ακομα να το αποδεχτω...

[papmar]

Αχ, αν μένεις Αθήνα έλα για καφέ!

Αν και εγώ μετά από τον πολύωρο τοκετό μου κατάφερα να γεννήσω φυσιολογικά θυμάμαι τις πέντε μέρες στο μαιευτήριο σαν τις χειρότερες στη ζωή μου! Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω... παιδεύτηκα με αντλήσεις όπως και συ... σου λέω σε νοιώθω... Έχουμε όμως γερά παιδιά, ξέρεις πόσο μεγάλη τύχη είναι αυτό;

[Missliza]

Μανουλες να μας ζήσουν τα βλασταρακια μας!tingerbell έχεις ένα υγιές μωρακι στην αγκαλιτσα σου κι αυτο είναι το πιο σημαντικό τώρα.μην πικραινεις την καρδούλα σου κ προσπάθησε να τ αφήσεις πίσω.εγω γεννησα φυσιολογικά αλλα αν είχα τώρα να επιλέξω δν ξέρω αν θα το εκανα.μου έβαλαν τέσσερις ορους τεχνητών κ μου έκαναν εφτα δόσεις επισκληριδιου που έπιασε μόνο την αριστερή μου πλευρά.είχα δυο αναισθησιολογους να τσακώνονται πάνω απο το κεφαλι μου και η γιατρός μου να αρνείται να μου δώσουν άλλο γιατί φοβόταν ότι θα μου κόψει τον τοκετο.γεννησα μετα απο δέκα ώρες κλαιγοντας απο τον πόνο αφου ένιωθα το κόψιμο τα ράμματα.για δυο βδομάδες δν μπορούσα να καθησω ούτε να περπατησω.προς θεού δε θέλω να τρομαξω καμία κοπέλα.όπως μου είπαν όλοι μετα αυτο που έχω λέγεται αποκλεισμός νευρου κ για όλους ήταν η πρωτη φορά που το συνάντησαν.αν μ ευλογήσει ο θεός με δεύτερο μωρακι η πρέπει να κάνω ολική η ξανά φτ χωρίς επισκληριδιο.καταλαβαίνω ότι ήθελες για το μωρο σου το καλύτερο δλδ τον φτ αλλα το αποτέλεσμα σε αποζημιώνει.εγω είμαι σίγουρη πως αν δν ηταν ο άντρας μου μαζι κ η γιατρός μου και τις δέκα ώρες να μου κρατάει το χέρι δε θα τα καταφερνα

[Eve]

οπως εγραφες νομιζα οτι θα διαβασω οτι κατι ασχημο συνεβη τελικά στο μωρακι σου...

ευτυχως διαψευστηκα.

[chrifili]

Συγκινήθηκα με την ιστορία σου.. Για μένα η γέννα μου ήταν μαγική εμπειρία και εύχομαι με όλη τη δύναμη της ψυχής μου την επόμενη φορά να το ζήσεις και συ! Μην το συζητάς, άλλαξε οπωσδήποτε γιατρό, υπάρχει και ανάλογο θέμα εδώ μέσα με κοπέλες που προσπαθούν για φυσιολογικό τοκετό μετά από καισαρική. Έχω 2 φίλες που το πέτυχαν με διαφορετικό γιατρό η καθεμια.

Να σου ζήσει το παιδάκι σου να είναι γερό και δυνατό, εύχομαι να μεγαλώσει η οικογένειά σας και να έχετε υγεία πάνω από όλα,ολα τα άλλα με τον καιρό ξεπερνιούνται. Να είσαι καλά!

[aasimak]

Κανένα πρωτόκολλο vbac δε μιλάει για 6 χρόνια. Απο 18 μήνες έως 2 χρόνια αναφέρουν τα περισσότερα και κάποιοι υποστηρίζουν ότι και μέσα στον ίδιο χρόνο ίσως τελικά να είναι καλύτερη επιλογή ανάλογα την περίπτωση.

 

Ας μην το συζητήσουμε εδώ υπάρχει αναλυτικά στα σχετικά υπομνήματα και κλειδωμένα θέματα, απλά το ανέφερα για να μην αποθαρρύνουμε ανθρώπους άθελά μας.

 

aassimak με ένα πόνο και όλα βολικά.

 

Ευχαριστω για τις ευχές σου. Κάθε ευχή για μένα είναι βραχιόλι αισιοδοξίας. Δεν έχω ασχοληθεί με το θέμα VBAC οπότε απλά τη γνωμη μου είπα, προς Θεού δε θέλω να αποθαρύνω καμιά κοπέλα. Ο τρόπος τοκετού είναι επιλογή καθε κοπέλας και νομίζω πως εξαρτάται από τρεις παράγοντες

1. Καλή Υγεία Μαμάς και Μωρού

2. Καλό και συνεργάσιμο, γιατρό ΑΝΘΡΩΠΟ και όχι μηχανή ξεγενήματος

3. Στο Θεό (ή στην πίστη ή θετική σκέψη γενικότερα, για τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν)

 

Επιμένω όμως στην θετική σκέψη. Είναι πολύ σημαντικό. Όπου και να πας αν πας με μαυρισμένη καρδιά οπως η φίλη μας πήγε να γεννήσει το αποτέλεσμα ειναι δύσκολο να είναι θετικό. Απλά απορώ πως και δεν πήρε την κατάσταση στα χέρια της, να του πει ΟΧΙ ρε γιατρέ. Θα πάω σπιτι μου και ΑΝ πονέσω πιο πολυ θα έρθω. Ρίσκο δε λέω, αλλά πρέπει να είμαστε και υποψιασμένες με το σύστημα γενικότερα.

 

Όσο για την Αγγλία που αναφέρει μια φιλη παραπάνω, τελικά κάθε άνθρωπος έχει τις εμπειρίες του. Επειδή έζησα εκει για 5 χρόνια και χρειάστηκε μερικές φορές να νοσηλευτώ καθόλου δεν ένοιωσα το ενδιαφέρον ή κάτι καλό από γιατρούς εκεί. Απλά θυμάμαι τον εαυτό μου να περιμένω με τις ώρες το γιατρό, αφού με είχαν περάσει από τα 40 κύματα μέχρι να δεχτουν να με δει γιατρός. Υπόψη οτι στη μια φορα ήταν βαριά μορφής δηλητηρίαση από κοτόπουλο. Ποτέ δε θα ηθελα στη ζωή μου ούτε να νοσηλευτώ πόσο μάλλον να γεννήσω στην Αγγλια.

[arieta]

ξεκινησα πολλες φορες να γραψω αυτο το μηνυμα ολες τις φορες το εσβηνα.ακομα και σημερα δεν ξερω αν θα καταφερω να το ολοκληρωσω.

γεννησα πριν 2 μηνες το μικρουλι μου.γεννησα τροπος του λεγειν. το ψαρακι μου δεν ηρθε στο κοσμο φυσιολογικα οπως ισως θα ηθελε και οπως σιγουρα θα ηθελα.μια τομη χαμηλα στην κοιλια μου παντα θα μου θυμιζει ολο αυτο που βιωσα...

