ΘΑ ΤΟ ΑΓΑΠΑΩ ΤΟ ΙΔΙΟ?

[elpatra]

Τη στεναχωρια του μαιευτηριου την έχω από τώρα....και οντας με καισαρική την πρώτη φορά δεν νομιζω να την παλέψω να δω το γιο μου νωρίτερα απο τις 3 μερες!

Άσε που θα συμπέσει η γέννηση του νέου μέλους (πρώτα ο Θεος όλα να πάνε καλά) με μια περίοδο που ο Κωνσταντινος θα πρέπει να παει παιδικο και νομίζω ότι θα του πεσουν πολλά όλα αυτά (αν και μάλλον ξέφυγα από το θεμα)!

Εντάξει πριν ήμασταν ζευγάρι με παιδί και τώρα μάλλον θα γίνουμε οικογένεια!

 

 

Αν έχεις τη δυνατότητα μην τον στείλεις παιδικό τώρα που θα έρθει-παρεμπιπτόντως! η ώρα η καλή- το νέο μωράκι. Μπορεί να το πάρει αρκετά στραβά. Αν μπορείς κράτησε τον λίγο (3-4) μήνες για να μη θεωρήσει ότι τον αφήνεις λόγω του νέου μωρού και στείλε τον μετά.

[spyni]

Αν έχεις τη δυνατότητα μην τον στείλεις παιδικό τώρα που θα έρθει-παρεμπιπτόντως! η ώρα η καλή- το νέο μωράκι. Μπορεί να το πάρει αρκετά στραβά. Αν μπορείς κράτησε τον λίγο (3-4) μήνες για να μη θεωρήσει ότι τον αφήνεις λόγω του νέου μωρού και στείλε τον μετά.

 

επισης σκεψου ολα οσα θα σου φερνει απο τον παιδικο..βλ. ιωσεις!

[v & a]

λοιπον ακου τη δικη μου μερια που εχω ηδη 2! Οταν εμεινα εγκυος η μεγαλη μου ηταν ενος! θα ηταν 20 μηνων μολις θα ρχοταν η 2η!!!! ΣΟΚ....εκει να δεις που εφαγα τη φρικη γιατι θα ειχα 2 μωρα!

Ο αντρας μου ελεγε πως : δε γινεται να αγαπας και τα 2 παιδια σου το ιδιο παντα ενα θα εχει περισσοτερη αγαπη. Τωρα δε μπορω να σκεφτω πως θα τον ρωτησω το ιδιο ...γιατι ειναι 2 διαφορετικα παιδια με τις χαρες του το καθενα που δε γινεται να μη τα αγαπας οσο παει, απλα δε μπορεις να το μετρησεις!!! δεν υπαρχει σαγαπω πολυ η σαγαπω πιο λιγο.

Σε πληροφορω πως σε εμενα δεν εχει τεθει ποτε μεσα μου τετοιο διλλημα ενω στην αρχη σκεφτομουν πως ειναι κριμα γιατι θα χασει σημασια το πρωτο παιδι λογω του μωρου. Λαθος εκανα. δυστυχως η μικρη μας ειχε λιγοτερη "προσοχη" σαν βρεφος για να μη ζηλευει η μεγαλη που ηταν σε δυσκολη ηλικια, και εχουμε μεγαλυτερα θεματα στο μελλον. Ευτυχως πανω σε αυτο μαλλον καλα τα πηγαμε.Και δε ξερω αν γιαυτο ειναι λιγο πιο πολυ μαμακιας η μικρη απο την μεγαλη, αν της ελειψε κατι η απλα ειναι ακομα μωρακι και εχει τα δικα του ζορια...δοντια πχ...

Προσωπικα νιωθω τυψεις περισσοτερο για τη μικρη μου που δε θα εχει ποτε την προσοχη που ειχε η 1η μου κορη στην ηλικια της γιατι τωρα κυνηγαω και τα 2. Για σκεψου το κ ετσι!

Για τον παιδικο συμφωνω, η τον πας ....εμεις ειμαστε αρρωστοι σχεδον ολοι απο το σεπτεμβρη,100% καλα δενειμαστε ποτε παρα μονο τα χριστουγεννα που σταματησε ο σταθμος 2 βδομαδες. και μολις ξαναρχισε τη 1η βδομαδα παλι τα ιδια. ο παιδιατρος μας ειχε πει "οχι νεογεννητο και παιδικο σταθμο μαζι..." και πραγματικα καθυστερησα να παω τη μεγαλη,εναν ολοκληρο χρονο.... και τωρα τον ευγνωμονω. δε φανταζεσαι τι θα σου κουβαλησει, απο τη πιο απλη γαστρεντεριτιδα μεχρι ψειρες! (ευτυχως το 2ο προς το παρον το αποφυγαμε!)

