Νοιώθω ότι χάνω τον αυτοέλεγχο μου

[ELENI G]

Γεια σας. Έχω δυο παιδιά, ηλικίας 2 και 4 αντίστοιχα. Εδώ και κάποιους μήνες μένω μόνη μου με τα παιδιά λόγω διαζυγίου. Κατά τη διάρκεια του γάμου αλλά και πολύ περισσότερο μετά τη λήξη του, νοιώθω πολύ πιεσμένη με όλα (οικονομικά κλπ). Στην αρχή τα πράγματα ήταν ήρεμα, είχα βέβαια προβλήματα αλλά δεν με επηρέαζαν τόσο. Τις τελευταίες μέρες όμως έχω απίστευτα νεύρα. Είμαι συνέχεια στην τσίτα. Δεν έχω καθόλου υπομονή. Εκνευρίζομαι για κάθε τι απλό, από την οδήγηση μέχρι τα μικροατυχήματα στο σπίτι. Είναι και ο μεγάλος μου γιος, ο οποίος δεν με ακούει καθόλου. Του μιλάω και νομίζω ότι με αγνοεί παντελώς και χρησιμοποιεί τον πατέρα του σαν δικαιολογία. Του έχω μιλήσει ήρεμα, του έχω αγριέψει, τίποτα. Σήμερα το πρωί καθώς πηγαίναμε στον παιδικό, ενώ είχα το καρότσι με τον μικρό και τον μεγάλο στο πλάι να κρατιέται, είδε ένα περίστερι και έφυγε από το καρότσι και βγήκε στο δρόμο για να το κυνηγήσει ενώ του φώναζα να γυρίσει αμέσως πίσω γιατί ερχόταν και αυτοκίνητο. Δεν μπορούσα να τον κυνηγήσω γιατί είχα το καρότσι και ο δρόμος κατηφορικός και πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα για να κατέβω από το πεζοδρόμιο με το καρότσι. Δεν άντεξα του ξαναφώναξα και στο τέλος όταν τον πρόλαβα στο τσάκ, του έδωσα ένα χαστούκι. Αυτός ψευτοέκλαψε και μου ζήτησε τον μπαμπά του. Ξέρω ότι δεν αντέδρασα σωστά και κυρίως το πρόβλημα πηγάζει από τον δικό μου εκνευρισμό. Αισθάνομαι πολύ άσχημα που αντέδρασα με αυτόν τον τρόπο και που του φωνάζω συνεχώς. Δεν ξέρω τι να κάνω για να ηρεμήσω.... Νοιώθω χάλια που φωνάζω στα παιδιά, νοιώθω χάλια που δεν μπορώ να ηρεμήσω, νοιώθω χάλια που δεν μπορώ να δώσω στα παιδιά όλα όσα θέλουν, νοιώθω χάλια που δεν είμαι η μητέρα που θα ήθελαν, νοιώθω γενικότερα μεγάλη απογοήτευση. Και για όλα αυτά δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν

[Ευάκι]

Είναι πολύ δύσκολο όλο αυτό που περνάς. Θα υπάρχουν μέρες που θα νιώθεις καλά και άλλες που θα νιώθεις χάλια. Είναι και τα παιδάκια σου μικρά, οπότε και να μην ήσουν μόνη σου πάλι δύσκολο θα ήταν. Κάνε υπομονή, δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο.

[zoegeo07]

Καλό μου κορίτσι μην αυτομαστιγώνεσαι και μην κατηγορείς τον εαυτό σου. Σίγουρα οι φωνές και πολύ περισσότερο το ξύλο είναι κάτι που κανένας γονιός δεν θέλει να χρησιμοποιεί. Ωστόσο η κατάσταση που βιώνεις είναι πολύ δύσκολη και σίγουρα η ψυχολογία σου δεν είναι και στα φόρτε τησ. Το διαζύγιο από μόνο του είναι μια στενάχωρη κατάσταση. ¨Οταν εμπλέκονται και παιδιά φαντάζομαι πως είναι ακόμη πιο δύσκολά. Εγώ θελω μόνο να ρωτήσω πως είναι οι σχέσεις του πρώην συζύγου με τα παιδιά. Γενικά έχεις βοήθεια από δικούς σου ανθρώπους; Δουλειά;

[τον]

καλη μου κανε λιγο υπομονη .......

