Υπερπροστασία-πως νικάμε το ένστικτο?

[eleni_k]

Σχετικά με τις σκάλες, μετά τις πρώτες φορές, δηλαδή πριν χρονίσουν, αφού έδειξαν ότι μια χαρά κατάφερναν μόνα τους να ανεβοκατεβαίνουν με ασφάλεια,

 

Μπορεί ένα παιδί να ανεβοΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ την σκάλα μια χαρά με ασφάλεια λίγο πριν ή λίγο μετά χρονίσει????:shock:

 

Εγώ συμφωνώ με τα περισσότερα από αυτά που λέτε. Όμως το να ανεβοκατεβαίνει ένα τρίχρονο σκάλες μαζί με παιδάκια μεγαλύτερης ηλικίας, που παίζουν τρέχοντας (ξέρω τί λέω, έχω και από τα δύο), είναι ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ επικίνδυνο.

Δεν τίθεται θέμα ισορροπίας. Το δικό μου τρίχρονο έχει καλή ισορροπία και ανεβοκατεβαίνει σκάλες από τότε που μπουσούλαγε, γιατί έχουμε στο σπίτι. Ε, νομίζω αυτό δεν θα του επέτρεπα να το κάνει. Άσε που στα πάρτυ τόσο μικρών παιδιών και τόσο πολλών επίσης, δε νομίζω ότι είναι σωστό να βάλεις τα παιδιά να παίζουν σε άλλο όροφο, χωρίς να έχεις έναν μεγάλο.

 

Κάπου ειπώθηκε και για τους παιδικούς. Σωστά στους παιδικούς δεν υπάρχει ένας μεγάλος ανά κεφάλι, αλλά, όταν τα παιδιά είναι υποχρεωμένα να κατεβαίνουν σκάλα, το κάνουν πολύ σιγά, με κάποιον μεγάλο όπωσδήποτε, και μόνο για τις απαραίτητες μετακινήσεις.

 

Γενικά νομίζω ότι όταν το παιδί μας παίζει μόνο ή έστω με 1-2 παιδάκια μπορούμε να του έχουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Όταν είναι ομάδα, πρέπει να προσέχουμε περισσότερο. Όχι μόνο γιατί μπορεί κάποιο άλλο, μεγαλύτερο, να το χτυπήσει, αλλά κυρίως γιατί αποκτούν την ψυχολογία του όχλου και κάνουν πράγματα μη αναμενόμενα.

 

Συμφωνώ απολύτως!

 

Foubi, θεωρώ ότι στο πάρτυ γενεθλίων μια χαρά λογική ήταν η αντίδραση σου.

 

Κατ' εμέ, θα πρέπει να δώσεις στον μικρούλη ελευθερίες και να τον εμπιστευθείς σε περισσότερο ελεγχόμενες καταστάσεις. Στην παιδική χαρά μια μέρα που να δεν θα έχει πολλά παιδάκια, στον παιδότοπο, σε φιλικό σπίτι με μικρό γκρουπ παιδιών είναι θεωρώ μια καλή αρχή να μην είσαι από πίσω του και να μην του λες "όχι" και "μη"...

Κι όταν νιώσεις εσύ έτοιμη και σίγουρη, κόψε τις υστερίες και στους παππουδογιαγιάδες.

[apricot]

εμεις επειδη εχουμε σπιτι με σκαλες εχουν μαθει και τα δυο πλεον να ανεβοκατεβαινουν αλλα και τα δυο τα αφησα μετα τα 3 μονα τους και φυσικα οταν τυχαινει να ειναι μαζι στις σκαλες τρεχω σαν την τρελλη γιατι φοβαμαι μην σπρωχτουν η παραπατησουν. θεωρω την κινητικοτητα μπορουν να την ελεγξουν αλλα το τυχαιο γεγονος ενος σπρωξιματος οχι. στο γιο μου ακομη και τωρα ειμαι σε επιφυλακη τον αφηνω να ανεβει και στο κατεβασμα ειμαι καπου στη μεση της σκαλας σε επιφυλακη, ως αγορι και πιο ελαφρομυαλο δεν του εχω την ιδια εμπιστοσυνη με την κορη μου!

παντως αυτο με το παρτυ που περιγραψατε σε καμμια περιπτωση δεν θα αφηνα να ανεβοκατεβαινουν σκαλα μπουλουκι με αλλα! και φυσικα οπως ειπωθηκε ηδη σε ανοιχτο χωρο πρεπει να ειμαι σε οπτικη επαφη και σε αποσταση το πολυ μερικων μετρων!!

[AthinaP]

Μπορεί ένα παιδί να ανεβοΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ την σκάλα μια χαρά με ασφάλεια λίγο πριν ή λίγο μετά χρονίσει????:shock:

 

 

Ναι, αν και δεν είχαμε δοκιμάσει ολόκληρη μεγάλη σκάλα μεζονέτας, εκείνη την εποχή. Κάποια σκαλιά, μπουσουληστά, στην τσουλήθρα φερ ειπείν, ανέβαιναν και κατέβαιναν - με την όπισθεν, και τα δυο παιδιά πριν χρονίσουν.

 

Θυμάμαι πρώτη φορά που κάθησα εντελώς στο παγκάκι ήταν τα παιδιά 15 μηνών, περπατουσαν πια καλά, και ανεβοκατέβαιναν στην τσουλήθρα, κανονικά, τσουλούσαν, ξανανέβαιναν κτλ, περνουσαν υπέροχα. Ήμασταν μόνοι μας όμως στην παιδική χαρά, ήταν πρωϊ και ήταν όλα προβλέψιμα. Την πρώτη φορά που ανέβηκαν σκάλα μπουσουλούσαν μόνο - δεν περπατούσαν και απλά έκατσα πίσω τους μήπως και πέσουν. Θυμάμαι βέβαια το καρδιοχτύπι. Δεν έπεσαν - και πώς να έπεφταν άλλωστε και γιατί; Και αφού έγινε αυτό μερικές φορές, ε, στο τέλος καθόμουν πιο μακρυά...

 

Αυτό προσυπογράφοντας ότι τα παιδιά όταν μαθαίνουν από την αρχή κάτι μόνα τους, γίνονται πιο επιδέξια.

