Φιλία

[DaF]

καταλαβαινομαστε λοιπον! επειδη εγω εχω ενα θεματακι με την ευθυτητα..δεν ημουν δηλαδη κ πολυ σαφης, ουτε πολυ απαιτητικη..μαλλον λιγο φλου θα ελεγα.. οταν αποφασισα να πω ευθεως: "θυμωσα γιατι ενιωσα οτι αδιαφορεις ενω εγω ειχα αναγκη τη φιλη μου" τοτε μονο ειδα αποτελεσματα.

απλα μην εχεις την ψευδαισθηση οτι ολα θα γινουν οπως πρωτα. στο κατω κατω ομως ολοι αλλαζουμε καθως μεγαλωνουμε, και οι φιλες σου οταν με το καλο κανουν παιδια θα σε νιωσουν. μια φιλη μου παντωε αλλαξε αρκετα συμπεριφορα οταν ολες μα ολες οι φιλες της (κ εκτος δικης μας παρεας) εκαναν παιδια!(μαλλον εχει ερθει και η ωρα της, χιχι!-ασχετο)

 

Μην το βαζεις κατω, οι πραγματικες φιλες φαινονται!

[μαρακικ]

ενω θα επρεπε να αλλαζουμε εμεις που κανουμε οικογενεια αλλαζουν εκεινες..δεν μπορω να το καταλαβω αυτο και με ποναει..και γω με κολλητες! το περναω...

 

και εμεις αλλαζουμε φιλη μου οσο και αν δεν θελουμε να το παραδεκτουμε δεν μπορουμε να ακολουθησουμε τους ρυθμους μιας ελευθερης κοπελας οσο και αν το θελουμε μπορει να το κανουμε μια -δυο την τριτη ισως να μην μπορουμε.μετα την εγκυμοσυνη εχασα και γω καποιες φιλες αλλα οι 2-3 συγκεκριμενες που εκαναν την διαφορα ειναι ακομη κοντα μου και ας περναει καμια φορα πολυ καιρος για να τις δω.στην πορεια εκανα και αλλες παρεες οι περισσοτερες ομως με παιδακια.και γω καμια φορα αναπολω οταν καποτε γινοταν σε αυτο το σαλονι το ελα να δεις απο φιλους που χαχανιζαμε και χορευαμε μεχρι πρωιας και ας πηγαιναμε κατευθειαν για δουλεια.τωρα δεν μπορω να το κανω για ολους τους γνωστους λογους.και οχι μονο το θεμα οτι ειμαι μαμα αλλα κουραζομαι πολυ πιο ευκολα.

[akamatra]

Πραγματικά οι πραγματικές φιλίες αντέχουν αλλά στην αρχή είναι η πίκρα, το αίσθημα ότι σε ξεχάσανε, βλέπεις ότι έχουν άλλα ενδιαφέροντα και πληγώνεσαι...

Εγώ πήγαινα 45 χιλιόμετρα για καφέ και να τις δω αλλά εκείνες όχι...

Βέβαια όταν παντρευτηκε η κολλητή μου (10 χρόνια μετά...)μετακόμισε πολύ μακριά όταν καταλάβαινα ότι δεν ήταν καλά (επιλόχειος καταθλιψη) τησ τηλεφωνούσα καθημερινά...

Η ίδια πάντα μου λέει ότι δεν καταλάβαινε τόυε πως ένιωθα και ξέρει ότι δε μου στάθηκε...

Την αγαπάω όμως και πάντα τη σκέφτομαι όπως και εκείνη....

[pitsipopaki]

εμενα δυστυχως το προβλημα μου ειναι ακριβως αυτο της ευθητητας..! δηλαδη τα λεω εξω απ τα δοντια και ισως και αποτομα!δεν ξερω κατα ποσο ειναι καλο η κακο αυτο παντως για τις φιλες μου θα επρεπε να ειναι καλο εφοσον ξερουν πια ειμαι κ οτι ειμαι απολυτως αληθηνη..ισως να με εχει πειραξει και στον εγωισμο που δεν ασχολουνται τοσο μαζι μου πια..τι να πω ..παντως και οι δεσμευμενες που εχουν αυτο με τις παρεες των αντρων τους που περνανε καλα δεν το καταλαβαινω...αυτο το γυναικειο καφεδακι-κουσ κουσ δεν το χρειαζονται??

και γω πιστευω οτι πολλες θα αλλαξουν μολις κανουν παιδια ή τουλαχιστων θα με καταλαβουν και εγω παλι εκει θα ειμαι γιαυτες σαν βλακας οπως παντα ενω αυτες που ειναι?? πωπωωω πολυ πικρα αποψε εχω!!

