Θέλω να χωρίζουν οι γονείς μου...

[faiaathanasia 0]

Πολλές φορές η τρέλα που μας πιάνει αγαπητή μου, δεν είναι αποκλειστικά για τον εαυτό μας αλλά για τους ανθρώπους που αγαπάμε και ενώ βλέπουμε ότι παίρνουν την κάτω βόλτα, δε μπορούμε να τους βοηθήσουμε..

 

Εγώ είμαι τυχερή γιατί έχω τη δυνατότητα να σπουδάζω και να μένω σε άλλο σπίτι (αναγκαστικά), αλλά ξέρω ότι το μικρό πλασματάκι που υφίσταται όλα αυτά, δεν έχει ούτε την ψυχολογική ούτε την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσει.. ιδίως σε άλλη πόλη...

 

Πιστεύω πως οι πανελλήνιες είναι κάτι.. Μπορεί στα 20 να μην ξέρεις τι θέλεις, αλλά δε σημαίνει ότι στα 40 θα ξέρεις.. Και στο κάτω-κάτω.. τι? Θα περιμένουμε να πάμε 40 για να περάσουμε στις πανελλήνιες επειδή θα είμαστε πιο σίγουροι για το τι θέλουμε? Δεν είναι έτσι, δυστυχώς ή ευτυχώς. Ο,τιδήποτε θέλουμε στα 20, δε σημαίνει ότι θα το θέλουμε για μια ζωή. Ο,τιδήποτε, όμως...

 

Εν πάση περιπτώσει, δεν πρέπει να μένουμε στα παλιά, αυτό είναι αλήθεια. Όμως κάποια πράγματα μένουνε μέσα μας σαν μικρές πληγούλες και φεύγουνε πολύ δύσκολα! Αυτά! Η ταπεινή μου γνώμη πάντα...

[Anastasia92 0]

Τζα!Να'μαι πάλι!

Άνοιξα το θέμα το 2010 και πραγματικά όσο βλέπω το πως έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε τόσο πιστεύω ότι η μοίρα κάνει τρελά παιχνίδια...

Πλέον λόγο της οικονομικής κατάστασης,λόγο του ότι πλέον ο μισθός στο σπίτι είναι ένας καθώς σταμάτησαν τη μητέρα μου από την εργασία της,λόγο της κούρασης σωματικής και ψυχικής οι καυγάδες έχουν σταματήσει, μια μουρμούρα επικρατεί και αυτό σπάνια...

Δεν ξέρω τι προτιμώ,τις φωνές και τους καυγάδες ή την κατάσταση που επικρατεί πλέον... γνωστοί-άγνωστοι μέσα στο σπίτι,ανταλλάζουμε 2 κουβέντες και αυτές για πρακτικούς λόγους και μετά τέλος... και ένα πιτσιρίκι που έχει ξεπεταχτεί να τριγυρνάει σαν τι σβούρα και να προσπαθεί να μας κάνει να γελάσουμε...

Πιστεύω ότι κουράστηκαν, ότι κουράστηκαν πολύ, και πλέον το μόνο που κάνουν είναι να αγνοούν ο ένας τον άλλον...τώρα αυτό είναι κάλο;...δε ξέρω πραγματικά δε ξέρω...

Έχω μάθει τόσα πράγματα μέσα από όλες αυτές τις καταστάσεις που πλέον ούτε θυμωμένη είμαι, ούτε στεναχωρημένη, ίσα-ίσα χαίρομαι... το μόνο που λίγο με φοβίζει είναι πως ώρες ώρες σε κάτι συζητήσεις περι ανέμων και υδάτων με φίλους και γνωστούς λέω "εγώ πάντως όταν θα ανοίξω το δικό μου σπίτι ΔΕΝ αυτό ΔΕΝ εκείνο ΔΕΝ το άλλο" και αφήνω να εννοηθεί πως δεν θα γίνω ίδια μούτρα με τους δικούς μου,όμως πως μπορώ να το ξέρω αυτό; καθώς μεγαλώνω και τα σκέφτομαι πόσο πολύ το φοβάμαι αυτό...

