Σοβαρό πρόβλημα - κοριτσάκι 5,5 ετών.

[Marirena]

Καλησπέρα σε όλους και όλες! Δυστυχώς το μήνυμά μου θα είναι μεγάλο - δεν γίνεται διαφορετικά -

Μπαίνω λοιπόν κατευθείαν στο θέμα κάνοντας την παρακάτω απαραίτητη εισαγωγή.

Έχω μία ανιψιά, κόρη του αδερφού μου, 5,5 ετών. Το παιδάκι αυτό ήρθε στον κόσμο από ηλιθιότητα, ανωριμότητα και απροσεξία των γονιών. Να σημειώσω πως και οι δύο γονείς αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν εκτός από ψυχολογικής φύσης προβλήματα και εξάρτηση από ναρκωτικές ουσίες. Ο αδερφός μου -αρκετά νεαρός τότε, 28 ετών, και η μητέρα με σοβαρό πρόβλημα υγείας πέρα από τα προαναφαρθέντα και με σχεδόν τα διπλά του χρόνια. Σε μία από τις τελευταίες τους (ίσως και στην τελευταία) 'συνευρέσεις', τις πνιγμένες σε χάπια και αλκοόλ, έγινε η ανιψούλα μου, κι έπειτα από εφτά μήνες που είχε ο αδερφός μου να δει τη μητέρα της (είχαν χωρίσει οριστικά πλέον) ήρθε και του ανακοίνωσε πως είναι εφτά μηνών. Του δήλωσε δε, πως δεν το είχε καταλάβει και κολοκύθια....Κατά τη γνώμη μου και όπως αποδείχθηκε άλλωστε, η γυναίκα αυτή κράτησε το παιδί για να α. τον φέρει πίσω, β. για να έχει οικονομικά οφέλη, από τον αδερφό μου και την οικογένειά μου. Αφού λοιπόν περάσανε όλοι ένα πρώτο σοκ, και αφού λέγαμε επίσης, πως αποκλείεται αυτή η γυναίκα να φέρει εις πέρας εγκυμοσύνη επιτυχώς (πέρασε τους 9 μήνες καπνίζοντας, πίνοντας και καταναλώνοντας ψυχοφάρμακα) μετά από 2 - 2,5 μήνες γέννησε ένα εξαιρετικά ελλιποβαρές μεν υγιέστατο ωστόσο κοριτσάκι, την ανιψιά μου.

 

Όλοι σταθήκαμε δίπλα στον αδερφό μου (εγώ, οι γονείς μου και κάποιοι φίλοι του) καθώς, οπως φαντάζεστε τα είχε χάσει. Επίσης, εκείνη την εποχή ήταν ακόμα άνεργος. Η ανιψιά μου ήταν σε θερμοκοιτίδα, οπότε οι μαίες και το προσωπικό εντόπισαν κάποια στιγμή τη μητέρα του να πηγαίνει να το βλέπει μαστουρωμένη και σε άθλια κατάσταση. Αυτό ενεργοποίησε τον μηχανισμό της εκεί κοινωνικής υπηρεσίας, και έπειτα από αυτόβουλη παρεμβολή εισαγγελέα δεν ανατέθηκε στη μητέρα η φροντίδα του παιδιού, διότι κρίθηκε ακατάλληλη. Το παιδάκι έμεινε 6 μήνες στο μαιευτήριο και προοριζόταν για ίδρυμα, υιοθεσία κ.λ.π. Οι γονείς μου ωστόσο, θεωρώντας πως αυτό το κοριτσάκι είναι μέλος της οικογένειάς μας το ανέλαβαν και έπειτα από τη σχετική διαδικασία (που δεν ήταν και εύκολη) απέκτησαν την πλήρη επιμέλειά του. Προσωπικά, τότε και πάντα ήμουν και είμαι περήφανη που έκαναν κάτι τέτοιο και θεωρώ πως λίγοι γονείς θα το έκαναν αυτό για το εγγόνι τους. Επίσης, θυμάμαι τη μητέρα μου να τηλεφωνεί σε συγγενείς και φίλους στα ξαφνικά και να ανακοινώνει όχι μόνο πως έχει εγγονή αλλά και πως τη μεγαλώνει η ίδια χωρίς καμία ντροπή και κανένα δισταγμό (ξέρετε τώρα την Ελλάδα και πως είναι σε κάτι τέτοια) Να σημειώσω πως οι γονείς μου είναι εξαιρετικά μορφωμένοι και αξιόλογοι άνθρωποι. Βεβαίως, φαντάζεστε ότι έκτοτε, τα σχόλια πίσω από την πλάτη μας δεν έχουν πάψει, και μάλλον δεν θα πάψουν ποτέ...

 

Πέσαμε λοιπόν πάνω στο κοριτσάκι (δεν θέλω να γράψω ονόματα) με όοοολη μας την αγάπη. Να σημειώσω όμως ποιούς εννοώ όταν λέω 'πέσαμε'. Βασικά, εμένα (τότε ήμουν ελεύθερη), τον μπαμπά και τη μαμά μου. Ο αδερφός μου (που πάντα δημιουργούσε εξαιρετικού μεγέθους προβλήματα στην οικογένεια) παρά το ότι μένει έναν όροφο πιο πάνω από τους γονείς μου (κι εγώ έναν αποκάτω) ποτέ δεν συνειδητοποίησε ότι είναι πατέρας και στην ουσία ποτέ δεν ασχολήθηκε με αυτό το παιδί. Φανταστείτε ότι για να της πάρει δώρο πρέπει να του το θυμίσουμε εμείς. Η γνώμη μου είναι επίσης, ότι δεν την αγαπάει.

Η μητέρα από την άλλη, το μόνο που έκανε μόλις κατάλαβε πως εφόσον έχασε την επιμέλεια, δεν θα έχει και λαμβάνειν, ήταν να εξαφανιστεί....

 

Να έρθω στο σήμερα που με απασχολεί και για το οποίο σας γράφω (δυστυχώς, θεωρώ πως έπρεπε να γράψω όλα τα παραπάνω για να έχει κανείς εικόνα της κατάστασης). Η ανιψιά μου έφτασε 5,5 και πάει νήπιο. Οι γονείς μου την έχουν προσέξει σαν δικό τους παιδί. Το 'σαν' περιττεύει είναι βασικά παιδί τους. Εχει απ' όλα, πηγαίνει σε πολύ καλό προσεγμένο σχολείο κ.λ.π... Ωστόσο, είναι ένα πολύ, πολύ, πολύ ιδιαίτερο παιδί. Καταρχάς, γνώμη μου είναι πως τόσο για λόγους, κακής ενδομήτριας ζωής, κακής κληρονομικότητας (και από τους δύο γονείς), αλλά και εξάμηνης παραμονής στο μαιευτήριο (οι γονείς που διαβάζουν ξέρουν πως το να περάσει ένα βρέφος τους πρώτους 6 μήνες της ζωής του σε ένα όχι οικείο περιβάλλον και χωρίς αποκλειστική φροντίδα είναι ήδη καθοριστικό) έχει ζητήματα δύσκολου χαρακτήρα. Δηλαδή, ενώ είναι ιδιαίτερα έξυπνο, φαίνεται σε σχέση με τα συνομίληκά του παιδιά σαν η ψυχοκοινωνική του ανάπτυξη να είναι πίσω. Π.χ αν ένα 4χρονο είναι πλέον ικανό να υπακούσει σε οδηγίες και να αναγνωρίζει κάποια βασικά κοινωνικά πρέπει - ώστε να μπορεί να λειτουργήσει μόνο του σε χώρο σχολικό και ομαδικό - η ανιψιά μου στα 5,5 μόλις που κουτσοκαταφέρνει να τα βγάλει πέρα με κανόνες κ.λ.π. Και αυτό παρά το ότι πάει από πέρυσι στο προνήπιο και φέτος είναι στο νήπιο. Επίσης, έχει αρχισει και αντιλαμβάνεται (θεωρώ πως είναι εξαιρετικής εφυίας και αντίληψης παιδί) εδώ και αρκετό καιρό πως κάπου διαφέρει από το άλλα παιδάκια - πέρα από τους οικογενειακούς λόγους - και σωματικά υστερεί και αυτό φυσικά οφείλεται στις καταχρήσεις της μητέρας του κατά την κύηση και δεν ξέρω αν μπορεί και να ξεπεραστεί ποτέ. Να καταλάβετε εξωτερικά έχει την ανάπτυξη ενός τρίχρονου. Τα τελευταία δύο χρόνια λοιπόν, γίνεται όλο και πιο δύσκολη, κλαίει συνέχεια και με το παραμικρό, επίσης δεν δέχεται βοήθεια (π.χ δεν μας αφήνει να της δείξουμε τα γραμματάκια με αποτέλεσμα βέβαια να μη ξέρει να γράφει ακόμα - ενώ στην ηλικία της ξέρουν, κι όταν λέω δεν μας αφήνει εννοώ πως τσιρίζει και ουρλιάζει...όοοοοχι ξέρω, ξέρω, και βέβαια μετά ξανατσιρίζει και ξανακλαίει γιατί συνειδητοποιεί πως δεν ξέρει...) Αυτό που περιέγραψα γίνεται σχεδόν για τα πάντα με αποτέλεσμα να παραμένει πίσω σε πολλά πράγματα γιατί απλούστατα δεν δέχεται βοήθεια.

