προσκόλληση αγοριού σε πατέρα?

[salomi]

Καλημέρα κόρες με γιούς!

λύστε μου μια απορία...

ειναι φυσιολογικό να ειναι ενα αγορακι 22 μηνών προσκολλημένο στον πατέρα? μιλάμε ο μικρός εχει κόλλημα. το απόγευμα ειμαστε τις ιδιες ωρες και εγω κ ο αντρας μου σπίτι. εγω βέβαια πιάνω 10 δουλειά οπότε τα πρωινά απο το ξύπνημα 7μιση-8 παρά μεχρι τις 10 παρά τα περνώ με το αγοράκι μου αλλα ο άντρας μου γυρναει 1 ώρα πιο νωρις απο μενα οπότε εχει κ αυτος 1 ωρα μόνος μαζί του.

οταν ειμαστε ομως και οι 2 σπίτι δεν ξεκολλάει απο τον αντρα μου. ολα θελει να τα κάνει μαζί του. ακόμη και το βραδυνό γάλα του θέλει ως επι το πλήστον να του το δίνει ο μπαμπας του. βέβαια στα δύσκολα θέλει τη μαμά (αρρώστιες-αυπνίες). Ναι μεν τους βλέπω κ τους χαίρομαι απ την άλλη προβληματίζομαι ως προς το αντίκτυπο που εχει η δική μου δοτικότητα απέναντι του. Αρχίζω και με ψιλοακυρώνω ως μάνα μιας κ διαβάζω κ ακούω τόσα για προσκόλληση του αγοριού προς την μαμά.

Με το που γυρναμε καταρχήν απο την δουλειά ειμαστε συνεχώς μαζί του. εγώ τις δουλειές (μαγείρεμα κτλ) και ο αντρας μου κάθεται να δει tv η να μιλήσει με τον αδερφό του στο skype μετα τις 9μιση 10 παρά που κοιμάται ο μικρός κ το κάνουμε βεβαια αυτό για να περνάμε οσο γινεται περισσότερο χρόνο μαζί του. Ξερω πως τα αγορια προσκολλούντε στον πατέρα μετα τα 2μιση 3. κανω κάτι λάθος? ασε που οταν αγκαλιαζόμαστε φιλιόμαστε μας χωρίζει. δεν εχω εντοπίσει ακόμη αν το κάνει γιατι διεκδικεί τον πατέρα του η εμενα αλλα εχω ακούσει πως τα μωρά χαίρονται οταν αγκαλιάζονται οι γονεις τους. βεβαια δεν του βγαίνει πάντα ετσι. αλλες φορές χώνεται ανάμεσα για να τον αγκαλιάσουμε κ αυτόν. δεν ειμαι καθόλου σκληρή σπάνια τον μαλώνω (ειναι οσο ζωηρός πρέπει και ξέρει μεχρι που τον πέρνει.συνήθως ειναι υπάκουος) και να πω πως τον κακομαθαίνει περισσότερο απο μένα? κ ο αντρας μου του συμπεριφέρεται πάνω κάτω σαν και μένα.

Τα αγοράκια σας που ειναι περίπου σ αυτην την ηλικία τεινουν προς εσας ή προς τον μπαμπά?

[aleca]

χαχαχαχ, δεν πειραζει καλε....τυχαινουν αυτα και επισης ειναι και φασεις που ερχονται και φευγουν..Εμενα και οι δυο απο τη μερα που γεννηθηκαν μεχρι τωρα προτιμουν εμενα εκτος απο το παιχνιδι..Αυτο το κανουν πιο πολυ με το μπαμπα τους. Αλλα τι σημασια εχει?? Αυτα να ειναι χαρουμενα και ας προτιμουν οποιον θελουν......

[MY TREASURE]

ομοιοπαθούσα και εγώ.

Δεν ξέρω που οφείλεται αλλά αο τη γέννηση μεχρι τώρα (4,5 χρ.) τρελλή αδυναμία στο μπαμπα. Τώρα τελευταία (3 μήνες) αρχισε να θέλει και εμενα.

και εγώ νομιζα πως ειμαι η μόνη αλλά αφου υπάρχουν κι άλλες παρηγοριεμαι.

Δεν ξερω τι φταιει ακριβως σε μας, ίσως οτι εχω και μια κορη που εινια κολλημενη μαζί μου οπότε ο μικρός βρηκε διαθέσιμο το μπαμπα????

Παντως μου κακοφαίνεται και ζηλευω

[pontikaki]

Α! Και γω ομοιοπαθουσα!!! Ο μικρος μου εχει πολυ αδυναμια στο μπαμπα του, και γω ψιλοζηλευα και ψιλοστεναχωριομουνα αλλα δεν το εδειχνα ουτε το ειχα πει μεχρι τωρα σε κανεναν.

Μια μερα ομως που τον πηρε ο μπαμπας του να πανε για ψωνια και γω εμεινα σπιτι δε μπορουσε να τον κανει καλα εκλαιγε και με ζηταγε εγω με τον μικρο παμε βολτες μαζι και δεν εχει προβλημα ενω με τον μπαμπα του μονο οχι Εγω ομως δε δουλευω και ειμαστε ολη μερα μαζι και λεω απλως οτι με βαριεται........

