Δε θέλει πια να μένει στη γιαγιά

[eirini]

Καλημέρα σε όλες τις μαμάδες!

Λοιπόν, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έχω μία κόρη 3 χρόνων. Από όταν ήταν μωράκι, υπήρχαν κάποιες βραδιές που την αφήναμε στη μαμά μου να κοιμάται, για να κάνουμε καμιά βόλτα, ή για να κάνω εγώ κάποιες δουλειές στο σπίτι που χρειαζόμουν χρόνο κ δε μπορούσα με τη μικρή μαζί.

 

Ποτέ δεν είχε θέμα, ίσα ίσα που ήταν πάντα συνεργάσιμη κ της εξηγούσαμε πως θα πάμε την άλλη μέρα να την πάρουμε κ όλα καλά.

 

Πριν 1 βδομάδα της είπαμε να μείνει στη μαμά μου κ ενώ αρχικά δέχτηκε, στις 21.30 το βράδυ μας παίρνει η μαμά μου τηλέφωνο πως η μικρή κλαίει απαρηγόρητα κ μας ζητάει. Εεεε, τί να κάνουμε πήγαμε κ την πήραμε!

 

Τη ρώτησα γιατί δεν ήθελε να μείνει στη γιαγιά κ μου έλεγε "ήθελα να είμαστε μαζί, ήθελα να κοιμηθώ σπίτι μας" κτλ κτλ

 

Προχθές το πρωί πρότεινε μόνη της να μείνει στη γιαγιά κ σκέφτηκα να την πάω αφού το είπε μόνη της. Στις 23.00 μας πήρε πάλι η μαμά μου κ με τα πολλά πήγαμε πάλι κ την πήραμε...

 

Το θέμα είναι πως υπάρχουν περιπτώσεις που η μικρή πρέπει να μείνει στη γιαγιά της! Για παράδειγμα κάπου στα Χριστούγεννα ο άντρας μου θα κάνει μια επέμβαση κ θα χρειαστεί να διανυκτερεύσουμε στο νοσοκομείο. Τί θα γίνει τότε? Πώς θα την κάνω να μείνει χωρίς γκρίνια στη γιαγιά της?

[riniw 1980]

καλημέρα!

μήπως έχει γίνει κάτι;μήπως κάποιο βράδυ τρόμαξε απο κάτι;κι η μητέρα σου δε το σπουδαιολόγησε οπότε θέλει να την επισκέπτεται η μικρή αλλά να φοβάται να κοιμηθεί εκεί;

[eirini]

Καταρχήν σ'ευχαριστώ για την απάντηση!

 

Δεν νομίζω να έχει γίνει κάτι, γιατί θα μου το έλεγε ή η μαμά μου ή και η μικρή!

Άλλωστε η μικρή με τη μάνα μου έχουν περάσει πολλές ώρες μαζί μιας κ την κρατούσε κάθε μέρα από 3 μηνών που γύρισα στη δουλειά, μέχρι κ 3 χρόνων που πήγε παιδικό. Εν ολίγοις υπάρχει μεταξύ τους στενή σχέση για να καταλαβαίνει η μία την άλλη.

 

Εγώ νομίζω πως η μικρή ήθελε να έρθει σπίτι κ άρχισε λίγο να γκρινιάζει, η μαμά μου φάνηκε λίγο διστακτική κ η μικρή το "τσίμπησε" Έτσι επιδεινώθηκε η γκρίνια, η μάνα μου τα'χασε κ όταν με πήρε να μου το πει η μικρή την άκουσε που μου μιλούσε στο τηλέφωνο κ σου λέει "ααα, μια χαρά, θακλάψω λίγο ακόμα, θα έρθουν"..

 

Εεεε...και έπεσε μέσα! Πήγαμε την 1η φορά κ την πήραμε κ ίσως αυτό ήταν το μεγάλο μας λάθος! Και έτσι σου λέει "όποτε κλαίω θα έρχονται"...