 

Τελευταία έχω αρχίσει να αισθάνομαι πως η συμπεριφορά της είναι σαν να θέλει να εκδικηθεί (προς τους γονείς μου κυρίως). Σαν να αισθάνεται πως εκείνοι της στερήσανε κάτι ενώ δεν είναι έτσι. Εκείνοι βέβαια, κάνανε ένα μεγάλο λάθος κατά τη γνώμη μου και αυτό είναι ότι ακόμα δεν έχουν συμβουλευτεί ειδικό για την ιδιαιτερότητα της κατάστασης. Ενώ εγώ φωνάζω για διάφορα που πρέπει να γίνουν, στο τέλος δεν έχει νόημα γιατί εκείνοι έχουν την ουσιαστική ευθύνη. Εγώ ήμουνα όσο πιο πολύ μπορούσα πάνω από το παιδί με την αγάπη μου και την προσοχή μου, ωστόσο πάντα ο ρόλος μου ήταν αυτός της θείας, δεν μπορούσα ποτέ να αναπληρώσω τη μητέρα. Τώρα μάλιστα, περιμένω και παιδάκι και αυτό θεωρώ πως έχει επιβαρύνει την κατάσταση. Διότι, η μικρή βλέπει εμένα με τον καλό μου που είμαστε νέοι και αγαπημενοι και πως περιμένουμε όλοι πως και πως το νέο μέλος της οικογένειας και αφενός ζηλεύει (όπως όλα τα παιδάκια) αφετέρου θεωρώ πως κάνει αναπόφευκτους συνειρμούς. Ότι δηλαδή η ξαδερφούλα της που θα 'ρθει έχει δύο νέους και στοργικούς γονείς - δηλ. μαμά και μπαμπά - ενώ η ίδια μόνο παππού και γιαγιά κ.λ.π. Το ζήτημα επίσης είναι πως δεν εκφράζει τα συναισθήματά της ευθέως ώστε να αντιμετωπιστούν κατά πρόσωπο , παρά μόνο τα βγάζει εμμέσως δηλαδή με υστερίες και τσιρίδες σαν αυτές που προανέφερα. Τελευταία, την έχω δει να σηκώνει το χέρι της και να χτυπάει τη μαμά μου (γιαγιά της).

Προσπαθώντας να κλείσω σιγά σιγα, σαν να μην έφταναν όλα αυτά ο ρατσισμός ο οποίος έχει αρχίσει και γίνεται αντιληπτός από το παιδί και απ' όλους μας είναι φοβερός. Παντού και πάντα μιλάνε πίσω από την πλάτη μας. Κοιτάνε την ανιψιά μου με μισό μάτι, επειδή είναι έτσι ιδιαίτερη, την λένε όλοι κακομαθημένοι και διάφορα τέτοια 'έξυπνα' τέτοια χωρίς κανείς ούτε στιγμή να σκεφτεί την ιδιαίτερη κατάσταση από την οποία προέρχεται αυτό το παιδάκι (αθελά του η ψυχούλα). Κοινώς, κανείς δεν βουτάει τη γλώσσα στο μυαλό πριν μιλήσει. Η μητέρα μου νομίζω πως ποτέ δεν άκουσε 'μπράβο' γι αυτό που έκανε παρά μόνο "Πώ πω τί τραβάς, και πώ πω τί τραβάς, και και τσ...τσ...τσ...τί κατάσταση είναι αυτή...." Σημείωση η μαμά μου είναι μία χαρά, εξαιρετικά κοτσωνάτη, δραστήρια, γοητευτική κ.λ.π για την ηλικία της και όλο αυτό που κάνει (που μεγαλώνει το παιδί του γιού της) ποτέ δεν το έκανε με γκρίνια, αγκομαχητό, ή σαν να κουβαλάει σταυρό μαρτυρίου. Μόνο με κέφι, όρεξη και χαμόγελο σαν να είναι φρέσκια μαμά στη δεκαετία των 20 ή των 30. Αλλά ο κόσμος έτσι την αντιμετωπίζει.

 

Αισθάνομαι, πως σιγά σιγά, ο κόσμος εγκαταλείπει αυτό το παιδί. Η νονά του (φίλη παιδική του αδερφού μου) τα τελευταία χρόνια την έχει ξεχάσει. Ο αδερφός μου είπα παραπάνω. Βέβαια, τί πατέρας να είναι ο αδερφός μου, ακόμα δεν έχει λύσει τα δικά του ζητήματα... Αυτό το παιδί έχει βασικά τους γονείς μου (οι οποίοι κακά τα ψέματα είναι μεγάλοι άνθρωποι) και εμένα. Προσωπικά, πάντα θεωρούσα πως αφού ήρθαν έτσι τα πράγματα αυτό το παιδί θα πρέπει να το θεωρώ δικό μου, και ήξερα μέσα μου πως κάποτε θα έρθει η ώρα που δεν θα έχει παρά μόνο εμένα. Και αυτό φυσικά με όλη μου την καρδιά. Ο σύντροφός μου (τώρα πια άντρας μου) με γνώρισε με αυτό το 'δεδομένο' και ποτέ δεν αποτέλεσε πρόβλημα για εκείνον. Είναι άλλωστε άνθρωπος με ιδιαίτερες ευαισθησίες και κατανόηση. Δεν παύουν ωστόσο, οι καλοθελητές...Τις προάλλες, πολύ στενός του συγγενής έμαθα πως του παραπονιόταν για την ανιψιά μου. Τα κλασσικά, ότι είναι απαράδεκτη η συμπεριφορά της και είναι πολύ κακομαθημένη κ.λ.π... Δυστυχώς, η ανιψούλα μου χωρίς βέβαια να το καταλαβαίνει, αντιμετωπίζει που αντιμετωπίζει ρατσισμό, λόγω της κατάστασής της, σπρώχνει όμως και τον κόσμο πιο μακριά ακόμα γιατί δεν είναι το παιδί 'αγγελούδι - πρότυπο'. Κακά τα ψέματα, νομίζω πως στην Ελλάδα που γενικώς καμία ιδιαιτερότητα δεν είναι ανεκτή, μόνο τα ξανθά - υπάκουα - στρογγυλομάγουλα παιδιά 'αγγελούδια' είναι ανεκτά. Ξέρετε, τα παιδιά που προέρχονται από γάμο, με δύο γονείς, που είναι καλοί μαθητές και πάει λέγοντας... Όλα τα άλλα αν το καλοσκεφτείτε είναι 'προβληματικά'.

 

Το τί είναι για ένα παιδάκι να μην έχει μαμά και μπαμπά δεν έκατσε κανείς να το σκεφτεί....

 

Έχω αρχίσει και φοβάμαι πως μπορεί στο μέλλον να αντιμετωπίσουμε πρόβλημα με τον καλό μου, σχετικά με την ανιψιά μου που είτε θα προέρχεται από δική μας διαφωνία, είτε από εξωτερικούς 'καλοθελητές' που για να το πω απλά μπορεί να του πουν πως του 'φόρτωσα' παιδί που δεν είναι δικό του. Μπορεί μεν να του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη και να ξέρω τί άνθρωπος είναι αλλά δεν νομίζω πως θα είχε και ποτέ κανείς απαίτηση να αγαπήσει την ανιψιά μου όπως π.χ το δικό του (δικά του αν και μακάρι να κάνουμε κι άλλα). Σήμερα, για παράδειγμα, που ήμασταν σε οικογενειακή υποχρέωση με συγγενείς κ.λ.π και είχε και άλλα παιδάκια γύρισε κάποια στιγμή και μου είπε "αυτό το κοριτσάκι (ένα από τα παρευρισκόμενα) είναι πιο όμορφο από την ανιψούλα σου (ένα ξανθό κοριτσάκι, μέσα στα πρότυπα, ήσυχο, γλυκό και πήγαινε από αγκαλιά σε αγκαλιά). Δεν κατάλαβα γιατί το είπε, κι ενώ ξέρω πως δεν είχε κακή πρόθεση με σκότωσε ψυχολογικά. Κι αυτό γιατί όλοι παντού και πάντα κοιτάνε την ανιψιά μου μισό μάτι και βγάζουν πάνω της όλο τον ρατσισμό, μικροαστισμό, πουριτανισμό κ.λ.π...ε δεν ήθελα και εκείνος να κάνει αυτό το ανούσιο και χαζό σχόλιο. Ιδίως μάλιστα, καθώς ξέρει την δύσκολη κατάσταση από την καλή και από την ανάποδη. Αυτό δε που με αποτέλειωσε (και εμένα και τη μαμά μου) είναι πως μάθαμε πως πήγε η ανιψιά μου σε μία μακρινή συγγενή μας που δεν την είχε ξαναδεί και τη ρώτησε " είσαι η μαμά μου? ".

Έγραψα αδικαιολόγητα πολλά το ξέρω.....(ίσως το μεγαλύτερο post στα χρονικά) Θα ήθελα πολύ τις γνώμες σας ή αν έχει κανείς να παραθέσει κάτι από παρόμοια εμπειρία...

Εγώ θα ήθελα να κάνω τώρα και στο μέλλον ό,τι είναι δυνατόν για αυτό το παιδί όμως ο δρόμος είναι στρωμένος με πολλά εμπόδια. Εμπόδια που έθεσαν άλλοι (ανεύθυνοι άνθρωποι), δηλαδή ο αδερφός μου και η γυναίκα με την οποία την κάνανε τόσο εγκληματικά κατά τη γνώμη μου. Τώρα θα πρέπει να μαζέψουμε εμείς τα δικά τους άπλυτα με ποιός ξέρει πόσο προσωπικό κόστος, αλλά και αμφίβολα αποτελέσματα για το παιδάκι (γιατί αυτό μετράει πάνω από όλα - εγώ με τον άνδρα μου, κακά τα ψέματα λατρευόμαστε, και το ξέρω πως αυτό θα παραμείνει πάντα παρά τα όποια προβλήματα) Φοβάμαι, όμως πολύ συχνά πως η 'ζημιά' που έχει γίνει στη μικρή είναι πια μη αναστρέψιμη.

 

Επίσης, κι ενώ λυπάμαι φοβερά, έχω φτάσει να λέω πως ίσως, ίσως, τελικά

να ήταν καλύτερα να είχε υιοθετηθεί αυτό το παιδί, από δυο γονείς που θα το αγαπούσαν, και να έχει κι αυτό μαμά και μπαμπά. Τώρα μάλιστα που θα γίνω η ίδια μανούλα τα καταλαβαίνω καλύτερα αυτά. Το ίδιο βιολογικά αίμα δεν σημαίνει πάντοτε και την καλύτερη λύση.

Συγγνώμη για το τεράστιο ποστ, ευχαριστώ πολύ όποιον-α έχει την υπομονή να το διαβάσει.

[sternchen]

Μαριρένα σε διάβασα με προσοχή.

