Θέλω να χωρίζουν οι γονείς μου...

[Anastasia92]

Καλησπέρα σε όλους!

 

Έχω ένα πρόβλημα που κρατάει αρκετά χρόνια σε σχέση με τους γονείς μου..Είναι παντρεμένοι 20 χρόνια κοντά, έχουμε καλές χαρούμενες καταστάσεις, και κάποιες άλλες που θέλω να τους εξαφανήσω και τους δύο, που με φτάνουν σε σημείο να μη θέλω να τους δω.

Από μικρή θυμάμαι πολλούς καυγάδες, φωνές ,ένταση μέσα στο σπίτι, και εγώ κλεισμένη στο δωμάτιο να κάνω ψέμματα κάτω από τα σκεπάσματα πως κοιμάμαι, ενώ στο σαλόνι γίνεται της κολάσεως...

Και πλέον 18 χρονών, να παίρνω μέρος στους καυγάδες και να έχω το ρόλο δικηγόρου, να λέω ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, να ηρεμώ τα πνεύματα, να προσπαθώ να κουμαντάρω τον έξαλλο πατέρα μου.

ΚΟΥΡΆΣΤΗΚΑ! κάθε λίγο και λιγάκι τα ίδια...το πρόβλημα μου δεν είναι ότι μαλώνουν, είναι τα θέματα τα οποία μαλώνουν, σκαλίζουν το παρελθόν, το σόι της μητέρας μου ( οι οποίοι θα πρέπει να τονίσω πως είναι "μάρκα μ΄ έκαψες) που παλιά δημιουργούσαν προβλήματα και που αυτά τα προβλήματα μας ακολουθούν μέχρι και σήμερα, για αποφάσεις που έπρεπε να πάρουν πριν 100 χρόνια και καλώς ή κακώς δεν πήραν, για το σπίτι που μένουμε (που είναι της γιαγιας μου) και για το ότι έχουν φτάσει σε σημείο 40 χρονών άνθρωποι να μην έχουν δικό τους σπίτι και για πολλά άλλα τέτοια θέματα κατά επανάληψην, ίδια λόγια , ίδιες κουβέντες, ίδια σκηνικά που πάντα καταλήγουν στο απόλυτο τίποτα!

Δεν ξέρω γιατί είναι έτσι, γιατί κάνουν έτσι, κυρίως πάντα το θέμα το αρχίζει ο πατέρας μου, που αν και μετά από τόσα χρόνια έχει δίκιο σε αυτά που λέει γιατί όντως δεν του φέρθηκαν σωστά, το χάνει με την συμπεριφορά του, και μαζί με το δίκιο του και την υπομονή του...Να τονίζω πως παρά τα στραβά που έχει είναι πατέρας με Π κεφαλαίο, πάντα είναι εκεί, σε ότι χρειαζόμαστε, μας στηρίζει μας αγαπάει, θα ήμουν τουλάχιστον εγωίστρια και αχάριστη αν δεν του το αναγνώριζα αυτό,σαν πατέρας πέτυχε και με το παραπάνω, σαν σύζυγος απέτυχε, και μάλιστα πολύ!

 

Το μεγαλύτερο μου πρόβλημα είναι πως εγώ φέτος δίνω πανελλήνιες, και εκτός του ότι φοβάμαι πως θα αποτύχω, γιατί κάθε χρόνο σε περίοδο εξετάσεων ΠΆΝΤΑ έχουμε τους μεγαλύτερους καυγάδες (πως το καταφέρουν και μου χαλάνε τους βαθμούς δεν το έχω καταλάβει ακόμη...) φοβάμαι πως αν πετύχω αναγκαστικά θα πάω σε άλλη πόλη (μόνο αλλού έχει τη σχολή που θέλω) και δε θέλω να αφήσω την μικρή μου αδερφή στα χέρια τους, εγώ είχα την τύχη καλώς ή κακώς να είμαι πιο δυνατή να τα καταπίνω και να τα αντέχω όλα, όμως η μικρούλα μου δεν είναι έτσι, κάθε φορά που γίνεται κάτι το ξέρω πως αυτή στο μέσα το δωμάτιο σπαράζει στο κλάμα, πάντα προσπαθώ να την απομακρύνω στο να τα βλέπει αυτά όταν δεν με χώνουν και εμένα στο καυγά, την βουτάω από το χέρι και την πάω ώρες ατέλειωτες βόλτες αλλά άμα φύγω τι θα κάνει αυτή; πως θα το αντέξει μόνη της μακριά μου;

Για αυτό λοιπόν θέλω να χωρίσουν, αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνουν χωριό μαζί, πιστεύω πως αν είναι χώριστά θα είναι καλύτερα τα πράγματα, και γιατί όχι μπορούν να ξαναφτιάξουν την ζωή τους όπως την ονειρεύτηκε ο καθένας, άλλωστε νέοι είναι ακόμη....

