Ο τοκετός και η ψυχολογία μου!!!

[Stellinula]

Σε 2 μήνες περίπου θα φέρω στον κόσμο το φασολάκι μου που πλέον έχει γίνει ποδοσφαιριστής ..Όχι όχι παλαιστής…όχι ούτε παλαιστής, μάλλον καρατέκας…Τέλος πάντων

 

Στην προσπάθεια μου να πείσω τον εαυτό μου να χαλαρώσει από τις φοβίες και τα άγχη που με έχουν πιάσει συνέχεια καταφεύγω στο εξής ερώτημα….Τι θα νιώθω τότε??

 

Η ερωτήσεις μου είναι συγκεκριμένες και δεν μου έχουν απαντηθεί από κανένα πόστ και καμία μαρτυρία ατόμων που έχω ρωτήσει….

 

- Τι νιώθατε (την συγκεκριμένη στιγμή) όταν σας μετέφερε το φορείο από το δωμάτιο στον θάλαμο τοκετών? Τι συναισθήματα σας προκλήθηκαν? Τι σκέψεις αστραπιαίες κάνατε?

- Τι νιώθατε όταν μπήκατε επιτέλους μέσα και αντικρίσατε όλα αυτά τα πράσινα και αποστειρωμένα ψυχρά πράγματα? Σας έπιασε κρύος ιδρώτας? Φόβος? Τι??

- Νιώθατε εντελώς μόνη και αβοήθητη στην ψυχή σας εκείνη την στιγμή, παρόλο που απέξω το σόι έκανε πάρτυ?

 

Με κάποιο τρόπο έχω κατευνάσει τις φοβίες μου, ΟΜΩΣ νιώθω ότι μέρα με την μέρα και όσο πλησιάζει εκείνη η ώρα αυτές προσπαθούν να ξαναβγούν στις επιφάνεια. Αυτό που φοβάμαι δε περισσότερο είναι να μην βγουν εκείνη την ώρα που θα με μεταφέρουν και πάθω πανικό και δεν ξέρω τι άλλο. Αν μου προτείνετε να ηρεμήσω θα σας πω ότι όπως ήδη θα γνωρίζετε όσο και να ΣΟΥ λένε ηρέμησε με έναν περίεργο τρόπο εσύ φοβάσαι ακόμα περισσότερο.

[Evang]

Ω ναι, το ξερω πολυ καλα αυτο το συναισθημα, σε νιωθω απολυτα.Ο,τι και να σκεφτεις τωρα, οσο και να το σκεφτεις, εκεινη την ωρα θα ειναι αλλιως.Ειχα κι εγω, οπως και καθε γυναικα που γενναει, ειδικα το πρωτο της παιδι, πολλες ανησυχιες, αγωνιες και φοβους. Ομως εκεινη την ωρα, θυμαμαι οταν μπηκα στο χειρουργειο, δεν ενιωσα τιποτα τετοιο παρα μια απιστευτη γαληνη! Το καλυτερο ηρεμιστικο πιστευω πως ειναι ο αντρας σου.

[Aeriko]

χμμμ περιγράφεις το δωμάτιο της καισαρικής και όχι των ωδίνων οπότε θεωρώ ότι το έχεις δεδομένο ότι πας με καισαρική;

 

Αν και 2 μήνες είναι μεγάλο διάστημα και όταν θα φτάσει εκείνη την ώρα το μόνο που θα λες "άντε να γεννήσω να τελειώνει αυτό το πράγμα" θα προσπαθήσω να σου απαντήσω παρόλο που πιστεύω ότι η κάθε μία από μας το έχει βιώσει τελείως διαφορετικά και άρα τίποτα δεν εγγυάται του τι θα νιώσεις ή θα σκέφτεσαι

 

-Τι νιώθατε (την συγκεκριμένη στιγμή) όταν σας μετέφερε το φορείο από το δωμάτιο στον θάλαμο τοκετών? Τι συναισθήματα σας προκλήθηκαν? Τι σκέψεις αστραπιαίες κάνατε?

 

Μετά από μιάμιση ώρα στην αίθουσα ωδινών (ήμουν με ραντεβού για καισαρική) δεν έβλεπα την ώρα να πάμε στο χειρουργείο για να τελειώνουμε και να βεβαιωθώ ότι το παιδί μου είναι καλά. Να το πιάσω στην αγκαλιά μου. Πάνω στο φορείο δεν πρόλαβα να σκεφτώ τίποτα γιατί είχα τον γιατρό μου και μια φίλη μαία να μου μιλάνε συνέχεια. Η μόνη σκέψη που έκανα όταν χωρίστηκαν οι δρόμοι μας με τον άντρα μου ήταν "αχ τι καλά να τον είχα και μέσα μαζί μου".

 

-Τι νιώθατε όταν μπήκατε επιτέλους μέσα και αντικρίσατε όλα αυτά τα πράσινα και αποστειρωμένα ψυχρά πράγματα? Σας έπιασε κρύος ιδρώτας? Φόβος? Τι??

