ανατροφη & ψυχαναλυτικη προσεγγιση[με αφορμή το βιβλίο του Γιωσαφατ]

[prune]

Διαβασα προσφατα ενα βιβλιο του Ματθαιου Γιωσαφατ με τιτλο "Μεγαλωνοντας μεσα στην ελληνικη οικογενεια".

 

Η ψυχαναλυτικη προσεγγιση οπως την καταλαβα εγω δινει πολυ μεγαλο βαρος στον πρωτο χρονο ζωης του παιδιου και κυριως στη σχεση του παιδιου με τη μαμα του.Μετα τον πρωτο χρονο μπαινει και ο πατερας στο παιχνιδι και συμβαλει και αυτος στην ανατροφη.

 

Πολλα απο αυτα που αναφερει το βιβλιο τα βρηκα ακρως ενδιαφεροντα και συμβατα με το attachment parenting που προσπαθω να εφαρμοσω.

 

Ενα στοιχειο που με ξενισε ειναι οτι δε θεωρει σωστο να κοιμουνται τα παιδια με τους γονεις, λεει:"Σε καποιες μητερες που εχουν το γιο τους απο δυο χρονων.... στο κρεβατι μαζι τους τους λεω να τον βγαλουν απο κει.Και οχι μονο απο το κρεβατι,απο την πολυ στενη σχεση"

 

Αναφερει οτι οταν η δυομισι χρονων κορη του περναγε εντονα οιδιποδειακα στοιχεια και ηθελε να κοιμαται μαζι τους αναγκαστηκε να κλειδωσει την πορτα για να μην ερθει το παιδι στο κρεβατι τους και το πρωι οταν ανοιγαν την πορτα την εβρισκαν με το μαξιλαρακι της να κοιμαται απεξω.(Βεβαια αναφερει οτι τη ρωτησαν αν θελει να παει η μαμα της να κοιμηθει μαζι της και ειπε οχι).

 

Ο κοινος υπνος μπορει να προκαλεσει προβληματα στην ψυχοσυνθεση του παιδιου?

 

Ρωταω γονεις που εφαρμοζουν attachment parenting.

[travellingmum]

κοιτα, αρχικα να πω οτι δεν το εχω διανασει το βιβλιιο και εκφερω γνωμη βασισμενη σ'αυτα που λες. Εμεις εφαρμοζουμε εν μερη attachment parenting, δεν κοιμομαστε με τα παιδια γιατι δε βολευομαστε αλλα αν για οποιοδηποτε λογο ερθει ενα απ΄τα παιδια μας τη νυχτα στο κρεβατι μας (συνηθως το κανουν γιατι εχουν εφιαλτες ή καποιου ειδους ανασφαλεια) τοτε το αγκαλιαζουμε και το κραταμε εκει.

 

Με ξενισαν αρκετα αυτα που λεει αρχικα για τον πατερα ο ποιος μπαινει στο παιχνιδι μετα τον πρωτο χρονο :!::!::!::!::!: και δευτερον δε θα κλειδωνα ποτε την πορτα στο παιδι μου, και μαλιστα να το βρω να κοιμαται απ'εξω το πουλακι μου... και μετα να το ξανακανω το αλλο βραδυ...

 

Θα κοιταξω για το βιβλιο.. εχεις προβλημα με τον υπνο ή γενικως συζητας το βιβλιο και τις αποψεις του; Γιατι αν εφαρμοζεις attachment parenting μεχρι τωρα νομιζω θα σοκαριστει το παιδακι σου με αυτη τη μεθοδο

[prune]

κοιτα, αρχικα να πω οτι δεν το εχω διανασει το βιβλιιο και εκφερω γνωμη βασισμενη σ'αυτα που λες. Εμεις εφαρμοζουμε εν μερη attachment parenting, δεν κοιμομαστε με τα παιδια γιατι δε βολευομαστε αλλα αν για οποιοδηποτε λογο ερθει ενα απ΄τα παιδια μας τη νυχτα στο κρεβατι μας (συνηθως το κανουν γιατι εχουν εφιαλτες ή καποιου ειδους ανασφαλεια) τοτε το αγκαλιαζουμε και το κραταμε εκει.

 

Με ξενισαν αρκετα αυτα που λεει αρχικα για τον πατερα ο ποιος μπαινει στο παιχνιδι μετα τον πρωτο χρονο :!::!::!::!::!: και δευτερον δε θα κλειδωνα ποτε την πορτα στο παιδι μου, και μαλιστα να το βρω να κοιμαται απ'εξω το πουλακι μου... και μετα να το ξανακανω το αλλο βραδυ...

