ΤΟ ΕΧΑΣΑ ΤΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΜΟΥ

[sissy79]

Καλημερα κορίτσια!

 

Δεν ξέρω πως να αρχήσω να γράφω και τι να πω....Απλά άνοιξα τον υπολογιστή και έβλεπα τι εγραφα σε όλη την πορεία της εγκυμοσύνης μου....

Ολα μου τα αγχη, τους φόβους, τις απορείες.

Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα έγραφα σε αυτή την ενότητα.....

Δυστυχώς την περασμένη Κυριακή έχασα και το δευτερο το αγγελούδι μου....

Δυο μέρες πριν κατι δεν μου άρεζε στις κινήσεις του μωρού και πήγαινα συχνά για καρδιοτοκογράφους. Παλμούς ακούγαμε -σταθεροί μεν- αλλά κινήσεις λίγες. Την Κυριακή πρωί λέει ο γιατρός μου "Πάνε Θεσσαλονικη να βάλουμε κορτιζόνη και σε δυο μέρες να κάνουμε τοκετό"

Εως εκείνη την στιγμή και υπερηχογραφικά το μωρό ζούσε....

Φτάνουμε Θεσσαλόνικη 6' το απογευμα. Εγώ έτοιμη για τοκέτο. Με την βαλίτσα μου τα ρουχάκια του μωρού, αλλά μια διαθεση παράξενη....Χωρίς λαχτάρα χωρίς χαρά....

Μπαίνω στον καρδιοτοκογράφο....Σφιγμοί πουθένα....Αρχίζει το μουδιαμσά... Αιφνίδιος θάνατος εμβρύου...... Κοιταω τον αντρα μου, το βλέμμα του, το χρώμα του, και παρακαλάω να πεθάνω εκείνη την στιγμή....Λέω όνειρο είναι δεν μπορει....Να του ζητάω χίλια συγνώμη που δεν τα καταφέρα....Αυτός να ελπίζει, να φωνάζει ψάξτε καλύτερα σας παρακαλώ, αλλά τίποτα... Σε μία ώρα φτάνει ο γιατρός μου Θεσσαλονική....Αυτό ήταν....

Ξύπνησα 11 το βράδυ, άδεια.....Ο άντρας μου δίπλα μου. Να κοιταζόμαστε και να μην χωράνε λόγια....

Την επόμενη μέρα σηκώθηκα....Κοίταξα το σώμα μου και δεν είχε αλλάξει τίποτα....Ημουν μια φουσκωμένη γυναικά με μια αδεια αγκαλιά....Με ρωτουσαν πονάς??? Δεν αισθανόμουν τιποτα απολύτως..Ουτε και τώρα 5 μέρες μετά...

Γυρησα σπίτι....Το σπίτι που περίμενε το μωράκι μου. Ολα εδω μέσα το θυμίζουν....Κάθε μέρα είναι και χειρότερη .....Πότε περνάει αυτό? Πότε ο πόνος πιάνει κορυφή ώστε να έρθει η κατηφόρα? Πότε θα ξαναγέλασουμε με τον άντρα μου???? Πότε θα ξαναδώ το πρόσωπο του να λάμπει???? Τον αγαπάω τόσο πολύ και του στέρησα ότι ονειρευόταν.....

Εγώ είμαι μια ζωντανή νεκρή.........!

[dimmi]

από τί συνέβη αυτό

μια φίλη έχασε έτσι ακριβώς το μικρό της, έκανε παιδάκια μετά.

Πάντα θυμάται εκείνο το παιδάκι, όμως προχώρησε. Κουράγιο κι εσείς θα προχωρήσετε. Τώρα χρειάζεται χρόνο να θρηνήσετε

[kounelitsa]

Αχ βρε καρδούλα μου...είχα διαβάσει και την ιστορία για το πρώτο μωράκι και παρακαλούσα να πάνε όλα καλά για το δεύτερο. Δεν μπορώ να βρώ λόγια να σου πώ για να σε στηρίξω, κι ας μη σε ξέρω. Μόνο συγνώμη μπορώ να πώ..δεν ξέρω γιατί αυτό μου βγαίνει... Εύχομαι ο Θεούλης να σε ανταμείψει πολύ γρήγορα με μια γεμάτη αγκαλιά!

[alexouli]

καλημερα sissy τι λες;τι ειναι ολα αυτα που διαβαζω;τωρα εγω τι να σου πω οτι λυπαμαι ;οτι προχωρας μπροστα;δεν εχω λογια λυπαμαι πολυ.ο θεος να σας δωσει δυναμη να ξανασταθειτε στα ποδια σας.

