ΤΣΑΚΩΜΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ...

[vasilia1812]

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ...ΕΧΩ ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΓΙΟ 18 ΜΗΝΩΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΛΑΣΜΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ 12 ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ....ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ 4 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ!ΟΜΩΣ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΡΟΝΟ Η ΣΥΜΠΕΡΗΦΙΡΑ ΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ(ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΤΟΥ) ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΠΡΙΝ 4 ΜΕΡΕΣ ΝΑ ΤΣΑΚΩΘΟΥΜΕ ΑΣΧΗΜΑ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΑΝΕΙΛΗΜΕΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΣΑΚΩΘΕΙ, ΝΑ ΜΟΥΛΑΡΩΣΩ ΕΓΩ,ΚΑΙΡΟΣ ΗΤΑΝ, ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΒΑΛΩ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΟ ΚΟΚΑΛΟ.Η ΞΑΝΑΓΙΝΕΣ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ-ΑΓΑΠΗΣΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΑΖΙ ΤΟΥ,Η ΤΕΛΟΣ!ΕΧΩ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΟ ΑΠΡΟΧΩΡΗΤΟ!ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ...ΣΑΝ ΓΑΙΔΟΥΡΙ...ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΞΑΝΑΚΕΡΔΙΣΕΙ,ΟΠΩΣ ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΣΑΚΩΜΕΝΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΜΕΡΕΣ,ΔΕΝ ΜΙΛΙΩΜΑΣΤΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ(ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ) ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ!ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΑΝ ΔΥΟ ΞΕΝΟΙ.ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΓΩ ΝΑ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΞΥΠΝΑΩ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΚΛΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΣΧΗΜΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ,ΝΑ ΒΑΣΑΝΙΖΩ ΤΟ ΕΜΒΡΥΑΚΙ ΜΟΥ ΜΕ ΚΑΤΑΘΛΗΠΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ,ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΒΥΘΙΣΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΡΩ ΠΟΙΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ ΜΟΥ!ΔΗΛΑΔΗ ΔΕΝ ΣΕΒΕΤΑΙ ΟΥΤΕ ΤΟ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ?ΚΑΘΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ!ΚΑΙ ΕΓΩ ΥΠΟΦΕΡΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ!ΠΟΝΑΩ!ΚΑΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΑΘΩ ΠΟΣΟ ΚΑΤΑΣΡΤΟΦΙΚΟ ΚΑΙ ΒΛΑΒΕΡΟ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΕΝΝΗΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ...ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΜΕ ΤΟΣΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ,ΤΟ ΠΑΡΑΜΕΛΩ ΚΑΙ ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΤΟ ΦΟΡΤΩΝΩ ΜΕ ΤΟΣΗ ΠΙΚΡΑ ΚΑΙ ΤΟΣΗ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ????ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΗΝΥΜΑΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ!

[Evang]

Καλησπέρα! Καταρχήν ηρέμησε.. Ξέρω πως δεν είναι εύκολο.Λοιπόν, εγώ θα σου πρότεινα να κάνεις εσύ το πρώτο βήμα. Βέβαια, δεν ξέρω το λόγο για τον οποίο μαλώσατε αλλά αν δεν είναι κάτι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σοβαρό δεν αξίζει να είστε έτσι. Είστε φτιάξει μια όμορφη οικογένεια, έχετε ένα αγγελούδι, περιμένετε το δεύτερο, τι λές; Αξίζει; Και τα πιο αγαπημένα ζευγάρια κάποιες φορές θα μαλώσουν, είναι κι αυτό μέσα στο πρόγραμμα. Ξανασκέψου τα και τα ξαναλέμε..

[smilymama]

η evang εχει δικιο, ισως ειναι και οι ορμονες που ολες ξερουμε σε τι τρελλα φτανουμε. ηρεμα, μην τα παιρνεις και ολα τοις μετρητοις μπορει να εχει ζορια στην δουλεια ο ανθρωπος και να μην λεει τιποτα να μην σε αγχωσει.

μολις τα βρειτε ενημερωσε μας...

[Aeriko]

Εντάξει έχεις τη στεναχώρια σου αλλά και το να αγχώνεσαι για το έμβρυο απλώς το κάνει χειρότερο. Καταρχήν η σχέση του ζευγαριού δοκιμάζεται πάντα με το πρώτο παιδί και αν έρθει και το δεύτερο σε συνδυασμό με άγχος για τα οικονομικά της οικογένειας μπορεί να είναι λίγο καταστροφικό για τη σχέση αλλά δεν θεωρώ ότι αν το παλέψεις δεν σώζεται.

 

Δεν ξέρω γιατί τσακωθήκατε και δεν θέλω να μάθω. Αυτό που κρατάω είναι πως εκείνος έχει αλλάξει κι εσύ δεν το αντέχεις. Έκατσες να μιλήσεις μαζί του να δεις γιατί συμβαίνει αυτό; Μπορεί π.χ. να νιώθει παραμελημένος με την έλευση του πρώτου παιδιού ή να τον έχουν τρομάξει οι ευθύνες ή να μην είχε φανταστεί τη ζωή του έτσι και χίλια δυο μπορεί...

