Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Επιστροφή στην δουλειά


Phani

Recommended Posts

Αχ πώς σας καταλαβαίνω... 1η Σεπτεμβρίου γυρίζω στη δουλειά κι ο μικρός 14 μηνών θα ξεκινήσει παιδικό. :-(

 

Προσπαθώ να σκεφτώ τα θετικά της υπόθεσης, ότι θα κοινωνικοποιηθεί, θα περνάει ωραία, θα είναι και stand by οι παππούδες να τον πάρουν αν χρειστεί, αλλά τρέμω την πρώτη μέρα που θα τον αφήσω και θα φύγω. Εδώ στα μαγαζιά πήγα προχτες χωρίς το παιδί και μου έλειπε - έβλεπα άλλα μωρά στα καροτσάκια και σκεφτόμουν "πού το άφησα εγώ το παιδί μου;" (στη γιαγιά του και περνούσε παραδεισένια, άλλο αυτό...)

 

Μάλλον περνάμε εξ ίσου μεγάλο σοκ αποχωρισμού με τα παιδάκια μας επιστρέφοντας στη δουλειά-δεν είναι και λίγο από εκεί που ήμασταν όλη μέρα μαζί να τον βλέπω μόνο απ' το μεσημέρι και μετά... :-(

27pzp3.png

 

qIUIp2.png

Link to comment
Share on other sites

  • 3 χρόνια μετά...

Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 86
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Επαναφέρω το θέμα .. έχω εάν αγοράκι 8 μηνών και σε 2,5 μήνες επιστρέφω στην δουλειά μου με πλήρες ωράριο μια και το εξαγόρασα σε άδεια μητρότητας ... οποτε  σε σχεδόν 3 μήνες θα πρέπει να φεύγω το πρωί στις 8 από το σπίτι και μέχρι να επιστρέψω σπίτι θα έχει πάει 5+ 

Το μωρό θα το φροντίζουν οι γονείς μου τους οποίος και αυτό τους αναγνωρίζει τους κανει χαρές και δείχνει να τους αγαπάει . Επειδή μέχρι στιγμής δεν έχει κάτσει μαζί τους πάνω από ένα τρίωρο που τον έχουμε αφήσει για να πάμε κάπου θα αρχίσω σταδιακά να τον αφήνω κάποιες ώρες για να συνηθίζει . Το πρόβλημα μου είναι συναισθηματικό όσο και να ακούγεται άσχημο από τώρα η σχέση ότι θα τον αφήνω νου δημιουργεί ενοχές και με στεναχωρεί έχω συνηθίσει τόσο καιρό που τον έχω συνέχεια δίπλα μου και αισθάνομαι ότι θα μου λείπει πολύ επίσης φοβάμαι μην με ζητάει και κλαίει και μην νιώθει ότι τον εγκατέλειψα κλπ το ξέρω ότι ακούγομαι μελό αλλά θα ήθελα τις εμπειρίες σας 

Link to comment
Share on other sites

Εγώ επέστρεψα στη δουλειά μου στις 20 μέρες αρχικά 2 μέρες την εβδομάδα και όταν ο μπεμπουλης μου ήταν 3 μηνών όλη την εβδομάδα.Σαφως αισθάνθηκα τύψεις αλλά ήξερα ότι θα τον προσέχει η μαμά μου και κάπως ηρεμουσα.λιγο δύσκολο στην αρχή αλλά θα προσαρμοστείς.Το γέλιο του όταν θα γυρνάς σπίτι θα σε κάνει να τα ξεχνάς όλα.

5 ώρες πρίν, Evouni είπε:

Επαναφέρω το θέμα .. έχω εάν αγοράκι 8 μηνών και σε 2,5 μήνες επιστρέφω στην δουλειά μου με πλήρες ωράριο μια και το εξαγόρασα σε άδεια μητρότητας ... οποτε  σε σχεδόν 3 μήνες θα πρέπει να φεύγω το πρωί στις 8 από το σπίτι και μέχρι να επιστρέψω σπίτι θα έχει πάει 5+ 

Το μωρό θα το φροντίζουν οι γονείς μου τους οποίος και αυτό τους αναγνωρίζει τους κανει χαρές και δείχνει να τους αγαπάει . Επειδή μέχρι στιγμής δεν έχει κάτσει μαζί τους πάνω από ένα τρίωρο που τον έχουμε αφήσει για να πάμε κάπου θα αρχίσω σταδιακά να τον αφήνω κάποιες ώρες για να συνηθίζει . Το πρόβλημα μου είναι συναισθηματικό όσο και να ακούγεται άσχημο από τώρα η σχέση ότι θα τον αφήνω νου δημιουργεί ενοχές και με στεναχωρεί έχω συνηθίσει τόσο καιρό που τον έχω συνέχεια δίπλα μου και αισθάνομαι ότι θα μου λείπει πολύ επίσης φοβάμαι μην με ζητάει και κλαίει και μην νιώθει ότι τον εγκατέλειψα κλπ το ξέρω ότι ακούγομαι μελό αλλά θα ήθελα τις εμπειρίες σας 

 

Link to comment
Share on other sites

6 ώρες πρίν, Evouni είπε:

Επαναφέρω το θέμα .. έχω εάν αγοράκι 8 μηνών και σε 2,5 μήνες επιστρέφω στην δουλειά μου με πλήρες ωράριο μια και το εξαγόρασα σε άδεια μητρότητας ... οποτε  σε σχεδόν 3 μήνες θα πρέπει να φεύγω το πρωί στις 8 από το σπίτι και μέχρι να επιστρέψω σπίτι θα έχει πάει 5+ 

Το μωρό θα το φροντίζουν οι γονείς μου τους οποίος και αυτό τους αναγνωρίζει τους κανει :)χαρές και δείχνει να τους αγαπάει . Επειδή μέχρι στιγμής δεν έχει κάτσει μαζί τους πάνω από ένα τρίωρο που τον έχουμε αφήσει για να πάμε κάπου θα αρχίσω σταδιακά να τον αφήνω κάποιες ώρες για να συνηθίζει . Το πρόβλημα μου είναι συναισθηματικό όσο και να ακούγεται άσχημο από τώρα η σχέση ότι θα τον αφήνω νου δημιουργεί ενοχές και με στεναχωρεί έχω συνηθίσει τόσο καιρό που τον έχω συνέχεια δίπλα μου και αισθάνομαι ότι θα μου λείπει πολύ επίσης φοβάμαι μην με ζητάει και κλαίει και μην νιώθει ότι τον εγκατέλειψα κλπ το ξέρω ότι ακούγομαι μελό αλλά θα ήθελα τις εμπειρίες σας 

Οι συνθήκες που περιγράφεις ταιριάζουν πολύ με τις δικές μου, οπότε πιθανό η εμπειρία μου από την επιστροφή στη δουλειά να σου φανεί χρήσιμη. Γύρισα στο γραφείο μόλις η κόρη μου έκλεισε τους 10 μήνες. Την αφήνω τα πρωινά στους γονείς μου με τους οποίους είχε από πολύ μωρό μεγάλη οικειότητα, δεν την είχαμε αφήσει όμως ούτε εμείς πολλές ώρες μόνη μαζί τους πριν γυρίσω στη δουλειά. Εγώ είχα και έχω ακόμα μητρικό ωράριο που σημαίνει ότι μαζί με τις μετακινήσεις λείπω γύρω στις 7 ώρες από κοντά της, μπορεί και λίγο παραπάνω αν πέσω σε κίνηση ή αργήσω να φύγω. Είχα επίσης και εγώ από πολύ νωρίς ενοχές και άγχος που την αφήνω παρόλο που οι παππουδες είναι πολύ ενθουσιώδεις και ξέρω ότι παίζουν πολύ μαζί της και περνάει καλά.