[μαρακικ]

εμενα δυστυχως το προβλημα μου ειναι ακριβως αυτο της ευθητητας..! δηλαδη τα λεω εξω απ τα δοντια και ισως και αποτομα!δεν ξερω κατα ποσο ειναι καλο η κακο αυτο παντως για τις φιλες μου θα επρεπε να ειναι καλο εφοσον ξερουν πια ειμαι κ οτι ειμαι απολυτως αληθηνη..ισως να με εχει πειραξει και στον εγωισμο που δεν ασχολουνται τοσο μαζι μου πια..τι να πω ..παντως και οι δεσμευμενες που εχουν αυτο με τις παρεες των αντρων τους που περνανε καλα δεν το καταλαβαινω...αυτο το γυναικειο καφεδακι-κουσ κουσ δεν το χρειαζονται??

και γω πιστευω οτι πολλες θα αλλαξουν μολις κανουν παιδια ή τουλαχιστων θα με καταλαβουν και εγω παλι εκει θα ειμαι γιαυτες σαν βλακας οπως παντα ενω αυτες που ειναι?? πωπωωω πολυ πικρα αποψε εχω!!

 

το να εισαι ευθυς ανθρωπος και να τα λες εξω απ τα δοντια για μενα ειναι το καλυτερο για αλλους ομως οχι και ξερεις γιατι?γιατι δεν μπορουνε να ακουσουν μια αλλη αποψη απο αυτην που εχουν σχηματισει σαφως και εδω παιζει το ρητο εκει που εισαι ημουνα και δω που ειμαι θα ρθεις αλλα μια καλη φιλη (το ειπαμε και παραπανω)ξερει και να συνχωρει και να στηριζει.οσο για τις δεσμευμενες που κολλανε με την παρεα του φιλου τους αυτο συμβαινει για πολλους λογους ητε γιατι θελουν να δεσουν στου συντροφου τους τις παρεες ητε γιατι θελουν να γνωρισουν και αλλα ατομα(απολυτα σεβαστο)ητε γιατι ειναι τοοοσο κολλημενες με τον συντροφο τους που για κανεναν λογο δεν θα τον αφηναν να παει μονος του.ολα παιζουν!!

[akamatra]

Αυριο ξημερώνει καινούρια μέρα και θα δεις ότι τώρα τα βλέπεις λίγο "υπερβολικά'...

Άλλωστε καφεδάκι (και κους-κους) πίνεις όχι μόνο με τις κολλητές σου...

Θα πίνουμε παρέα...

[μαρακικ]

βαζω τα κουλουρακια και το κεικ..

[akamatra]

Για να φύγει η πίκρα...

 

[PatPan]

Εχετε νιώσει απογοήτευση απο τις φίλες σας απο τότε που κάνατε μωρακι??

 

Ειμαι πολύ στεναχωρημένη βλέποντας οτι ενώ πιστέυω οτι εγώ δεν εχω αλλάξει καθόλου,

 

Πιστεύω ότι και εμείς αλλάζουμε κι ας μην το καταλαβαίνουμε. Για σκέψου, εκεί που μιλάτε για έναν θεογκ...νο, να πετάς την ατάκα "άραγε το μικρό μου να έφαγε, να κοιμήθηκε, να τα έκανε?" και τόσα άλλα που μας απασχολούν όταν είμαστε μακρυά απο τα παιδάκια μας.:lol: Φαντάσου πως αισθάνονται εκείνη την ώρα αυτές που δεν έχουν παιδιά. Το ένστικτο της μανας είναι πιο δυνατό απο αυτό της γυναίκας.

Μην στενοχωριέσαι λοιπόν. Οι φίλες δεν είναι μόνο καφέ και κους-κους, που και αυτό χρειάζεται βέβαια. Σε δύσκολες στιγμές είναι δίπλα σου? Αν πάρεις τηλέφωνο και τους πεις σας χρειάζομαι γιατί περνάω δύσκολα, θα τρέξουν? Τότε θα καταλάβεις αν πραγματικά σε νοιάζονται και είναι φίλες σου.

Για τα υπόλοιπα (κους-κους κτλ) είμαστε εμείς εδώ, οι συμφορουμίτισσες!!!

[PatPan]

Για να φύγει η πίκρα...

 

 

Akamatra, εγώ θέλω δυο κομμάτια!!:shock:

[akamatra]

Πάρε όσο προλαβαίνεις γιατί θα τα τσακίσω μόνη μου:p:p:p

[apricot]

μου εχει συμβει και εμενα με φιλη μου η οποια ετσι ξαφνικα σταματησε να με παιρνει τηλεφωνο. επαθα ενα σοκ και αρχισα να αναρωτιεμαι τι φταιει. τελικα νομιζω οτι αλλαζουν τα ενδιαφεροντα μας και οι χρονοι μας! δεν μπορουν να συγχρονιστουν μαμαδες και ελευθερες κοπελες, εχουμε αλλα ωραρια..

[nicole23]

Πιστεύω ότι το παν είναι η σωστή επικοινωνία. Δεν είναι δυνατόν κολλητοί μας ξαφνικά να μας ξεχναν επειδή γίναμε μητέρες. Εγώ προσωπικά, την ώρα που η κολλητή μου μου περιέγραφε το σκηνικό του χωρισμού της (μετά από πολλά χρόνια σχέσης) έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ποσα ml γάλα είπιε ο μικρός, και αν έπρεπε να αυξήσω την ποσότητα την άλλη φορά. Και δεν είναι ότι δεν την αγαπάω και δεν ενδιαφέρομαι για τα προβλήματά της... Λογικό να ξενερώσει.

