Είμαι φυσιολογική;

[fistikaki]

απλά σκέφτομαι αν ειναι φυσιολογικό...έτσι νιώθατε και εσείς στην αρχή;

 

 

 

ναι..

 

και 3 χρονια σχεδον, μετα...

απλα λεω... ΠΑΡΤΕ ΤΗΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΙΑ ΛΙΓΟΟΟΟΟΟΟΟ ΝΑ ΗΣΥΧΑΣΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ, ΟΠΟΙΟΣ ΝΑ ΄ΝΑΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :lol::lol:

[patousitsa]

μαλλον δεν υπαρχει φυσιολογικο και μη! σ αυτες τις περιπτωσεις! προφανως οπως αισθανεται ο καθενας! σιγουρα η υπερβολη και οι ακραιες συμπεριφορες δεν ειναι θεμιτες αλλα και παλι........ παντως εγω για την ωρα σε "δικαιολογω"! θεωρω ειναι παρα πολυ νωρις και ειναι, προσωπικα για μενα, λογικο να αισθανεσαι ετσι, απο εκει και περα ο καιρος θα δειξει! να σου ζησει το μωρακι σου!~

[marsolan]

Οχι,εγω δεν ενιωθα ετσι!Αλλα μαλλον ειναι υποκειμενικα ολα!Οπως το βλεπει η καθε μαμα!

Εγω θυμαμαι οτι ξετρελλαθηκα μαζι της,οτι χαρηκα απιστευτα που την ειχα διπλα μου απο την πρωτη στιγμη,κι εγω ημουν ευσυγκινητη και ειχα παθει τρελλα μαζι της οποτε την κρατουσα αγκαλια και την ταιζα,την κοιμιζα...ολα!!Μεχρι και τωρα που χρονισε την εχω αφησει μονο ενα βραδυ μακρυα μου!

Αλλα δεν ειχα κανενα θεμα με τους αγαπημενους μου ανθρωπους...

ηθελα και μου αρεσε να την παιρνουν αγκαλιτσα-τι να πω??Μαλλον ο εγωισμος μου εκει δεν εμφανιστηκε!

Τους εβαζα μια καθαρη πανουλα και την επαιρναν αγκαλια κανονικα!

Βεβαια..πριν τον σαραντισμο δεν ειχα επισκεψεις..μονο οι γονεις μου και τα πεθερικα μου-αδελφια μας εβλεπαν την μικρη αλλα ποτε δεν στερησα απο το παιδι μου την αγκαλια τους!!

Ηταν ολοι πολυ διακριτικοι και δεν ενιωσα να μην με λαμβανουν υποψιν!

Θεωρω οτι οι παππουδογιαγιαδες κυριως οταν εχουν και σωστη συμπεριφορα δεν πρεπει να εμποδιζονται να εκφρασουν την αγαπη,λαχταρα,στοργη που νιωθουν για το εγγονι τους!

 

Στην προκειμενη περιπτωση,την δικια σας θα σε παροτρυνα να δεις λιγο την κατασταση και με τα δικα τους ματια!Παντως μην διστασεις να τους εξηγησεις πως νιωθεις..θα ειναι καλυτερα και θα ξερουν οι γυναικες τον αληθινο λογο..και δεν θα φανταζονται τα χιλια δυο!!

Να σου ζησει ημικρουλα σου!

[MARIAEVA]

ναι..

 

και 3 χρονια σχεδον, μετα...

απλα λεω... ΠΑΡΤΕ ΤΗΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΙΑ ΛΙΓΟΟΟΟΟΟΟΟ ΝΑ ΗΣΥΧΑΣΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ, ΟΠΟΙΟΣ ΝΑ ΄ΝΑΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :lol::lol:

 

χαχαχαχαχαααααααααα

και εγώ το ίδιοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο

 

και τα δύο, πάρτε τα να ηρεμήσωωωω!!! :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D

[Ellemphriem]

Το θέμα είναι ότι μου αρέσει πολύ αυτή η προστατευτικότητα που αισθάνομαι - και μάλιστα και δεν το περίμενα από μένα να βγάλω τέτοια συναισθήματα - και δεν θέλω να αλλάξει ή τέλος πάντων ας μου φύγει από μόνο του...απλά σκέφτομαι αν ειναι φυσιολογικό...έτσι νιώθατε και εσείς στην αρχή;

 

Οχι ματια μου δεν αισθανθηκα ετσι. Δεν ηθελα να την φιλανε και αγγιζουν ξενοι αλλα με παππουδογιαγιαδες και τον πατερα της ουδεποτε ειχα θεμα. Παρτο λιγο πιο αναλαφρα.....αν και δυσκολο αυτη την εποχη. Αλλα με καθε επιφυλαξη θα ελεγα οτι εισαι ολιγον υπερβολικη......

