα με θεωρεί ότι δεν έχω αίσθηση του κινδύνου κ κάποιες φορές κ "επικίνδυνη " με τον τρόπο που αντιμετωπίζω διάφορες καταστάσεις στα παιδιά μας 

Εμένα πχ μου φαίνεται αδιανόητο ένα παιδί να κάνει ποδήλατο στο σπίτι του στην αυλή του που να υπάρχει ορατότητα απο ενήλικα κ ο ενήλικας να κάνει περπάτημα δίπλα από το παιδί που κάνει ποδήλατο μήπως πέσει, η αν το παιδί πάει στην αυλή σε μια γωνιά να παίξει με τα παιχνίδια του να είναι ο ενήλικας από πάνω του με δυπλωμενα χέρια να προλάβει τη κάθε του κίνηση γιατί απλά τα παιδιά είναι απρόβλεπτα.. Στον χαρακτήρα του μεγάλου μου γιου όλα αυτά δείχνουν πως έχω δίκιο κ γενικά είναι ένα παιδί που νιώθει ανασφάλειες αν κ πολύ προσεχτικος κ η κάθε παρατήρηση ή το να επεμβαίνεις σε κάθε του κίνηση δεν τον βοηθάει να νιώσει αποφασιστικό τη τα κ να προσπαθήσει να τα καταφέρει μόνος του θέλει κ ζητάει συνέχεια βοήθεια.. Ο μικρός από την άλλη είναι τελείως διαφορετικός χαρακτήρας κ οι οποίες δικές μας παρεμβάσεις δεν τον αγκιζουν σχεδόν καθόλου. 

Τον μεγάλο μου γιο επιδιώκω να τον αφήνω να παίζει στην αυλή μόνο του με   ορατότητα δική μου κ στο μπαλκόνι (το έχουμε φτιάξει έτσι ώστε να είναι αρκετά ασφαλή για το παιδί) κ πάλι να ακούω κ να βλέπω τι κάνει κ όχι αν είναι μαζί με τον αδερφό του γιατί εκεί μπορεί κ να σφακτουνε στη παιδική χαρά όμως δεν τον αφήνω μόνο του κ ειδικά όταν είναι πάνω σε τσουλήθρα με άλλα παιδιά γιατί ξέρω πως κάνει απότομες κινήσεις κ μπορεί να ρίξει κάποιο παιδί εκεί ναι είμαι συνέχεια από πάνω του, όπως κ στη θάλασσα γιατί ακόμα δυσκολεύεται κ τότε είμαι από πάνω του μόνο αν κάτσει να παίξει με την άμμο χαλαρώνω λίγο, 

Τον μικρό από την άλλη έχει τύχει κ τον έχω αφήσει για κάποια λεπτά έξω στην αυλή μόνο του να μπω σπίτι να δω τι κάνει ο μεγάλος η αν θέλει κάτι επειδή δεν είχε όρεξη να βγει στην αυλή, ο μικρός συνέχιζε κ έπαιζε το παιχνίδι του μέχρι να γυρίσω, θυμάμαι ένα διάστημα ο μικρός ήθελε να κατεβαίνει από το αυτοκίνητο μόνος του τον άφηνα λοιπόν έπεσε δύο φορές κ χτύπησε κ μετά από μόνος του βρήκε τρόπο κ κάθετε κ κατεβαίνει κ δεν έχει ξανά πέσει ποτέ, θυμάμαι άλλο ένα σκηνικό που ο μεγάλος είχε ανοίξει το ψυγείο τρέχει από πίσω κ ο μικρός παίρνει το γυάλινο μπουκάλι με το νερο κ εγω τρέχω σφαίρα κ του το παίρνω στον αέρα κ ο άντρας μου, μου λέει άμα θες μπορείς να γίνεις σούπερμαν κ εγω του απαντάω όχι άμα θέλω αλλά όταν πρέπει... 

