Φιλία

[Mafalda2]

Εγώ για να μη χάσω τις φίλες μου τις έκανα κουμπάρες :lol::lol: Έτσι αγαπάνε και τα παιδιά και θέλουν να έρχονται και να τα βλέπουν συνέχεια!!!!

Χωρίς πλάκα πάντως εγώ καταλαβαίνω και τις 2 απόψεις... Με τις φίλες μου (τις ανύπαντρες) βρισκόμαστε για κανα καφέ 2-3 φορές το μήνα. Έχουμε περάσει διάφορες φάσεις που δε με παίρνανέ τηλ. για να μην ενοχλήσουνε, που δεν τις έπαιρνα γιατί είχα τσαντιστεί, που βρισκόμασταν και αισθανόμουνα ότι δεν ήμασταν μαζί. Όλα αυτά όμως πέρασαν... Αν πραγματικά θέλουν όλοι να συνεχιστεί αυτή η φιλία και επενδύουν σε αυτήν τότε οι ισορροπίες θα βρεθούν σίγουρα! Μετά από λίγα χρόνια βαρέθηκα και εγώ να μιλάω 24/24 για τα παιδιά μου και ήθελα να μιλήσω και για γκόμενους (όχι δικούς μου βέβαια

[terra]

Άλλο να μην έχεις χρόνο κι άλλο να μην καταλαβαίνεις ότι χάνεσαι με τις φίλες σου ή να μην ασχολείσαι με το θέμα. Επίσης δεν έχω καταλάβει το "Πού χάθηκες εσύ;" ή τα παράπονα για το ότι δεν επικοινωνούμε όταν κάποιος έχει να με πάρει τηλ. 1,5 μήνα. ???

 

Πείτε μου ρε κορίτσια εσείς οι μαμάδες τη γνώμη σας σε όλα τα παραπάνω, please...

[mitaki]

Κοίταξε τους φίλους μου τους λατρεύω κυριολεκτικά. Έχω σκοτωθεί με γονείς άντρα κλπ κλπ για χάρη τους. Έχω ασκήσει βέτο στο σπίτι μου για αυτούς, αλλά ακόμη και εγώ που τρώω κόλλημα μαζί τους έχει τύχει να μην τους πάρω τηλ. για μήνες όχι μήνα!!!!!!! Με είχαν πάρει από κάτω διάφορα θέματα που να φανταστείς έφτασε στο σημείο ο άντρας μου (που συνήθως γκρίνιαζε ότι βάζω πρώτα τους φίλους μου) να μου καλά ρε γαϊδούρα δεν θα πάρεις και εσύ κανένα τηλ. θα σε χέσει και θα έχει και δίκιο!!!!! Αλλά ψυχολογικά τραβούσα μεγάλο ζόρι και είχα κλειστεί στον εαυτό μου. Όταν συνήλθα, πήρα τηλ. και αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι η αγάπη μας ήταν τόσο δυνατή που με δέχτηκαν πίσω χωρίς κουβέντα!!!!!! Από τότε προσπαθώ πραγματικά ότι και να μου συμβαίνει να τους το λέω ώστε ακόμη και αν χαθώ για κανένα μήνα να ξέρουν ότι για τον χ λόγω το κάνω και να με πλησιάζουν αυτοί. Οι φίλοι πρέπει να κάνουν κοινές υποχωρήσεις και λίγο αλλά λίγο τα στραβά μάτια αρκεί φυσικά να υπάρχει αγάπη. Το ίδιο έκανα και εγώ σε ανάλογη φάση. Όλες οι σχέσεις περνάνε διακυμάνσεις από το πόσο δυνατές είναι εξαρτάται και η διάρκειά τους.

[Mafalda2]

terra θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω γιατί δυστυχώς το έχω κάνει και εγώ (για μία μικρή περίοδο ομολογώ, ευτυχώς). Τις πρώτες μέρες μετά τη γέννα η αλήθεια είναι ότι δεν έχεις μυαλό για τίποτα και αυτό είναι λογικό. Αν εκείνη την περίοδο οι φίλες σου σε παίρνουν τηλ. και είναι δίπλα σου οκ! Αν όμως και αυτές θεωρούν ότι πρέπει να σε αφήσουν λίγο να ηρεμήσεις (και αυτό λογικό είναι) τότε, μόλις περάσουν οι πρώτες αυτές μέρες, νοιώθεις ότι είσαι λίγο στο απυρόβλητο. Και τι εννοώ? Οτι τώρα που έγινες μαμά οφείλουν αυτές να σε παίρνουν τηλ!!!! Μ***κια θα μου πεις και το ξέρω αλλά τι να κάνουμε? Να σου πω λίγο πως σκέφτονται οι μαμάδες-φίλες κατά περιόδους?

