Διακοπή κύησης ή όχι ??

[xenia:-)]

Δηλαδή ένα τέτοιο παιδί θα το αγαπούσατε λιγότερο από ένα υγειές παιδί;

 

μα δεν τεθηκε ποτε τετοιο θεμα .και φυσικα θα το αγαπουσα ισως και λιγο περισσοτερο απο τα υπολοιπα παιδια μου.το παιδακι σου το αγαπας απο την στιγμη που καταλαβαινεις οτι υπαρχει υπονοια εγκυμοσυνης,πριν ακομη το σιγουρεψεις,πριν ακομη το δεις και πριν ακομη μαθεις οτι ειναι καλα....

η διακοπη δεν ειναι μια αποφαση που παιρνεται ετσι τσακ-μπαμ.για μενα τουλαχιστον μεχρι τωρα ηταν η χειροτερη αποφαση που χρειαστηκε να παρω στην ζωη.και να ξερεις οτι δεν πηρα μια τετοια αποφαση στηριζομενη στην προσωπικη μου διευκολυνση.

[Aeriko]

Δηλαδή ένα τέτοιο παιδί θα το αγαπούσατε λιγότερο από ένα υγειές παιδί;

 

Ακριβώς το αντίθετο Thaumataki! Θα το αγαπούσα περισσότερο και θα το προστάτευα από το να έρθει σε έναν κόσμο ο οποίος δεν θα μπορεί να του προσφέρει τίποτα και δεν θα μπορεί να αμυνθεί από τίποτα. Θα το προστάτευα από την έλλειψη ποιότητας ζωής που θα το καταδίκαζα αν το έφερνα εντελώς εγωιστικά στον κόσμο! Θα το προστάτευα από τη μοναξιά της μοναδικότητας του! Θα το προστάτευα από την απόρριψη που θα βίωνε δια βίου!

 

Αν φυσικά δεν είχε διαγνωστεί στην εγκυμοσύνη κάποιο πρόβλημα και γεννιόταν τελικά ένα τέτοιο παιδί θα προσπαθουσα και θα υπέφερα καθημερινά για να το προστατέψω από όλα τα παραπάνω αλλά ξέρω βαθιά μέσα μου πως δεν θα τα κατάφερνα όχι από δική μου ανεπάρκεια αλλά από την ανεπάρκεια του κόσμου που εγώ είχα αποφασίσει να τον φέρω σε αυτόν.

 

Και στα λέω όλα αυτά γιατί το βιώνω καθημερινά σε πολύ ελαφρύτερο περιστατικό από αυτό που περιγράφηκε σε αυτό το θρεντ με τους από πάνω μου... το τρίτο τους παιδί δυστυχώς γι' αυτό είναι ένα τέτοιο παιδί... με ειδικές ανάγκες... και όσο και αν παλεύουν 4 άτομα στην οικογένεια να το κάνουν να ζει ποιοτικά τα καθημερινά ουρλιαχτά του αποδεικνύουν πως δεν μπορούν να το καταφέρουν. Να επισημάνω πως όταν αυτό το παιδί κάνει φασαρία δεν ενοχλούμαι... ενοχλούμαι μόνο από τα υγιή παιδιά

[May'11]

Επειδή το αγαπάς επιλέγεις να μην του δώσεις μια δύσκολη ή λιγότερο εύκολη ζωή.Γιατί αν είναι αναίσθητος το γεννάς και το παρατάς* αλλά εσύ έχεις ήσυχη την συνείδηση σου ότι το άφησες να ζήσει.Χωρίς φυσικά να σε νοιάζει πού θα καταλήξει αυτό το παιδί μετά...ΑΝ είσαι αναίσθητος και δεν το αγαπάς!

 

*υπάρχουν ''γονείς'' που γεννούν και παρατούν στην τύχη τους υγιή και μη υγιή παιδιά.Αυτοί οι άνθρωποι ναι μεν δίνουν στο έμβρυο το δικαίωμα να ζήσει αλλά δεν είναι και γονείς.

[Thaumataki]

Το ζήτημα είναι πολύ ευαίσθητο ηθικά, κοινωνικά, θρησκευτικά, ψυχολογικά..... Οι παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπ' όψιν είναι πολλοί, για το λόγο αυτό άλλωστε και διχάζει!

[ΙΩΑΝΝΑ_30]

Οταν ειμουν μικρη στη γειτονια που επαιζα καθε μερα εβλεπα τον Δημητρακη ετσι τον λεγαμε. Εκανε μονος του βολτα στο διπλα στενο απο το σπιτι του για να μας βλεπει που παιζουμε λαστιχο. Οι γονεις του εκανανν αλλα 2 παιδια αγορια κι αυτα, υγειεστατα. Τον Δημητρακη ομως τον ειχαν αδυναμια λογω τις καταστασης. Παντα καθαρος καλοντυμενος και εκτος απο κατι ξεσπασματα θυμου που ειχε καποιες φορες αν δεν γινοταν το δικο του γενικοτερα ζουσε πολυ ευτυχισμενος. Οταν περασανε τα χρονια χειροτερεψε και δεν μπορουσε να περπατησει η ψυχολογια του αλαξε περνουσαμε απο το μπαλκονι που καθοτανε και μας εβριζε με μεγαλο θυμο γιατι δεν μπορουσε και αυτος να ειναι εξω. Καποια στιγμη οι γονεις του ενας ενας εφυγαν απο τη ζωη πολυ νεοι. Εμεινε μονος με δυο αδερφια που το μονο που δεν ειχαν στο μυαλο τους ηταν να "νταντεψουν" ενα αρρωστο μεγαλο παιδι(κοντα στα 30 πλεον). Μια μερα μαθαμε οτι ο Δημητρακης πεθανε και πιστεψε με σε πολυ ασχημες συνθηκες.

 

Τα συμπερασματα δικα σας!

[beba09]

Καλό ταξίδι στον άνθρωπο που έφυγε και συλληπητήρια στην οικογένεια!

