ακομα να το αποδεχτω...

[apricot]

ευχαριστω.

μακαρι να αποκτησω καποτε και εγω ενα -δυο δωρακια στη ζωη μου σαν αυτα που διαβαζω στο τικερακι σου

να σου ζησουν και να τα καμαρωνεις

εγω προς το παρων κοιταω ολα αυτα που του ειχα αγορασει και τρελαινομαι αλλα ελπιζω οτι ολα θα περασουν

σε ευχαριστω πολυ! και βεβαια θα αποκτησεις δωρακια και ενα και δυο και γιατι οχι και περισσοτερα! τα δωρα ειναι για ολους, ποσο μαλλον για αυτους που τα θελουν αληθινα!! ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ!

[*tingerbell*]

ποσο διαφορετικα βιωσαμε την καισαρικη και κυριως με ποσο διαφορετικο αποτελεσμα

για μενα ηταν η μονη ελπιδα να σωθει το μωρακι και να ακουσω το κλαμα του,ολα ολα περιγραφεις τα περασα αλλα ισως απο το αγχος για το μωρο περασαν στο μυαλο μου απλα σαν κομματι τοκετου

δυστυχως το μωρακι μου δεν τα καταφερα και εγω απλα σκεφτομαι πως θα ξαναπερασω μια εγκυμοσυνη και στο τελος να γυρισω σπιτι λεχωνα χωρις μωρακι,σε ενα δωματιακι που απλα εχω κλεισει την πορτα και με τρελαινει η σκεψη οτι δεν θα δεχτει ποτε ακουσμα απ μτο κλαμα του

ευχομαι το μωρακι να σε κανει να τα ξεχασεις ολα γρηγορα

 

 

κοριτσακι μου μολις προχθες μου ειπε η μπετυ τα ασχημα νεα σου.επαθα σοκ. δεν υπαρχουν λογια για κατι τετοιο και ειναι κριμα κι αδικο που το βιωσες.λυπαμαι τοσο πολυ... ευχομαι ο χρονος να κανει οσο καλυτερα μπορει τη δουλεια του και η αγκαλια σου να γεμισει!

[Marirena]

*tingerbell* με πολύ συγκίνηση διάβασα το μήνυμα σου και αν και δεν μου έτυχαν άσχημα πράγματα στον τοκετό, μιας και είμαι κι εγώ πρόσφατη μανούλα σε καταλαβαίνω απόλυτα. Κι έτσι θα θελα να σου γράψω κάτι μήπως βοηθήσω λιγάκι. Καταλαβαίνω λοιπόν, πως αισθάνεσαι άσχημα για όλα αυτά κι έχεις δίκιο, διότι γίνανε πολλοί κακοί χειρισμοί, πράγμα απαράδεκτο εκ μέρους του επιστημονικού προσωπικού. Όμως -να 'σαι σίγουρη γι αυτό'- κάποια στιγμή απλά θα πάψει να πονάει. Κάποια στιγμή, θα τα ξεχάσεις. Τώρα ακόμα είναι νωρίς και διακρίνω (ξέρω από τον εαυτό μου) έναν 'επιλόχειο' τρόπο σκέψης, αν καταλαβαίνεις τί εννοώ, όπου τα διογκώνουμε τα πράγματα. Κάποια στιγμή - π.χ σε 2 -3 και έπειτα χρόνια, αυτό που θα μετράει θα είναι το υγιές, χαρούμενο παιδάκι σου, κι όχι το πως το γέννησες. Να μη σου πω πως και το σημαδάκι της καισαρικής θα το χαϊδεύεις με αγάπη. Ακόμα, αν θα ήθελες μία γνώμη, νομίζω πως ίσως δεν είναι ώρα να αγχώνεσαι για το πως θα φέρεις στον κόσμο ένα επόμενο παιδί. Άσε τον εαυτό σου να ζήσει το παρόν, με το μωράκι σου, ώστε να επουλωθούν όλες οι πληγές. Δεν είναι καθόλου εύκολος ο πρώτος καιρός της μητρότητας. Οι αλλαγές στη ζωή, στο σώμα, στην ψυχή είναι σαρωτικές, άστα όλα να καταλαγιάσουν ήρεμα και σιγά, σιγά, μην βασανίζεσαι περισσότερο. Ήδη είναι φοβερό ότι κατόρθωσες να φτιάξεις το θηλασμό. Επιβράβευσε τον εαυτό σου! Νιώσε καλά! Το μωράκι σου έχει ανάγκη να έχει τη μαμά του δίπλα (πράγμα που έχει) κι από εκεί και πέρα δεν πρόκειται, ούτε το δικό σου, ούτε κανένα μωράκι, να καθοριστεί στη μετέπειτα ζωή του από το πως γεννήθηκε. Νομίζω ότι όλη αυτή η ρητορική περί του πως πρέπει να γεννάμε (καλή χρυσή σε έναν βαθμό, και η ενημέρωση πολύ σωστή) αλλά κάπου στην εποχή μας το έχουμε τραβήξει στα άκρα. Εννοώ, πως δεν χρειάζεται να νιώθουμε διάφορα σκοτεινά που νιώθουμε, αν δεν τα καταφέρουμε να έχουμε τον τοκετό των ονείρων. Ελπίζω να μην ξεσηκωθούν debates τώρα με αυτό που έγραψα...

Καλή συνέχεια!

[*tingerbell*]

sterchen και fairytale σας ευχαριστω απο την καρδια μου!

sterchen οντως ο θηλασμος μετα απο καισαρικη ειναι δυσκολος...ετσι κι αλλιως θελει πολλη υπομονη,ποσω μαλλον οταν παιδευεσαι να βρεις τροπο να κρατησεις το παιδι σου χωρις να πονας. ακουω πολλες κοπελες να λενε ''ααα,εγω δεν θα θηλασω,ακουσα οτι ποναει,ασε που σαν ιδεα δε μ'αρεσει''.προσωπικα ημουν αδιαφορη απεναντι στο θηλασμο.ο προηγουμενος γιατρος μου μου ελεγε πως λογω του οτι ειναι τοσο μεγαλο και με επιπεδες θηλες δεν προκειται να θηλασω.ειχα αποδεχτει λοιπον το οτι δεν θα θηλασω και δε με ενδιεφερε και ιδιαιτερα.οταν εμεινα εγκυος ομως,αρχισα να διαβαζω,απο τον 2ο κιολας μηνα και να ενημερωνομαι.ηξερα πως ηταν το καλυτερο γι'αυτη την ψυχουλα. δεν πειραζει αν μια κοπελα δεν καταφερει να θηλασει,πειραζει ομως αν δεν θηλασει απο επιλογη,εστω και μια μερα θηλασμου,ειναι κατι απο το τιποτα.κοριτσια,πρωτα δοκιμαστε το και μετα απορριψτε το.

fairytale εισαι κι εσυ θυμα μιας αναιτιας καισαρικης οποτε ξερεις δυστυχως πως ειναι.οχι δεν ειμαστε κατα της καισαρικης.η καισαρικη πολλες φορες κρινεται απαραιτητη για την καλη εκβαση του τοκετουκι ευτυχως υπαρχει κι αυτη η μεθοδος.ειμαστε κατα της αναιτιας καισαρικης,της ξεπετας γιατι ''ποιος καθεται τωρα να την περιμενει αυτην''.

σου ευχομαι την επομενη φορα (μαζι με σενα κι εγω)να εχεις τον καλυτερο δυνατο τοκετο.κι αυτο που ειπε ειναι το πιο σημαντικο:''Και ακόμα κι αν χρειαστεί να κάνω και 2η καισαρική δε θα με πειράξει γιατί θα μου έχουν δωσει την ευκαιρία να δοκιμάσω έστω το φυσιολογικό...''.ετσι ακριβως νιωθω κι εγω.

[zoianna]

Κι εμένα, πάντως, ο πρώτος μου τοκετός ήταν σαν βιασμός του σώματος και της ψυχής μου, παρότι γέννησε τελικά "φυσιολογικά". Η πρόκληση τοκετού στην 38η εβδομάδα, σε συνδυασμό με τον πόνο από το σπάσιμο των υμένων, την επισκληρίδιο που με μούδιασε ολόκληρη κλπ. είχαν ως αποτέλεσμα να γεννήσω το παιδί μου μελανό και εγώ να είμαι 15 μέρες με σπασμένα αγγεία από τη μέση και πάνω.

Φοβήθηκα πολύ, για εμένα, για τη μικρή που δεν ήταν έτοιμη, για όλα... Το ξεπέρασα μόνο όταν άλλαξα γιατρό και στη συνέχεια γέννησα το δεύτερο παιδί μου. Οπως του είπα, με τη δεύτερη γέννα ήταν σα να μου έδωσε πίσω την αξιοπρέπειά μου, την πίστη μου σε εμένα...

Ο χρόνος θα απαλύνει τον πόνο και τους φόβους... Η δεύτερη φορά δεν θα είναι ίδια...

Να χαίρεσαι, πάνω από όλα, το μικρό σου!

[Νιτσούλα]

Αχ, πόσο με συγκίνησε η ιστορία σου. ευτυχώς που τελικά όλα πήγαν καλά και για σένα και για το μικρούλι σου που τώρα το έχεις στην αγκαλίτσα σου. Και εγώ γέννησα πρόσφατα 10/9, σε ένα από τα μεγάλα μαιευτήρια της Αθήνας, η εμπειρία που είχα ήταν νομίζω από τις καλύτερες ππου μπορεί να έχει μία νέα μανούλα, με όλες τις εναλαγές που έχει στην ψυχολογία της. Από την αρχή που έμεινα έγκυος είχα απορρίψει τελείως την ιδέα να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό λόγω του ότι δεν μπορώ καθόλου τους πόνους, δεν ήθελα να περάσουν πόσα χέρια από τον κόλπο μου για να δούνε την διαστολή μου, ούτε ήθελα ράμματα από κάτω, να μήν μπορώ να κάτσω, να πάω τουαλέτα, και μετά να σκέφτομαι να έρθω σε επαφή με τον άντρα μου, και πάλι λόγω του πόνου (δεν τον αντέχω καθόλου τον πόνο!!). Μίλησα με τον γιατρό μου και τελικά προς το τέλος της εγκυμοσύνης μου είχα και λόγο για καισαρική και όχι για φυσιολογικό τοκετό!!!

 

Ενώ είχαμε κλείσει κανονικά ραντεβού για καισαρική ο μικρός μου βιάστηκε και ήρθε 2 μέρες νωρίτερα. Με έπιασαν οι πόνοι και φύγαμε άρων άρων για το μαιευτήριο! Στην προετοιμασία είχα τον γιατρό δίπλα μου, οι μαίες ήταν μια χαρά άνετες και ευχάριστες, και ο αναισθιολόγος ήταν σούπερ, αντίθετα με τον δικό σου Tinkerbell!!! Στην θέση σου αν γέννησες σε ιδιωτικό θα το έκανα μεγάλο θέμα για την συμπεριφορά του στην διοιήκηση του νοσοκομείου και όχι μόνο. Και πάλι όσον αφορά τον γιατρό σου θα τον άλλαζα χωρίς δεύτερη σκέψη!!

