Συμπεριφορα

[sofia_g]

Καλημέρα, είμαι νέα στο forum και δεν ξέρω και πολλά...έχω ένα αγοράκι 32 μηνών (λίγο πριν κλείσουμε τα 3) Είναι γενικά καλό παιδάκι, αρκετά εύστροφος και αρκετά ζωηρός...Αυτές τις μέρες έχει κάτι ξεσπάσματα συμπεριφοράς...αν κάτι τον ενοχλήσει (κάτι που θέλει και δεν το παίρνει, ή αν δεν έχει κοιμηθεί πολύ καλά...) αρχίσει και κλαίει, ωρύεται, χτυπιέται, τρελαίνεται...μας χτυπάει έντονα, μας πετάει πράγματα, λέει θέλω να σε χτυπήσω μαμά - κάτσε να σε χτυπήσω...χτυπιέται μόνος του στο σώμα του και τέτοια τρελά...παλιότερα είχαμε και αυτό με το να μας δαγκώνει...αλλά το έχει κόψει...η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ αγχωμένη και κλαίω συνέχεια γιατί νομίζω ότι κάτι κάνω λάθος (που σίγουρα κάνω..) και κάτι έχει το παιδάκι μου...είμαι αρκετά ζορισμένη..διαβάζω συνέχεια στο internet και σε forum όπως εδώ και παίρνω κουράγιο...ευχαριστώ προκαταβολικά!

[γιαννα!]

Ίσως. Το παιδάκι σου παίρνει μια κρίση. Όλα θα στρωσουν παλι. Μήπως πιέζεται απο κάτι ψυχολογικά? Στο λέω αυτό γιατί αν δεις πριν λίγους μηνες λίγο ακριβως πιο πανω έγραφα εγώ για το δικο μου παιδάκι. Τώρα έχει ηρεμισει αρκετά μπορω να πω! Μάλλον είχε πάθει σοκ το παιδι με τον ερχομό νέου μωρού στο σπίτι. Τώρα αρχίζει το συνηθιζει μπορω να πω. Μάλλον καταπιεζόταν απο τον όλη αλλαγή στο σπίτι.και ΜΡ την ομιλία παει πολύ καλυτερα,αρχίζει λέει κουβεντουλες.και μιλάει κ μόνος του και λέει κάτι ακαταλαβιστικα τελειος η παιρνει το κινητό κ μιλάει αλλά δεν καταλαβαίνεις τι λέει απλα λέει διάφορα,είναι μια πρόοδος κ αυτή έτσι?????

[honeybunny]

Ο γιος μου ειναι ενα μηνα μικροτερος απο το δικο σου,καιωαυτα που λες ειναι σαν να τον περιγραφεις.Ο δικος μου παντα ηταν ζωηρο παιδι αν και οταν ειμαστε μαζι ειναι αγγελουδι,οποτε δεν μου φαινονται περιεργα το οτι μου λεει θελω να σε χτυπησω ή κατσε μαμα να σε ρουφηξω με τη σκουπα.Το καλο ειναι οτι οταν του λεω θα ρουφηξεις την μανουλα,και τη μαμα θα χεις μετα μου απανταει οτι απλα παιζουμε,οτι ειναι στα ψεματα.Οποτε ειναι μια φαση της αναπτυξης τους οπως και οι διαρκης ερωτησεις τους ολη μερα.Εσυ να του μιλας και να του εξηγεις συνεχεια πλεον ειναι αρκετα μεγαλα για να καταλαβουν αρκετα.

[elenimom2014]

Καλή Χρονιά Μανούλες! Αυτή την στιγμή είχα έναν έντονο καυγά με το γιο μου που είναι 26 μηνών! Γενικά είναι ζωηρό παιδάκι, δεν κάνει αταξίες κλπ. Εδώ και μερικές μέρες όμως, με έχει τρελάνει γιατί κάνει επικίνδυνα πράγματα όπως π.χ. το τελευταίο πετάει τη μπάλα στην τηλεόραση ή την κοπανάει με οτι κρατάει..:evil: Δεν ξέρω πώς να τον μαλώσω, γιατί πάντα γελάει και με θυμώνει περισσότερο!!!! Από λόγια δεν παίρνει και δεν θέλω να τον χτυπήσω :( Καμμία συμβουλή???

[kine]

Καλησπέρα,

 

έχεις διαπιστώσει πότε έχει αυτή τη συμπεριφορά; Το κάνει δηλαδή κάθε φορά που ανοίγει η τηλεόταση; Το κάνει και με κλειστή την οθόνη; Εχει να κάνει αυτή η συμπεριφορά με την τηλεόραση αυτή καθε αυτή ή είναι μονάχα τρόπος για να σας τραβήξει την προσοχή. Υπάρχει κάποιο αίτημα του παιδιού πίσω από αυτή την συμπεριφορά; Τι έχεις διαπιστώσει; (Οι ερωτήσεις είναι περισσότερο τροφή για σκέψη και προβληματισμό κι όχι κατ' ανάγκην για να μου απαντήσεις).

 

Πέρα από αυτά όμως, πρέπει να βρεις μια στάση απέναντι του, ώστε να πειθαρχίσει. Να αντιληφθεί

1ον ότι η συμπεριφορά αυτή δεν είναι αποδεκτή

2ον ότι αν έχει κάποια ανάγκη, πρέπει να την επικοινωνήσει διαλεκτικά.

Δοκίμασε μια συμπεριφορά πχ. αυστηρό βλέμμα, αποστασιοποίηση (μην αρχίσεις να φωνάζεις ή να κάνεις χειρονομίες). Πρέπει να καταλάβει ότι ακόμη κι όταν θα σε εκνευρίσει και θα σε βγάλει από τα ρούχα σου, ΕΣΥ έχεις τον έλεγχο και ορίζεις τους κανόνες του σπιτιού.

 

Πολλές φορές, σε αυτή την ηλικία, τα παιδιά έχουν την τάση να ελέγχουν, να τεστάρουν, τις αντιδράσεις των γονιών τους. Δοκιμάζουν τα όρια τους κι ενίοτε παίζουν με αυτά. Οπότε μπορεί να είναι μια τέτοια "δοκιμασία" ή να έχει κάποια ανάγκη που δεν έχει βρει τρόπο να την εκφράσει και χρησιμοποιεί αυτό τον τρόπο, ώστε να σε προκαλέσει να τον προσέξεις.

[koukoutsaki]

Καλή Χρονιά Μανούλες! Αυτή την στιγμή είχα έναν έντονο καυγά με το γιο μου που είναι 26 μηνών! Γενικά είναι ζωηρό παιδάκι, δεν κάνει αταξίες κλπ. Εδώ και μερικές μέρες όμως, με έχει τρελάνει γιατί κάνει επικίνδυνα πράγματα όπως π.χ. το τελευταίο πετάει τη μπάλα στην τηλεόραση ή την κοπανάει με οτι κρατάει..:evil: Δεν ξέρω πώς να τον μαλώσω, γιατί πάντα γελάει και με θυμώνει περισσότερο!!!! Από λόγια δεν παίρνει και δεν θέλω να τον χτυπήσω :( Καμμία συμβουλή???

 

Προφανώς και περνάει τη φάση του.

Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να τον βοηθήσεις να βγάλει την ενέργεια του αλλιώς. Και υπάρχουν άπειροι τρόποι ακόμη και μέσα στο σπίτι, όρεξη να έχετε με τον άντρα σου να παίζεται

 

Γελάει μωρέ το μικρούλη τι θέλεις να κάνει;

Είναι ξεκάθαρο ότι το βρήκε παιχνίδι για να σε τσιγκλισει και να σου τραβήξει την προσοχή!

 

 

Ούτε φωνές χρειάζονται, ούτε να το χτυπήσεις εννοείται, απλά μη πέφτεις με τα μούτρα τη στιγμή που το κάνει!

Τον προκαλείς να το ξανά κάνει γιατί βλέπει αντίδραση όταν γίνεται η πράξη, οπότε κάθε φορά που θα βαριέται ή θα θέλει να σου τραβήξει την προσοχή τσουπ θα σακατευει την τηλεόραση.

 

Μίλα του ήρεμα κάποια στιγμή που κάνετε κάτι άσχετο, άπλωσε μαρκαδόρους και χαρτιά στο τραπέζι και ζωγράφισε μαζί του, εκεί κάνε κουβεντούλα μαζί του, δείξτε του πως να προσέχει τους μαρκαδόρους, τις ζωγραφιές του και γενικά πως αλλά και γιατί πρέπει να προσέχει τα πράγματα του αλλά και τα πράγματα στο σπίτι.

 

Δεν είναι ανάγκη να ζωγραφίσεις μόνο, παίξτε με τα παιχνίδια του, ή κάνε σόου την ώρα που κάνετε μπάνιο ή φτιάξτε μαζί ένα νόστιμο απογευματινό, εσύ ξέρεις τι ευχαριστιεται το παιδάκι σου και με τι θα έρθεις "κοντά" του.

Και εκεί που είστε ήρεμοι και περνάτε καλά άνοιξε φιλική κουβεντούλα για την τηλεόραση. Πες του ότι είναι επικίνδυνο να το κάνει αυτό γιατί αν πέσει η τηλεόραση μπορεί να χτυπήσει και να πονάει πολύ, ότι μπορεί να μη χτυπήσει αλλά αν χαλάσει η τηλεόραση θα ατεναχωρησουμε το μπαμπά γιατί από εκεί βλέπει ειδήσεις που του αρέσουν, και δεν είναι ωραίο να μας χαλάνε τα πράγματα που μας αρέσουν. Και πρότεινε του και δωστου ιδέες για σούπερ δραστηριοτητες ώστε να τις κάνει όταν τον πιάνει "μουρλα" με την τηλεόραση...δηλαδή κάθε φορά που θα έχει όρεξη να πειράξει την τηλεόραση αντί να κάνει αυτό να κάνει κάτι άλλο και σκέψου αυτό το κάτι άλλο να είναι κάτι που εξίσου θα τον ενθουσιάσει το ίδιο με την τηλεόραση και θα είναι λιγότερο επικίνδυνο.

[BabyCute]

Καλή Χρονιά Μανούλες! Αυτή την στιγμή είχα έναν έντονο καυγά με το γιο μου που είναι 26 μηνών! Γενικά είναι ζωηρό παιδάκι, δεν κάνει αταξίες κλπ. Εδώ και μερικές μέρες όμως, με έχει τρελάνει γιατί κάνει επικίνδυνα πράγματα όπως π.χ. το τελευταίο πετάει τη μπάλα στην τηλεόραση ή την κοπανάει με οτι κρατάει..:evil: Δεν ξέρω πώς να τον μαλώσω, γιατί πάντα γελάει και με θυμώνει περισσότερο!!!! Από λόγια δεν παίρνει και δεν θέλω να τον χτυπήσω :( Καμμία συμβουλή???

Καλα τι εννοείς είχες 'καυγα' με το δυχρονο; Και έντονο μάλιστα; Δηλαδη τι εγινε;

[Picolo]

Καλησπέρα,

 

θελω τα φώτα σας γιατί πραγματικά έχω αρχίσει και τρελαίνομαι με ένα θέμα στη συμπεριφορά της μικρής μου. Καταρχάς ας τα πάρουμε από την αρχή. Η κόρη μου ειναι 3 ετών και περιμένουμε το δεύτερο παιδί μας σε λίγους μήνες. Γενικά είμαι αυστηρή μαμά εκεί που πρέπει (όταν δλδ δω οτι ξεφεύγει μια κατάσταση). Είμαι όλη μέρα μαζί της τρώμε, γελάμε, πάμε βόλτες αλλά κάνουμε και τις σκανδαλιές μας. Όλα σε φυσιολογικά πλαίσια. Γενικά ειναι ένα αντιδραστικό παιδί όταν της φωνάξεις για κάτι που έχει κάνει ή της πας κόντρα όταν θες να την πειθαρχησεις και αυτο που "πιάνει" συνήθως ειναι όταν της εξηγείς με το καλό και τη μαλώνεις με το γάντι. Τα έχω δοκιμάσει λιγο πολύ όλα αλλά στο τέλος πάλι θα κάνει τα δικά της. Σας τα παραθέτω όλα αυτά μήπως και εγώ βρω μια λογική εξήγηση σε αυτο που με προβληματίζει κυρίως. Το θέμα ειναι οτι στο σπίτι συνήθως με ακούει και τις περισσότερες φορές ειναι κολλημένη πάνω μου. Όταν λοιπόν θα βγούμε έξω εκεί αρχίζουν τα παρατράγουδα. Θα σας αναφέρω ένα περιστατικό που μου συνεβει πριν λίγες μέρες. Είχαμε πάει με την κόρη μου σε ένα αρκετά μεγάλο κατάστημα με βρεφικά/παιδικά είδη για να ρωτήσουμε μήπως είχαν βρει τυχαία κάτι παιδικά γυαλάκια της μικρής μου που είχε στα χεράκια της λίγες μέρες πριν όταν είχαμε ξαναεπισκεφθει στο συγκεκριμένο κατάστημα. Με το που μπαίνω στην είσοδο του καταστήματος με την κόρη μου ακριβώς μπροστά ειναι η εξυπηρέτηση πελατών. Η μικρή ήταν δίπλα μου και περιμέναμε για λιγο να μας εξυπηρετήσουν. Μόλις λοιπόν γυρνάω δεύτερολεπτα το κεφάλι μου να μιλήσω στην υπεύθυνη κοπέλα η μικρή είχε εξαφανίστει από προσώπου γης. Ενημέρωσα αμέσως την κοπέλα και ειδοποίησε να κλείσουν οι πόρτες του καταστήματος (για να μη φύγει το παιδί) , μέχρι να την βρουν. Όπως καταλάβαινεται η καρδιά μου εκείνη την ώρα βγήκε από τη θέση της μέχρι να την βρουν (εύχομαι σε καμία μάνα να μη συμβεί αυτο). Ειναι απίστευτα γρήγορη και τρομερά ανεξάρτητη έξω. Ακόμα και με τον άντρα μου να είμαστε μαζί φεύγει συνέχεια από κοντά μας. Έχω απελπίστει πραγματικά. Να τονίσω οτι ζω σε μια χώρα με πολύ αυστηρούς νόμους όπου σε περίπτωση που χάσεις το παιδί σου κινδυνεύεις να στο πάρει η πρόνοια. Όπως καταλάβαινεται ούτε ανάλογη βοήθεια υπάρχει να την κρατήσει κάποιος όταν πρέπει να κάνω κάποια εξωτερική δουλειά και ο άντρας μου λείπει όλη μέρα στη δουλειά. Αναγκάζομαι να μένω κλεισμένη με ένα παιδί κυριολεκτικά στην πιο τρελή του φάση και ενέργεια προκειμένου να μη κινδύνεψω να την χάσω. Μπορείτε σας παρακαλώ να μου πείτε τι κάνω λάθος; σίγουρα κάποιο λάθος στη διαπαιδαγώγηση της θα υπάρχει. Ειναι της ηλικίας; Τι ειναι τελικά; βλέπω αλλά παιδάκια ποσό υπάκουα και πειθαρχημένα ειναι έξω και σκέφτομαι τι δεν κάνω καλά. 