Έχω μέσα στην κοιλιά μου εδώ και 3 μήνες ένα μπιζέλι που δεν το ξέρω αλλά ήδη νιώθω αγάπη γι'αυτό.Σε λίγες μέρες θα κάνω τον πρώτο μεγάλο υπέρυχο και εκεί μπορεί να μου πούνε ότι το μωρό μου πάσχει από κάτι.Σε αυτή την δύσκολη στιγμή θα επιλέξω να το αποχωριστώ.Γονείς δεν είναι μόνο όσοι δίνουν το δικαίωμα σε έναν άνθρωπο να γεννηθεί.Πριν το κάνουν αυτό πρέπει να έχουν φροντίσει για την ποιότητα της ζωής του.Εν κατακλείδι' date='προτιμώ να σκοτώσω ένα έμβρυο που πρόλαβα να αγαπήσω,απ'το να γεννήσω έναν άρρωστο άνθρωπο που δεν θα μπορέσω να του προσφέρω την ποιότητα ζωής που θέλω.Το δεύτερο είναι εγωιστικότερο από το πρώτο.[/quote']

 

Συγνώμη αλλά αν μεθαύριο γεράσεις και είσαι ανήμπορη, θα ήθελες το παιδί σου να σου κάνει ευθανασία για να έχει αυτό ποιότητα ζωής και εννοείται και εσύ που δεν θα ταλαιπωρήσε.....!!! Πίστεψε με και εγώ πιστεύω στην ποιότητα ζωής και πασχίζω για να την έχω αλλά έλεος πλέον να σκοτώνουμε και αυτό που αγαπάμε ..... εύχομαι να φέρεις στον κόσμο ένα απολύτως υγιέστατο παιδάκι και By the way πολλές φορές οι εξετάσεις είναι δεν είναι εγγυημένες αλλά δείχνουν τις πιθανότητες.

 

Αν θεωρείς εγωιστικό να φέρεις ένα άρρωστο παιδάκι στον κόσμο......λυπάμαι ειλικρινά, εχώ απλά νομίζω ότι αυτοί που το κάνουν έχουν κότσια και ανθρωπιά και αγάπη για τον άνθρωπο.

[Thaumataki]

Κορίτσι μου οι μανουλες που προσπαθουν ,προσπαθουν για να αποκτήσουν ενα ΥΓΙΕΣ παιδί και οχι ενα παιδί

 

Δηλαδή Ελευθερία μου, τα μη υγειή παιδιά δεν είναι παιδιά; Επειδή διαχωρίζεις τα υγειή με τα άρρωστα.... Εάν είναι έτσι όλους τους άρρωστους να τους ''σκοτώσουμε'' και να φτιάξουμε έναν κόσμο μόνο με υγειείς.

[Αγγελίνα#2]

Κι εγώ νομίζω οτι η λέξη εγωισμός δεν ταιριάζει σε αυτό το εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα...ακούγεται πολύ προσβλητικό για τους γονείς που βρέθηκαν σε αυτή τη τρομακτικά δύσκολη θέση, όποια κι αν ήταν η τελική τους απόφαση.

Το να βρεθώ αντιμέτωπη με ένα τέτοιο δίλημμα ήταν ανέκαθεν ο χειρότερός μου εφιάλτης και θεωρώ τον εαυτό μου υπερτυχερό που δεν μου έτυχε σε καμία από τις 2 εγκυμοσύνες μου. Ακόμη κι όταν μου είπαν οι νεογνολόγοι στην κλινική, 3 ημερών λεχώνα, ότι το μωρό μου πάσχει από συγγενη καρδιοπάθεια (αδιάγνωστη κατά την εγκυμοσύνη), μετά το πρώτο μούδιασμα-εξομολογούμαι την αμαρτία μου- η πρώτη μου σκέψη ήταν "Θεέ μου ας μην προκύψει και κανένα σύνδρομο, ας είναι η καρδούλα του μόνο..." Γιατί είχα υπόψιν μου ότι πολλά από αυτά τα παιδάκια γεννιούνται με καρδιοπάθειες.

Ο μπέμπης μου αυτός έχει σήμερα τα πρώτα του γενέθλια και είναι πάρα πολύ καλά. Δεν προέκυψε τίποτα άλλο και το πρόβλημα στην καρδούλα του, με τη βοήθεια του Θεού, θα έχει ξεπεραστεί απο μόνο του λογικά μέχρι τα 4, από ό,τι λέει ο παιδοκαρδιολόγος που τον παρακολουθεί. Η όλη περιπέτειά μας όμως με έβαλε σε πολλές σκέψεις. Τι θα έκανα αν είχα μάθει για το πρόβλημα του παιδιού όσο ήμουν ακόμη έγκυος? Πώς θα αντιδρούσα αν ήξερα ότι το παιδί θα είχε και νοητικά προβλήματα?

Η απάντησή μου τελικά είναι ότι δεν θα προχωρούσα σε διακοπή κύησης, σε καμία περίπτωση. Ο λόγος είναι ότι, γνωρίζοντας πώς είμαι σαν άνθρωπος, ξέρω ότι δεν θα άντεχα στη συνέχεια να ζω με τις τύψεις μου. Δεν θα μπορούσα να πάω σε ένα χειρουργείο και να τερματίσω με τα ίδια μου τα χέρια τη ζωή του παιδιού μου, μου είναι εντελώς αδύνατον. Θα μου φαινόταν το ίδιο σαν να αρρώσταινε ένα γεννημένο μου παιδί και έμενε ανάπηρο, κι εγώ αποφάσιζα να του κάνω ευθανασία για να μη βασανίζεται...ανατριχιάζω και στη σκέψη μόνο...αδύνατον.

Οπότε, σε μία τέτοια περίπτωση, θα έσφιγγα τα δόντια και θα προσπαθούσα να κάνω το καλύτερο δυνατον για το άτυχο παιδάκι μου. Κι αν τα πράγματα δυσκόλευαν πάρα πολύ κι επιβαρυνόταν η υπόλοιπη οικογένεια, καθώς έχουμε αρκετή οικονομική άνεση, θα αναλογιζόμουν την πιθανότητα να το εγκαταστήσω με εξειδικευμένες αποκλειστικές σε ένα διπλανό διαμέρισμα κι εμένα και τον πατέρα του πάντα στο πλευρό του.

Όσα γράφω είναι αποκλειστικά προσωπικές μου απόψεις και δεν διανοούμαι καν να κρίνω τους γονείς που σκέφτονται ή/και έπραξαν διαφορετικά.