 

Όσο για το χοροπηδητό στους καναπέδες, όλοι το έχουμε κάνει ως παιδιά. Έχει κάτι διασκεδαστικό. Όμως το βρίσκω πραγματικά επικίνδυνο και ότι δεν αξίζει το ρίσκο και για αυτό το απαγόρευα από την αρχή. Χωρίς να εισακούγομαι πάντα...

 

Εγώ το ίδιο σοκ και απορία που εκφράζεις δοκιμάζω όταν βλέπω έναν γονιό τρίχρονου να σηκώνεται από εκεί που κάθεται και να φωνάζει: Μην πας στη σκάλα!!!! Γιιατί μας έχει τύχει και αυτό. Ειδικά αν είναι μόνο του και δεν πρόκειται κανείς να το σπρώξει κατά λάθος ή και επίτηδες...

 

Εμείς είχαμε ένα πέσιμο απο τσουλήθρα, και ένα πέσιμο από εκτόξεση καναπέ όσο ήταν πιο μεγάλα τα παιδιά και νομίζω ότι τότε συμβαίνουν τα πιο πολλά, όταν χαλαρώνει κανείς. Το πέσιμο από τσουλήθρα έγινε κάποια στιγμή που επέβλεπε το παιδί τρίτος και δεν εκτίμησε το μεγαλύτερο παιδί που έσπρωξε το δικό μου... Και στις δύο περιπτώσεις όμως ευτυχώς δεν χτυπήσε το παιδί σοβαρά, γιατί είχε μάθει να πέφτει... Αν κάποιος το κρατούσε συνεχώς, μπορεί να μην είχε μάθει ούτε αυτό.

 

Από σκάλες δεν είχαμε κάποιο σκηνικό. Αν και βρεθήκαμε σε πάρτυ με τρίχρονα με σκάλα και τότε σηκώθηκα αρκετές φορές, όχι για να μην αφήσω τα παιδιά να ανεβοκατεβούν τη σκάλα, αλλά για να τους επισημάνω τι να προσέχουν, γιατί πράγματι επικρατούσε η λογική του όχλου. Και ρωτησα αν όλες οι μαμάδες κάθησαν στη συγκεκριμένη φάση. Θα μου έκανε μεγάλη εντύπωση αν ήταν όλες έτσι. Δηλαδή όλες ήταν σε ένα από δύο στρατόπεδα. Ή αφήνουμε τα πράγματα να εξελιχθούν χωρίς να παρέμβουμε ή δεν αφήνουμε καθόλου το παιδί να κινηθεί μόνο του στη σκάλα. Πιστεύω οι πιο πολλοί γονείς επεμβαίνουν διακριτικά - και το είδα στο συγκεκριμένο πάρτι.

[natassa-tasos]

Ίσως το ένστικτο είναι ανίκητο. Τα βάζω πολλές φορές με τον εαυτό μου. Είμαι υπερπροστατευτική και προσπαθώ να αλλάξω.

Το ασχημο είναι ότι ενώ το καταλαβαίνω και θυμώνω με μένα, την επόμενη φορά κάνω τα ίδια πράγματα.

Νομίζω ότι το πνίγω το παιδί μου και δεν το΄αφήνω να αναπνεύσει. Όμως σκέφτομαι ότι έχουν αλλάξει οι εποχές, δεν είναι οι ίδιες με αυτές που μεγαλώσαμε εμείς.

Ο κίνδυνος υπάρχει παντού. Μέσα στο σπίτι και πιο πολύ έξω από αυτό.

Ας εξηγήσω τι εννοώ. Δεν μπορώ να το αφήσω να παίξει στο δρόμο ή στην πλατεία μόνο του. Ή να κάνει ποδήλατο και να απομακρυνθεί από το σπίτι χωρίς εμένα.

Στην αυλή του σπιτιού το αφήνω, αλλά παρακολουθώ πίσω από την κουρτίνα τις κινήσεις του.

Το καταλαβαίνω ότι είμαι υπερβολική και ντρέπομαι γι' αυτό. Ο άνθρωπος όμως είναι δύσκολο να αλλάξει. Το μυαλό μου πάει συνέχεια στο κακό. Σκέφτομαι αν το κάνει αυτό και πέσει και χτυπήσει; Αν παίζει στην αυλή και μπει κάποιος και το αρπάξει;

Δεν σκέφτομαι θετικά και αυτό έχει να κάνει με μένα και τις δικές μου φοβίες.

[AthinaP]

Δεν νομίζω ότι οι γονείς που είναι πιο "χαλαροί" δεν έχουν και εκείνοι τους φόβους τους. Πιστεύω πάντως ότι στο θέμα αυτό παραδέχομαι την ανατροφή που πηρα... Βλέπω ανθρώπους που φοβούνται τα πάντα, στη ζωή τους γενικά, όχι πολλούς και αυτό τους μπλοκάρει...

 

Βλέπω παιδιά που δεν ξέρουν ότι δεν πεταγόμαστε στο δρόμο και στο πάρκινγκ, επειδή το έχουν εντάξει και αυτό στις μυριάδες ανούσιες απαγορεύσεις που ακουνε καθημερινά...

 

Βλέπω παιδάκια 14 ετών παρέα μαζί να βγαίνουν στα malls είτε το ξέρουν οι γονείς τους είτε όχι και μου σηκώνεται η τρίχα... Πριν το καταλάβουμε θα είναι τα παιδιά μας σε αυτή τη θέση... Και θα πρέπει μόνα τους να διακρίνουν τους πραγματικούς κινδύνους και να μην παρασύρονται. Να προσέχουν τον εαυτό τους, την ασφάλειά τους, παίρνοντας τα όποια ρίσκα στη ζωή μας πάνε μπροστά...

[foubi]

Φούμπι μου, νόμιζα πως το ποδοβολητό στη σκάλα ήταν απλά μια μετακίνηση των παιδιών από τον έναν όροφο στον άλλο κι όχι το παιχνίδι αυτό καθ' αυτό. Μα καλά, όλες οι άλλες μητέρες αυτό το θεωρούσαν φυσιολογικό?

