Aναγκάστηκα να δώσω για πρώτη φορά φρεσκο γάλα!Τι κάνω τώρα;

[evi155]

κατια81, μην ανησυχείς, μπορεις νομίζω και με τις συμβουλές των κοριτσιών εδώ μέσα να κρατήσεις κάποια γέυματα θηλασμού για αρκετό καιρό ακόμα. Είναι θαυμάσιο που ήδη κατάφερες και θηλάζεις τόσο καιρό!

H κόρη μου, για να καταλάβεις, παράλληλα θηλάζει και πίνει φρέσκο γάλα εδώ και πάνω από ενάμισυ χρόνο!. Κι εγώ δεν τρελλαίνομαι στην ιδέα του φρέσκου γάλατος, το εισάγαμε όταν έπρεπε να αρχίσω να δουλεύω (12 μηνων). Για τους πρώτους δύο μήνες δεν το ηθελε αλλά μετά η μικρή το λάτρεψε σχεδόν όσο και το μητρικό, το οποίο σταδιακά και σιγά - σιγά μειώνει. Τους τελευταίους 5 μήνες παγιώσαμε τον ένα και μόνο θηλασμό τη μέρα, λίγο πριν κοιμηθεί, και σπάνια δεύτερο.

 

Όσο για τους μη-υποστηρικτικούς συγγενείς έχω να προτείνω το εξής:

Δεχόμουν πιέσεις από την οικογένειά μου, μέχρι που η μητέρα μου είδε ένα ντοκυμαντέρ στην τηλεόραση για το μητρικό θηλασμό και από τότε είναι φανατική υπέρμαχος (εμένα δε με πιστευε, έπρεπε να το πει ...η τηλεόραση) και το λέει παντού! Μήπως υπάρχει πουθενά αυτή η ταινιούλα να τη δειξεις στους ανθρώπους που σε πιέζουν να το κόψεις; Έχουν μεγάλη δύναμη τα media!

[evi155]

Παρούσα!!!!:mrgreen:

 

Λοιπόν περνάμε μία από τα ίδια!!!! Η μικρή μου παντού μα παντού κλαίει κ οχι μόνο κλαίει, σπαράζει, ουρλιάζει κλπ αν διαβάσεις σε άλλα θέματα θα βρεις τους προβληματισμούς μου....έχω καταντησει να φοβάμαι να βγαίνω έξω μόνη μου με το παιδί..τι να κάνουμε το πήρα απόφαση πλέον!!! Βγαίνω πάντα με κάποιον άλλο κ όσο κρατήσει!! Φυσικά κ την θηλάζω όπου κ να πάμε για να νιώθει μεγαλύτερη ασφάλεια κ πολλές φορές με αυτό τον τρόπο παρατίνεται κάπως η έξοδος...

 

Ασε κι εγώ τα έχω παίξει κ στεναχωριέμαι πάρα πολύ γιάυτή την συμπεριφορά αλλά είμαι της άποψης οτί εγώ θα την βγάζω ΚΑΘΕ μέρα τουλάχιστον μία φορά κ πού θα πάει θα συνηθίσει!!! Το να την κρατάς μέσα μεγαλύτερο κακό γίνεται...

 

Κορίτσια υπομονή!katerinoula νομίζω το αντιμετωπίζεις θετικά, καταλαβαίνω πως θέλει δύναμη. Οι 20 μήνες είναι δύσκολη ηλικία, εμείς την περάσαμε στις περσινές διακοπές, που απλά ούρλιαζε ασταμάτητα και δεν ήθελε τίποτα, ούτε θάλασσα, ούτε άμμο και ήτανε κρεμασμένη από το στήθος μου! Περάσαμε καλοκαίρι κόλαση. Θα περάσει αυτή η φάση γύρω στα δύο, θα δείτε

Μagia_Μelissa, πόσο καιρό προσπαθείς με το ξένο γάλα; αν έχουν περάσει πάνω από δύο μήνες μήπως να της δώσεις άλλα γαλακτοκομικά ή κάποιες τροφές ισοδύναμης αξιας (γάλα σόγιας-αμυγδάλου) αντί για γάλα;

[Magia_melissa]

Καταρχήν ευχαριστώ πολύ για το χρόνο και τον κόπο να μου δώσεις τέτοια αναλυτική απάντηση στην κατάστασή σου.

 

Mάγια, δεν νομίζω ότι έχει σχέση ο θηλασμός με το γεγονός ότι η μικρή για κάποιον λόγο δεν αισθάνεται καλά έξω (έξω από αυτά που έχει συνηθίσει θα έλεγα).

 

Ίσως δεν εκφράστηκα σωστά, και εγώ δεν πιστεύω πως ο θηλασμός ευθύνεται. Τουναντίον, από όσα έχω διαβάσει, ο θηλασμός βοηθά τα παιδιά να έχουν αυτοπεποίθηση και να είναι περισσότερο κοινωνικά. Εξάλλου, η κόρη μου αισθάνεται περίφημα στους παιδότοπους, στα πάρκα και στη θάλασσα... (Είναι τα μόνα σημεία που δεν γκρινιάζει ποτέ.)

 

 

Εφόσον της προσφέρεις και στήθος έξω (δοκίμασε να το κάνεις άμεσα την επόμενη φορά, μην το καθυστερείς, με τα πρώτα σημάδια γκρίνιας, πρόσφερε κατευθείαν στήθος, όπου κι αν είσαστε, εμένα ο θηλασμός ήταν το καλύτερό μου όπλο έξω, ό,τι και να την ενοχλούσε το ξεχνούσε αμέσως με το στήθος,

 

Μα αν τη θηλάσω στις 20:00 που έχουμε πάει στο μάρκετ και ωρύεται, δεν έχω γάλα για το βράδυ, και αν θα έχω θα είναι ελάχιστο...

 

 

παλουκωνόμασταν στο τραπέζι και θηλάζαμε, ευχαριστήθηκα εστιατόριο και αραλίκι με τη μικρή να θηλάζει!

