απελπίζομαι κάτι κάνω λάθος? βίαιη συμπεριφορά ή μάλλον αλοπρόσαλη

[[email protected] 1]

καλημέρα σας, έχω καιρό να μπω δεν έχω καθόλου χρόνο, μεγαλώνω μόνη μου δύο παιδάκια (εδώ και δύο χρόνια έχω χωρίσει) ο μεγάλος είναι κλεισμένα 6 και ο μικρός σήμερα έκλεισε τα 4. ολα πήγαιναν καλά και είχα βρει τις ισοροπίες μου με τα παιδιά και όλα τα υπόλοιπα. εδώ και μέρες όμως κάτι δεν πάει καλά με τον μικρό μου. θυμώνει και πισμώνει με το παραμικρό. βγαίνει εκτός ελέγχου πετάει ότι βρεί σπάει πράγματα και χτυπάει εμένα ή τον πατέρα του ή τον αδερφό του με μανία όμως και χωρίς σταματημώ και με φωνές και κλάματα. σήμερα το πρωί το ξύπνησα κατά τις 7 να πάει τουαλέτα δεν ήθελε να πάει και μετά που γύρισε πέταξε τα πάντα στο δωμάτιο κάτω μετά κοιμήθηκε εξαντλημένος και το πρωί όταν πήγα να τον ξυπνήσω ήταν ακόμα θυμωμένος με βάραγε έκλεγε δεν έπινε δεν ντυνόταν μόνο πετούσε ότι έβρησκε με μανία. απελπίστικα μες την βιασύνη μου γιατί έπρεπε να πάω και στη δουλειά. τον έβαλα στο δωμάτιο και έκλεισα την πορτα όταν ηρεμήσεις του είπα θα βγεις για να μιλήσουμε μπα άδικος κόπος πήρε μια καρέκλα και την πέταξε με μανία πάνω στην πόρτα η καρέκλα έσπασε να φανταστείτε θόλωσα του έρειξα μια στον πισινό και για να μην τα πολυλογό το επεισόδιο δεν είχε τέλος το πείρα και εγώ απόφαση ότι θα αργήσω στη δουλειά και τον άφησα να ηρεμίσει πράγμα που δεν έγινε θυμωμένος πήγε σχολείο και ότι και αν έλεγα μου έλεγε όχι. απελπίζομαι και επίσης ο μεγάλος μου που βλέπει κάθε φορά τα ξεσπάσματα του μικρού περιμένει να τελειώσει και μετά αρχίζει αυτός όχι τόσο τραγηκά ίσα ίσα να τραβήξει την προσοχή μου άλλα εμένα τα νεύρα μου δεν πάνε καλά και η υπομονή μου εξαντλήτε τι να κάνω ξέρει κανείς να μου πει? να πάω εκεί που βοηθάνε τα παιδάκια να διαχειρίζονται τον θυμό τους? είμαι υπερβολική? ανυσηχώ γιατί σίγουρα κάνω κάτι λάθος και δεν το θέλω νοιώθω όμως ανύκανη να τον βοηθήσω εγώ έχετε καμιά συμβουλή?

[foubi 0]

ρίτα ο μικρός μάλλον κάτι θέλει να σου πει με την συμπεριφορά του...ειδικά αφού λες πως έχει αλλάξει απότομα... κάτι του συμβαίνει και δεν μπορεί να στο πει οπότε προσπαθεί με άλλους τρόπους να τραβήξει την προσοχή... στο σχολείο είναι όλα καλά? μήπως έχει πρόβλημα με κάποιο παιδί?

[[email protected] 1]

καλημέρα ευχαριστώ για την απάντηση και εγώ το σκέφτηκα ότι κάτι θέλει να πει. ο παιδικός που πήγαινε έκλεισε για τον αύγουστο και αναγκαστηκά τον έβαλα σε ιδιωτικό και εκεί δεν του αρέσει εντομεταξύ ο δικός του έκλεισε χωρίς να χαιρετήσουν τα παιδάκια και εγώ δυστηχώς δεν το είχα προετοιμάσει για την αλαγή. τον πήγα στον παιδικό του να δει ότι είναι κλειστός και του εξήγησα ότι κάνουν διακοπές και ότι θα ξαναπάει σε λίγες μέρες άλλα πιστεύω ότι αυτό φταίει. το κακό είναι ότι τώρα του έγινε συνήθεια να ξεσπάει έτσι και να είναι συνέχεια θυμωμένος. διάβασα αρκετά για αυτό το φαινόμενο και ξέρω πλέον πως να τον αντιμετωπίσω με ποοοοολύ υπομονή όχι με νεύρα ούτε με τιμωρία και επίσης διάβασα πως δεν πρέπει να τον αφήσω να καταλάβει ότι τρομάζω με αυτή την συμπεριφορά του αλλά τι να κάνω όταν έχει τέτοια ξεσπάσματα και δεν έχω τον χρόνο να τον αφήσω να ηρεμήσει χωρίς να περάσει το δικό του? αναγκαστηκά τον πάω με το μαλακό και πάω με τα νερά του για να μην του δώσω αφορμή ελπίζω να του περάσει σιγά σιγά και να μην του γίνει συνήθεια.... δεν ξέρω τι άλλο να κάνω...

