Χτύπάει το κεφάλι του!! head banging

[stellast]

Ο Θεοδόσης 16,5 μηνών είναι πολύ δραστήριος , σκανταλιάρης ,πονηρός

αλλα και πολύ ευαίσθητος, το πρόβλημα είναι όταν νευριάζει πολύ ( οταν δεν του κάνουμε το χατήρι συνήθως ) πάει και χτυπάει το κεφάλι του στο τοίχο , στην πόρτα , στη κούνια γενικώς όπου βρει...

ειναι φυσιολογικό? αντιπετωπιζετε και εσύς τέτοια συμπεριφορά?

βέβαια τον πέρνω αγκαλιά η τον ξεγελάω με κάτι αλλο μεχρι να ηρεμήσει αλλα φοβάμε μην χτυπήσει καμια μέρα σε καμιά γωνία...

[Μαρια Στυλιανακη]

εάν είναι αυτό που νομίζω λέγεται headbanging και το είχε αντιμετωπίσει και η oh-mamy που θα μπορέσει να σου πεί καλύτερα πως το αντιμετώπισε!

είναι πάντως κάτι συχνό σχετικά, δεν είναι κάτι άγνωστο.

 

Οh-mamy έγραψε:

1. Μέσα απο το Portal υπάρχει ένας φορέας, που εγώ προσωπικά, σε κάτι που με προβλημάτιζε με την μικρή (head banging) βρήκα πληροφορίες και στήριξη. με παραπέμψαν κάπου μάλιστα, αλλά στο μεταξύ ξεπεράσαμε την φάση εκείνη και δε χρειάστηκε να δώσουμε συνέχεια.Αυτός είναι

Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου - γραμμή υποστήριξης παιδιών "Σύνδεσμος": 1177, 210 6431488

http://www.epsype.gr/contact.htm

 

head banging

Κοντά στον πρώτο χρόνο (μεταξύ 12 μηνών και 15) όταν η μικρή μου θύμωνε με κάτι, όταν κάτι στο παιχνίδι δεν της έβγαινε πχ τραβουσε μια κούκλα και αυτή σκάλωνε κάπου, ή δε της έκανα το χατήρι, χτύπαγε στην αρχή το κεφάλι της με τα χέρια και μετά το κεφάλι στο πάτωμα. PETRYFIRD. κοκκαλώσαμε και ο άνδρας μου και εγώ. Προσωπικά το σύνδεσα με τον παιδικό σταθμό και φοβήθηκε κακοποίηση. Το ψάξαμε λίγο και όλοι μας έλεγαν ότι είναι μια φάση (φίλοι ψυχολόγοι και ψυχίατροι), που όμως θέλει παρακολούθηση. Να σας πω ότι εξ ίσου φόβος μου ήταν και η κακοποίηση του παιδιού απο τον παιδικό σταθμό αλλά και το να εμπλακούμε σε δομές και επαγγελματίες ψυχικής υγείας, που πρώτιστο μέλημά τους θα είναι η οικονομική αφαίμαξη και θα μας σέρνουν απο συνεδρία σε συνεδρία κανα δυο χρόνια, προβάλοντας όρους και δημιουργόντας ενοχικό κλίμα, για να μας κρατάνε στο χέρι (λόγω του πρώτου μου επαγγέλματαος , της κοινωνικής λειτουργού, έχω δει και έχω δει τέτοια πράγματα).

Τεσπα, το έψαξα βιβλιογραφικά και άρχισα να παρατηρω την μικρή. μετά απο κανενα 20ημερο, εστιάστηκε η συμπεριφορά σε εμάς. ¨Οσο ανησυχούσαμε και πελαγώναμε, τόσο αυτή την επαναλάμβανε, με διαφοροποιήσεις και αυξανόμενη ένταση, αλλά πλέον όχι σε θέματα που είχαν να κάνουν με αυτήν μόνο, αλλά σε «εκβιασμους» που μας έπαιζε.

Στο μεταξύ, η βιβλιογραφία, το αντιμετωπίζει λιγο πολύ ως φυσιολογικό φαινομενο, μεχρι την ηλικά των 5 (αυτό εμένα δε με καθυσήχαζε).

