Εσύ θες παιδί και ο/η σύντροφος δεν θέλει...Τι κάνεις?

[vazelaki]

vazelaki

Το αν ο χωρισμός δεν είναι λύση, είναι σχετικό. Ας πούμε πως δεν προηγήθηκε συζήτηση περί παιδιών στην αρχή της σχέσης. Και δεν έχει διευκρινιστεί το ζήτημα. Και ο ένας λέει ΔΕΝ. Αν για τον άλλο η τεκνοποίηση είναι σημαντική πιστεύω πως και ο χωρισμός είναι λύση... Γιατί το να μην χωρίσεις και να κουβαλάς αυτήν την πίκρα μέσα σου μια ζωή, είναι πολύ κρίμα, και μπορεί, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μέχρι και ψυχοσωματικές καταστάσεις να επιφερει.

όσον αφορά το αν θέλει και λίγη ..... δεν διαφωνώ αρκεί να μην γυρίσει μπουμερανγκ και βρεθείς κατηγορούμενος...

Γι'αυτό το λόγο αυτά πρέπει να ξεκαθαρίζονται όταν μια σχέση πρόκειται να σοβαρέψει αλλά παραπάνω έγραψα οτι και ζευγάρια που δεν ήθελαν παιδί (ή έστω ο ένας σύντροφος) τα έχουν καταφέρει εξίσου μια χαρά και λιώνουν γι αυτά (εξάλλου δικά τους παιδιά είναι -δεν είναι λογικό;

Αποψή μου βέβαια πάντα....(γιατί εχω και ζωντανό παράδειγμα)

[Nantia]

Έτσι είναι όπως το λες nantia αλλά δυστυχώς όπως φαίνεται και από άλλες απντη΄σεις στο θέμα, πολλοί δεν το συζητούν πριν. Γιατί άραγε? Το θεωρούν αυτονόητο? Ούτε εγώ βέβαια θυμάμαι να το συζήτησα πριν τον πρώτο μου γάμο... αλλά το συζήτησα πριν τον δεύτερο...

 

 

Στον δευτερο γαμο ειναι αλλιως ξερουμε περισσοτερα

[sardelaki]

Νομίζω πως είναι ένα πολύ βασικό θέμα, το οποίο πρέπει να συζητηθεί πρίν βάλουμε στεφάνι και βέρα.

Έτσι θα ξέρουμε αν ο σύντροφος θέλει παιδιά ή όχι κι ανάλογα πράτουμε...εμείς από την αρχή της σχέσης μας μιλούσαμε κιόλας για γάμο και παιδιά. Είμασταν και είμαστε σίγουροι πως ο έναν είναι πλασμένος για τον άλλον οπότε μηδέν εμπόδιο

 

Τώρα αν παντρευτείς κι ενώ πρώτα συμφωνούσατε και απογόνους και ξαφνικά δεν συμφωνείτε τί να πώ;;; Εκεί τί κάνεις δηλαδή;;; Υπάρχει τέτοιο παράδειγμα εδώ για να μας το πείτε;

[CHRISTIE.M]

οταν ημασταν ακομη αρραβωνιασμενοι,ελεγα στον τοτε αρραβωνιαστικο μου οτι ηθελα να κανουμε δυο παιδακια.εκεινος δεν πολυ ηθελε και μου πεταγε κατι του τυπου,οταν παντρευτουμε θελω τουλαχιστον 5 χρονια να χαρουμε τη ζωη μας και μετα βλεπουμε.(και μην ξεχναμε οτι περυσι που εγινε ο γαμος,ημουν κλεισμενη 30 και εκεινος 31μισο.στα 32 )

δεν εφερνα αντιρρηση,ωσπου περυσι για δυο μηνες μετα το γαμο τον ειχαν πιασει κατι σπαστικα του στυλ"οταν πω εγω το οκ θα κανουμε παιδι," οταν θελω εγω θα κανουμε παιδι,και κατι τετοια ασχετα,χωρις να εχω κανει νυξη του θεματος.καλο ε?

κατα τον ιουλιο,του ειπα μεγαλε,η κανουμε ερωτα ελευθερα χωρις προφυλαξεις,η δεν κανουμε καθολου.(μας ειχε πρηξει με τα προφυλακτικα! ).δεν υπηρχε περιπτωση να μεινω αμεσως εγκυος,και εννοειται οτι δεν εμεινααμεσως,διοτι ημουν ηλιθια.δεν ηξερα οτι δεν κανει να πλενομαστε μετα την επαφη .εν τελει τωρα ειναι παρα πολυ χαρουμενος που θα γινει πατερας,και λεει οτι πρωτα ο θεος να ειμαστε καλα να κανουμε και δευτερο.

συνηθως μετα απο ενα χρονικο διαστημα,χαλαρωνει το αρσενικο,και βλεπει λιγο πιο ελαστικα τα πραγματα...