[[email protected] 1]

μπα καμιά βελτίωση δεν έχω όσο και αν το παλεύω. ο μικρός μου πλέον νευριάζει με το παραμικρό και πεισμώνει μέχρι απελπισίας. δεν θέλει ξαφνικά να ανοίξουμε την πόρτα να φύγουμε δεν θέλει να ντυθεί δεν θέλει να πλυθεί δεν θέλει γενικά τίποτα. χθες δεν ήθελε να πάμε στη μαμά μου να τις δώσω κάποια πράγματα περίμενα να ηρεμίσει και τελικά του είπα πάμε και θα γυρίσουμε αμέσως. οπότε δεν έσβησα τον φούρνο που μαγείρευα απλά τον χαμήλωσα. στο γυρισμό άρχισε να χτυπιέται γιατί ήθελε να πάμε σε παιδότοπο ότι και να του έλεγα δεν με άκουγε σηκώθηκε στη μέση απ τα δύο καθήσματα και άρχισε να με κλοτσάει και να με τραβάει να με τσιμπάει και ότι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί. τι να έκανα? όχι δεν έδωσα συμασία αυτό το έχω εμπεδώσει άλλα δεν μπορούσα και να οδηγήσω η καημένη άσε που με πονούσε κιόλας. γενικά αφήνω να ξεθυμάνει μόνος τους δεν του δίνω σημασία καθόλου άλλα μήπως και αυτό είναι λάθος? πως θα καταλάβει ότι είναι λάθος? του μιλάω όταν είναι ήρεμος και είναι σαν να είναι άλλο παιδάκι καταλαβένει συμφωνεί λέει πως δεν θα το ξανακάνει και μετά πάλι τα ίδια. δεν μπορεί κάπου κάνω λάθος έχω αρωστήσει απ το άγχος μου νωμίζω θα σκάσω να ζητήσω βοήθεια ειδικού ή είναι φάση και θα περάσει? έχετε παρόμοια περιστατικά? πείτε κάτι βρε παιδιά είμαι και μόνη μου και τα βλέπω όλα βουνό μπροστά μου....

[foubi 0]

κοίτα ρίτα αν σου φαίνεται πως δεν μπορείς πλέον να διαχειριστείς την κατάσταση ,κατά την γνώμη μου είναι καλύτερα να ζητήσεις την βοήθεια κα΄ποιου ειδικού γιατί αν συνεχίσει έτσι χωρίς να μπαίνουν όρια πιστεύω πως η κατάσταση θα χειροτερεύει... είμαι της άποψης πως τα προβλήματα πρέπει να τα λύνουμε στην αρχή τους...

 

εύχομαι να βρεις κάποια άκρη...

[dee 10]

μήπως έχει κάποιο πρόβλημα με τον νέο παιδικό. Μπορεί να έχει πρόβλημα με τις δασκάλες ή κάποιο παιδάκι. Προσπάθησε να τον κάνεις να σου μιλήσει. Προσπάθησε να του εξηγήσεις οτι είναι αποδεκτό να είναι θυμωμένος και οτι μπορεί να σου πεί οτιδηποτε τον απασχολεί για να τον βοηθήσεις αλλα οτι δεν μπορεί να είναι βίαιος και να χτυπάει τους άλλους ή να πετάει πράγματα

[Stone 0]

Rita μήπως η αλλαγη της συμπεριφορας του συμπίπτει χρονικά με την αλλαγη του σχολείου?Οσο και να μας φαινεται περιεργο, η απότομη αλλαγη σχολείου ειναι πλήγμα για τα παιδια και τα περισσότερα αντιδρουν άσχημα...Ειχε συνηθισει σε ενα συγκεκριμενο περιβαλλον, με μια δασκαλα και συμμαθητες που εβλεπε καθημερινά.Σε αυτη την ηλικία η ρουτινα και η συνηθεια είναι ο κανόνας τους...Ακουγεται πολύ δυσκολο αυτο που βιωνετε και καλά κανεις και εισαι ψυχραιμη, περα απο αυτο θα πρότεινα να τον ρωτησεις ανοιχτα τι ειναι αυτο που τον απασχολεί και του προκαλει εκνευρισμό και αυτη τη συμπεριφορά καθως δεν ειναι μικρος και πιστευω μια συζητηση θα βοηθουσε να αντιληφθεις την αιτια του προβλήματος!!

Καλό κουραγιο και πολλή πολλή δυναμη!!!!

