ΖΗΛΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΑΣ ΜΩΡΟΥ

[mpizoudaki]

Η κόρη μου είναι περίπου 3 χρονών και πριν επτά μήνες έφερα στον κόσμο και τον γιό μου.Ενώ στην αρχή φαινόταν να αποδέχεται το γεγονός μετά απο λίγους μήνες η συμπεριφορά της έγινε διαφορετική.Όσο περνάει ο καιρός αντί να ηρεμεί χειροτερεύει.Έχει πολλά νεύρα όταν δεν της κάνουμε τα χατίρια πέφτει κάτω και ουρλιάζει χτυπάει πράγματα,μιλάει άσχημα κυρίως σε μένα, χτυπάει το μωρό,δεν το αφήνει να κοιμηθεί και κάνει συνέχεια το αντίθετο απο αυτό που της λέω.Η κατάσταση ενισχύεται απο τους γονείς μου κυρίως που της έχουν τρελλή αδυναμία με αποτέλεσμα να μην της χαλάνε χατίρι.Κανα δυό φορές της έχω καμία στο μπειμπιλίνο αλλα έχω γίνει πολύ νευρική και με το παραμικρό χάνω την υπομονή μου.Ξέχασα να σας αναφέρω οτι η δουλειά του άντρα μου τον κρατάει μακριά απο το σπίτι βδομμάδα παρα βδομμάδα κι εγώ μένω με τους γονείς μου γιατί δεν την παλεύω με τίποτα αλλά νομίζω οτι είναι χειρότερα έτσι.Τι να κάνω ρε παιδιά.Πείτε μου κι εσείς.

[TZOYTZA]

Αχ και εμενα το ιδιο στην αρχη ηταν ολα καλα τωρα κανενα μηνα συνεχεια φωναζει κανει ακριβως αυτα που λες και εσυ

φαντασου και η δασκαλα στο σχολειο μου ειπε εχει γινει πολυ ζωηρη

ευτηχως δεν πειραζει το μωρο μονο εμενα μου το λεει και στα ισα ζηλευω που συνεχει ταιζεις το μωρο που το αλαζεις και που το εχεις αγκαλια

εγω στεναχωριεμαι και προσπαθω να την βαζω να ασχολειτε και αυτη δηλαδη ελα να το κανουμε μπανακι να το αλαξουμε κ.α

υπομονη κοπελα μου θα κανουμε τι αλλο

[mpizoudaki]

Αχ και εμενα το ιδιο στην αρχη ηταν ολα καλα τωρα κανενα μηνα συνεχεια φωναζει κανει ακριβως αυτα που λες και εσυ

φαντασου και η δασκαλα στο σχολειο μου ειπε εχει γινει πολυ ζωηρη

ευτηχως δεν πειραζει το μωρο μονο εμενα μου το λεει και στα ισα ζηλευω που συνεχει ταιζεις το μωρο που το αλαζεις και που το εχεις αγκαλια

εγω στεναχωριεμαι και προσπαθω να την βαζω να ασχολειτε και αυτη δηλαδη ελα να το κανουμε μπανακι να το αλαξουμε κ.α

υπομονη κοπελα μου θα κανουμε τι αλλο

 

Ναι ρε γαμωτο αλλα το θέμα είναι να μην τους δημιουργηθούν περαιτέρω προβλήματα.Εγώ στεναχωριέμαι γιατί της φωνάζω μετα το μετανιώνω γιατι ξέρω οτι ετσι της ενισχύω τη ζήλια αλλα τα νεύρα μου είναι κρόσια.Όλη μέρα φωνές και νιώθω και ενοχές γιατί δεν προλαβαίνω να κάνω πολλά πράγματα μαζί της.Δεν ξέρω πως να την αντιμετωπίσω.Και μένα προχθές μου είπε να γυρίσουμε τον μπεμπη πίσω στο μαγαζί απο οπου τον πήραμε.

Παρε και κατάλαβε.Εσύ πως την αντιμετωπίζεις?

[elenik]

Ωχ τι με περιμενειιιιιι

 

Προσωπικα θα χαιρομουνα με την αδυναμια που τις εχουν οι γαγιοπαπουδες της. Εχω δει περιστατικο που ειχαν αδυναμια στο 1ο και με το που ηρθε το 2ο η γιαγια υποχρεωτικα επρεπε να εχει την προσοχη στο μωρο και το 1ο παιδακι φρικαρε.