Τις πρώτες μέρες που την άφησα έδειχνε όντως να περνάει πολύ ωραία με τους γονείς μου, αλλά όταν γύριζα έβλεπα τη λαχτάρα στο προσωπάκι της. Κολλούσε κυριολεκτικά πάνω μου. Όσο όμως περνούσαν οι μέρες και η μικρή αντιλαμβανόταν ότι αυτό γίνεται συνήθεια, ο ενθουσιασμός άρχισε να φθίνει και μετά από λίγο βρέθηκα ανοίγοντας την πόρτα, αντιμέτωπη με ένα μωρό που δε με κοίταζε καν, ζητούσε επιδεικτικά την αγκαλιά του παππού ή της γιαγιάς ή έπαιζε μαζί τους χωρίς να μου δίνει καν σημασία. Σαφέστατα είχε θυμό που την άφηνα. Χρειάζονταν 5-10 λεπτά να της μιλάω και να την παίζω για να ασχοληθεί μαζί μου και όταν πήγαινα να της βάλω το μπουφάν για να φύγουμε έκλαιγε και χτυπιώταν αναζητώντας τους παππούδες. Με το που την έβαζα στο αυτοκίνητο ηρεμούσε και την υπόλοιπη μέρα είμασταν μέλι- γάλα. Εκείνη την περίοδο που κρατησε 2-3 βδομάδες νομίζω, ήμουν σε απελπιστική κατάσταση. Με έπιανε το παράπονο και δεν ήταν λίγες οι φορές που γυρνώντας από τους γονείς μου στο σπίτι, με το μωρό στο αυτοκίνητο, με είχαν πάρει τα ζουμιά οδηγώντας. Με τον καιρό η μικρή συνήθισε, ο θυμός πέρασε και πλέον δείχνει χαρούμενη με το πρόγραμμά της.

Σου τα γράφω όλα αυτά για να μην απελπιστείς όπως εγώ, η σχέση σου με το παιδί δεν κινδυνεύει, είναι όλα παροδικά. Μετά από σχεδόν 5 μήνες και έχοντας προσαρμοστεί τόσο εγώ όσο και η μικρή στη νέα καθημερινότητα, νιώθω ότι αναπληρώνω κατά κάποιο τρόπο τις "χαμένες" ώρες της δουλειάς με πολύ παιχνίδι και απασχόληση με το παιδί όλη την υπόλοιπη ημέρα. Η λαχτάρα μου δε να τη δώ αφού μου λείπει όλο το πρωί, νιώθω ότι με έχει κάνει πιο ενθουσιώδη και δημιουργική μαμά.

Πολλά έγραψα, δεν ξέρω αν σε κούρασα. Για οποιαδήποτε άλλη απορία είμαι εδώ :)

Link to comment
Share on other sites

20 ώρες πρίν, Evouni είπε:

Επαναφέρω το θέμα .. έχω εάν αγοράκι 8 μηνών και σε 2,5 μήνες επιστρέφω στην δουλειά μου με πλήρες ωράριο μια και το εξαγόρασα σε άδεια μητρότητας ... οποτε  σε σχεδόν 3 μήνες θα πρέπει να φεύγω το πρωί στις 8 από το σπίτι και μέχρι να επιστρέψω σπίτι θα έχει πάει 5+ 

Το μωρό θα το φροντίζουν οι γονείς μου τους οποίος και αυτό τους αναγνωρίζει τους κανει χαρές και δείχνει να τους αγαπάει . Επειδή μέχρι στιγμής δεν έχει κάτσει μαζί τους πάνω από ένα τρίωρο που τον έχουμε αφήσει για να πάμε κάπου θα αρχίσω σταδιακά να τον αφήνω κάποιες ώρες για να συνηθίζει . Το πρόβλημα μου είναι συναισθηματικό όσο και να ακούγεται άσχημο από τώρα η σχέση ότι θα τον αφήνω νου δημιουργεί ενοχές και με στεναχωρεί έχω συνηθίσει τόσο καιρό που τον έχω συνέχεια δίπλα μου και αισθάνομαι ότι θα μου λείπει πολύ επίσης φοβάμαι μην με ζητάει και κλαίει και μην νιώθει ότι τον εγκατέλειψα κλπ το ξέρω ότι ακούγομαι μελό αλλά θα ήθελα τις εμπειρίες σας 

Evouni σε καταλαβαίνω απόλυτα! Στην ίδια ηλικία ακριβώς επέστεψα και 'γω στη δουλειά και στα δύο μου παιδιά και μάλιστα με ίδιο ακριβώς ωράριο με το δικό σου. Τον πρώτο καιρό το μυαλό μου ήταν συνέχεια στο παιδί. Αν έφαγε, πόσο έφαγε, αν κοιμήθηκε και πόσο, αν έβηξε, αν φταρνίστηκε, αν με ψάχνει,............... Σιγά-σιγά όμως αρχίζεις και συνηθίζεις. Το παιδάκι αν είναι στη φροντίδα των ανθρώπων που το αγαπάνε και το νοιάζονται πιστεύω θα περνάει καλά. Λες ότι θα το φροντίζει η μητέρα σου, τι καλύτερο για το μωράκι ειδικά αν το 'χει και παιδαγωγικά με τα παιδιά και έχει και όρεξη για βόλτες και παιχνίδι, νομίζω όλα θα πάνε καλά, θα δεις.

 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

20 ώρες πρίν, Evouni είπε:

Επαναφέρω το θέμα .. έχω εάν αγοράκι 8 μηνών και σε 2,5 μήνες επιστρέφω στην δουλειά μου με πλήρες ωράριο μια και το εξαγόρασα σε άδεια μητρότητας ... οποτε  σε σχεδόν 3 μήνες θα πρέπει να φεύγω το πρωί στις 8 από το σπίτι και μέχρι να επιστρέψω σπίτι θα έχει πάει 5+ 

Το μωρό θα το φροντίζουν οι γονείς μου τους οποίος και αυτό τους αναγνωρίζει τους κανει χαρές και δείχνει να τους αγαπάει . Επειδή μέχρι στιγμής δεν έχει κάτσει μαζί τους πάνω από ένα τρίωρο που τον έχουμε αφήσει για να πάμε κάπου θα αρχίσω σταδιακά να τον αφήνω κάποιες ώρες για να συνηθίζει . Το πρόβλημα μου είναι συναισθηματικό όσο και να ακούγεται άσχημο από τώρα η σχέση ότι θα τον αφήνω νου δημιουργεί ενοχές και με στεναχωρεί έχω συνηθίσει τόσο καιρό που τον έχω συνέχεια δίπλα μου και αισθάνομαι ότι θα μου λείπει πολύ επίσης φοβάμαι μην με ζητάει και κλαίει και μην νιώθει ότι τον εγκατέλειψα κλπ το ξέρω ότι ακούγομαι μελό αλλά θα ήθελα τις εμπειρίες σας 

 

Οι πρώτες μέρες θα είναι κάπως δύσκολες αλλά μετά θα συνηθίσεις κ εσύ και το μωράκι σου. Κι εγώ τον πρώτο μου γιο τον άφησα όταν ήταν 10 μηνών κ τον 2ο μου γιο όταν ήταν 3 μηνών κ ο μεγάλος ήταν τότε 21 μηνών. Τους άφησα σε πολύ κοντινό συγγενικό πρόσωπο κ όλα καλά. 