 

Δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσω αλλά είμαι εξοικειωμένη με αυτά τα αποστειρωμένα κρύα πράγματα λόγω άλλων εγχειρίσεων. Το μόνο που με ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή ήταν η επισκλήριδιος (λόγω του ότι φοβάμαι τις ενέσεις) και η μαία μου κατέβαλλε μεγάλες προσπάθειες να με ηρεμήσει και έβαλε κόντρα το σώμα της για να κάτσω ακίνητη να μου την κάνουν. Έναν φόβο τον έχω πάντα στα χειρουργεία. Αδυμονία κυρίως είχα να τελειώνουμε.

 

-Νιώθατε εντελώς μόνη και αβοήθητη στην ψυχή σας εκείνη την στιγμή, παρόλο που απέξω το σόι έκανε πάρτυ?

Ευχόμουν να είχα τους ανθρώπους που αγαπώ μαζί μου αλλά στη σκέψη πως σύντομα θα έβλεπα πρώτη εγώ το μωρό μου χαμογελούσα Με γέμιζε.

 

Επαναλαμβάνω όμως πως είναι πολύ νωρίς για να σε πιάνουν τέτοιες ανασφάλειες. Θα έχεις μπαφιάσει από το φούσκωμα και τις κλωτσιές και το κόψιμο της ανάσας στους επόμενους δύο μήνες που δεν θα βλέπεις την ώρα να τελειώνεις

 

Καλό είναι να μιλήσεις και στο γιατρό σου για όλα αυτά για να ξέρει πως να σε προσεγγίσει εκείνες τις στιγμές. Ο δικός μου επειδή ξέρει πόσο περίεργη είμαι με πιάνει στο χιούμορ και περνάμε όλοι καλά (έχω κάνει 2 εγχειρίσεις μαζί του πριν την καισαρική).

[Active Member]

-Τι νιώθατε (την συγκεκριμένη στιγμή) όταν σας μετέφερε το φορείο από το δωμάτιο στον θάλαμο τοκετών? Τι συναισθήματα σας προκλήθηκαν? Τι σκέψεις αστραπιαίες κάνατε?

(Εγω πηγα περπατωντας βεβαια....)Η μονη μου σκεψη ηταν....επιτελους! να τελειωνω η γυναικα....γκαγκανιασα 9 μηνες!

 

-Τι νιώθατε όταν μπήκατε επιτέλους μέσα και αντικρίσατε όλα αυτά τα πράσινα και αποστειρωμένα ψυχρά πράγματα? Σας έπιασε κρύος ιδρώτας? Φόβος? Τι??

Οταν μπηκα μεσα, επαιζε ηδη το ραδιοφωνο την "αυρα". Γιατι εισ'αερας που παιρνα μεσ' απ'της πολης τα στενα....Καθολου δε φοβηθηκα....ηταν και το team του γιατρου βεβαια πολυ καλο, μου ειχαν πιασει τη κουβεντα, μιλουσαν και αναμεταξυ τους, οτι εχουν κανονισει να πανε εκδορμη στη κωνσταντινουπολη κλπ κλπ. γενικα δεν ακουγες κατι φρικιαστικο. Μη νομιζεις οτι λενε τιποτα....Γενικως, με βοηθησε πολυ το ραδιοφωνο που επαιζε, καποια στιγμη σιγοτραγουδουσα κιολας...γελουσε ο γιατρος

 

-Νιώθατε εντελώς μόνη και αβοήθητη στην ψυχή σας εκείνη την στιγμή, παρόλο που απέξω το σόι έκανε πάρτυ?

Καθολου μονη μου δεν ενιωθα! Ημουν μαζι με το παιδακι μου το οποιο λογω καισαρικης βγηκε στα πρωτα 3-4 λεπτα. Κατα τα αλλα, ...οπως στα περιγραφω παραπανω....πολυ χαλαρα....

 

 

Stellinula, για να μη νομιζεις οτι ειμαι κανενα cool ατομο, να εχεις υποψην σου οτι αυτα στα λεει ενα ατομο που οταν του παιρνουν αιμα, λιποθυμαει απο το φοβο (κυριολεκτικα). οταν βλεπω στηθοσκοπιο, με πιανει ταχυκαρδια, και γενικως...με τα ιατρεια, νοσοκομεια, κλπ κλπ εχω τις χειροτερες σχεσεις! Αφου εχω σκεφτει να παω σε ψυχολογο να με κοιταξει!

 

Ομως....εκεινη την ωρα....δε με ενοιαζε τιποτα! Ανυπομονουσα τοσο πολυ, και για να ξεμπερδευω και για να δω το παιδακι μου, που δε με ενοιαζε τιποτα!

[manoulina]

Φιλεναδούλα.....συμβουλές δεν έχω να σου δώσω γιατί δεν έχω ανάλογη εμπειρία. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι να ηρεμήσεις και να απολαύσεις την εγκυμοσύνη σου. Εχεις ακόμη δυο μήνες βρε κούκλα μου μέχρι να γεννήσεις! Κοίτα να περάσεις καλα τις γιορτές, βάλε τον αντρούλη σου να στολίσει το σπίτι σας, κάτσε και απόλαυσε την μοναδική περίοδο στη ζωή της γυναίκας που μπορεί να έχει απεριόριστη βοήθεια απο τον άντρα της χωρίς παράπονα.....

