Μεγαλωνουν οσο εγω δουλευω....

[arleta]

Και μην δινετε και τοση σημασια στα πρεπει του σπιτιου, δεν χαθηκε και ο κοσμος αν ολα δεν ειναι τελεια σημασια εχει να εκμεταλλευεστε τον χρονο σας κυριως με το παιδι και ολα τα αλλα ερχονται σε δευτερη μο

 

σωστότατη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[aleca]

Διαβασα παραπανω ότι καποιες κοπελες αισθανονταν απομακρυσμενες απο τη μητερα τους γιατι δεν τα μεγαλωσε εκεινη.

Για ποιες περιπτωσεις μιλαμε???

Για εκεινες που η μαμα δουλευε και ερχοταν το μεσημερι σπιτι ή για εκεινες που η μαμα αφηνε τα παιδια στη γιαγια και τα εβλεπε -στην καλυτερη- τα σκ?

Και οι δικη μου μαμα δουλευε αλλα ηταν τοσο εντονο το συναισθημα του 'πόσο με αγαπαει' που αναπληρωνε οποιοδηποτε αρνητικο συναισθημα δημιουργουταν επειδη δεν την εβλεπα συνεχεια.

Και το ιδιο πιστευω για τα παιδια μου....δε νομιζω ότι εχει να κανει με το να εισαι διπλα τους 24 ωρες το 24ωρο αλλα με το να νιωθουν ασφαλεια, αγαπη, δημιουργια....

Και αυτο ειναι κατι που μπορεις να τους το προσφερεις και ας λειπεις καποιες ωρες.

Και για να ειμαι ειλικρινης, πιστευω ότι ετσι μεγαλωνεις εναν ωριμο, δυνατο και ανεξαρτητο ενηλικα.

[livinath]

Το πως αισθάνεται ένα παιδί δεν έχει να κάνει μόνο με το τι προσπάθεια κάνει η μαμά ή ο μπαμπάς να του δείξει πόσο πολύ το αγαπάει. Έχει να κάνει και με το πως αντιλαμβάνεται το ίδιο το παιδί τα πράγματα που συχνά δεν έχει καμία σχέση με το πως τα αντιλαμβάνεται ένας ενήλικος, όσο καλή πρόθεση και να έχει. Η κόρη μου είναι 13 1/2 μηνών, δεν μπορώ να της εξηγήσω και να καταλάβει ότι δεν μπορώ να κάνω αλλιώς και πρέπει να δουλέψω, ούτε ακόμα περισσότερο ότι μπορεί να δουλεύω επειδή είναι επιλογή μου (για όποιον λόγο) γιατί είναι έννοιες που δεν μπορούν να τις συλλάβουν τα παιδιά ακόμα και σε πολύ μεγαλύτερες ηλικίες. Σαφώς είναι καλό να εξηγούμε αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε και ότι θα καταλάβουν ή θα αποδεχτούν έστω τη θέση μας. Γενικά, έχω ένα ανεξάρτητο παιδί, το χαίρομαι πραγματικά αυτό, και ιδιαίτερα κοινωνικό από τη φύση του. Έχω φύγει και 3ήμερο με τον άντρα μου και την έχω αφήσει με την γιαγιά και τον παππού και περάσανε και πολύ όμορφα. Η καθημερινότητα όμως είναι άλλο πράγμα. Το βλέπω στο βλέμα της όταν φεύγω ακόμα κι αν δεν είμαι εγώ η αδυναμία της αλλά ο μπαμπάς της (είναι σαφές αυτό...! ), αλλά παρόλαυτα μέχρι πριν λίγο καιρό περνούσαμε όλη την ημέρα μαζί και το χαιρόμασταν αυτό.

