Το τίμημα ... του να είσαι ΓΥΝΑΙΚΑ!!!

[Joanna-Gio-Kathrin]

Πήρα το θάρρος να γράψω την ιστορία μου,γιατί καθημερινά ακούω γυναίκες(μανούλες κατά κύριο λόγο),να μην είναι καλά ψυχολογικά.Πρίν την εγκυμοσύνη μου,όλα μου πήγαιναν καλά,είχα τα άγχη μου,τους φόβους μου αλλά τα ξεπερνούσα όλα.Το διάστημα της εγκυμοσύνης μου,παρόλο τις αναγούλες,ήταν το καλύτερο της ζωής μου,ένιωθα ατρόμητη και πολύ δυνατή,είχα πετάξει κάθε φόβο.

 

Μετά,όλα άλλαξαν,όχι από την αρχή αλλά όταν η κόρη μου έγινε 1 χρονών.Να σημειώσω ότι μέχρι τα 25 μου,έμενα με τους γονείς μου,δούλευα και σπούδασα στην πόλη μου.Όταν αποφασίσαμε να παντρευτούμε με τον άντρα μου αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να φύγω για Ρόδο,καθώς είναι αστυνομικός και ήθελε να γυρίσει στην λάρισα,όπου και κατοικούμε πλέον μόνιμα.Καταλαβαίνετε το σόκ μου,δεν είχα αποχωριστεί ποτέ τους γονείς μου,αν και οι εκδρομές ήταν συχνές για μένα,αλλά ήξερα ότι πάντα επέστρεφα εκεί.Πως να το πώ αυτό τώρα,δεν κόπηκε ο ομφάλιος λώρος να το πώ;;;Ναι κι όμως έτσι είναι.Για να μην μακρυγορώ,όλα άλλαξαν λοιπόν,έμεινα με ένα μωρό μόνη μου,αλλά αρχικά δεν με φόβισε αυτό,μετέπειτα με διέλυσε.Ήμουν κλεισμένη μέσα σε ένα σπίτι 24 ώρες το 24ώρο με το μωρό και αυτό συνεχίστηκε για άλλα 2 χρόνια παρακαλώ.Λίγο η κλεισούρα,λίγο οι ευθύνες τα παίξα,στην κυριολεξία.Ο άντρας μου,με βοηθούσε και συνεχίζει ακόμα,όχι μόνο στις δουλειές και στο μωρό αλλά και ψυχολογικά.Έπαθα λοιπόν,7 μήνες πριν την πολυπόθητη μετάθεση μας,ΓΑΔ.Τι είναι αυτό;;;;Γενικευμένο άγχος...για όλα,για το παραμικρό.Αρχικά αναζήτησα βοήθεια από τον παθολόγο μου ο οποίος μου έδωσε αντικαταθλιπτικα,τα οποία πήρα για μια βδομάδα και με ΔΙΕΛΥΣΑΝ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ.Δλδ;;;Μου δημιουργηθήκαν καταναγκαστικές σκέψεις,ας μην τις αναφέρω,γιατί θα σκιαχτείτε,άρχισα να λέω κάτι δεν πάει καλά,έτσι το έψαξα.Πήγα σε 3 γιατρούς και μου πρότειναν ψυχοθεραπεία χωρίς φάρμακα,άλλωστε και μου πρότειναν φάρμακα δεν πρόκειται να τα έπαιρνα.Να σημειώσω ότι πήγα σε ψυχίατρους και νευρολόγο.

 

Έτσι κατέληξα στον ψυχολόγο μου.Αρχικά διαπίστωσε ΓΑΔ με αρκετά στοιχεία κατάθλιψης τα οποία εξαφανίστηκαν μέσα σε 10 μέρες.Άρχισα να τρώω και να κοιμάμαι,να σημειώσω ότι δεν κοιμόμουνα και με ταίζε ο άντρας μου με το ζόρι.

 

Τις σκέψεις μου αυτές ο πρώτος άνθρωπος που τις είπα ήταν ο άντρας μου,στον οποίο οφείλω πάρα πολλά,για την στήριξη,για την υπομονή,τι να πρωτοπώ γι'αυτόν τον άνθρωπο.