Στα δυσκολα εμενα ζηταει!!!

Τι να κανουμε αδυναμιες ειναι αυτες!!! Εμενα ειναι ολοιδιος ο πατερας του του εχει και αδυναμια απετυχα τελειως λεμε!!!

[Alex Cross]

Μία από τα ίδια. Ο γιος μου, ιδίως πιο μικρός (είναι 7μισι τώρα), είχε μπαμπακίαση. Και νεύρα εγώ, που ξεροστάλιαζα για φιλάκια και χαδάκια. Εκείνος τίποτα. Ολο στο μπαμπά. Και αν ήμουν εγώ αγκαλιά με το μπαμπά, μας χώριζε με κλάμματα και ζήλιες. Αυτή η κατάσταση διήρκησε περίπου ένα χρόνο.

Εν πάσει περιπτώσει, την αγάπη του πια τη δείχνει και σε εμένα, δε ζηλεύει όταν καθόμαστε αγκαλιά με το μπαμπά και όλα καλά. Μην ανησυχείς λοιπόν. Φάση είναι θα περάσει.

[MiLoupaki]

και νομιζα πως μονο ο γιος μου εχει παθει μπαμπακιαση με μενα κ το γαλα ακομα γινεται μαχη να το πιει...

[MY TREASURE]

τι ωραια!!!!!!! Είδη αισθάνομαι πολυ καλύτερα που δεν ειμαι η μόνη!!!yes!

[poukis]

Να μπω κ γω στην παρεα σας? Κ ο δικος μου απο την μερα που γεννηθηκε μεχρι κ τωρα που ειναι 3 χρονων εγω δεν υπαρχω γι αυτον....Καθε μερα το πρωτο πραγμα που πει μολις ξυπνησει ειναι:που ειναι ο μπαμπας? Καθε μερα ομως!!! Ασε που μοιαζουν τρελλα,ειναι ιδιοι!!!! Πιο ιδιοι δεν γινετε!!! ευτυχως εχω εγω το κοριτσακι μου που η μικρη εχει αδυναμια σε μενα αλλιως θα το εχανα εντελως!!!

[salomi]

Α ρε κορίτσια ποσο ξαλάφρωσα δεν λέγεται. λεω και γω...κατι κανω λάθος. δεν γίνεται να κάνουμε ολες κάτι λάθος. ειναι στο παιδί και βέβαια στο μπαμπά αφου εχει να κάνει και με την στάση του μπαμπα προς το παιδί! αφου απο την ψωρα μου πεταξα το εξης κουφό...μήπως δεν κάνει να εισαι το ιδιο εκδηλωτικός με μενα απέναντι στο παιδί? το οποίο βεβαια το πήρα ευθύς πίσω 1ον γιατι ο μπαμπας με κοίταξε κάπως και 2ον γιατι κατάλαβα πως ειπα πατάτα. αρχιζω πάντως και συμβιβάζομαι με την ιδέα αλλα και το οτι οταν ξυπνάει μες τα μαύρα μεσάνυχτα και φωνάζει πάντα εμενα και ποτε τον Μπάμπα του ειναι η ανταμοιβή μου. πολύ μαζοχιστικό που μ αρεσει να ακούω ενα μαμαααα μεσα στον γλυκό υπνο και να τρέχω στο δωματιο του ε? λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρέυωωω. δεν υπάρχει πιο ανιδιοτελης σχέση ΤΕΛΟΣ!

 

ΑΣΧΕΤΟ...κανουν καμια αναβάθμιση?απο χθες τωρα κατάφερα και μπήκα.

[black_rose]

Άχ..τα ίδια περνάω και εγώ με το γιο μου:(:( και ο δικός μου είναι μόνο 10 μηνών!!! Τρελή αδυναμία στον μπαμπά!!Αφού όταν τον έχει αγκαλιά και πάω να τον πάρω φωνάζει και κλαίει!!!Προτιμάει να τον έχει ο μπαμπάς του αγκαλιά!Και όταν γυρνάει απο την δουλειά μόλις τον βλέπει γκρινιάζει για να τον πάρει αγκαλίτσα!Σε μένα δεν τα κάνει ποτέ αυτά!Τι να κάνουμε...ελπίζω να είναι φάση και κάποια στιγμή να περάσει.Η αλήθεια είναι οτι με ενοχλεί!Ζηλεύω..θέλω να τρελαίνεται ο γιος μου για μένα:(

[elena26]

Βάλτε και εμένα στο club!!!Ο μικρούλης μου δεν ξεκολάει απο τον μπαμπάκα του!!Βέβαια εγώ δεν δουλέυω και είμαστε όλη μέρα μαζι ενώ ο άντρας μου έρχεται απο το πρωί που φεύγει στισ 11 το βράδυ!!οπότε ο μικρός κάνει σαν τρελός γιατί του λείπει

[tiller]

Disclaimer: Δεν είμαι παιδοψυχολόγος, απλά έχω διαβάσει κάμποσο κι εξακολουθώ να διαβάζω.