- Αυτές έχουν τη ζωή τους τώρα τι να με κάνουν εμένα? (απαισιόδοξη)

- Εγώ τώρα έχω τα παιδιά μου τι να τις κάνω αυτές? (εγωίστρια)

- Αν τις πάρω και δε μπορούν να έρθουν? Άσε θα με πάρουν αυτές όταν μπορούν (μειωμένη αυτοπεποίθηση)

- Αχ! Τώρα που έκατσα ας πάρω τηλ. να δω τι κάνει εκείνη η ψυχή (φίλη)

Εγώ τα έχω σκεφτεί όλα αυτά κατα περιόδους και τα σκέφτομαι ακόμα (ανάλογα με τη διάθεση) Δεν ξέρω αν οι υπόλοιπες μαμάδες θα συμφωνήσουν μαζί μου πάντως αυτό που θα σου έλεγα αν θέλεις να κρατήσεις σχέση με κάποια φίλη σου που έγινε πρόσφατα μαμά θα είναι να μην δίνεις και πολύ σημασία στο ποιός επικοινωνεί πρώτος και γιατί. Όποτε μπορείς πάρτην τηλ. Οι μαμάδες ακολουθούν ίδιο πρόγραμμα όλες τις μέρες και το πιο πιθανό είναι ότι όποια μέρα και να πάρεις θα μπορεί να σε δει...

[terra]

Mafalda2 σ'ευχαριστώ πολύ! Τα είπες πολύ ωραία!

 

Όπως έλεγα νωρίτερα, δεν αναφέρομαι στους πρώτους 2-3 μήνες του μωρού, αλλά αργότερα. εντάξει, λογικό είναι ότι όταν δεν ξέρει η φίλη μου πώς να κάνει μπάνιο το μωρό, τα τηλέφωνα θα σκέφτεται;

 

Τα 2 πρώτα που είπες, (ίσως και τα 3 πρώτα) συνοψίζονται στο "πώς θα επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με τα νέα δεδομένα". Όσον αφορά το 3ο, έχω σκεφτεί κι εγώ ότι είναι δικό μου λάθος, μπορώ να προτείνω στη φίλη μου κάποιες δραστηριότητες που θα μου ήταν κι εμένα ευχάριστες ως ιδέες γενικά, π.χ. αν θες καμιά μέρα να πας με το μπεμπέ στα μαγαζιά, πάρε με ναρθω κι εγώ μαζί σας. Ώστε να της δώσω ιδέες και να μην νιώθει τύψεις ότι "με χώνει" αν μου τηλεφωνήσει να μου το ζητήσει.

 

Αυτό το "απυρόβλητο" είναι που μου τη δίνει λίγο στα νεύρα, εκεί αποδίδω και το ότι γκρινιάζουν ότι δεν τις παίρνω τηλ. ενώ ούτε εκείνες με παίρνουν. Δεν είναι θέμα εγωισμού, απλά μετά νιώθω κι εγώ λίγο άσχημα να παίρνω τηλ και αραιώνω. Και μετά σου λέει το θεϊκό "Πού χάθηκες;;;" ή "Συνέβη το τάδε; Εμένα γιατί δε μου το είπες;" Ε, άμα έχεις τόση αγωνία για το τι μου συμβαίνει, παίρνε και κάνα τηλέφωνο να ρωτήσεις!

 

(Καλά, τώρα τα λέω λίγο νευριασμένα, αλλά είναι λόγω πρόσφατου παραδείγματος.)

[IOLI2729]

μάλλον από ότι καταλαβαίνω είμαι από τις άτυχες! τώρα παρακαλάω να μείνω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα έγκυος(κάτι φυσικά που δεν είναι στο χέρι μου) για να μπορώ και εγώ να συμβαδίσω με τις υπόλοιπες για να μην ξεμείνω μόνη μου. κάτι φυσικά που δεν είναι μόνο στο χέρι μου. πρέπει να κάνω και εγώ υποχωρήσεις αλλά και φίλες μου! δεν συμφωνείτε?

