Φιλία

[ΦΑΙΗ]

Εγώ από την άλλη σκέφτομαι ....

Η καλύτερη μου φίλη είναι ανύπαντρη

και περνάμε ώρες ατελείωτες συζητώντας για τα διάφορα ζητήματα που μπορεί να με απασχολούν

και ακόμη περισσότερες για τα φλέρτ της, τους άντρες που την ενδιαφέρουν, τις επιδόσεις τους καμία φορά...

Τι σχεση έχει αν είμαι παντρεμένη και αυτή ανύπαντρη!

 

Σκοπός είναι να νοιάζεσαι για τον άλλον! Να θέλεις να είναι καλά και να θέλεις να είσαι μέρος της ζωής του. Να μπορούμε να κινηθούμε παράλληλα, η καθεμία στον δρόμο που διάλεξε!!!!!

Αλλά πάντα μαζί, αγαπημένες και με κατανόηση.

 

συμφωνω. ολες οι κολλητες μου ειναι ανυπαντρες.ισα ισα ομως που ποτε δε με αφησαν οταν δεν μπορουσα να βγω βολτα μαζι τους η να πιω καφε. οποτε μπορουσα ερχονταν στο σπιτι και συζητουσαμε απο το πως αλλαζω το μωρο μεχρι τον γκομενο που γνωρισε η καθεμια τους. φανταζομαι πως οι φιλιες οι παραγματικες κρατουν και δεν αλλαζουν οταν αλλαζουν και τα ενδιαφεροντα της καθε κοπελας. αλιμονο αν συνεβαινε αυτο. τελος θα ηθελα να πω πως συμφωνω με τον αντρα της κοπελας που ανοιξε αυτη τη συζητηση και πιστευω κ εγω πως η φιλια κ η αγαπη φαινεται στη χαρα... στη λυπη ολοι σε λυπουνται... στη χαρα ομως ο πραγματικος φιλος θα ειναι πιο ευτυχισμενος απο σενα επειδη εσυ εισαι χαρουμενος.

[sweetie]

Θα ήθελα να συζητήσουμε ένα θέμα σχετικά με τις φιλίες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και μετέπειτα. Και αναφέρομαι σε φιλίες χρόνων οι οποίες δοκιμάζονται όταν το status quo ενός μέλους από την παρέα αλλάζει ενώ των υπολοίπων παραμένει το ίδιο, δηλαδή single. Πολλές φορές αισθάνομαι ότι οι φίλες μου κι εγώ δεν εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος. Τα δικά μου προβλήματα κι ανησυχίες περιστρέφονται γύρω από το μωρό μου, την υγεία του, τα παιχνίδια του και γενικότερα την ανατροφή του ενώ οι δικές τους γύρω από τα αισθηματικά τους, τη δουλειά τους, τα ρούχα τους και τα μαγαζιά όπου θα διασκεδάσουν. Συμβαίνει σε όλες αυτό; Και το χειρότερο είναι ότι δεν έχω κάποια άλλη μανούλα κοντά μου για να μοιραστώ τις σκέψεις μου και τις ανησυχίες μου, έστω για να παίξει ο γιος μου με άλλα παιδάκια. Ευτυχώς υπάρχει κι ο παιδικός σταθμός, όπου βγάζει την ενέργειά του κι έχει τα φιλαράκια του. Ίσως ακούγομαι πολύ γκρινιάρα, αλλά αυτή τη στιγμή αισθάνομαι μόνη και κουρασμένη από την κατάσταση. Μπορεί να φταίει κι ο καιρός...

Ευτυχώς ο άντρας μου είναι σύντροφος με όλη την έννοια της λέξης και ο σάκος του μποξ μου για να ξεσπάω.

Περιμένω να ακούσω τις απόψεις σας.

[renik]

και εγώ αφότου γέννησα "χάθηκα" με τις παλιές μου φίλες, όσο ήμουν έγκυος είχαμε κρατήσει σχέση γιατί μπορούσα και ακολουθούσα τους ρυθμούς τους (μέχρι στα μπουζούκια ήμουν 9 μηνών γυναίκα ) αλλά μετα κάπως χαθήκαμε, εκείνες μου λέγανε να βγούμε εγώ δεν μπορούσα λόγω του παιδιού, όταν ψιλογέννησα με έπιασε και μια ψιλοκατάθλιψη και δεν ήθελα επαφές με κανέναν και απομακρυνθήκαμε ή πολλές από αυτές προτιμούσαν να πάνε κάπου αλλού παρά να είναι μαζί μου και με το παιδί μου στην βόλτα μας ,δεν φταίνε αυτές απόλυτα φταίω και εγώ που το άφησα να χαθεί, από το καλοκαίρι και μετά που το παιδί μου ήταν 18 μηνών έκανα μια προσπάθεια να ξαναβρεθώ με κάποιες από αυτές, με κάποιες βρεθήκαμε και προσπαθούμε να είμαστε όπως παλιά και άλλες που τις είχα καλύτερα από αδερφές μου πλέον δεν έχουμε ούτε τα τυπικά!φυσικά και τα ενδιαφέροντα μας κάπως διαφέρουν πλέον αλλά όταν βγαίνω μαζί τους χαίρομαι να συζητάω θέματα που δεν αφορούν πάνες,μωρά και παιδικά χαμόγελα, ξεφεύγω από την καθημερινότητα μου απλά μου λείπει ένας άνθρωπος να μοιραστώ τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου για το παιδί και να έχει και ο μικρός ένα άλλο παιδάκι να παίζει, να πάμε ρε παιδί μου με τα καρότσια βόλτα στα μαγαζιά, να πάμε μαζί να ψωνίσουμε για τα παιδιά μας, να πάμε μαζί τα παιδιά μας λούνα παρκ και όλα αυτά τα απλά πράγματα!!!και στον παιδικό σταθμό που ήλπιζα να βρω καμία "φιλενάδα" όλες οι μαμάδες ήταν τόσο απόμακρες ή τα περισσότερα τα έφερε η γιαγιά τους γιατί η μαμά τους δούλευε, με μια κοπέλα κατάφερα να μιλήσω αλλά από αυτα που μου έλεγε κατάλαβα ότι ήταν πολύ "μακριά" από τα δικά μου στάνταρ και δεν θα μπορούσαμενα κάνουμε παρέα πολλές φορές το λέω και στις φίλες μου "άντε να κάνετε και εσείς ένα παιδί να έχω και εγώ και το παιδί παρέα" αλλά ακόμα τίποτα και έτσι προσαρμόζομαι στην "μοναξιά" μου και έχω για σύντροφο σε όλα αυτά τον άντρα μου

