Πώς να νιώσουμε.....

[Vitsi]

εφοσον ειναι ετσι τα πραγματα με τους γονεις σας καλο θα ταν να μπεις εσυ μπροστα,δεν ειναι ανευθυνο αυτο νομιζω αφου μην ξεχναμε οτι βρισκετε σε ευαισθητη φαση η αδερφη σου τωρα.τις ευθυνες τις θα τις νιωσει και θα τις καταλαβει ετσι κι αλλιως.σπασμωδικες ομως και αγριες φασεις δεν θα ηταν οτι το καλυτερο να τις ζησει.τι κριμα ρε γμτ,γτ να εχουμε τοσο κολλημενα μυαλα?δηλ.αν παντρευοταν και εκανε ενα παιδι και χωριζε πιανου αδεια θα ειχε τοτε?

 

Ήδη έχω μπει μπροστά και θα κάνω τα πάντα έτσι ώστε η αδερφή μου να είναι καλά και κατ'επέκταση το ανηψάκι μου:D:D-πω,πω,δεν μπορώ να το πιστέψω!!-δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να πει το οτιδήποτε και να την δηλητηριάσει!!!

Όσο για τα μυαλά....Ασχολίαστο.Ειδικά απ'τη μητέρα μου,δεν περίμενα διαφορετική στάση,ανέκαθεν ήταν αδύναμη και ποτέ δεν μας έκανε να αισθανθούμε σιγουριά,ειδικά μετά το χωρισμό της με το μπαμπά.Τέλος πάντων,ελπίζω αύριο που θα μιλήσουμε στο πατέρα μας,να είναι πιο ψύχραιμος και λογικός!!

[ERIANTON]

βικουλα χιλια μπραβο που εισαι διπλα στην αδερφουλα σου.πρωτα απο ολα χρειαζεται στηριξη.ευτυχως που δεν την "εγκαταλειπεις " με την σταση σου.φανταζομαι και εσυ θα εισαι μικρουλα οποτε μην ριχνεις ευθυνες σε εσενα που δεν την συμβουλεψες οταν επρεπε.ελπιζω να ερθουν ολα θετικα και να σας στηριξει ο πατερουλης σας

[Vitsi]

βικουλα χιλια μπραβο που εισαι διπλα στην αδερφουλα σου.πρωτα απο ολα χρειαζεται στηριξη.ευτυχως που δεν την "εγκαταλειπεις " με την σταση σου.φανταζομαι και εσυ θα εισαι μικρουλα οποτε μην ριχνεις ευθυνες σε εσενα που δεν την συμβουλεψες οταν επρεπε.ελπιζω να ερθουν ολα θετικα και να σας στηριξει ο πατερουλης σας

 

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...Δεν θα μπορούσα να φερθώ διαφορετικά,η αγάπη μου για εκείνη με κάνει να είμαι κοντά της και θέλω να κάνω τα αδύνατα δυνατά,δεν μπορώ να σκέφτομαι ότι νιώθει δυστυχισμένη!!!

Μικρούλα είμαι και 'γω,22,αλλά διάφορες καταστάσεις με έκαναν να μεγαλώσω πιο γρήγορα.

[ERIANTON]

συνηθως καταστασεις μας μεγαλωνουν.ολοι εχουμε περασει απο διαφορα λουκια .

και εγω στα 21 (πριν χρονια) ανελαβα χρεη οικογενιαρχη οταν μας αφησε ο πατερας μου και επρεπε να στηριξω την μητερα μου και τα δυο μεγαλυτερα αδερφια μου.

αυτο ομως εμενα με εκανε να νιωθω απιστευτη δυναμη αν και μεγαλωσα πριν την ωρα μου.ευτυχως πια τα πραγματα εχουν φτιαξει

[Vitsi]

συνηθως καταστασεις μας μεγαλωνουν.ολοι εχουμε περασει απο διαφορα λουκια .

και εγω στα 21 (πριν χρονια) ανελαβα χρεη οικογενιαρχη οταν μας αφησε ο πατερας μου και επρεπε να στηριξω την μητερα μου και τα δυο μεγαλυτερα αδερφια μου.

αυτο ομως εμενα με εκανε να νιωθω απιστευτη δυναμη αν και μεγαλωσα πριν την ωρα μου.ευτυχως πια τα πραγματα εχουν φτιαξει

 

Ο καθένας λοιπόν,"κουβαλάει"το δικό του Σταυρό...Μετά απ'την καταιγίδα όμως έρχεται το ουράνιο τόξο και τα πάντα παίρνουν τη θέση τους!!Μακάρι να μην είχαμε άσχημα βιώματα αλλά η ζωή έχει και τις ανηφόρες της.