Περνας μια δυσκολη περιοδο της ζωη σου και ειναι απολυτο φυσιολογικο να εισαι ψυχολογικα πεσμενη ........

Ογιος σου οπως και καθε παιδι προσαρμοζεται και αυτο στο νεο τροπο ζωης σας .

Το παιδι ειναι ζωηρο οπως θα ηταν ειτε ηταν με το μπαμπα του ειτε οχι ....απλα υπαρχη καιμια δοση στενοχωριας οτι του λειπει νιωθεις και εσυ ενοχες για το χωρισμο...και το αποτελεσμα ειναι να εισαι νευρικια και το παραμικρο να σε ενοχλει και η αληθεια ειναι οταν νιωθουμε χαλια τα βλεπουμε ολα αρνητικα και μαυρα.

Θα πρεπει για χατηρη των παιδιων σου να μαζεψεις οσοι δυναμη σου απομενη και να προχωρηση μπροστα ...να βλεπει την καθε μερα σαν μια καινουργια μερα στην καινουργια σας ζωη .Να τα βαλεις κατω και να σκεφτεις οτι γιανα μπεις στη διαδικασια να χωσισεις θα ειχες σιγουρα σοβαρους λογους και πανω απο ολα το εκανε ς για περασουν τα παιδια σου και εσυ καλυτερα το υπολοιπο της ζωη σας..

Παντα μια καινουργια αρχη ειναι δυσκολη.

Ασχολεισου με τα παιδια σου , με την δουλεια σου (αν δουλευεις που το ελπιζω βεβαια) και σιγα σιγα θα βρεις τον ρυθμο σου Τα παιδια λογικο να βγαλουνε λιγο επιθετικοτητα αλλα εσυ θα πρεπει να κρατας την ψυχραιμια σου οσο ειναι δυνατον φυσικα ...

[fenaki]

την ώρα που κανει κατι που σε νοχλεί παρε το παιδι σου μια σφιχτή αγκαλιά και μιλά του...μια αγκαλιά κάνει θαυματα....το χρειάζεστε και οι δυο....μην περιμένεις με τις φωνές να σε ακουει....εισαι μονη και ο ένας χρειάζεται τον άλλον....

σίγουρα ειστε σε πολυ δυσκολη φαση και συνέχισε να μιλάς στα παιδιά σου για όλα όσα σκεφτεσαι....ακομη και για τα ψωνια του super-market....αν είσαι εκνευρισμένη συνεχώς τα παιδιά ειναι φυσικο να στραφουν σε εκεινον που ειναι περισσότερο ήρεμος.....

αν έχεις οικονομικο προβλημα ζητα βοήθεια απο καποιον που μπορει να σε στηριξει....ή σκεψου κατι στο οποιο μπορούμε να σε βοηθησουμε όλες....

[ELENI G]

Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν και καλές στιγμές, απλά τελευταία χάνω όλο και πιο εύκολα τον έλεγχο. Νοιώθω ότι δεν μπορώ να αντιδράσω στις αλλαγές και στα προβλήματα.

Ο πρώην έρχεται μια φορά την εβδομάδα και τα βλέπει στο σπίτι. Επειδή όμως δεν τα βλέπει καθημερινά, αναιρεί τα όσα έχω πετύχει εγώ. Δηλαδή τους λέω να μαζεύουν τα παιχνίδια και όταν είναι σπίτι για να τα δει τους λέει αφήστε τα. Οπότε τώρα όταν τους λέω κάτι μου λένε και οι δυο "ο μπαμπάς μας είπε όχι". Όσον αφορά τη δουλειά, εδώ και μήνες περιμένω να μου πουν πότε θα κλείσει το γραφείο. Οι δικοί μου, κυρίως η μητέρα μου όταν χρειάζεται να κρατήσει τα παιδιά λόγω κάποιας απεργίας στον παιδικό ή κάποιας δικής μου δουλειάς τα κρατάει. Όταν όμως τους λέω ότι δεν έχω λεφτά να πάω στο σούπερ ή να πληρώσω κάποιο λογαριασμό, μου λένε δύσκολοι καιροί, εποχές κρίσης.