Just now, Anna3011 είπε:

Καταλαβαίνω ως ένα σημείο το άγχος σου, ποιός γονιός άλλωστε θέλει να δε το παιδί του να χτυπάει. Όμως ένας φοβικός γονιός μοιραία δημιουργεί ένα φοβισμένο παιδί ή ένα παιδί που ακόμα και αν δεν αναπτύξει φοβίες ασφυκτιά μέσα σε ένα περιβάλλον υπερπροστασίας. Και στο λέω από προσωπική πείρα. Ο μπαμπάς μου ήταν ένας τέτοιος γονιός, που φοβόταν απίστευτα τα ατυχήματα. Ακόμα θυμάμαι αυτό το "Αννούλα πρόσεχε" και έχουν περάσει τόσα χρόνια. Σαν παιδί δεν έκανα ποτέ ταρζανιές με το φόβο μη χτυπήσω. Ακόμα θυμάμαι στο νηπιαγωγείο τα παιδιά να ανεβοκατεβαίνουν τρέχοντας ένα λόφο που υπήρχε στην αυλή και εγώ να ανεβαίνω με το ζόρι. Ευτυχώς ήμουν κοινωνικό παιδί (εκεί ο μπαμπάς έκανε καλή δουλειά) και γλίτωνα με αυτό τον τρόπο το δούλεμα. Ανέπτυξα όμως διάφορες φοβίες που με ακολούθησαν για πολλά χρόνια στη ζωή μου και έκανα μεγάλη προσπάθεια να τις αποβάλλω.

 

Με την εμπειρία που έχω λοιπόν και με το φόβο μήπως γίνω σαν τον μπαμπά μου, κάνω αγώνα να μη φοβίζω το παιδί μου και να τονώνω συνεχώς την αυτοπεποίθησή του. Η υπερπροστασία έχει πολλές εκφάνσεις αλλά μία κατεύθυνση, να βάλεις το παιδί στη γυάλα. Είτε στερώντας του τη δυνατότητα να κινηθεί ελεύθερα (με πρόσεχε και μη), είτε προσφέροντας πάντα τη λύση χωρίς να χρειάζεται να προσπαθήσει για κάτι, είτε μη δίνοντας επιλογές, είτε σαμποτάροντας την έμφυτη τάση του για αυτονομία. Την αφήνω λοιπόν να προσπαθεί μόνη της πχ να συναρμολογήσει ένα παιχνίδι (επεμβαίνω μόνο όταν έχει προσπαθήσει αρκετά και ενθαρρύνω να το κάνει χωρίς βοήθεια), να ντυθεί (όσο μπορεί στην ηλικία της), να φάει μόνη της, να παίξει μόνη στο δωμάτιο χωρίς το άγρυπνο ματι μου από πάνω της (με κλεφτες ματιές μόνο κατά διαστήματα- στο μπακόνι ούτε εγώ την αφήνω). Σε δρόμους μικρής κυκλοφορίας περπατάμε παράλληλα στο πεζοδρόμιο και δίνει χεράκι όταν διασχίζουμε το δρόμο (έχει γίνει εκπαίδευση όμως και είναι ιδιαίτερα προσεκτική). Στα σκαρφαλώματα και στις ταρζανιές σφίγγεται η ψυχή μου να μη πετάξω το "πρόσεχε" (νάτο το κατάλοιπο του μπαμπά). Τις περισσότερες φορές τα πάω καλά αλλά υπάρχουν και φορές που με βάζει ο άντρας μου στη θέση ως ο πιο κουλ τύπος της οικογένειας .

 

 

Μα πραγματικά περιέγραψες αυτό που ήθελα εγώ να πω συμφωνώ απόλυτα με αυτά που γράφεις..!!! 

[kotsifikos]

13 hours ago, Mama_Anesti_ said:

Δυστυχώς δεν έχω το χρόνο να διαβάσω όλο το θέμα. Διάβασα κάποια σκόρπια σχόλια κ αντιληφθηκα πως μάλλον είμαι πολύ υπερπροστατευτικη με τον γιο μου τρισιμιση χρονών. Πάντα τον έχω στο οπτικό μου πεδίο, δεν τον αφηνω μόνο στην αυλη στο εξοχικό, ούτε σε ένα δωματιο χωρίς επίβλεψη, για το μπαλκόνι στο σπίτι μας δεν το συζητώ κάν. 