μάλλον ζωπυρον ...γι'αυτό είπα πως το δούλευα μέρες στο μυαλό μου...προσπαθούσα να βρω για ποιο λόγο μόνο εγώ δεν του επέτρεψα να το κάνει...για να είμαι ειλικρινής ακούστηκαν ένα δύο"για σταματήστε" αλλά περιττό να αναφέρω που γράφτηκαν,αφού ήταν περισσότερο για να πουν κάτι....

να το πάω λίγο παραπερα ...πολλές μαμάδες από αυτές που ήταν εκεί κυκλοφορούν με τα παιδιά λυτά στο αυτοκίνητο θεωρώντας το φυσιολογικό...

 

Πάντως, το ξαναείπα, γενικότερα είναι δύσκολο ν' αποτρέψεις το παιδί σου από κάτι που συμμετέχουν όλοι.

 

Βασικά αυτό είναι το θέμα μου...πως στο καλό να το κάνω χωρίς να το κάνω να νιώσει μειονεκτικά?

 

.................................

 

 

Και ξανατονίζω : η υπερπροστασία δεν έχει να κάνει μόνο με το παιχνίδι. Ας το σκεφτούμε (εγώ το σκέφτομαι συχνά).

 

θα ήταν πολύ ενδιαφέρον πιστεύω να μιλήσουμε και για άλλες πτυχές...πολλές φορές έχουμε καποιες παγιωμένες τακτικές που δεν συνειδητοποιούμε πως είναι λάθος μέχρι κάτι να μας κάνει να το σκεφτούμε

 

Όσο για το χοροπηδητό στους καναπέδες, όλοι το έχουμε κάνει ως παιδιά. Έχει κάτι διασκεδαστικό. Όμως το βρίσκω πραγματικά επικίνδυνο και ότι δεν αξίζει το ρίσκο και για αυτό το απαγόρευα από την αρχή. Χωρίς να εισακούγομαι πάντα...

 

 

εγώ ας πούμε αυτό το επιτρέπω γιατί τον κάνει πολύ χαρούμενο και δεν το βρίσκω τόσο επικίνδυνο... καταλαβαίνω πως τα όρια του καθενός είναι υποκειμενικά...γι'αυτό έβαλα σαν παράδειγμα δυο περιστατικά που πραγματικά θεωρώ επικίνδυνα...φυσικά δε συζητάμε για απλές τσουλήθρες και μικρές σκάλες, αυτά κι εμένα ο δικός μου τα κάνει από πολύ μικρός μόνος.

 

Δεν νομίζω ότι οι γονείς που είναι πιο "χαλαροί" δεν έχουν και εκείνοι τους φόβους τους.

 

Αυτό εννοείται...δεν σημαίνει πως είναι αδιάφορος-μιλάμε πάντα για φυσιολογικές συνθήκες...αυτό πάντως που μ'ενδιαφέρει είναι να καταλάβω πως το βλέπει ένας πιο χαλαρός γονιός...πχ η αρια με βοήθησε πολύ με την περιγραφή της να αντιληφθώ πως σκέφτεται εκείνη

 

Βλέπω παιδιά που δεν ξέρουν ότι δεν πεταγόμαστε στο δρόμο και στο πάρκινγκ, επειδή το έχουν εντάξει και αυτό στις μυριάδες ανούσιες απαγορεύσεις που ακουνε καθημερινά...

 

Βλέπω παιδάκια 14 ετών παρέα μαζί να βγαίνουν στα malls είτε το ξέρουν οι γονείς τους είτε όχι και μου σηκώνεται η τρίχα... Πριν το καταλάβουμε θα είναι τα παιδιά μας σε αυτή τη θέση... Και θα πρέπει μόνα τους να διακρίνουν τους πραγματικούς κινδύνους και να μην παρασύρονται. Να προσέχουν τον εαυτό τους, την ασφάλειά τους, παίρνοντας τα όποια ρίσκα στη ζωή μας πάνε μπροστά...

 

αυτό είναι το σημαντικότερο

[Aeriko]

Φούμπι σαν κι εσένα είναι ο καλός μου.... και μέχρι που ΕΠΕΣΕ από την τσουλήθρα το παιδί ήμουν κι εγώ.... και το παιδί έπεσε από την τσουλήθρα ενώ το πρόσεχα... ήμουν στο τελείωμα για να το πιάσω. 12 μηνών. Κόλλησε το παπούτσι κατά την κατάβαση στην πλαστική τσουλήθρα και αντί να φύγει μπροστά που θα μπορούσα να το πιάσω έφυγε στο πλάι και έσκασε πάνω στα πετραδάκια. Δεν θες να σου περιγράψω πως ένιωσα. Σε τρεις μέρες ξαναπήγαμε σε κούνιες. Σε άλλες όμως. Σε αυτές τις κούνιες απλώς δεν ξαναπήγαμε... κι εκεί κατάλαβα ότι όσο και αν το προστατεύω το παιδί αν είναι να χτυπήσει θα χτυπήσει.... και την άφησα λίγο πιο ελεύθερη... και όσο μεγαλώνει χαλαρώνω και τα λουριά. Ναι είμαι πίσω της όταν ανεβαίνει σκαλιά και μπροστά της όταν κατεβαίνει αλλά δεν της το απαγορεύω. Στον παιδότοπο την αφήνω να τα βγάλει πέρα με τα μεγαλύτερα παιδιά που την τσαλαπατάνε (κυριολεκτικά) για να καταλαβαίνει τον κίνδυνο και όταν δυσανασχετεί και το βλέπω ή μου το λέει πάμε σε άλλο παιχνίδι. Έχει μάθει πλέον ότι όταν υπάρχουν μεγαλύτερα παιδιά κινδυνεύει και τα αποφεύγει.

 

Παρακολουθα το παιδί και θα βρεις τον τρόπο να του μεταδώσεις αυτό που θες και να κάνει και αυτό εκείνο που θέλει

[UFO]

είναι σαφές νομίζω ότι μιλάμε και πρατουμε ανάλογα με το

περιβάλλον

προσωπική μας σωματική αντοχή

παράδειγμα :

αν είμαι με τακούνι ε ...δεν αφήνω το 2χρονο -3χρονο να κάνει ότι γουστάρει γιατί αντικειμενικά δεν μπορώ να τρέξω να το πιάσω - σώσω

 

αν είμαι σε μεζονέτα και δνε έχει φροντιστεί να κλήσει με κάποιο τρόπο η σκάλα ή να υπάρχει εποπτεία στο άνω μερος και κάτω της σκάλας ... ε δεν θα με πεις και κουλ ...