με βοήθησε κάποια πολύ καλή, (εκ του αποτελέσματος κρίνω) επαγγελματίας, απο τη γραμμή βοήθειας και το ψάξαμε σε άλλο επίπεδο :

Επειδή εγώ πάσχω απο κάποιο χρόνιο νόσημα, που μου δημιουργεί πόνους, απο πολύ νωρίς, ο πατέρας της της πιπίλαγε το μυαλό, με «βοηθάμε την μανούλα, γιατίί αυτή έχει μιμή και πονάει. δεν είμαστε κακά παιδιά και κάνουμε ότι λέει η μανούλα, γιατί,,, κλπ). Τελικά κατέληξα ότι σε ένα πολύ αρχικό στάδιο εξιδανίκευσης, η μικρή όταν θύμωνε δεν άντεχε να το βγάλει πάνω μου + συνακόλουθα στον πατέρα της, γιατί η μαμά «έχει μιμί» και τι θα γίνει αν το κάνουμε;, έτσι προβαλε τον θυμό της επάνω της. Εξελικτικά, και με τα βιβλία είναι πολύ νωρίς αυτό που λέω για να έχει γίνει, αλλά όλα οδηγούν σε αυτό. Ο πατέρας της κατ αρχάς σταμάτησε το λιβανιστήρι με το «μιμι» της μαμας, αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε λεκτικά τον θυμό της και λέγαμε τις γνωστές μπαρούφες «τώρα είσαι θυμωμένη, δε πειράζει, όλοι θυμώνουν», την προτρέπαμε να φωνάζει και να χτυπά τα παιχνίδια της. Σε άσχετες ώρες έπιανα συζήτηση ότι δε χτυπάμε κανένα και ειδικά τον εαυτό μας κλπ.

Δε ξέρω πότε ακριβώς ατόνησε το φαινόμενο, αλλά τα Χριστούγεννα, πλέον δε μας απασχολούσε το θέμα.

Συμπληρωματικά μεταξύ οκτωβρίου και νοεμβρίου, πέρασε μια περίοδο αλληλοαποδοχής απο τα άλλα παιδιά στον παιδικό και άλλοτε ερχόταν γρατζουνισμένη και χτυπημένη απο αυτά και άλλοτε μου λέγανε ότι έκανε τα ίδια. Σε αυτο δεν έδωσα σημασία, γιατί θεωρώ ότι όσο και να τα προσέχουνε κάποια στιγμή, μεταξύ τους στην διάρκεια του παιχνιδιού θα γίνει και αυτό. Η φάση αυτή έχει επισης ξεπεραστεί. Προχτες, μόνο, μπροστά μου και ενώ μου ανέφεραν κάτι παρόμοιο που είχε γίνει στην διάρκεια της ημέρας, η μικρή μου πήγε να χαιδέψει (; και εγώ δε ξέρω αν ηταν επιθετικότητα η χαδι) , ένα νέο και πολύ μικρότερο της μωρό, που άρχισε να κλαίει.

βασικά , όπως είπαν οι παραπάνω, θέλει έλεγχο, αλλά και προσοχή, ίσως μερικές φορές τα πράγματα είναι θέμα διαδικασιών και χρόνου και αυτό που απαιτείται απο εμάς είναι να είμαστε εκεί και να προσπαθούμε να ονοματιζουμε - επεξεργαζομαστε, καταστάσεις!

και εδώ

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?p=2852&highlight=#2852

[roz]

το ίδιο έκανε και το βαφτηστήρι μου όταν ήταν περίπου 2 ετών. Είναι πιο συνήθισμένο στα αγόρια απο ότι στα κορίτσια;;;;;

[demi]

Μια γνωστη μου ειχε το εξης προβλημα..το κοριτσακι της χτυπουσε το κεφαλι της συστηματικα το βραδυ στο μαξιλαρι και για πολλες ωρες.το προβλημα συνεχιζεται μεχρι σημερα και το κανει και οταν ολοι κοιμουνται μεσα στον υπνο της.

η μυτουλα της εχει κανει ενα καρουμπαλακι (σαν να εχει γινει γαμψη και ο γιατρος λεει οτι δεν θα φυγει γιατι απο τα χτυπηματα εχει δημιουργηθει οστιτης ιστος.

το κανει 4 χρονια τωρα καθε βραδυ η οταν παει για υπνο και το μεσημερι εννοω.τι ειναι αυτο ?ψυχολογικο?