Να χαίρεσαι το παιδάκι σου και να είστε όλοι υγιείς και ενωμένοι!

[apricot]

ευχομαι ολα να πανε καλα! να στηριξετε την νεα ψυχουλα που θα ερθει στον κοσμο και την αδερφη σου που πρεπει να αναλαβει μεγαλες ευθυνες. ειμαι σιγουρη οτι ποτε δεν προκειται να μετανοοιωσει για το παιδι που θα γεννηθει οπως καμμια μαμα ποτε δεν μετανοιωσε....

[kathy110908]

Καλώς την κι από μένα,

 

 

Να είστε δυνατές και αποφασισμένες, για όλα θα βρεθεί λύση.

 

Είναι πολύ δύσκολη αυτή η κατάσταση δυστυχώς και όχι μόνο πρακτικά...

Είναι μεγάλο κρίμα το παιδάκι να στερηθεί τον πατέρα του, και είναι επίσης μεγάλο κρίμα να το θεωρεί η μητέρα του ως την αιτία που ΄"κλείστηκε στο σπίτι", είτε αυτό σημαίνει ότι στερήθηκε βόλτες, ταξίδια, φίλους είτε αυτό σημαίνει απλά ότι στερήθηκε το χρόνο να παλέψει για την επαγγελματική της αποκατάσταση (δεν ξέρω αν η αδελφή σου σπουδάζει πχ).

Γι' αυτο το λόγο θα πρέπει να βοηθήσετε όλοι όσοι είστε διαθέσιμοι (αν η γιαγιά αρνείται ζητήστε βοήθεια από άλλους συγγενείς ή και στενούς φίλους) όσο θα μεγαλώνει το μωράκι... τότε θα είναι τα ζόρια... όχι από πλευράς χρόνου και κόστους (αυτά λύνονται) αλλά με την έννοια ότι το παιδάκι θα πρέπει να νιώθει ότι ήταν και είναι καλοδεχούμενο σε αυτή τη ζωή..

 

Η άποψή μου είναι ότι θα πρέπει οπωσδήποτε να συμμετέχει σε όλη τη διαδικασία ο πατέρας , όχι μέσω γάμου αν δε θέλουν ή δεν είναι έτοιμοι...Θα βοηθηθεί κι εκείνος να ωριμάσει και να γίνει πιο υπεύθυνος...

 

 

Προτείνω στα κορίτσια (έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν) να βοηθήσουμε και έμπρακτα όταν έρθει εκείνη η ώρα, μαζεύοντας και αποστέλλοντας ό,τι μπορεί η καθεμία για την προίκα του μωρού ...

[rrrrr]

Μόλις χθές έμαθα ότι η αδερφή μου είναι έγκυος....21 ετών...Πάγωσα....

Ανύπαντρη όπως καταλαβαίνετε,με τον μπαμπά του παιδιού έχουν χωρίσει εδώ και κάποιους μήνες και είναι σχεδόν 4μηνών με δικούς μου υπολογισμούς απ΄την τελευταία της επαφή.

Σήμερα βγήκε η χοριακή και την άλλη εβδομάδα έχουμε ραντεβού με το γιατρό.

Δεν θα μπώ στη διαδικασία καν να αναφέρω ότι ήταν τελείως ανεύθυνοι και επιπόλαιοι κάνοντας σεξ χωρίς προφύλαξη και ούτε γιατί τόσο καιρό δεν είχε ψαχτεί αφού υπήρχαν ενδείξεις αλλά τις απέδειδε αλλού...

Εκτός από φόβο,σοκ και ανασφάλεια,νιώθω ότι έχω τρομερές ευθύνες γιατί τόσο καιρό δεν έκανα κάτι και απλά την εμπιστευόμουν γιατί θεωρούσα πως είναι ενήλικη και δεν χρειάζεται εμένα για να τη νουθετώ.

 

Οι γονείς μας είναι χωρισμένοι και αύριο πρώτα θα το μάθει η μαμά....

 

Θα κάνω τα πάντα ώστε να στηρίξω την αδερφή μου και να φέρει στο κόσμο τη ψυχούλα αυτή η οποία δεν φταίει σε τίποτα!!