 

Θα ήθελα την γνώμη σας πάνω στο θέμα, αν έχετε ζήσει κάτι παρόμοιο και πως το αντιμετωπίσατε, τα λεγόμενα σας θα μου ήταν χρήσιμα...!

 

ps: στο τίτλο θέματος καταλάθος πάνω στη βιασύνη μου το έγραψα λάθος, είναι "θέλω να χωρίσουν οι γονείς μου"

[fraoulina]

Γλυκια μου Αναστασια........βγαλε 2 αντιγραφα απο αυτα που εγραψες και δωστα να τα διαβασουν οι δικοι σου......νομιζω πως θα φανε μεγαλη σφαλιαρα με αυτα που θα διαβασουν..........

[MarcoPolo]

Νιωθω σαν να το εγραψα εγω πριν πολλα πολλα χρονια. Θα επανελθω οταν κοιμηθει ο γιος μου. Φιλακια κοριτσακι!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Skybeam]

Κούκλα μου όμορφη. Είμαι 37 ετών, και μου θύμισες πολυ τη σχέση που είχαν οι γονείς μου. Μιλάμε για δυο ψυχάρες, και καλούς γονείς, αλλά τελείως αταίριαστους ανθρώπους που τσακώνονταν τρελλά όταν εγώ ήμουν μωρό, παιδί, έφηβη, πάντα. Για άλλα θέματα, που δεν έχει σημασία να τα πω εδώ.

 

Πλέον έχω μόνο τον μπαμπά μου, είναι 76 ετών. Να τον έβλεπες πόσο πικραμένος είναι που "έφυγε" η μαμά μου...

 

Τι θέλω να πω: Πολλοί είναι οι άνθρωποι που αγαπιούνται αλλά μέσα στα προβλήματα, τις λάθος επιλογές, το οικονομικό, τα παιδιά, όλα αυτά, κάπου το χάνουν. Από την άλλη, κάπου τα έχουν βρει οι δυο τους, κι ας μην φαίνεται. Στο βάθος είναι "συντρόφια".

 

Στη θέση σου θα προσπαθούσα σε μια σχολή, αυτήν που πραγματικά θα ήθελα, όπου κι αν ήταν. Κι όταν έρθει η σειρά της αδερφούλας να δώσει πανελλήνιες, θα μπορέσει να δηλώσει σχολές στην περιοχή σου και νά'στε μαζί. Σου εύχομαι μια καλή τύχη σ' όλους τους τομείς και μη σκας πολύ. Μην παίζεις τον δικηγόρο. Άστους να τα λένε όπως θέλουν. Πάλι θα τα ξαναβρίσκουν. Κλείσε τα αυτιά σου! Ή τρίξε τους τα δόντια. Πες τους ακριβώς πώς νιώθεις! Θα ταρακουνηθούν.

[ZWH]

Tελικα νομιζω οτι πολλοι περασαμε απο την ιδια φαση.

Τα πραγματα με τους γονεις μου ηρεμησαν οταν ημουν περιπου 22 και παντρευτηκα.

Οι καυγαδες μεχρι τοτε ηταν ομηρικοι.

Δεν επαιρνα την θεση κανενος, αντιθετα εξαφανιζομουν στο δωματιο μου.

Πλεον ειναι καλυτερα απο ποτε. Αγαπημενοι και μονιασμενοι.

Ολα μου φαινονται μακρινο κακο ονειρο... Δεν ξερω τι να πω....

Ευχομαι ολα να πανε καλα.

[Anastasia92]

Τα λόγια μου χαλάω όταν τους τα λέω! Εχθές γυρνάω αργά το βράδυ από το φροντιστήριο, και πριν καν προλάβω να μπω στη πολυκατοικία ακούω τσιρίδες και κακό! λέω από μέσα μου "ωχ πάλι τα ίδια".. Πέρασα άλλο ένα βράδυ, με το να τους παρακαλάω να σκάσουν γιατί κοιμάται η μικρή και αυτοί να εξακολουθούν να γκαρίζουν λες και είναι στο γήπεδο! Μια φορά τους πάτησα φωνή πέρσι και τους είπα ότι θέλετε να πείτε, έξω από εδώ, εδώ μέσα δε θέλω να ακούσω ξανά το παραμικρό, το εφάρμοσαν για 2-3 μήνες, και τι τύχη θέε μου, τον ιούνιο πάνω στις εξετάσεις άρχισαν πάλι τα γλέντια, αποτέλεσμα; "Τόσα λεφτά δίνουμε ρε Αναστασία στο φροντιστήριο και έγραψες 9 λατινικά; κάνε μια προσπάθεια ρε πουλάκι μου" ναι όντως, αφού είχα τόσο ήσυχο περιβάλλον, χρόνο και κατανόηση και εγώ η μουλάρα δεν καθόμουν να διαβάσω, που έκλεινα ολόκληρα 10ώρα στη βιβλιοθήκη της γειτονιάς για να μην είμαι στο σπίτι και όταν γυρνούσα πίσω, ξανά όλο το βράδυ τα ίδια!!

