ανατροφη & ψυχαναλυτικη προσεγγιση[με αφορμή το βιβλίο του Γιωσαφατ]

[DALIA]

Ένα θα σου πω…. Στην θεωρία είναι όλα εύκολα… στη πράξη όμως??? Τόσα παιδάκια μεγαλώνουν με τις γιαγιάδες, δεν θα εμπιστεύονται τον κόσμο… θα είναι απορριπτικά κτλ κτλ?

 

Άστα ρε κορίτσι λαχείο είναι αυτό… μη νοιώθεις τύψεις… κάνεις ότι καλύτερο για το μωράκι σου και το καταλαβαίνει!!! Την αγάπη την νοιώθουν τα μωρά!!!!

Έτσι ακριβώς είναι....

Και εγώ άφησα στη γιαγιά τον μικρό 4μηνών, τώρα είναι σχεδόν 6 ετών και απολύτως τίποτα από αυτά που αναφέρεις δεν αντιμετοπίζουμε...

[Aeriko]

Δεν έχω διαβάσει ακόμα το βιβλίο... αλλά σε συνέντευξή του που είχε ισχυρισθεί το ίδιο πράγμα όταν του ζήτησε η δημοσιογράφος εξηγήσεις επεσήμανε ότι δεν έχει τόσο σημασία αν είναι η μητέρα αλλά ένα σταθερό πρόσωπο... βία δύο... Δηλαδή για μια μητέρα εργαζόμενη θα πρέπει να είναι η μητέρα όταν μπορεί και ΕΝΑ πρόσωπο τις υπόλοιπες ώρες. Σε ό,τι αφορά τα πρακτικά αυτό έτσι; Δηλαδή μιλούσε για το τάισμα, το άλλαγμα, τον ύπνο...

[kikileuteris]

Πρόσφατα το διάβασα. Και ενώ με ικανοποίησε, μιας και έμαθα περισσότερα για τη φροϋδική θεωρία, σε πάρα πολλά σημεία διαφωνώ μαζί του.

 

Λέει πχ ότι τα λάθη που γίνονται τα πρώτα χρόνια στα παιδιά, αυτά που ο ίδιος θεωρεί λάθη, δε διορθώνονται ποτέ μετά.

 

Επίσης διαφωνώ και με το ότι καλύτερα μια μέτρια μητέρα παρά πολλοί και καλοί...κι εδώ διαφωνώ. Καθώς και στο σημείο που αναφέρεις.

 

Ο γιος μου μεγάλωσε με πολλά χέρια, γιαγιάδες, θείες κτλ, με πολύ αγάπη και είναι ένα πάρα πολύ χαρούμενο παιδάκι

[bebbakos]

Από προσωπική πείρα θα σου έλεγα πως ο εν λόγω κυριος μπορει να έχει δίκιο.

Γύρισα στην δουλειά όταν ο μικρός ήταν 6 μηνών. Μέχρι τότε θηλάζαμε . Ένα μήνα μετά σταματήσαμε γιατί αρνιόταν να το κάνει . Δεν ήθελε γιατί προφανώς ένοιωθε απόρριψη από μένα . Ειπα πως αυτό θα ήταν μόνο .

Ακόμα και τώρα που είναι 14 μηνών , όταν γυρίζω από την δουλειά δεν μου δίνει σημασία . Έχει πολύ μεγάλη αγάπη στους παπουδες του και μου το δείχνει.

Βέβαια θέλει μεγαλύτερη προσπάθεια από μενα τις ώρες που ειμαι κοντά του μετά την δουλειά. Του μιλάω πολύ , του εξηγώ οτι η μαμά πρεπει να πάει στην δουλειά αλλά θα γυρίσει μετά να παίξουμε κτλ κτλ. Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια.

 

Μπορεί να ήταν καλό να μένουμε μαζί με τα μωρά μας για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα του ενός έτους . Δυστυχώς δεν έχουν όλοι αυτή την πολυτέλεια .

Μην έχεις εμμονές. Και στα βιβλία ο κάθε ειδικός λέει τις απόψεις του . Το κάθε παιδάκι ειναι ξεχωριστό και διαμορφώνει χαρακτήρα και προσωπικότητα από πολλά πράγματα . Όχι μόνο από το αν η μαμά του ειναι μαζί του τον πρώτο χρόνο .