 

Οι κανόνες ασφάλειας επίσης λένε ότι δεν αφήνουμε παιδιά ΚΑΤ των 5 ετών μονα τους σε δωμάτιο χωρίς εποτεία ( να θέλουμε να πάμε με το γράμμα )

 

cool ...

 

εγώ δεν το παίζω άνετη μαμα (είμαι ) ούτε και υπαρχει θεωρώ μάχη μεταξύ των cool μαμάδων και πιο ... πάνω από τα παιδιά μαμάδων !

υπάρχει το υπολογίζω το πειρβαλλον τους κυνδύνους και τον ευατό μου και προχωρώ ...!

όπως κάποιος που ξέρει καλό κολύμπι ή που ξέρει να σώσει ανθρώπους από πνηγμό θα αφήσει πιο λάσκα το παιδι του στην θαλασσα από κάποιον που δεν τον λες και δεινό κολυμβητή !

 

η μαμα μου πχ είναι πιο εύσωμη και είναι και και μιας ηληκίας αλφα η γυναίκα , ε ! εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να αφήσει να κάνει το παιδι ότι το αφήνω εγώ γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να αντιδράσει με τον ίδιο τρόπο με μένα

 

εγώ κάνω ένα βήμα και πιάνω το παιδι στον αέρα ( είμαι και λίγο σαν χταπόδι , έχω πιάσει σώσει το παιδι με πόδι χέρι κεφάλι )

η μανα μου δεν μπορεί !

αντικειμενικά

 

αν όμως νομίζεις ότι είσαι υπερπροστατευτική καθώς το παραδέχεσαι σημαίνει ότι κάπου έχει χαθεί το παιχνίδι της εμπιστοσύνης ήτε προς εσένα ήτε προς το παιδι

[marandnik]

Εγώ και ο άνδρας μου θεωρούμαστε από πολλούς πάρα πολύ χαλαροί γονείς. Έχω αντιμετωπίσει πολλές φορές φοβισμένο βλέμμα άλλων γονιών να με βλέπουν με γουρλωτά μάτια πιστεύοντας ότι θα πνιγεί το παιδί μου από το φαγητό ή το νερό, ότι θα πέσει από την ταρζανιά ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο.

 

Τι σκέφτομαι όταν είμαι "χαλαρή"; Πιθανόν ΤΙΠΟΤΑ! Όπως κάποιος γονιός φοβάται μια κατάσταση και δεν μπορεί να ελέγξει τον φόβο του έτσι και εγώ δεν φοβάμαι από την ίδια κατάσταση και δεν μπορώ να ελέγξω τον μη-φόβο μου.

 

Έχω παρατηρήσει κι εγώ αυτό που περιέγραψε η foubi. Ότι παιδιά των οποίων οι γονείς φοβούνται τείνουν να παθαίνουν περισσότερα ατυχήματα. Όμως δεν έχω καταλήξει για την πραγματική σχέση μεταξύ αιτίου και αιτιατού... Δηλαδή, είναι ο φόβος των γονιών που στερεί από τα παιδιά τη δυνατότητα να πειραματιστούν και να γίνουν πιο επιδέξια, επομένως παθαίνουν ατυχήματα; Ή μήπως οι γονείς απλά αναγνωρίζουν μια "αδυναμία" των παιδιών τους ή αντίθετα μια "επιδεξιότητά" τους και γι' αυτό φοβούνται ή δεν φοβούνται;

 

Από την εμπειρία μου μπορώ να πω ότι έχω συναντήσει πολλές περιπτώσεις γονιών που εντάσσονται στην δεύτερη κατηγορία και γι' αυτό δεν βιάζομαι να τους κρίνω ως υπερπροστατευτικούς ή αδιάφορους. Για μένα ο εγκέφαλος κάθε γονιού "τρέχει" ένα περίπλοκο υπολογιστικό πρόγραμμα, σαν αυτό του Σβατζενέικερ όταν υποδύονταν τον terminator.

 

Ξέρετε, αυτό που βλέπει τη σκάλα και τα παιδιά και εμφανίζει από δίπλα με πράσινα γράμματα:

 

subject1: 3years old weight: 30 pounds stability: 75%

location: stairs material: marble

 

subjetc2 approaching age:6years weight :52 pounds stability: 46%

DANGER

ALERT! ALERT!

 

Οπότε για το περιστατικό της σκάλας, ποτέ δεν θα μπορούσα να πω τι θα έκανα εγώ εκ των προτέρων, αν δεν ημουν μπροστά για να κρίνω τον κίνδυνο η ίδια.

 

Και αυτό άλλωστε είναι το μεγαλύτερο τεκμήριο της δικής μου "υπερπροστασίας". Αν και ΟΛΟΙ με θεωρούν υπερβολικά χαλαρή, εγώ θεωρώ τον εαυτό μου υπερπροστατευτικό γιατί έχω το θεματάκι μου, ότι δεν εμπιστεύομαι ποτέ τα παιδιά μου σε τρίτους. Για μένα είναι αδιανόητο να αφήσω τα παιδιά μου στην παιδική χαρά π.χ. με κάποια φίλη μου ή μόνα τους στο σπίτι κάποιου γείτονα, κ.λπ. Θεωρώ, ότι αυτοί δεν έχουν τα απαραίτητα δεδομένα για να "τρέξουν" σωστά το ίδιο πρόγραμμα. Οπότε αφήνω τα παιδιά μου ελεύθερα και χωρίς να φοβάμαι, αρκεί να είμαι εγώ μπροστά.