[Αγγελίνα#2]

Στελλινούλα μου μάλλον έγω πρέπει να είμαι από τις πλέον φοβητσιάρες εδώ μέσα...ένιωθα όλα αυτά που περιγράφεις κι ακόμα περισσότερα...είχα φάει μεγάλη φρίκη μιλάμε ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ φορές! Βασικά ήμουν βέβαιη ότι θα αφήσω εκεί τον μάταιο τούτο κόσμο και θα μείνουν ορφανά τα παιδάκια μου, δεν μου ξεκολλούσε με τίποτε από το μυαλό. Αφού να φανταστείς, όταν πήγα να γεννήσω το 2ο, άφησα στον μεγάλο και γράμμα, να το διαβάσει όταν μεγαλώσει...

Γελάστε όσο θέλετε κορίτσια, αυτή είναι η αλήθεια! (εννοείται μόλις γύρισα από το μαιευτήριο η πρώτη μου δουλειά ήταν να το πετάξω, μην το βρει κανένας και ξεφτιλιστώ περισσότερο!)

Απλά εγώ έχω τη τζαζαμάρα, όσο πιο πολύ φοβάμαι, τόσο πιο πολύ το ρίχνω στην πλάκα, από αντίδραση...στο πρώτο, μόλις μου είπαν το μωρό έκανε κακά και θα σου δώσουμε μέθη για να το βγάλουμε γρήγορα, φωνάζω τον άντρα μου και τη μάνα μου και τους λέω "δεύτε τελευταίων ασπασμών" κι ύστερα μέχρι να με πιάσει η νάρκωση τραγουδούσα μέσα μου "η ζωή, η ζωή εδώ τελειώνειειει, σβήνει το καντήηηηλι μουουου..."

Στο δεύτερο που πήγα προγραμματισμένα, μου είχε κολλήσει από την προηγούμενη το "το τελευταίο βράδυ μου απόψε το περνάω..."

 

Αλλά όπως βλέπεις Στελλινούλα μου, παρά τους φόβους μου...κι όμως είμαι ακόμα εδώ...σώα και αβλαβής...όπως θα είσαι κι εσύ και θα γελάς με αυτά που σκεφτόσουνα...στο υπογράφω!

[manoulina]

Στελλινούλα μου μάλλον έγω πρέπει να είμαι από τις πλέον φοβητσιάρες εδώ μέσα...ένιωθα όλα αυτά που περιγράφεις κι ακόμα περισσότερα...είχα φάει μεγάλη φρίκη μιλάμε ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ φορές! Βασικά ήμουν βέβαιη ότι θα αφήσω εκεί τον μάταιο τούτο κόσμο και θα μείνουν ορφανά τα παιδάκια μου, δεν μου ξεκολλούσε με τίποτε από το μυαλό. Αφού να φανταστείς, όταν πήγα να γεννήσω το 2ο, άφησα στον μεγάλο και γράμμα, να το διαβάσει όταν μεγαλώσει...

Γελάστε όσο θέλετε κορίτσια, αυτή είναι η αλήθεια! (εννοείται μόλις γύρισα από το μαιευτήριο η πρώτη μου δουλειά ήταν να το πετάξω, μην το βρει κανένας και ξεφτιλιστώ περισσότερο!)

Απλά εγώ έχω τη τζαζαμάρα, όσο πιο πολύ φοβάμαι, τόσο πιο πολύ το ρίχνω στην πλάκα, από αντίδραση...στο πρώτο, μόλις μου είπαν το μωρό έκανε κακά και θα σου δώσουμε μέθη για να το βγάλουμε γρήγορα, φωνάζω τον άντρα μου και τη μάνα μου και τους λέω "δεύτε τελευταίων ασπασμών" κι ύστερα μέχρι να με πιάσει η νάρκωση τραγουδούσα μέσα μου "η ζωή, η ζωή εδώ τελειώνειειει, σβήνει το καντήηηηλι μουουου..."

Στο δεύτερο που πήγα προγραμματισμένα, μου είχε κολλήσει από την προηγούμενη το "το τελευταίο βράδυ μου απόψε το περνάω..."

 

Αλλά όπως βλέπεις Στελλινούλα μου, παρά τους φόβους μου...κι όμως είμαι ακόμα εδώ...σώα και αβλαβής...όπως θα είσαι κι εσύ και θα γελάς με αυτά που σκεφτόσουνα...στο υπογράφω!

 

 

 

χαχαχαχα δεν ξέρω σε ποιο σημείο να πρωτογελάσω......

είσαι απίστευτη!!!!!!

 

 

 

 

 

 

[andigo]

Λοιπόν Stellinoula εγώ είμαι πολύ cool (σε αντίθεση με τη ΡΑΝΝΙΑ) με ενέσεις, αίματα κλπ. Στις 2 γέννες είχα λίγο διαφορετικά συναισθήματα.

