Σοβαρό πρόβλημα - κοριτσάκι 5,5 ετών.

[Marirena]

και κατι αλλο. θα ηθελα τοσο μα τοσο πολυ να το αγκαλιασω αυτο το παιδακι.τοσο πολυ....να της δωσεις μια τεραστια αγκαλια απο μια αγνωστη.ετσι απλα.σφιχτη ομως αγκαλια

 

Είσαι πολύ γλυκιά και υποστηριχτική και δεν ξέρεις (κι εσύ και οι άλλες κοπέλες) πόσο μα πόσο σημαντικό είναι αυτό. Παίρνει κανείς πολύ δύναμη.

 

Γι αυτό και μπήκα και έγραψα σήμερα εδώ όλο αυτό το μακροσκελές μήνυμα. Δεν μου ήταν ούτε εύκολο, ούτε τίποτα τέτοιο παρά την ανωνυμία. Φυσικά, και μία γνώμη που δεν μας κολακεύει ιδιαίτερα είναι επίσης δεκτή αρκεί να μην είναι άδικη, κακοπροαίρετη, επιθετική κ.λ.π.

 

Δυστυχώς, στη κοινωνία σήμερα (τουλάχιστον στην Ελλάδα) έχουμε πολύ εύκολη την επίκριση. Αυτό που είναι δύσκολο είναι η αυτοκριτική και ο αναστοχασμός. Κάτι που εγώ νομίζω κάνω στο αρχικό μου μήνυμα.

[erlamp]

arχικα να σου πω μπραβο για το ποστ σου!

αλλα θα θεσω καποια ερωτηματα-επισημανσεις-αποριες.....

(σημ.εχω φιλη που μεγαλωσε τον εγγονο της μεακριβως ιδια κατασταση και ωρα ειναι 8 και αριστος μαθητης)

 

-το παιδαι χρειαζεται ειδικη παρακολουθηση...μη ξεχναμε οτι ηταν εξαρτημενο απο διαφρες ουσιες καθως και οτι οι 2 του γονεις ηταν σε αυτη τη φαση...

αρα κανει απεξαρτηση

-οτι η μητερα το καταλαβε στον 7ο μηνα και το ειπεκαι οπως λες το εκανε εσκεμενα...θα σου πω οτι οντως μπορει να τ καταλαβε πολυ πολυ αργα....οι γυναικες που λαμαβανουν ουσιες η ψυχοφαρμακα πολλες φορες δενεχυν περιοδο...κταλαβαινυν εγγυμοσυνη οταν κατι κουνιετα στη κοιλια τους.....

καθως και οταν γεννουν οι ονοι ειναι λιγοτεο εντονοι απο τους πονους της ελλειψης.

-οι γονεις σου ειανι γιαγια κα παππους και εσυ θεια οχι οι γονεις της....

θα επρεπε να γνωριζει οτι εχει γονεις που απλα για καποιο διαστημα αδυνατουν να την μεγαλωσουν...

- οτι δεν βλεπει καταστασεις του αδελφου σου δεν σημαινει οτι δεν τις υποψιαζεται και με το παιδικο μυαλο της σε συνδιασμο με τα λογια του περιγυρου σας ..τα [ραγματ γινονται ζειροτερα...

σιγουρα χρειαζεατι βοηθεια απο ειδικους...αρχικα αποπαιδοψυχολογους...

μηως να στο χαμογελο του παιδιου?

-υποθετω δεν ακουει συζητησεις απο εσας!

- θα προτεινα εσεις να υοερασπιζεστε τον αδελφο σου και την μικρη στα ματια της...εινι ο πατερας της ακομα και ξυλινος να ηταν για αυτην ειναι ενα κομματι της

-τα ιδιωτικα σχολεια δεν ειναι η λυση ...ας επαναλαβει ο νηπιο

 

η ιστορι της φιλης μου...

-κορη και γαμπρος σε ουσιες

μαθαινουν εγγυμοσυνη στον 6ο

γεννα χωρις να καταλαβινει πονους γεννας...ητν στον κοσμο της...

- επιμελεια η γιαγια

- καθε 3 μηνες τοξικολογικες εξετασεις στο παιδι

-παρακολουθηση απο πιδονευρολογο και παιδοψυχιαρο

- η μαμα για απεξρτηση στην ισπανια με τηλ.επικοιν. με παιδι

-η μαμα απεξαρτηση στο 18 ανω...χωρις αποτελεσμα

-η μαμα γαι απεξαρτηση στην καλαματα...συνεχιζει η επικοινωνια με το παιδι με την παροτρυνση της γιαγιας κατοπιν συμβουλης απο τους ειδικους

-επισκεπτηριο στη μαμα μαζι με το παιδι

-επικοινωνια με τους γονεις του μπαμπα και γνωριμια

-εμηνερωση του σχολκου περιβαλ.

-φωτο τη μαμας και του μπαμπα...γνωριζε πρσωπα...

- δωρα σε γιορτες -γενεθλια και καλα απο τον μπαμπα

-καμια κατηγορια για τον μπαμπα

-τα τηλεφωνα των γονιων του οταν τα ζητιυσε

-στους 8 μηνες τυ προγραμματος τον πρε η μαμα του στο προγραμμα

το προγρμμα τλειωσε η "χ"ειναι καθαρη

το παιδι 8 ετων και αριστος μαθητης

 

συγχαρητηρια και παλι για το ποστ σου

[lilianna]

ειναι πολυ δυσκολο να εκθετεις ενα τετοιο σοβαρο θεμα σε αγνωστους στην ουσια ανθρωπους που λογικο ειναι να μην σε καταλαβουν απολυτα ειτε γιατι δε το εχουν ζησει ειτε γιατι πολυ απλα ειμαστε πισω απο μια οθονη.σιγουρα ομως ειναι καλο να δινουμε κουραγιο και δυναμη στον συνανθρωπο σε τετοιες καταστασεις γιατι μπορει να συμβει σε οποιοδηποτε παιδακι και σε οποιαδηποτε απο εμας καποια στιγμη να λυγισουμε και απλα να εχουμε αναγκη απο καπου να παρουμε δυναμη να συνεχισουμε.εγω αυτο πιστευω για σενα.απλα θελεις λιγο δυναμη να συνεχισεις.κατα τα αλλα εισαι απολυτα ξεκαθαρη μεσα σου στο τι θα κανεις για αυτο το παιδι.εγω αυτο λαμβανω παντως.εγω προσωπικα θα ηθελα να μαθω την εξελιξη γιαυτο το παιδι.αν θες να μου στελνεις πμ.

[babyprince]

Καταρχήν θα ήθελα να πω πραγματικά ότι είναι μία συγκινητικήπραγματικότητα από κάθε πλευρά σε αυτήν την ιστορία. Μπράβο σας για το σθένος σας.

Νομίζω πως εμείς οι τυχερές μαμάδες με τα υπερτυχερά μωρά δεν έχουμε δικαίωμα να σας κρίνουμε, ακόμα και αν κάνετε λάθη προσωπικά δεν το βλέπω.

 

Σχετικά με τον αδερφό σου... το έχω δει σε συγγενικό περιβάλλον και καταλαβαίνω πως είναι να μην μπορείς να βοηθήσεις και να μην θέλει να βοηθηθεί.

 

Σχετικά με τους γονείς σου... τί να πεις σε ανθρώπους που προσπαθούν να δώσουν το καλύτερο στο παιδί. Και εννοώ κυρίως συναισθηματικά

 

Σχετικά με εσένα... το παιδί πρέπει να αναγνωρίσει σαν γονιούς τους γονείς σου μιας και εκεινοι το μεγάλωσαν. Για να μάθει και εκείνο από που βρίσκει την σταθερότητα και την ασφάλεια

 

Σχετικά με το παιδί... και το ρωτάω χωρίς φόβο ελπίζοντας ότι δεν θα παρεξηγηθείς. Έχετε ελέγξει το παιδί για χαμηλού επιπέδου αυτισμό, ή αν μιλάμε για παιδί ειδικών αναγκών. Η διαφορετικότητα ειδικά αν είναι πολύ μικρή φαίνεται μετά τα 3.

Αν το έχετε ελέγξει και όλα είναι καλά που της το εύχομαι από την καρδιά μου, τότε α) μπορεί να είναι καπρίτσια της ηλικίας-μην το συγκρίνετε με άλλα παιδάκια

β)μην του παρέχετε τα πάντα οικονομικά και μην του κάνετε όλα τα χατίρια, δε θα φέρει την μητέρα του πίσω.

 

Παρεπιπτόντως, η μητέρα της μαμάς του πού είναι, είναι ενήμερη?

[Nefelirene]

Το διάβασα,στεναχωρήθηκα ,έκλαψα .

Μόνο ενας ειδικός θα μπορούσε να βοηθήσει και το παιδί και εσάς

οπότε το μόνο που έχω να πω είναι κουράγιο,απέραντη αγάπη προς το παιδί γιατι θα ξαναπώ τα λόγια του παιδιάτρου μας .

" Απο αγάπη δεν πεθανε ποτέ κανένας"

μα πάνω απο όλα βοήθεια απο ειδικό για να σας καθοδηγεί.