 

Όταν η δική μου μαμά δούλευε θυμάμαι να μετράω την ώρα να πάει 4 να ακούσω το κλειδί στην πόρτα κι αυτό ακριβώς γιατί περνούσα καλά μαζί της! Και με τη γιαγιά μου περνούσα καλά που ήμουν μαζί της μετά τον παιδικό ή το νήπιο αργότερα και μάλιστα την υπεραγαπούσα αλλά η μαμά μου ήταν ΑΛΛΙΩΣ γιατί είχε αυτήν την ιδιότητα που την έκανε μοναδική: ήταν η μαμά μου. Δεν πίστευα ποτέ, απ'όσο θυμάμαι, ότι η μαμά μου δεν με αγαπάει ή ότι με απορρίπτει τρόπον τινά ή οτιδήποτε άλλο αρνητικό αλλά θυμάμαι έντονα πόσο δεν χώνευα τον διευθυντή της (χωρίς να τον ξέρω, χωρίς να είναι δικιά του η εταιρεία, μιλάμε για τράπεζα και χωρίς να έχει αναφερθεί ποτέ η μαμά μου αρνητικά για το πρόσωπο του) γιατί κρατούσε τη μαμά μου μακριά μου. Να σημειώσω δε ότι δεν ήμουν και ποτέ μαμάκιας... Ίσα-ίσα ήμουν ιδιαίτερα ανεξάρτητη από τους γονείς μου. Αλλά όσο ανεξάρτητο κι αν είναι ένα παιδί, οι γονείς του και ιδιαίτερα η μαμά, είναι το πρόσωπο που παίζει σημαίνοντα ρόλο στην ζωή του - τα πρώτα χρόνια ιδίως - και καλώς ή κακώς η παρουσία μας είναι σημαντική. Όταν δε είναι συνεχής, είναι ίσως ότι καλλίτερο. Προσωπικά, έχω κάνει πολλές φορές τα πικρά γλυκά γιατί δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά και δεν θέλω το παιδί μου να νιώθει όπως εγώ (με την έννοια ότι άθελα μου μπορεί να της μεταδίδω το στρες που νιώθω). Συνεχίζω λοιπόν έτσι, κάνοντας αυτό που λέμε πολλές: το καλλίτερο που μπορώ όσο βρίσκομαι μαζί της.

 

Όντας ατελείς οι ίδιες δεν μπορούμε να μεγαλώσουμε τα τέλεια πλάσματα και ίσως δεν είναι και φυσικό. Προσπαθώντας όμως για το καλλίτερο και αποφεύγοντας - όσο μπορούμε - τα σοβαρά λάθη στην διαπαιδαγώγηση τους νομίζω ότι τελικά θα κάνουμε ψυχικά υγιής και ισορροπημένους - κατά το δυνατόν - ενήλικες. Αυτό δεν θέλουμε όλες;

[aleca]

Το πως αισθάνεται ένα παιδί δεν έχει να κάνει μόνο με το τι προσπάθεια κάνει η μαμά ή ο μπαμπάς να του δείξει πόσο πολύ το αγαπάει. Έχει να κάνει και με το πως αντιλαμβάνεται το ίδιο το παιδί τα πράγματα που συχνά δεν έχει καμία σχέση με το πως τα αντιλαμβάνεται ένας ενήλικος, όσο καλή πρόθεση και να έχει............

..............................Όντας ατελείς οι ίδιες δεν μπορούμε να μεγαλώσουμε τα τέλεια πλάσματα και ίσως δεν είναι και φυσικό. Προσπαθώντας όμως για το καλλίτερο και αποφεύγοντας - όσο μπορούμε - τα σοβαρά λάθη στην διαπαιδαγώγηση τους νομίζω ότι τελικά θα κάνουμε ψυχικά υγιής και ισορροπημένους - κατά το δυνατόν - ενήλικες. Αυτό δεν θέλουμε όλες;

ακριβως....οποτε εχει να κανει και με το χαρακτηρα του καθε παιδιου...Όπως και να εχει ομως η ενοχη στις μητερες δεν βοηθαει σε καμια περιπτωση

Και ακριβως για το λογο ότι το παιδι δεν αντιλαμβανεται όπως ενας ενηλικας και δεν εχει και τοσο αναλυτικη σκεψη φυσικα, το εκλαμβανει ως δεδομενο ότι η μαμα πρεπει να παει στην δουλεια.

Μεγαλωνοντας μόνο πιστευω ότι μπορει να αναλυσει τα συναισθηματα του, και εκει -μετα την ηλικα των 4-5 χρονων, θελει περισσοτερη προσοχη.

Αλλα σε αυτην την ηλικια ετσι και αλλιως τα παιδακια θα πηγαιναν σχολειο, ειτε δουλευει η μαμα ειτε όχι.