 

Θα κοιταξω για το βιβλιο.. εχεις προβλημα με τον υπνο ή γενικως συζητας το βιβλιο και τις αποψεις του; Γιατι αν εφαρμοζεις attachment parenting μεχρι τωρα νομιζω θα σοκαριστει το παιδακι σου με αυτη τη μεθοδο

 

Αναφερει οτι μονο η μαμα πρεπει να ασχολειται με το παιδι τον πρωτο χρονο-κανεις αλλος-διαφορετικα το παιδι μπερδευεται και αποκτα ανασφαλειες και αυτο ειναι η πηγη του κακου για οτιδηποτε αντιμετωπισουμε στη μετεπειτα ζωη μας.Ο μπαμπας μπορει να βοηθησει με αλλους τροπους-να κανει δουλειες στο σπιτι, να βοηθησει στην καλη ψυχολογια της μαμας, να μην δημιουργει προβληματα ζητωντας απο τη γυναικα του την προσοχη της οπως στο παρελθον- αλλα οχι ενασχοληση με το μωρο.

 

Δεν εχω προβλημα με τον υπνο-κανενα.Κοιμομαστε μαζι με το μωρο.Τον βαζω στην κουνια του και οταν ξυπνησει για γαλα την πρωτη φορα (μετα απο 2-3 ωρες) τον παιρνω στο κρεβατι μας μεχρι το πρωι.

 

Φυσικα και δεν εχω σκοπο να εφαρμοσω τετοια συστηματα.Συζητηση για αυτη τη μεθοδο ανατροφης θελω να κανω με γονεις που εφαρμοζουν attachment parenting.

[prune]

Επισης ο θηλασμος περαν του ετους, απο οτι καταλαβα δεν ειναι θεμιτος.Αναφερει: "Αλλα στα 3-4 αρχιζεις να του λες:Τωρα πια εισαι μεγαλος.Δεν πιανουν το στηθος της μαμας....".

 

Αν δεν πιασει το στηθος της μαμας πως θα θηλασει?

 

Εχει και θετικα στοιχεια η ψυχαναλυτικη προσεγγιση.

 

Δεν ειναι ολα αρνητικα.Εγω επικεντρωθηκα στον κοινο υπνο και θηλασμο γιατι αυτα με απασχολουν.

 

Αν και μου δημιουργηθηκαν και τυψεις γιατι εδινα το μωρο στη μαμα μου να του δωσει φαγητο και να το παιξει ή να το λούσει (ειχα μεινει αρκετα στο κρεβατι λογω μεσης) και απο οτι καταλαβα αυτα ειναι λαθη.Πρεπει μονο η μαμα να ασχολειται με το μωρο.

[marandnik]

Όπως κάποιους τους σοκάρει το ότι μπορεί να μοιράζομαι το κρεβάτι και τον ύπνο με τα παιδιά μου, έτσι κι εμένα με σοκάρει πόσο θεωρούν κάποιοι άνθρωποι ταυτισμένο το κρεβάτι και τον ύπνο με τη σεξουαλικότητα.

 

Το "οιδιπόδειο" που περνούσε η κόρη του κυρίου Γιωσαφάτ δηλαδή περιορίζονταν μονο στον νυχτερινό ύπνο και όλη την υπόλοιπη ημέρα δεν είχαν κανένα άλλο θέμα;

 

Και είναι καλύτερο για την ψυχοσύνθεση ενος παιδιού 2,5 χρονών να το αφήνουν μόνο του στο σπίτι όλη νύχτα, κλειδωμένο έξω από το δωμάτιο των γονιών του από ότι να κουρνιάσει στην αγκαλιά τους και να κοιμηθεί;

[prune]

Όπως κάποιους τους σοκάρει το ότι μπορεί να μοιράζομαι το κρεβάτι και τον ύπνο με τα παιδιά μου, έτσι κι εμένα με σοκάρει πόσο θεωρούν κάποιοι άνθρωποι ταυτισμένο το κρεβάτι και τον ύπνο με τη σεξουαλικότητα.

 

Το "οιδιπόδειο" που περνούσε η κόρη του κυρίου Γιωσαφάτ δηλαδή περιορίζονταν μονο στον νυχτερινό ύπνο και όλη την υπόλοιπη ημέρα δεν είχαν κανένα άλλο θέμα;

 

Και είναι καλύτερο για την ψυχοσύνθεση ενος παιδιού 2,5 χρονών να το αφήνουν μόνο του στο σπίτι όλη νύχτα, κλειδωμένο έξω από το δωμάτιο των γονιών του από ότι να κουρνιάσει στην αγκαλιά τους και να κοιμηθεί;

 

 

Aυτο νιωθω και εγω.Το θεωρω το πιο φυσικο πραγμα στον κοσμο να τον κοιμιζουμε μαζι μας και να θηλαζει το παιδι μεχρι να αποθηλασει μονο του.

 

Επισης αναφερει οτι θα πρεπει να εκπαιδευθουν τα παιδια στην τουαλετα νωρις (μεχρι τα 2) γιατι διαφορετικα συνηθιζουν, τους αρεσει να τα κανουν επανω τους και μετα δεν αλλαζει αυτο ευκολα.

 

Τελειως αντιθετα με αυτα που εχω ακουσει, οτι δινουμε στο παιδι το χρονο του και δεν το πιεζουμε.