Με μια καλή κουβέντα όμως όλα λύνονται... εφόσον μιλάμε για φίλους και όχι παρέες. Υπάρχει διαφορά...

[bp-IOLH]

Είμαι ανύπαντρη και δεν έχω παιδιά. Οπότε επιτρέψτε μου να καταθέσω και την δική μου εμπειρία.

 

Το 1992 η καλύτερή μου φίλη παντρεύτηκε. Χωρίς να έχει υπάρξει καυγάς, παρεξήγηση ή οτιδήποτε άλλο με απομάκρυνε με πολύ συνοπτικές διαδικασίες. Πληγώθηκα πάρα πολύ και δεν καταλάβαινα τον λόγο. Δεν την ζήλευα ούτε στο ελάχιστο. Αργότερα έμαθα ότι αυτό το έκανε σε όλα τα ανύπαντρα κορίτσια της παρέας, επειδή την είχε συμβουλέψει η μάνα της. Δύο χρόνια αργότερα, το μετάνιωσε και θέλησε να επανορθώσει. Όμως εγώ είχα ξενερώσει από το απαίσιο φέρσιμό της και δεν της έδωσα δεύτερη ευκαιρία. Δεν μετάνιωσα ούτε στο ελάχιστο γι αυτή μου την απόφαση. Δεν με είχε πειράξει τόσο η απομάκρυνση όσο το ότι με είχε θεωρήσει εν δυνάμει αντροχωρίστρα ή ζηλιάρα. Δηλαδή στα 10 χρόνια φιλίας δεν είχε καταλάβει και εκτιμήσει τι είδους φίλη ήμουνα.

 

Ακριβώς, μα ακριβώς το ίδιο συνέβη και σε μένα. Η από 15 χρόνια κολλητή μου με απομάκρυνε εν μία νυκτί κυριολεκτικά, γιατί έτσι την είχε συμβουλέψει η μητέρα της.

 

 

Tεράστιο θέμα αυτό που ανοίξατε. Είμαι παντρεμένη, 35, & τώρα αρχίζω προσπάθειες για παιδί. Η συνομίληκη κολλητή μου από 8 έτών, έχει ήδη 2 πιτσιρίκια, 2,5 & 1,5 χρονών.

 

Διεκδικούσα τη φίλη μου και το θεωρούσα αδικαιολόγητο να μη μπορεί να μου διαθέσει 1 ώρα κάθε 1-2 μήνες να πάμε για έναν καφέ ή ένα ποτό, έστω και δίπλα στο σπίτι της, χωρίς παιδιά. Να σημειώσω ότι εγώ πήγαινα πάντα σπίτι της, πάντα με γεμάτα χέρια για τα μικρά και όλο κατανόηση που την έτρεχαν τα ζουζούνια & δεν μπορούσαμε να σταυρώσουμε κουβέντα. Υπήρχαν βέβαια κι άλλα, τεράστια προβλήματα στη σχέση μας, άσχετα με το θέμα μας, που με πλήγωναν, είχα μεγάλα παράπονα και αισθανόμουν μεγάλη απόρριψη από εκείνη.

 

Πλέον γνωρίζω ότι αναπόφευκτα θα έρθουμε πιο κοντά όταν με το καλό θα γίνω κι εγώ μητέρα. Όποτε μπορώ πηγαίνω στο σπίτι της, και πλέον κανονίζουμε εξόδους σε παιδότοπους όπου τα παιδιά λυσσάνε στα παιχνίδια κι εμείς ξεκινάμε με καφέδες και καταλήγουμε σε ποτάκια, πατατάκια και δεκάδες τοστ (που μας τα τρώνε τα μικρά -μαμά μααααμ!- & όλο παραγγέλνουμε άλλα που μας τα ξανατρώνε)!

Την άλλη εβδομάδα κανονίζουμε ολιγόωρη έξοδο με την κολλητή μου και την αδελφή της & τα παιδιά θα τα κρατήσει ο μπαμπάς τους. Προσπαθούμε πλέον να κρατήσουμε επαφή όπως μπορούμε. 28 χρόνια φιλίας είναι μεγάλη υπόθεση...

 

Θέλω να πω με όλα αυτά ότι οι συμπεριφορές έχουν να κάνουν κατά πολύ με την ηλικία και την ωριμότητα.

 

Αμέσως μετά έρχεται η πίστωση χρόνου. Χρειάζεται χρόνος να συνηθίσεις την κολλητή σου σε νέους ρόλους, να σε συνηθίσει εκείνη σε νέους ρόλους και να βρεθούν νέοι τρόποι επαφής και επικοινωνίας.

 

Τρίτον, πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι εκεί που παλιά βγαίναμε κάθε βδομάδα με την κολλητή μας, αν τα καταφέρουμε να τη δούμε περίπου μια φορά το μήνα πλέον (ήτοι 10 - 12 φορές το χρόνο), είναι πραγματικός άθλος!