[beloved]

πιστεψε με, κι εγω που ειμαι με τον αντρα μου ωρες ωρες τρελαινομαι με τη μεγαλη μου!!!δε μας ακουει καθολου, συνεχεια γκρινιαζει, ουρλιαζει, χτυπαει...δεν ειμαι απο τους γονεις που ειναι υπερ του ξυλου αλλα δε θα πω ψεματα, τις ξυλιες της στον πωπο τις εχει φαει. μετα καθομουν και στενοχωριομουν εγω...εχω ουρλιαξει, εχω βαλει τα κλαματα, της εχω πει να φυγει απο μπροστα μου οταν με εχει φτασει στο αμην. κι εγω νιωθω τυψεις...Απο την αλλη ομως ποσα να αντεξεις???κανε υπομονη και ψαξου εσωτερικα σχετικα με τις αντιδρασεις σου...εγω τωρα πλεον μπορει να τη μαλωσω αλλα χερι δε σηκωνω για κανενα λογο...και ντρεπομαι που το ειχα κανει παλιοτερα.το ιδιο ακριβως μου το εχει κανει κι εμενα, αφησε το καροτσι και ετρεξε στο δρομο και ετρεχα σαν τρελη με το καροτσι απο πισω φωναζοοντας...κι εκεινη κλασσικα με αγνοουσε.δεν ξερω στη δικη σας περιπτωση εαν ευθυνεται το διαζυγιο, στη δικη μας παντως σιγουρα ευθυνεται ο ξαφνικος χαμος του αδερφου μου και νονου της. οσο κι αν λενε οτι τα παιδια ειναι μικρα, σιγουρα καταλαβαινουν τα παντα. ας κοιταξουμε και μεσα στις ψυχουλες τους τι συμβαινει...

[ELENI G]

την ώρα που κανει κατι που σε νοχλεί παρε το παιδι σου μια σφιχτή αγκαλιά και μιλά του...μια αγκαλιά κάνει θαυματα....το χρειάζεστε και οι δυο....μην περιμένεις με τις φωνές να σε ακουει....εισαι μονη και ο ένας χρειάζεται τον άλλον....

σίγουρα ειστε σε πολυ δυσκολη φαση και συνέχισε να μιλάς στα παιδιά σου για όλα όσα σκεφτεσαι....ακομη και για τα ψωνια του super-market....αν είσαι εκνευρισμένη συνεχώς τα παιδιά ειναι φυσικο να στραφουν σε εκεινον που ειναι περισσότερο ήρεμος.....

αν έχεις οικονομικο προβλημα ζητα βοήθεια απο καποιον που μπορει να σε στηριξει....ή σκεψου κατι στο οποιο μπορούμε να σε βοηθησουμε όλες....

 

 

εννοείται ότι στα πέντε λεπτά τα έχω πάρει αγκαλιά, τους λέω ότι τα αγαπώ και λένε και αυτά ότι με αγαπούν, κυρίως ο μεγάλος, φιλάκια κλπ.

[epang]

Έχεις κάνει μιά νέα αρχή, οπότε κάνε και άλλη μία :

Μην σκέφτεσαι αρνητικά για τον εαυτό σου!!!

Εχεις ήδη αποδείξει ότι έχει μεγάλο θάρρος. Και ένα παιδί μόνο να είχες, και μόνη να μην ήσουν και πάλι κάποιες στιγμές θα σου ξέφευγε η κατάσταση από τα νεύρα. Πόσο μάλλον τώρα !!!

Θα σου πω 2 θετικά στοιχεία:

-όσο μεγαλώνουν τα παιδιά είναι καλύτερα και ηρεμούν κάπως

-όσες δύσκολες καταστάσεις περνάς, τόσο προσαρμόζεσαι στις δυσκολίες (πχ. τώρα ξέρεις πως να μην ξαναβρεθείς στην ίδια θέση που περιγράφεις!)