 

 

  Εσείς νιώθετε την ίδια υπερπροστατευτικη διάθεση? Τελικά πόσο ωφελουμε το παιδί ετσι? Τι γνώμη έχετε πάνω στο ζήτημα? 

Εμένα είναι 5 και πάλι κάνω ότι και εσύ, με την διαφορά ότι στο δωμάτιο του θα τον αφήσω μόνο του γιατί ξέρω πως δεν έχω κάτι να χτυπήσει , και πάλι αν ακούσω πολύ ησυχία θα πάω αν δω τι γίνεται. Δεν θα είμαι πίσω του συνέχεια αλλά θα τον κοιτάω από μακρυά πάντα, (χωρίς εκείνος να το αντιλαμβάνεται) , για το μπαλκόνι δεν το συζητώ καν και εγώ! θα συμφωνήσω με την @irin σε όλα όσα λέει.

[Mama_Anesti_]

 Το σαλόνι με την κουζίνα και την τραπεζαρία είναι ένας ενιαίος χώρος όπου κι αν παίζει τον βλέπω όταν κάνω δουλειές. Το ζήτημα είναι όταν μπαίνει στα δωμάτια κ εγώ ακόμα μαγειρευω. Τίποτα δεν είναι φαινομενικά επικίνδυνο κ όλα μπορούν να γίνουν. Πχ ένα καλώδιο, μία πρίζα, το χοδοπηδημα στο κρεβάτι, μία γωνιά από ένα ξύλινο έπιπλο. 

  Επίσης θέλω κάποια στιγμή να απλωσω ή να μαζεψω ρούχα, οπότε τον παίρνω μαζί μου με το πρόσχημα να με βοηθήσει. Αν έβγαινα μόνη θα ελειπα δύο λεπτα τα οποία θα έτρεμα μην γίνει κατι. Γιατι μία στιγμή είναι αρκετή για να συμβεί το οποιοδήποτε ατυχημα.  Δεν ξέρω αν με βρίσκετε υπερβολική σε αυτά τα ζήτημα, έτσι με οδηγει το ένστικτο μου. 

 

 

[Έσπερος]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

 Το σαλόνι με την κουζίνα και την τραπεζαρία είναι ένας ενιαίος χώρος όπου κι αν παίζει τον βλέπω όταν κάνω δουλειές. Το ζήτημα είναι όταν μπαίνει στα δωμάτια κ εγώ ακόμα μαγειρευω. Τίποτα δεν είναι φαινομενικά επικίνδυνο κ όλα μπορούν να γίνουν. Πχ ένα καλώδιο, μία πρίζα, το χοδοπηδημα στο κρεβάτι, μία γωνιά από ένα ξύλινο έπιπλο. 

  Επίσης θέλω κάποια στιγμή να απλωσω ή να μαζεψω ρούχα, οπότε τον παίρνω μαζί μου με το πρόσχημα να με βοηθήσει. Αν έβγαινα μόνη θα ελειπα δύο λεπτα τα οποία θα έτρεμα μην γίνει κατι. Γιατι μία στιγμή είναι αρκετή για να συμβεί το οποιοδήποτε ατυχημα.  Δεν ξέρω αν με βρίσκετε υπερβολική σε αυτά τα ζήτημα, έτσι με οδηγει το ένστικτο μου. 

 

 

Θεωρητικά μπορεί να γίνει οτιδήποτε παντού. Και μπροστά στα μάτια σου δεν εχει πέσει; εμάς τα πιο άσχημα χτυπήματα τα έχει κάνει με εμάς στο μισό μέτρο. όχι κάτι σοβαρό, δαγκώματα γλώσσας κ χειλιών, επώδυνα δλδ στιγμιαία κ άβολα κ τρομαχτικά λόγω αίματος. ευτυχώς δεν έχει πάθει κάτι άλλο. 
 

εχει τύχει να είμαστε στον κήπο κ να μπω μέσα να σβήσω ένα μάτι ή να φέρω ψαλίδι. 
 