[Vann]

Marirena

καλημερα μπραβο στην μητερα σου εχει μεγαλη καρδια,μπραβο κ σε εσενα που σε προβλητιζει ολο το γεγονος,κ βοηθας αυτο το κοριτσακι,οταν θα γινεις μανουλα να δεις οτι θα το αγαπησεις ακομα περισσοτερο το ανηψακι σου,γιατι θα καταλαβεις τι σημαινει ενα μωρο να μην εχει μαμα.Θελω παρα πολυ να σου τονισω οτι αυτα που εγραψε η Βάγια76 εχουν μεγαλη ουσια,εαν πατε σε εναν ψυχολογο να δεις οτι θα σου πει ακριβως τα ΙΔΙΑ,εαν δεν θελει να σας χαιδεψει στα αφτια,μην με παρεξηγησεις αλλα για να εχουν γινει ολα αυτα κατι φταιει,κατι λαθος γινεται σ αυτην την οικογενεια,εγω δεν θελω να προσβαλω την οικογενεια σου,απλα η μαμα σου μπορει να ειναι πολυ δοτικη μπορει ...................παντως κατι πρεπει να αλλαξει ολη την κατασταση για να μπορεσετε να αλλαξετε κ την σταση του αδελφου σου.Πρεπει οπωσηποτε να απευθυνθειται σε ειδικο.Και παλι μην με παρεξηγησεις εγω στα γραφω με την καλυτερη διαθεση που εχω,το κοριτσακι πρεπει να παρει βοηθεια κ ειδικα τωρα που ειναι μικρο,οπως κ εσεις ωστε να μπορεσετε να ανταπεξελθετε σε ολη αυτη την κατασταση

[fenaki]

marirena καλημέρα και απο μένα....θα προσπαθεισω να σου μιλήσω ως μάνα πάνω απο όλα....και να σε βοηθεισω να αδειασεις λίγο το μυαλο σου....σίγουρα το πρόβλημα σας ειναι μεγαλο...αλλά όχι ανεφικτο....

σίγουρα η καλυτερη λυση ειναι ο ειδικός....και κακός που δεν το είχατε ξεκινησει....θα βοήθαγε πολυ την μικρη.....δεν μπορώ να έχω άποψη για κάτι τόσο σοβαρό.....

όσον αφορά τωρα τα παιδιά...το γεγονός πως έχει κάποια Χ,Ψ συμπεριφορά απέναντι στον κόσμο αυτο δεν σημαινει ότι έχει προβλημα αυτό επειδη εσεις ξέρετε όλες τις συνθηκες κάτω απο τις οποιες γεννηθηκε.....θεωρείτε αυτοματα ότι έχει πρόβλημα.....

και τι εννοω....έγω έχω ένα κοριτσακι 2,5 χρονων και την αποκαλουμε ταλιμπαν.....στο σχολειο ειναι υποδειγμα στο σπιτι υπάκουη μεν αλλά πολυ ζωηρη......και στους ξένους η συμπεριφορά της ειναι κάκιστη.....ειναι αγενης κοροιδευει και ειναι επιθετικη.....σε πληροφορώ παρολο που γεννηθηκε και μεγάλωσε σε υγιές περιβάλλον....και ασχολουμε...πάρα μα πάρα πολυ μαζι της.....για να έχει σωστες βάσεις και ν μάθει να συμπεριφέρεται σωστα.....

παρολα αυτά...η αντιδραση της είναι διαφορετικη με αυτά που της μαθαινω....

αλλά ειναι μια φάση και μια αντιδραση των παιδιών της ηλικίας.....που δεν μπορω να την αποφυγω..... ε....δεν είναι όλα τα παιδιά αγγελουδια.....κάποια είναι πιο ζωηρά και κάποια ειναι χαμηλων τονων.....

θα το δείτε αργότερα και με το δικό σας παιδι.....

οπότε μην σε αγχώνει η συμπεριφορά της σε τριτους......θα μαγαλώσει και άλλο και αυτό θα φτιάξει.....

τώρα όσον ααφορά εσένα....ειναι λογικο εφόσον τώσα χρονια εισαι μέσα στο πρόβλημα να σε ενοχλούν τα σχόλια των άλλων.....σίγουρα υπάρχει κακία και βλάκεια στον κοινωνικό μας περιγυρ....και αυτό γιατι όπως είπες δεν βουτάνε την γλώσσα στο μυαλο....το κουτσομπολιό δεν έχει να κάνει με την μόρφωση ουτε με το μέρος που γεννηθηκες και μεγάλωσες.....ή το έχεις μέσα σου ή όχι....εγω γεννηθηκα και εμγάλωσα σε μεγάλη επαρχιακη πόλη....με μεγάλη περιφερεια....που σημαινει το οι περισσότεροι προέρχονατι απο μικρα χωριά...παρόλα αυτά το κουτσομπολιό το απεχθάνομαι.....και μάλιστα απομακρυνω και ανθρωπους που έχουν αυτο το ελλάτωμα....τόσα χρονια που ζω στην Αθήνα βλέπω πως εδω είναι χειρότερα.....και στην δουλειά μου και στην οικογένεια του άντρα μου.....οπότε μην κάθεσαι να σκας για τα λεγόμενα των άλλων....κοίτα το σπιτι σου τον άντρα σου και μην σε νοιάζει τι λένε.....απέβαλε το αυτο.....γιατι θα σου κάνει κακό στο μέλλον.....

στο κείμενο σου εμένα αυτό που δεν μου άρεσε να σου πω την αλήθεια.....μπορει να κάνω και λάθος βέβαια ειναι αυτο που λές πως προσπαθεις να μαζέψεις τα άπλυτα....των άλλων....συγνώμη για αυτό που θα πω...αλλά πιστευω πως δεν σε υποχρέωσε κάποιος να το κάνεις.....ουτε τους γονεις σου....και μην το βλέπεις ετσι.....τι εννοω...

αν εκεινοι δεν ήθελαν να επιλυφθουν την κατάσταση δεν θα το έκαναν.....αν εσυ κουράστηκες απο αυτό καλυτερα ειναι απλά να διατηρίσεις μια ουδετερη στάση.....παρά να λες αυτό το πραγμα....αν δεν μπορείς να το χειριστεις....μείνε απλά μια καλή θεια για το κοριτσακι και άσε τους γονεις σου να λύσουν τα θέματα...οι οποιοι έχουν και μεγαλύτερα αποθέματα αγάπης και περισσότερη υπομονη γιατι είναι παππούδες....(το βλέπω απο τους γονείς μου)

αν πάλι θέλεις να βοηθησεις....πήγαινε και εσυ σε έναν ειδικο για να σε διαφωτίσει σχετικά με το θέμα...πως να χειριστεις το κοριτσακι τον ερχομο του παιδιού σου και την οικογένεια σου.....μελλοντικά.....

τέλος όσον αφορα τον άντρα σου θα συμφωνησω με μια κόπελα που έγραψε πιο πάνω πως το σχόλιο του δεν είχε κακή προθεση....αλλά πρεπει όμως να κάνεις κάτι σχετικά με την όλη κατάσταση....αυτο που έγραψε και η άλλη κοπέλα....η συμβίωση σε στυλ σάντουιτσ γιατι μπορει αργότερα να τον κουράσει.....αν και κατάλαβα πως ο άνθρωπος έχει πολυ μεγάλα ψυχικά χαρίσματα....αλλά πρέπει πλέον να διαφυλάξεις και την δική σας οικογένεια....

αρα καλό είναι να πας και εσυ σε έναν ειδικό για να λύσεται όλα αυτα τα θεματάκια....

[Aeriko]

Με κάλυψε η fenaki... Έχεις κι εσύ θεματάκια και πιθανά να μην το συνειδητοποιείς. Λύσε τα θέματά σου (τι λέει ο κόσμος, ξέπλυμα απλύτων κ.λπ.) για να μπορέσεις να βοηθήσεις ουσιαστικά

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

Καλησπέρα σε όλους και όλες! Δυστυχώς το μήνυμά μου θα είναι μεγάλο - δεν γίνεται διαφορετικά -

Μπαίνω λοιπόν κατευθείαν στο θέμα κάνοντας την παρακάτω απαραίτητη εισαγωγή.

Έχω μία ανιψιά, κόρη του αδερφού μου, 5,5 ετών. Το παιδάκι αυτό ήρθε στον κόσμο από ηλιθιότητα, ανωριμότητα και απροσεξία των γονιών. Να σημειώσω πως και οι δύο γονείς αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν εκτός από ψυχολογικής φύσης προβλήματα και εξάρτηση από ναρκωτικές ουσίες. Ο αδερφός μου -αρκετά νεαρός τότε, 28 ετών, και η μητέρα με σοβαρό πρόβλημα υγείας πέρα από τα προαναφαρθέντα και με σχεδόν τα διπλά του χρόνια. Σε μία από τις τελευταίες τους (ίσως και στην τελευταία) 'συνευρέσεις', τις πνιγμένες σε χάπια και αλκοόλ, έγινε η ανιψούλα μου, κι έπειτα από εφτά μήνες που είχε ο αδερφός μου να δει τη μητέρα της (είχαν χωρίσει οριστικά πλέον) ήρθε και του ανακοίνωσε πως είναι εφτά μηνών. Του δήλωσε δε, πως δεν το είχε καταλάβει και κολοκύθια....Κατά τη γνώμη μου και όπως αποδείχθηκε άλλωστε, η γυναίκα αυτή κράτησε το παιδί για να α. τον φέρει πίσω, β. για να έχει οικονομικά οφέλη, από τον αδερφό μου και την οικογένειά μου. Αφού λοιπόν περάσανε όλοι ένα πρώτο σοκ, και αφού λέγαμε επίσης, πως αποκλείεται αυτή η γυναίκα να φέρει εις πέρας εγκυμοσύνη επιτυχώς (πέρασε τους 9 μήνες καπνίζοντας, πίνοντας και καταναλώνοντας ψυχοφάρμακα) μετά από 2 - 2,5 μήνες γέννησε ένα εξαιρετικά ελλιποβαρές μεν υγιέστατο ωστόσο κοριτσάκι, την ανιψιά μου.