Και άλλες 2 συμβουλές:

-Προσπάθησε να έχεις τον έλεγχο των πάντων γύρω σου γιατί εσύ είσαι το αφεντικό, οπότε σκέψου εύκολους τρόπους για να κάνεις τα πράγματα που πρέπει

-Στον ελεύθερο χρόνο σου κάνε μόνο σίγουρες και θετικές σκέψεις (π.χ. αν έκανα τώρα το λάθος, δεν θα το ξανακάνω!)

Καλή τύχη !!

[kyra]

Είναι δύσκολο να είσαι μόνη με δύο παιδιά σε αυτή την ηλικία. Μίλησέ τους ειλικρινά. Ο πρώτος θα σε καταλάβει (μην το λές μεγάλο, δεν είναι μεγάλος, είναι μωρό, απλά είναι ο πρώτο). Πες του ότι είσαι λυπημένη για το διαζύγιο, αλλά θεωρείς ότι έτσι είναι καλύτερα. Πες του ότι χρειάζεσαι τη βοήθειά του, ότι καταλαβαίνεις ότι είναι μικρός και κάνει σκανταλιές αλλά πολλές φορές δεν μπορείς να το χειριστείς όπως πρέπει, και φέρεσαι λάθος. Βοήθησέ τον να καταλάβει ότι τα πράγματα θα αλλάξουν στην ψυχολογία σου και πρέπει να σε βοηθήσει σε αυτόν. Μίλα με το παιδί και ρώτα το πώς αισθάνεται για το διαζύγιο (φαντάζομαι ότι το έχεις ήδη κάνει). Ξεκαθάρισέ του ότι και για σένα δεν είναι ευχάριστο αλλά πρέπει να είστε μαζί για να καταφέρετε να είστε καλά.

Στις συνήθειες να είσαι αυστηρή. 'Τώρα ο μπαμπάς έχει δικό του σπίτι και εκεί μπορείς να πετάς όλα τα πράγματα και να μην τα μαζεύεις. Στο δικό μας σπίτι, εγώ δεν έχω την ίδια γνώμη. Πρέπει να βοηθάμε όλοι'.

Είναι δύσκολο ηλικία και θέλει υπομονή που εσύ δικαιολογημένα δεν την έχεις αυτή τη στιγμή. Οπότε μην αισθάνεσαι ένοχη. Μίλα στο παιδί και take your time.....

[ELENI G]

Του τα έχω εξηγήσει όλα αυτά. Του έχω πει ότι μένει σε άλλο σπίτι με τη γιαγιά του, ότι θα έρχεται να τον βλέπει. Απλά φοβάμαι ότι δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτό. Δεν τον είχε συνηθήσει ιδιαίτερα στο σπίτι γιατί ο πρώην έλειπε πολλές ώρες και από τις ερωτήσεις που κάνει καταλαβαίνω ότι δεν έχει καταλάβει ακριβώς τι συμβαίνει.

Γενικότερα καταλαβαίνω ότι οι αντιδράσεις του και η συμπεριφορά του (σίγουρα οφείλεται και στην ηλικία του) είναι αποτέλεσμα της δικής μου. Αυτής της απογοήτευσης που νοιώθω εγώ. Προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα θετικά, όμως ενα καινούργιο πρόβλημα προκύπτει και γυρίζω πάλι πίσω. Προσπαθώ να κάνω πράγματα μαζί τους όσο κουρασμένη και να είμαι, το χαίρονται. Ζητάνε να πάμε βόλτα, να πάμε στα Jumbo, αυτά αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να τους τα παρέχω, οπότε αρχίζει η γκρίνια και η γνωστή ατάκα "θα πάω στο μπαμπά μου, δεν σ' αγαπάω εσένα, δεν είσαι καλή". Με σκοτώνει αυτό και γίνομαι ακόμα χειρότερα..

[cristina112]

.

Ο πρώην έρχεται μια φορά την εβδομάδα και τα βλέπει στο σπίτι. Επειδή όμως δεν τα βλέπει καθημερινά, αναιρεί τα όσα έχω πετύχει εγώ. Δηλαδή τους λέω να μαζεύουν τα παιχνίδια και όταν είναι σπίτι για να τα δει τους λέει αφήστε τα. Οπότε τώρα όταν τους λέω κάτι μου λένε και οι δυο "ο μπαμπάς μας είπε όχι".