[marandnik]

Το θέμα με την 2.5 χρονη κόρη φτάνει στα όρια της έκθεσης παιδιού σε κίνδυνο. Αν οι γονείς είναι κλειδωμένοι στην κρεβατοκάμαρα, ποιος προσέχει το νήπιο που αλωνίζει στο σπίτι μόνο του όλη νύχτα;

 

Σχετικά με την πάνα, έχω ακούσει και τις δύο "ακραίες" απόψεις. Από το να μην αναφέρεις καν στο παιδί ότι καλό θα ήταν σιγά - σιγά να αρχίσει να κάνει προσπάθειες να κόψει την πάνα, για να μην το αγχώσεις....

Μέχρι την άλλη άποψη του να μη βάλεις ποτέ πάνα στο παιδί και να το μάθεις να κάνει την ανάγκη του στο γιογιο από νεογέννητο.

 

Αυτά τα "πρέπει" το ένα, "πρέπει" το άλλο, έμαθα να τα περνάω στα ψιλά, διαφορετικά θα κάνω τα παιδιά μου σαν τον φούρνο του χόντζα, αν ξερεις την ιστορία.

 

Υπάρχει και κάτι που λέγεται "ένστικτο" με το οποίο φαίνεται να μας έχει προικίσει η φύση (όπως και όλα τα υπόλοιπα ζώα) και επίσης υπάρχουν και οι διαφορετικές προσωπικότητες κάθε παιδιού και κάθε γονιού.

 

Εγώ μετά από την μέχρι τώρα εμπειρία μου ως μαμά αποφάσισα ότι είναι καλύτερο να βλέπεις προς τα πού κλίνει ένα παιδί και να πηγαίνεις προς τα εκεί, παρά να έχεις μια δική σου ιδανική εικόνα ενός παιδιού και να προσπαθείς να πας κόντρα στην προσωπικότητά του για να το φτάσεις εκεί που εσύ θες.

 

Ας πούμε αν ένα παιδί είναι από τη φύση του πιο ανεξάρτητο και φαίνεται να ξεκολλά πιο εύκολα από τη μαμά του, θεωρώ ανώφελο να το κυνηγάς για να το θηλάσεις μέχρι τα 2 ας πούμε γιατί έτσι το είπε π.χ. ο ΠΟΥ. Από την άλλη αν ένα παιδάκι επιθυμεί να θηλάσει παραπάνω, θεωρώ τραγικό να κάνεις ό,τι βαρβαρότητα σου κατέβει για να το αποθηλάσεις στα 3, επειδή έτσι είπε ο τάδε ψυχολόγος ότι πρέπει.

 

Αντίστοιχα, υπάρχουν παιδιά που τους αρέσει να κοιμούνται μόνα τους νωρίτερα και άλλα που φοβούνται και θέλουν τη θαλπωρή των γονιών τους για περισσότερο καιρό. Άλλα που θέλουν από μόνα τους να απαλλαγούν από τις πάνες και άλλα που θέλουν το χρόνο τους.

 

Η δουλειά του γονιού είναι να βοηθήσει το παιδί να προχωρήσει μπροστά, σεβόμενος όμως τη δική του προσωπικότητα και τις δικές του επιθυμίες. Όχι να το βάλει σε ένα καλούπι και να το βγάλει ένα στρατιωτάκι με την προσωπικότητα που αποφάσισε αυτός ότι πρέπει να έχει.

[peony]

Mε κίνδυνο να βγω λίγο οφφ τόπικ, ήθελα να σχολιάσω το εξής: δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του κ. Γιωσαφάτ, τις θέσεις του τις ξέρω μόνο από σχετικά άρθρα, από εδώ μεσα και από συζητήσεις με φίλες που το διαβάζουν. Τεσπα, και μένα με ξένισαν όλα αυτά που αναφέρετε, και τα περί μη ενασχόλησης του πατέρα με το μωρό, περί πάνας κτλ. (εμείς δεν κοιμόμαστε μαζί, όχι όμως για ψχαναλυτικούς λογους ).

Τελικά επέλεξα να μην το διαβάσω, νομίζω ότι το βιβλίο απλώς θα επιτείνει τις ενοχές μου.

 

Να σημειώσω ότι και γω θεωρώ ότι εφαρμόζω attachment parenting παρά ας πούμε το χωριστό ύπνο. ΌΠως λέει κι η travellingmum, αν ένα παιδί θέλει να έρθει σε μας, είναι καλοδεχούμενο.

[travellingmum]

επεστρεψα να δω το θεμα αφου θηλασα το γιο μου (τρια χρονων) κι εβαλα μια πανα για τη νυχτα στην κορη μου (4.9 χρονων)... Θ ατου πεσουν τα μαλλια του Γιωσαφατ!

 

Πολυ ενδιαφερον θεμα αλλα ειναι πολυ αργα και κλεινουν τα ματια μου, συνεχιστε παρακαλω, σκεφτομαι διαφορα τωρα...

[travellingmum]

 

Η δουλειά του γονιού είναι να βοηθήσει το παιδί να προχωρήσει μπροστά, σεβόμενος όμως τη δική του προσωπικότητα και τις δικές του επιθυμίες. Όχι να το βάλει σε ένα καλούπι και να το βγάλει ένα στρατιωτάκι με την προσωπικότητα που αποφάσισε αυτός ότι πρέπει να έχει.