 

Εμεις μαλλον θα εχουμε το αλλο που εχει ξεκινησει απο τωρα . Του στυλ "αν δεν με θες εσυ θα παω στο αλλο μωρακι που θα με αγαπαει"

 

Πιστευω το μονο που χρειαζεται ειναι υπομονη και πολυ αγαπη. Θα καταλαβει οτι η αγαπη σας ειναι κατι σταθερο και ειναι δικη της, Κανεις δεν θα την παρει απο εκεινη και θα ηρεμησει.

[Maya]

Θα ξέρω περισσότερα σε λίγους μήνες, αλλά νομίζω (ελπίζω) ότι φάση είναι και θα περάσει. Κάπου διάβασα σε ένα βιβλίο, ότι μπορούμε να λέμε 'κοίτα, αυτό είναι το αδερφάκι σου, δεν είναι υποχρεωτικό να το αγαπάς, αυτό θα το αποφασίσεις εσύ αργότερα. Απαγορεύεται όμως να το πονάς'. Οπότε, λέει, το παιδί χαλαρώνει και δεν νοιώθει τη συναισθηματική πίεση του νέου μέλους. Κάτι τέτοιο και να περνάμε χρόνο μόνες με το μεγάλο.

[mpizoudaki]

Ωχ τι με περιμενειιιιιι

 

Προσωπικα θα χαιρομουνα με την αδυναμια που τις εχουν οι γαγιοπαπουδες της. Εχω δει περιστατικο που ειχαν αδυναμια στο 1ο και με το που ηρθε το 2ο η γιαγια υποχρεωτικα επρεπε να εχει την προσοχη στο μωρο και το 1ο παιδακι φρικαρε.

 

Εμεις μαλλον θα εχουμε το αλλο που εχει ξεκινησει απο τωρα . Του στυλ "αν δεν με θες εσυ θα παω στο αλλο μωρακι που θα με αγαπαει"

 

Πιστευω το μονο που χρειαζεται ειναι υπομονη και πολυ αγαπη. Θα καταλαβει οτι η αγαπη σας ειναι κατι σταθερο και ειναι δικη της, Κανεις δεν θα την παρει απο εκεινη και θα ηρεμησει.

με εμας εχει γινει το αντιθετο οι γιαγιοπαππουδες εχουν πεσει ακομα περισσοτερο επάνω της λες και το μωρο δεν υπαρχει,Ειδικα οι γονεις μου της εχουν τρελλη αδυναμια οχι και καλα για να μη ζηλευει εχουν κολλημα μαζι της με αποτελεσμα να την κακομαθαινουν περισσοτερο.Κι εγω στο χρονο βασιζομαι.Ολη μερα της λεω ποσο την αγαπαω.Αχ παιδια δεν ξερεις τι κρυβουν μεσα τους.

[mpizoudaki]

Θα ξέρω περισσότερα σε λίγους μήνες, αλλά νομίζω (ελπίζω) ότι φάση είναι και θα περάσει. Κάπου διάβασα σε ένα βιβλίο, ότι μπορούμε να λέμε 'κοίτα, αυτό είναι το αδερφάκι σου, δεν είναι υποχρεωτικό να το αγαπάς, αυτό θα το αποφασίσεις εσύ αργότερα. Απαγορεύεται όμως να το πονάς'. Οπότε, λέει, το παιδί χαλαρώνει και δεν νοιώθει τη συναισθηματική πίεση του νέου μέλους. Κάτι τέτοιο και να περνάμε χρόνο μόνες με το μεγάλο.

Μaya θα το δοκιμασω αυτο που μου προτεινεις γιατι εγω της λεω οτι ειναι αδελφος της και πρεπει να τον αγαπαει και να τον προσεχει (και καλα)και να μοιραζεται μαζι του πραγματα.Λες να κανω λαθος? Σε ευχαριστω για τη συμβουλή.Τελικα ολες τα περναμε και ειναι παρηγορια να ξερεις οτι δεν αποτελεις εξαιρεση στον κανονα.

[TZOYTZA]

mpizoudaki μου σορυ που καθηστερησα να απαντησω λοιπον ουτε και εγω ξερω πως να το αντιμετοπισω οπως και να την εχω παρει αυτη κανει τα δικα της !

 

ας πει βρε κοριτσια και καποιος αλλος καμια ιδεα

[mpizoudaki]

mpizoudaki μου σορυ που καθηστερησα να απαντησω λοιπον ουτε και εγω ξερω πως να το αντιμετοπισω οπως και να την εχω παρει αυτη κανει τα δικα της !

 

ας πει βρε κοριτσια και καποιος αλλος καμια ιδεα

και βλέπω οτι η δικια σου ειναι και λιγο μεγαλύτερη αλλα παρολα αυτα ζηλευει ε? Τι να πω τωρα κι εγω?ναι ρε κοριτσια πεστε καμια ιδεα!