[novpal]

Αχ ούτε εγώ ήμουν έτσι. Ίσα ίσα, όταν έβλεπα τους δικούς μας ανθρώπους να σηκώνουν το μωρό και να το κρατάνε λες και ήταν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν αγγίξει, με συγκινούσαν πολύ! Ειδικά, ακόμα και τώρα, όταν βλέπω τα αγόρια μου αγκαλιά με τον μπαμπά τους, κάτι παθαίνω!

η αλήθεια είναι πως στον πρώτο είχα πάθει μια μικροβιοφοβία αλλά αυτό είχε περιοριστεί στο να τους υποχρεώνω να πλένονται με ντετόλ, να έχουν μαζί τους καθαρή μπλούζα και να ρίχνουν πάνω τους ένα καθαρό σεντονάκι πριν ακουμπήσουν το μωρό Φυσικά στον δεύτερο δεν υπήρχαν τέτοια!!!

Και να σας πω και κάτι βρε κορίτσια, έχετε σκεφτεί πως τις πρώτες στιγμές τις ζωής τους τα μωράκια μας τις περνάνε μόνα τους με ξένους ανθρώπους που τα παίρνουν για να τα πλύνουν, να τα ζυγίσουν κλπ. Και καλά, αν έχεις τη δυνατότητα να είναι μαζί σου το μωρό στο δωμάτιο έχει καλώς, διαφορετικά στο παίρνουν με το ταπεράκι του και το έχουν σε ένα θάλαμο μαζί με άλλα "δυστυχισμένα" μωράκια που δεν μπορούν να καταλάβουν που είναι η μαμά τους. Αυτό είναι τραγικό, όχι να το πάρει αγκαλιά η γιαγιά του! Άσχετο, αλλά αν ξανακάνω παιδάκι, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το έχω μαζί μου στο δωμάτιο!!!

[DALIA]

Εγώ δεν αισθανόμουν καθόλου όπως περιγράψεις.Στην αρχή δε το χάος.Προσπαθουσαμε να γνωριστούμε και να μάθω τα γούστα του.Επίσης προσπαθούσα να εμπεδοσω ότι αυτό το πλασματακι είναι δικό μου.Όχι δεν τον ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή, τον ερωτευόμουν κάθε μέρα και από λίγο.Πλέον ύστερα από 5,5 χροννια τον ερωτεύτηκα.Αισθάνομαι ότι όσο μεγαλώνει εκείνος τόσο μεγαλώνει η αγάπη μου

[kLiMt]

Κορίτσια ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας. Λοιπόν, η μικρή μου είναι πλέον 3.5 μηνών και κάπως έχω χαλαρώσει. Πλέον μου αρέσει να της μιλάνε και να παίζουν μαζί της οι συγγενείς και φίλοι γιατί είναι και πολύ γελαστό και επικοινωνιακό μωράκι και μου αρέσει πολύ που την κάνουν να γελάει και να είναι χαρούμενη. Έχω αρκετά κολλήματα βέβαια ακόμα, όπως να μην της πιάνουν τα χέρια γιατί τα βάζει συνέχεια στο στόμα και φοβάμαι για μικρόβια, να μην την παίρνουν αγκαλιά ξένα άτομα, ειδικά μεγάλης ηλικίας και άλλα τέτοια. Με τον άντρα μου έχω τσακωθεί αρκετές φορές, γιατί ας πούμε του κάνω καμιά φορά ορισμένες υποδείξεις ως προς τη φροντίδα του παιδιού ή δεν έχω και πολύ εμπιστοσύνη να πάρει το παιδί να το πάει μόνος του έξω βολτα. Θεωρώ ότι είναι πολύ μικρό ακόμα και θέλω να είμαι μαζί του συνεχώς. Το έχω αφήσει με τη μάνα μου ή με τον άντρα μου 1-2 ώρες, αναγκαστικά όχι περισσότερο γιατί θηλάζω κιόλας και είναι δύσκολο να λείψω πολύ. Ο άντρας μου έφτασε να μου πει ότι το κάνω επίτηδες που συνεχίζω τον αποκλειστικό θηλασμό για να είναι το παιδί δεμένο αποκλειστικά με μένα ενώ θα μπορούσα να βγάζω με θήλαστρο και να τον αφήνω να την ταΐζει κι εκείνος καμιά φορά με μπιμπερό!