[ΑΝΝΑ4]

πραγματικα δεν καταλαβαινω γιατι διαφων?το θεμα ειναι η αποφαση ή το πως θα ζησει ενα παιδι με ειδικες αναγκες?δεν ξερω..η αποψη μου ειναι οτι για να γεννηθει ενα παιδι πρεπει να ξερουμε πως μπορουμε να το βοηθησουμε να ζησει,κ οχι σημερα αλλα κ μετα απο εμας...κ απο την αλλη να ξερουμε οτι δεν ποναει κ οτι η υπαρξη που εμεις του χαρισαμε δεν ειναι δραματικη για το ιδιο...

δεν ξερω εγω τι θα εκανα,ευχομαι μονο ποτε να μην μπει καμμια μανουλα σε τετοια διαδικασια...

και κατι τελευταιο,εγω παρακαλω η Παναγια να μου χαρησει ενα παιδακι κ να ειναι υγιες...τα σχολια δικα σας!!!

[mother's heart]

Τι θα έκανα αν είχα μάθει για το πρόβλημα του παιδιού όσο ήμουν ακόμη έγκυος? Πώς θα αντιδρούσα αν ήξερα ότι το παιδί θα είχε και νοητικά προβλήματα?

Η απάντησή μου τελικά είναι ότι δεν θα προχωρούσα σε διακοπή κύησης, σε καμία περίπτωση. Ο λόγος είναι ότι, γνωρίζοντας πώς είμαι σαν άνθρωπος, ξέρω ότι δεν θα άντεχα στη συνέχεια να ζω με τις τύψεις μου. Δεν θα μπορούσα να πάω σε ένα χειρουργείο και να τερματίσω με τα ίδια μου τα χέρια τη ζωή του παιδιού μου, μου είναι εντελώς αδύνατον. Θα μου φαινόταν το ίδιο σαν να αρρώσταινε ένα γεννημένο μου παιδί και έμενε ανάπηρο, κι εγώ αποφάσιζα να του κάνω ευθανασία για να μη βασανίζεται...ανατριχιάζω και στη σκέψη μόνο...αδύνατον.

Οπότε, σε μία τέτοια περίπτωση, θα έσφιγγα τα δόντια και θα προσπαθούσα να κάνω το καλύτερο δυνατον για το άτυχο παιδάκι μου. Κι αν τα πράγματα δυσκόλευαν πάρα πολύ κι επιβαρυνόταν η υπόλοιπη οικογένεια, καθώς έχουμε αρκετή οικονομική άνεση, θα αναλογιζόμουν την πιθανότητα να το εγκαταστήσω με εξειδικευμένες αποκλειστικές σε ένα διπλανό διαμέρισμα κι εμένα και τον πατέρα του πάντα στο πλευρό του.

Όσα γράφω είναι αποκλειστικά προσωπικές μου απόψεις και δεν διανοούμαι καν να κρίνω τους γονείς που σκέφτονται ή/και έπραξαν διαφορετικά.

 

τα ειπες τοσο ομορφα!!!μπραβο για τις σκεψεις σου!!συμφωνω!!!

 

παντα γερα κ ευτυχισμενα να ειναι τα παιδακια σου κ ο θεος να σας προστατευει παντα!!

[Thaumataki]

πραγματικα δεν καταλαβαινω γιατι διαφων?το θεμα ειναι η αποφαση ή το πως θα ζησει ενα παιδι με ειδικες αναγκες?δεν ξερω..η αποψη μου ειναι οτι για να γεννηθει ενα παιδι πρεπει να ξερουμε πως μπορουμε να το βοηθησουμε να ζησει,κ οχι σημερα αλλα κ μετα απο εμας...κ απο την αλλη να ξερουμε οτι δεν ποναει κ οτι η υπαρξη που εμεις του χαρισαμε δεν ειναι δραματικη για το ιδιο...

δεν ξερω εγω τι θα εκανα,ευχομαι μονο ποτε να μην μπει καμμια μανουλα σε τετοια διαδικασια...

και κατι τελευταιο,εγω παρακαλω η Παναγια να μου χαρησει ενα παιδακι κ να ειναι υγιες...τα σχολια δικα σας!!!

Δε νομίζω Άννα να υπάρχει μητέρα που να εύχεται να αποκτήσει ένα άρρωστο παιδί. Το ζήτημα είναι τί κάνουμε, ΕΑΝ μάθουμε πως το παιδί δεν είναι υγειές. Και πόσο μάλλον όταν αποκτάς ένα παιδί μετά από προσπάθειες χρόνων.... Το ζήτημα αδιαμφισβήτηα δεν είναι η απόκτηση ενός παιδιού απλώς, αλλά η παροχή αγάπης και βοήθειας σε ένα ''διαφορετικό'' παιδί.

Και σου εύχομαι σύντομα να γίνεις μανούλα ενός υγειέστατου μωρού!

[ΑΝΝΑ4]

Δε νομίζω Άννα να υπάρχει μητέρα που να εύχεται να αποκτήσει ένα άρρωστο παιδί. Το ζήτημα είναι τί κάνουμε, ΕΑΝ μάθουμε πως το παιδί δεν είναι υγειές. Και πόσο μάλλον όταν αποκτάς ένα παιδί μετά από προσπάθειες χρόνων.... Το ζήτημα αδιαμφισβήτηα δεν είναι η απόκτηση ενός παιδιού απλώς, αλλά η παροχή αγάπης και βοήθειας σε ένα ''διαφορετικό'' παιδί.

Και σου εύχομαι σύντομα να γίνεις μανούλα ενός υγειέστατου μωρού!

 

σε ευχαριστω!εγω παντως δεν μπορω να απαντησω...νομιζω οτι μονο αν μπουμε στο προβλημα μονο τοτε η απαντηση μας θα ειναι πραγματικη....οι υποθεσεις ειναι ευκολες,στην ωρα της κρισης ομως....ομολογω δεν εχω απαντηση,κ φοβαμαι ακομα κ να το σκεφτω.:(

[dwraki]

παντως εγω δεν ξερω πραγματικα ποια αποφαση θα επερνα.......αλλα νομιζω δεν θα αντεχα στη σκεψη οτι τερματησα τη ζωη του ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΟΥ!!!!!!

[MarcoPolo]

Οι περισσοτεροι ανθρωποι θεωρουν οτι δεν υπαρχει μεγαλυτερος πονος απο τον ψυχικο σε συγκριση με τον σωματικο. Η λεπτομερεια που κανει την διαφορα ειναι οτι οταν το σωμα νοσει αυτοματως νοσει και η ψυχη γιατι ο πονος και η αδυναμια να ζησεις σε εξευτελιζει και σε τρωει μερα με την μερα σαν το σαρακι.