Στον ψυχολόγο πήγα για 6 μήνες,ο οποίος είναι ότι καλύτερο μου συναίβει μετά την οικογένεια μου.Στην θεραπεία μου ανακάλυψα πολλά πράγματα για την σχέση μου με τους γονείς μου και προσπαθώ να αποκοπώ λίγο,με την έννοια,όχι να μην τους μιλάω αλλά να μην καρπώνομαι και αγχώνομαι για δικά τους προβλήματα.Πέρασαν 8 μήνες από τότε και το παλεύω ακόμα,οι σκέψεις δεν είναι έντονες αλλά υπάρχουν και θα υπάρχουν για περίπου 1 χρόνο.Οι φοβίες μου είναι πολλές αλλά τις παλεύω και αυτές.ΘΕΛΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΘΕΛΗΣΗ για να βρείς την λύση και να ΖΗΣΕΙΣ.Πιστεύω ότι παρόλες τις απελπισίες που πέρασα σε όλη αυτήν την πρόκληση που έστειλε ο Θεός κάτι θα βγεί τελικά!

 

Τέλος θελώ να πώ σε όλες αυτές τις μανούλες και όχι μόνο,ότι η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ.Ότι αξίζει κανείς να το πολεμάει.Δεν ξέρω αν τελικά θα ήθελα να γεννιόμουν άντρας,το σίγουρο όμως είναι ότι θα ''χαράμιζα'' μια ΓΥΝΑΙΚΑ!!!!!!

 

Τα φάρμακα σίγουρα αποτελούν μια γρήγορη και εύκολη ''λύση'',για όποιον αντέχει τις παρενέργειες βεβαίως,αλλά ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΛΥΣΗ.Το μόνο που κάνουν είναι να καλύπτουν τα συμπτώματα.Δεν θέλω να κατηγορήσω κανέναν και τίποτα,ούτε να παρεξηγηθώ,έχουν σώσει κόσμο τα συγκεκριμένα φάρμακα,αλλά παίζονται και πολλά συμφέροντα.Ακόμα και στα ψάρια,βάζουν αντικαταθλιπτικά,αλλά ας μην το συζητήσουμε τώρα αυτό.ΑΝΑΚΑΛΥΨΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΑΣ μόνο αυτό έχω να πώ.Τρώτε σωστά και γυμναστείτε.

 

 

Ελπίζω να μην σας κούρασα,αυτή είναι η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ.

Και by the way,μόλις τώρα ετοιμάζομαι να πιώ την βαλεριάνα μου....

[Erjin]

Τα πρεπει μας εχουν φαει.Εχω βιωσει αναλογες καταστασεις,με ψυχαναγκασμους,εμμονες,διατροφικα προβληματα.Απ ολα δηλαδη και ψυχολογους εχω παρει σβαρνα κ ολα.Απλα εχω παρει αποφαση πως αυτες οι φασεις ερχονται να μας ''ριξουν'' για να ''σηκωθουμε'' με ενα καινουργιο πολιτιμο μαθημα το οποιο ειναι συνηθως το εξης γραφικο--> ''Ν' αγαπαμε τον εαυτο μας''Να τον βαζουμε πανω απ τα πρεπει,πανω απ τις υποχρεωσεις κ πανω απ τους αλλους.

[elenip]

Καλημέρα και από εμένα.. σίγουρα τα "χάπια" είναι η εύκολη λύση σε μερικές περιπτώσεις.. πιστεύω ότι οι επισκέψεις στον ψυχολόγο σε βοήθησαν πραγματικά... γιατί και εσύ όπως και πολλές άλλες γυναίκες δεν είναι καθόλου εύκολο να διαχειριστείς μια κατάσταση όταν αλλάζει τόσο πολύ.. άσχετα αν η αλλαγή μπορεί να γίνει προς το καλύτερο.. δηλ. όλοι συμφωνούν ότι το να αποκτήσεις την δική σου οικογένεια είναι ότι καλύτερο αλλά γνωρίζουν και το "κόστος"?? όταν είσαι μία γυναίκα που ζεις την ζωή σου, δουλεύεις, έχεις τον χώρο και τον κύκλο σου, είσαι ανεξάρτητη και ξαφνικά όλα αυτά αλλάζουν και "κλείνεσαι" σε ένα σπίτι με ένα μωρό που κυρίως κλαίει και όλα αλλάζουν, πολλές φορές είναι δύσκολο να το διαχειριστείς... και εγώ μετά την γέννα ζορίστηκα πάρα πολύ, κοιμόμουν ελάχιστα γιατί και από την φύση μου ήμουν δύσκολη στον ύπνο πόσο μάλλον με ένα μωρό να γκρινιάζει συνέχεια... όταν όμως γύρισα στη δουλειά όλα άλλαξαν προς το καλύτερο για εμένα τουλάχιστον... μπορεί να κουράζομαι απίστευτα με δουλειά, σπίτι, παιδί αλλά τουλάχιστον δεν κοντεύει να μου στρίψει από το να είμαι όλη μέρα κλεισμένη στο σπίτι και μακριά από όλους και από όλα... συμβουλή μου: μην κλείνεσαι στο σπίτι... τώρα το παιδάκι σου ειναι αρκετά μεγάλο για να βγαίνεις μαζί του στα μαγαζιά, για ψώνια, σε παιδότοπο, για καφέ με τις φίλες σου... το ιδανικό που θα σου πρότεινα θα ήταν να βρεις μια δουλειά για να ξεφεύγει λίγο το μυαλό σου... αν δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα γέμιζε την ημέρα σου με πράγματα... οι βαλεριάνες δεν ξέρω πόσο θα σε βοηθήσουν.. μία φίλη μου το καλοκαίρι τις είχε κάνει τσίχλες αλλά μονο με επίσκεψη σε ψυχολόγο άρχισε να βλέπει βελτίωση στην ψυχολογία της...καλή τύχη!!