 

Ειδικά σε εστιατόρια το δοκίμασα, δεν πιάνει σε εμάς. Θα θηλάσει και θα σκάσει στο κλάμα για να φύγουμε. Εννοείται δεν μπαίνει καρότσι, δεν κάθεται σε καρεκλί φαγητού. Μόνο αν ο ένας από τους δύο συζύγους τρώει και ο άλλος την περπατάει στο δρόμο βόλτα πλέον. (Θυμάμαι, όταν ήταν 2,5 μηνών και πήγαμε για φαγητό ένα μεσημέρι. Αξέχαστο και αυτό! Θήλαζε μια χαρά και μετά έκλαιγε, κάποιος την κρατούσε αγκαλιά για να τρώει ο άλλος..)

 

 

 

 

Νομίζω πως όταν ένα μωρό δεν είναι από δικού του του έξω (αν και γι' αυτό είμαι της άποψης ότι όπως το μάθεις και θα το αναλύσω σε λίγο), δεν θα είναι είτε θηλάζει είτε πίνει από μπουκάλι.

 

Από δύο μηνών γυρίζαμε στα σούπερ μάρκετ, τη λαϊκή και τα παιχνιδάδικα, έχοντάς την στο καρεκλί αυτοκινήτου-αυγό. Θυμάμαι, από τότε ήταν όλο γκρίνια. Ούτε στο τζάμπο βρε παιδί μου, που συνήθως τα παιδάκια χαζεύουν, αυτή κλαίει.

 

 

Ίσως γι' αυτό το λόγο πιστεύω ότι τα μωρά που δεν δέχονται εύκολα το έξω και τις αλλαγές, έχουν συνηθίσει έτσι γιατί κατά κάποιον τρόπο δεν τους δόθηκε ευκαιρία να μάθουν αλλιώς. Τους πρώτους μήνες ο αποκλειστικός θηλασμός μπορεί να είναι παγίδα και να σε οδηγήσει σ' αυτό, καθώς τα περισσότερα μωρά που θηλάζουν αποκλειστικά θηλάζουν όλη τη μέρα, οπότε στη μαμά φαίνεται γολγοθάς να βγαίνει και έξω. Και καθιερώνεται μια ρουτίνα που μετά είναι δύσκολο να σπάσει, καθώς το μωρό μαθαίνει έτσι και μετά αντιδρά.

 

Εξαρχής, δεν κολλούσα πουθενά, είχα όλη τη διάθεση, όλο τον εξοπλισμό, μπλούζες θηλασμού, την έχω θηλάσει παντού, γενικώς προσπαθούσαμε κάθε μέρα να πηγαίνουμε κάπου με το μπαμπά μας. Δεν τη μάθαμε "μέσα". Μόνο τους 2 πρώτους μήνες ήμασταν εντός, λόγω σαραντισμού και χειμώνα.

 

 

Ίσως να υπάρχουν και μωρά που ό,τι και να κάνεις δεν... Δεν ξέρω, την άποψή μου λέω βάση της εμπειρίας μου.

 

Κάπου εκεί νομίζω είναι η δική μας κατηγορία... Έχουμε προσπαθήσει πολύ αλλά μέχρι στιγμής αντιμετωπίζουμε αυτή τη δυσκολία.

 

 

Πάντως, μη συνδέεις τον θηλασμό με το αν συνεργάζεται το παιδί στις αλλαγές κλπ.

 

Απλά η πραγματικότητα που βιώνω με ρίχνει πολύ ψυχολογικά, (επειδή τραβάει σε μάκρος, ενώ περίμενα να είχαμε κάποια βελτίωση ως τώρα, έστω μικρή) με αποτέλεσμα να αισθάνομαι «δυσφορία» το τελευταίο διάστημα.

 

 

Και μην πανικοβάλλεσαι αν αποφασίζεις να κάνεις κάτι μαζί με το παιδί και αντιδρά, έκλαιγε λοιπόν στη λαϊκή, ε, και; Το πήρες και γυρίσατε σπίτι εφόσον έκρινες ότι δεν άντεχε να καθίσει παραπάνω. Την επόμενη φορά θα είναι καλύτερα, κάνει μικρά βήματα, μη συνδιάζεις τις εξόδους με δουλειές αρχικά για να είσαι ευέλικτη. Παρ' τη και πηγαίνετε μόνο μια βόλτα στο τετράγωνο, καθίστε σε ένα πάρκο για όσο θέλει και γυρίζοντας μπείτε σ' ένα ψιλικατζήδικο και ψωνίστε λίγα πραγματάκια, πέντε λεπτά για να συνηθίζει. Είναι λογικό να μην μπορείς τώρα να κάνεις τις δουλειές σου όπως θέλεις, θέλετε και οι δύο το χρόνο σας! Με το πρώτο παιδί είχα πελαγώσει και στενοχωριόμουν που άρχιζα μια δουλειά μέσα στο σπίτι και ξύπναγε και δεν μπορούσα να την ολοκληρώσω! Τώρα έχω συνηθίσει τόσο πολύ στη συμπεριφορά των μωρών αλλά με τον τρόπο μου προσαρμόζονται κι αυτά πιο εύκολα, που πλέον λίγα πράγματα με αγχώνουν. Τώρα, η καλύτερη παρέα για έξοδο είναι η κόρη μου, καθόμαστε μαζί σε καφετέρια και πραγματικά το απολαμβάνω (με τα άλλα παιδιά δεν το τολμούσα σε τόσο μικρές ηλικίες, φοβόμουν κι εγώ ότι δεν θα καθίσουν κλπ.)

 

Έχεις απόλυτο δίκαιο όπως τα γράφεις. Αυτό είναι ένα καλό σενάριο για να έχω στο νου μου καλή μου Sofuka. Και δόξα το Θεό, μπορεί να έχω ελαττώματα αλλά τουλάχιστο φημίζομαι για την υπομονή μου.

 

 

Όμως καμιά φορά με ορισμένα παιδιά χρειάζεται να γίνει κι αυτό που λέει η Αμαρέττο, δηλαδή αν βλέπεις ότι το παιδί παρόλα όσα δοκιμάζεις δεν θέλει κάτι, απλά περιμένεις να έρθει η κατάλληλη στιγμή γι' αυτό. Αρκεί να μην ξεχνάς να δοκιμάζεις κάθε τόσο μήπως είναι έτοιμο!