[MarcoPolo]

Mε καλυψε η αποπανω μου εχω παει σε σπιτι μεζονετα 15 μηνων ο Μαριος αλλα πιο γρηγορος απο τον ανεμο και χωρις καγκελο η σκαλα και εχω σχολιαστει απο τον οικοδεσποτη ως υπερβολικη που ημουν συνεχεια απο πισω του γιατι ετρεμα την σκαλα η οποια κατεβαινε ακρως επικινδυνη . Βεβαια το δικο του μωρο ηταν σε ριλαξ οποτε ηταν κουλ. Με ξανακαλεσανε και ρωτησα καγκελο βαλατε οχι μου λενε οποτε δεν μπορω να ξαναρθω απλα. Οταν ο γιος τους περπατησε αμεσως θεωρησαν φυσιολογικο να βαλουν προστατευτικο. Αλλα εκτος χορου εμενα με εβλεπαν υπερβολικη.

 

Σε αλλα σπιτια που τα νιωθω πιο ασφαλη ειμαι πιο κουλ. Δεδομενων των συνθηκων πραττω.

[kyra]

Βλέπω ανθρώπους που φοβούνται τα πάντα, στη ζωή τους γενικά, όχι πολλούς και αυτό τους μπλοκάρει...

 

...

 

Φυσικά! το θέμα δεν είναι η σκάλα!

Κάπου διάβασα ότι η φωνή της συνείδησής μας ως μεγάλοι, είναι η φωνή των γονιών μας, όταν είμασταν παιδιά.

Όταν τρέχει το παιδί μου και φοβάμαι μήπως πέσει, ποτέ δεν του λέω: Μην τρέχεις, θα πέσεις.

Τού λέω: Πρόσεχε πολύ!

Ίσως είναι πραγματικά ο τρόπος που μεγάλωσα.

Γενικά είναι άδικο να μεγαλώνεις με τόσο φόβο. Ικανοποιούμεως γονείς την φυσική μας τάση να προσέχουμε τα παιδιά μας, με τί κόστος όμως?

Ο λαός μας το λέει καλά: του φοβιτσιάρη η μάνα δεν φοβήθηκε ποτέ!:lol:

 

ΝΟμίζω δηλαδή ότι και οι cool και οι αγχωτικές μαμάδες, φοβόμαστε τα ίδια ακριβώς πράγματα. Απλά χειριζόμαστε διαφορετικά τους φόβους μας.

[foubi]

Κόλλησε το παπούτσι κατά την κατάβαση στην πλαστική τσουλήθρα και αντί να φύγει μπροστά που θα μπορούσα να το πιάσω έφυγε στο πλάι και έσκασε πάνω στα πετραδάκια.

 

αερικό περιττό να σου πω πως αν είχε γίνει αυτό αντί να μαζεύουν το παιδι θα μαζεύαν εμένα:oops:

.............................

 

Τι σκέφτομαι όταν είμαι "χαλαρή"; Πιθανόν ΤΙΠΟΤΑ! Όπως κάποιος γονιός φοβάται μια κατάσταση και δεν μπορεί να ελέγξει τον φόβο του έτσι και εγώ δεν φοβάμαι από την ίδια κατάσταση και δεν μπορώ να ελέγξω τον μη-φόβο μου.

 

....................................

 

Για μένα ο εγκέφαλος κάθε γονιού "τρέχει" ένα περίπλοκο υπολογιστικό πρόγραμμα, σαν αυτό του Σβατζενέικερ όταν υποδύονταν τον terminator.

 

Ξέρετε, αυτό που βλέπει τη σκάλα και τα παιδιά και εμφανίζει από δίπλα με πράσινα γράμματα:

 

subject1: 3years old weight: 30 pounds stability: 75%

location: stairs material: marble

 

subjetc2 approaching age:6years weight :52 pounds stability: 46%

DANGER

ALERT! ALERT!

 

Οπότε για το περιστατικό της σκάλας, ποτέ δεν θα μπορούσα να πω τι θα έκανα εγώ εκ των προτέρων, αν δεν ημουν μπροστά για να κρίνω τον κίνδυνο η ίδια.

 

Και αυτό άλλωστε είναι το μεγαλύτερο τεκμήριο της δικής μου "υπερπροστασίας". Αν και ΟΛΟΙ με θεωρούν υπερβολικά χαλαρή, εγώ θεωρώ τον εαυτό μου υπερπροστατευτικό γιατί έχω το θεματάκι μου, ότι δεν εμπιστεύομαι ποτέ τα παιδιά μου σε τρίτους. Για μένα είναι αδιανόητο να αφήσω τα παιδιά μου στην παιδική χαρά π.χ. με κάποια φίλη μου ή μόνα τους στο σπίτι κάποιου γείτονα, κ.λπ. Θεωρώ, ότι αυτοί δεν έχουν τα απαραίτητα δεδομένα για να "τρέξουν" σωστά το ίδιο πρόγραμμα. Οπότε αφήνω τα παιδιά μου ελεύθερα και χωρίς να φοβάμαι, αρκεί να είμαι εγώ μπροστά.

 

marandink νομίζω πως δε θα μπορούσε κανείς να το περιγράψει καλύτερα...

 

 

...................

Όταν τρέχει το παιδί μου και φοβάμαι μήπως πέσει, ποτέ δεν του λέω: Μην τρέχεις, θα πέσεις.

Τού λέω: Πρόσεχε πολύ!

 

άλλο ένα ερωτημα λοιπόν...όταν του λέμε πρόσεχε! -δεν είναι σαν να μεταθέτουμε την ευθύνη σ'εκείνο? ...θα μου πεις αυτός είναι ο σκοπός ...να μάθει να είναι υπεύθυνο για τις πράξεις του...δεν ξερω κι εγώ έτσι του λέω αλλά κατι δε μου κάθεται καλά όταν το κάνω...

[foubi]

Mε καλυψε η αποπανω μου εχω παει σε σπιτι μεζονετα 15 μηνων ο Μαριος αλλα πιο γρηγορος απο τον ανεμο και χωρις καγκελο η σκαλα και εχω σχολιαστει απο τον οικοδεσποτη ως υπερβολικη που ημουν συνεχεια απο πισω του γιατι ετρεμα την σκαλα η οποια κατεβαινε ακρως επικινδυνη . Βεβαια το δικο του μωρο ηταν σε ριλαξ οποτε ηταν κουλ. Με ξανακαλεσανε και ρωτησα καγκελο βαλατε οχι μου λενε οποτε δεν μπορω να ξαναρθω απλα. Οταν ο γιος τους περπατησε αμεσως θεωρησαν φυσιολογικο να βαλουν προστατευτικο. Αλλα εκτος χορου εμενα με εβλεπαν υπερβολικη.