[Rea_1971]

Δεν έχω διαβάσει ακόμα το βιβλίο... αλλά σε συνέντευξή του που είχε ισχυρισθεί το ίδιο πράγμα όταν του ζήτησε η δημοσιογράφος εξηγήσεις επεσήμανε ότι δεν έχει τόσο σημασία αν είναι η μητέρα αλλά ένα σταθερό πρόσωπο... βία δύο... Δηλαδή για μια μητέρα εργαζόμενη θα πρέπει να είναι η μητέρα όταν μπορεί και ΕΝΑ πρόσωπο τις υπόλοιπες ώρες. Σε ό,τι αφορά τα πρακτικά αυτό έτσι; Δηλαδή μιλούσε για το τάισμα, το άλλαγμα, τον ύπνο...

 

Πάρα μα πάρα πολύ σημαντική παρατήρηση.

[Rea_1971]

Εμενα μένει με τη κα που φροντίζει. μόνο να τη βλέπατε τι χαρές και αγκαλιές μου κάνει μόλις γυρνάω σπίτι... Και ασχετο αν έχει φάει πιο πριν, με βουτάει από το στήθος...

 

Σημειωτέον ότι τώρα λόγω εγκυμοσύνης δεν έχω αρκετό γάλα...

[DALIA]

Λέει πχ ότι τα λάθη που γίνονται τα πρώτα χρόνια στα παιδιά, αυτά που ο ίδιος θεωρεί λάθη, δε διορθώνονται ποτέ μετά.

 

μπορείς να μας δώσεις κάποιο παράδειγμα...δηλ. τι είδους λάθη ??

bebbakos πόσες ώρες λείπεις για τη δουλειά...διότι και εγώ τον άφησα νωρίς σε γιαγιά αλλά τέτοια θέματα δεν αντιμετοπισα

[pilarin]

Τυχαίνει να διαβάζω αυτές τις ημέρες κι εγώ αυτό το βιβλίο.

 

Έχει πολλά σημεία στα οποία διαφωνώ (κλείδωνε το δωμάτιό του μη τυχόν και έρθει η κόρη του το βράδυ και ζητήσει να κοιμηθεί μαζί τους με αποτέλεσμα το παιδί να παίρνει το μαξιλάρι και να κοιμάται στο πάτωμα πίσω από την πόρτα... κι όλο αυτό για να ξεπεράσει λέει το παιδί το οιδιπόδειο που είχε εκδηλώσει εκείνη την περίοδο).

 

Έχει κι άλλα σημεία στα οποία συμφωνώ και προσπαθώ να τα λάβω σοβαρά υπόψη μου ώστε να τα εφαρμόσω όταν έρθει η ώρα.

 

Αυτό με την "απόρριψη" με την έναρξη της δουλειάς το βίωσα κάπως με το πρώτο μου παιδί, αλλά το ξεπεράσαμε σιγά σιγά.

 

Με το δεύτερο, ούτε που ακούμπησε η θεωρία.

 

Η άποψή μου είναι πως (νομίζω άλλωστε το λέει και ο ίδιος κάπου) όλα αυτά αποτελούν το ιδανικό, το ιδεατό.

 

Όταν όμως μπαίνει θέμα επιβίωσης στη μέση και η μητέρα αναγκαστικά πρέπει να πάει για δουλειά.. αυτά είναι απλώς θέματα συζήτησης σε έναν καφέ (ή σε ένα φόρουμ).

 

Το βασικότερο είναι να υπάρχει μία σταθερότητα, όχι μία ο ένας, μετά από ένα μήνα ο άλλος, στους έξι μήνες μία νταντά την οποία διώχνουμε στο δεκαπενθήμερο κοκ.

 

Όλα τα άλλα, τα βρίσκουμε...

