Ασχημη συμπεριφορα σε γιορτη αλλα σπιτι μας

[Aeriko]

Το θεμα δυστυχως δεν ειναι το τι κανει ο Βασιλης... το θεμα ειναι του τι δεν μπορω να κανω εγω....

 

Διάβασα πολύ προσεκτικά δεύτερη φορά τις απαντήσεις που έδωσες στον εαυτό σου... ουπς... στην ζοπιρόν και για μένα δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορείς να κάνεις. Το θέμα είναι τώρα που έχεις συνειδητοποιήσει που βρίσκεται το λάθος να το δουλέψεις. Δεν υπάρχει γονιός που να μην έχει καταπιέσει το παιδί του! Απλά δεν υπάρχει. Και υπάρχει λόγος που γίνεται αυτό! Ξεκίνα από εκεί. Η καταπίεση μπορεί να φαίνεται άσχημη αλλά κρίνεται πάντα εκ του αποτελέσματος. Μικρά βήματα κάθε φορά για να φτάσεις τον στόχο.

 

Επίσης έχω να σου επισημάνω κάτι ακόμα. Λες ότι δεν ήθελες να τον βάλεις να κάνει πράγματα που δεν θέλει. Παρόλα αυτά καλείς κόσμο στο σπίτι σου (από κοινωνική, προσωπική, οικογενειακή [δεν έχει σημασία] ανάγκη). Άρα αυτό που δεν θες στην πραγματικότητα να κάνεις το κάνεις ήδη οπότε ξεκίνα να το κάνεις σωστά

[elenik]

ο βαφτισιμιος μου κάνει τα ίδια πράγματα...θέλει να επιλέγει ποιοι θα έρχονται στο σπίτι στην γιορτή του.....

 

η μητέρα του και ξαδέρφη μου του είπε να επιλέξει λοιπόν, ή δεν θα κάνει γιορτή ή θα τους καλέσει όλους...

 

μήπως να σκεφτείς και συ αυτό το ενδεχόμενο??

 

Δεν το εκανα νομιζεις...(μετα το τελευταιο στραπατσο ημουνα προετοιμασμενη)

μου ειπε ενταξει πριν και τα αποτελεσματα καμια σχεση!

Τα διαβαζετε .

[Aeriko]

Αυτο. Σχολειο ο δασκαλος μου εχει πει οτι ειναι ενα συνεσταλμενο, σεβαστικο, συνεργασιμο και γενικα η συμπεριφορα του ειναι αψογη.Προσεχει παντα το μαθημα και συμμετεχει πολυ καλα.

 

 

Άρα καλή μου Ελένη πρέπει να ξεκινήσεις από το ότι το σπίτι δεν του ανήκει αποκλειστικά! Ότι μέσα σε αυτό ζείτε κι εσείς και όταν δεν σέβεται τους καλεσμένους σας δεν σέβεται εσάς. Και αν θέλει στο μέλλον να σέβεστε κι εσείς εκείνον όπως πάντα θα πρέπει και εκείνος να αρχίσει να έχει ανάλογη συμπεριφορά.

[Αγγελίνα#2]

Παρόλο που δεν μπορώ να πω ότι έχω αντιμετωπίσει παρόμοιες συμπεριφορές, μέχρι σήμερα τουλάχιστον θα ήθελα να πω κι εγώ τη γνώμη μου, αν δεν σε πειράζει, Ελένη μου.

 

Το πρώτο που πιστεύω και εφαρμόζω, ότι τα όρια πρέπει να μπαίνουν από πολύ νωρίς και κάποια πράγματα να θεωρούνται απόλυτα και αδιαπραγμάτευτα. Παραδείγματα:

Ο μεγάλος μου ήταν φρόνιμος από μικρός, αλλά τρομερά αντιδραστικός σε όλα. Μα σε όλα, όταν λέμε. Όχι φαϊ, όχι ύπνο, όχι μπάνιο, όχι άλλαγμα, όχι βόλτα και ουτω καθεξής. Του τα έκανα όλα με το ζόρι. Τι θα πει όχι μπάνιο? Τον βούταγα και τον έβαζα στη μπανιέρα, κι ας ούρλιαζε. Τον έντυνα και τον έβγαζα με το στανιό. Τώρα μιλάμε για ηλικίες που δεν παίρνουν και πολύ από συζήτηση, όση μπορούσε να γίνει, την εξαντλούσα, αλλα δεν...