 

Θα πρέπει να μιλήσεις με τον πρώην σύζυγό σου,για να κρατήσετε μία κοινή γραμμή πλεύσης σε τέτοια θέματα και να δουν και τα παιδιά ότι συμφωνεί και αυτός,με όσα λες εσύ.Εκτός και αν το κάνει επίτηδες,για να φανεί αυτός ο καλός της υπόθεσης.

[LA LATINA]

Καλη μου κοπελα, οταν τα παιδια εχουν μονο δυο χρονια διαφορα, δυστυχως, οι κινδυνοι ειναι πολλοι, και τα πραγματα που σκαρφιζονται να κανουν ακομα πιο πολλα....την ιδια διαφορα εχουν και τα δικα μου και δε μπορουμε να τα συμμαζεψουμε....

και ναι, κι εγω του εχω δωσει κανα δυο του μεγαλου οταν μου ανεβαινει στο ψηλοτερο ραφι της ντουλαπας και πηδαει πανω στο μωρο...και ναι, κι εγω ενιωσα ασχημα μετα, αλλα ειναι μια κριση πανικου οτι θα παθει κακο που σε κανει και αντιδρας ετσι......πρωτη φορα διαβασα να παραδεχεται καποια μαμα οτι εδωσε μια σφαλιαρα.....ρε παιδι μου ενα πραγμα, ολες οι αλλες να δινουν μονο στο παμπερακι....αν ειναι δυνατον, κι εμεις οι βαρβαρες, τι να πεις! εγω αυτα τα ακουω βερεσε, εκτος αν εχετε παιδια παναγιτσες!!! εγω δεν εχω.....και εχει φαει και στον ποπο, και εχει φαει και στο χερι, και τι να κανω δηλαδη να τρεχω το μωρο στο νοσοκομειο επειδη ο μεγαλος ειναι ταλιμπαν??? εσας οι μανες σας ποτε δε σας εδωσαν καμια??? τι γινατε??? βιαστες και αλητες???? ενα αυτο λοιπον- εδωσες τη σφαλιαρα γιατι φοβηθηκες οτι θα τον πατησει αυτοκινητο και γιατι πρεπει να καταλαβει οτι δεν ηταν αστειο αυτο που εκανε- αυτο δε σημαινει οτι τα χτυπαμε καθε μερα, μην τρελλαθουμε τωρα!!!!!

 

πρεπει να ξερεις επισης οτι αυτα τα πονηρα θα τα εχεις, ο μπαμπας ειπε το ενα, ο μπαμπας ειπε το αλλο, εγω ξερω παιδακι που στο μπαμπα ελεγε οτι ειναι Ηρακλης και στη μαμα Αρης μονο και μονο να τους κανει οτι θελει.....τα πιδια δεν ειναι μονο εξυπνα, ειναι και πονηρα και τα 4χρονα αρχιζουν σιγα σιγα και τα ψεμματακια οποτε πρεπει να εχεις ιδια γραμμη πλευσης με το συζυγο για να μη χανεις τα κεκτημενα σου

 

και πρεπει κατα τη γνωμη μου να μιλησεις και στους γονεις σου και να ζητησεις ενισχυση, τι θα κανεις δηλαδη μονη με δυο παιδια, δεν το καταλαβαινω που σε αφηνουν ετσι....

[kyra]

H γνώμη μου είναι να δουλέψεις λίγο με τον εαυτό σου. Κι εσύ το καταλαβαίνεις, έτσι? Αυτά που λές μπορεί να συμβούν και μέσα στο γάμο. Πίστεψε ότι είσαι υπεραρκετή για τα παιδιά και ότι είναι τυχερά που σε έχουν. Και έχουν και τον μπαμπά τους, ο οποίος ας φροντίσει ο ίδιος για τη σχέση του με τα παιδιά. Τί θα πει, δεν μπορείς να τα πας στα Jumbo? Θα έχουν αυτό που μπορείς να τους δώσεις. Στην ατάκα 'θα πάω στο μπαμπά' πρέπει να είσαι πολύ αποφασισμένη. 'Ο μπαμπάς και η μαμά αποφασίζουν πού θα μένεις. Και θα μένεις εδώ, μέχρι να μεγαλώσεις. Γι αυτό πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να είμαστε χαρούμενοι'.