Το κοριτσάκι πρέπει να το πάτε οπωσδήποτε σε έναν παιδοψυχολόγο.

Ξεκινήστε από εκεί, κρίμα που δεν έχετε πάει ήδη.

Όσο γι'αυτούς που σχολιάζουν, είναι όλοι τους αξιολύπητοι και αξιοθρήνητοι.

Τα παιδάκια δεν φταίνε ποτέ για τίποτα, είναι ό,τι πιο αθώο υπάρχει στον πλανήτη, ντροπή σε αυτούς που δεν το καλοδέχονται το κοριτσάκι.

Μπράβο που ενδιαφέρεσαι τόσο πολύ, εξήγησε στους γονείς σου την αναγκαιότητα μιας επίσκεψης σε έναν ειδικό.

Θα σας βοηθήσει πάρα πολύ.

Καλή τύχη εύχομαι!

[Marirena]

Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ!

Η μητέρα μου σήμερα έφτασε να το καταλάβει καλά καλά πως πρέπει να πάει και θα πάμε - είναι στα άμεσα σχέδια. Η αλήθεια είναι επίσης (τι να πρωτογράψω στο ποστ) πως επειδή η μικρή μας έχει όλα αυτά τα διάφορα ζητήματα, από το σχολείο είχαν σχεδόν επιβάλει, να παρακολουθείται από άλλου τύπου ειδικούς - εργοθεραπευτές - κ.λ.π που μας είχαν πει θα βοηθούσαν και στην συμπεριφορά της. (κατά τη γνώμη μου αυτό δεν έγινε) Οπότε αναγνωρίζω στη μαμά μου το σε ποιόν να πρωτοπάει. Η ειδική αγωγή με εργοθεραπεία πέρα από το ότι είναι χρονοβόρα για το παιδί είναι να φανταστείτε και πιο ακριβή από το ιδιωτικό που πηγαίνει .

Κατάλαβε ωστόσο, η μαμά μου, πως ο παιδοψυχολόγος αποτελεί αυτή τη στιγμή προτεραιότητα.

Και πάλι σε ευχαριστώ!!

[ζώπυρον]

Μαριρένα,

 

καταρχήν συγχαρητήρια για το κουράγιο και το θάρρος σου ν' ανοίξεις ένα τόσο σύνθετο, δύσκολο, προσωπικό θέμα.

 

Έτυχε να το διαβάσω σχεδόν από την στιγμή που το άνοιξες και συγκλονίστηκα. Έχει πάρα πολλές παράμετρους, όλες πολύ σοβαρές και τουλάχιστον προσωπικά θα προσπαθήσω να είμαι διακριτική και υποστηρικτική.

 

Θέλω καταρχήν να σε ρωτήσω τρία πράγματα :

- το παιδί το παρακολουθεί παιδίατρος / αναπτυξιολόγος / ειδικός παιδαγωγός? Υπάρχει διάγνωση?

- η φυσική μητέρα είναι εν ζωή (κυριολεκτικά και μεταφορικά)? Έχει εμφανιστεί ποτέ?

- ο αδελφός σου, σε ποιό βαθμό έχει λύσει τα προβλήματά του? Είναι σε θέση να βιώσει και να υποστηρίξει την πατρική του ιδιότητα (έστω και λίγο)? Ποιά είναι η άποψή του για την διαμορφωμένη πλέον κατάσταση?

 

Απαντάς εφ' όσον θέλεις (για να μπορέσουμε να σε βοηθήσουμε, να προσπαθήσουμε τουλάχιστον) και στο βαθμό και με τον τρόπο που δεν σε φέρνουν σε δύσκολη θέση.

[ΑΝΝΑ4]

δυσκολες καταστασεις......δεν εχω καμμια εμπειρια για να σου δωσω καποια συμβουλη,θελω μονο να σου πω μπραβο κοπελα μου κ καλο κουραγιο...

[love4four]

Καλησπέρα κι από εμένα.

 

Διάβασα με προσοχή το μήνυμά σου. Καταρχήν συγχαρητήρια στους γονείς σου που χωρίς δεύτερη σκέψη αποφάσισαν να αναθρέψουν αυτό το αγγελούδι. Σίγουρα χρειάζονται την βοήθεια και την καθοδήγηση ενός ειδικού, ο οποίος θα μπορούσε να πει επακριβώς εάν όντως το παιδί χρειάζεται ή θα χρειαστεί στην πορεία παιδοψυχολόγο. Όσο για εσένα Μαριρένα σίγουρα έχεις όλη την καλή πρόθεση να συμπαρασταθείς και να βοηθήσεις επί της ουσίας, αλλά, τώρα που δημιουργείς πλέον την δική σου οικογένεια, πολύ φοβάμαι πως θα μπουν άλλες προτεραιότητες "μπροστά" οπότε ούτως ή άλλως το βαρύ φορτίο πέφτει στους ώμους της μαμάς σου... Και μην ξεχνάς να κλείνεις τα αυτιά σου σε όσα ανούσια λέει ο κόσμος. Μια χαρά παιδί είναι η μικρή. Έχει την ιδιαιτερότητά της κι αυτό την κάνει ξεχωριστή. Εάν το χειριστείτε (σαν οικογένεια εννοώ) ¨σωστά/έξυπνα" μπορεί όλο αυτό να την κάνει πιο δυνατή ! Ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο παιδί είναι που δεν υπακούει σε όλες τις νόρμες ! Ήμαρτον ...

Και κάτι που θέλω να ρωτήσω: πώς της εξηγήσατε για την κατάστασή της ? από πού προέρχεται για τον μπαμπά και την μαμά της... μήπως ήταν δλδ λίγο μικρή στην ηλικία για να μάθει από τώρα όλη την αλήθεια ?

[PatPan]

Θα συμφωνησω με την sternchen. Η παιδοψυχολόγος θα βοηθήσει τόσο το παιδί όσο και εσάς ώστε να τηρειται πιο υγιείς στάσεις στην προβληματική συμπεριφορά της. Όσα και να λένε τα βιβλία, η προσωπική επαφή είναι πιο ουσιαστική.

 

Αλλά θα ήθελα να σου κάνω μια μικρή επισημανση. Μήπως είσαστε (όχι αδικαιολόγητα βέβαια) υπερπροστατευτικοι και υπερ-ευαίσθητοι με την μικρή?

 

Δεν αμφιβάλλω ότι θα λένε πίσω απο την πλάτη σας. Όμως είμαι σίγουρη ότι πέρα από το κατηγορώ προς τους ανεύθυνους και άφαντους γονείς, θα λένε λόγια θαυμασμου για το κουράγιο και τη στάση σας.

 

Μην "θυμώνεις" με τον άντρα σου που σύγκρινε την ανηψιά σου με άλλο κοριτσάκι. Όλοι το κάνουμε αυτό όταν βλέπουμε πολλά παιδάκια. Κάποια μας τραβάνε περισσότερο όχι γιατι ειναι πιο όμορφα ή πιο ήσυχα αλλά γιατί αγγίζουν κάτι μέσα μας. Εσυ προκαλείς τον "ρατσισμό" στο ως άνω θέμα. Πληγώνεσαι άνευ λόγου και αιτιας. Μόνη σου είπες πως από την πρώτη στιγμή δεχτηκε την ανηψιά σου. Μην αφήνεις τις αμφιβολίες στο μυαλό σου να μολύνουν τον γάμο σου.

[Marirena]

- το παιδί το παρακολουθεί παιδίατρος / αναπτυξιολόγος / ειδικός παιδαγωγός? Υπάρχει διάγνωση?

- η φυσική μητέρα είναι εν ζωή (κυριολεκτικά και μεταφορικά)? Έχει εμφανιστεί ποτέ?

- ο αδελφός σου, σε ποιό βαθμό έχει λύσει τα προβλήματά του? Είναι σε θέση να βιώσει και να υποστηρίξει την πατρική του ιδιότητα (έστω και λίγο)? Ποιά είναι η άποψή του για την διαμορφωμένη πλέον κατάσταση?

 

Καταρχάς, σ' ευχαριστώ πολύ.

- Η φυσική μητέρα είναι εν ζωή - δεν έχει ασχοληθεί καθόλου. Πέρα από 2 -3 επισκέψεις όπου : ήρθε να κλέψει πράγματα από το σπίτι των γονιών μου και να δανειστεί λεφτά και ήθελε και να κουβαλήσει και τον λούμπεν φίλο της επάνω!!!!! Η γνώμη μου είναι πως αν είναι να βλέπεις τη μητέρα σου 1 φορά στα πέντε χρόνια περισσότερο κακό σου κάνει από το να μη τη βλέπεις ποτέ. Δεν ξέρω ίσως να κάνω και λάθος σε αυτό.

- Για την ώρα παρακολουθείται από τους ειδικούς (εργοθεραπευτές και λογοθεραπευτές) που αναφέρω πιο πάνω και που συνέστησαν από το σχολείο.

-Ο αδερφός μου βυθίζεται όλο και περισσότερο στα δικά του προβλήματα. Πολλές φορές είναι σε κατάσταση τέτοια που καλύτερα που δεν τον βλέπει το παιδί. Δεν είναι καθόλου σε θέση να υποστηρίξει (ούτε έχει καταλάβει) τον πατρικό του ρόλο. Επιπλέον, ρίχνει τη χολή του στη μητέρα μου, πως δεν του μεγαλώνει σωστά την μικρή (αυτό επειδή κουβαλάει διάφορα άλυτα ζητήματα απέναντι στο πρόσωπό της, την κατηγορεί για τα πάντα, τώρα και γι αυτό). Αυτή είναι όλη του η συνεισφορά. Επίσης, αν και δεν του το ζήτησε βέβαια και κανείς - οι γονείς μου ευτυχώς έχουν καλές (αν και τώρα εξαιρετικά κομμένες) συντάξεις - δεν δίνει ούτε ευρώ για την κόρη του - η οποία έχει αρκετά έξοδα (ιδ. σχολείο και ειδικό πρόγραμμα εργοθεραπείας κ.λ.π.)

Σ' ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη. Φαίνεται τόσο από αυτά που ρωτάς όσο και από τον τρόπο η ευαισθησία σου, η διακριτικότητα αλλά και το ότι έπιασες το ζήτημα ήδη αρκετά καλά νομίζω.