 

 

ποση αληθεια ζωης σε λιγες σειρες :):)

[pashalitsa]

Το θέμα με την 2.5 χρονη κόρη φτάνει στα όρια της έκθεσης παιδιού σε κίνδυνο. Αν οι γονείς είναι κλειδωμένοι στην κρεβατοκάμαρα, ποιος προσέχει το νήπιο που αλωνίζει στο σπίτι μόνο του όλη νύχτα;

 

Σχετικά με την πάνα, έχω ακούσει και τις δύο "ακραίες" απόψεις. Από το να μην αναφέρεις καν στο παιδί ότι καλό θα ήταν σιγά - σιγά να αρχίσει να κάνει προσπάθειες να κόψει την πάνα, για να μην το αγχώσεις....

Μέχρι την άλλη άποψη του να μη βάλεις ποτέ πάνα στο παιδί και να το μάθεις να κάνει την ανάγκη του στο γιογιο από νεογέννητο.

 

Αυτά τα "πρέπει" το ένα, "πρέπει" το άλλο, έμαθα να τα περνάω στα ψιλά, διαφορετικά θα κάνω τα παιδιά μου σαν τον φούρνο του χόντζα, αν ξερεις την ιστορία.

 

Υπάρχει και κάτι που λέγεται "ένστικτο" με το οποίο φαίνεται να μας έχει προικίσει η φύση (όπως και όλα τα υπόλοιπα ζώα) και επίσης υπάρχουν και οι διαφορετικές προσωπικότητες κάθε παιδιού και κάθε γονιού.

 

Εγώ μετά από την μέχρι τώρα εμπειρία μου ως μαμά αποφάσισα ότι είναι καλύτερο να βλέπεις προς τα πού κλίνει ένα παιδί και να πηγαίνεις προς τα εκεί, παρά να έχεις μια δική σου ιδανική εικόνα ενός παιδιού και να προσπαθείς να πας κόντρα στην προσωπικότητά του για να το φτάσεις εκεί που εσύ θες.

 

Ας πούμε αν ένα παιδί είναι από τη φύση του πιο ανεξάρτητο και φαίνεται να ξεκολλά πιο εύκολα από τη μαμά του, θεωρώ ανώφελο να το κυνηγάς για να το θηλάσεις μέχρι τα 2 ας πούμε γιατί έτσι το είπε π.χ. ο ΠΟΥ. Από την άλλη αν ένα παιδάκι επιθυμεί να θηλάσει παραπάνω, θεωρώ τραγικό να κάνεις ό,τι βαρβαρότητα σου κατέβει για να το αποθηλάσεις στα 3, επειδή έτσι είπε ο τάδε ψυχολόγος ότι πρέπει.

 

Αντίστοιχα, υπάρχουν παιδιά που τους αρέσει να κοιμούνται μόνα τους νωρίτερα και άλλα που φοβούνται και θέλουν τη θαλπωρή των γονιών τους για περισσότερο καιρό. Άλλα που θέλουν από μόνα τους να απαλλαγούν από τις πάνες και άλλα που θέλουν το χρόνο τους.

 

Η δουλειά του γονιού είναι να βοηθήσει το παιδί να προχωρήσει μπροστά, σεβόμενος όμως τη δική του προσωπικότητα και τις δικές του επιθυμίες. Όχι να το βάλει σε ένα καλούπι και να το βγάλει ένα στρατιωτάκι με την προσωπικότητα που αποφάσισε αυτός ότι πρέπει να έχει.

 

Τί να σου πω!!! Θα έγραφα ακριβώς τα ίδια!!!:-o:-o Συμφωνώ με κάθε λέξη σου!!!

[prune]

Παραθετω μια περιληψη του βιβλιου για να παρετε μια γευση.

 

«Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια», Ματθαίος Γιωσαφάτ (Αρμός)

 

του Ανδρέα Πετρουλάκη 18/04/2011

Θα μπορούσε να είναι απλώς ένα απαραίτητο εγχειρίδιο για νέους γονείς. Άλλωστε ο Γιωσαφάτ πιστεύει περισσότερο στη διδασκαλία γονέων, δασκάλων και παιδιών από τη σχολική ηλικία, δηλαδή στην πρόληψη, και λιγότερο στην ψυχοθεραπεία. Κι εδώ ακριβώς τοποθετείται από νωρίς και η πρώτη ανατροπή που σημείωσα. Αμφισβητείται η παντοδυναμία του ψυχαναλυτή. Ο συγγραφέας δίνει μεγάλη σημασία στο ταλέντο, την ωριμότητα, την ατομική θεραπεία και εμπειρία του θεραπευτή ώστε να είναι σκόπιμη και αποτελεσματική η ψυχοθεραπεία, συνυπολογίζοντας επιπλέον τον μακρύ χρόνο και τα μεγάλα έξοδα που συνεπάγεται αυτή. Δηλαδή ο ψυχαναλυτής μας συμβουλεύει να μην αντιμετωπίζουμε σαν πανάκεια την ψυχανάλυση, και όταν είναι απαραίτητη, να ψάξουμε τον κατάλληλο θεραπευτή με την ίδια σοβαρότητα που θα ψάχναμε την κατάλληλη γυναίκα να παντρευτούμε. Και με το ίδιο ρίσκο.

