Μην Ξεχνάς Τους Χρωστάς - (γιαγιά και παππούς)

[Ντέπυ]

Το ότι κάποιοι γονείς φέρανε στον κόσμο παιδιά δεν σημαίνει και ότι είναι

άξιοι για αυτό τον τίτλο αν ένα παιδί βίωσε την κακοποίηση την εγκατάλειψη

τον ψυχολογικό ή σωματικό βιασμό αν η μητέρα του δεν το προστάτεψε ή ο πατέρας του

σίγουρα δεν ονομάζεται οικογένεια και σίγουρα δεν αξίζουν την

φροντίδα όταν την χρειαστούν...

 

 

Δεν νομίζω πως μιλάμε για τους γονείς που έχουν κακοποίησει τα παιδιά τους. Αναφέρεσαι σε ακραία γεγόνοτα.

[Ντέπυ]

Λεπτομέρειες της οικογενειακής μας ζωής δίνω όπου και όποτε νομίζω οτι είναι σκόπιμο.

Το θέμα του προβληματισμού εδώ δεν είναι η δικη μου οικογένεια

 

Το θέμα συζήτησης και όχι προβληματισμού εδώ είναι το κάθετί που γράφεται

 

Οσον αφορά τις λεπτομέρειες νομίζω πως τις εδωσες στην αρχή γι' αυτό και σε ρώτησε η evaggelia

[Sam]

Μπορεί να είναι ακραία τα γεγονότα που αναφέρω αλλά δυστυχώς υπάρχουν!!

[Ντέπυ]

Προσωπικά πάντα, πιστεύω ότι προτεραιότητα έχουν μεν τα παιδιά μου και ο άντρας μου αλλά σε πολύ μικρή ....απόσταση ακολουθούν οι γονείς μας και τα αδέρφια μας (δυστυχώς δεν γνώρισα παππού και γιαγιά και ο άντρας μου γνώρισε μόνο γιαγιά που πέθανε πριν 15 χρόνια)

αλλά πάντα θα θυμάμαι πόσο πολύ "ζήλευα" στο δημοτικό τα παιδάκια που τα έπερνε από το σχολείο η γιαγιά τους και σκεφτόμουν πόσα παραμυθάκια και ιστορίες θα τους έλεγαν... γι'αυτό και τονίζω στα παιδιά μου καθημερινά πόσο τυχερά είναι που έχουν 4 υπέροχους παππουδογιαγιάδες που τα λατρεύουν και ΕΓΩ τουλάχιστον, για αυτον το λόγο τους ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου

 

Θα συμφωνήσω. Πάντα τα παιδιά μας και ο άντρας μας είναι σε πρώτη προτεραιότητα αλλά όχι και οι γονείς μας στην αντίπερα όχθη.

[Ντέπυ]

Μπορεί να είναι ακραία τα γεγονότα που αναφέρω αλλά δυστυχώς υπάρχουν!!

 

Ναι βέβαια υπάρχουν, δεν διαφωνώ

[mata]

Πολύ καλό Σαμ μου το ευαίσθητο θέμα που άγγιξες και μας άγγιξες!!!

[Sam]

Ευχαριστώ Μάτα αλλά δυστυχώς δεν άγγιξε και πολλούς /ές

[starlight]

Πολύ καλό Σαμ μου το ευαίσθητο θέμα που άγγιξες και μας άγγιξες!!!

 

Συμφωνώ κι επαυξάνω...Καλό, ευαίσθητο, συγκινητικό, αληθινό...και πολλά ακόμα...

[Lia]

Ευχαριστώ Μάτα αλλά δυστυχώς δεν άγγιξε και πολλούς /ές

 

Δεν πειράζει.... Λίγους και καλούς....

 

Ξέρεις, είναι ένα θέμα πολύ ευαίσθητο μεν αλλά μας βάζει σε πολλές σκέψεις. Ναι, είναι ωραίο και θεωρητικά θα έπρεπε να είμαστε δίπλα στους γονείς μας όταν έρθει η ώρα που μας χρειάζονται. Πόσοι όμως από μας μπορούμε να το κάνουμε πραγματικά; Εδώ, οι περισσότεροι, ακόμα βοηθιόμαστε από τους γονείς, τους έχουμε ανάγκη. Νιώθουμε ακόμα παιδιά. Και όλοι πιστεύουμε πως ίσως δεν χρειαστεί να κάνουμε κάτι. Κατά ένα μαγικό τρόπο, οι γονείς μας δεν θα αρρωστήσουν, δεν θα χρειαστούν περίθαλψη και δεν θα έχουν την ανάγκη μας. Ίσως το ελπίζουμε κιόλας γιατί είναι πραγματικά μεγάλη ευθύνη και θέλει πολύ κουράγιο, δύναμη και υπομονή να μπορείς να ανταπεξέλθεις σε μια κατάσταση με έναν άρρωστο γονιό στο σπίτι. Είμαστε και καλομαθημένοι. Με τις βόλτες μας, τα ταξίδια μας. Αναλαμβάνοντας τη φροντίδα ενός αρρώστου γέρου σημαίνει πως τα αποχαιρετάς όλα αυτά, μπορεί και για χρόνια. Πόσοι μπορούμε να το κάνουμε αυτό; .....