 

Skybeam από τι μια συμφωνώ σε αυτό που λες, είναι το "ζευγάρι" που λες ότι και να γίνει αυτοί δεν πρόκειται να χωρίσουν ποτέ, αλλά επειδή το ζω όλο αυτό το πανηγύρι πραγματικά δεν το αντέχω, νιώθω τόσο άσχημα που έχω φτάσει σε σημείο να παρακαλάω από μέσα μου να έρθει η μέρα που θα μου πούνε "χωρίζουμε" που πραγματικά φτάνω σε μια κατάσταση να λέω "μα καλά τόσο κακιά είμαι;" ....Όσο για την αδερφή μου είναι ακόμη 4 ετών δεν θα με προλάβει, προφανώς όταν αυτή θα δίνει πανελλήνιες, εγώ θα περνάω κλημακτίριο (πλάκα, μπας και γελάσουμε λίγο...)

 

Το θέμα μου είναι ότι προβλήματα τόσων χρόνων δεν κατάφεραν να τα λύσουν/συζητήσουν/αντιμετωπίσουν, και τώρα περιμένουν τι; να το κάνω εγώ; τους εξηγώ ότι όλο αυτό με έχει κουράσει, με έχει εξαντλήσει μου έχει κάνει κακό και η απάντηση τους είναι πάντα πως και αυτοί έτσι νιώθουν, αν νιώθεις έτσι χριστιανέ μου κάνε κάτι να το αλλάξεις, δόξα το θεό και οι δύο την υγεία τους την έχουν, τις δουλειές τους τις έχουν, θέλω να πιστεύω πως και εγώ αλλά και η μικρή δεν έχουμε αποτύχει σαν παιδιά δηλαδή ούτε προβλήματα τους έχουμε δημιουργήσει με συμπεριφορές ούτε τίποτα, κι όμως δεν είναι ευχαριστημένοι, είναι ικανοί να μαλώνουν για ένα πράγμα που μπορεί να έγινε όταν ήταν ακόμη μαθητούδια... Δεν λέω όλοι έχουμε κάτι που τους βαραίνει και ιδικά αν δεν βρίσκουμε την κατάλληλη στήριξη ή ακόμη και κάποιο ελαφρυντικό για το πρόσωπο μας αυτό το βάρος γίνεται απωθημένο μετά παράπονο και καταλήγει σε μαράζι...Το κατανοώ απόλυτα, απλά κάποια στιγμή αυτή η καραμέλα πρέπει να σταματήσει, παλιά είχα και κάποια βοήθεια από τον παππού μου (υπέροχος άνθρωπος) που ήξερε να τους "ξυπνάει" όμως έχει λίγα χρόνια που δεν είναι πια κοντά μας, και έτσι έμεινα μόνη να προσπαθώ να κουμαντάρω μια κατάσταση που από όπου και να την δεις μπάζει νερά!

[despoina202005]

Αναστασία μου πόσο σε νοιώθω... Εγώ είμαι 25 χρονών παντρεμένη με παιδί και ακόμα όταν πάω στο πατρικό μου να δω τους γονείς μου το παίζω διαιτητής!!! Είχαμε μάλιστα περάσει ακόμα πιο χοντρές φάσεις. Η μάνα μου είχε φύγει 1 μήνα από το σπίτι και πήγε να μείνει με τους δικούς της στο εξωτερικό (δεν είναι ελληνίδα), ε λοιπόν σε πληροφορώ πως όταν έγινε αυτό ο πατέρας μου ήταν αρνάκι και παρακαλούσε να γυρίσει πίσω, έπειτα για ένα διάστημα ήταν καλά και μετά ξαναρχίσαν οι καβγάδες...

 

Έχουμε περάσει φάσεις που παίζαμε την κολοκυθιά στο σπίτι (πες την μάνα σου ότι θα βγω μπροστά η μαμά, πες τον πατέρα σου ότι δεν με νοιάζει κ.ά).

 

Τώρα έχουν γίνει παππούδες και ακόμα πότε πότε μαλώνουν για χαζά...