 

Όμως το βιβλίο είναι κάτι πολύ περισσότερο από οδηγός συμπεριφοράς. Είναι ένα ευσύνοπτο συναρπαστικό ταξίδι στα πρώτα χρόνια, τα πιο κρίσιμα, της περιπέτειας του μυαλού και της ψυχής. Που αρχίζει με τον έρωτα και τη σύλληψη, δηλαδή την πρώτη μάχη κατά του θανάτου που περιέχει όμως τον θάνατο και οδηγεί αναπόδραστα σ΄ αυτόν. Είναι αυτό που ο συγγραφέας ονομάζει το μεγάλο σχέδιο της φύσης. Την αναπαράσταση της κανονικής ζωής στον βιολογικό κύκλο. Των μυριάδων ανδρών πολεμιστών που θα εξοντωθούν στην εκστρατεία στην Τροία, στην διαδρομή μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης ή Ελλησπόντου και Μαύρης Θάλασσας για να κατακτήσει μόνο ο ένας το Χρυσόμαλλο δέρας ή την Ιθάκη. Των εκατομμυρίων δηλαδή σπερματοζωαρίων που θα εξοντωθούν στα κολπικά υγρά, στα στενά του τραχήλου, στην άβυσσο της μητρικής κοιλότητας, στην δύσβατη πορεία της σάλπιγγας για να κατακτήσει ένα, άντε δύο ή σπανίως τρία, το ωάριο. Την γυναίκα δηλαδή, τη ζωή, την αυτοεκπλήρωση.

 

Που συνεχίζεται στη ενδομήτριο ζωή, πολύ σημαντικότερη από ό,τι πιστεύαμε στο παρελθόν για την ομαλή ωρίμανση του εμβρύου, το οποίο όταν δεν κινδυνεύει από βιολογικές ανωμαλίες, αποκόλληση πλακούντα, συνέχεια της μάχης με τον θάνατο, κινδυνεύει από την έλλειψη ηρεμίας της μητέρας.

 

Η ζωή μέσα στη μήτρα τελειώνει με το μεγάλο σοκ του τοκετού, που το έμβρυο-νεογνό βίαια θα εγκαταλείψει τη θαλπωρή και αδράνεια του αμνιακού σάκου και θα πρέπει να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις να αναπνεύσει και να αιματωθεί. Χρονική στιγμή που μπορεί να ανακαλέσει το υποσυνείδητο του ενηλίκου με τη μορφή του πανικού του χαμού.

 

Ακολουθεί η σημαντικότερη σύμφωνα με τον Γιωσαφάτ φάση της ανάπτυξης του παιδιού που είναι ο πρώτος χρόνος της ζωής, η στοματική φάση. Οι διαταραχές που θα εγκατασταθούν εδώ είναι μοιραίες. Είναι η εποχή της παντοδυναμίας του δέρματος. Του δέρματος της μητέρας, δηλαδή του χαδιού, του δέρματος του παιδιού, δηλαδή των ορίων του με τον κόσμο που θα το ανακαλύψει μέσω του χαδιού στον 8ο περίπου μήνα. Είναι η φάση που το νεογνό προσπερνά την πανθεϊστική του περίοδο, δηλαδή την εποχή που πιστεύει ότι είναι κομμάτι ενός ενιαίου σύμπαντος το οποίο είναι προέκτασή του και κατά κάποιο τρόπο αποκρυσταλλώνει ένα είδος πρώιμης ατομικότητας. Η όσφρηση, η αφή, η ακοή, δηλαδή η μυρωδιά της μητέρας, το χάδι και το νανούρισμά της έχουν καταλυτικό ρόλο σε αυτήν την φάση, την οποία θα αναπολεί και θα ανακαλεί σε όλη του τη ζωή. Θα χαλαρώνει γλεντώντας και τραγουδώντας αναβιώνοντας το νανούρισμα, θα ερωτεύεται αναζητώντας την επιστροφή στην αγκαλιά της μητέρας, θα λέει ερωτευμένα χαζόλογα επαναφέροντας τα λογάκια της μαμάς. Και από την άλλη, αν έχει στερηθεί το χάδι αυτήν την περίοδο, ή αν το χάδι δεν είχε την μητρική ταυτότητα αλλά πολλών προσώπων, ακόμα και του πατέρα (άλλη μια ανατροπή που μας επιφυλάσσει ο συγγραφέας , μια αντεπανάσταση στην επαναστατική εικόνα του μπαμπά που αλλάζει πάνες και δίνει μπιμπερό) το παιδί παθαίνει σύγχυση και ο ενήλικος εξασφαλίζει άγχος θανάτου, πανικό αφανισμού, ακόμα και ροπή στα ναρκωτικά σε μια αέναη αναζήτηση του βυζιού της μάνας.