[Aeriko]

Την 'απόρριψη' λίγο πολύ όλοι κάποιες στιγμές θα τις νιώσουμε με τα παιδιά μας... όμως... αν ο χρόνος που περνάμε μαζί τους είναι 'ποιοτικός' και όχι απλώς συνυπάρχουμε στο ίδιο σπίτι... ειδικά στον πρώτο χρόνο που ανακαλύπτει τον κόσμο μέσα από τα μάτια μας νομίζω πως έχουμε θέσει θεμέλια για έναν υγιή ενήλικα ανεξάρτητα από το τι λέει ο Γιωσαφάτ (που είμαι σίγουρη ότι κάποιος άλλος θα λέει τα αντίθετα καθώς μιλάμε για τον αχανή κόσμο της ψυχολογίας των βρεφών).

[Lady Fraise]

Εννοείται ότι το τέλειο δεν υπάρχει στη φύση. Άρα και η διαπαιδαγώγηση του παιδιού δεν μπορει να είναι τέλεια. Ένα παιδι δεν μεγαλώνει με manual αλλα με αγνή αγάπη, με στοργή και φροντίδα. Είναι η μονη ανιδιοτελής αγάπη. Όμως δεν παύει να βλέπεις παιδάκια να έχουν επιθετικές συμπεριφορές, να προσπαθούν να κερδίσουν με αλλοπροσαλα πράγματα την προσοχή των γονιών και δεν το κρύβω με προβληματίζει... Θέλω πολυ να διαφωνησω σε πολλα που λέει αλλα μήπως κλεινω τα αυτιά μου γιατί δεν με βολεύουν;;;

Το χειρότερο είναι ότι (ΕΝΝΟΕΊΤΑΙ ότι θα συνεχίσω να δουλεύω για λόγους διαβίωσης) δεν μπορει να διορθωθεί η ψυχολογια του ιδιαίτερα των συναισθημάτων που χτίζει τον πρώτο χρόνο. Τι είναι κι αυτο πάλι; Παει στο βροντο η προσπάθεια που κάνουμε μόλις είμαστε μαζι;

Συμφωνώ πως το κάθε παιδι είναι διαφορετικό και πέραν απο τις εμπειρίες του μεγάλο ρόλο παίζει και ο χαρακτήρας του παιδιού που δεν είναι επικτητος αλλα κληρονομικο. Πάντως ποτε δεν θα μπορούμε να πούμε με σιγουριά, έστω κι αν φαίνεται ευτυχισμένο, πόσο έχει στιγματιστει και πόσο το έχει επηρεάσει η κάθε μας πράξη σε οποία ηλικία κι αν είναι. Είναι τρομακτικό πόσο αφομοιώνει ένα παιδι κάθε ερέθισμα! Θέλει πολληηηηηη δουλεια κι επειδή είμαι καινούρια Μαμα, μάλλον μεγενθυνω κάπως τις καταστάσεις. Δεν πειράζει κι εμείς που μεγαλώσαμε μέσα στη άγνοια μια Χαρα παιδάκια βγήκαμε (λέμε τώρα...)

[pilarin]

Έτσι είναι Aeriko, συμφωνώ.

 

Αυτό που πιστεύω πάντως είναι ότι ο Γιωσαφάτ ουσιαστικά τονίζει ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη να λάβουν από τους γονείς τους, από τη στιγμή που γεννιούνται, συνέπεια ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις, όρια που να βάζουν το παιδί σε ένα δρόμο χωρίς όμως να το πνίγουν, αγάπη η οποία να δίνεται απλόχερα αλλά αφήνοντας στο παιδί το περιθώριο να αναπτύξει τη δική του προσωπικότητα χωρίς να αγχώνεται, και συζήτηση για να μπορέσουν να εκφράσουν τις αγωνίες τους και να πάρουν απαντήσεις χωρίς επικρίσεις.

 

Πως μπορεί όλα αυτά να εφαρμοστούν σε ένα βρέφος; Με το να του παρέχουμε ένα σταθερό και ήρεμο περιβάλλον, και με το να γνωρίζει μπει σιγά σιγά σε ένα "πρόγραμμα" έτσι ώστε να μην αγχώνεται (γιατί αυτό είναι πολύ σημαντικό).

 

Το τέλειο θα ήταν να μη χρειαζόταν να δουλεύουμε, να μπορούμε να κάνουμε παιδιά και να τους αφιερώνουμε όσο χρόνο χρειάζονται... αλλα αυτά δεν γίνονται...