[melst]

Gia sou kai apo emena...to mono pou exw na se simvoulepsw einai na sinexisis tis episkepsis sou sto psixologo..kai gw eipa akrivos to idio pragma!!oti kalitero mou exei simvi meta thn oikogenia mou...

[kounelitsa]

Πραγματικά όταν διαβάζω τέτοιες ιστορίες προσπαθώ να δω τον εαυτό μου με άλλο μάτι...δεν υπάρχει άνθρωπος που να γνωρίζω (κι εγώ μέσα) που να μην έχει κάποιου είδους ψυχολογικό θέμα. Εγώ πχ είμαι ενοχική (εντάξει όχι εκτος ορίων αλλά με καταβάλει πολλές φορες, αλλά εμαθα να το πολεμάω μόνη μου), αλλά οοολοι μου οι γνωστοι έχουν και από κάποιο θέμα. Απορώ γιατί έχουμε γίνει τόσο ευθραυστοι. Η φύση μας έχει διαλυθει όντως.

Ακόμα και κάτι πολύ φυσικό (οπως το θάνατο πχ) δεν μπορουμε πλεον να το δεχτούμε. Σκεφτομαι οτι παλια στα χωριά είχαν δίπλα τους το νεκροταφείο και έτσι συνήθιζαν λίγο στην ιδεα, εμεις ούτε απ έξω να περάσουμε. Αυτά σκέφτομαι κι άλλα πολλά και αναρωτιέμαι πως μπορούμε να επαναφέρουμε μερικές από τις αξίες που είχαν πιο παλιά οι άνθρωποι..που ήταν, πως να το πώ..πιο σκληρόπετσοι..εμεις έχουμε φλωρέψει τελείως!!!

[elenatz]

Καλημέρα,

 

Οι περισσότερες γυναίκες που είναι και μητέρες σήμερα αν έκαναν μία εξέταση κάτι θα τους έβρισκαν! Δεν θέλω να μειώσω το πρόβλημά σου, απλά θέλω να σου πω ότι δεν είσαι η μόνη. Δεν μπορώ να πω τι ακριβώς δεν πάει καλά με την εποχή μας, αλλά κάτι δεν πάει καθόλου καλά.

Ένα μεγάλο μπράβο από εμένα που παλεύεις την όλη κατάσταση. Ένα μεγαλύτερο μπράβο που επέλεξες να το κάνεις χωρίς φάρμακα. Και ένα τρίτο μπράβο που μοιράστηκες την ιστορία μαζί μας, έτσι για να μην νιώθουμε μόνες ...

[zoitsa!]

Μπραβο σου! Ειναι παρα πολυ σημαντικο που καταλαβες οτι χρειαζεσαι εναν ειδικο να σε βοηθησει! Μπραβο! και μπραβο φυσικα στον ανδρα σου, γιατι χωρις να εχεις στηριξη στο σπιτι...οσο καλο ψυχολογο και να εχεις δεν εχεις τα αναμενομενα αποτελεσματα!

[τον]

Μπραβο σου! Ειναι παρα πολυ σημαντικο που καταλαβες οτι χρειαζεσαι εναν ειδικο να σε βοηθησει! Μπραβο! και μπραβο φυσικα στον ανδρα σου, γιατι χωρις να εχεις στηριξη στο σπιτι...οσο καλο ψυχολογο και να εχεις δεν εχεις τα αναμενομενα αποτελεσματα!

Συμφωνο απόλυτα μαζί σου :p:p

μακαρι τον ψυχολογο να μας τον χοριγούσε η ασφαλεια ...αλλα δυστηχώς πρεπει να πληρώνουμε ......