[Aggeloudia]

Axxxxx τι λες κοριτσι μου!!!!!!!!!!

Τι λες τωρα...γιατι...μα...πως;;;;

Τωρα εγω που δεν εχω λογια να σου γράψω παρα μοναχα μια τεράαααααστια αγγαλια...

[sissy79]

από τί συνέβη αυτό

μια φίλη έχασε έτσι ακριβώς το μικρό της, έκανε παιδάκια μετά.

Πάντα θυμάται εκείνο το παιδάκι, όμως προχώρησε. Κουράγιο κι εσείς θα προχωρήσετε. Τώρα χρειάζεται χρόνο να θρηνήσετε

 

 

Δεν ξέρει κανείς...Το αιφνίδιο λένε δεν προβλέπετε...Εμείς φυσικά είαμε και ενα ιστορικό βαρβάτο...Διδυμη κυηση , κατεληξε το ένα στην 28η εβδομάδα, και θα έβγαινε τώρα μαζί με αυτό....Η όλη μου εγκυμοσύνη ήταν μόνο μία στιγμή χαράσ . Η μέρα που πήρα την χοριακή...Από κει και περα άρχησαν αιμορραγίες και μετά το άγχος για το πρώτο μωράκι που δεν αναπτυσσόταν και εν τέλει κατέληξε...Με το δεύτερο όλα πήγαιναν καλά....

[dimmi]

:cry::cry::cry: γιατί χάνονται έτσι μωράκια γιατί

[lovely people]

Λυπάμαι πολύ. Ότι και να πούμε εμεις είναι λίγο. Θέλει δύναμη για προχωρήσεις. Δυστυχώς έτυχε σε μια φίλη μου. 2 μέρες πριν γεννήσει. Μετά απο 6 μήνες έμεινε και παλι έγκυος και τώρα έχει ενα αγοράκι. Να είσαι κοντά με τον αντρα σου και να μιλάτε.

[dimmi]

Δεν ξέρει κανείς...Το αιφνίδιο λένε δεν προβλέπετε...Εμείς φυσικά είαμε και ενα ιστορικό βαρβάτο...Διδυμη κυηση , κατεληξε το ένα στην 28η εβδομάδα, και θα έβγαινε τώρα μαζί με αυτό....Η όλη μου εγκυμοσύνη ήταν μόνο μία στιγμή χαράσ . Η μέρα που πήρα την χοριακή...Από κει και περα άρχησαν αιμορραγίες και μετά το άγχος για το πρώτο μωράκι που δεν αναπτυσσόταν και εν τέλει κατέληξε...Με το δεύτερο όλα πήγαιναν καλά....

:cry: κοπέλα μου συγνώμη έσυ παρηγορείς εμένα, δεν μπορώ να το χωνέψω. εχω πλαντάξει στο κλάμα

[sissy79]

Λυπάμαι πολύ. Ότι και να πούμε εμεις είναι λίγο. Θέλει δύναμη για προχωρήσεις. Δυστυχώς έτυχε σε μια φίλη μου. 2 μέρες πριν γεννήσει. Μετά απο 6 μήνες έμεινε και παλι έγκυος και τώρα έχει ενα αγοράκι. Να είσαι κοντά με τον αντρα σου και να μιλάτε.

 

Ακόμα αυτό δεν έχω ξεκαθαρήσει...Πρέπει να μιλάμε???Πρέπει να κάνουμε όνειρα για το μέλλον? Πρέπει να τρελαθούμε ώστε να συνεχίσουμε??? Τι να κάνουμε??? Εγώ μόνο σκέφτομαι και παρακαλάω να μένω μόνη ώστε να ξεσπάω...Μπροστά του κρατιέμαι κρατιέμαι .....Το τραγικότερο είναι οι φοβίες που με έπιασαν...Φοβάμαι για τον άντρα μου μην πάθει τπτ , μην τον χάσω και αυτόν...

Ειδικά με το που βραδυάζει με πιάνει τρέλα .....Ολές οι αρνητικές σκέψεις παρελάζουν γύρω μου......Θα φύγει ποτέ αυτό???

[lovely people]

Εγώ νομίζω οτί είναι καλό για τον άντρα σου να ξέρει τι αισθάνεσαι για να μπορεί να σε βοηθήσει και το αντίστροφο. Και οι δικές του ισσοροπίες φαντάζομαι ταράχτηκαν. Και σίγουρα θέλει να σε νιώσει κοντά του. Εσύ ξέρεις όμως τι είναι καλύτερο για σενα στην παρούσα φάση. Κάνε αυτό που θα σε κάνει να νιώσεις πιο άνετα. Σε φιλώ!!