[Ekabn]

Έχω φίλες που είναι στην ίδια φάση αλλά και πάλι δεν πολυβγαίνω, τα ωράριά μου είναι χάλια και ένα σκ τί να πρωτοκάνει;

 

Όμως, είμαι πολύ στενοχωρημένη γιατί έχω πλακωθεί άσχημα με φίλη μου χωρίς παιδί. Κάποια στιγμή μου έγραψε "πωπω, σας βλέπω κι εσάς με το παιδί και σας λυπάμαι πραγματικά, εγώ αν θέλω πάω τώρα για καφέ ή για ψώνια ενώ εσύ πρέπει να πας σπίτι σου". Και συνέχισε "εγώ δε μπορώ να χάσω την ελευθερία μου, αν κάνω το παιδί και θέλω να πάω για καφέ ή στα μαγαζιά και δε μπορεί κανείς να μου το κρατήσει, τί θα κάνω;". Αυτά.

 

Παιδιά, μου γύρισε το μάτι. Θα μου πεις, σιγά βρε κορίτσι μου, μια άποψη είναι αυτή. Οκ, αλλά εμένα μου γύρισε το μάτι. Της μίλησα πολύ άσχημα. Της είπα ότι αυτά που λέει είναι απίστευτα, ότι κι εγώ νοιώθω κάπως έτσι, δηλαδή σκέφτομαι ότι εσύ θα πας σπίτι να δεις τηλεόραση κι εγώ θα γυρίσω πίσω στο αγόρι μου που θα γίνει 90 χρονών και θα λέει "η μάνα μου" και θα δακρύζει και δεν το αλλάζω με όλους τους καφέδες του κόσμου, γιατί καφέδες έχω πιει και πόσους καφέδες θες να πιεις πια, όλο τα ίδια θα κάνουμε σ'αυτή τη ζώη; τίποτα καινούριο;;;; Και τελικά της είπα ότι δε μπορεί να το σκέφτεται έτσι, απλώς αγχώνεται γιατί δεν κάνει παιδί και προσπαθεί να το κάνει κρεμαστάρι, όμως αδικεί την όλη ιστορία και αν είναι να το βλέπει έτσι τότε καλύτερα να μην το κάνει.

 

και βεβαίως πλακωθήκαμε. Μίλησα άσχημα, αλλά νομίζω τα ίδια θα έλεγα και τώρα. Δε μπορώ αυτή την αντιμετώπιση, το θεωρώ βλάσφημο να λες ότι προκειμένου να πηγαίνεις για καφέ δεν αξίζει να κάνεις παιδί. Εντάξει να πεις ότι θες να κάνεις καριέρα, να ταξιδέψεις, να αφοσιωθείς στην επιστήμη σου ή σε ό,τι γουστάρεις τέλος πάντων. Αλλά αυτή τη ζωή του στυλ νύχι, μαλλί και μιζανπλί τη θεωρώ προσβολή για την ανθρωπότητα.

 

Είμαι πολύ στενοχωρημένη με αυτή την ιστορία, είναι καλή κοπέλα, αλλά όντως δεν ταιριάζαμε πολύ, απλώς με το παιδί οι διαφορές φάνηκαν περισσότερο και έγιναν ανυπόφορες. Βέβαια, κι εγώ ίσως το παράκανα... δεν ξέρω

[dora]

Σε ολους συμβαινει αυτο..

πχ σημερα εγω περιμενα επισκεψη απο ανυπαντρη φιλη μου..

την πηρα πριν λιγο τηλεφωνο (πρωι την περιμενα) και μου λεει μωρε μου ετυχε κατι να πηρε ο ταδε και πηγαμε για καφε και κολλησαμε..

ΟΜΩΣ

1ον δεν εκατσα σπιτι να την περιμενω.. επειδη το φανταστηκα οτι μπορει να συμβει της ειχα πει πριν ερθεις παρε τηλεφωνο οποτε δεν κλειστηκα και αφου δεν κλειστηκα να την περιμενω μικρο το κακο που δεν ηρθε

2ον κατανοω οτι οι αναγκες της ειναι διαφορετικες.. και οτι ισως να μην γουσταρει να πιει εναν καφε και να μας τραβαει ο μικρος ολη την ωρα..

3ον αμα την χρειαστω πραγματικα (πχ θελω οπωσδηποτε να της μιλησω ) ξερω οτι θα ερθει..

 

Ευτυχως και δοξα το θεο ολες σχεδον οι φιλες μου ειναι παντρεμενες με παιδια οποτε δεν εχουμε προβλημα.

[fotinip]

Έθιξες θέμα τώρα που με πληγώνει...