 

Και τέταρτον, οι μανούλες πρέπει να αποδεχτούν πλήρως της επιλογές της ανύπαντρης ή άτεκνης κολλητής, να ακούν τους φόβους και τις ανησυχίες της και να διαισθάνονται τις αναφάλειές της (δηλώσεις του στυλ "αν έχω παιδιά θα χάσω την ανεξαρτησία μου" σχετίζονται κατά πολύ είτε με νεαρές ηλικίες, είτε με τεράστιες ανασφάλειες).

 

Και φυσικά οι κολλητές χωρίς παιδιά πρέπει να βάζουν νερό στο κρασί τους, να συνεχίζουν την επικοινωνία είτε με μυνήματα στο κινητό είτε με mail (γιατί με τα τηλέφωνα δε βγάζεις άκρη με μια παντρεμένη με παιδιά κολλητή - σχεδόν κάθε στιγμή είναι ακατάλληλη και το λέω αυτό από εμπειρία με τι δική μου φίλη), να δείχνουν ενδιαφέρον στους προβληματισμούς της κολλητής - μάνας και φυσικά να μη σταματήσουν να αγαπούν την κολλητή τους, να διεκδικούν τη θέση τους στη ζωή της και να... έχουν απαιτήσεις από αυτή! [σε λογικά πλαίσια, βέβαια].

 

Αυτά. Ας γινόμαστε και καμιά φορά "μικρότερες" όταν ακούμε κουφά από την κολλητούλα μας και φυσικά θα έρθει και η στιγμή να γίνει εκείνη "μικρότερη" σε κάποιον δικό μας παραλογισμό. Έτσι είναι οι πραγματικές φιλίες. Έχω ρίξει κλάμα εγώ για την κολλητή μου... ουκ ολίγο. Ούτε για άντρα δεν έχω κλάψει σερί ένα ολόκληρο βράδυ! ... ...

 

Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη.

[Dawn]

Και εγώ από την απέναντι πλευρά θα γράψω. Η μόνη που δεν έχει παιδιά στην παρέα. Αναγκάστικα να βρω άλλες φίλες, γιατί οι παλιές δε με "παίζαν" πια.

 

Κακά τα ψέματα, δεν μπορώ να προσαρμόσω τα ωράρια μου στα δικά τους, ούτε εκείνες στο δικό μου. Όταν καταφέρναμε να βγούμε έξω με τα χίλια ζόρια, δεν υπήρχε θέμα συζήτησης πια. Εκείνες ασχολιόταν με τα παιδιά τους, για το οποίο θέμα δεν έχω καμιά εμπειρία οπότε δεν μπορώ να πω τίποτα, και εγώ με τη δουλειά μου, την οποία πια δεν καταλάβαιναν ή δεν τους ενδιέφερε.

 

Όσο και αν μου φάνηκε δύσκολο στην αρχή και στεναχωρέθηκα, τελικά κατάλαβα ότι δεν έχουμε πια κοινά ενδιαφέροντα και στόχους, και προσπάθησα να κρατήσω έστω και μια απλή επαφή μαζί τους. Το θεωρώ εξέλιξη και μεγάλωμα το να αλλάξουμε φίλες. Και αργότερα σίγουρα θα αλλάξουμε και άλλες.

[evangelia]

θα μιλήσω από την "άλλη πλευρά"..

με την ιωάννα είμαστε φίλες από 10 χρονών,σχεδόν 20 χρόνια τώρα..όχι κολλητές,αλλά φίλες,με όλη την σημασία της λέξης..αδέρφια αίματος δεν έχω,αλλά αισθάνομαι πως δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερη σχέση ακόμα και αν είχα..με την ιωάννα λοιπόν είμαστε όλα αυτά τα χρόνια μαζί,και στις χαρές αλλά και στις λύπες..είχε εξεταστική,λίγα μαθήματα πριν το πτυχίο,και τα παράτησε και ήρθε στη λιβαδειά,όπου η μητέρα μου πέθαινε από μέρα σε μέρα,για να είναι μαζί μου,να μου κρατάει το χέρι..και άλλα πολλά..

επισφραγίσαμε την φιλία μας με το να με παντρέψει και μετά ήρθε η φένια...και εκεί χαθήκαμε..αλλά φταίω μόνο εγώ..πάντα με έπαιρνε,πάντα δεν μπορούσα,πάντα την απογοήτευα:(:(ποτέ δεν μου είπε κάτι όμως..ώσπου μια μέρα της τηλ.και ήρθε..και της μίλησα ξεκάθαρα..της είπα πόσο μου λέιπει,πόσο την παραμέλησα και πως την αγαπώ απίστευτα..κλαίγαμε αγκαλίτσα στον καναπέ και η φένια μας κοιτούσε:confused:όλα καλά λοιπόν και την ευχαριστώ πολύ που με κατάλαβε και μου φέρθηκε,για ακόμα μια φορά άψογα..εξάλλου,η δύναμη της φιλιάς και της αγάπης είναι τεράστια..τόσο μεγάλη που μπορεί και συγχωρεί:smile:

[sofakiTHESS]

έχω καταλήξει στο εξής συμπερασμα και ας με πονάει: αν κάποια θέλει να είναι φίλη σου είναι σε όλες τις φάσεις της ζωής σου. μπορεί να χάνεται η επικοινωνία ή να είναι πιο σπάνια αλλά ξέρεις ότι θα είναι εκεί. έχω ξεμείνει από φίλες. όχι βέβαια ότι ήμουν και με πολλές φίλες σε όλα αυτά τα χρόνια αλλά τώρα δεν έχω καμία!! άρχισαν να εξαφανίζονται όταν παντρεύτηκα σιγά σιγά αλλά σταθερά. τώρα δεν έχω ούτε γνωστές με παιδιά για να κάνει παρέα ο μικρός μου και με πληγώνει πολύ. ούτε στραβή είμαι ούτε κουτσή!! τεσπα, 1 μόνο έχει μείνει με την οποία τα λέμε 1 φορά στο 3 μηνο και αν. με είχε βοηθήσει στον γάμο μου και ήθελε να βοηθήσει και στην βάφτιση του μικρού, έχει έρθει στο σπίτι μου και γενικά θέλει να έρχεται απλά το πρόγραμμα της είναι δύσκολο και γενικά είναι λίγο στον κόσμο της. καταλαβαίνω απόλυτα τις ελεύθερες κοπέλες που θέλουν να βγουν, να φλερτάρουν, να ξενυχτήσουν κ.λ.π. αλλά από την αλλη με πιάνει το παράπονο και λέω τόσο βαρετή είμαι πια ή δεν είμαι ενδιαφέρων τύπος... τεσπα, σίγουρα αλλάζουμε και εμείς αλλά τόση πια αλλαγή!!! το βέβαιο είναι ότι δεν μπορώ να ξενυχτάω ή να βγαίνω άσχετες ώρες αλλά αν κάποια είναι φίλη σου και θέλει να σε δει, δεν θα το επιδιώξει ή δεν θα σου τηλ????? και ένα τηλεφώνημα του στυλ τι κάνεις, πως είναι με το μωρό κ.λ.π. μου φτάνει!!! σταματάω εδώ γιατί τώρα γίνομαι πολύ γκρινιάρα!!!!

[bp-IOLH]

Πρέπει να δείχνουμε κατανόηση στους φίλους μας και να ξεκόβουμε μόνο, όταν υπάρχουν ακραίες συμπεριφορές.

Για παράδειγμα θεώρησα ακραία της συμπεριφορά της φίλης μου που παντρεύτηκε και όχι μόνο δεν με ξαναπήρε τηλέφωνο αλλά έμαθα ότι σχολίαζε και τη ζωή μου (επειδή δεν είχα παντρευτεί) αρνητικά.

Έχω φίλη που από τη στιγμή που έκανε μωρό δεν συζητάει τίποτε άλλο εκτός από τα θέματα του μωρού και θέλει όλη η κουβέντα να περιστρέφεται γύρω από το μωρό, ακόμη κι όταν προσπαθούμε μαζί με άλλους φίλους να πούμε κάτι διαφορετικό, αυτή πάλι αλλάζει την κουβέντα και τη φέρνει στο μωρό.

Έχουμε με αυτή την κοπέλα μια κοινή φίλη. Με την κοινή μας φίλη εγώ είχα να βρεθώ 6 μήνες. Αποφασίσαμε να πάμε για καφέ οι τρεις μας να τα πούμε. Όμως ήθελε σώνει και καλά να φέρει μαζί της το μωρό, το οποίο εννοείται δεν θα μας άφηνε να πούμε ούτε μισή κουβέντα. Σημειωτέον ότι τη βλέπουμε οπωσδήποτε μια-δυο φορές την εβδομάδα μαζί με το παιδί, είτε στο σπίτι της είτε στο πάρκο. Θέλαμε μια φορά να πιούμε καφέ με ησυχία και ενώ είχε άνθρωπο να της κρατήσει το παιδί, ήθελε να το πάρει μαζί. Δεν το δεχτήκαμε και της είπαμε να έρθει αν μπορεί μόνη της. Θύμωσε λιγάκι και κάθε φορά που τη βλέπω μου λέει ότι το παιδί είναι ήσυχο και ότι όπου πάει το παίρνει μαζί της.

Την κατανοώ απόλυτα, θέλει μαζί της το παιδί της, είναι λογικό, όμως δεν είναι λογικό να μας πιέζει να βγούμε μαζί με το παιδί τη μοναδική φορά σε 6 μήνες που αποφασίσαμε να βρεθούμε.

Και ούτε είμαι υποχρεωμένη να ακούω όλη μέρα ατάκες του στυλ "δεν πάω πουθενά χωρίς το παιδί μου" επειδή αρνήθηκα μια φορά και να προσπαθεί να με κάνει να απολογούμαι.