Έχω κάνει μια σχέση με έχει βοηθήσει πολύ, με έχει ανεβάσει πολύ, είναι ένας σημαντικός λόγος που κάνω υπομονή, αλλά ώρες ώρες όταν "μαλώνω" κυρίως για χαζομάρες μαζί του, τρομάζω με τον εαυτό μου, τρομάζω πολύ, γιατί μετά από λίγο καταλαβαίνω ότι είμαι ίδια με αυτούς σε κάθε είδους καυγά, ολόιδια, από το τρόπο που μιλάω,μέχρι και το τρόπο που κουνάω τα χέρια μου και απορώ, αφού το κάνω τώρα αυτό σε απλές διαφωνίες άλλες σημαντικές άλλες ασήμαντες, ποιος μου λέει ότι δεν θα τα κάνω και αργότερα, στο ίδιο μου το σπίτι, στα ίδια μου τα παιδιά?

 

Συγνώμη αν σας κούρασα αλλά ήθελα να τα πω, καλό ΣΚ!

[simos1 0]

Καλησπέρα...

κάποτε ήμουν στη θέση σου και παρακαλούσα πότε θα έρθει η στιγμή,

που θα χωρίσουν κ θα σταματήσω να ζω τους καυγάδες τους.

Στο τέλος χωρίσαν...

το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά το αναμενόμενο ήταν.

Ενω πριν έκανα τον διαιτητή στο σπίτι, ξαφνικά βρέθηκα να κάνω τον διαιτητη και τον "διαβιβαστή", 24 ωρες την ημέρα ...μεσω τηλεφώνου.

Να του πεις αυτο...

Να της πεις αυτο...

Η μανα σου ειναι τετοια!

Ο πατερας σου ειναι τετοιος!

...και παει λεγωντας.

Κατέληξα να τους παρακαλαω κλαιγωντας να με βγαλουν απο διαιτητη.

Αν κ μετα απο 2 χρονια περιπου τα καταφερα να αποξενωθώ τελείως,

μετα είχα να κάνω με την καταθλιπτικη μητερα μου που ειχε να ξεπερασει ενα χωρισμο... που δεν ειχε υπολογισει καλα, και με ένα πατέρα που οποαδήποτε επαφή μαζί του, θα σημαινε κ διενεξη με τη μητερα μου.

 

Δυστυχως τα πραγματα δεν ερχονται παντα οπως τα θελουμε.

Σημερα... ως επιλογο σε όλο αυτο,

θεωρω οτι θα ηταν καλυτερα για ολους να μην ειχαν χωρισει ποτε,

και να κρατουσαν αυτη την αγαπη που εχουν καλα κρυμμενη μέσα τους,

εστω κ μεσα απο τους καυγαδες τους.

[irene1984 0]

αχ τι τραβανε τα παιδια λογω γονιων που δεν σκεφτονται ή σκεφτονται μονο τον εαυτο τους.ειμαι κι εγω παιδι χωρισμενων γονιων,χωρις πολλους καυγαδες στο σπιτι λογω του οτι ο πατερας μου ελειπε πολλες φορες απο το σπιτι λογω δουλειας,αλλα τι να το κανεις.οταν ηταν μαζι δεν ταιριαζαν πουθενα,ασπρο ο ενας μαυρο ο αλλος.μεση λυση δεν υπηρχε.αποφασισαν να χωρισουν οταν ημουν 18 και τελικα λεω ευτυχως και δυστυχως που δεν το πηραν αποφαση νωριτερα.κυριως η μαμα μου που ηθελε να χωρισει απο τοτε που ημουν μικρη αλλα δεν το εκανε για χαρη των παιδιων και λογω κοινωνιας...και οι δυο ξεχωριστα ειναι μια χαρα ατομα,αλλα εντελως αταιριαστοι.η μαμα μου φτιαγμενη για να κανει οικογενεια,ο μπαμπας μου ομως οχι.ετυχα ομως εγω οποτε αναγκαστικα παντρευτηκαν!χαιρομαι που χωρισαν κυριως γιατι η μαμα μου ειναι πιο ηρεμη τωρα πια και απολαμβανει οτι της ελειπε.να σας πω την αληθεια οταν μου ειπε οτι θα χωρισουν,μουδιασα λιγο και στεναχωρηθηκα για τον αδελφο μου που ηταν τοτε 13 χρονων και δεν μπορουσε να δεχτει την καινουρια κατασταση.

