ακομα να το αποδεχτω...

[*tingerbell*]

ξεκινησα πολλες φορες να γραψω αυτο το μηνυμα ολες τις φορες το εσβηνα.ακομα και σημερα δεν ξερω αν θα καταφερω να το ολοκληρωσω.

γεννησα πριν 2 μηνες το μικρουλι μου.γεννησα τροπος του λεγειν. το ψαρακι μου δεν ηρθε στο κοσμο φυσιολογικα οπως ισως θα ηθελε και οπως σιγουρα θα ηθελα.μια τομη χαμηλα στην κοιλια μου παντα θα μου θυμιζει ολο αυτο που βιωσα...

πεμπτη απογευμα ειχα ραντεβου με το γιατρο μου.ημουν 39 εβδομαδων.με εβαλαν στο nst και μου λεει ''ελπιζω να εφερες βαλιτσα γιατι γεννας,σημερα θα μεινεις εδω και το πρωι ξεκιναμε αν δε μας προλαβει μεσα στη νυχτα''.απο τη μια χαρηκα κι απο την αλλη με επιασε πανικος.πως γενναω αφου δε νιωθω τιποτα?οι εντονες συσπασεις μονο ειναι ενδειξη τοκετου? δεν ηθελα με τιποτα να μεινω μεσα το βραδυ.ηθελα να ειμαι σπιτι μου αγκαλια με τον αντρα μου. πηγαμε στο δωματιο,μου τακτοποιησε τα πραγματα μου κι εγω τον εσφιγγα λες και δεν θα τον ξαναβλεπα.ενιωθα πως ηταν λαθος να ειμαστε χωρια σε μια τοσο κρισιμη στιγμη της ζωης μας. εφυγε κι εγω εμεινα πισω προσπαθωντας να χαλαρωσω.με πηραν τα κλαμματα.σε λιγες ωρες θα αλλαζε η ζωη μου.ποτε ξανα και τιποτα δεν θα ηταν πως πριν.προτεραιοτητα μου θα ηταν αυτο το πλασμα που ερχοταν και ανυπομονουσα να γνωρισω.

η μερα ξημερωσε,ηρθαν για το ωραιοτατο κλυσμα και με πηγαν στην αιθουσα τοκετου.μου εβαλαν κατευθειαν ορο με ωκυτοκινη.σε λιγο αρχισαν να ερχονται οι πρωτοι πονοι.οι ανασες που ειχα μαθει στον ανωδυνο με εβγαλαν ασπροπροσωπη μιας και βοηθησαν πολυ. δεν θυμαμαι ποσα χερια μπηκαν μεσα μου για να τσεκαρουν τη διαστολη μου,θυμαμαι ομως τον πονο.ξεκινησα με 3 και ο ορος με ειχε παει στο 4. στο μεταξυ επρεπε να μου σπασουν τα νερα.τι πονος...την πρωτη φορα το σωμα μου αυτοματα τεντωθηκε σαν τοξο. ο γιατρος ειπε πως δεν ημουν συνεργασιμη.και πως να ειμαι οταν ολα αυτα μου φαινοντουσαν τοσο μακρυα απο αυτο που ειχα φανταστει οταν σκεφτομουν τη γεννα μου.τη δευτερη φορα καταφερε και μου τα 'σπασε.προσπαθουσα να μενω ηρεμη αλλα ενιωθα πως ενοχλουσαμε το παιδακι μου.πως δεν ηθελε να βγει ακομα και το εξαναγκαζαμε.οι ωρες περνουσαν βασανιστικα αργα...η διαστολη μου ακομα στο 4.ερχεται ο γιατρος και μου λεει οτι δεν προχωραμε καλα και οτι εχω 15% πιθανοτητες να γεννησω φυσιολογικα.μου συστηνει αν θελω να προχωρησουμε σε καισαρικη για να μην παιδευομαι αδικα.ζηταω να δω τον αντρα μου και αποφασιζουμε απο κοινου αν δεν προχωρησει η διαστολη σε 1-2 ωρες να κανουμε καισαρικη.η ωρα ηταν 1 το μεσημερι και οι πονοι ερχοντουσαν πια ανα ενα λεπτο. γυρισα στην αιθουσα,ζητησα να με αφησουν να περπατησω και να τεντωθω λιγακι μπας και βοηθησω και το μωρο να κατεβει.δε με αφησαν γιατι θα ξεσηκωνοντουσαν και οι υπολοιπες επιτοκες.οι κανονισμοι ηταν σαφεις.και η ωρα περνουσε...

εκει που καθομουν ακουω μια γυναικα να φωναζει και 1 λεπτο μετα ακουω αυτο το συγκλονιστικο κλαμα της πρωτης ανασας. λυθηκα σε αναφιλητα...εκλαιγα και οι πονοι ερχοντουσαν και δεν μπορουσα ουτε να ανασανω.εκλαιγα απο συγκινηση,εκλαιγα απο πονο,απο φοβο?ουτε κι εγω ηξερα γιατι εκλαιγα.παρακαλουσα να ερθει γρηγορα η στιγμη που θα ακουγα κι εγω αυτο το κλαμα.ημουν μονη μου,κρυωνα και προσπαθουσα να αναπνεω σωστα.το παιδι ηταν πολυ ψηλα και η διαστολη μου δεν προχωρουσε.τα χρονικα περιθωρια στενευαν.σκεφτομουν ποσο φοβομουν την προκληση και να που τωρα οι φοβοι μου εβγαιναν αληθινοι.

τα φωτα μετα απο δικη μου απαιτηση ειχαν χαμηλωσει,συνεχιζα την προσπαθεια να μεινω ηρεμη και να αναπνεω.ηρθε μια μαια να με ελεγξει. ''αντε με τοσο πεισμα τα καταφερες!φυσιολογικα θα το γεννησεις το παιδακι σου!το κατεβασες!η διαστολη σου πηγε 6!''ξανα δακρυα να τρεχουν στα ματια μου...η ωρα ηταν 2 και...

απο 'κει κι επειτα ερχοντουσαν και με ελεγχαν ανα μιση ωρα...δυστυχως η διαστολη μου παρεμενε στο 6.οι πονοι πλεον ηταν αφορητοι.παλευα να το αντεξω ολο αυτο...πως γινεται να ποναω τοσο οταν η διαστολη ειναι ακομα στο 6?ο γιατρος μου δε με ξαναειδε απο εκεινη την ωρα που ειπαμε να περιμενουμε λιγο ακομα.διπλα μου φυλακας αγγελος μια μαια που μου κρατουσε το χερι και μου χαιδευε τα μαλλια. εψαχνα το γιατρο για να κανει κατι για τον πονο.εστω να κανουμε επισκληριδιο κι ας μ'αφησουν μετα. μου ειπαν οτι δε γινοταν να μου κανουν επισκληριδιο.και η ωρα περνουσε και ο πονος με λυγιζε...μου εκαναν μια παυσιπονη η οποια το μονο που εκανε ηταν να μου φερει ζαλαδα και ταση για εμετο.το ταβανι γυριζε...''ανεπνεε!μην ξεχνας τις ανασες σου!''ακουγα τη μαια διπλα μου.απο 'κει και μετα εχω ενα κενο...θυμαμαι μονο να ειμαι καθισμενη στο κρεββατι να μπαινει μεσα κοσμος και να με κοιταει.τα φωτα αναβουν.εγω πλεον κλαιω γοερα και ικετευω την Παναγια να με βοηθησει. ερχεται ο γιατρος μου και μου λεει οτι μπαινω αμεσα για καισαρικη.''εχεις εξαντληθει,κουραζεις και το παιδι,μπαινεις για καισαρικη''. το κλαμα μου δυναμωνει,μου φερνουν ενα χαρτι και μου λενε να υπογραψω, κλαιω, τσιριζω,ειμαι εκτος εαυτου.με εχει καταβαλει πανικος και δεν μπορω να κανω τιποτα...οι πονοι ερχονται απανωτα,γρηγοροι και βιαιοι.μου βγαζουν τη νυχτικια και μου φορανε μια ρομπα.το φορειο τσουλαει,βλεπω τη μανα μου απ'εξω να κλαιει.σαν ονειρο οι εικονες στο μυαλο μου,σαν εφιαλτης απ'τον οποιο θελω να ξεφυγω εδω και τωρα.