[katerina2512 10]

[email protected] μου καλησπερα

 

Δεν εχω ακριβως ιδια εμπειρια με σενα για 2 λογους : πρωτον δεν ειμαι μαμα (ακομα) κ δευτερον η δικη μου εμπειρια αφορα κοριτσακι με παρομοια ξεσπασματα που ομως δεν ηταν ακριβως βιαια , αλλα μας δυσκολεψε αρκετα ως οικογενεια. Με δυο λογια . Η αδερφη μου εινα 11 χρονων σημερα . Εχει 16 χρονια διαφορα με μενα και 12 με τον αδερφο μου . Οταν ηταν 4 με 5 χρονων παρουσιασε παρομοια ξεσπασματα κανοντας μια αποτομη αλλαγη στην συμπεριφορα της . Προσφατα ειχε αλλαξει σχολειο (απο ιδιωτικο αρχισαμε να την πηγαινουμε σε κρατ. παιδικο σταθμο) . Με λιγο "ψαρεμα" κ απροειδοποιητες αφοδους απο εμενα κ την μαμα μου στον παιδικο ανακαλυψαμε οτι το παιδακι δεν λαμβανε την προσοχη που ζητουσε , για πρακτικες κ συναισθηματικες του αναγκες απο τις δασκαλες .Ας πουμε απο μικρουλα ζητουσε οταν πηγαινε τουαλετα να ειναι καποιος εξω απο την πορτα . Δεν τον φωναζε για να την εξυπηρετησει, τα εκανε ολα μονη της . Απλα ηθελε καποιον απ' εξω για την συντομη παραμονη της στο WC . Οπως καταλαβαινετε τετοια μικρα για εμας κ μεγαλα για εκεινη χατιρια οι δασκαλες δεν κανανε . "Εχουμε πολυ δουλεια κ λιγα ατομα" ελεγαν .

Η μικρη μετα απο λιγες μερες παραμονης στον παιδικο αρχισε τα παραπονα . Ζητουσε τις παλιες της δασκαλες , τους παλιους της συμμαθητες κ ολο πιο πολυ αρνιοταν να ντυθει , να ετοιμαστει κ να παει στο σχολειο . Η συμπεριφορα της γινοταν ολο κ πιο βιαιη κ στο τελος καταληξαμε σε ψυχολογο . Μετα απο συζητηση με εμας κ μετα με την μικρη κατ' ιδιαν , μας ανακοινωσε οτι η αδερφουλα μου επειδη δεν περνουσε καλα οχι μονο επεσε η ψυχολογια της , αλλα επειδη μας ειχε κανει παραπονα κ εμεις δεν της αλλαξαμε σχολειο ,νομιζε οτι την τιμωρουμε για κατι κ δεν καταλαβαινε γτ "αφου ηταν καλο παιδι" κ οτι δεν την αγαπουσαμε αρκετα.

 

Εν κατακλειδι μηπως κατι παρομοιο συμβαινει κ με την δικη σας περιπτωση? εγω προσωπικα ειμαι πολυ θετικη στο να ζητησεις την βοηθεια ενος ειδικου . Εμας μας βοηθησε παρα μα παρα πολυ . Μας εδωσε πολυ ωραιες συμβουλες . Η πρωτη συνεδρια εστω κ αν γινει χωρις το παιδακι , ο ψυχολογος ισως να μπορεσει να σου εξηγησει καλυτερα πως να χειριστεις το θεμα . Κ αν κρινει οτι μιλωντας μαζι του θα καταλαβει ακομη πιο πολλα , μην διστασεις πηγαινε τον . Οταν μετα απο 3 χρονια τον χρειαστηκαμε ξανα ηταν εξισου βοηθητικος κ μαλιστα η μικρη τον λατρεψε τοσο πολυ , που ακομα κ σημερα οταν περναμε απο κατω απο το γραφειο του παντα προτεινει να ανεβουμε πανω να του πουμε μια καλημερα ή καλησπερα

[[email protected] 1]

ευχαριστώ για τις απαντήσεις, έχω κάνει πολές συζητήσεις μαζί του αλά μου κάνει τον κινέζο πραγματικά δεν κάθεται να μιλήσει μου λέει άσχετα ότι θέλει παγωτό ή ότιδήποτε του κατέβει γενικά δεν μιλάει δεν ανοίγεται με τίποτα αυτό το παιδί μου. ένα βράδυ έκλεγε με σπαραγμό τον σήκωσα τον έκανα πάνω κάτω και τι δεν έκανα να ηρεμίσει τι έχεις τον ρωτούσα? καμία απάντηστη, του έδωσα και φάρμακο για τα τσιμπίματα γιατί έξηνε τα πόδια του απ τα κουνούπια και για να μην σας τα πολυλογό το ξημέρωμα και αφού κόντευα να τα φτύσω μου είπε κλέγοντας μαμά με πονάει το αυτί μου... τι να κάνω είναι το κάτι άλλο. έχει καμία σας αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο?