1η γέννα: Ξεκινάμε φυσιολογικά, όλα καλά ψυχολογικά αφού πήγαινα με το σκεπτικό ότι αφού τόσες γεννούν έτσι θα γεννήσω και εγώ (κατα βάθος βέβαια ήθελα καισαρική), είχα και τον αντρούλη μου δίπλα και περνούσα ωραία (το σόι απέξω περίμενε). Έκανα και την επισκληρίδιο και όλα ήταν καλά και χαλαρά. Επειδή όμως πέρασαν 10 ώρες και δεν είχαμε καμμία σπουδαία αλλαγή είπαμε στο γιατρό να πάμε για καισαρική και έτσι και έγινε. Ε' όταν είδα τον άνδρα μου να βγαίνει έξω και να μένω μόνη τότε με πήρε το παράπονο που έμεινα μόνη μου. Αλλά μόνο αυτό. Στο χειρουργείο ήμουν πάλι ήρεμη απλώς περιμενα να δω ότι και ο μικρούλης μου ήταν μια χαρά. Όταν γεννήθηκε και είδα ότι ήταν οκ πλέον ηρέμησα τελείως. Στην δε ανάνηψη έριξα και έναν υπνάκο.

Στη 2η γέννα πήγαμε κατευθείαν για καισαρική. Εκεί το άγχος ήταν πολύ πολύ μεγαλύτερο καθώς πήγαινα χειρουργείο. ϊσως γιατί είχα ήδη ένα παιδάκι σπίτι να με περιμένει και φοβομουν για εμένα, ίσως γιατί σε αντίθεση με την πρωτη γέννα που είχα ήδη κάνει επισκληρίδιο και με είχε μαστουρώσει λίγο πριν το χειρουργείο τώρα πήγαινα κατευθείαν εκεί δεν ξέρω σίγουρα. Πάντως με έπιασε ένα τρέμουλο άλλο πράγμα. Για να μπορεσει η αναισθησιολόγος να κάνει την επισκληρίδιο με είχε αγκαλιά ο γιατρός μου και μία μαία για να είμαι σταθερή. Η αγωνία και η ταραχή κράτησαν μέχρι το κλάμα της μικρής. Μετά πάλι ηρέμησα και έριξα φυσικά και τον υπνάκο μου στην ανάνηψη. Στην πρώτη γέννα σκεφτόμουν τον άνδρα μου και το μωρό να είναι καλά και στη δεύτερη το γιο μου και το νέο μωράκι. Το χειρουργείο σα χώρος μου ήταν εντελώς αδιάφορο παρόλο που θυμάμαι αρκετές λεπτομέρειες. Άσε που δε μένεις πολύ ώρα εκεί. Στην πρώτη γέννα έμεινα σύνολο 30 λεπτά στη 2η λίγο παραπάνω μέχρι να επιδράσει η επισκληρίδιος. Το προσωπικό του χειρουργείου ήταν πάρα πολύ καλό, με τη μουσική του, τα αστεία του κλπ.Το σόι δεν το σκεφτόμουν καθόλου.

[protoula]

- Τι νιώθατε (την συγκεκριμένη στιγμή) όταν σας μετέφερε το φορείο από το δωμάτιο στον θάλαμο τοκετών? Τι συναισθήματα σας προκλήθηκαν? Τι σκέψεις αστραπιαίες κάνατε?

- Τι νιώθατε όταν μπήκατε επιτέλους μέσα και αντικρίσατε όλα αυτά τα πράσινα και αποστειρωμένα ψυχρά πράγματα? Σας έπιασε κρύος ιδρώτας? Φόβος? Τι??

- Νιώθατε εντελώς μόνη και αβοήθητη στην ψυχή σας εκείνη την στιγμή, παρόλο που απέξω το σόι έκανε πάρτυ?

 

1) πονουσα απο τις συσπασεις και δεν ειχα αλλα συναισθηματα η αστραπιαιες σκεψεις

2) το ιδιο με το παραπανω, μπορω να πω με απολυτη βεβαιοτητα οτι ο χωρος δεν με ενδιεφερε καθολου εκεινη τη στιγμη

3) επειδη γεννησα σε δημοσιο νοσοκομειο δεν ειχα συγκεκριμενη μαια να με βοηθαει και αυτο μου ελειψε

οτι ημουν μονη το ηξερα απο την αρχη.......ολες οι γυναικες μονες το περναμε αυτο κιας ειμαστε σε δωματιο 100 ατομων...

αβοηθητη δεν ενιωσα

[marsolan]

Stellinula,ολα θα πανε καλα να εισαι σιγουρη!!!

Εγω δεν γεννησα με καισαρικη αλλα με φυσιολογικο τοκετο χωρις επισκληριδιο και εχοντας μεινει οσιος Ονουφριος,εχοντας μπει εσπευσμενα στην 36η εβδομαδα νοσοκομειο 45 λεπτα μακρυα απο την πολη μου με ασθενοφορο,αυπνη και χωρις να εχω φαει 2 24ωρα πριν γεννησω.....