με βαζουν στο χειρουργικο τραπεζι,μου βγαζουν τη ρομπα και μου κανουν επισκληριδιο(την επισκληριδιο που μου αρνηθηκαν λιγη ωρα πριν γιατι δεν γινοταν σε αυτο το βαθμο διαστολης).μουδιαζω...μουδιαζει το κορμι μου αλλα η ψυχη μου σπαρταραει και μαζι της το στηθος μου και τα χερια μου που πλεον ειναι ανοιχτα και χιλιοτρυπημενα.φαρμακα κι αλλα φαρμακα κι αντιδοτα για το παιδι.κλαιω και το στηθος μου τρανταζεται.''ελα κοψε τις υστεριες να τελειωνουμε'' μου λεει η αναισθησιολογος και το μονο που καταφερνω ειναι να γυρισω το βλεμμα μου και να την κοιταξω.ερχεται μια νοσοκομα πανω απο το κεφαλι μου και με χαιδευει...τι βαλσαμο ηταν εκεινο το χαδι.μου χαιδευε τα μαλλια και μου ελεγε τι ακριβως γινοταν:

-αισθανεσαι κατι?η διαδικασια εχει αρχισει

-ναι το αισθανομαι,της λεω

-νιωθεις πονο?

-οτι κι αν νιωθω δεν ειναι τιποτα σε σχεση με τον πονο που ενιωσα νωριτερα

-μεινε χαλαρη,θα αισθανθεις μια πιεση,ειναι το μωρο που το τραβανε

-...

κι εκει ακουω το κλαμα του!''ειναι το πιο ομορφο μωρο που εχω ξεγεννησει'' ακουω το γιατρο να λεει και αμεσως μου φερνουν το μωρο διπλα μου.ναι ειναι ομορφος,για μενα ειναι το πιο ομορφο μωρο του κοσμου(στο μεταξυ παλι κλαιω και η αξιολατρευτη αναισθησιολογος συνεχιζει με την απαραδεκτη συμπεριφορα της).με κοιταει και τον κοιταω κι αμεσως τον παιρνουν μακρυα.παλι σκοταδι.

βρισκομαι στην αιθουσα ανανηψης και παγωνω.ζηταω να τον ξαναδω και μου τον φερνουν αλλα δε μ'αφηνουν να τον αγκαλιασω γιατι ημουν ζαλισμενη και εξαντλημενη. τον βαζουν παλι στο πυρεξακι του κι ακουω να λενε ''καλα ρε γα#$%ο κανεις δεν το καταλαβε?''.ζηταω να μεταφερθω στο δωματιο γιατι ειμαι πια καλα(σαν κοτοπουλο ημουν).με παιρνουν με το φορειο,η μανα μου και η πεθερα μου κλαινε.βρισκομαι στο δωματιο με τον αντρα μου.

-κοριτσακι μου μην φοβηθεις,ο μικρος επειδη εμεινε πολλη ωρα στα κοκαλα,ζοριστηκε και παρουσιασε καποιο αναπνευστικο προβλημα.θα τον βαλουν για σημερα στο οξυγονο κι αυριο θα στον φερουν

-και πως θα παρει το πρωτογαλα?

-τους ειπα οτι θες να θηλασεις και ειπαν πως τωρα δεν γινεται γιατι το μωρο δεν μπορει να φαει,ειναι με ορο.επισης λογω αντιβιωσης δεν πρεπει να τον θηλασεις.

κοντευει να μου φυγει το μυαλο,ειμαι σαν αγριμι σε κλουβι ανικανο να κανει το οτιδηποτε για να υπερασπιστει τον εαυτο του και το κουταβι του.

26 ωρες μετα ειδα το μωρο μου...26 ωρες και δεν ενιωσε ανθρωπινο χαδι. μονο καλωδια και σωληνακια αγγιζαν το κορμακι του.σωληνακια στα ρουθουνακια του και με τα χερακια του προσπαθουσε να γκρεμισει την θερμοκοιτιδα.την επομενη μερα ξαναπηγα.μου ειπαν πως δοκιμασαν να δουν αν μπορει να φαει και εφαγε 30 μλ.μου ειπαν να παω την επομενη να τον θηλασω αν το θελω.απο την χαρα μου ενιωσα ενα μουδιασμα και το στηθος μου αρχισε να τρεχει ασταματητα. την επομενη μερα νωρις το πρωι ξεκινησα σιγα σιγα να φτασω απο τη μαιευτικη στο νεογνολογικο.ο καθετηρας και ο ορος ηταν ενα σωστο μαρτυριο.καθε βημα ηταν μαχαιρια.προχωρουσα αργα αργα και πονουτσα αλλα δε μ'ενοιαζε γιατι αυτος ο πονος με εφερνε ολο και πιο κοντα στο μωρο μου. μου τον εδωσαν αγκαλια και ηταν η πρωτη φορα που αγγιζα το αγγελουδι μου.το κρατουσα σφιχτα πανω μου και δεν πιστευα οτι τον ειχα επιτελους αγκαλια.τον εβαλαν στο στηθος μου και επιασε λαιμαργα την θηλη.αρχισε να ρουφαει με δυναμη..τι ενστικτο ειχε η ψυχουλα μου...

την επομενη μερα επαιρνα εξιτηριο,δυστυχως οχι και το μωρο μου...πηγα σπιτι με αδεια αγκαλια και καταματωμενο στηθος.ευτυχως ηταν μονο μια μερα...το επομενο πρωι μας ειδιποιησαν να παμε να τον παρουμε.τον ειδα εκτος θερμοκοιτιδας,χωρις ορους,χωρις σωληνακια κι απο την ανακουφιση λυθηκα και παλι σε κλαματα.ολες τις φορες που πηγα να τον δω δεν αφησα ουτε ενα δακρυ να κυλησει,κατι με κρατουσε.οταν ομως τον ειδα απαλλαγμενο απο ολα αυτα που τον τυλιγαν στη θεση των χεριων μου τοσες μερες,δεν κρατηθηκα κι αφησα επιτελους την ανασα μου που την κρατουσα και μαζι της βγηκε ολη η στεναχωρια,το αγχος,ο φοβος και ο θυμος των τελευταιων ημερων.

απο τοτε ειμαστε αυτοκολλητοι.παιδευτηκαμε παρα πολυ και με το θηλασμο,με αντλησεις και με πονο,αλλα τα καταφεραμε.τα καταφεραμε χαρη στα κοριτσια του φορουμ και στο πεισμα που ειχαμε και οι δυο.

σε πολλα σημεια απο αυτο το ατελειωτο μηνυμα τα δακρυα ετρεχαν ποταμι απο τα ματια μου. κατανοω πως αυτο που μετραει ειναι να ειναι καλα η μαμα και το μωρο και πως δεν εχει και τοση σημασια αν τελικα γεννιεται με καισαρικη η φυσιολογικα. πιστευω ομως πως το δικο μου μωρο μπορουσε να γεννηθει φυσιολογικα κι αυτο το δικαιωμα μου το στερησαν.

βλεπω εγκυες στο δρομο και με πιανει πανικος για το πως θα καταφερουν να γεννησουν.θελω τοσο πολυ να κανω κι αλλα παιδια αλλα η ιδεα μιας δευτερης καισαρικης(ποσω μαλλον μιας τριτης)μου κοβει τα γονατα.απο τωρα ψαχνω για γιατρο που να ναλαμβανει φυσιολογικο μετα απο καισαρικη.μπορει να με πειτε πορωμενη η χαζη.μπορει να εχετε και δικιο. ακομα ομως δεν εχω καταπιει ολο αυτο που εγινε.νιωθω σα να μου στερησαν το δικαιωμα να βιωσω τον ερχομο του παιδιου στη ζωη.σα να απετυχα στην αποστολη μου και κυριως σα να αναγκασαμε το μικρουλι μου(λογω του οτι δεν ηταν και τοσο μικρουλι)να βγει μια ωρα αρχυτερα ενω ηταν τοσο καλα βολεμενο μεσα στην κοιλουμπιτσα του...

ειχα αναγκη να τα πω και να μοιραστω την εμπειρια μου.σας ευχαριστω για το χρονο σας...

[ANNA27!]

να το χαίρεσαι φίλη μου το αγοράκι σου!!!!! έχεις μια μεγάλη αγκαλιά απο μένα. ναι κατανοώ το τι πέρασες, κάπως έτσι είμαστε όλες όσες βιώσαμε κάτι ανάλογο. δεν είναι παράλογο που δε το χεις ξεπεράσει, κι εγώ έκανα πολλούς μήνες. ξεχνιέται όμως κι αυτό θα το δεις....όλα θα πάνε τέλεια από δω και πέρα.

εντελώς πληροφοριακά η δευτερη καισαρική είναι κάπως πιο χαλαρή απ τη πρώτη βάση της δικής μου εμπειρίας. αυτό βέβαια δε στο λέω ως αποθαρρυντικό να γεννήσεις φυσιολογικά κάποια στιγμή.

είναι κρίμα να υπάρχουν τέτοιοι γιατροί!

μια συμβουλή από μένα βγάλτο από μέσα σου όλο αυτό, αλλά μη το αφήσεις να σε κάμψει! το σπουδαιότερο το χεις στην αγκαλιά σου αυτή τη στιγμή! και από δω και πέρα θα χαίρεσαι τη κάθε μέρα του μαζί του, μέρες που το μεγαλείο τους επισκιάζει κάθε καισαρική, κάθε πόνο, κάθε τομή.