 

Αν δεν προσπαθήσεις να καταλάβεις το γιατί συμβαίνει δεν μπορείς να το πολεμήσεις. Και σίγουρα ο σωστός τρόπος καταπολέμησης δεν είναι οι απειλές. Η στάση του μου δείχνει έναν άνθρωπο που νιώθει πως δεν τον καταλαβαίνουν γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ σύζυγο και πατέρα να κρατάει μούτρα στην έγκυο γυναίκα του :S

 

για ψάξτο λίγο... αξίζει για την ηρεμία της οικογένειάς σου να ξεμουλαρώσεις

[vasilia1812]

Κοριτσια καλημέρα!Σας ευχαριστώ πολύ που μου απαντήσατε ετσι άμεσα.Και βέβαια έχω κάτσει και έχω μιλήσει μαζί του επανειλημμένος,ξεκινώντας από τον πρώτο καιρό που κατάλαβα αυτές τις αλλαγές. Και το έχω ξανακάνει κατά διαστήματα. Αυτός παραδέχεται ότι έχει αλλάξει και ότι δεν έχει καμία σχέση με εμένα όλο αυτό. Απλά δεν ξέει και ο ίδιος αν του αρέσει αθυτη η αλλαγή αλλά και αν μπορεί να γίνει όπως ήταν. Μόλις ξεκίνησε την δική του δουλειά και ξεκίνησε να συναναστρέφεται με μεγάλους ανθρώπους(είμαστε 25) ξεκίνησε να φέρεται σαν 40+ , άλλαξε τρόπους διασκέδασης,μουσικής, ενδιαφέροντα!ΌΛο αυτό εμένα μου έχει σπάσει τα νεύρα.Και φυσικά μέσα στο σπίτι φέρεται σαν παραδοσιακός Άντρας και Μπαμπάς,χωρίς να με βοηθάει καθόλου όπως έκανε παλιά. όσο για την παραμέληση...Όλη την φρίκη και την παραμέληση την έχω φάει εγώ.Εγώ τον παρακαλάω να βγουμε,να κάνουμε κάτι για εμάς,να ξαναβρει τον ρομαντισμό του,που παλιότερα αυτός ήταν υπερβολικά ρομαντικός,ευρηματικ΄΄ος, δραστήριος. Τ ον έχω χάσει τελείως!Εγώ φταίω που τα δέχτηκα όλα αυτά και απλά του έκανα συζητήσεις. Αν ήμουν απαιτητική και απόλυτη από την αρχή, ίσως να μην φτάναμε ως εδώ ή ίσως να φτάναμε νωρίτερα και θρηνούσαμε λιγότερα θύματα! Και ξαναλέω ότι δεν σέβεται καν το γεγονός ότι ειμαι και πάλι έγκυος! Ξαναθέλω τον παλιό μου άντρα πίσω γιατί εγώ,όπως παραδέχεται και ο ίδιος,ΔΕΝ έχω αλλάξει!Αυτός το ξεφτύλλησε... Δεν ξέρω κορίτσια... Μακάρι όπως λέτε να είναι μία κρίση όλο αυτό. Μακάρι...Εγώ δεν του μιλάω γιατί πρέπει να σκεφτεί μόνος του και να ρίξει τον εγωισμό του να κάνει το πρώτο βημα...διαφορετικά θα ξαναβρεθούμε άμεσα στην ίδια κατάσταση!

[Coraline]

Μπορεί να νιώθει μεγάλη ευθύνη απέναντι στην οικογένεια που τώρα έχει και αυτό να τον γεμίζει άγχος και να μην έχει διάθεση για ρομαντισμούς, βόλτες κτλ.

[vasilia1812]

Μπορεί να νιώθει μεγάλη ευθύνη απέναντι στην οικογένεια που τώρα έχει και αυτό να τον γεμίζει άγχος και να μην έχει διάθεση για ρομαντισμούς, βόλτες κτλ.

 

Καλημέρα!Ναι αλλά αυτό είναι λάθος! Γι'αυτό και εγώ έδειξα κατανόηση και συζητήσημη στην αρχή και τί κατάλαβα?Έφτασε στο απροχώρητο! Άλλωστε πρέπει να σέβεται τις επιθυμίες μου... Δεν ξέρω...άλλον ερωτευτηκα και αγάπησα και τελικά άλλον υποχρεώθηκα να παντρευτώ!

[christine06]

Είστε και οι δύο πολύ νέοι και μπήκατε από νωρίς στα βάσανα

Θέλω να πιστέυω ότι είναι μια φάση αυτή που περνάει ο άντρας σου. Δεν είναι και εύκολο να είσαι 25 χρονών να έχεις οικογένεια, 1,5 έτους παιδί και άλλο ένα καθοδόν. Ξέρεις για εμάς τις γυναίκες ίσως η προσαρμογή να είναι πιο εύκολη στη μητρότητα και στις ευθύνες της οικογένειας, αλλά για τους άντρες πολλές φορές αυτό έρχεται σιγά-σιγά...

Ίσως... αν του έδινες λίγο χρόνο ακόμα (εσύ ξέρεις πόσο αντέχεις) και αν τον έπιανες στο φιλότιμο, να καταλάβει δηλαδή γιατί αισθάνεσαι και εσύ έτσι. Πάντως το να μη μιλάτε δεν οδηγεί πουθενά.

[ΡΙΑ84]

Είστε και οι δύο πολύ νέοι και μπήκατε από νωρίς στα βάσανα

Θέλω να πιστέυω ότι είναι μια φάση αυτή που περνάει ο άντρας σου. Δεν είναι και εύκολο να είσαι 25 χρονών να έχεις οικογένεια, 1,5 έτους παιδί και άλλο ένα καθοδόν. Ξέρεις για εμάς τις γυναίκες ίσως η προσαρμογή να είναι πιο εύκολη στη μητρότητα και στις ευθύνες της οικογένειας, αλλά για τους άντρες πολλές φορές αυτό έρχεται σιγά-σιγά...

Ίσως... αν του έδινες λίγο χρόνο ακόμα (εσύ ξέρεις πόσο αντέχεις) και αν τον έπιανες στο φιλότιμο, να καταλάβει δηλαδή γιατί αισθάνεσαι και εσύ έτσι. Πάντως το να μη μιλάτε δεν οδηγεί πουθενά.

 

 

σωστο!!!αν αντεχεις κανε για αλλη μια φορα το πρωτο βημα.δωστου λιγο χρονο ακομα....αν αντεχεις!!!ΑΞΙΖΕΙ!!!!