 

Για αυτό κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε.

[Aeriko]

Πάντως ποτε δεν θα μπορούμε να πούμε με σιγουριά, έστω κι αν φαίνεται ευτυχισμένο, πόσο έχει στιγματιστει και πόσο το έχει επηρεάσει η κάθε μας πράξη σε οποία ηλικία κι αν είναι.

 

Με βάση αυτή την παραδοχή και αλήθεια γιατί βάζεις κάποιον σε θέση να το γνωρίζει απόλυτα αυτό; Αν εμπιστευτείς το ένστικτό σου και την αγάπη σου για το παιδί είναι δύσκολο να κάνει λάθος

[Lady Fraise]

Ναι βρε Aeriko μου! Έτσι θέλω να πιστεύω! Δεν περιμένω κανέναν να μου πει πως θα μεγαλωσω το θησαυρό μου. Το ιδανικό θα ήταν να υπήρχε ένα βιβλίο που να μοιράζεται εμπειρίες για εργαζόμενες μητέρες και όχι για κάποιες που κάνουν 1-2 Χρόνια να επιστρέψουν δηλαδή το 10% των γυναικών! Δηλαδή οι υπόλοιπες 90% βγάζουμε προβληματικά παιδιά;;;

Ασε που κάποιες κοπελες που είναι στο σπίτι (δεν λέω όλες μη βαρατε) δεν είναι απαραίτητο ότι μεγαλώνουν ιδανικά τα παιδιά! Έτσι δεν είναι; Όλα εξαρτώνται απο τις προθέσεις των γονιών, το πόσο συνειδητοποιημένοι είναι και γενικά τι έχουν μέσα τους και πως θα το μεταλαμπαδευσουν στα δικα τους παιδιά...

Ασε απο δω και πέρα θα διαβάζω Vogue!!!

Είναι πιο safe επιλογή !!!

[jackrussel]

Δεν έχω διαβάσει ακόμα το βιβλίο... αλλά σε συνέντευξή του που είχε ισχυρισθεί το ίδιο πράγμα όταν του ζήτησε η δημοσιογράφος εξηγήσεις επεσήμανε ότι δεν έχει τόσο σημασία αν είναι η μητέρα αλλά ένα σταθερό πρόσωπο... βία δύο... Δηλαδή για μια μητέρα εργαζόμενη θα πρέπει να είναι η μητέρα όταν μπορεί και ΕΝΑ πρόσωπο τις υπόλοιπες ώρες. Σε ό,τι αφορά τα πρακτικά αυτό έτσι; Δηλαδή μιλούσε για το τάισμα, το άλλαγμα, τον ύπνο...

 

ακριβως

[Aeriko]

Ακόμα και να υπήρχε βιβλίο για εργαζόμενες μητέρες (μπορείς να διαβάσεις διάφορα άρθρα εδώ μέσα και εμπειρίες) πάλι δεν θα κατείχε την απόλυτη αλήθεια γιατί δεν υπάρχει! Είναι τόσες οι συνιστώσες (εσωτερικές και εξωτερικές) που παίζουν ρόλο που κάθε μανούλα και κάθε παιδάκι είναι one of a kind! Συνεπώς... όχι το vogue δεν μου φαίνεται ασφαλής λύση... τα μάτια του παιδιού σου όμως ΝΑΙ!

[Rea_1971]

Βρε παιδιά τι να πουν οι δόλιοι οι πατέρες΄δηλαδή που αιώνες τώα άφηναν τέκνο και μάνα από τη πρώτη μέρα για να δουλέψουν;;;

 

Ή μήπως κάποιοι θέλουννα δημιουργήσουν ενχές στις εργαζόμενες μητέρες;;

[kikileuteris]

μπορείς να μας δώσεις κάποιο παράδειγμα...δηλ. τι είδους λάθη ??

bebbakos πόσες ώρες λείπεις για τη δουλειά...διότι και εγώ τον άφησα νωρίς σε γιαγιά αλλά τέτοια θέματα δεν αντιμετοπισα

 