Τα γράφω όλα αυτά και δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω ακόμα...Δεν είναι ώριμες οι συνθήκες αλλά θα τις κάνουμε,αφού τώρα πλέον δεν υπάρχει γυρισμός και λυπάμαι που λέω κάτι τέτοιο αφού ξέρω πόσες γυναίκες πασχίζουν να κάνουν παιδί και δεν θέλω να φανώ "προκλητική"!!

 

Τρέμω την αντίδραση των γονιών μας,τα έξοδα που θα ακολουθήσουν και γενικά τη ζωή μας απο ΄δω και πέρα...

Σήμερα είπε μια κουβέντα η αδερφή μου κλαίγοντας..."Τελείωσε όλη μου η ζωή και θα κλειστώ μέσα σ'ένα σπίτι.."Πήρα κουράγιο και την καθησύχασα,τίποτα δεν θ'αφήσω να την πικράνει και να την κάνει δυστυχισμένη.Θα είμαι δίπλα της και αυτό περιμένω και αύριο απ'τους γονείς μας.

Είναι τόσα που πρέπει να τακτοποιηθούν,τόσα λεφτά που πρέπει να βρεθούν και είμαστε άνεργες.Θέλω να είμαι αισιόδοξη αλλά κάτι με σταματά.

 

Ήδη επιλέξαμε ένα πολύ γνωστό και καλό γιατρό,διότι ξέρουμε πόσο βοηθά άτομα τα οποία δεν είναι οικονομικά άνετα και αντιμετωπίζει την ιατρική ως λειτούργημα.Στον κο Χασιάκο αναφέρομαι.

 

Ελπίζω όλα να πάνε καλά και πάνω απ'όλα ο μπαμπάς και η μαμά να είναι κοντά της,χωρίς υστερίες κτλ.Ξέρω ότι δεν είναι ό,τι καλύτερο αυτό που συνέβη,αλλά θεωρώ ότι όλα αντιμετωπίζονται με αγάπη και ενώτητα.

 

Ξέρω ότι θα αντλήσω δύναμη από εσάς και γι'αυτό και σας γράφω...

 

να νιωσετε χαρουμενες και περηφανες για την αποφαση σας!!!!

η αδερφησου θα αποκτησει συντομα το ομορφοτερο δωρο που θα μπορουσε να της κανει η ζωη.....

μπορει στην αρχη να της φανουν ολα βουνο αλλα μολις θα της χαμογελασει για πρωτη φορα και μολις της πει μαμα σ'αγαπω....θα τα ξεχασει ολα!!!!

 

δεν υπαρχει μεγαλυτερη ευτυχια....και προς θεου σιγουρα δεν τελειωνει η ζωη με τον ερχομο ενος παιδιου...ισα ισα θα ελεγα τωρα αρχιζει!!!!

 

 

τωρα θα νιωσει οτι πραγματικα η ζωη της εχει νοημα!!!

[xenia:-)]

βικουλα μπραβο σου για την συμπαρασταση που προσφερεις στην αδελφη.ειναι πολου σημαντικο να ξερεις οτι εχεις καποιον να βασιστεις.οσον αφορα την μητερα σας αφηστε την,μην την παρακαλατε αλλο και να δειτε οτι μονη της θα το δεχθει και θα το δει αλλιως.λιγη υπομονη θελει.

κι εγω εμεινα εγκυος στα 21.ειχα μια σχεση 3 χρονια.σημερα εχουμε μια κορη που παει στα 9!!!!

Κάποτε διάβασα εδώ μέσα την εξής φράση και τη θεώρησα πολύ σωστή και αληθινή... "Πολλές μετανιώσανε γιατί έκαναν έκτρωση, καμιά δεν μετάνιωσε γιατί έφερε ένα παιδί στον κόσμο

συμφωνω απολυτα με την livinath

και παλι ολα καλα να σας πανε ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ

[Αγγελίνα#2]

Βικούλα εγώ έχω να σου πω κάτι άλλο, με κάθε σεβασμό σε σένα και στην αδελφή σου και με κάθε κατανόηση στην δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζετε.

 

Επειδή εσύ ξέρεις την αδελφή σου καλύτερα, πιστεύεις ότι είναι σε θέση να αναλάβει το βάρος της ανατροφής ενός παιδιού, που, λόγω και της κατάστασης με τον πατέρα, θα πέσει αναγκαστικά όλο επάνω της? Σίγουρα τώρα είναι σοκαρισμένη, η πρώτη της αντίδραση είναι απόλυτα φυσιολογική και αναμενόμενη...θεωρείς όμως ότι αυτό είναι κάτι που θα αλλάξει στην πορεία? Ο πρώτος χρόνος μετά τον τοκετό είναι συχνά πολύ δύσκολος, λόγω ορμονών, αυξημένων υποχρεώσεων, ξενυχτιών κλπ και στη συνέχεια ακολουθούν άλλα...θα τα βγάλει πέρα η αδελφούλα σου, έτσι μικρούλα που είναι, χωρίς οικονομική άνεση και με μοναδική βοήθεια ουσιαστικά εσένα?