ο θηλασμός μόνο βοηθητικός μπορεί να είναι στο δέσιμο και τη ψυχολογία σου!

όλα θα πάνε καλά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[miriki]

Αν σου πω πόσο σε νιώθω δε θα με πιστέψεις! Αυτό που ζούμε τελικά είναι βιασμός και όχι γέννα. Δεν έχουμε απολύτως κανέναν έλεγχο και κανένα λόγο γιαυτά που σύμβαίνουν και που επιβάλλουν στο σώμα μας.

 

Σε περιμένουμε στην παρέα vbac...

 

Να σου ζήσει το μωράκι σου, να το καμαρώνεις και να το χαίρεσαι. Κι άλλο κακό να μη σας βρει. Ποτέ.

 

Αχ, Άννα τι είναι αυτό στην υπογραφή σου κορίτσι μου (και πόσο μάλλον στη ζωή σου). Δεν έχω λόγια...

[Maria110610]

ξεκινησα πολλες να γραψω αυτο το μηνυμα και ολες τις φορες το εσβηνα.ακομα και σημερα δεν ξερω αν θα καταφερω να το ολοκληρωσω.

γεννησα πριν 2 μηνες το μικρουλι μου.γεννησα τροπος του λεγειν. το ψαρακι μου δεν ηρθε στο κοσμο φυσιολογικα οπως ισως θα ηθελε και οπως σιγουρα θα ηθελα.μια τομη χαμηλα στην κοιλια μου παντα θα μου θυμιζει ολο αυτο που βιωσα...

πεμπτη απογευμα ειχα ραντεβου με το γιατρο μου.ημουν 39 εβδομαδων.με εβαλαν στο nst και μου λεει ''ελπιζω να εφερες βαλιτσα γιατι γεννας,σημερα θα μεινεις εδω και το πρωι ξεκιναμε αν δε μας προλαβει μεσα στη νυχτα''.απο τη μια χαρηκα κι απο την αλλη με επιασε πανικος.πως γενναω αφου δε νιωθω τιποτα?οι εντονες συσπασεις μονο ειναι ενδειξη τοκετου? δεν ηθελα με τιποτα να μεινω μεσα το βραδυ.ηθελα να ειμαι σπιτι μου αγκαλια με τον αντρα μου. πηγαμε στο δωματιο,μου τακτοποιησε τα πραγματα μου κι εγω τον εσφιγγα λες και δεν θα τον ξαναβλεπα.ενιωθα πως ηταν λαθος να ειμαστε χωρια σε μια τοσο κρισιμη στιγμη της ζωης μας. εφυγε κι εγω εμεινα πισω προσπαθωντας να χαλαρωσω.με πηραν τα κλαμματα.σε λιγες ωρες θα αλλαζε η ζωη μου.ποτε ξανα και τιποτα δεν θα ηταν πως πριν.προτεραιοτητα μου θα ηταν αυτο το πλασμα που ερχοταν και ανυπομονουσα να γνωρισω.

η μερα ξημερωσε,ηρθαν για το ωραιοτατο κλυσμα και με πηγαν στην αιθουσα τοκετου.μου εβαλαν κατευθειαν ορο με ωκυτοκινη.σε λιγο αρχισαν να ερχονται οι πρωτοι πονοι.οι ανασες που ειχα μαθει στον ανωδυνο με εβγαλαν ασπροπροσωπη μιας και βοηθησαν πολυ. δεν θυμαμαι ποσα χερια μπηκαν μεσα μου για να τσεκαρουν τη διαστολη μου,θυμαμαι ομως τον πονο.ξεκινησα με 3 και ο ορος με ειχε παει στο 4. στο μεταξυ επρεπε να μου σπασουν τα νερα.τι πονος...την πρωτη φορα το σωμα μου αυτοματα τεντωθηκε σαν τοξο. ο γιατρος ειπε πως δεν ημουν συνεργασιμη.και πως να ειμαι οταν ολα αυτα μου φαινοντουσαν τοσο μακρυα απο αυτο που ειχα φανταστει οταν σκεφτομουν τη γεννα μου.τη δευτερη φορα καταφερε και μου τα 'σπασε.προσπαθουσα να μενω ηρεμη αλλα ενιωθα πως ενοχλουσαμε το παιδακι μου.πως δεν ηθελε να βγει ακομα και το εξαναγκαζαμε.οι ωρες περνουσαν βασανιστικα αργα...η διαστολη μου ακομα στο 4.ερχεται ο γιατρος και μου λεει οτι δεν προχωραμε καλα και οτι εχω 15% πιθανοτητες να γεννησω φυσιολογικα.μου συστηνει αν θελω να προσχωρησουμε σε καισαρικη για να μην παιδευομαι αδικα.ζηταω να δω τον αντρα μου και αποφασιζουμε απο κοινου αν δεν προχωρησει η διαστολη σε 1-2 ωρες να κανουμε καισαρικη.η ωρα ηταν 1 το μεσημερι και οι πονοι ερχοντουσαν πια ανα ενα λεπτο. γυρισα στην αιθουσα,ζητησα να με αφησουν να περπατησω και να τεντωθω λιγακι μπας και βοηθησω και το μωρο να κατεβει.δε με αφησαν γιατι θα ξεσηκωνοντουσαν και οι υπολοιπες επιτοκες.οι κανονισμοι ηταν σαφεις.και η ωρα περνουσε...

εκει που καθομουν ακουω μια γυναικα να φωναζει και 1 λεπτο μετα ακουω αυτο το συγκλονιστικο κλαμα της πρωτης ανασας. λυθηκα σε αναφιλητα...εκλαιγα και οι πονοι ερχοντουσαν και δεν μπορουσα ουτε να ανασανω.εκλαιγα απο συγκινηση,εκλαιγα απο πονο,απο φοβο?ουτε κι εγω ηξερα γιατι εκλαιγα.παρακαλουσα να ερθει γρηγορα η στιγμη που θα ακουγα κι εγω αυτο το κλαμα.ημουν μονη μου,κρυωνα και προσπαθουσα να αναπνεω σωστα.το παιδι ηταν πολυ ψηλα και η διαστολη μου δεν προχωρουσε.τα χρονικα περιθωρια στενευαν.σκεφτομουν ποσο φοβομουν την προκληση και να που τωρα οι φοβοι μου εβγαιναν αληθινοι.

τα φωτα μετα απο δικη μου απαιτηση ειχαν χαμηλωσει,συνχιζα την προσπαθεια να μεινω ηρεμη και να αναπνεω.ηρθε μια μαια να με ελεγξει. ''αντε με τοσο πεισμα τα καταφερες!φυσιολογικα θα το γεννησεις το παιδακι σου!το κατεβασες!η διαστολη σου πηγε 6!''ξανα δακρυα να τρεχουν στα ματια μου...η ωρα ηταν 2 και...

απο 'κει κι επειτα ερχοντουσαν και με ελεγχαν ανα μιση ωρα...δυστυχως η διαστολη μου παρεμενε στο 6.οι πονοι πλεον ηταν αφορητοι.παλευα να το αντεξω ολο αυτο...πως γινεται να ποναω τοσο οταν η διαστολη ειναι ακομα στο 6?ο γιατρος μου δε με ξαναειδε απο εκεινη την ωρα που ειπαμε να περιμενουμε λιγο ακομα.διπλα μου φυλακας αγγελος μια μαια που μου κρατουσε το χερι και μου χαιδευε τα μαλλια. εψαχνα το γιατρο για να κανει κατι για τον πονο.εστω να κανουμε επισκληριδιο κι ας μ'αφησουν μετα. μου ειπεν οτι δε γινοταν να μου κανουν επισκληριδιο.και η ωρα περνουσε και ο πονος με λυγιζε...μου εκαναν μια παυσιπονη η οποια το μονο που εκανε ηταν να μου φερει ζαλαδα και ταση για εμετο.το ταβανι γυριζε...''ανεπνεε!μην ξεχνας τις ανασες σου!''ακουγα τη μαια διπλα μου.απο 'κει και μετα εχω ενα κενο...θυμαμαι μονο να ειμαι καθισμενη στο κρεββατι να μπαινει μεσα κοσμος και να με κοιταει.τα φωτα αναβουν.εγω πλεον κλαιω γοερα και ικετευω την Παναγια να με βοηθησει. ερχεται ο γιατρος μου και μου λεει οτι μπαινω αμεσα για καισαρικη.''εχεις εξαντληθει,κουραζεις και το παιδι,μπαινεις για καισαρικη''. το κλαμα μου δυναμωνει,μου φερνουν ενα χαρτι και μου λενε να υπογραψω, κλαιω, τσιριζω,ειμαι εκτος εαυτου.με εχει καταβαλει πανικος και δεν μπορω να κανω τιποτα...οι πονοι ερχονται απανωτα,γρηγοροι και βιαιοι.μου βγαζουν τη νυχτικια και μου φορανε μια ρομπα.το φορειο τσουλαει,βλεπω τη μανα μου απ'εξω να κλαιει.σαν ονειρο οι εικονες στο μυαλο μου,σαν εφιαλτης απ'τον οποιο θελω να ξεφυγω εδω και τωρα.