 

Σε αλλα σπιτια που τα νιωθω πιο ασφαλη ειμαι πιο κουλ. Δεδομενων των συνθηκων πραττω.

 

marco μου για μένα αυτό είναι απόλυτα νορμάλ αντίδραση... εννοείται πως πάντα κρίνουμε τις καταστάσεις όπως λέει και το ούφο παραπάνω... εγώ κόλλησα με το συγκεκριμένο περιστατικό γιατί σκέφτομαι δε μπορεί δέκα μαμάδες να είναι λάθος κι εγώ μόνο σωστή... όσο όμως κι αν το σκέφτομαι πάλι το ίδιο θα έκανα...ίσως να ακολουθούσα τη πρόταση των κοριτσιών να πάω για λίγο μαζί του να του φύγει ο καημός...έλα όμως που είναι και άντρας και δε θέλει και τη μαμά μαζί

[katerinak]

τι σημαινει η λεξη "προσεχε " σε ενα παιδι;συνηθως οχι πολλα πραγματα.αν ομως πουμε πιασου αν θες απο τα καγκελα η μπορεις να τρεχεις αλλα λιγο πιο σιγα ειναι πολυ διαφορετικο κ αποτελεσματικο!

[foubi]

τι σημαινει η λεξη "προσεχε " σε ενα παιδι;συνηθως οχι πολλα πραγματα.αν ομως πουμε πιασου αν θες απο τα καγκελα η μπορεις να τρεχεις αλλα λιγο πιο σιγα ειναι πολυ διαφορετικο κ αποτελεσματικο!

 

πολύ σωστή!

[kyra]

 

άλλο ένα ερωτημα λοιπόν...όταν του λέμε πρόσεχε! -δεν είναι σαν να μεταθέτουμε την ευθύνη σ'εκείνο? ...θα μου πεις αυτός είναι ο σκοπός ...να μάθει να είναι υπεύθυνο για τις πράξεις του...δεν ξερω κι εγώ έτσι του λέω αλλά κατι δε μου κάθεται καλά όταν το κάνω...

 

Βρε κορίτσια, δεν είπα ότι του λέμε 'πρόσεχε' και φεύγουμε. Εννοείται ότι είμαστε εκεί και το βοηθάμε. Το πρόσεχε έχει την έννοια ότι δεν προδικάζουμε ότι θα αποτύχει.

 

Όταν κάτι ειναι πάνω από τις δυνάμεις του παιδιού, δεν του επιτρέπουμε έτσι κι αλλιώς να το κάνει.

Όταν του λέμε 'πρόσεχε' σημαίνει:

Αυτό που κάνεις είναι ελαφρώς επικίνδυνο. ΜΠΟΡΕΙΣ όμως να το καταφέρεις αν βάλεις τα δυνατά σου για να το καταφέρεις. Μην το πάρεις αψήφιστα.

Το 'θα πέσεις κάτω' είναι προάγγελος αποτυχίας. Εγώ έχω πάρει αρκετά ρίσκα στη ζωή μου και ακούω πάντα την φωνή των γονιών μου να μου λένε 'πρόσεχε'. Δεν ξέρω τί θα έκανα αν άκουγα να μου λένε 'θα γκρεμοτσακιστείς'.

 

 

Το τί σημαίνει 'πρόσεχε' σε ένα παιδί,katerinak είναι εύκολο να το δοκιμάσεις. Εμένα τα παιδιά μου αντιδρούν με πολλούς τρόπους. Σε κάποιες περιπτώσεις ζητούν βοήθεια, οπότε του δείχνω πώς να κατεβαίνει με ασφάλεια. Σε άλλες περιπτώσεις χαλαρώνουν και κοιτάζουν γύρω 'προσεκτικά. Σίγουρα πάντως αισθάνονται ότι πρέπει ΚΑΠΩΣ να αλλάξουν κάτι.

Σας προτείνω να το δοκιμάσετε πάντως. Θα εκπλαγείτε.

[Aeriko]

αερικό περιττό να σου πω πως αν είχε γίνει αυτό αντί να μαζεύουν το παιδι θα μαζεύαν εμένα:oops:

 

Μην το λες... έτσι πίστευα κι εγώ μέχρι που έγινε! Και αυτο που έγινε ήταν η καλύτερη απάντηση στην προστασία που νόμιζα πως της παρείχα! Την πάτησε από έναν εκπληκτικά αστάθμητο παράγοντα: συνδυασμός λαστιχένιου παπουτσιού κόντρα σε πλαστική τσουλήθρα! Ε δεν το είχε σκεφτεί ο προγραμματισμένος εγκέφαλο αυτό (μαραντνικ ακόμα γελάω ) Επίσης έχω να σου πω ότι από τότε όταν το παιδί πέφτει έγινα πιο 'αναίσθητη'! Δεν τρέχω αμέσως... περιμένω να δω αντίδραση... αν κλάψει πάω να δω αν χτύπησε ή αν απλώς τρόμαξε... και τις περισσότερες φορές το πέσιμό της συνοδεύεται από τη φωνή μου "πάρτην πάλι κάτω" Αλλά έμαθε να πέφτει χωρίς να χτυπάει με αυτό τον τρόπο και να μην τρομάζει όταν πέφτει.