 

Ειλικρινά, σας ευχαριστώ πολύ Amarretoκαι Sofuka. Είστε τόσο έμπειρες και αυτό φαίνεται. Προς το παρόν αυτό που συνεχίζω να κάνω είναι υπομονή, ενώ ελπίζω να με βοηθήσει και η γιόγκα, που είχα αφήσει για 2 χρόνια αλλά εδώ και 2 εβδομάδες επανήλθα στο τμήμα και ελπίζω να χαλαρώσω.

 

 

Sofuka και πάλι τις ευχές μου για έναν υπέροχο τοκετό και ένα γερό νινί!

 

 

Υ.Γ.

2 άτομα από το ευρύτερό μου περιβάλλον, μου πρότειναν να δει το παιδί παιδοψυχολόγος, μήπως υπάρχει κάτι που το ενοχλεί… Να το τολμήσω?

[amaretto]

Υ.Γ.

2 άτομα από το ευρύτερό μου περιβάλλον, μου πρότειναν να δει το παιδί παιδοψυχολόγος, μήπως υπάρχει κάτι που το ενοχλεί… Να το τολμήσω?

 

Για μένα προσωπικά, ίσχυε ότι το παιδί είχε άποψη, αφού μάλιστα σε ορισμένα μέρη δεν έκλαιγε (αλλά στα πεθερικά στάνταρ έκλαιγε, κάτι μας λέει αυτό!). Σίγουρα κάτι το ενοχλεί, ίσως τα πολλά ερεθίσματα. Δεν νομίζω ότι συνηθίζουν επειδή το θέλουμε εμείς, απλά κάποια στιγμή ωριμάζει το νευρικό τους σύστημα και βελτιώνεται η κατάσταση. Πιο πολύ θα υποστήριζα την επίσκεψη μιας μαμάς στον ειδικό, για να μπορεί εκείνη να συζητήσει/κατανοήσει την ανωριμότητα του παιδιού και να βοηθηθεί η ίδια, παρά την επίσκεψη για το ίδιο το παιδί. Τα τόσο απαιτητικά παιδιά είναι γρίφος για τους τρίτους αλλά δεν νομίζω ότι οι μαμάδες πιστεύουν αλήθεια μέσα τους ότι κάτι πάει στραβά.

[sofuka]

Για μένα προσωπικά, ίσχυε ότι το παιδί είχε άποψη, αφού μάλιστα σε ορισμένα μέρη δεν έκλαιγε (αλλά στα πεθερικά στάνταρ έκλαιγε, κάτι μας λέει αυτό!). Σίγουρα κάτι το ενοχλεί, ίσως τα πολλά ερεθίσματα. Δεν νομίζω ότι συνηθίζουν επειδή το θέλουμε εμείς, απλά κάποια στιγμή ωριμάζει το νευρικό τους σύστημα και βελτιώνεται η κατάσταση. Πιο πολύ θα υποστήριζα την επίσκεψη μιας μαμάς στον ειδικό, για να μπορεί εκείνη να συζητήσει/κατανοήσει την ανωριμότητα του παιδιού και να βοηθηθεί η ίδια, παρά την επίσκεψη για το ίδιο το παιδί. Τα τόσο απαιτητικά παιδιά είναι γρίφος για τους τρίτους αλλά δεν νομίζω ότι οι μαμάδες πιστεύουν αλήθεια μέσα τους ότι κάτι πάει στραβά.

 

 

Συμφωνώ απόλυτα μ' αυτή την απάντηση!

Επίσης, πιστεύω ότι κάποια παιδιά τα πρώτα χρόνια είναι απόλυτα κολλημένα με τη μαμά και αυτό είναι απαραίτητο για τα παιδιά αυτά και μετά αυτό ακριβώς είναι που τους δίνει τη δύναμη να ανεξαρτητοποιηθούν απίστευτα πολύ, χωρίς πισωγυρίσματα. Είναι θέμα παιδιού και ζευγαριού μαμάς-παιδιού. Εμένα η κόρη μου ακόμα δεν μπορεί να διανοηθεί ότι θα πάω κάπου χωρίς να την πάρω μαζί μου, δέχεται μόνο το πρωί που πάει παιδικό εδώ και 2 χρόνια, έχει γίνει ρουτίνα αυτό. Όμως πλέον είναι τρομερά ανεξάρτητη.

 

Το σενάριο 2 γονείς στο εστιατρόριο να τρώνε με βάρδιες είναι το πιο συνηθισμένο με παιδιά αυτής της ηλικίας. Το έζησα σε όλο του το μεγαλείο με τους 2 πρώτους γιους μου, έτσι κάναμε, με βάρδιες, ο ένας να κυνηγάει τα 2 μωρά (είχανε διαφορά 20 μήνες μεταξύ τους) και ο άλλος να τρώει στα γρήγορα! Και φυσικά γκρινιάζανε και οι δύο. Θυμάμαι κάτι διακοπές στην Κρήτη που βλέπαμε ξένους γονείς, τουρίστες να κάθονται ήσυχα ήσυχα με τα μωρά τους και να τρώνε και ζηλεύαμε απίστευτα και ψάχναμε πού κάναμε εμείς λάθος... Τελικά πουθενά δεν κάναμε λάθος! Έτσι είναι πολλά παιδιά σ' αυτές τις ηλικίες, ίσως τα περισσότερα! Για την κόρη μου που κάθεται στα εστιατόρια και για καφέ ήρεμα, ξέχασα να αναφέρω ότι δεν βοήθησε μόνο ο θηλασμός, αλλά το ότι βλέπει πλέον τα μεγαλύτερα αδέλφια της να κάθονται μαζί μας (ε, ναι, μετά από μια ηλικία υπάρχει φως στο τούνελ, όλα γίνονται!:lol:), και θεωρεί ότι έτσι κάθονται τα παιδιά, δεν της πέρασε ποτέ απ' το μυαλό να σηκωθεί και να περιπλανηθεί και αν θέλει να το κάνει ρωτάει αν μπορεί. Το καλό είναι ότι τώρα έχει και συνοδεία, οπότε στέλνω τα αδέλφια της να την προσέχουν και πάλι κάθομαι!