με βαζουν στο χειρουργικο τραπεζι,μου βγαζουν τη ρομπα και μου κανουν επισκληριδιο(την επισκληριδιο που μου αρνηθηκαν λιγη ωρα πριν γιατι δεν γινοταν σε αυτο το βαθμο διαστολης).μουδιαζω...μουδιαζει το κορμι μου αλλα η ψυχη μου σπαρταραει και μαζι της το στηθος μου και τα χερια μου που πλεον ειναι ανοιχτα και χιλιοτρυπημενα.φαρμακα κι αλλα φαρμακα κι αντιδοτα για το παιδι.κλαιω και το στηθος μου τρανταζεται.''ελα κοψε τις υστεριες να τελειωνουμε'' μου λεει η αναισθησιολογος και το μονο που καταφερνω ειναι να γυρισω το βλεμμα μου και να την κοιταξω.ερχεται μια νοσοκομα πανω απο το κεφαλι μου και με χαιδευει...τι βαλσαμο ηταν εκεινο το χαδι.μου χαιδευε τα μαλλια και μου ελεγε τι ακριβως γινοταν:

-αισθανεσαι κατι?η διαδικασια εχει αρχισει

-ναι το αισθανομαι,της λεω

-νιωθεις πονο?

-οτι κι αν νιωθω δεν ειναι τιποτα σε σχεση με τον πονο που ενιωσα νωριτερα

-μεινε χαλαρη,θα αισθανθεις μια πιεση,ειναι το μωρο που το τραβανε

-...

κι εκει ακουω το κλαμα του!''ειναι το πιο ομορφο μωρο που εχω ξεγεννησει'' ακουω το γιατρο να λεει και αμεσως μου φερνουν το μωρο διπλα μου.ναι ειναι ομορφος,για μενα ειναι το πιο ομορφο μωρο του κοσμου(στο μεταξυ παλι κλαιω και η αξιολατρευτη αναισθησιολογος συνεχιζει με την απαραδεκτη συμπεριφορα της).με κοιταει και τον κοιταω κι αμεσως τον παιρνουν μακρυα.παλι σκοταδι.

βρισκομαι στην αιθουσα ανανηψης και παγωνω.ζηταω να τον ξαναδω και μου τον φερνουν αλλα δε μ'αφηνουν να τον αγκαλιασω γιατι ημουν ζαλισμενη και εξαντλημενη. τον βαζουν παλι στο πυρεξακι του κι ακουω να λενε ''καλα ρε γα#$%ο κανεις δεν το καταλαβε?''.ζηταω να μεταφερθω στο δωματιο γιατι ειμαι πια καλα(σαν κοτοπουλο ημουν).με παιρνουν με το φορειο,η μανα μου και η πεθερα μου κλαινε.βρισκομαι στο δωματιο με τον αντρα μου.

-κοριτσακι μου μην φοβηθεις,ο μικρος επειδη εμεινε πολλη ωρα στα κοκαλα,ζοριστηκε και παρουσιασε καποιο αναπνευστικο προβλημα.θα τον βαλουν για σημερα στο οξυγονο κι αυριο θα στον φερουν

-και πως θα παρει το πρωτογαλα?

-τους ειπα οτι θες να θηλασεις και ειπαν πως τωρα δεν γινεται γιατι το μωρο δεν μπορει να φαει,ειναι με ορο.επισης λογω αντιβιωσης δεν πρεπει να τον θηλασεις.

κοντευει να μου φυγει το μυαλο,ειμαι σαν αγριμι σε κλουβι ανικανο να κανει το οτιδηποτε για να υπερασπιστει τον εαυτο του και το κουταβι του.

26 ωρες μετα ειδα το μωρο μου...26 ωρες και δεν ενιωσε ανθρωπινο χαδι. μονο καλωδια και σωληνακια αγγιζαν το κορμακι του.σωληνακια στα ρουθουνακια του και με τα χερακια του προσπαθουσε να γκρεμισει την θερμοκοιτιδα.την επομενη μερα ξαναπηγα.μου ειπαν πως δοκιμασαν να δουν αν μπορει να φαει και εφαγε 30 μλ.μου ειπαν να παω την επομενη να τον θηλασω αν το θελω.απο την χαρα μου ενιωσα ενα μουδιασμα και το στηθος μου αρχισε να τρεχει ασταματητα. την επομενη μερα νωρις το πρωι ξεκινησα σιγα σιγα να φτασω απο τη μαιευτικη στο νεογνολογικο.ο καθετηρας και ο ορος ηταν ενα σωστο μαρτυριο.καθε βημα ηταν μαχαιρια.προχωρουσα αργα αργα και πονουτσα αλλα δε μ'ενοιαζε γιατι αυτος ο πονος με εφερνε ολο και πιο κοντα στο μωρο μου. μου τον εδωσαν αγκαλια και ηταν η πρωτη φορα που αγγιζα το αγγελουδι μου.το κρατουσα σφιχτα πανω μου και δεν πιστευα οτι τον ειχα επιτελους αγκαλια.τον εβαλαν στο στηθος μου και επιασε λαιμαργα την θηλη.αρχισε να ρουφαει με δυναμη..τι ενστικτο ειχε η ψυχουλα μου...

την επομενη μερα επαιρνα εξιτηριο,δυστυχως οχι και το μωρο μου...πηγα σπιτι με αδεια αγκαλια και καταματωμενο στηθος.ευτυχως ηταν μονο μια μερα...το επομενο πρωι μας ειδιποιησαν να παμε να τον παρουμε.τον ειδα εκτος θερμοκοιτιδας,χωρις ορους,χωρις σωληνακια κι απο την ανακουφιση λυθηκα και παλι σε κλαματα.ολες τις φορες που πηγα να τον δω δεν αφησα ουτε ενα δακρυ να κυλησει,κατι με κρατουσε.οταν ομως τον ειδα απαλλαγμενο απο ολα αυτα που τον τυλιγαν στη θεση των χεριων μου τοσες μερες,δεν κρατηθηκα κι αφησα επιτελους την ανασα μου που την κρατουσα και μαζι της βγηκε ολη η στεναχωρια,το αγχος,ο φοβος και ο θυμος των τελευταιων ημερων.

απο τοτε ειμαστε αυτοκολλητοι.παιδευτηκαμε παρα πολυ και με το θηλασμο,με αντλησεις και με πονο,αλλα τα καταφεραμε.τα καταφεραμε χαρη στα κοριτσια του φορουμ και στο πεισμα που ειχαμε και οι δυο.

σε πολλα σημεια απο αυτο το ατελειωτο μηνυμα τα δακρυα ετρεχαν ποταμι απο τα ματια μου. κατανοω πως αυτο που μετραει ειναι να ειναι καλα η μαμα και το μωρο και πως δεν εχει και τοση σημασια αν τελικα γεννιεται με καισαρικη η φυσιολογικα. πιστευω ομως πως το δικο μου μωρο μπορουσε να γεννηθει φυσιολογικα κι αυτο το δικαιωμα μου το στερησαν.

βλεπω εγκυες στο δρομο και με πιανει πανικος για το πως θα καταφερουν να γεννησουν.θελω τοσο πολυ να κανω κι αλλα παιδια αλλα η ιδεα μιας δευτερης καισαρικης(ποσω μαλλον μιας τριτης)μου κοβει τα γονατα.απο τωρα ψαχνω για γιατρο που να ναλαμβανει φυσιολογικο μετα απο καισαρικη.μπορει να με πειτε πορωμενη η χαζη.μπορει να εχετε και δικιο. ακομα ομως δεν εχω καταπιει ολο αυτο που εγινε.νιωθω σα να μου στερησαν το δικαιωμα να βιωσω τον ερχομο του παιδιου στη ζωη.σα να απετυχα στην αποστολη μου και κυριως σα να αναγκασαμε το μικρουλι μου(λογω του οτι δεν ηταν και τοσο μικρουλι)να βγει μια ωρα αρχυτερα ενω ηταν τοσο καλα βολεμενο μεσα στην κοιλουμπιτσα του...

ειχα αναγκη να τα πω και να μοιραστω την εμπειρια μου.σας ευχαριστω για το χρονο σας...

\

 

Δεν ξερω τι να σου πω εχω λυσαξει στο κλαμα!!!να σου ζησει το μωρο σου!