 

Salomi, σύμφωνα με αυτά που λές, η συμπεριφορά που μας περιγράφεις είναι φώς-φανάρι ότι το παιδί είναι προσκολλημένο (attached) σε σένα και όχι στον πατέρα.

 

Για την ηλικία του μικρού, πρέπει πάντα να έχουμε υπόψη μας ότι η σχέση παιδιού-μάνας είναι (ας πούμε) "ερωτική". Η σχέση του με όλους τους υπόλοιπους τους οποίους αγαπά και εμπιστεύεται (πατέρας, γιαγιά κλπ.) είναι περισσότερο προς το "φιλική".

 

Προσπάθησε να έρθεις στη θέση του μικρού, λοιπόν:

1) Κάθε μέρα ο μπαμπάς φεύγει για ένα 8ωρο στη δουλειά. Ο μικρός χάνει έναν καλό "φίλο" με τον οποίο συνήθως περνά πάρα πολύ ευχάριστα. Αλλά βρίσκει αντικαταστάτη για παιχνίδι στον παιδικό σταθμό ή την κυρία που τον προσέχει κλπ. Όταν τον ξαναβλέπει το απόγευμα, χαίρεται και θέλει να παίξει ξανά μαζί του.

 

2) Εσύ φεύγεις στη δουλειά. Ο μικρός χάνει τον έρωτα της ζωής του για μερικές ώρες χωρίς να μπορεί να καταλάβει τον λόγο (δεν μπορεί ένα παιδί να καταλάβει το οτι "η μαμά πρέπει να δουλέψει"). Για τον λόγο αυτό, εσένα σου "κρατάει μούτρα", όπως θα έκανε κάθε ερωτευμένος αν ο καλός/ή του τον έστηνε στο ραντεβού ή εξαφανιζόταν για κάποιο χρονικό διάστημα χωρίς εξήγηση. Όμως, όταν θα έρθουν τα ζόρια (αρρώστιες, ύπνος κλπ.), μόνο με τη μαμά θέλει.

 

Υπεραπλουστεύω εδώ γιατί η εξήγηση είναι πολύ πιο πολύπλοκη για να αναλυθεί εδώ στο forum, αν θές να εμβαθύνεις πρέπει να ψάξεις να διαβάσεις παιδοψυχολογία για "attachment theory" (ή να συζητήσεις με ειδικό, που εγώ δεν είμαι).

Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι εάν έπαιρνες μια άδεια 2-3 εβδομάδων και του ήσουν διαθέσιμη συνέχεια 24 ώρες το 24άωρο (δηλ. σταματούσες "να τον στήνεις στο ραντεβού"), τότε η εκδηλωτικότητα του μικρού απέναντί σου θα άλλαζε και θα ήθελε να είναι στην αγκαλιά σου όλη την ώρα.

Τουτέστιν, no worries, το παιδί σε αγαπάει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο.

[Αναστάσιος Αργυρόπουλος]

@salomi,

 

Αγαπητό μέλος,

 

Καταρχήν θα ήθελα να πω ότι τα γεγονότα όπως τα αναφέρεις δεν δείχνουν κάτι "μή φυσιολογικό" ή ανησυχητικό. Ο τρόπος που το περιγράφεις όμως δείχνει μια δική σου "αγωνία" για το αν υπάρχει κάποιο ζήτημα προσκόλλησης (attachment) και μάλιστα από το παιδί στον πατέρα. Εκτιμώ ότι δεν μπορούμε με αυτά τα λίγα δεδομένα και "δωσμένα" από εσένα (με όλο το εύλογο και κατανοητό άγχος, αγωνία κλπ) να βγάλουμε βάσιμα συμπεράσματα για το τι ισχύει σχετικά με μια πιθανή "προσκόλληση". Εγώ δράττομαι της ευκαιρίας να πω, με αφορμή το θέμα σου, ότι ο όρος αυτός (attachment) έχει παρερμηνευθεί και διαστρεβλωθεί αρκετά και πολλές φορές χρησιμοποιείται με λάθος τρόπο για να ορίσει "μια τάση στην συμπεριφορά ενός παιδιού" που είναι όμως ενδεχομένως άκρως προσδοκώμενη ή και φυσιολογική (βάσει ηλικίας του παιδιού πχ, ή του χρόνου που μπορεί να περνά το παιδί με τον ένα εκ των δύο γονέων κλπ). Άρα θα ήθελα να γνωστοποιήσω, τόσο σε εσένα όσο και στα υπόλοιπα μέλη, ότι ακόμη και στον χώρο των "ειδικών" υπάρχει μια κάποιας μορφής διαμάχη περί του συγκεκριμένου όρου , το πως έχει γίνει ευρύτερα γνωστός, τι ακριβώς αφορά και σημαίνει και στο πως χρησιμοποιείται. Λογικά λοιπόν θα σκεφτεί κανείς, εδώ ακόμη υπάρχει διχογνωμία και αντιπαράθεση (υγιής, ακαδημαϊκή βέβαια) περί του όρου και πότε μιλούμε για παθολογική συμπεριφορά (πραγματική δηλαδή προσκόλληση που διαταράσσει την "λειτουργικότητα" του παιδιού και κατά συνέπεια της οικογένειας) ανάμεσα στους "ειδικούς" , δεν θα υπάρχει ανάμεσα στο ευρύ κοινό? ε ναι...κάτι τέτοιο θα προκύψει, έχει προκύψει και γιαυτό το έθιξα.