[stellast]

εμενα το χτυπάει απο τα νεύρα του για να ξεσπάσει η γιατι ξερει οτι ετσι θα τον πάρω αγκαλιά , μερικές φορές και όταν τον εχουμε αγκαλιά και θέλει κατι που δεν του δίνουμε το χτυπάει πάνω μας ..

Το θέμα είναι εμείς τι πρέπει να κάνουμε να μην του δίνουμε σημασια? να τον μαλώνουμε? να τον απασχολουμε με κατι αλλο?

Ποια είναι η σωστη αντιμετώπιση?

[NAFSIKA]

εχω ακριβως το ιδιο προβλημα με το Νικολα μου!!!χτυπαει το κεφαλι του απο αντιδραση οταν δεν του κανω το χατιρι,και το βραδυ ξυπναει απο τον υπνο του και το βαραει με δυναμη στα καγκελακια του κρεβατιου συνεχομενα!!!!καποια φιλη που περασε τα ιδια μου πε πως οταν τους πονανε τα δοντακια(το νευρο)χτυπανε τα κεφαλια τους.δεν ξερω τι να πω,παντως με το να του τραβαω τη προσοχη με κατι αλλο την μερα σχεδον τα καταφερνω.εχω δει ηδη διαφορα,εκει που το εκανε στην ωρα μια φορα,τωρα μια φορα τη μερα και ειναι αρκετο.που θα παει,θα το κοψουμε!

[elenik]

Δοκιμασες να αδιαφορησεις? Τι κανει?

 

Ο δικος μου εχει οπλο την τσιριδα αν δεν περναει το δικο του και επειδη παντα τραβαγε την προσοχη μας με αυτο οταν ηθελε το παγιωσαμε.

[Oh-Mamy]

 

Η ΠΙΟ ΑΝΑΛΥΤΙΚΉ ΣΕΛΊΔΑ ΓΗΙΑ ΤΟ ΦΑΙΝΌΜΕΝΟ

 

http://www.drgreene.com/21_1104.html

 

αν δυσκολεύεστε με τα αγγλικά βάλτε το κομμάτι κομμάτι σε κάποιο αυτόματο μεταφραστή .

Βασικά αυτό που δούλεψε σε εμάς είναι

1. αγνοούμε το ίδιο το φαινόμενο, ως τραγική συμπεριφορά

2. αναγνωρίζουμε ότι κάτι τρέχει και το λέμε (verbalize)

3. αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα που πιθανόν να κρύβονται (θυμός, επιθυμία, ματαίωση)

3. δίνουμε την δυνατότητα να μετατρέψει την συμπεριφορά αυτή σε κάποια άλλη (προτείνουμε)

4. αφήνουμε χρόνο να ξεθυμάνει (επειδή πρότεινες εναλλακτική συμπεριφορά δε σημάνινει ότι ο παιδί πατάει ένα κουμπί και την αλλάζει).

5. ψάξαμε την δική μας συμμετοχή στην δημιουργία του φιανομένου (ενοχικές προβολές στο παιδί. Βέβαια , στην βιβλιογραφία το παιδί μας ήταν πολύ μικρό για να έχει εξειδανικεύσεις και ενοχές, αλλά νομίζουμε ότι ότι αυτό συνέβει και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, είδαμε ότι αλλάζοντας το σύστημα , εμάς δηλαδή, άλλαξε και το babyrat-brat).

 

http://community.webshots.com/user/theanom

[Μαρια Στυλιανακη]

διαβάστε και τα όσα έχω βάλει στη δεύτερη παράθεση τα οποία έχει γράψει η Oh - mamy!

 

demi, πόσων ετών είναι τώρα? λές ότι το κάνει εδώ και 4 χρόνια..είναι 4-5?

Εγώ εννοείται ότι θα έπερνα τηλέφωνο να μου πούν στην "γραμμή - σύνδεσμος" ... δεν ξέρω τι σημαίνει, πάντως σίγουρα δεν είναι το καλύτερο, ειδικά εάν με αυτό το τρόπο παθαίνει και κάποιο πιό μόνιμο θέμα πχ της μύτης. ..

 

Πάρτε τηλέφωνο στην γραμμή να σας πούν κορίτσια, πιό αναλυτικά.... .! (801 801 1177)

[demi]

τωρα ειναι 6 αλλα ηδη εχει δημιουργηθει το προβλημα με την μυτη...θα της πω να παρει τηλ.....