[kinkajoujou]

Κορίτσια ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας. Λοιπόν, η μικρή μου είναι πλέον 3.5 μηνών και κάπως έχω χαλαρώσει. Πλέον μου αρέσει να της μιλάνε και να παίζουν μαζί της οι συγγενείς και φίλοι γιατί είναι και πολύ γελαστό και επικοινωνιακό μωράκι και μου αρέσει πολύ που την κάνουν να γελάει και να είναι χαρούμενη. Έχω αρκετά κολλήματα βέβαια ακόμα, όπως να μην της πιάνουν τα χέρια γιατί τα βάζει συνέχεια στο στόμα και φοβάμαι για μικρόβια, να μην την παίρνουν αγκαλιά ξένα άτομα, ειδικά μεγάλης ηλικίας και άλλα τέτοια. Με τον άντρα μου έχω τσακωθεί αρκετές φορές, γιατί ας πούμε του κάνω καμιά φορά ορισμένες υποδείξεις ως προς τη φροντίδα του παιδιού ή δεν έχω και πολύ εμπιστοσύνη να πάρει το παιδί να το πάει μόνος του έξω βολτα. Θεωρώ ότι είναι πολύ μικρό ακόμα και θέλω να είμαι μαζί του συνεχώς. Το έχω αφήσει με τη μάνα μου ή με τον άντρα μου 1-2 ώρες, αναγκαστικά όχι περισσότερο γιατί θηλάζω κιόλας και είναι δύσκολο να λείψω πολύ. Ο άντρας μου έφτασε να μου πει ότι το κάνω επίτηδες που συνεχίζω τον αποκλειστικό θηλασμό για να είναι το παιδί δεμένο αποκλειστικά με μένα ενώ θα μπορούσα να βγάζω με θήλαστρο και να τον αφήνω να την ταΐζει κι εκείνος καμιά φορά με μπιμπερό!

 

για να αποφύγεις τίποτε χειρότερα αργότερα, καλό είναι να ακούσεις με προσοχή τα παράπονα του άντρα σου και να δεις αν όντως έχει δίκιο και νιώθει παραγκωνισμένος... εφόσον δείχνει ενδιαφέρον, μην τον αποκλείεις. Το πρόβλημά του δεν είναι ο θηλασμός προφανώς, αλλά ίσως νιώθει ξεκομμένος από το παιδί του κι από σένα. Για να μην μας γράφεις σε μερικούς μήνες "τι να κάνω, ο άντρας μου δεν δίνει σημασία σε μένα και το παιδί, γυρνάει σπίτι και κάθεται στον υπολογιστή με τις ώρες"

[kLiMt]

Κι όμως κάνει πολλά πράγματα με το παιδί και καθόλου ξεκομμένος δεν είναι...και πάνα την αλλάζει και αγκαλιά την παίρνει ή κάθονται μαζί και στην αρχή που θήλαζα συνέχεια και δεν προλάβαινα να κατουρήσω κυριολεκτικά, κάποιες φορές με τάιζε την ώρα που θήλαζα...απλά επειδή κάποια πράγματα μπορεί να θεωρώ ότι δεν γίνονται όπως τα θέλω, του το λέω και αυτό τον πειράζει με αποτέλεσμα να νιώθει ότι δεν τον αποδέχομαι και δεν του έχω εμπιστοσύνη. Επίσης, θέλει την ώρα που γυρίζει από τη δουλειά, αν γίνεται να εξαφανιστώ και να αναλάβει μόνο αυτός, επειδη εγώ την έχω όλη την υπόλοιπη μέρα αφού ακόμη δε δουλεύω. Αυτό φυσικά δεν γίνεται. Τέλος πάντων, έχεις δίκιο σ αυτό που λες kinkajoujou γιατί ήδη δεν μου δίνει σημασία. Νομίζω ότι ακόμη με ανέχεται επειδή απλά είμαι η μητέρα του παιδιού του και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Θα μπορούσε να κάνει λίγη υπομονή όμως και να μου δώσει λίγο χρόνο.