[aleca]

Όταν έμεινα έγκυος την πρώτη φορά, ήμουν και εγώ η πρώτη από τις κολλητές μου και τις αδερφές μου. Στεναχωριόμουν λίγο που δε μπορούσα να ακολουθήσω στα καφέ και στα μπαρ, ή μετά που πάχυνα και όλες ήταν μοντελάκια. Ευτυχώς όμως ο καλύτερος μου φίλος είναι ο Νίκος, ο άντρας μου, και αυτό ήταν σημαντικό μέχρι να μπω σε μια τάξη και να βάλω καινούριο πρόγραμμα στη ζωή μου. Από τότε μέχρι τώρα πέρασαν 4 χρόνια, σχεδόν όλες τους παντρύτηκαν και έκαναν παιδιά. Είμαστε και πάλι φίλες, έχουμε και πάλι τα ίδια ενδιαφέροντα.

Είναι λογικό όταν αλλάζουν τα δεδομενα στη ζωή μας, να επανπροσδιορίζονται λίγο και οι ανάγκες μας αλλά και αυτά που μπορούμε να προσφερουμε. Γιατί και εγώ, από τη στιγμή που έκανα παιδί δε θα μπορουσα να προσφέρω τον ίδιο χρόνο στις φίλες μου που πρόσφερα και πριν. Αν όμως οι άνθρωποι δεν είναι κακοπροαίρετοι και έχουν όντως διάθεση να διατηρήσουν τις καλές σχέσεις, δεν υπάρχει πρόβλημα. Σιγά, σιγά θα τη βρούμε τη χρυσή τομή!

[tab]

εγω ενα θα πω!απο την στγμη που παντρευεσαι κ κανεις παιδια καταλαβαινεις ποιες ειναι φιλες κ ποιες δεν ειναι!

εχω χασει πολλες φιλες απο τοτε που γεννησα ισως απο ζηλια απο μερους τους τι να πω!αλλα εχω κανει καινουργιες κ ευχαριστω το θεο γιαυτο!

[bp-IOLH]

εγω ενα θα πω!απο την στγμη που παντρευεσαι κ κανεις παιδια καταλαβαινεις ποιες ειναι φιλες κ ποιες δεν ειναι!

εχω χασει πολλες φιλες απο τοτε που γεννησα ισως απο ζηλια απο μερους τους τι να πω!αλλα εχω κανει καινουργιες κ ευχαριστω το θεο γιαυτο!

 

Συμφορουμίτισσα, αυτό που λες το βρίσκω λίγο απόλυτο.

Κι εγώ που δεν έχω παιδιά θα μπορούσα να ισχυριστώ το αντίθετο.

Έχω φίλες με παιδιά που θέλουν την παρέα μου και την αποζητούν και φίλες με παιδιά που γέννησαν κι εξαφανίστηκαν, κι αν δεν ήμουν εγώ συγκαταβατική, θα είχαμε χαθεί εντελώς.

Είπαμε ότι οι ανάγκες των ανθρώπων αλλάζουν ανάλογα με τη φάση στην οποία βρίσκεται κανείς. Πρέπει να υπάρχει κατανόηση.

Έχω φίλη που γέννησε δυο παιδιά και εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Είναι λογικότατο να μην έχει χρόνο να βγει και να ακολουθήσει.

Όμως πάντοτε πήγαινα στο σπίτι της και την έβλεπα και έτσι κρατήθηκε η επαφή. Ουσιαστικά η επαφή διατηρήθηκε, επειδή εγώ προσπαθούσα και ήμουν πάντα συγκαταβατική.

Άλλες φίλες της φίλης μου προσπάθησαν να κρατήσουν μια επαφή, πήγαιναν την έβλεπαν, της τηλεφωνούσαν, όμως η συγκεκριμένη ποτέ δεν σήκωσε το τηλέφωνο να μας πει έστω ένα "γεια, τι κάνεις". Οι κοπέλες σιγά σιγά απομακρύνθηκαν και η φίλη μου ρίχνει το φταίξιμο σ' αυτές και λέει ότι την άφησαν μόνη της, ότι τώρα απέδειξαν ότι δεν ήταν πραγματικές φίλες, ότι τη ζήλευαν και άλλα τέτοια και ότι μόνο εγώ ήμουν πραγματική φίλη.

Τίποτε από αυτά δεν ισχύει, απλώς οι άλλες κοπέλες κάποια στιγμή βαρέθηκαν να είναι αυτές που θα προσπαθούν. Εγώ απλώς σκέφτηκα λίγο πιο ψύχραιμα.

Τελικά το αποτέλεσμα είναι ότι τα παιδάκια έχουν μεγαλώσει και η φίλη μου πλέον όχι μόνο δεν μου τηλεφωνεί ποτέ αλλά κάθε φορά που εγώ της τηλεφωνώ να βρεθούμε, μου απαντά ότι έχει κανονίσει με τις φίλες της που έχουν παιδιά.