Με συγχωρείς πολύ αν σε στενοχωρω, είναι που σε τέτοιες περιπτώσεις αυτό που μετράει περισσότερο είναι το ίδιο το παιδί που θα έρθει με το καλό στον κόσμο, μια αθώα ψυχούλα που της αξίζει το καλύτερο, γιατί δεν φταίει σε τίποτα να αντιμετωπίζεται από την ίδια του τη μητέρα σαν ανεπιθύμητο και σαν μόνιμο εμπόδιο στην εξέλιξη της επαγγελματικής και προσωπικής της ζωής...φυσικά δεν γνωρίζω καθόλου την αδελφή σου, αλλά σε ανάλογες περιπτώσεις ελλοχεύει πάντα αυτός ο κίνδυνος...κι είναι κρίμα, πολύ κρίμα, για όλους.

 

Θέλω να καταλήξω στο ότι υπάρχει και μια εναλλακτική που δεν έχει αναφερθεί εδώ: η υιοθεσία. Δεν μιλάω φυσικά να αφεθεί το παιδί σε ίδρυμα, προς Θεού! Υπάρχει η δυνατότητα να βρεθεί ένα άτεκνο ζευγάρι ήδη κατά τη διαρκεια της εγκυμοσύνης, το οποίο και θα αναλάβει το παιδί αμέσως μετά τον τοκετό. Είναι απόλυτα νόμιμη διαδικασία υιοθεσίας, για να παρακαμφεί η περίοδος παραμονής του παιδιού στο ίδρυμα.

 

Φυσικά είναι μια απόφαση ζωής και δεν είναι δυνατόν να παρθεί εν θερμώ. Πρέπει η μητέρα να το σκεφτεί πάρα πολύ καλά και να είναι απόλυτα σίγουρη πωε δεν θα το μετανιώσει στο μέλλον, γιατί κι αυτή επίσης είναι μια κατάσταση δίχως γυρισμό. Πολύ πιθανόν να μη θελήσει ούτε να το ακούσει, στο κάτω κάτω το πρώτο της παιδί είναι...είναι καλό όμως πιστεύω να υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού σας, αν δείτε ότι οι μήνες περνάνε και η αδελφή σου κινδυνεύει να πάθει πχ κατάθλιψη.

 

Ελπίζω να μη με παρεξήγησες. Ήθελα απλά να το θέσω σαν ενδεχόμενο, σε περίπτωση έσχατης ανάγκης. Γιατί, επαναλαμβάνω, τη μεγαλύτερη σημασία όλων έχει το ίδιο το παιδί και η ψυχική του ισορροπία.

Εύχομαι τα καλύτερα για όλους σας.

[MY TREASURE]

 

 

 

Θέλω να καταλήξω στο ότι υπάρχει και μια εναλλακτική που δεν έχει αναφερθεί εδώ: η υιοθεσία. Δεν μιλάω φυσικά να αφεθεί το παιδί σε ίδρυμα, προς Θεού! Υπάρχει η δυνατότητα να βρεθεί ένα άτεκνο ζευγάρι ήδη κατά τη διαρκεια της εγκυμοσύνης, το οποίο και θα αναλάβει το παιδί αμέσως μετά τον τοκετό. Είναι απόλυτα νόμιμη διαδικασία υιοθεσίας, για να παρακαμφεί η περίοδος παραμονής του παιδιού στο ίδρυμα.

 

 

 

.

"Πολλές μετανιώσανε γιατί έκαναν έκτρωση, καμιά δεν μετάνιωσε γιατί έφερε ένα παιδί στον κόσμο" κατι αντιστοιχο ισχυει και για την υιοθεσία, ένα παιδι μπορει να ξεπεράσει τις δυσκολιες από τα πρωτα χρονια της ζωης του, οτι η φυσική του μητέρα το παράτησε θα το κουβαλαει μια ζωή.