το συμπερασμα μου ειναι οτι μπορει 1-2 χρονια μετα τον χωρισμο να περασαμε δυσκολα αλλα αυτο μας εκανε καλυτερους ανθρωπους.εμαθε τη μαμα μου να διεκδικει αυτα που θελει και να μην σκεφτεται τους αλλους,το μπαμπα μου να αναλαβει τις συνεπειες των πραξεων του και εμενα και τον αδελφο μου να γινομαστε πιο δυνατοι κ να μπορουμε να αντιμετωπισουμε τα παντα.

σε ολο αυτο με βοηθησε ο τοτε φιλος μου και νυν αντρας μου που ηταν σε ολα διπλα μου και ειχα μια αγκαλια να κρυφτω μερα-νυχτα.

γενικα ενα διαζυγιο ειναι δυσκολο για ολους αλλα κυριως για τα παιδια που δεν φταινε σε κατι.ελπιζω καποια μερα εμεις οι γονεις να σκεφτομαστε καλυτερα πριν πραξουμε το οτιδηποτε.

συγνωμη για το μεγαλο κειμενακι

[roubies 0]

Αναστασία μου όταν διάβασα το αρχικό ποστ σου νόμιζα πως έγραφα εγώ με κάποιες μικρές διαφορές,όπως π.χ ότι εμένα ο αδερφός μου είναι κάτι λιγότερο από 2 χρόνια μικρότερός μου και ότι οι φωνές δεν ήταν καθημερινό φαινόμενο,αλλά συχνό και όταν συνέβαιναν ήταν πολύ έντονες.Άσε που οι τσακωμοί όσο παρνούσαν τα χρόνια γίνονταν εντονότεροι και αυτό βοήθησε κάπως τον αδερφό μου γιατί στις πανελλήνιες πέρασε εκτός Αθηνών και έκτοτε δεν ζει σπίτι(σήμερα είναι σχεδόν 33),ενώ εγώ που είχά περάσει Αθήνα έζησα πολλά.Σήμερα είμαι σχεδόν 35 και έφυγα απ'το σπίτι πριν 2 χρόνια που παντρεύτηκα.Όμως από τότε που έπιασα δουλειά το σπίτι τις καθημερινές δεν με έβλεπε συχνά και η μάνα μου έλεγε ότι το έχω κάνει ξενοδοχείο.Τα Σαβ/κα έμενα με τον τότε φίλο μου και νυν άντρα μου.Πόσες φορές είχα ευχηθεί και εγώ να χώριζαν!!!Και ενώ είμαι παντρεμένη κάποια στιγμή με παίρνει η μητέρα μου τηλέφωνο και μου λέει για ένα τρικούβερτο καβγά.Δεν άντεξα άλλο,ξέσπασα σε κλάμματα και με φωνές της είπα ότι δεν θέλω να με ενημερώνει για τέτοια γεγονότα πια.Την φόβησα κιόλας ότι θα τα πω και στον αδερφό μου,ο οποιός χρόνια μακριά από το σπίτι δεν ήξερε πολλά πράγματα,αφού σε κάθε τσακωμό λέγαμε να μην αναστατώσουμε το παιδί που είναι μακρια,έχει και εξεταστική.Την δική μου όμως εξεταστική?Τελοσπάντων!Όταν ήμουν φοιτήτρια είχα μια σχέση(όχι τον άντρα μου)και τσακωνόμασταν συνέχεια.Τα ξεσπάσματά μου ήταν τραγικά σε σημείο να φοβάμαι τον εαυτό μου,όπως λες και εσύ.Όμως έφυγα από την σχέση αυτή και ένας από τους βασικότερους λόγους που επέλεξα να παντρευτώ τον άντρα μου-εκτός φυσικά ότι τον αγαπώ και είναι ένας θαυμάσιος χαρακτήρας-ήταν ότι είναι ήρεμος άνθρωπος και μαζί του είμαι ήρεμη και εγώ.Παλιά σχόλαγα από την δουλειά(σχολάω συνήθως γύρω στις 10 το βράδυ)και πάντα έβγαινα μετά γιατί δεν ήθελα να πάω σπίτι,ενώ τώρα δεν βλέπω την ώρα να σχολάσω και να πάω σπίτι.Μην ανησυχείς γι'αυτά τα ξεσπάσματα,σίγουρα η επιλογή σου στον άνθρωπο με τον οποίο θα κάνεις οικογένεια θα έχει άλλα κριτήρια από αυτά που έχουμε για έναν απλό φίλο.Σου εύχομαι κοπέλα μου ό,τι καλύτερο στη ζωή σου και για την αδελφούλα σου επίσης!