[Mary1976]

Αμάν... το διάβασα και με φαντάστηκα στη θέση σου και φρίκαρα! Πως αντέδρασες εσύ μετά? Εγώ νομίζω ότι θα είχα πάθει υστερία και θα ούρλιαζα (και είμαι πολύ ήρεμη γενικά). Δεν ξέρω πώς να σε συμβουλέψω σχετικά και εγώ το ψάχνω ακόμα αυτό το κομμάτι. Είμαι πάρα πολύ αυστηρή με αυτό το θέμα δλδ ότι δεν πρέπει να φεύγει από κοντά μου όταν είμαστε μαζί, μόνο με χεράκι περνάμε το δρόμο, στο πεζοδρόμιο δεν τρέχουμε και απομακρυνόμαστε κτλ. Στο δρόμο και στα μαγαζιά τον πρήζω αλλά τί να κάνουμε από το να συμβεί κάτι κακό... Και φυσικά δεν παίρνω τα μάτια μου από πάνω του ούτε όταν μιλάω με άλλους. Και μένα τρέχει σα βολίδα και ξέρω ότι δεν θα προλάβω να τον φτάσω αν πχ βγει στο δρόμο. Επίσης είναι στη φάση που νομίζει ότι είναι πλέον μεγάλος και μπορεί να κάνει τα πάντα. Και μένα 3.5 είναι. Πιστεύω πάντως ότι σταδιακά θα αρχίσει να καταλαβαίνει τους κινδύνους. 

[ΑΡΓΚ]

Βγαίνετε κανονικά και όταν είστε σε επικίνδυνα μέρη, όπως δρόμοι ή μαγαζια με κόσμο, της κρατας συνεχως το χέρι. Δε γίνεται κάτι άλλο σε αυτή την ηλικία.

[belleblue]

εγώ θα σου πρότεινα να στραφείς σε ειδικό για να σε καθοδηγήσει στην οριοθέτηση..  Πολλές φορές αισθανόμαστε τύψεις να οριοθετήσουμε, ή να γίνουμε κακοί. 

Όταν όμως η συμπεριφορά μας η αρνητική είναι σωστά στοχευμένη, με θετική ενίσχυση, ακόμα και μια αυστηρή οριοθέτηση, θα πετύχει. Δηλαδή μπορούμε να γίνουμε "κακοί" σε εισαγωγικά, με σωστό τρόπο, για να πετύχει η οριοθέτηση. 

πχ, τράβηξες από "απροσεξία" το καλώδιο του Η/Υ και έπεσε κάτω, (και ας μη σπάσει) ή τον έκλεισες πατώντας κουμπι με κίνδυνο να χαλάσει- τις επόμενες ημέρες δεν θα έχει παιδικά 

ή  (παράδειγμα μικρό)

αν θέλεις χυμό, θα σου πάρω αλλά θα τον πιούμε μόλις βγούμε και τον πληρώσουμε (ασκηση υπομονής) -

αν θέλεις χυμό την επόμενη εβδομάδα, μην τον πάρεις να τον ανοίξεις τώρα. Αν τον ανοίξεις τώρα χωρίς να με ρωτήσεις, δυστυχώς την άλλη εβδομάδα δεν θα αγοράσουμε χυμό (και να γίνει έτσι).  

 

όταν είσαι έξω, πριν βγίς απο το αυτοκίνητο και κοιτώντας στα μάτια , δηλώνεις με αυστηρό και σοβαρότατο τόνο: 

"είμαστε ομάδα, θα μείνουμε μαζί. Αν  μείνουμε μαζί, και μείνεις μαζί μου, και δεν φύγεις, θα πάμε σε λίγο στην παιδική χαρά. Αν όμως φύγεις, δε μπορούμε να πάμε στην παιδική χαρά.   "   δεν θα βγείτε εάν δε σου κάνει "κόλλα το" και σε κοιτάει στα μάτια. 

Να ζητάς να σε κοιτάει στα μάτια όταν σου κάνει "κόλλα το".  Αυτό αισθάνομαι ότι κλείνει την συμφωνία - και δείχνει ότι είμαστε 100% συνειδητοί τι ακούσαμε και τι υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλο.! 

 

γενικά,..πρέπει μερικές φορές να δώσουμε στο παιδί να καταλάβει με τον τόνο μας ότι "ώς εδώ!" αλλά και να είμαστε σε θέση να το πράξουμε και να είμαστε συνεπείς. 

"Αν θέλεις να παίξεις με αυτό το παιχνίδι πρώτα μάζεψε το άλλο"

τέτοια απλά πράγματα οδηγούν το παιδί στο να ξέρει ότι υπάρχει μια ακολουθία, μια τάξη πραγμάτων. 

Αυτά τα εφαρμόζετε; 

Από εκεί ξεκινούν όλα, από το σεβασμό σε αυτή τη τάξη μέσα στο σπίτι μεταξύ σας, τότε θα πάει και στα έξω σε εξωτερικούς χώρους. 

 

Η κόρη μου  αν και δεν είχε θεμα με αυτα που λες,  αλλά σε άλλα... στο θέμα του "κατεβάσματος αντικειμένων" (να βγάλει ΟΛΑ τα μαξιλάρια από τα καλύμματά τους, ή τη θέση τους ή στη γρηγοράδα  (ανεβαινει καναπε πεφτει απο πισω και αντε πάλι απο την αρχή) έπρεπε να είμαι ΑΥΤΟΚΟΛΛΗΤΗ και να οριοθετώ σωματικά δηλαδη "τώρα είμαστε εδώ" περιτριγυρίζοντας με χέρια  να δείξω το όριο, του που επιτρέπεται να ανέβει  ή να σκαρφαλώσει.  Δηλαδή, μπορείς να σκαρφαλώσεις στα μαξιλάρια, στον χ καναπέ, αλλά όχι στο έπιπλο με τα συρτάρια επειδή θες να κατεβάσεις ένα παιχνίδι. Πρώτα πάντα να λές τι ΜΠΟΡΕΙ να κάνει.(θετική ενίσχυση).