Σε καταλαβαινω 18 ωρες και 15 λεπτα με ωδινες οπου επειδη ηταν με προκληση ξεκηνησαν κατευεθειαν απο το λεπτο ποιο πντελεπτο και μαλα...ες κατευθειαν τρλαθηκα νομιζα οτι με παταγε φορτηγο!διαστο 1 εκ για 15 ωρες ανωριμος τραχηλος , το παιδι πολυ ψηλα και κατεβαινε με προσωπο δεν εκανα επισκληριδιο απο επιλογη μου η γιατρος μου μου το προτεινε καποια στιγμη ο αναισθηισολογος ποου πηγιανοερχοταν για να με πεισει τα ιδια!την διαδικασια των ωδινων την εβγαλα πλαγιομπρουμητα και περπατωντας για να κατεβει το μωρο!ευτυχως ολα πηγαν καλα η γιατρος μου ειναι αστερι χωρις αυτην και την μαια μου δεν θα γεναγα φυσιολογικα!μετα απο 17 ωρες πονων εσπασαν μονα τους τα νερα μου και τοτε μου ειπε η γιατρος οτι ανβ δεν εξελιχθει ο τοκετος εντος 5ωρου θα παμε για καισαρικη!

Αν με ρωτησεις νεω βασανιστηκα θες οτι ητνα μεσα ο αντρας μου θες οτι εχω καταπληκτικη γιατρο νοιωθω οτι περασα καλα!!

Να σου ζησει ο αντρακλας σου!

[miriki]

Ρε τινκερ γιατί σου έβαλε οκυτοκίνη αφού ήσουν έτοιμη να γεννήσεις; Σου εξήγησε ποτέ τα τι και τα πώς; Και γιατί σου αρνήθηκε την επισκληρήδιο;

[Mairoula F]

Tingerbell να σου ζήσει το μωράκι σου και να στε και οι 2 καλά, γεροί και δυνατοί.

 

Απ' ότι βλέπεις στην υπογραφή μου, γεννήσαμε με 1 εβδομάδα διαφορά. Δυστυχώς και εγώ την κόρη μου την γέννησα με καισαρική για τελείως χαζό λόγο και είχα στεναχωρηθεί και εγώ γιατί έχασα όλη τη μαγεία του φυσιολογικού τοκετού (είχα πάει προγραμματισμένα) και στο 2ο είχα παρακαλέσει τον γιατρό μου (έκανα το λάθος και δεν άλλαξα γιατρό) ότι αφού αποδεδειγμένα δεν συνέτρεχε λόγος όπως στην πρώτη εγκυμοσύνη, να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό. Με άφησε μέχρι 4 μέρες πριν γεννήσω, να πιστεύω ότι θα γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό. Και τελευταία στιγμή μου λέει ότι το μωρό δεν έχει εμπεδωθεί, και επειδή ήμουν στις 38 εβδομάδες, θα γεννήσω με καισαρική γιατί εάν με αφήσει να προχωρήσει κι άλλο η εγκυμοσύνη μου, υπάρχει κίνδυνος ρήξης της τομής της 1ης καισαρικής.

 

Κοινώς θα πρέπει να ψάξεις πάρα πολύ για να αλλάξεις γιατρό, αλλά και πάλι κανένας γιατρός στην Ελλάδα, δεν θα βάλει το κεφάλι του στην καλοτίνα και να ρισκάρει μια γέννα όταν υπάρχει η ευκολία της καισαρικής.

 

Μη τα σκέφτεσαι όλα αυτά. Και εγώ στην πρώτη γέννα, έκλαιγα ατελείωτα για 2-3 μήνες κάθε φορά που έβλεπα την τομή. Στην δεύτερη γέννα επειδή έχεις το νέο μωρό αλλά και ένα μεγαλύτερο παιδάκι στο σπίτι, δεν σου μένει χρόνος για να σκεφτείς την τομή, αλλά ούτε και για να πάθεις επιλόγχειο κατάθλιψη... Άστα.

 

Περαστικός να είναι ο πόνος που ένιωσες και να χαρείς το μωράκι σου!

 

Μαίρη

[misspigi]

οι ευαισθητοι ανθρωποι αργουν να ξεπερασουν τραυματικες εμπειριες. αυτο επαθες και εσυ. σιγα σιγα και με επιμονη θα το κλειδωσεις στο χρονοντουλαπο του μυαλου σου. οχι, δεν θα ξεχασεις ποτε. θα ηταν ψεμα να σου εδινα τετοια ελπιδα. κανεις δεν μπορει να κανει λοβοτομη στις αναμνησεις του. θα θυμασαι αλλα μετα θα χαμογελας και θα προσευχεσαι ο δευτερος τοκετος σου να ειναι 1000 φορες καλυτερος απο τον πρωτο. πραγματικα θελω να μας γραψεις καποια στιγμη για τον υπεροχο δευτερο τοκετο σου.

Σημειωση: η αναισθησιολογος ηταν για πολλες φαπες!!

[xristinio]

ειναι πραγματικα πολυ δυσκολο να δεχτεις οτι δεν γεννησες φυσιολογικα.....κι εγω ετσι ονειρευομουν να γεννησω αλλα τελικα κατεληξα στο χ/ο

η αποστολη μας δεν ειναι να γενναμε φυσιολογικα αλλα να φερνουμε γερα παιδια στη ζωη και να τους δινουμε απλοχερα αγαπη....αρα δεν απετυχες.

να μη μαυριζεις την καρδουλα σου με τετοιες σκεψεις...να βλεπεις το αντρακι σου και να το καμαρωνεις που μεγαλωνει μερα με τη μερα, ετσι κανω κι εγω!!!

[misspigi]

Ρε τινκερ γιατί σου έβαλε οκυτοκίνη αφού ήσουν έτοιμη να γεννήσεις; Σου εξήγησε ποτέ τα τι και τα πώς; Και γιατί σου αρνήθηκε την επισκληρήδιο;

η επισκληριδιος δεν πρεπει να γινεται πριν τα 7 εκ, γιατι εμποδιζει την διαστολη του τραχηλου. προσωπικη μου αποψη; στα 7 εκ. μπορω να γεννησω, γιατι να χασω τη μαγεια της εξωθησης;

η οκυτοκινη ειναι παρακινδυνευμενη ουσια ιδιαιτερα οταν χορηγειται μαζι με τους φυσικους πονους, γιατι μπορει να προκαλεσει υπερτονια της μητρας. κατ'εμε μεγα λαθος.

[Niki81]

η επισκληριδιος δεν πρεπει να γινεται πριν τα 7 εκ, γιατι εμποδιζει την διαστολη του τραχηλου. προσωπικη μου αποψη; στα 7 εκ. μπορω να γεννησω, γιατι να χασω τη μαγεια της εξωθησης;

η οκυτοκινη ειναι παρακινδυνευμενη ουσια ιδιαιτερα οταν χορηγειται μαζι με τους φυσικους πονους, γιατι μπορει να προκαλεσει υπερτονια της μητρας. κατ'εμε μεγα λαθος.

 

 

Εγω εκανα επισκλριδιο με διαστολη 6....δεν αντεχα αλλο τους πονους.Μπηκα με δικους μου πονους ομως το παιδι δεν ειχε κατεβει και δεν κατεβαινε με τπτ,συν του οτι ερχοταν με το κεφαλι στραβα συν του οτι ειχε κανει κακα του και δε μπορουσαμε να αργησουμε πολυ.Η δοση που μου εκαναν ηταν πολυ μικρη...συνεχισα να νιωθω πιεσεις κανονικοτατα απλα δεν ποναγα οπως πριν.Εξωησεις εκανα κανονικα μονη μου.Μαλιστα η μαια μου ειπε ειτε θα συνεργαστεις καλα να το βγαλεις μονη σου με καλες εξωθησεις ή παμε για καισαρικη.Εμενα μου ειχε πει μπορεις ανα πασα στιγμη να κανεις επισκληριδιο(η δοση διαφοροποιειται) απλα μετα απο διασολη 7 δεν εχει νοημα.

 

Καποια στιγμη μου εβαλα τεχνιτους πονους γιατι το παιδι δεν κατεβαινε με τπτ και μετα την επισκληριδιο σταματησα να κανω εγω πονους αλλα με τη μια το παιδι εριξε παλμους και μου τους εβγαλαν.

 

 

Παρεπιπτοντως ο δικος μου γιατρος με αφησε να γεννησω μονη μουκαι ποτιμησε να παει τις διακοπουλες του γιατι αρνηθηκα να μπω με προκληση....βρωμαει το επαγγελμα πολυ τελικα.

 

Κοπελα μου παρε το μωρο σου αγκαλια,φιλησε το ,χαιδεψε το και ξεχνα τα ολα..ξεχνα τα και χαμογελα.Εχεις ολη την ουσια της ζωης στα χερια σου....μνο αυτο μετραει.