[Annette 0]

Καλησπέρα,πριν λιγο διάβασα το κείμενο της Αναστασιας όσον αφορά την σχέση των γονέων της και συνειδητοποίησα οτι οι καταστάσεις των οικογενειών μας ειναι σχεδόν παραπλήσιες.

Ειμαι 17 και δίνω Πανελλήνιες το 2015.Παει λίγος καιρός που εχω ξεκινήσει φροντηστηριο για την κατεύθυνση μου ώστε μα μπορέσω να τα καταφέρω να μπω στην σχολή που παντα ονειρευομουν και αυτη δεν ειναι άλλη απο την Αγγλική φιλολογία.Οι γονεις μου ειναι παντρεμένοι εδώ και 28 χρονια,αγαπιούνται πολυ και το έχουν αποδείξει χιλιάδες φορες,όμως τον τελευταίο καιρο ξεκίνησαν να λογομαχουν και χθες κατέληξαν να μαλώνουν πολυ άσχημα,σε σημείο που ο πατέρας μου είπε στην μητέρα μου αν θέλει να σηκωθεί να φύγει απο το σπίτι.Ετυχε να τους ακούσω να λογοφερουν κάποιες φορα όσο ήμουν μικρότερη, μα ποτε με αυτόν τον τροπο.Το θέμα ειναι πως με επηρεάζουν αρνητικά με αυτη τους την συμπεριφορά κυρίως στο διάβασμα μου (διότι εχω μεγάλη και απαιτητική ύλη λόγω της Θεωριτικης κατεύθυνσης που επέλεξα) και όσο πάω παλι να πιάσω το βιβλίο για να διαβάσω βουρκώνω στη σκέψη πως ο γάμος τους φτάνει στα προθειρα της καταστροφής και βάζω σιωπηλά τα κλάματα μέχρι να ξανά μπορέσω να συγκεντρωθω στη μελέτη.