[lilianna]

με συγκινησες παρα μα παρα πολυ με την ιστορια σας.αυτο το παιδακι εχει αναγκη απο ολη την αγαπη του κοσμου.αυτην την περιοδο διαβαζω ενα παρα πολυ ωραιο βιβλιο σχετικο με τα παιδια και μεχρι τωρα αυτο που αποκομισα ειναι οτι τα παιδια επειδη ακριβως ειναι παιδια δεν μπορουν να εχουν λογικες αντιδρασεις για ολα αυτα που κουβαλανε στην ψυχουλα τους ουτε μπορουν να διαχειριστουν τα συναισθηματα τους οποτε και εχουν τα ξεσπασματα αυτα.μπραβο σου που την πονας τοσο και μπραβο σου που προσπαθεις για το καλυτερο.ευχομαι να συνεχισεις ετσι.καταλαβαινω οτι δεν ειναι καθολου ευκολο μιας και εσυ δημιουργεις δικη σου οικογενεια ομως και αυτο το παιδακι ειναι αιμα σου.οικογενεια σου και αυτο.εγω ισως σκεφτομουν να το παρω να μενει μαζι μου και να το εχω σαν παιδι μου.εγω ομως ειμαι εγω.απλα λεω οτι θελει απο μερια σου πολυ δυναμη ψυχης και υπομονη και αγαπη και πιστευω οτι τιποτα δεν ειναι ακατορθωτο.πιστευω με τον καταλληλο χειρισμο και την αγαπη απ ανθρωπους ποπυ το νοιαζονται με τον καιρο θα φτιαξουν τα πραγματα και θα ξεπεραστουν τα εμποδια.πρεπει να το βοηθησεις να ξεσπασει την ελλειψη της μαμας να βγαλει απο μεσα του το ασχημο συναισθημα της διαφορετικοτητας που το στεναχωρει .σιγουρα εχει αναγκη απο παιδοψυχολογο αυτο δεν το συζητω.ομως πρεπει και εσυ να εισαι διπλα του οσο μπορεις αι να του εξηγησετε την ιδιαιτεροτητα του με τετοιο τροπο ομως που να μην νοιωθει ασχημα γιαυτο ωστε να μην το πληγωνει η συμπεριφορα και τα σχολια των τριτων(που ζουμε πια θεε μου?)αληθεια μηπως εισαστε σε επαρχια?γιατι ετσι καπως το δικαιολογω λογω της κλειστης κοινωνιας.εδω ομως αθηνα ομως τετοια πραγματα εχου ξεπεραστει.θελω να σου ευχηθω κουραγιο,με το καλο να ερθει το παιδακι σου και εγω θα ηθελα να μας λες την εξελιξη του παιδιου αυτου.ευχομαι να μην τα "παρατησεις"και να εισαι διπλα του.ειναι δυσκολο οπως προειπα και μεγαλη ευθηνη ομως ειναι και ενα δωρο θεου αν το καλοσκεφτεις που σου δινεται η ευκαιρεια να χαρισεις μια νεα ομορφη ζωη σε μια ψυχουλα.απλα και μονο με την αγαπη σου και την αγκαλια σου.δεν ειναι πολυ ομορφο αυτο?θα "ανταμειφθεις" στο τελος του δρομου ειμαι σιγουρη...

[Marirena]

Και κάτι που θέλω να ρωτήσω: πώς της εξηγήσατε για την κατάστασή της ? από πού προέρχεται για τον μπαμπά και την μαμά της... μήπως ήταν δλδ λίγο μικρή στην ηλικία για να μάθει από τώρα όλη την αλήθεια ?

__________________

 

Σ' ευχαριστώ πολύ και εσένα για τα θετικά σου λόγια.

Της έχουμε εξηγήσει (όχι καλά - σωστά κατά τη γνώμη μου) πως η μαμά της δεν μπορούσε να την έχει. Η αλήθεια βέβαια είναι πως λόγω ηλικίας η μικρή κάποια πράγματα που π.χ έγιναν πριν 2,5 - 3 χρόνια τώρα τα έχει απωθήσει - ξεχάσει και πρέπει εμείς από την αρχή να πιάσουμε κάποια πράγματα. Ας πούμε το ότι έχει στο παρελθόν δει τη μητέρα της έστω ελάχιστα φυσικά και δεν το θυμάται. Επίσης, λόγω μικρότερης ηλικίας η εξήγηση ήταν αόριστη - η μαμά σου δεν μπορεί να είναι μαζί σου - αλλά και το παιδί δεν ζητούσε εξηγήσεις τόσο επιτακτικά. Αυτό φυσικά και λόγω ηλικίας αλλά και επειδή δεν είχε μπει ακόμα τόσο σε διαδικασία συγκρίσεων με τα άλλα παιδάκια. Νομίζω πως από εδώ και μπρος μπαίνει στη δύσκολη αυτή περίοδο που πρέπει να αντιμετωπιστεί αυτό το θέμα. Το δυσκολότερο του πράγματος βέβαια, είναι να οχυρωθεί από εμάς το ίδιο το παιδί έναντι σε αυτά που πιθανόν θα της λένε στο σχολείο κ.λ.π....

[Marirena]

 

Αλλά θα ήθελα να σου κάνω μια μικρή επισημανση. Μήπως είσαστε (όχι αδικαιολόγητα βέβαια) υπερπροστατευτικοι και υπερ-ευαίσθητοι με την μικρή?

 

Δεν αμφιβάλλω ότι θα λένε πίσω απο την πλάτη σας. Όμως είμαι σίγουρη ότι πέρα από το κατηγορώ προς τους ανεύθυνους και άφαντους γονείς, θα λένε λόγια θαυμασμου για το κουράγιο και τη στάση σας.

 

Σ' ευχαριστώ πολύ για τα υποστηρικτικά σου λόγια.

Είναι πιθανόν να είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητη σε κάποια πράγματα. Της μαμάς μου από την άλλη, (είναι νομίζω πιο δυνατός άνθρωπος από μένα) ποτέ δεν ίδρωσε το αυτί της ούτε την ένοιαξε. Νομίζω ωστόσο, πως σε κάποιο βαθμό υπάρχει ο ρατσισμός που επισημαίνω και δεν είναι εντελώς ιδέα μου. Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι να μην πληγωθώ εγώ - αλλά η μικρούλα. Γι αυτό άλλωστε έχει τώρα αρχίσει να με ενοχλεί (από μωρό που ήταν υπήρχε) γιατί τώρα η μικρή έχει αρχίσει και δείχνει σημάδια ότι αντιλαμβάνεται τί γίνεται γύρω της.

 

Έχεις δίκιο σε αυτό που λες για τον άνδρα μου. Έτυχε όμως κι αυτός και είπε τη χαζομαρίτσα του σήμερα, που γίνανε και τα άλλα. Από την άλλη, δεν γίνεται με αυτά που βλέπω και ακούω να μην φοβάμαι πως 'διάφοροι' στη ζωή μας στο μέλλον θα πούνε διάφορα 'καλοπροαίρετα' πράγματα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν έχω εμπιστοσύνη σε εκείνον. Απλώς κάνω μία δυσοίωνη πρόβλεψη

[lilianna]

Και κάτι που θέλω να ρωτήσω: πώς της εξηγήσατε για την κατάστασή της ? από πού προέρχεται για τον μπαμπά και την μαμά της... μήπως ήταν δλδ λίγο μικρή στην ηλικία για να μάθει από τώρα όλη την αλήθεια ?

__________________

 

Σ' ευχαριστώ πολύ και εσένα για τα θετικά σου λόγια.

Της έχουμε εξηγήσει (όχι καλά - σωστά κατά τη γνώμη μου) πως η μαμά της δεν μπορούσε να την έχει. Η αλήθεια βέβαια είναι πως λόγω ηλικίας η μικρή κάποια πράγματα που π.χ έγιναν πριν 2,5 - 3 χρόνια τώρα τα έχει απωθήσει - ξεχάσει και πρέπει εμείς από την αρχή να πιάσουμε κάποια πράγματα. Ας πούμε το ότι έχει στο παρελθόν δει τη μητέρα της έστω ελάχιστα φυσικά και δεν το θυμάται. Επίσης, λόγω μικρότερης ηλικίας η εξήγηση ήταν αόριστη - η μαμά σου δεν μπορεί να είναι μαζί σου - αλλά και το παιδί δεν ζητούσε εξηγήσεις τόσο επιτακτικά. Αυτό φυσικά και λόγω ηλικίας αλλά και επειδή δεν είχε μπει ακόμα τόσο σε διαδικασία συγκρίσεων με τα άλλα παιδάκια. Νομίζω πως από εδώ και μπρος μπαίνει στη δύσκολη αυτή περίοδο που πρέπει να αντιμετωπιστεί αυτό το θέμα. Το δυσκολότερο του πράγματος βέβαια, είναι να οχυρωθεί από εμάς το ίδιο το παιδί έναντι σε αυτά που πιθανόν θα της λένε στο σχολείο κ.λ.π....

 

αυτο που εκανα bold ειναι πολυ σωστη κουβεντα και ακρως απαραιτητο να γινει.στο εγραψα και στο ποστ μου παραπανω.πολυ σημαντικο!απο αυτο εξαρτωνται πολλα.να δημιουργησει αμυνα το παιδι και να μην επιρρεαζεται ευκολα απο τους κακοπροαιρετους.αυτη την κατευθυνση θα σας την δωσει ο παιδιψυχολογος φανταζομαι ομως.

[Marirena]

αληθεια μηπως εισαστε σε επαρχια?γιατι ετσι καπως το δικαιολογω λογω της κλειστης κοινωνιας.εδω ομως αθηνα ομως τετοια πραγματα εχου ξεπεραστει..

 

Κι όμως είμαστε στην Αθήνα, και κατά καιρούς κάποια ' καλοπροαίρετα ' σχόλια έχουν προέλθει κι από ανθρώπους μορφωμένους και φαινομενικά ανοιχτόμυαλους.