 

Το επόμενο στάδιο είναι το πρωκτικό, στον δεύτερο χρόνο, όταν το παιδί γνωρίζεται με τις ανάγκες-υγιεινής και κοινωνικές-ελέγχου των σφιγκτήρων του. Εδώ αρχίζει και ο πρώτος του καταναγκασμός αλλά και η πρώτη του διαπραγμάτευση με τους μεγάλους για το αν και πώς θα ανταποκριθεί στην υποχρέωσή του να ελέγχει τις ανάγκες του.

 

Ακολουθεί η φαλλική περίοδος, δηλαδή η εμφάνιση της πρώιμης σεξουαλικότητας, του υποτυπώδους αυνανισμού και της διεκδίκησης του ετερόφυλου γονέα. Αναβιώνουν τον Οιδίποδα και την Ηλέκτρα για να σκοτώσουν τον αντίζηλο και να κερδίσουν τον μπαμπά τα κορίτσια και την μαμά τα αγόρια, για να επιστρέψουν στη συνέχεια με ενοχές και να ταυτιστούν με το φύλο τους, πρότυπό τους. Οι εγκαθιστάμενες στην περίοδο αυτή δυσαρμονίες είναι πιο χειρίσιμες και σε ένα βαθμό θεραπεύσιμες. Λέει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας, όταν έρθουν στο ιατρείο και καθίσουν, ο γιός δίπλα στη μαμά και η κόρη δίπλα στον μπαμπά αναγνωρίζω αμέσως το πρόβλημα και η πρώτη μου συμβουλή είναι να καθίσουν ανάποδα δηλαδή να ακολουθήσουν το φύλο τους και στη συνέχεια να βαδίσουν έτσι. Στις περιόδους αυτές της ανάπτυξης προκαθορίζεται η μοίρα του ενηλίκου και γι αυτό λέει ο Φρόυντ ότι το παιδί είναι ο πατέρας του ενηλίκου.

 

Πριν κλείσω θέλω να επισημάνω μία καταδίκη από την οποία ο Γιωσαφάτ υπογραμμίζει τελεσίδικα ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, αλλά και μια απενοχοποίηση που γενναιόδωρα μας προσφέρει. Η καταδίκη είναι η μοίρα μας να διαλέγουμε όμοιους με εμάς, αντίστοιχης ωριμότητας και παρομοίων ελαττωμάτων, γιατί αυτά αναγνωρίζουμε και μπορούμε να διαχειριστούμε, άρα καταλήγουμε σε συζύγους που μας θυμίζουν τη μάνα μας ή τον πατέρα μας και αναπαράγουμε το γονεικό μας πρότυπο στον δικό μας γάμο, οι δε δυσκολίες του γάμου στην ουσία αποτελούν επανάληψη της παιδικής μας ηλικίας. Ο καταναγκασμός της επανάληψης όπως λέει πάλι ο Φρόυντ. Η απενοχοποίηση βρίσκεται στην παραδοχή ότι στη ζωή δεν επιτυγχάνονται συνθήκες εργαστηρίου, δηλαδή δεν υπάρχουν τέλειες καταστάσεις, τέλειοι γονείς, τέλειες συμπεριφορές. Οι δυσλειτουργίες που προκύπτουν , πλην αυτών που έχουν την γενεσιουργό τους ρίζα στο πρώτο έτος, είναι σε μεγάλο βαθμό διαχειρίσιμες, ενώ ο συγγραφέας θεωρεί ικανοποιητικό το πρότυπο της αρκετά καλής μητέρας, όχι της άμεμπτης και αψεγάδιαστης. Ένα πρότυπο δηλαδή εφικτό.

[AngiCat]

Δεν βρίσκω αρκετά απαξιωτικά λόγια για να περιγράψω κάποιον γονέα που κλειδώνει την πόρτα στο παιδί του και το βρίσκει να κοιμάται απέξω το επόμενο πρωί. Δεν θα του δώσω καν αξία να διαβάσω το βιβλίο του ή να σχολιάσω περαιτέρω τις απόψεις του. Κάποια κοπέλα που μίλησε για αμέλεια γονέα και έκθεση σε κίνδυνο, συμφωνώ! Πιο κάτω δεν διάβασα.

[prune]

Δεν βρίσκω αρκετά απαξιωτικά λόγια για να περιγράψω κάποιον γονέα που κλειδώνει την πόρτα στο παιδί του και το βρίσκει να κοιμάται απέξω το επόμενο πρωί. Δεν θα του δώσω καν αξία να διαβάσω το βιβλίο του ή να σχολιάσω περαιτέρω τις απόψεις του. Κάποια κοπέλα που μίλησε για αμέλεια γονέα και έκθεση σε κίνδυνο, συμφωνώ! Πιο κάτω δεν διάβασα.

 

H αληθεια ειναι οτι οταν το διαβασα κι εγω επεσα απο τα συννεφα για αυτο και το ανεφερα.

 

Συμφωνω σε καποια σημεια με την προσεγγιση αυτη (οτι η μαμα πρεπει να εχει αγκαλια το μωρο, να το χαιδευει, να του μιλαει γλυκα και να ειναι εμπαθητικη,δηλαδη να καταλαβαινει τις αναγκες του και να τις ικανοποιει, ολο τον πρωτο χρονο της ζωης του).