 

Τώρα τί κάνω είναι το θέμα? Πώς θα γίνει να ξαναμείνει χωρίς να γίνει πανικός?

[riniw 1980]

μήπως να της μιλάς συνεχώς και να της εξηγείς οτι την αφήνεις στη γιαγιά όποτε χρειάζεται;

εγω π.χ. πριν 3 χρόνια πήγα για bay sitting σε μια κοπέλα το μωρό ήταν τότε 14 μηνών..της είπα λοιπόν να μιλάει κάθε μέρα στη μικρή οτι η μαμά πρέπει να πηγαίνει στη δουλειά να σου φέρει γάλα,ρούχα κ.λ.π...ε η μικρή έκλαψε την πρώτη μέρα και τέλος.

μήπως έχει πάρει χαμπάρι οτι την αφήνετε για να βγείτε έξω και ζηλεύει;

[eirini]

Πάντα της λέγαμε τί θα κάναμε φεύγοντας πχ η μαμά πάει να φυλάξει τα μάλλινα ρούχα κ να βάλει τα χαλιά να έρθεις να είναι ζεστά, η μαμά με το μπαμπά πάνε μία βόλτα στο σινεμά να δουν ένα έργο, κτλ κτλ Δεν έδειξε ποτέ ζήλια.

 

Ο άντρας μου λέει να της "στερήσουμε" για λίγο καιρό τη γιαγιά, να μην τη βλέπει για λίγες μέρες, να της λείψει κ να αποζητήσει μόνη της το να πάει! Εγώ δε νομίζω να δουλέψει τπτ! Φοβάμαι πως όποτε ξαναπάει για να κοιμηθεί, θα ξεκινήσει το κλάμα στο τέλος κ θα τρέχουμε!

[riniw 1980]

γιατί δε δοκιμάζετε να την αφήσετε και αν σας πάρει τηλ. η γιαγιά να της πείτε θα έρθουμε σε 1,5 ώρα π.χ....θα σου δείξει η γιαγιά στο ρολόι όταν ο δείχτης θα πάει εκεί κι εκεί...κι ωστόσο η μητέρα σου να την αποκοιμήσει;

[ηλιαχτιδα 78]

στην ηλικια που ειναι η κορη σου ουτε η δικη μου εμενε πουθενα ομως!

μετα σιγα σιγα και πιο πολυ το καλοκαιρι αρχισε να πηγαινει...αλλα μην φανταστεις με τις ωρες...ειναι πολυ κολλημενη μαζι μου...αυτο βεβαια ειναι και καλο και κακο...δεν ανησυχω ομως γιατι αμα βρει παρεα με ξεχναει στο λεπτο!

[Goblin]

Προσωπικά… θα έπαιρνα αποκλειστική για τον σύζυγο και θα κοιμόμουνα με το παιδάκι…!!!

[riniw 1980]

Προσωπικά… θα έπαιρνα αποκλειστική για τον σύζυγο και θα κοιμόμουνα με το παιδάκι…!!!

 

 

εγω δεν έχω ακόμη παιδάκι αλλά με προβλημάτισες..δηλ. άμα κάνεις παιδί όλα τα άλλα τέλος;δεν πρέπει να διαθέτεις χρόνο για σένα και τον σύντροφο;

[ηλιαχτιδα 78]

Προσωπικά… θα έπαιρνα αποκλειστική για τον σύζυγο και θα κοιμόμουνα με το παιδάκι…!!!

:lol::lol:

[Goblin]

εγω δεν έχω ακόμη παιδάκι αλλά με προβλημάτισες..δηλ. άμα κάνεις παιδί όλα τα άλλα τέλος;δεν πρέπει να διαθέτεις χρόνο για σένα και τον σύντροφο;

 

Όχι βρε ρινιώ μου… σαφώς και όχι…. Εγώ είμαι ιδική περίπτωση, γιατί ούτος ή άλλος δεν έχω που να τα αφήσω οπότε…. Αυτές οι λύσεις μου έρχονται αυθόρμητα!!!!