 

Κορίτσα συγχωρήστε με για τα σεντόνια, αλλά δεν λέω να γεννήσω και κάπου πρέπει να εκτονωθώ κι εγώ!

[evi155]

Συμφωνώ απόλυτα μ' αυτή την απάντηση!

Επίσης, πιστεύω ότι κάποια παιδιά τα πρώτα χρόνια είναι απόλυτα κολλημένα με τη μαμά και αυτό είναι απαραίτητο για τα παιδιά αυτά και μετά αυτό ακριβώς είναι που τους δίνει τη δύναμη να ανεξαρτητοποιηθούν απίστευτα πολύ, χωρίς πισωγυρίσματα. Είναι θέμα παιδιού και ζευγαριού μαμάς-παιδιού. Εμένα η κόρη μου ακόμα δεν μπορεί να διανοηθεί ότι θα πάω κάπου χωρίς να την πάρω μαζί μου, δέχεται μόνο το πρωί που πάει παιδικό εδώ και 2 χρόνια, έχει γίνει ρουτίνα αυτό. Όμως πλέον είναι τρομερά ανεξάρτητη.

 

Το σενάριο 2 γονείς στο εστιατρόριο να τρώνε με βάρδιες είναι το πιο συνηθισμένο με παιδιά αυτής της ηλικίας. Το έζησα σε όλο του το μεγαλείο με τους 2 πρώτους γιους μου, έτσι κάναμε, με βάρδιες, ο ένας να κυνηγάει τα 2 μωρά (είχανε διαφορά 20 μήνες μεταξύ τους) και ο άλλος να τρώει στα γρήγορα! Και φυσικά γκρινιάζανε και οι δύο. Θυμάμαι κάτι διακοπές στην Κρήτη που βλέπαμε ξένους γονείς, τουρίστες να κάθονται ήσυχα ήσυχα με τα μωρά τους και να τρώνε και ζηλεύαμε απίστευτα και ψάχναμε πού κάναμε εμείς λάθος... Τελικά πουθενά δεν κάναμε λάθος! Έτσι είναι πολλά παιδιά σ' αυτές τις ηλικίες, ίσως τα περισσότερα! Για την κόρη μου που κάθεται στα εστιατόρια και για καφέ ήρεμα, ξέχασα να αναφέρω ότι δεν βοήθησε μόνο ο θηλασμός, αλλά το ότι βλέπει πλέον τα μεγαλύτερα αδέλφια της να κάθονται μαζί μας (ε, ναι, μετά από μια ηλικία υπάρχει φως στο τούνελ, όλα γίνονται!:lol:), και θεωρεί ότι έτσι κάθονται τα παιδιά, δεν της πέρασε ποτέ απ' το μυαλό να σηκωθεί και να περιπλανηθεί και αν θέλει να το κάνει ρωτάει αν μπορεί. Το καλό είναι ότι τώρα έχει και συνοδεία, οπότε στέλνω τα αδέλφια της να την προσέχουν και πάλι κάθομαι!

 

Κορίτσα συγχωρήστε με για τα σεντόνια, αλλά δεν λέω να γεννήσω και κάπου πρέπει να εκτονωθώ κι εγώ!

 

 

Συμφωνώ κι εγώ απόλυτα για το θέμα με τα πολλά ερεθίσματα. Ακριβώς το ίδιο πρόβλημα είχαμε κι εμείς. Σκέφτομαι αν κάνω δεύτερο παιδί να μην το εκθέτω σε τόσα ερεθισματα, δεν ξέρω πάλι, είναι και στο παιδί. Όσο για το τρίτο που κάθεται, έχω ακούσει και την αντίθετη εμπειρία από τρίτεκνη μητέρα, οπότε ίσως να ειναι και θέμα χαρακτήρα παιδιού.

 

Άντε με το καλό sofuka!!!

[aglaia]

Είμαι βέβαιη πως χειρίζεσαι πολύ καλύτερα την κατάσταση με τα 4 -προσεχώς 5- ζουζούνια σου σε σχέση με εμένα που έχω να κάνω με ένα!

 

 

Ήμουν έτοιμη να σου γράψω ότι το πρόβλημα είναι πως έχεις μόνο ένα, γι αυτό νιώθεις εγκλωβισμένη. Όταν έχεις περισσότερο είναι αναγκασμένη για χάρη των μεγαλύτερων να επεγκλωβιστείς.

 

 

Το επιχειρήσαμε στη 1 Οκτωβρίου, τρελό κέφι... Με το που μπήκαμε στο κέντρο άρχισε τα κλάματα, δεν εγκληματίστηκε καθόλου, ευτυχώς για λίγο βρήκε παρηγοριά στο ρύζι από τα πιάτα μας και στη ντοματοσαλάτα. Αμέσως μετά, που ξεκίνησε η ορχήστρα, δε σου λέω τίποτα, έσκασε στο κλάμα, κοιτούσε πανικόβλητη γύρω γύρω και έπεφτε μια στην αγκαλιά του ενός, μια στου άλλου... τα μαζέψαμε και φύγαμε άρων-άρων. Μαγική νύχτα!

 

Αν δεν βγαίνετε συχνά με το μωρό, είναι αναμενόμενη αυτή του η αντίδραση. Αν όμως βγαίνατε πιο συχνά θα τα θεωρούσε όλα οικεία, σχεδόν δεδομένα.

 

Αυτά και πολλά άλλα με κάνουν να επιθυμώ να αποθηλάσω, επειδή ζω μέσα στο άγχος. Για αυτό ζήλεψα την Κάτια81 που η μικρή της ήπιε μονομιάς το γάλα εμπορίου. Θα μου πεις, αυτό είναι το "φάρμακο"?

Πιστεύεις ότι με τον αποθηλασμό θα αλλάξει η συμπεριφορά του μωρού;

 

Παρουσιάζεις τον αποθηλασμό σαν πανάκεια, ή το θηλασμό σαν τη ρίζα του κακού. Παρόλο που γράφεις και αυτό:

 

Φαντάζομαι πως ούτε και αυτό θα λειτουργούσε στο δικό μου παιδί.

 

Δεν ευθύνεται ο θηλασμός για τις αντιδράσεις του παιδιού και γι' αυτό ο αποθηλασμός δεν θα σας προσφέρει κάποια λύση.