[koufetaki]

επιτρεψτε μου να πω!οταν ενα κοριτσι ειναι 15-17χρ.ναι μπορεις να μιλας ετσι,οταν ενα κοριτσι ειναι 21 οχι.και εγω ΣΤΑ 21 μου εκανα το 1ο μου παιδι οχι τυχαια αλλα προγραμματισμενα με οικογενειακες συνθηκες,οκ!δεν ημουν ανυπαντρη ομως αυτο που θελω να πω ειναι οτι δεν ειναι ανηλικη και αν εχει μια σταλια μυαλο ξερει τι της γινετε.εαν δεν θελει να αναλαβει την ευθυνη συμφωνω να το δωσει το μωρο για υοθεσια,ομως οσο δυσκολο ειναι το να μεγαλωσεις το παιδι υπο αυτες τις συνθηκες αλλο τοσο δυσκολα ειναι και να το δωσεις.αν δεν ειχε την βικι τα πραγματα ισως να την οδηγουσαν σε μονοδρομο(αυτον της υοθεσιας)ομως τωρα εχει να στηριχτει για το δυσκολο ξεκινημα της αρχης.

[Αγγελίνα#2]

Μy Treasure, την φράση που έχεις υπογραμμισμένη ήμουν εγώ που την είπα. Ήταν όμως άλλο το θέμα και οι συνθήκες.

Φυσικά έχεις δίκιο σε αυτό που λες, απλά κάποιες φορές αναγκαζόμαστε να επιλέξουμε το μη χείρον ως βέλτιστον. Και δεν πιστεύω οτι υπάρχει τίποτα χειρότερο για το ίδιο το παιδί από το να το αντιμετωπίζει η μάνα του ως βάρος-κι αν είναι έτσι από την αρχή, αυτό συνήθως δεν αλλάζει μεγαλώνοντας. Το είδος των υποχρεωσεων απέναντι στο παιδί μπορεί να διαφοροποιείται ανάλογα με την ηλικία του, η ευθύνη όμως παραμένει ευθύνη.

 

Βέβαια το πιθανότερο είναι όλα αυτά που λέμε να μην αφορούν καν την αδελφή της Βικούλας και να γίνει μια θαυμάσια μανούλα για το παιδάκι της κι όλα τα υπόλοιπα να αποτελούν φιλολογική συζήτηση.

Αν πρόσεξες, εγώ ανέφερα αυτό το ενδεχόμενο μόνο σαν λύση έσχατης ανάγκης, και όχι μόνο για την συγκεκριμένη κοπέλα, την οποία δεν γνωρίζω, αλλά και για οποια άλλη αντιμετωπίζει το ίδιο θέμα και μας διαβάζει τώρα.

[MY TREASURE]

Μy Treasure, την φράση που έχεις υπογραμμισμένη ήμουν εγώ που την είπα. Ήταν όμως άλλο το θέμα και οι συνθήκες.

Φυσικά έχεις δίκιο σε αυτό που λες, απλά κάποιες φορές αναγκαζόμαστε να επιλέξουμε το μη χείρον ως βέλτιστον. Και δεν πιστεύω οτι υπάρχει τίποτα χειρότερο για το ίδιο το παιδί από το να το αντιμετωπίζει η μάνα του ως βάρος-κι αν είναι έτσι από την αρχή, αυτό συνήθως δεν αλλάζει μεγαλώνοντας. Το είδος των υποχρεωσεων απέναντι στο παιδί μπορεί να διαφοροποιείται ανάλογα με την ηλικία του, η ευθύνη όμως παραμένει ευθύνη.

 

Βέβαια το πιθανότερο είναι όλα αυτά που λέμε να μην αφορούν καν την αδελφή της Βικούλας και να γίνει μια θαυμάσια μανούλα για το παιδάκι της κι όλα τα υπόλοιπα να αποτελούν φιλολογική συζήτηση.

Αν πρόσεξες, εγώ ανέφερα αυτό το ενδεχόμενο μόνο σαν λύση έσχατης ανάγκης, και όχι μόνο για την συγκεκριμένη κοπέλα, την οποία δεν γνωρίζω, αλλά και για οποια άλλη αντιμετωπίζει το ίδιο θέμα και μας διαβάζει τώρα.

όπως και η έκτρωση ειναι λύση έσχατης αναγκης...., αλλά δεν θα την προτίναμε

να συμπληρώσω επίσης οτι όχι μόνο το παιδί που υιοθετείται κουβαλάει το βάρος μια ζωή, αλλα και η μαμα... (πάμε πακέτο δεν βλέπεις?)

[Αγγελίνα#2]

Νομίζω πως είπα ό,τι είχα να πω επί του θέματος κι ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Όσο για τη σύγκριση της έκτρωσης με την υιοθεσία προτιμώ να την αφήσω ασχολίαστη.