[jucca]

εγω δεν έχω ακόμη παιδάκι αλλά με προβλημάτισες..δηλ. άμα κάνεις παιδί όλα τα άλλα τέλος;δεν πρέπει να διαθέτεις χρόνο για σένα και τον σύντροφο;

 

Ε όχι κι έτσι!! Αν χάσεις τις ισορροπίες, χαιρετίσματα!

[Goblin]

Ε όχι κι έτσι!! Αν χάσεις τις ισορροπίες, χαιρετίσματα!

 

Άσε Τζούσα… αν δεν γίνετε διαφορετικά τι να κάνεις???? Για ποιες ισορροπίες μιλάμε??? Όλα είναι σχετικά τελικά…!!!!

[riniw 1980]

Όχι βρε ρινιώ μου… σαφώς και όχι…. Εγώ είμαι ιδική περίπτωση, γιατί ούτος ή άλλος δεν έχω που να τα αφήσω οπότε…. Αυτές οι λύσεις μου έρχονται αυθόρμητα!!!!

 

 

ΚΑΛΕ ΜΗ ΤΡΟΜΑΖΕΤΕ ΕΤΣΙ ΤΙΣ ΑΤΕΚΝΕΣ!!!!!!:razz::razz:

[Goblin]

ΚΑΛΕ ΜΗ ΤΡΟΜΑΖΕΤΕ ΕΤΣΙ ΤΙΣ ΑΤΕΚΝΕΣ!!!!!!:razz::razz:

 

Το κατά δύναμιν... :lol: :lol:

[Rea_1971]

Αγαπητή Ειρήνη,

σαφώς και ο καθένας γονιός οργανώνει τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του όπως αυτός νομιζει ότι είναι καλύτερα.

Αλλά εάν δεν υπήρχε η μητέρα σου, τι θα έκανες με το παιδί;

 

Μήπως απλά το παιδί θέλει το σπίτι του και την παρουσία των γονιών του;

 

Δεν μιλάω από άλλο πλανήτη, γιατί είμαι εργαζόμενη-8ωρο- έγκυος στο 2ο παιδί και δεν κρίνω σκόπιμο να αφήνω το παιδί μου μακριά μου.

 

όταν βγαίνετε μετά του συζύγου μπορείτε να φέρνετε τη γιαγιά σπίτι και μετά να τη πηγαίνετε στο δικό της. Και φυσικά αυτό να μη γίνεται τόσο συχνά που θα είναι ταλαιπωρία για τη γυναικα.

 

επιπλέον μια λύση είναι η μπέιμπι σίτερ, αν βέβαια είναι υποφερτό ένα τέτοιο κοστος.

[Rea_1971]

Ε όχι κι έτσι!! Αν χάσεις τις ισορροπίες, χαιρετίσματα!

Οι ισορροπίες είναι ατομική και σχετική υπόθεση.

Άλλος ξεφεύγει με τον αθλητισμό, άλλος με την τηλεόραση, αλλος με μια βόλτα στα μαγαζιά ή για έναν καφέ.

 

Το θέμα είναι να βρίσκουμε εύκολες και ανώδυνες λύσεις για να μπορέσουμε να φτάσουμε στις δικές μας ισορροπίες.

 

Όπως και στο παρόν θέμα, η κοπέλα έχει ανάγκη τη βοήθεια της μητέρας της. Υπάρχει μια αντίδραση από τη μικρή-πιθανά πρόσκαιρη αλλά που πρέπει να τη κατανοήσει και να τη σεβαστεί-οπότε μάλλον θα πρέπει να αναζητησει εναλλακτικούς τρόπους για να πάρει αυτή τη βοήθεια.