[nea mamaka]

Ευχαριστώ Μάτα αλλά δυστυχώς δεν άγγιξε και πολλούς /ές

 

Δεν πειράζει.... Λίγους και καλούς....

[Tzeni d]

Καλημέρα!

 

Επαναφέρω μία ιστορία πολύ συγκινητική που έχω δημοσιεύσει παλαιότερα αλλά νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα σε αυτό το post.

Είναι μία ταινία μικρού μήκους του Πιλάβιου και λέγεται "Τι είναι αυτό".

 

Με λίγα λόγια...

 

Ένας πατέρας, γύρω στα ογδόντα, κάθεται σε ένα παγκάκι στο σπίτι μαζί με τον σαραντάρη γιο του, που έχει έρθει για να τον δει. Ο πατέρας κοιτάει στο άπειρο (ίσως λόγω άνοιας..) ενώ ο γιος διαβάζει μια εφημερίδα.

Ξαφνικά, απέναντί τους προσγειώνεται ένα σπουργίτι… Ο ηλικιωμένος πατέρας ρωτάει με απορία: "Τι είναι αυτό;". "Σπουργίτι πατέρα" του απαντάει ο γιός. Το σπουργίτι φεύγει και σε λίγα δευτερόλεπτα επιστρέφει σε κοντινό σημείο (το ίδιο ή αλλο σπουργίτι). Ο πατέρας ρωτάει - πάντα με ύφος παιδικής αφέλειας - "τι είναι αυτό;" "Σου είπα πατέρα, σπουργίτι!". Δεν θυμάμαι πόσες φορές, τρεις έως πέντε ίσως ο πατέρας όποτε εμφανίζεται το σπουργίτι κάνει την ίδια ερώτηση... Την τελευταία φορά ο γιός εκρύγνηται και αρχίζει να του φωνάζει "Μα πόσες φορές πρέπει να σου το πώ; Δεν καταλαβαίνεις;" ...και άλλα πολλά.

Ο πατέρας τον κοιτάζει καλά καλά, σηκώνεται από το παγκάκι και ανεβαίνει τις σκάλες του σπιτιού. Γυρνάει κρατώντας ένα βιβλίο - ημερολόγιο, το οποίο δίνει στο γιο του, έχοντας επιλέξει μία συγκεκριμένη σελίδα. Ο γιος το κοιτάζει και ο πατέρας του λεει "Δυνατά!" (η μόνη λέξη που είπε σε όλο το φιλμ).

Τότε ο γιος διαβάζει δυνατά: "Σήμερα είχα πάει βόλτα το μικρό μου τετράχρονο γιο. Έπαιζε και κάποια στιγμή είδε ένα σπουργίτι. Με ρώτησε "τι είναι αυτό" και του εξήγησα. Θα πρέπει να με ρώτησε τουλάχιστον 50 φορές και εγώ πάντα του απαντούσα υπομονετικά με την ίδια ζεστή φωνή ώστε να ικανοποιήσω την περιέργειά του χωρίς να δυσανασχετήσω ούτε μία στιγμή."

 

.... Δεν μπορώ να θυμάμαι ακριβώς τα λόγια, προσπαθώ να σας τα μεταφέρω όσο καλύτερα μπορώ.

 

Το δίδαγμα για μένα έχει να κάνει με τις σχέσεις γονιού - παιδιού, αμφίδρομα. Πόσοι - ες από εμάς δεν έχουμε "εκνευριστεί" με τις πολλές ερωτήσεις των παιδιών μας; και πόσο ακόμα μας πειράζει που οι γονείς μας μεγαλώνοντας έχουν συμπεριφορές που μας ενοχλούν και τους μιλάμε άσχημα;

Εγώ συγκλονίστηκα βλέποντας το φιλμ και αναλογίστηκα το πως εγώ συμπεριφέρομαι. Υποσχέθηκα ότι θα προσπαθήσω να έχω μεγαλύτερη υπομονή...