 

Σ' ευχαριστώ πολύ για τα θετικά σου λόγια και για τις ευχές.

Όταν η μικρή μας έμαθε πως περιμένω παιδάκι καταχάρηκε! Και χάρηκα πολύ κι εγώ γιατί νομίζω πως πραγματικά έχει ανάγκη από ένα ξαδερφάκι - από ένα ακόμα παιδάκι τέλος πάντων -. Τώρα όμως, βλέπω πως αυτό με τον τρόπο του έχει συμβάλει λίγο στην επιδείνωση της κατάστασης (και είναι λογικό γιατί το παιδάκι κάνει συγκρίσεις και συνειρμούς, πιθανώς και να ζηλεύει) και σπαράζω ειλικρινά.

 

Θα μου πείτε βέβαια αυτό το πιο πιθανό είναι πως θα ξεπεραστεί και το όφελος που θα αποφέρει θα υπερισχύσει... Ωστόσο, με πιάνει καμιά φορά άγχος, για το αν θα καταφέρω εγώ, τόσο τώρα όσο και στο μέλλον, από τη δική μου πλευρά, να μη προκαλέσω άσκοπα τη ζήλια της ανιψούλας, και να μη με πιάσει ποτέ να κάνω διαχωρισμούς. Δεν ξέρω αν καταφέρνω να εκφράσω ακριβώς το φόβο μου. Αλλά ρε παιδιά δεν ξέρω, άνθρωποι είμαστε...Κι έπειτα, θα πρέπει σε αυτό να έχω σύμμαχο τον άνδρα μου έτσι δεν είναι, κι από εκείνον, όσο υποστηρικτικός και με κατανόηση κι αν είναι, μπορώ να έχω απαίτηση να το δει σαν παιδί του??

[Marirena]

δυσκολες καταστασεις......δεν εχω καμμια εμπειρια για να σου δωσω καποια συμβουλη,θελω μονο να σου πω μπραβο κοπελα μου κ καλο κουραγιο...

 

Σ' ευχαριστώ πολύ! Τα μπράβο δεν νομίζω πως είναι για μένα αλλά για τους γονείς μου και ειδικά για τη μαμά μου για τότε που πήρε την απόφαση πως αυτό το παιδί είναι της οικογένειας και θα το πάρει εκείνη. Ειλικρινά, κανείς δεν της το αναγνώρισε. Παρόλα αυτά δεν την έχω δει ποτέ να 'σπάει'. Μόνο σήμερα με αυτό που έγινε την είδα να στενοχωριέται και να ανησυχεί ιδιαίτερα (εννοώ με τρόπο εμφανή γιατί αλλιώς φυσικά και στενοχωριέται και ανησυχεί)

[lilianna]

Κι όμως είμαστε στην Αθήνα, και κατά καιρούς κάποια ' καλοπροαίρετα ' σχόλια έχουν προέλθει κι από ανθρώπους μορφωμένους και φαινομενικά ανοιχτόμυαλους.

 

Σ' ευχαριστώ πολύ για τα θετικά σου λόγια και για τις ευχές.

Όταν η μικρή μας έμαθε πως περιμένω παιδάκι καταχάρηκε! Και χάρηκα πολύ κι εγώ γιατί νομίζω πως πραγματικά έχει ανάγκη από ένα ξαδερφάκι - από ένα ακόμα παιδάκι τέλος πάντων -. Τώρα όμως, βλέπω πως αυτό με τον τρόπο του έχει συμβάλει λίγο στην επιδείνωση της κατάστασης (και είναι λογικό γιατί το παιδάκι κάνει συγκρίσεις και συνειρμούς, πιθανώς και να ζηλεύει) και σπαράζω ειλικρινά.

 

Θα μου πείτε βέβαια αυτό το πιο πιθανό είναι πως θα ξεπεραστεί και το όφελος που θα αποφέρει θα υπερισχύσει... Ωστόσο, με πιάνει καμιά φορά άγχος, για το αν θα καταφέρω εγώ, τόσο τώρα όσο και στο μέλλον, από τη δική μου πλευρά, να μη προκαλέσω άσκοπα τη ζήλια της ανιψούλας, και να μη με πιάσει ποτέ να κάνω διαχωρισμούς. Δεν ξέρω αν καταφέρνω να εκφράσω ακριβώς το φόβο μου. Αλλά ρε παιδιά δεν ξέρω, άνθρωποι είμαστε...Κι έπειτα, θα πρέπει σε αυτό να έχω σύμμαχο τον άνδρα μου έτσι δεν είναι, κι από εκείνον, όσο υποστηρικτικός και με κατανόηση κι αν είναι, μπορώ να έχω απαίτηση να το δει σαν παιδί του??

 

λογικο ειναι να αγχωνεσαι και αυτο σημαινει οτι το αγαπας και το πονας το παιδακι.θα σου πω κατι.με τον ερχομο ενος μωρου ολα τα ηδη υπαρχοντα παιδακια ζηλευουν.ειτε ειναι δικο μας μεγαλυτερο παιδακι ειτε ανιψακι.αυτο δεν το αποφευγεις.απλα στην δικη σας περιπτωση ειναι λιγο πιο ιδιαιτερη κατασταση και θελει λιγη προσπαθεια παραπανω και κουραγιο.εγω ειμαι σιγουρη οτι θα τα πας μια χαρα γιατι βλεπω οτι το ψαχνεις και το θελεις.το εχεις μεσα σου πιστευω και ειναι μεγαλο προσον.σου ειπα και παραπανω.εχεις την ευκαιρια να δωσεις στο παιδακι αυτο μια δευτερη ευκαιρια.πολυ σημαντικο

[sternchen]

και κατά καιρούς κάποια ' καλοπροαίρετα ' σχόλια έχουν προέλθει κι από ανθρώπους μορφωμένους και φαινομενικά ανοιχτόμυαλους.

 

Αυτοί δυστυχώς έχει αποδειχτεί πως είναι οι χειρότεροι άνθρωποι.

Η μόρφωση οδηγεί μερικές φορές κάποιους στην "παραμόρφωση".

 

 

Κι έπειτα, θα πρέπει σε αυτό να έχω σύμμαχο τον άνδρα μου έτσι δεν είναι, κι από εκείνον, όσο υποστηρικτικός και με κατανόηση κι αν είναι, μπορώ να έχω απαίτηση να το δει σαν παιδί του??

 

Νομίζω πως δεν θα πρέπει να έχεις τέτοια απαίτηση από τον άντρα σου, αλλά και αυτός δεν θα πρέπει να έχει καμία απαίτηση από σένα στο μέλλον, όπως να μην νοιάζεσαι και να μην φροντίζεις την μικρούλα.

Επειδή αισθάνομαι ότι είσαι ένας καλόβουλος άνθρωπος και μίλησες για εμπιστοσύνη, καλά θα κάνεις να μην έχεις σε κανέναν άνθρωπο απόλυτη εμπιστοσύνη, αλλά μόνο στον εαυτό σου.

Με το καλό να έρθει το μωράκι σου !!!

[Βάγια76]

Θα σου μιλήσω σαν επαγγελματίας στο χώρο των εξαρτήσεων αλλά σε παρακαλώ να μην θυμώσεις με αυτά που θα διαβάσεις και σου ζητάω απλά να τα σκεφτείς. Θα κάνω κάποιες διαπιστώσεις και συ πράξε ότι καταλαβαίνεις, αλλά μην βιαστείς να με κρίνεις ως σκληρή:

 

- μπράβο στους γονείς σου που ανέλλαβαν την μικρή, όταν όλοι της γύρισαν τη πλάτη.

- έπρεπε ήδη να έχουν απευθυνθεί ΑΠΟ ΧΘΕΣ σε πρόγραμμα απεξάρτησης, με δεδομένο απο ότι κατάλαβα πως ο αδερφός σου είναι κάπου στα 34.

-ο εξαρτημένος ΔΕΝ γεννιέται εξαρτημένος και το χεράκι του το έχει βάλει και η οικογένειά του και κυρίως οι 2 του γονείς, αυτοί τι κάνουν για όλο αυτό?

-ευθύνη για την μέχρι τώρα κατάσταση έχει όλο το οικογενειακό σύστημα, ευθύνη για να αλλάξει έχει ΚΥΡΙΩΣ ο ίδιος, χρειάζεται όμως συνοδοιπόρους στην ΑΛΛΑΓΗ.

-στέλνοντας τη μικρή σε ιδιωτικά σχολεία πως θα αναλλάβει τις ευθύνες του, όταν κάποιοι άλλοι σαν πυροσβέστες σβήνουν τις φωτιές που ανάβει ο ίδιος?

-έχετε μπερδέψοι τους ρόλους είναι απλούστατα εμφανέστατο:οι παππούδες έγιναν γονείς της μικρής, εσύ μιλάς σαν γονιός των γονιών σου και ο 34ης αδερφός σου βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να μην μεγαλώσει συναισθηματικά.

-πόσο πιστεύεις πως θα αντέξει ο σύντροφός σου?

-πόσο πιστεύεις πως βοηθάει σε όλο αυτό η συγκατοίκηση "σαντουιτς" όλων σε μια πολυκατοικία? εσένα, την μελλοντική σου οικογένεια, το μικρό που θα φέρεις στον κόσμο, την ανηψιά σου?

-μήπως κινδυνεύουν και άλλοι στο μέλλον να εξαρτηθούν απο ουσίες?

-μήπως να νοίκιαζες άλλο σπίτι?

 

μήπως, μήπως, μήπως? θα μπορούσα να παραθέσω ΑΠΕΙΡΑ ερωτήματα αλλά δεν έχει σημασία.

 

Τρέξτε να σωθείτε θα σας έλεγα, αλλά όχι μόνοι σας. Απο τα λεγόμενά σας φαίνεται πως σε αυτή την οικογένεια υπάρχει ακόμα αγάπη και συμπόνοια και αυτό είναι πολύ θετικό. Μόνο που τώρα τρέχετε ο καθένας μόνος του ενώ φίλη μου χρειάζεστε ειδικούς για να σας "μαθουν" να τρέχετε:

 

1. Αμεσα να ζητήσετε βοήθεια απο Πρόγραμμα Απεξάρτησης και παιδοψυχολόγο.