[teroulas]

Το ίδιο ακριβώς κάνει και σε εμάς

Είναι τώρα 18 μηνών , το κάνει λίγους μήνες αλλά έχουμε την αίσθηση ότι το μειώνει γιατί το έχουμε αγνοήσει και όταν συμβεί του λέμε ότι έτσι χτυπάει και πονάει και δεν κερδίζει τίποτα

[niadk]

Αντιμετωπίζω το ίδιο πρόβλημα με την μικρή μου και το θέμα είναι πως είναι μόνο εννέα μηνών. Δεν καταλαβαίνει δηλαδή, δεν έχω την δυνατότητα να το συζητήσω μαζί της. Είτε χτυπάει το κεφάλι της μπροστά, η πίσω ξαπλώνοντας απότομα και γι;αυτό άλλωστε φοβάμαι να την βάλω να μπουσουλίσει. Πως μπορώ να της το κόψω αφού δεν μπορώ να συννενοηθώ ακόμα; Αν έχετε καμία ιδέα σας παρακαλώ να μου πείτε

Υ.Γ. μπορεί όντως να οφείλεται στα δόντια της;Υποφέρει αρκετά πάντως με αυτό το θέμα....

[Skybeam]

Το ίδιο ακριβώς κάνει και σε εμάς

Είναι τώρα 18 μηνών , το κάνει λίγους μήνες αλλά έχουμε την αίσθηση ότι το μειώνει γιατί το έχουμε αγνοήσει και όταν συμβεί του λέμε ότι έτσι χτυπάει και πονάει και δεν κερδίζει τίποτα

 

Η αδελφή πολύ καλής φίλης έχει το ίδιο πρόβλημα με τη μικρή της, όταν δεν της κάνουν τα χατήρια. Ψυχολόγος τη συμβούλεψε να την αγνοεί την μικρή όταν το κάνει αυτό. Να της λέει αντί για "μη χτυπάς το κεφάλι σου" "Όσο και να το χτυπήσεις, ξέρεις καλά ότι αυτό που ζητάς δεν ειναι σωστό/δεν μπορεί να γίνει" κλπ. κλπ. Η μικρή το σταμάτησε από την πρώτη εβδομάδα...

[ΤΙΤΗ]

Το ίδιο ακριβώς κάνει και σε εμάς

Είναι τώρα 18 μηνών , το κάνει λίγους μήνες αλλά έχουμε την αίσθηση ότι το μειώνει γιατί το έχουμε αγνοήσει και όταν συμβεί του λέμε ότι έτσι χτυπάει και πονάει και δεν κερδίζει τίποτα

 

Η αδελφή πολύ καλής φίλης έχει το ίδιο πρόβλημα με τη μικρή της, όταν δεν της κάνουν τα χατήρια. Ψυχολόγος τη συμβούλεψε να την αγνοεί την μικρή όταν το κάνει αυτό. Να της λέει αντί για "μη χτυπάς το κεφάλι σου" "Όσο και να το χτυπήσεις, ξέρεις καλά ότι αυτό που ζητάς δεν ειναι σωστό/δεν μπορεί να γίνει" κλπ. κλπ. Η μικρή το σταμάτησε από την πρώτη εβδομάδα...

 

ακριβώς και σε μάς μόλις δεν της έδινα σημασία το έκανε σε αυτούς που αντιδρόυσαν,βλέπε παπούδες γιαγιάδες,και μόλις σταματήσανε και αυτοί η μικρή δεν το ξαναέκανε.

[emily74]

Και εμείς τα ίδια είχαμε! Όταν ο Μάριος ήταν γύρω στα 1,5 χρόνων χτύπαγε και αυτός το κεφάλι του κάτω στο πάτωμα ανεξάρτητα αν είχε χαλί (πιο μαλακό) ή όχι. Στην αρχή είχα τρομοκρατηθεί αλλά παρατήρησα ότι το έκανε μόνο όταν δεν του κάναμε τις χάρες. Το σταμάτησε μόνος του τώρα είναι πλέον 3,5 χρονών και δεν έχει τέτοιες αντιδράσεις.

