Attachment Parenting

[Rea_1971]

Alkyon τα έγραψες τόσο ωραία...

[G.Geo]

Και καλά όλα αυτά, το παιδί 24 ώρες πάνω στην μαμά, ύπνος μαζί, θηλασμός κτλ, αλλά.... όλα αυτά είναι απλά ΑΝΕΦΑΡΜΟΣΤΑ για οικογένειες με πάνω από 1 παιδί, εκτός και αν κάνεις το 2ο όταν το πρώτο ειναι ήδη 5! Εϊναι δυνατόν να έχεις ένα ακόμη παιδί και να είσαι αυτοκόλλητη με το μωρό? Το άρθρο είναι βέβαιο πως είναι για οικογένειες με 1 παιδί, ΤΕΛΟΣ!

Έχουν δει τι έστί ζήλια του μεγαλύτερου παιδιού, που σημαίνει πεινάω, διψάω, θέλω "κακά" την ώρα που εσύ θηλάζεις??? Και όλα αυτά, όταν δεν είσαι καν στο μοτίβο αυτό "πάνω μου το παιδί συνέχεια" ?????? Που να είμασταν και όλη μέρα-νύχτα αγκαλιά, θα το πετύχαινε πουθενά μόνο του και θα το έπνιγε χαλαρά!!! Ας είμαστε λίγο ρεαλιστικοί, καλά όλα αυτά, αλλά το παιδί να κοιμάται με τη μαμά και τον μπαμπά, και όταν έρχετε το 2ο, πάλι εκεί...δηλαδή 4, και το επόμενο εκεί (γιατί απ' ότι διαβάζω δύσκολα κόβεται αυτό!). Και τι? Χωράμε ρε παιδιά όλοι μαζί, ή στέλνουμε τον μπαμπά, καναπέ, και μετά έχουμε και την απαίτηση να καταλάβει και να μην βρει αλλού την ζεστή αγκαλιά που του λείπει??? Την γυναίκα του, που έγινε μάνα και ξέχασε να είναι ΚΑΙ γυναίκα?

Χάρηκα τα παιδάκια μου πολύ, τα θήλασα αποκλειστικά, τα έκανα αγκαλίστες, αλλά ποτέ δεν έκανα ακρότητες του στυλ "μην κάνει κιχ το παιδί", να τρέξω κτλ. Στο ριλάξ έκατσαν πολλές ώρες, χωρίς παράπονα γιατί εγώ ήμουν ΕΚΕΙ, γιατί τους τραγούδαγα, γιατί τους γέλαγα, γιατί τους μίλαγα! ΚΑΙ το βράδυ, ο καθένας στο κρεββάτι του από 50 ημερών ΚΑΙ οι δύο. Στο κρεββάτι μας έρχονται μόνο αν είναι άρρωστοι ή έχουν κάποιο πρόβλημα (φόβο, πόνο κλτ). Κι ας κάνει η μαμά δρομολόγια πέρα-δώθε ακόμη και 15 φορές την νύχτα, γιατί πονάνε δόντια, γιατί θηλάζουμε...αυτό θα περάσει κάποια στιγμή και το παιδί θα ξέρει πάντα πως κοιμάται μόνο του!

[ekavi_]

Καμιά φορά, με αυτά που διαβάζω, αισθάνομαι πως ο ομφάλιος λώρος δεν έχει κοπεί για τις μαμάδες. (Βάζω και τον εαυτό μου μέσα).

 

Σαφώς έχει σημασία ο δεσμός προσκόλλησης του παιδιού με τον άνθρωπο που το ανατρέφει. Μια υγιής ψυχοσωματική ανάπτυξη χρειάζεται και ισορροπημένο περιβάλλον. Πώς αυτό επιτυγχάνεται με έναν από τους δύο γονείς μόνιμα κολλημένο με το παιδί, ενώ για κάποιο λόγο οι μαμπάδες απουσιάζουν από αυτό το πλάνο.

:

 

Συμφωνώ απόλυτα όμως!!!!

 

ΑΝΝΑ24 δεν διάβασα τις απαντήσεις που σου έδωσαν, να σου πω όμως τι έχω δοκιμάσει εγώ.

 

Καταρχήν μην περνάς απότομα από τη μία κατάσταση στην άλλη, αλλά σταδιακά ώστε να προσαρμοστεί το παιδί.

 

Εγώ έκανα το εξής. Ξάπλωνα μαζί με το παιδί και λέγαμε παραμύθια ή οτιδήποτε. Μετά από λίγο σηκωνόμουν με μια πρόφαση (πχ να κάνω μια δουλειά μέσα) και του έλεγα, κάτσε εσύ να χαλαρώσεις λίγο με κλειστά τα ματάκια και θα ξανάρθω σε 10 λεπτά να σου πω το επόμενο παραμύθι. Αν δεν είχε κοιμηθεί, ξαναπήγαινα πράγματι. Το δεύτερο παραμύθι ήταν πιο σύντομο. Μετά ξαναέφευγα με την υπόσχεση να ξαναγυρίσω. Αν χρειαζόταν έλεγα και τρίτο παραμύθι, ακόμα πιο σύντομο.

Ε, μετά από κάποιες φορές κοιμόταν πλέον με το πρώτο παραμύθι ή πριν καν αυτό τελειώσει... Ακόμα (6+ )ξαπλώνουμε μαζί για κανένα παραμυθάκι, αλλά μετά κοιμάται. Δεν το λες και προσκόλληση και δεν βρίσκω το λόγο να το κόψω τελείως...

Να διευκρινήσω ότι τα παραπάνω τα κάνουμε εναλλάξ με τον πατέρα της. Δηλαδή κάποιες φορές λέω εγώ τα παραμύθια, αλλες φορές εκείνος. Δεν τον βγάζω από το πλάνο όπως σωστά παρατήρησε η Αλκυώνη.

[LA LATINA]

όλα αυτά είναι απλά ΑΝΕΦΑΡΜΟΣΤΑ για οικογένειες με πάνω από 1 παιδί, εκτός και αν κάνεις το 2ο όταν το πρώτο ειναι ήδη 5! Εϊναι δυνατόν να έχεις ένα ακόμη παιδί και να είσαι αυτοκόλλητη με το μωρό? Το άρθρο είναι βέβαιο πως είναι για οικογένειες με 1 παιδί, ΤΕΛΟΣ!

 

Συμφωνώ!