[σπουργίτι]

Είστε και οι δύο πολύ νέοι και μπήκατε από νωρίς στα βάσανα

Θέλω να πιστέυω ότι είναι μια φάση αυτή που περνάει ο άντρας σου. Δεν είναι και εύκολο να είσαι 25 χρονών να έχεις οικογένεια, 1,5 έτους παιδί και άλλο ένα καθοδόν. Ξέρεις για εμάς τις γυναίκες ίσως η προσαρμογή να είναι πιο εύκολη στη μητρότητα και στις ευθύνες της οικογένειας, αλλά για τους άντρες πολλές φορές αυτό έρχεται σιγά-σιγά...

Ίσως... αν του έδινες λίγο χρόνο ακόμα (εσύ ξέρεις πόσο αντέχεις) και αν τον έπιανες στο φιλότιμο, να καταλάβει δηλαδή γιατί αισθάνεσαι και εσύ έτσι. Πάντως το να μη μιλάτε δεν οδηγεί πουθενά.

 

Κοριτσάκι, ο άντρας στα 25 του σπανίως είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τα οικογενειακά του βάρη. Έτοιμος ψυχολογικά εννοώ! Από την άλλη, πρέπει και εσύ να συνειδητοποιήσεις ότι είναι λίγο δύσκολο να είσαστε, όπως στην ηλικία των 22-23, ελεύεθεροι και ωραίοι, χωρίς παιδιά και υποχρεώσεις! Άλλη κατάσταση τα πρώτα μας νεανικά χρόνια! Γράφεις ότι ξεκίνησε τη δουλειά του τώρα και συναναστρέφεται με μεγαλύτερους (40+). Δεν ξέρω ποιο είναι το επάγγελμά του, αλλά σκέψου ότι, αν η δουλειά του υπαγορεύει να έχει συγκεκριμένη συμπεριφορά, ώστε να επιτύχει, μπορεί και αυτός να έχει "αναγκαστεί" να "καταπιέσει" την προσωπικότητά του, ώστε να κάνει το καλύτερο δυνατό για τη δουλειά του και κατ' επέκταση για την οικογένειά του! Και είμαι σίγουρη πώς ούτε αυτουνού του αρέσει που έχει "χάσει" την "τρέλα" του, την ίδια στιγμή που πιθανό να βλέπει συνομηλίκους σας να είναι ακόμη μες στην τρελή χαρά, στις βόλτες, στις εκδρομές κλπ. Πιθανόν η δουλειά του να τον αγχώνει πολύ περισσότερο απ' ότι αφήνει να φανεί, για να μη σε στενοχωρήσει! Προσπάθησε να το δεις ως μια μεταβατική φάση και βοήθησε τον άνθρωπό σου να "συνδεθεί" με τον άνθρωπο που ερωτεύτηκες, αντί να τον κατακρίνεις συνεχώς για την αλλαγή του. Οι σχέσεις ποτέ δεν μένουν ίδιες, γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν (για πολλούς λόγους)! Γι' αυτό και απαιτούν συνεχή προσπάθεια!

[Aeriko]

Αυτός παραδέχεται ότι έχει αλλάξει και ότι δεν έχει καμία σχέση με εμένα όλο αυτό. Απλά δεν ξέει και ο ίδιος αν του αρέσει αθυτη η αλλαγή αλλά και αν μπορεί να γίνει όπως ήταν. Μόλις ξεκίνησε την δική του δουλειά και ξεκίνησε να συναναστρέφεται με μεγάλους ανθρώπους(είμαστε 25) ξεκίνησε να φέρεται σαν 40+ , άλλαξε τρόπους διασκέδασης,μουσικής, ενδιαφέροντα!

 

Λογικό ακούγεται! Αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να παίξει ένα ρόλο και δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να παίζουν διαφορετικούς ρόλους σε διαφορετικές ώρες της ημέρας. Το θέμα είναι να τον κάνεις να καταλάβει ότι υπάρχει ο εαυτός του... αυτό που πραγματικά είναι... και ο ρόλος που πρέπει να παίξει στη δουλειά του. Και ότι από τη στιγμή που κλείνει το μαγαζί ο ρόλος μπορεί να ξεκουράζεται και να γυρίζει στον εαυτό του. Πάνω σε αυτό πρέπει να δουλέψεις μαζί του... να τον κάνεις να το δει.

 

Με πείσματα δεν γίνεται δουλειά όμως. Υποτίθεται ότι επιλέγουμε τους συντρόφους μας για τα εύκολα αλλά και για τα δύσκολα. Και σ' αυτή τη φάση περνάει δύσκολα κι εκείνος όχι μόνο εσύ. Καταλαβαίνω ότι θα ήθελες να μην χρειάζεται να περάσεις την εγκυμοσύνη σου στηρίζοντας αλλά στηριζόμενη. Σκέψου όμως πως αν επενδύσεις αυτή τη στιγμή στη στήριξή του και το πετύχεις θα έχεις μια καλύτερη στήριξη μόλις έρθει το δεύτερο μωράκι οπότε επενδύεις στα πιο δύσκολα για σένα.

[fenaki]

συμφωνω με την christine ο άντρας σου είναι 25 έχει 2 παιδιά και μια ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΙΣΗ...σίγουρα είναι πολυ νέος το ίδιο και εσυ....ίσως νιώθει πως μεγάλωσε απότομα και πως αυτες οι ευθυνες και ο τρόπος ζωής δεν του ταιριάζουν...μην το πάρεις στραβά....άλλα παιδια στην ηλικία του 25 ετών ακόμη σπουδάζουν....δείξε λιγη κατανόηση και κάνε εσυ κίνηση αν θες να είστε καλά....με το να συζητάς ΜΟΝΟ δεν βγάινει άκρη....πρέπει να κάνεις και πράξεις.....