στο δωμάτιο θέλει να παίζει μόνος του κ μας διώχνει ώρες ώρες, πραγματικά μας σπρώχνει κ το διασκεδάζει. 

 

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου πολύ άνετο με τα ατυχήματα όπως είπα παραπάνω, στο θέμα όμως της παραμονής σε άλλο δωμάτιο σε βρίσκω λίγο υπερβολική, κ φαντάζομαι ότι αυτό θα είναι κ δυσλειτουργικό. 

[Super.mum]

22 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Ή περιγραφή μου ήταν πολυ γενική. Συγκρατω τον εαυτό μου πολλάκις μέσα στην μερα για να μην πω "μη" και "πρόσεχε". Δεν κάνει πάντα επικίνδυνα πράγματα αλλά δεν μπορεί να υπολογισει τον κίνδυνο όσο μπορεί ένας ενήλικας στο ανθρώπινο δυνατό. Είναι φυσιολογικό υποθέτω για την ηλικία του αλλά πολλές φορές απο φόβο μπορεί να μιλήσω ή να προλαβω την κίνηση πχ να πατήσει ένα σάπιο σιδερένιο σκαλί. 

 

  Συντομα θα βρεθεί σε ένα περιβάλλον που δεν θα έχει το απόλυτο της προσοχής (είναι λογικό όταν πάει προνηπια) και θα ήθελα να μπορεί να ανταπεξέλθει. 

 

   Στο μπαλκονι να μείνει μόνος είναι αδιαπραγματευτο όπως και το χέρι στο δρόμο. Φοβάμαι πάρα πολύ τα αυτοκίνητα που πετάγονται ή τρέχουν μαινόμενα. Του έχει πει πως κοιτάμε τον δρομο, πως περιμένουμε, συνέχεια του μιλάω αλλά δεν μπορώ να αφήσω το χεράκι. Βλέπω άλλες μαμαδες που περπατούν δίπλα με τα παιδάκια τους στην ίδια ηλικία ακόμα και μικρότερα και αγχωνομαι. Σκέφτομαι πως ίσως γαυγισει ενα σκυλί ή πεταχτεί, φοβηθεί ο δικός μου και βγει στο δρόμο. 

 

  Ξέρω πως δεν γίνεται να υπολογιζουμε τα πάντα και ισως ν  μπορούμε να προλαβουμε τα μισά με όσες προφυλάξεις κι αν πάρουμε. 

Αυτά τα ‘’μη’’ τα λέω και εγώ συχνά και εγώ προσπαθώ να συγκρατώ τον εαυτό μου συνέχεια για να τα λέω όσο λιγότερο μπορώ. Αλλά πως να μην το πω όταν ανοίγει τον κάδο με τα σκουπίδια , θέλει να μπει στο μπάνιο για να βρει ευκαιρία να εξερευνήσει ΚΑΙ την λεκάνη ... γιατί δεν μας φτάνει όλο το σπίτι πρέπει να μπούμε και στην τουαλέτα. 

[Gummy Bear]

3 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

 Το σαλόνι με την κουζίνα και την τραπεζαρία είναι ένας ενιαίος χώρος όπου κι αν παίζει τον βλέπω όταν κάνω δουλειές. Το ζήτημα είναι όταν μπαίνει στα δωμάτια κ εγώ ακόμα μαγειρευω. Τίποτα δεν είναι φαινομενικά επικίνδυνο κ όλα μπορούν να γίνουν. Πχ ένα καλώδιο, μία πρίζα, το χοδοπηδημα στο κρεβάτι, μία γωνιά από ένα ξύλινο έπιπλο. 

  Επίσης θέλω κάποια στιγμή να απλωσω ή να μαζεψω ρούχα, οπότε τον παίρνω μαζί μου με το πρόσχημα να με βοηθήσει. Αν έβγαινα μόνη θα ελειπα δύο λεπτα τα οποία θα έτρεμα μην γίνει κατι. Γιατι μία στιγμή είναι αρκετή για να συμβεί το οποιοδήποτε ατυχημα.  Δεν ξέρω αν με βρίσκετε υπερβολική σε αυτά τα ζήτημα, έτσι με οδηγει το ένστικτο μου. 