[kiknaki]

Είναι άπολύτως λογικό να ζηλεύει ένα παιδάκι το μικρό αδερφάκι του αφού πιστεύει οτι τώρα πλέον όλοι θα ασχολούνται με τη φροντίδα του μωρού.

Βασική μέριμνα των γονέων είναι να βοηθήσουν το πρωτότοκο παιδί τους να τηθασεύσει τη ζήλια του έτσι ώστε να μπορέσει να συνυπάρξει αρμονικά με το μικρό αδερφάκι του.

Καταρχήν πιστεύω οτι είναι πολύ καλό που οι γονείς σου έχουν τρελλή αδυναμία στην κόρη σου πράγμα που της ενδυναμώνει την αυτοπεποίθηση της.

Η κορούλα σου κατά τη γνώμη μου με αυτό το είδος συμπεριφοράς απλά θέλει να σου τραβήξει τη προσοχή σου από το μωρό και να την κατευθύνει επάνω της όπως τότε που δεν είχε ΄γεννηθεί ακόμα ο γιός σου. Βέβαια το προσπαθεί μέ λάθος τρόπο αλλά εσύ θα είσαι αυτή που θα τη δώσεις να καταλάβει οτι είναι μοναδική για σένα και οτι ποτέ δε θα πάψεις να την αγαπάς κάτι που πολυ πιθανόν μέσα στο μυαλό του να το αμφισβητεί.

Κατα τη γνώμη μου και αν βρισκόμουν στη δικιά σου θέση θα έδινα περισσότερο χρόνο και προσοχή στο πρωτότοκο παιδί μου και λιγότερο στο δεύτερο χωρίς αυτό να σημαίνει οτι θα το παραμελώ.Από τη στιγμή που μπορείς και μένεις στους γονείς σου κάποιες μέρες μπορείς να αφήσεις το μωρό στη φροντίδα τους και να πάρεις τη κόρη σου να τη πας μια βόλτα και να περάσετε χρόνο οι δυό σας κάτι που θα το χαρεί αφάνταστα αφού θα έχει την αποκλειστική προσοχή σου επάνω της.

Επίσης θα έδινα την πρωτοβουλία στο πρωτότοκο παιδί να ασχοληθεί με το αδερφάκι του λέγοντας π.χ. "πιστεύεις οτι πρέπει να κάνουμε μπάνιο το αδερφάκι σου τώρα ή αργότερα?Γενικά θα ζητούσα να με βοηθήσει στη φροντίδα του μωρού δείχνοντας πόσο σημαντική είναι για μένα η βοήθεια της.Τέλος θα πρέπει να της δείξεις με κάθε τρόπο που γνωρίζεις και μπορείς οτι την αγαπάς περισσότερο από πριν και οτι εσύ πάντα θα είσαι κοντά της σε οτι και να χρειαστεί.

[Maya]

Όποια τακτική να κρατήσουμε, στην αρχή θα είναι δύσκολα. Εγω το έχω πάρει απόφαση. Αλλάζει η πραγματικότητα και το μεγάλο πρέπει να συνηθίσει σε αυτή την αλλαγή με δημιουργικό τρόπο. Όχι μέσα από απόρριψη του μικρού. Νομίζω ότι μόνο μέσα από την ελευθερία και τη δικαιοσύνη θα μπορεί να γίνει αυτό. Αντικειμενικά το μεγάλο, που δεν είναι καν μεγάλο, το παραμελούμε λίγο. Πρέπει να μη γίνει αυτό και, αν γίνει, να το αποζημιώνουμε κάπως (όχι υλικά κατά προτίμηση). Στην πράξη θα φανούν και οι δυσκολίες...

[mpizoudaki]

Όποια τακτική να κρατήσουμε, στην αρχή θα είναι δύσκολα. Εγω το έχω πάρει απόφαση. Αλλάζει η πραγματικότητα και το μεγάλο πρέπει να συνηθίσει σε αυτή την αλλαγή με δημιουργικό τρόπο. Όχι μέσα από απόρριψη του μικρού. Νομίζω ότι μόνο μέσα από την ελευθερία και τη δικαιοσύνη θα μπορεί να γίνει αυτό. Αντικειμενικά το μεγάλο, που δεν είναι καν μεγάλο, το παραμελούμε λίγο. Πρέπει να μη γίνει αυτό και, αν γίνει, να το αποζημιώνουμε κάπως (όχι υλικά κατά προτίμηση). Στην πράξη θα φανούν και οι δυσκολίες...

Εχεις δικιο γι`αυτό κι εγώ προς το παρόν κοιτάω να περνάω όσο περισσοτερο χρόνο μπορώ μαζί της αλλά είναι πανέξυπνη και δε χαλαρώνει ποτέ.