[Rea_1971]

εγω δεν έχω ακόμη παιδάκι αλλά με προβλημάτισες..δηλ. άμα κάνεις παιδί όλα τα άλλα τέλος;δεν πρέπει να διαθέτεις χρόνο για σένα και τον σύντροφο;

 

Οταν κάνεις παιδιά όλα αλλάζουν. Πιστεύω ότι είναι κάτι που μπορείς εύκολα να κατανοησεις αφού μάλιστα έχεις σκοπό να κάνεις παιδί.

Άλλωστε αυτή είναι η ομορφιά της ζωής-να αλλάζει και να τη βιώνουμε στη κάθε μορφή της.

Αλλο πράγμα αλλάζουν και άλλο τελειώνουν. Από εμάς εξαρτάται να βρούμε τη χρυσή τομή.

 

Πριν γεννήσω το Ηλεκτράκι ήμουν φανατική ποδηλάτρια: μιλάμε για χιλιόμετρα, για προετοιμασία συμμετοχής κλπ. Εμεινα έγκυος, γέννησα. 6 μήνες θήλαζα αποκλειστικά. Και στη δουλειά επέστρεψα στους 4 μηνες. Χρόνος για γυμναστική; ου!!! ούτε για αστείο. Και όμως. Σηκωνόμουν κάθε πρωί στις 6 και έκανα 1 ωρα διάδρομο. 2 φορές την εβδομαδα πήγαινα 45΄ στο γυμναστήριο. Τώρα βέβαια με τον Οδυσσέα να κόβει βόλτες στη κοιλιά μου απλά κάνω κανένα περίπατο με γρήγορο βήμα και παρηγοριέμαι ότι τα κιλά θα φύγουν όπως ήρθαν μετά τη γέννα.

 

Απλά ο σύζυγος μου συνεργάστηκε για να πάω εγώ γυμναστήριο. Γιατί πολλά σχέδια χρειάζονται 2 για να υλοποιηθούν.

Επιπλέον με το σύζυγο και το παιδάκι μας ήμαστε κάθε 3 και λίγο έξω για βολτες και καφέδες. Βέβαια τηλεόραση δεν βλέπουμε σχεδόν καθόλου.

Και 1 φορά στις τόσες βγαίνουμε με άλλα ζευγάρια βράδυ, οπότε φέρνουμε ανθρωπο για το μωρό μας.

Και σε όλα αυτά βάλε και μια οικοδομή η οποία απαιτεί άπειρη φυική παρουσία και "τρέξιμο".

Και δεν μιλώ για τα αυτονόητα: μαγείρεμα, καθάρισμα, σίδερο. Αλλά και εκεί έχω βοήθεια. Γιατί όταν τα φορτώνεται κάαποιος όλα, στο τέλος κλατάρει. (τα πλεονεκτήματα του να παντρευτείς κάποιον που έχει ζήσει ως εργένης)

 

Η ζωή συνεχίζεται και μετά τη γέννα. Απλά έχει περισσότερες προκλήσεις

[eirini]

Καταρχήν σας ευχαριστώ όλες για τις απαντήσεις σας!

 

Να πω στις άτεκνες πως -όπως είναι φυσικό- με τα παιδιά ΌΛΑ αλλάζουν , αλλά προς το καλύτερο! Στην αρχή όλα φαίνονται βουνό αλλά στη συνέχεια η κούραση κ η εξάντληση μειώνονται κ αυξάνεται η πληρότητα κ η απέραντη ανιδιοτελής αγάπη!