[mama tou kostantinoulh]

Αχ αυτο με τον παιδικο πόσο το σκέφτομαι να ξέρατε. Και οι αρρώστιες με το νεογέννητο παρέα, και υπόψη ότι μετά τον πρώτο καιρό θα μοιράζονται το ίδιο δωμάτιο....και η ψυχολογία του Κων/νου. Όμως το Σεπτέμβρη ο Κων/νος θαναι ήδη 3 και το καθύστερήσαμε να τον πάμε ιδιαίτερα λόγω των ιώσεων (η παιδίατρος είχε συμβουλεύσει μετά τα 3 παιδικός). ύστερα μετά τους πρώτους μήνες θα επιστρέψω στη δουλειά και η γιαγιάδες πως θα κρατάνε 1 νεογέννητο και 1 παιδάκι παρέα? Μεγάλη φρίκη και για αυτές. Όσο για κοπέλα στο σπίτι το έχω αποκλείσει. Υστερα πότε να στείλω παιδικό τον Κων/νο? Στα 4?

Αχ τί μπέρδεμα????

[v & a]

Εχεις και δικιο τι να πω!

 

Κι αυτοι οι παιδιατροι τα λενε ελαφρα τη καρδια μου φαινεται! Δε σκεφτεται κανεις ηθελα να ξερα τι θα γινει αν κανεις αλλο παιδακι και προτεινουνε αβερτα...

Κι εμας μας ειχε πει αρχικα καλυτερα κατευθειαν προνηπιο για να ειναι το ανοσοποιητικο πιο δυνατο αλλα δε γινονται τετοια πραματα! Δουλευουμε δεν ειμαστε ολη μερα σπιτι να πεις πως κατι παει κ ερχεται! εχουμε αναγκη να δουλεψουμε! Εμεις εχουμε μια γιαγια και οκ, καλα τη βγαλανε 1 χρονο σχεδον,που τις ειχε κ τις 2. ομως το σπορ ειχε αρχισει να γινεται επικινδυνο. η μικρη να προσπαθει να περπατησει και η μεγαλυτερη (20 μηνες διαφορα) να την τραβαει να παιξουνε. παρτες κατω κ τις 2 φωνες χαμος να της δινει τα μολυβια να ζωγραφισει κι εγω να σκεφτομαι πως θα γυρισω μεσημερι και θα βρω τη μια τουλαχιστον με βγαλμενα ματια.

 

Εσεις που χετε 2 γιαγιαδες (καλα καταλαβα?) μηπως μπορειτε να τα μοιραζετε τα πραματα?

πχ να μη τον πας τον μεγαλο στην αρχη της χρονιας να γινει ο μικρουλης 5η6 μηνων πρωτα και αν γινεται να μοιραζεται στις γιαγιαδες ενα κι ενα? Στο λεω γιατι αν τυχον σου φερει καμια ιωση-γαστρεντεριτιδα-και τοσα ακομα (εγω φετος τραβαω μεγαλο λουκι απο το σεπτεμβρη) κ χρειαστειτε γιατρο, που οταν ειναι τοσο μικρα παιρνεις το γιατρο σουμπιτη, αν το μωρο ειναι μικροτερο απο 3 μηνων, συνηθως ο γιατρος σε στελνει νοσοκομειο για νοσηλεια κατευθειαν δε θελει ευθυνη πανω του.

2 φιλες μου φετος το παθανε! Η μια με διδυμα, 3ων μηνων (εγιναν πριν 1 βδομαδα) και το ενα κολησε βροχιολιτιδα ΠΡΙΝ 1 μηνα (αν θυμαμαι καλα ) και ηταν εντατικη επειδη ηταν μικρουλι.

Δε θελω να σε τρομαξω αλλα αυτοι οι παιδικοι ειναι πολυ πικρα. φετος ειμαι καμμένη απο χερι, ευτυχως απο οτι δειχνει η μικρη αντιστεκεται στις απλες μυξες (η δεν το κολλαει αυτο το μικροβιο που δημιουργει μυξες τοσους μηνες πια τι να πω) και κολλαει μονο τα "βαρια". Γαστρεντεριτιδα ας πουμε (2 φορες x 3 μερες απο σεπτεμβρη)...