[ravT]

Δεν τα διάβασα όλα αλλά magia melissa συγνώμη αλλά η συμπεριφορά του παιδιού από που προκύπτει πως έχει σχέση με τον θηλασμό? Δεν θήλασα πάνω από 10 μέρες και έχω παιδί πολύ δύσκολο... Το ότι δεν επιθυμεί να κάθεται στο τραπέζι ή το καρότσι ή με τη γιαγιά, δεν έχει καμία σχέση με το ότι θηλάζει.

Το θέμα είναι δικό σου. Κουράστηκες οπότε αν θεωρείς ότι φταίει ο θηλασμός απλά δεν έχεις αποφασίσει ακόμα να πεις στον εαυτό σου το συμπέρασμα αυτό

[amaretto]

Συμφωνώ κι εγώ απόλυτα για το θέμα με τα πολλά ερεθίσματα. Ακριβώς το ίδιο πρόβλημα είχαμε κι εμείς. Σκέφτομαι αν κάνω δεύτερο παιδί να μην το εκθέτω σε τόσα ερεθισματα, δεν ξέρω πάλι, είναι και στο παιδί. Όσο για το τρίτο που κάθεται, έχω ακούσει και την αντίθετη εμπειρία από τρίτεκνη μητέρα, οπότε ίσως να ειναι και θέμα χαρακτήρα παιδιού.

 

Άντε με το καλό sofuka!!!

 

 

H δεύτερη σηκώνεται να φύγει μόνη της, σε λίγο θα τραβάει και τη μεγάλη

[Katerinoula23]

Για μένα προσωπικά, ίσχυε ότι το παιδί είχε άποψη, αφού μάλιστα σε ορισμένα μέρη δεν έκλαιγε (αλλά στα πεθερικά στάνταρ έκλαιγε, κάτι μας λέει αυτό!). Σίγουρα κάτι το ενοχλεί, ίσως τα πολλά ερεθίσματα. Δεν νομίζω ότι συνηθίζουν επειδή το θέλουμε εμείς, απλά κάποια στιγμή ωριμάζει το νευρικό τους σύστημα και βελτιώνεται η κατάσταση. Πιο πολύ θα υποστήριζα την επίσκεψη μιας μαμάς στον ειδικό, για να μπορεί εκείνη να συζητήσει/κατανοήσει την ανωριμότητα του παιδιού και να βοηθηθεί η ίδια, παρά την επίσκεψη για το ίδιο το παιδί. Τα τόσο απαιτητικά παιδιά είναι γρίφος για τους τρίτους αλλά δεν νομίζω ότι οι μαμάδες πιστεύουν αλήθεια μέσα τους ότι κάτι πάει στραβά.

 

Όταν έγραψα θα το συνηθίσει κοιτάτε πως το είπα...: απ΄οτι έχω καταλάβει απο την δική μου μικρή, έχει μεγάλο πρόβλημα όταν πηγαίνουμε σε ένα καινούργιο μέρος κ ιδιαίτερο πρόβλημα όταν το μέρος αυτό έχει πολύ κόσμο!! Δηλαδή όταν πάμε πχ στην γνωστή παιδική χαρα ή σε σπίτια γνωστών δεν έχουμε κανένα πρόβλημα όταν πάμε όμως σε άλλη παιδική χαρα ενδεχομένως κ να έχει πρόβλημα.... Δηλαδή όσο παει σε ένα μέρος το μαθαίνει καλύτερα κ προσαρμόζεται ευκολότερα..γίαυτο γράφω ότι συνηθίζει... Δεν επιδιώκω να φέρνω το παιδι μου σε μέρη που το κάνουν να νιώθει άβολα..

 

Εμένα η μικρούλα μου μέχρι 10 μηνών ήταν μια χαρα στις βόλτες κ παντού.. Τότε όμως κατάπιε σπόρο απο ένα φυτό κ της πήγε στον πνεύμονα.. Μπήκαμε για μια βδομάδα στο παίδων έκανε δυο επεμβάσεις για να το αφαιρέσουν.. Μετά για 2 μήνες δεν έπρεπε να βγούμε απο το σπιτι καθώς ήταν χειμώνας κ δεν έπρεπε να κολλήσει καμία λοιμωξη... Απο τότε ξεσυνηθισε το έξω κ σιγά σιγά τώρα επανέρχεται οπότε δικαιολογώ απόλυτα την συμπεριφορά της αν την συνδιασεις με τον ισχυρό χαρακτήρα

[pax]

Magia_melissa, μου φαίνεται ότι το παιδάκι σου είναι πολύ φυσιολογικό και απλά βαριέται μερικούς χώρους, και καλά κάνει. Όταν γράφεις ότι στη θάλασσα δεν είχε πρόβλημα, και στα τζάμπο και στο εστιατόριο εκνευρίζεται ... μάλλον είναι πολύ έξυπνη και διαισθάνεται ότι ο καταναλωτισμός και η οργανωμένη διασκέδαση δημιουργούν πίεση (δεν κάνω πλάκα). Εμείς τις παίρνουμε μαζί παντού τις μικρές, αλλά βλέπω ότι όσο μεγαλώνουν, τόσο περισσότερο χρειάζονται απλότητα και αυθορμητισμό στη διασκέδαση. Οπότε πικ νικ, βόλτες σε εξωτερικούς χώρους και εστιατόρια με αυλή ... και μακριά από εμπορικά κέντρα.

[Magia_melissa]

Amaretto, evi155, katerinoula23, sofuka, aglaia, ravT & pax, σας απαντώ σήμερα διότι περάσαμε αμφότερες μαμά και κόρη κρυωματάκι (ίωση κατά τον παιδίατρο)

κάποια στιγμή ωριμάζει το νευρικό τους σύστημα και βελτιώνεται η κατάσταση.

Έχεις δίκαιο amaretto, ίσως βιάζομαι λιγάκι.

Πιο πολύ θα υποστήριζα την επίσκεψη μιας μαμάς στον ειδικό, για να μπορεί εκείνη να συζητήσει/κατανοήσει την ανωριμότητα του παιδιού και να βοηθηθεί η ίδια, παρά την επίσκεψη για το ίδιο το παιδί. Τα τόσο απαιτητικά παιδιά είναι γρίφος για τους τρίτους αλλά δεν νομίζω ότι οι μαμάδες πιστεύουν αλήθεια μέσα τους ότι κάτι πάει στραβά.