 

Εν κατακλείδι πιστεύω πως δεν υπάρχει σπίτι χωρίς καβγάδες και πως όλοι τα έχουμε περάσει αυτά, και αφού δεν έχουν χωρίσει τόοοοοσα χρόνια δεν θα γίνει... Απλά οπλίσου με υπομονή και να τους θυμίζεις ότι η αδερφή σου είναι πιτσιρίκα... Έστω και για 2 μήνες να ησυχάζουν κάθε φορά κέρδος είναι...

[Aeriko]

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να βάζεις το παιδί σου να κάνει τον διαιτητητή. Να διαλέξει ποιος γονιός έχει δίκιο! Δηλαδή εκνευρίζομαι τόσο πολύ μ'αυτό που μπορώ να παίξω και ξύλο για το συγκεκριμένο γιατί γνωρίζω τι αποτελέσματα δίνει. Ζω με ένα από αυτά! Έλεος δηλαδή!

 

Δεν ξέρω το χαρακτήρα σου κορίτσι μου αλλά φαίνεσαι δυναμική κοπέλα. Εγώ θα τους πατούσα στον κάλο που εν προκειμένω είσαι εσύ:

 

Ή σταματάτε τους καυγάδες ή σηκώνομαι και φεύγω από το σπίτι γιατί δεν σας αντέχω άλλο, δεν μπορώ να σας νταντεύω και δεν γουστάρω να πάρω το μέρος κανενός. Είσαι ενήλικη και μπορείς να τους "απειλήσεις" με αυτό. Και πριν το κάνεις... πραγματικά γράψτους αυτά που μας έγραψες εδώ και βάλτα στο ψυγείο του σπιτιού σας να τα διαβάσουν. Όπως τα έγραψες σε εμάς!

 

Δεν ξέρω τι να σου ευχηθώ... πραγματικά! Κουράγιο μόνο και να συνεχίσεις να βρίσκεις τρόπους να τους αγαπάς! Γιατί τέτοιοι γονείς είναι που στο τέλος αναρωτιούνται "μα τι κάναμε λάθος, αφού τα δώσαμε όλα". Εμ δεν είναι έτσι!

[μεμη 2]

αναστασια μου ξαναβαλε τισ φωνεσ,γιατι απο οτι καταλαβα πετυχαινει.το επομενο βημα προτεινε τουσ να μιλησουν με συμβουλο γαμου.να κανουν καποιεσ επισκεψεισ να τουσ μιλησει για να λυσουν τισ διαφορεσ τουσ.και εγω ειχα γινει μπαλακι πιο μικρη με τουσ γονεισ μου εκανα δικη μου οικογενεια και ακομη συνεχιζοντουσαν...μεχρι που ο πατερασ μου εφυγε απο τι ζωη!ο συμβουλοσ νομιζω ειναι η καλυτερη λυση.δεν ξερω πωσ να τουσ πεισεισ αλλα πρεπει να πανε.καθησε μιλησε με τον πιο λογικο απο τουσ δυο (τον πιο επικοινωνιακο)σε μια καλη και ηρεμη φαση!!!να βρουν μια λυση.κατι που ποναει τουσ γονεισ ειναι να τουσ πεισ οτι θα φυγεισ απο το σπιτι με αυτη την κατασταση και δεν θα ξαναγυρισεισ...για να τουσ βαλεισ σε σκεψεισ.αυτα να τα πεισ καποια στιγμη που η μικρη θα κοιμαται.

[Anastasia92]

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τις απαντήσεις, αλλά με έχετε κάνει να απογοητεύομαι λιγάκι, δηλαδή τι; μέχρι να πεθάνουν θα ασχολούμαι μαζί τους; Ω ρε τι έχω να τραβήξω ακόμη... Ότι και να τους πω το σάλιο μου χαλάω αλήθεια, δεν το αντέχω άλλο αυτό το πράγμα, είναι αρρώστια και με τρώει κάθε μέρα, έχω φτάσει σε σημείο να μη θέλω καν να έρθω στο σπίτι, πάω σχολείο, μετά δουλειά, μετά φροντιστήριο, και αντί να θέλω να πάω σπίτι να πέσω για ύπνο κάθομαι και κάνω βόλτες μόνο και μόνο για να καθυστερώ να γυρίσω! Και ιδικά σήμερα που λόγο αρρώστιας είμαι όλη μέρα εδώ μέσα πραγματικά πνίγομαι, και αυτός ήταν ο λόγος που μπήκα και στο σαιτ....

Δεν αντέχω που είμαι 18 και νιώθω για 40, δε μου αρέσει που νιώθω ότι έχω παιδί 4 ετών και όχι αδερφή, δε αισθάνομαι άνετα που νιώθω ότι έχω παντρευτεί τον πατέρα μου, και δε μπορώ με τίποτα να χωνέψω πως αυτό είναι μόνο η αρχή...πφφφ! βουνό ολόκληρο και άντε να το ανέβω.....