 

Δε σε ρωτησα ποτε γεννας?

[Aeriko]

Αν αντέχουν τα οικονομικά σας... βρείτε έναν ιδιωτικό να τον στείλετε τώρα έτσι ώστε να προσαρμόζεται σιγά σιγά... Δεν χρειάζεται να πηγαίνει πολλές ώρες τώρα... ας πηγαίνει 9-13.00 μόνο και μονο για να μην κάνει τη σύνδεση "ήρθε το μωρό διώχνουν εμένα"

 

Με το καλό να δεχτείς το νεο μωράκι Η αγάπη για τα παιδιά, μου είχε πει η πεθερά μου, δεν μοιράζεται... με ένα μαγικό τρόπο πολλαπλασιάζεται

[elenita]

mama tou kostantinoulh

να πω και εγώ με την σειρά μου:

Με το καλό να έρθει το νέο μωράκι σου στην οικογένειά σου!!!!!

στην ηλικία που είναι τώρα ο γιός σου

ήταν ο γιός μου όταν του έφερα τα 2 νεα μωράκια στο σπίτι!!

(λόγω διδύμων)

 

και βέβαια θα αλλάξουν όλα στην οικογένεια...

και ο μικρούλης σου θα αλλάξει συμπεριφορά..

τον πρώτο καιρό θα είναι λίγο δύσκολα λόγω προσαρμογής!!!!

αλλά μετά... όπως είπαν και οι άλλες μανούλες παραπάνω...

θα παίζουν μεταξύ τους ! θα κυνηγιούνται! θα κρύβονται!!

θα έχει παρέα ο μικρούλης σου!!!!

Όλα θα πάνε καλά!!!!

και όσο για τον παιδικό... όντως φέρνουν ιώσεις δυστυχώς!!!

[blessedmom]

On 25/2/2011 at 9:04 ΠΜ, love4four είπε:

Καταρχήν ΚΑΛΟΣΤΕΡΕΩΤΑ να είναι τα σποράκια σας !!!!

 

Ακριβώς μα ακριβώς τους ίδιους ενδοιασμούς ένιωσα κι εγώ όταν έμαθα ότι ήμουν για 2η φορά έγκυος -και τότε ο Νικόλας ήταν μόλις 9 μηνών-.... πελάγωσα, έβαλα τα κλάματα όταν είδα αυτό το ++++++ όχι γιατί δεν θέλαμε 2ο παιδάκι, αλλά από τον φόβο μου πως δεν θα τα καταφέρω με τόσο μικρή διαφορά ηλικίας.....

 

Λοιπόν... σας έχω καλά νέα ! Συμφωνώ μόνο ως προς το γεγονός ότι όλα εκείνα τα πρωτόγνωρα συναισθήματα με την εγκυμοσύνη και την γέννηση κάθε πρώτου παιδιού παραμένουν έτσι... αλλά... έχεις πάντα την αγωνία να είναι καλά, να το δεις και να το μάθεις σιγά-σιγά...και η αγάπη για το 2ο παιδάκι ανθίζει μέρα με την ημέρα. Δεν είναι δλδ όπως το "τσουνάμι" που σε χτυπάει στο πρώτο, αυτό που δεν ξέρεις από πού σου ήρθε...Το δεύτερο σε κερδίζει με την αξία του. Και, βασικό, μεγαλώνουν πολύ πιο γρήγορα ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται εμένα -μάλλον γιατί, αναγκαστικά, αφιερώνεις τον χρόνο σου στα δυο-...Είσαι πιο κατασταλλαγμένη επίσης.

Και τώρα που η μικρή έφτασε 16 μηνών, πολλές φορές, πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται "Μα καλά, είναι ποτέ δυνατόν να μην ήθελα αυτό το μουτράκι ????" και αισθάνομαι τύψεις επειδή τελικά τα παιδιά σου τα αγαπάς το ίδιο όσα κι αν κάνεις... και δεν τα αλλάζεις με τίποτε στον κόσμο...