[DALIA]

Εγώ πιστευω οτι πρεπει να γυρισετε στο δικο σας σπιτι, στο χωρο σας και σιγα σιγα θα βρειτε τους ρυθμους σας.

[Ζωγια]

Προσπάθησε να αφιερώνεις, όσο γινετε βεβαια, τον χρονο σου εξίσου στο μωρο στην κόρη σου και σε σενα. (Φροντισε πρώτα τον εαυτό σου για να έχεις αντοχή να φροντίζεις και τους υπόλοιπους). Δηλαδή πχ μισή ωρα ταισμα μωρου, μιση ώρα να ασχοληθείς με την κόρη σου. Το ιδανικότερο ειναι να μένεις σπίτι σου και να πήγαινει η μικρη κάποιες ωρες στους πάππουδες ή να έρχονται οι παππουδες. Αν δεν γίνεται αυτό, θα πρεπει να συζητήσετε με γονεις σου αλλά και τον μπαμπά της για κοινή στάση στα ξεσπάσματα. (Κανουν πολύ ζημιά οι παππουδες αθελά τους, αλλα σε πολλές περιπτωσεις ειναι αναγκαια η βοηθειά τους). Εχουμε περάσει τα ίδια και τα περναμε ακόμη. Ο γιος μου ζηλευει την κόρη μου και έχω ζησει ξεσπάσματα, ξύλο, φωνές. Από τη δική μου εμπειρια σου λέω ότι δε βοηθουν οι αυστηρές τιμωρίες, οι φωνές ή κάποια δήθεν χτυπήματα. Τα μαλώνουμε, μετά το μετανιώνουμε και η αντιδρασή μας εκμηδενίζει την τιμωριά. Στο δικό μου παιδί είχε αποτελεσμα να τον παίρνω αγκαλιά μετα τα ξεσπάσματα και να του λέω πως τον αγαπάω. Ακομή και τώρα ζηλεύει, δε λείπουν κάποιες κλωτσιές αλλά υπάρχουν και στιγμές που παίζουν μαζι στο δωμάτιο τους. Η χειρότερη περίοδος ήταν όταν άρχισε να περπατάει η μικρή και ο Δημήτρης της ορμούσε όπου κι αν την έβλεπε. Για τέτοια κατασταση σου μιλάω. Βοηθησε πολύ η ιση μεταχειρηση και η δικαιη στάση. Είναι καλό πάντως που η κόρη σου εκφράζει τα συναισθηματα της και δεν τα κρατάει μέσα της. Προσπάθησε όταν πονάει να της μαλακώνεις τον πόνο κι όχι να τον επιδεινώνεις ή να τον μετατρέπεις σε θυμό. Το κάθε παιδι βεβαια ειναι διαφορετικό. Ακολουθησε το ενστικτό σου πάνω από όλα. Καλή δύναμη σε όλες μας..

[mpizoudaki]

Προσπάθησε να αφιερώνεις, όσο γινετε βεβαια, τον χρονο σου εξίσου στο μωρο στην κόρη σου και σε σενα. (Φροντισε πρώτα τον εαυτό σου για να έχεις αντοχή να φροντίζεις και τους υπόλοιπους). Δηλαδή πχ μισή ωρα ταισμα μωρου, μιση ώρα να ασχοληθείς με την κόρη σου. Το ιδανικότερο ειναι να μένεις σπίτι σου και να πήγαινει η μικρη κάποιες ωρες στους πάππουδες ή να έρχονται οι παππουδες. Αν δεν γίνεται αυτό, θα πρεπει να συζητήσετε με γονεις σου αλλά και τον μπαμπά της για κοινή στάση στα ξεσπάσματα. (Κανουν πολύ ζημιά οι παππουδες αθελά τους, αλλα σε πολλές περιπτωσεις ειναι αναγκαια η βοηθειά τους). Εχουμε περάσει τα ίδια και τα περναμε ακόμη. Ο γιος μου ζηλευει την κόρη μου και έχω ζησει ξεσπάσματα, ξύλο, φωνές. Από τη δική μου εμπειρια σου λέω ότι δε βοηθουν οι αυστηρές τιμωρίες, οι φωνές ή κάποια δήθεν χτυπήματα. Τα μαλώνουμε, μετά το μετανιώνουμε και η αντιδρασή μας εκμηδενίζει την τιμωριά. Στο δικό μου παιδί είχε αποτελεσμα να τον παίρνω αγκαλιά μετα τα ξεσπάσματα και να του λέω πως τον αγαπάω. Ακομή και τώρα ζηλεύει, δε λείπουν κάποιες κλωτσιές αλλά υπάρχουν και στιγμές που παίζουν μαζι στο δωμάτιο τους. Η χειρότερη περίοδος ήταν όταν άρχισε να περπατάει η μικρή και ο Δημήτρης της ορμούσε όπου κι αν την έβλεπε. Για τέτοια κατασταση σου μιλάω. Βοηθησε πολύ η ιση μεταχειρηση και η δικαιη στάση. Είναι καλό πάντως που η κόρη σου εκφράζει τα συναισθηματα της και δεν τα κρατάει μέσα της. Προσπάθησε όταν πονάει να της μαλακώνεις τον πόνο κι όχι να τον επιδεινώνεις ή να τον μετατρέπεις σε θυμό. Το κάθε παιδι βεβαια ειναι διαφορετικό. Ακολουθησε το ενστικτό σου πάνω από όλα. Καλή δύναμη σε όλες μας..