Πιστεύω πως αν ήθελε, θα μπορούσε μια φορά το μήνα να έχει μια επαφή μαζί μου.

Και παρόλο που - δεν το κρύβω - είμαι πικραμένη, ωστόσο σκέφτομαι ότι τώρα έχει παιδιά μεγαλύτερα που πάνε σχολείο, έχουν αποκτήσει φίλους και ως εκ τούτου πρέπει και η μητέρα των παιδιών να κάνει παρέα με τις μητέρες των φίλων τους.

Ίσως σε καμιά δεκαριά χρόνια να ταιριάξουν πάλι τα ενδιαφέροντά μας και οι φάσεις της ζωής μας και να ξαναβρεθούμε.

Και πιστεύω ότι αν δεν κάνουμε και μικρές υποχωρήσεις κι αν δεν δείχνουμε λίγη κατανόηση για τους φίλους μας, στο τέλος θα μείνουμε μόνοι μας.

[bp-IOLH]

Να πω και μια άλλη άποψη:

Έχω φίλες παντρεμένες χωρίς παιδιά που από τότε που παντρεύτηκαν τις βλέπω μια-δυο φορές το χρόνο και η επαφή μας διατηρείται μόνο τηλεφωνικά.

Κι αυτές τις δικαιολογώ, γιατί άλλαξε η ζωή τους, είναι με έναν άνθρωπο που έχει κι αυτός κοινωνικές υποχρεώσεις και η ζωή τρέχει τόσο γρήγορα που δεν αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις να δεις το φίλο σου έξι μήνες.

Αφού λοιπόν δικαιολογώ αυτές τις φίλες, είναι ποτέ δυνατόν να μη δικαιολογήσω τις μανάδες που έχουν μικρά ή και μεγαλύτερα παιδιά?

Πρέπει να είμαστε και λίγο λογικοί.

Αφήστε που εγώ ως άνθρωπος δεν μπορώ ανάλογα με τη φάση της ζωής που περνάω ή περνούν οι φίλοι μου, να αλλάζω κάθε τρεις και λίγο φίλους και να ξεχνάω τους παλιούς.

Και τι είναι οι φίλοι? Πουκάμισα?

[terra]

Συμφωνώ με την Ιόλη. Επιπλέον, όχι μόνο από την tab, αλλά από πάρα πολλές γυναίκες έχω ακούσει να λένε ότι οι φίλες τους τις ζηλεύουν. Καλό είναι να αναλογιζόμαστε αν έχουμε κάνει κάποια λάθη οι ίδιες. Όποτε το ακούω, μου φαίνεται λίγο σαν εύκολη απάντηση το ότι "με ζηλεύουν"

[vagos789]

Αν και ανδρας,υποφερω απο το ιδιο συνδρομο!

Απο τοτε που παντρευτηκα οι φιλοι μου με διαγραψανε απο τη λιστα τους,και πλεον επικοινωνουμε (κατα 99%) μονο οταν παρω εγω πρωτοβουλια.

Και μαλιστα εχω παντρευτει γυναικα που την γνωρίζανε και ειναι ιδιαιτερως ανεκτικη σε τετοια θεματα,δεν θα μου πει μην πας πουθενα με τους φιλους σου ή μην τους φερεις σπιτι και μου μαγαρίσουν τα χαλια!

[kalamaraki]

Εγώ πάλι έιχα δυο φίλες κολλητές από τα 15 μαζί(είμαστε φίλες 17χρόνια).....Παντρεύτηκα, γέννησα....χαθήκαμε....λογικό...λέω!

Όλη μου την εγκυμοσύνη την πέρασα στην αθήνα όπου έκανα παρέα με την γυναίκα φίλου του άντρα μου που την γνώρισα δυο μήνες πριν μείνω έγκυος...ε κόλλησαμε τόσο πολύ ....είναι η αδερφή που δεν είχα ποτέ! Φέυγω για θεσσ και χωρίστήκαμε...αμ δε...μιλάμε κάθε μερα στο τηλέφωνο τουλάχιστον για 20λεπτά είμαστε στα ίδια γιατί γεννήσαμε με διαφορά μιας εβδομάδας.Είναι η φίλη που δεν περίμενα ότι θα έχω στα 32 μου.....είναι η αγάπη μου ή λατρεία μου η δεύτερη μου σκέψη όταν ξυπνήσω.Αφού οι άντρες μας μας πειράζουν και μας αποκαλούν ο γκόμενος της κάθε μιας!!!!