Είμαστε 8 κορίτσια στη παρέα και η πρώτη που παντρεύτηκα (σε λίγο καιρό παντρύεται και άλλη) και έκανα παιδί.

Με το που παντρεύτηκα άλλαξα και πόλη και έτσι τα πράγματα δυσκόλεψαν πιο πολύ..

Παρόλα αυτά και αφού οι 2 πόλεις είναι κοντά (μισή ώρα), βρισκόμαστε με την παρέα μου από τη μια, αλλά επειδή αποφασίζω να πάω εγώ εκεί (κουβαλάω και το μωρό και το αφήνω στη μάνα μου για να βγω για ποτό) και λιγότερο γιατί έρχονται εκείνες..

Τους το είπα στην αρχή μέσες άκρες ότι με πειράζει που απομακρύνονται, τίποτα..Τους το είπα στα ίσια τίποτα...Παρεξηγηθήκαμε κιόλας ένα φεγγάρι γιατί τους τα πα πολύ χύμα..Τα ξαναβρήκαμε βέβαια και για ένα διάστημα όλα καλά, αλλά στη συνέχεια άντε ξανά από την αρχή...(σημείωση όλες εκτός από αυτή που παντρεύεται, είναι χωρίς σχέση)

Δε λέω όποτε πάω βρισκόμαστε, χαίρονται που με βλέπουν, μιλάμε για τα πάντα, αλλά ακόμα με πειράζει και με ενοχλεί ότι έχουν στη ουσία ξεκόψει (αραίωσαν και τα τηλέφωνα)..

Αν ξέκοβα εγώ θα είχαν να λένε "παντρεύτηκε και μας ξέχασε".... τώρα....

[Skybeam]

Tεράστιο θέμα αυτό που ανοίξατε. Είμαι παντρεμένη, 35, & τώρα αρχίζω προσπάθειες για παιδί. Η συνομίληκη κολλητή μου από 8 έτών, έχει ήδη 2 πιτσιρίκια, 2,5 & 1,5 χρονών.

 

Διεκδικούσα τη φίλη μου και το θεωρούσα αδικαιολόγητο να μη μπορεί να μου διαθέσει 1 ώρα κάθε 1-2 μήνες να πάμε για έναν καφέ ή ένα ποτό, έστω και δίπλα στο σπίτι της, χωρίς παιδιά. Να σημειώσω ότι εγώ πήγαινα πάντα σπίτι της, πάντα με γεμάτα χέρια για τα μικρά και όλο κατανόηση που την έτρεχαν τα ζουζούνια & δεν μπορούσαμε να σταυρώσουμε κουβέντα. Υπήρχαν βέβαια κι άλλα, τεράστια προβλήματα στη σχέση μας, άσχετα με το θέμα μας, που με πλήγωναν, είχα μεγάλα παράπονα και αισθανόμουν μεγάλη απόρριψη από εκείνη.

 

Πλέον γνωρίζω ότι αναπόφευκτα θα έρθουμε πιο κοντά όταν με το καλό θα γίνω κι εγώ μητέρα. Όποτε μπορώ πηγαίνω στο σπίτι της, και πλέον κανονίζουμε εξόδους σε παιδότοπους όπου τα παιδιά λυσσάνε στα παιχνίδια κι εμείς ξεκινάμε με καφέδες και καταλήγουμε σε ποτάκια, πατατάκια και δεκάδες τοστ (που μας τα τρώνε τα μικρά -μαμά μααααμ!- & όλο παραγγέλνουμε άλλα που μας τα ξανατρώνε)!

Την άλλη εβδομάδα κανονίζουμε ολιγόωρη έξοδο με την κολλητή μου και την αδελφή της & τα παιδιά θα τα κρατήσει ο μπαμπάς τους. Προσπαθούμε πλέον να κρατήσουμε επαφή όπως μπορούμε. 28 χρόνια φιλίας είναι μεγάλη υπόθεση...

 

Θέλω να πω με όλα αυτά ότι οι συμπεριφορές έχουν να κάνουν κατά πολύ με την ηλικία και την ωριμότητα.

 

Αμέσως μετά έρχεται η πίστωση χρόνου. Χρειάζεται χρόνος να συνηθίσεις την κολλητή σου σε νέους ρόλους, να σε συνηθίσει εκείνη σε νέους ρόλους και να βρεθούν νέοι τρόποι επαφής και επικοινωνίας.

 

Τρίτον, πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι εκεί που παλιά βγαίναμε κάθε βδομάδα με την κολλητή μας, αν τα καταφέρουμε να τη δούμε περίπου μια φορά το μήνα πλέον (ήτοι 10 - 12 φορές το χρόνο), είναι πραγματικός άθλος!

 

Και τέταρτον, οι μανούλες πρέπει να αποδεχτούν πλήρως της επιλογές της ανύπαντρης ή άτεκνης κολλητής, να ακούν τους φόβους και τις ανησυχίες της και να διαισθάνονται τις αναφάλειές της (δηλώσεις του στυλ "αν έχω παιδιά θα χάσω την ανεξαρτησία μου" σχετίζονται κατά πολύ είτε με νεαρές ηλικίες, είτε με τεράστιες ανασφάλειες).

 

Και φυσικά οι κολλητές χωρίς παιδιά πρέπει να βάζουν νερό στο κρασί τους, να συνεχίζουν την επικοινωνία είτε με μυνήματα στο κινητό είτε με mail (γιατί με τα τηλέφωνα δε βγάζεις άκρη με μια παντρεμένη με παιδιά κολλητή - σχεδόν κάθε στιγμή είναι ακατάλληλη και το λέω αυτό από εμπειρία με τι δική μου φίλη), να δείχνουν ενδιαφέρον στους προβληματισμούς της κολλητής - μάνας και φυσικά να μη σταματήσουν να αγαπούν την κολλητή τους, να διεκδικούν τη θέση τους στη ζωή της και να... έχουν απαιτήσεις από αυτή! [σε λογικά πλαίσια, βέβαια].