Κι όμως, μέσα μου σκέφτομαι μήπως κάτι πάει "στραβά" με το παιδί... και για να σου το συνεχίσω, έχω ένα ένστικτο, μου έχει "μπει" στο νου ότι το παιδί "αντέδρασε" στην καισαρική. Ότι της έκανε κακό ο μη φυσιολογικός τρόπος γέννησης, στην 39 εβδομάδα. Αισθάνομαι ότι δεν ήταν η ώρα της (και προφανώς δεν ήταν....) και ότι έχει τραύματα από τη βίαιη, ξαφνική και παρά φύση έξοδο... (Εδώ εγώ δεν το ξεπέρασα ακόμη, με τρώει....)

Μagia_Μelissa, πόσο καιρό προσπαθείς με το ξένο γάλα; αν έχουν περάσει πάνω από δύο μήνες μήπως να της δώσεις άλλα γαλακτοκομικά ή κάποιες τροφές ισοδύναμης αξιας (γάλα σόγιας-αμυγδάλου) αντί για γάλα;

Το θέμα evi155 είναι ότι δεν το πίνει σκέτο το γάλα, σε ποτήρι, για βραδυνό. Στο πρωϊνό της, μετά το θηλασμό μας, της δίνω ένα πιάτο με δημητριακά ολικής και 120 ml αγελαδινό γάλα και το τρώει κανονικά, με το κουτάλι.

Το βράδυ πιέζομαι, που αναγκάζομαι να μαγειρεύω κάθε, μα κάθε βράδυ τραχανά ή αστράκια, ή κους κους, για να φάει και μετά να θηλάσει και να κοιμηθεί.

Παρούσα!!!!

Λοιπόν περνάμε μία από τα ίδια!!!! Η μικρή μου παντού μα παντού κλαίει κ οχι μόνο κλαίει, σπαράζει, ουρλιάζει κλπ αν διαβάσεις σε άλλα θέματα θα βρεις τους προβληματισμούς μου....έχω καταντησει να φοβάμαι να βγαίνω έξω μόνη μου με το παιδί..τι να κάνουμε το πήρα απόφαση πλέον!!! Βγαίνω πάντα με κάποιον άλλο κ όσο κρατήσει!! Φυσικά κ την θηλάζω όπου κ να πάμε για να νιώθει μεγαλύτερη ασφάλεια κ πολλές φορές με αυτό τον τρόπο παρατίνεται κάπως η έξοδος...

Katerinoula, να φανταστείς, εγώ έφτασα σε σημείο να προβληματίζομαι μήπως το παιδί μου έχει πρόβλημα και κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου... Εύχομαι να μεγαλώσει και να στρώσει. Υπομονή λοιπόν!

Επίσης, πιστεύω ότι κάποια παιδιά τα πρώτα χρόνια είναι απόλυτα κολλημένα με τη μαμά και αυτό είναι απαραίτητο για τα παιδιά αυτά και μετά αυτό ακριβώς είναι που τους δίνει τη δύναμη να ανεξαρτητοποιηθούν απίστευτα πολύ, χωρίς πισωγυρίσματα.

Στη δική μου περίπτωση ισχύει το αντίθετο. Η μικρή είναι δεμένη σε σημείο που δεν περιγράφεται με λόγια με τον πατέρα της. Το σύμπλεγμα της Ηλέκτρας σε όλο του το μεγαλείο... Τη Δευτέρα πήγα στη διατροφολόγο μου και την άφησα για 2 ώρες στη μητέρα μου. Όταν πήγαμε να την πάρουμε, με προσπέρασε και έπεσε στην αγκαλιά του. Εμένα, ούτε που με κοίταξε. Κυριολεκτικά, δεν υπάρχω όταν είναι εκείνος στο σπίτι. Η μικρή με θέλει μόνο για να ικανοποιήσει την επιθυμία της για θηλασμό.

Να σας πω και κάτι που ίσως σας κάνει εντύπωση? Δεν με κοιτάει ποτέ την ώρα του θηλασμού. Δεν έχω νιώσει ποτέ αυτό που γράφετε οι υπόλοιπες μαμάδες, που σας κοιτάνε με γλύκα τα μωράκια σας. Εμένα κοιτάει αλλού κι αλλού όταν θηλάζει. Συνήθως κοιτάει στο στήθος. Αλλά στα μάτια δε με κοιτάει ποτέ. Το έχω επιδιώξει, της μιλάω κάποιες φορές, αλλά τζίφος... Ίσως να έχει φταίξει ότι από μικρή τη θήλαζα και έβλεπα τηλεόραση στην κραβατοκάμαρα, δεν αφωσιονόμουν...

Πιστεύεις ότι με τον αποθηλασμό θα αλλάξει η συμπεριφορά του μωρού;

Το αποκλείω aglaia μου.

Παρουσιάζεις τον αποθηλασμό σαν πανάκεια, ή το θηλασμό σαν τη ρίζα του κακού.

"ρίζα του κακού" τον θεωρεί ο σύζυγος, παρόλο που στην αρχή ήταν υποστηρικτικός πολύ.

Δεν ευθύνεται ο θηλασμός για τις αντιδράσεις του παιδιού και γι' αυτό ο αποθηλασμός δεν θα σας προσφέρει κάποια λύση.

Είμαι βέβαιη πως δεν ευθύνεται ο θηλασμός. Πίστεψέ με Aglaia. Οι καταστάσεις και το στρες με έχουν καταβάλει και έρχονται στιγμές που θυμώνω και θέλω να αποθηλάσω. Και αυτό συνήθως συμβαίνει τις νύχτες... Διότι το μεσημέρι που ξαπλώνω μαζί της στο κρεβάτι για να την κοιμήσω στο στήθος, αισθάνομαι τόσο μα τόσό όμορφα που κλείνει τα ματάκια της επάνω μου... Και τότε παίρνω κουράγιο!