[MY TREASURE]

Νομίζω πως είπα ό,τι είχα να πω επί του θέματος κι ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Όσο για τη σύγκριση της έκτρωσης με την υιοθεσία προτιμώ να την αφήσω ασχολίαστη.

φιλικά πάντα: δεν ήταν σύγκριση, αλλα παραλληλισμός.

απλά θα ήθελα να αποτρέψω την κοπέλα από μια τέτοια απόφαση μη αναστρέψιμη, γιατι το οικονομικό/οικογενειακο πρόβλημα μπορει να αλλάξει κάπιοα στιγμη.

[Dimitra-]

 

 

Δήμητρά μου,συμφωνώ απόλυτα σε ό,τι είπες και λυπάμαι που θα το πω και πώς θα ακουστεί,αλλά δεν δίνω κανένα ελαφρυντικό στη μαμά μου.Δεν αντιλέγω πως της ήρθε ξαφνικό,αλλά άλλα πράγματα περιμένεις απ'τους γονείς σου....Αν δεν μας στηρίξουν αυτοί,τότε από ποιόν να περιμένουμε βοήθεια ρε γαμώτο;;;;

Ούτε αλήτισσα είναι,ούτε έμπλεξε με ναρκωτικά,ότι φάνηκε ανεύθυνα ΝΑΙ το δέχομαι και έτσι είναι.

Η μητέρα μου έβαλε πιο πάνω τον εγωισμό της και όχι τη θέση του ίδιου της του παιδιού!!!!Δεν είπε κανένας ότι θα είναι εύκολο,όπως και τίποτα άλλωστε στη ζωή,θα πορευτούμε όμως με τα νέα δεδομένα και θα συμβιβαστούμε με τη νέα μας ζωή,θα βοηθήσουμε όλοι και όλα θα πάνε καλά!!!

 

Παρεπιμπτόντως,σου εύχομαι να σου ζήσει η μπεμπούλα σου,να είναι γερή,τυχερή και ευτυχισμένη!!!

να ξερεις πως οταν γεννηθει το μωρο η μαμα σου θα κανει σαν τρελλη για να το βλεπει κ να το παρει αγκαλια!αλλα η καλυτερη φαση θα ειναι να μη της το αφησετε καθολου!εκει να θελει να το χαρει κ να μη την αφηνετε!τετοιες μανες χρειαζονται το μαθηματακι τους!για να της το κανει αυτο για κανενα χρονο να στερηθει το εγγονι της να μη μπορει να το βλεπει να το χαρει κ μετα θα γινει ΑΡΝΑΚΙ

[maria ampelokipi]

θα συμφωνήσω με την Αγγελίνα ότι το ενδεχόμενο της υιοθεσίας ίσως να είναι καλύτερο για το παιδί: θα πάει σε ένα ζευγάρι που θα το επιθυμεί διακαώς και δεν θα το αντιμετωπίσει ως "πρόβλημα", "βάρος" αλλά ως πηγή χαράς και ευτυχίας και κατά πάσα πιθανότητα θα μπορεί να ανταποκριθεί καλύτερα και στο οικονομικό σκέλος της ανατροφής του παιδιού (αν δεν κάνω λάθος, ανέφερε η Βικούλα προηγουμένως ότι είναι άνεργη η αδερφή της και η ίδια και εφόσον η μητέρα τους το πήρε τόσο αρνητικά, φαντάζομαι ότι οποιαδήποτε βοήθεια εκ μέρους της αποκλείεται).

Εννοείται ότι η τελική απόφαση είναι της αδερφής της Βικούλας, όμως το συμφέρον του παιδιού προέχει και καλύτερα να αντιμετωπιστεί ψύχραιμα και λογικά. Ένα υιοθετημένο παιδί που μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον αγάπης, στοργής και αποδοχής είναι πολύ πιο ευνοημένο από ένα παιδί που μεγαλώνει μεν με την βιολογική του μητέρα, όμως υφίσταται στερήσεις και κυρίως νιώθει ότι το βλέπουν ως εμπόδιο και βάρος και λάθος...