Και μάλλον ήμουν τυχερή όπως βλέπω, γιατί παρόλο που ο μεγάλος μου κοιμόταν ένα χρόνο στην κρεβατοκάμαρα μου στο κρεβατάκι του, όταν του είπαμε ότι θα πάει στο δικό του κρεβάτι πήδηξε από χαρά.......δεν έθεσε ποτέ θέμα. Και όταν γεννήθηκε ο μικρός, που ήταν ο μεγάλος 2 ακριβώς, τον κρατήσαμε στο δωμάτιο μέχρι 2 μηνών, αλλά ο μεγάλος ποτέ δεν παραπονέθηκε, ίσα ίσα έλεγε "εγώ είμαι μεγάλος και θα πάω στο μεγάλο μου κρεβάτι!" .........μετά τους έβαλα μαζί......

Δεν ξέρω τι θα πει παραμύθι, δε θελήσανε ποτέ να τους πω ένα, παράπονο το έχω (!!!!!!!). Κάθε βράδυ έρχονται στο κρεβάτι μου, τώρα είναι 4.5 και 6.5.......μου λένε τις δικές τους ιστορίες, τραγουδάκια , κάνουμε αγκαλιές και ζουζουνιές και μετά ακούω το αποφασιστικό "μαμά τώρα πάμε στο δωμάτιό μας, καληνύχτα, gοodnight!" Δεν είπα ποτέ τίποτα, μόνο παίνευα ........"μπράβο το παιδί μου που μεγάλωσε και πήγε στην κρεβατάρα του, μπράβο που έγινε άντρας και δε φοβάται τίποτα" με άκουγαν και στο τηλ να διηγούμαι μες τη χαρά πόσο άντρακλες είναι (χιχιχι) και όλα πήγαν κατ ευχήν.

 

*δεν ξέρω αν παίζει ίσως ρόλο ότι το μεσημέρι ξαπλώνουμε μαζί εγώ και τα παιδιά στην κρεβατοκάμαρα, αλλά ΟΚ είμαι ένα πτώμα, και φοβάμαι μην κάνουν τίποτα αν με πάρει ο ύπνος σε άλλο δωμάτιο.....για έλεγχο το κάνω και όχι για προσκόλληση δλδ.

[ΑΝΝΑ24]

*δεν ξέρω αν παίζει ίσως ρόλο ότι το μεσημέρι ξαπλώνουμε μαζί εγώ και τα παιδιά στην κρεβατοκάμαρα, αλλά ΟΚ είμαι ένα πτώμα, και φοβάμαι μην κάνουν τίποτα αν με πάρει ο ύπνος σε άλλο δωμάτιο.....για έλεγχο το κάνω και όχι για προσκόλληση δλδ.

 

Καλά κάνεις, μην τρελλαθούμε.

Σήμερα θα κάνω breakthrough στο σπίτι, θα αφαιρέσω το προστατευτικό κάγκελο από το κρεβάτι της (υπήρξε σούπερ σκουντούφλω, κάθε φορά που το δοκίμαζα την έβρισκα στο πάτωμα, τώρα είναι έτοιμη, δε στριφογυρίζει πια).

Μου το ζητάει τελευταία και νομίζω είναι η κατάλληλη στιγμή για να αγαπήσει περισσότερο το κρεβάτι της.

[kathy110908]

Κοίτα Anna, εμείς είμαστε μια κάπως ... παράξενη περίπτωση. Επειδή ήθελα πάντα να κάνω ανεξαρτητα παιδιά, τα έμαθα απο μωρά στο κρεβάτι και αντίο... Ούτε παραμύθια, ούτε πολλα πολλά.. Βέβαια όταν αφήσαμε την κούνια και μπήκαμε στα μονά κρεββάτια όλο και περα δωθε είχαμε τη νύχτα, αλλά εγώ χαλαρά...ποτε την πήγαινα πίσω στο κρεββάτι της, πότε την άφηνα. Σε γενικές γραμμές, καλά.

Αλλά όταν ο μικρός μου έγινε 3 χρονών έβαλα τα χεράκια μου κι έβγαλα τα ματάκια μου... Με πιάσανε τα υπαρξιακά μου "μεγάλωσε κι αυτό, πάει, πού να βρω τώρα μωρουδίστικο μουτράκι να χαϊδέψω" κι άλλα τέτοια κουλά.. κι ένα βράδυ πάω στο κρεββάτι του (κοιμούνται στο ίδιο δωμάτιο) και του λέω "κάνε πιο πέρα να ξαπλώσω μαζί σου"...

Ε, αυτό ήταν! Αρχισαν κι οι 2 κάθε βράδυ "κάνε μας παρέα" αλλά όσην ώρα ήμουν ξαπλωμένη με τον έναν ο άλλος έκλαιγε γιατί δεν μπορούσε να περιμένει τη σειρά του!!!

Μετά ο μικρός (που έχει και μια τάση για μαμακίαση) έπαθε εξάρτηση και δεν κοιμόταν μην τυχόν και σηκωθώ και φύγω...

Και καθόμουν κάθε βράδυ 8-9.30 εκνευρισμένη στα κρεββάτια τους να σκέφτομαι πότε θα μαγειρέψω για τον άντρα μου, πότε θα φάμε, πότε θα κάνω μπάνιο, πότε θα πέσω για ύπνο...

Και μια μέρα είπα τέλος! Και άρχισε αυτό το παραμύθι με τα "μωρά"...

Ο δε μικρός που είναι τώρα 3,5 θίχτηκε περισσότερο στη σκέψη ότι μπορεί να τον πουν μωρό...

 

 

Βέβαια, κάθε βράδυ στο σπίτι όλο και κύκλους κάνουμε... τη μια θα έρθει η μεγάλη στο κρεββάτι μας, εγώ θα φύγω, μετά θα έρθει ο μικρός να με βρει όπου έχω ξαπλώσει...και πάει λέγοντας...

Εκτός απο τις φορές που είναι πραγματκά κουρασμένα, οπότε δεν το κουνάνε ρούπι!

 

Αλλά υποτίθεται πως κοιμόμαστε ο καθένας στο κρεββάτι του

[ΑΝΝΑ24]

Παρόλα αυτά, κατανάλωσα λίγο χρόνο και ενέργεια στο εν λόγω site, και δε βρίσκω (σε πρώτη επιπόλαιη ματιά) τις υπερβολές που έχω διαβάσει εδώ μέσα.

 

http://www.attachmentparenting.org/principles/balance

(και οι μαμάδες είναι άνθρωποι)

 

http://www.attachmentparenting.org/parentingtopics/olderchildren/kids-sleep

(η περίπτωσή μου)

[ΑΝΝΑ24]

Κοίτα Anna, εμείς είμαστε μια κάπως ... παράξενη περίπτωση. Επειδή ήθελα πάντα να κάνω ανεξαρτητα παιδιά, τα έμαθα απο μωρά στο κρεβάτι και αντίο... Ούτε παραμύθια, ούτε πολλα πολλά.. Βέβαια όταν αφήσαμε την κούνια και μπήκαμε στα μονά κρεββάτια όλο και περα δωθε είχαμε τη νύχτα, αλλά εγώ χαλαρά...ποτε την πήγαινα πίσω στο κρεββάτι της, πότε την άφηνα. Σε γενικές γραμμές, καλά.