Με τις φίλες μου στην θεσσ το καταλαβαίνω να μην έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα και ανυσηχίες έιναι ανύπαντρες και αδέσμευτες, για αυτό και την μια φίλη ά την έκανα νονά στην μπέμπα μου γιατι της είπα ότι θέλω να γεράσουμε μαζί να συγγενέψουμε να μην χαθούμε-την ξέρω από 8 χρονών!! Με την άλλη φίλη β΄δεν μιλάμε τόσο συχνά....δεν με πέρνει πια τηλέφωνο ούτε εγώ γιατί μια δυο φορε΄ς που με πήρε και της είπα ότι είμαι πτώμα και δεν μπορώ να έρθω γιατι δεν έχω που να αφήσω το μωρό μου λέει και γιατί δεν το αφήνεις στον μπαμπά του? Σημείωση ο αντρούλης μου φεύγει στις 6 το πρωί και γυρνάει στις 10 το βράδυ κομμάτια,δουλεύει 6 μέρες την εβδομάδα, τρώει παίζει λίγο με την μικρή αν την βρει ξύπνια και μετά ξεραίνεται στον καναπέ όπου τον μεταφέρω μετά στο κρεββάτι μας. Ε τι να του πω.... αφού δεν τραβάει ...Η μικρή έχει τρεις μήνες που ξυπνάει από τα 7 βράδυα της εβδομάδας τα 5 στις 3-4το πρωί και κλάει απαρηγόρητη...την πέρνω στο κρεββάτι μας γιατί αλλιώς δεν κοιμάται(και πιστέψτε με τα δοκίμασα όλα... τίποτα δεν πιάνει θέλει να είναι μαζί μου οπώτε και εγώ κανω υπομονή) εγώ είμαι ράκος , εξαιτίας της απουσιας του αντρα μου έπεσαν όλα σε μενα δουλειές υποχρεώσεις η μικρή κτλπ συν την αυπνία μου ε....δεν έχω την γμτ όρεξη και μου αρκεί και μια βολτα με τα πόδια ή ένας καφές σε νορμάλ ώρα....

Ε δεν το κατανοεί πιστεύει ότι έχω βαρύνει και δεν έχω όρεξη να τα φέρω βόλτα και να δώσω την μικρή στον άντρα μου.... ε και εγώ δεν πάω μαζί της δεν λεω κουβέντα...και ξέρω ενώ της έχω μιλησει ότι κάποια στιγμή θα χαθούμε εκτός αν μας κρατήσει η φίλη ά! Με την φίλη ά έχω καλύτερη συνενόηση...πάμε σπίτι της ή έρχεται στο πατρικό μου όταν πάω να πάρω την μικρή ή μιλάμε κανενα μισάωρο στο τηλέφωνο με καταλαβαίνει δηλαδη΄δεν μου γκρινίαζει....

Αλλά και πάλι νιώθω μόνη μου....

δεν έχω μια φίλη να παώ βολτα με την μπέμπα μου...

μονίμως μόνη μου γιατί οι φίλες μου δουλευουν και την ώρα που μπορώ εγώ εκεινες έχουν άλλες ασχολίες

άρα.....

[nnm004]

Δεν μπορεσα να διαβασω ολες τις απαντησεις αλλα θα μιλησω για μενα και τις φιλες μου , εχω διατηρησεις φιλιες , την κολητη μου την εκανα κουμπαρα(νουνα του μικρου ) οποτε οτι και να γινει δεν θα χαθουμε , ειμαστε σαν αδελφες ετσι και αλλιως .Εχω και μια αλλη φιλη με μωρο και εκεινη με την οποια θα τηλεφωνηθουμε 1 φορα την εβδομναδα και θα βρεθουμε 2-3 το μηνα με τα παιδια μας και τους δικους μας κυριως , εχω αλλη μια ελευθερη φιλη με την οποια τηλεφωνιομαστε αραια και σπανια αλλα με αγαπαει και την αγαπω , εχω την βαφτησημια μου η οποια χαθηκε εντελως απο το καλοκαιρι και μετα , εχω εναν gay κολητο οπου ειμαστε φιλοι 10 χρονια κοντα και οποτε ερχεται απο Αθηνα θα βρεθουμε οπωσδηποτε για να δει εμενα και τα παιδια μου που τα αγαπαει . Εχω ανθρωπους οπου ειμαστε ακομα μαζι και αλλους που χαθηκανε επειδη δεν μποροθυσανε να ακολουθησουνε τον τροπο ζωης μας πλεον. Καποτε πιστευα πολυ μα παρα πολυ στη φιλια , ως μοναχοπαιδι στγηριζομουνα στις φιλες μου μονο . Πλεον πανω απο ολα ειναι η οικογενεια μου , εκανα τον αντρα μου φιλο κολητο πρωτα απο ολα οποτε εχω αυτον να ταλαιπωρω και να εμπιστευομαι . Με τις φιλες μου μιλαμε συχνα στο τηλεφωνο αλλα ως μαμα 2 παιδιων οταν κοιμουνται η οταν εχω ελευθερο χρονο κοιταω πως θα κατσω να κανω τα δικα μου και οχι πως θα μιλησω στο τηλεφωνο και το λεει αυτο ενας ανθρωπος που καποτε εκανε 300-400 ευρω λογαριασμο κινητου