 

Όλοι σταθήκαμε δίπλα στον αδερφό μου (εγώ, οι γονείς μου και κάποιοι φίλοι του) καθώς, οπως φαντάζεστε τα είχε χάσει. Επίσης, εκείνη την εποχή ήταν ακόμα άνεργος. Η ανιψιά μου ήταν σε θερμοκοιτίδα, οπότε οι μαίες και το προσωπικό εντόπισαν κάποια στιγμή τη μητέρα του να πηγαίνει να το βλέπει μαστουρωμένη και σε άθλια κατάσταση. Αυτό ενεργοποίησε τον μηχανισμό της εκεί κοινωνικής υπηρεσίας, και έπειτα από αυτόβουλη παρεμβολή εισαγγελέα δεν ανατέθηκε στη μητέρα η φροντίδα του παιδιού, διότι κρίθηκε ακατάλληλη. Το παιδάκι έμεινε 6 μήνες στο μαιευτήριο και προοριζόταν για ίδρυμα, υιοθεσία κ.λ.π. Οι γονείς μου ωστόσο, θεωρώντας πως αυτό το κοριτσάκι είναι μέλος της οικογένειάς μας το ανέλαβαν και έπειτα από τη σχετική διαδικασία (που δεν ήταν και εύκολη) απέκτησαν την πλήρη επιμέλειά του. Προσωπικά, τότε και πάντα ήμουν και είμαι περήφανη που έκαναν κάτι τέτοιο και θεωρώ πως λίγοι γονείς θα το έκαναν αυτό για το εγγόνι τους. Επίσης, θυμάμαι τη μητέρα μου να τηλεφωνεί σε συγγενείς και φίλους στα ξαφνικά και να ανακοινώνει όχι μόνο πως έχει εγγονή αλλά και πως τη μεγαλώνει η ίδια χωρίς καμία ντροπή και κανένα δισταγμό (ξέρετε τώρα την Ελλάδα και πως είναι σε κάτι τέτοια) Να σημειώσω πως οι γονείς μου είναι εξαιρετικά μορφωμένοι και αξιόλογοι άνθρωποι. Βεβαίως, φαντάζεστε ότι έκτοτε, τα σχόλια πίσω από την πλάτη μας δεν έχουν πάψει, και μάλλον δεν θα πάψουν ποτέ...

 

Πέσαμε λοιπόν πάνω στο κοριτσάκι (δεν θέλω να γράψω ονόματα) με όοοολη μας την αγάπη. Να σημειώσω όμως ποιούς εννοώ όταν λέω 'πέσαμε'. Βασικά, εμένα (τότε ήμουν ελεύθερη), τον μπαμπά και τη μαμά μου. Ο αδερφός μου (που πάντα δημιουργούσε εξαιρετικού μεγέθους προβλήματα στην οικογένεια) παρά το ότι μένει έναν όροφο πιο πάνω από τους γονείς μου (κι εγώ έναν αποκάτω) ποτέ δεν συνειδητοποίησε ότι είναι πατέρας και στην ουσία ποτέ δεν ασχολήθηκε με αυτό το παιδί. Φανταστείτε ότι για να της πάρει δώρο πρέπει να του το θυμίσουμε εμείς. Η γνώμη μου είναι επίσης, ότι δεν την αγαπάει.

Η μητέρα από την άλλη, το μόνο που έκανε μόλις κατάλαβε πως εφόσον έχασε την επιμέλεια, δεν θα έχει και λαμβάνειν, ήταν να εξαφανιστεί....

 

Να έρθω στο σήμερα που με απασχολεί και για το οποίο σας γράφω (δυστυχώς, θεωρώ πως έπρεπε να γράψω όλα τα παραπάνω για να έχει κανείς εικόνα της κατάστασης). Η ανιψιά μου έφτασε 5,5 και πάει νήπιο. Οι γονείς μου την έχουν προσέξει σαν δικό τους παιδί. Το 'σαν' περιττεύει είναι βασικά παιδί τους. Εχει απ' όλα, πηγαίνει σε πολύ καλό προσεγμένο σχολείο κ.λ.π... Ωστόσο, είναι ένα πολύ, πολύ, πολύ ιδιαίτερο παιδί. Καταρχάς, γνώμη μου είναι πως τόσο για λόγους, κακής ενδομήτριας ζωής, κακής κληρονομικότητας (και από τους δύο γονείς), αλλά και εξάμηνης παραμονής στο μαιευτήριο (οι γονείς που διαβάζουν ξέρουν πως το να περάσει ένα βρέφος τους πρώτους 6 μήνες της ζωής του σε ένα όχι οικείο περιβάλλον και χωρίς αποκλειστική φροντίδα είναι ήδη καθοριστικό) έχει ζητήματα δύσκολου χαρακτήρα. Δηλαδή, ενώ είναι ιδιαίτερα έξυπνο, φαίνεται σε σχέση με τα συνομίληκά του παιδιά σαν η ψυχοκοινωνική του ανάπτυξη να είναι πίσω. Π.χ αν ένα 4χρονο είναι πλέον ικανό να υπακούσει σε οδηγίες και να αναγνωρίζει κάποια βασικά κοινωνικά πρέπει - ώστε να μπορεί να λειτουργήσει μόνο του σε χώρο σχολικό και ομαδικό - η ανιψιά μου στα 5,5 μόλις που κουτσοκαταφέρνει να τα βγάλει πέρα με κανόνες κ.λ.π. Και αυτό παρά το ότι πάει από πέρυσι στο προνήπιο και φέτος είναι στο νήπιο. Επίσης, έχει αρχισει και αντιλαμβάνεται (θεωρώ πως είναι εξαιρετικής εφυίας και αντίληψης παιδί) εδώ και αρκετό καιρό πως κάπου διαφέρει από το άλλα παιδάκια - πέρα από τους οικογενειακούς λόγους - και σωματικά υστερεί και αυτό φυσικά οφείλεται στις καταχρήσεις της μητέρας του κατά την κύηση και δεν ξέρω αν μπορεί και να ξεπεραστεί ποτέ. Να καταλάβετε εξωτερικά έχει την ανάπτυξη ενός τρίχρονου. Τα τελευταία δύο χρόνια λοιπόν, γίνεται όλο και πιο δύσκολη, κλαίει συνέχεια και με το παραμικρό, επίσης δεν δέχεται βοήθεια (π.χ δεν μας αφήνει να της δείξουμε τα γραμματάκια με αποτέλεσμα βέβαια να μη ξέρει να γράφει ακόμα - ενώ στην ηλικία της ξέρουν, κι όταν λέω δεν μας αφήνει εννοώ πως τσιρίζει και ουρλιάζει...όοοοοχι ξέρω, ξέρω, και βέβαια μετά ξανατσιρίζει και ξανακλαίει γιατί συνειδητοποιεί πως δεν ξέρει...) Αυτό που περιέγραψα γίνεται σχεδόν για τα πάντα με αποτέλεσμα να παραμένει πίσω σε πολλά πράγματα γιατί απλούστατα δεν δέχεται βοήθεια.

 

Τελευταία έχω αρχίσει να αισθάνομαι πως η συμπεριφορά της είναι σαν να θέλει να εκδικηθεί (προς τους γονείς μου κυρίως). Σαν να αισθάνεται πως εκείνοι της στερήσανε κάτι ενώ δεν είναι έτσι. Εκείνοι βέβαια, κάνανε ένα μεγάλο λάθος κατά τη γνώμη μου και αυτό είναι ότι ακόμα δεν έχουν συμβουλευτεί ειδικό για την ιδιαιτερότητα της κατάστασης. Ενώ εγώ φωνάζω για διάφορα που πρέπει να γίνουν, στο τέλος δεν έχει νόημα γιατί εκείνοι έχουν την ουσιαστική ευθύνη. Εγώ ήμουνα όσο πιο πολύ μπορούσα πάνω από το παιδί με την αγάπη μου και την προσοχή μου, ωστόσο πάντα ο ρόλος μου ήταν αυτός της θείας, δεν μπορούσα ποτέ να αναπληρώσω τη μητέρα. Τώρα μάλιστα, περιμένω και παιδάκι και αυτό θεωρώ πως έχει επιβαρύνει την κατάσταση. Διότι, η μικρή βλέπει εμένα με τον καλό μου που είμαστε νέοι και αγαπημενοι και πως περιμένουμε όλοι πως και πως το νέο μέλος της οικογένειας και αφενός ζηλεύει (όπως όλα τα παιδάκια) αφετέρου θεωρώ πως κάνει αναπόφευκτους συνειρμούς. Ότι δηλαδή η ξαδερφούλα της που θα 'ρθει έχει δύο νέους και στοργικούς γονείς - δηλ. μαμά και μπαμπά - ενώ η ίδια μόνο παππού και γιαγιά κ.λ.π. Το ζήτημα επίσης είναι πως δεν εκφράζει τα συναισθήματά της ευθέως ώστε να αντιμετωπιστούν κατά πρόσωπο , παρά μόνο τα βγάζει εμμέσως δηλαδή με υστερίες και τσιρίδες σαν αυτές που προανέφερα. Τελευταία, την έχω δει να σηκώνει το χέρι της και να χτυπάει τη μαμά μου (γιαγιά της).