 

Τώρα που είναι 4,5 δέχεται την οριοθέτηση χωρίς να είμαι σωματικά εκεί, πολύ καλά.  Όμως στα 3 έπρεπε να είμαι σωματικά από πάνω για να διασφαλίζω ότι αυτό που λέω, θα γίνει. 

Πολλοί κάνουν το λάθος και οριοθετούν (μιλούν και δίνουν οδηγίες) απο μακριά. 

Δεν πρόκειται να πετύχει. Πρέπει να είσαι δίπλα.

Για το τρέξιμο μακριά, στα 2 έτη της είχα πάρει το λουράκι, για τα ταξίδια ή σε λιμάνια σε επικίνδυνα σημεία, γιατί έκανε μια γρήγορη τράβαγε το  χέρι και έφευγε! 

 

Υπάρχουν τεχνικές που μπορέις να κάνεις που έχουν να κάνουν με αυτοσυγκέντρωση δηλαδή την συγκέντρωση στον εαυτό μας και στο τώρα, 

κάτι που τα παιδια που είναι τόσο αυθόρμητα δε μπορούν να κάνουν -εστιάζουν στα χίλια δυο ερεθισματα και ξεχνιούνται. 

Θέλουν βοήθεια στο να κρατούν ισορροπία στο "που βρίσκομαι, τι κάνω, με ποιόν είμαι". 

 

"Είμαστε ομάδα " έλεγα εγώ στη μικρή μου για να της εξηγήσω ότι δεν είναι μόνη της να τρέχει περα δώθε. Είμαστε ομάδα, και πρέπει να μπορούμε να είμαστε μαζί και να περνάμε καλά. Δεν περνάω καλά όταν σε κυνηγάω ή όταν φοβάμαι ότι θα σε πιάσει καμιά πόρτα ή δε βλέπω που είσαι. Ούτε εσύ όταν εγώ είμαι θυμωμένη με κάτι. 

 

Σιγά σιγά θα αρχίσει να το καταλαβαίνει. Αλλά χρειάζεται συνέπεια και αυστηρότητα από εσένα στο πλαίσιο της ομάδας, είναι σημαντικό να υπάρξει αυτό το όριο - και ας είναι δύσκολο σωματικά και για τους δυο και ας σημαινει οτι θα πρέπει 15 φορές, να κάνεις αυτο το πράγμα μέσα στην ημερα.

 .. κάποια παιδιά έχουν τέτοια δυναμική, ή και προδιάθεση για ψυχαναγκαστικές κινήσεις, που αν δεν το κάνεις εσύ (την οριοθέτηση) 

θα το κάνει κάποιος άλλος αργότερα  με κακό τρόπο  με κακές συνέπειες. 

Στη δική μου περίπτωση υπάρχει στο αίμα, στην οικογένεια συμπεριφορά ψυχαναγκαστική του στύλ "πρεπει να το κανω τώρα γιατι δε μπορώ αλλιώς" . 

Λείπει δηλαδή το φρένο που έχουν άλλοι άνθρωποι και άλλα παιδιά. Δες αν είναι και άλλοι στην οικογένεια έτσι. 

 

Δοκίμασε την γιόγκα - μαζί να κάνετε. ασκησεις αναπνοής.. αυτό θα δώσει ένα αισθημα το που ανήκει, το συναισθημα της δυάδας.. αυτό το συναίσθημα το αναπτύσσεις για να έχει το παιδί την ικανότητα να στρέψει την προσοχή του και πέρα από τον εαυτό του, στο περιβάλλον και τους κανόνες που περικλείουν αυτό, με ευχάριστο τρόπο.

 

Παράδειγμα άλλο, πηγαιντε σε αστυνομίες, πυροσβεστικές, να δείτε πως λειτουργούν, τι κάνουν. Εξήγησε τι κάνουν, όλα αυτά τα εργαλεία και τα εξωτερικά παρουσιαστικά εμπνέουν μια  αίσθηση "εξουσίας" που σε ένα παιδί ίσως το κάνουν να καταλάβει ότι πέραν από το δικό του μικρόκοσμο, 

υπάρχει ένα μεγάλο μεγάλο σύστημα που είναι πάνω από αυτό. Είναι και η αλήθεια. 

 

Ά, και να κάνεις συγκεκριμένα εξάσκηση στο θέμα της εξόδου όπως σου εγραψα πιο πάνω με θετική έκβαση. Αν μείνει μαζί σου χ ώρα στο χ κατάστημα, θα πάτε παιδική χαρά. Θα της το υπενθυμίζεις κάθε 3 λεπτά. "Αν μείνεις εδώ, θα πάμε παιδική χαρά" Αν δεν το καταφέρει, χωρίς φανφάρες ή τιμωρίες,  δεν θα πάτε και θα γυρίσετε πίσω. "θα γυρίσουμε πίσω, γιατί δεν μπορούσες να μείνεις μαζί μου και είναι επικίνδυνο, δε θα πάμε παιδική χαρά "  Δεν θα κάνεις πολλές συζητήσεις, ασε να κλαίει. θα της πεις  παρηγορώντας την, "αν θες αύριο να το ξαναδοκιμάσουμε και ίσως τα καταφέρεις, τι λες? " Θα είναι προγραμματισμένο έτσι, και το συμβαν αυτο θα ειναι το καλύτερο μάθημα. 

 

 

Επεξεργάστηκαν 15 Σεπτεμβρίου,2017 by belleblue

[Picolo]

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας. Belleblue θα δοκιμάσω να την πηγαίνω κάθε μέρα και από κάπου για εξάσκηση όπως μου πρότεινες το βρίσκω πολύ καλή ιδέα. Εύχομαι μόνο να πετύχει. Να τονίσω οτι στο σπίτι ειναι πειθαρχημένη σε οτι της πω κ ιδιαίτερα όταν σοβαρευτούμε το ύφος μου πχ στο να μαζέψει τα παιχνίδια της. Με ακούει. Το πρόβλημα ειναι όταν πηγαίνουμε σε μαγαζιά. Εκεί ξεχύνεται κυριολεκτικά ούτε χέρι θέλει ούτε καρότσι ούτε τίποτα. Όταν περνάμε τον δρόμο ή είμαστε σε κάποιο επικίνδυνο μερος που έχει αυτοκίνητα πάντα της απαιτώ χέρι και το δέχεται. Ακόμα και στις κούνιες με θέλει κοντά της να συμμετέχω στην τσουλήθρα κλπ. Το μοναδικό πρόβλημα ειναι στα μαγαζιά. Αυτο που με ανησυχεί περισσότερο ειναι όταν γεννηθεί το δεύτερο μου όπου εκεί θα αρχίσουνε τα όργανα (ζήλιες κλπ). Εύχομαι να πάνε όλα καλά γιατί είμαι σε πολύ δύσκολη κατάσταση με το θέμα αυτο. Όλα περνάνε από το χέρι μου και το μυαλό μου πολλές φορές από την κούραση θολώνει. 

Σας ευχαριστώ πολύ. Ελπίζω να έχω σύντομα θετικά νέα. 