[nimar1]

Θα μιλησω μονο για μια απο τις φιλες μου, την καποτε κολλητη μου. Ηδη απο τοτε που τα εφτιαξα με τον τωρα αντρα μου διεκρινα ιχνη ζηλιας αλλα δεν ηθελα να το πιστεψω και εθελοτυφλουσα. Την αγαπουσα, βλεπομασταν σχεδον καθε μερα, καναμε τα παντα μαζι. Δε θα σας κουρασω με λεπτομερειες, πλεον βλεπομαστε και μιλαμε μονο σπανια και τυπικα, αλλα αυτο που με στεναχωρησε ειναι οτι πριν λιγες μερες που η μαμα μου τη συναντησε στο δρομο και μιλησαν αρκετη ωρα, δεν ειπε κουβεντα για μενα. Ουτε τι κανω, ουτε πως ειναι η μικρη μου η πως παει η εγκυμοσυνη μου, ΤΙΠΟΤΑ. Δε με ανεφερε, λες και δεν υπηρχα. Στεναχωρηθηκα οταν το εμαθα, εχουμε περασει τοσα μαζι και καταληξαμε εδω, αλλα απο την αλλη ισως πρεπει να ειναι πολυ δυνατη μια φιλια για να αντεξει στις αλλαγες της ζωης μας και η δικη μας δεν ηταν. Αλλα και παλι λεω, μια κουβεντα να ελεγε για μενα, ετσι τυπικα. Τι να πεις...

[mor@ki_K]

Δυστυχώς η ζήλια είναι αυτή που σκοτώνει τόσων χρόνων φιλία, παρέας και συντροφικότητας....

Απεχθάνομαι την ζήλια, το ψώνιο, και τα μισόλογα.

Βαρέθηκα να είμαι με κάποια που να λέει συνέχεια :"Αχ είμαι χοντρή?-ενώ είναι σκελετός, Αχ εγώ αυτό, αχ εγώ εκείνο!"

 

Θέλω ΟΥΣΙΑ ρε κορίτσια!

Έχω χάσει 3 "φίλες" από ζήλια,

γιατί να μην κρατάνε το στόμα τους κρυφό σε κάποιο μυστικό μου και γω να είμαι ο "τάφος" της παρέας?

Γιατί δεν σέβονται αυτά που τους λες?

 

Τι να πω, έλλειψη παιδείας, δεν εξηγείτε αλλιώς.

 

Προτιμώ χίλιες φορές μόνη παρά να έχω φίλες κουτσομπόλες και να σε μαχαιρώνουν πισώπλατα.

[maan]

Εγώ τι να πω που 20 χρόνια κολλητή μου την μέρα που παντρευόταν μου ανακοίνωσε ότι δεν μπορούμε από εδώ και πέρα νά κάνουμε παρέα επειδή ο άντρας της ΔΕ ΜΕ ΣΥΜΠΑΘΕΙ! και ναι μου πεσε ο ουρανός σφοντύλι!!! και μου είπε αν θες βέβαια θα κάνουμε παρέα κρυφά!!!!! ε αυτό ήταν ! έφυγα από το γάμο...τζάμπα και το πανάκριβο δώρο που της είχα δώσει την προηγούμενη μέρα! και αυτή η δόλια δεν το έλεγε 1 μέρα πριν!!! Τώρα βέβαια που έχουν περάσει 5 χρόνια κάνω humour αλλά τότε είχα πέσει να πεθάνω...

Προχθές με είδε πρώτη φορά με το μωρό στο καροτσάκι.. δεν εχει δει ποτέ τη μικρή, με κοίταξε στα μάτια και χαμήλωσε το κεφάλι της...σαν να ντρεπόταν... τι να πω... έμεινε μόνη η καημένη και ξέρω ότι δεν έχει καμμία φίλη πια... τη λυπάμαι αλλά ο καθένας είναι άξιος των επιλογών του...