Προσπαθώντας να κλείσω σιγά σιγα, σαν να μην έφταναν όλα αυτά ο ρατσισμός ο οποίος έχει αρχίσει και γίνεται αντιληπτός από το παιδί και απ' όλους μας είναι φοβερός. Παντού και πάντα μιλάνε πίσω από την πλάτη μας. Κοιτάνε την ανιψιά μου με μισό μάτι, επειδή είναι έτσι ιδιαίτερη, την λένε όλοι κακομαθημένοι και διάφορα τέτοια 'έξυπνα' τέτοια χωρίς κανείς ούτε στιγμή να σκεφτεί την ιδιαίτερη κατάσταση από την οποία προέρχεται αυτό το παιδάκι (αθελά του η ψυχούλα). Κοινώς, κανείς δεν βουτάει τη γλώσσα στο μυαλό πριν μιλήσει. Η μητέρα μου νομίζω πως ποτέ δεν άκουσε 'μπράβο' γι αυτό που έκανε παρά μόνο "Πώ πω τί τραβάς, και πώ πω τί τραβάς, και και τσ...τσ...τσ...τί κατάσταση είναι αυτή...." Σημείωση η μαμά μου είναι μία χαρά, εξαιρετικά κοτσωνάτη, δραστήρια, γοητευτική κ.λ.π για την ηλικία της και όλο αυτό που κάνει (που μεγαλώνει το παιδί του γιού της) ποτέ δεν το έκανε με γκρίνια, αγκομαχητό, ή σαν να κουβαλάει σταυρό μαρτυρίου. Μόνο με κέφι, όρεξη και χαμόγελο σαν να είναι φρέσκια μαμά στη δεκαετία των 20 ή των 30. Αλλά ο κόσμος έτσι την αντιμετωπίζει.

 

Αισθάνομαι, πως σιγά σιγά, ο κόσμος εγκαταλείπει αυτό το παιδί. Η νονά του (φίλη παιδική του αδερφού μου) τα τελευταία χρόνια την έχει ξεχάσει. Ο αδερφός μου είπα παραπάνω. Βέβαια, τί πατέρας να είναι ο αδερφός μου, ακόμα δεν έχει λύσει τα δικά του ζητήματα... Αυτό το παιδί έχει βασικά τους γονείς μου (οι οποίοι κακά τα ψέματα είναι μεγάλοι άνθρωποι) και εμένα. Προσωπικά, πάντα θεωρούσα πως αφού ήρθαν έτσι τα πράγματα αυτό το παιδί θα πρέπει να το θεωρώ δικό μου, και ήξερα μέσα μου πως κάποτε θα έρθει η ώρα που δεν θα έχει παρά μόνο εμένα. Και αυτό φυσικά με όλη μου την καρδιά. Ο σύντροφός μου (τώρα πια άντρας μου) με γνώρισε με αυτό το 'δεδομένο' και ποτέ δεν αποτέλεσε πρόβλημα για εκείνον. Είναι άλλωστε άνθρωπος με ιδιαίτερες ευαισθησίες και κατανόηση. Δεν παύουν ωστόσο, οι καλοθελητές...Τις προάλλες, πολύ στενός του συγγενής έμαθα πως του παραπονιόταν για την ανιψιά μου. Τα κλασσικά, ότι είναι απαράδεκτη η συμπεριφορά της και είναι πολύ κακομαθημένη κ.λ.π... Δυστυχώς, η ανιψούλα μου χωρίς βέβαια να το καταλαβαίνει, αντιμετωπίζει που αντιμετωπίζει ρατσισμό, λόγω της κατάστασής της, σπρώχνει όμως και τον κόσμο πιο μακριά ακόμα γιατί δεν είναι το παιδί 'αγγελούδι - πρότυπο'. Κακά τα ψέματα, νομίζω πως στην Ελλάδα που γενικώς καμία ιδιαιτερότητα δεν είναι ανεκτή, μόνο τα ξανθά - υπάκουα - στρογγυλομάγουλα παιδιά 'αγγελούδια' είναι ανεκτά. Ξέρετε, τα παιδιά που προέρχονται από γάμο, με δύο γονείς, που είναι καλοί μαθητές και πάει λέγοντας... Όλα τα άλλα αν το καλοσκεφτείτε είναι 'προβληματικά'.

 

Το τί είναι για ένα παιδάκι να μην έχει μαμά και μπαμπά δεν έκατσε κανείς να το σκεφτεί....

 

Έχω αρχίσει και φοβάμαι πως μπορεί στο μέλλον να αντιμετωπίσουμε πρόβλημα με τον καλό μου, σχετικά με την ανιψιά μου που είτε θα προέρχεται από δική μας διαφωνία, είτε από εξωτερικούς 'καλοθελητές' που για να το πω απλά μπορεί να του πουν πως του 'φόρτωσα' παιδί που δεν είναι δικό του. Μπορεί μεν να του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη και να ξέρω τί άνθρωπος είναι αλλά δεν νομίζω πως θα είχε και ποτέ κανείς απαίτηση να αγαπήσει την ανιψιά μου όπως π.χ το δικό του (δικά του αν και μακάρι να κάνουμε κι άλλα). Σήμερα, για παράδειγμα, που ήμασταν σε οικογενειακή υποχρέωση με συγγενείς κ.λ.π και είχε και άλλα παιδάκια γύρισε κάποια στιγμή και μου είπε "αυτό το κοριτσάκι (ένα από τα παρευρισκόμενα) είναι πιο όμορφο από την ανιψούλα σου (ένα ξανθό κοριτσάκι, μέσα στα πρότυπα, ήσυχο, γλυκό και πήγαινε από αγκαλιά σε αγκαλιά). Δεν κατάλαβα γιατί το είπε, κι ενώ ξέρω πως δεν είχε κακή πρόθεση με σκότωσε ψυχολογικά. Κι αυτό γιατί όλοι παντού και πάντα κοιτάνε την ανιψιά μου μισό μάτι και βγάζουν πάνω της όλο τον ρατσισμό, μικροαστισμό, πουριτανισμό κ.λ.π...ε δεν ήθελα και εκείνος να κάνει αυτό το ανούσιο και χαζό σχόλιο. Ιδίως μάλιστα, καθώς ξέρει την δύσκολη κατάσταση από την καλή και από την ανάποδη. Αυτό δε που με αποτέλειωσε (και εμένα και τη μαμά μου) είναι πως μάθαμε πως πήγε η ανιψιά μου σε μία μακρινή συγγενή μας που δεν την είχε ξαναδεί και τη ρώτησε " είσαι η μαμά μου? ".

Έγραψα αδικαιολόγητα πολλά το ξέρω.....(ίσως το μεγαλύτερο post στα χρονικά) Θα ήθελα πολύ τις γνώμες σας ή αν έχει κανείς να παραθέσει κάτι από παρόμοια εμπειρία...

Εγώ θα ήθελα να κάνω τώρα και στο μέλλον ό,τι είναι δυνατόν για αυτό το παιδί όμως ο δρόμος είναι στρωμένος με πολλά εμπόδια. Εμπόδια που έθεσαν άλλοι (ανεύθυνοι άνθρωποι), δηλαδή ο αδερφός μου και η γυναίκα με την οποία την κάνανε τόσο εγκληματικά κατά τη γνώμη μου. Τώρα θα πρέπει να μαζέψουμε εμείς τα δικά τους άπλυτα με ποιός ξέρει πόσο προσωπικό κόστος, αλλά και αμφίβολα αποτελέσματα για το παιδάκι (γιατί αυτό μετράει πάνω από όλα - εγώ με τον άνδρα μου, κακά τα ψέματα λατρευόμαστε, και το ξέρω πως αυτό θα παραμείνει πάντα παρά τα όποια προβλήματα) Φοβάμαι, όμως πολύ συχνά πως η 'ζημιά' που έχει γίνει στη μικρή είναι πια μη αναστρέψιμη.

 

Επίσης, κι ενώ λυπάμαι φοβερά, έχω φτάσει να λέω πως ίσως, ίσως, τελικά

να ήταν καλύτερα να είχε υιοθετηθεί αυτό το παιδί, από δυο γονείς που θα το αγαπούσαν, και να έχει κι αυτό μαμά και μπαμπά. Τώρα μάλιστα που θα γίνω η ίδια μανούλα τα καταλαβαίνω καλύτερα αυτά. Το ίδιο βιολογικά αίμα δεν σημαίνει πάντοτε και την καλύτερη λύση.

Συγγνώμη για το τεράστιο ποστ, ευχαριστώ πολύ όποιον-α έχει την υπομονή να το διαβάσει.

 

Α-Π-Α-Ρ-Α-Δ-Ε-Κ-Τ-Ο-Σ και εσυ εχεις μεριδιο ευθυνης που σωπασες και δεν τον εβαλες στην θεση του. Τώρα απο εκει και περα ....βλεπω οτι και εσυ εχεις τα θεματακια σου. Συμφωνω με τα κοριτσια . Παντως επρεπε να περασουν 5,5 χρονια βρε κοριτσακι μου γλυκο για να βγαλεις το συμπερασμα οτι επρεπε το παιδι να υιοθετηθεί? και δεν μπορω να καταλαβω γιατι να υιοθετηθεί εφοσον οπως λες υπαρχουν η γιαγια και ο παπους που τον λατρευουν? εσυ που κολυεσαι ακριβως? Ο τονος μου ακουγεται ασχημα αλλα ο γραπτος λογος εδω μεσα δυστυχως δεν βοηθαει πολυ. Σε καμια περιπτωση δεν σε κατακρινω ,απλα κανω καποιες διαπιστωσεις που ισως εσυ δεν ηθελες να δεις. Ελπιζω να μην παρεξηγηθω

[emmaki]

Θα μιλήσω ως ειδική παιδαγωγός. Έχω δει παιδάκια σε παρόμοια φάση (δεν θέλω να πω κατάσταση), αν και κάθε παιδί και κάθε περίπτωση είναι διαφορετικά.