πεμπτη απογευμα ειχα ραντεβου με το γιατρο μου.ημουν 39 εβδομαδων.με εβαλαν στο nst και μου λεει ''ελπιζω να εφερες βαλιτσα γιατι γεννας,σημερα θα μεινεις εδω και το πρωι ξεκιναμε αν δε μας προλαβει μεσα στη νυχτα''.απο τη μια χαρηκα κι απο την αλλη με επιασε πανικος.πως γενναω αφου δε νιωθω τιποτα?οι εντονες συσπασεις μονο ειναι ενδειξη τοκετου? δεν ηθελα με τιποτα να μεινω μεσα το βραδυ.ηθελα να ειμαι σπιτι μου αγκαλια με τον αντρα μου. πηγαμε στο δωματιο,μου τακτοποιησε τα πραγματα μου κι εγω τον εσφιγγα λες και δεν θα τον ξαναβλεπα.ενιωθα πως ηταν λαθος να ειμαστε χωρια σε μια τοσο κρισιμη στιγμη της ζωης μας. εφυγε κι εγω εμεινα πισω προσπαθωντας να χαλαρωσω.με πηραν τα κλαμματα.σε λιγες ωρες θα αλλαζε η ζωη μου.ποτε ξανα και τιποτα δεν θα ηταν πως πριν.προτεραιοτητα μου θα ηταν αυτο το πλασμα που ερχοταν και ανυπομονουσα να γνωρισω.

η μερα ξημερωσε,ηρθαν για το ωραιοτατο κλυσμα και με πηγαν στην αιθουσα τοκετου.μου εβαλαν κατευθειαν ορο με ωκυτοκινη.σε λιγο αρχισαν να ερχονται οι πρωτοι πονοι.οι ανασες που ειχα μαθει στον ανωδυνο με εβγαλαν ασπροπροσωπη μιας και βοηθησαν πολυ. δεν θυμαμαι ποσα χερια μπηκαν μεσα μου για να τσεκαρουν τη διαστολη μου,θυμαμαι ομως τον πονο.ξεκινησα με 3 και ο ορος με ειχε παει στο 4. στο μεταξυ επρεπε να μου σπασουν τα νερα.τι πονος...την πρωτη φορα το σωμα μου αυτοματα τεντωθηκε σαν τοξο. ο γιατρος ειπε πως δεν ημουν συνεργασιμη.και πως να ειμαι οταν ολα αυτα μου φαινοντουσαν τοσο μακρυα απο αυτο που ειχα φανταστει οταν σκεφτομουν τη γεννα μου.τη δευτερη φορα καταφερε και μου τα 'σπασε.προσπαθουσα να μενω ηρεμη αλλα ενιωθα πως ενοχλουσαμε το παιδακι μου.πως δεν ηθελε να βγει ακομα και το εξαναγκαζαμε.οι ωρες περνουσαν βασανιστικα αργα...η διαστολη μου ακομα στο 4.ερχεται ο γιατρος και μου λεει οτι δεν προχωραμε καλα και οτι εχω 15% πιθανοτητες να γεννησω φυσιολογικα.μου συστηνει αν θελω να προχωρησουμε σε καισαρικη για να μην παιδευομαι αδικα.ζηταω να δω τον αντρα μου και αποφασιζουμε απο κοινου αν δεν προχωρησει η διαστολη σε 1-2 ωρες να κανουμε καισαρικη.η ωρα ηταν 1 το μεσημερι και οι πονοι ερχοντουσαν πια ανα ενα λεπτο. γυρισα στην αιθουσα,ζητησα να με αφησουν να περπατησω και να τεντωθω λιγακι μπας και βοηθησω και το μωρο να κατεβει.δε με αφησαν γιατι θα ξεσηκωνοντουσαν και οι υπολοιπες επιτοκες.οι κανονισμοι ηταν σαφεις.και η ωρα περνουσε...

εκει που καθομουν ακουω μια γυναικα να φωναζει και 1 λεπτο μετα ακουω αυτο το συγκλονιστικο κλαμα της πρωτης ανασας. λυθηκα σε αναφιλητα...εκλαιγα και οι πονοι ερχοντουσαν και δεν μπορουσα ουτε να ανασανω.εκλαιγα απο συγκινηση,εκλαιγα απο πονο,απο φοβο?ουτε κι εγω ηξερα γιατι εκλαιγα.παρακαλουσα να ερθει γρηγορα η στιγμη που θα ακουγα κι εγω αυτο το κλαμα.ημουν μονη μου,κρυωνα και προσπαθουσα να αναπνεω σωστα.το παιδι ηταν πολυ ψηλα και η διαστολη μου δεν προχωρουσε.τα χρονικα περιθωρια στενευαν.σκεφτομουν ποσο φοβομουν την προκληση και να που τωρα οι φοβοι μου εβγαιναν αληθινοι.

τα φωτα μετα απο δικη μου απαιτηση ειχαν χαμηλωσει,συνεχιζα την προσπαθεια να μεινω ηρεμη και να αναπνεω.ηρθε μια μαια να με ελεγξει. ''αντε με τοσο πεισμα τα καταφερες!φυσιολογικα θα το γεννησεις το παιδακι σου!το κατεβασες!η διαστολη σου πηγε 6!''ξανα δακρυα να τρεχουν στα ματια μου...η ωρα ηταν 2 και...

απο 'κει κι επειτα ερχοντουσαν και με ελεγχαν ανα μιση ωρα...δυστυχως η διαστολη μου παρεμενε στο 6.οι πονοι πλεον ηταν αφορητοι.παλευα να το αντεξω ολο αυτο...πως γινεται να ποναω τοσο οταν η διαστολη ειναι ακομα στο 6?ο γιατρος μου δε με ξαναειδε απο εκεινη την ωρα που ειπαμε να περιμενουμε λιγο ακομα.διπλα μου φυλακας αγγελος μια μαια που μου κρατουσε το χερι και μου χαιδευε τα μαλλια. εψαχνα το γιατρο για να κανει κατι για τον πονο.εστω να κανουμε επισκληριδιο κι ας μ'αφησουν μετα. μου ειπαν οτι δε γινοταν να μου κανουν επισκληριδιο.και η ωρα περνουσε και ο πονος με λυγιζε...μου εκαναν μια παυσιπονη η οποια το μονο που εκανε ηταν να μου φερει ζαλαδα και ταση για εμετο.το ταβανι γυριζε...''ανεπνεε!μην ξεχνας τις ανασες σου!''ακουγα τη μαια διπλα μου.απο 'κει και μετα εχω ενα κενο...θυμαμαι μονο να ειμαι καθισμενη στο κρεββατι να μπαινει μεσα κοσμος και να με κοιταει.τα φωτα αναβουν.εγω πλεον κλαιω γοερα και ικετευω την Παναγια να με βοηθησει. ερχεται ο γιατρος μου και μου λεει οτι μπαινω αμεσα για καισαρικη.''εχεις εξαντληθει,κουραζεις και το παιδι,μπαινεις για καισαρικη''. το κλαμα μου δυναμωνει,μου φερνουν ενα χαρτι και μου λενε να υπογραψω, κλαιω, τσιριζω,ειμαι εκτος εαυτου.με εχει καταβαλει πανικος και δεν μπορω να κανω τιποτα...οι πονοι ερχονται απανωτα,γρηγοροι και βιαιοι.μου βγαζουν τη νυχτικια και μου φορανε μια ρομπα.το φορειο τσουλαει,βλεπω τη μανα μου απ'εξω να κλαιει.σαν ονειρο οι εικονες στο μυαλο μου,σαν εφιαλτης απ'τον οποιο θελω να ξεφυγω εδω και τωρα.