[kourkoumpini]

δεν ξερω αν ανηκω στις "χαλαρες" μαμαδες. μαλλον οχι αλλα νομιζω οτι ειναι θεμα συνθηκων καθε φορα το πώς θα αντιδράσω. μεσα στο σπιτι ειμαι πιο χαλαρη γιατι ξερω και εγω και ο μικρος τι θα κανει, με τι θα παιξει ακριβως και γενικα πώς θα αντιδρασει. οποτε απλα λεω "προσεχε πώς θα κατεβεις απο τον καναπε/καρεκλα" κτλ. και γενικα μεσα το σπιτι αφηνω λιγο πιο λασκα τα λουρια. εξαλλου δεν ειναι και ιδιαιτερα υπακουος παντα. επισης του εξηγω τον κινδυνο. "προσεχε με το συρταρι γιατι μπορει να πεσει στα ποδια σου και να σου τα σπασει, ή θυμασαι που εριξες το συρταρι στο ποδι της μαμας και της το ραγισες;"

(αληθεια αυτο που τους λετε κατι και το κανουν πώς το πετυχαινετε; γιατι εμας ειναι αρκετα ισχυρογνωμων και αμα θελει κατι κανει οτι δεν ακουει)

εξω απο το σπιτι δεν τον αφηνουμε γιατι δεν ξερουμε ακριβως πώς μπορει να αντιδρασει. θελει να αφηνει το χερι μας στην πλατεια για παραδειγμα. ακομα και στα σπιτια των γιαγιαδων δεν τον αφηνουμε γιατι δεν ξερει ακριβως το μερος και δεν ειναι καταλληλα διαμορφωμενα. εχουν αντικειμενα στις ακρες απο τα τραπεζια, δεν εχουν ασφαλειες στις πριζες και παει λεγοντας. επισης, οπως ειπε και μια κοπελα πιο πανω, δεν τον αφηνω σε τριτους (ουτε στις γιαγιαδες ποτε) οι οποιοι εκ των πραγματων και των συνθηκων δεν μπορουν να προβλεψουν την αντιδραση του και τη σκανταλια του.

[foubi]

Το τί σημαίνει 'πρόσεχε' σε ένα παιδί,katerinak είναι εύκολο να το δοκιμάσεις. Εμένα τα παιδιά μου αντιδρούν με πολλούς τρόπους. Σε κάποιες περιπτώσεις ζητούν βοήθεια, οπότε του δείχνω πώς να κατεβαίνει με ασφάλεια. Σε άλλες περιπτώσεις χαλαρώνουν και κοιτάζουν γύρω 'προσεκτικά. Σίγουρα πάντως αισθάνονται ότι πρέπει ΚΑΠΩΣ να αλλάξουν κάτι.

Σας προτείνω να το δοκιμάσετε πάντως. Θα εκπλαγείτε.

 

kyra τα παιδάκια σου τι ηλικία έχουν? το ρωτάω αυτό γιατί αν πεις στο δίχρονο ή τριχρονο πρόσεχε ή που θα σε γράψει ή που θα μαζευτει νομίζοντας πως κάνει κάτι κακό...το δικό μου τουλάχιστον...εξαρτάται από το ποιος θα το πει και με ποιο τρόπο...τη μάνα μου πχ που είναι όλο απαγορεύσεις την γράφει κανονικότατα...σ'εμένα μάλλον ζυγίζει την αντίδραση και πράττει αναλόγως....

 

Μην το λες... έτσι πίστευα κι εγώ μέχρι που έγινε! Και αυτο που έγινε ήταν η καλύτερη απάντηση στην προστασία που νόμιζα πως της παρείχα! Την πάτησε από έναν εκπληκτικά αστάθμητο παράγοντα: συνδυασμός λαστιχένιου παπουτσιού κόντρα σε πλαστική τσουλήθρα! Ε δεν το είχε σκεφτεί ο προγραμματισμένος εγκέφαλο αυτό (μαραντνικ ακόμα γελάω ) Επίσης έχω να σου πω ότι από τότε όταν το παιδί πέφτει έγινα πιο 'αναίσθητη'! Δεν τρέχω αμέσως... περιμένω να δω αντίδραση... αν κλάψει πάω να δω αν χτύπησε ή αν απλώς τρόμαξε... και τις περισσότερες φορές το πέσιμό της συνοδεύεται από τη φωνή μου "πάρτην πάλι κάτω" Αλλά έμαθε να πέφτει χωρίς να χτυπάει με αυτό τον τρόπο και να μην τρομάζει όταν πέφτει.

 

αερικό μου μια μέρα είμασταν παιδική εγώ, ο μικρός και το μωρό αγκαλιά -θα ήταν δυο μηνών...έπαιζε ο μικρός με ένα πιτσιρικάκι και γυρίζαν μια ρόδα μεγάλη που κανονικά θα έπρεπε να είναι σταθερή...ξαφνικά ν'αρχίσει ο μικρός να ουρλιάζει...είχαν μαγκώσει τα δάχτυλα του μέσα....πως δεν βρόντηξα το μωρό κάτω είναι θαύμα:oops::oops:... άρχισα να ουρλιάζω σαν υστερική...ο καημένος τρόμαξε πιο πολύ απ'τη δική μου αντίδραση παρά από αυτό που του συνέβει...

 

περιττό να σας πω πόσο ρεζίλι έγινα...το θέμα είναι πως μετά ήμουν κομμάτια...μέχρι εκείνη τη στιγμή ποτέ δεν είχα αντιδράσει έτσι...και ξαφνικά έγινα η μαμά μου:shock:...από τότε προσπαθώ να ελέγξω την όποια αντίδραση μου...γιατί δεν έχουμε και πολλές παιδικές για να τις αποφεύγω:D:D.

 

 

kourkoumpini τώρα είδα πως είσαι εγκυούλα. Με το καλό!!!

[kourkoumpini]

ευχαριστω πολυ φουμπι.

παντως εχω να προσθεσω οτι με την εγκυμοσυνη χαλαρωσα αναγκαστικα γιατι δεν μπορω να ειμαι συνεχεια απο πανω του, με την εννοια του να τον εχω αγκαλια η να καθομαι μαιζι του στο πατωμα κτλ. καθομαι στον καναπε και τον βλεπω.

 

επισης τις τουμπες δεν τις γλιτωσαμε αλλα ευυχως εινια λιγες και ελαφριες. ε κοπανηθηκε λιγο στο τραπεζακι, λιγο στην πορτα... αλλα ενταξει. του λεω "εκανες μπουμ;" αμα κλαψει τον παιρνω αγκαλια και του λεω "παει το μπουμ, παει".