 

Αυτά. Ας γινόμαστε και καμιά φορά "μικρότερες" όταν ακούμε κουφά από την κολλητούλα μας και φυσικά θα έρθει και η στιγμή να γίνει εκείνη "μικρότερη" σε κάποιον δικό μας παραλογισμό. Έτσι είναι οι πραγματικές φιλίες. Έχω ρίξει κλάμα εγώ για την κολλητή μου... ουκ ολίγο. Ούτε για άντρα δεν έχω κλάψει σερί ένα ολόκληρο βράδυ! ... ...

[sweetie]

Καλημέρα σε όλες! Απ' ότι βλέπω όλες πάνω κάτω έχουμε αντιμετωπίσει τις ίδιες καταστάσεις. Είμαι κι εγώ της άποψης ότι πρέπει να κάνουμε αμοιβαίες υποχωρήσεις. Κι εγώ έχω βγεί για ποτό κι ας είχα να κοιμηθώ 3 βράδια, απλά και μόνο για να δω τις φίλες μου και να ακούσω κάτι διαφορετικό από πάνες, κλάματα και γάλατα. Όταν βγαίνουμε για καφέ, τυχαίνει να παίρνω μαζί μου τον μικρό, γιατί δεν είναι πάντα εύκολο να τον αφήσω κάπου. Άσε που η μία κολλητή μου είναι κουμπάρα και νονά του! Θεωρώ λοιπόν ότι είναι καλό να βρίσκονται συχνά, αφού ο μικρός την αγαπάει πολύ. Και τις 2 φίλες μου τις αγαπάει και δεν μπορώ να πω όταν βρισκόμαστε, ασχολούνται μαζί του, παίζουν και του κάνουν όλα τα χατίρια. Αλλά αυτό γίνεται σπάνια. Ξέχασα να αναφέρω ότι μένουμε όλες στην ίδια γειτονιά.

Η σχέση μας είχε αρχίσει να παιρνάει κρίση ήδη από την εγκυμοσύνη, γιατί δεν μπορούσαν να καταλάβουν για ποιο λόγο δεν τις ακολουθούσα στις νυχτερινές εξόδους, ενώ άλλες έγκυες βγαίναν συνέχεια. Είχα βαρεθεί να εξηγώ ότι κάθε εγκυμοσύνη είναι διαφορετική και κάθε γυναίκα αντιδρά διαφορετικά. Συνέβαινε κάτι διαφορετικό και μοναδικό στο σώμα μου και στη ζωή μου, με αποτέλεσμα η ψυχολογία μου να είναι όπως όλων των εγκύων, δηλαδή αλλοπρόσαλη.

Ελπίζω ότι τα πράγματα θα αλλάξουν και όταν έρθει ο καιρός να γίνουν μανούλες θα συνειδητοποιήσουν κάποια πράγματα που τους επισημαίνω τώρα. Είναι φυσικό να μην κατανοούν πλήρως τη θέση μου, δεν είμαι χαζή το καταλαβαίνω. Απλά θα ήθελα να προσπαθήσουν λίγο παραπάνω.

[th@lia]

Κοριτισια εγω παλι πιστευω οτι οταν μια φιλη ειναι φιλη θα ειναι μαζι σου ειτε σε εγκυος, ειτε παντρεμενος , κουτσος, στραβος κλπ...Αν δεν παρω εγω στην κολλητη μου που δεν ειναι παντρεμενη καν να την πω τα ζορια μου σε ποιον θα το πω!Και αν αυτη δεν μπορει να μου πει δυο κουβεντες που θα με κανουν να νιωσω καλυτερα ή μια συμβουλη και μου αρχισει τις θεωριες τυπου : ωχ τα παιδια ειναι βασανο και πως θα παμε για καφε, ε συγγνωμη αλλα αυτη δεν ειναι κολλητη. Προφανως και απο πριν θα υπηρχαν καποια προβληματα. Επισης να πω οτι καμια φορα να μην ημαστε και εμεις τοσο κτητικοι!Εγω καταλαβα οτι μετ απο καποια ηλικια αυτες οι παιδικες φιλιες λιγο φθηνουν γιατι ο καθενας θα ακολουθησει διαφορετικους δρομους και αναποφευκτα θα χαθεις!Και το σιγουρο ειναι οτι αν ειναι γερη φιλια και αντεχει μπορει να περασουν και μηνες να δεις καποιον αλλα οταν τον δεις θα καταλαβεις οτι νοιαζεται για σενα και ας μην μιλησατε ουτε ενα λεπτο τοσο καιρο!Αυτο πιστευω ειναι πραγματικη φιλια!!