 

Όσο για το ενδεχόμενο να φύγω, αν και είναι μια δελεαστική σκέψη που κάθε μέρα περνάει όλο και πιο συχνά από το ταπεινό μυαλό μου, είναι κάτι που δε μπορεί να γίνει πράξη, γιατί όπως είπα και πριν την μικρή δεν την αφήνω στα χέρια τους, όσο μπορώ θα την προστατεύω, αυτά που κάνανε σε εμένα και που ουσιαστικά με "καταστρέψανε" δεν πρόκειται να αφήσω να τα κάνουν και στην ζουζούνα μου, με καμία κυβέρνηση!!!!

[Aeriko]

Δεν είπαμε να φύγεις Αναστασία σε καμμία περίπτωση. Να τους απειλήσεις ότι θα φύγεις όμως! Πίστεψέ με. Αυτό θα τους ταρακουνήσει γιατί δεν είναι ότι δεν νοιάζονται για σένα! Απλώς χάνονται στο πρόβλημά τους! Ταρακούνημα χρειάζονται.

 

Κι έτσι για να το ελαφρύνουμε και λίγο... μα καλά μετά από τέτοιους καυγάδες είχαν όρεξη και για σεξ και σκάρωσαν την αδερφούλα σου;

[MarcoPolo]

Παρομοια κατασταση ζουσα και εγω αλλα,περιττο να σου πω ποσο επηρεασε την εφηβεια μου και τις σχεσεις μου με το αλλο φυλο. Αστα να πανε, για πολλα χρονια θεωρουσα οτι οποιος αγαπαει πρεπει ταυτοχρονα και να σε παιδευει και για να μην το παθω αρνιομουνα να δεθω συναισθηματικα με τον οποιοδηποτε ειχα σχεση. Ειχα φτοιαξει ενα νοητο οριο για να επιβιωνω και να αυτοπροστατευομαι. Ευτυχως βρεθηκε στον δρομο μου ο αντρας μου που καταλαβε πολλα και αγγιξε την ψυχη μου και την ξεπαγωσε.

 

Η μονη λυση που βρηκα εγω γιατι οτι και να ελεγα δεν επιανε τοπο,λιγο καλυτερευαν τα πραγματα και μετα παλι τα ιδια, εφυγα. Μολις επιασα δουλεια πολυ νωρις ενω σπουδαζα εφυγα και ανεπνευσα.

 

Ειναι φρικτο να μην θελεις να γυρισεις σπιτι σου σαν παιδι η εφηβος. Και επικινδυνο ταυτοχρονα γιατι μπορει να σε οδηγησει σε λαθος μονοπατια. Ειναι φρικτο να μισεις τις Κυριακες γιατι ειναι οικογενειακες ημερες και εσυ ασφυκτιας μεσα σε αυτη την οικογενεια. Τωρα εχω την δικη μου οικογενεια αλλα ακομα δεν εχω ξεπερασει την απεχθεια των Κυριακων.

 

Το αστειο στην ολη υποθεση ειναι οτι οταν εφυγα εκαναν κομμα εναντιον μου πλεον γιατι ημουν αχαριστο παιδι. Για λιγο καιρο μονο μετα ξαναρχισαν την μεταξυ τους παλη. Και εγω αφησα πισω εναν αδερφο μεγαλυτερο εναν χρονο βεβαια που ακομα κλεινει τα αυτια και κανει οτι δεν ακουει. Αλλα δεν γινοταν αλλιως εγω επρεπε να σωσω τον εαυτο μου παση θυσια.

 

Πρεπει να ημουν γυρω στα 6 που ειπα πρωτη φορα στον εαυτο μου αλλα και στην μαμα μου πρεπει να χωρισετε αλλα κανεις δεν με ακουσε για το καλο μας. Η μητερα μου ανηκει στην κατηγορια εκεινων των γυναικων που κρατησε αυτο που νομιζε οικογενεια ενωμενο.

 

Γιατι αραγε αναρωτιεμαι ακομα???

 

Δωσε τις αμυνες που μπορεις να δωσεις σαν αδερφη στην αδερφη σου για να αντεξει και να μεγαλωσει με το λιγοτερο δυνατο κοστος. Δεν ξερω αν μπορεις να κανεις κατι περισσοτερο.

[arleta]

δωσ' τους να καταλάβουν πως το να τσακώνονται για πράγματα του παρελθόντος και συνέχεια να λένε τα ίδια και τα ίδια χωρίς ν' αλλάζει τίποτα χαλάνε τη ζωή τους, τα νιάτα τους, τις χαρές τους......

 

ας τα αφήσουν όλα πίσω κι ας χαρούνε τη ζωή και τα παιδιά τους.....