ζώγια μου σε ευχαριστώ για τη συμβουλή σου.Εχεις δίκιο σε όλα.Πιστεύω οτι η συχνή αλλαγη περιβάλλοντος την εχει αποσυντονίσει και ήδη εχω αρχίσει να μη φεύγω οταν λείπει ο αντρας μου αλλα ερχεται η μητερα μου εδώ οποτε παλι παιρνει τα πανω της η μικρή.Γενικα η γιαγια της εχει δωσει πολυ αερα κι αστα να πανε.Πρεπει να την χαλιναγωγησω και τη μητερα μου.Αλλα ευτυχως δεν είναι ολες οι μερες ιδιες.Σκεφτομαι να την παω και παιδικο απο Σεπτεμβρη μπας και ηρεμησει λιγο και ξεδινει με τα αλλα παιδακια.Τι να πω κι εγω.

[ELENA1974]

Να σας ρωτήσω κατι?

Ποια στάση κρατουσαν τα πρωτότοκα βλαστάρια σας κατα τη διαρκεια της δεύτερης εγκυμοσύνης σας?

Ρωτάω γιατί ο Βασ΄λης μου (3 και κάτι) μιλάει συνέχεια για το μωράκι, οτι θα του δίνει το γάλα, θα το κάνει οοοοο και τέτοια. Και είναι πολύ γλυκια η εικόνα του που ακουμπάει το αυτί του στην κοιλιά μου για να ακούσει το μωάκι ( και συμπληρώνει οτι τον ειπε κωλόπαιδο :lol)

Δηλαδή μτά τη γέννα θα κάνει στοφή 180 μοιρών ?

[Ζωγια]

Ο παιδιατρός μου μου εξήγησε ότι το φυσιολογικό είναι να υπάρχει ζήλια. Ότι τα παιδια των οποιων οι γονεις λένε ότι δεν ζηλεύουν, απλά την κρύβουν ή την εμφανίζουν αργότερα. Θα ξαναπώ βέβαια ότι το κάθε παιδί ειναι διαφορετικό και αντιδρα με το δικό του τρόπο. Σημαντικό ρόλο παιζει η στάση των γονιών και οι συνθήκες στο οικογενιακό περιβάλλον. Ο μικρός μου ήξερε οτι θα αποκτούσε αδερφούλα, το ελεγε και σε γνωστούς οτι η μαμα εχει νινι στην κοιλια. Οτι θα της φτιαχνει πυργους και θα της λέει να τους χαλάει.. Βεβαια 4 μηνες πριν γεννησω αναγκαστηκαμε να μετακομισουμε εγω και αυτος και ο μπαμπας να μεινει μακρια λογω δουλειας με αποτέλεσμα να χασει πάρα πολλά απο όσα είχε συνηθίσει, βολτες και παιχνιδια. Μετά τι γέννα χαιρόταν που η αδερφούλα του του έφερνε δώρα χωρίς όμως να δίνει σημασία στο μωρό. Με βοηθούσε με τις πάνες με τα θηλαστρα.. Δεν τον αφηνα να την πιανει όμως γιατί φοβόμουν.. (Δεν ξερω αν αυτό ήταν λάθος, η μικρή είχε μύξες από 4 ημερών και ήμουν υπερβολική). Δεν ήταν ιδιαιτερα ενθουσιασμένος με το μωρό. Όταν επιστρεψαμε στο μπαμπα του ήταν ολα καλά αλλά προσεχαμε παρα πολύ τη συμπεριφορά μας. (Ο μπαμπας μόνο κρυφά πλησιάζε το μωρό). Το μεγάλο προβλημα ξεκίνησε όταν η μικρή στους 11 μήνες αρχισε να περπατάει , να θέλει τα παιχνίδια του.. Τη βάζαμε στο καρότσι και κοιτουσε το μπαμπα της και το Δημήτρη να παίζουν.. όλα κάλά. Μολίς όμως αρχισε να μην κάθεται πια στο καρότσι, ακολούθησε το χάος. Ο ένας με το ένα παιδί στο ένα δωμάτιο και ό άλλος στο άλλο. Όταν έλειπε ο άντρας μου όπωσδήποτε χρειαζόμουν δεύτερο άτομο, τη γιαγια. Το χειμώνα ο γιος μου πήγαινε παιδικό, λίγο πριν γυρίσει έβαζα τη μικρή για ύπνο και μαζί ήταν λίγες ώρες το απόγευμα μαζί. Πάντα του λέμε μπράβο αν κάνει κάτι σωστό και πάντα του λέμε ότι κάτι δεν μας άρεσε αν ρίξει κάμια κλωτσια στα μουλωχτα (μακαρι να ήξερα πως να το σταματήσω αυτό). Μου φαίνεται τράστια αλλαγή το ότι παίζουν μαζι, ή το οτι λέει σε άλλα παιδάκια στους παιδότοπους να προσέχουν να μη χτυπήσουν την Όλγα. Τα παιδια μεγαλώνουν και αλλαζουν.. Συγνώμη αν σας κουρασα με το μεγάλο ποστ...