Και ούτε είμαι υποχρεωμένη από εδώ και στο εξής οι κουβέντες μου να περιορίζονται σε ένα μόνο θέμα, δηλ. το παιδί.

Παρόλα αυτά και τηλέφωνο την παίρνω, και στο σπίτι της πηγαίνω, και στο πάρκο και την παιδική χαρά που βγάζει το παιδί πηγαίνω. Και όχι μόνο εγώ αλλά όλοι οι φίλοι που δεν έχουν παιδιά.

[Μπουμπουλιθρα]

ετσι αισθανομαι κοριτσια και ειμασταν πεντε κολλητες και τωρα μονη εφυγα απο το χωριο και τωρα οταν γυρναω αισθανομαι χαλια και ξενη απεναντι τους ωραια χρονια που εσβησαν με εναν γαμο πατρευτικαμε και η μια εσβηνες τις αλλες απο την λιστΑ. τι να πω τελικα ποτε υπαρχει φιλια για παντα μαλλον ειναι σπανια τι να πω..

[bp-IOLH]

Έχω κι άλλη φίλη που πάντα κάναμε παρέα από πριν γεννήσει τα παιδιά.

Γέννησε τα παιδιά, εγώ στο σπίτι της πάντα να τα πούμε.

Μεγάλωσαν λιγάκι τα παιδιά, πάλι εγώ σπίτι της να τα πούμε.

Την κατανοούσα ότι δεν είχε που να τα αφήσει κι έτρεχα.

Όποτε πήγαινα σπίτι της, τα χέρια μου γεμάτα με δώρα. Γενέθλια το ένα παιδί, δώρα εγώ και στα δύο παιδιά.

Μου τηλεφωνούσε σπάνια αλλά ποτέ δεν θύμωνα, γιατί καταλάβαινα ότι δεν έχει χρόνο.

Τώρα τα παιδιά της μεγάλωσαν και δε θέλουν να καθίσουν σπίτι, προτιμούν να βγουν έξω να κάνουν παρέα με άλλα παιδάκια. Έχει δημιουργήσει λοιπόν η φίλη μου παρέα με άλλες δυο κοπέλες που έχουν παιδιά συνομήλικα και βγαίνουν έξω.

Ούτε τηλέφωνο δεν με παίρνει. Ακόμη κι όταν τηλεφωνώ εγώ στο σπίτι της, πάντα έχει δουλειά και μιλάω με τον άντρα της.

Μια μέρα της είπα "Καταλαβαίνω ότι οι ρυθμοί της ζωής σου και οι ανάγκες σου έχουν αλλάξει και ότι λόγω των παιδιών πρέπει να κάνεις παρέα με τους γονείς των φίλων τους. Αν κάποια μέρα βρεις χρόνο και δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις, τηλεφώνησέ μου και θα έρθω να σε βρω να τα πούμε από κοντά".

Η απάντηση ήταν "Έχω δουλειά δεν προλαβαίνω και τα Σ/Κ βγαίνω έξω με τις τάδε (τις άλλες μαμάδες) αλλά καμιά μέρα, αν δεν κάνω κάτι άλλο θα σε πάρω".

Σκέφτομαι ότι καμιά φορά την ανωτερότητα μερικοί την εκλαμβάνουν ως αδυναμία αλλά ποσώς με ενδιαφέρει, εγώ προσπαθώ να είμαι ακριβοδίκαιη και να τους κατανοώ όλους.

Δε θα γεμίσω τον εαυτό μου με θυμό, γιατί αυτό θα γυρίσει επάνω μου.

Απλώς πάντα σκέφτομαι το καλό και αυτό το κάνω μόνο με τους φίλους μου, τους οποίους προσπαθώ πάντα να δικαιολογήσω, επειδή τους αγαπάω.

[melina_g]

Να λοιπόν γιατί δεν έχω φίλες γυναίκες!!!! Κάνω παρέα με γυναίκες που είναι κάθε φορά σε ανάλογη θέση με μένα (όταν σπούδαζα σπούδαζαν, οταν παντρεύτηκα με παντρεμένες, τώρα με μανούλες κτλ) αλλα κολλητιλίκια με γυναίκες δεν είχα ούτε θα έχω ποτέ. Γιατί είναι στη φύση μας η ζήλια, η σύγκριση και η έλλειψη κατανόησης προς το ίδιο φύλο.

Απο την εφηβεία μέχρι και σήμερα έχω δυο κολλητούς φίλους που δεν με έχουν προδόσει και δεν με έχουν παρατήσει ποτέ. Είναι πάντα δίπλα μου και λυπούνται με τις λύπες μου και χαίρονται με τις χαρές μου. Κι αυτό γιατί δεν έχουν να ζηλέψουν την "ομορφιά" μου, την "νοικοκυροσύνη" μου, τον άντρα μου, το παιδί μου ή το σερβίτσιο πορσελάνης... Επίσης δεν έχω να τους ζηλέψω κι εγώ τίποτα!