κι ομως.....

το ξαναζουσα.....

καθε στιγμη.....

κι ας μην ηταν κι οι καλυτερες συνθηκες!!!

Εκεινη την ωρα να σκεφτεσαι μονο το προσωπακι που θα αντικρισεις!!!!!!!!!

[goody]

Εγω απο τον 6ο μηνα σκεφτομουν πως θα αντεξω στη γεννα.. φοβομουν παρα πολυ οτι θα πονεσω και γενικα η ιδεα οτι θα βγει ολοκληρο μωρο απο ''εκει'' μου προκαλουσε φρικη! Ξερω οτι αν δεν γεννησεις δεν το καταλαβαινεις αλλα τελικα ηταν η πιο ομορφη και συγκλονιστικη εμπειρια της ζωης μου!

Οταν πηγα στο μαιευτηριο οι πονοι μου ειχαν φτασει να ειναι ανα διλεπτο και δυνατουτσικοι οποτε το μονο που σκεφτομουν ηταν οτι ηρθε η ωρα και προσπαθουσα να ειμαι συγκεντρωμενη στη διαδικασια, να κανω ακριβως οτι μου ζητανε για να γινουν ολα σωστα και να τελειωνουμε! Επειδη οι πονοι ηταν πολυ κοντα ο ενας με τον αλλον δεν ειχα χρονο να σκεφτω τιποτα, ακουγα την καρδουλα του μωρου και εκανα τις ανασες και χαιρομουν που ημουν μονη μου γιατι δεν ειχα το κουραγιο να μιλαω σε κανεναν. Το μονο που σκεφτομουν ηταν ποτε θα μου κανουν επιτελους την επισκληριδιο!

Και οταν βγηκε το μωρο μου συγκινηθηκα και το κοιταγα καλα καλα και ανυπομονουσα να το δει και η οικογενεια μου!

Με το καλο να γεννησεις και εσυ το μωρακι σου και εκεινη την ωρα να εισαι οσο πιο ψυχραιμη μπορεις και θα πανε ολα καλα!!

[protoula]

Με κάποιο τρόπο έχω κατευνάσει τις φοβίες μου, ΟΜΩΣ νιώθω ότι μέρα με την μέρα και όσο πλησιάζει εκείνη η ώρα αυτές προσπαθούν να ξαναβγούν στις επιφάνεια. Αυτό που φοβάμαι δε περισσότερο είναι να μην βγουν εκείνη την ώρα που θα με μεταφέρουν και πάθω πανικό και δεν ξέρω τι άλλο. Αν μου προτείνετε να ηρεμήσω θα σας πω ότι όπως ήδη θα γνωρίζετε όσο και να ΣΟΥ λένε ηρέμησε με έναν περίεργο τρόπο εσύ φοβάσαι ακόμα περισσότερο.

 

θα σου πω μονο οτι εγω ειχα δηλωσει στη μαμα μου οτι θα εκανα καισαρικη μονο και μονο γιατι φοβομουν οτι θα πονεσω πολυ στον τοκετο

γεννησα φυσιολογικα χωρις επισκληριδιο

καποια στιγμη προς το τελος του 9ου μηνα απο το φουσκωμα θα θελεις να γεννησεις ΤΩΡΑΑΑΑΑ

οταν σε πιασουν οι πονοι και θα πας στο μαιευτηριο θα φοβηθεις γιατι "ωχ! ηρθε η ωρα"

οταν μπεις στην τελικη ευθεια με τις συσπασεις σου η φυση προνοει και το μυαλο σου θα κατευθεινεται μονο προς τις συσπασεις και την ολη διαδικασια του σπρωξιματος

δε νομιζω οτι θα σου μεινει και πολυ χρονος για να φοβηθεις

κουραγιο μανουλα (προσεχως )

[Stellinula]

Στελλινούλα μου μάλλον έγω πρέπει να είμαι από τις πλέον φοβητσιάρες εδώ μέσα...ένιωθα όλα αυτά που περιγράφεις κι ακόμα περισσότερα...είχα φάει μεγάλη φρίκη μιλάμε ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ φορές! Βασικά ήμουν βέβαιη ότι θα αφήσω εκεί τον μάταιο τούτο κόσμο και θα μείνουν ορφανά τα παιδάκια μου, δεν μου ξεκολλούσε με τίποτε από το μυαλό. Αφού να φανταστείς, όταν πήγα να γεννήσω το 2ο, άφησα στον μεγάλο και γράμμα, να το διαβάσει όταν μεγαλώσει...

Γελάστε όσο θέλετε κορίτσια, αυτή είναι η αλήθεια! (εννοείται μόλις γύρισα από το μαιευτήριο η πρώτη μου δουλειά ήταν να το πετάξω, μην το βρει κανένας και ξεφτιλιστώ περισσότερο!)