[giotaki83 10]

Γνώμη μου ρίτα! Καλά κάνεις και δείχνεις ψύχραιμη στα ξεσπάσματα και φυσικά δεν χτυπάμε ποτέ τα παιδιά αλλα προσωπική μου άποψη είναι ότι είναι λάθος να αποδέχεσαι τη βίαιη συμπεριφορά εκ μέρους του λες και δεν τρέχει τίποτα. Με ψυχραιμία και χωρίς εκνευρισμό, σε καθε βίαιο ξεσπασμα θετεις τα όρια. Του πιάνεις τα χέρια και δεν τον αφήνεις να συνεχίσει και τον πας στο δωμάτιο τουκαι του εξηγείς ότι είναι απαράδεκτο αυτό που έκανε και ότι να σου μιλήσει μόνο ότανείναι να ζητήσει συγγνώμη. Αυτό θα γινει όσες φορές βγει απο το δωμάτιο και ξαναπροσπαθήσει να σε χτυπήσει. Επίσης πες του ότι για κάθε βιαιο ξέσπασμα θα του στερείς ένα παιχνίδι του. Αργά ή γρήγορα θα στρώσει. βέβαια ταυτόχρονα έλεγξε τι τον ενοχλέι. Σίγουρα θα νιώσει μεγαλύτερη ασφάλεια να ξέρει ποια είναι τα όρια και να παίρνει την ικανοποίηση του μπράβο κα΄θε φορά που θα σου ζητάει συγγνώμη.

[[email protected] 1]

καλημέρα σας, για μένα δεν είναι καθόλου καλη μιας και νομίζω ότι θα πάθω νευρικό κλονισμό από ώρα σε ώρα. το πρόβλημα μεγαλώνει δυστηχώς και το ξέρω πως το αντιμετοπίζω λάθος αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα πραγματικά. έχω δοκιμάσει τα πάντα. δεν ακούει είναι σαν άλλο παιδάκι ξένο προς εμένα τι μιλάω τι δεν μιλάω είναι το ίδιο πράγμα γιαυτό και δεν μιλάω απλά για να μπορέσω να είμαι ψύχραιμη. χθες τα είχα πάει σε έναν υπέθριο παιδότοπο και ήταν και ο πατέρας τους μαζί (έχουμε πολύ καλή σχέση σαν γονείς). και ενώ όλα ήταν ωραία και χάρηκε που πήγαμε άρχισε λίγο πριν φύγουμε να ζητάει παράλογα πράγματα πήγε να ρίξει κάτω όλο το τραπεζάκι με τα ποτήρια και όσο του εξηγούσα ότι δεν γινόταν αυτό που ήθελε τόσο φούντωνε και άρχισε να με χτυπάει με μανία. εν κατακλείδι τον πείρε ο πατέρας του αγκαλία με το ζόρι για να φύγουμε και να μην μας κοιτάει άλλο ο κόσμος. εκείνον όμως δεν το χτυπούσε όπως εμένα και με πέρνει το παράπονο τι του έκανα και έχει θυμώσει τόσο μαζί μου? τον λατρεύω είναι η ζωή μου και το ξέρει και μάλον λόγο του άγχους μου με το διαζύγιο (πριν 2 χρόνια) τον παραχαίδεψα και τώρα που πρέπει να βγει σιγά σιγά στην κοινωνία και βλέπει ότι υπάρχουν κανόνες νευριάζει δεν ξέρω τι άλλο να πω. χθες τελικά τον πήγε ο πατέρας του βόλτα με το ζόρι δηλαδή με το αυτοκίνητο μόνοι τους και εγώ έμεινα με τον μεγάλο να περιμένουμε να τον ηρεμίσει. τελικά ηρέμισε γιατί ήθελε έλεγε να είμαι μαζί του και να πάμε σπίτι μαζί. δηλαδή απλά φοβήθηκε μην καθίσει με τον πατέρα του μάλλον δεν ξέρω και μετά στο σπίτι κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου τον έβαλα στο κρεβάτι του και το βράδι ξύπνησε ήρθε στο δικό μου και με αγκάλιαζε για να κοιμηθεί ή κοιμώταν πάνω στο χέρι μου δηλαδή ήθελε να νοιώθει ότι είναι δίπλα μου τι να κάνω τον αγαπάω τόσο και στεναχωριέμαι γιατί καταλαβένω πως υποφέρει και πονάω??? αυριο θα πάω σε παιδοψυχολόγο απλά είπα μήπως είχε καμιά σας συναντίσει κάτι παρόμοιο να μου δώσει λίγο κουράγιο γιατί το δικό μου σώθηκε...

[tanya77 0]

Τα δικά μου παιδάκια είναι πολύ μικρότερα βέβαια, αλλά με το μεγάλο είχα ένα παρόμοιο πρόβλημα από τη γέννηση της μικρής και μετά. Επίσης ήξερα τι έφταιγε, προφανώς η άφιξη του καινούριου μωρού, αλλά παρόλ αυτά η συμπεριφορά του με έκανε κομμάτια.

 

Δεν μπορώ να κάνω ικασίες για το πού οφείλεται το πρόβλημα στη δική σας περίπτωση (αυτό θα το βρείτε με τη βοήθεια του ψυχολόγου) αλλά ένα θα σου πω. Τα παιδιά είναι μικροί άνθρωποι και ως τέτοιοι λειτουργούν. Κι εμείς όταν θέλουμε να ξεσπάσουμε κάπου το κάνουμε συνήθως εις βάρος κάποιου πολύ αγαπημένου μας προσώπου. Αυτό δε σημαίνει πως δεν τον αγαπάμε αλλά πως εκεί προκαλούμε αντίδραση, καλή ή κακή δεν έχει σημασία.