 

Τώρα, για τη μικρή να πω ότι δε μπορώ να σκεφτώ τί θα γινόταν αν δεν είχα τη μαμά μου. Την έχω κ σκέφτομαι με βάση αυτό. Προφανώς ούτε εγώ κρίνω σκόπιμο να αφήνω το παιδί μου μακριά μου. Θεωρώ όμως απαραίτητο για 2 νέους γονείς (30 χρονών είμαστε) να βγουν με φίλους, να πάνε ένα σινεμά, να πάνε σε κάποιο εστιατόριο κάποιο βράδυ. Και δε μιλάω για τα έκτακτα π.χ. ένα χειρουργείο όπως προανέφερα. Και φυσικά δε μιλάω να βγαίνω κάθε τρεις κ λίγο. Μιλάμε για μια φορά το μήνα-το 2μηνο!

 

Μακάρι να μπορούσα να έχω μία κοπέλα να την προσέχει, αλλά οικονομικά δε μπορούμε να το κάνουμε. Η μόνη λύση θα ήταν να μένει η μαμά μου στο σπίτι μέχρι κ να γυρίσουμε κ στη συνέχεια να την πηγαίνουμε σπίτι.

 

Το θέμα το άνοιξα επειδή η μικρή έμενε μέχρι πρότινος χωρίς αντίρρηση. Δεν την πιέζαμε, δε δυσανασχετούσε. Και απλά ήθελα να δω αν υπάρχει τρόπος να το ξανακάνει επειδή το θέλει! Χωρίς να στενοχωριέται ή να καταπιέζεται!

 

Σας ευχαριστώ κ πάλι για τις απαντήσεις σας! Καλή εγκυμοσύνη στις εγκυμονούσες, να χαίρεστε τα παιδιά σας οι μαμάδες κ οι άτεκνες...βουρ για παιδάκια!!

[maan]

και η δική μου μπουμπούκα δεν ήθελε να μένει με τη γιαγιά της τα πρωινά που πηγαίνω στη δουλειά, και όλο κλαιγόταν κ με έψαχνε...(αλλά έπρεπε να πάω στη δουλειά...οπότε την άφηνα)

μετά άρχισε σχολείο, και τώρα δεν θέλει το σχολείο και θέλει τη γιαγιά!!! (εμένα ούτε καν με αναφέρει χαχαχαχα) - αλλά πρέπει να πάει οπότε πάει κ εκεί...

 

αυτό που θέλω να πω είναι...

ότι αν κάτι πρέπει να γίνει πχ αρρώστια, νοσοκομείο κλπ κλπ απλά θα γίνει...τι να κάνουμε δεν θα το διαπραγματευτούμε...

αν όμως είναι θέμα επιλογής...γιατι να μην αφήσουμε το παιδάκι να επιλέξει που θα κοιμηθεί..; λογικό δεν είναι να θέλει το κρεββατάκι του; (μεταξύ μας...κ εγώ το κρεββατάκι μου θα επέλεγα κ τη μανούλα μου-μπάμπακα μου)

 

αν θέλετε να βγείτε...μπορείτε να ζητήσετε από τη μαμά σου όπως είπες να έρθει στο σπίτι σας...

 

όσο την πιέζεις δεν θα θέλει..αυτό είναι γεγονός....κατά τη γνώμη μου δώσε της επιλογές και άστην, σε λίγο καιρό θα θέλει...άλλωστε κ αυτά τα θέλω τους τα αλλάζουν κατά περίπτωση

[eirini]

Χαχαχα! Έτσι ακριβώς έκανε και η δικιά μου! Στην αρχή που έπρεπε να γυρίσω στη δουλειά έκλαιγε όταν την άφηνα στη γιαγιά της κ ήθελε να πάμε σπίτι μας! Μετά συνήθισε!

Όταν άρχισε σχολείο γινόταν χαμός που ήθελε να πάει στη γιαγιά της! Μετά συνήθισε!

 

Κατανοώ την επιθυμία της να είναι κοντά με τους γονείς της (κ χαίρομαι γι'αυτό μιας κ δείχνει πως περνάει καλά μαζί μας), απλά με ανησυχεί πως όταν υπάρξει η πραγματική ανάγκη να μείνει στη γιαγιά, θα γίνει χαμός! Δλδ δε θα έχω μόνο το άγχος του χειρουργείου αλλά και το άγχος του αν κοιμήθηκε η μικρή ή αν κλαίει ασταμάτητα! (είμαι κ λίγο αγχωτική σε αυτό!)