[mpizoudaki]

Να σας ρωτήσω κατι?

Ποια στάση κρατουσαν τα πρωτότοκα βλαστάρια σας κατα τη διαρκεια της δεύτερης εγκυμοσύνης σας?

Ρωτάω γιατί ο Βασ΄λης μου (3 και κάτι) μιλάει συνέχεια για το μωράκι, οτι θα του δίνει το γάλα, θα το κάνει οοοοο και τέτοια. Και είναι πολύ γλυκια η εικόνα του που ακουμπάει το αυτί του στην κοιλιά μου για να ακούσει το μωάκι ( και συμπληρώνει οτι τον ειπε κωλόπαιδο :lol)

Δηλαδή μτά τη γέννα θα κάνει στοφή 180 μοιρών ?

εμενα Ελενα η κορη μου χαιδευε την κοιλια μου την φιλουσε και γενικα φαινοταν θετικη στην ολη ιδεα.Μολις γεννησα όμως νομιζε οτι ο μπεμπης ήταν ενα παιχνιδι κι αρχισε το κυνηγητό.Ηθελε να τον πιανει,να παιζει με τα αυτια του και τα χερια του,να του μιλαει κι εκεινος να της απανταει τετοια ωραια πραγματα.Τώρα αλλες φορες τον πειραζει αλλα ειναι και στιγμες που τον προσεχει μη χτυπησει με τα παιχνιδια του.Ζηλευει αλλα το καλο ειναι οτι το εκφραζει κι ετσι το συζηταμε.Κι εγω τη βαζω να συμμετεχει στην φροντιδα του μωρου πχ φερε την πανα του,ελα να τον ταίσουμε και τετοια.Την επιβραβευω συνεχεια και γενικα της ανεβαζω το ηθικο.Απλα καπου καπου τα ξεσπασματα της είναι αστα να πανε.Εχασε την πρωτοκαθεδρια οπως και να το κανουμε.

[katerina2]

Θα ήθελα να ρωτήσω ποιο είναι το μέγιστο φυσιολογικό χρονικό διάστημα που το πρωτότοκο παιδί μπορεί να ζηλεύει;

[Maya]

Για 35 χρόνια είναι βέβαιο, ξέρω από προσωπική πείρα !

[anthie g]

Να σας ρωτήσω κατι?

Ποια στάση κρατουσαν τα πρωτότοκα βλαστάρια σας κατα τη διαρκεια της δεύτερης εγκυμοσύνης σας?

Ρωτάω γιατί ο Βασ΄λης μου (3 και κάτι) μιλάει συνέχεια για το μωράκι, οτι θα του δίνει το γάλα, θα το κάνει οοοοο και τέτοια. Και είναι πολύ γλυκια η εικόνα του που ακουμπάει το αυτί του στην κοιλιά μου για να ακούσει το μωάκι ( και συμπληρώνει οτι τον ειπε κωλόπαιδο :lol)

Δηλαδή μτά τη γέννα θα κάνει στοφή 180 μοιρών ?