[viki35]

Και εγω λυπαμαι για την μεγαλη σας απωλεια , αμα καταλαβα καλα ητανε 2η εγκυμοσυνη ε ?ειναι που ειναι σκληρος ο ενδωμητριος αιφνιδιος θανατος , τωρα μπορω να καταλαβω ποσο χαλια αισθανεσαι . Να μιλας συνεχεια με τον αντρα σου , μην κλεινεσε , και μπροστα του να 3εσπας , ισως το εχει και αυτος αναγκη .Αμα δεις ομως οτι δεν μπορεις να το διαχειριστεις ισως θα ητανε καλυτερα να ζητησεις τη βοηθεια καπου ειδικοτερου , καποιου ψυχολογου ψυχοθεραπευτη οπου ειναι ειδικος σε θεματα απωλειας , ισως θα σας εκανε να τον βλεπατε καποιες φορες μαζι με τον ανθρωπο σου . Δεν χρειαζεται να του ζητας συγνωμη κοπελα μου , δεν φταις εσυ , κανεις δεν φταιει . Το μονο σιγουρο ειναι οτι καποια στιγμη θα βρειτε τη δυναμη να πατε μπροστα και να αποκτησε οσα παιδακια επιθυμειτε .

[stefanakos]

Καλημερα κορίτσια!

 

Δεν ξέρω πως να αρχήσω να γράφω και τι να πω....Απλά άνοιξα τον υπολογιστή και έβλεπα τι εγραφα σε όλη την πορεία της εγκυμοσύνης μου....

Ολα μου τα αγχη, τους φόβους, τις απορείες.

Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα έγραφα σε αυτή την ενότητα.....

Δυστυχώς την περασμένη Κυριακή έχασα και το δευτερο το αγγελούδι μου....

Δυο μέρες πριν κατι δεν μου άρεζε στις κινήσεις του μωρού και πήγαινα συχνά για καρδιοτοκογράφους. Παλμούς ακούγαμε -σταθεροί μεν- αλλά κινήσεις λίγες. Την Κυριακή πρωί λέει ο γιατρός μου "Πάνε Θεσσαλονικη να βάλουμε κορτιζόνη και σε δυο μέρες να κάνουμε τοκετό"

Εως εκείνη την στιγμή και υπερηχογραφικά το μωρό ζούσε....

Φτάνουμε Θεσσαλόνικη 6' το απογευμα. Εγώ έτοιμη για τοκέτο. Με την βαλίτσα μου τα ρουχάκια του μωρού, αλλά μια διαθεση παράξενη....Χωρίς λαχτάρα χωρίς χαρά....

Μπαίνω στον καρδιοτοκογράφο....Σφιγμοί πουθένα....Αρχίζει το μουδιαμσά... Αιφνίδιος θάνατος εμβρύου...... Κοιταω τον αντρα μου, το βλέμμα του, το χρώμα του, και παρακαλάω να πεθάνω εκείνη την στιγμή....Λέω όνειρο είναι δεν μπορει....Να του ζητάω χίλια συγνώμη που δεν τα καταφέρα....Αυτός να ελπίζει, να φωνάζει ψάξτε καλύτερα σας παρακαλώ, αλλά τίποτα... Σε μία ώρα φτάνει ο γιατρός μου Θεσσαλονική....Αυτό ήταν....

Ξύπνησα 11 το βράδυ, άδεια.....Ο άντρας μου δίπλα μου. Να κοιταζόμαστε και να μην χωράνε λόγια....

Την επόμενη μέρα σηκώθηκα....Κοίταξα το σώμα μου και δεν είχε αλλάξει τίποτα....Ημουν μια φουσκωμένη γυναικά με μια αδεια αγκαλιά....Με ρωτουσαν πονάς??? Δεν αισθανόμουν τιποτα απολύτως..Ουτε και τώρα 5 μέρες μετά...

Γυρησα σπίτι....Το σπίτι που περίμενε το μωράκι μου. Ολα εδω μέσα το θυμίζουν....Κάθε μέρα είναι και χειρότερη .....Πότε περνάει αυτό? Πότε ο πόνος πιάνει κορυφή ώστε να έρθει η κατηφόρα? Πότε θα ξαναγέλασουμε με τον άντρα μου???? Πότε θα ξαναδώ το πρόσωπο του να λάμπει???? Τον αγαπάω τόσο πολύ και του στέρησα ότι ονειρευόταν.....