[antu]

εμενα η αννούλα οταν κοιματε το βραδυ και την περνω στο κρεβατι μας σκαρφαλωνει μεχρι να φτασει στο προσπεφαλο και να χτυπησει το κεφαλι της. εγω την τραβουσα προς τα κατω και αυτη παλι απο την αρχη. Η κορυφωση ομωσ ηταν προχθες οπου το πρωι αφου σηκωθηκε πηγε και το βαρεσε στο τραπεζκι της fisher price με αποτελεσμα να κλαιει και το μεσημερι στην πλατη ενος ξυλινου καναπε σε ενα ζαχαροπλαστειο που παμε για καφε. Εγω τι πρεπει να κανω ? θα το σπασει καμια φορα και θα τρεχουμε.

[anemoni]

Μια παρόμοια συμπεριφορά με αυτή που περιγράφετε εδώ, παρουσίασε ο μικρός μου γιος στο διάστημα 18-24 μηνών. Στην αρχή προσπαθούσα να τον πάρω αγκαλιά και να τον ηρεμήσω. Δεν γινόταν τίποτα, χτυπούσε το κεφάλι του σε μένα! Μετά προσπάθησα να αλλάζω θέμα ενδιαφέροντος (κοίτα το αεροπλανάκι, άκου το αυτοκίνητο, κ.λπ.). Άλλες φορές έπιανε, αλλά άλλες όχι. Τελικά αποφάσισα να δοκιμάσω μόλις το κάνει, να φεύγω από το δωμάτιο, χωρίς να του λέω κάτι, απλώς τάχα μονολογούσα "πάω να φτιάξω τοστ", "πάω να βάλω τα ρούχα στο πλυντήριο". Δεν τον κοιτούσα καθόλου που συνέχιζε να το χτυπάει. Εντυπωσιάστηκα όταν διαπίστωσα ότι μόλις έφευγα από το δωμάτιο, σταματούσε να το χτυπάει. Έμενε εκεί και έκλαιγε. Άφηνα να περάσουν λίγα λεπτάκια και μετά επέστρεφα χωρίς να πω τίποτα για το θέμα, έφερνα όμως κάτι να απασχοληθεί ή να του δείξω. Μετά από λίγο καιρό σταμάτησε τελείως να χτυπάει το κεφάλι του. Δεν ξέρω αν πιάνει πάντα αυτό το κόλπο, πάντως εγώ σώθηκα!!!!!!!!

 

Εννοείται πως η ψυχή μου γινόταν κόμπος όταν έφευγα από το δωμάτιο. Αλλά καταλάβαινα ότι όσο ήμουν μέσα θεωρούσε ότι μπορεί να με καταφέρει με το να χτυπάει το κεφάλι του. Το αυτί μου ήταν "κολλημένο" στο δωμάτιο που ήταν για όση ώρα ήμουν έξω. Αλλά ποτέ δεν έκανε κάτι επικίνδυνο.

[annat29]

ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ Η ΤΟΝ ΜΑΛΩΝΑΤΕ?

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΟΛΙΣ ΔΕΝ ΤΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΧΑΡΕΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΚΑΙ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΟΠΟΥ ΒΡΕΙ.

[anemoni]

Αφού προσπάθησα στην αρχή να του εξηγώ ότι δεν κάνει να χτυπάει το κεφάλι του γιατί θα πάθει ¨βαβά", μετά τον μάλωσα 2-3 φορές και μετά άρχισα το ... βιολί του ¨εγω΄βγαίνω και εσύ κάνε ό,τι νομίζεις῾. Ε, μόνο αυτό έπιασε τελικά!

[SEFI1911]

τα έχω δοκιμάσει ΟΛΑ!!!!! τίποτα δεν γίνεται....σκέφτηκα να απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό-παιδοψυχολόγο γιατί έχω να αντιμετωπίσω και τον χωρισμό με τον πατέρα του εδώ και 9-10 μήνες και στην αρχή πίστευα οτι ίσως να ευθύνεται αυτή η αλλαγή στην καθημερινότητα του αλλά πλέον έχω απελπιστεί το μέτωπο του είναι μόνιμα κόκκινο με καρούμπαλα,το βαράει όπου βρεθεί και όπου σταθεί,κλαίει γιατί φυσικά πονάει και από τα νεύρα του το ξανακάνει

Υπάρχει άραγε λύση?????