 

Συμβουλή μου είναι να φροντίζεις να περνάει πάντα το δικό ΣΟΥ. Πάντα. Να διατηρείς τον έλεγχο της κατάστασης, να μη δείχνεις ποτέ ότι σε ενοχλεί και πόσο μάλλον ότι σε πληγώνει. Δε χρειάζεται να τον χτυπήσεις ούτε να τον πονέσεις, αλλά όταν για παράδειγμα δε θέλει να ντυθεί να τον ντύνεις με το ζόρι. Όταν είσαστε έξω και αρχίζει, να κάνεις την αδιάφορη, να τον παίρνεις απ το χέρι και να συνεχίζεις την πορεία σας χωρίς πολλά λόγια. Στα ξεσπάσματά του μην του μιλάς με γλυκόλογα, αλλά μόνο αυστηρά και ψυχρά. Οτιδήποτε πετάει κάτω από δικά του πράγματα να τα εξαφανίζεις στο πατάρι επ αορίστου.

Όταν βρίσκεται σε ήρεμη κατάσταση, τότε μπορείς να τον ρωτήσεις τι τον πειράζει. Όχι αναγκαστικά αμέσως μετά το ξέσπασμα, αλλά και σε άσχετη φάση.

 

Τώρα όλα αυτά θέλουν τρομερή δύναμη και υπομονή από μέρους σου και καταλαβαίνω πως είναι εξαιρετικά δύσκολο. Αν θέλεις να κλάψεις καν το κάπου που να μη σε βλέπει. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να καταλάβει την αδυναμία σου. Μη το συζητάς το θέμα με άλλους όταν είναι παρόν. Και το τελευταίο. Κάθε φορά που κάνει κάτι καλό, έστω και το παραμικρό όπως πχ να μαζέψει το πιάτο του ή να πάει για ύπνο χωρίς φωνές, να το κάνεις τεράστιο θέμα. Να το λες στη γιαγιά του, στη γειτόνισσα, στη δασκάλα, να τον επαινείς υπερβολικά και να λες πολλές φορές πόσο καλό παιδί είναι.

 

Πιστεύω πως αν μείνεις σταθερή σ αυτά θα το έχεται ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό μέσα σε ένα δύο μήνες. Και φυσικά συνέχισε να ψάχνεις τη αιτία του κακού. Όχι απαραίτητα μόνο σε σένα, γιατί δε φταίνε για όλα η μαμάδες!

[Αγγελίνα_2 2]

Ρίτα καλησπέρα.

 

Χωρίς να έχω αντιμετωπίσει προσωπικά ποτέ κάτι τέτοιο κι επειδή ανέφερες πως αυτή η συμπεριφορά του παιδιού είναι ξαφνική, θα ρωτούσα το εξής: υπάρχει περίπτωση να είδε ή να άκουσε κάτι που τον τάραξε? Πχ να πήγε στη γιαγιά και να άκουσε να κατηγορούν εσένα ή τον πατέρα του, να κρυφάκουσε μια συνομιλία στο τηλέφωνο όπου αναφέρθηκε ένας/μία νέος/α σύντροφος, δικός σου ή του πατέρα του, κάποιο σχόλιο από τρίτους ως προς το διαζυγιο των γονιών του? Καταλαβαίνεις το πνεύμα...πάει πουθενά ο νους σου?

 

Σου τα λέω γιατί θυμήθηκα κάποιους γείτονες της γιαγιάς μου, που είχανε αντιμετωπίσι το ίδιο πρόβλημα, για να ανακαλύψουνε, μετά από πολύ κόπο και πόνο, ότι κάποιος καλοθελητής είχε πληροφορήσει το παιδί τους ότι ήταν υιοθετημένο...

 

Πάντως, αφού λες ότι είναι ούτως ή άλλως κλειστό παιδί, νομίζω πως ο παιδοψυχολόγος θα σας φανεί πολύ χρησιμος, σε κάθε περίπτωση. Σας εύχομαι τα καλύτερα!

[foubi 0]

Συμβουλή μου είναι να φροντίζεις να περνάει πάντα το δικό ΣΟΥ. Πάντα. Να διατηρείς τον έλεγχο της κατάστασης, να μη δείχνεις ποτέ ότι σε ενοχλεί και πόσο μάλλον ότι σε πληγώνει. Δε χρειάζεται να τον χτυπήσεις ούτε να τον πονέσεις, αλλά όταν για παράδειγμα δε θέλει να ντυθεί να τον ντύνεις με το ζόρι. Όταν είσαστε έξω και αρχίζει, να κάνεις την αδιάφορη, να τον παίρνεις απ το χέρι και να συνεχίζεις την πορεία σας χωρίς πολλά λόγια. Στα ξεσπάσματά του μην του μιλάς με γλυκόλογα, αλλά μόνο αυστηρά και ψυχρά. Οτιδήποτε πετάει κάτω από δικά του πράγματα να τα εξαφανίζεις στο πατάρι επ αορίστου.

Όταν βρίσκεται σε ήρεμη κατάσταση, τότε μπορείς να τον ρωτήσεις τι τον πειράζει. Όχι αναγκαστικά αμέσως μετά το ξέσπασμα, αλλά και σε άσχετη φάση.