[MARGIO]

Nομίζω ότι αν η φιλία έχει γερές βάσεις μπορεί να αντέξει αυτές τις αλλαγές που αναπόφευκτα φέρνει ο ερχομός ενός παιδιού.Όντως οταν καποιος αλλαζει σελιδα και ο αλλος μενει στην ιδια κατασταση ειναι λογικο να αισθανεσαι οτι δεν εκπεμπεις στο ιδιο μηκος κυματος.Σε ολες πανω κατω εχει συμβει αυτο.Απλά χρειάζεται καταννόηση και από τις δύο πλευρές.Δηλαδή και η νέα μανούλα να μην μιλάει συνέχεια για το μωρό και τα επιτεύγματα του(Ναι αυτή που δεν έχει παιδιά δεν μπορεί να καταλάβει γιατί είναι τοσο σημαντικό που έδειξε την πιπιλα και ειπε πιπι).Τονίζω το συνεχεια για να μην παρεξηγηθώ.Φυσικά θα μοιραστεις με τη κολλητη σου τις ανησυχιες σου για το μωρο κτλ αλλα δεν χρειαζεται να μιλας ολη την ωρα γι'αυτο!Και απο την αλλη πλευρα και η φιλη που δεν εχει παιδια πρεπει να καταλαβει οτι οι προτεραιοτητες της φιλης της εχουν αλλαξει και δεν εχει τον ιδιο ελευθερο χρονο οπως πριν.Εγω και η κολλητη μου εχουμε κανει μεγαλη προσπαθεια για να κρατηθει η σχεση μας.Ειμαστε φιλες 25 χρονια και αντιμετωπισαμε πολλες φορες αυτο το προβλημα οχι μονο οταν εκανα παιδι.Για παραδειγμα οταν εκανα σχεση και εκεινη εξακολουθουσε να ειναι single,οταν παντρευτηκα κτλ.Πιστευω πως με καλη διαθεση και αγαπη ολα γινονται.Και καποια στιγμη θα γινει και κεινη μανουλα με τη σειρα της και τοτε θα ερθετε παλι πολυ κοντα ισως και περισσοτερο απο πριν καθως θα της μεταδωσεις ολες σου τις γνωσεις ως πιο εμπειρη!

[mata]

Νομίζω ότι χρειάζεται χρόνος και από τις 2 πλευρές για να εγκλιματιστούν στην νέα κατάσταση. Ακόμα κι αν μειωθούν λίγο οι συχνές επαφές και η επικοινωνία το πρώτο διάστημα(κάτι το λογικό), τα πράγματα επανέρχονται, όταν η φιλία είναι καλή και δυνατή και τα άτομα αρκετά ώριμα και σωστοί ως χαρακτήρες για να μπορέσουν να την κρατήσουν, παρά τα διαφορετικά ενδιαφέροντα που θα υπάρχουν πλέον.

[amarylis]

Καλησπέρα και από μενα!

 

εγώ να πω την αλήθεια διατηρώ ακόμη επαφές με τις φίλες μου, αλλά ο χρόνος και οι δραστηριότητές μας δεν είναι όπως παλιά..

 

Ή θα έρθουν σπίτι όπου θα μιλάμε αλλά θα προσέχω και τον μικρό που παίζει τριγύρω (οπότε δεν είμαι 100% στην συζήτηση ) ή θα τύχει, πιο σπάνια όμως, να κανονίσουμε να βγούμε έξω ή για σινεμά ή για καφέ.

 

Η αλλαγή που βλέπω είναι στον τρόπο αντιμετώπισής τους απέναντι στην διαπαιδαγώγηση του μικρού μου. Εννοώ όταν, καλοπροαίρετα πάντα βέβαια, μου λένε ότι ίσως δεν πρέπει να είναι τόσο κολλημένος πάνω μου, ή ότι ανησυχώ λίγο παραπάνω κατ'αυτούς, ή όταν ξεκινούν να σου μιλάνε για την αντιμετώπισή τους στα μελλοντικά δικά τους παιδιά, όπου θα βγαίνουν παντού με τα παιδιά τους, ή ότι θα τα αφήνουν συνεχώς στις γιαγιάδες(ξέρετε η κούλ άποψη μέχρι να γεννήσεις )..και όλα αυτά που δεν παρεξηγώ όμως γιατί έξω από τον χωρό...όλοι μιλάμε!

[amarylis]

Η σχέση μας είχε αρχίσει να παιρνάει κρίση ήδη από την εγκυμοσύνη, γιατί δεν μπορούσαν να καταλάβουν για ποιο λόγο δεν τις ακολουθούσα στις νυχτερινές εξόδους, ενώ άλλες έγκυες βγαίναν συνέχεια. Είχα βαρεθεί να εξηγώ ότι κάθε εγκυμοσύνη είναι διαφορετική και κάθε γυναίκα αντιδρά διαφορετικά. Συνέβαινε κάτι διαφορετικό και μοναδικό στο σώμα μου και στη ζωή μου, με αποτέλεσμα η ψυχολογία μου να είναι όπως όλων των εγκύων, δηλαδή αλλοπρόσαλη.

 

καλά αυτό ειδικά.. καραμέλα έχει γίνει!και η τάδε είναι έγκυος αλλά βγαίνει έξω, και η άλλη είναι έγκυος αλλά δεν έχει ζαλάδες..και πάει λέγοντας!κουβέντα να κάνουμε!

[Serba]

η th@lia έγραψε

Και το σιγουρο ειναι οτι αν ειναι γερη φιλια και αντεχει μπορει να περασουν και μηνες να δεις καποιον αλλα οταν τον δεις θα καταλαβεις οτι νοιαζεται για σενα και ας μην μιλησατε ουτε ενα λεπτο τοσο καιρο!Αυτο πιστευω ειναι πραγματικη φιλια!!

Οι φίλοι είναι σαν τα άστρα, μπορεί να μην τα βλέπεις κάθε μέρα,

ξέρεις όμως ότι είναι εκεί...

[Ekabn]

Όλοι συμφωνούμε ότι οι μεγάλες φιλίες δεν κλονίζονται από τέτοιες αλλαγές στη ζωή του ενός από τους φίλους. Όμως δεν είναι όλες οι φιλίες έτσι.