Με το καλό εύχομαι και να δείτε σε λίγο καιρό που θα γράφετε στην ενότητα με αυτές τις μαμάδες που φοράνε τον ζουρλομανδύα από το πολύ άγχος και το τρέξιμο... αλλά θα σας αρέσει ! Θα το λατρέψετε !

υπαρχει περιπτωση η αγαπη για το δευτερο να μην ανθισει ποτε?

[kine]

Υπάρχει, φυσικά και υπάρχει. Αν δεν θέλεις να το αγαπήσεις, δεν θα το αγαπήσεις ποτέ. Τόσοι και τόσοι άνθρωποι, δεν έχουν αγαπήσει ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο, ούτε κανένα τους παιδί, ούτε και τον ίδιο τους τον εαυτό. 

 

Αλλά εσύ θέλεις. Οπότε, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ανθίσει. Θα ανθίσει. Μόλις αρχίσεις να ανθίζεις κι εσύ πάλι  . 

Σιγά σιγά, σταθερά και μόνιμα. 

 

Ολα θα πάνε καλά, Φανή . Δείξε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, στην οικογένεια σου, στην ζωή. Κι όλα θα πάνε καλά 

[Deena]

13 ώρες πρίν, kine είπε:

Υπάρχει, φυσικά και υπάρχει. Αν δεν θέλεις να το αγαπήσεις, δεν θα το αγαπήσεις ποτέ. Τόσοι και τόσοι άνθρωποι, δεν έχουν αγαπήσει ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο, ούτε κανένα τους παιδί, ούτε και τον ίδιο τους τον εαυτό. 

 

Αλλά εσύ θέλεις. Οπότε, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ανθίσει. Θα ανθίσει. Μόλις αρχίσεις να ανθίζεις κι εσύ πάλι  . 

Σιγά σιγά, σταθερά και μόνιμα. 

 

Ολα θα πάνε καλά, Φανή . Δείξε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, στην οικογένεια σου, στην ζωή. Κι όλα θα πάνε καλά 

Έτσι ακριβώς!

 

Μην βιάζεσαι Φανή, τα έχουμε πει και στο άλλο θέμα. Δείξε υπομονή και επιμονή στην αγωγή σου και δώσε χρόνο στον εαυτό σου.

 

Προσωπικά, στους 2 μήνες, χωρίς να έχω πάθει επιλόχειο κατάθλιψη, το ίδιο και για τα δύο παιδιά δεν ένιωθα.

[kine]

Και μια παρότρυνση:

 

μην κολλάς με τέτοια ερωτήμα "θα το αγαπήσω; / μπορεί να μην το αγαπήσω ποτέ; / θα είναι το ίδιο και τα δυο μου παιδιά; / ....κτλ". Είναι η επανάληψη του ίδιου πράγματος, είναι εμμονή αυτές οι σκέψεις, είναι φαύλος κύκλος αυτοαναφοράς και κλεισίματος στον εαυτό, στην ανασφάλεια όλων των άσχημων που μπορούν να συμβούν. Είναι προσκόλληση στην αμφιβολία σου, στην ανασφάλεια, στον φόβο. Μην αναζητάς απάντηση στην ερώτηση σου. Βρες μια διέξοδο, από την εμμονή να κολλάς σε αυτά τα ερωτήματα.

 

Πάρε αυτές τις σκέψεις και πέταξε τες στην άκρη. Κάθε φορά που σου έρχονται στο μυαλό, προσπάθησε να τις παρακάμψεις, να τις αντικαταστήσεις με κάτι άλλο. Αντί να σκέφτεσαι "το αγαπώ; νιώθω να το αγαπώ;", αναρωτήσου: "είναι χαρούμενο; μου χαμογελά; περνά όμορφα; μήπως πεινάει ή χρειάζεται μια αγκαλιά;".

Φύγε από εσένα και πέρνα στον άλλο. Φύγε από το εγώ και πάνε στο εμείς. Αντί να ματαιώνεις μονίμως τον εαυτό σου, κοίτα τον άλλο (το μωρό, το πρώτο σου παιδί, τον άντρα σου) και προσπάθησε να προσφέρεις κάτι μικρό, σε αυτούς. Κάθε φορά που έχεις μια άσχημη σκέψη τύπου "δεν νιώθω τίποτα για το μωρό", επέλεξε να κάνεις κάτι για αυτό το πλασματάκι. Κάτι πρακτικό, κάτι άμεσο, κάτι χειροπιαστό. Δώστου ένα φιλί και προχώρα.