Αρχικά, το παιδί πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν υιοθετημένο. Πρέπει να ξέρει ότι η γιαγιά και ο παππούς δεν είναι γονείς, αλλά γιαγιά και παππούς, και ότι η μαμά και ο μπαμπάς δεν το παράτησαν, αλλά την ανάλαβαν οι γονέις σου, γιατί δεν μπορούσαν λόγω υγείας να την φρον΄τιζουν οι δικοί της γονείς. Τα παιδιά καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε. Σίγουρα έχει καταλάβει ότι οι γονείς σου δεν είναι και δικοί της γονέις (μπορεί και να της το έχετε πει). Έχει καταλάβει, όμως, ότι οι δικοί της γονέις δεν την παράτησαν; Αν δεν το έχει καταλάβει, υπάρχει περίπτωση να φοβάται ότι μπορεί σε κάποια φάση πάλι να την παρατήσουν!

Δεύτερον, το παιδί γεννήθηκε ήδη εθισμένο. Έχει ολοκληρωθεί η αποτοξίνωση; Συνήθως τα παιδιά που γεννιούνται εθισμένα (και λέω συνήθως, όχι πάντα) έχουν κάποια νοητικά προβλήματα. Έχετε εξετάσει αυτό το ενδεχόμενο; Λες ότι το παιδί είναι πανέξυπνο. Μήπως αυτή είναι η δική σου άποψη; Μήπως κάποιος ειδικός (παιδοψυχίατρος, παιδοψυχολόγος, ειδικός παιδαγωγός, ιατροπαιδαγωγικό κέντρο, ΚΕΔΔΥ) πρέπει να δει το παιδί και να δει και το νοητικό του επίπεδο;

Τρίτον, νομίζω ότι πιο πολύ θα βοηθηθεί αν πάει σε κάποιο τμήμα ένταξης, παρά σε ιδιωτικό σχολέιο και επικουρικά να κάνει λογοθεραπείες (γιατί άραγε; έχει προβλήματα στην ομιλία και εργοθεραπείες. Το τμήμα ένταξης, θα είναι στην ¨κανονική" τάξη και κάποιες ώρες την εβδομάδα θα πηγαίνει με ειδικό παιδαγωγό σε μια άλλη αίθουσα και δουλέυει πάνω στα δικά της μαθησιακά και ψυχολογικά προβλήματα. Θεωρώ ότι κάτι τέτοιο χρειάζεται το παιδί και θα βοηθηθεί.

Όλα αυτά βέβαια τα λέω μη γνωρίζοντας τη συγκεκριμένη πρίπτωση. Από ένα γραπτό κείμενο μερικών αράδων είναι πολύ εύκολο για τον καθένα να κάνει μια "διάγνωση", χωρίς να σημαίνει πως αυτή η "διάγνωση" είναι και σωστή. Η σωστή διάγνωση γίνεται από ειδικόυς και μόνο μετά από προσωπική επαφή με το παιδί, λήψη αναλυτικού ιστορικού, συζήτηση με γονέις-κηδεμόνες.....

[Γατουλα]

εμμακι, μπορεινα ειναι εθισμενο, 5,5 χρονων????? δε μιλαμε για βρεφος...

εγω ειδικη δεν ειμαι, αλλα σιγουρα μια επσκεψη σε παιδοψυχολογο ειναι απαραιτητη.

 

Τωρα αν εχουν γινει λαθη η οχι δεν εχει νοημα, αλλα ας βαλουν βασεις απο τωρα τουλαχιστον. Για ενταξη, δεν εχει αναφερει η κοπελλα τοσα προβληματα που να χρηζει ενταξης. Δεν ειναι και κατι τοσο απλο το να το παρεις το περιφημο χαρτι φανταζομαι.

[boubou.]

Καλημερα αν και ειμαι μικρουλα 19χρονη ειμαι μανουλα!Διαβασα με τεραστια προσοχη το μηνυμα σου μαριρενα κ εχω να πω λιγα πραγματακια...1ον συγχαρητηρια σε σενα κ στους γονεις σου που δεν αφεισαν το αγγελουδι σας σε ξενα χερια κ λεω ξενα οχι επειδη δεν συμφωνω με υοθεσιες κ λοιπα αλλα οπως κ να το κανουμε ειναι ξενα βρε κοριτσια.Πιστευω πως οι γονεις σου ειναι πολυ αξιοι και αυτο το κοριτσι θα μεγαλωσει σωστα!2ον κ πολυ σημαντικο πρεπει οποσδποτε να επισκευτειτε τοσο εναν παιδοψυχολογο οσο κ εναν γιατρο για την αναπτυξη της μικρουλας...Δεν εχω να κανω καμια ερωτηση για τουσ γονεις γιατι καταλαβα πολλα με αυτα που ειπες κ ειναι κριμα ολο αυτο που περναει κ η μικρη με την σκεψη πως δεν εχει δικουσ της γονεις ευχομαι να ξεπερασετε αυτο το προβλημα οσο πιο γρηγορα γινετε περιμενουμε καλα νεα σας αλλα κ οτι αλλο θες να μοιραστεις εδω ειμαστε!φιλια μαμαδες κ μωρουλια

[Γατουλα]

ναι επειδη αναφερες οτι μοιαζει με τριχρονο, μας λες ποσο ειναι το παιδακι σε υψος βαρος?

[σπουργίτι]

Μαριρένα καλημέρα! Πολλά θέλω να σου πω, αλλά δεν έχω χρόνο αυτή τη στιγμή! Θα σε παρακολουθώ και θα επιστρέψω, ελπίζοντας να παραμείνεις μαζί μας...!

Θα σου έλεγα να προσέξεις όσα σου γράφουν τα τελευταία κορίτσια που θεωρώ ότι είναι σημαντικά!

Αν και δεν έχω προσωπική άποψη από τέτοιες καταστάσεις θα ήθελα σήμερα να σου πω μόνο λίγα πραγματάκια:

1) Συγχαρητήρια για την ανησυχία σου και το ενδιαφέρον σου!

2) Μην "χωλαίνεσαι" με τον άντρα σου και επέτρεψέ του και καμιά "παρασπονδία"! Έλα λίγο στη θέση του... Είμαι σίγουρη ότι έτσι και αλλιώς θα είναι δίπλα σου για ό,τι χρειαστείς!

3) Ανεξάρτητα από το τι θα κάνει η μαμά σου συμφωνώ με τα κορίτσια ότι πρέπει και εσύ να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό, ώστε να χειριστείς σωστά την κατάσταση, ενόψει και του ερχομού του παιδιού σου

4) Θεωρώ ότι τη μικρή πρέπει καταρχήν να την δουν 1) αναπτυξιολόγος (αφού λες ότι και η σωματική της ανάπτυξη υστερεί, αλλά και η ψυχική και συναισθηματική της ωρίμανση, αλλά και ότι αντιμετωπίζει μαθησιακές δυσκολίες) και 2) παιδοψυχολόγος.

Αυτοί οι δύο θα μπορέσουν να σας κατευθύνουν για το αν χρειάζεται κάτι περισσότερο από εξετάσεις και άλλους ειδικούς (λογοθεραπείες, εργοθεραπείες κ.λ.).

Για τις λογοθεραπείες θα σου πω για παράδειγμα ότι έχω ακούσει περιπτώσεις που υπήρχε κάτι παθολογικό (δεν θυμάμαι ακριβώς πως μου του είχαν πει) και με μια πολύ απλή επέμβαση παιδάκια κατάφεραν να αρθρώσουν σωστά λόγο, χωρίς να απευθυνθούν σε λογοπαιδικό (την διάγνωση την έκανε παιδοαναπτυξιολόγος).

Βλέπω ότι, αν και έχετε προσπαθήσει πολύ γι' αυτό το παιδί, δεν έχετε ξεκινήσει σωστά... Και επειδή βλέπω ότι προετοιμάζεις τον εαυτό σου ότι ενδέχεται στο μέλλον να χρειαστεί εσύ να αναλάβεις τη μικρή (λόγω ηλικίας των γονιών σου), πράγμα που σε τιμά ιδιαίτερα, νομίζω ότι θα πρέπει να κάνεις μια διεξοδική κουβέντα με τη μαμά σου, ώστε και η ίδια να το αντιληφθεί αυτό και να δίνει μεγαλύτερη προσοχή στις "εισηγήσεις" σου!

Τέλος, θεωρώ ότι θα πρέπει να "τρέξετε" το θέμα των 2 ειδικών (παιδοαναπτυξιολόγος, παιδοψυχολόγος), γιατί η μικρή κανονικά σε λίγους μήνες θα πάει δημοτικό! Το να επαναλάβει τα νήπια είναι μικρό "κακό" από το να αναγκαστεί να μπει σε ένα σχολικό περιβάλλον ιδιαίτερα απαιτητικό για τις δυνατότητές της, που ενδέχεται να της δημιουργήσει και άλλα "θέματα"! Εάν τελικά κριθεί ότι πρέπει να επαναλάβει τα νήπια, θα έχετε σημαντικό χρόνο μπροστά σας, ώστε να "δουλέψετε" με το παιδί με τη βοήθεια των ειδικών, εστιασμένα, ώστε η ψυχούλα να μπορέσει να ακολουθήσει μια ομαλή πορεία στη ζωή της, γιατί της αξίζει!

[love4four]

Θα μιλήσω ως ειδική παιδαγωγός...