Οπότε η ταπεινη μου άποψη ειναι πως αν τις ωρες εκτος σχολειου το παιδακι ειναι χαρουμενο και πληρης απο τη γονεικη φιγουρα, τοτε και εμεις οι μανουλες θα μπορουμε να κοιμομαστε πιο ησυχες το βραδυ

[AZIA]

Επειδή βλέπω ότι το θέμα πάει αλλού... υπάρχουν για μένα 3 περιπτώσεις.

1) Εργάζομαι γιατί πρέπει (καθαρά οικονομικοί λόγοι)

2) Εργάζομαι γιατί μου αρέσει (προσωπική ικανοποίηση)

3) Εργάζομαι γιατί "πρέπει" (ανασφάλεια λόγω εξάρτησης από τον σύζυγο)

 

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό στη ζωή ενός παιδιού (ειδικά μέχρι μια ηλικία) από το να μεγαλώνει με τη μαμά όταν όμως αυτή είναι καλά. Νιώθει πλήρης και μπορεί να προσφέρει ποιοτικό χρόνο στο παιδί της. Γιατί ξέρω και πολλές μαμάδες οι οποίες κάθονται στο σπίτι αλλά δεν περνούν καθόλου χρόνο με τα παιδιά τους.

 

Εγώ ένα μόνο θα πω: τελικά είτε δουλεύεις είτε όχι οι τύψεις σε τρώνε...

Θέλω να ξέρουν πως ότι κι αν συμβεί εμείς (μαμά+μπαμπάς) θα είμαστε πάντα εκεί. Ότι μπορούν να έρθουν να μας εκμυστηρευτούν οτιδήποτε χωρίς να φοβούνται. Και πρέπει να μάθουν να σέβονται αυτά που έχουν. Να καταλάβουν ότι δεν είναι όλα μάννα εκ ουρανού και ότι τα αγαθά κόποις κτώνται...

 

Η ποιότητα μετράει και όχι η ποσότητα ....

Διότη ξέρω μαμάδες που δεν δουλεύουν και δεν έχουν ιδέα τη κάνουν τα παιδιά τους καθε μέρα και μαμάδες που είναι τοσο πάνω απο τα παιδία τους που ούτε το γάλα τους δεν φτίαχνουν μόνα τους και δεν συζητάμε να στρώνουν τα κρεβάτια τους ή να διαβάζουν μόνα τους απλα΄ όλοι την ημέρα τα υπηρετούν ...που αυτό στο μέλλον τους κάνει το μεγαλύτερο κακό που θα μπορούσε να κάνει στα παιδία τους εξαρτημένα πάντα απο άλλους . Ναι όταν δουλέυης ο χρόνο σου ό ελέυθερος είναι πολύ περιορισμένος αλλά έτσι αναγκάζεσε και εκμεταλεύεσε κάθε λεπτό απο αυτόν ....σωστά

 

Βρε κοριτσια, τι να πω... δακρυσα με τις περιγραφες σας και ειμαι και στην δουλεια γμτ . Πραγματικα μου ηρθε ενας κομπος στον λαιμο, γιατι ειναι συναισθηματα που κι εγω, που ολες οσες απο εμας εργαζονται, τα νιωθουμε. Καμμια μας δεν ειναι αναισθητη. Ολες αγαπαμε τα μωρα μας...

 

Ανηκω κι εγω στην κατηγορια 1 κ 2 , δηλ. πρωτιστως δουλευω για τα λεφτα (ποιος εινα αυτος που δεν τα εχει ΑΝΑΓΚΗ πλεον, ποιος ειναι τοσο υπερανω, ας μην κρυβομαστε, ολοι την ιδια πραγματικοτητα ζουμε) και επειτα και για προσωπικη ικανοποιηση.

Εργαζομαι 10 χρονια τωρα και το μονο διαστημα που σταματησα ηταν στις εγκυμοσυνες μου, διαστημα δυσκολο διοτι ημουν στο κρεββατι, σε πληρη κατακλιση.

Ανυπομονουσα να γεννησω φυσικα και επειτα να επιστρεψω στην δουλεια.