Παράδειγμα, λέει πως η απουσία της μητέρας το πρώτο έτος αφήνει στα παιδιά κάποια θέματα ''ψυχολογικά'' τα οποία δεν ξεπερνιούνται ποτέ,

[jackrussel]

Βρε παιδιά τι να πουν οι δόλιοι οι πατέρες΄δηλαδή που αιώνες τώα άφηναν τέκνο και μάνα από τη πρώτη μέρα για να δουλέψουν;;;

 

Ή μήπως κάποιοι θέλουννα δημιουργήσουν ενχές στις εργαζόμενες μητέρες;;

 

ενοχες ξεενοχες μια μανα θα επρεπε να ειναι κοντα στο παιδι της τον πρωτο χρονο οσο πιο πολυ γινεται, αυτο ειναι το ιδανικο, τωρα αν αυτο δεν γινεται στην πραγματικοτητα θα βρει την καλυτερη δυνατη λυση για το παιδακι της

 

και οι κοινωνιες πρεπει να στηριζουν την μανα να μεινει με το παιδι της αυτον τον χρονο,,,σε πιο πολιτισμενα μερη αυτο λιγο πολυ συμβαινει γιατι εχει προφανως την σημασια του για την εξελιξη του παιδιου

 

αλλο ο ρολος του πατερα αλλος της μανας

 

τωρα οσο για τις ενοχες, απο τη στιγμη που μια γυναικα γινεται μανουλα ολο και καποιες ενοχες θα κουβαλαει,,,μητροτητα και ενοχες πανε πακετο,,,οτι και να κανεις αναρωτιεσαι αμφιβαλεις εχεις ενοχες,,,εγω το βρισκω φυσιολογικο

 

στο τελος κανεις παντα αυτο που μπορεις και αντεχεις

μακαρι αυτο που μπορουμε να ειναι κοντα στο ιδανικο και σε αυτο που εχει αναγκη το παιδακι μας

[Lady Fraise]

Ακόμα και να υπήρχε βιβλίο για εργαζόμενες μητέρες (μπορείς να διαβάσεις διάφορα άρθρα εδώ μέσα και εμπειρίες) πάλι δεν θα κατείχε την απόλυτη αλήθεια γιατί δεν υπάρχει! Είναι τόσες οι συνιστώσες (εσωτερικές και εξωτερικές) που παίζουν ρόλο που κάθε μανούλα και κάθε παιδάκι είναι one of a kind! Συνεπώς... όχι το vogue δεν μου φαίνεται ασφαλής λύση... τα μάτια του παιδιού σου όμως ΝΑΙ!

 

Φυσικά αστειευομουν

Όταν λέω η vogue είναι ασφαλής λύση εννοώ ότι καλύτερα να κανεις χαζοξεφυλισμα, παρα καμία φορα να διαβάζεις βιβλία που περιπλεκουν τη κατάσταση περισσότερο μέσα σου και σε αποπροσανατολίζουν απο το ένστικτο σου. Όσο για τα ματια του παιδιού ούτε έπαψαν ούτε θα πάψουν να καθοδηγούν τη μάνα, οποίες κι αν είμαι οι γνώσεις τους περι διαπαιδαγώγησης...

Άλλωστε υπαρχει ένα ρητό που λέει : "ευχαριστω το παιδι μου που μου έχει μάθει τρόπους"

Φυσικά αμφιβολίες θα έχουμε πάντα και δεν θα πάψουμε να περιπλανιομαστε μέχρι να βρούμε το δρόμο μας ως γονείς. Αυτο είναι υγιές! Αλοιμονο σε εκείνους που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα (κι εκνευριζουν κι εμας που τα ξέρουμε )

[Aeriko]

(κι εκνευριζουν κι εμας που τα ξέρουμε )

 

χαχαχαχαχαχαχαχαχα :lol:

 

Έτσι έτσι

[Lady Fraise]

Γλυκε συμφωνώ απόλυτα!!!

Αντ' αυτού νιώθεις τύψεις όταν πας να ανακοινώσεις την εγκυμοσυνη σου στο προϊστάμενο και νιώθεις λες και σε πιάσανε να μετεφερεις λεφτά της εταιρίας στο προσωπικο σου λογαριασμό...