 

Στα πλαίσια αυτά, καλό λοιπόν είναι να μην βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα και να θορυβηθούμε (αδίκως). Διαπίστωσες πιστεύω αυτό που λέω και από τον καθησυχαστικό τόνο των μηνυμάτων των άλλων μελών που πρόσφεραν με τις δικές τους (ανάλογες ή μη εμπειρίες).

Τέλος, κάτι ίσως που μπορεί να φανεί χρήσιμο σε εσάς (αλλά και σε άλλα μέλη με ανάλογες ανησυχίες περί προσκόλλησης) είναι το εξής: αν γενικότερα παρατηρούμε μια τάση του παιδιού να κάνει πράγματα (τα περισσότερα ή όλα) με έναν εκ των 2 γονέων (και κατ επέκτασην αισθανόμαστε την "ακύρωση" που περιγράφεις, ή ότι κάτι εμείς δεν "κάναμε καλά" ή πιο απλά να το πούμε "απ'έξω" ) τότε ένας υγιής και αποτελεσματικός τρόπος να επαναφέρουμε τον δικό μας ρόλο ως πιο φανερά ενεργό (και να πείσουμε χωρίς επιμονή ή πίεση το παιδί να κάνει με εμάς ή και με εμάς πράγματα) είναι απλά να ενισχύσουμε τις κοινές (οικογενειακές δραστηριότητες) και να τις παρουσιάσουμε στο παιδί (πάντα με το δικαίωμα της επιλογής) ως "de facto κοινές". Ένα παράδειγμα πολύ απλό είναι να πούμε στο παιδί (και να το τηρήσουμε ασφαλώς, όχι "να μείνουμε στα λόγια") ότι η απογευματινή μας βόλτα (το φέρνω ως παράδειγμα γιατί είπατε ότι το απόγευμα βρίσκεστε και οι 2 στο σπίτι) έξω, για ψώνια, ή στην παιδική χαρά (ή όπουδήποτε μπορεί σαν οικογενεια να πάτε για να ξεσκάσετε ή για κοινωνικοποιηση) είναι ΚΟΙΝΗ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ, και αυτό σημαίνει ότι πάμε ΟΛΟΙ μαζί, περνάμε όλοι μαζί καλά κ.ο.κ. Σίγα σιγά το παιδί θα μάθει ότι έτσι είναι, θα έχει την κοινή σας παρουσία και οι πιθανότητες είναι ότι θα έρχεται/θα απευθύνεται για αυτές τις δραστηριότητες και ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΣΑΣ. Αυτό μετέπειτα μπορεί να γενικευτεί και για άλλα πράγματα και δραστηριότητες.

[salomi]

Καλημέρα σας,

Ευχαριστώ τον ''συμφορουμίτη'' tiller και βέβαια τον ειδικό Κ Αργυρόπουλο για τις συμβουλές σας. Σίγουρα η όλο αυτό που εκδηλώνω ειναι μια δική μου ανάγκη που ίσως να πηγάζει και απο κάποιες τύψεις που εχω γιατί εξαρχής ο άντρας μου υποδέχτηκε με πολύ χαρά την εγκυμοσύνη μου ενω εγω τυρανιόμουν με διάφορους προβληματισμούς τουλάχιστον το 1ο τρίμηνο και με πολύ αγχος τα υπόλοιπα. οπότε νιώθω πως δεν έζησα το θαύμα της εγκυμοσύνης όπως του άξιζε. ίσως μέσα μου να παλεύω να κερδίσω το χαμένο έδαφος...

τα περισσότερα πηγάζουν απο μέσα μας και μετατρέπονται σε προβολές απέναντι στον άντρα μας, στον γονιό μας, στο παιδί μας...

ευχαριστω!

[Αναστάσιος Αργυρόπουλος]

@tiller,

 

Αγαπητό μέλος,

 

Με αφορμή αυτό που αναφέρατε : "Για την ηλικία του μικρού, πρέπει πάντα να έχουμε υπόψη μας ότι η σχέση παιδιού-μάνας είναι (ας πούμε) "ερωτική". Η σχέση του με όλους τους υπόλοιπους τους οποίους αγαπά και εμπιστεύεται (πατέρας, γιαγιά κλπ.) είναι περισσότερο προς το "φιλική"."