 

 

Και εμένα έτσι μου λέει το ένστικτο μου. Εγώ είμαι της άποψης να το ακούμε το ένστικτο μας, γιαυτό υπάρχει άλλωστε.... Και να ξέρεις, όταν με το καλό θα πάει προνόμιο, θα δεις ότι εκεί θα συμπεριφερεται διαφορετικά αποτι στο σπίτι, όπως τα περισσότερα παιδιά. Θέλω να πω, ότι και θα αναπτύξει επιπλέον κατορθώματα, πρωτοβουλίες και συνήθειες. Θα ξέρει ότι δεν θα είσαι εκεί για να τον προστατέψεις και θα προσέχει περισσότερο. Εμένα ο γιος μου όταν ξεκίνησε παιδικό 12 μηνών, "επικίνδυνα και τρελά" πράγματα που έκανε στο σπίτι, εκεί δεν τα έκανε γιατί καταλάβαινε ότι δεν είμαι εκεί συνέχεια από πάνω του. 

[mama16]

4 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

 Το σαλόνι με την κουζίνα και την τραπεζαρία είναι ένας ενιαίος χώρος όπου κι αν παίζει τον βλέπω όταν κάνω δουλειές. Το ζήτημα είναι όταν μπαίνει στα δωμάτια κ εγώ ακόμα μαγειρευω. Τίποτα δεν είναι φαινομενικά επικίνδυνο κ όλα μπορούν να γίνουν. Πχ ένα καλώδιο, μία πρίζα, το χοδοπηδημα στο κρεβάτι, μία γωνιά από ένα ξύλινο έπιπλο. 

  Επίσης θέλω κάποια στιγμή να απλωσω ή να μαζεψω ρούχα, οπότε τον παίρνω μαζί μου με το πρόσχημα να με βοηθήσει. Αν έβγαινα μόνη θα ελειπα δύο λεπτα τα οποία θα έτρεμα μην γίνει κατι. Γιατι μία στιγμή είναι αρκετή για να συμβεί το οποιοδήποτε ατυχημα.  Δεν ξέρω αν με βρίσκετε υπερβολική σε αυτά τα ζήτημα, έτσι με οδηγει το ένστικτο μου. 

 

 

Εγώ πλέον την αφήνω να κυκλοφορεί μόνη της στο σπίτι κ να μην είμαι μαζί της στο δωμάτιο αλλά γενικά κ εγώ είμαι πολύ υπερπροστατευτική κ αγχωδης. Την αφήνω γιατί ξέρω ότι γενικά δεν κάνει ιδιαίτερα επικίνδυνα πράγματα. Όμως όταν έρχονται τα ξαδερφακια της που είναι πάνω κάτω στην ίδια ηλικία αλλά πιο ανεπτυγμένα σωματικά εκεί πάω από πίσω συνέχεια κ φωνάζω μη το ένα μη το άλλο. Αλλά δεν μπορώ να το "πνίξω" όταν τρέχουν το ένα δίπλα στο άλλο κ σπρώχνονται κ η δικιά μου λίγο να την "φυσηξουν" θα πέσει ή κάνουν ποδήλατα κ πεφτουν με φορά το ένα πάνω στο άλλο η ανεβοκατεβαίνουν τα σκαλιά. Εκεί της λέω πάντα πρόσεχε γιατί θα πάμε για ράμματα στο νοσοκομείο. Είμαι υπερβολική? Η δικιά μου όμως είναι 9,5-10 κιλά 3,5 χρόνων με ύψος 90 πόντους κ τα άλλα είναι 16-18 κιλά πάνω 15 πόντους πιο ψηλά

[Έσπερος]

Ο άντρας μου λέει πολλά πρόσεχε και το θεωρώ πολύ λάθος και με έχει εκνευρίσει γιατί εκείνος δεν μεγάλωσε έτσι. Εγω μεγαλώσα σε γυάλα και το κατακρίνει, εκείνος κάνει χειρότερα. πχ άρχισε να σκαρφαλώνει σε καρέκλες, μετα τα δυο. Εγω όταν το είδα είπα επιτέλους γιατί ξέρω ότι όλα τα παιδιά το κάνουν αυτό νωρίτερα κ ανησυχούσα που δεν το κάνει. Ο άντρας μου έδειξε με τη στάση του ότι το θεωρεί επικίνδυνο κ έτσι όταν του πέρασε ο ενθουσιασμός του κατορθώματος, σταμάτησε να το κάνει. Αυτό δεν το θεωρώ σωστό. 