 

Εγω μονο αυτο εχω να πω. Αν το δικο μου παιδι επασχε απο κατι εξαιρετικα σοβαρο με τα παραπανω χαρακτηριστικα που ανεφερα δεν θα το εφερνα ποτε στη ζωη. Και δεν το λεω ελαφρα την καρδια γιατι εφτυσα το γαλα της μανας μου για να κανω παιδι και εχω ζησει χρονια σε νοσοκομεια για να ξερω καλα τι παει να πει απολυτος πονος και εξευτελισμος της ανθρωπινης υποστασης.

 

Μην κρινετε ευκολα τις αποφασεις των αλλων ανθρωπων. Ο καθενας συνηθως αποφασιζει συμφωνα με τα βιωματα του και την κοσμοθεωρια του χωρις να αποφευγει κανεις το ψυχικο κοστος.

[mousoudi]

"Μην κρινετε ευκολα τις αποφασεις των αλλων ανθρωπων. Ο καθενας συνηθως αποφασιζει συμφωνα με τα βιωματα του και την κοσμοθεωρια του χωρις να αποφευγει κανεις το ψυχικο κοστος".

 

Παρακολουθώ από την πρώτη μέρα τη συζήτηση επί του θέματος και για μένα όλες οι απόψεις που γράφτηκαν είναι απολύτως σεβαστές. Μια τέτοια απόφαση τελικά δεν έχει σωστό ή λάθος και μακάρι κανείς να μην έπρεπε να βρεθεί στη θέση να την πάρει...

MarcoPolo, για μένα έκανες μακράν την καλύτερη τοποθέτηση...

[dwraki]

Κι εγώ νομίζω οτι η λέξη εγωισμός δεν ταιριάζει σε αυτό το εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα...ακούγεται πολύ προσβλητικό για τους γονείς που βρέθηκαν σε αυτή τη τρομακτικά δύσκολη θέση, όποια κι αν ήταν η τελική τους απόφαση.

Το να βρεθώ αντιμέτωπη με ένα τέτοιο δίλημμα ήταν ανέκαθεν ο χειρότερός μου εφιάλτης και θεωρώ τον εαυτό μου υπερτυχερό που δεν μου έτυχε σε καμία από τις 2 εγκυμοσύνες μου. Ακόμη κι όταν μου είπαν οι νεογνολόγοι στην κλινική, 3 ημερών λεχώνα, ότι το μωρό μου πάσχει από συγγενη καρδιοπάθεια (αδιάγνωστη κατά την εγκυμοσύνη), μετά το πρώτο μούδιασμα-εξομολογούμαι την αμαρτία μου- η πρώτη μου σκέψη ήταν "Θεέ μου ας μην προκύψει και κανένα σύνδρομο, ας είναι η καρδούλα του μόνο..." Γιατί είχα υπόψιν μου ότι πολλά από αυτά τα παιδάκια γεννιούνται με καρδιοπάθειες.

Ο μπέμπης μου αυτός έχει σήμερα τα πρώτα του γενέθλια και είναι πάρα πολύ καλά. Δεν προέκυψε τίποτα άλλο και το πρόβλημα στην καρδούλα του, με τη βοήθεια του Θεού, θα έχει ξεπεραστεί απο μόνο του λογικά μέχρι τα 4, από ό,τι λέει ο παιδοκαρδιολόγος που τον παρακολουθεί. Η όλη περιπέτειά μας όμως με έβαλε σε πολλές σκέψεις. Τι θα έκανα αν είχα μάθει για το πρόβλημα του παιδιού όσο ήμουν ακόμη έγκυος? Πώς θα αντιδρούσα αν ήξερα ότι το παιδί θα είχε και νοητικά προβλήματα?

Η απάντησή μου τελικά είναι ότι δεν θα προχωρούσα σε διακοπή κύησης, σε καμία περίπτωση. Ο λόγος είναι ότι, γνωρίζοντας πώς είμαι σαν άνθρωπος, ξέρω ότι δεν θα άντεχα στη συνέχεια να ζω με τις τύψεις μου. Δεν θα μπορούσα να πάω σε ένα χειρουργείο και να τερματίσω με τα ίδια μου τα χέρια τη ζωή του παιδιού μου, μου είναι εντελώς αδύνατον. Θα μου φαινόταν το ίδιο σαν να αρρώσταινε ένα γεννημένο μου παιδί και έμενε ανάπηρο, κι εγώ αποφάσιζα να του κάνω ευθανασία για να μη βασανίζεται...ανατριχιάζω και στη σκέψη μόνο...αδύνατον.

Οπότε, σε μία τέτοια περίπτωση, θα έσφιγγα τα δόντια και θα προσπαθούσα να κάνω το καλύτερο δυνατον για το άτυχο παιδάκι μου. Κι αν τα πράγματα δυσκόλευαν πάρα πολύ κι επιβαρυνόταν η υπόλοιπη οικογένεια, καθώς έχουμε αρκετή οικονομική άνεση, θα αναλογιζόμουν την πιθανότητα να το εγκαταστήσω με εξειδικευμένες αποκλειστικές σε ένα διπλανό διαμέρισμα κι εμένα και τον πατέρα του πάντα στο πλευρό του.

Όσα γράφω είναι αποκλειστικά προσωπικές μου απόψεις και δεν διανοούμαι καν να κρίνω τους γονείς που σκέφτονται ή/και έπραξαν διαφορετικά.

αγγελινα να σου ζησει το μωρακι σου,πολυχρονο και καλοτυχο!!!!!!κι εμας το μωρο μας πασχει απο συγγενη καρδιοπαθεια,το μαθαμε στηνβ επιπεδου.χρειαστηκε χειρ επεμβαση και θα κανει ακομη ενα σε 1 χρονο....και μετα απο κει θα εχει μια φυσιολογικη ζωη.νιωθω παρα παρα πολυ τυχερη γιατι οπως ειπες κι εσυ,θα μπορουσε να εχει καποιο συνδρομο.ευτυχως ο θεος δεν χρειαστηκε να μπω στο διλλημα αν θα το κρατησω η οχι και ευχομαι να μην μου τυχη ποτε γιατι οπως εγραψα παρα πανω δεν ξερω τι αποφαση να παρω!!!!!ευχομαι να μην μπει καμια μανουλα σε τετοιο διλλημα γιατι ολες μας θελουμε να κρατησουμε στην αγκαλια μας γερα τα εμβρια-μωρα που κυοφορουμε!!!!!!!!!!