αν δε μπορούν να συμβιώσουν αγαπημένα κι αρμονικά ας χωρίσουν να ξαναφτιάξουν τις ζωές τους!!!!

[Anastasia92]

Εμένα πάλι η μάμα μου είναι φερέφωνο τον άλλον! Είναι άβουλη, δεν έχω φωνή, και απλά τα μαζεύει, ότι την πει η μάνα της αυτό θα ακολουθήσει, και αυτό είναι το λάθος στην όλη ιστορία....Μέχρι και σήμερα που υποτίθεται πως η γιαγιά πλέον έχει βγει από τη ζωή μας (εγώ προσωπικά έχω να την δω 3 χρόνια τουλάχιστον..) πάλι βρίσκει μια τρύπα να ρίξει την χολή, να ανάψουν τα αίματα, να μας βάλει να τρωγόμαστε... Απλά δε μπορεί το φτωχό μου το μυαλό να καταλάβει το γιατί γίνονται όλα αυτά, αντί να κοιτάξουν την οικογένεια τους, να δουν τι θα κάνουν από εδώ και πέρα, να ασχοληθούν λίγο ο ένας με τον άλλον κάθονται και ασχολούνται με τρίτους και με τέταρτους!

 

MarcoPolo εμένα έχουν κάνει κόμμα από τώρα, η άχρηστη η κόρη που δε διαβάζει,που δε βοηθάει, που είναι συνέχεια στους δρόμους κλπ κλπ κλπ! όχι ότι πάω σχολείο, όχι ότι δουλεύω, όχι ότι έχω φροντιστήριο μέχρι τις 12 το βράδυ, μπαα μικρές λεπτομέρειες, ασήμαντες.... Όσο για τις σχέσεις που ανέφερες με το άλλο φύλο, ΜΑΚΡΙΑ ΚΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ, σκοτούρες πάνω από το κεφάλι μου; απαπα! δεν παντρεύομαι λέμε!

 

Aeriko Εκείνο το διάστημα είχαν ηρεμήσει τα πράγματα και μάλιστα πάρα πολύ, και μπορώ να πω άνετα πως τότε ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου!!!!

 

Το καλό είναι ότι δεν γίνεται κάθε μέρα, αλλά και πάλι δύο μέρες καλές και τρεις σκ@τ@; Εμ δεν είναι έτσι η ζωή.... Τώρα περιμένω τον επόμενο καυγά, που θα πάει σήμερα θα είναι, αύριο θα είναι, κάποια στιγμή θα έρθει κι αυτός, θα δώσω τελεσίγραφο και όποιος πιάσει το νόημα καλώς, διαφορετικά θα βρεθούν προ εκπλήξεως!

 

Τελικά όντως....ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ ΓΟΝΕΙΣ!!!!!!!

[MarcoPolo]

Μην πεφτεις στην παγιδα κοριτσακι, ο γαμος στην πραγματικοτητα δεν εχει καμια σχεση με αυτο εχεις ζησει εσυ μεσα στο σπιτι σου. Ετσι νομιζα και εγω και χαλουσα τις σχεσεις μολις ακουγα την λεξη γαμος. Υπαρχουν ανθρωποι εκει εξω που αξιζουν τον κοπο να σου αποδειξουν την ομορφια ενος γαμου. Αρκει να εχεις τα ματια σου ανοιχτα και να επιλεξεις σωστο συντροφο οχι στην εμφανιση αλλα στους τροπους και στην ψυχοσυνθεση.

 

Και με τις εμπειριες που εχεις απο το σπιτι σου μην φοβασαι το ενστικτο σου θα ειναι αλανθαστο για να αποφυγεις την κακοτοπια ενος ασχημου γαμου. Να σου πω την αληθεια και εγω αν δεν συζουσα πρωτα με τον αντρα μου να σιγουρευτω οτι οντως ειναι αυτο που φαινεται δεν θα παντρευομουνα ποτε με την φοβια που ειχα για τον γαμο συμφωνα με αυτα που ειχα βιωσει με τους γονεις μου.

[yasemi]

Παρομοια κατασταση ζουσα και εγω αλλα,περιττο να σου πω ποσο επηρεασε την εφηβεια μου και τις σχεσεις μου με το αλλο φυλο. Αστα να πανε, για πολλα χρονια θεωρουσα οτι οποιος αγαπαει πρεπει ταυτοχρονα και να σε παιδευει και για να μην το παθω αρνιομουνα να δεθω συναισθηματικα με τον οποιοδηποτε ειχα σχεση. Ειχα φτοιαξει ενα νοητο οριο για να επιβιωνω και να αυτοπροστατευομαι. Ευτυχως βρεθηκε στον δρομο μου ο αντρας μου που καταλαβε πολλα και αγγιξε την ψυχη μου και την ξεπαγωσε.