Εγώ είμαι μια ζωντανή νεκρή.........!

να μην στεναχωριεσαι να εχεις πιστη στον ΘΕΟ και ολα θα πανε καλα.

[kounelitsa]

πιστεύω πως όσο πιο γρήγορα αρχίσετε να το συζητάτε τόσο πιο γρήγορα θα το 'απομυθοποιήσετε"...θα το κάνετε βίωμά σας και θα προχωρήσετε. Οσο το αφήνετε έτσι και το σκέφτεται ο καθένας μόνος του θα διαιωνίζεται η κατάσταση. Ειναι δύσκολο, αλλά αν θες να στηρίξεις τον άντρα σου και εκείνος εσένα θα πρέπει να το συζητήσετε, να κλάψετε μαζί, να ξεσπάσετε και να το αφήσετε πίσω σας, να αρχίσετε να κάνετε όνειρα (και πράξεις) για νέο μωράκι γρήγορα.

[sonar]

είναι νωρίς ακόμη,

τώρα πρέπει να κλάψετε, μην καταπιέζεστε, αγκαλιαστείτε και κλάψτε, δεν υπάρχει άλλος αυτή τη στιγμή να μοιραστεί αυτό που νοιώθετε, τώρα να είσαι ο ώμος που θα γύρει και αυτός ο ώμος που θα γύρεις...

... μετά θα μιλήσετε με τις λέξεις και αργότερα θα κάνετε σχέδια

 

κουράγιο

[zoivrana]

θα φυγει γλυκια μου! ξεσπα όσο μπορεις και μετα αρχισε να προσπαθεις να κανεις την καρδια σου πετρα κια να προχωρήσεις. Πηγαινετε σε ενα πολυ κοντινων σας σπιτι και ζητηστε απο καποιον παλι πολυ κοντινό σας να παει σπιτι σας και να αλλαξει οτι σας θλιβει!! γυριστε μετα απο 2-3 μερες και προσπαθήστε να αλλαξετε σελίδα. Ο ένας για τον άλλον και ο Θεος ειναι μεγάλος!! Καποιον λόγο έχει και Αυτος για να τα κάνει αυτα...αλλα σιγουρα δεν αφηνει συντρίμια πισω.. θα σας δοσει δύναμη!!!

Συμπονώ... Ζωή!!!

[misspigi]

λυπαμαι τοσο πολυ οταν διαβαζω τετοια περιστατικα. λυπαμαι που νιωθω ανημπορη να απαλυνω αυτον τον πονο. δεν μπορω να μπω στη θεση σου ουτε και κανεις αλλος που δεν εχει περασει κατι αναλογο, νιωθω ομως να χανω το φως, την ανασα μου, τη ζωη μου αν εχανα εστω και μια τριχα απο τα παιδια μου. εχεις υποστει ενα ισχυροτατο σοκ. παντα θα εχεις την εμπειρια αυτη τυπωμενη στο μυαλο σου. ευχομαι να σταθειτε γρηγορα στα ποδια σας και να αφησετε στο χρονοντουλαπο ολα αυτα που προηγηθηκαν. η προσευχη μου για εσενα και τον αντρα σου. τα αγγελουδια σου ειναι σιγουρα στην αγκαλια της Παναγιας.

[vassiliki67]

Κουράγιο Σίσσυ μου. Πέρασα ακριβώς το ίδιο και σε καταλαβαίνω απόλυτα. Εγώ γέννησα και σε τρεις μέρες το αγγελούδι μου έφυγε. Κι εγώ γύρισα σπίτι με άδεια χέρια, υπέφερα, έκλαιγα, κι αόμα υποφέρω.

Ξέσπασε, κλάψε, πένθησε το παιδί σου αλλά να ξέρεις ότι ο Θεός δίνει κουράγιο και δύναμη κι όλα ξεπερνιούνται. Μείνε κοντά στον άντρα σου. Μαζί θα το ξεπεράσετε. Θα είστε ένας για τον άλλον. Μάζεψε δυνάμεις και προχώρα μπροστά. Θα κάνεις παιδάκι. Εγώ μετά από 7 μήνες έμεινα πάλι έγκυος.

Το ξέρω ο πόνος της μάνας δεν ξεπερνιέται ποτέ. Αλλά ψηλά το κεφάλι. Όλα θα πάνε καλά. Θα το ξεπεράσεις σιγά-σιγά. Θέλει το χρόνο του.