Όσο για το αν αλλάζουμε... Ναι αλλάζουμε κι εμείς. Όταν παντρευόμαστε οφείλουμε να σκεφτόμαστε κι άλλον ένα που είναι ΕΝΑ με εμάς που οι ελεύθερες φίλες δεν τον έχουν. Όταν γινόμαστε μαμάδες έχουμε την ανάγκη να μιλάμε συνέχεια για το μωρό μας, να ασχολούμαστε συνέχεια μαζί του, να έχουμε είτε το έχουμε μαζί είτε όχι την έννοια του. Ακόμα και οι απόψεις μας αλλάζουν πέρα απο τα ενδιαφέροντά μας.

Κι επειδή διάβασα μια φίλη πιο πάνω που έλεγε για τη φίλη της που θέλει το παιδί της μαζί της... Το παιδί δεν είναι οπως ο άντρας μας που του λέμε "ξέρεις σήμερα θα βγω με την τάδε και δεν θέλω να έρθεις μαζί". Το παιδί είναι ένα με εμάς κι οι φίλοι μας (αν είναι φίλοι) θα πρέπει να το καταλάβουν αυτό κι αν θέλουν να βγουν για έναν ήρεμο καφέ καλύτερα ας με ξεχάσουν....

[mitaki]

Εγώ παρότι στο πρόσφατο παρελθόν έχω πληγωθεί πολύ από φίλη μου διαφωνώ κάθετα με τη melina-g (ελπίζω να με συγχωρέσεις). Υπάρχει πραγματική φιλία ανεξάρτητα από φύλλο και οικογενειακή κατάσταση. Και ναι φυσικά σαν μαμά έχω την ανάγκη να μιλάω για το μωρό μου και να είμαι και με το μωρό μου αλλά δεν έχω μόνο αυτή την ανάγκη. Έχω και την ανάγκη να βρεθώ και μόνη μου με τις φίλες μου και να μιλήσω για χαζομαρούλες και όχι για το ή τα παιδιά μας. Όπως το ίδιο συμβαίνει και με τους άντρες φίλους (στην προκειμένη περίπτωση ένας μόνο είναι) θα του μιλήσω για κανένα 5λεπτο για το παιδί μου αλλά από εκεί και πέρα θα πούμε τα χίλια μύρια όσα. Και ναι χρειάζομαι και προσωπικό χρόνο μαζί του χωρίς την παρουσία του παιδιού μου. Φυσικά και δεν μπορεί να γίνει αυτό συχνά, αλλά προσπαθώ μία στο τόσο να το κάνω όχι μόνο για να ικανοποιώ τους φίλους μου αλλά για να κρατάω την προσωπική μου ηρεμία και ισορροπία. Φυσικά η κάθε μια μας έχει διαφορετικό τρόπο σκέψης και διαφορετικές ανάγκες και με τίποτα δεν θεωρώ ότι επειδή εγώ νιώθω έτσι αυτό είναι και το σωστό απλά είναι το σωστό για μένα.

[melina_g]

Μιτακι σε συγχωρώ αλλα δεν είπα πως δεν μπορεί να υπαρξει πραγματική φιλία μεταξύ γυναικών αλλα πως είναι δύσκολο να βρεις φίλη γυναίκα που να μην παίξει η ζήλια μεταξύ σας κάποια στιγμή.

Και για το παιδί και θα το αφήσεις κάποια στιγμή και δεν θα μιλάς για αυτό συνέχεια αλλα πες μου... το μυαλό σου δεν θα είναι εκεί; Θα είναι όπως όταν ήσουν ελεύθερη και το περισσότερο που είχες να σκεφτείς είναι τι θα μαγειρέψεις για την επόμενη;

[mitaki]

Κοίτα ναι κάποια στιγμή το μυαλό μου θα πάει " άραγε αυτός ο άντρας μου της έδωσε το αυγό - γαλά - φαγητό - κλπ ή την άφησε στην τύχη της"!!!!!!!!! αλλά θα λύσω την απορία μου με ένα τηλ. στο μπαμπά μας και μετά θα διασκεδάσω και πάλι :p . Άσε που πιστεύω ότι η δυσκολία στις φιλίες είναι ανεξαρτήτως φύλλου και όχι προνόμιο μόνο στις γυναίκες καθώς και η ζήλια το ίδιο με παράδειγμα δυστυχώς από τον κολλητό του άντρα μου που όσο ήμουν απλά γκόμενα ήταν κολλητοί και μόλις έγινα γυναίκα του ... λάκισε... αλλά αυτά είναι λαχείο, άλλοι άνθρωποι αξίζουν να είναι στη ζωή μας και άλλοι όχι, αυτό μόνο ο χρόνος θα το δείξει. Σε αυτά κατέληξα αφού είχα περάσει σχεδόν ένα χρόνο να αμφισβητώ ακόμη και την ύπαρξη της έννοιας φιλία μετά από την προδωσία που ένοιωσα στο πετσί μου από κάποια φίλη μου και δυστυχώς κουμπάρα και νονά μας ταυτόχρονα, αλλά στη συνέχεια κατέληξα ότι δεν μπορώ να τα βάλω όλα στο ίδιο σακί γιατί υπάρχουν δίπλα μου και άνθρωποι που με στηρίζουν από μωρό κυριολεκτικά και είναι ακόμη εδώ παρόλο που τους αμφισβήτησα ανοιχτά μετά από την προδωσία της άλλης φίλης μου.