 

Διαφωνω καθετα με καθε ακροτητα.Να θηλασεις μονο ενα χρονο, να μην κοιμιζεις το παιδι μαζι σου, να κοψει νωρις την πανα κλπ διαφορετικα θα μεγαλωσει και θα γινει ενας προβληματικος ενηλικας.

[pashalitsa]

Κι εγώ παθαίνω σοκ με το πως μπορούσε αυτός ο άνθρωπος (τον οποίο εκτιμούσα και πολύ ως τώρα) να το κάνει αυτό το πράγμα με την κλειδωμένη πόρτα...

 

Τί να πω, οι θεωρίες στην ψυχολογία και τη φιλοσοφία έρχονται και παρέρχονται, αλληλοακυρώνονται, αντικρούονται, συμφωνούν κατά ένα μέρος ή καθόλου, εξελίσσονται ανάλογα με τα δεδομένα της εκάστοτε κοινωνίας κλπ. Το ένστικτο είναι πολύ σημαντικός παράγοντας λοιπόν.

 

Αν εγώ αφήνω το παιδί μου να κάνει εμετό, να μελανιάζει ολόκληρο από το κλάμα και να βασανίζεται για να κοιμηθεί μόνο του, μπορεί εγώ να ακολουθώ απλά μια λάθος θεωρία για την περίπτωσή μου και αν δεν ακούω το ένστικτο που μου λέει ότι κάνω λάθος, απλά να δημιουργήσω προβλήματα...

 

Θα πω ένα παράδειγμα που τυχαίνει να γνωρίζω, τα παιδιά που έχουν προδιάθεση στο να εξελιχθούν σε άτομα με διπολική διαταραχή, αν πιεστούν βάναυσα να κοιμηθούν μόνα τους, θα έχει συμβάλει ο γονιός στην εμφάνιση της νόσου στο μέλλον εξαιτίας του ισχυρού στρεσαρίσματος του νευρικού συστήματος...

[mariamb]

Και εγώ το διάβασα το βιβλιο...και μου φάνηκε αρκετά αυστηρό σε κάποια θέματα όπως πχ του ύπνου. Όμως ας μην ξεχνάμε ότι ο συγγραφέας αναλύει τα θέματα από την πλευρά του ειδικού και γενικά στην ψυχιατρική δεν υπάρχουν ημίμετρα. Τα όρια είναι συγκεκριμένα και δεν παραβιάζονται.

Τώρα από την πλευρά του γονιού....ακολουθώ και το ένστικτό μου....η μικρή έρχεται να κοιμηθεί μαζί μας...όταν βλέπει εφιάλτη...γιατί την ηρεμεί η μυρωδιά μας, όπως μας εξήγησε. Δεν μπορώ να στερήσω από ένα παιδί την ασφάλεια του και τις ήδη διαμορφωμένες ισορροπίες στο συγκεκριμένο οικογενειακό πλαίσιο, που ορίζουμε εμείς σαν γονείς του. Άλλωστε οι σχέσεις αλλάζουν όταν ενοχλείται το ένα από τα δύο μέρη...στην συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει συναίνεση από όλους....δεν με πειράζει να κοιμάται μαζί μας όταν βλέπει εφιάλτη...άρα δεν βλέπω το λόγο να το αλλάξω.

[foubi]

Προσωπικα πιστευω πως προβληματικος ενηλικας γινεται καποιος απο την ελλειψη αγαπης, τρυφεροτητας και προσοχης και οχι επειδη θα βγαλει την πανα στα τεσσερα η επειδη κοιμαται στο κρεβατι των γονιων του.

Οπως πολυ σοφα γραφει μια κοπελα στην υπογραφη της" καλυτερα σ ενα παιδι να περισσευει η αγαπη παρα να του λειπει."

[kyra]

Η ψυχανάλυση είναι μία σοβαρή, επιστημονική προσέγγιση των ανθρώπινων συμπεριφορών. Ασκείται από πολύ πολύ εκπαιδευμένους επαγγελματίες (γιατρούς συνήθως) και τα συμπεράσματά της βγαίνουν μέσα από πειραματισμό χρόνων. Είναι η πιο 'επιστημονική' από όλες τις ψυχολογικές τάσεις. Για τα παραδείγματα που αναφέρθηκαν έχω μόνο να πω ότι το βιβλίο αναφέρει για μητέρα που κοίμιζε το παιδί μαζί της, έχοντας τα χέρια του ανάμεσα στο στήθος της και τα πόδια του ανάμεσα στα πόδια της για να τα ζεσταίνει. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς ψυχαναλυτής για να το χαρακτηρίσει προβληματικό.