Απλά εγώ έχω τη τζαζαμάρα, όσο πιο πολύ φοβάμαι, τόσο πιο πολύ το ρίχνω στην πλάκα, από αντίδραση...στο πρώτο, μόλις μου είπαν το μωρό έκανε κακά και θα σου δώσουμε μέθη για να το βγάλουμε γρήγορα, φωνάζω τον άντρα μου και τη μάνα μου και τους λέω "δεύτε τελευταίων ασπασμών" κι ύστερα μέχρι να με πιάσει η νάρκωση τραγουδούσα μέσα μου "η ζωή, η ζωή εδώ τελειώνειειει, σβήνει το καντήηηηλι μουουου..."

Στο δεύτερο που πήγα προγραμματισμένα, μου είχε κολλήσει από την προηγούμενη το "το τελευταίο βράδυ μου απόψε το περνάω..."

 

Αλλά όπως βλέπεις Στελλινούλα μου, παρά τους φόβους μου...κι όμως είμαι ακόμα εδώ...σώα και αβλαβής...όπως θα είσαι κι εσύ και θα γελάς με αυτά που σκεφτόσουνα...στο υπογράφω!

 

Λες και μιλάω εγώ!!!! Και εγώ έχω σκεφτεί να γράψω γράμμα, σε περίπτωση που " η ζωή εδώ τελειώνει".....ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΟΒΟΣ ΜΟΥ.....

 

χμμμ περιγράφεις το δωμάτιο της καισαρικής και όχι των ωδίνων οπότε θεωρώ ότι το έχεις δεδομένο ότι πας με καισαρική;

 

Εννοείτε ότι δεν πάω για κάτι άλλο...Τι θές να πεθάνω απο το άγχος μου???

[Aeriko]

Όχι παιδί μου σιγά τα ωά γιατί να πεθάνεις από άγχος;

 

Λοιπόν χαλάρωσε και απόλαυσέ το. Δεν θα καταλάβεις Χριστό λέμε To μετά είναι το "πακέτο" :emoticonPouSfuraeiAdiafora:

[maria_s]

-Τι νιώθατε (την συγκεκριμένη στιγμή) όταν σας μετέφερε το φορείο από το δωμάτιο στον θάλαμο τοκετών? Τι συναισθήματα σας προκλήθηκαν? Τι σκέψεις αστραπιαίες κάνατε?

-Τι νιώθατε όταν μπήκατε επιτέλους μέσα και αντικρίσατε όλα αυτά τα πράσινα και αποστειρωμένα ψυχρά πράγματα? Σας έπιασε κρύος ιδρώτας? Φόβος? Τι??

-Νιώθατε εντελώς μόνη και αβοήθητη στην ψυχή σας εκείνη την στιγμή, παρόλο που απέξω το σόι έκανε πάρτυ?

 

πήγα προγραμματισμένα για πρόκληση τοκετού...είχα πάρει την απόφαση ότι ήταν η πιο σημαντική μέρα στη ζωή μου και το όφειλα στον αντράκι μου να είναι η πιο υπέροχη μέρα!

πήγα λοιπόν σενιαρισμένη, μαλλί κομμωτηρίου, μακιγιάζ, μανικιούρ, πεντικιούρ, κιουρία!

ήμουν πεπεισμένη ότι όλα θα πήγαιναν καλά, ότι θα γεννούσα φυσιολογικά και δεν θα τρώγαμε και όλη τη μέρα εκεί μέσα...είχαμε και άλλες δουλειές (τρελλές αγκαλίτσες με το αστεράκι μου!!!)

 

στην πρώτη σου ερώτηση:

όταν πλέον σε μεταφέρει το φορείο στην αίθουσα τοκετών, έχεις διαστολή τελεία, έχουν φανεί τα μαλλάκια του μωρού και τρέχουμεεεεεε εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν ήταν: 1) να γεννηθεί γερός και επιτέλους θα φιλήσω τα πατουσάκια που με τάραξαν στις κλωτσιές, 2) έχει πιάσει άραγε η δεύτερη δόση της επισκληριδίου; και 3) διψάω (και δεν προλάβαινα να πιω!). Το κύριο συναίσθημα ήταν: ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα δω την φατσούλα του Νικόλα μου!

 

δεύτερη ερώτηση: ο χρόνος που μεσολάβησε ανάμεσα στην πρώτη και δεύτερη ερώτηση (και ανάμεσα σε δυο ωδίνες) είναι πλέον λιγότερο από λεπτό, οπότε και δεν υπήρξε εναλλαγή συναισθημάτων άρα τα ίδια με την πρώτη απάντηση.

 

τρίτη ερώτηση: είχα συνεχώς δίπλα μου τον συζυγούλη μου από την πρώτη στιγμή μέχρι την ώρα που γεννήθηκε ο ταλιμπάν...τον απομάκρυνε μόνο ο γιατρός για να ηρεμήσω και να με ράψει (κλαίγαμε από χαρά και φιλιόμασταν και δεν μπορούσε ο άνθρωπος να κάνει την σταυροβελονιά ). δεν αισθάνθηκα μόνη...υπήρχαν στιγμές όμως που είχα τρελλή ανυπομονησία! να τον δω, να τον αγγίξω, να τον αγκαλιάσω και να ξεκινήσει η κοινή μας ζωή!!!