Δεν τα διάβασα όλα αλλά magia melissa συγνώμη αλλά η συμπεριφορά του παιδιού από που προκύπτει πως έχει σχέση με τον θηλασμό? Το θέμα είναι δικό σου. Κουράστηκες οπότε αν θεωρείς ότι φταίει ο θηλασμός απλά δεν έχεις αποφασίσει ακόμα να πεις στον εαυτό σου το συμπέρασμα αυτό

ravT, το έγραψα και παραπάνω, πριν λίγες ημέρες, δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση πως ευθύνεται ο θηλασμός! Απλά, είναι πολλές φορές που η κούραση, η κλεισούρα, το άγχος και το στρες με οδηγούν σε σκέψεις αποθηλασμού και προσπαθούσα να της δώσω φρέσκο γάλα πριν τον ύπνο...

Όταν γράφεις ότι στη θάλασσα δεν είχε πρόβλημα, και στα τζάμπο και στο εστιατόριο εκνευρίζεται ... μάλλον είναι πολύ έξυπνη και διαισθάνεται ότι ο καταναλωτισμός και η οργανωμένη διασκέδαση δημιουργούν πίεση (δεν κάνω πλάκα).

Pax, το έχω σκεφτεί, ενστικτωδώς, το πιστεύεις? Το έχω σκεφτεί! Χαίρομαι που το ακούω και από κάποιον! (Για την ακρίβεια, έχω σκεφτεί ότι ίσως έχει ανεπτυγμένη αντίληψη και διαισθάνεται την αρνητική ενέργεια που εκπέμπουν αυτοί οι χώροι.)

[evi155]

Amaretto, evi155, katerinoula23, sofuka, aglaia, ravT & pax, σας απαντώ σήμερα διότι περάσαμε αμφότερες μαμά και κόρη κρυωματάκι (ίωση κατά τον παιδίατρο)

 

 

 

 

 

Το θέμα evi155 είναι ότι δεν το πίνει σκέτο το γάλα, σε ποτήρι, για βραδυνό. Στο πρωϊνό της, μετά το θηλασμό μας, της δίνω ένα πιάτο με δημητριακά ολικής και 120 ml αγελαδινό γάλα και το τρώει κανονικά, με το κουτάλι.

Το βράδυ πιέζομαι, που αναγκάζομαι να μαγειρεύω κάθε, μα κάθε βράδυ τραχανά ή αστράκια, ή κους κους, για να φάει και μετά να θηλάσει και να κοιμηθεί.

 

 

 

 

Έτσι αρχίσαμε κι εμείς, με γάλα με κορν-φλέηκς και με το κουταλάκι πολύ λίγο στην αρχή, και μετά με εκπαιδευτικό ποτηράκι. Μάλλον θέλει δουλειά ακόμα το θέμα.

Όσο για τη συμπεριφορά και το θέμα της καισαρικής, έχουν γίνει έρευνες που να στηρίζουν κάτι τέτοιο; γιατί το ένστικτό μας μερικές φορές μας μπλέκει. Μάλλον οι πιο πρόσφατες εμπειρίες ασθένειας και καθήλωσης στο σπίτι ειναι που επηρέασαν την κατάσταση. Ηρεμία και υπομονή λοιπόν.

 

Όσο για το θέμα του ειδικού, νομίζω πως ίσως ένας καλός παιδοψυχολόγος να βοηθήσει. Θα ακούσει και όλο το ιστορικό και θα σας ρωτήσει και θα σας επισημάνει πράγματα που ίσως δεν έχετε σκεφτεί. Έχω ακούσει μια περίπτωση φίλων που είχαν θέματα συμπεριφοράς με το δίχρονο λοριτσάκι τους, που ο παιδοψυχολόγος μετά από συζήτηση έδωσε στους γονείς κάποιες απλές οδηγίες, και είδαν να βελτιώνεται πολύ η κατάσταση.

[amaretto]

Μάγια, αυτό που λες για τη βλεμματική επαφή το είχαμε κι εμείς σαν "πρόβλημα" με την μεγάλη μου, σε σημείο που σκεφτόμασταν χειρότερα πραγματα. Κι εγώ πίστευα ότι την είχαμε ζορίσει άδικα, μιας και βγήκε στις 38 με πρόκληση. Όμως σταδιακά, γύρω στο χρόνο, άλλαξε η ανταπόκριση της και εκδηλωνόταν περισσότερο. Τώρα το ερμηνεύω ότι ήθελε "την ησυχία της" και ακόμη και τα βλέμματα μπορούσαν να την αναστατώσουν. Αφού της τραγουδούσα και σταματούσε να θηλάζει και κοίταζε το στόμα μου. Πάντως, εγώ που δεν έβλεπα τηλεόραση και "αφοσιωνόμουν" δεν είχα σπουδαία ανταπόκριση παρά περιστασιακά.

Η μικρή μου κόρη, από την άλλη, με πρόκληση στις 39, αλλά χωρίς επισκληρίδιο, άρα πιο φυσιολογική διαδικασία, εξ αρχής μοιάζει "δεμένη", κοιτάζει μάτια κτλ αλλά νομίζω είναι και στο παιδί. Πάντως, το κόλλημα με το μπαμπά το έχουν και οι δυο

Όμως η μικρή ήταν αρκετά νευρική από την αρχή, με αποτέλεσμα να πάμε για 2 συνεδρίες σε οστεοπαθητικό, μετά τις οποίες ηρέμησε πάρα πολύ. Ενώ η μεγάλη ήταν και είναι γενικά ήρεμο παιδί. Γι'αυτό λέω ότι είναι και στο παιδί, το πώς αντιμετωπίζει καθένα τις ίδιες συνθήκες.

[dearcatherine]

Η μικρή βγήκε λίγες ώρες μετά την ΠΗΤ μου με φυσιολογικό τοκετό με επισκληρίδιο. Αυτό με το βλέμμα το έχουμε και εμείς όπως λέει η amaretto για την μεγάλη της κόρη. Αν της μιλήσω σταματάει τον θηλασμό. Σπάνια με κοιτάει στα μάτια (μόνο αν κάνω καμιά γκριμάτσα όποτε γελάει με τη θηλή στο στόμα. Τώρα τελευταία μάλιστα θέλει να μου τραβάει τα τσουλούφια από τα μαλλιά μου και το απαιτεί κιόλας αλλιώς δεν θηλάζει (πριν τράβαγε τα δικά της μαλλιά)

 

'Όποτε θεωρώ και εγώ ότι θέλει την ησυχία της. Της κουμπάρας μου που βγήκε με πρόκληση όταν θηλάζει είναι πιο ερωτιάρης με το στήθος και την μαμά. Νομίζω είναι στο παιδί.