μια φορα την βδομάδα θα μας εκανε πολυ καλο ....μια ψυχανάλιση

ολα θα ηταν πιο ομορφα ......

[zoitsa!]

Πες το ψεμματα!! Δικιο εχεις!

[Joanna-Gio-Kathrin]

Δεν είμαι η μόνη που το παλεύω,το παλεύουν τόσες πολλές γυναίκες...Το λάθος είναι ότι δύσκολα πια παραδεχόμαστε ότι έχουμε πρόβλημα,για να ζητήσουμε βοήθεια.Όταν φτάσουν τα πράγματα στο αμήν αρχίζουμε να κινούμαστε.Όσο για τον ψυχολόγο μου είπε το εξής...Θα μπορούσα να κάνω για 2 χρόνια συνεδρίες μαζί σου,όχι ότι το χρειάζεσαι,απλά για να μιλάμε αλλά πρέπει να ΣΤΑΘΕΙΣ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ!!!!Δεν θέλω πια να γαντζώνομαι από κανέναν,ο ψυχολόγος έκανε την δουλειά του από κεί και πέρα είναι δική μου δουλειά να βρώ δύναμη.Η δουλειά το ξέρω ότι βοηθάει και ψάχνω απεγνωσμένα να βρώ αλλά μάταια!Οι βαλεριάνες είναι κάτι τελείως συμπληρωματικό όταν καταλαβαίνω ότι με πιάνει ταχυπαλμία.

[Joanna-Gio-Kathrin]

Μου ανοίξατε πολλά θεματάκια.Το θέμα ψυχολόγος είναι ένα αρκετά πολύπλοκο θέμα,κυκλοφορούν πολλοί τσαρλατάνοι σε όλες τις ειδικότητες,ένας όχι αρκετά καλός ψυχολόγος μπορεί να σε κάνει χειρότερα,οπότε ψάχνουνμε τους δοκιμασμένους και νέους ανθρώπους,πολύ σημαντικό.Οι βαλεριάνες και όλα τα βότανα μπορεί να είναι φυτικά αλλά όχι φυσικά,υπάρχει διαφορά του φυτικού από το φυσικό αλλά τελοςπάντων,έχουνε και τα βότανα παρενέργειες και μάλιστα σοβαρές.Η εφέδρα ας πούμε μπορεί να σε ρίξει σε κώμα αν δεν την χρησιμοποιείς ορθά.Γι'αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί ακόμα και με αυτές τις θεραπείες.Το θέμα στήριξης από την οικογένεια είναι επίσης πολύπλοκο,εμένα η μητέρα μου που έχω μια πολύ δυνατή σχέση μου είχε πεί...ξεκόλλα,όταν το άκουσα απογοητεύτηκα από αυτήν,περίμενα περισσότερη κατανόηση!Ο πατέρας μου έκλαιγε λές και ήταν ανίατη ''ασθένεια'' ... καταλαβαίνετε λοιπόν ότι κάτι τέτοιο για να το δεχτεί ο άλλος και ιδίως ο γονιός μας είναι λίγο,κάπως...είναι σαν να ζητάς από ένα παιδί που μπουσουλάει να διασχίσει ένα τεντωμένο σκοινί.Πολλά πράγματα ακόμα αποτελούν ταμού,σε μια κοινωνία που βυθίζεται στην κατάθλιψη,αυτά ΑΚΟΜΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΑΜΠΟΥ!!!!Το θέμα σύζηγος ή σύντροφος είναι δίκοπο μαχαίρι και γι'αυτό πολλές γυναίκες το κρύβουν από τον άντρα τους.Εγώ όταν πήγα στον παθολόγο και μου έδωσε τα αντικαταθλιπτικά,μου είπε να μην το πώ στον άντρα μου,και λέω από μέσα μου,τι λέει ρε ο άνθρωπος,είναι δυνατόν;;;;Όχι μόνο το είπα αλλά μετέπειτα είπα και τις πιο εξωρενικές σκέψεις μου!!!!Δεν μπορώ να συμβουλέψω σε καμία ή κανέναν τίποτα παραπάνω από την ΜΑΧΗ,εξάλλου ποια είμαι εγώ που θα σας πώ τι να κάνετε,αυτό που ήθελα να πώ(ξανά) είναι να ΜΑΧΕΣΤΕ και να ΨΑΧΝΕΣΤΕ.Έτσι απλά...

 

Καλό απόγευμα!