 

Τώρα όλα αυτά θέλουν τρομερή δύναμη και υπομονή από μέρους σου και καταλαβαίνω πως είναι εξαιρετικά δύσκολο. Αν θέλεις να κλάψεις καν το κάπου που να μη σε βλέπει. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να καταλάβει την αδυναμία σου. Μη το συζητάς το θέμα με άλλους όταν είναι παρόν. Και το τελευταίο. Κάθε φορά που κάνει κάτι καλό, έστω και το παραμικρό όπως πχ να μαζέψει το πιάτο του ή να πάει για ύπνο χωρίς φωνές, να το κάνεις τεράστιο θέμα. Να το λες στη γιαγιά του, στη γειτόνισσα, στη δασκάλα, να τον επαινείς υπερβολικά και να λες πολλές φορές πόσο καλό παιδί είναι.

 

Πιστεύω πως αν μείνεις σταθερή σ αυτά θα το έχεται ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό μέσα σε ένα δύο μήνες. Και φυσικά συνέχισε να ψάχνεις τη αιτία του κακού. Όχι απαραίτητα μόνο σε σένα, γιατί δε φταίνε για όλα η μαμάδες!

 

Εξαιρετικές συμβουλές.... γενικότερα.... τα παιδιά χρειάζονται σταθερή αντιμετώπιση για να λάβουν κάποιο μήνυμα...

[[email protected] 1]

καλημέρα σε όλες σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. πήγα σε παιδοψυχολόγο ή μάλον συμβουλευτική γονέα θα το έλεγα γιατί πήγα μόνη μου και αύριο θα παω να δει και τον μικρό. τώρα δεν ξέρω όσα μου είπε είναι σε γενικές γραμμές αυτά που λέμε όλες τα ξέρω και εγώ απλά η πράξη είναι πιο δύσκολη. στο σταθμό δεν ξαναπήγε κανένας τους και είδα μια μικρή βελτίωση και μιλάμε συνέχεια με τις ώρες και είχα λιγότερα ξεσπάσματα και πιο ύπια και είμουνα μες την τρελή χαρά. την κυριακή πχ που χτύπησε τον αδερφό του και δεν τύρισε τον πρώτο κανόνα έπρεπε να πάει τιμωρία. η ψυχολ. μου είπε να είμαι σταθερή ότι πάντα θα πρέπει να δέχεται την συνέπεια ότι θα κουραστώ θα κλαίω όταν αυτός θα θέλει το δικό του και θα σπαράζει άλλα εγώ πρέπει να μένω σταθερή αν λυγίσω πάει το χάσαμε το παιχνίδι. και όντως την κυριακή τα κατάφερα μετά από 6-7 φορές μπες βγες στο δωμάτιο και επιστροφή με το ζόρι έμεινε τελικά και τελείωσε η τιμωρία του και ζήτησε και συγνώμη μετά (πρέπει πάντα να το κάνει μου είπε ακόμα και αν δεν το εννοεί). χθες του έκανα τα γενεθλειά του σήμερα είναι η γιωρτή του και το έκανα χθες που ήταν δευτέρα και δεν δούλευα. πέρασε τέλεια. ήταν χαρούμενος με αγκάλιαζε συνέχεια έλεγε συνέχεια μανούλα σ' αγαπώ πολύ και γενικά δεν είχα κανένα θέμα όλο το βράδυ μέχρι το τέλος της γιωρτής τον καμάρωνα μάλιστα και νόμιζα πως πέρασε ο εφιάλτης... όταν ήρθε η ώρα όμως να πάμε για ύπνο άρχισε ξαφνικά να μην θέλει τίποτα και μετά αφού εγώ δεν έδεινα σημασία ξεκίνησε να μουτζουρώνει τον αδερφό του και μετά να τον βαράει να ανεβένει επάνω του κ.α. αφού τον προειδοποίησα έπρεπε να πάει τιμωρία και εκεί έγινε ένας απίστευτος χαμός. διάλησε όλο το δωμάτιο, μας άκουσε όλη η γειτονιά, με χτύπησε (λιγότερο από άλλες φορές όμως μόνο 1-2 χαστούκια και τράβηγμα τα μαλιά αλλά για πολύ λίγο δεν είχε διάρκεια όπως τις άλλες φορές). εγώ δεν έχασα καθόλου την ψυχραιμία μου και απλά τον έβαζα ξανά στο δωμάτιο με το ζόρι και του τόνιζα πως θα βγει όταν ηρεμίσει αλλά τίποτα, κάθε φορά ήταν και πιο δύσκολη γαντζονόταν από παντου για να μην μπει μέσα και έσπαγε ότι έβρησκε μπροστά του. δεν τα κατάφερα τελεικά δυστηχώς δεν το άντεξα άλλο γινόταν για μια ώρα και τελικά εγώ υποχώρησα τον πείρα με το καλό αφού ήταν εξαντλημένο το καημένο και τον έβγαλα αγκαλιά έξω να πάρουμε λίγο αέρα και κοιμήθηκε αμέσως. πραγματικά πονάω πολύ γιατί να τα τραβάω όλα αυτά?