 

Τέλος για να μην σας κουράζω πολύ να σας πώ ότι η εμπειρία μου για την καισαρική ήταν τέλεια!!Ναι, μην γελάτε!! Ούτε πόνος, σηκώθηκα αμέσως, η τομή σχεδόν δεν φαίνεται (να είναι καλό ο γιατρός μου), ούτε τραβήγματα, ούτε τίποτα!! Βέβαια θα μου πείτε οργανισμός με οργανισμό διαφέρει και θα συμφωνήσω! Πάντως και για το 2ο παιδάκι μου πάω για καισαρική φούλ!!

 

Να μας ζήσουν τα παιδάκια μας, να είναι γερά και καλότυχα και για τις γυναίκες που προσπαθούν να κάνουν ένα παιδάκι ή είχαν ατυχίες μην σταματάτε, οπλιστήτε με υπομονή και εύχομαι όλα να πάνε καλά. ..

[dwraki]

Νεραιδουλα μου γλυκια,Να χαιρεσαι τον γιοκα σου και να τον καμαρωσεις οπως επιθυμεις.....και πανω απο ολα να εχει παντα υγεια!

 

Ξεχνα τα ολα...

σε πονεσαν,ναι,αλλα ο μικρος σου ειναι τωρα στην αγκαλιτσα σου κ απολαμβανει τα χαδακια σας.

Απολαυσε κι εσυ αυτες τις μοναδικες στιγμες και ξεχνα.

 

Κι εγω,οπως ξερεις,γεννησα με καισαρικη και αγωνιουσα για την ζωη του,αφου ηταν μολις 1μιση κιλο και 32βδ......

Μαλιστα το μωρακι μου δεν απολαυσε ποτε τον θηλασμο,δεν νοιωσαμε αυτο το μοναδικο συναισθημα...

κι αυτο γιατι αναγκάστηκε η ψυχουλα μου,να μεινει στην ΜΕΝ για 2 ολόκληρους μηνες.

Σκεψου ποσα τσιμπιματα τον ταλαιπωρησαν....

ποσες νυχτες και ποσες ωρες ηταν μονος του,χωρις αγκαλια και χαδια απο μας....

Θυμαμαι που οταν πήγαινα να χαιδεψω το χερακι του,το μαζευε γιατι φοβοταν να μην πονεσει...αφου μονο πονο εισέπραττε εκει μεσα.

περασαν σχεδων 50 μερες μεχρι να πιει γαλατακι.....κι οχι παρεντερικα υγρα.....

 

ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΟ ομως....το πηραμε στο σπιτι,

του δωσαμε ολη μας τη στοργη και την αγαπη και σιγα σιγα,μαζι,μπορεσαμε κι αφησαμε τον πονο και τον φοβο πισω μας.

Ποτε δεν ξεχασα....αλλα οταν τον αγκαλιαζω....πεταω στα ουρανια.

 

Συγνωμη αν ξεφυγα.....

 

 

Ξεχνα κι απολαυσε την καθε στιγμη του μωρου σου!!!!!!!!!

Φιλακια φιλεναδα.

[χριστινάκι π.]

Νεραιδουλα μου γλυκια,Να χαιρεσαι τον γιοκα σου και να τον καμαρωσεις οπως επιθυμεις.....και πανω απο ολα να εχει παντα υγεια!

 

Ξεχνα τα ολα...

σε πονεσαν,ναι,αλλα ο μικρος σου ειναι τωρα στην αγκαλιτσα σου κ απολαμβανει τα χαδακια σας.

Απολαυσε κι εσυ αυτες τις μοναδικες στιγμες και ξεχνα.

 

Κι εγω,οπως ξερεις,γεννησα με καισαρικη και αγωνιουσα για την ζωη του,αφου ηταν μολις 1μιση κιλο και 32βδ......

Μαλιστα το μωρακι μου δεν απολαυσε ποτε τον θηλασμο,δεν νοιωσαμε αυτο το μοναδικο συναισθημα...

κι αυτο γιατι αναγκάστηκε η ψυχουλα μου,να μεινει στην ΜΕΝ για 2 ολόκληρους μηνες.

Σκεψου ποσα τσιμπιματα τον ταλαιπωρησαν....

ποσες νυχτες και ποσες ωρες ηταν μονος του,χωρις αγκαλια και χαδια απο μας....

Θυμαμαι που οταν πήγαινα να χαιδεψω το χερακι του,το μαζευε γιατι φοβοταν να μην πονεσει...αφου μονο πονο εισέπραττε εκει μεσα.

περασαν σχεδων 50 μερες μεχρι να πιει γαλατακι.....κι οχι παρεντερικα υγρα.....

 

ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΟ ομως....το πηραμε στο σπιτι,

του δωσαμε ολη μας τη στοργη και την αγαπη και σιγα σιγα,μαζι,μπορεσαμε κι αφησαμε τον πονο και τον φοβο πισω μας.

Ποτε δεν ξεχασα....αλλα οταν τον αγκαλιαζω....πεταω στα ουρανια.

 

Συγνωμη αν ξεφυγα.....

 

 

Ξεχνα κι απολαυσε την καθε στιγμη του μωρου σου!!!!!!!!!

Φιλακια φιλεναδα.

 

Πολύ συγκινητικό, να είναι γερό το παιδάκι σου!!!!!

[elenanikou]

ξεκινησα πολλες φορες να γραψω αυτο το μηνυμα ολες τις φορες το εσβηνα.ακομα και σημερα δεν ξερω αν θα καταφερω να το ολοκληρωσω.

γεννησα πριν 2 μηνες το μικρουλι μου.γεννησα τροπος του λεγειν. το ψαρακι μου δεν ηρθε στο κοσμο φυσιολογικα οπως ισως θα ηθελε και οπως σιγουρα θα ηθελα.μια τομη χαμηλα στην κοιλια μου παντα θα μου θυμιζει ολο αυτο που βιωσα...

πεμπτη απογευμα ειχα ραντεβου με το γιατρο μου.ημουν 39 εβδομαδων.με εβαλαν στο nst και μου λεει ''ελπιζω να εφερες βαλιτσα γιατι γεννας,σημερα θα μεινεις εδω και το πρωι ξεκιναμε αν δε μας προλαβει μεσα στη νυχτα''.απο τη μια χαρηκα κι απο την αλλη με επιασε πανικος.πως γενναω αφου δε νιωθω τιποτα?οι εντονες συσπασεις μονο ειναι ενδειξη τοκετου? δεν ηθελα με τιποτα να μεινω μεσα το βραδυ.ηθελα να ειμαι σπιτι μου αγκαλια με τον αντρα μου. πηγαμε στο δωματιο,μου τακτοποιησε τα πραγματα μου κι εγω τον εσφιγγα λες και δεν θα τον ξαναβλεπα.ενιωθα πως ηταν λαθος να ειμαστε χωρια σε μια τοσο κρισιμη στιγμη της ζωης μας. εφυγε κι εγω εμεινα πισω προσπαθωντας να χαλαρωσω.με πηραν τα κλαμματα.σε λιγες ωρες θα αλλαζε η ζωη μου.ποτε ξανα και τιποτα δεν θα ηταν πως πριν.προτεραιοτητα μου θα ηταν αυτο το πλασμα που ερχοταν και ανυπομονουσα να γνωρισω.

η μερα ξημερωσε,ηρθαν για το ωραιοτατο κλυσμα και με πηγαν στην αιθουσα τοκετου.μου εβαλαν κατευθειαν ορο με ωκυτοκινη.σε λιγο αρχισαν να ερχονται οι πρωτοι πονοι.οι ανασες που ειχα μαθει στον ανωδυνο με εβγαλαν ασπροπροσωπη μιας και βοηθησαν πολυ. δεν θυμαμαι ποσα χερια μπηκαν μεσα μου για να τσεκαρουν τη διαστολη μου,θυμαμαι ομως τον πονο.ξεκινησα με 3 και ο ορος με ειχε παει στο 4. στο μεταξυ επρεπε να μου σπασουν τα νερα.τι πονος...την πρωτη φορα το σωμα μου αυτοματα τεντωθηκε σαν τοξο. ο γιατρος ειπε πως δεν ημουν συνεργασιμη.και πως να ειμαι οταν ολα αυτα μου φαινοντουσαν τοσο μακρυα απο αυτο που ειχα φανταστει οταν σκεφτομουν τη γεννα μου.τη δευτερη φορα καταφερε και μου τα 'σπασε.προσπαθουσα να μενω ηρεμη αλλα ενιωθα πως ενοχλουσαμε το παιδακι μου.πως δεν ηθελε να βγει ακομα και το εξαναγκαζαμε.οι ωρες περνουσαν βασανιστικα αργα...η διαστολη μου ακομα στο 4.ερχεται ο γιατρος και μου λεει οτι δεν προχωραμε καλα και οτι εχω 15% πιθανοτητες να γεννησω φυσιολογικα.μου συστηνει αν θελω να προχωρησουμε σε καισαρικη για να μην παιδευομαι αδικα.ζηταω να δω τον αντρα μου και αποφασιζουμε απο κοινου αν δεν προχωρησει η διαστολη σε 1-2 ωρες να κανουμε καισαρικη.η ωρα ηταν 1 το μεσημερι και οι πονοι ερχοντουσαν πια ανα ενα λεπτο. γυρισα στην αιθουσα,ζητησα να με αφησουν να περπατησω και να τεντωθω λιγακι μπας και βοηθησω και το μωρο να κατεβει.δε με αφησαν γιατι θα ξεσηκωνοντουσαν και οι υπολοιπες επιτοκες.οι κανονισμοι ηταν σαφεις.και η ωρα περνουσε...

εκει που καθομουν ακουω μια γυναικα να φωναζει και 1 λεπτο μετα ακουω αυτο το συγκλονιστικο κλαμα της πρωτης ανασας. λυθηκα σε αναφιλητα...εκλαιγα και οι πονοι ερχοντουσαν και δεν μπορουσα ουτε να ανασανω.εκλαιγα απο συγκινηση,εκλαιγα απο πονο,απο φοβο?ουτε κι εγω ηξερα γιατι εκλαιγα.παρακαλουσα να ερθει γρηγορα η στιγμη που θα ακουγα κι εγω αυτο το κλαμα.ημουν μονη μου,κρυωνα και προσπαθουσα να αναπνεω σωστα.το παιδι ηταν πολυ ψηλα και η διαστολη μου δεν προχωρουσε.τα χρονικα περιθωρια στενευαν.σκεφτομουν ποσο φοβομουν την προκληση και να που τωρα οι φοβοι μου εβγαιναν αληθινοι.