 

Δεν είναι όλες οι φιλίες μας τόσο σημαντικές για τη ζωή μας. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι φιλίες. Στο προσωπικό παράδειγμα που αναφέρω η κοπέλα αυτή δεν είναι η κολλητή μου, αλλά την αγαπάω και έχουμε ζήσει κάποια ωραία πράγματα μαζί, δε μου αρέσει να πω έτσι εύκολα "ε, εντάξει, δεν είναι η καλύτερή μου φίλη, οπότε δεν πειράζει".

 

Πιστεύω, λοιπόν, ότι εκ των πραγμάτων οι ισορροπίες αλλάζουν σε μια σχέση όταν αλλάζει η οικογενειακή κατάσταση. Κι αυτό γιατί στην ελληνική κοινωνία το να είσαι παντρεμένη και να έχεις παιδιά έχει μια αξία που ακόμη δύσκολα την αντισταθμίζουν άλλα επιτεύγματα. Όσα πτυχία, όσες επαγγελματικές επιτυχίες, δεν αρκούν για να σε δουν οι θείες και οι θείοι ως επιτυχημένο και αυτό έχει κάποια βαρύτητα για τους περισσότερους.

 

Οπότε, όταν εσύ έχεις παντρευτεί και η φίλη σου όχι, όταν εσύ έχεις παιδί και η φίλη σου προσπαθεί ανεπιτυχώς επί χρόνια μάλιστα, τότε οι ισορροπίες έχουν αλλάξει και μοιραία αλλάζουν οι σχέσεις. Και το ερώτημά μου είναι: εγώ τί μπορώ να κάνω γι αυτό; Δεν πιστεύω ότι είναι σωστό να κρύψω από τη φίλη μου το πόσο ωραίο θεωρώ το να έχεις παιδί, το πόσο ανώτερο θεωρώ ότι είναι από το να βγεις για καφέ ή για ψώνια. Πιστεύω ότι έχω χρέος να της πω αυτό που βλέπω, ότι η ζωή μου άλλαξε προς το καλύτερο, δεν είναι απλώς στερεότυπο, είναι η αλήθεια που ζω καθημερινά. Όμως, βλέπω επίσης ότι δεν το αντιλαμβάνεται, δεν αντιδρά καλά. Βέβαια, είμαι κι εγώ κάπως ωμή. Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση πίστευα ότι μια ψυχρολουσία ίσως ήταν η λύση στο πρόβλημα, για μια σειρά από λόγους, μη σας πρήζω.

 

Πολύ φοβάμαι λοιπόν ότι αυτή η αλλαγή στην οικογενειακή κατάσταση μπορεί να είναι η αρχή του τέλους. Ίσως τα πράγματα αποκατασταθούν αργότερα, μακάρι...

[Serba]

Όταν μια γυναίκα προσπαθεί να κάνει παιδί για χρόνια και δεν το καταφέρνει, μπορεί να αντιδρά με αυτόν τον τρόπο--κάνοντάς τα κρεμαστάρια--δεν είναι ο καλύτερος τρόπος, όμως είναι αντίδραση,

με το να προσπαθείς να την πείσεις για την ευλογία της μητρότητας δεν καταφέρνεις τίποτα,μάλιστα το χειροτερεύεις-εννοώ αυτό που νιώθει,

ξέρει πολύ καλά το πόσο σε γεμίζει το παιδί, δεν χρειάζεται να την πείσεις...

Ο κάθε ένας έχει βέβαια τις απόψεις του,όμως στην συγκεκριμένη κοπέλα νομίζω πηγάζουν από απογοήτευση

[sweetie]

Συμφωνώ με τη Serba, ότι είναι δύσκολο για μια γυναίκα που προσπαθεί χρόνια να κάνει παιδί ανεπιτυχώς, να μη νιώθει απογοητευμένη ή και αποτυχημένη. Σίγουρα η δική της αντίδραση έχει να κάνει με το πως χειρίζεται το γεγονός της μη τεκνοποίησης οπότε και δικαιολογείται ως ένα βαθμό. Στη δική μου περίπτωση, οι φίλες μου αυτή τη στιγμή δεν έχουν καν κάποια σχέση, άρα η σκέψη για παιδιά και οικογένεια είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητά τους.

Τελικά, η πραγματική φιλία είναι πολύ σπάνια Και στην ανάγκη μας για επικοινωνία με άλλους ανθρώπους πολλές φορές μπερδευόμαστε και δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τη φύση της σχέσης μας με αυτούς.

 

[Ekabn]

Κορίτσια, κανονικά θα συμφωνούσα απόλυτα μαζί σας. Μου φαίνεται πράγματι άτοπο να ανοίγεις μια τέτοια κουβέντα σε έναν άνθρωπο που βιώνει μια κατάσταση δύσκολα.

 

ΟΜΩΣ εδώ έχουμε το εξής (που δε νομίζω ότι είναι σπάνιο, το αντίθετο): βλέπω ότι αυτή η κοπέλα έχει γενικότερα σαν τάση στη ζωή της να παραιτείται από τους στόχους που δεν πετυχαίνει εύκολα. Θα μου πεις, βρε παιδί μου, αν κάτι δε σου κάθεται πρέπει να αναγνωρίζεις την κατάσταση, να την αποδέχεσαι και να προχωράς στη ζωή σου. Όμως, η συγκεκριμένη δεν έχει εξαντλήσει τα περιθώρια, παραιτήθηκε πριν προσπαθήσει σοβαρά. Τί θέλω να πω: μετά από 8 χρόνια γάμου και προσπαθειών άρχισε μόλις να συζητά για σπερματέγχυση, για την πιθανότητα εξωσωματικής, δηλαδή για πράγματα που ένας άνθρωπος τα εξετάζει αρκετά πιο νωρίς. Φοβάται να προσπαθήσει τη σπερματέγχυση, φοβάται την αποτυχία και προσπαθεί να κλείσει τα μάτια στο πρόβλημα και ΚΥΡΙΩΣ στη δική της επιθυμία. Προσπαθεί να βρει προβλήματα, να πει ότι το παιδί σου στερεί την ελευθερία για να αποφύγει την αναμέτρηση με τα κότσια της.