Να σκέφτεσαι ότι είσαι τυχερή που έχεις τους γονείς σου. Άλλες μητέρες τα αφήνουν είτε σε παιδικούς σταθμούς είτε σε κυριολεκτικά "ξένα" χέρια, το οποίο προσθέτει άλλο ένα άγχος...... 

Link to comment
Share on other sites

@Evouni  Στη δουλειά μου πήγα επτά μέρες μετά την γέννα για λίγες ώρες έτσι ώστε να κλείσω κάποιες εκκρεμότητες, στις 20 μέρες 2-3 μέρες την εβδομάδα και απο 40 ημερών πλήρες ωράριο. Καθημερινά ζητούσα ενημέρωση για το τι συμβαίνει. Είναι η φύση του επαγγέλματος μου που δεν μου αφήνει περιθώρια, πρέπει να είμαι η ίδια εκεί για να συντονίζω την κατάσταση . Δεν μου κακοφάνηκε που γύρισα στη δουλειά τόσο νωρίς γιατί ήταν για μένα μονόδρομος και το είχα "εμπεδώσει" ότι έτσι πρέπει να γίνει. Να είμαι ειλικρινής δεν βάζω τον ευατό μου στο μονοπάτι των τύψεων, το παιδί είναι σε συγγενικά καλά χέρια που το αγαπούν και το προσέχουν και ξέρω ότι την δεδομένη στιγμή και με την δεδομένη κατάσταση , γίνεται το καλυτερο που μπορεί να γίνει.

Link to comment
Share on other sites

On 27/2/2019 at 12:09 ΠΜ, Anna3011 είπε:

Οι συνθήκες που περιγράφεις ταιριάζουν πολύ με τις δικές μου, οπότε πιθανό η εμπειρία μου από την επιστροφή στη δουλειά να σου φανεί χρήσιμη. Γύρισα στο γραφείο μόλις η κόρη μου έκλεισε τους 10 μήνες. Την αφήνω τα πρωινά στους γονείς μου με τους οποίους είχε από πολύ μωρό μεγάλη οικειότητα, δεν την είχαμε αφήσει όμως ούτε εμείς πολλές ώρες μόνη μαζί τους πριν γυρίσω στη δουλειά. Εγώ είχα και έχω ακόμα μητρικό ωράριο που σημαίνει ότι μαζί με τις μετακινήσεις λείπω γύρω στις 7 ώρες από κοντά της, μπορεί και λίγο παραπάνω αν πέσω σε κίνηση ή αργήσω να φύγω. Είχα επίσης και εγώ από πολύ νωρίς ενοχές και άγχος που την αφήνω παρόλο που οι παππουδες είναι πολύ ενθουσιώδεις και ξέρω ότι παίζουν πολύ μαζί της και περνάει καλά.

Τις πρώτες μέρες που την άφησα έδειχνε όντως να περνάει πολύ ωραία με τους γονείς μου, αλλά όταν γύριζα έβλεπα τη λαχτάρα στο προσωπάκι της. Κολλούσε κυριολεκτικά πάνω μου. Όσο όμως περνούσαν οι μέρες και η μικρή αντιλαμβανόταν ότι αυτό γίνεται συνήθεια, ο ενθουσιασμός άρχισε να φθίνει και μετά από λίγο βρέθηκα ανοίγοντας την πόρτα, αντιμέτωπη με ένα μωρό που δε με κοίταζε καν, ζητούσε επιδεικτικά την αγκαλιά του παππού ή της γιαγιάς ή έπαιζε μαζί τους χωρίς να μου δίνει καν σημασία. Σαφέστατα είχε θυμό που την άφηνα. Χρειάζονταν 5-10 λεπτά να της μιλάω και να την παίζω για να ασχοληθεί μαζί μου και όταν πήγαινα να της βάλω το μπουφάν για να φύγουμε έκλαιγε και χτυπιώταν αναζητώντας τους παππούδες. Με το που την έβαζα στο αυτοκίνητο ηρεμούσε και την υπόλοιπη μέρα είμασταν μέλι- γάλα. Εκείνη την περίοδο που κρατησε 2-3 βδομάδες νομίζω, ήμουν σε απελπιστική κατάσταση. Με έπιανε το παράπονο και δεν ήταν λίγες οι φορές που γυρνώντας από τους γονείς μου στο σπίτι, με το μωρό στο αυτοκίνητο, με είχαν πάρει τα ζουμιά οδηγώντας. Με τον καιρό η μικρή συνήθισε, ο θυμός πέρασε και πλέον δείχνει χαρούμενη με το πρόγραμμά της.

Σου τα γράφω όλα αυτά για να μην απελπιστείς όπως εγώ, η σχέση σου με το παιδί δεν κινδυνεύει, είναι όλα παροδικά. Μετά από σχεδόν 5 μήνες και έχοντας προσαρμοστεί τόσο εγώ όσο και η μικρή στη νέα καθημερινότητα, νιώθω ότι αναπληρώνω κατά κάποιο τρόπο τις "χαμένες" ώρες της δουλειάς με πολύ παιχνίδι και απασχόληση με το παιδί όλη την υπόλοιπη ημέρα. Η λαχτάρα μου δε να τη δώ αφού μου λείπει όλο το πρωί, νιώθω ότι με έχει κάνει πιο ενθουσιώδη και δημιουργική μαμά.

Πολλά έγραψα, δεν ξέρω αν σε κούρασα. Για οποιαδήποτε άλλη απορία είμαι εδώ :)

Σε ευχαριστώ παρα πολύ που μοιράστηκες μαζί μου την εμπειρία σου πραγματικά μου έδωσες θάρρος !!! Ελπίζω να πάνε όλα καλά στο τέλος !! Ευχαριστώ και παλι !!!

Link to comment
Share on other sites

On 26/2/2019 at 11:08 ΜΜ, ninika84 είπε:

Εγώ επέστρεψα στη δουλειά μου στις 20 μέρες αρχικά 2 μέρες την εβδομάδα και όταν ο μπεμπουλης μου ήταν 3 μηνών όλη την εβδομάδα.Σαφως αισθάνθηκα τύψεις αλλά ήξερα ότι θα τον προσέχει η μαμά μου και κάπως ηρεμουσα.λιγο δύσκολο στην αρχή αλλά θα προσαρμοστείς.Το γέλιο του όταν θα γυρνάς σπίτι θα σε κάνει να τα ξεχνάς όλα.

 

Μακάρι να μην έχουμε κλάματα και ιστορίες αυτό είναι που φοβάμαι πολύ !!

Link to comment
Share on other sites

On 27/2/2019 at 1:33 ΜΜ, elemaxi είπε:

Evouni σε καταλαβαίνω απόλυτα! Στην ίδια ηλικία ακριβώς επέστεψα και 'γω στη δουλειά και στα δύο μου παιδιά και μάλιστα με ίδιο ακριβώς ωράριο με το δικό σου. Τον πρώτο καιρό το μυαλό μου ήταν συνέχεια στο παιδί. Αν έφαγε, πόσο έφαγε, αν κοιμήθηκε και πόσο, αν έβηξε, αν φταρνίστηκε, αν με ψάχνει,............... Σιγά-σιγά όμως αρχίζεις και συνηθίζεις. Το παιδάκι αν είναι στη φροντίδα των ανθρώπων που το αγαπάνε και το νοιάζονται πιστεύω θα περνάει καλά. Λες ότι θα το φροντίζει η μητέρα σου, τι καλύτερο για το μωράκι ειδικά αν το 'χει και παιδαγωγικά με τα παιδιά και έχει και όρεξη για βόλτες και παιχνίδι, νομίζω όλα θα πάνε καλά, θα δεις.