τα φωτα μετα απο δικη μου απαιτηση ειχαν χαμηλωσει,συνεχιζα την προσπαθεια να μεινω ηρεμη και να αναπνεω.ηρθε μια μαια να με ελεγξει. ''αντε με τοσο πεισμα τα καταφερες!φυσιολογικα θα το γεννησεις το παιδακι σου!το κατεβασες!η διαστολη σου πηγε 6!''ξανα δακρυα να τρεχουν στα ματια μου...η ωρα ηταν 2 και...

απο 'κει κι επειτα ερχοντουσαν και με ελεγχαν ανα μιση ωρα...δυστυχως η διαστολη μου παρεμενε στο 6.οι πονοι πλεον ηταν αφορητοι.παλευα να το αντεξω ολο αυτο...πως γινεται να ποναω τοσο οταν η διαστολη ειναι ακομα στο 6?ο γιατρος μου δε με ξαναειδε απο εκεινη την ωρα που ειπαμε να περιμενουμε λιγο ακομα.διπλα μου φυλακας αγγελος μια μαια που μου κρατουσε το χερι και μου χαιδευε τα μαλλια. εψαχνα το γιατρο για να κανει κατι για τον πονο.εστω να κανουμε επισκληριδιο κι ας μ'αφησουν μετα. μου ειπαν οτι δε γινοταν να μου κανουν επισκληριδιο.και η ωρα περνουσε και ο πονος με λυγιζε...μου εκαναν μια παυσιπονη η οποια το μονο που εκανε ηταν να μου φερει ζαλαδα και ταση για εμετο.το ταβανι γυριζε...''ανεπνεε!μην ξεχνας τις ανασες σου!''ακουγα τη μαια διπλα μου.απο 'κει και μετα εχω ενα κενο...θυμαμαι μονο να ειμαι καθισμενη στο κρεββατι να μπαινει μεσα κοσμος και να με κοιταει.τα φωτα αναβουν.εγω πλεον κλαιω γοερα και ικετευω την Παναγια να με βοηθησει. ερχεται ο γιατρος μου και μου λεει οτι μπαινω αμεσα για καισαρικη.''εχεις εξαντληθει,κουραζεις και το παιδι,μπαινεις για καισαρικη''. το κλαμα μου δυναμωνει,μου φερνουν ενα χαρτι και μου λενε να υπογραψω, κλαιω, τσιριζω,ειμαι εκτος εαυτου.με εχει καταβαλει πανικος και δεν μπορω να κανω τιποτα...οι πονοι ερχονται απανωτα,γρηγοροι και βιαιοι.μου βγαζουν τη νυχτικια και μου φορανε μια ρομπα.το φορειο τσουλαει,βλεπω τη μανα μου απ'εξω να κλαιει.σαν ονειρο οι εικονες στο μυαλο μου,σαν εφιαλτης απ'τον οποιο θελω να ξεφυγω εδω και τωρα.

με βαζουν στο χειρουργικο τραπεζι,μου βγαζουν τη ρομπα και μου κανουν επισκληριδιο(την επισκληριδιο που μου αρνηθηκαν λιγη ωρα πριν γιατι δεν γινοταν σε αυτο το βαθμο διαστολης).μουδιαζω...μουδιαζει το κορμι μου αλλα η ψυχη μου σπαρταραει και μαζι της το στηθος μου και τα χερια μου που πλεον ειναι ανοιχτα και χιλιοτρυπημενα.φαρμακα κι αλλα φαρμακα κι αντιδοτα για το παιδι.κλαιω και το στηθος μου τρανταζεται.''ελα κοψε τις υστεριες να τελειωνουμε'' μου λεει η αναισθησιολογος και το μονο που καταφερνω ειναι να γυρισω το βλεμμα μου και να την κοιταξω.ερχεται μια νοσοκομα πανω απο το κεφαλι μου και με χαιδευει...τι βαλσαμο ηταν εκεινο το χαδι.μου χαιδευε τα μαλλια και μου ελεγε τι ακριβως γινοταν:

-αισθανεσαι κατι?η διαδικασια εχει αρχισει

-ναι το αισθανομαι,της λεω

-νιωθεις πονο?

-οτι κι αν νιωθω δεν ειναι τιποτα σε σχεση με τον πονο που ενιωσα νωριτερα

-μεινε χαλαρη,θα αισθανθεις μια πιεση,ειναι το μωρο που το τραβανε

-...

κι εκει ακουω το κλαμα του!''ειναι το πιο ομορφο μωρο που εχω ξεγεννησει'' ακουω το γιατρο να λεει και αμεσως μου φερνουν το μωρο διπλα μου.ναι ειναι ομορφος,για μενα ειναι το πιο ομορφο μωρο του κοσμου(στο μεταξυ παλι κλαιω και η αξιολατρευτη αναισθησιολογος συνεχιζει με την απαραδεκτη συμπεριφορα της).με κοιταει και τον κοιταω κι αμεσως τον παιρνουν μακρυα.παλι σκοταδι.

βρισκομαι στην αιθουσα ανανηψης και παγωνω.ζηταω να τον ξαναδω και μου τον φερνουν αλλα δε μ'αφηνουν να τον αγκαλιασω γιατι ημουν ζαλισμενη και εξαντλημενη. τον βαζουν παλι στο πυρεξακι του κι ακουω να λενε ''καλα ρε γα#$%ο κανεις δεν το καταλαβε?''.ζηταω να μεταφερθω στο δωματιο γιατι ειμαι πια καλα(σαν κοτοπουλο ημουν).με παιρνουν με το φορειο,η μανα μου και η πεθερα μου κλαινε.βρισκομαι στο δωματιο με τον αντρα μου.

-κοριτσακι μου μην φοβηθεις,ο μικρος επειδη εμεινε πολλη ωρα στα κοκαλα,ζοριστηκε και παρουσιασε καποιο αναπνευστικο προβλημα.θα τον βαλουν για σημερα στο οξυγονο κι αυριο θα στον φερουν

-και πως θα παρει το πρωτογαλα?

-τους ειπα οτι θες να θηλασεις και ειπαν πως τωρα δεν γινεται γιατι το μωρο δεν μπορει να φαει,ειναι με ορο.επισης λογω αντιβιωσης δεν πρεπει να τον θηλασεις.

κοντευει να μου φυγει το μυαλο,ειμαι σαν αγριμι σε κλουβι ανικανο να κανει το οτιδηποτε για να υπερασπιστει τον εαυτο του και το κουταβι του.

26 ωρες μετα ειδα το μωρο μου...26 ωρες και δεν ενιωσε ανθρωπινο χαδι. μονο καλωδια και σωληνακια αγγιζαν το κορμακι του.σωληνακια στα ρουθουνακια του και με τα χερακια του προσπαθουσε να γκρεμισει την θερμοκοιτιδα.την επομενη μερα ξαναπηγα.μου ειπαν πως δοκιμασαν να δουν αν μπορει να φαει και εφαγε 30 μλ.μου ειπαν να παω την επομενη να τον θηλασω αν το θελω.απο την χαρα μου ενιωσα ενα μουδιασμα και το στηθος μου αρχισε να τρεχει ασταματητα. την επομενη μερα νωρις το πρωι ξεκινησα σιγα σιγα να φτασω απο τη μαιευτικη στο νεογνολογικο.ο καθετηρας και ο ορος ηταν ενα σωστο μαρτυριο.καθε βημα ηταν μαχαιρια.προχωρουσα αργα αργα και πονουτσα αλλα δε μ'ενοιαζε γιατι αυτος ο πονος με εφερνε ολο και πιο κοντα στο μωρο μου. μου τον εδωσαν αγκαλια και ηταν η πρωτη φορα που αγγιζα το αγγελουδι μου.το κρατουσα σφιχτα πανω μου και δεν πιστευα οτι τον ειχα επιτελους αγκαλια.τον εβαλαν στο στηθος μου και επιασε λαιμαργα την θηλη.αρχισε να ρουφαει με δυναμη..τι ενστικτο ειχε η ψυχουλα μου...

την επομενη μερα επαιρνα εξιτηριο,δυστυχως οχι και το μωρο μου...πηγα σπιτι με αδεια αγκαλια και καταματωμενο στηθος.ευτυχως ηταν μονο μια μερα...το επομενο πρωι μας ειδιποιησαν να παμε να τον παρουμε.τον ειδα εκτος θερμοκοιτιδας,χωρις ορους,χωρις σωληνακια κι απο την ανακουφιση λυθηκα και παλι σε κλαματα.ολες τις φορες που πηγα να τον δω δεν αφησα ουτε ενα δακρυ να κυλησει,κατι με κρατουσε.οταν ομως τον ειδα απαλλαγμενο απο ολα αυτα που τον τυλιγαν στη θεση των χεριων μου τοσες μερες,δεν κρατηθηκα κι αφησα επιτελους την ανασα μου που την κρατουσα και μαζι της βγηκε ολη η στεναχωρια,το αγχος,ο φοβος και ο θυμος των τελευταιων ημερων.

απο τοτε ειμαστε αυτοκολλητοι.παιδευτηκαμε παρα πολυ και με το θηλασμο,με αντλησεις και με πονο,αλλα τα καταφεραμε.τα καταφεραμε χαρη στα κοριτσια του φορουμ και στο πεισμα που ειχαμε και οι δυο.

σε πολλα σημεια απο αυτο το ατελειωτο μηνυμα τα δακρυα ετρεχαν ποταμι απο τα ματια μου. κατανοω πως αυτο που μετραει ειναι να ειναι καλα η μαμα και το μωρο και πως δεν εχει και τοση σημασια αν τελικα γεννιεται με καισαρικη η φυσιολογικα. πιστευω ομως πως το δικο μου μωρο μπορουσε να γεννηθει φυσιολογικα κι αυτο το δικαιωμα μου το στερησαν.

βλεπω εγκυες στο δρομο και με πιανει πανικος για το πως θα καταφερουν να γεννησουν.θελω τοσο πολυ να κανω κι αλλα παιδια αλλα η ιδεα μιας δευτερης καισαρικης(ποσω μαλλον μιας τριτης)μου κοβει τα γονατα.απο τωρα ψαχνω για γιατρο που να ναλαμβανει φυσιολογικο μετα απο καισαρικη.μπορει να με πειτε πορωμενη η χαζη.μπορει να εχετε και δικιο. ακομα ομως δεν εχω καταπιει ολο αυτο που εγινε.νιωθω σα να μου στερησαν το δικαιωμα να βιωσω τον ερχομο του παιδιου στη ζωη.σα να απετυχα στην αποστολη μου και κυριως σα να αναγκασαμε το μικρουλι μου(λογω του οτι δεν ηταν και τοσο μικρουλι)να βγει μια ωρα αρχυτερα ενω ηταν τοσο καλα βολεμενο μεσα στην κοιλουμπιτσα του...

ειχα αναγκη να τα πω και να μοιραστω την εμπειρια μου.σας ευχαριστω για το χρονο σας...