 

Θα ήθελα να κάνω μια μικρή παρέμβαση αν μου επιτρέπετε, η οποία αφορά στο εξής:

Το πως χαρακτηρίζεται η σχέση του παιδιού με έκαστο εκ των γονέων ή και με το ευρύτερο περιβάλλον είναι ένα όπως σωστά αναφέρατε μεγάλο κεφάλαιο στον τομέα της Ψυχολογίας αλλά και της Ψυχιατρικής. Είναι έπίσης ένα πεδιο γεμάτο αντιθέσεις, αντιπαραθέσεις, διαμάχες και διχογνωμίες μεταξύ των θεωρητικών και των επαγγελματιών. Ένα παράδειγμα είναι αυτό που σωστά αναφέρατε περί attachment theories, όπου αντλείται υλικό από ενα θεωρητικό πλαίσιο αναφοράς στις Ψυχοδυναμικές/Ψυχαναλυτικές προσέγγισεις, ένα άλλο στην αντίπερα όχθη στέκεται στην ανάλυση της συμπεριφοράς και αντλείται υλικο περισσότερο από "θεωρίες μάθησης" (behaviorism) ή που εστιάζει περισσότερο στις γνωστικές λειτουργίες (cognitive) για να εξηγηθεί/ερμηνευθεί μια συμπεριφορά.

 

Βλέπουμε δηλαδή ότι ακόμη και η παραδοσιακή διαμάχη για το τι επηρρεάζει και διαμορφώνει με πιο καταλυτικό τρόπο την συμπεριφορά ενός παιδιού (ή ακόμη και την παθολογική συμπεριφορά) "βιολογικη ή βιολογικά προκαθορισμένη βάση" ή "περιβάλλον" καλά κραττεί.

Λαμβάνοντας αυτό σοβαρά υπόψιν, και μέσα στην πολυπλοκότητα του όλου πράγματος (που παλι σωστά αναφέρατε στο μήνυμα σας) θεωρώ προσωπικά επικίνδυνο το να πούμε (επειδή εμείς το πιστεύουμε ή επειδή κάπου το διαβάσαμε, έστω και αν είναι από έγκυρη/έγκριτη πηγή) ότι ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ή ΕΤΣΙ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ. θα ήταν πιο ασφαλές και ορθό (ακόμη και απ την πλευρά των "ειδικών") να πούμε το εξής : ότι μια εξήγηση ή ερμηνεία είναι αυτή, ή ότι αυτή η προσέγγιση το βλεπει έτσι και βασίζεται εκεί. Αυτό το τονίζω όχι με πνεύμα διδασκαλικό (εξάλλου η γνώση του γονέα για το παιδί και την "σχέση", το έχω αναφέρει ξανά, δεν έχει όμοια σε βάθος ή βάση) για το πως θα λέμε πράγματα εδώ ή γενικά, αλλά.......... προς αποφυγήν δημιουργίας λαθεμένων εντυπώσεων από κάποιον γονέα που μοιράζεται κάτι εδώ και θα δει να φέρνουμε με σίγουρο και απόλυτο τρόπο κάτι που εμείς ξέρουμε, πιστεύουμε ή διαβάσαμε. Προς αποφυγήν λοιπόν αυτής της λαθεμένης εντύπωσης και ενδεχομένως του περιττού (και αναίτιου) 'αγχους" που μπορεί μια τέτοια αντιμετώπιση να εγείρει το αναφέρω.

 

Καλή συνέχεια...

[ΤΙΓΡΑΚΙ]

χαχαχα καλημερα μανουλες με το συνδρομο μπαμπακιαση

ο μικρος εχει φουλ αδυναμια στο μπαμπα του.

τι να σας πω οτι γεννησα και ενω ακουω αλλες μανουλες να λενε οτι το παιδι σταματησε το κλαμα μολις τους το εδωσαν σε εμενα δεν εγινε το παιδι εκλαιγε και σταματησε μολις το ειδε ο αντρας μου και του μιλησε αφου το εχουμε αποθανατισει κιολας το παιδι επαψε να κλαιει και τον κοιταγε

αλλες φορες γινεται αστειο και με ξαφνιαζει και εμενα.

πχ παιζουν στο δωματιο αυτοκινητακια,παω και εγω μου δινουν ενα αρχιζουμε ολοι μαζι στα δυο λεπτα με εχει τρακαρει ο μικρος και μου λεει-εε φιλε σε τρακαρα φυγε τωρα

αλλο:΅προχτες σιδερωνα και ο αντρας μου ειχε πεσει στο καναπε σε φαση αποσυνθεσης παει το σκατακι και φερνει κουβερτα τον σκεπαζει τον φιλαει του λεει πατελουλη κανει νανι και μετα μου λεει κανεις θολυβο πολυ κλεισε το κανει νανι ο πατελουλης μου

και πολλα αλλα απειρα παραδειγματα....

και φυσικα αν ειναι αρρωστος και ειναι και ο αντρας μου σπιτι εννοειται οτι εμενα ουτε να με φτυσει...

δινω ενα ελαφρυντικο στο γεγονος οτι ο συζυγος λειπει συχνα λογω δουλειας και λεω μηπως του λειπει και κανει ετσι ,αλλα και οταν εχει καιρο να λειψει η συμπεριφορα του μικρου ειναι ιδια.