 

Ρε κορίτσια, μια ερώτηση, τώρα που μου ήρθε:

Από όταν ήταν νεογέννητη η μικρή, όποτε έκλαιγε η μικρή, με έπιανε ταχυκαρδία. Ειλικρινά το λέω. Ταχυκαρδία! Ήμουν νέα μαμά, είχα τα άγχη μου κ επειδή φοβόμουν φαντάζομαι ανέβαζα παλμούς.

Το θέμα είναι πως αυτή η ταχυκαρδία συνεχίζεται ακόμα όποτε ακούω το κλάμα της μες στον ύπνο μου. Η μικρή ακόμα κ τώρα ξυπνάει μερικές φορές κ κλαουρίζει πως θέλει γάλα, μέχρι να κατέβω να δω (ξέρω πως είναι καλά κ πως κλαίει για γάλα) χωρίς να το θέλω, τελείως αυτόματος μηχανισμός, ανεβάζω παλμούς κ ηρεμώ μετά από λίγα λεπτά!

 

Το παθαίνει καμιά από εσάς?! (πολλά προβλήματα έχω τελικά!

[riniw 1980]

Οταν κάνεις παιδιά όλα αλλάζουν. Πιστεύω ότι είναι κάτι που μπορείς εύκολα να κατανοησεις αφού μάλιστα έχεις σκοπό να κάνεις παιδί.

Άλλωστε αυτή είναι η ομορφιά της ζωής-να αλλάζει και να τη βιώνουμε στη κάθε μορφή της.

Αλλο πράγμα αλλάζουν και άλλο τελειώνουν. Από εμάς εξαρτάται να βρούμε τη χρυσή τομή.

 

Πριν γεννήσω το Ηλεκτράκι ήμουν φανατική ποδηλάτρια: μιλάμε για χιλιόμετρα, για προετοιμασία συμμετοχής κλπ. Εμεινα έγκυος, γέννησα. 6 μήνες θήλαζα αποκλειστικά. Και στη δουλειά επέστρεψα στους 4 μηνες. Χρόνος για γυμναστική; ου!!! ούτε για αστείο. Και όμως. Σηκωνόμουν κάθε πρωί στις 6 και έκανα 1 ωρα διάδρομο. 2 φορές την εβδομαδα πήγαινα 45΄ στο γυμναστήριο. Τώρα βέβαια με τον Οδυσσέα να κόβει βόλτες στη κοιλιά μου απλά κάνω κανένα περίπατο με γρήγορο βήμα και παρηγοριέμαι ότι τα κιλά θα φύγουν όπως ήρθαν μετά τη γέννα.

 

Απλά ο σύζυγος μου συνεργάστηκε για να πάω εγώ γυμναστήριο. Γιατί πολλά σχέδια χρειάζονται 2 για να υλοποιηθούν.

Επιπλέον με το σύζυγο και το παιδάκι μας ήμαστε κάθε 3 και λίγο έξω για βολτες και καφέδες. Βέβαια τηλεόραση δεν βλέπουμε σχεδόν καθόλου.

Και 1 φορά στις τόσες βγαίνουμε με άλλα ζευγάρια βράδυ, οπότε φέρνουμε ανθρωπο για το μωρό μας.

Και σε όλα αυτά βάλε και μια οικοδομή η οποία απαιτεί άπειρη φυική παρουσία και "τρέξιμο".