[voula2]

 

Θα πω κάτι βασισμένο στη δική μου εμπειρία. Όταν χώρισα, και παρόλο που είχα την επιμέλεια των παιδιών μου, κάθε δεύτερο σ/κ ήμουν "ελεύθερος". Είχα πάρει και μια μεγάλη μοτοσυκλέτα και αλώνιζα. Μου άρεσε αυτή η "ελευθερία", ικανοποιούσε φαντάζομαι κάποιες ρομαντικές ιδέες μέσα μου. Όμως σύντομα βρέθηκα σε μια σταθερή σχέση, με την αλιενάκι, και πολλοί φίλοι μου είπαν, μη βιάζεσαι, τώρα που είσαι στα καλύτερα σου, θα δεσμευτείς? Και μετά που έμεινε έγκυος,δεν είπε κανείς τίποτα, αλλά φαντάζομαι τι θα σκέφτονται... Αν και ομολογώ πως μου λείπει λίγο η μοτοσυκλέτα (την πούλησα) δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να θεωρήσω πιο σημαντική την όποια ελευθερία η τα ταξίδια από αυτό το παιδί που είναι ο καρπός της όμορφης σχέσης μου με την Α. Όταν "έμπλεξα" με την Α. ήξερα πως θα προέκυπτε το θέμα των παιδιών. Εγώ είχα ήδη δύο και πολλοί στη θέση μου δεν θα ήθελαν άλλα. Εγώ τώρα σκέφτηκα πρώτα την Α. και μετά τον εαυτό μου. Αλλά και ο εαυτός μου γούσταρε...

 

Δεν ξέρω αν έχεις δίκιο ή όχι papapete, αλλά ακόμη και αν είναι αυτός ο λόγος που δεν προχωρεί, δεν θά ηθελα να εκβιάσω μία κατάσταση, θα ίεναι εις βάρος και των δυό μας...

 

ϊσως η δική σου περίπτωση δικαιολογείται από την ηλικία σου. Ο άνδρας μου όμως είναι μικρός και το βλέπει αλλιώς το θέμα του επαγγέλματος δεδομένου ότι τώρα έστησε δική του δουλειά.

 

¨Ομως, και μ ε βάση τα γραφόμενά σου, αν η δική σου νυν γυναίκα, σου ζητήσει και άλλο παιδί, εσύ τι θα επέλεγες τότε?

[papapete]

Νομίζω πως είναι ένα πολύ βασικό θέμα, το οποίο πρέπει να συζητηθεί πρίν βάλουμε στεφάνι και βέρα.

Έτσι θα ξέρουμε αν ο σύντροφος θέλει παιδιά ή όχι κι ανάλογα πράτουμε...εμείς από την αρχή της σχέσης μας μιλούσαμε κιόλας για γάμο και παιδιά. Είμασταν και είμαστε σίγουροι πως ο έναν είναι πλασμένος για τον άλλον οπότε μηδέν εμπόδιο

 

Τώρα αν παντρευτείς κι ενώ πρώτα συμφωνούσατε και απογόνους και ξαφνικά δεν συμφωνείτε τί να πώ;;; Εκεί τί κάνεις δηλαδή;;; Υπάρχει τέτοιο παράδειγμα εδώ για να μας το πείτε;

 

Ναι, υπάρχει, το δικό μου... μετά από 15 χρόνια γάμου, έμαθα ξαφνικά πριν αλλά και κατά την διάρκεια του χωρισμού πως:

 

1) Καλύτερα να κρατήσω εγώ τα παιδιά, μια και εγώ μπορώ να είμαι πιο "μάνα" από αυτήν.

2) Δεν έκανε ποτέ για μάνα και κακώς έκανε παιδιά.

3) Το δεύτερο παιδί μας αποκτήθηκε από επιμονή και δόλο δικό μου...

4) Όταν βλέπει οικογένειες "κανονικές" - ξέρετε, μαμά, μπαμπάς, 2 παιδιά... της έρχεται να ξεράσει. Και τσπ γενικώς απεχθάνεται την οικογενειακή ζωή...

 

Οι άνθρωποι αλλάζουν , περνάνε κρίσεις κλπ... ποτέ δεν ξέρεις πως θα καταλήξουν τα πράγματα. Και αν και δεν θα πρότεινα σε κανέναν να είναι τάχα μου ψιλιασμένος και να ενεργεί με καχυποψία, καλό είναι όλοι μας να είμαστε προετοιμασμένοι για παν ενδεχόμενο, με το να κατέχουμε όλα τα της οικογένειας μας, και να είμαστε στο μέγιστο βαθμό ανεξάρτητοι μέσα στη σχέση μας, ώστε αν έρθουν τα παραστενά να μπορούμε να τα καταφέρουμε και μόνοι μας...