[livinath]

να ξερεις πως οταν γεννηθει το μωρο η μαμα σου θα κανει σαν τρελλη για να το βλεπει κ να το παρει αγκαλια!αλλα η καλυτερη φαση θα ειναι να μη της το αφησετε καθολου!εκει να θελει να το χαρει κ να μη την αφηνετε!τετοιες μανες χρειαζονται το μαθηματακι τους!για να της το κανει αυτο για κανενα χρονο να στερηθει το εγγονι της να μη μπορει να το βλεπει να το χαρει κ μετα θα γινει ΑΡΝΑΚΙ

 

Συγγνώμη... Αυτό είναι πολύ σκληρό.... Εξίσου με αυτό που κάνει η μαμά-γιαγιά (καμία αντίρρηση επί τούτου) αλλά μετά... σε τι θα διαφέρουν μάνα και κόρη;; Και από τι αγάπη θα στερήσει η μαμά το μωρό της;; Της γιαγιάς; Είναι πολύ κρίμα... Μοιάζει δίκαιο... Αλλά είναι άδικο για το μωράκι... Μακάρι να συνέλθει από το σοκ (γιατί αυτό πιστεύω πως είναι σε συνδυασμό με τον κατ' ομολογία της Βίκης αδύναμο χαρακτήρα της) και να δώσει στο μωρό αυτό την αγάπη και τη στοργή που δίνουν οι γιαγιάδες στα εγγόνια τους.

[Αγγελίνα#2]

Κορίτσια, για να μην παρεξηγηθώ...ούτε κι εγώ θέλω να προτρέψω την κοπέλα να δώσει το μωρό της για υιοθεσία, σε καμία περίπτωση, να εννοούμεθα!

 

Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζω ούτε μια μητέρα που να το έδωσε (εκτός από μια που έγινε παρένθετη για την αδελφή της, αλλά αυτό είναι άσχετο), οπότε δεν μπορώ να γνωρίζω και τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει η π΄ραξη αυτή στον ψυχισμό τους. Γνωρίζω όμως γονείς που υιοθέτησαν και υιοθετημένα παιδιά. Οι 9 στις 10 περιπτώσεις το αντιμετώπισαν με μεγάλη ωριμότητα . Μην ξεχνάμε ότι παίζει μεγάλο ρόλο και το πως θα αποκαλυφθεί η αλήθεια και το πώς θα στηριχθεί το παιδί στη συνέχεια.

 

Τέλοσπάντων , όλα αυτά θα αποδειχθούν σίγουρα άσχετα με το θέμα. Ο μόνος λόγος που ανέφερα το συγκεκριμένο ενδεχόμενο είναι ακριβώς επειδή γνώρισα παιδί που γεννήθηκε υπό ανάλογες συνθηκες και η μητέρα του το κατηγορούσε μια ζωή ότι "χαντακώθηκε εξαιτίας του". Δεν μπορώ να επεκταθώ γιατί ακόμα βουρκώνω και εξοργίζομαι όταν το θυμάμαι.

[koufetaki]

θα συμφωνήσω με την Αγγελίνα ότι το ενδεχόμενο της υιοθεσίας ίσως να είναι καλύτερο για το παιδί: θα πάει σε ένα ζευγάρι που θα το επιθυμεί διακαώς και δεν θα το αντιμετωπίσει ως "πρόβλημα", "βάρος" αλλά ως πηγή χαράς και ευτυχίας και κατά πάσα πιθανότητα θα μπορεί να ανταποκριθεί καλύτερα και στο οικονομικό σκέλος της ανατροφής του παιδιού (αν δεν κάνω λάθος, ανέφερε η Βικούλα προηγουμένως ότι είναι άνεργη η αδερφή της και η ίδια και εφόσον η μητέρα τους το πήρε τόσο αρνητικά, φαντάζομαι ότι οποιαδήποτε βοήθεια εκ μέρους της αποκλείεται).

Εννοείται ότι η τελική απόφαση είναι της αδερφής της Βικούλας, όμως το συμφέρον του παιδιού προέχει και καλύτερα να αντιμετωπιστεί ψύχραιμα και λογικά. Ένα υιοθετημένο παιδί που μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον αγάπης, στοργής και αποδοχής είναι πολύ πιο ευνοημένο από ένα παιδί που μεγαλώνει μεν με την βιολογική του μητέρα, όμως υφίσταται στερήσεις και κυρίως νιώθει ότι το βλέπουν ως εμπόδιο και βάρος και λάθος...

πολυ σωστα και λογικα ολα οσα μας λες αγαπητη φιλη,αλλα ποσες μανουλες μεγαλωνουν τα παιδια τους με βαση την λογικη και οχι με την καρδια τους?αν δεν νιωθει ετοιμη η κοπελα ειναι πολυ καλυτερο να το δωσει ομως ολα εξαρτωνται απο το τι νιωθει και αν νιωθει οτι δεν μπορει να ζηση χωρις το παιδι της,τοτε να την εμψυχωσουμε ολοι εμεις εδω να το κρατησει και να μην την γεμισουμε με ενοχες στο ποσο καλη και ολοκληρωμενη θα ναι ή οχι!!υπαρχει το μελλον και αυτο κανεις δεν μπορει να στο στερησει ετσι δεν ειναι?