[anemoni]

Χωρίς να είμαι ειδική, νομίζω -σαν μητέρα κι εγώ όχι σαν παιδοψυχολόγος, διότι δεν είμαι κάτι τέτοιο- ότι η λύση είναι περισσότερο σε σένα και κατά δεύτερον στο παιδί. Εννοώ ότι όταν εσύ θα σταματήσεις να έχεις τόση αγωνία γι αυτό που κάνει, υπάρχει μεγάλη μα πολύ μεγάλη πιθανότητα να σταματήσει, ή να μειώσει, αυτή την αντίδραση. Έχω καταλάβει ότι τα παιδιά μας αντιλαμβάνονται ακόμη και τις πιο μύχιες σκέψεις μας και πολλές φορές πιάνουν πράγματα "στον αέρα" που ούτε το βάζει το μυαλό μας. Βέβαια, στη δική σου περίπτωση που υπάρχει και το θέμα του πατέρα, ίσως να λειτουργούν κι άλλα πράγματα. Ίσως, π.χ., για κάποιο λόγο που δεν μπορείς να ξέρεις, νομίζει ότι χτυπώντας θα κάνει τον μπαμπά του να έρθει σπίτι. Επαναλαμβάνω, εγώ μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω. Στη θέση σου, θα προσπαθούσα πρώτα να νιώσω εγώ μια εσωτερική "αδιαφορία" (καταλαβαίνεις τι εννοώ) για το θέμα, δηλαδή να μην με ταράζει τόσο πολύ, και μετά να παρατηρούσα αν άλλαξε κάτι και στη συμπεριφορά του παιδιού. Αν ούτε κι αυτό δεν πιάσει, γιατί να μην ρωτήσεις κάποιον ειδικό;

[STAUROULA]

Καλημερα ο γιος μου ειναι 19 μηνων και εδω και τρεις μηνες εχει αρχισει και χτυπαει το κεφαλι του οπου βρει στον καναπε, στα ποδια μας ,στο κρεβατι και καμμια φορα και δυνατα.

το ειπα στην παιδιατρο και μου ειπε οτι θα το σταματηση μονος του αλλα αυτος το κανει καθε μερα τι τον πηρα με το καλο τι με το κακο τιποτα..

 

και το τελευταιο ειμασταν στο αυτοκινητο και τον ειχα στο καθισμα και επειδη ηθελε να βγει και δεν τον αφηνα αρχισε και χτυπαγε με τα χερακια του το κεφαλι και εκλαιγε.

 

εχω τρομαξει γιατι τα κανει αυτα?

να ποναει το κεφαλακι του?

να βγαζει ετσι την επιθετικοτητα του?

να θελει να του δωσουμε σημασια?

 

θα τρελλαθω

[dimidana]

ξεκίνησε η πεθερά μου για πλάκα (τι αστείο...) να της λέει μπαμ και να της μαθαίνει το κουτούλημα των κεφαλιών. χτυπάγανε λοιπόν τα κεφάλια τους η μια με την άλλη (η πεθερά μου 68 χρονών και η μπέμπα μου 8 μηνών) ώσπου της μπέμπας μάλλον της έγινε συνήθεια μιας και το έκανε συνέχεια με την πεθερά μου και μετά με τον άντρα μου (ο οποίος έχει πάρει από τη μάνα του την αίσθηση του χιούμορ και του τι είναι αστείο)...

τώρα τελευταία η μπέμπα όμως το κάνει μόνη της όπου βρει. κοπανάει το κεφάλι της στην πόρτα, στην κούνια, στο κρεβάτι μας, στο πάρκο, στο πάτωμα...

υποθέτω ότι ο λόγος είναι αυτός που ανέφερα αλλά αν δεν είναι αυτός...

υπάρχει περίπτωση να συμβαίνει κάτι άλλο;

[peony]

Και μένα!!! Στις καρέκλες, στην πλάτη του καναπέ, στον τοίχο... Είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο ότι τα παιδάκια σε αυτή την ηλικία (10 - 11 μηνών) το συνηθίζουν και δεν πολυ αγχώνομαι. Καλού κακού θα το αναφέρω και στη γιατρό την επόμενη φορά, αλλά ως εκεί.

[dimidana]

μα δεν πονάνε; είμαι στην κουζίνα, ακούω χτυπήματα δυνατά σαν γδούπο, τρέχω και μόλις πλησιάζω την μπέμπα για να την σταματήσω αυτή με κοιτάει λες και δεν τρέχει τίποτα...