[papapete]

Δεν ξέρω αν έχεις δίκιο ή όχι papapete, αλλά ακόμη και αν είναι αυτός ο λόγος που δεν προχωρεί, δεν θά ηθελα να εκβιάσω μία κατάσταση, θα ίεναι εις βάρος και των δυό μας...

ϊσως η δική σου περίπτωση δικαιολογείται από την ηλικία σου. Ο άνδρας μου όμως είναι μικρός και το βλέπει αλλιώς το θέμα του επαγγέλματος δεδομένου ότι τώρα έστησε δική του δουλειά.

¨Ομως, και με βάση τα γραφόμενά σου, αν η δική σου νυν γυναίκα, σου ζητήσει και άλλο παιδί, εσύ τι θα επέλεγες τότε?

 

Δεν θα πρότεινα σε κανέναν να εκβιάσει μια κατάσταση. Απλώς πιστεύω πως οι άντρες στην πλειονότητα τους σήμερα, έχουν "ψηθεί" ότι το να κάνουν παιδιά, κάτι θα αφαιρέσει από την ζωή τους. Εγώ δεν συμφωνώ με αυτό και πιστεύω πως ένας λογικός άνθρωπος, εφόσον του μιλήσεις με τα κατάλληλα επιχειρήματα, πρέπει να μπορεί να το καταλάβει... Ίσως είμαι λίγο αφελής βέβαια ...

 

Πάντως ειλικρινά σας το λέω με το χέρι στην καρδιά, το βλέπω απλά. Αν έχεις τη δυνατότητα να αγαπήσεις πραγματικά, μπορείς και είσαι έτοιμος να κάνεις παιδιά...

 

Διάβαζα πρόσφατα κάπου ότι για να μπορέσει κάποιος να ξεπεράσει τα όρια του εγώ του, όπως στην πραγματική αγάπη, πρέπει πρώτα να έχει χτίσει ένα τέτοιο εγώ, γύρω του. Κοινώς για να αγαπήσεις αληθινά, πρέπει να αγαπήσεις πρώτα τον εαυτό σου. Δηλ. ουσιαστικά να ωριμάσεις. Ίσως αυτός είναι ένας λόγος που οι σχέσεις είναι τόσο δύσκολες τη σήμερον ημέρα. Γιατί η ωριμότητα είναι λίγο δυσεύρετη...

 

Όσον αφορά την ηλικία μου...χαχαχα οκ είμαι 40 χρονών και επιχειρηματίας πια. αν και δεν θα έλεγα πως είμαι άνετος, και δεν έχω καθόλου περιουσία, τα βγάζω πέρα. Το πρώτο παιδί μου το απέκτησα σχεδόν άνεργος, στα 25, το δεύτερο μόλις ξεκίνησα δική μου επιχείρηση, στα 33 και το τρίτο τώρα στα 40. Και αν μου ζητήσει και 4ο? Δεν λέω όχι αρκεί να το κάνουμε σύντομα...

[vasso]

papapete μπράβο σου Νομίζω πως είσαι από τους λίγους που θέλουν τόσα παιδιά.Ο δικός μου ο σύζυγος μέχρι 2 δέχεται κι αυτό μετά βίας.Όσο για τα χρήματα δεν μας τρέχουν,αλλά ζούμε άνετα και εννοείται πως δουλεύει μόνο εκείνος.Δεν είχε πρόβλημα να κάνει παιδιά(άλλωστε θεωρεί πως είναι ο μόνος λόγος για να παντρευτεί ένας άντρας)αλλά θεωρεί πως υπάρχει όριο σ' αυτό.

[mata]

Μπήκα στο lunchbreak μου και βλέπω πολλές απαντήσεις!!!

Λοιπόν mata, δεν μας λες που βασίζει τους ενδοιασμούς του ο άντρας σου. Το γεγονός ότι έχετε ήδη ένα παιδί, δεν ξέρω αν διευκολύνει η δυσκολεύει την κατάσταση... Γιατί ξέρει πως είναι να έχεις παιδιά. Όταν απέκτησα την πρώτη μου κόρη, σύντομα η πεθερά μου άρχισε να "σπρώχνει" για το δεύτερο. Όταν της είπαμε να μην βιάζεται, είπε "ένα είναι σαν κανένα..." Ο λόγος, προφανής και ίσως λίγο σκληρός, αλλά πολύ πραγματικός, ειδικά με τα δεδομένα τα δικά της. Γιατί αν πάθει κάτι το ένα , έχεις το άλλο...

Στήν εποχή που μεγάλωσε αυτή, με παιδική θνησιμότητα στα ύψη, τα λόγια αυτά είχαν ουσία...