 

μονο μια φορα επεσε απο την καρεκλα γιατι γλιστρισε. γυρισα να παρω μια μπλουζα απο τη συσρταριερα και τον βλεπω κατω να κλαιει. ευτυχως δεν επαθε τιποτα. τον παρακολουθουσα εννοειεται για 2 24ωρα κτλ αλλα οκ. και απο τοτε το εκμεταλλευοαι "θυμασαι που επεσες απο την καρεκλα; προσεχε να μην πεσεις και χυπησεις και κλαις".

[arleta]

Οταν ο γιος τους περπατησε αμεσως θεωρησαν φυσιολογικο να βαλουν προστατευτικο. Αλλα εκτος χορου εμενα με εβλεπαν υπερβολικη.

 

Σε αλλα σπιτια που τα νιωθω πιο ασφαλη ειμαι πιο κουλ. Δεδομενων των συνθηκων πραττω.

 

 

αυτο ειναι σωστο.... αν δεν ζησεις μια κατάσταση ποτε δε μπορείς να καταλάβεια απόλυτα....

[arleta]

τι σημαινει η λεξη "προσεχε " σε ενα παιδι;συνηθως οχι πολλα πραγματα.αν ομως πουμε πιασου αν θες απο τα καγκελα η μπορεις να τρεχεις αλλα λιγο πιο σιγα ειναι πολυ διαφορετικο κ αποτελεσματικο!

 

ω ναι!!!!!! πολυ σωστο κι αυτο!!!!!

απλα πολλες φορες βλεποντας ενα κινδυνο, φωναζεις αυτο που σου ερχεται πρωτο στο μυαλο, κι αυτο ειναι το "προσεχε"

[katerinak]

ω ναι!!!!!! πολυ σωστο κι αυτο!!!!!

απλα πολλες φορες βλεποντας ενα κινδυνο, φωναζεις αυτο που σου ερχεται πρωτο στο μυαλο, κι αυτο ειναι το "προσεχε"

 

otan hmoyn egkyow k kaue fora poy perpatoysa akoyga to prosexe thw manaw moy me ekneyrize!fantazomai oti k emeiw ekneyrizoyme ta paidia!

[agentP]

marandnick, πολύ καλό, χαλαρή μαμά τερμινέιτορ

Εγώ σταμάτησα να τρέχω από πίσω τους περισσότερο από μοιρολατρεία...

- Βρέθηκα πολύ γρήγορα από το ένα μωρό στα δύο μικρά παιδιά, οπότε αναγκάστηκα να εμπιστευθώ το "μεγάλο" για να προσέχω το μικρό.

- Όσες φορές χτύπησαν εγώ ήμουν από πάνω τους και τους πρόσεχα, οπότε κατάλαβα ότι το αποτέλεσμα δεν διαφέρει και πολύ, είτε είμαι εκεί είτε όχι...

- Ο άντρας μου είναι πολύ χαλαρός, εμένα μου φαίνεται ότι αγνοεί τον κίνδυνο. Μπαμπάς και παιδιά διασκέδαζουν κι εγώ κάνω αναπνοές για να ηρεμήσω, αλλιώς θα είμαι η υστερική της οικογένειας.

- Προσπαθώ να μη βάζω στο μυαλό μου το κακό, έχω τόσα πολλά πράγματα για ν΄ανησυχώ, που αν αρχίσω να επεξεργάζομαι το κατά περίπτωση κακό σενάριο θα σαλτάρω, γι αυτό προσπαθώ συνειδητά να μην σκέφτομαι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί.

Απλώς είμαι κάπου εκεί γύρω και ό,τι προλάβω...

[sevoula]

δεν έχω χρόνο να τα διαβάσω όλα, αλλά σε παιδότοπο που το δικό μου ταλιμπανάκι κάνει τσουλήθρα από μέρος που δεν είναι τσουλήθρα......!!!!!, κάθετο κ ψηλά, θα είμαι από δίπλα του κ θα την κρατάω κιόλας αν λοξοδρομήσει! δεν θα της πω να μην το κάνει αυτό που έχει στο μυαλό της, κι ας είναι εντελώς γιούχου! αλλά καφέ δεν θα έπινα ούτε θα καθόμουν να τσατάρω αμέριμνη στο χώρο!

προτιμώ να είναι το παιδί μου καλά κ ας με χαρακτηρίσουν, ας χάσω χρόνο από την ξεκούρασή μου-διασκέδασή μου, ...

σιγά μην το άφηνα σε άλλο όροφο με σκάλα αφύλακτη! κ με τόσα παιδάκια να είναι εκτός ελέγχου!

ένστικτο κ ανασφάλεια;

λέξεις!

θέλω το παιδί να είναι ασφαλές!

μέχρι τα 3 το παιδί μπορεί να έχει τους πιο άσχημους..............για να μην πω τίποτα άλλο τραυματισμούς! τότε πρέπει να προσέξουμε. αλλιώς πάει πεταξε!

υπάρχει βέβαια πάντα κ η προοπτική του όσκαρ καλύτερης μαμάς!

προτιμώ το παιδί μου αρτιμελές!

 

υ.γ. να πω ότι σε πολλές περιπτώσεις με χαρακτηρίζουν αναίσθητη, καθώς το παιδί έχει κάνει ανάποδη τούμπα από τραπέζι σαλονιού κ έσκασε με το κεφάλι στο μάρμαρο κ ήμουν ένα βήμα πριν το καρδιακό, αλλά επειδή το έχω δει το εργο τόσες φορές!

αν δεν τα κάνει εκείνη την ώρα τα παλαβά της θα τα κάνει κάποια άλλη στιγμή που δεν θα είμαι τόσο δίπλα της...έχω μαθει κ ζω με το χαρακτήρα της!

σε όσα αντέχω!

σε άλλα είναι απάλευτη, σε άλλα είμαι εγώ απάλευτη!

εγώ είμαι η μάνα της κ αυτό είναι το παιδί μου.

εγώ θα μάθω το παιδί μου κ μέσα από αυτό θα γίνω καλύτερη κ το ζουζούνι μου θα μάθει τη μαμά του κ μεσα από εμένα θα εξελιχθεί σε αυτό που μπορεί-θέλει!

εύχομαι να γίνει καλύτερή μου σε όλα!

μάκια!