Λίγες μερες πριν μαλώσουν οι γονεις μου χάσαμε τον πατέρα της μητέρας μου.Ειναι αβάσταχτο να χάνεις εναν άνθρωπο που τοσο αγάπησες ξαφνικά,να τον βλέπεις νεκρό και να μην μπορείς να του ξαναμιλησεις,να του πεις πράγματα που ήθελες να ακούσει πριν φύγει,ειδικά όταν η σχέση της μητέρας μου και του πατέρα μου με την οικογένεια της μητέρας μου τα τελευταία 10 χρονια ηταν παρά πολυ άσχημη.Το μόνο που κρατούσε την μητέρα μου καλα και δυνατή ηταν η μαμά της την οποία και έχασε πριν γεννηθω εγω,ο αδερφός της μητέρας μου μετα την απώλεια αυτη εκμεταλλεύτηκε τον πατέρα τους και του πήρε όλη την περιουσία του, ο,τι είχε και δεν είχε το έδωσε στον θείο μου αφήνοντας την μητέρα μου στην άκρη και πετώντας μας όλους έξω απο το πατρικό σπίτι,ολομοναχους να βρούμε άλλη στέγη.Η μητέρα μου υπέφερε πολυ ψυχολογικά,όμως παντα είχε αυτο το βάρος μεσα της οτι ποτε κανεις δεν την υποστηρηξε και την αγάπησε πραγματικά πέρα απο την μητέρα της.Ειχε αρχίσει να αισθάνεται καλύτερα τον τελευταίο καιρο πάντως,έβγαινε με της φίλες τις,πήγαινε για περπάτημα με την παρέα της (λόγω του οτι ζούμε σε χωριό) και ο πατέρας μου πήρε ενα μικρό κτήμα και το καλλιεργεί ερασιτεχνικά μονάχα για να αναζωογονειται και να περνάει την ώρα του στη φύση (όπως και να μας φέρνει φρέσκα λαχανικά στο σπίτι).Παρ'ολα αυτά μετα τον θάνατο του παππού μου η μητέρα μου ξαναεπεσε σε κατάθλιψη πολυ γρήγορα,μπήκε και στη μέση το θέμα της κληρονομιάς και παλεύει να παρει αυτά που της ανήκαν τοσο χρονια για να μην της τα φάει ο αδερφός της και παλι και πέρα απο ολα αυτά ήρθε στα άκρα με τον πατέρα μου.Εκεινος επιμένει πως η μητέρα μου ειναι νευρωτικη και πως ανακατεύεται σε ο,τι και αν ο ίδιος κάνει,ομως εγω την καταλαβαινω,πέρασε πολλά στην ζωή της,παντρεύτηκε στα 19 και είχε εναν πατέρα που την πίεζε συνεχώς για πολλά πράγματα...μα εκείνος δεν την καταλαβαίνει πλέον.

Ίσως και να σας κούρασα,χίλια συγνώμη,μα δεν εχω σε ποιον να μιλήσω,δεν θελω να μιλήσω στην κολλητή μου για αυτο ούτε σε κανέναν άλλο γιατι ειναι οικογενειακό και θα βγει παραέξω απλα δεν εχω κανέναν να με καταλάβει τώρα,ειναι φορες που κλαίω μονη μου πανω απο το βιβλίο και δεν σταματάω μέχρι να πονέσει το κεφάλι μου και να αποκοιμηθω εκει,κάπου καπου βγαίνω για τρέξιμο έξω,ακούω μουσική και ξεφεύγω λιγο μα έπειτα επιστρέφω ωμά στην πραγματικότητα μου.Δεν θελω να χωρίσουν,τους αγαπώ όσο τιποτα άλλο σε αυτόν τον κόσμο,απο τοτε που θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθώ να τους κάνω περήφανους που με έφεραν σε αυτόν τον κόσμο και τους ευχαριστω για αυτο.Ειμαι αθλήτρια εδώ και 4 χρονια και μόνο ο θεός ξέρει ποσο μάτωσα προσπαθώντας να μπω στην εθνική ομάδα για να τους κάνω ευτυχισμένους,μα δεν τα κατάφερα δυστιχως,τώρα το μόνο που θελω ειναι να με δουν να πετυχαίνω στην ζωή μου,να τους ανταμειψω για την ζωή που μου χάρισαν πριν 17 χρονια και αυτο που θελω περισσότερο απο ολα ειναι να δώ τον αδερφό μου που ειναι 11 ετών να προοδεύει και να τους εχει μαζι κοντά του.Εγω σε εναν χρόνο φεύγω απο το σπίτι,δεν θα ειμαι εκει να τους καλμαρω,ως έχουν εναν ακομη άνθρωπο να αναθρέψουν σωστά και επιμελημενα.