[Αγγελίνα#2]

Σε ευχαριστω πάρα πολύ! Να σου ζήσει κι εσένα κούκλα μου, να δώσει ο Θεός να ξεπεράσετε γρήγορα όλες τις δυσκολίες και να το καμαρώσεις όπως επιθυμείς! Είδες? Πάλι τυχερές ήμασταν εμείς μέσα στην "ατυχία" μας! Τι να πούνε και οι άλλες κοπέλες εδώ μέσα...

Θέλω μόνο να ξαναπώ ότι σε καμία περίπτωση δεν κρίνω ή κατακρίνω τους γονείς που σκέφτονται ή πράττουν διαφορετικά από εμένα. Είναι τόσο φρικτά δύσκολες αυτές οι αποφάσεις άλλωστε, που δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που θα τις πάρει ελαφρα τη καρδία...η MarcoPolo τοποθετήθηκε πολύ σωστά.

[dwraki]

Κι εγώ νομίζω οτι η λέξη εγωισμός δεν ταιριάζει σε αυτό το εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα...ακούγεται πολύ προσβλητικό για τους γονείς που βρέθηκαν σε αυτή τη τρομακτικά δύσκολη θέση, όποια κι αν ήταν η τελική τους απόφαση.

Το να βρεθώ αντιμέτωπη με ένα τέτοιο δίλημμα ήταν ανέκαθεν ο χειρότερός μου εφιάλτης και θεωρώ τον εαυτό μου υπερτυχερό που δεν μου έτυχε σε καμία από τις 2 εγκυμοσύνες μου. Ακόμη κι όταν μου είπαν οι νεογνολόγοι στην κλινική, 3 ημερών λεχώνα, ότι το μωρό μου πάσχει από συγγενη καρδιοπάθεια (αδιάγνωστη κατά την εγκυμοσύνη), μετά το πρώτο μούδιασμα-εξομολογούμαι την αμαρτία μου- η πρώτη μου σκέψη ήταν "Θεέ μου ας μην προκύψει και κανένα σύνδρομο, ας είναι η καρδούλα του μόνο..." Γιατί είχα υπόψιν μου ότι πολλά από αυτά τα παιδάκια γεννιούνται με καρδιοπάθειες.

Ο μπέμπης μου αυτός έχει σήμερα τα πρώτα του γενέθλια και είναι πάρα πολύ καλά. Δεν προέκυψε τίποτα άλλο και το πρόβλημα στην καρδούλα του, με τη βοήθεια του Θεού, θα έχει ξεπεραστεί απο μόνο του λογικά μέχρι τα 4, από ό,τι λέει ο παιδοκαρδιολόγος που τον παρακολουθεί. Η όλη περιπέτειά μας όμως με έβαλε σε πολλές σκέψεις. Τι θα έκανα αν είχα μάθει για το πρόβλημα του παιδιού όσο ήμουν ακόμη έγκυος? Πώς θα αντιδρούσα αν ήξερα ότι το παιδί θα είχε και νοητικά προβλήματα?

Η απάντησή μου τελικά είναι ότι δεν θα προχωρούσα σε διακοπή κύησης, σε καμία περίπτωση. Ο λόγος είναι ότι, γνωρίζοντας πώς είμαι σαν άνθρωπος, ξέρω ότι δεν θα άντεχα στη συνέχεια να ζω με τις τύψεις μου. Δεν θα μπορούσα να πάω σε ένα χειρουργείο και να τερματίσω με τα ίδια μου τα χέρια τη ζωή του παιδιού μου, μου είναι εντελώς αδύνατον. Θα μου φαινόταν το ίδιο σαν να αρρώσταινε ένα γεννημένο μου παιδί και έμενε ανάπηρο, κι εγώ αποφάσιζα να του κάνω ευθανασία για να μη βασανίζεται...ανατριχιάζω και στη σκέψη μόνο...αδύνατον.

Οπότε, σε μία τέτοια περίπτωση, θα έσφιγγα τα δόντια και θα προσπαθούσα να κάνω το καλύτερο δυνατον για το άτυχο παιδάκι μου. Κι αν τα πράγματα δυσκόλευαν πάρα πολύ κι επιβαρυνόταν η υπόλοιπη οικογένεια, καθώς έχουμε αρκετή οικονομική άνεση, θα αναλογιζόμουν την πιθανότητα να το εγκαταστήσω με εξειδικευμένες αποκλειστικές σε ένα διπλανό διαμέρισμα κι εμένα και τον πατέρα του πάντα στο πλευρό του.

Όσα γράφω είναι αποκλειστικά προσωπικές μου απόψεις και δεν διανοούμαι καν να κρίνω τους γονείς που σκέφτονται ή/και έπραξαν διαφορετικά.

 

Σε ευχαριστω πάρα πολύ! Να σου ζήσει κι εσένα κούκλα μου, να δώσει ο Θεός να ξεπεράσετε γρήγορα όλες τις δυσκολίες και να το καμαρώσεις όπως επιθυμείς! Είδες? Πάλι τυχερές ήμασταν εμείς μέσα στην "ατυχία" μας! Τι να πούνε και οι άλλες κοπέλες εδώ μέσα...

Θέλω μόνο να ξαναπώ ότι σε καμία περίπτωση δεν κρίνω ή κατακρίνω τους γονείς που σκέφτονται ή πράττουν διαφορετικά από εμένα. Είναι τόσο φρικτά δύσκολες αυτές οι αποφάσεις άλλωστε, που δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που θα τις πάρει ελαφρα τη καρδία...η MarcoPolo τοποθετήθηκε πολύ σωστά.

να σαι καλα καλη μου.συμφωνω μαζι σου.