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 45 λεπτά , Picolo είπε:

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας. Belleblue θα δοκιμάσω να την πηγαίνω κάθε μέρα και από κάπου για εξάσκηση όπως μου πρότεινες το βρίσκω πολύ καλή ιδέα. Εύχομαι μόνο να πετύχει. Να τονίσω οτι στο σπίτι ειναι πειθαρχημένη σε οτι της πω κ ιδιαίτερα όταν σοβαρευτούμε το ύφος μου πχ στο να μαζέψει τα παιχνίδια της. Με ακούει. Το πρόβλημα ειναι όταν πηγαίνουμε σε μαγαζιά. Εκεί ξεχύνεται κυριολεκτικά ούτε χέρι θέλει ούτε καρότσι ούτε τίποτα. Όταν περνάμε τον δρόμο ή είμαστε σε κάποιο επικίνδυνο μερος που έχει αυτοκίνητα πάντα της απαιτώ χέρι και το δέχεται. Ακόμα και στις κούνιες με θέλει κοντά της να συμμετέχω στην τσουλήθρα κλπ. Το μοναδικό πρόβλημα ειναι στα μαγαζιά. Αυτο που με ανησυχεί περισσότερο ειναι όταν γεννηθεί το δεύτερο μου όπου εκεί θα αρχίσουνε τα όργανα (ζήλιες κλπ). Εύχομαι να πάνε όλα καλά γιατί είμαι σε πολύ δύσκολη κατάσταση με το θέμα αυτο. Όλα περνάνε από το χέρι μου και το μυαλό μου πολλές φορές από την κούραση θολώνει. 

Σας ευχαριστώ πολύ. Ελπίζω να έχω σύντομα θετικά νέα. 

Οπως δεν θα την αφηνες μονη στο δρομο, μην την αφηνεις και στο μαγαζι . Η σου δίνει το χερι η της παίρνεις από αυτά τα λουριά που μπαίνουν σαν τσαντάκι στην πλάτη. 

[zaxaroulini]

On 9/15/2017 at 8:40 PM, ΑΡΓΚ said:

Οπως δεν θα την αφηνες μονη στο δρομο, μην την αφηνεις και στο μαγαζι . Η σου δίνει το χερι η της παίρνεις από αυτά τα λουριά που μπαίνουν σαν τσαντάκι στην πλάτη. 

 

Καλέ για όνομα του Θεού, για 3 χρονών παιδί μιλάμε, θα του βάλει λουρί?

Picolo, είναι μικρούλα ακόμη, υπάρχουν παιδιά που δεν ξεκολλάνε από το χεράκι της μαμάς υπάρχουν και άλλα πιο ζωηρούλια, αφού φεύγει από κοντά σου να έχεις πάντα το νου σου ώστε να μην διαφεύγει από την προσοχή σου, πάντα από το χεράκι και στο δρόμο και στα μαγαζιά!

[my1stbaby]

Η μικρή είναι πολύ δραστήρια, μιλαει πάρα πολύ ΟΛΗ μέρα χωρίς να σταματάει ούτε λεπτό (μόνο όταν κοιμάται ΧΑΧΑ) έχει γίνει όμως λιγο επιθετική, όταν της πας κόντρα σηκώνει συχνά χέρι όταν νευριάζει και με χτυπάει, και επίσης παρατηρώ αρκετές φορές ότι όταν της μιλάω και της λέω κάτι  , συνήθως τη πρώτη φορά δεν δίνει σημασία αλλά όταν φωνάξω ανταποκρίνεται. Επίσης σας τυχαίνει να λέει κάτι συνέχεια? εχτές ήμασταν στο αμάξι και έλεγε κίντερ αυγό , μπορεί να το είπε 100 φορές παρότι της εξήγησα ότι δεν έχουμε. Αυτό με αγχώνει λίγο. Έχετε κάτι παρόμοιο?

[xaroumenh mama]

9 ώρες πρίν, my1stbaby είπε:

Η μικρή είναι πολύ δραστήρια, μιλαει πάρα πολύ ΟΛΗ μέρα χωρίς να σταματάει ούτε λεπτό (μόνο όταν κοιμάται ΧΑΧΑ) έχει γίνει όμως λιγο επιθετική, όταν της πας κόντρα σηκώνει συχνά χέρι όταν νευριάζει και με χτυπάει, και επίσης παρατηρώ αρκετές φορές ότι όταν της μιλάω και της λέω κάτι  , συνήθως τη πρώτη φορά δεν δίνει σημασία αλλά όταν φωνάξω ανταποκρίνεται. Επίσης σας τυχαίνει να λέει κάτι συνέχεια? εχτές ήμασταν στο αμάξι και έλεγε κίντερ αυγό , μπορεί να το είπε 100 φορές παρότι της εξήγησα ότι δεν έχουμε. Αυτό με αγχώνει λίγο. Έχετε κάτι παρόμοιο?

Γενικά η συμπεριφορά της μικρής σου είναι αρκετά συνηθισμένη για παιδιά τέτοιας ηλικίας ..!!!δλδ γίνονται λίγο επιθετικά όταν θέλουν να γίνει το δικό τους .. επειδή είναι σε ηλικία που αποσπάται η προσοχή τους από πολλά πράγματα για να καταλάβουν ότι απευθύνεσαι σε εκείνα πρέπει να μιλήσεις λίγο ποιο δυνατά , κ όπως είναι φυσιολογικό να ρωτάνε αρκετές φορές τα ίδια πράγματα νιώθουν ασφάλεια ..!!!!

Αυτό που θέλω να ρωτήσω έχετε ελέγξει την ακοή της για να σιγουρευτείτε ότι ακούει ; Κ ο γιος μου που είναι περίπου ίδια ηλικία σε δύο μήνες κλείνει τα 4 ρωτάγε συνέχεια μα  συνέχεια τα ίδια πράγματα ακόμα κ να του είχαμε εξηγήσει, με ψάξιμο σε άλλα θέματα που είχα εντοπίσει βρήκαμε πως έχει θέμα με τη μνήμη του δλδ δε θυμάται η δεν έχει καταλάβει τι του λεμε όπως κ η επιθετικότητα που βγάζει ο γιος μου κάποιες φορές είναι λόγο άγχους κ επειδή δε μπορεί να ελέγξει τη δύναμη του δλδ όταν είναι στεναχωρημένος η έχει νεύρα με τσιμπάει όταν τον έχω αγκαλιά αλλά εκείνη την ώρα ο ίδιος δε το καταλαβαίνει ..!

[Mama_Anesti_]

Δεν ξέρω αν γράφω στο σωστό θεμα ελπίζω πως ναι!

 

Βλεπω αραιά και που μία επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά του μικρου μου που παρότι διάβασα σχετικα με το πώς αντιμετωπίζεται απ τους ειδικούς θα ήθελα και τις δικές σας γνωμες-εμπειριες γιατι έχω μπερδευτεί. 

 

Ο γιος μου σε ενα μηνα κλείνει τα τρία και μέχρι στιγμής δεν είχε ιδιαιτερες εκρήξεις θυμού, πιο πυκνα γύρω στα δύο που το ειχα λύσει προσπαθωντας να επικεντρωθούμε στο συναισθημα που τον κατακλυζε με ρυθμικές ανασες και έπιανε.