[mor@ki_K]

Εγώ τι να πω που 20 χρόνια κολλητή μου την μέρα που παντρευόταν μου ανακοίνωσε ότι δεν μπορούμε από εδώ και πέρα νά κάνουμε παρέα επειδή ο άντρας της ΔΕ ΜΕ ΣΥΜΠΑΘΕΙ!

 

Ε όχι ρε κούκλα μου, μεγάλη γαϊδουριά!....

Μα καλά, είσασταν στις χαρές και αυτή σου ξεστόμισε τέτοιο πράγμα?????????

Δεν το πιστεύω, μα πως στο καλό μπόρεσε και σου είπε κάτι τέτοιο την ημέρα του γάμου της??

Εγώ εκείνη την ημέρα είμουν μες τη ζαλάδα, αυτή σκεφτόταν να σου πει να μην κάνετε παρέα????

ΕΛΕΟΣ....

[bp-IOLH]

Θα μιλησω μονο για μια απο τις φιλες μου, την καποτε κολλητη μου. Ηδη απο τοτε που τα εφτιαξα με τον τωρα αντρα μου διεκρινα ιχνη ζηλιας αλλα δεν ηθελα να το πιστεψω και εθελοτυφλουσα. Την αγαπουσα, βλεπομασταν σχεδον καθε μερα, καναμε τα παντα μαζι. Δε θα σας κουρασω με λεπτομερειες, πλεον βλεπομαστε και μιλαμε μονο σπανια και τυπικα, αλλα αυτο που με στεναχωρησε ειναι οτι πριν λιγες μερες που η μαμα μου τη συναντησε στο δρομο και μιλησαν αρκετη ωρα, δεν ειπε κουβεντα για μενα. Ουτε τι κανω, ουτε πως ειναι η μικρη μου η πως παει η εγκυμοσυνη μου, ΤΙΠΟΤΑ. Δε με ανεφερε, λες και δεν υπηρχα. Στεναχωρηθηκα οταν το εμαθα, εχουμε περασει τοσα μαζι και καταληξαμε εδω, αλλα απο την αλλη ισως πρεπει να ειναι πολυ δυνατη μια φιλια για να αντεξει στις αλλαγες της ζωης μας και η δικη μας δεν ηταν. Αλλα και παλι λεω, μια κουβεντα να ελεγε για μενα, ετσι τυπικα. Τι να πεις...

 

Εμένα τουλάχιστον η επί 15 συναπτά έτη κολλητή μου δεν το ξεστόμισε αλλά το έδειξε με τον τρόπο της ότι μετά το γάμο της έπρεπε να αραιώνουμε σιγά σιγά. Νόμιζα στην αρχή ότι δεν την άφηνε ο άντρας της αλλά μετά απο 2-3 χρόνια ανακάλυψα ότι δεν την άφηνε η μάνα της.

Εννοείται ότι δεν τη δικαιολογώ, γιατί σημαίνει ότι δεν έχει δική της άποψη.

Ή μάλλον τη δικαιολογώ, γιατί ο καθένας όσο του φτάνει το μυαλό του. Η ουσία είναι ότι έχουμε πάνω από 10 χρόνια να κάνουμε παρέα, ούτε καν μιλάμε στο τηλέφωνο. Άλλο να δικαιολογήσω τη φίλη που έχει μικρά παιδιά και προφταίνει κι άλλο τη φίλη κολλητή που με έκανε πέρα από ανασφάλεια.

[maan]

Ε όχι ρε κούκλα μου, μεγάλη γαϊδουριά!....

Μα καλά, είσασταν στις χαρές και αυτή σου ξεστόμισε τέτοιο πράγμα?????????

Δεν το πιστεύω, μα πως στο καλό μπόρεσε και σου είπε κάτι τέτοιο την ημέρα του γάμου της??

Εγώ εκείνη την ημέρα είμουν μες τη ζαλάδα, αυτή σκεφτόταν να σου πει να μην κάνετε παρέα????

ΕΛΕΟΣ....

 

φαντασου πόσο μ'αγαπούσε!!!

[_mpoumpou_]

Nα σας πω κι εγώ την αποψη και την εμπειρία μου επί του θέματος, η οποία είναι σχετικά πρόσφατη..