Σου εύχομαι ότι καλύτερο.

[edeminog]

Λυπάμαι πολύ...Δεν μπορώ να διανοηθώ τον πόνο σου... Και τα σκαμπανεβάσματα των ορμονών δεν βοηθάνε. Συμφωνώ ότι είναι καλό να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας, τους φόβους μας. Τον άντρα σου δεν έχεις παρά να τον ρωτήσεις αν θέλει να μιλήσει ή όχι. Ίσως κι αυτός να αισθάνεται το ίδιο και δε μιλάει για να μη σε επιβαρύνει περισσότερο. Κι αν δείτε ότι μόνοι σας δεν μπορείτε να διαχειριστείτε την κατάσταση, απευθυνθείτε σ' εναν ειδικό, αν μη τι άλλο για να σας προτείνει κάποιους τρόπους να συνεχίσετε.

Θα πω και κάτι άλλο,με όλο το σεβασμό, που μπορεί να ακουστεί κλισέ και κούφια λόγια, αλλά το πιστεύω πραγματικά: καμιά φορά η φύση γνωρίζει καλύτερα από εμάς και ακολουθεί δικιά της πορεία. Σας βρήκε μεγάλη δυστυχία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σφραγίστηκε το μέλλον σας για πάντα.

Ο Θεός να σας δίνει δύναμη και αγάπη.

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

Καλημερα κορίτσια!

 

Δεν ξέρω πως να αρχήσω να γράφω και τι να πω....Απλά άνοιξα τον υπολογιστή και έβλεπα τι εγραφα σε όλη την πορεία της εγκυμοσύνης μου....

Ολα μου τα αγχη, τους φόβους, τις απορείες.

Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα έγραφα σε αυτή την ενότητα.....

Δυστυχώς την περασμένη Κυριακή έχασα και το δευτερο το αγγελούδι μου....

Δυο μέρες πριν κατι δεν μου άρεζε στις κινήσεις του μωρού και πήγαινα συχνά για καρδιοτοκογράφους. Παλμούς ακούγαμε -σταθεροί μεν- αλλά κινήσεις λίγες. Την Κυριακή πρωί λέει ο γιατρός μου "Πάνε Θεσσαλονικη να βάλουμε κορτιζόνη και σε δυο μέρες να κάνουμε τοκετό"

Εως εκείνη την στιγμή και υπερηχογραφικά το μωρό ζούσε....

Φτάνουμε Θεσσαλόνικη 6' το απογευμα. Εγώ έτοιμη για τοκέτο. Με την βαλίτσα μου τα ρουχάκια του μωρού, αλλά μια διαθεση παράξενη....Χωρίς λαχτάρα χωρίς χαρά....

Μπαίνω στον καρδιοτοκογράφο....Σφιγμοί πουθένα....Αρχίζει το μουδιαμσά... Αιφνίδιος θάνατος εμβρύου...... Κοιταω τον αντρα μου, το βλέμμα του, το χρώμα του, και παρακαλάω να πεθάνω εκείνη την στιγμή....Λέω όνειρο είναι δεν μπορει....Να του ζητάω χίλια συγνώμη που δεν τα καταφέρα....Αυτός να ελπίζει, να φωνάζει ψάξτε καλύτερα σας παρακαλώ, αλλά τίποτα... Σε μία ώρα φτάνει ο γιατρός μου Θεσσαλονική....Αυτό ήταν....

Ξύπνησα 11 το βράδυ, άδεια.....Ο άντρας μου δίπλα μου. Να κοιταζόμαστε και να μην χωράνε λόγια....

Την επόμενη μέρα σηκώθηκα....Κοίταξα το σώμα μου και δεν είχε αλλάξει τίποτα....Ημουν μια φουσκωμένη γυναικά με μια αδεια αγκαλιά....Με ρωτουσαν πονάς??? Δεν αισθανόμουν τιποτα απολύτως..Ουτε και τώρα 5 μέρες μετά...

Γυρησα σπίτι....Το σπίτι που περίμενε το μωράκι μου. Ολα εδω μέσα το θυμίζουν....Κάθε μέρα είναι και χειρότερη .....Πότε περνάει αυτό? Πότε ο πόνος πιάνει κορυφή ώστε να έρθει η κατηφόρα? Πότε θα ξαναγέλασουμε με τον άντρα μου???? Πότε θα ξαναδώ το πρόσωπο του να λάμπει???? Τον αγαπάω τόσο πολύ και του στέρησα ότι ονειρευόταν.....