[kounelitsa]

Μην ανησυχείς καιεγώ στην αρχή έτσι ήμουν, δεν ήθελα να την ακουμπάνε κάν!!! Τις πρώτες 40 μέρες αυτό , ούτε και η μαμά μου!! Εϊναι το ένστικτο μάλλον. Η καθεμιά μας θέλει το χρόνο της να δεθέι, να καταλάβει τί της γίνεται! Κι εμενα στην αρχή η μανούλα μου έκανε λίγο πίσω, ερχόταν, με ρώταγε τί ήθελα να κάνει, να την πιάσει? να την αλλάξει? κλπ. ίσως είναι και οι ορμόνες, να ζητήσεις από τους δικούς σου να σου δώσουν λιιιιιγο χώρο να συνειδητοποιήσεις τί σου συνέβη και μετά θα επανέλθεις σιγά σιγά μόνη σου. Μην ανησυχείς!

[Fourka]

από την αρχη βγάζω επίτηδες γάλα με το θήλαστρο για να ταϊζουν τη μικρή μου και άλλοι, και κυρίως ο μπαμπάς της, και σε διαβεβαιώ ότι όταν τους βλέπω (ψιλοκρύβομαι για να μην της αποσπάω την προσοχή) να την έχει αγκαλιά και να της δίνει το μπιμπερό, να κοιτάζονατι στα μάτια και να είναι ήρεμοι και χαρούμενοι, λειώνω και για τους δύο, άντρα και κόρη! επίσης αν τον δω και έχει όρεξη (πολύ σημαντικό αυτό, δεν θέλω να βλέπει το μωρό μας αγγαρία) πάνε μόνοι βόλτα, την κάνει μπάνιο, την αλλαζει... εγώ χαλαρώνω κι εκείνει καλοπερνάνε μόνοι τους.

 

Επίσης έχω βρεί την ατάκα που παρεμβαίνω σε θέματα που δε συμφωνώ (πχ σε γιαγια πολύ κτητική ή παρεμβατική): "το ξέρω ότι την αγαπάτε και ξέρετε απο μωρά, αλλά ΕΓΩ ξέρω τα χούγια της και σας παρακαλώ ακούστε με για να είμστε όλοι ήρεμοι" και τελειώνω εκεί, αν κάποιος δεν συμμορφώνεται την παίρνω με χαμόγελο και ας τραγουδάνε όσο θέλουν.

 

Θέλω να πω δηλαδή ότι μπορείς να δίνεις χαρά στους γύρω σου με το μωρό, να χαμογελάς αλλά να είσαι διακριτικά παρούσα, κι ένα κλικ πριν σε πούνε στρίγγλα να απομακρύνεσαι (είναι καλό να σε "φοβούνται" ειδικά οι γιαγιάδες, εγώ τις έχω σούζα μάνα και πεθερά απλά με άλλο τρόπο την κάθεμια)

[gentriana]

Έχω κι εγώ αναρωτηθεί αν είμαι φυσιολογική, και ιδίως επειδή το δικό μου είναι αγόρι και φοβάμαι μήπως τον βλάψω στην ψυχοσεξουαλική του αναπτυξη. Μου φαίνεται κάπως ...αιμομεικτικό να νιώθω ερωτικά συναισθήματα για το μωρό μου! Το πρώτο δίμηνο ιδίως το ένιωθα έντονα ως κομμάτι του εαυτού μου, ενώ τον εαυτό μου δεν τον ένιωθα όπως πριν γεννήσω, σαν να είχε χαθεί κάπου μέσα στο μωρό... Κι εγώ δε νιώθω άνετα να τον παίρνουν άλλοι αγκαλιά, εκτός από τον άντρα μου, αλλά κι εκείνον δεν τον εμπιστέυομαι απόλυτα ότι θα φροντίσει το μωρό σαν να ήμουν εγώ. Με την πεθερά μου δε ...δαγκώνομαι από μέσα μου να μην της το πάρω από τα χέρια. Όπως καταλαβαίνετε, δεν το αφηνω ποτέ σε άλλους για baby-sitting. Μόνο για ελάχιστη ώρα, που πετάγομαι να κάνω κάποιες δουλειές με την ψυχή στο στόμα. Θα ήθελα κάποιος να με διαβεβαιώσει ότι όλα αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα...

[Fourka]

Θα ήθελα κάποιος να με διαβεβαιώσει ότι όλα αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα...