[Sam]

ένα ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο Παρκάρουν... ηλικιωμένους για να πάνε διακοπές!

 

απίστευτο κι όμως αληθινό με μεγάλες κοινωνικές προεκτάσεις!!!!

 

 

http://www.agelioforos.gr/archive/article.asp?date=8/3/2008&page=23

[underage]

Ο παππούς μου είχε αδυναμία στην μικρότερη κόρη του, αφού τον ξεζούμισε στην κυριολεξία ήθελε με την "συγκατάθεση" και των γιών του να τον "παρκάρουν" στο γηροκομείο.

Τη μητέρα μου που τον ήθελε δεν την ήθελε εκείνος - τον είχαν πορώσει βρίζοντας τη συνέχεια.

 

Τελικά τον πήρε η άλλη του κόρη που ζει στο εξωτερικό, λίγο πριν πεθάνει, είχε πάει και η μητέρα μου, όλο την καταργιόταν την μικρή, παρόλο που προσπαθούσαν να τον αποτρέψουν η μαμά και η θεία μου.

Κατ' εντολή του τάφηκε εκεί, συγκεκριμένα είπε: "Εδώ παιδάκι μου δε με θέλανε ζωντανό, θα με θέλουν πεθαμένο, εσύ θα έρχεσαι να μου ανάβεις το καντηλάκι μου".

 

Την ημέρα που σαράντησε η κόρη της έκανε ένα πάρτυ τρικούβερτο, στο σπίτι του παππού που του το πήρανε με ύπουλο τρόπο!!!!!

 

ΔΕΝ πειράζει ο Θεός μπορεί να αργεί αλλά δεν λεισμονεί

[gavrias]

Καλημέρα!

 

Επαναφέρω μία ιστορία πολύ συγκινητική που έχω δημοσιεύσει παλαιότερα αλλά νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα σε αυτό το post.

Είναι μία ταινία μικρού μήκους του Πιλάβιου και λέγεται "Τι είναι αυτό".

 

...

 

Το βιντεο με την ιστορία της Tzeni d:

 

[saxpa]

ΑΣ στο καλό ...τι τα θέλω και τα βλέπω η λιγόψυχη αφού με χαλάνε....!!!!...μετά αν ξαναπώ καμιά βλακεία και πω οτι με συνεπήρε η ιστορία θα γελάνε πάλι όλοι και κυριώς αυτός ο κύριος ο gavrias....!!!

 

Μπράβο που μας βρήκες το βίντεο να συγκινηθούμε και να ταρακουνηθούμε στο έπαρκο....

 

τι να πω..δύσκολη κατάσταση νομίζω οτι είναι και για τους μεν και για τους δε.....είμαστε άνθρωποι και πολλές φορές δεν ταιριάζουμε με τους συγγενείς μας και ταιριάζουμε με τους φίλους μας γιατί τους φίλους μπορείς να τους διαλέξεις ΕΝΩ τους συγγενείς δεν μπορείς.....δεν ξέρω όταν θα έρθειι η στιγμή αυτή τι θα κάνω με τους γονείς μου και τα πεθερικά μου....είναι το μόνο που δεν σκέφτομαι την παρούσα στιγμή .... απλά όταν θα έρθει πιστεύω θα κάνω ΤΟ ΣΩΣΤΟ.....

[nanika]

Αν και πέρασε καιρός απο όταν άνοιξε αυτό το θέμα εγώ τώρα έπεσα πάνω του που πλέον μας καεί το ζήτημα πολύ...

Ναι όλοι λέμε οτι δε θέλουμε να πετάξουμε κανέναν απο τους δικούς μας σε γηροκομείο αλλά τι κάνεις όταν δουλεύεις 10-12 ώρες τη μέρα και έχεις ένα μωρό που με το ζόρι προλαβαίνεις να το δεις? Η γιαγιά μας είναι πλέον πολύ άσχημα με σπασμένο χέρι, άνοια και άρνηση να σηκωθεί απο το κρεβάτι ακόμα και για την τουαλέτα. Ειναι στο νοσοκομείο εδω και 2 εβδομάδες αλλά πρέπει πλεόν να βγει... τι κάνουμε? που την πάμε? σπίτι της με μια ξένη που δεν ξέρουμε και δεν ξέρουμε πως θα της φερθεί ή σε ενα γηροκομείο? Βλέπω οτι όσο και αν έχουμε την καλή διάθεση η πραγματικότητα μας προσγειώνει άσχημα..