Αλλά όταν ο μικρός μου έγινε 3 χρονών έβαλα τα χεράκια μου κι έβγαλα τα ματάκια μου... Με πιάσανε τα υπαρξιακά μου "μεγάλωσε κι αυτό, πάει, πού να βρω τώρα μωρουδίστικο μουτράκι να χαϊδέψω" κι άλλα τέτοια κουλά.. κι ένα βράδυ πάω στο κρεββάτι του (κοιμούνται στο ίδιο δωμάτιο) και του λέω "κάνε πιο πέρα να ξαπλώσω μαζί σου"...

Ε, αυτό ήταν! Αρχισαν κι οι 2 κάθε βράδυ "κάνε μας παρέα" αλλά όσην ώρα ήμουν ξαπλωμένη με τον έναν ο άλλος έκλαιγε γιατί δεν μπορούσε να περιμένει τη σειρά του!!!

Μετά ο μικρός (που έχει και μια τάση για μαμακίαση) έπαθε εξάρτηση και δεν κοιμόταν μην τυχόν και σηκωθώ και φύγω...

Και καθόμουν κάθε βράδυ 8-9.30 εκνευρισμένη στα κρεββάτια τους να σκέφτομαι πότε θα μαγειρέψω για τον άντρα μου, πότε θα φάμε, πότε θα κάνω μπάνιο, πότε θα πέσω για ύπνο...

Και μια μέρα είπα τέλος! Και άρχισε αυτό το παραμύθι με τα "μωρά"...

Ο δε μικρός που είναι τώρα 3,5 θίχτηκε περισσότερο στη σκέψη ότι μπορεί να τον πουν μωρό...

 

 

Βέβαια, κάθε βράδυ στο σπίτι όλο και κύκλους κάνουμε... τη μια θα έρθει η μεγάλη στο κρεββάτι μας, εγώ θα φύγω, μετά θα έρθει ο μικρός να με βρει όπου έχω ξαπλώσει...και πάει λέγοντας...

Εκτός απο τις φορές που είναι πραγματκά κουρασμένα, οπότε δεν το κουνάνε ρούπι!

 

Αλλά υποτίθεται πως κοιμόμαστε ο καθένας στο κρεββάτι του

 

 

Φαντάζεσαι να ζούσαμε σ' αυτά τα μέγαρα με τις 12 κρεβατοκάμαρες?

[LA LATINA]

Καλά κάνεις, μην τρελλαθούμε.

Σήμερα θα κάνω breakthrough στο σπίτι, θα αφαιρέσω το προστατευτικό κάγκελο από το κρεβάτι της (υπήρξε σούπερ σκουντούφλω, κάθε φορά που το δοκίμαζα την έβρισκα στο πάτωμα, τώρα είναι έτοιμη, δε στριφογυρίζει πια).

Μου το ζητάει τελευταία και νομίζω είναι η κατάλληλη στιγμή για να αγαπήσει περισσότερο το κρεβάτι της.

 

Eίστε σε πολύ καλό δρόμο.......σου λέω, το παίνεμα δε βλάπτει σ αυτή την περίπτωση......και φρόντισε να δείχνεις ενθουσιασμένη που τα καταφέρνει! (όχι ότι δε θα είσαι!) :)

[alcyon]

ANNA, θα συνηθίσει μια χαρά, θα δεις! Είναι ολόκληρη κοπέλα......τόνισέ το λίγο αυτό! Τώρα που είναι μεγάλη κοπέλα, και κατάφερε να κοιμηθεί στο τέλειο δωμάτιό της και δεν είναι πια μπέμπα κλπ κλπ.....παίνεψε την, να νιώσει οτι έκανε κάτι πολύ σημαντικό......

Θα μπορούσες να το θέσεις από την οπτική γωνία τη δική της. Δηλαδή, για να έχουμε καλή διάθεση για πολλά πολλά παιχνίδια, καλό είναι να αφήνουμε το κορμάκι μας να ξεκουραστεί.

[LA LATINA]

Πού είσαι και σε ψάχνω στο άλλο θέμα αλκυών ??????

 

Πάντως σε μένα δούλεψε παιδιά.....και αν κάποιος μείνει το βράδυ λίγο παραπάνω, μόλις πει ο ένας "πάω στο δωμάτιο εγώ".......τρέχει και ο δεύτερος!

[alcyon]

Από το στόμα σου και στου Μορφέα το αυτί.

Γενικά συμφωνώ με την προσέγγισή σου, δεν ξέρω αν θα θεωρηθώ γαιδούρα κι άψυχη αλλά δεν είμαι καθόλου ο sling mother type.

Εγώ χρειάστηκε να βγω στη βιοπάλη αμέσως μετά τη γέννα, χειρίστηκα άσχημα το θηλασμό κι εγκαταλείφθηκε νωρίς, την άφηνα με τις γιαγιάδες σταδιακά από 2-3 μηνών γιατί έτσι ήταν οι συνθήκες και παρόλα αυτά ξέρω ότι είναι χορτάτη από την αγάπη μου και έχουμε εξαίρετο δέσιμο.

Και φυσικά υπήρχε άφθονος χώρος για τον πατέρα ο οποίος έλιωνε για την αγκαλιά της.

Για τα βρεφικά χρόνια, η αλήθεια είναι ότι ήμουν απροετοίμαστη για όλο αυτό το κύμα "υπερμαμαδίασης" και μου δημιούργησε κάποιες υποψίες ενοχικού.

Για την παιδική-εφηβική και βάλε ηλικία της όμως, είμαι πολύ κατασταλαγμένη ότι δεν θα είμαι η μαμά που έχει το παιδί κολλημένο επάνω της και αφήνει να περνάνε από πάνω της όλα τα θέματα που πρέπει εκείνο να αντιμετωπίσει.

 

Εγώ βγήκα στη δουλειά μετά το 4ο παιδί.

Είχα και χρόνο για βόλτες και τούρτες και μαγειρέματα... κτλ κτλ

Είχα χρόνο για παιχνίδια, χειροτεχνίες (μεγαλώνοντας τα παιδιά), παραμύθια κτλ...