Και δεν μιλώ για τα αυτονόητα: μαγείρεμα, καθάρισμα, σίδερο. Αλλά και εκεί έχω βοήθεια. Γιατί όταν τα φορτώνεται κάαποιος όλα, στο τέλος κλατάρει. (τα πλεονεκτήματα του να παντρευτείς κάποιον που έχει ζήσει ως εργένης)

 

Η ζωή συνεχίζεται και μετά τη γέννα. Απλά έχει περισσότερες προκλήσεις

 

 

αχ..αχ...αχ...ο δικός μου δεν έχει ακόμα απογαλακτιστεί,δυστυχώς...

το ξέρω οτι μετά το παιδί αλλάζουν ΟΛΑ....μα ΟΛΑ όμως...ξέρεις οτι για κάποιο διάστημα προσαρμόζεσαι στη νέα κατάσταση,τό χω ζήσει με τις αδερφές μου και τη νύφη μου όταν έγιναν μανούλες..αλλά απο κάποια στιγμή και μετά με δυσκολία ναι μεν,ξαναγύρισαν(επανήλθαν( (δεν ξέρω ποιό ρήμα είναι πιο κατάλληλο) στις παλιές συνήθειες (χάρη λόγου)..

γι'αυτό αναρωτήθηκα ως προς το μήνυμα της Goblin..

[Rea_1971]

Καταρχήν σας ευχαριστώ όλες για τις απαντήσεις σας!

 

Να πω στις άτεκνες πως -όπως είναι φυσικό- με τα παιδιά ΌΛΑ αλλάζουν , αλλά προς το καλύτερο! Στην αρχή όλα φαίνονται βουνό αλλά στη συνέχεια η κούραση κ η εξάντληση μειώνονται κ αυξάνεται η πληρότητα κ η απέραντη ανιδιοτελής αγάπη!

 

Τώρα, για τη μικρή να πω ότι δε μπορώ να σκεφτώ τί θα γινόταν αν δεν είχα τη μαμά μου. Την έχω κ σκέφτομαι με βάση αυτό. Προφανώς ούτε εγώ κρίνω σκόπιμο να αφήνω το παιδί μου μακριά μου. Θεωρώ όμως απαραίτητο για 2 νέους γονείς (30 χρονών είμαστε) να βγουν με φίλους, να πάνε ένα σινεμά, να πάνε σε κάποιο εστιατόριο κάποιο βράδυ. Και δε μιλάω για τα έκτακτα π.χ. ένα χειρουργείο όπως προανέφερα. Και φυσικά δε μιλάω να βγαίνω κάθε τρεις κ λίγο. Μιλάμε για μια φορά το μήνα-το 2μηνο!

 

Μακάρι να μπορούσα να έχω μία κοπέλα να την προσέχει, αλλά οικονομικά δε μπορούμε να το κάνουμε. Η μόνη λύση θα ήταν να μένει η μαμά μου στο σπίτι μέχρι κ να γυρίσουμε κ στη συνέχεια να την πηγαίνουμε σπίτι.

 

Το θέμα το άνοιξα επειδή η μικρή έμενε μέχρι πρότινος χωρίς αντίρρηση. Δεν την πιέζαμε, δε δυσανασχετούσε. Και απλά ήθελα να δω αν υπάρχει τρόπος να το ξανακάνει επειδή το θέλει! Χωρίς να στενοχωριέται ή να καταπιέζεται!

 

Σας ευχαριστώ κ πάλι για τις απαντήσεις σας! Καλή εγκυμοσύνη στις εγκυμονούσες, να χαίρεστε τα παιδιά σας οι μαμάδες κ οι άτεκνες...βουρ για παιδάκια!!

 

Η εναλλακτική να έρχεται η μαμά σου σπίτι δεν παίζει;

[eirini]

Ναι, ευτυχώς υπάρχει αυτή η δυνατότητα κ μάλιστα μπορεί να μείνει σε εμάς για βράδυ και να μη την γυρνάμε σπίτι της (δεν οδηγάει η ίδια). Και μάλλον αυτό θα γίνεται όποτε χρειαστεί.