 

ΟΧΙ βέβαια. Εμείς από την αρχή της εγκυμοσύνης ξεκινήσαμε καλά και έιμαστε ακόμα καλά. Φιλιά χάδια αγκαλιές. Συγκινούμαι πολύ ειδικά κάθε βράδυ που η μεγάλη πρίν κοιμηθεί πάει και το φιλάει στο κεφαλάκι και του λεέι καλυνήχτα μωρό. μερικές φορές εκεί που καθόμαστε πάει κοντά του το φιλάει στο κεφαλάκι και του λεέι Σ αγαπώ πολύ μωράκι μου. Βέβαια το παιδί ζηλεύει και το εκφράζει αλλιώς, με ανυπακοή, αντίδρασξ και δεν συμμαζεύεται. Τέλος πάντων αυτά είναι φυσιολογικά συναισθήματα και με σωστή τακτική πιστεύω θα ξεπεραστούν κάποια στιγμή. Περιμένω να δω το θα γίνει όταν θα περπατήσει το μωρό και θα τις πειράζει τα πράγματα της.

[ΒΟΥΛΑ]

Εγραψε η Maya

"Θα ξέρω περισσότερα σε λίγους μήνες, αλλά νομίζω (ελπίζω) ότι φάση είναι και θα περάσει. Κάπου διάβασα σε ένα βιβλίο, ότι μπορούμε να λέμε 'κοίτα, αυτό είναι το αδερφάκι σου, δεν είναι υποχρεωτικό να το αγαπάς, αυτό θα το αποφασίσεις εσύ αργότερα. Απαγορεύεται όμως να το πονάς'. Οπότε, λέει, το παιδί χαλαρώνει και δεν νοιώθει τη συναισθηματική πίεση του νέου μέλους. Κάτι τέτοιο και να περνάμε χρόνο μόνες με το μεγάλο."

 

Αυτό ακριβώς μας συμβούλεψε η παιδοψυχολόγος στη συγκέντρωση γονιών που είχαμε στον παιδικό σταθμό και τέθηκε αυτό το θέμα.Δεν πρέπει να απαιτούμε ή να θεωρούμε δεδομένο ότι το αγαπάει γιατί για το μεγάλο παιδάκι το νέο μέλος είναι ξένο.Δεν το αγαπάει εξ ορισμού όπως οι γονείς.Με το πέρασμα του χρόνου αρχίζει να το αγαπάει.Πρέπει να το αφήνουμε να εκφράσει τα αρνητικά συναισθήματα και ποτέ να μη το μαλώνουμε για αυτά. Το μόνο στο οποίο πρέπει να είμαστε αυστηροί και αδιάλλακτοι είναι ότι σε καμμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να το χτυπήσει.

[Stam]

Για 35 χρόνια είναι βέβαιο, ξέρω από προσωπική πείρα !

Νομίζω ότι αυτό είναι μεγάλη αλήθεια. Τουλάχιστον εμείς αυτό αντιμετωπίζουμε τα τελευταία 2 χρόνια, ¨οσο η μικρή ήταν μέσα στην κοιλιά μου, η μεγάλη ούτε που ασχολιόταν με την ιδέα ότι θα αποκτούσε αδελφούλα. Με ενοχλούσε βέβαια, αλλά δικαιολογούσα το γεγονός σκεπτόμενη ότι είναι μικρή και ίσως δεν καταλαβαίνει!!!! 'Οταν γεννήθηκε η δεύτερη, στην αρχή αγνοούσε παντελώς την ύπαρξη της. Ούτε κρύο ούτε ζέστη. ¨'Οταν όμως η μικρή στάθηκε στα πόδια της και γυρνοβολούσε σε όλο το σπίτι άρχισαν να γίνονται ομηρικές μάχες!!!

Σήμερα 2 χρόνια αργότερα έχω να δηλώσω ότι δεν έχει μεν επιθετική συμπεριφορά απέναντι της, αλλά η ζήλια της εκδηλώνεται με απίστευτες αντιδράσεις απένατι σε εμάς, πλήρης ανυπακοή και μοναδική της έννοια να τα κάνει όλα αυτή καλύτερα και πάντα ΠΡΩΤΗ!!!Βέβαια όταν η μικρή τυχαίνει να μένει για 1-2 βράδυα στη γιαγιά της την ζητάει με κλάμματα.......αλλά αναρωτιέμαι αν είναι από αγάπη ή αν της λείπει το ότι δεν μπορεί να την βασανίσει

Έχω λοπόν καταλήξει ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν η ζήλεια της δεν θα σταματήσει παρότι και εγώ και ο πατέρας της ασχολούμαστε ακόμα και τώρα περισσότερες ώρες μαζί της παρά με την μικρή (κι ας έχω τύψεις για αυτό )

[greek.mother]

Καλημέρα κορίτσια και χρόνια πολλά!!!