Δεν μπορουσα αλλο στο σπιτι, εμεινα πολυ καιρο κυριολεκτικα κλεισμενη μεσα, ηθελα να βγω στον εξω κοσμο

Ετσι λογω μεγαλου φορτου εργασιας, δεν πηρα το 6μηνο και οντας 5 μηνων ο μικρος μου επεστρεψα.

Να πω την αληθεια, δεν το μετανιωσα, ΑΛΛΑ...

υπαρχει αυτο το μεγαλο αλλα.... αισθανομαι τυψεις - τυψεις - τυψεις...

Δεν θα ξεχασω ποτε την 1η ημερα επιστροφης - αποχωρισμου. Οδηγουσα κι εκλεγα, που τον αφηνα πισω λες και τον εγκατελειπα. (Χαλασε και το μακιγιαζ και ημουν σαν το παντα, γελοιο..., αντε μετα να σουλουπωθεις...)

Δουλευω πλεον πληρες 8ωρο, αλλα ευτυχως 5ημερο. Ο μικρος μου μεγαλωνει με τις γιαγιαδες, κυριως με την πεθερα μου.

Εγω επιστρεφοντας απο την δουλεια, προσπαθω να ασχολουμαι μονο μαζι του, παιζοντας στο δωματιο του, ή κανοντας βολτες, οσο ακομη βοηθαει ο καιρος, γενικα κανοντας πραγματα μαζι του. Το καλοκαιρι δε, ανεβαινουμε μαζι το βραδυ στο σπιτι, ολο το υπολοιπο διαστημα ειμαστε εξω μαζι στη αυλη, στην παιδικη χαρα...

Κανουμε οτι δουλειες μπορουμε μαζι και τα υπολοιπα, αφου παει ο μικρος για υπνο. Ευτυχως δεν εχω μαγειρεμα, παρα μονο το σ/κ, μαγειρευει η πεθερουλα για ολους μας.

Δεν μπορω να διανοηθω οτι δεν θα δουλευω, αν και το τελευταιο διαστημα, σκεφτομαστε με τον αντρα μου, να στησω μια δικη μου επιχειρηση, για να εχω την δυνατοτητα να ειμαι κοντα στο παιδι μου και αν θελει ο Θεος, να χαρισω κι ενα αδελφακι στον μικρο μου.

Απο την αλλη οι τυψεις που ελεγα προηγουμενως....

θελω να ειμαι περισσοτερο μαζι του, θελω περισσοτερες αγκαλιες και φιλια (ειναι και πολυ χαδιαρης...), θελω να μην χανω λεπτο απο την ζωη του.

Αλλα μονο θελω, στην πραξη ξερω οτι δεν μπορω. Δεν θελω να στερηθει τιποτα, αλλα και απο την αλλη δεν θελω να με στερηθει κι εμενα.

Γι΄αυτο και προσπαθω να περναω οσο το δυνατον περισσοτερο χρονο μαζι του. Δεν παω πουθενα χωρις αυτον, ακομη και το s/m, ειναι εξοδος για εμας.

Ολες ξερουμε περιπτωσεις μαναδων, που ειναι ολη την ημερα στο σπιτι, αλλα δεν ειναι εκει για τα παιδια τους. Μεγαλωνουν στημενα μπροστα στην τηλεοραση, το εχω στο συγγενικο μου περιβαλλον.

 

Οποτε προτιμω την δικη μου κατασταση...., να εργαζομαι για να ειμαι κι εγω καλα, και να προσφερω στο παιδι μου οτι καλυτερο μπορω ψυχικα και υλικα.

 

Αλλωστε δεν μπορουμε να τα εχουμε ολα σε αυτην την ζωη. (καταραμενο lotto, που δεν μου πεφτεις....)

 

Πραγματικα ας ειμαστε γεροι και οσο πιο αισιοδοξοι γινεται, γιατι ειναι δυσκολοι οι καιροι και τα παιδια μας, μας εχουν αναγκη.

 

Συμφωνω απολυτα με τις αποψεις των κοριτσιων

Υ/Γ Συγχωρεστε με για το μεγαλο Post , αλλα συγκινηθηκα, διαβαζοντας σας και ηθελα να τα πω βρε παιδια καπου κι εγω.

 

Αγωνιστικους χαιρετισμους σε ολες τις μανουλες, εργαζομενες και μη.