 

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου!! Το άγχος δεν είναι ως προς τους γονείς μου γιατί ξέρω ότι τον λατρεύουν και αυτός τους αγαπάει πολύ απλά φοβάμαι μην με ζητάει και κλαίει μακριά μου ή μην νιώθει ότι τον άφησα και τέτοια μακάρι να πάνε όλα καλά στο τέλος 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

On 27/2/2019 at 2:11 ΜΜ, annoulen είπε:

 

Οι πρώτες μέρες θα είναι κάπως δύσκολες αλλά μετά θα συνηθίσεις κ εσύ και το μωράκι σου. Κι εγώ τον πρώτο μου γιο τον άφησα όταν ήταν 10 μηνών κ τον 2ο μου γιο όταν ήταν 3 μηνών κ ο μεγάλος ήταν τότε 21 μηνών. Τους άφησα σε πολύ κοντινό συγγενικό πρόσωπο κ όλα καλά. 

Να σκέφτεσαι ότι είσαι τυχερή που έχεις τους γονείς σου. Άλλες μητέρες τα αφήνουν είτε σε παιδικούς σταθμούς είτε σε κυριολεκτικά "ξένα" χέρια, το οποίο προσθέτει άλλο ένα άγχος...... 

Σε αυτό που λες έχεις απόλυτο δίκιο τουλάχιστον θα έχω το κεφάλι μου ήσυχο  ότι θα είναι με ανθρώπους που τον αγαπάνε πολύ ! 

Link to comment
Share on other sites

On 27/2/2019 at 2:39 ΜΜ, Maya14 είπε:

@Evouni  Στη δουλειά μου πήγα επτά μέρες μετά την γέννα για λίγες ώρες έτσι ώστε να κλείσω κάποιες εκκρεμότητες, στις 20 μέρες 2-3 μέρες την εβδομάδα και απο 40 ημερών πλήρες ωράριο. Καθημερινά ζητούσα ενημέρωση για το τι συμβαίνει. Είναι η φύση του επαγγέλματος μου που δεν μου αφήνει περιθώρια, πρέπει να είμαι η ίδια εκεί για να συντονίζω την κατάσταση . Δεν μου κακοφάνηκε που γύρισα στη δουλειά τόσο νωρίς γιατί ήταν για μένα μονόδρομος και το είχα "εμπεδώσει" ότι έτσι πρέπει να γίνει. Να είμαι ειλικρινής δεν βάζω τον ευατό μου στο μονοπάτι των τύψεων, το παιδί είναι σε συγγενικά καλά χέρια που το αγαπούν και το προσέχουν και ξέρω ότι την δεδομένη στιγμή και με την δεδομένη κατάσταση , γίνεται το καλυτερο που μπορεί να γίνει.

Έχεις δίκιο στο θέμα τύψεων και μπράβο σου που το κατάφερες αυτό !!! Όπως μπραβο σου που κατάφερες να ανταπεξέλθεις σε όλο αυτό !!

Link to comment
Share on other sites

On 26/2/2019 at 5:17 ΜΜ, Evouni είπε:

Επαναφέρω το θέμα .. έχω εάν αγοράκι 8 μηνών και σε 2,5 μήνες επιστρέφω στην δουλειά μου με πλήρες ωράριο μια και το εξαγόρασα σε άδεια μητρότητας ... οποτε  σε σχεδόν 3 μήνες θα πρέπει να φεύγω το πρωί στις 8 από το σπίτι και μέχρι να επιστρέψω σπίτι θα έχει πάει 5+ 

Το μωρό θα το φροντίζουν οι γονείς μου τους οποίος και αυτό τους αναγνωρίζει τους κανει χαρές και δείχνει να τους αγαπάει . Επειδή μέχρι στιγμής δεν έχει κάτσει μαζί τους πάνω από ένα τρίωρο που τον έχουμε αφήσει για να πάμε κάπου θα αρχίσω σταδιακά να τον αφήνω κάποιες ώρες για να συνηθίζει . Το πρόβλημα μου είναι συναισθηματικό όσο και να ακούγεται άσχημο από τώρα η σχέση ότι θα τον αφήνω νου δημιουργεί ενοχές και με στεναχωρεί έχω συνηθίσει τόσο καιρό που τον έχω συνέχεια δίπλα μου και αισθάνομαι ότι θα μου λείπει πολύ επίσης φοβάμαι μην με ζητάει και κλαίει και μην νιώθει ότι τον εγκατέλειψα κλπ το ξέρω ότι ακούγομαι μελό αλλά θα ήθελα τις εμπειρίες σας 

 

Δεν είσαι μελό, είναι κάτι που έχουν νιώσει οι περισσότερες μαμάδες. Αφού έχεις τους γονείς σου, το μισό πρόβληαμ είναι λυμένο, γιατί ξέρεις ότι είναι με ανθρώπους που το αγαπάνε σίγουρα. Μην πανικοβάλεσαι, θα συνηθισετε και οι δύο.

Link to comment
Share on other sites

5 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Δεν είσαι μελό, είναι κάτι που έχουν νιώσει οι περισσότερες μαμάδες. Αφού έχεις τους γονείς σου, το μισό πρόβληαμ είναι λυμένο, γιατί ξέρεις ότι είναι με ανθρώπους που το αγαπάνε σίγουρα. Μην πανικοβάλεσαι, θα συνηθισετε και οι δύο.

Ευχαριστώ πολύ το ξέρω ότι η αρχή θα είναι δύσκολη και για τους δυο!! Απλά τώρα το βλέπω βουνό και όσο πλησιάζει ο καιρός νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι με κυριεύουν σκέψεις ότι θα κλαίει ότι θα με ζητάει ότι θα μου θυμώσει και τέτοια !! Επίσης πρέπει να λύσω το πρόβλημα του ύπνου καθώς ο μικρός κοιμάται μαζί μου και με άγχωνε τι θα γίνει όταν δεν θα είμαι μαζί του .. Ωραίο πράγμα η συνκοιμηση αλλά τώρα που θα πρέπει να λείπω να δούμε πως θα κοιμάται ..

Link to comment
Share on other sites

  • 5 months later...

Καλησπέρα σε όλους !! Έχω ένα αγοράκι 14 μηνών και αφού εξάντλησα ότι μα οοοοτι άδεια μπορούσα να πάρω έφτασε η ώρα του αποχωρισμού !!! Την Δευτέρα (αύριο δηλαδή) επιστρέφω στην δουλειά !! Το ξέρω ότι δεν είμαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που επιστρέφω στην δουλειά και αφήνω πίσω ένα παιδάκι το ξέρω ότι είμαι τυχερή που τουλάχιστον θα τον κρατάνε οι γονείς μου και όχι μια κενή γυναίκα τα ξέρω όλα αυτά αλλά πραγματικά νιώθω απαρηγόρητη !! Εκτός ότι τόσους μήνες είμαστε συνέχεια μαζί με τον μικρό και έχουμε απίστευτο δέσιμο είναι και το περιβάλλον της δουλειά μου χαλια οποτε δεν είναι ότι θα κάνω κάτι και θα ξεχνιέμαι ..