Ο άνδρας μου papapete βασίζει τους ενδοιασμούς του στο ότι σε ένα παιδί μπορούμε να παρέχουμε ένα μέλλον χωρίς ιδιαιτερες δυσκολίες ενώ σε 2 όχι και τόσο άνετα. Επίσης επειδή γενικότερα βλέπει το ποτήρι μισοάδειο, βλέπει ότι η ζωή μας θα αλλάξει πάρα πολύ και αυτό το φοβάται, γιατί νομίζει ότι θα είμαστε όλο στερησεις. Και να φανταστείς ότι δουλεύουμε και οι 2!!

Εγώ πάντως επιμένω και θα επιμενω!!!!!!Και ξέρω ότι θα κερδίσω γιατί κι εμένα μ'αγαπάει και το παιδί του επισης και πιστεύω ότι δεν θα μπορεί να με βλέπει απογοητεύμενη για πολύ καιρό ακόμα!!Πάντως λίγα μουτράκια τα κάνω για να προβληματιστεί και να δράσει άμεσα!!!!!!!!!!!!!΄

Ο επιμένων όμως νικά!!!!!!!!!!!!!!!!

[ΗΡΩ]

Καλησπέρα.Να σας πω και εγω την δικίας εμπείρια,μιας και η mata μας ειναι πολυ στενοχωρημένη με το θέμα του δεύτερου παιδίου.

Τα παιδίας μας έχουν 7 χρόνια διαφορά(σχετικά πολλά).Ήθελα να το έκανα νωρίτερα αλλά ο αντρας μου δεν ήθελε δεύτερο παιδί.

Οταν το παιδί έγινε 6 χρονών άρχισε να μας ρωτάει "Ποιά είναι εμένα τα αδέλφια μου"??

Τι να του απαντήσουμε?

Καταλάβαμε οτι δεν μπορούσαμε να τον αφησούμε μόνο του.!

Οταν αποφασίσαμε οτι θέλαμε να κάνουμε δεύτερο παιδί(ενώ το πρώτο ήρθε χωρίς να το περιμένουμε) προσπαθούσαμε 1 χρόνο για να μείνω έγκυος.

Τα παιδία δεν έρχονται πάντα την ώρα που τα θέλουμε.!

[mata]

Ηρώ μου με καταλαβαίνεις απόλυτα φαντάζομαι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Και φυσικά τα παιδιά δεν έρχονται την ώρα που τα θέλουμε!!!!!Και γι'αυτό είναι σημαντικό να τα κάνουμε πριν μετανιώσουμε για το λάθος μας και δεν μπορούμε μετά να γυρίσουμε το χρόνο πίσω!!!!!!!!!!!!!

Αχ.........................................

[ΗΡΩ]

Καλημέρα mata μου,σε καταλαβαίνω απόλυτα,γιατί και εγώ πρόσφατα τα πέρασα.!

Να σκεφτεί και το παιδάκι σας,είναι ωραίο να έχει αδελφάκι.

Υπάρχει ενα 'ρητό' που λέει ¨Ενα παιδί =κανένα"

Μη στενοχωριέσαι!!

Ολα θα πάνε καλά!!

[mata]

Να 'σαι καλά ΗΡΩ μου. Είμαι σίγουρη ότι τα σκέφτεται όλα, μια που υπήρξαν φορές που μου είπε ότι προβληματίζεται και ταλαντεύεται. Εννοείται ότι ποτέ δεν μου έχει πει ότι το απορρίπτει. Απλά δεν το αποφασίζει και περνάει ο καιρός....

Τώρα όμως που έχω πάρει δραστικά μέτρα, και του το έχω θέσει ώς de facto, ευελπιστώ ότι θα λυγίσει, μια που βλέπει ότι δεν μπορώ άλλο να περιμένω και δεν το βάζω κάτω. Το παιδί μεγαλώνει, εμείς το ίδιο και το ίδιο και οι γονείς μου που μας βοηθάνε. Το να αφήνουμε να περνάει ο χρόνος δεν είναι υπέρ μας. Είμαι σίγουρη ότι όταν θα έρθει ένα ακόμα παιδάκι δεν θα το μετανιώσει ποτέ. Γιατί είναι άνθρωπος που ασχολείται με το παιδί του και νοιώθει σαν παιδί όταν είναι με τον γιό του. Τις χαρές τις ζει και αν γίνουν διπλές, σίγουρα θα του αρέσει!!!!!!!!!!!

Αλλά υπάρχει και το ξύλο..........................

[michel]

να'μαι και εγω,εδω να πω τον δικο μου γολγοθα.

Λοιπον,ο ανδρουλης μου ηταν παλια(πριν 17 χρονια) παντρεμενος.Εχει κανει 2 κοριτσια και μετα απο 10 χρονια γαμου,χωρισε.Οταν τον γνωρισα δεν εδωσα και μεγαλη σημασια σε αυτο,ουτε καν φανταζομουν οτι θα αντιμετοπιζα ποτέ τετοια προβληματα

Δεν φανταζομουν ,καν ,οτι θα φταναμε μετα απο 15 χρονια σχεση, σε γαμο.