[bp-IOLH]

Να λοιπόν γιατί δεν έχω φίλες γυναίκες!!!! Κάνω παρέα με γυναίκες που είναι κάθε φορά σε ανάλογη θέση με μένα (όταν σπούδαζα σπούδαζαν, οταν παντρεύτηκα με παντρεμένες, τώρα με μανούλες κτλ) αλλα κολλητιλίκια με γυναίκες δεν είχα ούτε θα έχω ποτέ. Γιατί είναι στη φύση μας η ζήλια, η σύγκριση και η έλλειψη κατανόησης προς το ίδιο φύλο.

Απο την εφηβεία μέχρι και σήμερα έχω δυο κολλητούς φίλους που δεν με έχουν προδόσει και δεν με έχουν παρατήσει ποτέ. Είναι πάντα δίπλα μου και λυπούνται με τις λύπες μου και χαίρονται με τις χαρές μου. Κι αυτό γιατί δεν έχουν να ζηλέψουν την "ομορφιά" μου, την "νοικοκυροσύνη" μου, τον άντρα μου, το παιδί μου ή το σερβίτσιο πορσελάνης... Επίσης δεν έχω να τους ζηλέψω κι εγώ τίποτα!

Όσο για το αν αλλάζουμε... Ναι αλλάζουμε κι εμείς. Όταν παντρευόμαστε οφείλουμε να σκεφτόμαστε κι άλλον ένα που είναι ΕΝΑ με εμάς που οι ελεύθερες φίλες δεν τον έχουν. Όταν γινόμαστε μαμάδες έχουμε την ανάγκη να μιλάμε συνέχεια για το μωρό μας, να ασχολούμαστε συνέχεια μαζί του, να έχουμε είτε το έχουμε μαζί είτε όχι την έννοια του. Ακόμα και οι απόψεις μας αλλάζουν πέρα απο τα ενδιαφέροντά μας.

Κι επειδή διάβασα μια φίλη πιο πάνω που έλεγε για τη φίλη της που θέλει το παιδί της μαζί της... Το παιδί δεν είναι οπως ο άντρας μας που του λέμε "ξέρεις σήμερα θα βγω με την τάδε και δεν θέλω να έρθεις μαζί". Το παιδί είναι ένα με εμάς κι οι φίλοι μας (αν είναι φίλοι) θα πρέπει να το καταλάβουν αυτό κι αν θέλουν να βγουν για έναν ήρεμο καφέ καλύτερα ας με ξεχάσουν....

 

Συμφορουμίτισσα, ετοιμάζομαι να βγω με τη φίλη μου και το παιδί της. Θα το πάμε στο πάρκο να παίξει. Αυτό το κάνω σχεδόν κάθε βράδυ. Το ίδιο και κάποιοι άλλοι φίλοι μας που δεν έχουν παιδιά. Βγαίνουμε έξω σχεδον καθημερινά και πηγαίνουμε στο πάρκο και την παιδική χαρά.

Ναι, εμείς που δεν έχουμε αφήσει καφετέρια για καφετέρια και κλαμπ για κλαμπ, έχουμε γίνει θαμώνες στα πάρκα και τις παιδικές χαρές.

Έχουμε μάθει πόσο γάλα πίνει ο μπέμπης, ακούμε με ενδιαφέρον την ανησυχία της μαμάς σχετικά με το ότι ο μπέμπης δεν τρώει το αυγό του, παίρνουμε τηλέφωνο και ρωτάμε αν τελικά ο μπέμπης έκανε τα κακά του.

Και μια φορά που θελήσαμε να βγούμε για ένα καφέ, για να πούμε και μια κουβέντα διαφορετική εκτός του μπέμπη, η φίλη μας ήθελε σώνει και καλά να φέρει μαζί τον μπέμπη, ενώ το τονίζω, έχει άνθρωπο να της κρατήσει τον μπέμπη.

Πολύ εύκολα θα μπορούσα να απομακρυνθώ και εγώ και οι υπόλοιποι αλλά τη φίλη μας την αγαπάμε, γιατί είναι σοβαρή, είναι αξιοπρεπής, ευγενική και ξέρουμε ότι μας αγαπάει.

Το αν έχει κόλλημα με τον μπέμπη της είναι δικαίωμά της, είναι αυτονόητο και απλώς χαμογελάμε που θέλει να μιλάει αποκλειστικά γι' αυτόν.

Δε δέχομαι όμως να με φέρνει σε δύσκολη θέση και να με κάνει αισθάνομαι άσχημα, επειδή θέλω μια φορά στο τόσο να πιω έναν ήρεμο καφέ.