[elenip 381]

Καλησπέρα,πριν λιγο διάβασα το κείμενο της Αναστασιας όσον αφορά την σχέση των γονέων της και συνειδητοποίησα οτι οι καταστάσεις των οικογενειών μας ειναι σχεδόν παραπλήσιες.

Ειμαι 17 και δίνω Πανελλήνιες το 2015.Παει λίγος καιρός που εχω ξεκινήσει φροντηστηριο για την κατεύθυνση μου ώστε μα μπορέσω να τα καταφέρω να μπω στην σχολή που παντα ονειρευομουν και αυτη δεν ειναι άλλη απο την Αγγλική φιλολογία.Οι γονεις μου ειναι παντρεμένοι εδώ και 28 χρονια,αγαπιούνται πολυ και το έχουν αποδείξει χιλιάδες φορες,όμως τον τελευταίο καιρο ξεκίνησαν να λογομαχουν και χθες κατέληξαν να μαλώνουν πολυ άσχημα,σε σημείο που ο πατέρας μου είπε στην μητέρα μου αν θέλει να σηκωθεί να φύγει απο το σπίτι.Ετυχε να τους ακούσω να λογοφερουν κάποιες φορα όσο ήμουν μικρότερη, μα ποτε με αυτόν τον τροπο.Το θέμα ειναι πως με επηρεάζουν αρνητικά με αυτη τους την συμπεριφορά κυρίως στο διάβασμα μου (διότι εχω μεγάλη και απαιτητική ύλη λόγω της Θεωριτικης κατεύθυνσης που επέλεξα) και όσο πάω παλι να πιάσω το βιβλίο για να διαβάσω βουρκώνω στη σκέψη πως ο γάμος τους φτάνει στα προθειρα της καταστροφής και βάζω σιωπηλά τα κλάματα μέχρι να ξανά μπορέσω να συγκεντρωθω στη μελέτη.

Λίγες μερες πριν μαλώσουν οι γονεις μου χάσαμε τον πατέρα της μητέρας μου.Ειναι αβάσταχτο να χάνεις εναν άνθρωπο που τοσο αγάπησες ξαφνικά,να τον βλέπεις νεκρό και να μην μπορείς να του ξαναμιλησεις,να του πεις πράγματα που ήθελες να ακούσει πριν φύγει,ειδικά όταν η σχέση της μητέρας μου και του πατέρα μου με την οικογένεια της μητέρας μου τα τελευταία 10 χρονια ηταν παρά πολυ άσχημη.Το μόνο που κρατούσε την μητέρα μου καλα και δυνατή ηταν η μαμά της την οποία και έχασε πριν γεννηθω εγω,ο αδερφός της μητέρας μου μετα την απώλεια αυτη εκμεταλλεύτηκε τον πατέρα τους και του πήρε όλη την περιουσία του, ο,τι είχε και δεν είχε το έδωσε στον θείο μου αφήνοντας την μητέρα μου στην άκρη και πετώντας μας όλους έξω απο το πατρικό σπίτι,ολομοναχους να βρούμε άλλη στέγη.Η μητέρα μου υπέφερε πολυ ψυχολογικά,όμως παντα είχε αυτο το βάρος μεσα της οτι ποτε κανεις δεν την υποστηρηξε και την αγάπησε πραγματικά πέρα απο την μητέρα της.Ειχε αρχίσει να αισθάνεται καλύτερα τον τελευταίο καιρο πάντως,έβγαινε με της φίλες τις,πήγαινε για περπάτημα με την παρέα της (λόγω του οτι ζούμε σε χωριό) και ο πατέρας μου πήρε ενα μικρό κτήμα και το καλλιεργεί ερασιτεχνικά μονάχα για να αναζωογονειται και να περνάει την ώρα του στη φύση (όπως και να μας φέρνει φρέσκα λαχανικά στο σπίτι).Παρ'ολα αυτά μετα τον θάνατο του παππού μου η μητέρα μου ξαναεπεσε σε κατάθλιψη πολυ γρήγορα,μπήκε και στη μέση το θέμα της κληρονομιάς και παλεύει να παρει αυτά που της ανήκαν τοσο χρονια για να μην της τα φάει ο αδερφός της και παλι και πέρα απο ολα αυτά ήρθε στα άκρα με τον πατέρα μου.Εκεινος επιμένει πως η μητέρα μου ειναι νευρωτικη και πως ανακατεύεται σε ο,τι και αν ο ίδιος κάνει,ομως εγω την καταλαβαινω,πέρασε πολλά στην ζωή της,παντρεύτηκε στα 19 και είχε εναν πατέρα που την πίεζε συνεχώς για πολλά πράγματα...μα εκείνος δεν την καταλαβαίνει πλέον.