Ειμαστε παντρεμενοι απο το 2005 και πριν μεναμε μαζι απο το 2000.

Μαλλον το θεωρουσα αυτονοητο να κανουμε παιδια,γιαυτο δεν καναμε ποτέ,καμια συζητηση σοβαρη,σχετικη με αυτο.

Λιγο πριν το γαμο,οταν ανεφερα συζητηση για παιδι,μου ελεγε"δεν ειναι σωστο,αφου δεν ειμαστε παντρεμενοι"

Λιγο μετα το γαμο,μου ελεγε"δεν ειναι η ωρα ακομη,ξερω εγω τι σου λεω!"

Αργοτερα εβρισκε διαφορες δικαιολογιες,οπως οτι περιμενει να τελειωσουν τα παιδια του τις σπουδες τους(μαζι και τα πολλα εξοδα του),και ...διαφορα αλλα...

Μην εχοντας αλλη λυση,το σεβαστηκα και αυτο,ειπα,μηπως εχει δικιο,θα ειμαστε πιο ανετα οικονομικα ,αν δεν θα εχει τοσα εξοδα για τα παιδια του απο τον πρωτο γαμο.

Ηρθε η ωρα που τα παιδια του τελειωσαν και μπηκαν και σε καλες δουλειες.Μεσα μου ελεγα"γιατι αυτος να χαρει τα παιδια του και εμενα μου κοβει αυτο το δικαιωμα(να χαρω και εγω το δικο μου παιδι)

Και οχι μονο μεσα μου,αλλα και απ'εξω το ειπα

Του το ειπα καταμουτρα,οταν πλεον,καταλαβα οτι στην πραγματικοτητα δεν θελει παιδι,γι'αυτο με βασανιζει με διαφορες δικαιολογιες

Ακολουθησαν καυγαδες,φτασαμε ακομα και στον χωρισμο/.Του ειπα οτι θελω να με αφησει να παω να βρω εναν ανθρωπο αλευθερο που να θελει να κανει οικογενεια και εκει ηταν που τρελενοτανε...

Ουτε να φυγω με αφηνε,αλλα ουτε παιδι εκανε.

Μια μερα οταν η μανα του σχεδον πεθαινε,του ειπε"την εχεις αδικησει αυτην τη γυναικα,που σου φερθηκε και σου σταθηκε,τοσα χρονια,βραχος,να κανετε ενα παιδι,γιατι θα σας φαει η μοναξια!οι δικες σου οι κορες μεγαλωσαν και θα φυγουν μακρια,αλλα το πιο σημαντικο ειναι να μην στερησεις το δικαιωμα στην γυναικα σου να γινει μανα,ειναι αμαρτια απο τον Θεω."

Ετσι ,σιγα ,σιγα αρχισαμε τις προσπαθειες πριν ενα χρονο αλλα ,παλινδρομησε στην 9η εβδομαδα.(και τοτε σκεφτηκα οτι σαν να ηξερε ο Θεως οτι δεν πολυ θελει παιδι ο δικος μου)

Δεν ξερω τι αλλο να σκεφτω.

Απο την ημερα που εκανα τεστ +,πριν καν παω στο ιατρο,πηγε και κανονισε παιδικα επιπλα,παιχνιδια για τον κήπο,κουνιες,μετα πηγε και γεμισε την δεξαμενη πετρελαιου,"για να εχουμε.λεει,οταν θα γεννησουμε να μην εχουμε εννοιες και για αυτο.να ειναι η προσοχη μας ,μονο στο παιδι.

Τωρα που τα θυμαμαι ολα αυτα,μου ερχεται να βαλω τα κλαματα,παντα κλαιω οταν θυμαμαι τι μου συνεβη ενα χρονο πριν.

Τωρα εχουμε 4-5 μηνες που προσπαθουμε παλι,με πιο θετικη διαθεση,απο το μερος του,και με πιο πολυ αγχως απο το μερος μου(ηλικια,βλεπεις...38)

Ελπιζω να πιασει αυτο το μηνα.Την μεγαλη εβδομαδα,θα κανω τεστ εγκυμοσυνης,και ελπιζω να με λυπηθει ο καλος Θεουλης,και να εχει γινει το θαυμα.

Και για να γυρισουμε αλι στο θεμα μας,καλο ειναι το παθος στην αρχη,αλλα καλα θα ειναι να γινουν και συζητησεις για το θεμα"παιδιου" ακομα και πριν το γαμο.Γιατι ,μετά.δεν ξερεις τι θα σου ξημερωσει....

[Vann]

michel σου ευχομαι να εισαι εγκυος γιατι πραγματικα το αξιζεις, μετα απο τετοια υπομονη που εδειξες για τα παιδια του αντρα σου.