 

Καλή δύναμη και συγνώμη αν σε στεναχώρεσα

[Marirena]

σου δινεται η ευκαιρεια να χαρισεις μια νεα ομορφη ζωη σε μια ψυχουλα.απλα και μονο με την αγαπη σου και την αγκαλια σου.δεν ειναι πολυ ομορφο αυτο?θα "ανταμειφθεις" στο τελος του δρομου ειμαι σιγουρη...

 

Αυτά που λες είναι πολύ όμορφα και γενικώς κι εγώ στη ζωή μου σκέφτομαι θετικά. Καμιά φορά ωστόσο, πρέπει να αναρωτηθούμε (και ιδιαίτερα σήμερα που μ' έπιασε η απαισιοδοξία) μήπως υπάρχουν φορές που λόγω λαθών άλλων για τα οποία δεν ευθυνόμαστε, μεγάλων όμως λαθών και αδιόρθωτων, ακόμα και το 'καλύτερο δυνατό' που μπορούμε να κάνουμε εμείς δεν είναι αρκετό??? Κι αυτό γιατί όπως λέω παραπάνω τα λάθη των άλλων (που καλούμαστε να συμμαζέψουμε) είναι αδιόρθωτα??? Δεν ξέρω.... Δεν μ' αρέσει καθόλου που γίνομαι απαισιόδοξη, αλλά δεν μπορώ να μη σκέφτομαι πότε πότε, αν θα αναπληρωθεί ποτέ αυτό το έλλειμμα της μητέρας κυρίως για την ανιψιά μου.

 

Πριν λίγες μέρες ας πούμε έσπασα πάλι εσωτερικά που με ρώτησε η ψυχούλα " Γιατί δεν τον έρχεται ο Λ.....(αδερφός μου) συχνά? Μου λείπει που δεν έρχεται"

 

Δεν τον λέει μπαμπά, τον λέει με το όνομά του. Σημείωση ο αδερφός μου μένει ακριβώς από πάνω αλλά ούτε πατάει ούτε ασχολείται (δεν είναι και σε θέση).

 

Ε, τί να απαντήσω σε αυτό?????? Εντάξει είπα μία χαζομάρα έχει δουλειές κάτι τέτοιο, αλλά πως να επουλώσω το τραύμα του παιδιού???

 

Μία άλλη μέρα μου είπε το εξής υπερσπαρακτικό (για μένα): Καθώς σε μία γωνιά μόνη της κι ενώ δεν μιλούσαμε, την άκουσα να λέει σαν στον εαυτό της, με πολύ σοβαρό και ταυτόχρονα θλιμμένο ύφος "Εσένα (για εμένα) το μωρό μας θα σε έχει μανούλα"

................................................

ΟΚ. Καταλαβαίνετε νομίζω.

[lilianna]

Θα σου μιλήσω σαν επαγγελματίας στο χώρο των εξαρτήσεων αλλά σε παρακαλώ να μην θυμώσεις με αυτά που θα διαβάσεις και σου ζητάω απλά να τα σκεφτείς. Θα κάνω κάποιες διαπιστώσεις και συ πράξε ότι καταλαβαίνεις, αλλά μην βιαστείς να με κρίνεις ως σκληρή:

 

- μπράβο στους γονείς σου που ανέλλαβαν την μικρή, όταν όλοι της γύρισαν τη πλάτη.

- έπρεπε ήδη να έχουν απευθυνθεί ΑΠΟ ΧΘΕΣ σε πρόγραμμα απεξάρτησης, με δεδομένο απο ότι κατάλαβα πως ο αδερφός σου είναι κάπου στα 34.

-ο εξαρτημένος ΔΕΝ γεννιέται εξαρτημένος και το χεράκι του το έχει βάλει και η οικογένειά του και κυρίως οι 2 του γονείς, αυτοί τι κάνουν για όλο αυτό?

-ευθύνη για την μέχρι τώρα κατάσταση έχει όλο το οικογενειακό σύστημα, ευθύνη για να αλλάξει έχει ΚΥΡΙΩΣ ο ίδιος, χρειάζεται όμως συνοδοιπόρους στην ΑΛΛΑΓΗ.

-στέλνοντας τη μικρή σε ιδιωτικά σχολεία πως θα αναλλάβει τις ευθύνες του, όταν κάποιοι άλλοι σαν πυροσβέστες σβήνουν τις φωτιές που ανάβει ο ίδιος?

-έχετε μπερδέψοι τους ρόλους είναι απλούστατα εμφανέστατο:οι παππούδες έγιναν γονείς της μικρής, εσύ μιλάς σαν γονιός των γονιών σου και ο 34ης αδερφός σου βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να μην μεγαλώσει συναισθηματικά.

-πόσο πιστεύεις πως θα αντέξει ο σύντροφός σου?

-πόσο πιστεύεις πως βοηθάει σε όλο αυτό η συγκατοίκηση "σαντουιτς" όλων σε μια πολυκατοικία? εσένα, την μελλοντική σου οικογένεια, το μικρό που θα φέρεις στον κόσμο, την ανηψιά σου?

-μήπως κινδυνεύουν και άλλοι στο μέλλον να εξαρτηθούν απο ουσίες?

-μήπως να νοίκιαζες άλλο σπίτι?

 

μήπως, μήπως, μήπως? θα μπορούσα να παραθέσω ΑΠΕΙΡΑ ερωτήματα αλλά δεν έχει σημασία.

 

Τρέξτε να σωθείτε θα σας έλεγα, αλλά όχι μόνοι σας. Απο τα λεγόμενά σας φαίνεται πως σε αυτή την οικογένεια υπάρχει ακόμα αγάπη και συμπόνοια και αυτό είναι πολύ θετικό. Μόνο που τώρα τρέχετε ο καθένας μόνος του ενώ φίλη μου χρειάζεστε ειδικούς για να σας "μαθουν" να τρέχετε:

 

1. Αμεσα να ζητήσετε βοήθεια απο Πρόγραμμα Απεξάρτησης και παιδοψυχολόγο.

 

Καλή δύναμη και συγνώμη αν σε στεναχώρεσα

 

 

δεν ξερω με ποια ακριβως ιδιοτητα τα λες αυτα που λες αλλα ισως εισαι λιγο υπερβολικη σε καποια...

ο αδερφος της εχει καποιο προβλημα.οι γονεις τι θα επρεπε να κανουν?να αφησουν το παιδακι να πληρωσει τα λαθη αλλων με την ελπιδα οτι ο πατερας της θα καταλαβει τον ρολο του?κανουν αυτο που μπορουν για το καλο του παιδιου.ο αδερφος της αυτοματα μπαινει σε δευτερη μοιρα εφοσον υπαρχει αυτο το παιδι με τα τοσα προβληματα.προβληματα που του προκαλεσαν αλλοι.μηπως εκεινος πρεπει να καταλαβει το προβλημα του και να κανει κατι?οι γονεις δεν θα τον απρουν απο το χερακι.εαν εκεινος δεν συνηδυτοποιει οτι εχει ενα παιδι δε μπορει καποιος να κανει κατι,επισης δεν πιστευω οτι πρεπει αν μετακομισει.ισα ισα το παιδακι χρειαζεται στηριξη και αγαπη.οσοι πιο πολλοι του δειχνουν οτι δεν ειναι μονο του και οτι το αγαπανε τοσο το καλυτερο.ο συντροφος της γιατι να μην α ντεξει δηλαδη?ειναι αιμα της/ανηψια της.εσενα ας πουμε αν κατι γινοταν και ειχες να βοηθησεις τα ανηψια σου θα τα παρατουσες στο ελεος του θεου επειδη ισως ο συντροφος σου δεν το βλεπει ετσι?δεν ξερω κοριτσια.καθε ενας το βλεπει διαφορετικα και απο διαφορετικη σκοπια.δεν ξερω πως φανηκαν γραμμενα αυτα που εγραψα και συγνωμη αν ειμαι αποτομη.δεν ειναι αυτος ο σκοπος μου.απλα διερωταμαι και εγω οπως ολες

[lilianna]

Αυτά που λες είναι πολύ όμορφα και γενικώς κι εγώ στη ζωή μου σκέφτομαι θετικά. Καμιά φορά ωστόσο, πρέπει να αναρωτηθούμε (και ιδιαίτερα σήμερα που μ' έπιασε η απαισιοδοξία) μήπως υπάρχουν φορές που λόγω λαθών άλλων για τα οποία δεν ευθυνόμαστε, μεγάλων όμως λαθών και αδιόρθωτων, ακόμα και το 'καλύτερο δυνατό' που μπορούμε να κάνουμε εμείς δεν είναι αρκετό??? Κι αυτό γιατί όπως λέω παραπάνω τα λάθη των άλλων (που καλούμαστε να συμμαζέψουμε) είναι αδιόρθωτα??? Δεν ξέρω.... Δεν μ' αρέσει καθόλου που γίνομαι απαισιόδοξη, αλλά δεν μπορώ να μη σκέφτομαι πότε πότε, αν θα αναπληρωθεί ποτέ αυτό το έλλειμμα της μητέρας κυρίως για την ανιψιά μου.

 

Πριν λίγες μέρες ας πούμε έσπασα πάλι εσωτερικά που με ρώτησε η ψυχούλα " Γιατί δεν τον έρχεται ο Λ.....(αδερφός μου) συχνά? Μου λείπει που δεν έρχεται"

 

Δεν τον λέει μπαμπά, τον λέει με το όνομά του. Σημείωση ο αδερφός μου μένει ακριβώς από πάνω αλλά ούτε πατάει ούτε ασχολείται (δεν είναι και σε θέση).

 

Ε, τί να απαντήσω σε αυτό?????? Εντάξει είπα μία χαζομάρα έχει δουλειές κάτι τέτοιο, αλλά πως να επουλώσω το τραύμα του παιδιού???

 

Μία άλλη μέρα μου είπε το εξής υπερσπαρακτικό (για μένα): Καθώς σε μία γωνιά μόνη της κι ενώ δεν μιλούσαμε, την άκουσα να λέει σαν στον εαυτό της, με πολύ σοβαρό και ταυτόχρονα θλιμμένο ύφος "Εσένα (για εμένα) το μωρό μας θα σε έχει μανούλα"

................................................