 

εγώ δυστυχώς είμαι το άκρο αντίθετο, εκτός απο τις πρώτες 30-40 μέρες που φοβόμουν για μικρόβια και ιώσεις πλέον την δίνω αγκαλιά σε όποιον τη ζήτησει και όχι μόνο συγγενείς, (γνωστούς εννοώ, όχι τον χασάπη του σούπερ μάρκετ), πολλοί την ταίζουν με το μπιμπερό και την αφήνω μόνη της με τη γιαγιά ή τον μπαμπά της ακόμα και 6 ώρες αν έχω δουλειές ή θέλω να ξεσκάσω. Με την πεθερά κι εγώ δαγκώνομαι όταν την παίρνει αγκαλιά ή την παίζει αλλά πιστευω ότι το μεγαλοποιώ επειδή δεν είναι σόι μου και κάποιες φορές ντρέπομαι να την κράξω (άσχετα που τελικά την κράζω και ησυχάζω).

 

Μου είναι δύσκολο να στερώ το μωράκι μου από αυτούς που το λατρεύουν, και με βοηθούν σε ό,τι ζητήσω, θέλω να το φχαριστιόμαστε όλοι και να γίνει ένα κοινωνικό παιδάκι. Πολλές φορές το μητρικό μου ένστικτο αντιδρά αλλά το παλεύω

[kourkoumpini]

Αυτο με ενοχλουσε και εμενα παρα πολυ, τωρα εχει αρχισει να μου φευγει..

Με επαιρναν τηλεφωνο φιλες μου ή κοντινοι συγγενεις που τους αγαπουσα και αγαπαω πολυ και χαιρομουν που ενδιαφερονται για το παιδακι μου αλλα αυτο το ''τι κανει ο μπεμπης μας?'' μου γυριζε το ματι!

 

Εγω σε αυτο ακριβως το σημειο "τι κανει το παιδι μου" γυρισα και ειπα στη μανα μου "το παιδι ειναι δικο ΜΟΥ και οχι δικο ΣΟΥ".

[kourkoumpini]

Εγω παντως ειμαι μαζι σου. το μωρο σου ειναι παρα πολυ μικρο ακομα. αυτο με τη μυρωδια της μανας κτι την περιποιηση απο ενα ατομο κτλ το διαβασα κι εγω.

ετσι αισθανομουν και εγω. και εγω τον ειχα αγκαλια και εκλαιγα γιατι ειχα δυσκολη εγκυμοσυνη, αποτομη καισαρικη και ηταν μικροσκοπικουλης.

εγω, επειδη η πεθερα μου ηρθε και κυριολεκτικα μου τον αρπαξε μεσα απο την αγκαλια και δεν ειπα τιποτα, επαθα φοβια οτι θα μου παρουν το μωρο. και την πανα που την ειχαμε την εβγαλε. η μανα μου δεν τον επαιρνε επειδη ηταν μικρος και τον φοβοταν και επειδη φοβοταν τα μικροβια προς το μωρο.

τα πεθερικα μου ομως ηταν απαραδεκτα (τον φιλησαν, τον αλλαζαν μεταξυ τους χερια με χερια απλυτα απο 2 αστικα) και παλι καλα που το μωρο δεν επαθε και τιποτα.

τη φοβια την ξεπερασα ως ενα βαθμο μετα τους 8 μηνες. αλλα και τωρα οταν παμε πανω, εννοειται πως τον αφηνω και αγκαλια και να παιξει αλλα αμα ειναι σε αλλο δωματιο εκτος οπτικου μας πεδιου, η πηγαινω εγω η αντρας μου για να βλεπουμε απο μακρια. και τη μανα μου και τους γονεις του.

σιγα σιγα θα σου φυγουν ακι οι υπερβολες και οι φοβιες και ολα. ειναι πολυ νωρις ακομα. να σου ζησει η μπεμπα σου και να τη χαιρεσαι.

[Mammy in love]

Αχ τα μωράκια μας θα είναι πάντα τα μωράκια μας.Εγώ τον μικρό μου δεν τον άφηνα στιγμή για να πάω κάπου.23 Απρίλη γέννησα και πρωτοΜαγιά μου λέει η αδερφή της μάνας μου "παιδάκι μου άσε το μωρό σε εμάς να σε βγάλει ο άντρας σου μια βόλτα να πάρεις λίγο αέρα ,έστω για μια ωρούλα" ."Τι λες θα αφήσω το μωρό μου για να πάω βόλτα;Αποκλείεται".Όμως από μικρό το άφηνα να το πάρουν και άλλοι αγκαλιά αρκεί να είχαν καθαρά χέρια.Δεν θα σου πω πως αυτό που ένιωθες η΄νιώθεις είναι αφύσικο αλλά προσπάθησε να το καταπολεμήσεις.