 

μπήκα με σούπερ ψυχολογία...μου έσπασε ο γιατρός τα νερά στις 11 και γέννησα 3 και 27...και συνέχιζα να είμαι με μαλλί κομμωτηρίου και μακιγιαρισμένη :lol:

 

απόλαυσέ το! θα ζήσεις την πιο υπέροχη μέρα τη ζωή σου...κρίμα να θυμάσαι μόνο το άγχος και τον φόβο ε; το αστεράκι σου αξίζει να έχει την πιο γκράντε είσοδο στον κόσμο μας

 

σε φιλώ, θα πάνε όλα τέλεια!

 

υ.γ. στην ανάνηψη προσπαθούσα να πιάσω σήμα με το κινητό και είχα παραγγείλει ήδη στους έξω ζαμπονοτυρόπιτα και εσπρέσσο φρέντο (νηστική ήμουν!)

[pax]

Γεια σου!

Λοιπόν, ο τοκετός είναι κάτι που μέχρι να το ζήσεις, δεν μπορείς να φανταστείς πώς είναι, και η κάθε γυναίκα το βιώνει ξεχωριστά. Εγώ θα σου πω μερικές από τις εμπειρίες της πρώτης γέννας. Να διευκρινίσω ότι γέννησα στο εξωτερικό και οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, χωρίς φορεία, χειρουργεία, συγγενείς απ΄έξω κτλ. Αλλά το σημαντικό δεν είναι αυτό που συμβαίνει γύρω σου, αλλά αυτό που συμβαίνει στο σώμα σου.

 

- Εκεί που έβαλα τα κλάμματα ήταν όταν άκουσα στο διπλανό δωμάτιο τις φωνές της κοπέλας που γεννούσε. Τελικά όμως, κι αυτό το λέω πάντα στις έγκυες, είναι τελείως διαφορετικό όταν το βιώνεις εσύ. Δεν λέω ότι δεν πονάς, αλλά μέσα σου έχεις δύναμη, ενώ οι γύρω σου βλέπουν μόνο ότι πονάς.

 

- Αβοήθητη ένιωθα στη διάρκεια των ωδινών, παρόλο που ήταν ο άντρας μου όλη την ώρα μαζί μου. Κυρίως ένιωθα παγιδευμένη, με ένα πράγμα 3,5 κιλών μέσα μου που κάπως έπρεπε να βγει, αλλά για να βγει έπρεπε να πονέσω ακόμη περισσότερο χωρίς να μπορεί να βοηθήσει κανένας, γιατί έτσι το όρισε η φύση (εντάξει, αν κινδυνέψεις υπάρχει και η καισαρική, αλλά λέμε τώρα).

 

- Η ώρα της εξώθησης ήταν η λύτρωση. Ξαφνικά ήξερα τι έπρεπε να κάνω, σαν να ήμουν πάντα έτοιμη γι΄αυτό. Για πολυ καιρό μετά ήμουν συγκλονισμένη μ΄αυτή την εμπειρία.

 

- Τη σκέψη του μωρού την είχα απωθήσει τελείως από το μυαλό μου στη διάρκεια της γέννας. Και ξαφνικά ανοίγω τα μάτια από την τελευταία εξώθηση, και βλέπω τη μαία να κρατά ένα σαστισμένο μωράκι!

 

Καλή υπόλοιπη εγκυμοσύνη και με το καλό να υποδεχτείς το μωράκι σου!

[eleman1979]

Stellinula και υπόλοιπα κοριτσάκια!

Είμαι στην 35η εβδομάδα! Εγώ το άγχος της γέννας το είχα από πριν μείνω έγκυος (χαχαχαχα!)! Στην 35η εβδομάδα πλέον ανυπομονώ να φτάσει η μέρα της γέννας! Βέβαια κατά 99% θα πάω με καισαρική για 2 βασικούς λόγους: 1ον ο πλακούντας του μωρού είναι πάνω απο τον τράχηλο και το κεφάλι του μωρού είναι ακριβώς δεξιά του πλακούντα και 2ον πριν χρόνια είχα κάνει μία επέμβαση στον τράχηλο με laser με αποτέλεσμα να είναι παααρα πολύ δύσκολο να ανοίξει ο τράχηλος στην γέννα.

Εμένα το άγχος μου το μεγάλο είναι αν θα είναι καλά το μωρό μου, αν θα έχει καλό βάρος (χθες που πήγαμε στον γιατρό ήταν 2700) και αν θα είναι υγιές. Τίποτα άλλο δεν με νοιάζει. Αυτό το άγχος το είχατε και εσεις ή είμαι τρελλή?

[Stellinula]

Κορίτσια μου πραγματικά πολλά διαφορετικά συναισθημα διαβάζω....Ειλικρινα συγκινούμαι διαβάζοντας τα και με βοηθούν ελαφρια να σκεφτώ λίγο πιο ήρεμα....