Αρχικά, το παιδί πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν υιοθετημένο. Πρέπει να ξέρει ότι η γιαγιά και ο παππούς δεν είναι γονείς, αλλά γιαγιά και παππούς, και ότι η μαμά και ο μπαμπάς δεν το παράτησαν, αλλά την ανάλαβαν οι γονέις σου, γιατί δεν μπορούσαν λόγω υγείας να την φροντίζουν οι δικοί της γονείς... Έχει καταλάβει, όμως, ότι οι δικοί της γονέις δεν την παράτησαν; Αν δεν το έχει καταλάβει, υπάρχει περίπτωση να φοβάται ότι μπορεί σε κάποια φάση πάλι να την παρατήσουν! QUOTE]

 

...Μπράβο emmaki που έγραψες !

 

ίσως η πιο κατατοπιστική/βοηθητική απάντηση !

Αυτό που αναφέρεις σε παρακαλώ σχετικά με την εγκατάλειψη εκ μέρους των φυσικών της γονέων πώς θα το δώσουν να το καταλάβει ένα παιδί ηλικίας 5,5 ετών από την στιγμή όμως που η μητέρα είναι τελείως απούσα και ο πατέρας από την άλλη κι αυτός (ηθικά) απών ????

[emmaki]

Θα μιλήσω ως ειδική παιδαγωγός...

Αρχικά, το παιδί πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν υιοθετημένο. Πρέπει να ξέρει ότι η γιαγιά και ο παππούς δεν είναι γονείς, αλλά γιαγιά και παππούς, και ότι η μαμά και ο μπαμπάς δεν το παράτησαν, αλλά την ανάλαβαν οι γονέις σου, γιατί δεν μπορούσαν λόγω υγείας να την φροντίζουν οι δικοί της γονείς... Έχει καταλάβει, όμως, ότι οι δικοί της γονέις δεν την παράτησαν; Αν δεν το έχει καταλάβει, υπάρχει περίπτωση να φοβάται ότι μπορεί σε κάποια φάση πάλι να την παρατήσουν! QUOTE]

 

...Μπράβο emmaki που έγραψες !

 

ίσως η πιο κατατοπιστική/βοηθητική απάντηση !

Αυτό που αναφέρεις σε παρακαλώ σχετικά με την εγκατάλειψη εκ μέρους των φυσικών της γονέων πώς θα το δώσουν να το καταλάβει ένα παιδί ηλικίας 5,5 ετών από την στιγμή όμως που η μητέρα είναι τελείως απούσα και ο πατέρας από την άλλη κι αυτός (ηθικά) απών ????

 

 

"Η μαμά είναι άρρωστη και δεν μπορούσε να σε φροντίσει, και γι' αυτό ανέθεσε σε εμάς, που είμαστε η γιαγιά και ο παππο΄πυς και σ'αγαπάμε πολύ, να σε μεγαλώσουμε σωστά. Εμέις, επειδή σε αγαπάμε πολύ, και επειδή θέλαμε πάρα πολύ να σε μεγαλώσουμε και να σε φιλοξενήσουμε, σε πήραμε κοντά μας. Όταν θα μεγαλώσεις, μπορείς να αποφασίσεις εσύ αν θα μείνεις με τη μαμά σου (αν στο μεταξύ δεν είναι πια άρρωστη και μπορεί να σε φροντίζει) ή αν θα μείνεις εδώ μαζί μας"

'Οσο για τον μπαμπά.... "Ο χ είναι ο μπαμπάς σου. Είναι και αυτός άρρωστος, αλλά λίγο καλύτερα από τη μαμά σου και γι' αυτό τον βλέπεις πιο συχνά. Η αρρώστεια του φταίει που ξεχνάει τα γενέθλια σου, που δεν σου φέρνει δώρα, που δεν μπορεί να παίξετε μαζί. Όπως όταν εσύ είσαι άρρωστη και δεν θες να παίζεις έτσι και αυτός. Όταν θα γίνει καλά, να δεις ότι θα είναι ακλύτερα τα πράγματα"

 

Αυτός είναι ένας τρόπος για να εξηγηθούν κάποια πράγματα στο παιδί, χωρίς να είναι ο μόνος.

Κάθε παιδί είναι διαφορετικό, έχει διαφορετική σχέση με τους κηδεμόνες του, διαφορετικές εμπειρίες, ζει μια διαφορετική πραγματικότητα οπότε και σε κάθε παιδί η εξήγηση διαφέρει ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του.

 

Σίγουρα όμως αν γίνει μια παρόμοια κουβέντα, το παιδί θα κατανοήσει κάποια πράγματα, θα βάλει στη σειρά κάποια άλλα, θα του λυθούν απορίες και θα ηρεμήσει ψυχολογικά.

 

Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση ενός παιδιού που ζει με τον παππού και τη γιαγιά, που όμως του φέρονται σαν μαμά και μπαμπάς, ζει με μια αδερφή που του φέρεται σαν μαμά, υπάρχει ένας μπαμπάς που όμως δεν είναι μπαμπάς όπως ο παππούς (στη συμπεριφορά), υπάρχουν οι φίλοι του παιδιού που έχουν μια μαμά και έναν μπαμπά (και μόνο)..... Μπέρδεμα, ε;;;; Το ίδιο είναι και στο κεφαλάκι του κοριτσιού!

 

Μιλήστε με το παιδί και μην φοβάστε να απαντήσετε ειλικρινά σε όλες του τις ερωτήσεις!!!!!!

[emmaki]

εμμακι, μπορεινα ειναι εθισμενο, 5,5 χρονων????? δε μιλαμε για βρεφος...

εγω ειδικη δεν ειμαι, αλλα σιγουρα μια επσκεψη σε παιδοψυχολογο ειναι απαραιτητη.

 

Τωρα αν εχουν γινει λαθη η οχι δεν εχει νοημα, αλλα ας βαλουν βασεις απο τωρα τουλαχιστον. Για ενταξη, δεν εχει αναφερει η κοπελλα τοσα προβληματα που να χρηζει ενταξης. Δεν ειναι και κατι τοσο απλο το να το παρεις το περιφημο χαρτι φανταζομαι.

 

Δεν γνωρίζω ακριβώς τη διαδικασία απεξάρτησης. Μπορεί και να ολοκληρώνεται στη βρεφική ηλικία.

Όσο για τα προβλήματα που μπορεί να οδηγήσουν σε τμήμα ένταξης.....πρόκειται για οποιοδήποτε μαθησιακό πρόβλημα μπορεί να έχει ένα παιδί. Όπως περιέγραψε ηφίλη, το κορίτσι είναι 5,5 ετών (νηπιαγωγείο) και ακόμα δεν γνωρίζει να γράφει το όνομα της! Αυτό για μένα σαν νηπιαγωγό και (ακόμα περισσότερο) σαν ειδική παιδαγωγό είναι μαθησιακό πρόβλημα! Μπορεί να πηγάζει από συναισθηματικές δυσκολίες, οπότε πάλι το τμήμα ένταξης θα βοηθήσει (ίσως δουλέυοντας τις διάφορες δομές της οικογένειας, ίσως δουλέυοντας τρόπους ώστε να αποκτήσει αυτοπεποίθηση.....). Ποτέ το τμήμα ένταξης (από την πείρα μου) δεν έχει κάνει κακό σε κάποιο παιδί!

όσο για το χαρτί, που λες, αν όντως υπάρχει πρόβλημα δεν είναι δύσκολο να το πάρεις. Οι ειδικοί γράφουν αυτό που βλέπουν. Αν ένα παιδί έχει π΄ροβλημα, θα γράψουν ότι έχει το πρόβλημα που βλέπουν! Δύσκολο είναι να πάρεις χαρτί που θα λέει αυτό που θες εσύ ('όχι προσωπικά εσύ) να λέει (π.χ. δυσλεξία σε παιδί που δεν βγαίνει από τα τεστ δυσλεκτικό, φυσιολογικό σε παιδί που βγαίνει με χαμηλό νοητικό δυναμικό κλπ)

[demi]

θερμα συγχαρητηρια σ εσας που σταθηκατε σε αυτο το παιδι...

θεοσταλτοι αγγελοι επι γης εχετε πολυ δρομο μπροστα σας αλλα θα σας ανταμειψει καποτε αυτη η μικρουλα και θα το θυμηθεις..

[Γατουλα]

σε ευχαριστω για την απαντηση! δεν μιλαω εκ πειρας γιατι ειμαστε ακομα 3, αλλα ξερω απο φιλη που το παιδακι με προβλημα σοβαρο, της δωσανε χ ωρες ενταξης στο σχολειο και τελικα στο σχολειο της εδωσαν χ/3 ωρες!

επειικως απαραδεκτο αλλα δυστυχως πραγματικοτητα

[love4four]

emmaki,

 

Ευχαριστώ που απάντησες στην (ίσως λίγο χαζή) απορία μου. Ελπίζω και η Μαριρένα να βοηθηθεί από τα γραφόμενά σου...

{Τα πιο απλά πράγματα κρύβονται στην αλήθεια}

[elena 79]

Marirena στεναχωρήθηκα πάρα πολύ για όσα διάβασα, την ίδια στιγμή όμως χάρηκα για την στάση των γονιών σου. Τους αξίζει ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ. Μπράβο όμως και σε εσένα που το αντιμετωπίζεις έτσι. Μάθε πως όσο επικριτικοί κι αν γίνονται οι φίλοι και οι γνωστοί μας, δεν είναι δική τους η ζωή και φυσικά ούτε οι δικές μας επιλογές εξαρτώνται από την γνώμη τους. Θα έλεγα με την σειρά μου να πάτε το κοριτσάκι σε κάποιους ειδικούς (δεν θα τους περιγράψω εγώ, εσείς ξέρετε καλύτερα τι χρειάζεται το παιδί) για τέτοιες περιπτώσεις (για την επιθετικότητα που προανέφερες), ώστε να πάρετε μια πιο επίσημη γνώμη. Είχα μια μικρή ελπίδα όσο διάβαζα το post σου ότι ο αδερφός σου με την έλευση του κοριτσιού κάποια στιγμή θα αντιλαμβανόταν την σοβαρότητα της κατάστασης και θα άλλαζε ρότα αλλά μας πληροφορείς πως συνεχίζει έτσι. Είναι λυπηρό από την μία, αλλά από την άλλη δεν μπορείς να επιβάλλεις κανόνες σε κάποιον που δεν ενδιαφέρεται να σώσει τον εαυτό του και να σταθεί δίπλα στην κόρη του. Ίσως να καταλάβει μια μέρα…..