 

Εεε το βράδυ όμως θέλω να απλώσω το κορμί μου να ισιώσει. Για αυτές τις 2-3 ώρες που μου αναλογούν (γιατί ξύπναγα 3 φορές τη νύχτα για το κάθε παιδί = 3 x 4 = 12 φορές). Δεν υπήρχε ως επιλογή το να κοιμηθούμε στο κρεβάτι όλοι. Ποιοι όλοι δηλαδή; Ποιο κρεβάτι να μας σηκώσει 4 παιδιά και δύο γονείς;;; Αλλά και να μας σήκωνε... συγγνώμη υπάρχω κι εγώ στο πλάνο και για να είναι η οικογένεια καλά πρέπει εγώ να είμαι καλά και ξεκούραστη! (όσο μπορεί να είναι κάποιος ξεκούραστος με 2-3 ώρες ύπνου).

 

Όσο για το παραμύθι... λέμε ακόμα. Στη ρουτίνα του ύπνου: πλύσιμο δοντιών, πυτζαμάκια... υπάρχει και το παραμύθι (ή και κουβεντούλες). Λέμε τα νέα της ημέρας, σχολιάζουμε τι μας άρεσε ή τι μας δυσκόλεψε και φυσικά η ιστορία είναι αναντικατάστατη. Σαν το φαγητό. Τώρα τα μεγάλα είναι 8 ετών. Κανένα παιδί δεν διανοείται να πάει για ύπνο χωρίς παραμύθι. Είναι μια όμορφη στιγμή. Εκεί όλοι νιώθουμε αυτό το δέσιμο, το οποίο το έχουμε μεταφέρει σε επικοινωνιακό επίπεδο. Μετά φιλάκι, καληνύχτα και κλείνει το φως (και η πόρτα γέρνει).

[AthinaP]

Είχα και εγώ ένα παιδάκι που ήθελε αγκαλιά και συνεχή απασχόληση για το πρώτο εξάμηνο, όσο ήταν ξύπνιο, διαρκώς. Αν έχει κάποιος μόνο ήσυχα παιδιά που διαλογίζονται στο ρηλάξ, δεν μπορεί να διανοηθεί πόσο δύσκολο μπορεί να είναι το attachment parenting. Επειδή είχα κάποιες γνώσεις για ανάπτυξη παιδιών και επειή ήθελα τα διδυμάκια να μην αδικηθούν λόγω της διδυμότητας, έψαχνα το πώς και το γιατί, από την εγκυμοσύνη κιόλας. Εκεί έπεσα σε κάποιο σάιτ, attachment parenting με δίδυμα και πηρα κάποιες σκέψεις.

 

Στην πράξη ήταν πολύ πιο δύσκολο! Συνειδητοποίησα ότι το attachment parenting, ειδικά με δύο παιδιά, όταν το ένα τουλάχιστον είναι ζόρικο, δεν γίνεται, ή δεν γίνεται με τη μαμά να είναι σε κατάσταση να είναι λειτουργική, να χαίρεται τη μητρότητα και να δίνει πραγματικά συναίσθημα και χαρά στο παιδί της.

 

Ο λόγος είναι ότι το ανθρώπινο είδος δεν προβλέπεται να μεγαλώνει παιδιά σε 4 τοίχους. Ούτε τα παιδιά ούτε οι μεγάλοι τη βγάζουν καθαροί με τη μοναξιά, τη βαρεμάρα και την κούραση που αυτό περιλαμβάνει. Εκτός και αν πρόκειται για βολικά παιδάκια από τη φύση τους. Μια γιαγιά, μια γειτόνισσα, ένα κάτι προβλέπεται να υπάρχει στον ορίζοντα.

 

Στην πράξη, πήραμε νταντά για να είναι εκεί με εμενα συνέχεια, ως δεύτερο ζευγάρι χέρια. Και για να μου κάνει παρέα και για να βγαίνουμε βόλτες και να υπάρχουν ερεθίσματα, που μόνη μου με δυο παιδιά δεν θα μπορούσα να δώσω σε καμία περίπτωση στη μεγαλούπολη, σε μικρές ηλικίες. Μετά το χρόνο μπορούσα να καταφέρω μόνη μου βόλτες με τα παιδιά για πολλές ώρες και να τις ευχαριστιόμαστε όλοι.

 

Edit: Οι μέρες που περάσαμε πριν τη νταντά, λίγες μετρημένες, με ένα μωρό να ουρλιάζει, άνετα ήταν από τις χειρότερες της ζωής μου, ενώ μετά, όταν είχαμε βοήθεια, ήταν από τις καλύτερες. Καμία σχέση η μία κατάσταση με την άλλη.

 

Τα παιδιά μέχρι που χρόνισαν περίπου δεν έμειναν μόνα τους με κάποιον άλλο, ούτε με τον άντρα μου.. Δοκίμασα κανα-δυο φορές και τα άφησα με δύο ενήλικες, γιατί αφού σα μάνα δεν τα κατάφερνα μόνη μου, δεν ήθελα να βάλω κάποιον τρίτο σε αυτή τη "δοκιμασία", για να κάνω μια βόλτα ή την οποιαδήποτε δουλειά. Σιγά σιγά εμπιστεύθηκα πρώτα τον άντρα μου. Ειναι και στο παιδί πάλι, ένα ησυχο παιδί ούτε θα μου περνούσε από το μυαλό ότι "έπρεπε" να είναι η μαμά συνέχεια παρούσα να το προστατεύσει από το οτιδήποτε. Ενάμιση ετών πήγα στη δουλειά, οπότε τα παιδιά νομίζω ήταν σε μεγάλο βαθμό του attachment parenting. Δεν ήταν ιδιαίτερα προσκολημμένα σε εμένα, δεν ήταν από τα πιο γκρινιάρικα στον παιδικό, γενικά είχαν αναπτύξει "ασφαλή προσκόλληση".

 

Α και σλινγκ δεν χρησιμοποιήσαμε και πολύ, δεν ξέρω, εφόσον υπήρχε το δεύτερο ζευγάρι χέρια, όλα γινόντουσαν άνετα και χαλαρά, χωρίς να χρειάζεται να δεθεί το παιδί.

 

Πάντως δεν είχα και πολλή εμμονή, κάπου έλεγα και εμείς καλοί βγήκαμε και η πεθερά μου έλεγε ότι το μόνο που την έσωζε ήταν να βάζει τον άντρα μου στο παρκοκρέβατο από τις 20.00 για να κάνει τις δουλειές της, ενώ ασχολιόταν μαζί του όλη την υπόλοιπη μέρα. Δεν είχε άλλη βοήθεια. Και ο άντρας μου βγήκε τεφαρίκι! Το ένα δικό μου παιδί (ο Ταζ που μετά από χρόνια έγινε ένα κανονικό παιδί) δεν ανεχόταν ούτε αυτό, ούτε και έβρισκα λόγο να το κάνω, εφόσον μπορούσαμε να προσλάβουμε βοήθεια. Ήταν εποχή εκτάκτης ανάγκης και εκείνη την εποχή ξοδέψαμε χρήματα που είχαμε για ώρα ανάγκης και πιστεύω ήταν από τα πιο σημαντικά πράγματα για τα οποία έχουμε ξοδέψει χρήματα. Ευχαριστήθηκα τη βρεφική ηλικία των παιδιών, διαφορετικά ή θα είχαμε κάνει πολλούς συμβιβασμούς, ή θα είχα περάσει από τρελοκομείο ή θα είχα πάρει ένα αεροπλάνο για Βραζιλία μόνη μου εννοείται και δεν θα με ξαναέβλεπε κανείς!