[garifallia]

Κοριτσια γεια σας,διαβαζοντας αυτο το γεγονος ενιωσα την αναγκη να γραψω την ιστορια μου.Γεννηθηκα το 1974 οπως καταλαβαινετε τοτε δεν υπηρχαν τα μεσα που υπαρχουν τωρα ωστε να διαγνωσθει αν υπαρχει καποιο προβλημα στο εμβρυο.Αιτια λοιπον τις ελλειψης υπερηχουν και αλλων μεσων γεννηθηκα με προβλημα υγειας αφου η μητερα μου επαθε ερυθρα στον τριτο μηνα κυησεως και ο γιατρος διεγνωσε αναφυλαξια και οχι ερυθρα.Γεννηθηκα με καρδιολογικο προβλημα και με καταρρακτη στο αριστερο ματι.Οι γιατροι αφου με εβαλαν στην θερμοκιτιδα ειπαν στους γονεις μου οτι παιζετε αν θα ζησω και αν αυτο γινει θα ειναι μεγαλο θαυμα.Οι γονεις μου κοντεψαν να τρελαθουν και ενω ειχαν φυγει απο το νησι που καταγοταν και ζουσαν στην Αθηνα για μια καλυτερη ζωη και πραγματι την ειχαν αποφασισαν οτι σε περιπτωση που ζησω θα με παρουν και θα γυρισουν πισω για να μου εξασφαλησουν μια ζωη υγιεινη σε ενα καταλληλο περιβαλλον.μετα απο σαραντα μερες που ημουν στην θερμοκιτιδα οι γιατροι τους ανακοινωσαν οτι μπορουν να με παρουν αλλα οτι δεν ξεπερασα τον κυνδινο και οτι θα χρειαστει αν ζησω τελικα να κανω και ενα χειρουργειο στο ματι που ενω κανονικα αν το εκανα στον πρωτο μηνα ζωης θα εβλεπα και απο τα δυο ματια λογω του καρδιολογικου προβληματος που ευτυχως ξεπεραστηκε σχετικα γρηγορα δεν μπορεσα να το κανω και το εκανα 4,5 ετων με αποτελεσμα να μην βλεπω απο το ενα ματι καθολου.Καθ ολη τη διαρκεια της ζωης μου θυμαμαι τους γονεις μου να με τρεχουν σε γιατρους.Μεναμε και μενουμε στην Μυτιληνη και δυο πολλες φορες και τρεις φορες το χρονο με πηγαινοφαιρνανε στην Αθηνα.Ευτυχως εγω εζησα αλλα πολλες φορες ενοιωσα να μειωνωμε απο τους συνανθρωπους μου που παντα γι αυτους ημουν το καημενο που ειναι αρρωστο.Οι γονεις μου και τους ευχαριστω πολυ γι αυτο με βοηθησαν και με εμαθαν να τους αγνοω και να φτιαξω την ζωη μου να σπουδασω να δουλεψω να παντρευτω και να κανω οικογενεια.Ειμαι νοσηλευτρια και χαιρομαι γι αυτο γιατι ετσι μπορω να βοηθαω ανθρωπους.Τωρα ειμαι 36 ετων παντρεμενη και εδω και τεσσερα χρονια που ειμαι παντρεμενη προσπαθω να κανω μωρακι.Παντα ευχομουνα και παρακαλουσα τον Θεο να μην με αξιωσει να περασω αυτα που περασα εγω και οι γονεις μου που ειναι 61 και 65 ετων και φαινονται μεγαλυτεροι στην προσπαθεια τους να μου δωσουν τη ΖΩΗ.Επειδη λοιπον περασαμε οι οικογενεια μου και εγω αυτα που περασαμε παντα ελεγα και συνεχιζω να λεω μεχρι τωρα οτι ποτε στην ζωη μου αν μεινω εγκυος δεν θα κανω διακοπη κυησης παρα μονο αν μου πει ο γιατρος οτι το μωρο μου ειναι αρρωστο και οχι γιατι δεν θα το αγαπω αλλα γιατι κοριτσια ειναι πολυ δυσκολο και για τους γονεις και για το μωρο.Για τους γονεις βλεπουν το μωρο να μην να απολαυσει τη ΖΩΗ και για το μωρο γιατι δεν μπορει να ζησει οπως τα αλλα και γιατι παντα θα νοιωθει ασχημα οταν οι αλλοι θα το δειχνουν με το δαχτυλο σαν να ειναι εξωγηινο.Τα λεω ολα αυτα γιατι τα εχω ζησει.Πριν απο 43 μερες ακριβως μετα απο τεσσερα χρονια προσπαθειας εμεινα εγκυος με εξωσωματικη ομως οι μοιρα μου επιφυλαξε τα ιδια με την μητερα μου το μωρακι μου ηταν αρρωστο αλλα ευτυχως ο Θεος με προφυλαξε και δεν προλαβε να μεγαλωσει μεσα μου και να το νοιωσω πεθανε οταν ημουν τριων μηνων εγκυος.Τωρα που διαβασα την ιστορια αυτου του παιδιου αναθεωρησα αυτο που ελεγα και ειπα ας μου το αφηνε κοντα μου και εγω οπως εκανε και η μητερα μου με εμενα θα το μεγαλωνα και θα εδινα ζωη ακομα και αν χρειαζοταν να δωσω την δικη μου.Ελπιζω να καταλαβατε με την ιστορια το μηνυμα που σας εστιλα.Συγνωμη αν σας κουρασα και ευχομαι σε ολες να γινεται μανουλες περνωντας στην αγκαλια σας τα μωρακια σας γερα.Ευχομαι επισης στης μανουλες που εχουν μωρακια να τα χαιρονται και να ειναι παντα υγιει.Σας φιλω!

[good luck]

Επιτρεψτε μου να παρέμβω.

Είμαι εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής, ...Από την πέιρα μου, λοιπόν, μπορώ να πω ότι οι περισσότεροι γονείς που γνώριζαν ότι το παιδί τους θα έχει κάποιο πρόβλημα αλλά επέλεξαν να το κρατήσουν, το ΄χουν μετανοιώσει...

 

Με εκπλησσει αυτο που εγραψες! Ειμαι 40 χρονων και εζησα στην ουσια μια ολοκληρη ζωη, κοντα σε ατομα με ειδικες αναγκες μιας και ο πατερας μου εργαζοταν σ'αυτο το χωρο και εγω στην πορεια διαλεξα το ιδιο επαγγελμα. Δουλευω απο τα 23 μου. Τα τελευταια 17 χρονια δεν συναντησα ΠΟΤΕ εναν γονιο που να μου ειπε κατι τετοιο.

 

Δεν θελω να ασκησω κριτικη σε καμια αποψη. Ειναι όλες σεβαστες.