 

Εμενα με αγχώνει αν πρέπει να κάνουμε μια επείγουσα δουλειά κ μπλεχτεί στα πόδια μας πχ έχει χρειαστεί να χαλάσει συσκευή, να τη μετακινήσουμε, να φτιάχνει ο άντρας μ αλλά να χρειάζεται να είμαι κοντά μήπως χρειαστεί κάτι, αυτό με αγχώνει γιατί θα προτιμούσα να ήταν κοντά μας οι γιαγιάδες για να τον έπαιρναν εκείνη την ώρα. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

Εμενα με αγχώνει αν πρέπει να κάνουμε μια επείγουσα δουλειά κ μπλεχτεί στα πόδια μας πχ έχει χρειαστεί να χαλάσει συσκευή, να τη μετακινήσουμε, να φτιάχνει ο άντρας μ αλλά να χρειάζεται να είμαι κοντά μήπως χρειαστεί κάτι, αυτό με αγχώνει γιατί θα προτιμούσα να ήταν κοντά μας οι γιαγιάδες για να τον έπαιρναν εκείνη την ώρα. 

Yπάρχουν οικογένειες που όταν χαλάει κάτι στο σπίτι πρέπει να έρθει η γιαγιά να πάρει τα παιδιά; Εντάξει, υπερβάλεις λίγο

[Mama_Anesti_]

19 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

παραπάνω, στο θέμα όμως της παραμονής σε άλλο δωμάτιο σε βρίσκω λίγο υπερβολική, κ φαντάζομαι ότι αυτό θα είναι κ δυσλειτουργικό. 

Πράγματι είναι δυσλειτουργικό γιατί δεν γίνεται να βρίσκω δουλειές σε ένα δωμάτιο που έχω τελειώσει για να είμαι μαζί του ούτε γίνεται να αφήνω το μαγείρεμα στην μέση. Τα δωμάτια είναι όσο ασφαλή μπορούν να είναι με ένα νήπιο πχ ασφάλεια σε πρίζες, εύθραυστα αποθηκευμένα, καλυμμένες γωνίες επίπλων. Του μιλάω για τους κινδύνους πχ ποτέ δεν βάζουμε καλώδιο,κορδελα, λάστιχο, σακούλα στο κεφάλι ή στο λαιμό αλλά και πάλι ποτέ δεν ξέρεις τι παιχνίδι θα σκαρφιστει το παιδικό μυαλό. Εχω ακούσει φοβερά ατύχηματα ή κ δυστυχήματα δυστυχώς στην τηλεοραση όταν ο γονέας δεν είναι παρών. 

  

19 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

. Και μπροστά στα μάτια σου δεν εχει πέσει; εμάς τα πιο άσχημα χτυπήματα τα έχει κάνει με εμάς στο μισό μέτρο.

Ναι συμβαίνει κ αυτό, να χτυπήσει μπροστά στα μάτια μας, έχει πέσει από κρεβάτι, έχει γλίστρησει σε νερά, καρουμπα έχει κάνει κα. Μεγαλύτερες πιθανότητες έχει να συμβεί με το άτομο που περνα περισσότερο χρόνο, συνήθως με μένα δηλαδή. Αλλά έχει χτυπήσει κ με την γιαγιά κ τον πατέρα του. Ή γιαγιά του ταράσσεται περισσότερο απ το παιδί. Εγώ αν δω πως είναι ενταξει δεν το ξαναναφερω. 