 

Για το βράδυ έβρισκα ότι τα πολλά ξυπνήματα εξαντλούσαν τόσο τα παιδιά όσο και εμένα και γενικά δεν είχαμε μεγάλη δυσκολία να εφαρμόσουμε ολονύκτιο ύπνο, άπαξ και το αποφασίσαμε. Πάντως το καλλιεργούσαμε απο την αρχή ως το πιο φυσικό για όλους, σε κάθε σημείο που είχαμε ξυπνήματα, μόνο από το ένα παιδί, προσπαθουσαμε με ήπιες μεθόδους να ξαναγυρίσουμε στο ολονύκτιο. Δεν έβγαινε η μέρα αλλιώς! Στην πράξη το ενα παιδί βαριόταν ατελείωτα το σπίτι και ήθελε τσάρκες και τσάρκες μεγάλες και χορταστικές δεν γινόντουσαν με εμένα να παραπαίω. Αντίθετα, με καλό ύπνο, έβγαινε πολύ όμορφα και ευχάριστα η μέρα για όλους.

[ΑΝΝΑ24]

Εγώ να πω την αλήθεια, είχα ένα sling - δώρο στην ντουλάπα, και όσες φορές προσπάθησα να το αξιοποιήσω σφάδαζε. Εντωμεταξύ, καθόταν πλήρως ευχαριστημένη στο ριλάξ και κοπάναγε τα κρεμαστά όλο χαρά.

Ε, θα ήταν λίγο παράνοια να προσπαθώ αμέτι-μωχαμέτι να ζήσω την εμπειρία.

 

Όσο για το μέσα-έξω, ανήκω στη συμπαθή κατηγορία των ελευθέρων επαγγελματιών. Όλοι μου οι πελάτες έδειξαν αμέριστη κατανόηση για... τις τέσσερις μέρες του μαιευτηρίου.

 

Φέρνουμε τα παιδιά μας στον κόσμο στον οποίο ζούμε, όχι στη Neverland.

Θα μάθουν να συνυπάρχουν με τη φτώχεια, την αδικία, τη μόλυνση του περιβάλλοντος... Ελπίζουμε οτι θα μπορέσουμε να τα καθοδηγήσουμε στο να αξιοποιούν το κάθε καλό που υπάρχει στη ζωή και να πετύχουν στην αναζήτηση της ευτυχίας. Και, αν είμαστε τυχεροί, να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να κάνουν τον κόσμο τους λίγο καλύτερο.

 

Πιθανώς ούτε η βρεφική ηλικία ούτε η ενήλικη ζωή τους να έχει τις ιδανικές βάσει βιβλιογραφίας συνθήκες. Μπορεί όμως να έχει απεριόριστη αγάπη, ενθάρρυνση και φαντασία.

[LA LATINA]

Φέρνουμε τα παιδιά μας στον κόσμο στον οποίο ζούμε, όχι στη Neverland.

Θα μάθουν να συνυπάρχουν με τη φτώχεια, την αδικία, τη μόλυνση του περιβάλλοντος... Ελπίζουμε οτι θα μπορέσουμε να τα καθοδηγήσουμε στο να αξιοποιούν το κάθε καλό που υπάρχει στη ζωή και να πετύχουν στην αναζήτηση της ευτυχίας. Και, αν είμαστε τυχεροί, να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να κάνουν τον κόσμο τους λίγο καλύτερο.

 

Πιθανώς ούτε η βρεφική ηλικία ούτε η ενήλικη ζωή τους να έχει τις ιδανικές βάσει βιβλιογραφίας συνθήκες. Μπορεί όμως να έχει απεριόριστη αγάπη, ενθάρρυνση και φαντασία.

 

Με κάλυψες όσο δε γίνεται!!!!!!!

[AthinaP]

Πάντως ο Dr Sears που ξεκίνησε αυτή την ιστορία με το Attachment parenting πρώτα ξεπέταξε τα δύο παιδιά του, που έγιναν και εκείνοι γιατροί... Έγραψε για τα συγκεκριμένα παιδιά ότι δεν ήταν ζόρικα, κοιμόντουσαν το βράδυ, έμπαιναν σε routine που είχε το πρόγραμμα της οικογένειας... Ήταν και λίγο θέμα χαρακτήρα δηλαδή.

 

Οπότε ξεκίνησε να γράφει βιβλία ο άνθρωπος, αφού έβγαλε και τα τέλεια παιδιά. Σου λέει θα σας πω εγώ πώς γίνονται τα τέλεια παιδιά και η τέλεια οικογένεια! Στη συνέχεια του έκανε κλικ αυτό με τα σλινγκ και τα λοιπά και άρχισε να το διαδίδει... Ε, τα επόμενα παιδιά του δεν ήταν και τόσο υποδείγματα

 

Επίσης γράφτηκε ότι επιδότησε τις νύφες του (γυναίκες γιατρών)! για να μείνουν σπίτι και να δώσουν στα εγγόνια του την ολοκληρωμένη εμπειρία του attachment parenting! Πολυ ρεαλιστικό και εφαρμοσιμο αυτό έτσι; Ούτε καν οι γιοι του Sears δεν μπορούσαν να καλυψουν την οικογένειά τους;

 

Θέλω να πω ότι σε κάποιο βαθμό και αυτή η νοοτροπία έχει καταλήξει μια σέχτα που καλό είναι κάποιος να τη φιλτράρει κάπως.

[ΑΝΝΑ24]

Πάντως ο Dr Sears που ξεκίνησε αυτή την ιστορία με το Attachment parenting πρώτα ξεπέταξε τα δύο παιδιά του, που έγιναν και εκείνοι γιατροί... Έγραψε για τα συγκεκριμένα παιδιά ότι δεν ήταν ζόρικα, κοιμόντουσαν το βράδυ, έμπαιναν σε routine που είχε το πρόγραμμα της οικογένειας... Ήταν και λίγο θέμα χαρακτήρα δηλαδή.