 

Και εμένα είναι κολλημένη με τον μπαμπά όπως κοιτάζει εκείνον δεν έχει κοιτάξει εμένα. Είναι αλλιώς δεν μπορώ να το εξηγήσω. Μπορώ όμως να το καταλάβω γιατί και εγώ σαν κόρη αγαπάω πολύ την μαμά μου αλλά με τον πατέρα μου υπάρχει έρωτας...

[Magia_melissa]

Όσο για τη συμπεριφορά και το θέμα της καισαρικής, έχουν γίνει έρευνες που να στηρίζουν κάτι τέτοιο; γιατί το ένστικτό μας μερικές φορές μας μπλέκει.

 

Evi155 δεν ξέρω αν το ένστικτό μου με οδηγεί σε λάθος σκέψεις, αλλά σου παραθέτω (ως ένα παράδειγμα) για τις ανησυχίες μου την παρακάτω ιστοσελίδα :

 

http://www.eheart.com/cesarean/emerson.html

[evi155]

Evi155 δεν ξέρω αν το ένστικτό μου με οδηγεί σε λάθος σκέψεις, αλλά σου παραθέτω (ως ένα παράδειγμα) για τις ανησυχίες μου την παρακάτω ιστοσελίδα :

 

http://www.eheart.com/cesarean/emerson.html

 

ωχ, δεν ήξερα ότι υπάρχουν έρευνες για επιπτώσεις σε μεγαλύτερη ηλικία, μόνο ότι υπάρχουν θεωρίες.

[Magia_melissa]

ωχ, δεν ήξερα ότι υπάρχουν έρευνες για επιπτώσεις σε μεγαλύτερη ηλικία, μόνο ότι υπάρχουν θεωρίες.

 

 

Αχ κοριτσάκι μου, γιατί, νομίζεις εγώ το ήξερα? Απλά "διαισθανόμουν" και προσπαθούσα να βρω δίκαιο... με αποτέλεσμα όλοι να μου βάζαν ταμπέλες του τύπου "υπερβολική", "φαντασιόπληκτη" κλπ ...

 

Δεν εφησυχάζομαι, είναι στη φύση μου να ψάχνομαι και να τα αποτελέσματα, ιδού... Και από το ψάξε-ψάξε, χάνω τον ύπνο μου... (Βαρύ το τραύμα της καισαρικής, ειδικά όταν αισθάνεσαι ότι κάποιος-κάποιοι δεν προσπάθησαν να σε βοηθήσουν να το αποφύγεις. Λένε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, να δω πότε επιτέλους θα βγει αυτό από μέσα μου )

 

Τέλως πάντων, έχω βγει εντελώς εκτός αρχικού θέματος.. Ζητώ συγνώμη.

[pax]

Πάντως κι οι δικές μου που γεννήθηκαν χωρίς καμμιά παρέμβαση και δεν χωρίστηκαν ούτε στιγμή από μένα μετά τη γέννα, σπάνια με κοιτάζουν στα μάτια όταν θηλάζουν. Η μεγάλη μου είναι πολύ εκδηλωτική και στις χαρές και στις λύπες της, σε σημείο που πολλές φορές γίναμε νούμερο με τις φωνές τις και ο κάθε καλοθελητής πετούσε τις εξυπνάδες του. Η μικρή είναι πολύ πιο χαμηλών τόνων, αλλά έχει τους τρόπους της να δείξει τη δυσαρέσκειά της.

Νομίζω ότι είναι στο παιδί, απλά όταν κάτι μας βαραίνει (καισαρική, δύσκολη γέννα, αδυναμία θηλασμού, ένταση με το σύζυγο, πολύωρη απουσία κτλ.), αποδίδουμε εκεί κάθε πρόβλημα ή "πρόβλημα" στη συμπεριφορά των παιδιών.

Καλή συνέχεια!

[evi155]

Νομίζω ότι είναι στο παιδί, απλά όταν κάτι μας βαραίνει (καισαρική, δύσκολη γέννα, αδυναμία θηλασμού, ένταση με το σύζυγο, πολύωρη απουσία κτλ.), αποδίδουμε εκεί κάθε πρόβλημα ή "πρόβλημα" στη συμπεριφορά των παιδιών.

Καλή συνέχεια!

 

Συμφωνώ μαζί σου! Γενικά οι γονείς ζούμε με ένα μεγάλο ποσοστό ενοχής και αμφιβολίας, ότι δεν προσπαθήσαμε αρκετά για κάτι και τώρα προσπαθούμε να επανορθώσουμε κλπ. Magia_melissa, έγραψες ότι θύμωσες πολύ επειδή θεωρείς ότι θα μπορούσε να αποφευχθεί η καισαρική. Μήπως νοιώθεις ότι δεν προσπάθησες αρκετά; Αν ήταν απόλυτα αναπόφευκτη η καισαρική θα το έψαχνες τόσο πολύ με το θέμα των επιπτώσεων από την καισαρική; Προσωπικά διάβασα χτες προσεχτικά το Link που έβαλες και, αν και μπορεί να έχει ένα μέρος αλήθειας, νομίζω πως ειναι κάπως υπερβολικό. Άσε που με βάση τα ποστ εδώ Όσο αφορά δε το θέμα "θρησκευτικότητα" (spirituality) και το πόσο επηρεάζει η καισαρική στην ανάπτυξή της το βρίσκω κάπως περίεργο!

[pax]

Συμφωνώ μαζί σου! Γενικά οι γονείς ζούμε με ένα μεγάλο ποσοστό ενοχής και αμφιβολίας, ότι δεν προσπαθήσαμε αρκετά για κάτι και τώρα προσπαθούμε να επανορθώσουμε κλπ.

 

Οι μαμάδες για την ακρίβεια