άσε τον εγωισμο στην άκρη....και αντιμετώπισε το πρόβλημα...ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟ ΚΡΑΤΑΕΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΚΑ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ....δείξε του εσυ τον τρόπο να απεμπλακεί απο αυτο που τον βασανίζει και να δει την χαρά της οικογένειας....

[vasilia1812]

αν η δουλειά του υπαγορεύει να έχει συγκεκριμένη συμπεριφορά, ώστε να επιτύχει, μπορεί και αυτός να έχει "αναγκαστεί" να "καταπιέσει" την προσωπικότητά του

 

Σπουργιτι τα λες όλα πολύ σωστά. Δεν είχα σκεφτεί ότι μπορεί η ανάγκη να τον υποχρέωσε να αλλάξει και να βολεύτηκε σε αυτή την νέα κατάσταση....καλά λέτε να τον βοηθήσω να ξαναβρεί τον παλιό του εαυτό.Θα το προσπαθήσω αλλά δεν θα ήταν άσχημο και αυτός να προσπαθούσε έστω και λίγο να καταλάβει σε τι λούκι μπήκα και εγώ...όταν αναγκάστηκα να αφήσω τις πολύ πετυχημένες σπούδες μου στο πεμπτο έτος ,να ανοίξω σπίτι, να χάσω τους φιλους μου και να ζω σαν μια 35! όμως εγώ νοιώθω την ανάγκη να ξεφεύγω όπως ξέφευγα.Φαίνεται εγώ ήμουν πιο συνειδητιποημένη απ'ότι αυτος, όταν αποφασίζαμε να κρατήσουμε αυτό το παιδί. Γιατί προφανώς καλά λετε,αυτός καταπιέζεται πιο πολύ από εμένα ενώ κανονικά θα έπρεπε να τρελαίνομαι εγώ. Όμως αυτος μου δημιουργεί εμένα αποθυμένα και αυτό μόνο βλαβερό θα ήταν στο μέλλον. αν δεν κοιτάξουμε να βρούμε νέες ισορροπίες(πράγμα το οποίο απιατεί προσπάθεια και από τον ίδιο) θα έχουμε πάντα πρόβλημα και όσο περνάνε τα χρόνια μεγαλύτερο....

πολύ σας ευχαριστώ πάντως!πραγματικά με ενθαρρύνατε!θα σας ενημερώσω άμεσα όταν έχουμε κάποια εξέληξη!να'στε καλά!

[nikoleta_]

γεια σου βασιλεια. σε καταλαβαίνω σε όλα όσα λές. γνώμη μου είναι να μην κάνεις το 1ο βήμα με την έννοια ότι είχες άδικο σε όσα του είπες και τα παίρνεις πίσω...απλά μιλησε του μέσα στην καθημερινότητα σας σαν να μην τρέχει τίποτα και κανόνισε καμια μέρα να πάρεις το γίο σου και μια φίλη σου να πάτε για καφεδάκι ενώ εκείνος θα θέλει να καθίσει σπίτι.....πάντως όχι πολλές συζητησεις στα ιδια και τα ιδια...νομίζω πως οι άντρες καταλαβαίνουν με πράξεις και όχι λόγια

[v & a]

Μόλις ξεκίνησε την δική του δουλειά και ξεκίνησε να συναναστρέφεται με μεγάλους ανθρώπους(είμαστε 25) ξεκίνησε να φέρεται σαν 40+ , άλλαξε τρόπους διασκέδασης,μουσικής, ενδιαφέροντα!ΌΛο αυτό εμένα μου έχει σπάσει τα νεύρα.Και φυσικά μέσα στο σπίτι φέρεται σαν παραδοσιακός Άντρας και Μπαμπάς,χωρίς να με βοηθάει καθόλου όπως έκανε παλιά.

εμενα αυτη η συμπεριφορα που περιγραφεις (αν δεν ειναι υπερβολικη) μου κάνει ανωριμοτητα και ανασφάλεια να χωρέσει σε εναν νεο κοσμο και να γινει αποδεκτος για τη συμπεριφορα και τις επιλογες του προς εσενα αλλα και γενικοτερα ( αφου λες πως επεκτεινεται στη μουσικη στις συνηθειες και λοιπα_)

Μηπως ομως δεν ειναι ετσι αλλα απλα ασχολεισαι λιγοτερο μαζι του τελικα??? δε ξερω μου φαινεται πολυ περιεργη αλλαγη.

[elenik]

συμφωνω με την christine ο άντρας σου είναι 25 έχει 2 παιδιά και μια ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΙΣΗ...σίγουρα είναι πολυ νέος το ίδιο και εσυ....ίσως νιώθει πως μεγάλωσε απότομα και πως αυτες οι ευθυνες και ο τρόπος ζωής δεν του ταιριάζουν...μην το πάρεις στραβά....άλλα παιδια στην ηλικία σας 25 ετών ακόμη σπουδάζουν....δείξε λιγη κατανόηση και κάνε εσυ κίνηση αν θες να είστε καλά....με το να συζητάς ΜΟΝΟ δεν βγάινει άκρη....πρέπει να κάνεις και πράξεις.....

άσε τον εγωισμο στην άκρη....και αντιμετώπισε το πρόβλημα...ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟ ΚΡΑΤΑΕΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΚΑ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ....δείξε του εσυ τον τρόπο να απεμπλακεί απο αυτο που τον βασανίζει και να δει την χαρά της οικογένειας....

 

Αυτο (με μια μικρη διορθωση)

Ειστε μικροι και μπηκατε νωρις στον χορο. Το καλο ειναι βεβαια οτι θα βρειτε τους ρυθμους σας παλι νωρις σε σχεση με τους αλλους.

 

Καθως και οτι και οι ορμονες ισως να χορευουν λιγο τωρα και να φαινεται βουνο το σαμαρακι.