 

Η μονη λυση που βρηκα εγω γιατι οτι και να ελεγα δεν επιανε τοπο,λιγο καλυτερευαν τα πραγματα και μετα παλι τα ιδια, εφυγα. Μολις επιασα δουλεια πολυ νωρις ενω σπουδαζα εφυγα και ανεπνευσα.

 

Ειναι φρικτο να μην θελεις να γυρισεις σπιτι σου σαν παιδι η εφηβος. Και επικινδυνο ταυτοχρονα γιατι μπορει να σε οδηγησει σε λαθος μονοπατια. Ειναι φρικτο να μισεις τις Κυριακες γιατι ειναι οικογενειακες ημερες και εσυ ασφυκτιας μεσα σε αυτη την οικογενεια. Τωρα εχω την δικη μου οικογενεια αλλα ακομα δεν εχω ξεπερασει την απεχθεια των Κυριακων.

Το αστειο στην ολη υποθεση ειναι οτι οταν εφυγα εκαναν κομμα εναντιον μου πλεον γιατι ημουν αχαριστο παιδι. Για λιγο καιρο μονο μετα ξαναρχισαν την μεταξυ τους παλη. Και εγω αφησα πισω εναν αδερφο μεγαλυτερο εναν χρονο βεβαια που ακομα κλεινει τα αυτια και κανει οτι δεν ακουει. Αλλα δεν γινοταν αλλιως εγω επρεπε να σωσω τον εαυτο μου παση θυσια.

 

Πρεπει να ημουν γυρω στα 6 που ειπα πρωτη φορα στον εαυτο μου αλλα και στην μαμα μου πρεπει να χωρισετε αλλα κανεις δεν με ακουσε για το καλο μας. Η μητερα μου ανηκει στην κατηγορια εκεινων των γυναικων που κρατησε αυτο που νομιζε οικογενεια ενωμενο.

 

Γιατι αραγε αναρωτιεμαι ακομα???

 

Δωσε τις αμυνες που μπορεις να δωσεις σαν αδερφη στην αδερφη σου για να αντεξει και να μεγαλωσει με το λιγοτερο δυνατο κοστος. Δεν ξερω αν μπορεις να κανεις κατι περισσοτερο.

 

 

νομιζα οτι ημουνα η μονη...ακομη ανατριχιαω με τις κυριακες μερικες φορες και περισσοτερο με τις γιορτες....επρεπε να κανω παιδια να συνελθω,,,κατα τα αλλα δε μπορω να πω πολλα παραπανω στη κοπελα απο οσα ειπανε ολα τα κοριτσια....εγω ετυχε να μην εχω γονεις που πλακωνονται αλλα μανα και πατριο...οποτε τα συναισθηματα ειναι πιο δυνατα....οσο για το μικρο....δε μπορεις να γινεις εσυ ''μανα'' λυπαμαι που στο λεω..πηγα να πεσω και εγω σε αυτη τη παγιδα...αδιεξοδο...φυγε οσο μπορεις...στασου διπλα στο μικρο σαν αδερφη ομως....ειναι δυσκολο το ξερω....πρεπει να ταρακουνησεις τη μανα σου να συνερθει....αν γινετε..που δε υα γινει στο λεω

[MarcoPolo]

Α ρε γιασεμακι.............

[arleta]

νομιζα οτι ημουνα η μονη...ακομη ανατριχιαω με τις κυριακες μερικες φορες και περισσοτερο με τις γιορτες....επρεπε να κανω παιδια να συνελθω,,,κατα τα αλλα δε μπορω να πω πολλα παραπανω στη κοπελα απο οσα ειπανε ολα τα κοριτσια....

 

αχ αυτές οι γιορτές........

δε νομίζω πως ποτέ θα ξεπεράσω την απέχθεια μου για τις γιορτές......

για τους ίδιους λόγους.....

[MarcoPolo]

Παρτυ animal εορτων ειμαστε ολες καταλαβα. Βαλτε και τις βροχερες ημερες και αυτες μου την δινανε στα νευρα γιατι κλεινομουνα σπιτι.

[arleta]

Παρτυ animal εορτων ειμαστε ολες καταλαβα. Βαλτε και τις βροχερες ημερες και αυτες μου την δινανε στα νευρα γιατι κλεινομουνα σπιτι.

 

 

μπα.... τις βροχερές μέρες τις λατρέυω.... είναι γεμάτες έμπνευση....

για γιορτές να μην ακούσω......

 

για χρόνια φρόντιζα αυτές τις μέρες να δουλέυω και να μη νιώθω τίποτα από τις γιορτές.....