  Σκεψου όμως κ πόσα ατύχηματα έχουμε προλάβει επειδή ήταν μπροστά στα μάτια μας! 

 

15 ώρες πρίν, Super.mum είπε:

λλά πως να μην το πω όταν ανοίγει τον κάδο με τα σκουπίδια , θέλει να μπει στο μπάνιο για να βρει ευκαιρία να εξερευνήσει ΚΑΙ την λεκάνη ... γιατί δεν μας φτάνει όλο το σπίτι πρέπει να μπούμε και στην τουαλέτα

 

Δεν ξέρω ακριβώς την ηλικία του παιδιού σου, συνήθως ηρεμούν σε αυτά μετά τα δυομιση-τρια. Έχουν εξερευνήσει όλο το σπίτι μέχρι τότε! 

 

13 ώρες πρίν, Gummy Bear είπε:

εκεί θα συμπεριφερεται διαφορετικά αποτι στο σπίτι, όπως τα περισσότερα παιδιά. Θέλω να πω, ότι και θα αναπτύξει επιπλέον κατορθώματα, πρωτοβουλίες και συνήθειες. Θα ξέρει ότι δεν θα είσαι εκεί για να τον προστατέψεις και θα προσέχει περισσότερο

Μακάρι! Σε ευχαριστώ για την αισιοδοξία κ θετική ενέργεια που μου δίνεις! 

 

12 ώρες πρίν, mama16 είπε:

ξέρω ότι γενικά δεν κάνει ιδιαίτερα επικίνδυνα πράγματα.

 

Και ο δικός μου δεν κάνει συχνα επικίνδυνα πράγματα , εγώ έχω το άγχος. 

 

12 ώρες πρίν, mama16 είπε:

. Είμαι υπερβολική? Η δικιά μου όμως είναι 9,5-10 κιλά 3,5 χρόνων με ύψος 90 πόντους κ τα άλλα είναι 16-18 κιλά πάνω 15 πόντους πιο ψηλά

Έχεις δίκιο. Κι εγώ όταν βλέπω μικρότερα παιδιά ή με μικρότερη σωματική διάπλαση πλησιαζω στην παιδική χαρά ή στην παραλία για να βλέπω αν ο δικός μου προσέχει μην τα χτυπήσει. Πάνω στο παιχνίδι δεν είναι δύσκολο. 

 

Just now, Έσπερος είπε:

 

Εμενα με αγχώνει αν πρέπει να κάνουμε μια επείγουσα δουλειά κ μπλεχτεί στα πόδια μας πχ έχει χρειαστεί να χαλάσει συσκευή, να τη μετακινήσουμε, να φτιάχνει ο άντρας μ αλλά να χρειάζεται να είμαι κοντά μήπως χρειαστεί κάτι, αυτό με αγχώνει γιατί θα προτιμούσα να ήταν κοντά μας οι γιαγιάδες για να τον έπαιρναν εκείνη την ώρα. 

Του γιου μου πάντως είναι ή καλύτερη του να φτιάχνει συσκευές με τον πατέρα του. Κάθονται στο τραπέζι, μαζεύει ο μικρός τις βίδες σε κουτί, τις μετράει, δίνει τα εργαλεία, δίνει κ κατευθυντήριες οδηγίες, κ παρακολουθεί. Εγώ δεν συμμετέχω καθόλου. Τώρα, σε άλλες δουλειές πχ βάψιμο κτλ συνήθως αναλαμβάνει κ ο μικρός ένα πόστο , να βάψει τάχα τα χαμηλα, να "σφουγγαριζει", να ανακατέψει την μπογιά. Αυτά από ενάμιση χρονών περίπου, πιο πριν απασχολουσα μονο το παιδί. 

[Gummy Bear]

Just now, Έσπερος είπε:

Εμενα με αγχώνει αν πρέπει να κάνουμε μια επείγουσα δουλειά κ μπλεχτεί στα πόδια μας πχ έχει χρειαστεί να χαλάσει συσκευή, να τη μετακινήσουμε, να φτιάχνει ο άντρας μ αλλά να χρειάζεται να είμαι κοντά μήπως χρειαστεί κάτι, αυτό με αγχώνει γιατί θα προτιμούσα να ήταν κοντά μας οι γιαγιάδες για να τον έπαιρναν εκείνη την ώρα. 