με βαζουν στο χειρουργικο τραπεζι,μου βγαζουν τη ρομπα και μου κανουν επισκληριδιο(την επισκληριδιο που μου αρνηθηκαν λιγη ωρα πριν γιατι δεν γινοταν σε αυτο το βαθμο διαστολης).μουδιαζω...μουδιαζει το κορμι μου αλλα η ψυχη μου σπαρταραει και μαζι της το στηθος μου και τα χερια μου που πλεον ειναι ανοιχτα και χιλιοτρυπημενα.φαρμακα κι αλλα φαρμακα κι αντιδοτα για το παιδι.κλαιω και το στηθος μου τρανταζεται.''ελα κοψε τις υστεριες να τελειωνουμε'' μου λεει η αναισθησιολογος και το μονο που καταφερνω ειναι να γυρισω το βλεμμα μου και να την κοιταξω.ερχεται μια νοσοκομα πανω απο το κεφαλι μου και με χαιδευει...τι βαλσαμο ηταν εκεινο το χαδι.μου χαιδευε τα μαλλια και μου ελεγε τι ακριβως γινοταν:

-αισθανεσαι κατι?η διαδικασια εχει αρχισει

-ναι το αισθανομαι,της λεω

-νιωθεις πονο?

-οτι κι αν νιωθω δεν ειναι τιποτα σε σχεση με τον πονο που ενιωσα νωριτερα

-μεινε χαλαρη,θα αισθανθεις μια πιεση,ειναι το μωρο που το τραβανε

-...

κι εκει ακουω το κλαμα του!''ειναι το πιο ομορφο μωρο που εχω ξεγεννησει'' ακουω το γιατρο να λεει και αμεσως μου φερνουν το μωρο διπλα μου.ναι ειναι ομορφος,για μενα ειναι το πιο ομορφο μωρο του κοσμου(στο μεταξυ παλι κλαιω και η αξιολατρευτη αναισθησιολογος συνεχιζει με την απαραδεκτη συμπεριφορα της).με κοιταει και τον κοιταω κι αμεσως τον παιρνουν μακρυα.παλι σκοταδι.

βρισκομαι στην αιθουσα ανανηψης και παγωνω.ζηταω να τον ξαναδω και μου τον φερνουν αλλα δε μ'αφηνουν να τον αγκαλιασω γιατι ημουν ζαλισμενη και εξαντλημενη. τον βαζουν παλι στο πυρεξακι του κι ακουω να λενε ''καλα ρε γα#$%ο κανεις δεν το καταλαβε?''.ζηταω να μεταφερθω στο δωματιο γιατι ειμαι πια καλα(σαν κοτοπουλο ημουν).με παιρνουν με το φορειο,η μανα μου και η πεθερα μου κλαινε.βρισκομαι στο δωματιο με τον αντρα μου.

-κοριτσακι μου μην φοβηθεις,ο μικρος επειδη εμεινε πολλη ωρα στα κοκαλα,ζοριστηκε και παρουσιασε καποιο αναπνευστικο προβλημα.θα τον βαλουν για σημερα στο οξυγονο κι αυριο θα στον φερουν

-και πως θα παρει το πρωτογαλα?

-τους ειπα οτι θες να θηλασεις και ειπαν πως τωρα δεν γινεται γιατι το μωρο δεν μπορει να φαει,ειναι με ορο.επισης λογω αντιβιωσης δεν πρεπει να τον θηλασεις.

κοντευει να μου φυγει το μυαλο,ειμαι σαν αγριμι σε κλουβι ανικανο να κανει το οτιδηποτε για να υπερασπιστει τον εαυτο του και το κουταβι του.

26 ωρες μετα ειδα το μωρο μου...26 ωρες και δεν ενιωσε ανθρωπινο χαδι. μονο καλωδια και σωληνακια αγγιζαν το κορμακι του.σωληνακια στα ρουθουνακια του και με τα χερακια του προσπαθουσε να γκρεμισει την θερμοκοιτιδα.την επομενη μερα ξαναπηγα.μου ειπαν πως δοκιμασαν να δουν αν μπορει να φαει και εφαγε 30 μλ.μου ειπαν να παω την επομενη να τον θηλασω αν το θελω.απο την χαρα μου ενιωσα ενα μουδιασμα και το στηθος μου αρχισε να τρεχει ασταματητα. την επομενη μερα νωρις το πρωι ξεκινησα σιγα σιγα να φτασω απο τη μαιευτικη στο νεογνολογικο.ο καθετηρας και ο ορος ηταν ενα σωστο μαρτυριο.καθε βημα ηταν μαχαιρια.προχωρουσα αργα αργα και πονουτσα αλλα δε μ'ενοιαζε γιατι αυτος ο πονος με εφερνε ολο και πιο κοντα στο μωρο μου. μου τον εδωσαν αγκαλια και ηταν η πρωτη φορα που αγγιζα το αγγελουδι μου.το κρατουσα σφιχτα πανω μου και δεν πιστευα οτι τον ειχα επιτελους αγκαλια.τον εβαλαν στο στηθος μου και επιασε λαιμαργα την θηλη.αρχισε να ρουφαει με δυναμη..τι ενστικτο ειχε η ψυχουλα μου...

την επομενη μερα επαιρνα εξιτηριο,δυστυχως οχι και το μωρο μου...πηγα σπιτι με αδεια αγκαλια και καταματωμενο στηθος.ευτυχως ηταν μονο μια μερα...το επομενο πρωι μας ειδιποιησαν να παμε να τον παρουμε.τον ειδα εκτος θερμοκοιτιδας,χωρις ορους,χωρις σωληνακια κι απο την ανακουφιση λυθηκα και παλι σε κλαματα.ολες τις φορες που πηγα να τον δω δεν αφησα ουτε ενα δακρυ να κυλησει,κατι με κρατουσε.οταν ομως τον ειδα απαλλαγμενο απο ολα αυτα που τον τυλιγαν στη θεση των χεριων μου τοσες μερες,δεν κρατηθηκα κι αφησα επιτελους την ανασα μου που την κρατουσα και μαζι της βγηκε ολη η στεναχωρια,το αγχος,ο φοβος και ο θυμος των τελευταιων ημερων.

απο τοτε ειμαστε αυτοκολλητοι.παιδευτηκαμε παρα πολυ και με το θηλασμο,με αντλησεις και με πονο,αλλα τα καταφεραμε.τα καταφεραμε χαρη στα κοριτσια του φορουμ και στο πεισμα που ειχαμε και οι δυο.