 

Οπότε ξεκίνησε να γράφει βιβλία ο άνθρωπος, αφού έβγαλε και τα τέλεια παιδιά. Σου λέει θα σας πω εγώ πώς γίνονται τα τέλεια παιδιά και η τέλεια οικογένεια! Στη συνέχεια του έκανε κλικ αυτό με τα σλινγκ και τα λοιπά και άρχισε να το διαδίδει... Ε, τα επόμενα παιδιά του δεν ήταν και τόσο υποδείγματα

 

Επίσης γράφτηκε ότι επιδότησε τις νύφες του (γυναίκες γιατρών)! για να μείνουν σπίτι και να δώσουν στα εγγόνια του την ολοκληρωμένη εμπειρία του attachment parenting! Πολυ ρεαλιστικό και εφαρμοσιμο αυτό έτσι; Ούτε καν οι γιοι του Sears δεν μπορούσαν να καλυψουν την οικογένειά τους;

 

Θέλω να πω ότι σε κάποιο βαθμό και αυτή η νοοτροπία έχει καταλήξει μια σέχτα που καλό είναι κάποιος να τη φιλτράρει κάπως.

 

Λίγο τρολάρισμα: έχουμε κι εμείς θεματάκια με τους πεθερούς, για φανταστείτε κι αυτές τις δόλιες...

Για την παρεμβατικότητα έχει παράγραφο το attachment parenting?

[AthinaP]

Μπα, δεν νομίζω ότι ο Sears είχε και πολύ χρόνο για τα ιδια τα παιδιά του, γράφει βιβλία είπαμε... Το ρόλο τον ανέλαβε πιο πολύ η γυναίκα του, που δεν νομίζω να είναι και πολύ παρεμβατική γιαγιά. Κοβει επιταγές όμως και τους έστρωσε δουλειά στην οικογενειακή επιχείρηση, πόσο κακό να είναι αυτό;

 

Για την ακρίβεια οι Sears είχαν κάκιστη σχέση με τους ίδιους τους γονείς ή έτσι φαίνεται, δεν τους είχαν συγχωρήσει για το ότι κρατούσαν ακραίες θέσεις του 50-60-70, είναι κακό πράγμα η αγκαλιά... άφησε το παιδί να κλαίει για να σκληραγωγηθεί... Οπότε πήγαν σε ένα άλλο "άκρο". Δεν νομίζω πάντως να έχουν ασχοληθεί με το θέμα παππούδες, είναι οι τελευταίοι και πιο αναρμόδιοι για να το κάνουν!

 

Θεωρούν ότι δεν υπάρχουν παππούδες στον ορίζοντα, δεν τους αναφέρουν καν.

[LA LATINA]

Eγώ πάλι έχω αποφασίσει να μην είμαι των.........οποιονδήποτε άκρων!

[alcyon]

Για μένα παίζει ρόλο και η ηλικία.....στο λεχούδι δε μπορώ να το διανοηθώ οτι θα κλάψει και δε θα τρέξω......κοιμόμουν και πρόσεχα αν αναπνέουν! Στο δίχρονο δε θα πας στο πρώτο νανοσεκόντ (χαχα πολύ γέλασα!).....επίσης εξαρτάται και από το παιδί. Αν κάποιο παιδί δεν κλαίει για να σε έχει σούζα και κλάψει, δεν είναι το ίδιο με κάποιο άλλο που το έκανε συνήθειο να κλαίει και να τρέχουν όλοι!

 

Γι αυτό και πιστεύω πως όλα αυτά τα υπέροχα, βαρύγδουπα, που τα έχουμε αναγάγει σε πυρηνική φυσική, τους έχουμε δώσει ονόματα και κρινόμαστε από το αν τα ακολουθούμε ή όχι, δεν είναι τυφλοσούρτης για κάθε οικογένεια....γιατί κάθε παιδί είναι διαφορετικό! Εγώ πχ σλινγκ δεν αγόρασα, και πάνω μου τα παιδιά δε μπορούσα να τα έχω για πολύ σοβαρό λόγο.....δεν μπορώ να μπαίνω στο τρυπάκι των things to do γιατί στο δικό μου σπίτι, ζω εγώ και η οικογένειά μου, και όχι ο καθένας που γράφει ένα άρθρο και ανετότατα μπορεί να μην έχει καν παιδιά.

 

Σλινγκ αγόρασα στο 4ο παιδί. Τότε το ανακάλυψα. Αφού είχα παιδευτεί απεριόριστα με τα καρότσια. Γιατί είναι μικρές οι διαφορές ηλικίας. Δε με βόλεψε όμως λόγω της στήριξής του στον ένα ώμο. Έτσι προτίμησα το wrap. Απόοοολαυση! Δύο παιδιά στα καρότσια (3ων ετών), ένα στο βρεφικό κάθισμα του αυτοκινήτου το οποίο στήριζα στις λαβές των καροτσιών (σαν το τρένο, "έβλεπε" ανάποδα) και το μωρό στο wrap. Έτσι σκάγαμε μύτη στην παιδική χαρά. (Άρση βαρών... μόνο που το σκέφτομαι... κουράζομαι ).

 

Έκανα "βόλτες" για ψώνια, αφού τα άλλα ήταν στον παιδικό σταθμό. Και για πρώτη φορά ζούσα στιγμές σα να είχα μόνο ένα παιδί! (... κάτι που δεν έχω ζήσει είναι το ένα και μοναδικό "πρώτο" παιδί στο σπίτι). Από εκεί και πέρα όμως... το βάδισμα χήνας (όπως αυτό του τρίτου τριμήνου της εγκυμοσύνης), διατηρήθηκε για όσο καιρό κουβαλούσα το συνεχώς αυξανόμενο βάρος. Επίσης ένα κότσι που είχα στο πόδι... από την επιβάρυνση του βάρους... πόναγε πολύ εκείνο το διάστημα και μεγάλωσε... Σταμάτησε ο πόνος και το μεγάλωμα όταν αποφάσισα πως πέρασε ο καιρός και δεν είναι πια για wrap.

 

Σε καμία περίπτωση το wrap δε χρησιμοποιήθηκε κατ' εξακολούθηση στην ημέρα. Μόνο για βόλτα ή ψώνια.

 

 

Επίσης στα δίδυμα το ένα ήταν πολύ απαιτητικό και γκρινιάρικο. Εκεί έπεσα στα λόγια των άλλων "δώσε στο παιδί απεριόριστη αγκαλιά, το χρειάζεται"... "είναι μικράκι μωρέε" κτλ... Του έδινα, του έδινα, του έδινα. Μέχρι που είδα πως αυτό όσο του δίνω τόσο ζητάει περισσότερο. Δεν έκανα ούτε ένα βήμα χωρίς να έχω πρόβλημα με το να κλαίει και να απαιτεί όλο και περισσότερη αγκαλιά. Μέχρι που ήθελε να με νιώθει για όσο κοιμόταν. Δηλαδή αν το έπαιρνε ο ύπνος π.χ. στις 11 το πρωί, δε μπορούσα να σηκωθώ από δίπλα του γιατί ξύπναγε αμέσως και ούρλιαζε. Ήμουν δεσμευμένη και στον ξύπνιο του και στον ύπνο του!! Οι άλλοι έλεγαν "δώσε-δώσε" ...