Θα ήθελα πολύ να μάθω όλες εσείς πως τα καταφέρατε ποσο καιρό σαν πήρε για να συνηθίσετε τα νέα δεδομένα ; Άλλαξε κάτι στην σχέση σας με το παιδί σας ; Είδατε να σας αγαπάει λιγότερο ή να χάνεται το δέσιμο ; Στην ιδέα και μόνο κλαίω και μου λείπει από τώρα 

Μην με κατακρίνεται εάν είμαι σε κάτι υπερβολική αλλά έχω πραγματικά ανάγκη λίγα λόγια για να αισθανθώ καλύτερα !! Σας ευχαριστώ !! 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Just now, Evouni είπε:

Καλησπέρα σε όλους !! Έχω ένα αγοράκι 14 μηνών και αφού εξάντλησα ότι μα οοοοτι άδεια μπορούσα να πάρω έφτασε η ώρα του αποχωρισμού !!! Την Δευτέρα (αύριο δηλαδή) επιστρέφω στην δουλειά !! Το ξέρω ότι δεν είμαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που επιστρέφω στην δουλειά και αφήνω πίσω ένα παιδάκι το ξέρω ότι είμαι τυχερή που τουλάχιστον θα τον κρατάνε οι γονείς μου και όχι μια κενή γυναίκα τα ξέρω όλα αυτά αλλά πραγματικά νιώθω απαρηγόρητη !! Εκτός ότι τόσους μήνες είμαστε συνέχεια μαζί με τον μικρό και έχουμε απίστευτο δέσιμο είναι και το περιβάλλον της δουλειά μου χαλια οποτε δεν είναι ότι θα κάνω κάτι και θα ξεχνιέμαι ..

Θα ήθελα πολύ να μάθω όλες εσείς πως τα καταφέρατε ποσο καιρό σαν πήρε για να συνηθίσετε τα νέα δεδομένα ; Άλλαξε κάτι στην σχέση σας με το παιδί σας ; Είδατε να σας αγαπάει λιγότερο ή να χάνεται το δέσιμο ; Στην ιδέα και μόνο κλαίω και μου λείπει από τώρα 

Μην με κατακρίνεται εάν είμαι σε κάτι υπερβολική αλλά έχω πραγματικά ανάγκη λίγα λόγια για να αισθανθώ καλύτερα !! Σας ευχαριστώ !! 

 

Φίλη μου, εγώ σε νιώθω τελείως. Πιο συγκεκριμένα, εγώ ζω μόνη με τον άντρα μου στο εξωτερικό καί δεν έχουμε καμία βοήθεια... Εδώ κάθεσαι 16 εβδομάδες και μετά πας ξανά για δουλειά. Εγώ είχα κάτι άδειες  και με χίλια ζόρια όπως λες, πιάνω δουλειά ξανά το Σεπτέμβριο. Ήδη από τώρα σκέφτομαι τον αποχωρισμό από τον μικρό μου κλπ.... Είναι τυχερή που θα έρθει για λίγο καιρό η μητέρα μου να τον κρατάει όση το λείπω στη δουλειά. Αυτή η λύση ομως είμαι προσωρινή και μέχρι να πάει στον παιδικό. Αυτό που θέλω να σου πω είναι, σκέψου ότι τον αφήνεις στα καλύτερα χεριά, τους γονείς σου. Όχι πως δεν υπάρχουν αξιόλογες νταντάδες εκεί έξω, αλλά όσο να ναι αλλιώς είναι να είναι με οικείους άνθρωπος όπως η οικογένεια και οι παππούδες του. Θα περνάει και όμορφα, με όλα τα τα καλά που οι παππούδες "μαθαίνουν" σε έναν εγγόνι. Σκέψου τι τυχερός είναι που θα έχει να θυμάται αργότερα ότι περνούσε χρόνο με τους παππούδες του και μετά χαιρόταν που ερχόταν η μαμά του από τη δουλειά. Περιτυλιγμενος από αγάπη οικειων ανθρώπων θα είναι. Άσε που σκέψου  και το άλλο (εμένα με βοηθάει) : ιδανικά πόσο θα ήθελες να μείνεις μαζί του σπίτι? Πιστεύω πως αν περνούσε και αυτός ο "ιδανικός" καιρός, πάλι θα λέγαμε "ναι εντάξει, λίγο ακόμα". Οι αλλαγές στη ζωής μας, πολλες φορές μας δυσκολεύουν μέχρι να προσαρμοστουμε, αλλά πολλές φορές γίνονται για καλό.

Για την αγάπη και το δέσιμο που λες, και εμένα μου περνάει από το μυαλό ώρες ώρες. Αλλά μετά σκέφτομαι γίνεται μα χαθεί έτσι η αγάπη προς τη μαμά? Δε νομίζω... Και το δέσιμο σας μπορεί να γίνει ακόμη πιο ισχυρό, αφού θα περνάτε πλέον πιο ποιοτικό χρόνο μαζί όταν θα γυρνάς από τη δουλειά και τα σκ. Και αυτό θα το θυμάται... 

Link to comment
Share on other sites

Εγώ επιστρέφω σε λιγότερο απο 15 μερες. Το μωρο μου ειναι 20 μηνων κ ειχα δουλεψει τρεις μηνες το προηγουμενο διαστημα για να απλώσω τις αδειες μου και να ειναι πιο μεγαλο οταν γυρισω. Με βασανίζουν τα ιδια ερωτήματα και απορω με τον εαυτο μου γιατι αφενος με ενοχλουσε παντα (στη θεωρια) το οτι η γυναικα απέχει απο την εργασια λογω παιδιων και αφετερου κατα διαστηματα ημουν πηγμένη και παρακαλουσα να ερθει η ωρα να γυρισω. Φαντασου 3,5 μηνων που γυρισα για δυο μηνες, μετρουσα αναποδα τις μερες για να φυγω, ειχα βεβαια αγχος που ηταν μωρο κ ακομα μπορει να εκλαιγε κ να μην ξεραμε τι θελει κ δν ειχε προγραμμα υπνου κλπ., αλλα επειδη μου ειχε κατςει πολυ βαρυ το πρωτο τριμηνο παρακαλουςα να περασει ο καιρος γρηγορα.Τωρα, ενω μεχρι πριν απο 1-2 μηνες παλι μετρουσα αναποδα, ειμαι πολυ περισσοτερο αγχωμένη, σκεφτομαι πώς θα επηρεάσει τη σχεση μας, τον βλεπω τωρα χαρουμενο που κανουμε διακοπες κ σκεφτομαι οτι σε λιγες μερες δεν θα ειναι ετσι κλπ. Το παράδοξο ειναι οτι ο αντρας μου, που ειναι σ αυτα λιγο συντηρητικός κ πιστευει οτι οι μαμαδες επρεπε να εχουν αδεια δυο χρονια τουλαχιστον, μη σου πω και τρια, ειναι πιο ηρεμος απο εμενα, οχι οτι δεν τον απασχολουν αυτα, απλως τα εχει αποδεχτει. Μαλλον εκεινος δεν ειχε τις απότομες μεταπτώσεις απο το να παρακαλάει να φυγει απο το σπίτι στη συνειδητοποίηση της απουσίας, οπως ειχα εγω, και γι αυτο ειχε χρονο να το επεξεργαστεί στο μυαλο του. 

 

Παντως πιο παλια πιστευα οτι οσες γυρναμε αργοτερα, θα ειναι ευκολοτερο, αλλα δεν ειμαι πλεον σιγουρη γι αυτο. Προφανως ειναι συνολικα καλο για το παιδι και αυτο δεν το συζητω καν, αλλα οπως φερνω στο μυαλο μου πώς ηταν 9-10 μηνων, στην ηλικια που γυρνανε το αργοτερο στον ιδιωτικο τομεα οσες πετύχουν καλο συνδυασμο αδειών, πιστευω οτι τοτε η μεταβαση του παιδιου στη νεα κατασταση θα ηταν πιο ευκολη, ειδικα αν το παιδι ηταν εξοικειωμένο με τον καινουργιο φροντιστή απο μικρο. 