[LOUCY]

Εμενα οι γονεις μου ειναι 60μπαμπας κ 56 μαμα, νεοι θα ελεγα σχετικα, υγιεστατοι, κ μονο που σκεφτομαι οτι καποια στιγμη μπορει να παθουν κατι, τρελαινομαι στην σκεψη,νομιζω οτι οταν φυγουν απο την ζωη δεν ξερω αν θα το αντεξω. Θελω μονο να ειναι καλα κ ολα τα αλλα....μην το ξεχνατε, αυτοι μας φερανε στην ζωη, μας μεγαλωσαν, μας ανεθρεψαν, (μιλαω φυσικα για φυσιολογικους στοργικους γονεις, οχι για εξαιρεσεις) οπως εμεις κανουμε τωρα με τα δικα μας παιδια.

[val80]

Νομίζω στην Ελλάδα όπως και πολλά άλλα τα έχουμε παρεξηγήσει....για να μην πει τίποτα η γειτονιά που πήγαν τον παππου ή την γιαγιά σε γηροκομείο, συνήθως προσλαμβάνουν άτομα άσχετα με την φροντίδα ενός ηλικιωμένου, ειδικά εάν είναι και άρρωστος είναι παντελώς ανίδεοι, αφου τα ίδια τα παιδιά τους δεν προλαβαίνουν με τις εργασίες τους και τις υποχρεώσεις τους να τους φροντίσουν.

 

Υπάρχει και ένα κόλλημα του Έλληνα με την μαμά και τον μπαμπά....στο εξωτερικό υπάρχουν συγκροτήματα κατοικιών που παρέχουν βοήθεια σε ηλικιωμένους με τέτοιο τρόπο που δεν χάνουν την αξιοπρέπεια τους !!! Προσωπικά δεν θα ήθελα να είμαι βάρος στην οικογένεια του παιδιού μου όταν γεράσω. Θα ήθελα να βλεπόμαστε συχνά, να βλέπω τα εγγόνια μου, να περνάμε μαζί τις γιορτές....όχι να είμαι κάθε μέρα στο λαιμό τους...Δεν έκανα παιδιά για να με γεροκομήσουν αλλά για να ζήσουν την ζωή τους όπως αυτά θέλουν !!! Να τα σπουδάσω να τους δώσω όσες περισσοτερες εμπειρίες μπορώ και να ανοίξουν τα φτερά τους !!!!!!!!! Όχι να με αλλάζουν πάνες !!!

 

Υπάρχουν και οίκοι ευγηρίας αξιόλογοι, που θυμίζουν περισσότερο ξενοδοχείο και όχι άσυλο!!!!! Δεν σημαίνει ότι τους "πετάμε"....αν είναι δυνατόν!!!!!

[ZWH]

Νομίζω στην Ελλάδα όπως και πολλά άλλα τα έχουμε παρεξηγήσει....για να μην πει τίποτα η γειτονιά που πήγαν τον παππου ή την γιαγιά σε γηροκομείο, συνήθως προσλαμβάνουν άτομα άσχετα με την φροντίδα ενός ηλικιωμένου, ειδικά εάν είναι και άρρωστος είναι παντελώς ανίδεοι, αφου τα ίδια τα παιδιά τους δεν προλαβαίνουν με τις εργασίες τους και τις υποχρεώσεις τους να τους φροντίσουν.

 

Υπάρχει και ένα κόλλημα του Έλληνα με την μαμά και τον μπαμπά....στο εξωτερικό υπάρχουν συγκροτήματα κατοικιών που παρέχουν βοήθεια σε ηλικιωμένους με τέτοιο τρόπο που δεν χάνουν την αξιοπρέπεια τους !!! Προσωπικά δεν θα ήθελα να είμαι βάρος στην οικογένεια του παιδιού μου όταν γεράσω. Θα ήθελα να βλεπόμαστε συχνά, να βλέπω τα εγγόνια μου, να περνάμε μαζί τις γιορτές....όχι να είμαι κάθε μέρα στο λαιμό τους...Δεν έκανα παιδιά για να με γεροκομήσουν αλλά για να ζήσουν την ζωή τους όπως αυτά θέλουν !!! Να τα σπουδάσω να τους δώσω όσες περισσοτερες εμπειρίες μπορώ και να ανοίξουν τα φτερά τους !!!!!!!!! Όχι να με αλλάζουν πάνες !!!