ΟΚ. Καταλαβαίνετε νομίζω.

 

νομιζω προσπαθεις να βρεις εσυ τον τροπο να τα διορθωσεις ολα αλλα αυτο δεν γινεται.μην τα μπερδευεις στο μυαλο σου.δεν θα γινεις ποτε η μαμα της ομως μπορεις οσο μεγαλωνει να της επουλωσεις το τραυμα οσο γινεται.σαφως και θα κανεις λαθη,σαφως και δεν θα μπορεις παντα να λες το σωστο αλλα σημασια θα εχει οτι θα εισαι εκει.καταλαβες?η παρουσια σου και μονο αρκει.εαν δεν ειχε ουτε εσενα το διανοεισαι?για σκεψου λιγο αυτο.δωσε εσυ αυτο που εχεις στην καρδια σου και δεν ειναι λιγο πιστεψε με.ειναι πολυ σημαντικο.ακομα δεν μπορει αν κατανοησει καποια πραγματα και ειναι λογικο να εχει ερωτηματα που εσενα σε πικραινουν οπως και ολες μας αλλωστε αν τα ακουγαμε απο το στομα ενος παιδιου ομως οταν ας πουμε πει εγω δεν εχω μαμα μπορεις να πεις εχεις ομως εμενα που σε αγαπαω παρα πολυ και να της δωσεςι τρυφεροτητα.δεν θα ζεστανει η ψυχουλα του ετσι λες?δεν θα βρεις εσυ την λυση για οσα εγιναν.θα εισαι διπλα της να την στηριζεις.

[Marirena]

Θα σου μιλήσω σαν επαγγελματίας στο χώρο των εξαρτήσεων αλλά σε παρακαλώ να μην θυμώσεις με αυτά που θα διαβάσεις και σου ζητάω απλά να τα σκεφτείς. Θα κάνω κάποιες διαπιστώσεις και συ πράξε ότι καταλαβαίνεις, αλλά μην βιαστείς να με κρίνεις ως σκληρή:

 

- μπράβο στους γονείς σου που ανέλλαβαν την μικρή, όταν όλοι της γύρισαν τη πλάτη.

- έπρεπε ήδη να έχουν απευθυνθεί ΑΠΟ ΧΘΕΣ σε πρόγραμμα απεξάρτησης, με δεδομένο απο ότι κατάλαβα πως ο αδερφός σου είναι κάπου στα 34.

-ο εξαρτημένος ΔΕΝ γεννιέται εξαρτημένος και το χεράκι του το έχει βάλει και η οικογένειά του και κυρίως οι 2 του γονείς, αυτοί τι κάνουν για όλο αυτό?

-ευθύνη για την μέχρι τώρα κατάσταση έχει όλο το οικογενειακό σύστημα, ευθύνη για να αλλάξει έχει ΚΥΡΙΩΣ ο ίδιος, χρειάζεται όμως συνοδοιπόρους στην ΑΛΛΑΓΗ.

-στέλνοντας τη μικρή σε ιδιωτικά σχολεία πως θα αναλλάβει τις ευθύνες του, όταν κάποιοι άλλοι σαν πυροσβέστες σβήνουν τις φωτιές που ανάβει ο ίδιος?

-έχετε μπερδέψοι τους ρόλους είναι απλούστατα εμφανέστατο:οι παππούδες έγιναν γονείς της μικρής, εσύ μιλάς σαν γονιός των γονιών σου και ο 34ης αδερφός σου βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να μην μεγαλώσει συναισθηματικά.

-πόσο πιστεύεις πως θα αντέξει ο σύντροφός σου?

-πόσο πιστεύεις πως βοηθάει σε όλο αυτό η συγκατοίκηση "σαντουιτς" όλων σε μια πολυκατοικία? εσένα, την μελλοντική σου οικογένεια, το μικρό που θα φέρεις στον κόσμο, την ανηψιά σου?

-μήπως κινδυνεύουν και άλλοι στο μέλλον να εξαρτηθούν απο ουσίες?

-μήπως να νοίκιαζες άλλο σπίτι?

 

μήπως, μήπως, μήπως? θα μπορούσα να παραθέσω ΑΠΕΙΡΑ ερωτήματα αλλά δεν έχει σημασία.

 

Τρέξτε να σωθείτε θα σας έλεγα, αλλά όχι μόνοι σας. Απο τα λεγόμενά σας φαίνεται πως σε αυτή την οικογένεια υπάρχει ακόμα αγάπη και συμπόνοια και αυτό είναι πολύ θετικό. Μόνο που τώρα τρέχετε ο καθένας μόνος του ενώ φίλη μου χρειάζεστε ειδικούς για να σας "μαθουν" να τρέχετε:

 

1. Αμεσα να ζητήσετε βοήθεια απο Πρόγραμμα Απεξάρτησης και παιδοψυχολόγο.

 

Καλή δύναμη και συγνώμη αν σε στεναχώρεσα

 

Δεν με στενοχώρησες καθόλου και θα σου απαντήσω σε όλα. Ήδη το ποστ μου ήταν τεράστιο - δεν νομίζω πως μπορούσα να αναφερθώ και σε άλλες τόσες λεπτομέρειες, αλλά μου δίνεις την ευκαιρία τώρα.

 

1. Ο αδερφός μου είναι ακριβώς τόσων χρόνων όσο υπολόγισες. Θα ξέρεις άρα πολύ καλά πως αν ο ίδιος δεν θέλει οι υπόλοιποι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Να σου πω όμως, ότι από 17 χρόνων που αντιμετωπίζει προβλήματα, ψυχολογικά τότε και όχι ακόμα με εξάρτηση, οι γονείς μου τον τρέξανε παντού. Σε όλους τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας - επώνυμους, ανώνυμους, κ.λ.π. Έπειτα ήρθε και η εξάρτηση. Και πάλι ήταν (εκείνοι κυρίως εγώ ήμουν και μικρότερη) συνοδοιπόροι και αρωγοί. Γενικώς οι γονείς μου έχουν κάνει τα πάντα. Ό,τι ήταν δυνατό. Από ένα σημείο και μετά οι γονείς μου προσπάθησαν, όπως πολυ σωστά αναφέρεις να τον αφήνουν να καταλάβει πως πρέπει ο ίδιος να αναλάβει τις ευθύνες του. Ο ίδιος δεν θέλει να τις αναλάβει (και δεν εννοώ το παιδί εδώ, αλλά γενικότερα) Επίσης, να σου πω ότι μπαίνει και βγαίνει σε προγράμματα απεξάρτησης και κλινικές παντός τύπου για πλάκα και τίποτα δεν γίνεται. Γενικώς, και για να μην πολυλογήσω ο αδερφός μου (και το λέω με πόνο που δεν τον φαντάζεσαι αλλά είναι η αλήθεια) θέλει μάλλον να πεθάνει, και μάλλον δεν τον νοιάζει κιόλας.

 

Επειδή όμως είσαι και επαγγελματίας στο χώρο όπως λες, ξέρεις πως όσο κι αν δύο γονείς 'βάλανε το χέρι τους' στην εξάρτηση του παιδιού τους, ούτε το σπρώξανε αποκλειστικά εκείνοι και το κυριότερο δεν φτάνει η δική τους βούληση για να βγει το παιδί απ' την εξάρτηση. Αν ήταν έτσι εύκολο, κανένας δεν θα παρέμενε εξαρτημένος. Νομίζω πως όλοι οι γονείς θέλουν την απεξάρτηση του παιδιού τους.

 

2. "έχετε μπερδέψοι τους ρόλους είναι απλούστατα εμφανέστατο:οι παππούδες έγιναν γονείς της μικρής, εσύ μιλάς σαν γονιός των γονιών σου και ο 34ης αδερφός σου βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να μην μεγαλώσει συναισθηματικά"

κι εσύ φάσκεις και αντιφάσκεις, διότι από τη μία λες μπράβο που την ανέλαβαν τη μικρή από την άλλη λες πως σπεύσανε άλλοι να αναλάβουν τις ευθύνες του. Εγραψα στο μακροσκελέστατο πρώτο μου μήνυμα πως η κατάσταση ήταν τέτοια ώστε ή θα την έπαιρναν εκείνοι (το δικαστήριο δεν θα έδινε επιμέλεια στον άνεργο τότε και με εξαρτήσεις αδερφό μου) ή θα πήγαινε κάπου δεν ξέρω που, υιοθεσία κ.λ.π και οι γονείς μου δεν θέλησαν να χάσουν το εγγόνι τους. Έπειτα λες, πως χρειάζεται βοήθεια στα προβλήματά του γιατί όχι μόνο δεν γεννήθηκε εξαρτημένος (φυσικά) αλλά συνέβαλαν κιόλας σε αυτό οι γονείς μου. Σου εξηγώ πάλι λοιπόν, πως φοβερή βοήθεια έχει λάβει από όλους (γονείς, εμένα όταν μεγάλωσα και μπορούσα, φίλους κ.λ.π) δεν την δέχτηκε και δεν τη δέχεται. Φαντάζομαι θα το έχεις δει αυτό στον επαγγελματικό σου χώρο. Και επειδή συμφωνώ σε αυτό που νομίζω πως ήθελες να πεις αλλά κατά τη γνώμη μου δεν εξέφρασες σωστά, πως από ένα σημείο και μετά ο συναισθηματικά ανώριμος και εξαρτημένος αδερφός μου, πρέπει να καταλάβει πως δεν θα σπεύδουν άλλοι να σβήνουν τις φωτιές του, αλλά οι πράξεις του έχουν και συνέπειες κ.λ.π τώρα δεν κάνουμε κάτι για εκείνον (δεν μπορούμε, ούτε υπάρχει κάτι άλλο να γίνει, ούτε του κάνει καλό, εσύ το είπες). Άλλωστε, το αρχικό μου μήνυμα και ο λόγος για τον οποίο άνοιξα το θέμα έχει να κάνει με τη μικρή και την ανησυχία μου για εκείνη. Γι αυτό και παρέλειψα τις λεπτομέρειες για τον αδερφό μου. Εκείνος μπορεί να θέλει να πεθάνει. Κάθε άνθρωπος έχει και αυτό το δικαίωμα. Η μικρή τί φταίει είναι για μένα τώρα το ζήτημα.