σε πολλα σημεια απο αυτο το ατελειωτο μηνυμα τα δακρυα ετρεχαν ποταμι απο τα ματια μου. κατανοω πως αυτο που μετραει ειναι να ειναι καλα η μαμα και το μωρο και πως δεν εχει και τοση σημασια αν τελικα γεννιεται με καισαρικη η φυσιολογικα. πιστευω ομως πως το δικο μου μωρο μπορουσε να γεννηθει φυσιολογικα κι αυτο το δικαιωμα μου το στερησαν.

βλεπω εγκυες στο δρομο και με πιανει πανικος για το πως θα καταφερουν να γεννησουν.θελω τοσο πολυ να κανω κι αλλα παιδια αλλα η ιδεα μιας δευτερης καισαρικης(ποσω μαλλον μιας τριτης)μου κοβει τα γονατα.απο τωρα ψαχνω για γιατρο που να ναλαμβανει φυσιολογικο μετα απο καισαρικη.μπορει να με πειτε πορωμενη η χαζη.μπορει να εχετε και δικιο. ακομα ομως δεν εχω καταπιει ολο αυτο που εγινε.νιωθω σα να μου στερησαν το δικαιωμα να βιωσω τον ερχομο του παιδιου στη ζωη.σα να απετυχα στην αποστολη μου και κυριως σα να αναγκασαμε το μικρουλι μου(λογω του οτι δεν ηταν και τοσο μικρουλι)να βγει μια ωρα αρχυτερα ενω ηταν τοσο καλα βολεμενο μεσα στην κοιλουμπιτσα του...

ειχα αναγκη να τα πω και να μοιραστω την εμπειρια μου.σας ευχαριστω για το χρονο σας...

 

Μου είναι εντελώς, μα εντελώς αδύνατο να καταλάβω πως νιώθεις . Δεν αμφισβητώ ασφαλώς την ειλικρίνεια των συναισθημάτων σου , απλά μου φαίνεται τελείως ασήμαντο το γεγονός ότι τελικά γέννησες με καισαρική όχι φυσιολογικά για να καταλάβω πώς γεννήθηκε τέτοιο ποτάμι συναισθημάτων.

 

Ίσως , στη ζωή σου σκέφτομαι να μην βίωσες ή βιώνεις σημαντικά άλλα προβλήματα ( αυτό για θετικό το αναφέρω) , ίσως η ζωή να στα έφερνε πάντα " δεξιά" και για αυτό να είναι τόσο δύσκολο να αποδεχθείς κάτι τόσο απλό όσο η καισαρική...

[MINNI]

Μου είναι εντελώς, μα εντελώς αδύνατο να καταλάβω πως νιώθεις . Δεν αμφισβητώ ασφαλώς την ειλικρίνεια των συναισθημάτων σου , απλά μου φαίνεται τελείως ασήμαντο το γεγονός ότι τελικά γέννησες με καισαρική όχι φυσιολογικά για να καταλάβω πώς γεννήθηκε τέτοιο ποτάμι συναισθημάτων.

 

Ίσως , στη ζωή σου σκέφτομαι να μην βίωσες ή βιώνεις σημαντικά άλλα προβλήματα ( αυτό για θετικό το αναφέρω) , ίσως η ζωή να στα έφερνε πάντα " δεξιά" και για αυτό να είναι τόσο δύσκολο να αποδεχθείς κάτι τόσο απλό όσο η καισαρική...

 

Θα συμφωνήσω μαζί σου...

Υπάρχουν πολύ πιο τραγικά πράματα σε μια εγκυμοσύνη, σ'ενα τοκετό ή ακόμη και στη προσπάθεια σύλληψης, που έχουν συμβεί σε γυναίκες, που η καισαρική, που σε κάποιες περιπτώσεις έχει σώσει την επίτοκο και το νεογνό, φαντάζει πταίσμα...

[iouliam]

Σας διαβάζω τόση ώρα και προσπαθώ να καταλάβω γιατί τόσο ψυχικό πόνο για την καισαρική. είμαι έγκυος στην 3 κύηση μετά από δύο άσχημες εμπειρίες και φυσικά θέλω να γεννήσω φυσιολογικά αλλά για μένα το μόνο που μετράει είναι μετά τη γέννα να είμαι καλά και να κρατάω υγιέστατο το μωράκι μου και όχι ο τρόπος που θα το φέρω στον κόσμο.

Κοπέλα μου σου εύχομαι να είναι πάντα καλά το μωρό σου και να ξεπεράσεις σύντομα αυτό που νιώθεις τώρα.

[annoula1987]

Κορίτσι μου,με έκανες και δάκρυσα.....σφίχτηκε η καρδούλα μου με την περιγραφή σου....Να σου ζήσει το μωράκι σου...Δεν νομίζω ότι χρειαζόσουν πρόκληση μόνο και μόνο επειδή είχες κάποιες συσπάσεις που δεν ένιωθες καν!!!Θα ερχόταν μόνο του το μωράκι 2-3 μέρες μετά!Μα γιατί δεν σου έκαναν επισκληρίδιο????Κι εγώ είχα διαστολή 6 όταν ζήτησα να μου κάνουν και μόλις μου την έκαναν,η διαστολή πήγε στο 10!!!Και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν αφήνουν τις ετοιμόγεννες να περπατάνε αφού αποδεδειγμένα βοηθάει να κατέβει το μωρό!! Θυμώνω πολύ με όλα αυτά....Δεν είναι τραγικό ότι έκανες καισαρική,τραγικό είναι ότι δεν σε άφησαν να γεννήσεις φυσιολογικά εφόσον είχες περιθώρια...39 εβδομάδων ήσουν στο κάτω κάτω.....ουφφφφ....την επόμενη φορά γλυκιά μου,αφού το θέλεις,θα τα καταφέρεις!

[gavramid]

Να σου ζησει κοριτσακι μου το παιδακι σου και αν μην σκεφτεσαι τετοια πραγματα.Να ηρεμησεις και αν χαρεις το δωρακι που σου εστειλε ο Θεος!!Με οποιον τροπο κι αν ηρθε!Με εκνευριζουν κι εμενα οι γιατροι που κλεινουν ρνβ και επισπευδουν φυσιολογικους τοκετους ετσι χωρις λογο ..μονο για να βολευτουν...Ελεος πια.Πιεζουμε την φυση μας..Και επισης συμφωνω οτι οι αναισθησιολογοι και κυριως οι γυναικες ειναι σκ...ες στην πλιεοψηφια τους.Δεν καταλαβαινουν τιποτα

Σκεψου ομως οτι θα μπορουσε να συμβει και αντιθετα.Μιας φιλης μου ο γιατρος ειναι κατα της καισαρικης..η κοπελα προσπαθουσε 14 ωρες να γεννησει φυσιολογικα και στις 4 τελευταιες παρακαλουσε να της κανουν καισαρικη και δεν της εκαναν!!!!Ταλαιπωρηθηκε το ιδιο με σενα γιατι? για να γεννησει παλι με καισαρικη...Δεν κατεβαινε το μωρο με τιποτα.