Οι θέσεις του Γιωσαφάτ μπορεί να ακούγονται υπερβολικές, αλλά πρέπει να τις δει κανείς ως επιστημονικές θεωρίες, όχι ως οδηγό ανατροφής των παιδιων. Οι ψυχαναλυτές έρχονται εκ των υστέρων δηλαδή και δίνουν λύσεις σε προβλήματα των ενηλίκων, με βάση γεγονότα που τους συνέβησαν στην παιδική τους ηλικία. Τώρα το να είναι κανείς εξοικειωμένος με τη θεωρία, μπορεί να τον βοηθήσει να αποφύγει ή να ακολουθήσει μία οριμένη συμπεριφορά.

Πχ. το να θηλάζει ένα παιδί στα 4 μπορεί να έχει 1000 καλά, η ψυχανάλυση όμως -και όχι ο Γιωσαφάτ προσωπικά- δίνει και μία διάσταση σεξουαλικής εξάρτησης, που ο καθενας την αξιολογεί διαφορετικά.

Ας μην πετροβολούμε μία από τις ολίγες επιστημονικές φωνές που διαθέτουμε ως χώρα, που έχει γεμίσει τσαρλατάνους σε όλα τα επίπεδα....

[fistikaki]

δεν το εχω διαβασει το βιβλιο, αλλα πιστευω οτι το να κλειδωσεις εξω απο τη πορτα ενα μικρο παιδακι που κλαιει, κατ αρχην ακυρωνει την ιδια τη μανα, και το ενστικτο και την επιθυμια της ν ανοιξει τη πορτα στο παιδι της..

 

ειναι αντιθετο στη φυση, τοσο απλα...

[prune]

Διαβαζοντας το βιβλιο, αρχικα συμφωνησα με το προτυπο της μαμας που "διαβαζει" τις αναγκες του μωρου και του τις καλυπτει.Με βρηκε συμφωνη.Αναφερεται οτι ο πρωτος χρονος ειναι πολυ σημαντικος για ολη την μετεπειτα ζωη και αν παει κατι στραβα παρα παρα πολυ δυσκολα διορθωνεται μετα (αυτο λιγο με τρομαζει και μου δημιουργει ενα αισθημα ματαιοτητας-θα ηθελα να μην ισχυει).

 

Μετα ομως επειδη ειναι αυστηρη η προσεγγιση αυτη σε θεματα υπνου-πανας-θηλασμου και στο πως τα χειριζονται οι γονεις (και το ποσο ευκολο ειναι να γινουν λαθος χειρισμοι) αρχισα να εχω αμφιβολιες και να μην τη θεωρω ενδεδειγμενη για τη δικη μας οικογενεια.

 

Η κυρια διαφωνια μου ειναι οτι πισω απο ολα κρυβεται η σεξουαλικοτητα (αυτο δεν μπορω να το δεχθω) και επισης οτι η φυση απο μονη της δεν μπορει να τα εχει κανει ολα τοσο περιπλοκα.Ολοι αυτοι οι κανονες πρεπει να ειναι ανθρωπινα δημιουργηματα.

[rkt]

Θα συμφωνήσω πλήρως με όλα όσα έγραψε η marandnik.

Το να κλειδώσω ένα μωράκι 2,5 ετών έξω από την πόρτα, ε τι να πω.

Δεν θα το κάνω αυτό, μακάρι που να κοιμάμαι μαζί τους μέχρι την ενηλικίωση.

[prune]

To παραδειγμα με το κοριτσιακι κλειδωμενο εξω απο το δωματιο το ανεφερα στο πρωτο μου ποστ για να δωσω εμφαση στο γεγονος οτι η θεωρια αυτη ειναι αντιθετη με τον κοινο υπνο.Ειναι τοσο αντιθετη που ο πατερας-παιδοψυχιατρος το κλειδωσε απεξω.

 

(Κατα τη γνωμη μου τραγικο.Δεν εχω ξανακουσει κατι τετοιο, και μπορει ο ανθρωπος να το εγραψε μονο για να δωσει εμφαση στα λεγομενα του,χωρις να το εχει πραξει-τοσο εξωπραγματικο μου φαινεται,που πιστευω οτι το κατασκευασε.Εγω τον εχω μαζι μου και δεν εχω καν σκεφτει να παει σε δικο του κρεβατι).

 

Αλλα δε θα ηθελα να σταθουμε εκει.

Να δουμε την ψυχαναλυτικη προσεγγιση σαν θεωρια.Αν συμφωνουμε ή διαφωνουμε με τις αρχες της.

[mantinop]

To καλύτερο που έχουμε να κάνουμε με τα παιδιά μας είναι να τους προσφέρουμε απλόχερα την αγάπη μας, την στοργή μας και την αποδοχή μας. Έτσι θα δημιουργήσουμε ανθρώπους με αισθήματα, αυτοπεποίθηση και ικανοποίηση.

Το να κλειδώνουμε τα παιδιά έξω από το δωμάτιό μας μόνο ως κακοποίηση σωματική και ψυχολογική το αντιλαμβάνομαι.

[nicole23]

.......

[Mara-76]

απο τοτε που αρχψισαν οι διαφορες θεωρίες περι ανατροφής των παιδιών, αρχισαμε και οι μαναδες να παραντουράμε... ποτε απο άγχη, ποτε απο τύψεις, πότε απο νευρα.....δεν ξαναδιαβαζω τπτ...