Τώρα το κοριτσάκι αυτό χρειάζεται διπλάσια αγάπη απ’ όση θα ήθελε ένα παιδάκι που έχει τους γονείς του δίπλα του,καθώς και διπλάσια κατανόηση. Μην το αφήσετε μόνο του ούτε στιγμή και ίσως με την γέννηση του δικού σου παιδιού να νιώσει ότι απέκτησε το μικρό σας κοριτσάκι συντροφιά και αυτό να το βοηθήσει αρκετά. Πιστεύω ότι με την αγάπη λύνονται πολλά προβλήματα. Ακόμη και τον αδερφό σου αν τον προσεγγίζεις καθημερινά με πολύ πείσμα, αγάπη και ενδιαφέρον ίσως κάποια στιγμή να καλυτερέψουν τα πράγματα , κάτι που εύχομαι από καρδιάς. Θα χαρώ πολύ να μάθω πως για εσένα και για την οικογενειά σου έρχονται τα καλύτερα.

Φιλιά Έλενα.

[emmaki]

emmaki,

 

Ευχαριστώ που απάντησες στην (ίσως λίγο χαζή) απορία μου. Ελπίζω και η Μαριρένα να βοηθηθεί από τα γραφόμενά σου...

{Τα πιο απλά πράγματα κρύβονται στην αλήθεια}

 

Δεν υπάρχουν χαζές απορίες και χαζές ερωτήσεις.

Μόνο επορίες και ερωτήσεις!

Και είναι καλό να ρωτάμε όταν δεν γνωρίζουμε κάτι! Πάντα βοηθά το να μαθαίνουμε κάτι παραπάνω!!!

 

(Βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Μην παρεξηγηθώ, δεν έχω καμία σχέση με "ξερολίαση")

[Βάγια76]

καλή μου φίλη Marirena συνήθως δεν απαντώ σε μηνύματα όχι γιατί δεν με νοιάζει αλλά γιατί δεν έχω χρόνο με τα μικρά μου. Όταν διάβασα το μηνυμά σου με άγγιξε αλλά όπως σου είπα και στην αρχή προσπάθησα να σου απαντήσω σαν επαγγελματίας στο χώρο των εξαρτήσεων και όχι σαν μαμά. Αν σου απαντούσα σαν μαμά θα σου έλεγα άλλα πράγματα ίσως πολύ πιο τρυφερά και όμορφα αλλά πως να το κάνω αυτό, όταν η ίδια η πραγματικότητα για τη μικρή και την οικογένειά σου είναι τόσο σκληρή?

 

Δεν απαντώ ποτέ με αυτόν τον ρόλο και πουθενά και μάλλον δεν έπρεπε να το κάνω ούτε και τώρα γιατί μέσα στην ανωνυμία σε ένα φορουμ μπορεί να παρεξηγηθούν πάρα μα πάρα πολλά πράγματα. Σου έγραψα όμως να μην θυμώσεις και δεν είχα καμιά απολύτως πρόθεση να σε προσβάλλω. Εργάζομαι 12 χρόνια με χρήστες και με οικογένειες χρηστών και, όπως και συ που το βιώνεις, έτσι και εγώ, έχουν δει αρκετά τα μάτια μου. Ξέρω επίσης πως τα αδέρφια χρηστών είναι μια "πονεμένη ιστορία" και ίσως οι πιο αδικημένοι γιατί πρέπει να είναι καλά και να σταθούν σε όλο το υπόλοιπο σύστημα της οικογένειας.

 

Δεν σου άσκησα καμιά κριτική και όλα αυτά που σε ρώτησα είχαν μπροστά ένα μεγάλο μήπως....μακάρι τίποτα απο όλα αυτά να μην συμβεί αλλά σκέψου ήδη πόσα άσχημα πράγματα έχουν συμβεί και πόσο όλη η οικογένεια υποφέρει, μαζί και συ.

 

Δεν φάσκω και αντιφάσκω ξανά λέω ένα μπράβο στους γονείς σου που δεν "πέταξαν" την μικρή στους δρόμους και στα ιδρύματα αλλά αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο απο ότι αν το έκαναν και χρειάζεται΄για να πάει καλά βοήθεια απο ειδικούς.

 

Δεν θα κάτσω να απαντήσω τώρα του αν δεν ξέρω τι σημαίνει οικονομική κρίση κλπ,κλπ,κλπ, λύσεις υπάρχουν για όλα αλλά σκέψου λίγο παραπάνω τον εαυτό σου γιατί τώρα είσαι ακόμα μικρή και έχεις αντοχές τι θα γίνει όμως στο μέλλον?

 

ούτε να σου πω για το πόσο επικίνδυνο είναι να ζεις με έναν χρήστη που πετάει τα χάπια του δεξιά και αριστερά και ανά πάσα στιγμή ένα μικρό παιδάκι μπορεί να τα βάλει στο στόμα του χωρίς κανείς να το καταλάβει....κλείνοντας θέλω να ξανά πω πως φυσικά για τη χρήση του αδερφού σου "φταίνε" οι γονείς σου, καμιά φορά και η υπερβολική αγάπη προς έναν άνθρωπο δεν του κάνει απόλυτα καλό, όταν ο ίδιος δεν 'εχει μάθει ακόμα πως να διαχειρίζεται κάποια συναισθήματα. Και το θέμα δεν είναι να πάψετε να αγαπάτε τον αδερφό σας αλλά ίσως χρειάζεστε εκπαίδευση σε έναν διαφορετικό τρόπο αγάπης, πιο ενήλικο. Για να γίνει κανείς χρήστης δεν χρειάζετε πάντα τα πράγματα να είναι αρνητικά καμιά φορά μπορεί να συμβαίνει ΑΚΡΙΒΩΣ το αντίθετο, άλλωστε η χρήση είναι πολυπαραγοντικό πρόβλημα.

 

Αυτά και άλλα πολλά τα οποία δεν έχουν όμως σημασία γιατί σου λέω θα παρεξηγηθώ και μόνο αυτό δεν έχω πρόθεση. Σου εύχομαι με το καλό να δεχτείς το μωράκι σου και αν χρειαστείς κάτι απο εμένα μπορείς να μου στείλεις προσωπικό μήνυμα.

 

Φιλάκια πολλά

[alepapa]

Συγκλονιστική ιστορία πραγματικά .... έχω μείνει άφωνη...ένα μεγάλο μπράβο πάντως σε όλους σας που στηρίξατε αυτό το παιδί. Με τα λίγα που αντιλαμβάνομαι δικαιολογώ απόλυτα την συμπεριφορά του παιδιού. Θέλει χρόνο και υπομονή νομίζω και σίγουρα παρακολούθηση από ειδικό παιδοψυχολόγο αρκετό διάστημα και πιστεύω ότι χρόνο με το χρόνο το παιδί αυτό θα βρει τον δρόμο του.

Είμαι σίγουρη ότι μια μέρα θα σας ευγνωμονεί γι' αυτό που κάνετε...Όσο αφορά για τα κακόβουλα σχόλια εγώ θα βούλωνα αυτιά και στόματα με τον τρόπο μου και όποιος του αρέσει...στο κάτω κάτω έπρεπε να σας στηρίζουν και όχι να σας σχολιάζουν από πάνω.....

Θέλει πολύ υπομονή πάντως και ίσως στα λόγια να είναι εύκολο αλλά στην πράξη εσείς να πιέζεστε πάρα πολύ....Εγώ αν ήμουν στην θέση σας θα το πάλευα μέχρι τέλους με αυτό το παιδί.....και μην ξεχνάτε ότι στην ουσία δεν έχει άλλους εκτός από εσάς θα ήταν κρίμα μα πολύ κρίμα να βρεθεί σε ανάδοχη οικογένεια ή σε κάποιο ίδρυμα....είναι 5,5 μια ηλικία όντως κυκλοθυμική για τα παιδιά πόσο μάλιστα η ανηψούλα σας που πριν ακόμα βγει στην ζωή είχε προβλήματα η ψυχή μου......ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ, ΜΗΝ ΒΓΕΙΤΕ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΟΧΟ ΣΑΣ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΜΕ ΕΣΑΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ....ΣΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ!!!!!

Θα παρακολουθώ ανελειπώς το θέμα με έχει συνεπάρει και θέλω να μαθαίνω νέα γι΄αυτό το παιδί!!!!!

[Marirena]

Καταρχήν θα ήθελα να πω πραγματικά ότι είναι μία συγκινητικήπραγματικότητα από κάθε πλευρά σε αυτήν την ιστορία. Μπράβο σας για το σθένος σας.

Νομίζω πως εμείς οι τυχερές μαμάδες με τα υπερτυχερά μωρά δεν έχουμε δικαίωμα να σας κρίνουμε, ακόμα και αν κάνετε λάθη προσωπικά δεν το βλέπω.