[kLiMt]

από την αρχη βγάζω επίτηδες γάλα με το θήλαστρο για να ταϊζουν τη μικρή μου και άλλοι, και κυρίως ο μπαμπάς της, και σε διαβεβαιώ ότι όταν τους βλέπω (ψιλοκρύβομαι για να μην της αποσπάω την προσοχή) να την έχει αγκαλιά και να της δίνει το μπιμπερό, να κοιτάζονατι στα μάτια και να είναι ήρεμοι και χαρούμενοι, λειώνω και για τους δύο, άντρα και κόρη! επίσης αν τον δω και έχει όρεξη (πολύ σημαντικό αυτό, δεν θέλω να βλέπει το μωρό μας αγγαρία) πάνε μόνοι βόλτα, την κάνει μπάνιο, την αλλαζει... εγώ χαλαρώνω κι εκείνει καλοπερνάνε μόνοι τους.

 

Επίσης έχω βρεί την ατάκα που παρεμβαίνω σε θέματα που δε συμφωνώ (πχ σε γιαγια πολύ κτητική ή παρεμβατική): "το ξέρω ότι την αγαπάτε και ξέρετε απο μωρά, αλλά ΕΓΩ ξέρω τα χούγια της και σας παρακαλώ ακούστε με για να είμστε όλοι ήρεμοι" και τελειώνω εκεί, αν κάποιος δεν συμμορφώνεται την παίρνω με χαμόγελο και ας τραγουδάνε όσο θέλουν.

 

Θέλω να πω δηλαδή ότι μπορείς να δίνεις χαρά στους γύρω σου με το μωρό, να χαμογελάς αλλά να είσαι διακριτικά παρούσα, κι ένα κλικ πριν σε πούνε στρίγγλα να απομακρύνεσαι (είναι καλό να σε "φοβούνται" ειδικά οι γιαγιάδες, εγώ τις έχω σούζα μάνα και πεθερά απλά με άλλο τρόπο την κάθεμια)

 

Με το θήλαστρο αντλεί και μια φίλη μας ώστε να ταΐζει το μωρό και ο άντρας της και να καταλάβει κι αυτός τη χαρά του θηλασμού, όπως λέει η ίδια - αν και κατά τη γνώμη μου καμία σχέση θηλασμός και μπιμπερό, τέλος πάντων. Το είπε στον δικό μου και θέλει κι αυτός να ταΐζει...Εντάξει, νομίζω ότι αυτά είναι συμπεριφορά μικρού παιδιού, έλεος δηλαδή! Θήλαστρο δεν είχα και ούτε χρειάστηκε να πάρω γιατί η μικρή έπιασε αμέσως το στήθος και εγώ αφοσιώθηκα αποκλειστικά στο θηλασμό, δεν ασχολιόμουν με τίποτε άλλο και είχα όλο το χρόνο. Ούτε χρειαζόταν να λείπω ούτε να αντλήσω γάλα. Αγόρασα μόνο τελευταία ένα μικρό οικονομικό θήλαστρο για περιστασιακές αντλήσεις, γιατί τώρα αραίωσαν λίγο τα γεύματά του μωρού και το χρειάστηκα για αποσυμφόρηση του στήθους. Η φύση έδωσε το στήθος στη γυναίκα για να θηλάζει, ο άντρας μπορεί να κάνει άλλα πράγματα, και προπαντώς να διατηρεί την ψυχολογία της μάνας σε καλή κατάσταση! Άλλωστε σε λίγο καιρό που θα αποθηλάσω και θα αρχίσω να δουλεύω, θα έχει όλη την ευχέρεια ο άντρας μου να την ταίζει και να κάνει και baby sitting με τις ώρες...

[boy'smam]

ΑΧΧΧ κι εγω ετσι ημουν...ειδικα με τον πρωτο και ειδικα με συγκκριμενουρ ανθρωπους.Στην πορεια ας πουμε οτι μου περασε...Ακομη βεβαια πλενουν τα χερια τους πριν τον αγκαλιασουν κι ας εχει γλυψει το πατωμα 5 λεπτα πριν η εχει φαει μια χουφτα χωμα!Και τωρα με το μωρο ετσι ειμαι...αγκαλια εκτος του αντρα μου μονο αν εγω δεν μπορω κι αυτο γινεται σπανια!