Να σου ζησει..να ειναι παντα ευτυχισμενο και καλοτυχο κι εσεις να ειστε παντα καλα να το χαιρεστε.

[*tingerbell*]

δεν περιμενα τοσο γρηγορα, τοσες απαντησεις! χιλια ευχαριστω μεσα απο την καρδια μου!

μιρικι την ωκυτοκινη μου την εβαλαν απο την αρχη.εγω δε γεννουσα με τιποτα εκεινη τη μερα κι ας ειχα διαστολη 3 απο μονη μου.ο γιατρος ελεγε πως απλα θα υποβοηθησουμε την κατασταση γιατι αν περιμενουμε να βγαλω το μηνα το μωρο θα ξεφυγει πολυ στο βαρος του.γεννηθηκε 4 κιλα τελικα. η μαια ειπε οτι θα ηταν αδυνατο να τον γεννησω φυσιολογικα γιατι ειμαι θεοστενη απο κατω.για την ακριβεια ειπε πως ακομα και τελεια διαστολη με εχω θα με ξεσκισει γιατι ειναι μεγαλο μωρο κι εγω πολυ στενη.κεφαλοπυελικη δυσαναλογια εγραφε το εξιτηριο μου.

οσο για το ποτε πρεπει να γινεται η επισκληριδιος..δεν ειμαι γιατρος και δεν ξερω.εχω ακουσει απο φιλες οτι εκαναν με 3 και με 5 διαστολη.μια μαια μου ειπε οτι επρεπε να την κανουμε νωριτερα.εγω δεν ηθελα καν να κανω γιατι ηλπιζα να εχω τους δικους μου πονους...

χριστινιω εχεις δικιο...διπλα μου κοιμαται ο μικρουλης μου,ακουω την αναπνοουλα του κι ευχαριστω το Θεο που ειναι καλα το παιδακι μου.σιγουρα αυτο μετραει πανω απ'ολα αλλα προσωπικα ακομα νιωθω σα να μην ειχα κανενα δικαιωμα γι'αυτα που συνεβαιναν στο σωμα μου.

[goody]

Να σου ζησει το μωρακι σου!!

Ταλαιπωρηθηκες και πονεσες πολυ αλλα ησουν δυστυχως και πολυ τρομαγμενη απο την αρχη οποτε σου εμεινε κακη αναμνηση απο την αρχη ως το τελος του τοκετου σου.

Για να ειμαι ειλικρινης διαβαζα διαβαζα την ιστορια σου και φοβομουν οτι θα εχει πολυ ασχημο τελος για να λες οτι δεν το εχεις ξεπερασει.. οταν διαβασα και το αισιο κατ'εμε (σε σχεση με αυτο που φανταζομουν) τελος ανακουφιστηκα!

Καλη μου γεννησες!! Εχεις αγκαλια ενα γερο παιδακι, πραγματικα μονο αυτο εχει σημασια και οχι ο τροπος. Ναι δεν εγινε οπως ηθελες και ταλαιπωρηθηκες πολυ, λογικο να στεναχωριεσαι αλλα ας μη μας γινεται εμμονη ο φυσιολογικος τοκετος, μακαρι να καταφερεις να γεννησεις φυσιολογικα το δευτερο παιδακι σου αλλα αν και τοτε δεν γινει δεξου το και προχωρα. Γενναμε για να αποκτησουμε παιδακια οχι για την εμπειρια του τοκετου. Το λεω αυτο γιατι λες οτι θα ηθελες και αλλα παιδια αλλα δεν θες την καισαρικη. Δεν ξερω πως ειναι βεβαια αλλα δεν μου φαινεται αρκετα μεγαλο εμποδιο εαν πραγματικα θες και αλλο παιδακι.

Και να ξερεις οτι ακομα οι ορμονες σου δεν εχουν επανελθει οποτε εχεις μια ευαισθησια παραπανω, με τον καιρο προσπαθησε να αποβαλεις την κακη αναμνηση και να κρατησεις μονο την καλη, την ωρα που ακουσες το πρωτο του κλαματακι, την πρωτη αγκαλια και το αξεχαστο βλεμμα. Το οτι ειναι γερο και εφτιαξες την οικογενεια σου με τον αντρα σου! Και μακαρι να ειστε γεροι και αξιοι να την μεγαλωσετε κι αλλο μια μερα με οποιο ειδος τοκετου και αν γινει.

[*tingerbell*]

goody μου σ'ευχαριστω για την απαντηση. δοξα τω Θεω δεν ειχε ασχημο τελος.στο τελος ολα πηγαν καλα.

δεν την θελω την καισαρικη οχι γιατι ειμαι καμια τρελη φαν του φυσιολογικου και οτιδηποτε λιγοτερο το θεωρω απαραδεκτο,αλλα επειδη το μετεγχειρητικο διαστημα ηταν παρα πολυ ασχημο.δεν μπορουσα να κουνηθω,δεν μπορουσα να σκυψω ουτε το εσωρουχο μου να κατεβασω για να παω τουαλετα.τα βραδυα δεν μπορουσα να κοιμηθω γιατι απο την επισκληριδιο πονουσε η πλατη μου,η τομη με τραβουσε πολυ και παραλληλα ειχα και ημικρανιες.και μεσα σε ολο αυτο το σωματικο χαλι ειχα και το ψυχολογικο κομματι που εκανε τα πραγματα ακομα χειροτερα.

μπηκα με προκληση χωρις να το θελω αλλα λογω αγνοιας δεν μπορουσα και να το αρνηθω.και δεν ηταν τοσο για μενα οσο για το παιδι που με πειραξε.δεν ηταν η ωρα του ακομα να γεννηθει και το τραβηξαμε με το ζορι.οι πονοι οι δικοι μου ηταν ανεπαισθητοι,ειχα μεν συσπασεις αλλα τιποτ'αλλο που να προμηνυει επικειμενο τοκετο.ηξερα οτι ηθελα λιγες μερες ακομα,εξαλλου ο μηνας δεν ειχε βγει καν.

[rafa]

Έχω ανατριχιάσει!!! Να ξέρεις πόσο σε καταλαβαίνω! και γω γέννησα με καισαρική γιατί ο μικρός ήταν τεραστιοσ και λοροδεμένος και ο γιατρός δε συζήτησε καθόλου το φυσιολογικό! Καταλαβαίνω όλα τα συναισθήματα που λες! Και με΄να μπήκε δέκα μέρα στην εντατική λόγω ταχύπνοιας και από τότε είαμι αυτοκόλητη του! Ξλερω πως είανι να το βλέπεις με τα σωληνάκια να θες να του δώσεις ένα χάδι να μη τον αφήσεις μόνο το βραδυ! Μακάρι ναστε γεροι και δυνατοί να ναι καλομεγαλωμένο το μωρό σου και σεις ναστε αξιοι γονεις να το καμαρώνετε!

[sogni d'oro]

Άσχημη εμπειρία είχα και εγώ αλλά δεν θέλω να την θυμάμαι.

Νά είναι καλά ο γιατρός μου που εμπιστεύομαι.

Ξεπέρασα τις 40 εβδομάδες και περιμέναμε να σπάσουν τα νερά ή να με πιάσουν οι πόνοι.

Ήθελα το καλύτερο για το μωρό μου. Αν αυτό ήταν καισαρική οκ.

Πάντως υπάρχει και η δυνατότητα να γεννήσεις σπίτι σου αν μένεις στην Αθήνα....

ούτε δάκτυλα, ούτε κρεβάτι αλλά χωρίς επισκληρίδιο!!!

[aasimak]

Η ψυχολογία πρέπει να είναι καλή πριν πας για γέννα. Πιστεύω πως άδικα σε πίεσε ο γιατρος ίσως δεν ήταν η ώρα σου ακόμα. Ίσως θα γεννούσες σε 2-3 μέρες δεν υπήρχε λόγος να σε βάλει τόσο νωρίς μέσα. Οπότε στράβωσε από την αρχή το θέμα. Καμιά φορά αν κάτι στραβώσει από την αρχή μετά ολα στραβά πάνε. πχ ακομα και την ανάρωση σου την περιγράφεις σαν τραγική ενώ έχω διαβάσει άλλες κοπέλες με καισαρική και στις 3-4 μέρες ήταν περδίκι.

 

Αναφορικά που λετε για ΦΤ μετά από καισαρική, αν πχ γίνει σύντομα στον ένα χρόνο ας πούμε ίσως και κρύβει κινδύνους ΕΑΝ δεν έχει γίνει καλή ραφή της μήτρας από το γιατρό. Το αποτέλεσμα είναι να πέσει εκτός μήτρας το παιδί και φυσικά αιμοραγία. Προσωπικά δε θα το διακινδύνευα. Τωρα αν ειχαν περάσει πχ 6 χρόνια και ο γιατρος με ειχε διαβεβαιώσει πως τα έχει κάνει ολα καλά ναι θα το έκανα.