 

Σχετικά με τον αδερφό σου... το έχω δει σε συγγενικό περιβάλλον και καταλαβαίνω πως είναι να μην μπορείς να βοηθήσεις και να μην θέλει να βοηθηθεί.

 

Σχετικά με τους γονείς σου... τί να πεις σε ανθρώπους που προσπαθούν να δώσουν το καλύτερο στο παιδί. Και εννοώ κυρίως συναισθηματικά

 

Σχετικά με εσένα... το παιδί πρέπει να αναγνωρίσει σαν γονιούς τους γονείς σου μιας και εκεινοι το μεγάλωσαν. Για να μάθει και εκείνο από που βρίσκει την σταθερότητα και την ασφάλεια

 

Σχετικά με το παιδί... και το ρωτάω χωρίς φόβο ελπίζοντας ότι δεν θα παρεξηγηθείς. Έχετε ελέγξει το παιδί για χαμηλού επιπέδου αυτισμό, ή αν μιλάμε για παιδί ειδικών αναγκών. Η διαφορετικότητα ειδικά αν είναι πολύ μικρή φαίνεται μετά τα 3.

Αν το έχετε ελέγξει και όλα είναι καλά που της το εύχομαι από την καρδιά μου, τότε α) μπορεί να είναι καπρίτσια της ηλικίας-μην το συγκρίνετε με άλλα παιδάκια

β)μην του παρέχετε τα πάντα οικονομικά και μην του κάνετε όλα τα χατίρια, δε θα φέρει την μητέρα του πίσω.

 

Παρεπιπτόντως, η μητέρα της μαμάς του πού είναι, είναι ενήμερη?

 

Kαλησπέρα, σ' ευχαριστώ πολύ για το μήνυμα σου.

 

Πρώτα απ' όλα θα ήθελα να πω πως όλοι λίγο πολύ που έχουν παιδιά, ή όχι αλλά μία οικογένεια κάποιο 'λάθος' κάνουν. Το λέω αυτό (αν και καταλαβαίνω πως γράφεις με τρυφερότητα και χωρίς καμία κακή πρόθεση) γιατί δεν τίθεται θέμα να μας 'κρίνετε' ή όχι. Πάντοτε όταν εκθέτεις κάτι σε δημοσιότητα περιμένεις να λάβεις, σχόλια θετικά ή αρνητικά, ή ακόμα και κριτική (είτε αυτό είναι σωστό είτε λάθος).

 

Επειδή ανέφερα το ότι ο αδερφός μου έχει πρόβλημα (και το ανέφερα μόνο και μόνο για να γίνει κατανοητό για ποιούς λόγους η μικρή είναι με τους παππούδες της) δεν σημαίνει ούτε πως είμαστε κάποια ιδιαιτέρως προβληματική οικογένεια συνολικά, ούτε ότι είμαστε και για λύπηση.

 

Θέλω να πω, και κυρίως επειδή και παραπάνω ειπώθηκαν κάποια πράγματα (όχι από σένα, συγνώμη που τα γράφω εδώ - απλώς παίρνω αφορμή από το δικό σου post) ας μην νομίζουμε όπου ακούμε εξάρτηση πως πρόκειται για 'λούμπεν' οικογένεια από αυτές που βγαίνουν στην Πάνια. Η εξάρτηση δεν έχει ταξικότητα κ.λ.π. Το μόνο που κάνουμε έτσι είναι να στιγματίζουμε. Προσωπικά, δεν ντρέπομαι για το πρόβλημα του αδερφού μου, γιατί σαφώς και δεν είμαι υπεύθυνη. Επίσης, δεν σημαίνει κάτι για μένα αυτό, ούτε απαραιτήτως για τους γονείς μου. Θέλω να καταλήξω πως σε καμία περίπτωση δεν είμαστε για λύπηση. Κι αυτό επειδή οι ίδιοι δεν αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις μίζερα, αλλά με αισιοδοξία, σθένος, όρεξη για τη ζωή και αγάπη (οι γονείς μου δηλαδή, γιατί αυτοί ανέλαβαν τη μικρή).

Το αρχικό μου μήνυμα εστιάζει στο πως η κατάσταση αυτή (η έλλειψη δηλαδή της μαμάς πρωτίστως και του μπαμπά δευτερευόντως), είναι αναπόφευκτα ζήτημα για τη μικρή - με όλα τα συνεπακόλουθά του, και πως να το χειριστούμε εμείς που είμαστε δίπλα της.

 

Κατά τα άλλα, και κλείνω την παρένθεση, κι εγώ και ο αδερφός μου υπήρξαμε από αυτά τα 'υπερτυχερά' παιδιά, καμιά φορά το όποιο πρόβλημα χτυπάει και σ' αυτά την πόρτα. Και η ανιψιά μου θεωρώ πως μέσα στην ατυχία της είναι και τυχερή, σίγουρα αν μη τί άλλο, πρώτον, δεν είναι το "πιο άτυχο παιδί του κόσμου", δεύτερον εμείς πότε δεν την κάναμε, ούτε θα την κάνουμε να αισθανθεί πως επειδή ήρθε στον κόσμο από αυτούς που ήρθε, είναι άτυχη, στιγματισμένη ή καταδικασμένη. (επίσης, ποτέ οι γονείς μου ή εγώ, δεν κατηγορήσαμε μπροστά της κανέναν, όπως κάνουν σε άλλες οικογένειες...)

 

Αυτά, και πάλι με συγχωρείς που βρήκα αφορμή να τα γράψω εδώ.

 

Τώρα σε σχέση με αυτά που μου λες.

 

Το παιδί φυσικά αναγνωρίζει τους γονείς μου σαν γονείς της, κι εμένα σαν θεία. Είμαι όμως μία ζεστή και κοντινή θεία.

Να φανταστείτε όταν ήταν μικρούλα και όπως κάθε παιδί δεν καταλάβαινε τους βαθμούς συγγένειας, τη ρωτούσαμε "τη την έχεις την Μ...." και απαντούσε "δική μου".... Έλιωνα εγώ... Σαφώς και ξέρει ότι η σταθερότητά της είναι με τους γονείς μου - δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ παρεξήγηση και σύγχηση ως προς τους ρόλους, ούτε μεταξύ μας, ούτε στο παιδί. Ελπίζω με το αρχικό μου μήνυμα να μην έδωσα λάθος εντυπώσεις (ήταν και πολλά αυτά που έγραψα μπορεί και να έκανα κάποιο λάθος).

 

Τώρα, αυτό που λες για το χαμηλού επιπέδου αυτισμό, για να είμαι ειλικρινής (την έχουν δει διάφοροι) δεν είπε κανείς ποτέ κάτι τέτοιο. Τώρα βέβαια, θα πάμε και σε παιδοψυχολόγο, γιατί υπάρχει υποψία για σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής εκτός των άλλων (θα πηγαίναμε βέβαια ούτως ή άλλως), οπότε φαντάζομαι θα πάρουμε και άλλη γνώμη. Φυσικά και δεν παρεξηγούμαι. Φαίνεται πάντοτε πώς λέει κανείς τί και με τί πρόθεση, αλλά και εκτός από αυτό θεωρούσα πάντοτε το λιγότερο χαζούς τους 'γονείς' και συγγενείς γενικότερα που 'παρεξηγούνται' όταν τους λένε πως το παιδί τους πάσχει από κάτι, έχει κάτι, ή τέλος πάντων δεν είναι σαν όλα τα 'σούπερ' παιδιά και κάπου "υστερεί" (με πολλά εισαγωγικά). Γιατί, και η άρνηση εκ μέρους του περιβάλλοντος να δει το ζήτημα του παιδιού του τελικά τον μόνο που βλάπτει είναι το παιδί. Εγώ από την αρχή έχω εντοπίσει τη διαφορετικότητά της, τη σέβομαι, την υπερασπίζομαι και κοιτάω τί να γίνει για να βοηθηθεί εκεί που πρέπει.

 

Ως προς τα αγαθά που της παρέχονται, είναι μεγάλο ζήτημα ( και πολυλόγησα ήδη). Η αλήθεια είναι πως σε αυτό το κομμάτι οι γονείς μου την έχουν λίγο κακομάθει. Ωστόσο, αντιλαμβάνομαι πως εκείνοι αισθάνθηκαν από την αρχή διπλή ευθύνη (εμάς π.χ με τον αδερφό μου δεν μας είχαν έτσι) και τέλος πάντων προσπάθησαν να κάνουν το καλύτερο σε μία κατάσταση στην οποία οι όροι εξ αρχής είναι δυσμενείς χωρίς όμως να φταίνε εκείνοι γι αυτό. Δύσκολο...

 

Τέλος, η γιαγιά του η άλλη, η καημένη είναι αρκετά μεγάλη σε ηλικία, με ζητήματα υγείας και οικονομικά προβλήματα. Κατά τα άλλα, έχει μία τυπική (όχι κοντινή και ζεστή) σχέση με το παιδί, φαίνεται να το νοιάζεται, το παιδί δηλαδή την αναγνωρίζει ως η 'άλλη μου γιαγιά' απλώς δεν την βλέπει συχνά. Περίπου 3 φορές το χρόνο. Αλλά γενικότερα, ως εκεί που μπορεί (και λίγο παραπάνω ίσως) έχει επαφή.

 

Σ' ευχαριστώ και πάλι για όσα μου γράφεις. Θεωρώ, ότι είναι με ευαισθησία και τρυφερότητα γραμμένα και πάλι συγνώμη που έγραψα σε αυτό το μήνυμα κάποια πράγματα - στην πραγματικότητα δεν αποτελούν απάντηση για εσένα, απλώς πήρα την αφορμή.