 

Κάθε σου λέξη έκανε το κορμί μου να ανατριχιάσει, τα μάτια μου να βουρκώσουν και την καρδιά μου να σφιχτεί και να νιώσει ένα κάψιμο, έναν θυμό και τόσα άλλα που σίγουρα νιώθεις και εσύ... Βλέπε την τομή σου και πάρε θάρρος από αυτήν! Να νιώθεις περίφανη για την καισαρική σου. Αυτή θα σου δώσει δύναμη να διεκδικήσεις τα αυτονόητα, έναν φτ στην επόμενη γέννα σου, γιατί το vbac είναι εφικτό!!! Δεν είσαι η μόνη που τα βίωσες αυτά, δυστυχώς... Ευτυχώς όμως δεν το δέχτηκες έτσι απλά!!! Σου εύχομαι η επόμενη γέννα σου να είναι όπως την ονειρεύεσαι αλλά πάνω από όλα, το επόμενο παιδάκι σου να έρθει στην ώρα του!! Μέχρι τότε όμως να χαίρεσαι και να απολαμβάνεις κάθε στιγμή με το αγγελούδι σου!

[xanp]

Τινγκερ ξέχνα τα όλα όσο μπορείς....Και εγώ που είχα πιο συνεργάσιμη γιατρό και πολύ σωστό αναισθησιολόγο ξέρεις πόσο στραβά το πήρα το όλο θέμα...Ξέρεις τι είναι να γεννάς το πρώτο παιδί τσακ μπαμ και φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο χωρίς τίποτα απλά πήγα στο νοσοκομείο και μέχρι να πάω στο χειρουργείο γέννησα τόσο απλά και εύκολα και στο δεύτερο ενώ έχει ξεκινήσει η διαδικασία με πόνους για φυσιολογικό τοκετό να γυρνάει τελευταία στιγμή το μωρό και να κάνεις καισαρική;;;Δεν θα το ξεπεράσω ποτέ κυρίως γιατί την πρώτη εβδομάδα δεν μπορούσα να εξυπηρετήσω το παιδί μου και είχα ανάγκη τους άλλους να μου το φέρουν να το ταΐσω να μου το αλλάξουν κτλ...Το γάλα άργησε να κατέβει και νόμιζα ότι εκτός της συμφοράς της καισαρικής(έτσι έμοιαζε σε μένα συμφορά) δεν θα μπορέσω να το θηλάσω κιόλας κόντεψα να τρελαθώ...Αλλά είδες την κατάληξη..έχουμε 2 γερά μωρά στην αγκαλιά μας που πίνουν το γαλατάκι μας και λέμε κάθε μέρα τα κατορθώματά τους...Φίλησε το αντράκι σου και βγάλτα όσο μπορείς από το μυαλό σου όλα....

[tamar]

Mαύρισε η ψυχή μου βραδιάτικα. Λυπάμαι πάρα πολύ που το βίωσες έτσι. Εγώ μάλλον ήμουν τυχερή γιατί παρόλο που γέννησα με καισαρική δεν ταλαιπωρήθηκα καθόλου (έφυγα από το δωμάτιο μου 10.30 και 11.50 γεννήθηκε ο άγγελός μου). 10 το πρωί την άλλη μέρα τον είχα στην αγκαλιά μου και θήλαζε. Τί να πω;...Όλα είναι θέμα τύχης.

Να χαίρεσαι τον μικρό σου και την κάθε στιγμή μαζί του.

[poubaki]

κλαιω με την ιστορια σου...

 

Σου ευχομαι το επομενο να το γεννησεις φυσιολογικα για να γιατρεψεις τις πληγες σου.

 

Σε νιωθω απολυτα, τα εχω περασει και η γεννα του δευτερου παιδιου μου τα γιατρεψε ολα...

 

Νασου ζησει το αγορακι σου...

[*tingerbell*]

και παλι σας ευχαριστω ολες για τις απαντησεις σας!

Δωρακι μου ποσο βασανιστηκατε καλη μου...το πιο δυσκολο ειναι αυτο νομιζω,να ξερεις οτι ειναι εκει μεσα μοναχουλι του χωρις ενα χαδι και μια ζεστη αγκαλια(βεβαια ευτυχως που υπαρχει η ΜΕΝΝ και εχουμε τωρα τα παιδακια μας γερα στην αγκαλια μας).μια αγκαλιτσα κι ενα φιλακι απο μενα και τον μπεμπη σε σενα και τον ραφαηλουκο σου!

elenanikou σ'ευχαριστω!αυτο ευχομαι κι εγω,αν ερθει καποια στιγμη 2ο παιδακι να ερθει στην ωρα του.κι ας ειναι και με καισαρικη στο τελος,δεν πειραζει.να αποφασισει μονο του ομως ποτε θα ερθει κι οχι να το βγαλουμε με το ζορι ετσι γιατι ειναι δηθεν μεγαλο.

Xanp μου ξερω τι σοκ ηταν και για σενα η καισαρικη.ειδικα οταν εχεις βιωσει εναν τοσο ευκολο και υπεροχο πρωτο τοκετο. εμενα αντιθετα το γαλα μου κατεβηκε αμεσως αλλα δε με αφηναν να τον θηλασω.αντλουσα και πετουσα...και ναι παιδευτηκαμε και οι δυο αλλα τωρα θηλαζουμε κανονικα και λεμε για τα κατορθωματα των σουπερ μωρων μας γεματες περηφανεια. χαζοκουκουβαγιες!

tamar ειναι μαλλον πως θα σου κατσει.εγω ισως να το πηρα τοσο κατακαρδα γιατι παιδευτηκα πολυ και για πολλες ωρες με τους τεχνητους.εξαντληθηκα και το μετεγχειρητικο διαστημα ηταν παρα πολυ δυσκολο.

poubaki εχεις κανει vbac?κι αν ναι που?ειναι παρα πολυ νωρις για να ψαχνομαι και δεν σκοπευω να προσπαθησω στα κοντα για 2ο παιδακι αλλα καλο ειναι να παιρνω καμια πληροφορια.

σας ευχαριστω ολες πολυ πολυ!να χαιρομαστε τα παιδακια μας και να ειναι παντα γερα και καλοτυχα!

[Ευθαλία]

Θα συμφωνήσω απόλυτα με τη miriki! Μιλάμε για βιασμό ψυχής και σώματος σε μια τόσο ξεχωριστή και ιδιαίτερη στιγμή. Δεν ξέρω τι θα σου κάνει καλό να ακούσεις.. ότι δεν πειράζει, αρκεί που έχεις ένα γερό μωράκι στην αγκαλιά σου κι αυτή ειναι η ουσία τελικά; Ή ότι έχεις ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο που είδες έτσι το όλο σκηνικό, ότι δεν είσαι ΚΑΘΟΛΟΥ υπερβολική κι ότι είσαι μια απόλυτα φυσιολογική γυναίκα με συναισθήματα και αξιοπρέπεια που ζήτησες και ήλπιζες πράγματα που θα έπρεπε να θεωρούνται δεδομένα. Επειδή τυχαίνει να σε ξέρω λίγο παραπάνω και σε συμπαθώ και εκτιμώ ιδιαίτερα γι' αυτό που είσαι, θα σου πω την αλήθεια, ξέρω ότι δε θα παρεξηγήσεις ούτε θα πληγωθείς παραπάνω απ' ότι έχεις ήδη πληγωθεί από αυτήν την ιστορία. Πειράζει που ο γιατρός σου φέρθηκε τόσο σκάρτα, πειράζει που το μωράκι σου στο τράβηξαν όπως λες και άδικα, πειράζει που μπήκε επίσης άδικα στη μενν, δεν ήταν λίγα αυτά που πέρασες, δεν ήταν μικρό το κακό της συμπεριφοράς του γιατρού και της αναισθησιολόγου. Πέρα από αντιεπαγγελματικό, ήταν παντελώς κακότροπο και βάναυσο το φέρσιμό τους! Καφρίλα θα το χαρακτήριζα! Δεν είσαι η μόνη που της φέρθηκαν τόσο απαίσια σε μια από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής της, συμβαίνουν αυτά στα ελληνικά μαιευτήρια, ξέρω κι αλλες περιπτώσεις και τις πονάω όπως πόνεσα κι εσένα! Οι καταγγελίες θα έπρεπε να πέφτουν βροχή, αλλά πώς να το αποδέιξεις κι εσύ κι εκείνες; Αμα σας λένε είτε ότι κινδύνευε η ζωή του μωρού είτε η δική σας... Συγχύστηκα πάρα πολύ και φυσικά στεναχωρέθηκα! Σκέψου όμως ότι την επόμενη φορά είτε πας με προγραμματισμένη καισαρική είτε φυσιολογικά θα είναι πολύ καλύτερα! Δε θα έχει καμία σχέση με αυτό που πέρασες, θα ξέρεις τί σου γίνεται και θα είσαι πιο απαιτητική και αποφασισμένη (στοιχεία που δε θα έπρεπε καν να τιθονται στην συμπεριφορά της επιτόκου αλλά έτσι μπουρδέλο που είναι το σύστημα στην Ελλάδα ειναι απαραίτητα..). Θα σου έλεγα να έρθεις να γεννήσεις στη Σουηδία με εξασφαλισμένο φυσιολογικό τοκετό και χαρούμενη διάθεση από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο της διαδικασίας, αλλά δεν ειναι εφικτό. Για να μην πω άλλα που δεν έχουν ίσως νόημα, θέλω να σου ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου Ο,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ από δω και πέρα! Απόλαυσε τη μητρότητα όσο δεν πάει! Αξίζουν και σε σενα και στο μικρό σου ανεπανάληπτες όμορφες στιγμές!!!

[μπουρμπουλιθρα]

Αχ...κοριτσάκια μου Αχ.......Το οτι πλάνταξα και εγω στο κλάμα περιτό να το πώ.... Να σας πώ και εγώ τα δικά μου,γιατι εγώ το είδα απο την άλλη πλευρά το έργο.. Ημουν υπέρμαχος του φυσιολογικού τοκετού ,κατά της επισκληρίδίου και αδιαπραγμάτευτη στον θηλασμό και στο να είναι το παιδί μαζί με τη μανα απο τη πρώτη στιγμή.Την ημέρα που έκανα το test και βγήκε θετικό πήγα και στη γυναικολόγο μου,(ήθελα γυναίκα γιατι πίστευα οτι μόνο μια γυναίκα μπορεί να σε καταλάβει και καθ΄΄ολη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και στον τοκετό )συναισθηματικά ενωώ!!!Μόλις ήρθε η σειρά μας να μπούμε η γιατρός μίλαγε με τη μαία της στο τηλ.και μας έκανε νόημα να καθήσουμε και πήγε κοντά στο παράθηρο και εμείς φυσικά ακούγαμε

-οχι δεν την αφήνω .μεχρι την Πέμπτη

-Περασκευη πετάω

-Πες για την πίεση......,θα δούμε

-και αυτό βάλτο για Πέμπτη ...θα σε πάρω μετά μη σε νοιάζει θα τους μιλήσω εγώ.