[papapete]

Michel σαν "θεματοθέτης" σου εύχομαι κι εγώ ότι επιθυμείς. Είναι αργά, 1 η ώρα και πίσω μου είναι η αλιενάκι και μιλάει με το γιόκα της (μας...) Την κοιτάζει, χαμογελά και κάνει γλυκούς ήχους. Αυτή, περιττό να πω έχει χεστεί από τη χαρά της....

 

Πως θα μπορούσα να στερήσω αυτή τη χαρά, την υπέρτατη χαρά από μια γυναίκα? Πως μπορούν άλλοι και το κάνουν? Οι άντρες συχνά αποπροσανατολίζονται. Θες από τον κοινωνικό περίγυρο, θες από παρωχημένες ιδέες περί ανεξαρτησίας, καριέρας και δημιουργικότητας...

 

Το λέω και το πιστεύω.

 

Δεν υπάρχει άλλο επίτευγμα, κατόρθωμα, δημιουργία ανώτερη, όπως θέλετε πείτε το, στη ζωή από ένα παιδί. Το μωρό σας, δεν το νοιάζει αν έχετε λεφτά η δεν έχετε, αν είσαστε "κάποιος" η όχι. Είναι η πιο αγνή μορφή αγάπης που μπορούμε να ζήσουμε. Μας αγαπούν και τα αγαπούμε γιατί έτσι....γιατί έτσι...

 

 

[mata]

Michel, η ιστορία σου με συγκίνησε. Χαίρομαι που άλλαξε η στάση του. Μην το βλέπεις όμως ότι απέβαλλες τότε επειδή δεν το ήθελε. Πολλές γυναίκες αποβάλλουν καθημερινά, παρ'όλο που και αυτές και οι σύντροφοι τους το θέλουν πραγματικά πολύ. Αυτό ήταν ένα ατυχές γεγονός. Και μόνο έτσι πρέπει να το βλέπεις. Δεν λέω, σε καταλαβαίνω γιατί όλοι μας έστω και λίγο μπορεί να κάναμε αυτή τη σκέψη αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να έχεις το πολυπόθητο αποτέλεσμα το συντομότερο μάλιστα γιατί μετά από τόση υπομονή που έδειξες, το αξίζεις πραγματικά!!!!Σύντομα να μας γράφεις μέσα από την ενότητα Κατά τη διαρκεια της εγκυμοσύνης!!!!

[tasuki]

Εξαρταται απο το ποια επιθυμια εχει προτεραιοτητα - να ειμαι συντροφος ή να ειμαι μητερα. Αν ειναι η πρωτη, συμβιβαζομαι. Αν ειναι η δευτερη, χωριζω.

[haido]

michel είσαι πολύ γλυκός άνθρωπος και σου εύχομαι τα καλύτερα!

[Ντέπυ]

Κάναμε το πρώτο μας παιδί μετά από 2 χρόνια γάμου το οποίο το θέλαμε και οι δύο.

Προχωρήσαμε σε δεύτερη εγκυμοσύνη 9 μήνες μετά την πρώτη γεννα , κάτι πάλι που συμφωνήσαμε μαζί!!!!!!

Γεννήθηκε και το δεύτερο παιδί..................μερες δύσκολες όπως τις περιγράφεται οι περισσότερες από εσάς. Δύο μωρά σπίτι η γυναίκα στο σπίτι κι εγώ να ανεβάζω ρυθμούς στην δουλειά διότι η γυναίκα μου έχει αποφασίσει να σταματήσει την δουλειά της για να φροντίσει τα παιδιά.

Περνούν άλλα 2 χρόνια και ανακαλύπτουμε πως έχουμε πρόβλημα με το δεύτερο παιδί ( είναι αυτιστικό).

Μεγάλη στεναχώρια αλλά πρέπει να προχωρήσεις μπροστά..........

Μετά από αυτό σκέφτομαι πως η καλύτερη λύση για τους δυό μας αλλά και για το πρώτο παιδί είναι να κάνουμε ένα ακόμα παιδί.

Η γυναίκα μου λέει όχι.

Οι δικαιολογίες που μου έλεγε ( κυρίος για το οικονομικό) δεν έστεκαν αλλά τέλος πάντων κατάλαβα πως δεν θέλει άλλο κι έτσι σταμάτησα να επιμένω.

Σταμάτησα να επιμένω διότι θεώρησα άρρωστο ο ένας να θέλει , ο άλλος να μην θέλει , και να προχωρήσουμε σε εγκυμοσύνη έστω και "κατα λάθος"!!!!!

 

Πέρασαν 5~6 χρόνια και ενδιάμεσα σε συζητήσεις που είχαμε μου εξομολογήθηκε πως προχωρήσαμε στην δεύτερη εγκυμοσύνη μόνο και μόνο επειδή ήθελα εγώ

Μου είπε επίσης πως βασικά ήλπιζε πως θα μας έπερνε κανένα χρόνο μέχρι να ξαναμήνει έγκυος.......αλλά έλα που έμεινε έγκυος με την πρώτη.