Αν παει κανεις να το πιασει που δεν θελω γινομαι λιονταρι...να τον φαω!Ειναι ενστικτα...τι να κανεις?

[claire1983]

Αχ! kLiMt ποσο σε καταλαβαινω...η μονη μασ διαφορα ειναι οτι ο δικος μου ο μπεμπης ειναι σχεδον 6 μηνων και ακομα νιωθω ετσι.ΝΙωθω μια απιστευτη κτητικοτητα.εδω και 15 μερες γυρισα στο πατρικο μου για κανονισω την βαφτιση του 5 μπεμπη και μενουμε με τους παππαουδες και τον θειο.Ολον αυτο τον καιρο ειχαμε μαθει να ειμαστε τα 2 μας,να παιρναμε ομορφα το χρονο μας μεχρι να ρθει και ο μπαμπας.πολυτιμος αυτος ο χρονος.τωρα πλεον δεν τον εχω και μοου λειπει.οποτε τον επιδιωκω λεγοντας ευγενικα μπορειτε να μας αφησετε λιγο μονους?γινομαι κακια.οπου και να πηγαινω τον παιρνω μαζι μου και δεν θελω να τον εχουν για πολυ ωρα.ζηλευω.νομιζω οτι δεν παω και εγω καλα.το ξερω οτι ειμαι υπερβολικη προσπαθησα να χαλαρωσω αλλα δεν μπορω να αλλαξω αυτα που νιωθω

[lolalu]

H άποψη μου ειναι πως τα μωρά χρειάζονται αγάπη.ποτε δεν έβλαψε κανέναν η αγάπη αντιθέτως τους γεμίζει χαρά γερό ανοσοποιητικό και αυτοπεποίθηση.εγω και το πρώτο 2ετων και το 2ο 7 μηνών τους φιλαω συνέχεια πάντα όλη την ώρα χέρια πόδια στόμα μύτη αυτιά (εκτός απο πουλάκι)παντού.κυλιουνται κάτω παίζουν ελεύθερα φυσικα και προσέχω δημόσιους χώρους,ευτυχώς ειναι αι τα 2πολυ γερά ζωηρα και χαρούμενα παιδάκια με έντονη προσωπικότητα.απο νεογέννητο έξω σχεδόν κάθε μέρα.ποτε δεν έχουν αρρωστησει ούτε καν απλό συναχι.αυο που θέλω να πω ειναι δεν χρειάζεται να ξεφευγουμε.μετρο και ισορροπία.αυτηρη κ υπερβολική είμαι στο τσιγάρο τα χημικά βλαβερα καθαριστικα κτετοια.τα αποφεύγω σε υπερβολή .οσο το δυνατόν.να σου ζήσει .σε όλες μας.τα έξυπνα ζουζουνια μας.

[DALIA]

Εμένα πάλι η όλη περιγραφή μου φαίνεται υπερβολική. Όταν γέννησα προσπαθούσα να καταλάβω τα συναισθήματα μου, μεγαλώνοντας το παιδι μεγάλωνε και η αγάπη μου, δενόμασταν. Sorry αλλά πολυ φοβάμαι ότι όταν θα στο σπρώξουνε πρώτη φορά θα πάθεις "εγκεφαλικό" και θα αναρωτιέσαι πόσο ανεύθυνο γονείς υπάρχουν.

[nelly28]

καλημερα, και εγω κσπως ετσι ημουν και θα το ξανα κανω πρωτα ο θεος μεχρι να σαραντησει δεν αφηνα κανεναν περα απο τον αντρα μου (και για αλλους λογους βεβαια) απλα απο εκει και περα πιστευω οτι καθε παιδακι πρεπει να μαθει και να νιωσει την αγαπη και τις αγκαλιες απο ολους για καλο ολων μας. απλα η γνωμη μου ειναι να αρχισεις σιγα σιγα να δεχεσ οτι θα ειναι και αλοι στην ζωη του παιδιου σου και να επιτρεψεις πραγματα μεχρι ενα σημειο βεβαια για το καλο πανω απο ολα της μπεμπας σου. εχεις μακρυ δρομο μπροστα σου και δεν νομιζω να θες ενα μωρο κολλημενο, εξαρτημενο και ισως ιδιοτροπο πανω σου, συγνωμη αν στα ειπα λιγο ωμα αλλα παραλιγο να το παθω!!!!!!