 Πλέον ομως όχι! Τώρα ξεκινά με μια αφορμη και κλαίει ή κάνει πως κλαίει μέχρι να γίνει το δικο του. Για παράδειγμα θέλει να κλείσει το ραδιόφωνο. Εξηγω πως δεν γίνεται γιατί θέλουμε να ακούσουμε τι λέει ο εκφωνητης αλλά μπορώ να το χαμηλωσω. Δεν το δέχεται επιμένει, κλαιει. Διάβασα πως δεν πρέπει να ενδιδουμε και να αδιάφορουμε. Το έκανα κι αυτό! Και μετα εκείνος μπορεί να πάει να κλείσει το ραδιόφωνο κι εγώ να κάνω πως δεν τον αντιληφθηκα. Τα κλάματα σταματούν μαχαιρι. 

Εχω προσπαθήσει να του εξηγήσω πως δεν χρειάζεται να κλαίει για να εισακουστεί. Εχω ενδώσει στο θελημα του, έχω προσπαθήσει να του αποσπασω την προσοχή με κάτι άλλο, έχω δοκιμάσει να είμαι αυστηρη και απόλυτη. Τελικά ποια είναι ή πιο σωστή γραμμή? Πως αντιμετωπιζονται ορθα αυτές οι εκρήξεις?

[Nefeli2014]

Εγώ κάνω ξεκαθάρισματα από την αρχή.  Μια φορά που δε κράταγε το χερι μου την πήρα σηκωτη  και φύγαμε έτσι απλά. Ακόμα θυμάμαι τις τσιριδες της. Το ξανακάνε? Όχι. 

Θέλει υπομονή και σταθερότητα. Κουβέντα και οριοθέτηση. 

Ειδικά τώρα με το μωρό θέλει δουλειά από τωρα 

Επεξεργάστηκαν 28 Νοεμβρίου,2019 by Nefeli2014

[Nefeli2014]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Δεν ξέρω αν γράφω στο σωστό θεμα ελπίζω πως ναι!

 

Βλεπω αραιά και που μία επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά του μικρου μου που παρότι διάβασα σχετικα με το πώς αντιμετωπίζεται απ τους ειδικούς θα ήθελα και τις δικές σας γνωμες-εμπειριες γιατι έχω μπερδευτεί. 

 

Ο γιος μου σε ενα μηνα κλείνει τα τρία και μέχρι στιγμής δεν είχε ιδιαιτερες εκρήξεις θυμού, πιο πυκνα γύρω στα δύο που το ειχα λύσει προσπαθωντας να επικεντρωθούμε στο συναισθημα που τον κατακλυζε με ρυθμικές ανασες και έπιανε.

 Πλέον ομως όχι! Τώρα ξεκινά με μια αφορμη και κλαίει ή κάνει πως κλαίει μέχρι να γίνει το δικο του. Για παράδειγμα θέλει να κλείσει το ραδιόφωνο. Εξηγω πως δεν γίνεται γιατί θέλουμε να ακούσουμε τι λέει ο εκφωνητης αλλά μπορώ να το χαμηλωσω. Δεν το δέχεται επιμένει, κλαιει. Διάβασα πως δεν πρέπει να ενδιδουμε και να αδιάφορουμε. Το έκανα κι αυτό! Και μετα εκείνος μπορεί να πάει να κλείσει το ραδιόφωνο κι εγώ να κάνω πως δεν τον αντιληφθηκα. Τα κλάματα σταματούν μαχαιρι. 

Εχω προσπαθήσει να του εξηγήσω πως δεν χρειάζεται να κλαίει για να εισακουστεί. Εχω ενδώσει στο θελημα του, έχω προσπαθήσει να του αποσπασω την προσοχή με κάτι άλλο, έχω δοκιμάσει να είμαι αυστηρη και απόλυτη. Τελικά ποια είναι ή πιο σωστή γραμμή? Πως αντιμετωπιζονται ορθα αυτές οι εκρήξεις?

Επιμένεις στο όχι.. 

Τον αφήνεις να κλαίει. Μιλάς σταθερά και ήρεμα. Η μαμά είπε όχι. Δοκιμάζεις να τον αγκαλιάσεις σφιχτά να νιώσει πως είσαι δίπλα του αλλά δε θα γιβεται πάντα αυτό πιυ θέλει. Πως δεν είσαι εχθρός εκείνη την ώρα. Αν δε πιάνει η αγκαλιά απλώς τον αφήνεις να κλαίει η τον ξεγελάς με κάτι άλλο. Μπορείς να τον ξεγελάσεις τψρα. Σε ένα χρόνο δε θα μπορείς...

Υπομονή. Πάντως μην ενδίδεις γιατί θα σε καβαλήσει και όσο μεγαλώνουν είναι πιο δύσκολο. Μέχρι τα 7 ότι κάνουμε. Μετά πάει μας γράφουν κανονικά. . Και δε γράφουν μετά μόνο εσένα γράφουν τις δασκάλες και το σύμπαν ολόκληρο. Ειναι η κατάλληλη ηλικία για οριοθέτηση και θέλει πααααρα πολύ υπομονη. Φυσικά σε ήρεμες φάσεις πολλή πάρα πολλή κουβέντα όχι επικριτικά. Συμβουλευτικα, μέσα από παραμύθια είναι το καλύτερο. Πλασε ιστορίες.. Εγώ με τόσες που έχω πλασει από το μυαλό μου με στόχο να της πω κάτι δηλαδή άστα να πάνε. Τις θυμάμαι και γελάω 

Όταν έγραφα εγώ πριν κάνα χρόνο αν θυμάστε με λέγατε κουρασμένη. Ηνουν τόσο πολύ.. Είχα και το μωρό.. Σημερα πάντως αναπνεω.. Πραγματικά θέλει πάρα πολλή υπομονή όλο αυτό. 

Επεξεργάστηκαν 28 Νοεμβρίου,2019 by Nefeli2014

[Mary1976]

5 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Δεν ξέρω αν γράφω στο σωστό θεμα ελπίζω πως ναι!

 

Βλεπω αραιά και που μία επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά του μικρου μου που παρότι διάβασα σχετικα με το πώς αντιμετωπίζεται απ τους ειδικούς θα ήθελα και τις δικές σας γνωμες-εμπειριες γιατι έχω μπερδευτεί. 

 

Ο γιος μου σε ενα μηνα κλείνει τα τρία και μέχρι στιγμής δεν είχε ιδιαιτερες εκρήξεις θυμού, πιο πυκνα γύρω στα δύο που το ειχα λύσει προσπαθωντας να επικεντρωθούμε στο συναισθημα που τον κατακλυζε με ρυθμικές ανασες και έπιανε.

 Πλέον ομως όχι! Τώρα ξεκινά με μια αφορμη και κλαίει ή κάνει πως κλαίει μέχρι να γίνει το δικο του. Για παράδειγμα θέλει να κλείσει το ραδιόφωνο. Εξηγω πως δεν γίνεται γιατί θέλουμε να ακούσουμε τι λέει ο εκφωνητης αλλά μπορώ να το χαμηλωσω. Δεν το δέχεται επιμένει, κλαιει. Διάβασα πως δεν πρέπει να ενδιδουμε και να αδιάφορουμε. Το έκανα κι αυτό! Και μετα εκείνος μπορεί να πάει να κλείσει το ραδιόφωνο κι εγώ να κάνω πως δεν τον αντιληφθηκα. Τα κλάματα σταματούν μαχαιρι. 