[elenik]

elenik νομίζω πως τον επηρεάζεις... πάρε τα ίσα σου και φτιάξε την ψυχολογία σου γιατί τα παιδιά δεν είναι χαζά

Το σκεφτηκα αφου εφυγα απο τον βρεφικο και ισως να εχεις και δικιο.

 

Οκ 3η μερα αυριο ειμαι πιο ψυχραιμη πια .:D

 

Ερχεται και ΣΚ οποτε μακαρι να μην εχει ο Βασιλης πολυ διαβασμα να μας κανει και καλο καιρο και βουρ..... θα αρχισουμε τις τσαρκες .Εχω βγαλει προγραμμα λεμε . Αυτο το ΣΚ θα χορευουν οι κατσαριδες σπιτι αλλα εγω θα χορτασω τα παιδια μου. Θα χουζουρευω αγκαλια τους και ας ειναι τα απλυτα στιβα :mrgreen: (βαζω νυχτερινα και μολις απλωσα το ενα και περιμενω το αλλο φυσικα ..)

Το χουμε ολοι μας αναγκη.

 

Μακαρι μονο να μην εχει πολυ διαβασμα ο Βασιλης (το χουν λιωσει λεμε το παιδι. Μην δουν ελευθερη μερα βαζουν ....)

[livinath]

Μακαρι μονο να μην εχει πολυ διαβασμα ο Βασιλης (το χουν λιωσει λεμε το παιδι. Μην δουν ελευθερη μερα βαζουν ....)

 

Αυτό πάλι που το βάζεις;; Λες και δίνουν για το πανεπιστήμιο τα φορτώνουν...! (μου τα λέει η κολλητή μου που ο γιός της είναι 1η δημοτικού) Ας μην παραπονιόμαστε όμως....! elenik, στο Αττικό πάρκο τα έχεις πάει;; Είναι υπέροχα! Αφού το σκέφτομαι μήπως την κάνουμε καμιά βόλτα την Κυριακή....!

 

ΥΓ Ελπίζω να πήγατε καλλίτερα σήμερα...!

[elenik]

Αυτό πάλι που το βάζεις;; Λες και δίνουν για το πανεπιστήμιο τα φορτώνουν...! (μου τα λέει η κολλητή μου που ο γιός της είναι 1η δημοτικού) Ας μην παραπονιόμαστε όμως....! elenik, στο Αττικό πάρκο τα έχεις πάει;; Είναι υπέροχα! Αφού το σκέφτομαι μήπως την κάνουμε καμιά βόλτα την Κυριακή....!

 

ΥΓ Ελπίζω να πήγατε καλλίτερα σήμερα...!

 

Επειδη περναμε την φαση της "δωρεαν" ψυχαγωγιας μαλλον προς Παρκο Τριτση μας κοβω (στο Αττικο πηγαμε 2 φορες παλιοτερα οντως αξιζει αλλα

τσιμπημενο αν πας οικογενειακως)

 

Σημερα αργησαμε να ξυπνησουμε, τρεχαμε να προλαβουμε ανοιχτη την πορτα και δεν προλαβα καν να προβληματιστω καθως και εκεινος :mrgreen:

[my billy]

Mου θυμιζεις τον ευατό μου πριν 3 χρονια...ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΞΑ...Δεν το μετάνιωσα που αφησα τη δουλειά...

 

αχ αχ! αν ημασταν πριν 3 χρονια δεν θα το σκεφομουν καν θα σταματουσα την ιδια μερα κιολας! αλλα τωρα........????????:confused: που θα βρω δουλεια μετα?

ασε που σε 2 μηνες που χρονιζει ο μικρος με βλεπω για απολυση αλλα ισως να ειναι η πιο χαρουμενη απολυση ever:p!!!!! ή ισως οχι???:confused:

ειλικρινα βρε κοριτσια δεν θελω να μην δουλευω ,απλα θελω ενα ανθρωπινο ωραριο να ειμαι κ λιγο στο σπιτι με το μωρο μου. ισως φαινεται αχαρηστια να γκρινιαζουμε ενω αλλοι δεν εχουν δουλεια. αλλα γιατι μας εχουν κανει ετσι ωστε να σκυβουμε το κεφαλι για να μην χασουμε την δουλεια μας κ τελικα να χανουμε ολη την υπολοιπη μας ζωη???????