[fenaki]

η οικογένεια είναι θεσμός.....και εκείνος έχει ένα επιπλέον βάρος....ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΣΑΣ....και τι εννοώ με αυτό?

προφανώς δεν έχεις προλάβει να εργαστείς......για να δεις την γλύκα της ευθύνης και την δυσκολία της επιβίωσης.

εκει έξω που εσενα μπορεί να σου φάινονται όλα ωραία και καλά...ειναι μια ζούγκλα κυριολεκτικά.

ο άνθρωπος αυτός λοιπόν που έχεις επιλέξει στα 25 χρόνια του έχει 1 επιχειριση για την οποία προσπαθει να έχει τον επιούσιο....ξέρεις πολλόυς στα 25 τους να έχουν επιχείριση?εγω δεν ξέρω .....εκτος απο αυτούς που έχουν έτοιμες στρωμένες δουλειές και τους μπαμπάδες στο τιμόνι.....

ξέρεις πόσο μεγάλη ευθύνη είναι να έχεις κάτι δικό σου και να προσ΄παθείς να το κάνεις αυτό να είναι βιώσιμο?

έχει 4 στόματα να θρέψει.....σκεφτηκες αν έχει κάποιο πρόβλημα?αν χρωστάει ή αν τελικά δεν τοθ αρεσει αυτο που κάνει?

και εσυ θα μπορούσες να έιχες τελειώσει τις σπουδές σου....και μπορείς ακόμη να το κάνεις.....

μπορει να σου φαίνεται μακρινη η ηλικία των 35 αλλά πίστεψε με η ζωή δεν σταματά στα 35 ούτε στα 25.....ούτε στα 40....μάλλον θα πρέπει να ασχολιθείς περισσότερο με πιο ουσιαστικά πράγματα και να είσαι κοντά του.....μην συμπεριφέρεσαι ως 20χρονο γιατι αυτό κάνεις....επειδη δεν σε πήγε για καφέ.

οι υποχρεώσεις είναι πολλές και για τους 2 σας αλλά εκείνος χρειάζεται την υποστήριξη σου όχι γιατι είναι ανώριμος...αλλά γιατι είναι νέος και οι άντρες απο την φύση τους απογοητευονται πιο εύκολα....

μην μπαίνεις στο τρυπάκι εγώ έκανα αυτη τη θυσία και εκεινος δεν με προσεχει και όλα τα λοιπά....

αυτά ειναι άλλα λογια ν΄αγαπίομαστε....στα λέω χύμα και φιλικά πάνω από όλα για να φερθείς και εσυ όπως απαιτεις απο τον σύντροφο σου...

γιατί μάλλον άδικα τον κατακρίνεις...και άδικα στεναχωριέσαι....

[Happy Dad]

Συμφωνώντας με τους προηγούμενους /ες, θα ήθελα να προσθέσω σας άντρας πως δυστυχώς δεν πρέπει να περιμένεις από έναν άντρα να αντιμετωπίσει μία κατάσταση όπως την αντιμετωπίζεις εσύ. Χωρίς αυτό να δίνει δίκιο ή άδικο σε κάποιον από τους 2 σας. Στην ηλικία σας, ο καθένας έχει κάνει μεγάλη στροφή στη ζωή του για να αποκτήσει οικογένεια. Βρίσκω τεράστιο λάθος το ότι σταμάτησες τις σπουδές σου, κάτι που σε βρίσκει σύμφωνη, από ότι καταλαβαίνω (τουλάχιστον να τις συνεχίσεις μετά).

Ο άντρας σου από την πλευρά του, σίγουρα αναπολεί καταστάσεις προ γάμου ή έστω προ τέκνων, μέσα στη δίνη της νέας του καθημερινότητας. Πρέπει να του δώσεις λίγο χώρο και να πάρεις και λίγο για σένα. Ηρέμησε και η στάση σου θα ηρεμήσει αυτόματα και αυτόν, δίνοντάς του χρόνο να σκεφτεί τι κάνει λάθος στην αντιμετώπισή του προς εσένα, αφού ήδη το αναγνωρίζει. Τελευταίο, μην ξαναπείς ότι δεν έχεις αλλάξει καθόλου. Δεν νομίζω ότι η προσθήκη παιδιού και η εγκυμοσύνη ξανά, άφησε κάποιον και κάποια απαράλλαχτη. Απλά, πρέπει να συνεχίσουμε τη ζωή μας μεταφέροντας συνεχώς τη νέα μας αφετηρία για να μη νιώθουμε ότι κάτι πετάξαμε πίσω μας χωρίς λόγο.

[vasilia1812]