 

Σε αυτό το σημείο πιστεύω ότι ως φίλη πρέπει να την δείξω ότι κάνει λάθος, αφού αυτό αντιλαμβάνομαι. Κάποια μέρα, μετά από πολλά χρόνια, θα ξυπνήσει και θα πει "είμαι 80 χρονών, και όταν ήμουνα 35 πίστευα ότι έχω χάσει το τρένο". Αυτή η σκέψη σε τρελαίνει πιστεύω. Δε μπορεί να παραιτείσαι από στόχους ζωής. Οι φίλοι πρέπει να σε κρατήσουνε στην πορεία σου, να σε σκουντήσουνε, να σου πούνε κάτσε ρε παιδί μου, πώς κάνεις έτσι, γιατί αλλάζεις γνώμη τόσο απλά, γιατί δεν προσπαθείς με σπερματέγχυση; Όταν η απάντηση είναι ότι "θα μου χαλάσει το σώμα" (σημειωτέον ότι το σώμα της έχει πολλές ατέλειες, δεν είναι κανα μοντέλο) ή "ότι θα χάσω τους καφέδες" ή ότι με την εξωσωματική θα παίρνω ορμόνες και μπορεί να πάθω καρκίνο (κάτσε ρε παιδί μου να πάμε στην εξωσωματική, αφού δεν άρχισες ακόμη καμία άλλη προσπάθεια) ε, τότε ή εγκαταλείπεις και λες δεν είναι σοβαρός άνθρωπος ή πιέζεις. Εγώ πίεσα. Ίσως κακώς, αυτό με βασανίζει. Αλλά ακόμη περισσότερο με βασανίζει το ότι δεν πέτυχα τίποτα. Γιατί πραγματικά πιστεύω ότι θα το μετανοιώσει κάποτε.

 

Και πιστεύω (για να έρθω στο θέμα μας) ότι αν δεν είχα παιδί θα με άκουγε πιο εύκολα. Η απόκτηση παιδιού σε βάζει σε άλλη βάση ρε γαμώτο, αλλάζει η ισορροπία πώς να το πω αλλιώς.Πολύ λυπάμαι...

[Maya]

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που 'κουράζονται' με τη σκέψη και ξεχνούν να ενεργήσουν. Εμένα με κουράζουν πολύ αυτοί οι άνθρωποι, ίσως γιατί νομίζω ότι όταν θέλεις κάτι, το προσπαθείς αξιοπρεπώς, αλλιώς δεν το θέλεις, και πρέπει να το παραδεχτείς. Έχω φίλη που έκανε παιδάκια με την 6η εξωσωματική χωρίς βγάλει παρά μόνο ένα μικρό παράπονο. Άλλες, χωρίς καν να έχουν πάει στο γιατρό, σε τρελαίνουν επειδή δεν μένουν έγκυες με απλό ... σέξ, γιατί είναι φυσικά το βολικότερο. Και όχι μόνο στο θέμα του παιδιού, αλλά και σε θέματα σχέσεων και σε άλλα. Εγώ αυτούς τους ανθρώπους, όσο και να τους αγαπώ, τους το ξεκόβω αμέσως. Αρνούμαι να το συζητήσω αφού δεν το έχουν πάρει στα σοβαρά. Στην αρχή σοκάρονται, μετά όμως με αφήνουν στην ησυχία μου. Προτιμώ να ξοδέψω το χρόνο μου με μία άγνωστη που έχει ένα πραγματικό πρόβλημα, παρά με την κολητή μου, που όμως με χρησιμοποιεί ως αλλοθι για περάσει η ώρα της, μετά να το ξεχάσει και όταν το ξαναθυμηθεί να ξαναρχίσει τη γκρίνια.

[Ekabn]

Maya γενικά συμφωνώ και όντως αυτοί οι άνθρωποι είναι δύσκολοι και ίσως και χάσιμο χρόνου. Αλλά πάλι ίσως χρειάζονται μια ευκαιρία για να περάσουν στην απέναντι όχθη. Εγώ πιστεύω ότι αυτή την ευκαιρία μου την έδωσε ο καλύτερος φίλος μου. Όταν τον γνώρισα είχα άλλη κοσμοθεωρία, ήμουνα πολύ πίσω του. και αυτός δε μάσησε τα λόγια του μαζί μου, μου επεσήμανε τις ατέλειες του συλλογισμού μου κι ας μην είμασταν φίλοι, μόλις είχαμε γνωριστεί. Μου την έσπαγε να σου πω, γιατί ήταν πιο έξυπνος και δε μου άρεσε να το παραδέχομαι ότι εχει δίκιο. ΟΜΩΣ δε μπορούσα να αρνηθώ ότι είχε δίκιο. και αυτό με έκανε να ενδιαφέρομαι για τη γνώμη του.