Ίσως και να σας κούρασα,χίλια συγνώμη,μα δεν εχω σε ποιον να μιλήσω,δεν θελω να μιλήσω στην κολλητή μου για αυτο ούτε σε κανέναν άλλο γιατι ειναι οικογενειακό και θα βγει παραέξω απλα δεν εχω κανέναν να με καταλάβει τώρα,ειναι φορες που κλαίω μονη μου πανω απο το βιβλίο και δεν σταματάω μέχρι να πονέσει το κεφάλι μου και να αποκοιμηθω εκει,κάπου καπου βγαίνω για τρέξιμο έξω,ακούω μουσική και ξεφεύγω λιγο μα έπειτα επιστρέφω ωμά στην πραγματικότητα μου.Δεν θελω να χωρίσουν,τους αγαπώ όσο τιποτα άλλο σε αυτόν τον κόσμο,απο τοτε που θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθώ να τους κάνω περήφανους που με έφεραν σε αυτόν τον κόσμο και τους ευχαριστω για αυτο.Ειμαι αθλήτρια εδώ και 4 χρονια και μόνο ο θεός ξέρει ποσο μάτωσα προσπαθώντας να μπω στην εθνική ομάδα για να τους κάνω ευτυχισμένους,μα δεν τα κατάφερα δυστιχως,τώρα το μόνο που θελω ειναι να με δουν να πετυχαίνω στην ζωή μου,να τους ανταμειψω για την ζωή που μου χάρισαν πριν 17 χρονια και αυτο που θελω περισσότερο απο ολα ειναι να δώ τον αδερφό μου που ειναι 11 ετών να προοδεύει και να τους εχει μαζι κοντά του.Εγω σε εναν χρόνο φεύγω απο το σπίτι,δεν θα ειμαι εκει να τους καλμαρω,ως έχουν εναν ακομη άνθρωπο να αναθρέψουν σωστά και επιμελημενα.

 

Το ότι λογοέφεραν δεν σημαίνει απαραίτητα καλό μου κορίτσι ότι θα χωρίσουν κιόλας... πάνω σε ένα τσακωμό μπορεί να ειπωθούν και βαριές κουβέντες που δεν σημαίνει ότι τις εννοούν κιόλας... εγώ θα σε συμβούλευα αυτά που έγραψες σε εμάς να τα συζητήσεις με την μητέρα σου... να της πεις το πως νιώθεις.. σε ένα χρόνο θα είσαι σε θέση να φύγεις από το σπίτι και να ξεκινήσεις την δική σου ζωή εφόσον περάσεις στο πανεπιστήμιο.. είσαι ώριμη πια... συζήτησε αυτά που σε απασχολούν με την μητέρα σου... αλλά ακόμη και το χειρότερο για εσένα να συμβεί (ένα διαζύγιο δηλαδή) δεν θα αλλάξει κάτι στην σχέση σου μαζί τους... όπως έγραψες και εσύ η μητέρα σου έχει περάσει πολλά .. είσαι πια μεγάλη και μπορείς να την στηρίξεις.. δεν χρειάζεται να κάνεις και πολλά .. απλά να συζητάς μαζί της...