την πεθερα μου δεν την αφηνα να τον παρει (για πολους λογους) με αποτελεσμα μεχρι τα 2 του χρονια να μη θελει να την δει μπροστα του, οταν χαλαρωσα και ειδα την συμπεριφορα της ανακαλυψα οτι εχει πολυ ωραιο τροπο διαπαιδαγωγισης σε αντιθεση με την μητερα μου που το δημιουργησε πολλα ελλατωματα, δεν ειναι υπερβολη αυτο, ολοι στην οικογενεια μου το λενε. ως τωρα δεν χρειαζομουν βοηθεια κια δεν με πειραζε ομως απο την μερα που εμεινα ξανα εγγυος και η εγγμοσυνη μου δεν ειναι και τοσο ροδινη δεν μπορεσα να κανω αλλιως.

να την χαιρεσαιιιιιιιιιιιιι.............

[maela]

καλημερα, και εγω κσπως ετσι ημουν και θα το ξανα κανω πρωτα ο θεος μεχρι να σαραντησει δεν αφηνα κανεναν περα απο τον αντρα μου (και για αλλους λογους βεβαια) απλα απο εκει και περα πιστευω οτι καθε παιδακι πρεπει να μαθει και να νιωσει την αγαπη και τις αγκαλιες απο ολους για καλο ολων μας. απλα η γνωμη μου ειναι να αρχισεις σιγα σιγα να δεχεσ οτι θα ειναι και αλοι στην ζωη του παιδιου σου και να επιτρεψεις πραγματα μεχρι ενα σημειο βεβαια για το καλο πανω απο ολα της μπεμπας σου. εχεις μακρυ δρομο μπροστα σου και δεν νομιζω να θες ενα μωρο κολλημενο, εξαρτημενο και ισως ιδιοτροπο πανω σου, συγνωμη αν στα ειπα λιγο ωμα αλλα παραλιγο να το παθω!!!!!!

την πεθερα μου δεν την αφηνα να τον παρει (για πολους λογους) με αποτελεσμα μεχρι τα 2 του χρονια να μη θελει να την δει μπροστα του, οταν χαλαρωσα και ειδα την συμπεριφορα της ανακαλυψα οτι εχει πολυ ωραιο τροπο διαπαιδαγωγισης σε αντιθεση με την μητερα μου που το δημιουργησε πολλα ελλατωματα, δεν ειναι υπερβολη αυτο, ολοι στην οικογενεια μου το λενε. ως τωρα δεν χρειαζομουν βοηθεια κια δεν με πειραζε ομως απο την μερα που εμεινα ξανα εγγυος και η εγγμοσυνη μου δεν ειναι και τοσο ροδινη δεν μπορεσα να κανω αλλιως.

να την χαιρεσαιιιιιιιιιιιιι.............

Συμφωνω μαζι σου!Εγω κυριως λογο συνθηκων.. δεν ειχα την ευκαιρια μεχρι τωρα να τον αφησω πολυ καπου.. ουτε να ερχεται κοσμος στο σπιτι ωστε να εξικοιωνεται ο μπεμπης με κοσμο.Τωρα το αποτελεσμα ειναι (8μηνων ειναι).. ενω ειναι κοινωνικος παμε παρκο καθε μερα κλπ κλπ.. δεν θελει να τον παιρνει αλλος αγκαλια εκτος απο εμενα και τον πατερα του.Κλαιει και μαλιστα οχι απο γκρινια.. αλλα με παραπονο!Υπαρχει περιπτωση σε ενα μην να ξαναρχισω δουλεια.Τωρα ερχονατι οι γονεις μου απο το νησι.Δεν θα ειναι καθολου ευκολα γτ πραγματικα ειναι κολλημενος πανω μου.Και οι γονεις μου που ηταν εδω.. ενω μου ελεγε η μαμα μου.. φερτον και αστον ολη μερα να συνιθιζει.. εγω ενιωθα τυψεις αι δεν τον πηγαινα γτ σκεφτομουν οτι αφου καθομαι και δεν δουλευω.. ποιος ο λογος να το παρατησω!Τωρα ομως που θα πρεπει να δουμε τι θα κανω.Αρα χρειαζεται απο την αρχη μια μικρη αποστασιοποιηση.. γτ μετα οντως γινεται ιδιοτροπο!