 

Απλά, να σας εξηγήσω, η μαμά μου μένει μες στην πόλη κ εμείς ένα 20λεπτο εκτός πόλης. Συνεπώς όταν είμαστε στην πόλη, στο σπίτι της μαμάς μου κ λέμε "να πάμε ένα σινεμά", απλά λέγαμε της μικρής "θα μείνεις στη γιαγιά?" "ναι" κ όλα γινόταν εύκολα!

 

Τώρα θα πρέπει απλά να υπάρξει άλλος προγραμματισμός! Δε βαριέσαι! Το ξέρω πως είναι μικρό το πρόβλημα, απλά με στενοχωρεί που η μικρή άλλαξε συμπεριφορά στο θέμα αυτό. Νόμιζα πως το σπίτι της γιαγιάς ήταν κάτι φυσικό για τη μικρή. Όχι ανάγκη που επιβάλλεται, κ έτσι ήθελα να συνεχίσει!

[τον]

Καταρχήν σ'ευχαριστώ για την απάντηση!

 

Δεν νομίζω να έχει γίνει κάτι, γιατί θα μου το έλεγε ή η μαμά μου ή και η μικρή!

Άλλωστε η μικρή με τη μάνα μου έχουν περάσει πολλές ώρες μαζί μιας κ την κρατούσε κάθε μέρα από 3 μηνών που γύρισα στη δουλειά, μέχρι κ 3 χρόνων που πήγε παιδικό. Εν ολίγοις υπάρχει μεταξύ τους στενή σχέση για να καταλαβαίνει η μία την άλλη.

 

Εγώ νομίζω πως η μικρή ήθελε να έρθει σπίτι κ άρχισε λίγο να γκρινιάζει, η μαμά μου φάνηκε λίγο διστακτική κ η μικρή το "τσίμπησε" Έτσι επιδεινώθηκε η γκρίνια, η μάνα μου τα'χασε κ όταν με πήρε να μου το πει η μικρή την άκουσε που μου μιλούσε στο τηλέφωνο κ σου λέει "ααα, μια χαρά, θακλάψω λίγο ακόμα, θα έρθουν"..

 

Εεεε...και έπεσε μέσα! Πήγαμε την 1η φορά κ την πήραμε κ ίσως αυτό ήταν το μεγάλο μας λάθος! Και έτσι σου λέει "όποτε κλαίω θα έρχονται"...

 

Τώρα τί κάνω είναι το θέμα? Πώς θα γίνει να ξαναμείνει χωρίς να γίνει πανικός?

Νομιζω την απαντηση την εδωσες μόνη σου

την επομενη φορα που θα την αφησεις θα της εξηγησεις οτι και να κλαιει δεν θα ερθεις να την παρεις διοτι θα εισαι μακρια και δεν θα γινεται θα πρεπει βεβαια να ειναι συμφωνη και η μαμα σου σου αν θα καταφερει να χειριστη την γκρινια της ...διοτι σιγουρα θα δικιμαση την μαμα σου ......το ιδιο ειχε κανει και η μικρη στα 3 ηταν και εμενα..... την ειχα αφησει στην μαμα μου (που την ειχε απο οταν ηταν μωρο οταν πηγα στηνδουλεια μεχρη τα 2.5 που πηγε παιδικό) .....και την επομενη μέρα το εμαθα οτι της εβγαλε χορο ...η μανα μου βεβαια δεν με πηρε αφου ηξερε οτι τοπαιδι το κανει επιτηδες διοτι ποτε δεν ειχε προβλημα ....και την επομενη που μου το ειπε και την ρωτησα γιατι εκλαιγε και με φωναζε ...μου ειπε ....εστι.......την ρωτησα αν της εκανε κατι η γιαγια μου ειπε οχι ....ετσι απλα σε ηθελα ....κι μετα σου περασε την ρωτησα ......μου ειπε ναι ......ε δεν το ξανακανε .......