 

Κοίταγα το άλλο παιδί, ήρεμο... πιο υπομονετικό. Θυμάμαι στιγμές που το ένα να ουρλιάζει και να μην ηρεμεί με τίποτα και το άλλο απλά να περιμένει και να κοιτάει στο ριλάξ. Εκεί μου την έδωσε! Λέω "ως εδώ!!" Έχω ΔΥΟ παιδιά και όχι ένα. Και μάλιστα ένα το οποίο προσπαθεί να ενσωματωθεί ξανά στην κοιλιά μου! Ήταν τότε 4ων-5 μηνών. Εκεί άρχισα την αποστασιοποίηση, τη χρονοκαθυστέρηση και γενικά την οργάνωση για το πώς θα διαχειριστούμε το θέμα δωμάτιο και ύπνος.

 

Να πω πως γενικά δεν έχουν κοιμηθεί στο κρεβάτι μου. Η κρεβατοκάμαρα των γονιών είναι "ιερή". Από εκεί και πέρα όμως, τον πρώτο καιρό κοιμόμουν αναγκαστικά στο δωμάτιό τους λόγω μαραθώνιων θηλασμών. Στους 3 μήνες όμως (αν θυμάμαι καλά) οι θηλασμοί δεν ήταν πια μαραθώνιοι. Επομένως ήταν καιρός για μετεγκατάσταση. Πήγα στο κρεβατάκι μου και απόλαυσα μερικά λεπτά ύπνου με ίσιο κορμί!!

 

Αργότερα 6-9 μήνες (δεν πολυθυμάμαι... νομίζω δοκιμάσαμε στους 6... αλλά το αφήσαμε και το δοκιμάσαμε ξανά κοντά στους 8-9 ;; ), ολοκληρώσαμε τη διαδικασία του ύπνου. Μέχρι τότε περίμενα να αποκοιμηθούν και έφευγα μετά. Ενώ από εκείνο το διάστημα και πέρα, "καληνύχτα-φιλάκι-φως". Και εκεί βελτιώθηκαν πολλά πράγματα στην καθημερινότητα.

 

Στα άλλα παιδιά, ήταν από την αρχή η αντιμετώπιση πιο cool. Και δεν έχω καν χρόνους για το πότε κοιμήθηκαν στο κρεβάτι τους. Απλά από την αρχή. Δεν χρειάστηκε κανένα μεταβατικό στάδιο. Με είχε βολέψει και ένα λίκνο (μεταφερόμενο) και ήταν λίγο σαν τους αθίγγανους ... πότε στο σαλόνι, πότε στο δωμάτιο, πότε στο διάδρομο... και πότε στο κρεβάτι (του). Εύκολα στον ύπνο και δεν ήταν στο παιδί... ήταν απλά στη στάση μας. Δηλαδή το "φυσικό" ήταν αυτό, το να κοιμάται στο χώρο του. Το άλλο δεν το γνώρισε καν γι' αυτό δεν το ζήτησε, ούτε το απαίτησε. Η δε μικρή... ούτε θυμάμαι... Έκανε co-sleeping με τα αδέρφια της (στο ίδιο δωμάτιο, αλλά στο δικό του κρεβάτι ο καθένας).

...

Πιθανώς ούτε η βρεφική ηλικία ούτε η ενήλικη ζωή τους να έχει τις ιδανικές βάσει βιβλιογραφίας συνθήκες. Μπορεί όμως να έχει απεριόριστη αγάπη, ενθάρρυνση και φαντασία.

 

Πολλές φορές η ερμηνεία της βιβλιογραφίας γίνεται από μη αρμόδιους. Εκεί αρχίζουν και οι υπερβολές.

 

Η καλή θεωρία είναι αυτή που μπορεί να εφαρμοστεί, αλλιώς δεν αξίζει μία.

 

Όλοι θέλουμε να είμαστε χαρούμενοι. Αν όμως προσπαθήσουμε να είμαστε απεριόριστα, συνεχώς χαρούμενοι, θα καταλήξουμε σε έναν εξαντλητικό αγώνα να ανακαλύπτουμε παιχνίδια, να λέμε συνεχώς ανέκδοτα, να κάνουμε τους καραγκιόζηδες... Έναν αγώνα δίζως νόημα, γιατί θα βρούμε τη φύση και τις ισορροπίες της "απέναντί μας"!

 

Η φύση δε θέλει υπερβολές είτε προς το θετικό είτε προς το αρνητικό. Ισορροπεί κάπου ανάμεσα. Αυτό είναι -κατά τη γνώμη μου- το "ιδανικό" της... η ισορροπία.

 

Eγώ πάλι έχω αποφασίσει να μην είμαι των.........οποιονδήποτε άκρων!

Αυτό!

[Χαρά-Μαρία]

Χωρις να εχω διαβασει για το att par, μπορω να πω οτι απο οσα λετε το εφηρμοσα απο μονη μου. Θηλαζαμε και μεχρι τα 2, ακομα δε, στα 4,5 κοιμαται μαζι μας. Το σλιγκ δεν το βολευτηκα γιατι με τα βαρη δεν τα παω καλα ωστοσο. Την ειχα στο καροτσι-κουμουτσα Quinny, το οποιο δεν χωρα πουθενα αλλα δεν χρειαζεται να το σηκωνεις σε σκαλες κλπ. Αυτο ομως μονο εξω. Σπιτι ειμασταν μονο αγκαλια γιατι ειχε ΓΟΠ και την κραταγα 24/7. Μεχρι να πατησει τους 6 μηνες δεν εκλεισα ματι. Ορθια.

 

ΥΓ Αυτοι οι πεθεροι-σπονσορες που βρισκονται και εμας μας την εφεραν ετσι?????