 

 

Τα παιδιά έχουν γίνει 8,5 και 10 χρόνων αντίστοιχα και κάποια στιγμή μου ανακοινώνει πως θα ήθελε να κάνουμε ένα τρίτο παιδί........

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν ναι.......χάρηκα ...........σύντομα όμως είπα όχι.

Είπα όχι διότι θεώρησα πως η ψυχολογική της κατάσταση ( και η δική μου αν θέλετε) δεν είναι η καλύτερη για μια εγκυμοσύνη.

Στην πορεία της το είπα κιόλας , πως δεν είμαστε για εγκυμοσύνη με τόσες εντάσεις αλλά και με το ενδεχόμενο να θέλει να μου κάνει χάρη για μια φορά ακόμα.

Το ότι μου έκανε χάρη στην δεύτερη εγκυμοσύνη ( και δεν το ήξερα) θα το κουβαλάω μια ζωή.

 

Αυτή λοιπόν είναι μια ιστορία όπου ο ένας μπορεί να θέλει και ο άλλος να μην θέλει

 

 

Προσωπικά πιστεύω πως αν δεν το θέλει ούτε ο ένας ούτε ο άλλος δεν γίνεται τίποτα. Στην προκειμένη περίπτωση νομίζω πως η γυναίκα σου δεν προχώρησε στην δεύτερη εγκυμοσύνη για να σου κάνει το χατίρι. Ιδίως όταν πρόκειτε για ένα παιδί. Πιστεύω πως και εκείνη το ήθελε καταβάθος. Τ' ότι σου είπε αυτό που σου είπε και σ' εφερε σε μια κατάσταση ενοχής που θα το κουβαλάς για μια ζωή δεν νομίζω πως ήταν σωστό.

[toty]

Θα γραψω κι εγω τη δικη μου -μικρη- ιστορια κι ας μην ειναι το προβλημα τοσο σοβαρο... Ειμαι παντρεμενη 3 χρονια, αλλα με τον αντρα μου εχουμε κλεισει 12ετια σχεσης, μεγαλωσαμε μαζι... Ποτε δεν ειχαμε κανει κουβεντα σοβαρη για παιδι... Μετα το γαμο λοιπον ο αντρας μου αρχισε μεταξυ αστειου και σοβαρου να με ρωταει "εμενα ποτε θα με κανεις πατερα" "θα κανουμε παιδι τελικα η οχι" και τετοια... Εγω, συνηθως απεφευγα την κουβεντα ή απαντουσα "ε, δε θα κανουμε? (γενικα).. Ισως επειδη ειχα την αυταπατη οτι θα ερθει αμεσως μολις θελησουμε, ισως παλι γιατι σκεφτομουν αυτο που λεμε παντα, να χαρουμε λιγο καιρο παντρεμενοι και μετα τα παιδια... Ισως απλα επειδη ενιωθα ακομη μικρη και πως εχω ακομη να κανω πράγματα (που φυσικα δε θα εκανα ουτως η άλλως!)... Αλλα μαλλον απλως απο βλακεια... Ποτε δε με πιεσε, ποτε δε μου θυμωσε, ποτε δεν απαιτησε πιο συγκεκριμενα πραγματα και ας στεναχωριοταν... Το βλεπα οτι στεναχωριοταν, κι αυτο απο μονο του με ξυπνησε, εστω και αργα, γιατι πραγματικα δεν αντεχα την ιδεα να νιωθει ετσι και οτι του λειπουν πραγματα... Αυτη τη στιγμη προσπαθουμε, το θελω το μωρο πιο πολυ κι απο κεινον (καθε φορα κανει σαν παιδι απο τη χαρα και μονο στην πιθανοτητα να εχω μεινει εγκυος και απογοητευεται πιο πολυ απο μενα στο τελος...) και ελπιζω ολα να μας πανε καλα... Αλλα ειμαι σιγουρη οτι κι αν ακομα εκεινος δεν μου ειχε ...ξυπνησει το μητρικο φιλτρο, παλι θα ηθελα να του δωσω την ευτυχια που αξιζει στον καθε ανθρωπο, να γινει γονιος... Και τωρα που θελω, μεχρι στιγμης, δεν εχω μπορεσει...