[pashalitsa]

Πήρα το θάρρος να γράψω την ιστορία μου,γιατί καθημερινά ακούω γυναίκες(μανούλες κατά κύριο λόγο),να μην είναι καλά ψυχολογικά.Πρίν την εγκυμοσύνη μου,όλα μου πήγαιναν καλά,είχα τα άγχη μου,τους φόβους μου αλλά τα ξεπερνούσα όλα.Το διάστημα της εγκυμοσύνης μου,παρόλο τις αναγούλες,ήταν το καλύτερο της ζωής μου,ένιωθα ατρόμητη και πολύ δυνατή,είχα πετάξει κάθε φόβο.

 

Μετά,όλα άλλαξαν,όχι από την αρχή αλλά όταν η κόρη μου έγινε 1 χρονών.Να σημειώσω ότι μέχρι τα 25 μου,έμενα με τους γονείς μου,δούλευα και σπούδασα στην πόλη μου.Όταν αποφασίσαμε να παντρευτούμε με τον άντρα μου αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να φύγω για Ρόδο,καθώς είναι αστυνομικός και ήθελε να γυρίσει στην λάρισα,όπου και κατοικούμε πλέον μόνιμα.Καταλαβαίνετε το σόκ μου,δεν είχα αποχωριστεί ποτέ τους γονείς μου,αν και οι εκδρομές ήταν συχνές για μένα,αλλά ήξερα ότι πάντα επέστρεφα εκεί.Πως να το πώ αυτό τώρα,δεν κόπηκε ο ομφάλιος λώρος να το πώ;;;Ναι κι όμως έτσι είναι.Για να μην μακρυγορώ,όλα άλλαξαν λοιπόν,έμεινα με ένα μωρό μόνη μου,αλλά αρχικά δεν με φόβισε αυτό,μετέπειτα με διέλυσε.Ήμουν κλεισμένη μέσα σε ένα σπίτι 24 ώρες το 24ώρο με το μωρό και αυτό συνεχίστηκε για άλλα 2 χρόνια παρακαλώ.Λίγο η κλεισούρα,λίγο οι ευθύνες τα παίξα,στην κυριολεξία.Ο άντρας μου,με βοηθούσε και συνεχίζει ακόμα,όχι μόνο στις δουλειές και στο μωρό αλλά και ψυχολογικά.Έπαθα λοιπόν,7 μήνες πριν την πολυπόθητη μετάθεση μας,ΓΑΔ.Τι είναι αυτό;;;;Γενικευμένο άγχος...για όλα,για το παραμικρό.Αρχικά αναζήτησα βοήθεια από τον παθολόγο μου ο οποίος μου έδωσε αντικαταθλιπτικα,τα οποία πήρα για μια βδομάδα και με ΔΙΕΛΥΣΑΝ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ.Δλδ;;;Μου δημιουργηθήκαν καταναγκαστικές σκέψεις,ας μην τις αναφέρω,γιατί θα σκιαχτείτε,άρχισα να λέω κάτι δεν πάει καλά,έτσι το έψαξα.Πήγα σε 3 γιατρούς και μου πρότειναν ψυχοθεραπεία χωρίς φάρμακα,άλλωστε και μου πρότειναν φάρμακα δεν πρόκειται να τα έπαιρνα.Να σημειώσω ότι πήγα σε ψυχίατρους και νευρολόγο.

 

Έτσι κατέληξα στον ψυχολόγο μου.Αρχικά διαπίστωσε ΓΑΔ με αρκετά στοιχεία κατάθλιψης τα οποία εξαφανίστηκαν μέσα σε 10 μέρες.Άρχισα να τρώω και να κοιμάμαι,να σημειώσω ότι δεν κοιμόμουνα και με ταίζε ο άντρας μου με το ζόρι.

 

Τις σκέψεις μου αυτές ο πρώτος άνθρωπος που τις είπα ήταν ο άντρας μου,στον οποίο οφείλω πάρα πολλά,για την στήριξη,για την υπομονή,τι να πρωτοπώ γι'αυτόν τον άνθρωπο.

Στον ψυχολόγο πήγα για 6 μήνες,ο οποίος είναι ότι καλύτερο μου συναίβει μετά την οικογένεια μου.Στην θεραπεία μου ανακάλυψα πολλά πράγματα για την σχέση μου με τους γονείς μου και προσπαθώ να αποκοπώ λίγο,με την έννοια,όχι να μην τους μιλάω αλλά να μην καρπώνομαι και αγχώνομαι για δικά τους προβλήματα.Πέρασαν 8 μήνες από τότε και το παλεύω ακόμα,οι σκέψεις δεν είναι έντονες αλλά υπάρχουν και θα υπάρχουν για περίπου 1 χρόνο.Οι φοβίες μου είναι πολλές αλλά τις παλεύω και αυτές.ΘΕΛΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΘΕΛΗΣΗ για να βρείς την λύση και να ΖΗΣΕΙΣ.Πιστεύω ότι παρόλες τις απελπισίες που πέρασα σε όλη αυτήν την πρόκληση που έστειλε ο Θεός κάτι θα βγεί τελικά!