Link to comment
Share on other sites

Just now, Gummy Bear είπε:

 

Φίλη μου, εγώ σε νιώθω τελείως. Πιο συγκεκριμένα, εγώ ζω μόνη με τον άντρα μου στο εξωτερικό καί δεν έχουμε καμία βοήθεια... Εδώ κάθεσαι 16 εβδομάδες και μετά πας ξανά για δουλειά. Εγώ είχα κάτι άδειες  και με χίλια ζόρια όπως λες, πιάνω δουλειά ξανά το Σεπτέμβριο. Ήδη από τώρα σκέφτομαι τον αποχωρισμό από τον μικρό μου κλπ.... Είναι τυχερή που θα έρθει για λίγο καιρό η μητέρα μου να τον κρατάει όση το λείπω στη δουλειά. Αυτή η λύση ομως είμαι προσωρινή και μέχρι να πάει στον παιδικό. Αυτό που θέλω να σου πω είναι, σκέψου ότι τον αφήνεις στα καλύτερα χεριά, τους γονείς σου. Όχι πως δεν υπάρχουν αξιόλογες νταντάδες εκεί έξω, αλλά όσο να ναι αλλιώς είναι να είναι με οικείους άνθρωπος όπως η οικογένεια και οι παππούδες του. Θα περνάει και όμορφα, με όλα τα τα καλά που οι παππούδες "μαθαίνουν" σε έναν εγγόνι. Σκέψου τι τυχερός είναι που θα έχει να θυμάται αργότερα ότι περνούσε χρόνο με τους παππούδες του και μετά χαιρόταν που ερχόταν η μαμά του από τη δουλειά. Περιτυλιγμενος από αγάπη οικειων ανθρώπων θα είναι. Άσε που σκέψου  και το άλλο (εμένα με βοηθάει) : ιδανικά πόσο θα ήθελες να μείνεις μαζί του σπίτι? Πιστεύω πως αν περνούσε και αυτός ο "ιδανικός" καιρός, πάλι θα λέγαμε "ναι εντάξει, λίγο ακόμα". Οι αλλαγές στη ζωής μας, πολλες φορές μας δυσκολεύουν μέχρι να προσαρμοστουμε, αλλά πολλές φορές γίνονται για καλό.

Για την αγάπη και το δέσιμο που λες, και εμένα μου περνάει από το μυαλό ώρες ώρες. Αλλά μετά σκέφτομαι γίνεται μα χαθεί έτσι η αγάπη προς τη μαμά? Δε νομίζω... Και το δέσιμο σας μπορεί να γίνει ακόμη πιο ισχυρό, αφού θα περνάτε πλέον πιο ποιοτικό χρόνο μαζί όταν θα γυρνάς από τη δουλειά και τα σκ. Και αυτό θα το θυμάται... 

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου !! Σε όλα όσα λες έχεις δίκιο και καταλαβαίνω ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα!! Δύσκολος πάντα ο αποχωρισμός .. κουράγιο σε όλες μας !!

Just now, Έσπερος είπε:

Εγώ επιστρέφω σε λιγότερο απο 15 μερες. Το μωρο μου ειναι 20 μηνων κ ειχα δουλεψει τρεις μηνες το προηγουμενο διαστημα για να απλώσω τις αδειες μου και να ειναι πιο μεγαλο οταν γυρισω. Με βασανίζουν τα ιδια ερωτήματα και απορω με τον εαυτο μου γιατι αφενος με ενοχλουσε παντα (στη θεωρια) το οτι η γυναικα απέχει απο την εργασια λογω παιδιων και αφετερου κατα διαστηματα ημουν πηγμένη και παρακαλουσα να ερθει η ωρα να γυρισω. Φαντασου 3,5 μηνων που γυρισα για δυο μηνες, μετρουσα αναποδα τις μερες για να φυγω, ειχα βεβαια αγχος που ηταν μωρο κ ακομα μπορει να εκλαιγε κ να μην ξεραμε τι θελει κ δν ειχε προγραμμα υπνου κλπ., αλλα επειδη μου ειχε κατςει πολυ βαρυ το πρωτο τριμηνο παρακαλουςα να περασει ο καιρος γρηγορα.Τωρα, ενω μεχρι πριν απο 1-2 μηνες παλι μετρουσα αναποδα, ειμαι πολυ περισσοτερο αγχωμένη, σκεφτομαι πώς θα επηρεάσει τη σχεση μας, τον βλεπω τωρα χαρουμενο που κανουμε διακοπες κ σκεφτομαι οτι σε λιγες μερες δεν θα ειναι ετσι κλπ. Το παράδοξο ειναι οτι ο αντρας μου, που ειναι σ αυτα λιγο συντηρητικός κ πιστευει οτι οι μαμαδες επρεπε να εχουν αδεια δυο χρονια τουλαχιστον, μη σου πω και τρια, ειναι πιο ηρεμος απο εμενα, οχι οτι δεν τον απασχολουν αυτα, απλως τα εχει αποδεχτει. Μαλλον εκεινος δεν ειχε τις απότομες μεταπτώσεις απο το να παρακαλάει να φυγει απο το σπίτι στη συνειδητοποίηση της απουσίας, οπως ειχα εγω, και γι αυτο ειχε χρονο να το επεξεργαστεί στο μυαλο του. 

 

Παντως πιο παλια πιστευα οτι οσες γυρναμε αργοτερα, θα ειναι ευκολοτερο, αλλα δεν ειμαι πλεον σιγουρη γι αυτο. Προφανως ειναι συνολικα καλο για το παιδι και αυτο δεν το συζητω καν, αλλα οπως φερνω στο μυαλο μου πώς ηταν 9-10 μηνων, στην ηλικια που γυρνανε το αργοτερο στον ιδιωτικο τομεα οσες πετύχουν καλο συνδυασμο αδειών, πιστευω οτι τοτε η μεταβαση του παιδιου στη νεα κατασταση θα ηταν πιο ευκολη, ειδικα αν το παιδι ηταν εξοικειωμένο με τον καινουργιο φροντιστή απο μικρο. 

Εγώ την όση άδεια πήρα την πήρα με «εξαγορά» μέχρι και του μειωμένου ωραρίου και πλέον γυρνάω σε πλήρες ωράριο 9 με 5 πολλές ώρες με την μια δηλαδή και σκέφτομαι ότι καλύτερα να είχα επιστρέψει όταν ο μικρός ήταν 3-4 μηνών και να δούλευα με μειωμένο από την άλλη ανα τον άφηνα μαμα μου και τόσο μικρό δεν θα με αναζητούσε όπως τώρα που πάω σε άλλο δωμάτιο και φωνάζει μαμα μαμα μαμα .. δεν ξέρω από την άλλη σκέφτομαι ποσα έζησα μαζί του τόσο καιρό που ήμουνα σπίτι που άμα πήγαινα δουλειά δεν θα τα ζούσα !!

 

Link to comment
Share on other sites

5 ώρες πρίν, Evouni είπε:

Καλησπέρα σε όλους !! Έχω ένα αγοράκι 14 μηνών και αφού εξάντλησα ότι μα οοοοτι άδεια μπορούσα να πάρω έφτασε η ώρα του αποχωρισμού !!! Την Δευτέρα (αύριο δηλαδή) επιστρέφω στην δουλειά !! Το ξέρω ότι δεν είμαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που επιστρέφω στην δουλειά και αφήνω πίσω ένα παιδάκι το ξέρω ότι είμαι τυχερή που τουλάχιστον θα τον κρατάνε οι γονείς μου και όχι μια κενή γυναίκα τα ξέρω όλα αυτά αλλά πραγματικά νιώθω απαρηγόρητη !! Εκτός ότι τόσους μήνες είμαστε συνέχεια μαζί με τον μικρό και έχουμε απίστευτο δέσιμο είναι και το περιβάλλον της δουλειά μου χαλια οποτε δεν είναι ότι θα κάνω κάτι και θα ξεχνιέμαι ..