[Stone 0]

Καλά εκανες Ριτα, μην απελπίζεσαι...Πρεπει να ειμαστε σταθερες και να εμμενουμε στις απόψεις μας αλλα δεν ειμαστε κι απο σιδερο, μανουλες ειμαστε και λυγίζουμε..Ηταν κουρασμενος χτες και πιστευω η κουραση και η υπερενταση της ημερας τον εκαναν να εχει αυτη την αντιδραση.

Σημερα ειναι μια αλλη καινουρια μερα, ευχομαι καθε μερα να εχετε πρόοδο και συντομα να ηρεμησει το αγορακι σου!!

Να τον χαίρεσαι και να τα καμαρωσεις και τα δυο σου παιδια οπως επιθυμεις, γερα κι ευτυχισμένα!!!

[Ευάκι 0]

Ρίτα, το ίδιο πράγμα (πιο ήπιο ίσως γιατί είναι κορίτσι) περνάω κι εγώ με τη μικρή μου, που έχουν την ίδια ηλικία με το δικό σου. Είναι 2 συγκεκριμένες ώρες την ημέρα που την πιάνει μούρλα. Χτυπιέται, τσιρίζει, μας χτυπάει και αν βρει μόνη τη γιαγιά της (ακόμα δεν ξεκινήσαμε παιδικό από το καλοκαίρι) μπορεί να πετάξει και κάτι. Η μια ώρα είναι κατά της 1 το μεσημέρι και η άλλη κατά τις 9 το βράδυ. Πιστεύω πως είναι οι ώρες που την πιάνει νύστα. Περιμένω να ξεκινήσουμε τις δραστηριότητές μας, που έχουμε συγκεκριμένο ωράριο, και είναι πιο ελεγχόμενα τα πράγματα. Εγώ αυτό που κάνω είναι να της δείχνω πως ο τρόπος της δεν είναι αποδεκτός. Ελπίζω να είναι φάση που θα ξεπεράσουν. Απλά η καημένη η πεθερά μου παρακαλάει να ξαναξεκινήσει ο παιδικός.

[Ellemphriem 12]

Δεν εχω παιδι σε αυτη την ηλικα, και ξερω οτι τα παιδια περνουν φασεις που δοκιμαζουν ορια σε διαφορες ηλικιες. Στην περιπτωση σου ομως βλεπω φοβερο θυμο απεναντι σου. Αντι να ψαχνεται με την ψυχολογο τροπους να του κοψετε την φορα, θα ελεγα να προσπαθησετε να δειτε τι φταιει και ειναι ετσι το παιδι. Ειμαι σιγουρη οτι μπορει να σε βοηθησει ο καταλληλος ανθρωπος.

 

ΥΓ: Οι τροποι αντιμετωπισης της Tanya77 ειναι πολυ καλοι αλλα θα ελεγα εφαρμοζονται σε νορμαλ πλαισια ξεσπασματος θυμου. Σε εσας πρεπει να βρεθουν πρωτα απο ολα τα αιτια ολου αυτου.

[[email protected] 1]

καλημέρα σε όλους, σας ευχαριστώ για όλες τις απαντήσεις είναι πραγματικά όλες πολύ καλές. η τελευταία με προβλημάτισε λίγο. το ξέρω πως πρέπει να βρώ την αιτία όλου αυτού άλλα πως? ούτε η ψυχολόγος το βρήκε αφού σας είπα είναι πολύ κλειστό παιδί και δεν μιλάει. το μόνο που βρήκε η ψυχολόγος είναι πως έχουμε θέμα αντιζηλίας με τον αδερφό του και μάλιστα μεγάλο. κατά τα άλλα λίγο πολύ τα ίδια μου είπε υπομονή επιμονή σταθερότητα. φάση είναι μάλον και θα περάσει αλλά θα αργήσει και θα με κουράσει πολύ πολύ αλλά δεν πρέπει να με παίρνει η αποκάτω κ.α. καλά τα πάω σε γενικές γραμμές είπε να συνεχίσω έτσι για κάνα δίμηνο και μετά αν δεν έχω δει βελτίωση να το ξαναδούμε πιο εντατικά και πιο δραστηκά και με την παρουσία και συμβολή και του πατέρα του. αχ ας ελπίσουμε να πάνε όλα καλά και να τελειώσει σύντομα από μόνο του όπως ήρθε σαν ένα κακό όνειρο.

[pk33 0]

ρίτα μήπως συμβαίνει κάτι στον παιδικό; Η μεγάλη μας (τώρα είναι 4) μετέφερε την ένταση του παιδικού στο σπίτι. Όταν άρχισε να της αρέσει ο παιδικός, άρχισε να ηρεμεί και στο σπίτι. Συζήτησέ το με τις δασκάλες εκεί

[Eliza 1]

Ριτα, κουράγιο!

Αντιμετωπίζεις μια πραγματικά δύσκολη κατάσταση

Δεν νομίζω ότι έχω κάτι να συνεισφέρω επιπλέον ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης μιας και σχεδόν όλα έχουν ειπωθεί παραπάνω.