Ένα διάστημα, το εύρισκε διασκεδαστικό, όποτε ερχόταν η μάνα μου για καφέ, να μας πετάει κάτω τα φλυτζάνια. Και ήταν ολοφάνερο ότι το έκανε επίτηδες, για να μας δοκιμάσει. Την πρώτη φορά το συζητήσαμε. Την δεύτερη, τον έβαλα στο παρκάκι του (που το σιχαινόταν) και μας έβλεπε από εκει. Εμείς συνεχίζαμε αμέριμνες τον καφέ, ενώ εκείνος ούρλιαζε, για κανένα τέταρτο, και μετά η μάνα μου έφυγε και του είπα ότι, αν φέρεται έτσι, η γιαγιά δεν θα ξανάρθει στο σπίτι. Άλλη μια φορά και το 'κοψε.

 

Υπήρχαν και μέρες που ένιωθα το κεφάλι μου να βουίζει, μου φαινόταν ότι δεν κάνω τίποτα άλλο από το να βάζω όρια. Κι έλεγα, Παναγία μου, γιατί δεν μπορεί ΜΙΑ ΦΟΡΑ κάτι να γίνει χωρίς να το συζητάμε τρεις ώρες πριν και να μαλώνουμε στο τέλος? Αλλά απέδωσε, από ό,τι φαίνεται τουλάχιστον. Τώρα, όταν λέει όχι, υπάρχει λόγος, όχι επειδή έτσι του κάπνισε.

 

Θα μου πεις, τι μου τα λες τώρα? Ο χρόνος πίσω δεν γυρνάει. Δεν θέλω επ' ουδενί να στο παίξω έξυπνη ή να σε κρίνω, όμως από αυτά που γράφεις καταλαβαίνω ότι ο γιος σου, ως πρωτότοκος, παραχαϊδεύτηκε κάπως. Έχει και την προσωπικότητα που έχει, ήρθε κι έδεσε.

 

Να σου πω ότι 1) δεν είσαι η μόνη, πάρα πολλές μανάδες ζουν το ίδιο και 2) ποτέ δεν είναι αργά. Το μεγάλο λάθος, για μένα, είναι ότι άγεσαι και φέρεσαι. Βρες μια τακτική και ακολούθησέ την σταθερά και αδιάλειπτα. Και να φαίνεται ότι το εννοείς. Επίσης, να είναι κοινή με όλους τους υπόλοιπους, παππουδογιαγιάδες, μπαμπά κλπ.

 

Κάτι άλλο που εφαρμόζω κατα κόρον όταν υποπτεύομαι ότι κάτι μπορεί να στραβώσει, είναι να καθορίζω την τιμωρία εξαρχής. Πχ αν δεν φερθείς καλά στη γιορτή, δεν θα σου βάλω ούτε ένα παιδικό για μια εβδομάδα. Και το κάνω πάντα, δεν πα' να χτυπιέται ή να με παρακαλάει...το όχι είναι όχι και τέλος.

[Melina22]

Να επισημάνω κάτι γιατί έγινε μια ατυχής σύγκριση από την Μελίνα22. Το σπίτι είναι το καταφύγιο του σπιτιού. Η σιγουριά του. Η ασφάλειά του. Δεν μπορεί να το συγκρίνουμε με το σχολείο ή με οτιδήποτε άλλο! Δεν θα έχει την ίδια συμπεριφορά οπουδήποτε αλλού (όπως και δεν έχει το συγκεκριμένο παιδί) με το σπίτι του! Στο σπίτι του κάνει ό,τι κάνει γιατί είναι ο χώρος του και όλοι οι άλλοι οι εισβολείς! Οπότε δεν μπορούμε να την κάνουμε την σύγκριση.

 

Έχεις δίκιο σε αυτό ήταν ίσως ατυχής η σύγκριση. Από αυτή την οπτική γωνία πράγματι δεν είναι το ίδιο. Αλλά το χρησιμοποίησα για να εστιάσω σε αυτό που είπες κ εσύ πιο κάτω ότι δηλ το σπίτι δεν του ανήκει αποκλειστικά όπως κ το σχολείο και είναι και το σπίτι ένα μέρος όπου τις σημαντικές αποφάσεις τις παίρνει ο ενήλικος. Με αυτή την έννοια το χρησιμοποίησα. Πάντως πέρα απ' το ότι το σχολείο δεν αποτελεί καταφύγιο όπως το σπίτι, τα παιδιά στο σχολείο αλλάζουν συμπεριφορά σε μεγάλο βαθμό λόγω της αντιμετώπισης απ τον εκπαιδευτικό. Αν ο εκπαιδευτικός δείξει αστάθεια στη συμπεριφορά τότε τα ίδια γίνονται κ στο σχολείο....τα παιδιά δε σέβονται τίποτα κ κάνουν του κεφαλιού τους. Απλά συμβαίνει επί 15 ή 20 αναλόγως τον αριθμό παιδιών κάθε φορά. Δηλαδή πανικός!!!:mrgreen: Έχω βρεθεί σε τέτοιο σχολείο στην πρακτική μου κ δεν θα πιστεύατε αν σας έλεγα το τι συνέβαινε...