 

3. "εσύ μιλάς σαν γονιός των γονιών σου" Εγώ δεν μιλώ έτσι. Μιλώ από τη δική μου θέση, που έχει μεν και αυτή τις δυσκολίες της (ως θεία εννοώ) αλλά είναι και πιο εύκολη κακά τα ψέματα από το ρόλο που έχουν αναλάβει οι γονείς μου και παππούδες της μικρής. Εξού, και έχω α. την πολυτέλεια να βλέπω κάποια πράγματα πιο καθαρά (και άρα λοιπόν, ναι ασκώ και κριτική διότι θέλω κι εγώ να συμβάλω στο καλύτερο για την οικογένειά μου) β. λόγω νεαρότερης ηλικίας και φρεσκότερων ερεθισμάτων ίσως βλέπω κάποια πράγματα αλλιώς. Το να σπεύσουμε να κάνουμε 'ψυχανάλυση' από μακριά και από μία κουβέντα που γράφει κάποιος είναι επικίνδυνο, με αμφίβολα αποτελέσματα και οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα σχεδόν πάντα.

 

3."πόσο πιστεύεις πως βοηθάει σε όλο αυτό η συγκατοίκηση "σαντουιτς" όλων σε μια πολυκατοικία? εσένα, την μελλοντική σου οικογένεια, το μικρό που θα φέρεις στον κόσμο, την ανηψιά σου?" Δεν συγκατοικούμε επειδή ζούμε σε μία πολυκατοικία. Δεν ξέρω τη δική σου οικονομική κατάσταση, ούτε πόσο έχεις πάρει μυρωδιά πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα για τους νέους ανθρώπους σήμερα, αλλά προσωπικά είμαι α. ευγνώμον που υπάρχουν αυτά τα σπίτια (ναι για λόγους οικογενειακούς που δεν νομίζω ενδιαφέρουν κανέναν) είναι στην ίδια πολυκατοικία και είμαι επίσης ευγνώμον, που δεν χρειάζεται να πληρώσω ενοίκιο. Δεν νομίζω πως επειδή έχω αδερφό εξαρτημένο δύο ορόφους πιο πάνω από εμένα πρέπει να το βάλω στα πόδια. Έπειτα πως θα είμαι συνοδοιπόρος όπως λες παραπάνω??? Δεν σε καταλαβαίνω...

Τέλος, έζησα σε αυτή την πολυκατοικία (πέρα από τα χρόνια που έλειπα για σπουδές) από παιδί, και τότε είχαμε και παππούδες και γιαγιάδες που δεν ζουν τώρα, αλλά κι ένα θείο που επίσης δεν ζει, πολύ ζεστά χρόνια περικυκλωμένη από αγάπη, δεν βλέπω το κακό πουθενά.

 

4. "πόσο πιστεύεις πως θα αντέξει ο σύντροφός σου"

Πώς το προεξόφλησες δηλαδή πως δεν θα αντέξει? Από που τεκμαίρεται από τα γραφόμενά μου πως δεν θα αντέξει, ή πως κάτι δεν πάει καλά μεταξύ μας?

Επειδή έχω αδερφό με πρόβλημα αμέσως, αμέσως στιγμάτισες όλη την οικογένεια. Ότι δηλαδή είμαστε όλοι προβληματικοί. και αναρωτιέσαι μήπως κινδυνεύουν και άλλοι στο μέλλον να εξαρτηθούν απο ουσίες?Και είσαι και στους 'ειδικούς' που πρέπει "να μας μάθουν να τρέχουμε" ελπίζω να μην κατάλαβα λάθος. Τηλεδιάγνωση τύπου - πρόβλεψη για παιδί που βρίσκεται στη μήτρα ότι κινδυνεύει να πέσει σε ουσίες πρώτη φορά.

 

5. "Αμεσα να ζητήσετε βοήθεια απο Πρόγραμμα Απεξάρτησης και παιδοψυχολόγο." Είπαμε τον 34χρονο δεν τον παίρνεις απ' το χεράκι να τον πας στην απεξάρτηση, εκτός αν εννοείς να απευθυνθώ στην απεξάρτηση για το αγέννητο παιδί μου....γιατί με τόσο προβληματική οικογένεια καλό θα ήταν να προλάβουμε το κακό έ?

 

Και τέλος, γιατί κάτι μου λέει πως στο χώρο σας ειδικά είναι που σας μαθαίνουν πως δεν ασκούμε κριτική όταν πάμε να εκτελέσουμε το έργο μας? Εσύ να σου θυμίσω και ανακεφαλαιώσω, κατηγόρησες δύο γονείς, με ελάχιστα στοιχεία για το τί κάνανε και τί δεν κάνανε και γενικότερα με ελάχιστα στοιχεία. Διέγνωσες διαφόρων τύπων προβλήματα, προεξόφλησες πως μία σχέση δεν θα έχει και μεγάλη διάρκεια ζωής με όλα τούτα, αλλά κι ένα παιδί που θα έρθει στον κόσμο έχει πιθανότητες να πέσει και αυτό στις ουσίες.

 

Γράφω σε αυτό τον τόνο, γιατί αν ξαναδιαβάσεις το μήνυμα σου θα δεις πως δεν λες τη γνώμη σου, αλλά κάνεις επίθεση και ασκείς κριτική - και μάλιστα έχοντας πολύ λίγα στοιχεία. Οπότε απαντώ. Και όπως είδες πολύ προσεκτικά διάβασα ό,τι έγραψες.

[pashalitsa]

Να σου πω εγώ τί νομίζω ότι πρέπει να πεις στη μικρή.... Ότι υπάρχουν πολλά παιδάκια που δεν έχουν μαμά, είτε γιατί έχει πεθάνει είτε γιατί είναι πολύ άρρωστη και δεν μπορεί να είναι μαζί με το παιδί της κλπ. Εξήγησέ της ότι πάρα πολλά τέτοια παιδιά δεν έχουν ΚΑΝΕΝΑ να τα νοιαστεί και να τα ΑΓΑΠΑΕΙ. Τόνισέ της πόσο τυχερή είναι που έχει μια οικογένεια, έστω και με αυτή τη μορφή. Στην ανάγκη πήγαινέ τη και σε ορφανοτροφείο... Αγόρασε τον Όλιβερ Τουίστ (το διαβάζω στην κόρη μου 3.5 ετών και έχει μείνει άφωνη που το δέρνανε το παιδάκι επειδή ζητούσε λίγο παραπάνω φαγητό να φάει, πρέπει να καταλάβει και η δικιά μου ότι δεν είναι όλα εύκολα και δεδομένα) και διαβάστε το μαζί λίγο λίγο κάθε μέρα και απλοποιημένο... Εξήγησέ της πόσο άσχημη ζωή κάνουν τα παιδιά μέσα σε κάποια ιδρύματα... Πρέπει να καταλάβει με κάθε τρόπο πόσο ΤΥΧΕΡΗ είναι που έχει κάποιον να την αγαπά και να τη νοιάζεται... Πρέπει να καταλάβει ότι δεν είναι σε μειονεκτική αλλά σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με άλλα παιδιά!!!!!!!!! Πρέπει να της δείξετε πως υποφέρουν άλλα παιδάκια... Βρες υλικό με παιδιά από το διαδίκτυο... Με παιδιά από άλλες χώρες που πεινούν και υποφέρουν... Δείξε της τί είναι δυστυχία πραγματικά... ( Όχι όλα μαζί αυτά που σου λέω βέβαια!!!) Πες της παραμύθια με ζωάκια που μια μαμά ας πούμε σκυλίτσα παίρνει το κουταβάκι μιας άλλης σκυλίτσας για να το μεγαλώσει και το αγαπάει πάρα πολύ κλπ. Μίλησέ της για τη σημασία της αγάπης...

Όσο για τον άντρα σου, την ήξερε την κατάσταση, δεν εμφανίστηκε τώρα για να πεις ότι δεν ήξερε. Άρα αφού ξεκίνησε μαζί σου με δεδομένη αυτή την κατάσταση και τη στάση σου προς αυτό το παιδί, πρέπει να είναι υποστηρικτικός...

[Marirena]

"επισης δεν πιστευω οτι πρεπει αν μετακομισει.ισα ισα το παιδακι χρειαζεται στηριξη και αγαπη. οσοι πιο πολλοι του δειχνουν οτι δεν ειναι μονο του και οτι το αγαπανε τοσο το καλυτερο"

Lilianna, δεν θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα, σ' ευχαριστώ. Και το παραθέτω, γιατί νομίζω ξέχασα να το αναφέρω πιο πάνω στην απάντησή μου.

[lilianna]

"επισης δεν πιστευω οτι πρεπει αν μετακομισει.ισα ισα το παιδακι χρειαζεται στηριξη και αγαπη. οσοι πιο πολλοι του δειχνουν οτι δεν ειναι μονο του και οτι το αγαπανε τοσο το καλυτερο"

Lilianna, δεν θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα, σ' ευχαριστώ. Και το παραθέτω, γιατί νομίζω ξέχασα να το αναφέρω πιο πάνω στην απάντησή μου.

 

συμφωνω σε ολα οσα εγραψες πιο πανω αλλα δεν το κανω κουοτ γιατι ειναι τεραστιο.εγω σου το ειπα και σε ολα τα παραπανω ποστ μου και θα στο λεω συνεχεια.μεσα απο σενα αυτο το παιδακι θα ανθιζει και θα ζησει!μην το βαλεις κατω.εισαι το παραθυρο του για μια ζωη με χρωματα....

[lilianna]

και κατι αλλο. θα ηθελα τοσο μα τοσο πολυ να το αγκαλιασω αυτο το παιδακι.τοσο πολυ....να της δωσεις μια τεραστια αγκαλια απο μια αγνωστη.ετσι απλα.σφιχτη ομως αγκαλια