Έχω 2 αγοράκια, το 1ο είναι 4½ ετών και το 2ο 4½ μηνών περίπου.

Πριν μείνω έγκυος, ο μεγάλος έλεγε σε όλους πως έχω μωράκι στην κοιλίτσα και πόσο χαρούμενος θα ήταν που θα είχε αδελφάκι.

Από τότε ήθελε μπέμπα και όταν του είχα πεί πως δεν ξέρουμε τι θα ήταν, άρχισε να διαδίδει, πως η μαμά του έχει 2 μωράκια, ένα μπέμπη και μια μπέμπα. Όταν τελικά, μετά απο 3-4 μήνες έμεινα έγκυος, είχα σχεδόν πειστεί και εγώ, ότι είχα δίδυμα (υπάρχει ιστορικό).

Η πρώτη επίσκεψη στο γιατρό όμως, ήταν η αφορμή για να ναυαγήσουν τα όνειρα του γιού μου, ο οποίος έκανε τουλάχιστον 1 εβδομάδα για να χωνέψει, ότι είχα μόνο ένα μωρό. Πίστευε όμως και ήταν βέβαιος πως είχα μπέμπα, παρόλο που τον αποθάρρυνα για κάτι τέτοιο.

Τελικά, όταν μάθαμε ότι ήταν αγόρι, ο μεγάλος που είχε έρθει μαζί μας στο γιατρό, έβαλε τα κλάμματα και όλο το βράδυ μου έλεγε, ότι δεν το θέλει το μωρό και να το δώσουμε, για να κάνω μια μπέμπα.

Σιγά΄- σιγά και σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης άρχιζε να χωνεύει το γεγονός, ότι θα έχει αδελφό και όχι αδελφή. Σε αυτό συνέβαλε και η φαεινή ιδέα του άντρα μου, να του πεί, ότι δεν πειράζει που είναι αγόρι, γιατί μόλις γεννήσω θα έκανα και την μπέμπα μετά!

Απλά για πληροφόρηση, ο γιός μου ακόμα με ρωτάει πότε θα στείλει ο θεούλης την μπέμπα στην κοιλίτσα μου!

Όσο ήμουν έγκυος, μου χάιδευε την κοιλιά και μιλούσε στον μπέμπη. Δεν ήταν πάντα τρυφερός μαζί του, άλλοτε τον μάλωνε και άλλοτε του έλεγε πόσο τον αγαπούσε και ότι θα του δίνει το γάλα και ότι θα τον πηγαίνει στις κούνιες.

Και επειδή σας κούρασα, θα σας πω ότι τώρα μετά απο 4½ μήνες που έχω γεννήσει, έχει την ίδια συμπεριφορά με τότε, απλά τώρα έχει περάσει και στην πράξη. Θυμάμαι ένα βράδυ, ήταν και η πρώτη και τελευταία φορά, που του δάγκωσε το χέρι του. Το μωρό ξεράθηκε στο κλάμα. Δεν ήξερα πως να το χειριστώ, το μόνο που έκανα, ήταν να τον ρωτάω, γιατί το έκανε και πόσο πολύ πόνεσε το μωρό.

Απο τότε δεν είχαμε παρόμοια περιστατικά, αλλά όχι και ότι ησυχάσαμε κιόλας. Θέλει να τον παίρνει αγκαλιά και κάποιες φορές μου ζητάει να κάνουν μαζί μπάνιο , ή τον ξυπνάει ή τον ενοχλεί όταν τον ταίζω κ.α.

Όλα αυτά είναι καταστάσεις που μπορώ να αντιμετωπίσω είτε με το καλό, είτε με το αγριο. Αυτό όμως που με ανησυχεί περισσότερο, είναι το πως θα αποτρέψω κάποιο πιθανό σπρώξιμο, όταν θα αρχίσει να περπατάει ο μπέμπης.

Κανένα παιδί δεν είναι το ίδιο και δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος τρόπος, για να αντιμετωπίσουμε τέτοιου είδους καταστάσεις.

Άλλοστε, το να είναι κάποιος γονιός δεν είναι κάτι που μπορούμε να το διδαχθούμε, δεν υπάρχει αντίστοιχη σχολή.

Μοναδικός οδηγός, είναι οι εμπειρίες μας ως παιδιά και ο χαρακτήρας των δικών μας παιδιών.

Υπομονή, επιμονή και αγάπη, πολλή αγάπη είναι μερικά απο τα εφόδια που πρέπει να έχουμε, για να΄πετύχουμε το βέλτιστο καλό για τα παιδιά μας!

ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΕ ΟΛΕΣ ΜΑΣ!!!!!!!!!