 

Ειμαι και γω οπαδος του ΦΤ και όσο πλησιάζουν οι μέρες και δεν κατεβαίνει το μπουμπουκι μου τρομάζω στην ιδεα πως θα χρειαστώ καισαρική. Εχω κλάψει έχω απογοητευτεί ΑΛΛΑ από την άλλη στόχος μου είναι η γέννηση της κόρης μου με ασφάλεια και για εκεινη και για μένα. Ευχομαι ο τρόπος να μου αφήσει μια ωραία ανάμνηση, αλλά τα κακα τα αποβάλουμε με τα χρόνια δεν τα θυμόμαστε είναι στη φύση του ανθρώπου ώστε να προχωράει η ζωή.

 

Να χαίρεσαι το παιδάκι σου και να ξεχάσεις αυτη την ιστορία. Κοίτα να χαρείς κάθε στιγμή γιατί η ζωή είναι κολλάζ από στιγμές. Που φεύγουν και δεν ξανάρχονται.

[miriki]

Κανένα πρωτόκολλο vbac δε μιλάει για 6 χρόνια. Απο 18 μήνες έως 2 χρόνια αναφέρουν τα περισσότερα και κάποιοι υποστηρίζουν ότι και μέσα στον ίδιο χρόνο ίσως τελικά να είναι καλύτερη επιλογή ανάλογα την περίπτωση.

 

Ας μην το συζητήσουμε εδώ υπάρχει αναλυτικά στα σχετικά υπομνήματα και κλειδωμένα θέματα, απλά το ανέφερα για να μην αποθαρρύνουμε ανθρώπους άθελά μας.

 

aassimak με ένα πόνο και όλα βολικά.

[kounelitsa]

Σε περίπτωση που μπεί κάποια κοπέλα που είναι έγκυος και τρομάξει...να τονίσω ότι είναι προσωπικά βιώματα (είναι και ο λόγος σου αρκετά συναισθηματικά φορτισμένος...). ΔΕΝ είχαμε όλες την ίδια εμπειρια.

[Niki81]

δεν την θελω την καισαρικη οχι γιατι ειμαι καμια τρελη φαν του φυσιολογικου και οτιδηποτε λιγοτερο το θεωρω απαραδεκτο,αλλα επειδη το μετεγχειρητικο διαστημα ηταν παρα πολυ ασχημο.δεν μπορουσα να κουνηθω,δεν μπορουσα να σκυψω ουτε το εσωρουχο μου να κατεβασω για να παω τουαλετα.τα βραδυα δεν μπορουσα να κοιμηθω γιατι απο την επισκληριδιο πονουσε η πλατη μου,η τομη με τραβουσε πολυ και παραλληλα ειχα και ημικρανιες.και μεσα σε ολο αυτο το σωματικο χαλι ειχα και το ψυχολογικο κομματι που εκανε τα πραγματα ακομα χειροτερα.

 

 

Καλα μη φανταστεις οτι αν γεννουσες φυσιολογικα δε θα πονουσες μετα.Εγω με υποθετα παυσιπονα ημουνα ολη την ωρα....τα ραμματα πολυ ασχημα μιας και τομωρο ερχοταν στραβα.Εκλαιγα απο τον πονο μια μερα θυμαμαι επειδη ειχαν αργησει να μου φερουν τα παυσιπονα.Δε μπορουσα ν ακατσω απο τη μια πλευρα και με τα χιλια ζορια πηγαινα τουαλετα.Να μη πριγραψω το πως περπατουσα.Ομοιως και η διπλανη μου.Αφου θυμαμαι καναμε πλακα μεταξυ μας και λεγαμε...το επομενο με καισαρικη οπωσδηποτε.

 

Ολα σχετικα ειναι.Ξερω κοπελες που γεννησαν με καισαρικη και ηταν μια χαρα,αλλες παλι ταλαιπωρηθηκαν οπως εσυ.Καθε περιπτωση διαφερει.

 

Ως προς το οτι σε εβαλε ο γιατρος μεσα με προκληση χωρις να εισαι ετοιμη να γεννησεις (γιατι στην ουσια αυτο εγινε απότι καταλαβαινω αλλιως δε θα σου εβαζε τεχνιτους πονους) εχεις δικιο...αλλα που να το βρεις.

 

Επισης συμφωνω οτι ηταν ετσι κι αλλιως η ψυχολογια σου καπως περιεργη....ατιμες ορμονες...γι'αυτο και το βιωσες ολο τοσο ασχημα.Αν ησουν εσυ καλυτερα και πιο προετοιμασμενη θα μπορουσες την ιδια ακριβως εμπειρια να την εχεις βιωσει τελειως διαφοετικα.Το λεω γιατι βλεπω οτι περιγραφεις πολυ εντονα τους πονου απο το σπασιμο των νερων και την εξεταση διαστολη κλπ.Δεν πονεσες εσυ γιατι εκαναν κατι λαθο ουτε επεδη μπηκες νωρις,ουτε γιατι το μωρο δεν ηταν ετοιμο.Πονεσες γιατι αυτες οι διαδικασιες πονανε.Και φυσιολογικα να εμπαινες αυτα ετσι θα τα βιωνες και παλι.

 

Μια συμβουλη που μου ειχε δωσει η μαια μου στις συναντησεις πριν γεννησω ηταν τη μερα που θα μπω να μπω χαρουμενη.Μου ελεγα "Θα ερθεις στο μαιευτηριο να γεννησεις το παιδι σου..θα ερθεις χαρουμενη και ευδιαθετη και χαλαρη οχι φοβισμενη και αγχωμενη.Θα ετοιμαστεις στο σπιι σου...θα ερθεις ομορφη και γλυκεια να σε δει ετσι τοπαιδι σο...και αν εισαι ετσι ολα θα πανε καλα.Ναι θα πονεσεις πολυ αλλα θα κανεις υπομονη γιατι ειναι για καλο"

 

Εγω οταν μου ελεγε οτι πρεπει να με εξετασει για διαστολη εκλαιγα....την παρακαλαγα να μην το κανει.Αλλα και ολες οι διπλανες μου τις ακουγα που εσκουζαν απο τονπονο καθε φορα που τις εξεταζαν.

 

Ο[οτε εγω θα σε συμβουλευα να μην κολλσει το μυαλο σου στο αν την επομενη φορα θα γεννησεις με καισαρικη ή φυσιολογικα.Να επικεντρωθεις στο ν εισαι εσυ ψυχολογικα καλα, προετοιμασμενη για το τι θα ακολουθησει και ψυχραιμη.

 

Και φυσικα να αλλαξεις γιατρο οπως εννοειται εκαα κι εγω.

[riniw 1980]

καλημέρα μανούλες!!

δεν έχω ευλογηθεί ακόμα με το δώρο της μητρότητας αλλά κι εγώ σκέφτομαι όπως η θεματοθέτρια....

δεν έχω κάνει ούτε ένα χειρουργείο στη ζωή μου,μόνο κάτι ράμματα παιδιώθεν μιας κι ήμουν άγαρμπο και άτσαλο παιδί!

με τρομάζει αφάνταστα η ιδέα της καισαρικής....τρόμος και φόβος κι ειλικρινά μπορώ να σε καταλάβω αγαπητή φίλη..σκέφτομαι όταν θα έρθει εκείνη η ώρα (που μακάρι Παναγία μου να μην αργήσει) πως θα τη ζήσω με πόνο μεν αλλά ευχάριστο πόνο,ιδρώτα,αναπνοές,εξωθήσεις και κλάμμα μωρουδιακό που θα τα αναιρέσει όλα..

διαβάζωντας την εμπειρία σου φοβάμαι οτι θα αισθάνομαι κι εγω έτσι...

στο εξωτερικό πάντως βρε κορίτσια αυτούς τους περιορισμούς περί φυσιολογικού μετά απο καισαρική δεν τους έχουν εδω γιατί η Ιατρική Ακαδημία το έχει ως "νόμο";

[Fourka]

ΔΕΝ είχαμε όλες την ίδια εμπειρια.

 

Oύτε είναι όλοι οι γιατροί ευθυνόφοβοι χασάπηδες

(αν και απο ότι διαβάζω, οι περισσότεροι είναι απαράδεκτοι!)

 

 

 

*tingerbell* κορίτσι μου δάκρυσα όταν διάβαζα το ποστ σου, ευτυχώς το μωράκι σου θα την ξεχάσει την ταλαιπωρία του και θα είστε συνεχώς αγκαλίτσα!

Κοίτα κι εσύ να αποβάλλεις όσο μπορείς την άσχημη εμπειρία, να επικεντρωθείς στις επιτυχίες σας (ο θηλασμός είναι το καλύτερο δώρο), να αλλάξεις γιατρό και να είστε (όλη η οικογένεια) γεροί!