 

Προσπαθώ να βάλω μια τάξη στο χάος που έχει δημιουργηθεί στο μυαλό μου και να δείξω ηρεμία αλλά δεν μου βγαίνει....ειλικρινα προσπαθώ...

 

Ισως φταίνε και καποια προβλήματα που έχουμε ώς προς το θέμα των οικονομικών και με ζορίζει το γεγονός να σκεφτώ πως θα είναι μετα την γέννηση του μπεμπακου μας....

 

Όλα συμβάλουν απο λίγο και μου δημιουργούν αυτες τις σκέψεις....

[Active Member]

Εγω ενα εχω να πω! Μακαρι να το ξαναζουσα καθε μερα!

[koufetaki]

Εγω ενα εχω να πω! Μακαρι να το ξαναζουσα καθε μερα!

εεεε!κοψε λιγο!αντε να το ζησεις 3-4-5-6φορες αλλα οχι καθε μερα

[Active Member]

xaxaxaxa....ετσι οπως το θετεις...αντε να το ζησω αλλη μια!

[marsolan]

Κορίτσια μου πραγματικά πολλά διαφορετικά συναισθημα διαβάζω....Ειλικρινα συγκινούμαι διαβάζοντας τα και με βοηθούν ελαφρια να σκεφτώ λίγο πιο ήρεμα....

 

Προσπαθώ να βάλω μια τάξη στο χάος που έχει δημιουργηθεί στο μυαλό μου και να δείξω ηρεμία αλλά δεν μου βγαίνει....ειλικρινα προσπαθώ...

 

Ισως φταίνε και καποια προβλήματα που έχουμε ώς προς το θέμα των οικονομικών και με ζορίζει το γεγονός να σκεφτώ πως θα είναι μετα την γέννηση του μπεμπακου μας....

 

Όλα συμβάλουν απο λίγο και μου δημιουργούν αυτες τις σκέψεις....

 

νομιζω οτι το παραπανω ειναι πραγματι αρκετα στρεσσογονο αλλα...να εισαι σιγουρη οτι δεν θα υπαρχει προβλημα ουτε εκει!!!Τα παιδια μεγαλωνουν και ανθιζουν με πολλη αγαπη...τα υπολοιπα δεν χρειαζεται να ειναι πολυτελη ουτε σε ποσοτητα!Αρκει να εχει το γαλα του,το φαγητο του αργοτερα και να ζει σε αρμονικο περιβαλλον...Και θα δεις οτι με ενα μαγικο τροπο ολα θα βρεθουν για το παιδακι σου!!

[Stellinula]

νομιζω οτι το παραπανω ειναι πραγματι αρκετα στρεσσογονο αλλα...να εισαι σιγουρη οτι δεν θα υπαρχει προβλημα ουτε εκει!!!Τα παιδια μεγαλωνουν και ανθιζουν με πολλη αγαπη...τα υπολοιπα δεν χρειαζεται να ειναι πολυτελη ουτε σε ποσοτητα!Αρκει να εχει το γαλα του,το φαγητο του αργοτερα και να ζει σε αρμονικο περιβαλλον...Και θα δεις οτι με ενα μαγικο τροπο ολα θα βρεθουν για το παιδακι σου!!

 

 

Αυτο είναι ενα θέμα όντως στρεσογόνο όπως λες όταν ιδιως σκέφτεσε αν θα έχεις ακόμα και για το γάλα του παιδιού (μακάρι τουλαχιστον να θηλάσω) για να λύσω αυτο τουλάχιστον το θέμα!!!!:confused:

 

Τέσπα, είναι όντως πολλά που με ενοχλούν και με φοβίζουν αλλά θαρρώ είναι λόγω της πρώτης μου φοράς που γινομαι μανούλα και είναι όλα αγνωστά ε?

[Niki81]

Εγω ειμαι στην 34η εβδομααδα...να σου πω την αληθεια ο τοκετος δε με φοβιζει για την ωρα.Βασικα εχω παρει αποφαση οτι θα πονεσω οποτε δεν πολυαγχωνομαι.Αυτο που με αγχωνει ειναι να πανε ολα καλα και να ειναι το μωρο καλα.

Επισης εχω σκυλοβαρεθει και ανυπομωνω να περασει κι αυτος ο μηνας να γεννησω να εχω το μωρακι μου.

[Aeriko]

αλλά θαρρώ είναι λόγω της πρώτης μου φοράς που γινομαι μανούλα και είναι όλα αγνωστά ε?

 

Έτσι Και να θυμάσαι πως οτιδήποτε χρειαστείς... είμαστε κι εμείς εδώ ε;

 

Πάντως ένα είναι σίγουρο. Όσο διαφορετικά και αν βίωσε η καθεμία από μας την ώρα του τοκετού ΟΛΕΣ δεν βλέπαμε την ώρα να βγει από κει μέσα Και αυτό πίστεψέ με... δεν σου αφήνει περιθώρια για άλλες σκέψεις Θα το καταλάβεις στο πρώτο κόψιμο της ανάσας σου λίγο πριν μπεις στο μήνα σου