Θα παραθεσω μονο τη δικη μου εμπειρια. Οταν εμεινα, μετα απο πολλα χρονια προσπαθειων και μετα απο την απωλεια ενος παιδιου, εγκυος στα 39 μου, το πρωτο πραγμα που μου ελεγαν ολοι ηταν οτι επρεπε να κανω αμνιοπαρακεντηση. Δεν την εκανα. Αρνηθηκα να δεχτω οτι θα υποβαλω το παιδι που ειχα στην κοιλια μου και το λαχταρουσα μια ζωη, σ'αυτο το συγχρονο "Καιάδα"!

Οπως προειπα, δουλευω πολλα χρονια με τετοιες ομαδες ατομων, αλλα τα τελευταια 10 χρονια δουλευα ειδικα με παιδια στο τελευταιο σταδιο που δεν γεννηθηκαν απαραιτητα ολα με προβλημα!

Οταν γεννιεται ενα παιδι και ειναι υγιες δεν υπογραφει συμβολαιο οτι θα παραμεινει ετσι σε ολη του τη ζωη. Και αναλογιστειτε η καθεμια μανουλα ξεχωριστα τι θα κανατε αν ενα σοβαρο προβλημα υγειας (θεος φυλάξει) εμφανιζοταν σημερα στο παιδι σας και το καταδικαζε. Θα ελεγε καμια μας οτι μετανωσε που το εφερε στη ζωη; Θα το αγαπουσε λιγοτερο;

 

Η φιλη μου πριν απο λιγο τα ειπε ολα μ'αυτη τη φραση:

 

...Τωρα που διαβασα την ιστορια αυτου του παιδιου αναθεωρησα αυτο που ελεγα και ειπα ας μου το αφηνε κοντα μου και εγω οπως εκανε και η μητερα μου με εμενα θα το μεγαλωνα και θα εδινα ζωη ακομα και αν χρειαζοταν να δωσω την δικη μου...

 

Απιστευτα δυσκολες καταστασεις που κατ'εμέ δεν επιδεχονται κριτικης!

Ο θεος ας το αναπαυσει μαζι με ολα τα υπολοιπα αγγελουδια.

[marlen]

Πώς λοιπόν το Κράτος να τα αγκαλιάσει αυτά τα παιδία, όταν απορρίπτονται από την ίδια την οικογένειά τους;

 

 

πάρα πολύ ωραία τοποθέτηση.. συμφωνώ απόλυτα μαζί σου...

 

 

Με εκπλησσει αυτο που εγραψες! Ειμαι 40 χρονων και εζησα στην ουσια μια ολοκληρη ζωη, κοντα σε ατομα με ειδικες αναγκες μιας και ο πατερας μου εργαζοταν σ'αυτο το χωρο και εγω στην πορεια διαλεξα το ιδιο επαγγελμα. Δουλευω απο τα 23 μου. Τα τελευταια 17 χρονια δεν συναντησα ΠΟΤΕ εναν γονιο που να μου ειπε κατι τετοιο.

 

 

ούτε εγώ έχω ακούσει κάτι ανάλογο αν κ δεν έργάζομαι σε ανάλογο χώρο!

αντίθετα έχω ακούσει το στεναγμό πολλών γυναικών γιατί δε φάνηκαν δυνατές(οι ίδιες το έθεσαν έτσι) και πήραν την απόφαση να διακόψουν την κύηση.... μία μάλιστα δε μπορεί να ζήσει στην ιδέα ότι το παιδάκι μπορεί να ήταν υγιές... κανείς δεν είναι σιγουρος!!!

[demi]

μα θα ηταν ΤΡΟΜΕΡΟ για μια μανα να βγαινει στους καφεδες και να εξομολογειτε οτι μετανιωσε που εφερε στον κοσμο ενα τετοιο παιδι......

ειναι θεμα ταμπου...δεν το συζητας.....

εγω δουλεψα ελαχιστα με τετοια παιδια και ολες οι μανες ελεγαν τις απιστευτες δυσκολιες που αντιμετωπιζαν και ενω ηταν 30-35 ετων εδειχναν 50..

μα τι θα μου ελεγαν?μακαρι ο θεος ν αμην μου εστελνε ενα τετοιο παιδι?

στο πισω μερος εκει στα ανεξερευνητα μονοπατια του μυαλου τι γινετε...........

[demi]