κανω κουραγιο και υπομονη το μονο θετικο ειναι οτι μεγαλωνοντας αν δεν εχει κολλημα μαζι μου θα ειναι τυχερη η νυφη

[Αναστάσιος Αργυρόπουλος]

Καλημέρα σας,

Ευχαριστώ τον ''συμφορουμίτη'' tiller και βέβαια τον ειδικό Κ Αργυρόπουλο για τις συμβουλές σας. Σίγουρα η όλο αυτό που εκδηλώνω ειναι μια δική μου ανάγκη που ίσως να πηγάζει και απο κάποιες τύψεις που εχω γιατί εξαρχής ο άντρας μου υποδέχτηκε με πολύ χαρά την εγκυμοσύνη μου ενω εγω τυρανιόμουν με διάφορους προβληματισμούς τουλάχιστον το 1ο τρίμηνο και με πολύ αγχος τα υπόλοιπα. οπότε νιώθω πως δεν έζησα το θαύμα της εγκυμοσύνης όπως του άξιζε. ίσως μέσα μου να παλεύω να κερδίσω το χαμένο έδαφος...

τα περισσότερα πηγάζουν απο μέσα μας και μετατρέπονται σε προβολές απέναντι στον άντρα μας, στον γονιό μας, στο παιδί μας...

ευχαριστω!

 

 

Σας ευχαριστώ θερμά και να προσθέσω σχετικά με αυτά που είπατε....το οτιδήποτε που μέχρι σήμερα έχει συμβεί, ή όπως έχει συμβεί (και ίσως ναι δεν είναι κακό να "επισκεφτείτε" κάνοντας τον εσωτερικό σας διάλογο)αλλά...ΔΕΝ αναιρεί και δεν πρέπει επ'ουδενί να αναιρεί το "εδώ και τώρα" και το όμορφο αποτέλεσμα. Πέρα από τις σκέψεις και τις αγωνίες (ή ακόμη και το άγχος που καταλύει ή και φέρνει συμπεριφορές αυστηρές προς τον εαυτό μας, μας αξίζουν συγχαρητήρια και ένα μπράβο για το αποτέλεσμα που είπαμε). Και το όμορφο αποτέλεσμα είναι το "παιδί" σας και η εξαιρετική ευκαιρία που έχετε να "μάθετε μέσα από αυτό όχι μόνο για το παιδί σας πράγματα αλλά και για τον εαυτό σας" (τον σύντροφο σας κλπ).

 

Το "άγχος" για το αν κάνουμε όσα πρέπει ή αν κάνουμε σωστά αυτά που πρέπει είναι εγγενές θεωρώ στην "γονεϊκότητα" αλλά δεν πρέπει να του επιτρέπουμε να μας εμποδίζει απ το να είμαστε 100% παρόντες στον ¨"ρόλο" μας, στην "σχέση" στην εκπληκτική αυτή υπέρτατα ευκαιρία που έχουμε να ζήσουμε αυτό το θαύμα (του να φέρνουμε στον κόσμο και να μεγαλώνουμε -ή μάλλον καλύτερα...να βοηθούμε στο να μεγαλώσει με τον καλύτερο τρόπο και όπως αξίζει σε- ένα παιδί). Συγχαρητηρία λοιπόν ως γονέας (και μαλιστα με υγιείς ανησυχίες) και καλή συνέχεια στο όμορφο αλλά και δύσκολο αυτό έργο σας.

[salomi]

Μου δώσατε πολύ δύναμη με τα όσα μου είπατε. ειλικρινά σας ευχαριστω.

[tiller]

salomi, απ' ότι βλέπεις, ειδικοί και μή συμφωνούν στο ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Χαλάρωσε κι απόλαυσε το μικρούλι σου!

 

Κύριε Αργυρόπουλε, η παρουσία σας εδώ είναι ανεκτίμητη και σας ευχαριστούμε θερμά όλοι εμείς που προσπαθούμε να είμαστε ενημερωμένοι γονείς. Και μια και σας βρήκα εδώ, αν νομίζετε οτι θα σας αφήσω να μου φύγετε, κάνετε λάθος!

 

Η παράγραφος της απάντησής μου που κάνατε quote ("η σχέση μητέρας-παιδιού είναι ερωτική" κλπ.) είναι όντως η ψυχαναλυτική προσέγγιση (δεν το ανέφερα, γιατί η μετέπειτα αναφορά μου στο Attachment Theory πίστευα οτι το καθιστούσε προφανές).

 

Θα εκτιμούσα αφάνταστα (φαντάζομαι κι άλλοι) εάν μπορούσατε να παραθέσετε από μία παράγραφο (επιγραμματικά) για το πώς αντίστοιχα περιγράφουν τη σχέση αυτή οι σχολές των Watson και Piaget (για μωρά 2 ετών, πάντα). Αν μπορείτε να συμπληρώσετε δίνοντας και κάποια leads (βιβλία, internet) ώστε να εμβαθύνουμε και περισσότερο, ακόμα καλύτερα.

 

Ευχαριστώ προκαταβολικά για τον κόπο που σας βάζω.

[Αναστάσιος Αργυρόπουλος]

salomi, απ' ότι βλέπεις, ειδικοί και μή συμφωνούν στο ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Χαλάρωσε κι απόλαυσε το μικρούλι σου!