[AthinaP]

Πάντως την ανάγκη του ενός παιδιού για αγκαλιά δεν την έζησα ως απαίτηση για συναίσθημα και για να είναι μαζί μου. Μια χαρά καθόταν και σε άλλες αγκαλιές, από την αρχή. Φαντάσου να είσαι κατάκοιτος και να εξαρτάσαι από άλλους... Για έξι μήνες. Θα ήταν προτιμότερο να κάθεσαι μέσα σε ένα σπίτι, μαμ κακά και νάνι, έστω και με κάποιον να σε ανασηκώνει και να σε κρατάει αγκαλιά και να σου μιλάει ή να είσαι έξω, να έχεις παρέες, να βλέπεις "ζωή", δέντρα, ανθρώπους να κουβεντιάζουν; Ο μικρός ήθελε το δεύτερο και η αγκαλιά απλά ήταν το μέσο, όσο αυτός δεν καθόταν καλά στην πλάτη του. Απαιτούσε, πολύ έντονα και πολύ επεισοδιακά, να έχει ο εγκέφαλός του ερεθίσματα να απασχοληθεί, αλλιώς έκανε τη ζωή ολονών γύρω ΜΑΥΡΗ. Το χειρότερό του ήταν η αλλαξιέρα, που έπρεπε να κοιτάει το ίδιο ταβάνι για λίγα δευτερόλεπτα, που είχε κοιτάξει πριν εκατοντάδες φορές! Έκανε λες και τον έσφαζαν. Όταν είχε ερεθίσματα, ήταν χαρούμενος. Ε, λοιπόν, είχε δίκιο για αυτά που απαιτούσε και του τα προσέφερα. Γύρω στους 5-6 μήνες, είναι έτσι και αλλιώς η ηλικία που αρχίζουν να ψιλοσέρνονται μόνα τους και ο δικός μου έτσι και αλλιώς έπαψε να απαιτεί απασχόληση από μεγάλο, συνεχώς.

 

Το ίδιο παιδί μετά το εξάμηνο, δεν πολυήθελε αγκαλιά, αφού είχε πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει! Γενικώς κυκλοφορούσε μόνος του, στο σπίτι και έξω, με κάποια επίβλεψη.

 

Με αυτό τον τρόπο η πρακτική του Attachment parenting έχει σχέση με τη "σωστότερη" ανάπτυξη. Δίνει πιο πολλά ερεθίσματα, τουλάχιστον στα παιδιά που το απαιτούν. Αν άφηνα το ίδιο αυτό παιδί στο παρκοκρέβατο το πρώτο εξάμηνο, θα ήταν ένα άλλο παιδί στο εξάμηνο και μετά, θα είχε άλλο ξεκίνημα. Όχι ότι με άφηνε να κάνω και διαφορετικά δηλαδή!

 

Το ότι η αγκαλιά για τον άνθρωπο ειναι ανακατεμένη με συναίσθημα, νομίζω κάπου είναι μια σύμπτωση... Μάλλον το συναίσθημα το έβαλε η φύση, για να ικανοποιούνται άλλοι στόχοι, που είναι η προστασία του μωρού και η ανάπτυξή του.

[ekavi_]

Σλινγκ αγόρασα στο 4ο παιδί. Τότε το ανακάλυψα. Αφού είχα παιδευτεί απεριόριστα με τα καρότσια. Γιατί είναι μικρές οι διαφορές ηλικίας. Δε με βόλεψε όμως λόγω της στήριξής του στον ένα ώμο. Έτσι προτίμησα το wrap. Απόοοολαυση! Δύο παιδιά στα καρότσια (3ων ετών), ένα στο βρεφικό κάθισμα του αυτοκινήτου το οποίο στήριζα στις λαβές των καροτσιών (σαν το τρένο, "έβλεπε" ανάποδα) και το μωρό στο wrap. Έτσι σκάγαμε μύτη στην παιδική χαρά. (Άρση βαρών... μόνο που το σκέφτομαι... κουράζομαι ).

 

 

Αφού κάθονταν μια χαρά στα καρότσια-καρεκλάκια-wrap, όλα μια χαρά...

 

Εμένα που δεν ήθελε κανένα να μπει σε καρότσι με τίποτα; Ή αγκαλιά ή αργότερα περπατώντας-σούρνωντας... Επειδή όμως τα κυβικά μου δεν είναι πολλά, δεν ήμουν σε θέση από ένα σημείο και πέρα να τα παίρνω συνέχεια αγκαλιά. Οπότε περιορίσαμε τις μετακινήσεις και όταν μετακινούμαστε έπρεπε να έχω και μαζί μου τον άντρα μου να με βοηθάει με τις αγκαλιές. Γιατί κατέληγα να έχω το μωρό αγκαλιά και να σέρνω και το καρότσι...

 

Wrap δεν πήρα και δεν ξέρω αν θα με βόλευε. Είχα έναν μάρσιπο, που όμως δεν με βόλεψε ποτέ. Δεν μπορούσα να βάλω/βγάλω μόνη μου το μωρό, είχε ένα σωρό λουριά που έπρεπε να προσαρμόσω, γενικώς άβολο τελείως...

 

Έχεις δίκιο πάντως σε αυτό που είπες νωρίτερα. Ότι καλή είναι η εφαρμόσιμη θεωρία. Να προσθέσω ότι δεν πιστεύω πως υπάρχει μια καθολική συνταγή που να δουλεύει σε όλες τις συνθήκες... Άρα όπου βλέπω βαρύγδουπους τίτλους σε θεωρίες παίρνω δρόμο.

[LA LATINA]

Έχεις δίκιο πάντως σε αυτό που είπες νωρίτερα. Ότι καλή είναι η εφαρμόσιμη θεωρία. Να προσθέσω ότι δεν πιστεύω πως υπάρχει μια καθολική συνταγή που να δουλεύει σε όλες τις συνθήκες... Άρα όπου βλέπω βαρύγδουπους τίτλους σε θεωρίες παίρνω δρόμο.

 

έτσι μπράβο!!!!!!! κι εγώ...........

[moon child]

Νιώθω μια ακαταμάχητη επιθυμία να κάνω το θέμα μαντάρα.

 

Θα συγκρατηθώ όμως.

 

Θα πω μόνο πως αν δεν χρειαζόταν να λείπω 12 ώρες την μέρα από το σπίτι, να βιώνω την οικογένεια με τον ένα εργαζόμενο, και τα χίλια άλλα προβλήματα, και αν είχα πεθερό τον παππού SEARS θα τα έδενα απάνω μου με κολλητική ταινία ως τα 12.

 

Γιατί εγώ δεν χόρτασα αγκαλιές, δεν χόρτασα πατσοκοιλιές και ζάρες και σβέρκο διπλό, και με άφησαν να κάνω cry it out μόνη μου, στα λεωφορεία και στον δρόμο όλη μέρα να σκληραγωγούμαι, και με στείλανε και για ύπνο μοναχή μου.

 

Θέλω attachement childing λοιπόν.

 

Όλη μέρα σκέφτομαι τον μικρό μου σήμερα, το μαναρι μ, βλέπουνε τελευταία το hotel transylvania, τους αρέσει και μιμούνται φωνούλες… το μικρό κάνει το λυκανθρωπάκι, σηκώνει ψηλά πηγούνι, σφίγγει χειλάκια, και ξεκινάει, αουουού! αουουουού!

και γω απαντάω 35 χιλ μακριά, Αουουού! Αουουουού!