Εγώ και οάντρας μου κοιταχτήκαμε και καταλάβαμε οτι οι αμνοί πήγαιναν προς σφαγή εν ονόματι του τριημέρου του Αγίου Πνευματος και την παράταση του για λίγες μέρες ξεκούρασης στη Γαλλία όπως έμαθα αργότερα.Το άλλο πρωί έψαχνα άλλο γιατρό συγκλονισμένη.Να τονίσω οτι είναι μεγαλογιατρός και στέλεχος ενός από των 3ων μεγαλύτερων ιδιωτικών μαιευτήριων.τελως πάντων βρήκα έναν οπαδό του φυσιολογικού τοκετού και είπα οκ. εδώ ήμαστε.Εφτασα αισίως στην 40η εβδομάδα(με λίγα μικροπροβληματάκια και λίγη ξεπέτα του γιατρού αλλά τα κατάπινα όλα γιατί ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά) αλλά συμπτώματα γέννας καθόλου ,ήταν να γεννήσω 20 αλλα τίποτα,πήρα και 2 ημέρες ακόμα αλλά τίποτα,την τελευταία μέρα μου είπε οτι δέν μπορούμε να περιμένουμε άλλο γιατι έχασες αμνιακό υγρό.θα μπείς με πρόκληση εγώ ψυχολογικά χάλια τις 3 τελευταίες μέρες ήμουν σχεδόν άυπνη,και έκλαιγα συνέχεια γιατι ένοιωθα οτι κάτι δεν πάει καλά.μπήκα από το βράδυ.υπόθετα μηχανήματα στη κοιλια τα γνωστά.το πρωί ακόμα τίποτα,με αμπαλάρουνε και μου σπάνε τα νερά.διαστολή καθόλου αρχίζουνε οι πόνοι ,είχα πει οτι δεν θέλω επισκλ. θα το κάνουμε στην έσχατη περίπτωση,γιατι ήθελα λέεi να το νοιώσω.αχχχχχ... οι αναπνοές με βοήθησαν πολύ και πάρα πολύ και η μαία ,ο γιατρός πηγαινοερχόταν χεράκι-σπαρτάρισμα και ού το καθεξής..τελικά έκανα επισκλ. σε διαστολή 7 την οποία έφτασα μετά από 8 ώρες η εξάντλησή μου ανείπωτη,η ψυχολογία μου χάλια αλλά με υποστήριζαν οι πάντες μέχρι και οι νοσοκόμοι ,η αναισθησιολόγος μου μιλούσε γλυκά ,η ηρεμία μου κράτησε μόνο μία ώρα γιατι είχα πολύ σκληρό τράχηλο και έπρεπε να νοιώθω τους μυς μου πολύ καλά για να σφίγγω και να βοηθώ.οπότε μου έβαζε συχνά πολύ μικρές δόσεις .10 λεπτα ηρεμούσα και πάλι ξανά το πάλευα αυτό για 2 ώρες μετά τέρμα και η επισκ.αποτέλεσμα μου ανέβηκε η πίεση και έπεσαν οι παλμοί του παιδιού εκεί τα χρειάστηκα.οι δυνάμεις μου με άφηναν φοβήθηκα δεν έβλεπα ,είχαν θολώσει τα μάτια μου.μου έβαλαν οξυγόνο προσπαθούσαν να με κρατήσουν σε επαφη.τότε ζήτησα καισαρική δεν ήθελα να διακυνδυνέψω ο γιατρός μου είπε να μην ανυσηχω και οτι δεν πρόκειτε να κάνουμε καισαρική τώρα γιατί κοντευούμε.Το αστείο της υπόθεσης είναι οτι δεν ήξερα το φύλο του παιδιού αλλα εκείνη την ώρα ζητούσα απο το γιατρό να μου πεί τι είναι,ήθελα να του μιλήσω να του πώ κοριτσάκι/αγοράκι μου συγνώμη γιατη ταλαιπωρία που πέρνάς..τελικά το φύλο το έμαθα μετά απο λίγο στο χειρουργείο,αφού με κατακόψανε γιατι διστολή γιοκ.και την τραβήξανε με εμβρυουλκό.τελικά γέννησα ένα πανάσχημο (λόγο ταλαιπωρίας) και με δυσανάλογο κεφάλι (λόγο βεντούζας) κοριτσάκι.Ευτυχώς ήταν υγιέστατη .Οι πόνοι μου όμως ανέιπωτοι.Για να τελειώνω γιατί σας ζάλισα καθιστή έκατσα μετά από 47 μέρες .Παιδίατρο άλλαξα πάλι γιατί ενώ ήθελα να θηλάσω και είχα κάτι προβληματάκια μου έλεγε άστο μώρέ δώστης σκόνη είναι το ίδιο.Αλλα το πάλεψα και τελικά θήλασα 6 μήνές.Τη γέννα μου και το σαρανταήμερο του ΠΟΝΟΥ δέν το έχω ξεπεράσει. Η μπουρμπουλήθρα μου είναι 27 μηνών και ενώ θέλω να κάνω δευτερο παιδί ,δεν το συζητώ ακόμα.Τωρά όμως λέω οτί αν δέν με πιάσουν οι πόνοι και δέν γεννήσω στο αυτοκίνητο στην αίθουσα τοκετού δεν ξαναμπαίνω κατευθείαν καισαρική.Να πώ οτι μέσα σε 20 μήνες γεννήσαν η κουνιάδα μου, η συνυφάδα μου, η κουμπάρα μου,3 φίλες μου και 2 ξαδέρφες μου και σας πληροφορω όσες γέννησαν με καισαρική ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση απο μένα. Ευχαριστώ και συγνώμη για το μακροσκελές topic.

[tamar]

Να πώ οτι μέσα σε 20 μήνες γεννήσαν η κουνιάδα μου, η συνυφάδα μου, η κουμπάρα μου,3 φίλες μου και 2 ξαδέρφες μου και σας πληροφορω όσες γέννησαν με καισαρική ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση απο μένα. Ευχαριστώ και συγνώμη για το μακροσκελές topic.

 

Αυτό ακριβώς! Κι εγώ φυσιλογικό ήθελα αλλά φτάσαμε 40+3 μέρες και ο μπέμπης ακόμα να κατέβει. Τέρμα Θεού το πουλάκι μου.Προφανώς πέρναγε καλά. Το πρωί του Σαββάτου που γέννησα με εξέτασε ο γιατρός και μου είπε πως πάμε για καισαρική. Και τεχνητούς να μου έκανε δύσκολο το έβλεπε να γεννηθεί φυσιολογικά. Άρα δεν είχε νόημα να ταλαιπωρηθώ.

Μπαμ μπαμ γεννήθηκε ο μπέμπης και δεν πόνεσα παρά μια μέρα μέχρι να σηκωθώ για να πάω να τον παρω από το δωμάτιο των νεογνών. Και μετά ήταν συνεχώς μαζί μου και ούτε πόνοι ούτε ζημιά. Δεν το μετάνιωσα λεπτό!!!

[!!!veronica!!!]

ουτε ξερω ποσες φορες εγραψα αυτο το μηνυμα και το εσβησα γιατι δεν αντεχα....κοπελα μου κοιτα το θησαυρο σου και ολα τα αλλα δεν εχουν σημασια

κι εγω τον πρωτο με ενα σπρωξιμο τον εβγαλα, ουτε την καμερα δεν προλαβε ο αντρας μου να ανοιξει, και στον δευτερο, δεν εκανα μεν καισαρικη, αργησαν ομως οι τσουπρες να δουν οτι γενναω, μπηκε σε καποια φαση μεσα μια κλωτσωντας την πορτα και ειπε οτι επεσαν οι παλμοι του μωρου.......ηρθε ο γιατρος, τους εβαλε εναν παγο, το νινι μου βγηκε με ενα σπρωξιματακι παλι, αλλα ενω περιμενα με τις αλλες μανουλες να μου το φερουν, μου ειπαν οτι ειναι στο οξυγονο γιατι εκανε ταχυπνοια απ την αργοπορια τους........καθε βραδυ μου ελεγαν θα το φερουν το πρωι και μετα το μεσημερι και μετα το βραδυ, ολες οι μανουλες κρατουσαν τα μωρακια τους κι εμενα η αγκαλια μου αδεια και το μωρο μου στο οξυγονο μες τα σωληνακια.........πηγαιναμε να τον δουμε, παλμοι τρελλοι, εβαζα το χερι μου κι επιανα το δικο του, οι παλμοι επεφταν, αλλα ντραπηκα να το πω γιατι κανενας δε θα με πιστευε- ουτε στον αντρα μου δεν το ειπα..........εφτασε 3η μερα κι εγω μονη στο δωματιο να προσεχω το μωρο της διπλανης που ειχε παθει ενα νευρικο και μολις εφερναν το μωρο της εφευγε στο μπανιο για ολο το 20 λεπτο........πηγαινα στην εντατικη και διπλα μας ενα παιδακι καταμαυρο απ τις μελανιες, απο ατυχημα γεννηθηκε 6μηνιτικο.......δραμα ολες οι μανουλες εκει

τριτο βραδυ ερχεται ο νεογνολογος και μου λεει "τρωει μονο με συριγγα, μολις τον βγαζουμε απο το οξυγονο γινεται μωβ και στην πρωτη γουλια απο το μπουκαλι τον πιανει ταχυπνοια, δε θα τον παρετε αυριο φευγοντας γιατι τι θα κανετε στο σπιτι με ενα μωρο χαλια???" κλαιω, εχω πεθανει......λεω, "να ερθω να τον ταισω εγω?" "το ηξερα, μου λεει, ελατε μονο και μονο για να πειστειτε, μπουκαλι θα δωσετε να μη ζοριστει η αναπνοη του, 3 μερες να τον ταισει προσπαθει η νοσοκομα και δεν τα καταφερε, ανεβαζει παλμους και γινεται μελιτζανης.......αλλα να μη νομιζετε οτι το κανουμε και για τα λεφτα, ελατε να δειτε"

και παω........βαζω τα πατουσακια, τη ρομπα, το καπελακι μου, παιρνω το μωρο μου αγκαλια και με βαζουν σε ενα δωματιο........με ενα μπουκαλακι 80ml γαλα, ενω ουτε 30 δεν επινε .........ο μικρος το κατεβασε ολο μεμιας και χωρις να αλλαξει καθολου χρωμα........περναει ο νεογνολογος απ εξω και μου λεει "ΤΟ ΠΙΝΕΙ?????????" λεω, ελατε να δειτε..........φωναξε τις κοπελες.........τους εδειξε οτι το ηπιε ολο και οτι δεν ανεβασε παλμους αντιθετα ηρθε στα φυσιολογικα και μου ειπε "παρτε τον το γιο σας τον μαμακια, μας κατατρομαξε........" την αλλη μερα φυγαμε ολοι μαζι..........ακομα και σημερα ειναι μαμακιας, θελει ολο αγκαλιες, φιλια, ζουζουνισματα, και οπως ειπε και ο γιατρος "ο ανθρωπος γεννιεται, δε γινεται"

κι ετσι περασε η μπορα μας

ευχομαι απο καρδιας μια ιστορια μακρινη να ειναι και η δικη σου εμπειρια ματια μου

και να ξερεις κατι........ειμαι κατα της καισαρικης αλλα εχω φιλες που απ την επιμονη τους να γεννησουν ντε και καλα φυσιολογικα εχουν καταστρεψει τις μητρες τους, επαθαν ρηξη και αλλα πολλα, οποτε αν ο γιατρος ειναι εμπιστοσυνης ειναι καλυτερο να τον ακουμε

φιλα μου το μωρο σου!!!!!!!!!!