Και πριν πας να το πεις σκέφτεσαι σενάρια: "πως θα το πω", "όχι τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμη, τον εκνευρισε ο διπλανος μου", "ας μείνω ακόμη περισσότερο στη δουλεια για να του δείξω ότι προσπαθω πολυ πριν του το πω" και αλλα απείρου καλους. Μέχρι που μια μέρα πας και λες "να σου πω, μας επρηξες, είμαι έγκυος, ουφ ξαλαφρωσα"

Χα χα χα!

Πέρα απο τη πλάκα, δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στη μάνα, είμαστε μπανανία!!! Πρώτη φορα που βγηκα βόλτα με το καροτσάκι του μωρού έπαθα πολιτισμικό σοκ! Τοτε παρατηρησα τα χαλια της χώρας μας. Καμια υποδομή!!!

[travellingmum]

κοιτα, υπαρχουν δυο βασικες αποψεις επι του θεματος, διαφορετικες μεταξυ τους (με μια κοινη βαση).

 

Χωρις να εχω παρακολουθησει τον Γιωσαφατ, η αποψη του μου θυμιζει υποστηρικτες της Κλαινικης ψυχαναλυσης. Οπου η μητερα πρεπει να ειναι ενα σχεδον με τον παιδι, να ειναι η μονη εννοια και απασχοληση ουτως ωστε να μη γινει το παιδι απορριπτικο. Το ιδιο και με το στηθος, να ειναι εκει οποτε και για οσο το παιδι το ζητησει, αλλιως θα δημιουργηθουν στο παιδι συανισθηματα αποστροφης (σου λεω για τους Κλαινικους τωρα, δεν ξερω ακριβως τι πρεσβευει ο Γιωσαφατ).

 

 

Η εντελως αντιθετη αποψη (την οποια υποστηριζω εγω προσωπικα) ειναι αυτη της εξελικτικης ψυχολογιας. Σαν ειδος, λεει, δεν ειμαστε φτιαγμενοι να ζουμε σε πυρινικες οικογενειες μεσα σε διαμερισματα, αποκομμενοι απο την υπολοιπη κοινοτητα. Καθε ανθρωπινο παιδι που γεννιεται ειναι μελος της κοινοτητας η οποια το φροντιζει. Οπως και τη μητερα ωσπου αυτη να δυναμωσει μετα τον τοκετο. Μολις δυναμωσει και ειναι ετοιμη να αναλαβει τα παλια της καθηκοντα, το παιδι γινεται μερος του συνολου παιδιων και ενηλικων που φροντιζουν ο ενας τον αλλο.

 

Οι ενοχες δεν ερχονται μονο με τη μητροτητα αλλα ΚΑΙ με την πατροτητα, που σ'αυτη τη χωρα ειναι ξεφτιλισμενη ως εννοια. Κατα τη γνωμη μου τα παιδακια ειναι ευτυχισμενα οταν εχουν πολλους πολλους ανρθωπους να τα αγαπαν κι εχουν σταθεροτητα στη ζωη τους. Δηλαδη αν το κρατανε και οι δυο γιαγιαδες να υπαρχουν στανταρ μερες, να ξερει το παιδι μεγαλωνοντας τι να περιμενει.

[Lady Fraise]

κοιτα, υπαρχουν δυο βασικες αποψεις επι του θεματος, διαφορετικες μεταξυ τους (με μια κοινη βαση).

 

Χωρις να εχω παρακολουθησει τον Γιωσαφατ, η αποψη του μου θυμιζει υποστηρικτες της ...

 

....ως εννοια. Κατα τη γνωμη μου τα παιδακια ειναι ευτυχισμενα οταν εχουν πολλους πολλους ανρθωπους να τα αγαπαν κι εχουν σταθεροτητα στη ζωη τους. Δηλαδη αν το κρατανε και οι δυο γιαγιαδες να υπαρχουν στανταρ μερες, να ξερει το παιδι μεγαλωνοντας τι να περιμενει.

 

Travellingmum respect! Καλεί τι έχανα τόσο καιρο μακριά σας;;;

Όχι μόνο έβαλες ένα touch στη συζήτηση, το τεκμηριωνεις κι ολας! Κι άκου τώρα να δεις, μου ταιριάζει γάντι αυτη η θεωρία!