 

Τελείως ωφελιμηστικά ρε παιδί μου, "αφού την άλλη φορά είχες κάτι σωστό να μου πεις, μήπως και σε αυτή την πε΄ριπτωση έχεςι κάτι να πεις;", με έτρωγε να μάθω τη γνώμη του. Οι άλλοι όλο τα ίδια θα σου έλεγαν "ωραία όλα", ε, δε σε τρώει να μάθεις τί έχει να πει κάποιος που λέει τα αντίθετα;;;;; μόνο εγώ είμαι τόσο περίεργη;

 

Επειδή λοιπόν σιγά σιγά με βοήθησε πολύ ο τρόπος σκέψης του φίλου μου, πίστεύω ότι έχω την υποχρέωση να κάνω το ίδιο. Πώς να εγκαταλείψω έτσι τον άλλο. Έχουμε γελάσει μαζί, έχουμε τραγουδήσει (ουρλιάξει καλύτερα) σε βαν στις 3 τη νύχτα την ευλαμπία προ διετίας στη σαντορίνη, με βοήθησε, τη βοήθησα, πώς να πω τώρα "οκ, σε ξεγράφω γιατί έχεις τρικυμία εν κρανίω"; Άντε τώρα να βρω άλλον να τραγουδήσω την ευλαμπία

[pitsipopaki]

Εχετε νιώσει απογοήτευση απο τις φίλες σας απο τότε που κάνατε μωρακι??

 

Ειμαι πολύ στεναχωρημένη βλέποντας οτι ενώ πιστέυω οτι εγώ δεν εχω αλλάξει καθόλου, οι φίλες μου με αντιμετωπίζουν κάπως διαφορετικά απο τότε που έκανα οικογένεια, δεν με πέρνουν τηλ οταν βγαίνουν (είναι ελευθερες..), δεν με υπολογίζουν οπως παλια και διάφορα τέτεια..με θυμούνται μόνο αν έχουν κάποιο πρόβλημα και εκείνες που ειναι παντρεμένες ή δεσμευμένες τώρα πια κάνουν παρέα με τις παρέες των αντρών τους! μπορεί να σε γεμίζει κάποια συναναστροφή που κάνεις αναγκαστικά λόγω του περίγυρού σου ή η παρέα του άντρα σου όπως σε γεμίζει η φιλενάδα σου??? μόνο εγώ το περνάω αυτο??? Δεν λέω ολες έχουμε την καθημερινότητά μας με τον χρόνο γεμάτο τις πιο πολλες φορες αλλα γενικότερα γιατι αλλάζουν οι συμπεριφορές οσο κάνουμε οικογένεια και μεγαλώνουμε???

ελπιζω να μην σας κουρασα αλλα με στεναχωρει το θεμα αυτο πολυ και θελω να ξέρω αν είναι γενικότερο φαινόμενο ή μονο μες το μυαλο μου..!!

[akamatra]

Γειά...

Εγώ το πέρασα γιατί παντρεύτηκα πολύ νωρίτερα από όλες τις φίλες μου και άλλαξα και πόλη...

Ακόμα το θυμάμαι... Ειδικά με την κολλητή μου....

[pitsipopaki]

ενω θα επρεπε να αλλαζουμε εμεις που κανουμε οικογενεια αλλαζουν εκεινες..δεν μπορω να το καταλαβω αυτο και με ποναει..και γω με κολλητες! το περναω...

[DaF]

αχχχχχχ ειχα ανοιξει κι εγω ενα παρομοιο θεμα παλιοτερα στην εγκυμοσυνη μου...και η απαντηση ειναι ναι, οι φιλες που δεν εχουν παιδια αλλαζουν σταση απεναντι σου και ναι, νιωθεις απογοητευση..

Ομως...αν κανεις μια καλη κουβεντα μαζι τους, ζητησεις να βγεις για καφε λεγοντας ποσο σου λειψανε (ειδικα οι καλές φίλες) και πεις οτι τελεια η ζωη με το μωρο αλλα δεν εισαι μονο μαμά...ε, τοτε φανταζομαι να αλλαξουν καποια πραγματα.

Εγω διακρινω καποιο φοβο στις φιλες μου...αρχισαν ξαφνικα τα "να μην ενοχλω" και τα "εσεις εχετε το προγραμμά σας" και τετοια κουλα. εγω ηθελα τις φιλες μου κοντα μου σε ολα κι εκεινες δεν ηταν διαθεσιμες...τι να γινει...τελικά και κουβεντα καναμε, και παραπονα εκανα και καλυτερεψε η κατασταση. νομιζω πρεπει να τις διεκδικησεις λιγακι, γιατι οι γυναικες μεταξυ μας βγαζουμε μια ζηλια να το πω, εναν φοβο κατι τετοιο τελοσπαντων μπροστα στη μητροτητα των φιλεναδων μας, αν δεν το εχουμε ζησει!!

[pitsipopaki]

Εγω διακρινω καποιο φοβο στις φιλες μου...αρχισαν ξαφνικα τα "να μην ενοχλω" και τα "εσεις εχετε το προγραμμά σας" και τετοια κουλα. εγω ηθελα τις φιλες μου κοντα μου σε ολα κι εκεινες δεν ηταν διαθεσιμες...τι να γινει...

 

αυτο ακριβως περναω!!!!

εγω εχω πει τα παραπονα μου και εχουν γινει τετειου ειδους συζητησεις και ολα καλα αλλα δυστυχως μετα τα ιδια..

 

βρε κοριτσια ο αντρας μου δεν εχει προβλημα να εχει το μωρο να βγουμε κανενα βραδι οκ ..αλλα τηλ δεν με περνουν να μην ενοχλουν!!! λες και με πηραν τα χρονια λες και τωρα ειμαι μανα -τελεία!δεν ειμαι τιποτα αλλο..δεν μπορω να κανω τιποτα αλλο.. ειμαι πολυ στεναχωρημενη με το θεμα