[Βιβή!]

Για εμένα το πιο βασικό σε ένα τοκετό είναι ο/η γιατρός να είναι της εμπιστοσύνης σου. Η δική μου εμπειρία του τοκετού ήταν επίπονη και χρονοβόρα αλλά όλα πήγαν καλά και πραγματικά δε "θυμάμαι" εκείνες τις ώρες.

Η μπέμπα μου ήταν μεν με το κεφάλι κάτω αλλά ήταν ανάσκελα και όχι μπρούμητα και ο γιατρός μού μου είπε ότι έτσι δεν ξεκινάει ο τοκετός. Εξαντλήσαμε πάντως κάθε χρονικό περιθώριο είχαμε μήπως και γυρίσει το μωρό, αλλά η κυρία μάλλον είχε βολευτεί έτσι! Ο γιατρός, υπέρμαχος του φυσιολογικού τοκετού, μου εξήγησε ότι αυτό δε θα ήταν πρόβλημα για να γεννήσω φυσιολογικά.

Συμφωνήσαμε να πάω ξημερώματα Δευτέρας για πρόκληση. Όλα έγιναν όπως είχαμε πει, πήγα και με ετοίμασαν, αλλά επειδή είδαν ότι είχα πόνους δικούς μου δε μου έδωσαν τα φάρμακα που τους είχε πει ο γιατρός μου...το αποτέλεσμα ήταν ότι οι ώρες περνούσαν και η διαστολή δεν προχωρούσε.

Όταν ήρθε ο γιατρός μου και είδε τι είχε γίνει τους απογείωσε!!!!

Όλα ήταν εναντίον του φυσιολογικού τοκετού...διαστολή στο 1 με 2, το κεφάλι του μωρού έξω από τη λεκάνη και οι ώρες να περνάνε και εγώ να πονάω...

18,5 ώρες πήρε η όλη διαδικασία, επισκληρίδιο έκανα όταν η διαστολή έφτασε στο 3 και μετά μια πιο μικρή δόση λίγο πριν το τέλος για να βοηθηθώ στις ωθήσεις. Όλοι έλεγαν στο γιατρό μου ότι δε θα γεννούσα φυσιολογικά και κακώς με ταλαιπωρούσε αλλά εκείνος μου έλεγε ότι θα τα καταφέρουμε!!!

Η μικρή μου γεννήθηκε λίγο πριν αλλάξει η μέρα φυσιολογικά και ήταν μια κούκλα. Την πήρα στην αγκαλιά μου και τα ξέχασα όλα! Εκείνη τη στιγμή άντεχα άλλο τόσο!!!

Προσέχτε τους γιατρούς σας...μόνο αυτό έχει σημασία, τους εμπιστευόμαστε τη ζωή τη δική μας και των αγέννητων παιδιών μας!!!

[sternchen]

και παω........βαζω τα πατουσακια, τη ρομπα, το καπελακι μου, παιρνω το μωρο μου αγκαλια και με βαζουν σε ενα δωματιο........με ενα μπουκαλακι 80ml γαλα, ενω ουτε 30 δεν επινε .........ο μικρος το κατεβασε ολο μεμιας και χωρις να αλλαξει καθολου χρωμα........περναει ο νεογνολογος απ εξω και μου λεει "ΤΟ ΠΙΝΕΙ?????????" λεω, ελατε να δειτε..........φωναξε τις κοπελες.........τους εδειξε οτι το ηπιε ολο και οτι δεν ανεβασε παλμους αντιθετα ηρθε στα φυσιολογικα και μου ειπε "παρτε τον το γιο σας τον μαμακια, μας κατατρομαξε........" την αλλη μερα φυγαμε ολοι μαζι..........ακομα και σημερα ειναι μαμακιας, θελει ολο αγκαλιες, φιλια, ζουζουνισματα, και οπως ειπε και ο γιατρος "ο ανθρωπος γεννιεται, δε γινεται"

κι ετσι περασε η μπορα μας

 

Πολύ σιγκινητική η ιστορία σου!

Ήθελε την μανούλα του!

Να σου ζήσει!

[!!!veronica!!!]

να εισαι καλα κοπελα μου κι εσυ ολα τα καλα του θεου να εχεις

[χριστινάκι π.]

ουτε ξερω ποσες φορες εγραψα αυτο το μηνυμα και το εσβησα γιατι δεν αντεχα....κοπελα μου κοιτα το θησαυρο σου και ολα τα αλλα δεν εχουν σημασια

κι εγω τον πρωτο με ενα σπρωξιμο τον εβγαλα, ουτε την καμερα δεν προλαβε ο αντρας μου να ανοιξει, και στον δευτερο, δεν εκανα μεν καισαρικη, αργησαν ομως οι τσουπρες να δουν οτι γενναω, μπηκε σε καποια φαση μεσα μια κλωτσωντας την πορτα και ειπε οτι επεσαν οι παλμοι του μωρου.......ηρθε ο γιατρος, τους εβαλε εναν παγο, το νινι μου βγηκε με ενα σπρωξιματακι παλι, αλλα ενω περιμενα με τις αλλες μανουλες να μου το φερουν, μου ειπαν οτι ειναι στο οξυγονο γιατι εκανε ταχυπνοια απ την αργοπορια τους........καθε βραδυ μου ελεγαν θα το φερουν το πρωι και μετα το μεσημερι και μετα το βραδυ, ολες οι μανουλες κρατουσαν τα μωρακια τους κι εμενα η αγκαλια μου αδεια και το μωρο μου στο οξυγονο μες τα σωληνακια.........πηγαιναμε να τον δουμε, παλμοι τρελλοι, εβαζα το χερι μου κι επιανα το δικο του, οι παλμοι επεφταν, αλλα ντραπηκα να το πω γιατι κανενας δε θα με πιστευε- ουτε στον αντρα μου δεν το ειπα..........εφτασε 3η μερα κι εγω μονη στο δωματιο να προσεχω το μωρο της διπλανης που ειχε παθει ενα νευρικο και μολις εφερναν το μωρο της εφευγε στο μπανιο για ολο το 20 λεπτο........πηγαινα στην εντατικη και διπλα μας ενα παιδακι καταμαυρο απ τις μελανιες, απο ατυχημα γεννηθηκε 6μηνιτικο.......δραμα ολες οι μανουλες εκει

τριτο βραδυ ερχεται ο νεογνολογος και μου λεει "τρωει μονο με συριγγα, μολις τον βγαζουμε απο το οξυγονο γινεται μωβ και στην πρωτη γουλια απο το μπουκαλι τον πιανει ταχυπνοια, δε θα τον παρετε αυριο φευγοντας γιατι τι θα κανετε στο σπιτι με ενα μωρο χαλια???" κλαιω, εχω πεθανει......λεω, "να ερθω να τον ταισω εγω?" "το ηξερα, μου λεει, ελατε μονο και μονο για να πειστειτε, μπουκαλι θα δωσετε να μη ζοριστει η αναπνοη του, 3 μερες να τον ταισει προσπαθει η νοσοκομα και δεν τα καταφερε, ανεβαζει παλμους και γινεται μελιτζανης.......αλλα να μη νομιζετε οτι το κανουμε και για τα λεφτα, ελατε να δειτε"

και παω........βαζω τα πατουσακια, τη ρομπα, το καπελακι μου, παιρνω το μωρο μου αγκαλια και με βαζουν σε ενα δωματιο........με ενα μπουκαλακι 80ml γαλα, ενω ουτε 30 δεν επινε .........ο μικρος το κατεβασε ολο μεμιας και χωρις να αλλαξει καθολου χρωμα........περναει ο νεογνολογος απ εξω και μου λεει "ΤΟ ΠΙΝΕΙ?????????" λεω, ελατε να δειτε..........φωναξε τις κοπελες.........τους εδειξε οτι το ηπιε ολο και οτι δεν ανεβασε παλμους αντιθετα ηρθε στα φυσιολογικα και μου ειπε "παρτε τον το γιο σας τον μαμακια, μας κατατρομαξε........" την αλλη μερα φυγαμε ολοι μαζι..........ακομα και σημερα ειναι μαμακιας, θελει ολο αγκαλιες, φιλια, ζουζουνισματα, και οπως ειπε και ο γιατρος "ο ανθρωπος γεννιεται, δε γινεται"

κι ετσι περασε η μπορα μας

ευχομαι απο καρδιας μια ιστορια μακρινη να ειναι και η δικη σου εμπειρια ματια μου

και να ξερεις κατι........ειμαι κατα της καισαρικης αλλα εχω φιλες που απ την επιμονη τους να γεννησουν ντε και καλα φυσιολογικα εχουν καταστρεψει τις μητρες τους, επαθαν ριξη και αλλα πολλα, οποτε αν ο γιατρος ειναι εμπιστοσυνης ειναι καλυτερο να τον ακουμε

φιλα μου το μωρο σου!!!!!!!!!!

 

Μ'έκανες κι έκλαψα...τι σου είναι η μάνα ρε παιδί μου, να σου ζήσει ο μαμάκιας σου !!!

[!!!veronica!!!]

ευχαριστω κι εσυ οτι επιθυμεις κοπελα μου

εγω εχω κι απ τα 2

εναν που μ εχει γραμμενη

και εναν μαμακια

χαχαχααααααα

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

ξεκινησα πολλες φορες να γραψω αυτο το μηνυμα ολες τις φορες το εσβηνα.ακομα και σημερα δεν ξερω αν θα καταφερω να το ολοκληρωσω.

γεννησα πριν 2 μηνες το μικρουλι μου.γεννησα τροπος του λεγειν. το ψαρακι μου δεν ηρθε στο κοσμο φυσιολογικα οπως ισως θα ηθελε και οπως σιγουρα θα ηθελα.μια τομη χαμηλα στην κοιλια μου παντα θα μου θυμιζει ολο αυτο που βιωσα...