 

Κύριε Αργυρόπουλε, η παρουσία σας εδώ είναι ανεκτίμητη και σας ευχαριστούμε θερμά όλοι εμείς που προσπαθούμε να είμαστε ενημερωμένοι γονείς. Και μια και σας βρήκα εδώ, αν νομίζετε οτι θα σας αφήσω να μου φύγετε, κάνετε λάθος!

 

Η παράγραφος της απάντησής μου που κάνατε quote ("η σχέση μητέρας-παιδιού είναι ερωτική" κλπ.) είναι όντως η ψυχαναλυτική προσέγγιση (δεν το ανέφερα, γιατί η μετέπειτα αναφορά μου στο Attachment Theory πίστευα οτι το καθιστούσε προφανές).

 

Θα εκτιμούσα αφάνταστα (φαντάζομαι κι άλλοι) εάν μπορούσατε να παραθέσετε από μία παράγραφο (επιγραμματικά) για το πώς αντίστοιχα περιγράφουν τη σχέση αυτή οι σχολές των Watson και Piaget (για μωρά 2 ετών, πάντα). Αν μπορείτε να συμπληρώσετε δίνοντας και κάποια leads (βιβλία, internet) ώστε να εμβαθύνουμε και περισσότερο, ακόμα καλύτερα.

 

Ευχαριστώ προκαταβολικά για τον κόπο που σας βάζω.

 

 

Αγαπητό μέλος,

 

Σας ευχαριστώ για τα σχόλια σας.

Το υλικό το οποίο μου ζητήσατε να 'φέρω' είναι αφενός αρκετά εξειδικεύμένο, είναι επίσης αρκετά μεγάλο σε όγκο για να χωρέσει σε μια απάντηση εδώ στο thread, και αφετέρου ίσως καταλήξει στην ολότητα του να γίνει και 'ασχετο' με το πιο πρακτικό ζήτημα που το συγκεκριμένο μέλος άνοιξε σαν θέμα εδώ στο φορουμ και που συζητάται.

 

Στα πλαίσια αυτά και για να αποφύγουμε να αλλοιώνουμε το υπό συζήτηση θέμα, θα σας έλεγα ότι είμαι με ιδιαιτέρη χαρά σε θέση να απαντήσω σε συγκεκριμένες προσωπικές απορίες ή αναζητήσεις σχετικά με το γνωστικό μου αντικείμενο είτε μέσω προσωπικού μηνύματος, είτε στην αναλογη ενότητα εδώ στο φορουμ των 'ερωταπαντήσεων'.

 

Με το δεδομένο όμως ότι κάνατε μια συγκεκριμένη αναφορά σε δυο θεωρητικές μορφές με μεγάλη επιρροή στο πεδίο μας (ψυχολογία) να πω τα εξής εν συντομία. Τόσο ο watson , όσο και ο piaget, έχουν θεμελιώσει μεν ενα σπουδαίο 'εργο' θεωρητικά, το όποιο δε, με μια έννοια αποτελεί και αρκετά μακρινό παρελθόν (μιλάμε δηλαδή για πολλές δεκαετίες πίσω) και το οποίο έργο έχει έκτοτε προωθηθεί και διαμορφωθεί από πιο σύγχρονους θεωρητικούς και μέσα από ανάλογο ερευνητικό έργο με ευρήματα πια που έχουμε στα χέρια μας και υποστηρίζουν τις εκάστοτε απόψεις. Απο αυτό το thread, θα έλεγα γενικά για γονείς που έχουν αναλογες αναζητήσεις και ενδιαφέρον με εσάς, να αρχίσουν με πιο εισαγωγικά αναγνώσματα που αφορούν τόσο στις σχέσεις γονέα παιδιού (και τον ρόλο του φύλου βέβαια που θίξατε) , όσο και γενικότερα στην ανάπτυξη του παιδιού και τα στάδια και τα χαρακτηριστικά αυτής. Ένα τέτοιο καλό αναγνωσμα (πιο τεχνικό ίσως αλλά εισαγωγικό) αποτελεί και το βιβλιο της Bukatko "Child Development" A thematic Approach (στο οποίο με πολύ συνοπτικό τρόπο αναλύονται και οι διάφορες σχολές και προσεγγίσεις , πχ ψυχαναλυση, συμπεριφορισμός κλπ και συνάμα γίνεται και αναφορά στους θεωρητικούς που αναφέρατε Piaget, Watson, ακόμη και σε attachment theories πχ Bowlby κ.α.)

Ένα άλλο βιβλίο επίσης χρήσιμο και μικρό είναι και αυτό του Peter Mitchell "The Psychology of Childhood" Στα Ελληνικά τέλος, ενα ενδιαφέρον (με αρκετά συγκεντρωμένο υλικό) ανάγνωσμα αποτελεί και το βιβλίο με τίτλο "Αναπτυξιακή Ψυχολογία" του Κουγιουμτζάκη, ή το "θέματα Αναπτυξιακής Ψυχολογίας" της Γαλανάκη, ή τέλος πιο συγκεκριμένα με θέματα επάνω στο φύλο και την σχέση που συζητούμε (και πιο ίσως εξειδικευμενο ως προς αυτά που εσάς σας ενδιαφέρουν αφού έχετε μελετήσει περί attachment από το πρίσμα της Ψυχανλυτικής/ψυχοδυναμικής θεώρησης, το βιβλίο με τίτλο " Βιολογικό φύλο, κοινωνικό φύλο και ταυτότητα του Εγώ" με μετάφραση πάλι απο Γαλανάκη.