Θέλω όμως να σου επισημάνω ότι δεν πρέπει να σε παίρνει από κάτω που τα ξεσπάσματα του μικρού είναι εντονότερα προς εσένα. Εσύ είσαι η πιο σταθερή αξία στη ζωή του και άρα ο φυσικός αποδέκτης της οργής ή της δυσαρέσκειάς του. Εσύ βάζεις τους κανόνες και τα όρια, εσύ προσφέρεις την περισσότερη φροντίδα, εσύ είσαι πάντα κοντά και πρόχειρη. Υπομονή, υπομονή, υπομονή και επιμονή!

 

Όσο για τους λόγους, μάλλον πρέπει να ψαξεις αρκετά βαθιά...Θα απαριθμήσω διάφορα που περνάν από το μυαλό μου μπας και βοηθήσει

-η αλλαγή του σχολείου

-κάποια αλλαγή στο πρόγραμμά του

-η ζήλεια

-οι χωρισμένοι γονείς - η (σχετική) απουσία του μπαμπά

Δεν είναι απαράιτητο οτι ο ίδιος ξέρει ακριβώς ή μπορεί να εκφράσει αυτό που του συμβαίνει και μπορείς να είσαι σίγουρη ότι ούτε του ίδιου του αρέσει -δεν περνάει καλά με αυτόν τον τρόπο.

 

Εγώ θα σου πρότεινα να κρατήσεις στο επόμενο διάστημα την επαφή σου με την ψυχολόγο ΓΙΑ ΣΕΝΑ -για να βοηθηθείς εσύ και να αντλήσεις δύναμη να ανταπεξέλθεις. Για να μπορέσεις να δείξεις την υπομονή και τη σταθερότητα που χρειάζεται. Διάβασε ξανά το πρώτο σου ποστ, καθώς και το σημερινό...έχουν διαφορά!

[[email protected] 1]

καλημέρα σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια και για την κατανόηση και το κουράγιο που μου δήνετε πραγματικά ευχαριστώ με ηρεμεί πολύ.... Ελίζα έχεις δίκιο το σκέφτηκα και εγώ να κρατήσω αυτήν την επαφή γιατί όντως βλέπω πως δεν πάω και πολύ καλά τελευταία και στο τέλος θα καταρεύσω. ήδη έχω αρωστήσει και το μόνο που μου βρήσκουν είναι το άγχος άρα πρέπει να κάνω κάτι για να απαλαγώ από αυτό πριν κάνω κακό στον ευαυτό μου και θέλω πολύ να είμαι δίπλα στα παιδάκια μου και θα είμαι θα το ξεπεράσω το αποφάσισα δεν θα λυγίσω ποτέ ξανά, δεν ξέρω πως θα το πετύχω άλλα θα το πετύχω, ήδη πείρα μια εβδομάδα άδεια και θα πάω μια εκδρομούλα με τα μικρά μου να ηρεμίσω λέω, ελπίζω να μην το μετανοιώσω δεν το έχω ξανακάνει άλλα το θέλω πολύ και αφού έχω αποφασίσει πως έτσι θα είναι η ζωή μου από εδώ και πέρα πρέπει να μάθω να τα βγάζω πέρα μόνη μου σε όλα και με όλα.

[Stone 0]

[email protected] πως ειστε??Πως περνας με τα πιτσιρικια???

[[email protected] 1]

καλησπέρα σε όλους σας, ελπίζω και εύχομαι να είστε όλοι καλά. εμείς βρήκαμε σιγά σιγά πάλι τους ρυθμούς μας, γυρίσαμε στον παιδικό που πηγαίναμε και πέρσι τον χειμώνα, ευτυχώς μέσα είναι μια φίλη της μαμάς μου και της εξήγησα τι πρόβλημα αντιμετώπισα και αυτή επειδή είναι και χωρισμένη πριν πολλά χρόνια βέβαια άλλα αντιμετώπισε τα ίδια με τον δικό της γιο και απ΄ότι μου είπε ακόμα τρέχει, με κατάλαβε απόλυτα και με βοήθησε πολύ. Βέβαια παρεκλήνουμε λίγο απ αυτά που είπε η παιδοψυχολόγος δηλαδή πάμε λίγο, όχι πολύ, λίγο (με μέτρο) με τα νερά του και δεν του αφήνουμε περιθώρια για ξεσπάσματα όχι έντονα δηλαδή. και γενικά δεν έχουμε καθόλου φωνές και τιμωρίες δεν ξέρω νομίζω δεν τα σηκώνει αυτά πως να το πω δεν ξέρω θέλει άλλη προσέγγιση πιο ύπια έτσι το βλέπω και έτσι πράτω και βλέπω και αποτελέσματα δεν νομίζω πως κάνω λάθος τι να πω πάντος σίγουρα είναι πολύ καλύτερα τώρα η ζωή μας γενικότερα σαν να μην έγινε ποτέ ουφ ανάσανα πραγματικά δεν φοβάμαι πια είμαι πολύ χαρούμενη σας ευχαριστώ πολύ φιλιά σε όλα τα ζουζουνάκια σας!