Εγώ που περνάω μία ανάλογη (όχι παρόμοια) φάση, κατάλαβα ότι όταν μιλήσεις στα παιδιά σοβάρα και με αποφασιστικότητα, ανταποκρίνονται άμεσα.

[rena95]

Εγω θα σου ελεγα να διαβασεις ενα βιβλιο που ισως σε βοηθησει σε πολλα. Δειχνει τον ευκολο τροπο για να αντιμετωπισουμε δυσκολες καταστασεις στη ζωη μας. Μας γεμιζει θετικες σκεψεις και βημα βημα σε βοηθα να βρεις τον εαυτο σου και τις ισσοροπιες σου. Με μενα εκανε φανταστικη δουλεια ελπιζω να βοηθησει κι εσενα. Η λυση βρισκεται μεσα σου. Κανενας δε μπορει να φτιαξει τα πραγματα για σενα..εκτος απο σενα! Εμπιστευσου τον εαυτο σου και ολα θα πανε καλα. Αρκει να το πιστεψεις εσυ η ιδια και να μην αφησεις τα προβληματα να γινουν εμποδιο στην ευτυχια σου. Αντι να σκεπτεσαι οσα σου ετυχαν οταν εχεις ασχημη διαθεση, σκεψου καλυτερα ποσα εχεις καταφερει.. Ενα παιδικο χαμογελο πολλες φορες ειναι γιατρικο. Το βιβλιο ειναι το Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΞΗΣ.

[ELENI G]

Ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις. Η αλήθεια είναι ότι μου έκανε καλό που το έβγαλα από μέσα μου. Θα πρέπει μάλλον να σταματήσω να τα παίρνω όλα τοις μετρητοίς και να τα αφήνω να με επηρεάζουν. Βέβαια δεν είναι καθόλου εύκολο αλλά τι να κάνουμε... όπως λέει και ο γιος μου "τι να κάνουμε.. έτσι είναι η ζωή". Αυτό το διάστημα προσπαθώ να βάλω σε τάξη τα οικονομικά μου, γιατί ιδιαίτερη βοήθεια δεν θα έχω από κανέναν και δεν μου αρέσει να παρακαλάω κιόλας και ο Θεός βοηθός. Και μάλλον πρέπει να βρω και τρόπο να κάνω κάτι και για εμένα, ειδάλλως δεν θα τη βγάλω καθαρή. Έχω κλειστεί εντελώς σπίτι, ουσιαστικά η μόνη μου έξοδος είναι στη δουλειά και στο σούπερ. Δεν έχω καμία στιγμή μόνη μου στο σπίτι, ούτε στο μπάνιο δεν μπορώ να μπω μόνη μου. Ίσως και όλα αυτά να μου προκαλούν αυτό τον εκνευρισμό. Θα το δουλέψω. Υποτίθεται ότι χώρισα για να βρω γαλήνη, πρέπει λοιπόν να την αποκτήσω πάλι. Πιστεύω ότι όταν είμαστε εμείς καλά είναι και τα παιδιά μας.

[νανσυ2]

ειδες πυ οταν ηρεμησες λιγο,ηρεμησαν κ τα πραγματα γυρω σου,περνας μια δυσκολη περιοδο κ ολο αυτο σου βγαινει,οπως σε ολους αλλωστε.τα πραγματα θα συνεχισουν να ειναι δυσκολα,κυριως με το οικονομικο,αλλα θα συνηθισεις,δε μπορεις να κανεις κ αλλιως.οσο για τα παιδακια σου περνανε κ αυτα δυσκολα οποτε θελει παραπανω προσπαθεια κ υπομονη.παντα τα παιδια μας φερνουν στα ορια μας,ολοι προσπαθουμε πολυ να κραταμε τα νευρα μας δεν εισαι η μονη που καποιες φορες δε τα καταφερνεις.οσο για την εξοδο που λες εγω παω μονο στο σουπερ!!