Γεια σας και απο εμένα... Σας ευχαριστώ πολύ και χαίρομαι που βλέπω ανταπόκριση στο πρόβλημά μου. Θα ξεκινήσω από το τέλος και θα σας πω ότι ο ίδιος μου λέει ότι δεν έχω αλλάξει καθόλου όταν λείπει το παιδί από το σπίτι παρά μόνο σαν μαμά όταν είναι το παιδί μαζί μας.Αυτό είναι κάτι που με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενη γιατί το ίδιο μου λένε και οι γύρω μου αλλά και εγώ αυτό αισθάνομαι. Αν και ως μαμά με θεωρεί εξαιρετική. Τουλάχιστον αυτό μου το αναγνωρίζει. Εχθες μίλησα μαζί του,έκανα τελικά το πρώτο βήμα, και μέσα από μία πολύ ήρεμη συζήτηση 1 ώρας+ , καταλήξαμε σχεδόν στο πουθενά, γιατί και ο ίδιος παραδέχτηκε ότι έχει αλλάξει,ότι αυτή η αλλαγή του αρέσει, ότι δεν είναι το ίδιο με εμένα και ότι καταπιέζεται κάθε φορά που προσπαθεί να κάνει κάτι που κάναμε παλια. Και οταν λέω παλιά εννοω 2 χρόνια πριν,ενώ είχε ξεκινήσει την δουλειά του. Ξέχασα να σας πω ότι βγάζει λεφτά. Δεν αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα των 700Ε. Επίσης είπε ότι είχε καταλάβει και αυτός ότι πλέον δεν μας αρέσουν τα ίδια πράγματα και ότι δεν του αρ΄σει που γίνεται αυτό. όταν λοιπόν τον ρώτησα γιατί δεν έκανες κάτι όταν το κατάλαβες αυτό?Έστω μια συζήτηση βρε αδερφέ, μου είπε ότι δεν το θεωρεί όλο αυτό τόσο σοβαρό. Άρα ειναι όντως σαν 40! Εν κατακλείδη εγώ του είπα ότι δεν μου αρέσει που δεν με έχει εντάξη στο καθημερινό του πρόγραμμα, που δεν σέβεται το ωράριο του παιδιού (ζητούσε μία ώρα πριν την ώρα του ύπνου του παιδιού,να κανονισω να αφήσω κάπου τον μικρό για να βγουμε) καταλαβαίνετε ότι αυτά δεν γίνοντε όταν για να τον αφήσω κάπου πρέπει να έχω ειδοποιήσει τουλάχιστον ένα δύωρο πίσω, και τέλος ζήτησα να με ξανακερδίσει γιατί το έχω ανάγκη. Καθόλου δεν τον έχω παραμελήσει.ίσα ίσα που νομίζω η πολύ αγάπη και στοργή τον έκανε έτσι. Και αυτός μου είπε οτι θα προσπαθήσει γιατί με αγαπάει αλλά δεν ξέρει για το αποτέλεσμα. Όμως παιδιά πραγματικά διατεθημένο δεν τον είδα. Ξέρετε πλλούς 40ρηδες που θα το έκαναν? Εγώ κανένα. Αλλά περιμένω, άλλωστε δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς.

[Kadath]

Οι άνθρωποι αλλάζουν, είτε σιγά σιγά είτε αναπάντεχα λόγω καταστάσεων. Γι αυτό μια σχέση θέλει πάντα δουλειά, γιατί η κάθε μονάδα της σχέσης αλλάζει, συνεπώς αλλάζει κι η σχέση. Και κάθε φορά πρέπει να βρίσκονται καινούριες ισορροπίες. Όσο πιο ισχυροί οι δεσμοί, τόσο περισσότερο αντέχει το σχοινί.

 

Από αυτά που λες να σου πω εγώ τι βλέπω, χωρίς να σημαίνει ότι έχω δίκιο. Βλέπω μια νέα κοπέλα, που "πενθεί" για τις σπουδές της, για τη χαμένη ανεμελιά της, για το μέλλον όπως το χε φανταστεί στα 22-23 της, και νιώθει τώρα πανικό γιατί νιώθει ότι χάνει αυτόν ακριβώς, για χάρη του οποίου έκανε όλες αυτές τις θυσίες, τον άντρα της. Αν προσθέσουμε και τις ορμόνες της εγκυμοσύνης...

 

Από την άλλη ο άντρας σου, αντί να παιδεύεται με σπουδές μέχρι τα 30 του, αντί να πίνει τις φραπεδιές του και να πηγαίνει τις εκδρομές του, βρίσκεται στον άγριο έξω κόσμο και οφείλει να τα βγάλει πέρα γιατί έχει να συντηρήσει την οικογένειά του. Λες ότι βγάζει λεφτά. Έχεις σκεφτεί ότι δεν είναι αυτονόητο πως θα βγάζει; Έχεις συνειδητοποιήσει ότι επιχειρήσεις κλείνουν από τη μια μέρα στην άλλη; Και να σε ενημερώσω ότι πλέον έρχεται η γενιά των 600 ευρώ.Δεν τα λέω επιθετικά, αλλά με αγάπη, απλά προσπαθώ να σου δώσω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Συνήθως εμείς οι γυναίκες εγκλωβιζόμαστε σε αυτό που νιώθουμε και δεν κοιτάμε παραέξω.

 

Και ναι μπορεί να έχει αλλάξει, και να του αρέσει αυτή η αλλαγή. και καλά κάνει και προσαρμόζεται τόσο καλά στη νέα κατάσταση. Φαντάζεσαι πόσο κόλαση θα ήταν για κεινον η καθημερινότητα αν καταναγκαστικά έπρεπε να δουλεύει και να σας συντηρεί, ενώ θα ονειρευόταν φοιτητική ζωή ή ανέμελα νιατα;

 

Επίσης εκείνος έχει προχωρήσει, ενώ εσύ έχεις κλειστεί στο σπίτι. Λογικό δεν είναι να απεχθάνεσαι τόσο την αλλαγή του; Ίσως αν είχες την ευκαιρία να προχωρήσεις κι εσύ, να ένιωθες αλλιώς. Γι αυτό μην αφήσεις τις σπουδές σου, κάνε πράγματα και για σένα!! Δεν είναι αργά και σε 1 ή σε 2 χρόνια.

 

Το ότι σου προτείνει να πάτε για καφέ, ίσως είναι ο τρόπος του να σε πλησιάσει, να σου δώσει κάτι από αυτά που ζητάς. Ατυχές το ότι το κάνει πριν τον ύπνο του παιδιού, δες την πρόθεση όμως.

 

Σκέψου τα όλα αυτά που σου είπαμε, όταν θα θες και θα μπορείς, ψύχραιμα και νηφάλια, κι ό,τι άλλο χρειαστείς εδώ είμαστε.