Ελπίζω να βοήθησα σχετικά με το ερώτημα μας.

[markeras]

Διάβασα με προσοχή όλα τα post και χάρηκα που συμβαίνει γενικότερα αγόρια να προσκολλόνται στον πατέρα. Παρά ταυτα δεν έχω καθησυχαστεί.

Έχω έναν γιο 15 μηνών ο οποίος είναι τόσο προσκολλημένος πάνω μου σε σημείο ψύχωσης.

Από το πρωί έως και το βράδυ είναι κολλημένος πάνω μου.

Τα πάντα, μα τα πάντα θέλει να τα κάνουμε μαζί.

Όποτε του αλλάζει την πάνα η μητέρα του γίνεται ο κακός χαμός ενώ όταν τον αλλάζω εγώ αγγελούδι.

Παίζει μόνο μαζί μου.

Όπου πάω με ακολουθεί.

Δεν τολμώ όχι να βγω από το σπίτι αλλά ούτε να κλείσω την πόρτα της τουαλέτας.

Αν τύχει να ξεμείνει στο δωμάτιο με την μάνα του παρασυρώμενος από τον νεογέννητο αδελφό του ή από το πληκτρολόγιο που του αρέσει να καταστρέφει και ακούσει την πόρτα του σπιτιού τρέχει ουρλιάζοντας πιστεύοντας πως φεύγω.

Αν τυχών φύγω από το σπίτι σπαράζει. Και δυο ώρες να λείψω συνεχίζει να κλαίει και να γκρινιάζει μέχρι να έρθω!!!

Δεν με αφήνει να αφιερωθώ σε κάτι άλλο με τίποτα (πχ. να πλύνω τα πιάτα)

Τον κρατάω αγκαλιά, πάω να τον δώσω στην μάνα του και την σπρώχνει. το ίδιο κάνει και όταν τον κρατάω και απλά εκείνη πάει να τον φιλήσει.

Στο αυτοκίνητο με το που κατεβαίνω ακόμα και για να πάω στο περίπτερο αρχίζει και κλαίει.

Δεν ανέχεται να τον κοιμήσει η μάνα του.

Αν ξυπνήσει το βράδυ και πάει η μάνα του να τον ηρεμήσει συνεχίζει το κλάμα μέχρι να πάω εγώ.

Τον πήρα στο εξοχικό 5 μέρες χωρίς την μαμά του και δεν έδειξε να του λείπει.

Είμαστε και οι δυο άνεργοι και είμαστε και οι δυο συνέχεια μαζί του. Ναι μεν παίζω μαζί του με τις ώρες από νεογέννητο και γενικά κάνω αυτά που θέλει να κάνουμε, είμαι χαζομπαμπάς αλλά συγχρόνως είμαι και αυστηρός. Μάλιστα κάποιες φορές τον χτυπάω , φεύγω από κοντά του και εκείνος έρχεται κλαίγοντας στην αγκαλιά μου την ίδια ώρα που βρίσκεται δίπλα του και η γιαγιά του η οποία τον κανακέβει.

Όλα αυτά με κάνουν και ανησυχώ πολύ και συγχρόνως βλέπω την γυναίκα μου να στεναχωριέται και μάλιστα μια μέρα έβαλε και τα κλάματα.

Από την μια είναι ωραίο όλο αυτό αλλά έχει καταντήσει κουραστικό πολύ καθώς όντας άνεργος έχω φθάσει σε σημείο να μην έχω χρόνο να ασχοληθώ με την γυναίκα μου ή με οτιδήποτε άλλο. Αφού ακόμα δεν αισθάνομαι πατέρας δυο παιδιών. Ο πρώτος ανάσα δεν με αφήνει να πάρω.

 

Έχει αρχίσει και μου φαίνεται υπερβολική αυτή η προσκόλληση και σκέφτομαι να επισκεπτώ κάποιον παιδοψυχολόγο πλέον.

[nadiat]

εσείς έχετε αγόρια-εγώ έχω κορίτσι 9μηνών και κλαίει όταν φεύγει ο μπαμπάς από τη δουλειά και πετάει από τη χαρά της όταν τον βλέπει να γυρνάει ενώ εμένα σε 2η μοίρα με έχει βάλει. Με έχουν πιάσει οι τύψεις-δεν είμαι καλή μάνα, δεν θέλω να παίζω συνέχεια μαζί της όπως ο μπαμπάς και το παιδί το καταλαβαίνει, σκέφτομαι, για αυτό τον προτιμάει. Δεν ξέρω τι να κάνω-δεν θα πρέπει να είναι προσκολλημένο σε μένα; Και με πιάνει το παράπονο γιατί τράβηξα τόσα ζόρια με το θηλασμό και όλα τα ξενύχτια! Πρέπει να ανησυχώ;