[Αγγελίνα#2]

Βάλτε με κι εμένα στο κλαμπ των καμμένων, κορίτσια...τα έχω ξαναπει κι αλλού, κι εμένα οι γονείς μου σκυλοκαυγάδιζαν από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, με τη διαφορά ότι όλο το άδικο το είχε ο πατέρας μου και δεν έφταιγε κανένας τρίτος για την άθλια καθημερινότητά μας.

 

Ω ναι, θυμάμαι πολύ καλά πώς είναι να κουκουλώνεσαι με το πάπλωμα για να βουλώσεις τα αυτιά σου να μην τους ακούς, να κατουριέσαι και να μη σηκώνεσαι με τίποτα αν δεν φύγει ο πατέρας σου από το σπίτι, να τραγουδάς τραγουδια στον μικρότερο αδελφό σου για να σκεπάσεις τη φωνή τους, να του λες παραμύθια για να ξεχαστεί, να καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που αναγκάζεσαι να βάλεις το κλειδί στην πορτα, να ντρέπεσαι να αντικρύσεις τους γείτονες, να τρέμεις τα ΣΚ και τις αργίες...

 

Να πω κι άλλα? Δεν μου φτάνει όλη η νύχτα. Το νόημα το πιάσατε. Αναστασία, άκουσε μας αγάπη μου, σε παρακαλώ: ΦΕΥΓΑ. Δεν θα προσφέρεις τίποτα σε κανέναν μένοντας. Ούτε στην αδελφή σου. Μόνο αν γίνεις ανεξάρτητη θα μπορέσεις να τη βοηθήσεις ουσιαστικά. Τώρα το μόνο που καταφέρνεις είναι να τη βοηθάς να κρατάει το κεφάλι της θαμένο στην άμμο.

 

Δεν σου λέω να φύγεις αύριο. Επικεντρώσου τώρα στα μαθήματά σου, η σχολή και μια καριέρα είναι η μοναδική σανίδα σωτηρίας, βάλτο καλά στο μυαλό σου αυτό. Ξέρω καλά πόσο δύσκολο είναι, δεν σου το λέω εκ του ασφαλούς. Όμως άλλη διέξοδος δεν υπάρχει. Κρατήσου από αυτή τη σκέψη και σε λίγα χρόνια θα απαλλαγείς από τον εφιάλτη για πάντα. Αυτό να έχεις σαν στόχο μέσα στο νου σου, να ζεις για εκείνη τη μέρα. Και να δεις που θα έρθει σύντομα, και τότε θα γλυτώσει μαζί σου κι η μικρή.

[ζώπυρον]

Anastasia92,

 

εγώ - προς το παρόν τουλάχιστον - δεν θα σου προτείνω λύσεις γιατί με την ανάγνωση του μηνύματός σου, μόνο θυμός (ο παλιός θυμός...) μου βγήκε...

 

Φαντάσου ότι εγώ για αρκετά χρόνια δεν ήθελα ν' αποκτήσω παιδί γιατί είχα εξισώσει την αγάπη με τον πόνο, τη σχέση με την φυλακή, τη δέσμευση με τη ταφόπλακα.

 

Ευτυχώς ο Θεός μου έστειλε τον άντρα μου και στη συνέχεια το γιό μου για να μου χαμογελάσουν και πολύ απλά να μου αντιστρέψουν ότι πίστευα μέχρι τότε. Ότι φοβόμουνα μέχρι τότε...

 

Βέβαια, ακόμη και τώρα, οι γιορτές την έχουν την πίκρα τους...

 

Υ.Γ. Α ρε Αγγελίνα...

[fistikaki]

η ιστορια της ζωης μου

 

 

ολα αρχιζουν κι ολα τελειωνουν εδω..

 

 

κι οι τοιχοι του πατρικου μου σπιτιου ενα ατελειωτο γκραφφιτι απο ασχημες πικρες κουβεντες, που δε σβηνουν ποτέ..

 

τι κι αν το παιδι μου κοιμαται διπλα μου, τι κι αν ο αντρας μου βλεπει τηλεοραση ακουμπησμενος στο μπρατσο μου?

 

εγω παντα θα ειμαι 18 χρονων, και θα τρεχω να κλεινω πορτοπαραθυρα για να μη μας ακουσουν οι γειτονες... θα κανω τον καραγκιοζη για να μη σφαχτουν...

 

βουβες γιορτινες μερες, μπροστα στην τηλεοραση.. με μουτρα και σποντες..

 

ακυρα χρονια... αναμνησεις φαντασματα..

[fistikaki]

η μονη συμβουλη που μπορω να σου δωσω ειναι, γινε ανεξαρτητη οσο γρηγοροτερα μπορεις, και σηκω φυγε, σωσε τον εαυτο σου..

[elenik]

Στρωσου στο διαβασμα και δηλωσε καπου μακρια απο το σπιτι.