Εγώ είμαι μια ζωντανή νεκρή.........!

 

:cry::cry::cry::cry::cry::cry::cry: ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΙΠΟΤΑ...

[χριστινάκι π.]

Λυπάμαι πάρα πάρα πολύ για την απώλεια σας ....Μόνο δύναμη τώρα και κουράγιο...

 

Εμένα ο ξάδερφος μου έχασε το πρώτο του παιδάκι όταν αυτό ήταν 8 μηνών (ήταν γιος), ήταν άρρωστο με σπάνια πάθηση στο αίμα από τον 4ο μήνα, το πήγαν μέχρι και εξωτερικό, αλλά...Στην κηδεία έκλαιγαν για το μωράκι μας και από τις άλλες κηδείες, ο παπάς πλάνταξε, ακόμα και ο γιατρός που φέραμε σταντ μπάι μην και πάθει καρδιά ο θείος μου, μας είχε πει διά τηλ. αμοιβή 200 ευρώ και δεν πήρε ούτε μισό, έκλαιγε κι αυτός, γιατί είχε κι αυτός παιδάκια...

 

Αυτό που έκαναν ήταν να είναι ΣΥΝΕΧΕΙΑ με κόσμο, όλους εμάς που τους στηρίζαμε, άλλαξαν σπίτι, δεν άντεχαν το άδειο δωμάτιο, και ξαναέμειναν έγκυος μέσα σε 5 μήνες περίπου...Τώρα έχουν την μπεμπούλα τους, είναι ευτυχισμένοι, φυσικά δεν έχουν ξεχάσει τον μπέμπη, αλλά έχουν προχωρήσει και η ζωή τους χαμογελάει ξανά...

 

Τα έγραψα αυτά για να σου δείξω ότι κάνοντας υπομονή και κουράγιο και ζητώντας βοήθεια από τα κοντινά σου πρόσωπα - γιατί όχι και από έναν ειδικό-

θα το ξεπεράσετε σιγά-σιγά...Πάντως ο ξάδερφος μου με τη γυναίκα του μαζί έκλαιγαν και στήριξαν αφάνταστα ο ένας τον άλλον...τους έδεσε όλο αυτό ακόμα πιο πολύ...

 

Μίλα στον άντρα σου, μην το περνάτε χώρια και φυσικά δεν έχεις να απολογηθείς για κάτι, δεν έκανες τίποτα...Και οι δύο υποφέρετε, χρειάζεστε ο ένας τον άλλο...

 

Καλό κουράγιο μέσα από την καρδιά μου!

[papmar]

Ξέρω... έχασα κι εγώ το μωράκι μου, σε μικρότερη ηλικία όμως κύησης. Όταν μου λέγαν λόγια παρηγοριάς θύμωνα, δεν υπήρχαν λόγια. Ακόμα δεν έχω ξεχάσει το βλέμμα του άντρα μου. Τότε το μόνο που βοηθούσε ήταν να σκέφτομαι την κορούλα μου ευτυχισμένη κοντά στο Θεό. Σήμερα κρατάω αγκαλιά το γιο μου...

Γράφω για να σου πω ότι σε λίγο καιρό θα δίνεις κουράγιο στην επόμενη (που μακάρι να μην το περάσει άλλη)...

Και κράτα την πίστη σου, βοηθάει πολύ!

[maria1976]

.... τι να σου πω που θα απαλυνε τον πονο σου δυστυχως τιποτα δεν μου ερχεται στο μυαλο,

μονο μια προσευχη για σενα και ελπιζω ο χρονος να ειναι γιατρος.

ειμαι ομως σιγουρη οτι η ζωή να σου χαρισει και παλι την ελπιδα και σε λιγο καιρο να κρατας στην αγκαλια σου ενα μωρακι!!

[stafroditi2353]

λυπαμαι πολυ...τι ναπω????κουραγιο και μια αγκαλια...να ειστε ενωμενοι τωρα και θα το ξεπερασετε μαζι. χρειαζεται χρονος....κριμα...

[tzo28]

Μια μεγαλη αγκαλια απο μενα...και κλαψε! Κλαψε οσο μπορείς,φωναξε,ξέσπασε,κανε οτι σου βγει.Κανε οτι μπορεις να το βγάλεις απο μεσα σου,μονο μην το κρατας. Ο μονος τροπος για να πας παρακατω ειναι να ξεσπασεις.