[Ντέπυ]

Θα γραψω κι εγω τη δικη μου -μικρη- ιστορια κι ας μην ειναι το προβλημα τοσο σοβαρο... Ειμαι παντρεμενη 3 χρονια, αλλα με τον αντρα μου εχουμε κλεισει 12ετια σχεσης, μεγαλωσαμε μαζι... Ποτε δεν ειχαμε κανει κουβεντα σοβαρη για παιδι... Μετα το γαμο λοιπον ο αντρας μου αρχισε μεταξυ αστειου και σοβαρου να με ρωταει "εμενα ποτε θα με κανεις πατερα" "θα κανουμε παιδι τελικα η οχι" και τετοια... Εγω, συνηθως απεφευγα την κουβεντα ή απαντουσα "ε, δε θα κανουμε? (γενικα).. Ισως επειδη ειχα την αυταπατη οτι θα ερθει αμεσως μολις θελησουμε, ισως παλι γιατι σκεφτομουν αυτο που λεμε παντα, να χαρουμε λιγο καιρο παντρεμενοι και μετα τα παιδια... Ισως απλα επειδη ενιωθα ακομη μικρη και πως εχω ακομη να κανω πράγματα (που φυσικα δε θα εκανα ουτως η άλλως!)... Αλλα μαλλον απλως απο βλακεια... Ποτε δε με πιεσε, ποτε δε μου θυμωσε, ποτε δεν απαιτησε πιο συγκεκριμενα πραγματα και ας στεναχωριοταν... Το βλεπα οτι στεναχωριοταν, κι αυτο απο μονο του με ξυπνησε, εστω και αργα, γιατι πραγματικα δεν αντεχα την ιδεα να νιωθει ετσι και οτι του λειπουν πραγματα... Αυτη τη στιγμη προσπαθουμε, το θελω το μωρο πιο πολυ κι απο κεινον (καθε φορα κανει σαν παιδι απο τη χαρα και μονο στην πιθανοτητα να εχω μεινει εγκυος και απογοητευεται πιο πολυ απο μενα στο τελος...) και ελπιζω ολα να μας πανε καλα... Αλλα ειμαι σιγουρη οτι κι αν ακομα εκεινος δεν μου ειχε ...ξυπνησει το μητρικο φιλτρο, παλι θα ηθελα να του δωσω την ευτυχια που αξιζει στον καθε ανθρωπο, να γινει γονιος... Και τωρα που θελω, μεχρι στιγμης, δεν εχω μπορεσει...

 

 

Πίστευε και κάνε θετικές σκέψεις. Ποτέ μην απογοητεύεσαι απο την στιγμή που το θέλετε τόσο πολύ...Και όλα θα πάνε καλά θα δεις

[almak]

Θα γραψω κι εγω τη δικη μου -μικρη- ιστορια ...

Eγώ έχω την εντύπωση ότι θα το τσακώσεις στα σίγουρα το νινί.

Χαλάρωσε και διασκέδασε το έως τότε

[almak]

Προσωπικά πιστεύω πως αν δεν το θέλει ούτε ο ένας ούτε ο άλλος δεν γίνεται τίποτα. Στην προκειμένη περίπτωση νομίζω πως η γυναίκα σου δεν προχώρησε στην δεύτερη εγκυμοσύνη για να σου κάνει το χατίρι. Ιδίως όταν πρόκειτε για ένα παιδί. Πιστεύω πως και εκείνη το ήθελε καταβάθος. Τ' ότι σου είπε αυτό που σου είπε και σ' εφερε σε μια κατάσταση ενοχής που θα το κουβαλάς για μια ζωή δεν νομίζω πως ήταν σωστό.

Ντέπυ τώρα που τα ξανα κοιτάω τα γραπτά μου , ίσως σας μπέρδεψα και δεν καταλάβατε αυτό που έγινε.

Την πρώτη εγκυμοσύνη την θέλαμε και οι δυο......κι έτσι έγινε.

Την δεύτερη εγκυμοσύνη ( στο καπάκι) τελικά αποδείχτηκε πως μόνο εγώ την ήθελα. Η γυναίκα μου υποκρίθηκε πως συμφωνεί , αλλά μέσα της έλπιζε πως δεν θα μήνει έγκυος αμέσως.Δεύτερο παιδί ήθελε αλλά όχι εκείνη την χρονική στιγμή.

Τέλος οι κουβέντες για τρίτο παιδί ξεκίνησαν 3 χρόνια μετά την γέννηση του δεύτερου ......και "κράτησαν" για 2~3 χρόνια

 

Καλά να είμαστε και να χαιρόμαστε αυτά που έχουμε ....................τα υπόλοιπα είναι σε δουλειά να βρισκόμαστε

[toty]

Ντεπυ και almak σας ευχαριστω πολυ για το κουραγιο, βρε παιδια!! Κι εσεις να χαιρεστε τα παιδακια σας, (αν εσυ Ντεπυ δεν εχεις σου ευχομαι να αποκτησεις συντομα!) παντα ευτυχισμενοι και αγαπημενοι!!

Ελπιζω συντομα να νιωσω κι εγω τις χαρες που νιωθετε καθημερινα, μη μου μεινει μονο η...διασκεδαση!!