πεμπτη απογευμα ειχα ραντεβου με το γιατρο μου.ημουν 39 εβδομαδων.με εβαλαν στο nst και μου λεει ''ελπιζω να εφερες βαλιτσα γιατι γεννας,σημερα θα μεινεις εδω και το πρωι ξεκιναμε αν δε μας προλαβει μεσα στη νυχτα''.απο τη μια χαρηκα κι απο την αλλη με επιασε πανικος.πως γενναω αφου δε νιωθω τιποτα?οι εντονες συσπασεις μονο ειναι ενδειξη τοκετου? δεν ηθελα με τιποτα να μεινω μεσα το βραδυ.ηθελα να ειμαι σπιτι μου αγκαλια με τον αντρα μου. πηγαμε στο δωματιο,μου τακτοποιησε τα πραγματα μου κι εγω τον εσφιγγα λες και δεν θα τον ξαναβλεπα.ενιωθα πως ηταν λαθος να ειμαστε χωρια σε μια τοσο κρισιμη στιγμη της ζωης μας. εφυγε κι εγω εμεινα πισω προσπαθωντας να χαλαρωσω.με πηραν τα κλαμματα.σε λιγες ωρες θα αλλαζε η ζωη μου.ποτε ξανα και τιποτα δεν θα ηταν πως πριν.προτεραιοτητα μου θα ηταν αυτο το πλασμα που ερχοταν και ανυπομονουσα να γνωρισω.

η μερα ξημερωσε,ηρθαν για το ωραιοτατο κλυσμα και με πηγαν στην αιθουσα τοκετου.μου εβαλαν κατευθειαν ορο με ωκυτοκινη.σε λιγο αρχισαν να ερχονται οι πρωτοι πονοι.οι ανασες που ειχα μαθει στον ανωδυνο με εβγαλαν ασπροπροσωπη μιας και βοηθησαν πολυ. δεν θυμαμαι ποσα χερια μπηκαν μεσα μου για να τσεκαρουν τη διαστολη μου,θυμαμαι ομως τον πονο.ξεκινησα με 3 και ο ορος με ειχε παει στο 4. στο μεταξυ επρεπε να μου σπασουν τα νερα.τι πονος...την πρωτη φορα το σωμα μου αυτοματα τεντωθηκε σαν τοξο. ο γιατρος ειπε πως δεν ημουν συνεργασιμη.και πως να ειμαι οταν ολα αυτα μου φαινοντουσαν τοσο μακρυα απο αυτο που ειχα φανταστει οταν σκεφτομουν τη γεννα μου.τη δευτερη φορα καταφερε και μου τα 'σπασε.προσπαθουσα να μενω ηρεμη αλλα ενιωθα πως ενοχλουσαμε το παιδακι μου.πως δεν ηθελε να βγει ακομα και το εξαναγκαζαμε.οι ωρες περνουσαν βασανιστικα αργα...η διαστολη μου ακομα στο 4.ερχεται ο γιατρος και μου λεει οτι δεν προχωραμε καλα και οτι εχω 15% πιθανοτητες να γεννησω φυσιολογικα.μου συστηνει αν θελω να προχωρησουμε σε καισαρικη για να μην παιδευομαι αδικα.ζηταω να δω τον αντρα μου και αποφασιζουμε απο κοινου αν δεν προχωρησει η διαστολη σε 1-2 ωρες να κανουμε καισαρικη.η ωρα ηταν 1 το μεσημερι και οι πονοι ερχοντουσαν πια ανα ενα λεπτο. γυρισα στην αιθουσα,ζητησα να με αφησουν να περπατησω και να τεντωθω λιγακι μπας και βοηθησω και το μωρο να κατεβει.δε με αφησαν γιατι θα ξεσηκωνοντουσαν και οι υπολοιπες επιτοκες.οι κανονισμοι ηταν σαφεις.και η ωρα περνουσε...

εκει που καθομουν ακουω μια γυναικα να φωναζει και 1 λεπτο μετα ακουω αυτο το συγκλονιστικο κλαμα της πρωτης ανασας. λυθηκα σε αναφιλητα...εκλαιγα και οι πονοι ερχοντουσαν και δεν μπορουσα ουτε να ανασανω.εκλαιγα απο συγκινηση,εκλαιγα απο πονο,απο φοβο?ουτε κι εγω ηξερα γιατι εκλαιγα.παρακαλουσα να ερθει γρηγορα η στιγμη που θα ακουγα κι εγω αυτο το κλαμα.ημουν μονη μου,κρυωνα και προσπαθουσα να αναπνεω σωστα.το παιδι ηταν πολυ ψηλα και η διαστολη μου δεν προχωρουσε.τα χρονικα περιθωρια στενευαν.σκεφτομουν ποσο φοβομουν την προκληση και να που τωρα οι φοβοι μου εβγαιναν αληθινοι.

τα φωτα μετα απο δικη μου απαιτηση ειχαν χαμηλωσει,συνεχιζα την προσπαθεια να μεινω ηρεμη και να αναπνεω.ηρθε μια μαια να με ελεγξει. ''αντε με τοσο πεισμα τα καταφερες!φυσιολογικα θα το γεννησεις το παιδακι σου!το κατεβασες!η διαστολη σου πηγε 6!''ξανα δακρυα να τρεχουν στα ματια μου...η ωρα ηταν 2 και...

απο 'κει κι επειτα ερχοντουσαν και με ελεγχαν ανα μιση ωρα...δυστυχως η διαστολη μου παρεμενε στο 6.οι πονοι πλεον ηταν αφορητοι.παλευα να το αντεξω ολο αυτο...πως γινεται να ποναω τοσο οταν η διαστολη ειναι ακομα στο 6?ο γιατρος μου δε με ξαναειδε απο εκεινη την ωρα που ειπαμε να περιμενουμε λιγο ακομα.διπλα μου φυλακας αγγελος μια μαια που μου κρατουσε το χερι και μου χαιδευε τα μαλλια. εψαχνα το γιατρο για να κανει κατι για τον πονο.εστω να κανουμε επισκληριδιο κι ας μ'αφησουν μετα. μου ειπαν οτι δε γινοταν να μου κανουν επισκληριδιο.και η ωρα περνουσε και ο πονος με λυγιζε...μου εκαναν μια παυσιπονη η οποια το μονο που εκανε ηταν να μου φερει ζαλαδα και ταση για εμετο.το ταβανι γυριζε...''ανεπνεε!μην ξεχνας τις ανασες σου!''ακουγα τη μαια διπλα μου.απο 'κει και μετα εχω ενα κενο...θυμαμαι μονο να ειμαι καθισμενη στο κρεββατι να μπαινει μεσα κοσμος και να με κοιταει.τα φωτα αναβουν.εγω πλεον κλαιω γοερα και ικετευω την Παναγια να με βοηθησει. ερχεται ο γιατρος μου και μου λεει οτι μπαινω αμεσα για καισαρικη.''εχεις εξαντληθει,κουραζεις και το παιδι,μπαινεις για καισαρικη''. το κλαμα μου δυναμωνει,μου φερνουν ενα χαρτι και μου λενε να υπογραψω, κλαιω, τσιριζω,ειμαι εκτος εαυτου.με εχει καταβαλει πανικος και δεν μπορω να κανω τιποτα...οι πονοι ερχονται απανωτα,γρηγοροι και βιαιοι.μου βγαζουν τη νυχτικια και μου φορανε μια ρομπα.το φορειο τσουλαει,βλεπω τη μανα μου απ'εξω να κλαιει.σαν ονειρο οι εικονες στο μυαλο μου,σαν εφιαλτης απ'τον οποιο θελω να ξεφυγω εδω και τωρα.

με βαζουν στο χειρουργικο τραπεζι,μου βγαζουν τη ρομπα και μου κανουν επισκληριδιο(την επισκληριδιο που μου αρνηθηκαν λιγη ωρα πριν γιατι δεν γινοταν σε αυτο το βαθμο διαστολης).μουδιαζω...μουδιαζει το κορμι μου αλλα η ψυχη μου σπαρταραει και μαζι της το στηθος μου και τα χερια μου που πλεον ειναι ανοιχτα και χιλιοτρυπημενα.φαρμακα κι αλλα φαρμακα κι αντιδοτα για το παιδι.κλαιω και το στηθος μου τρανταζεται.''ελα κοψε τις υστεριες να τελειωνουμε'' μου λεει η αναισθησιολογος και το μονο που καταφερνω ειναι να γυρισω το βλεμμα μου και να την κοιταξω.ερχεται μια νοσοκομα πανω απο το κεφαλι μου και με χαιδευει...τι βαλσαμο ηταν εκεινο το χαδι.μου χαιδευε τα μαλλια και μου ελεγε τι ακριβως γινοταν:

-αισθανεσαι κατι?η διαδικασια εχει αρχισει

-ναι το αισθανομαι,της λεω

-νιωθεις πονο?

-οτι κι αν νιωθω δεν ειναι τιποτα σε σχεση με τον πονο που ενιωσα νωριτερα

-μεινε χαλαρη,θα αισθανθεις μια πιεση,ειναι το μωρο που το τραβανε

-...

κι εκει ακουω το κλαμα του!''ειναι το πιο ομορφο μωρο που εχω ξεγεννησει'' ακουω το γιατρο να λεει και αμεσως μου φερνουν το μωρο διπλα μου.ναι ειναι ομορφος,για μενα ειναι το πιο ομορφο μωρο του κοσμου(στο μεταξυ παλι κλαιω και η αξιολατρευτη αναισθησιολογος συνεχιζει με την απαραδεκτη συμπεριφορα της).με κοιταει και τον κοιταω κι αμεσως τον παιρνουν μακρυα.παλι σκοταδι.

βρισκομαι στην αιθουσα ανανηψης και παγωνω.ζηταω να τον ξαναδω και μου τον φερνουν αλλα δε μ'αφηνουν να τον αγκαλιασω γιατι ημουν ζαλισμενη και εξαντλημενη. τον βαζουν παλι στο πυρεξακι του κι ακουω να λενε ''καλα ρε γα#$%ο κανεις δεν το καταλαβε?''.ζηταω να μεταφερθω στο δωματιο γιατι ειμαι πια καλα(σαν κοτοπουλο ημουν).με παιρνουν με το φορειο,η μανα μου και η πεθερα μου κλαινε.βρισκομαι στο δωματιο με τον αντρα μου.

-κοριτσακι μου μην φοβηθεις,ο μικρος επειδη εμεινε πολλη ωρα στα κοκαλα,ζοριστηκε και παρουσιασε καποιο αναπνευστικο προβλημα.θα τον βαλουν για σημερα στο οξυγονο κι αυριο θα στον φερουν

-και πως θα παρει το πρωτογαλα?

-τους ειπα οτι θες να θηλασεις και ειπαν πως τωρα δεν γινεται γιατι το μωρο δεν μπορει να φαει,ειναι με ορο.επισης λογω αντιβιωσης δεν πρεπει να τον θηλασεις.

κοντευει να μου φυγει το μυαλο,ειμαι σαν αγριμι σε κλουβι ανικανο να κανει το οτιδηποτε για να υπερασπιστει τον εαυτο του και το κουταβι του.