Κοριτσια γεια σας,διαβαζοντας αυτο το γεγονος ενιωσα την αναγκη να γραψω την ιστορια μου.Γεννηθηκα το 1974 οπως καταλαβαινετε τοτε δεν υπηρχαν τα μεσα που υπαρχουν τωρα ωστε να διαγνωσθει αν υπαρχει καποιο προβλημα στο εμβρυο.Αιτια λοιπον τις ελλειψης υπερηχουν και αλλων μεσων γεννηθηκα με προβλημα υγειας αφου η μητερα μου επαθε ερυθρα στον τριτο μηνα κυησεως και ο γιατρος διεγνωσε αναφυλαξια και οχι ερυθρα.Γεννηθηκα με καρδιολογικο προβλημα και με καταρρακτη στο αριστερο ματι.Οι γιατροι αφου με εβαλαν στην θερμοκιτιδα ειπαν στους γονεις μου οτι παιζετε αν θα ζησω και αν αυτο γινει θα ειναι μεγαλο θαυμα.Οι γονεις μου κοντεψαν να τρελαθουν και ενω ειχαν φυγει απο το νησι που καταγοταν και ζουσαν στην Αθηνα για μια καλυτερη ζωη και πραγματι την ειχαν αποφασισαν οτι σε περιπτωση που ζησω θα με παρουν και θα γυρισουν πισω για να μου εξασφαλησουν μια ζωη υγιεινη σε ενα καταλληλο περιβαλλον.μετα απο σαραντα μερες που ημουν στην θερμοκιτιδα οι γιατροι τους ανακοινωσαν οτι μπορουν να με παρουν αλλα οτι δεν ξεπερασα τον κυνδινο και οτι θα χρειαστει αν ζησω τελικα να κανω και ενα χειρουργειο στο ματι που ενω κανονικα αν το εκανα στον πρωτο μηνα ζωης θα εβλεπα και απο τα δυο ματια λογω του καρδιολογικου προβληματος που ευτυχως ξεπεραστηκε σχετικα γρηγορα δεν μπορεσα να το κανω και το εκανα 4,5 ετων με αποτελεσμα να μην βλεπω απο το ενα ματι καθολου.Καθ ολη τη διαρκεια της ζωης μου θυμαμαι τους γονεις μου να με τρεχουν σε γιατρους.Μεναμε και μενουμε στην Μυτιληνη και δυο πολλες φορες και τρεις φορες το χρονο με πηγαινοφαιρνανε στην Αθηνα.Ευτυχως εγω εζησα αλλα πολλες φορες ενοιωσα να μειωνωμε απο τους συνανθρωπους μου που παντα γι αυτους ημουν το καημενο που ειναι αρρωστο.Οι γονεις μου και τους ευχαριστω πολυ γι αυτο με βοηθησαν και με εμαθαν να τους αγνοω και να φτιαξω την ζωη μου να σπουδασω να δουλεψω να παντρευτω και να κανω οικογενεια.Ειμαι νοσηλευτρια και χαιρομαι γι αυτο γιατι ετσι μπορω να βοηθαω ανθρωπους.Τωρα ειμαι 36 ετων παντρεμενη και εδω και τεσσερα χρονια που ειμαι παντρεμενη προσπαθω να κανω μωρακι.Παντα ευχομουνα και παρακαλουσα τον Θεο να μην με αξιωσει να περασω αυτα που περασα εγω και οι γονεις μου που ειναι 61 και 65 ετων και φαινονται μεγαλυτεροι στην προσπαθεια τους να μου δωσουν τη ΖΩΗ.Επειδη λοιπον περασαμε οι οικογενεια μου και εγω αυτα που περασαμε παντα ελεγα και συνεχιζω να λεω μεχρι τωρα οτι ποτε στην ζωη μου αν μεινω εγκυος δεν θα κανω διακοπη κυησης παρα μονο αν μου πει ο γιατρος οτι το μωρο μου ειναι αρρωστο και οχι γιατι δεν θα το αγαπω αλλα γιατι κοριτσια ειναι πολυ δυσκολο και για τους γονεις και για το μωρο.Για τους γονεις βλεπουν το μωρο να μην να απολαυσει τη ΖΩΗ και για το μωρο γιατι δεν μπορει να ζησει οπως τα αλλα και γιατι παντα θα νοιωθει ασχημα οταν οι αλλοι θα το δειχνουν με το δαχτυλο σαν να ειναι εξωγηινο.Τα λεω ολα αυτα γιατι τα εχω ζησει.Πριν απο 43 μερες ακριβως μετα απο τεσσερα χρονια προσπαθειας εμεινα εγκυος με εξωσωματικη ομως οι μοιρα μου επιφυλαξε τα ιδια με την μητερα μου το μωρακι μου ηταν αρρωστο αλλα ευτυχως ο Θεος με προφυλαξε και δεν προλαβε να μεγαλωσει μεσα μου και να το νοιωσω πεθανε οταν ημουν τριων μηνων εγκυος.Τωρα που διαβασα την ιστορια αυτου του παιδιου αναθεωρησα αυτο που ελεγα και ειπα ας μου το αφηνε κοντα μου και εγω οπως εκανε και η μητερα μου με εμενα θα το μεγαλωνα και θα εδινα ζωη ακομα και αν χρειαζοταν να δωσω την δικη μου.Ελπιζω να καταλαβατε με την ιστορια το μηνυμα που σας εστιλα.Συγνωμη αν σας κουρασα και ευχομαι σε ολες να γινεται μανουλες περνωντας στην αγκαλια σας τα μωρακια σας γερα.Ευχομαι επισης στης μανουλες που εχουν μωρακια να τα χαιρονται και να ειναι παντα υγιει.Σας φιλω!

 

υποκλινομαι με σεβασμο στο μηνυμα σου..σε σενα ,στους γονεις σου...

[garifallia]

Κοριτσια γεια σας,να ξερετε οτι καμια μανα δεν θελει να χαθει το μωρο της ακομα και αν ειναι αρρωστο.Εμενα η μητερα μου ηταν 26 ετων και ειχε και αλλο παιδι 5 ετων που ομως σχεδον για να βοηθησει η μητερα μου εμενα την αδερφη μου την μεγαλωσε η γιαγια μου και οταν αρχισε να καταλαβαινει η μητερα μου της μιλησε για το προβλημα που αντιμετωπιζα και της εξηγησε οτι πρεπει να την βοηθησει για να μεγαλωσω.Οπως καταλαβαινετε ειχα δυο και εχω δυο μαμαδες που της χρωσταω την ζωη μου.

[Μαριλίνα]

Το θέμα αυτό το θεωρώ πολύ δύσκολο.

Έχω ζήσει μόνο την αγωνία της αμνιοπαρακέντησης με καλά αποτελέσματα, οπότε δεν έχω ζήσει εμπειρίες από μανούλες που αποχωρίστηκαν τα μωράκια τους για τέτοιους λόγους. Όσο περίμενα αποτελέσματα έλεγα - για τους λόγους που προαναφέρθηκαν - ότι κι εγώ αυτή τη λύση θα επέλεγα.

 

Ο αδελφός μιας φίλης μας είχε εκ γεννετής προβλήματα. Δεν ξέρω την ιατρικη ορολογία, πάντως, εξασθενούσαν οι μύες του, είχε κινητικά προβλήματα από μικρός, στο τέλος ήτανε καθηλωμένος στο κρεβάτι και δεν μπορούσε να κουνηθεί παρά ελάχιστα ή να μιλήσει μέχρι που πέθανε (κοντά 18 ετών). Τον τελευταίο καιρό είχανε στις ειδήσεις τον γνωστό ως "Δρ. Θάνατο". Με την "επικοινωνία" που είχε με τους γονείς του, τον ζήτησε.

 

Με όλο τον σεβασμό στην αναφερθείσα οικογένεια που μεγάλωσε το παιδί που αναφέρει η demi, και που έφυγε, δεν μπορώ να τους πω ήρωες ή τόσο καλούς γονείς: γιατί καλοί γονείς θα έπρεπε να είναι και με τα δύο παιδιά τους. Η κόρη τους δεν έφταιγε σε τίποτα να μην βγει, να μην γελάσει να μην... επειδή υπήρχε ο αδελφός της... Είχανε χρέος και απέναντί της...

Θερμά συλληπητήρια...