[maria ampelokipi]

πολυ σωστα και λογικα ολα οσα μας λες αγαπητη φιλη,αλλα ποσες μανουλες μεγαλωνουν τα παιδια τους με βαση την λογικη και οχι με την καρδια τους?αν δεν νιωθει ετοιμη η κοπελα ειναι πολυ καλυτερο να το δωσει ομως ολα εξαρτωνται απο το τι νιωθει και αν νιωθει οτι δεν μπορει να ζηση χωρις το παιδι της,τοτε να την εμψυχωσουμε ολοι εμεις εδω να το κρατησει και να μην την γεμισουμε με ενοχες στο ποσο καλη και ολοκληρωμενη θα ναι ή οχι!!υπαρχει το μελλον και αυτο κανεις δεν μπορει να στο στερησει ετσι δεν ειναι?

 

φυσικά συμφωνώ! το είπα άλλωστε ότι η απόφαση είναι της μητέρας και εννοείται ότι ως μητέρα δεν θα μπορούσα να διανοηθώ την ζωή χωρίς το παιδί μου! όμως δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα αν ήμουν στην θέση της αδερφής της Βικούλας, σίγουρα όμως αν το έβλεπα σαν βάρος θα προτιμούσα να το δώσω σε ανθρώπους που θα το λαχταρούσαν και θα ξυπνούσαν κάθε μέρα με την προσμονή πότε θα κρατήσουν στην αγκαλιά τους ένα μωράκι...

[koufetaki]

φυσικά συμφωνώ! το είπα άλλωστε ότι η απόφαση είναι της μητέρας και εννοείται ότι ως μητέρα δεν θα μπορούσα να διανοηθώ την ζωή χωρίς το παιδί μου! όμως δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα αν ήμουν στην θέση της αδερφής της Βικούλας, σίγουρα όμως αν το έβλεπα σαν βάρος θα προτιμούσα να το δώσω σε ανθρώπους που θα το λαχταρούσαν και θα ξυπνούσαν κάθε μέρα με την προσμονή πότε θα κρατήσουν στην αγκαλιά τους ένα μωράκι...

αχ!δεν ξερω τι να πω!στην ζωη σιγουρα δεν ειναι ολα ασπρο μαυρο υπαρχει και το γκρι αλλα και ο αντρας μυο ειναι υοθετιμενος και τον ειχε πολυ λαχταρα η πεθερα μου ομως μεχρι τα 12-13 μετα εμεινε μανα μονο στα λογια και στον κοσμο,γτ εχει μεγαλωσει μονος του ο αντρας μου και δουλευει απο πολυ μικρος για να τα βγαλει περα ασε δε και το σε πηρα για να με κοιταξεις στα γεραματα.

[Dimitra-]

αχ!δεν ξερω τι να πω!στην ζωη σιγουρα δεν ειναι ολα ασπρο μαυρο υπαρχει και το γκρι αλλα και ο αντρας μυο ειναι υοθετιμενος και τον ειχε πολυ λαχταρα η πεθερα μου ομως μεχρι τα 12-13 μετα εμεινε μανα μονο στα λογια και στον κοσμο,γτ εχει μεγαλωσει μονος του ο αντρας μου και δουλευει απο πολυ μικρος για να τα βγαλει περα ασε δε και το σε πηρα για να με κοιταξεις στα γεραματα.

 

:evil::shock:

αν ειναι δυνατον....

[Αγγελίνα#2]

αχ!δεν ξερω τι να πω!στην ζωη σιγουρα δεν ειναι ολα ασπρο μαυρο υπαρχει και το γκρι αλλα και ο αντρας μυο ειναι υοθετιμενος και τον ειχε πολυ λαχταρα η πεθερα μου ομως μεχρι τα 12-13 μετα εμεινε μανα μονο στα λογια και στον κοσμο,γτ εχει μεγαλωσει μονος του ο αντρας μου και δουλευει απο πολυ μικρος για να τα βγαλει περα ασε δε και το σε πηρα για να με κοιταξεις στα γεραματα.

 

Ε όχι ρε παιδια...:cry:

Θέλω να πιστεύω ότι πλέον δεν υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται έτσι, είτε για τα βιολογικά είτε για τα θετά τους τους παιδιά.