 

Τέλος θελώ να πώ σε όλες αυτές τις μανούλες και όχι μόνο,ότι η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ.Ότι αξίζει κανείς να το πολεμάει.Δεν ξέρω αν τελικά θα ήθελα να γεννιόμουν άντρας,το σίγουρο όμως είναι ότι θα ''χαράμιζα'' μια ΓΥΝΑΙΚΑ!!!!!!

 

Τα φάρμακα σίγουρα αποτελούν μια γρήγορη και εύκολη ''λύση'',για όποιον αντέχει τις παρενέργειες βεβαίως,αλλά ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΛΥΣΗ.Το μόνο που κάνουν είναι να καλύπτουν τα συμπτώματα.Δεν θέλω να κατηγορήσω κανέναν και τίποτα,ούτε να παρεξηγηθώ,έχουν σώσει κόσμο τα συγκεκριμένα φάρμακα,αλλά παίζονται και πολλά συμφέροντα.Ακόμα και στα ψάρια,βάζουν αντικαταθλιπτικά,αλλά ας μην το συζητήσουμε τώρα αυτό.ΑΝΑΚΑΛΥΨΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΑΣ μόνο αυτό έχω να πώ.Τρώτε σωστά και γυμναστείτε.

 

 

Ελπίζω να μην σας κούρασα,αυτή είναι η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ.

Και by the way,μόλις τώρα ετοιμάζομαι να πιώ την βαλεριάνα μου....

 

Εγώ νομίζω από αυτά που περιγράφεις ότι εκτός από ΓΑΔ έχεις σίγουρα και στοιχεία ιδεοψυχαναγκαστικής νεύρωσης (αναφέρομαι σε αυτά που δεν αναφέρεις γιατί θα σκιαχτούμε). Αν τα κατάφερες μόνο με ψυχοθεραπεία, μπράβο σου! Πάντως να ξέρεις ότι δεν ταιριάζουν όλα τα φάρμακα σε όλους, πχ το ένα αντικαταθλιπτικό μπορεί να είναι απαίσιο, το άλλο να σε βοηθήσει αρκετά. Νομίζω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις ο συνδυασμός όλων των δυνάμεων (ψυχοθεραπείας και φαρμάκων) είναι το καλύτερο... Βεβαίως υπάρχουν οργανισμοί πολύ κακά ανεκτοί στα φάρμακα και εκεί τα πράγματα είναι δύσκολα..

 

Αν μπορέσεις να βρεις φυσικά υποκατάστατα που θα σε ηρεμούν (η βαλεριάνα σου πχ) όλα καλά... Α, και που είσαι, κοπάνα και κανένα Ω3 να βοηθήσεις και τον εγκέφαλό σου γενικά... Ε-ΕΡΑ κατά προτίμηση...

[pashalitsa]

Αχ, μην τους παρεξηγεις τους γονείς σου... Πως να κατανοήσουν κάτι που ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ και δεν καταλαβαίνουν;;; Η μάνα σου θεώρησε ότι έχεις φάει απλό κόλλημα και ο πατέρας σου ότι "τρελάθηκες". Κανένας από τους δυο δεν μπορεί να δει την κανονική διάσταση του θέματος. Δεν ξέρω και τί παιδεία έχουν για να κατανοούν τέτοια θέματα... Εγώ θα έβαζα να τους ενημερώσει ο ψυχολόγος...

[Joanna-Gio-Kathrin]

Αγαπητή πασχαλίτσα,καλό θα ήταν να μην βγάζουμε συμπεράσματα από κάτι που ούτε καν ανέλυσα.Οι σκέψεις μου είναι 2 συγκεκριμένες,έχω πάει σε 4 γιατρούς συνολικά και κανένας δεν είπε για ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή,το θέμα της ΓΑΔ είναι σύνθετο γι'αυτό μην βγάζουμε συμπεράσματα.Για να καταλήξουμε ότι κάποιος πάσχει από ΙΨΔ πρέπει να πληρεί τα μισά συμπτώματα και ένα παραπάνω κάτι που εγώ δεν έχω.Οπότε μην μπερδεύουμε τις καταναγκαστικές σκέψεις με τις ιδεοψυχαναγκαστικές.Δεν μπορώ να στο αναλύσω παραπάνω μέσω μερικών γραμμών αλλά καλό θα ήταν να αποφεύγονται τέτοιου είδους ''διαγνώσεις''.Ακόμα και ένας που πραγματικά πάσχει από Διαταραχή πανικού δημιουργεί καταναγκαστικές σκέψεις.Όσο για τους γονείς μου,δεν είναι μορφωμένοι αλλά δεν θα θέλα να επεκταθώ,εσύ αν σου λέγανε ότι το παιδί σου δεν είναι καλά τι θα έκανες;;;;Τα λόγια είναι περιττά,αρχικά τρομοκρατήσε με την αντιδρασή τους αλλά μετά μπαίνεις λίγο στην θέση τους.