26 ωρες μετα ειδα το μωρο μου...26 ωρες και δεν ενιωσε ανθρωπινο χαδι. μονο καλωδια και σωληνακια αγγιζαν το κορμακι του.σωληνακια στα ρουθουνακια του και με τα χερακια του προσπαθουσε να γκρεμισει την θερμοκοιτιδα.την επομενη μερα ξαναπηγα.μου ειπαν πως δοκιμασαν να δουν αν μπορει να φαει και εφαγε 30 μλ.μου ειπαν να παω την επομενη να τον θηλασω αν το θελω.απο την χαρα μου ενιωσα ενα μουδιασμα και το στηθος μου αρχισε να τρεχει ασταματητα. την επομενη μερα νωρις το πρωι ξεκινησα σιγα σιγα να φτασω απο τη μαιευτικη στο νεογνολογικο.ο καθετηρας και ο ορος ηταν ενα σωστο μαρτυριο.καθε βημα ηταν μαχαιρια.προχωρουσα αργα αργα και πονουτσα αλλα δε μ'ενοιαζε γιατι αυτος ο πονος με εφερνε ολο και πιο κοντα στο μωρο μου. μου τον εδωσαν αγκαλια και ηταν η πρωτη φορα που αγγιζα το αγγελουδι μου.το κρατουσα σφιχτα πανω μου και δεν πιστευα οτι τον ειχα επιτελους αγκαλια.τον εβαλαν στο στηθος μου και επιασε λαιμαργα την θηλη.αρχισε να ρουφαει με δυναμη..τι ενστικτο ειχε η ψυχουλα μου...

την επομενη μερα επαιρνα εξιτηριο,δυστυχως οχι και το μωρο μου...πηγα σπιτι με αδεια αγκαλια και καταματωμενο στηθος.ευτυχως ηταν μονο μια μερα...το επομενο πρωι μας ειδιποιησαν να παμε να τον παρουμε.τον ειδα εκτος θερμοκοιτιδας,χωρις ορους,χωρις σωληνακια κι απο την ανακουφιση λυθηκα και παλι σε κλαματα.ολες τις φορες που πηγα να τον δω δεν αφησα ουτε ενα δακρυ να κυλησει,κατι με κρατουσε.οταν ομως τον ειδα απαλλαγμενο απο ολα αυτα που τον τυλιγαν στη θεση των χεριων μου τοσες μερες,δεν κρατηθηκα κι αφησα επιτελους την ανασα μου που την κρατουσα και μαζι της βγηκε ολη η στεναχωρια,το αγχος,ο φοβος και ο θυμος των τελευταιων ημερων.

απο τοτε ειμαστε αυτοκολλητοι.παιδευτηκαμε παρα πολυ και με το θηλασμο,με αντλησεις και με πονο,αλλα τα καταφεραμε.τα καταφεραμε χαρη στα κοριτσια του φορουμ και στο πεισμα που ειχαμε και οι δυο.

σε πολλα σημεια απο αυτο το ατελειωτο μηνυμα τα δακρυα ετρεχαν ποταμι απο τα ματια μου. κατανοω πως αυτο που μετραει ειναι να ειναι καλα η μαμα και το μωρο και πως δεν εχει και τοση σημασια αν τελικα γεννιεται με καισαρικη η φυσιολογικα. πιστευω ομως πως το δικο μου μωρο μπορουσε να γεννηθει φυσιολογικα κι αυτο το δικαιωμα μου το στερησαν.

βλεπω εγκυες στο δρομο και με πιανει πανικος για το πως θα καταφερουν να γεννησουν.θελω τοσο πολυ να κανω κι αλλα παιδια αλλα η ιδεα μιας δευτερης καισαρικης(ποσω μαλλον μιας τριτης)μου κοβει τα γονατα.απο τωρα ψαχνω για γιατρο που να ναλαμβανει φυσιολογικο μετα απο καισαρικη.μπορει να με πειτε πορωμενη η χαζη.μπορει να εχετε και δικιο. ακομα ομως δεν εχω καταπιει ολο αυτο που εγινε.νιωθω σα να μου στερησαν το δικαιωμα να βιωσω τον ερχομο του παιδιου στη ζωη.σα να απετυχα στην αποστολη μου και κυριως σα να αναγκασαμε το μικρουλι μου(λογω του οτι δεν ηταν και τοσο μικρουλι)να βγει μια ωρα αρχυτερα ενω ηταν τοσο καλα βολεμενο μεσα στην κοιλουμπιτσα του...

ειχα αναγκη να τα πω και να μοιραστω την εμπειρια μου.σας ευχαριστω για το χρονο σας...

 

Εμενα η εμπειρια μου απο τον πρωτο φυσιολογικο τοκετο ηταν η εξης: ΘΕΛΩ ΚΑΙΣΑΙΡΙΚΗ στο επομενο!!!!!!!! μακαρι να μπορουσα να σου βρω το αρχειο μου να δεις τι περασα. Γεννησα και εγω με προκληση ολα τα αλλα δεν θελω να τα θυμαμαι . ΕΥΤΥΧΩΣ η δευτερη γεννα ηταν πιο ευκολη... αλλα και παλι ειμαι πολυ ΥΠΕΡ στις γυναικες που δεν μπορουν η δεν αντεχουν τον φυσιολογικο τοκετο να πανε για καισαρικη . Δεν μπορουν ολες οι γυναικες να τον αντεξουν. Γι αυτο σου λεω μην νοιωθεις ασχημα

[Λιζα14]

Tingerbell οι εγώ είχα μια άσχημη εμπειρία γεννας ευτυχώς καλό γιατρό κ το μωρο 5ημερών στο ωνάσειο να μην ξέρουμε αν θα ζήσει κ ν ακούμε μόνο σενάρια...αν γράψω την ιστορία μου θέλω αρκετές ώρες.ευτυχώς η μικρή είναι καλά αποφύγαμε το χειρουργείο,κάναμε μόνο μπαλονακι(σοβαρή στενωση πνευμονικης βαλβίδος) κ μέχρι τότε κανείς γιατρός δεν είχε δει τίποτα!τεσπα αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι τότε ορκιζομουν ότι δε θα κάνω άλλο παιδί.δε θα μπω σε ταγοί διαδικασία έλεγα.με τον καιρό το ξέχασα κ ήδη είμαι έγκυος κ θ μπω στον 5μήνα.είμαι αισιόδοξη...θα πάνε όλα καλά..γιατί να μην πάνε εξάλλου...?

[lucky-sylvester]

Τίγκυ μου, μόνο να'ξερες πόσο σε καταλαβαίνω... Κι εγώ μπήκα για πρόκληση χωρίς ιδιαίτερο λόγο κι έκανα μια καισαρική που θα μπορούσα ΑΝΕΤΑ να είχα γλυτώσει, αν είχα καλύτερη ενημέρωση και σωστή επιλογή γιατρού στην εγκυμοσύνη.

 

Πέρασαν 14 μήνες περίπου, κι ακόμα με πονάει- ευτυχώς που τον τελευταίο καιρό μ'έχουν απορροφήσει άλλες ασχολείες. 40w, μωρό >4 κιλά στον υπέρηχο, ανεμπέδωτο, διαστολή μόλις 2 κι ο σύντροφός μου έφευγε σε 2 βδομάδες στο εξωτερικό για το τελευταίο έτος των σπουδών του και θα ξαναβρισκωόμασταν σε 3 μήνες...Τί καλά που μ'έσπρωξες (η γιατρός μου που μου είπε ότι κινδυνεύει το μωρό αν μείνει παραπάνω, σ'αυτήν την περίπτωση) και ήθελα να πέσω. Από τη στιγμή που πάτησα στην κλινική είχα μια ψυχολογία του τύπου "πάρτε με από' δω". Μόνο βιασμό θυμάμαι από την ας πούμε γέννα. Να παρακαλάω να σηκωθώ και να μην μ'αφήνουν- βλέπεις με τάβλιασαν και με είχαν με τον καδιοτοκογράφο σαν κοκορέτσι-, να φωνάζω από τον πόνο όταν μου τσέκαρε τη διαστολή και να με μαλώνει-πραγματικά, τί τους κάνει να πιστεύουν ότι θα είσαι συνεργάσιμη όταν σου κάνουν πράγματα με το ζόρι;!-, να τους παρακαλάω να κάνουν κάτι να με βοηθήσουν στη διαχείρηση του πόνο και να μου λεν ότι αργούμε για την επισκληρίδιο- ποιος της είπε ότι ήθελα επισκληρίδιο. Υπάρχουν μια ντουζίνα τρόποι.- και μια κρίση πανικού μετά από την οποία έκανα επισκληρίδιο, με πλήρως εξαλειμμένο τράχηλο (η μόνη εξέλιξη) και διαστολή στο 2 και κάτι λίγο, μετά από 6 μόλις ώρες. Τις πρώτες μέρες έπλεα σε πελάγη ευτυχίας, όμως αργότερα κύλησα. Κι είναι δύσκολη η ανάκαμψη.

 

Υπάρχει βέβαια κάτι ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΑ ΘΕΤΙΚΟ στην όλη υπόθεση. Ότι άρχισα να διαβάζω, να ψάχνω, να έρχομαι σ'επαφή με ανθρώπους του "φυσικού τοκετού", να καταλαβαίνω τί λάθη έκανα στην εγκυμοσύνη μου ένα προς ένα και το σημαντικότατο...ότι η φύση μας έπλασε για να γεννάμε. Μπορούμε αν πιστέψουμε κι έχουμε και την κατάλληλη υποστήρηξη. Αν ψάξεις, θα δεις ότι είναι πραγματικά ελάχιστες οι περιπτώσεις που χρειάζεται μια γυναίκα πρόκληση κι ακόμα σπανιότεροι οι λόγοι για καισαρική. Θα σε θυμώσει στην αρχή. Μπορεί να σε ρίξει ψυχολογιικά ακόμα περισσότερο, όμως θα έρθει μια μέρα και θα πεις "ΜΠΟΡΩ".

 

Λόγια παρηγοριάς δεν έχω, ούτε θα σου πω το απαίσιο "αφού είναι καλά το παιδί σου,να λες κι ευχαριστώ". Είναι από τα χειρότερα πράγματα που μου έχουν πει. Ακούγεται σαν να είσαι η αχάριστη που τα θέλει όλα δικά της, ξεχνώντας ότι έχεις θυσιάσει ήδη το κορμί σου για να είναι το παιδί σου υγιές ξεχνώντας ότι εσύ είσαι ΒΑΣΙΚΟΤΑΤΟ μέρος (το 50%. Το άλλο 50 είναι το μωρό) της διαδικασίας και πρέπει κι εσύ να είσαι ψυχικά υγιής μετά από τη γέννα.

 

Σε περιμένουμε να μας παρακολουθείς στο τόπικ του vbac. Θα πάρεις πολύ κουράγιο!

 

Από καρδιάς...