Εγω παλι απο μικρο παιδι φοβομουν και ετρεμα στην ιδεα των πονων της γεννας.Δεν το ειπα ποτεσε κανεναν αλλα το μωρακι μου λες και το καταλαβε δεν γυρισε ποτε..Εκατσε με το κεφαλι πανω και βολευτηκε..Ετσι μου την πηραν με καισαρικη και η ολη διαδικασια ηταν η πιο ωραια εμπειρια της ζωης μου!!!Επισης δεν ποναγα σχεδον καθολου.09:30 γεννησα 17:00 το απογευμα κατεβηκα στην καφετερια!!!

Ολα ειναι θεμα ψυχολογιας.Ηρεμησε και σκεψου τοι στην β καισαρικη δεν πονας τοσο πια.Η τομη ειναι ιδια και το δερμα ηδη κομενο

Να χαρεσαι το παιδακι σου και οτι επιθυμεις!

[oneiraki]

Να χαίρεσαι το παιδάκι σου..Είναι δύσκολο να ξεχάσεις μία τέτοια ιστορία και η αλήθεια είναι πως περιμένοντας το μωρό μου και διαβάζοντας την ιστοριά σου τυχαία -σήμερα που είμαι τόσο χάλια ψυχολογικά- δεν ξέρω πως θα το είχα αντιμετωπίσει στην θέση σου.Ξέρω όμως σίγουρα ότι δεν θα το είχα ξεπεράσει ούτε και εγώ.Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός..Κοίταξε απλά το μωράκι σου και όλα τα υπόλοιπα θα τα σβήσει ο χρόνος..

[miriki]

arietta MINNI και λοιπές φίλες. Το ζήτημα δεν είναι η επέμβαση του τέταρτου που σε συγκλονίζει. Το ζήτημα είναι ο πλήρης βιασμός που υφίσταται μια γυναίκα μέχρι να φτάσει εκεί. Όταν σε εξαπατούν, όταν σε αγχώνουν επίτηδες, όταν σε φέρνουν σε ψευτοδιλήμματα όπου η απόφαση είναι μόνοδρομος, όταν σε εξαναγκάζουν να πας κόντρα στη φύση σου με την απειλή της υγείας του παιδιού σου και τέλος όταν νιώθεις ότι δεν έχεις και δε σου επιτρέπεται να έχεις κανένα λόγο για το συμβαίνει στο κορμί σου και στο κορμάκι του αγέννητου παιδιού σου το οποίο οφείλεις να προστατεύσεις, το αποτέλεσμα είναι η λοχεία που περνάει η φίλη μας.

 

Καταλαβαίνω ότι κάποιες από εσάς είχατε άσχημες εμπειρίες που σας κάνουν να τα βλέπετε αυτά ως βούισμα της μύγας αλλά ειλικρινά από την ψυχή μου εύχομαι ειδικά σε εσάς οι μαιευτήρες αύριο μεθαύριο που κοντοζυγώνει η στιγμή που περιμένετε με ανυπομονησία να φερθούν με γνώμονα την ανθρωπιά και όχι την όποια "επιστημονικότητα" ή το κέρδος ή ακόμη και την αδιαφορία και την ξεπέτα. Κάποια στιγμή η γυναίκα που γεννά πρέπει να απολαύσει το σεβασμό που της αξίζει και που της ανήκει.

[Χρυσάννα]

Αχ βρε tingerbell, να είστε πάντα καλά κι εσύ και το μωράκι σου... μου θύμισες τα δικά μου... από τότε που έμαθα ότι είμαι έγκυος το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η στιγμή που θα ακούσω το κλάμα του όταν τον γεννήσω και θα τον πάρω αγκαλιά και μου τα στέρησαν και τα δύο... για τον καρκίνο που μου διέγνωσαν στον 6ο μήνα εγκυμοσύνης οπότε έπρεπε να γεννήσω πρόωρα στον 7ο με καισαρική δεν κατηγορώ κανένα. Στο χειρουργείο όμως που ζήτησα επισκληρίδιο ο αναισθησιολόγος μου είπε με υφάκι "τι το πέρασες εδώ, έρχεσαι, ξαπλώνεις και ζητάς επισκληρίδιο, ολική θα σου κάνω" και μόλις πήγα να διαμαρτυρηθώ μου έχωσε τη μάσκα και με νάρκωσε. Ούτε το γιατρό μου πρόλαβα να δω να τον ρωτήσω τι γίνεται. Ξύπνησα 3 ώρες μετά, το μωρό μου το είχαν ήδη σε θερμοκοιτίδα και εγώ δεν μπορούσα ούτε καν να μπω να το δω γιατί είχα τον ουροκαθετήρα και ήμουν σε αναπηρικό καροτσάκι και άρα δεν μπορούσα να μπω στα νεογνά όπου κρατούσαν σχετικά αποστειρωμένο το περιβάλλον. Καθόμουν λοιπόν πίσω από το τζάμι τον κοιτούσα κι έκλαιγα και ζήλευα τη βρεφοκόμο που τον κρατούσε για να τον ταΐσει. Ο άντρας μου δίπλα μου προσπαθούσε να με ηρεμήσει, σε 3 μέρες θα το παίρναμε σπίτι το μωρό, αλλά εγώ τον σκεφτόμουν μόνο του στη θερμοκοιτίδα , σκεφτόμουν την πρώτη φωνούλα που δεν άκουσα και την πρώτη αγκαλιά που δεν έδωσα και δεν μπορούσα να συνέλθω... τώρα έχουν περάσει 8 μήνες, είμαστε και οι δύο καλά, και όπως λες κι εσύ αυτοκόλλητοι... ακόμα όμως τώρα που τα σκέφτομαι και τα γράφω κλαίω... κάποια πράγματα μένουν σαν αγκάθια μέσα μας, αλλά ευτυχώς υπάρχει το γέλιο των παιδιών μας για να διώχνει τα σκοτάδια...

[stafroditi2353]

λυπαμαι πολυ για οσα περασες. αυτο ειναι βιασμος ψυχη και σωματος!!!κοιτα να ηρεμησεις και να μην τα σκεφτεσαι, πανε τωρα περασανε. το μονο που εχει σημασια ειναι που εχεις κοντα σου ενα υγιεστατο μωρακι . ελπιζω η επιμονη φορα να ειναι πολυ διαφορετικη και να ζησεις οτι δεν γιευτηκες στην πρωτη σου γεννα

[ΠΕΖΗ]

Η ψυχολογια μετα τον τοκετο ειναι πολυ ιδιαιτερη και περιεργη. Ολα φανταζουν πολυ πιο σημαντικα και εντονα απο οτι στη συνεχεια. Εγω θα σου ελεγα να χαλαρωσεις, να αποβαλεις καθε αρνητικη σκεψη απο μεσα σου, να βιωσεις την απολυτη ευτυχια με το μικρακι σου και ολα θα δεις οτι θα φτιαξουν. Σημασια εχει οτι ολα πηγαν τελικα καλα και για σενα και για το μωρακι σου, εκανες μια επεμβαση ρουτινας, καταλαβαινω οτι ηθελες να γεννησεις φυσιολογικα αλλα αυτο μην το αφησεις να σε καταβαλει παραπανω. Γενικα εχε θετικη σκεψη και ψυχολογια! Αλλωστε με λιγη τυχη θα εχεις δευτερη ευκαιρια να ζησεις αυτο που θελεις τοσο πολυ!