Είμαι στη εγκυμονούσα λίγων εβδομάδων ακόμη και η πρωτη στην παρέα που έκανε αυτό το βήμα.. Οι φίλες μου χάρηκαν πολύ, αυτό μου έδειξαν - αλλά ξαφνικά άρχισα να μην λαμβανω προσκλήσεις για εξόδους, τα τηλέφωνα και τα sms μειώνονταν και γενικά επειδη μεχρι να περασει το πρωτο τρίμηνο προσέχω ένιωσα τρελή μοναξιά και απομόνωση.. Το επέδωσα στις τρελαμένες ορμόνες μου και είπα να μην κάνω θέμα προς το παρόν..

Ομως πέρνώντας οι μέρες και ενώ είχα κάνει μια πρόσκληση για γυναικομάζωξη στο σπίτι, απλά δεν ήρθε καμία... Αρχισα να σκέφτομαι πως αν αρχίσαμε από τώρα έτσι, όταν περάσουν οι μήνες, ή οταν ερθει με το καλό το μπεμπέ τι θα γίνει??

 

ΚΑι επειδή δεν είχα σκοπό να το αφήσω έτσι - δεν ειναι στο χαρακτήρα μου, τις ξανα κάλεσα όλες λέγοντας τους πως θέλω να τους μιλήσω και δεν δέχομαι δικαιολογία και τους είπα τα πάντα, πως αισθάνομαι κτλ.

Το θέμα ξεκαθαρίστηκε..! Η αληθεια ειναι οτι καποιοι ανθρωποι εχουν πραγματα δεδομενα και ετσι τα κοριτσια πιστεψαν οτι απο δω και πέρα θα ειμαι μονο σπίτι, δεν θα βγαινω καθόλου, δεν θα συμμετεχω στο χαβαλέ μας, δεν θα μπορώ να κάνω αυτό, το άλλο κτλ.. Ετσι λοιπόν πολλοί ανθρωποι οδηγουνται σε λαθος συμπερασματα από μόνοι τους χωρις να ρωτησουν - τα θεωρουν αυτονόητα..!

 

Αν στο μέλλον δω πάλι κάτι ανάλογο φυσικά και θα ξαναμιλήσω... Απλά θεωρώ πως οι φίλοι μας αν ειναι πραγματικοι ειναι παντα μερος της ζωης μας ασχετα αν παντρευτουμε, αν αποκτησουμε παιδιά, αν, αν, αν...

 

Αυτό που εντοπίζω παρόλα αυτα ειναι πως στους αντρες αυτό ειναι λιγότερο συχνό φαινόμενο..

[bp-IOLH]

Καλά, μπουμπού, έχω μείνει άφωνη! Το χειρίστηκες πολύ ωραία.

Ξεκινώντας να διαβάζω το μήνυμά σου ήθελα να σου πω ότι προφανώς οι φίλες σου θεώρησαν δεδομένο ότι δε θα βγαίνεις, χωρίς όμως να σε ρωτήσουν πρώτα.

Έκανες πολύ καλά που μίλησες και το ξεκαθάρισες.

[_mpoumpou_]

Ιόλη μου ειλικρινά δεν άντεχα να μην μιλήσω γι αυτό... ΚΑλύτερα να ξεκαθαρίζονται τα πραγματα παρά να μένουν ρευστα και να βασανίζουμε το μυαλό μας...

Φυσικά θεωρώ τις συγκεκριμένες κοπέλες πραγματικά φίλες μου γι αυτο και πληγώθηκα και έκανα αυτή την κουβέντα μαζί τους...

Μακάρι να μάθουμε να μιλάμε όλες μας, και να μην κρατάμε πραγματα μέσα μας, ετσι θα αποφευγουμε να βασανίζουμε τον εαυτό μας, αλλα και θα προλαμβάνουμε καταστάσεις που μπορεί να μας πληγώσουν!

[terra]

Μπουμπού, έκανες πάρα πολύ καλά. Η ειλικρίνεια και η ξεκάθαρη συζήτηση είναι πολύτιμες σε τέτοιες περιπτώσεις!

Τώρα πώς είναι τα πράγματα; Συναντιέστε; Μέσα, έξω;

[_mpoumpou_]

Είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα...και μιλάμε στο τηλ πιο συχνά, και έρχονται από το σπίτι και πάμε και για κανα καφεδάκι εδώ κοντά!

Χρειάζεται να πάρει κανεις δραστικά μετρα στην αρχή, διότι μετά αρχίζουν να πηγαινουν πως αλλη κατευθυνση τα πραγματα και ουσιαστικά η κατασταση μπορει να μην εχει γυρισμο!