[my_little_miracle]

Είμαστε κοντά ηλικιακά(εγώ είμαι πιο μικρή από σένα), κι εμάς δεν ήταν προγραμματισμένη η εγκυμοσύνη. Περάσαμε πολλές δυσκολίες κι εμείς, αλλά κατέληξα ότι το παν είναι να υπάρχει κατανόηση. Είναι πολύ μεγάλο αυτό που μας συμβαίνει σ αυτήν την ηλικία, την στιγμή που τους φίλους μας τους απασχολεί το που θα πάνε για καφέ και διακοπές. Ξαφνικά από το σπίτι μας με την μαμά και τον μπαμπά βρεθήκαμε να είμαστε εμείς οι γονείς και να έχουμε τόσες ευθύνες. Ωστόσο θέλεις δεν θέλεις αλλάζεις. Κι εγώ έχω αλλάξει όπως έχει αλλάξει και ο φίλος μου( ε δεν μπορώ να τον λέω άντρα μου/ σύζυγό μου κτλπ. ρε παιδιά!!!). Όμως όλο αυτό το καταλαβαίνω, κι εμένα μου φάνηκε περίεργο την πρώτη φορά Σάββατο βράδυ που μας πήραν τηλ οι φίλοι μας να βγούμε και προτιμούσε να κάτσει σπίτι, αλλά τον καταλαβαίνω, πλέον έχει ευθύνες, προβλήματα δεν είναι όπως οι φίλοι του!Πόσο μάλλον ο δικός σου που είναι σ ένα νέο επαγγελματικό ξεκίνημα, έχεις σκεφτεί πόσο άγχος και ανασφάλεια μπορεί να τον γεμίζει αυτό?Προσπάθησε κι εσύ να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου, όπως το να προσπαθήσεις να "ξαναπιάσεις" τις σπουδές σου και πιστεύω θα νιώσεις καλύτερα κι εσύ!Εγώ τις συνέχισα και φέτος τις τελείωσα!Επίσης μήπως πιεστήκατε λίγο παραπάνω τώρα που έρχεται και το δεύτερο παιδάκι?Μήπως έπρεπε να περιμένετε λίγο ακόμα?Ελπίζω να μην σε κούρασα!!

[AFRODITH]

συμφωνω απολυτα με την κανταθ .....καλυτερα δεν μπορουσε να τα πει .

[vasilia1812]

"νιώθει τώρα πανικό γιατί νιώθει ότι χάνει αυτόν ακριβώς, για χάρη του οποίου έκανε όλες αυτές τις θυσίες, τον άντρα της."

Θα συμφωνούσα και εγώ απόλυτα με την Κανταθ γιατί τα λέει πολύ σωστά. Όμως στην περίπτωση μας δεν ισχύει. Από 18 χρονών δούλευε και είχε αναλάβει την οικογένεια του γιατί ο πατέρας του έφυγε από καρκίνο. Δεν είχε ποτέ σκοπό να σπουδάσει. Πάντα ήταν ώριμος και πολύ κατασταλλαγμένος. Απλά τον έρωτα του και την τρέλα του δεν τα έκρυβε,τα έδειχνε...Ενώ πλέον έπαψε να τα δείχνει και δεν ξέρω ποια από αυτά αισθάνεται. Επίσης θέλω να σας πω ότι είναι αδύνατο να τελειώσω άμεσα τις σπουδές μου γιατί σπούδαζα Γιάννενα σε θετική σχολή η οποία απαιτεί την παρουσία μου για να πάρω πτυχίο ενώ εμείς ζούμε στην Κρήτη. Και εγώ φυσικά το παιδί μου δεν το αφήνω ούτε για πλάκα στις γιαγιάδες οι οποίες ουσιαστικά δεν μπορούνε για να πάω ένα χρόνο να τελειώσω. Επομένως οι σπουδές είναι ένα μακρυνό όνειρο προς το παρόν. Αλλά να σας ρωτήσω κάτι.... εσείς όταν τσακωνόσαστε με τον άντρα σας, πάντα κάνετε εσείς το πρώτο βήμα?αυτός γίνεται απόμακρος και περιμένει επιφύτηση?Πόσο μάλλον όταν παραδέχεται ότι φταίει? Και ένα τελευταίο έτσι για τους τύπους... Τσακωθήκαμε δευτέρα μεσημέρι...Μιλήσαμε παρασκευή μεσημέρι μετά από δική μου πρωτοβουλία... Κατέληξε ότι θα προσπαθήσει και ενώ είναι σήμερα κυριακή βράδυ, δεν μεέχει πάρει ακόμα ούτε μία αγκαλιά, δεν μου έχει πει μία καλή κουβέντα και φυσικά δεν μου έχει δώσει ούτε ένα φιλί. Κορίτσια ο άνθρωπος έχει χάσει κάθε επικοινωνία με τηνπραγματικότητα και εγώ απλά υποφέρω... Μήπως να πάω να τον φιλήσω για να φάω πάλι άκυρο????σπουδαίες προσπάθειες καταβάλει. Και για να μην σκεφτείτε εσείς το κερατο σας λέω ότι απλά δεν υπάρχει περίπτωση. Μακάρι να υπήρχε. Τότε θα ήξερα και που έφταιξα και τι φταίει και τι να περιμένω.....

[Kadath]

Η αγάπη θέλει υπομονή... και οι άντρες είναι σαν τα μικρά παιδιά, πεισμώνουν, κάνουν μουτράκια και κλείνονται στο καβούκι τους. Είναι πολύ πιθανόν να τον έχει πληγώσει κάτι από αυτά που του είπες και γι αυτό να δείχνει ψυχρό πρόσωπο. Μπορεί επίσης να είναι μια άμυνα καθώς περιμένει την επόμενη επίθεσή σου. Δως του χρόνο. Μην περιμένεις να αλλάξει η κατάσταση από τη μία μέρα στην άλλη. Μην κοιτάς με το μικροσκόπιο καθετί που κάνει και μην βάζεις το χρονόμετρο για να δεις πότε θα κάνει το ένα και πότε το άλλο. Απλά θα τσιτώσεις κι άλλο και θα ακολουθήσει κι άλλη ψυχρότητα. Και δώσε χρόνο και σε σένα. Κάνε πράγματα για σένα, μια ωραία βόλτα με το παιδί σου, ένα beaute από την κορυφή μέχρι τα νύχια, κάτι που να σε ευχαριστήσει και να σε αναζωογονήσει.