[*tingerbell*]

Έχω ανατριχιάσει!!! Να ξέρεις πόσο σε καταλαβαίνω! και γω γέννησα με καισαρική γιατί ο μικρός ήταν τεραστιοσ και λοροδεμένος και ο γιατρός δε συζήτησε καθόλου το φυσιολογικό! Καταλαβαίνω όλα τα συναισθήματα που λες! Και με΄να μπήκε δέκα μέρα στην εντατική λόγω ταχύπνοιας και από τότε είαμι αυτοκόλητη του! Ξλερω πως είανι να το βλέπεις με τα σωληνάκια να θες να του δώσεις ένα χάδι να μη τον αφήσεις μόνο το βραδυ! Μακάρι ναστε γεροι και δυνατοί να ναι καλομεγαλωμένο το μωρό σου και σεις ναστε αξιοι γονεις να το καμαρώνετε!

 

καλη μου εσυ τουλαχιστον ηξερες απο την αρχη οτι πας για καισαρικη οποτε ισως ειχες λιγο χρονο να προετοιμαστεις. η φρικη βεβαια ειναι η νοσηλεια των παιδιων μας στη ΜΕΝΝ(αποτελεσμα της καισαρικης ακι οχι της εμμονης μου στο φυσιολογικο οπως μου ειπαν εκει)κι αφου δυστυχως το βιωσες κι εσυ αυτο ξερεις ποσο ποναει.

να το χαιρεσαι το παιδακι σου και η μονη περιπετεια υγειας στη ζωη του να ειναι αυτες οι λιγες μερες στην θερμοκοιτιδα.

[esta76]

Συγκλονιστική η ιστορία σου tingerbell, πραγματικά.Να χαίρεσαι το μωράκι σου και να ξεχάσεις την δυσάρεστη εμπειρία σου.

Η εγκυμοσύνη και ο τοκετός είναι μοναδικές εμπειρίες που αξίζει να τις ζούμε και να βιώνουμε το μεγαλείο τους

Η δική μου ιστορία είναι αρκετά διαφορετική. Από την αρχή της εγκυμοσύνης δεν με απασχολούσε καθόλου ο τρόπος με τον οποίο θα γεννούσα.Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να γεννήσω ένα γερό παιδάκι και να πάνε όλα καλά.Είχα τεράστια εμπιστοσύνη στον γιατρό μου και συζητούσαμε τα πάντα.Μπήκα να γεννήσω με πρόκληση για ιατρικούς λόγους και ενώ ξεκινήσαμε για φυσιολογικό τοκετό με επισκληρίδιο, τελικά πάλι για ιατρικούς λόγους γέννησα με καισαρική.Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι με εξανάγκασαν να γεννήσω.Επρεπε να γίνει τόσο για την υγεία του μωρού μου όσο και την δική μου.

Ηταν μια στιγμή που θα μου μείνει αξέχαστη, πραγματικά μοναδική.

Πάντως μετά από την καισαρική δεν είχα κανένα πρόβλημα.Πονούσα σε λογικά πλαίσια και μόλις έκλεισε 24ωρο περπατούσα και ήμουν εξαρχής αυτοεξυπηρετούμενη.Ενώ υπήρχαν δίπλα μου κοπέλες που γέννησαν φυσιολογικά και δεν μπορούσαν ούτε να καθίσουν.

Και το μωράκι μου ήταν μια χαρά, το είδος του τοκετού στο οποίο καταλήξαμε δεν του προκάλεσε κανένα πρόβλημα.

Θαυμάζω τις γυναίκες που γεννούν τα παιδιά τους φυσιολογικά και χωρίς επισκληρίδιο,αλλά πιστεύω ότι ο τρόπος του τοκετού δεν μειώνει το μεγαλείο της στιγμής.

Βέβαια κάθε περίπτωση είναι μοναδική και σίγουρα θα υπάρχουν διαφορετικές εμπειρίες, ίσως τόσες όσοι και οι τοκετοί...

[*tingerbell*]

σας ευχαριστω ολες για τις απαντησεις σας,για την στηριξη και το κουραγιο που μου δωσατε,ακομα και για την κριτικη σας.

aasimak με το καλο να παρεις το μωρακι σου αγκαλια.μην αγχωνεσαι ολα καλα θα πανε!απλα διεκδικησε τα δικαιωματα σου σε περιπτωση που σου πει για προκληση. υπαρχουν προυποθεσεις για να σου κανουν προκληση,εγω προφανως δεν πληρουσα αυτων αλλα μην ξεχνας οτι εγω ειμαι ενα μεμονωμενο περιστατικο.κι αυτο kounelitsa το λεω για ολα τα κοριτσια που περιμενουν να γεννησουν.μην ταυτιζεστε με ιστοριες τριτων.προσωπικα δεν το εκανα ποτε.παρολο που ημουν εγκυος διαβαζα τις δυσκολες στιγμες χωρις να σκεφτομι τι θα γινει αν μου συμβει κατι αντιστοιχο και ποτε δεν καταλαβαινα την επιθεση που δεχοντουσαν καποιες κοπελες με την αιτιολογια οτι θα τρομαξουν οι εγκυες(ασχετο ολο αυτο,απλα το αναφερω).

Niki81 ειμαι σιγουρη πως και φυσιολογικα αν γεννουσα ο πονος παλι θα ηταν μεγαλος.δεν ιεναι ο σωματικος πονος που με οδηγησε να γραψω ολο αυτο που διαβασατε αλλα το πως κατεληξα τελικα σε μια αναιτια καισαρικη.γιατι επι της ουσιας δεν υπηρχε λογος να γινει.δεν κινδυνευα ουτε εγω ουτε το μωρο.αδικα τα εζησα ολα αυτα και ο πανικος μου προκαλουνταν απο την ιδεα οτι εξαναγκαζουμε το παιδι να γεννηθει νωριτερα,ενω αυτο δεν ειναι ακομα ετοιμο.

riniw 1980 μην σε απασχολει το χειρουργειο σαν χειρουργειο.αν πας γνωριζοντας εξαεχης οτι θα κανεις καισαρικη ειναι αλλιως.το ειδα και με τη διπλανη μου που εκανε προγραμματισμενη και αναρρωσε πολυ πιο γρηγορα.σου ευχομαι συντομα να βιωσεις το θαυμα της μητροτητας και να αποκτησεις ενα γερο παιδακι!