Εχω προσπαθήσει να του εξηγήσω πως δεν χρειάζεται να κλαίει για να εισακουστεί. Εχω ενδώσει στο θελημα του, έχω προσπαθήσει να του αποσπασω την προσοχή με κάτι άλλο, έχω δοκιμάσει να είμαι αυστηρη και απόλυτη. Τελικά ποια είναι ή πιο σωστή γραμμή? Πως αντιμετωπιζονται ορθα αυτές οι εκρήξεις?

 

Πως αντιμετωπίζονται οι εκρήξεις? Με πολύ υπομονή και αυτή τη φορά τη ρυθμική αναπνοή να την κάνεις εσύ .  

 

Κοίτα και εγώ δεν έχω καταλήξει ακόμα. Έχω αποδεχτεί ότι ποτέ δεν θα σταματήσουν οι εκρήξεις αντιθέτως όσο μεγαλώνουν θα έχουν και ποιο σοβαρές με κορύφωση την εφηβεία. Οπότε όντως μόνο με υπομονή. Σίγουρα οι φωνές δε βοηθάνε γιατί απλά δημιουργούν επιπλέον εντάσεις.

Προσωπικά έχω καταλήξει να κάνω το κορόιδο όταν πρόκειται για κάτι ακίνδυνο και όχι πολύ σοβαρό κατά τη γνώμη μου ή για κάτι στο οποίο δεν μπορώ να κερδίσω, πχ γιατί κλασσικά αγνοεί τα λαχανικά και τρώει μόνο το ρύζι. Γελάω (ξέρω δεν είναι σωστό να κοροϊδεύω το παιδί μου αλλά δεν κρατιέμαι), όταν παθαίνει κρίσεις γιατί το μπλουζάκι του δεν έχει κουκούλα! αλλά όταν θεωρώ ότι το παρακάνει, είναι αγενής με άλλους ή κάνει κάτι επικίνδυνο τότε προσπαθώ να είμαι απόλυτη. Προειδοποιώ να σταματήσει την άσχημη συμπεριφορά και αν δεν σταματήσει τον βάζω τιμωρία, πχ θα φύγουμε από εκεί που είμαστε ή δεν θα δει τηλεόραση για 2 μέρες ή δεν θα διαβάσουμε παραμύθι το βράδυ αλλά θα πάει κατευθείαν για ύπνο κτλ. 

Τι να σου πω συνήθως πιάνει. Άλλωστε δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Του μιλάω φυσικά και του εξηγώ για το τι με ενοχλεί ή τι θεωρώ ως άσχημη συμπεριφορά αλλά δεν αρκεί. 

[kotsifikos]

9 hours ago, Mama_Anesti_ said:

Εχω ενδώσει στο θελημα του, έχω προσπαθήσει να του αποσπασω την προσοχή με κάτι άλλο, έχω δοκιμάσει να είμαι αυστηρη και απόλυτη. Τελικά ποια είναι ή πιο σωστή γραμμή? Πως αντιμετωπιζονται ορθα αυτές οι εκρήξεις?

Αυτό που πρέπει σίγουρα να γίνει είναι να είσαι σταθερή σε αυτό που αρχικά του λες, εφόσον εξ αρχής είπες πως δεν θες να κλείσεις το ραδιόφωνο δεν θα το κλείσεις, όσο και αν κλάψει , στο κάτω κάτω δεν κάνεις κάτι εις βάρος του και διαμαρτύρεται, θες να κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί οπότε ένας λόγος παραπάνω να μην κάνεις αυτό που θέλει. Καλό είναι να μην ακυρώνεις εσύ η ίδια αυτό που λες, για αυτό όταν δεν είσαι σίγουρη πως θα κάνεις πράξη αυτό που του λες μην το αναφέρεις καθόλου.

Νομίζω πως αυτός ο τρόπος είναι ο πιο αποτελεσματικός, αλλά για να έχει αποτέλεσμα θέλει χρόνο και φυσικά υπομονή.

[Mama_Anesti_]

3 ώρες πρίν, Mary1976 είπε:

? Με πολύ υπομονή και αυτή τη φορά τη ρυθμική αναπνοή να την κάνεις εσύ .  

Μάλλον το αναφερεις ως αστείο αλλά εκείνη την στιγμή παίρνω κ εγώ ανάσες για να δω πως θα το διαχειριστω. Το κλάμα σε αυτή την ηλικία δεν το αντεχω γιατί μοιάζει με τεστ αντοχων κ οριων. 

 

Just now, kotsifikos είπε:

. Καλό είναι να μην ακυρώνεις εσύ η ίδια αυτό που λες, για αυτό όταν δεν είσαι σίγουρη πως θα κάνεις πράξη αυτό που του λες μην το αναφέρεις καθόλου.

Στο παράδειγμα που ανεφερα έχω δοκιμάσει να ανοιξω ξανά το ραδιόφωνο εμμένοντας στην αρχική εξήγηση μου αλλα διαμαρτύρεται περισσότερο,  πέφτει στο πάτωμα κ δεν σταματά. Εχω προσπαθήσει να δείξω αδιαφορία κ πράγματι μετά από πολύ ώρα σταμάτησε να κλαίει πραγματικά κ προσποιούταν  πως έκλαιγε όταν τον κοιταζαμε. Δεν μου άρεσε ομως καθόλου ή όλη κατάσταση. Το παιδί να κλαίει κ εγώ να πλένω πιάτα σαν να μην τρέχει τίποτα. 

  Κι είναι τόσο συνεργασιμο παιδί όταν δεν τον πιάνουν αυτές οι εκρήξεις! 

[kotsifikos]

Just now, Mama_Anesti_ said:

Μάλλον το αναφερεις ως αστείο αλλά εκείνη την στιγμή παίρνω κ εγώ ανάσες για να δω πως θα το διαχειριστω. Το κλάμα σε αυτή την ηλικία δεν το αντεχω γιατί μοιάζει με τεστ αντοχων κ οριων. 

 

Στο παράδειγμα που ανεφερα έχω δοκιμάσει να ανοιξω ξανά το ραδιόφωνο εμμένοντας στην αρχική εξήγηση μου αλλα διαμαρτύρεται περισσότερο,  πέφτει στο πάτωμα κ δεν σταματά. Εχω προσπαθήσει να δείξω αδιαφορία κ πράγματι μετά από πολύ ώρα σταμάτησε να κλαίει πραγματικά κ προσποιούταν  πως έκλαιγε όταν τον κοιταζαμε. Δεν μου άρεσε ομως καθόλου ή όλη κατάσταση. Το παιδί να κλαίει κ εγώ να πλένω πιάτα σαν να μην τρέχει τίποτα. 

  Κι είναι τόσο συνεργασιμο παιδί όταν δεν τον πιάνουν αυτές οι εκρήξεις! 

Εγώ πάντως τις στιγμές που δεν ξέρω τι να κάνω πράγματι μπαίνω στο μπάνιο και παίρνω ανάσες, (με έχει βοηθήσει και η γιόγκα να είμαι πιο ψύχραιμη).

Σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί το έχω ζήσει με τον γιο μου, μιλάμε για ένα παιδί το οποίο από τα δύο και έπειτα έχει αλλάξει άπειρα, θα σου πω μόνο πως έχω γυρίσει από ταξίδι 3,5 ωρών με το παιδί μου να κλαίει  (όχι γοερά , αυτή η γκρίνια που έχουν όλα όταν θέλουν να γίνει το δικό τους) επειδή ακριβώς ήθελε να μην ακούω μουσική με τον άντρα μου, δεν έκλεισα την μουσική, του εξήγησα πως εγώ θέλω να ακούσω, έπειτα του είπα πως μπορεί να κλάψει και όταν ηρεμήσει θα μπορούμε να το συζητήσουμε, έχω γενικά πολλές ιστορίες τέτοιες να σου διηγηθώ.

Δεν σου κρύβω πως μετά τα τρία  άρχισα να επισκέπτομαι παιδοψυχολόγο για να με βοηθήσει να αντιμετωπίσω την κατάσταση αυτή, όχι ότι ζούσαμε κάτι περίεργο αλλά εγώ δεν ήξερα πως να διαχειριστώ αυτή την αλλαγή στην συμπεριφορά, που εδώ που τα λέμε είναι κάτι πολυ φυσιολογικό αυτό. Όλα μα όλα τα παιδάκια περνούν αυτή τη φάση. Δεν σου λέω να πηγαίνεις κόντρα στο παιδί και να το αφήνεις να κλαίει, αλίμονο, διάλεγε τις μάχες σου όμως, έτσι ώστε να δημιουργούνται όσο γίνεται λιγότερες εντάσεις. Εκρήξεις θυμού έχουν όλα τα παιδιά, αν μπορείς προσπάθησε να τον πάρεις αγκαλιά (από πίσω έτσι ώστε αν αντιδράσει να μην σε χτυπήσει κατά λάθος) και να του δείξεις πως να ηρεμήσει,  δείξε του ότι τον καταλαβαίνεις , εγώ συνηθίζω να λέω ''καταλαβαίνω πως έχεις θυμώσει όμως μπορούμε να το συζητήσουμε αν θες'', ή ανάλογα την περίπτωση μπορεί να του πω '' έχεις δίκιο που έχεις στεναχωρηθεί αλλά..'' και όταν όλο αυτό περάσει δεν το ξανασυζητάμε μετά γιατί έχω προσέξει πως νιώθει άβολα μετά. Σε αυτή την ηλικία δοκιμάζει τα όρια σου και τα δικά του να έχεις υπομονή γιατί πραγματικά κάθε ηλικία αντιμετωπίζουμε και άλλη πρόκληση εμείς οι γονείς.

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 35 λεπτά , Mama_Anesti_ είπε:

Μάλλον το αναφερεις ως αστείο αλλά εκείνη την στιγμή παίρνω κ εγώ ανάσες για να δω πως θα το διαχειριστω. Το κλάμα σε αυτή την ηλικία δεν το αντεχω γιατί μοιάζει με τεστ αντοχων κ οριων. 

 

Στο παράδειγμα που ανεφερα έχω δοκιμάσει να ανοιξω ξανά το ραδιόφωνο εμμένοντας στην αρχική εξήγηση μου αλλα διαμαρτύρεται περισσότερο,  πέφτει στο πάτωμα κ δεν σταματά. Εχω προσπαθήσει να δείξω αδιαφορία κ πράγματι μετά από πολύ ώρα σταμάτησε να κλαίει πραγματικά κ προσποιούταν  πως έκλαιγε όταν τον κοιταζαμε. Δεν μου άρεσε ομως καθόλου ή όλη κατάσταση. Το παιδί να κλαίει κ εγώ να πλένω πιάτα σαν να μην τρέχει τίποτα. 

  Κι είναι τόσο συνεργασιμο παιδί όταν δεν τον πιάνουν αυτές οι εκρήξεις! 

δυστυχώς, όσο ενδίδεις, τόσο του μαθαίνεις ότι αυτός είναι ο τρόπος να περάσει το δικό του.

Αν όντως θες κάτι να παρακολουθήσεις στο ραδιόφωνο, και το έχεις δηλώσει, δεν τον αφήνεις να κλείσει το ραδιόφωνο και ας κυλιέται μία ώρα στο πάτωμα.

Αν τώρα διακρίνεις κάποια συσχέτιση, πχ. ενοχλείται από κάτι που δε θα έπρεπε γενικά, όπως μία σχετικά χαμηλή ένταση ήχων, καλό θα ήταν να το αναφέρεις στον παιδίατρό του.

[xaroumenh mama]

3 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Μάλλον το αναφερεις ως αστείο αλλά εκείνη την στιγμή παίρνω κ εγώ ανάσες για να δω πως θα το διαχειριστω. Το κλάμα σε αυτή την ηλικία δεν το αντεχω γιατί μοιάζει με τεστ αντοχων κ οριων. 

 

Στο παράδειγμα που ανεφερα έχω δοκιμάσει να ανοιξω ξανά το ραδιόφωνο εμμένοντας στην αρχική εξήγηση μου αλλα διαμαρτύρεται περισσότερο,  πέφτει στο πάτωμα κ δεν σταματά. Εχω προσπαθήσει να δείξω αδιαφορία κ πράγματι μετά από πολύ ώρα σταμάτησε να κλαίει πραγματικά κ προσποιούταν  πως έκλαιγε όταν τον κοιταζαμε. Δεν μου άρεσε ομως καθόλου ή όλη κατάσταση. Το παιδί να κλαίει κ εγώ να πλένω πιάτα σαν να μην τρέχει τίποτα. 

  Κι είναι τόσο συνεργασιμο παιδί όταν δεν τον πιάνουν αυτές οι εκρήξεις! 

Γενικά αυτές οι εκρήξεις θυμού είναι πολύ δύσκολες σε αυτήν την ηλικία ο γιος μου 4 χρόνων ακόμα έχει κ πριν λίγο που ήταν η ώρα για να κοιμηθεί είχε πολύ έντονη έκρηξη θυμού .. γενικά δε τσεκαρουν μόνο τα όρια μας αλλά κ τα όρια τους ...

Έχεις προσπαθήσει πχ να δεις για ποιο λόγο δε θέλει το ραδιόφωνο ; Μπορείς να του πεις νιώθω πως αυτός ο ήχος που βγαίνει από το ραδιόφωνο σε ενοχλεί ... Η να δεις μήπως τον " τρομάζει " που μιλάει κάποιος που δε φαίνεται .. 

Το να δείξεις αδιαφορία σε κάτι δεν είναι απαραίτητο να κάνεις κάτι άλλο όπως το να πλένεις πιάτα μπορείς να κάτσεις κ δίπλα του κ να μη κάνεις τίποτα περιμένοντας να ηρεμήσει ...

Κάτι άλλο που μπορείς να κάνεις μιας κ με τη ζωγραφική όπως έχω καταλάβει τα πάτε πάρα πολύ καλά εκείνη την ώρα που έχει μια έκρηξη θυμού να του δώσεις ένα χαρτί κ μαρκαδόρους κ να του πεις βλέπω πως είσαι πολύ θυμωμενος ζωγράφισε μου πόσο θυμωμένος είσαι ...