Το ίδιο θέμα έχουμε και εμείς. Δηλαδή δεν έχουμε ένα χέρι βοήθειας σε μια επείγουσα στιγμή. 

 

[Έσπερος]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Του γιου μου πάντως είναι ή καλύτερη του να φτιάχνει συσκευές με τον πατέρα του. Κάθονται στο τραπέζι, μαζεύει ο μικρός τις βίδες σε κουτί, τις μετράει, δίνει τα εργαλεία, δίνει κ κατευθυντήριες οδηγίες, κ παρακολουθεί. Εγώ δεν συμμετέχω καθόλου. Τώρα, σε άλλες δουλειές πχ βάψιμο κτλ συνήθως αναλαμβάνει κ ο μικρός ένα πόστο , να βάψει τάχα τα χαμηλα, να "σφουγγαριζει", να ανακατέψει την μπογιά. Αυτά από ενάμιση χρονών περίπου, πιο πριν απασχολουσα μονο το παιδί. 

Μιλάω για καταστάσεις που πρέπει να τραβήξεις έξω ένα ψυγείο ή πλυντήριο, να κατεβάσεις ρεύμα, να κλείσεις νερά, που έχεις ένα σωρό πράγματα στη μέση του σπιτιού, που χρειάζονται δυο άτομα για να μετακινήσουν μια βαριά συσκευή κ μα μην μπλεχτεί κάποιος εκείνη την ώρα στα πόδια τους κ τέτοια, όχι για επισκευές που γίνονται στο τραπέζι. Προφανώς @ΑΡΓΚ μας έχει συμβεί κάποιες φορές κ τα φτιάχνουμε μόνοι μας αλλά αν μπορούσαμε να μην έχουμε το άγχος ενός παιδιού που δεν είναι σε ηλικία να βοηθήσει ή να εγγυηθεί ότι θα παίζει με τις ώρες μόνο του σε άλλο χώρο, σίγουρα θα μας διευκόλυνε κ δεν νομίζω ότι αυτό μας καθιστά υπερβολικούς. 

 

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Yπάρχουν οικογένειες που όταν χαλάει κάτι στο σπίτι πρέπει να έρθει η γιαγιά να πάρει τα παιδιά; Εντάξει, υπερβάλεις λίγο

 

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Πράγματι είναι δυσλειτουργικό γιατί δεν γίνεται να βρίσκω δουλειές σε ένα δωμάτιο που έχω τελειώσει για να είμαι μαζί του ούτε γίνεται να αφήνω το μαγείρεμα στην μέση. Τα δωμάτια είναι όσο ασφαλή μπορούν να είναι με ένα νήπιο πχ ασφάλεια σε πρίζες, εύθραυστα αποθηκευμένα, καλυμμένες γωνίες επίπλων. Του μιλάω για τους κινδύνους πχ ποτέ δεν βάζουμε καλώδιο,κορδελα, λάστιχο, σακούλα στο κεφάλι ή στο λαιμό αλλά και πάλι ποτέ δεν ξέρεις τι παιχνίδι θα σκαρφιστει το παιδικό μυαλό. Εχω ακούσει φοβερά ατύχηματα ή κ δυστυχήματα δυστυχώς στην τηλεοραση όταν ο γονέας δεν είναι παρών. 

Για τη ηλικία του γιου σου πιστεύω ότι το να μείνει μόνος τους το δωμάτιο του να παίξει δεν είναι επικίνδυνο. Δεν είναι δυνατόν ένα παιδί να πρέπει να έχει συνέχεια κάποιον να το απασχολεί στον ίδιο χώρο, δηλαδή αν είχατε κ άλλο μωρό τι θα έκανες; νομίζω ότι δυσκολευτείς τη ζωή σου χωρίς λόγο, άσε που οι περισσότεροι παρακαλάνε κ ανυπομονούν να κάθεται μόνο του το παιδί!!