Fourka δοξαζω το Θεο που το παιδακι μου ειναι καλα και που καταφερνω τουλαχιστον να το μεγαλωνω με το γαλα μου μονο.ειναι μεγαλη παρηγορια!

stella261011 σ'ευχαριστω για τα καλα σου λογια.να μην νιωθεις ασχημα για την δικη σου υπεροχη εμπειρια.κανονικα ολες οι μανουλες-ειτε γεννανε φυσιολογικα ειτε με κτ-ετσι θα πρεπει να βιωνουν τον ερχομο του παιδιου τους στη ζωη!

depy302 να γινεις σκυλα πριν τη μερα του τοκετου,να εισαι ξεκαθαρη απαναντι στο γιατρο και να του κανεις κατανοητο οτι δεν εισαι προβατο,αντιθετως εχεις αποψη και δικαιωμα πανω στο πως θα γεννησεις.σου ευχομαι να εχεις την καλυτερη δυνατη εμπειρια.

evhgiorgos σ'ευχαριστω για τα ενθαρρυντικα σου λογια,να χαιρεσαι το μικρουλι σου!

maria_t σ'ευχαριστω γαι το μηνυμα σου,να χαιρεσαι το παιδακι σου!καταλαβες πραγματικα πως νιωθω και τι ειναι αυτο στην ουσια που με εφερε σ'αυτη την κατασταση.

papmar δε ζω αθηνα δυστυχως...χαλαλι η ταλαιπωρια των αντλησεων,οπως πολυ σωστα λες,εχουμε γερα παιδια κι αυτο ειναι η μεγαλυτερη ευλογια!

Missliza,Eve και chrifili ευχαριστω για τις απαντησεις σας.σιγουρα θα αλλαξω γιατρο κι ανα καποια στιγμη ερθει ενα δετερο μωρακι θα ψαξω πολυ καλα τον επομενο.

arieta και ΜΙΝΝΙ ναι ισως να εχετε δικιο.αυτο ομως που δεν καταλαβατε δεν ειναι οτι φρικαρα λογω της καισαρικης.δεν ειμαι χαζη κι οπως αναφερω πιο πανω ουτε πορωμενη με τα της φυσης.αν απο την αρχη ο γιατρος μου ηταν ειλικρινης μαζι μου και μου εξηγουσε γιατι πρεπει να κανω καισαρικη θα ηταν αλλιως.μου ελεγε ομως οτι παμε για φτ και τελευταια στιγμη μου τα γυρισε γιατι και καλα το μωρο ηταν μεγαλο. δυστυχως δεν ειχα ευκολη εγκυμοσυνη και δεν θελω να αναφερω τα προβληματα που αντιμετωπισα για να μην τρομαξω αθελα μου καποια κοπελα.περασα ομως μεγαλες αγωνιες.σιγουρα υπαρχουν περιπτωσεις πολυ πιο δυσκολες απο τη δικη μου οπως η Χρυσαννα πιο κατω.δεν πορω να συγκριθω σε καμια περιπτωση με κατι τετοιο.κι ακριβως επειδη στη ζωη δεν ερχονται τα παντα δεξια-ειδικα στις μερες μας ειναι ολα πιο δυσκολα-ηθελα τουλαχιστον η γεννηση του μωρου μου να ειναι μια ωραια για μενα εμπειρια.δεν ειχα καν το μωρο διπλα μου.ηταν μακρυα απο μενα οταν η διπλανη μου ειχε το μωρο της εκει.οταν σε ολοκληρο το θαλαμο ολες οι μανουλες ειχαν τα μωρα τους διπλα τους ενω εγω ειχα ενα αδειο κουνακι.κι αυτο ηταν αποτελεσμα της καισαρικης. ηταν μια αδικη καισαρικη που ταλαιπωρησε και εμενα και κυριως το μωρο μου.αυτο με πονεσε και οχι το οτι δεν γεννησα φυσιολογικα.

iouliam καλο υπολοιπο στην εγκυμοσυνη σου και με το καλο να κρατησεις αγκαλια γερο και δυνατο το παιδακι σου!

ξεκινησα να γραψω στην καθεμια ξεχωριστα αλλα θα φαω πολλες σελιδες. σας ευχαριστω ολες μεσα απο την καρδια μου.

miriki σ'ευχαριστω γαι την επεξηγηση που κανεις.ειναι ακριβως οπως τα λες.δεν θα εβρισκα καλυτερα λογια για να το περιγραψω.

Χρυσαννα καλη μου να εισαι παντα γερη και δυνατη,κι εσυ και το μωρο σου και να μην εχετε ποτε ξανα καμια περιπετεια με την υγεια σας!οτι κι αν πω για την δικη σου ιστορια θα ειναι λιγο.καπου τη διαβασα και επαθα σοκ με τα οσα εζησες.γερη και σιδερενια απο δω και περα!

προσπαθω να το αφησω πισω μου αυτο που εζησα και ξερω οτι θα το καταφερω.το βλεμμα του γιου καθε μερα με κανει να νιωθω ακομα πιο σιγουρη και δυνατη.ειχα αναγκη ομως να το μοιραστω ολο αυτο. το οτι εζησα μια τετοια κατασταση δε σημαινει οτι ειναι κανονας.ειμαι μια εξαιρεση απλα οποτε εσυ εγκυουλα που διαβαζεις εντρομη,μην σκιαζεσαι,η δικη σου γεννα θα ειναι υπεροχη!

να ειστε ολες καλα!και παλι σας ευχαριστω μεσα απο την καρδια μου!

[ονειρουλα]

ποσο διαφορετικα βιωσαμε την καισαρικη και κυριως με ποσο διαφορετικο αποτελεσμα

για μενα ηταν η μονη ελπιδα να σωθει το μωρακι και να ακουσω το κλαμα του,ολα ολα περιγραφεις τα περασα αλλα ισως απο το αγχος για το μωρο περασαν στο μυαλο μου απλα σαν κομματι τοκετου

δυστυχως το μωρακι μου δεν τα καταφερα και εγω απλα σκεφτομαι πως θα ξαναπερασω μια εγκυμοσυνη και στο τελος να γυρισω σπιτι λεχωνα χωρις μωρακι,σε ενα δωματιακι που απλα εχω κλεισει την πορτα και με τρελαινει η σκεψη οτι δεν θα δεχτει ποτε ακουσμα απ μτο κλαμα του

ευχομαι το μωρακι να σε κανει να τα ξεχασεις ολα γρηγορα

[apricot]

ποσο διαφορετικα βιωσαμε την καισαρικη και κυριως με ποσο διαφορετικο αποτελεσμα

για μενα ηταν η μονη ελπιδα να σωθει το μωρακι και να ακουσω το κλαμα του,ολα ολα περιγραφεις τα περασα αλλα ισως απο το αγχος για το μωρο περασαν στο μυαλο μου απλα σαν κομματι τοκετου

δυστυχως το μωρακι μου δεν τα καταφερα και εγω απλα σκεφτομαι πως θα ξαναπερασω μια εγκυμοσυνη και στο τελος να γυρισω σπιτι λεχωνα χωρις μωρακι,σε ενα δωματιακι που απλα εχω κλεισει την πορτα και με τρελαινει η σκεψη οτι δεν θα δεχτει ποτε ακουσμα απ μτο κλαμα του

ευχομαι το μωρακι να σε κανει να τα ξεχασεις ολα γρηγορα

ονειρουλα διαβασα στο cafe για το δικο σου μωρακι...

κουραγιο κοριτσακι μου μονο κουραγιο! ευχομαι ο πονος να απαλυνει σιγα σιγα, οσο φυσικα μπορει να γινει αυτο, μεσα απο την καρδια μου σου ευχομαι να ερθει ενα μωρακι και να μεινει, να σου δωσει ολη τη χαρα που δεν πηρες....