[manoula giorgou]

Οταν ημουν αρρωστη σοβαρα καποτε, μου ειχε πει μια κυρια αν αγκαλιαζω ποτε τον ευατο μου,θελετε κυριολεκτικα,θελετε μεταφορικα,παρτε το οπως σας ταιριαζει.Αυτη η κατασταση στην οποια βρισκεσαι σε ενα με δυο χρονια μαξιμουμ θα ειναι μια αναμνηση.Αγκαλιαζεις τον ευατο σου?Αν μια μερα απλα καταρρευσεις απο την κουραση,τον θυμο,την εξαντληση,την μοναξια τα παιδακια σου ποιος θα τα κοιταξει.Τα πραγματα που μας περιεγραψες τα κανουν κι αλλες μαμαδες που δεν ειναι καν στην διαδικασια αλλαγης της ζωης τους σε κατι πρωτογνωρο και ξενο οπως ενα διαζυγιο κ η ζωη μετα απο αυτο.

 

Εισαι αξιεπαινη γιατι εισαι μια μαμα μονη με 2 παιδια,οπως και καθε χωρισμενη μητερα,λαθη θα κανεις,κοιτα απλα να μην εχουν μονιμες επιδρασεις και να προσπαθεις να τα διορθωνεις.Πρεπει να εισαι πολυ σαφης στον μεγαλο σου γιο,πολυ ανεκτικη παραλληλα γιατι το 70 με 80% της συμπεριφορας του αυτη την περιοδο θα πηγαζει απο την τεραστια αλλαγη στην ζωουλα του.Τα βιβλια περι διαζυγιου ειλικρινα θα σε ηρεμησουν και θα βοηθησουν πολυ γιατι ασχολουνται με το πως θα δομησεις και προγραμματισεις την ζωη σου και θα εχουν πρακτικα παραδειγματα σε οτι αφορα καταστασεις με τα παιδια.

 

Παιρνε βαθιες ανασες,πριν απαντησεις μετρα μεχρι το δεκα,εστιασε σε ενα αντικειμενο γυρω σου,βρες ενα τροπο να δωσεις δευτερα στον ευατο σου πριν απαντησεις,φωναξεις,ή οτιδηποτε αλλο στους γιους σου.Κοιμησου μιση ωρα αργοτερα οταν πλεον τα παιδια κοιμουνται,εστω για να αφιερωσεις λιγο χρονο σε σενα.Κλισε αλλα ισως τοσο αναγκαιο οσο το να πινουμε νερο.

 

Αυτο που πιανει πολυ ειναι να το ριχνεις στο χιουμορ,ειδικα οταν εισαι ετοιμη να εκραγεις.Εμενα οταν ο γιος μου αρχιζει και ξεφευγει,ειναι δυομιση,τον κοιταω λιγο αγρια,του γελαω λιγο πονηρα κι ενω περιμενει μια αυστηρη ή επιπληκτικη αντιδραση απο μενα(που βραζω βεβαια,αν ειναι πολυ ωρα τωρα που εχει πχ. μια χ συμπεριφορα),αρχιζω κ του λεω "καλα,την αγελαδα που πεταξε με το αλεξιπτωτο τωρα εκει,εξω απο το παραθυρο την ειδες?φορουσε κρανος,φουξ πιτζαμες και σου κανε bye και μετα ανεβηκε στο ταξι και πηγε να αγορασει αγγουρακια" ειναι τοσο τραγικα και ανεκδιηγητα αυτα που του λεω,που γελαει κι ενω ηταν ετοιμος να κανει την αδιανοητη,απαραδεκτη ζημια,ή απλα δεν με ακουγε ουτε κατα διανοια πριν,απλα σταματαει.πραγματικα δοκιμασε το και θα δεις οτι ουσιαστικα πρωτα εσυ θα ηρεμεις,μετα και τα παιδια και θα γλιτωνεις πολλες κρισεις!!!Καλο κουραγιο και να αγκαλιαζεις τον ευατο σου

[Melia13]

--------

Edited May 27, 2014 by Melia13
λαθος θεση