Χωρίς δεύτερη σκέψη το υιοθετω!!!

[kat05]

Καλησπέρα. Είμαι μαμα ενός μωρού 4 μηνών και φυσικά επέστρεψα στη δουλεια με ότι σημαίνει αυτο και το παιδι το αφήνω στις γιαγιάδες. Πρόσφατα διάβασα ένα βιβλίο του Ματθαίου Γιωσαφατ ψυχίατρος-ψυχαναλυτης βάσει του οποίου το παιδι πρέπει αυστηρά το πρώτο χρόνο να το περιποιειται η Μαμα και ανάλογα με την σχέση που θα αναπτυχθεί το παιδι αργότερα διαμορφώνει χαρακτήρα. Αν θα εμπιστεύεται το κόσμο, αν θα είναι απορριπτικο, αν θα παίρνει πρωτοβουλίες η αν θα οκνηρο κτλ κτλ.

Λοιπόν, να ξεκαθαρίσω ότι δεν συνηθιζω να ταυτιζομαι με βιβλία αλλα επειδή τον συγκεκριμένο τον θεωρώ εξαίρετο επιστήμονα, δεν το κρύβω ότι μου έχει γίνει εμμονή! Κάθε πρωι λέω στον άντρα μου:"νιώθει το μωρο παρατημενο";

Εντάξει οι γιαγιάδες το φροντίζουν και είμαι πολυ τυχερή αλλα η παρουσία μου, η μυρωδιά μου και το χάδι μου δεν είναι εκει παρα μόνο όταν θα γυρίσω...

Δεν θέλω το παιδι μου να νιώθει ανασφάλεια σε αυτο το σημαντικό πρώτο έτος της ζωής του. Δεν θέλω να το στιγματισω...

Κουράγιο κανεις;;; Μήπως έχει πέσει στα χέρια σας ποτε το βιβλίο (που να μη το διάβαζα ποτε και να ζούσα στην άγνοια μου);;;

Το έχω διαβάσει το βιβλίο... Η συγκεκριμένη άποψη μου φαίνεται οτι έχει κάποια βάση αλλά όχι σε μεγάλο βαθμό. Γενικά θεωρώ (προσωπική άποψη) οτι αν η μαμά έχει τον πρώτο χρόνο του μωρού, αρκετό και ποιοτικό χρόνο μαζί του, αν στις ώρες απουσίας της το μωρό έιναι σε καλά χέρια (μπαμπάς, γιαγιάδες, με άφθονη αγάπη) τότε όλα ρυθμίζονται.

[jackrussel]

δηλαδη αν ειχαμε τη δυνατοτητα να μεινουμε ενα χρονο με το παιδι μας, μακρια απο τη δουλεια, αν μας στηριζε καποιος πειτε το οικογενεια πειτε το κοινωνια πειτε το κληρονομια,,,δεν θα το καναμε οι περισσοτερες? κι ας εχει μπαμπα γιαγιαδες η παπουδες στο γυρω

 

τι κλαινικοι και εξελικτικοι και πρασινα αλογα,,,να κρυφτουμε πισω απο τις θεωριες δηλαδη?

 

αν ειχαμε τη δυνατοτητα οι περισσοτερες θα ειμασταν διπλα στο παιδι μας και τον πρωτο και τον δευτερο χρονο,,,μπορει να ειχαμε βοηθεια αλλα δεν θα ειμαστα 10ωρο στους δρομους απο αναγκη,,,κι αν θελαμε τοσο πολυ τη δουλεια μας θα την ξαναπιαναμε αργοτερα τοσο απλα

 

υπαρχει αμφιβολια οτι σε ενα παιδι γυρω στους 6 μηνες οτι του λειπει η μαμα του κι οτι νιωθει την εγκαταλειψη οταν αυτη δεν ειναι μαζι του? ας ειναι με την καλυτερη γιαγια του κοσμου απο την απουσια της μαμας υποφερει,,,οταν ειναι πιο μεγαλο ειναι καλυτερα γιατι ειναι πιο ωριμο