Θα ήθελα πολύ να μάθω όλες εσείς πως τα καταφέρατε ποσο καιρό σαν πήρε για να συνηθίσετε τα νέα δεδομένα ; Άλλαξε κάτι στην σχέση σας με το παιδί σας ; Είδατε να σας αγαπάει λιγότερο ή να χάνεται το δέσιμο ; Στην ιδέα και μόνο κλαίω και μου λείπει από τώρα 

Μην με κατακρίνεται εάν είμαι σε κάτι υπερβολική αλλά έχω πραγματικά ανάγκη λίγα λόγια για να αισθανθώ καλύτερα !! Σας ευχαριστώ !! 

 

Όχι η σχέση με το παιδί δεν αλλάζει, μην το σκέφτεσαι καν. Σε λίγες βδομάδες θα έχετε όλοι συνηθίσει.

Link to comment
Share on other sites

5 ώρες πρίν, Evouni είπε:

ώ την όση άδεια πήρα την πήρα με «εξαγορά» μέχρι και του μειωμένου ωραρίου και πλέον γυρνάω σε πλήρες ωράριο 9 με 5 πολλές ώρες με την μια δηλαδή και σκέφτομαι ότι καλύτερα να είχα επιστρέψει όταν ο μικρός ήταν 3-4 μηνών και να δούλευα με μειωμένο από την άλλη ανα τον άφηνα μαμα μου και τόσο μικρό δεν θα με αναζητούσε όπως τώρα που πάω σε άλλο δωμάτιο και φωνάζει μαμα μαμα μαμα .. δεν ξέρω από την άλλη σκέφτομαι ποσα έζησα μαζί του τόσο καιρό που ήμουνα σπίτι που άμα πήγαινα δουλειά δεν θα τα ζούσα !!

Σίγουρα όλον αυτόν τον καιρό μπαίνουν οι βάσεις για μια σχέση αλλά κ για συνήθειες του παιδιού στο μέλλον. Κ εγώ έτσι το σκέφτηκα, αλλιώς θα έπαιρνα την ανατροφής αμέσως μετά τη λοχείας και θα γύριζα στους 12 μήνες, όμως οι δύο μήνες του καλοκαιριού (είμαι εκπαιδευτικός) θα πήγαιναν χαμένοι ουσιαστικά γιατί θα συνέπιπταν με την άδεια. Έτσι 3,5 μηνών γύρισα για δυο μήνες, επειδή τελείωνε η χρονιά, μετά ήρθε το καλοκαίρι, μετά πήρα τους 9 μήνες που είναι σχεδόν μια σχολική χρονιά, μετά ξαναπήγα 1 ΄μήνα, μετά πάλι καλοκαίρι, πέρασε ο καιρός. Σίγουρα ήταν πολύ καλό για το παιδί και απολαύσαμε ο ένας τον άλλον απλώς θα του είναι μεγάλο το σοκ στην αρχή, όταν είχε τόσο καιρό δεδομένη την παρουσία μου. Κ σκεψου ακόμα δν έχω βρει νταντά γιατί είμαι σε νησί κ όλοι δουλεύουν φουλ τώρα στον τουρισμό ή προσέχουν παιδάκια μέχρι να ανοίξουν τα σχολεία επειδή δουλεύουν οι γονείς τους. Είναι πιθανό δλδ να βρω κοπέλα, να κάνει προσαρμογή τα σαββατοκύριακα ή σε άσχετες ώες από τις πρωινές, δλδ με άλλη ρουτίνα, κ να κάτσει μαζί της συστηματικά μόλις αρχίσουν τα μαθήματα, τότε που εγώ δεν θα έχω καμία ευελιξία για την προσαρμογή του, θα κλείνω την πόρτα και θα φεύγω.... Σιγουρα κ αυτό παίζει ρόλο στο άγχος μου.

Link to comment
Share on other sites

Just now, Έσπερος είπε:

Σίγουρα όλον αυτόν τον καιρό μπαίνουν οι βάσεις για μια σχέση αλλά κ για συνήθειες του παιδιού στο μέλλον. Κ εγώ έτσι το σκέφτηκα, αλλιώς θα έπαιρνα την ανατροφής αμέσως μετά τη λοχείας και θα γύριζα στους 12 μήνες, όμως οι δύο μήνες του καλοκαιριού (είμαι εκπαιδευτικός) θα πήγαιναν χαμένοι ουσιαστικά γιατί θα συνέπιπταν με την άδεια. Έτσι 3,5 μηνών γύρισα για δυο μήνες, επειδή τελείωνε η χρονιά, μετά ήρθε το καλοκαίρι, μετά πήρα τους 9 μήνες που είναι σχεδόν μια σχολική χρονιά, μετά ξαναπήγα 1 ΄μήνα, μετά πάλι καλοκαίρι, πέρασε ο καιρός. Σίγουρα ήταν πολύ καλό για το παιδί και απολαύσαμε ο ένας τον άλλον απλώς θα του είναι μεγάλο το σοκ στην αρχή, όταν είχε τόσο καιρό δεδομένη την παρουσία μου. Κ σκεψου ακόμα δν έχω βρει νταντά γιατί είμαι σε νησί κ όλοι δουλεύουν φουλ τώρα στον τουρισμό ή προσέχουν παιδάκια μέχρι να ανοίξουν τα σχολεία επειδή δουλεύουν οι γονείς τους. Είναι πιθανό δλδ να βρω κοπέλα, να κάνει προσαρμογή τα σαββατοκύριακα ή σε άσχετες ώες από τις πρωινές, δλδ με άλλη ρουτίνα, κ να κάτσει μαζί της συστηματικά μόλις αρχίσουν τα μαθήματα, τότε που εγώ δεν θα έχω καμία ευελιξία για την προσαρμογή του, θα κλείνω την πόρτα και θα φεύγω.... Σιγουρα κ αυτό παίζει ρόλο στο άγχος μου.

Έχεις δίκιο και σε καταλαβαίνω να ξέρεις !! Είναι δύσκολο πολύ ! Τουλάχιστον σκέψου ότι ως εκπαιδευτικός λογικά το ωράριο σου είναι πιο ανθρώπινο και από την στιγμή που είσαι και σε νησί λογικά οι αποστάσεις δεν είναι μεγάλες για να χάνεις χρόνο και στο πήγαινε - έλα . 