 

Υπάρχουν και οίκοι ευγηρίας αξιόλογοι, που θυμίζουν περισσότερο ξενοδοχείο και όχι άσυλο!!!!! Δεν σημαίνει ότι τους "πετάμε"....αν είναι δυνατόν!!!!!

Συμφωνω μαζι σου!!!!

Οταν χρειαστηκε η γιαγια μου να μπει σε γηροκομειο ο καθενας ειπε το μακρι του και το κοντο του. Η γιαγια μου ειχε αλτσχαιμερ, χανοταν και εκανε αποπειρες αυτοκτονιας. Εμενε σε ενα σπιτι ακριβως διπλα απο τους γονεις μου. Η γιαγια χρειαζοταν ενα ατομο 24 ωρες το 24ωρο!!!! ΑΡχικα παρθηκε η αποφαση να παει σε οικο ευγηριας. Καθε μερα η μητερα μου ηταν εκει να την ταιζει και να την φροντιζει. Ενα χρονο μετα αφου δεν αντεξε η μητερα μου και πηγαινε για καταθλιψη (+ την κατακραυγη του κοσμου) η γιαγια ειναι σε ενα σπιτι διπλα στο πατρικο μου με γυναικα να την προσεχεις 24ωρες. Ο ιδιος κοσμος που κατηγορουσε τους γονεις μου γιατι βαλαμε την γιαγια στον οικο ευγηριας, φωναζε και διαμαρτυροταν οταν η γιαγια εμενε στο σπιτι της.

[πολυ1]

πραγματικα πολυ ενδιαφερον θεμα παιδια.... ειμαι υπερ του να μην εγκαταλειπουμε τους ανθρωπους που μας εκαναν αυτο που ειμαστε! επειδη με απασχολει παρα πολυ και στην προσωπικη μου ζωη, αναφερω τους προληματισμους μου:

α) υπαρχουν ηλικιωμενοι οι οποιοι δυστυχως αποτελουν εξαιρετικα δυσκολες περιπτωσεις, δεν συνεργαζονται, εχουν σοβαρα ψυχολογικα ή/και ψυχιατρικα προβληματα, ξεσπουν οποτε και οπως θελουν στους αλλους και γενικως αντι να βοηθησουν αυτους που θελουν να τους φροντισουν, τους κανουν τη ζωη δυσκολοτερη.Δεν λεω φυσικα οτι φταινε οι ιδιοι για αυτο.Αλλα χρειαζονται τεραστια αποθεματα υπομονης και ηρεμιας, δεν ξερω ποσοι απο τους ανθρωπους της εποχης μας το διαθετουν αυτο!!

β)Εκτος απο τους "τελειους" γονεις που εχουν δωσει στα παιδια τους ολο τους το ειναι και ολη τους την αγαπη, με αποτελεσμα αυτα τα παιδια να εχουν αποθηκευμενα τα αποθεματα που ανεφερα πριν και τους γονεις που αντιθετα τα κακοποιουν, υπαρχουν και αλλοι γονεις που δεν ανηκουν ουτε στο ενα ακρο ουτε στο αλλο. Π.χ. γονεις που με τον τροπο τους καταπιεζαν, μειωναν,μετεφεραν ασχημα μηνυματα ή δεν ηταν κοντα στα παιδια τους οπως εκεινα το χρειαζονταν, χωρις και οι ιδιοι ομως να το κανουν επιτηδες ή να μην τα αγαπουν. Αυτα τα παιδια, εκ των οποιων ειμαι και εγω ενα, αγαπουν τους γονεις τους και νιωθουν καθηκον τους να τους φροντισουν, αλλα και αυτα τα ιδια ειναι τοσο κουρασμενα απο το να προσπαθουν να αναθεωρησουν τα λαθος μηνυματα που πηραν και να σταθουν στη ζωη τους στο υψος των περιστασεων, που φοβουνται οτι και τα ιδια θα καταρρευσουν κατω απο αυτο το βαρος, χανοντας και τα κεκτημενα. (Και οταν εχεις και ενα παιδι που εξαρταται απο την δικη σου ψυχικη υγεια δεν θετεις αυτο ως προτεραιοτητα Και επειδη στην περιπτωση μου ισχυει και ο παραπανω προβληματισμος (πληρης ασυνεργασια και πληρης αρνητισμος για τα παντα) πειτε μου γιατι οσο κι αν το θελω δεν μπορω να τα αντιμετωπισω με υπομονη και αγαπη;; φταιω πραγματικα κατα την γνωμη σας; Ειλικρινα αγαπω τους γονεις μου και νιωθω πολλες τυψεις που δεν μου "βγαινει"....