[ονειρουλα]

ονειρουλα διαβασα στο cafe για το δικο σου μωρακι...

κουραγιο κοριτσακι μου μονο κουραγιο! ευχομαι ο πονος να απαλυνει σιγα σιγα, οσο φυσικα μπορει να γινει αυτο, μεσα απο την καρδια μου σου ευχομαι να ερθει ενα μωρακι και να μεινει, να σου δωσει ολη τη χαρα που δεν πηρες....

 

 

ευχαριστω.

μακαρι να αποκτησω καποτε και εγω ενα -δυο δωρακια στη ζωη μου σαν αυτα που διαβαζω στο τικερακι σου

να σου ζησουν και να τα καμαρωνεις

εγω προς το παρων κοιταω ολα αυτα που του ειχα αγορασει και τρελαινομαι αλλα ελπιζω οτι ολα θα περασουν

[χριστινάκι π.]

ευχαριστω.

μακαρι να αποκτησω καποτε και εγω ενα -δυο δωρακια στη ζωη μου σαν αυτα που διαβαζω στο τικερακι σου

να σου ζησουν και να τα καμαρωνεις

εγω προς το παρων κοιταω ολα αυτα που του ειχα αγορασει και τρελαινομαι αλλα ελπιζω οτι ολα θα περασουν

 

Γλυκιά μου ονειρούλα πραγματικά λυπάμαι πολύ για την απώλεια σου. Ο ξάδερφος μου έχασε το μωράκι του (γιος) πριν 2 χρόνια περίπου και ήταν 8 μηνών μόνο το μικρούλι, άρρωστο από 4 μηνών από σπάνια αρρώστια στο αίμα...:(:(

 

Στην κηδεία έκλαιγαν μαζί μας ο παπάς και όλο το νεκροταφείο από άλλες κηδείς με μεγάλους ανθρώπους που είχαν ολοκληρώσει τον κύκλο τους...Και ήταν το πρώτο τους παιδάκι.

 

Νομίζαμε ότι ποτέ δεν θα ξεπεράσουν τον πόνο τους και κλαίγαμε και γι'αυτό πέρα από την ψυχούλα που χάθηκε...αλλά η ζωή βρίσκει το δρόμο της και σήμερα που μιλάμε έχουν την μπεμπούλα τους, το 2ο παιδάκι τους, είναι ευτυχισμένοι και όλο αυτό τους έχει δέσει απίστευτα σαν ζευγάρι.

 

Τα πρακτικά: άλλαξαν σπίτι, δεν άντεχαν το άδειο δωματιάκι όπως λες κι εσύ και η κοπέλα ξανάμεινε έγκυος σχετικά γρήγορα, μετά από 5 μήνες περίπου...

 

Σου εύχομαι λοιπόν να ξαναμείνεις έγκυος σύντομα και να χαρείς το μωράκι σου να μεγαλώνει και να είστε ευτυχισμένοι....

[χριστινάκι π.]

tingerbell μπορώ να καταλάβω πως είσαι ένας ευαίσθητος άνθρωπος και σου κόστισε πολύ όλο αυτό...Θεωρώ πολύ σημαντικό που προειδοποιείς όλες μας να μην εμπιστευόμαστε τυφλά τους γιατρούς...Πιστεύω πως το μωράκι σου έχει πάρει τόση αγάπη από τότε που το πήρες στην αγκαλιά σου που θα έχει σβηστεί οποιαδήποτε πρώιμη ανάμνηση από τις πρώτες μέρες...Βάλτα όλα στο πίσω μέρος του μυαλού σου και απόλαυσε το θαυματάκι σου!

[sternchen]

Αχ,tingerbell με συγκίνησες πολύ πολύ. Έχεις μια μεγάλη αγκαλιά από εμένα.

Την αναισθησιολόγο ευχαρίστως θα την χαστούκιζα.

Σε πολλά σημεία μου θύμισες και τον εαυτό μου, όταν γέννησα το δεύτερο παιδί μου με καισαρική, ενώ το πρώτο το είχα γεννήσει φυσιολογικά.

Στα συναισθήματα δεν χωράει η λογική και κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί γι'αυτό.

Κι εμένα η δευτερή μου γέννα με τραυμάτισε ψυχικά, ήταν για πολλούς μήνες μια μάυρη σκέψη και όποτε το θυμόμουν πόναγα ψυχικά.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω με την λογική και ούτε θα κάνω τον κόπο να απολογηθώ, αλλά σε καταλαβαίνω απεριόριστα.

Με τον καιρό θα το ξεπεράσεις, όπως το έχω κάνει κι εγώ μετά από 3 χρόνια.

Χαίρομαι τόσο πολύ που θηλάζετε κι εγώ θήλασα αποκλειστικά για 2 χρόνια και αυτό είναι καλό να το διαβάζουν οι μητέρες που αποκτούν τα μωράκια τους με καισαρική.

Να σου ζήσει το μωράκι σου! Τα ωραία έρχονται και θα έρχονται όλο και πιο όμορφες στιγμές!

[fairytale]

tingerbell κορίτσι μου σε καταλαβαίνω απόλυτα....

αν εξαιρέσεις οτι το μωράκι μου δε μπήκε στη ΜΕΝΝ, αισθάνθηκα σχεδόν τα ίδια με σένα...

ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά.....

μπορούσα να γεννήσω φυσιολογικά...

αλλά πήγα Κυριακή ξημερώματα στην κλινική με πονάκια και ο γιατρός μου μάλλον σκέφτηκε οτι μια και τον ξύπνησα Κυριακάτικα, ας της κάνω μια καισαρική να μην με ξυπνάει κι άλλη μέρα....

Ακόμα δεν έχω αποδεχτεί την καισαρική μου απόλυτα....και έχουν περάσει 26 μήνες...πλέον έχω μπει σε φάση όπου προσπαθώ να συνηθίσω και να "αγαπήσω" την τομή μου γιατί σκοπευω όταν ξαναμείνω έγκυος να προσπαθήσω να γεννήσω φυσιολογικά(με άλλο γιατρό εννοείται!)...

και πιστευω οτι αν δεν ξεπεράσω τα της πρώτης γέννας, δε θα μπορέσω ούτε να απολάυσω τη δεύτερη ούτε να προχωρήσω απερίσπαστη στο στόχο μου...

Και ακόμα κι αν χρειαστεί να κάνω και 2η καισαρική δε θα με πειράξει γιατί θα μου έχουν δωσει την ευκαιρία να δοκιμάσω έστω το φυσιολογικό...

 

Οπότε προσπάθησε να δεχτείς όλο αυτό που έζησες και να σκέφτεσαι την τομή σου σαν κάτι αγαπημένο που σου έδωσε την ευκαιρία να κρατάς αγκαλιά το μωράκι σου....είναι δύσκολο και θέλει να δουλέψεις πολύ με τον εαυτό σου....αλλά να το προσπαθήσεις και να κοιτάς το προσωπάκι του μωρού σου να σου δίνει δύναμη...