[Julianna]

Αν επιτρέπεται, τι σε έκανε να προτιμήσεις τον ψυχολόγο από τους γιατρούς;

[Joanna-Gio-Kathrin]

Όπως εξήγησα δοκίμασα και τα φάρμακα και ήταν η αιτία που μου δημιουργήθηκαν οι σκέψεις αυτές.Δεν μπορώ να ξέρω τι θα γινόταν αν δεν τα έπαιρνα,στο θέμα σκέψης.Οι γιατροί μου είπαν,και μάλιστα ο ένας ήταν διευθυντής σε πανεπιστημιακό νοσοκομείο ότι χρειάζομαι ψυχοθεραπεία γιατί το θέμα μου είναι το υπερβολικό άγχος.Έτσι λοιπόν έκανα ψυχοθεραπεία.

Θέλω να εξηγήσω όμως σε όλους που περνάνε κάτι τέτοιο ή παρόμοιο να μην συμβουλεύονται το ίντερνετ για τέτοια θέματα.Πανικοβάλλεσαι και αποπροσανατολίζεσαι τελείως.

Όλα τα ψυχολογικά νοσήματα,διαγνώσκονται μέσω της ''βίβλου'' το λεγόμενο DSM-IV,αυτό στηρίζεται σε συμπεριφορές και όχι σε ιατρικές αποδείξεις-εξετάσεις,οπότε είναι λίγο κορώνα-γράμματα η διάγνωση,αυτά γενικά.

 

Τώρα,δεν ξέρω αν φάνηκα επιθετική στην φίλη πασχαλίτσα που έκανε μια σούπερ διάγνωση αλλά σε όλα τα ψυχολογικά υπάρχουν κάποιες λεπτές γραμμές ανάμεσα στα νοσήματα.Δεν ξέρω αν έχει πάρει καμία στα χέρια της αυτό το βιβλίο,αν ναι θα ξέρετε ότι π.χ. τα συμπτώματα κατάθλιψης,είναι ίδια με πολλά άλλα νοσήματα,αυτό που την ξεχωρίζει είναι η διάρκεια.

 

Οπότε η ΙΨΔ κατά κύριο λόγο έχει να κάνει με μικροφοβιακούς,με άτομα που ντύνονται κάθε μέρα 365 μέρες το χρόνο με συγκεκριμένο τρόπο,με άτομα ''μανιακά'' με την καθαριότητα,με άτομα που ελέγχουν 30 φορές το μάτι της κουζίνας ή του θερμοσίφωνα,με άτομα που μαζεύουν σκουπίδια σπίτια τους.Όποτε δεν μπορώ να καταλάβω που κολλάει η ΙΨΔ με εμένα.Βέβαια,αν η πασχαλίτσα είναι ενημερωμένη θα ξέρει ότι υπάρχει και μια υποκατηγορία ΙΨΔ που λέγεται VOCD,δλδ σκέψεις που κατά κύριο λόγο είναι βίαιες,και πάλι όμως υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή η οποία είναι ότι η βία αφορά όλους,σκέφτεται σεξουαλικές πράξεις που δεν είναι εφικτές κτλ κτλ.

 

Το άγχος έχει παρενέργειες,όχι μόνο στο σώμα που αν είναι τόσο μεγάλο δεν μπορεί να το διαχειριστεί,αλλά και στο μυαλό-σκέψη.Δεν μου είναι εύκολο αυτή την στιγμή να σας δώσω links από άτομα με καταναγκαστικές σκέψεις αλλά κάποια στιγμή θα το κάνω.Οι περισσότεροι είχαν ΔΠ,ΓΑΔ ακόμα και κατάθλιψη.

 

Αυτά τα θέματα είναι λίγο ''επικίνδυνα'' όταν τα βάζεις σε φόρουμ και γι'αυτό ίσως θα έπρεπε να το σκεφτώ καλύτερα.