Εγω θα πρέπει να φεύγω από το σπίτι στις 8 και θα γυρνάω γύρω στις 5:30 :(

Link to comment
Share on other sites

Just now, Έσπερος είπε:

Σίγουρα όλον αυτόν τον καιρό μπαίνουν οι βάσεις για μια σχέση αλλά κ για συνήθειες του παιδιού στο μέλλον. Κ εγώ έτσι το σκέφτηκα, αλλιώς θα έπαιρνα την ανατροφής αμέσως μετά τη λοχείας και θα γύριζα στους 12 μήνες, όμως οι δύο μήνες του καλοκαιριού (είμαι εκπαιδευτικός) θα πήγαιναν χαμένοι ουσιαστικά γιατί θα συνέπιπταν με την άδεια. Έτσι 3,5 μηνών γύρισα για δυο μήνες, επειδή τελείωνε η χρονιά, μετά ήρθε το καλοκαίρι, μετά πήρα τους 9 μήνες που είναι σχεδόν μια σχολική χρονιά, μετά ξαναπήγα 1 ΄μήνα, μετά πάλι καλοκαίρι, πέρασε ο καιρός. Σίγουρα ήταν πολύ καλό για το παιδί και απολαύσαμε ο ένας τον άλλον απλώς θα του είναι μεγάλο το σοκ στην αρχή, όταν είχε τόσο καιρό δεδομένη την παρουσία μου. Κ σκεψου ακόμα δν έχω βρει νταντά γιατί είμαι σε νησί κ όλοι δουλεύουν φουλ τώρα στον τουρισμό ή προσέχουν παιδάκια μέχρι να ανοίξουν τα σχολεία επειδή δουλεύουν οι γονείς τους. Είναι πιθανό δλδ να βρω κοπέλα, να κάνει προσαρμογή τα σαββατοκύριακα ή σε άσχετες ώες από τις πρωινές, δλδ με άλλη ρουτίνα, κ να κάτσει μαζί της συστηματικά μόλις αρχίσουν τα μαθήματα, τότε που εγώ δεν θα έχω καμία ευελιξία για την προσαρμογή του, θα κλείνω την πόρτα και θα φεύγω.... Σιγουρα κ αυτό παίζει ρόλο στο άγχος μου.

Σκέψου όμως ότι και οι παιδοψυχολογοι και οι παιδίατροι λένε ότι όσο το παίρνεις αγκαλιά τους πρώτους μήνες της ζωής του (δεν κακό μαθαίνει όπως έλεγαν οι παλιοί), και όσο περνάς χρόνο μαζί του, τόσο τονωνεται η αυτοπεποίθηση του για να μείνει κάποιες ώρες μακριά από την μαμά του αργότερα. Καταλαβαίνω απόλυτα το άγχος σου, το ίδιο αισθάνομαι και εγώ που θα τον πάω αναγκαστικά αργότερα στον παιδικό. Όμως σκέφτομαι το παραπάνω και κάπως αισθάνομαι καλύτερα. 

Link to comment
Share on other sites

Σε καταλαβαίνω απόλυτα, εμένα είναι 5 χρονών, ολόκληρος γάιδαρος δηλαδή πλέον :-P,  και ακόμα στενοχωριέμαι για τις στιγμές που χάνω, που δεν  τον πάω σχολείο, δεν του βάζω εγώ το φαγητό το μεσημέρι, δεν τον παίρνω από το σχολείο κτλ.  Παρόλα αυτά σε διαβεβαιώνω ότι εσύ θα εξακολουθήσεις να είσαι η νούμερο ένα αγάπη και αδυναμία του ακόμα και αν λείπεις για δουλειά. Μην σε ανησυχεί καθόλου αυτό. Οργάνωσε το χρόνο σου έτσι ώστε να έχεις ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι και αγάπες τις καθημερινές και φυσικά τα ΣΚ θα είναι δικά σας!

 

Μην νιώθεις τύψεις, φαντάζομαι δε δουλεύεις 9-5 από χόμπι αλλά από ανάγκη. Άλλωστε η ανεξαρτησία  που σου προσφέρει η δουλειά και οι εμπειρίες που λαμβάνεις εκεί είναι σημαντικές. Αύριο μεθαύριο που θα μεγαλώσει το παιδάκι σου σκέψου πόσο πιο περήφανο θα είναι για σένα που θα είσαι δυνατή, ανεξάρτητη και με ενδιαφέροντα και που θα μπορείς να του προσφέρεις περισσότερα πράγματα (όχι μόνο υλικά). 

Επεξεργάστηκαν by Mary1976
Link to comment
Share on other sites

On 18/8/2019 at 4:30 ΠΜ, Evouni είπε:

......Είδατε να σας αγαπάει λιγότερο ή να χάνεται το δέσιμο ; ......

 

Καλημέρα και από εμένα.

Είναι λογικά όλα αυτά που σκέφτεσαι και εγώ τα ίδια σκεφτόμουν. 

 

Θα σου διαβεβαιώσω ότι όχι, ούτε λιγότερο με αγάπησαν (έχω 2) όταν επέστρεψα στη δουλειά ούτε το δέσιμο χάθηκε. Ίσα ίσα, πολύ κοντινή μου και πολύ αγαπημένη συγγενής, μητέρα μη εργαζόμενη , όταν κάναμε μαζί διακοπές, εντυπωσιάστηκε από το πόσο "κολλημένα" είναι τα παιδιά μαζί μου, ενώ δεν είμαστε συνέχεια μαζί λόγω δουλειάς. Τα περίμενε πιο ανεξάρτητα. 

 

Σίγουρα οι πρώτες μέρες είναι δύσκολες. Νομίζω ότι είναι πιο δύσκολες για εμάς παρά για τα παιδιά. Αφού θα είναι και με τη μητέρα σου, μη το συζητάς καθόλου. Ούτε άγχος για το "ξένη" γυναίκα, ούτε οικονομική επιβάρυνση κλπ. Σιγά σιγά θα συνηθίσεις το να είστε μακρυά. Αρκεί να μην πλακώνεις τις δουλειές με το που πηγαίνεις σπίτι. Να ασχολείσαι λίγο μαζί του, να παίζεις.

 

Εγώ πάντως είχα αρκετές τύψεις,  νομίζω ότι όλες έχουμε. Και έκανα το "λάθος" να κοιμάμαι μαζί τους. Οι τρεις μας στο μεγάλο κρεβάτι και ο μπαμπάς στο παιδικό. Το είχα ανάγκη όμως γιατί έτσι ένιωθα ότι ήμουν κοντά τους περισσότερο. Το λέω "λάθος" από την άποψη ότι ξεκίνησε μία συνήθεια , η οποία κόπηκε μετά από πολλά χρόνια και πάρα πολύ δύσκολα και με πολλά πισωγυρίσματα. 

Αλλά αν με ρωτήσεις αν θα το ξαναέκανα, ναι θα το ξαναέκανα. Δεν το έχω μετανιώσει. 

 

 

 

Link to comment
Share on other sites

On 18 Αυγούστου 2019 at 4:13 ΜΜ, Gummy Bear είπε:

Σκέψου όμως ότι και οι παιδοψυχολογοι και οι παιδίατροι λένε ότι όσο το παίρνεις αγκαλιά τους πρώτους μήνες της ζωής του (δεν κακό μαθαίνει όπως έλεγαν οι παλιοί), και όσο περνάς χρόνο μαζί του, τόσο τονωνεται η αυτοπεποίθηση του για να μείνει κάποιες ώρες μακριά από την μαμά του αργότερα. Καταλαβαίνω απόλυτα το άγχος σου, το ίδιο αισθάνομαι και εγώ που θα τον πάω αναγκαστικά αργότερα στον παιδικό. Όμως σκέφτομαι το παραπάνω και κάπως αισθάνομαι καλύτερα. 

Αυτό το σκέφτομαι κι εγώ κι ελπίζω ότι θα φανούν τα αποτελέσματα. Στο σπίτι ειναι πολυ αυτόνομος, βρίσκει μόνος του ασχολίες, παίζει μόνος, τρώει μόνος, τωρα τελευταια παει σε αλλα δωματια μονος κ μας κρυβεται κ το διασκεδάζει,  όμως δεν θα με αφήσει για να παίξει με τον μπαμπά του, δεν με αναζητά αν λείψω λιγο αλλα μολις με δει ερχεται. Θα δείξει....

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...