[melina_m]

όλες οι δουλείες είναι δύσκολες και θα σας μιλήσω μόνο σαν παιδί (όχι σαν μαμα)

πάντα ένοιωθα ότι ήθελα την μαμα μου να ήταν πιο πολλες ώρες στο σπίτι,

ζήλευα που δεν είχα ζεστο φαγητό και που περίμενα ώρες μέχρι να έρθει η μαμα στο σπίτι. θα μπορούσα να σας γράφω πολλά πολλά ακόμα τέτοια.

όμως!!!!!!

πάντα όταν την χρειάζομαι είναι δίπλα μου ...και θυμάμαι τα βράδια που συζητάγαμε τα "προβληματα" μου και πάντα ήταν εκει να μου μιλήσει , να με συμβουλέψει να με αγκαλιάσει.

και όταν μεγάλωσα η βοήθεια που πήρα απο την ίδια επειδή δούλευε ήταν πραγματικά υπέροχη τόσο σε μένα όσο και στα αδέρφια μου .

και πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό αυτό διότι έκανα πράγματα που εαν η μαμά μου δεν δούλευε δεν θα μπορούσα να τα κάνω...

και πραγματικά με λίγο σωστό προγραμματισμό από εμάς του γονείς μπορούμε να βρίσκουμε χρόνο για τα παιδάκια μας .

Να δουλεύουμε αλλά με ένα μέτρο σωστό και ανθρώπινο.

Το άσκημο είναι ότι εγώ είμαι υπέρ - του υπερβολική να μην νοιώσει η μικρή μου την έλλειψη της μαμάς της!!!!!!

(βιώματα είναι αυτά τι να κάνουμε)

 

ωστόσο αν δούμε και την άλλη πλευρά όταν τα παιδιά μεγαλώσουν και φτάσουν στην ηλικία των 15 και τρέχουν από σχολείο- φροντιστήριο- αθλητισμό - τότε εάν δεν έχεις δουλειά είναι δύσκολο να ξεκινήσεις από το μηδέν για να κάνεις κάτι ....και άντε να βρεις και δουλεία .....

 

και μετά που τα παιδιά δεν θα μας έχουν τόσο ανάγκη εμάς θα μας έχει φάει το σπίτι ....εμ δεν αντέχετε και τόση κλεισούρα ......

[Ellemphriem]

ειλικρινα βρε κοριτσια δεν θελω να μην δουλευω ,απλα θελω ενα ανθρωπινο ωραριο να ειμαι κ λιγο στο σπιτι με το μωρο μου. ισως φαινεται αχαρηστια να γκρινιαζουμε ενω αλλοι δεν εχουν δουλεια. αλλα γιατι μας εχουν κανει ετσι ωστε να σκυβουμε το κεφαλι για να μην χασουμε την δουλεια μας κ τελικα να χανουμε ολη την υπολοιπη μας ζωη???????

 

Αυτο ακριβως μας εχουν κανει. Στρατιωτακια ακουνιτα αμιλητα να δουλευουμε ΜΙΝΙΜΟΥΜ 8 ωρες την μερα και ενα στανταρε μεγαλο απο 10 και βαλε και να γυρναμε σπιτι εξαντλημενοι να δουμε τα παιδια μας καμια ωρα και μετα να παμε για υπνο.......μια χαρα μας ελεγχουν μην ανησυχεις. Και ολο αυτο μας το πασαρουν σαν δικαιωμα της γυναικας. Και ενδιαμεσα χανουμε οτι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ειναι σημαντικο στην ζωη μας. Και πιστεψε με δεν ειναι ο αφεντης της δουλειας μας.........αλλα ο παρατημενος αφεντης της καρδιας μας στο σπιτι. Και εγω αυτο ηθελα.....σαν τρελλη. Να δουλευω καποιες ωρουλες κανα 4ωρο και μετα ολη μερα με το παιδι μου. Που?.....και αν ναι για ποσα? Για λεφτα που δεν ειναι ικανα να θρεψουν ουτε σκουληκι...........

 

δεν ξερω ποιον να βρισω για την καταντια......γιατι για μενα το να μην εχει δικαιωματα η μανα και επιλογη ανθρωπινης εργασιας ΜΟΝΟ καταντια ειναι.........