[dorasky80]

Κοριτσια γεια σας και απο εμενα.Εχω 2 παιδακια τα οποια λατρευω.Ομως μετα την επιλοχεια καταθλιψη που περασα( εχουν περασει 3 χρονια) νιωθω χαλια,μελαγχολια και ρουτινα.Λατρευω την δουλεια αλλα δεν εχω καποιον να κρατησει τα παιδια.Καθε μερα κανω τα ιδια πραγματα αισθανομαι οτι δεν ειμαι ο ευατος μου αλλα ενα πιονι και μια νοικοκυρα ηλικιας μεγαλητερης.Οι εξοδοι μετρημενοι καθε μηνα.Βγαινουμε και μονοι με τον αντρα μου 2 φορες τον μηνα, αλλα αυτο ειναι η ζωη?Πηγαινω και στους γονεις 1 φορα την εβδομαδα.Οι φιλες μου αλλες δουλευουν και αλλες μενουν μακρια οποτε τις βλεπω σπανια.Αισθανομαι τοσο φυλακισμενη!!!Μακαρι να φυγει αυτη η ρουτινα απο την ζωη μου καποια στιγμη θελω να αισθανομαι φυσιολογικη.Να δουλευω εστω λιγες ωρες καπου να εχω την δικη μου κοινωνικη ζωη και να ειμαι Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ δραστηρια και κοινωνικη και οχι μοναχικη και αρρωστη γιατι κλεισμενη στο σπιτι παθαινω ημικρανιες και αισθανομαι σαν αρρωστη σαν να τελειωσε η ζωη μου.Ολοι λενε πως με καταλαβαινουν αλλα τι να το κανω εφοσον εγω ζω αυτη την αβασταχτη ρουτινα?Τελος θα ηθελα να πω οτι ειναι 2 υπεροχα μωρα αλλα νιωθω οτι με μικρα διαλλειματα μπορει να αποδωσει καλυτερα μια μαμα απο το να ειναι 24 ωρες το εικοσιτετραωρο μαζι τους.:(:(

[Joanna-Gio-Kathrin]

Δώρα γλυκιά μου,σαφώς και δεν είσαι μόνη σου.Εμένα η ζωή μου άλλαξε ριζικά μετά την εγκυμοσύνη και θεωρώ ότι το τίμημα είναι πολύ μεγάλο για την γυναίκα στην εγκυμοσύνη και όχι μόνο.Μια ζωή τρέχει.Κάπως έτσι αισθάνομαι και εγώ ώρες-ώρες αλλά δεν κάθομαι να κλαίω την μοίρα μου,τουλάχιστον όχι πάντα,βγαίνω έστω και μόνη μου και χαζεύω στις βιτρίνες,πάω χορό κτλ.Αυτό που λείπει από την ζωή μου είναι η ΔΟΥΛΕΙΑ.Θεωρώ ότι αν την έβρισκα θα καλυτέρευα σε όλα τα σημεία.Μην απογοητεύεσαι.Όλες πάνω κάτω είμαστε έτσι.

[dorasky80]

Δώρα γλυκιά μου,σαφώς και δεν είσαι μόνη σου.Εμένα η ζωή μου άλλαξε ριζικά μετά την εγκυμοσύνη και θεωρώ ότι το τίμημα είναι πολύ μεγάλο για την γυναίκα στην εγκυμοσύνη και όχι μόνο.Μια ζωή τρέχει.Κάπως έτσι αισθάνομαι και εγώ ώρες-ώρες αλλά δεν κάθομαι να κλαίω την μοίρα μου,τουλάχιστον όχι πάντα,βγαίνω έστω και μόνη μου και χαζεύω στις βιτρίνες,πάω χορό κτλ.Αυτό που λείπει από την ζωή μου είναι η ΔΟΥΛΕΙΑ.Θεωρώ ότι αν την έβρισκα θα καλυτέρευα σε όλα τα σημεία.Μην απογοητεύεσαι.Όλες πάνω κάτω είμαστε έτσι.

 

Σε ευχαριστω για την απαντηση σου!Θα προσπαθησω και εγω να βρω τροπους να ξεφευγω και που ξερεις μπορει καποτε να βρουμε δουλεια και να καλυτερευσουμε σε ολα τα σημεια οπως λες και εσυ.Ειναι ωραια να μοιραζεσαι αποψεις και συναισθηματα με αλλους ποσο μαλλον αν εχουν περασει τα ιδια οπως εσυ,ετσι να βοηθαμε ψυχολογικα η μια την αλλη!Ευχαριστω και παλι και καλη δυναμη και υπομονη να εχουμε!!!:)