[stella261011]

πραγματικα λυπαμαι παρα πολυ που ειχες τοσο ασχημη εμπειρια στην πιο ομορφη στιγμη της ζωης σου,τη γεννηση του πρωτου σου παιδιου .εχω θυμωσει παρα πολυ μετον γιατρο σου!!!δεν ΠΑΙΖΟΥΝ ετσι με τις επιτοκες,θα επρεπε να ειχε κανει κατι καλυτερο νομιζω αν και στην περιπτωση που αναφερεις δεν ξερω ποσο εφικτο θα ηταν,εστω να σου φερθει πιο ανθρωπινα.μ εκανες κ εκλαψα και δεν στο κρυβω πως ενιωσα ασχημα που εγω ειχα μια υπεροχη αναμνηση απο την πρωτη μου εμπειρια και καθε γυναικα θα επρεπε να εχει μια αναλογη.βεβαια το ζητουμενο ειναι οτι ο χρονος πισω δεν γυριζει,να χαιρεσαι που εισαι υγιης και εσυ και το αγγελουδι σου και κοιτα μπροστα,σε λιγο καιρο θα θυμασαι μονο τα ομορφα και θα "ξεχασεις " τα ασχημα που περασες.σου ευχομαι ολοψυχα η δευτερη γεννα σου να ειναι οπως την εχεις φανταστει .

[depy302]

Γλυκιά μου να χαίρεσαι το παιδάκι σου!!!! Να είναι πάντα γερό και ευτυχισμένο!!! Τα όσα πέρασες μου προκάλεσαν δάκρυα ασταμάτητα!!!! Σου εύχομαι να το ξεπεράσεις και να διώξεις το θυμό και τον πόνο που νιώθεις για όλα αυτά που σου συνέβησαν ώστε να ηρεμήσει η ψυχούλα σου. Επίσης μόλις το πήρα απόφαση οτι τη μέρα της γεννας μου (πρώτα ο Θεός το Φλεβάρη ) θα γίνω η μεγαλύτερη σκύλα ever!!!!! Εγω που φοβαμαι να ρωτήσω ή να μιλήσω εκείνη τη μέρα θα κάνω και θα πω ό,τι μπορώ για να γλιτώσω τουλάχιστον αυτό το χείριστο φέρσιμο από αναισθησιολόγους και λοιπούς που μας βλέπουν σαν ενα κομματι κρεας χωρις καμια ευαισθησία!!! ΤΑ ΖΩΑ!!!!! Πόσο συγχύζομαι με κάτι τέτοια δεν λέγεται....

Αντε σιγά -σιγά ξέχνα τα όλα και μην τους χαρίζεις ουτε άλλο ένα λεπτό στενοχώριας.... Ο,τι έγινε έγινε και δεν αλλάζει. Η ευτυχία είναι δίπλα σου!! Δωσε ενα φιλάκι στο μικρούλι σου και χαμογέλα!!!

[evhgiorgos]

Καλημερα κι απο μενα!Ειλικρινα εχω ανατριχιασει με οσα περασες.Τα ματια μου ειναι ακομη γεματα δακρυα,δεν βλέπω και πολυ καλα την οθονη του υπολογιστη ομως γλυκεια μου θελω να σου πω ΝΑ ΤΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ.ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΣΟΥ.ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΓΕΡΟ ΚΑΙ ΚΑΛΟΤΥΧΟ!!Απλα να ευχαριστεις τον Θεουλη που σας προστατευσε και τους δυο γιατι πολυ φοβαμαι πως επεσες σε πολυ λαθος χερια βρε κοριτσι μου!Κι εγω μπηκα με προγραμματισμενο ραντεβου λογω επιπλοκων που εθεταν σε κινδυνο την δικη μου υγεια και οχι του παιδιου.Αυτο σημαινει πως δεν ειχα καθολου συσπασεις,ουτε διαστολη.Ημουν 38 εβδομαδων.Ενα θα σου πω:γεννησα το αγγελουδακι μου φυσιολογικα!!Βεβαια μου πηρε 14ωρες αλλα με την ανεκτιμητη βοηθεια του γιατρου και φυσικα της μαιας μου τα καταφερα!Φυσικα το μαιευτηριο ηταν ιδιωτικο και ο γιατρος ηταν αποφασισμενος να προσπαθησουμε για φυσιολογικο τοκετο εφοσον δεν κινδυνευαμε ουτε εγω ουτε το μωρο!Αυτο με την διαστολη που δεν ερχεται το εζησα πολυ καλα!Ομως με λιγη υπομονη και ΜΕ ΗΡΕΜΙΑ πανω απο ολα ερχεται!!!!Καταθετω την εμπειρια μου για να δωσω κουραγιο σε μελλουσες μανουλες και σε σενα τινκερ αφου στο επομενο παιδακι σου θα γεννησεις φυσιολογικα αφου πρωτα διαλεξεις πολυ πολυ προσεκτικα εναν γιατρο που δεν θα βιαζεται να κανει καισαρικη για να τελειωνει!Α κι εμενα το μωρακι μου ηταν μεγαλο για την λεκανη μου αλλα μια χαρα βγηκε!Εννοειται πως σκιστηκα πολυυυυυυυυ αλλα χαλαλι της!!!!Ολα περνανε και τα ξεχνας κι αυτο που μενει;Η ΑΝΕΙΠΩΤΗ ΕΥΤΥΧΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΤΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΣΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!Και παλι να σου ζησει καλη μου και αστα ολα πισω σου και απολαυσε την ζωη σου με τον αγγελο σου!!!!!!!!!

[maria_t]

Διάβασα την ιστορία σου και σοκαρίστικα...

 

Πραγματικά αν και δεν έχω έρθει ακριβώς στην ίδια θέση καταλαβαίνω τον πόνο σου, την αδικία που νιώθεις και το βιασμό που υπέστεις σε αυτά που επιθυμούσες για τη ξεχωριστή αυτή στιγμή... Θεωρώ απαράδεκτο το σύστημα αυτό που δεν διδάσκει στους γιατρούς μας ότι προπαντώς έχουν να κάνουν με ανθρώπους και όχι με άψυχα, άβουλα όντα!!!

 

Στην Αγγλία που γέννησα τη κορούλα μου οι γιατροί και οι μαίες ήταν καταρχήν ευγενικοί. Σεβόντουσαν τα αισθήματά σου και έδιναν το δικαίωμα της επιλογής μετά από πλήρη ενημέρωση...

 

Η εντύπωσή μου είναι ότι ο γιατρός σου λειτούργησε τελείως εμπορικά για να τελειώνει με την περίπτωσή σου για διάφορους λόγους προφανώς άσχετους με την υγεία τη δική σου και του παιδιού σου!!! Και δυστυχώς δεν είναι ο μόνος...

 

Μόνο επειδή η έγκυος έχει συσπάσεις δεν σημαίνει ότι γεννάει κι όλας. Στην Αγγλία μας έκαναν σεμινάρια για την εξέληξη του τοκετού και μας τόνιζαν ότι ο τοκετός ξεκκινάει από διαστολή 4εκ. Ιδίως στις πρωτότοκες είναι συχνό να έχουν συσπάσεις και πόνους πιθανόν και για μέρες μέχρι να εξελιχθεί πλήρως η εξάλειψη του τραχήλου και να φτάσει η διαστολή στα 4εκ. Θεωρώ βιασμό της φύσης να προσπαθείς να επιταχύνεις τα πράγματα με αυτό τον τρόπο, που πολύ συχνά φένει μπελάδες, ιδίως μάλιστα όταν η ίδια η γυναίκα δεν το θέλει!

 

Κατ'εμέ καλά έκανες και μοιράστηκες την εμπειρία σου, ίσως όμως πρέπει να μας πεις ποιος είναι ο συγκεκριμένος γιατρός...

 

Παρόλ' αυτά πιστεύω πως όσο και να τα σκαλίζεις δικαίωση δύσκολα να βρεις... Μην αφήνεις αυτή η πικρή εμπειρεία που ένιωσες να αμαυρώσει το θαύμα που έχεις στην αγκαλιά σου. Πάρε δύναμη ψυχική από αυτό και συνέχισε. Συνέχισε όμως έχοντας πάρει ένα μάθημα για το πώς πρέπει να διεκδικούμε το δικαίωμα στην ευγένεια, την ανρθωπιά, τις επιλογές και τις επιθυμίες μας...

 

ΥΓ. Παρόμοιες καταστάσεις μπορείς να αντιμετωπίσεις σε νοσοκομεία αν ποτέ χρειαστει (που το απεύχομαι) νοσηλεία το μωράκι σου ή κάποιος δικός σου.

 

ΥΥΓ. Αλήθεια τί βάρος είχε το μωράκι σου όταν γεννήθηκε;