Όσον αφορά τις σπουδές, μπορείς να τις συνεχίσεις όταν θα μπορείς να αφήνεις και τα 2 παιδιά σε σταθμό, λύσεις υπάρχουν. Και εν τω μεταξύ κάνε κάτι άλλο που να σε γεμίζει, υπάρχουν και τόσα πράγματα που γίνονται με distance learning. Εμένα με έσωσε μια τέτοια ενασχόληση κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου! Νομίζω όταν θα αποκτήσεις και κάποιους στόχους έξω από τα παιδιά, θα νιώσεις πολύ καλύτερα.

Και να ξέρεις κάτι, λυπηρό για μας τις γυναίκες γιατί έχουμε και μεις τα δίκια μας, αλλά δυστυχώς οι άντρες ξενερώνουν πάαααααααρα πολύ με τη γκρίνια και τη "ζητιανιά" προσοχής. Αν προσέξεις εσύ πρώτη τον εαυτό σου, θα σε προσέξει και κείνος

[vasilia1812]

Λυ-λυ-λύγησε!!!! Κορίτσια!!!!!!!!!!!

Λύγισε επιτέλους! Εγώ τόσες μέρες δεν του έλεγα τίποτα σχετικά με το θέμα μας,καθώς περίμενα καρτερικα την κίνησή του! Πήγαινα μόνη μου όπου ήθελα, δεν τον περίμενα για φαγητό και φυσικά δεν του παραπονώμουν ούτε που δεν ερχόταν στο σαλόνι μαζί μου ούτε τίποτα. Σαν να είμαστε σε διάσταση αλλά χωρίς κανένα δείγμα έχθρας! Απλά ήθελα να καταλάβει ότι ότι λέω το εννοώ! Έχανε σιγά σιγά την καλά και υπομονετική γυναικούλα του, που ήταν πάντα δίπλα του και συγχωρο΄θσε κάθετι...Τον στήριζε και προσπαθούσε να κατανοήσει κάθε αντίδρασή του. έτσι θες κύριε να είμαστε? Ασ είμαστε λοιπόν. Το μόνο που δεν μπορούσα να κρύψω ήταν την θλίψη μου... Το κλιμα στο σπίτι ήταν Σιβηρία! Και τελικά,την Κυριακή το βράδυ,λίγο μετά το τελευταίο μου μήνυμα, πέρασα από μπροστά του, τον ρώτησα αν θέλει να έρθει να πάμε να πάρουμε μαζί το παιδι από την γιαγιά του, μου τράβηξε απαλά το χέρι και με πήρε αγκαλιά! Με έσφηξε τόοοσο πολύ που νομίζω ότι κλώτσησε και το μωρο έβαλε τα κλάμματα παρακαλώ και τον ένοιωθα να ανακουφίζεται και να ξελαφρώνει στην αγκαλιά μου. Μετά τον φίλησα στον λαιμό και χωρίς πολλά λόγια, πήγαμε μαζί και πήραμε το παιδί. Έτσι απλά,ως διαμαγείας λύθηκαν τα κακά μάγεια και σε όλο τον δρόμο συζητούσαμε όπωσ κάναμε πάντα... Γελάγαμε και γενικά έσπασε κάθε πάγος!Είδατε κορίτσια? Με μια αληθηνή αγκαλιά! Αυτό χρειαζόμουν.. Μια αγκαλιά! Κια μετά από τότε... Καθόμαστε ξανα μαζί τα βράδυα,συζητάμε χωρις τηλεόραση, μου φέρνει γλυκά σχεδόν κάθε μέρα, με βοηθάει με μέτρομε τον μικρό, πήγαμε βόλτα μαζί με το μωρό χωρίς ουσιαστικό λόγο και σε φυσιολογική ώρα... Και το κυριότερο είναι ότι κανονίζει να με εντάσσει πλέον στο καθημερινό του πρόγραμμα! Συζητάμε και αποφασίζουμε μαζί που και πως θα κάνουμε κάτι. Το ΄βράδυ στο κρεβάτι πριν κοιμηθούμε κάνουμε πλάκες στο κρεβάτι και ξερενώμαστε στα γέλια... ΌΠως κάναμε πάντα... Την εποχή που δεν υπήρχε η τηλεόραση στην ζωή μας! Ξέρω ότι είναι αρχή και δεν πρέπει να ενθουσιάζομαι, αλλά εμένα με ενδιαφέρει που βλέπω πως ότι διαφορετικό κάνει τις τελευταίες μέρες δείχνει να το απολαμβάνει πραγματικά και να μην καταπιέζεται! Γιατί ουσιαστικά δεν έπαψε να κάνει ότι έκανε,αλλά έβαλε και εμένα μέσα!Χαίρομαι που τον βλέπω να χαίρεται και πάνω απ'ολα που κατάλαβε! Ελπίζω αυτό να κρατήσει για πολύ πολύ καιρό! Και εγώ ξέρω τί να κάνω από εδώ και πέρα! Να μην ξαναφήσω την άσχημη καθημερινότητα να επισκιάσει την πραγματική χαρά της καθημερινότητας! Σας ευχαριστώ όλες και όλους πάααααρα πολύ για την υποστήρηξη σας! Και πάνω απ'ολα που τονίζατε που μπορεί να έχω κάνει εγώ λάθος! Γιατί έτσι ήξερα πως να κινηθώ!!!!!!!:grin: