Ενοχές... Να υπάρχουν ή όχι??

[SKEK]

Είναι μια απορία που μεγαλώνει όσο περνάνε οι μέρες και οι σκανταλιές (μεγάλες ή μικρές) γίνονται καθημερινό φαινόμενο.

 

Όταν κάνει λάθη το παιδί μας (όχι π.χ. του χύθηκε το νερό ή του έπεσαν ψίχουλα από το φαγητό) να το αφήσουμε να νιώσει ένοχο για την πράξη του?? Κατ'αρχήν νιώθουν ενοχές στην ηλικία των 2?

 

Π.χ. κρίση θυμού και προσπαθώ με πολύ ήρεμο τρόπο να την ηρεμήσω και ξαφνικά μου φέρνει στο πρόσωπο με δύναμη ένα παιχνίδι. Όταν συμβαίνει απομακρύνομαι για λίγο και δεν μιλάω. Συνήθως λέω αυτό με πόνεσε και πάω σε άλλο σημείο. Να αφήσουμε το παιδί να νιώσει ενοχές??

 

Όταν περάσει κάποιος χρόνος και ξεχαστεί το παιδί το ξαναθυμίζουμε?

[katerinak]

ενοχες θα αρχισει να νιωθει το παιδι οταν ξεχωρισει το καλο απο το κακο κ καποια στιγμη θα κανει το αντιθετο..

 

στην περιπτωση του στυχηματος κατηγορηματικα οχι να μην του περασεις ενοχες. μ αυτο τον τροπο θα κατηγορει τον εαυτο του αργοτερα για κατι που δεν ειναι στο χερι του να το ελεγξει. μη ξεχναμε οτι ενα ενοχικο ατομο δυσκολα το αποβαλλει

 

για τη βιαιη συμπεριφορα,αμεσως μολις σου το ξανακανει κοιταξε τον στο υψος του κ πες του με σταθερη φωνη οτι αυτο που εκανε εεν σου αρεσε καθολου κ τον παρακαλεις να μην το ξανακανει.ουτε απειλες προς το παρον.εκεινη την ωρα μπορει κ να σε ξαναδειρει για νσ δει τι θα κανεις, στην περιπτνση αυτη να εισαι σταθερη

 

μη του το θυμιζεις αμεσα.

 

μπορεις μεσα απο μια ιστορια που μοιαζει χωρις να αναφερθεις στο παιδι σου

[natty26]

Συμφωνω με Κατερινακ. Γιατι να νιωσει ενοχες ενα διχρονο επειδη του πεσαν ψιχουλα? Εγω δεν λεω τιποτα, τα μαζευω του λεω βεβαια κοιτα ελα να μαζεψουμε αυτα που μας πεσανε και τελος. Στο θυμο, οταν μου πετάει πράγματα του λεω με σταθερη φωνη '' δεν κανουμε στους αλλους αυτο που δεν θελουμε να κανουν σε μας'' ''εσενα θα σου αρεσε να σου πεταγα το παιχνιδι και να χτυπαγες''? μου λεει ''οχι'' και μετα αλλάζουμε αμεσως θεμα.

[SKEK]

Για τα ατυχήματα σίγουρα ούτε θυμός ούτε νεύρα, δεν το συζητώ.

 

Για τις άλλες συμπεριφορές όμως? Ωραία, αυτό που λες το τηρούμε σε κάποιες συμπεριφορές και σε κάποιες που πραγματικά δεν είμαι σε θέση να είμαι ήρεμη ή να δεκτώ επανάληψη της βίαιης συμπεριφοράς απομακρύνομαι λίγο.

 

Το δέχομαι αυτό που λες με το ενοχικό άτομο αλλά όταν κτυπήσει παιδάκι, γονείς ή άλλους θα το αφήσουμε να νιώσει ενοχές ή τα λόγια μας πρέπει να είναι τέτοια ώστε τα παιδιά να μην νιώθουν ενοχές. Κάπου έχω μπερδευτεί μ'αυτό. Να λέμε η μαμά πόνεσε ---> Το παιδί νιωθει ένοχο για την πράξη του ---> Καλό ή κακό αυτό??

 

Να συμβουλεύουμε απλά ότι αυτό που έκανε κάνει τους άλλους να πονάνε και δεν πρέπει να το κάνουμε? Είναι γενικότητα και οι γενικότητες είναι πιο δύσκολα αντιληπτές από παιδιά.

[SKEK]

Ααα!! Και όταν της λέω δεν θα ξανακτυπήσουμε παιδάκι, έτσι?? Γυρνάει και μου λέει: Ξανακτυπήσουμε!!

[katerinak]

Για τα ατυχήματα σίγουρα ούτε θυμός ούτε νεύρα, δεν το συζητώ.

 

Για τις άλλες συμπεριφορές όμως? Ωραία, αυτό που λες το τηρούμε σε κάποιες συμπεριφορές και σε κάποιες που πραγματικά δεν είμαι σε θέση να είμαι ήρεμη ή να δεκτώ επανάληψη της βίαιης συμπεριφοράς απομακρύνομαι λίγο.

 

Το δέχομαι αυτό που λες με το ενοχικό άτομο αλλά όταν κτυπήσει παιδάκι, γονείς ή άλλους θα το αφήσουμε να νιώσει ενοχές ή τα λόγια μας πρέπει να είναι τέτοια ώστε τα παιδιά να μην νιώθουν ενοχές. Κάπου έχω μπερδευτεί μ'αυτό. Να λέμε η μαμά πόνεσε ---> Το παιδί νιωθει ένοχο για την πράξη του ---> Καλό ή κακό αυτό??

 

Να συμβουλεύουμε απλά ότι αυτό που έκανε κάνει τους άλλους να πονάνε και δεν πρέπει να το κάνουμε? Είναι γενικότητα και οι γενικότητες είναι πιο δύσκολα αντιληπτές από παιδιά.

 

δεν ειναι ευκολο ακομα να μπει στη θεση του αλλου,ειναι νωρις.

 

αυτο που λες ομως οτι πονεσες ειναι σωστο.θα βοηθησει να σχηματισει αποψη. κ ας μη νιωσει ενοχο ξερει οτι δεν αρεσει σε καποιον κ σχηματιζει την εικονα

[ilonka19]

Στα μικρά παιδιά δεν έχει σημασία τόσο πολύ τι θα πεις οσο ο τρόπος που θα μιλήσεις, λ.χ. οταν τα παιδιά 6-8 μηνών δαγκώσουν κατά τη διαρκεια του θηλασμού και πονέσουν τη μαμά, τους λες να μην το ξανακάνουν με επιτακτικό τρόπο και δεν το επαναλαμβάνουν. Είναι απίστευτο πώς το καταλαβαίνουν, αλλά το καταλαβαίνουν.

[fistikaki]

 

Π.χ. κρίση θυμού και προσπαθώ με πολύ ήρεμο τρόπο να την ηρεμήσω και ξαφνικά μου φέρνει στο πρόσωπο με δύναμη ένα παιχνίδι. Όταν συμβαίνει απομακρύνομαι για λίγο και δεν μιλάω. Συνήθως λέω αυτό με πόνεσε και πάω σε άλλο σημείο. Να αφήσουμε το παιδί να νιώσει ενοχές??

 

 

 

τι ξυλο εχω φαει θεε μου.............

 

και το να απομακρυνθω για να καταλαβει το λαθος της, δεν πολυπιανει.. νομιζω ειναι πολυ μικρη

[Ellemphriem]

Είναι μια απορία που μεγαλώνει όσο περνάνε οι μέρες και οι σκανταλιές (μεγάλες ή μικρές) γίνονται καθημερινό φαινόμενο.

 

Όταν κάνει λάθη το παιδί μας (όχι π.χ. του χύθηκε το νερό ή του έπεσαν ψίχουλα από το φαγητό) να το αφήσουμε να νιώσει ένοχο για την πράξη του?? Κατ'αρχήν νιώθουν ενοχές στην ηλικία των 2?

 

Π.χ. κρίση θυμού και προσπαθώ με πολύ ήρεμο τρόπο να την ηρεμήσω και ξαφνικά μου φέρνει στο πρόσωπο με δύναμη ένα παιχνίδι. Όταν συμβαίνει απομακρύνομαι για λίγο και δεν μιλάω. Συνήθως λέω αυτό με πόνεσε και πάω σε άλλο σημείο. Να αφήσουμε το παιδί να νιώσει ενοχές??

 

Όταν περάσει κάποιος χρόνος και ξεχαστεί το παιδί το ξαναθυμίζουμε?

 

Κοιτα φιλεναδα δεν με εχει χτυπησει ακομα με αντικειμενα. Στον θυμο της συνηθως αυτοδαγκωνεται. Αλλα οταν κανει κατι χοντρο που με ενοχλει παω και καθομαι στην ακρη μουτρωμενη. Μαζι της μεν αλλα μουτρωμενη. Το καταλαβαινει. Αλλα αυτο σιγουρα δεν θα το κανω για το οτι της επεσε το νερο ή τα ψιχουλα. Πολυ νωρις νομιζω για κατι τετοιο. Σε αυτα δεν δινω καν σημασια. Αυτο με το παιχνιδι πρεπει να της δειξεις πως σε ενοχλει παντως......

[katerinak]

το μουτωμα θα το μαθει κ αυτη κ δεν θα μπορει να μαθει να λεει η να δειχνει με αλλο τροπο την ενοχληση..θελει λιγο προσοχη..

[natty26]

το μουτωμα θα το μαθει κ αυτη κ δεν θα μπορει να μαθει να λεει η να δειχνει με αλλο τροπο την ενοχληση..θελει λιγο προσοχη..

 

Δεν το ειχα σκεφτει ποτε αυτο! Βεβαια εγω δεν το εφαρμοζω ισως για αυτο. Παντως σαν να εχεις δικιο!

[SKEK]

Είναι καλό όμως να εκφράζουμε και με γκριμάτσες τη δυσαρέσκεια ή την ευχαρίστηση μας στα παιδιά. Είναι ένας τρόπος έκφρασης όχι απαραίτητα λεκτικός.... Ξέρω και γω....

[katerinak]

ναι,το να διαβαζει το προσωπο μας ειναι πολυ καλο.απλα λεω οτι αν φαινομαστε μουτρωμενοι γενικα το παιδι δεν ξερει απολυτα τι μας πειραξε κ δεν μπορει να διαχωρισει την πραξη του απο τον εαυτο του,μπορει να νομιζει οτι μαζι του ειμαστε θυμωμενοι,καλο ειναι να λεμε οτι η πραξη του δεν μας αρεσε

[mmdad]

Νομιζω οτι οταν κανουν κατι ΄"κακο" συνηδητα ή κατι "κακο" γενικοτερα πχ. να μας πεταξουν ενα παιχνιδι, να μας χτυπησουν, να μας δαγκωσουν πρεπει να τους δινουμε να καταλαβουν οτι ειναι λαθος γιατι ενταξυ εμεις τι μπορει να παθουμε αν μας δαγκωσει το μωρο μας? Οταν ομως το μωρο μας δαγκωσει το πιο μωρο μας (γιατι την ππωτη φορα γελασαμε) τι θα κανουμε??

[Συντονιστής Περιεχομένου]

Γειά σας,

μπορείτε να δείτε επίσης κι εδώ

 

Αταξίες! Μέρος Α΄(για παιδιά ενάμισυ εως δυόμισυ ετών)

Άου, με χτύπησε!

Προσοχή και Επιβράβευση (απο 18 μηνών)

6 Συμβουλές για να επιβραβεύετε σωστά (απο 2-3 ετών)!

[elenik]

Είναι μια απορία που μεγαλώνει όσο περνάνε οι μέρες και οι σκανταλιές (μεγάλες ή μικρές) γίνονται καθημερινό φαινόμενο.

 

Όταν κάνει λάθη το παιδί μας (όχι π.χ. του χύθηκε το νερό ή του έπεσαν ψίχουλα από το φαγητό) να το αφήσουμε να νιώσει ένοχο για την πράξη του?? Κατ'αρχήν νιώθουν ενοχές στην ηλικία των 2?

Συνηθως τους μαθαινω πως τα διορθωνουμε (χωρις τυψεις ). Παιρνουμε αυτο και μαζευουμε :lol:. Το πιστευεις ή οχι ο Γιαννης εχει βρει παιχνιδι το να χυνει το νερο και να το μαζευει :shock:.

Οσο για τα ψυχουλα... τι να πω και τι να κανω... προσπαθω να τρωει στο καρεκλακι. Και καλα οταν προσεχει ειναι αρκετα μεγαλος να φαει στην καρεκλα,

 

Π.χ. κρίση θυμού και προσπαθώ με πολύ ήρεμο τρόπο να την ηρεμήσω και ξαφνικά μου φέρνει στο πρόσωπο με δύναμη ένα παιχνίδι. Όταν συμβαίνει απομακρύνομαι για λίγο και δεν μιλάω. Συνήθως λέω αυτό με πόνεσε και πάω σε άλλο σημείο. Να αφήσουμε το παιδί να νιώσει ενοχές??

Οχι ενοχες αλλα οπως κανεις πολυ καλα δειχνεις την δυσαρεσκεια σου και εξηγεις οτι αυτο πονεσε. Δες εδω πχ http://parents.org.gr/forum/showpost.php?p=360899&postcount=2

 

Όταν περάσει κάποιος χρόνος και ξεχαστεί το παιδί το ξαναθυμίζουμε?

Τι να θυμισεις σε ενα ψαρι :mrgreen: αδικος κοπος. Οχι δεν το ξανααναφερεις.

[Μαρια Στυλιανακη]

είναι καλό, μετά απο κάποια δευτερόλεπτα,

δηλαδή

 

εγινε η επίτηδες αταξία

 

{(συνήθως καταλαβαίνεις αν είναι επίτηδες όταν υπάρχει βλεμματική επαφή= τότε τα παιδιά βλέπουν εάν θα εγκρίνεις και πώς θα αντιδράσεις, υπάρχει δηλαδή ενα πιο συνειδητό τεστάρισμα ορίων που θέτει ο γονέας. Αυτό μπορεί σε κάποια παιδιά να είναι νωρίτερα και σε κάποια αργότερα, είναι κάτι πολύ κρίσιμο να ξέρει να το αναγνωρίζει ο γονέας, και έτσι να καταλαβαίνει πότε είναι καλό να δείξει με τον τρόπο που επιθυμεί που/ποιά είναι τα όρια που θέτει.

 

Έτσι του μαθαίνει τι είναι αποδεκτό κ τι όχι και σε ποιά κλίμακα μάλιστα - αυτό είναι το πιο σημαντικό. Το έλεγα προχθές σε μια μαμά ότι η ελαστικότητα είναι το πάν, δηλαδή η κλιμάκωση των αντιδράσεων ανάλογα και με το τι έγινε.

Δεν είναι καλό δηλαδή παντού κ πάντα να υπάρχει η ίδια αντίδραση καθώς κάθε κατάσταση έχει κ διαφορετικές συνθήκες και αίτια.}

 

μετά λοιπόν απο την έκφραση των ορίων που θέτετε, ανάλογα πάντα,

την κατάσταση και το αίτιο,

 

είναι σημαντικό να μιλήσει ο γονέας με την κανονική του φωνή μετά,

(ενώ πρίν μπορεί να ήταν ουδέτερος για να τονίσει τι ήταν το μή αποδεκτό)

έτσι ώστε να καταλάβει το παιδί ότι η αντίδραση του γονέα αφορούσε εκείνη τη στιγμή και εκείνη την συμπεριφορά.

 

Αν παρατείνει ο γονέας το "μούτρωμα" όπως το λέτε,

παραπάνω απο κάποια λεπτά, τότε το παιδί αρκετά πιθανό να εκλάβει ότι πρόκειται για κάτι πολύ πιο μεγάλο, που αφορά εκείνο εξολοκλήρου, κ όχι την μεμονωμένη συμπεριφορά.

Έτσι δυσκολεύεται προφανώς να ξεχωρίσει ότι ο γονέας αναφερόταν, στην συγκεκριμένη πράξη,

και μελλοντικά θα είναι πιο δύσκολο να διαχωρίσει το πότε ο γονέας θα έχει αρνητική αντίδραση, οπότε να συνειδητοποιήσει ποιά είναι η μή επιθυμητή συμπεριφορά.

Όταν εξαιτίας παρατεταμένης τιμωρίας ή παρατεταμένης αλλαγμένης συμπεριφοράς του γονέα, το παιδί μπερδεύεται όσον αφορά τον λόγο, φαντάζομαι ότι θα νιώσει ενοχή, χωρίς αυτή να οδηγήσει σε κάτι παραγωγικό.

 

Προφανώς, όταν η πράξη είναι πολύ πιο μεγάλη, πχ δυνατό δάγκωμα, η αντίδραση του γονέα δεν θα είναι καλό να περιοριστεί μόνο σε ένα λεπτό, αλλά σε κάποια περισσότερα λεπτά, (έτσι ώστε να τονιστεί η διαφορά αυτής της πράξης απο κάποια πιο μικρή ανεπιθύμητη πράξη)

αλλά κατά τη γνώμη μου ,

σε παιδί 2-2.5 ετών, δεν είναι καλό να είναι πάνω απο κάποια λεπτά η όποια αντίδραση του γονέα για οριοθέτηση μιας συμπεριφοράς,

ειδικά εξαιτίας του τρόπου που λειτουργεί σε αυτές τις ηλικίες η αίσθηση του χρόνου.

(δεν μπορούν εύκολα να καταλάβουν την διαφορά των 2 λεπτών απο την διαφορά των 20 λεπτών, ή να την αξιολογήσουν όπως ο ενήλικας)

Η διαβάθμιση σε αυτές τις περιπτώσεις για μένα είναι καλύτερο να έχει να κάνει με το συναισθημα που βγάζει ο γονέας το οποίο τότε πρέπει να είναι πιο "βαρύ" αλλά κ την επίπτωση (απομακρυνση απο τα άλλα παιδιά ή παιχνίδια για 2 λεπτά, που δεν είναι φυσικά απαραίτητη όταν είναι πιο μικρό το παράπτωμα) και όχι τόσο με αυξημένο διάστημα τιμωρίας.

 

Όταν μετά το τέλος της οριοθέτησης ο γονέας με κανονική φωνή κ μάλιστα απο κοντά κ τρυφερά, συζητήσει κ ρωτήσει με σύντομες φράσεις,

μήπως ήθελες αυτό, για αυτό με χτύπησες πχ, θύμωσες?

 

θα πρέπει (απαραιτήτως για μένα) να προτείνει την επιθυμητή λύση/αντίδραση που θεωρεί ότι θέλει να έχει το παιδί του σε μελλοντικές τέτοιες καταστάσεις.

 

είναι αρκετά σημαντικό αυτό το κλείσιμο, γιατί έτσι το παιδί αντιλαμβάνεται στον χώρο κ στο χρόνο, τι ήταν αυτό που ο γονέας δεν εγκρίνει, και ότι αφορά αυτό κ μόνο.

Τότε, μπορεί να ηρεμήσει και να προχωρήσει σε ότι έκανε, και δεν θα νιώθει ενοχή ή αλλο συναίσθημα που θα του μείνει,

καθώς ο γονέας,

θα έχει δείξει, τι είναι, πως λύνεται το πρόβλημα που αντιμετώπισε το παιδί, κτλ. και συναισθηματικά θα έχει επανέλθει στην προηγούμενη κατάσταση, κ ο γονέας κ το παιδί.

 

 

Συμπέρασμα δικό μου είναι ότι

όταν η οριοθέτηση είναι παρατεταμένη, (παραπάνω χρόνος απο ότι είναι καλό για την ηλικία του παιδιού)

όταν δεν υπάρχει κλείσιμο/διευθέτηση της κατάστασης με προτεινόμενες μικρές λύσεις

 

τότε ναι ένα παιδί μπορεί να αισθανθεί άσχημα και να προβάλλει την αντίδραση του γονέα, στον εαυτό του,

αντί απλώς στην συμπεριφορά.

Προφανώς όταν ένα παιδί αισθάνεται ότι η οριοθέτηση αφορά το ίδιο, σαν παιδί συνολικά, χωρίς να μπορέσει να κατανοησει οτι εσείς δεν εννοείτε αυτό,

θα νιώσει αυτό που περιγράφετε ώς "ενοχή"...

 

Στην ψυχολογία ονομάζουν σαν "τιμωρητική" συμπεριφορά, μια συμπεριφορά του γονέα (ή κ ενός ενήλικα προς έναν άλλο) που προχωράει πέρα απο το αναγκαίο, στην οριοθέτηση κ επίλυση διαφορών.

 

Η τιμωρητική συμπεριφορά πολλές φορές έχει σαν αίτιο κρυμμένο θυμό ή απογοήτευση/στρές/μή ρεαλιστικές προσδοκίες του γονέα, και ομολογώ να πώ, ότι αρκετοί γονείς, δεν καταλαβαίνουν εκείνη τη στιγμή ότι προβάλλουν τα δικά τους συναισθήματα σε μια κατάσταση,

επιβαρύνοντας έτσι το παιδί με συναισθήματα που δεν μπορεί να καταλάβει. (θεωρώντας ως αναγκαία μια πιο έντονη αντίδρασή τους την στιγμή που αυτό έχει αιτία τα δικά τους συναισθήματα κ όχι την πραγματική κατάσταση)

 

Τότε είναι αρκετά συχνό φαινόμενο, το παιδί να αντιδράσει, και να "κλωτσήσει" μήν μπορώντας φυσικά να σηκώσει αυτό το βάρος, ή να κατανοήσει την οριοθέτηση με παραγωγικό τρόπο.

 

Σε μικρές ηλικίες αυτό φαίνεται όταν ότι και να κάνει ο γονέας το παιδί ξαναεπαναλαμβάνει αυτό που ο γονέας μόλις το τιμώρησε.... γιατί δεν έχει καταλάβει την θετική έκβαση,

δηλαδή το κλείσιμο.

 

Είναι προφανές όταν η οριοθέτηση ήταν πιο έντονη απο ότι έπρεπε, τα συναισθήματα του παιδιού δεν θα επιτρέψουν να καταλάβει και την όποια φράση "κλεισίματος" (επίλυσης του προβλήματος) που θα χρησιμοποιήσει μετά ο γονέας,

καθώς δεν θα έχουν πια κίνητρο, να το κάνουν,

λόγω του δικού τους θυμού....

 

οπότε τζίφος τότε η οριοθέτηση

[Μαρια Στυλιανακη]

η προτεινόμενη λύση/κλείσιμο, σε αυτή την περίπτωση

 

"Όταν συμβαίνει απομακρύνομαι για λίγο και δεν μιλάω. Συνήθως λέω αυτό με πόνεσε και πάω σε άλλο σημείο. Να αφήσουμε το παιδί να νιώσει ενοχές??"

 

θα χρειαστεί να κατανοήσει το παιδί ότι νιώθει θυμό,

άρα να ξέρει τι είναι τα συναισθήματα.

 

δείτε το λινκ με τις φατσούλες http://parents.org.gr/forum/showpost.php?p=1621559&postcount=4!! (είναι σωτήριες!!)

 

ο στόχος δηλαδή είναι να καταλάβει τι νιώθει, και να καταλάβει τι μπορεί να κάνει στο μέλλον όταν νιώθει έτσι.

 

θυμός = θύμωσα. φωνάζω ότι μαμά θύμωσα.

γιατί είναι θυμωμένη?

γιατί=θέλω κάτι. μήπως θέλεις...... ? άλλη φορά όταν θυμώνεις μπορείς να μου πείς, ... μαμά.....θέλω...... και θα σου το φέρω. Δεν ήξερα ότι θέλεις.....!... εντάξει?

 

 

βοηθάει πολύ εάν η λεκτική επικοινωνία υπάρχει σε καλό βαθμό, αλλά αν δεν υπάρχει, όλα μπορούν να γίνουν με μιμική και εκφράσεις με τα χέρια,

ή με το πρόσωπο.

(πως είναι ένα θυμωμένο πρόσωπο? παίξτε με τις εκφράσεις του προσώπου κ την σωματική γλώσσα!)

 

έτσι, όταν ο γονέας βλέπει στο πρόσωπο κ στο σώμα του παιδιού ότι είναι θυμωμένο, θα ξέρει ότι έχει κάτι να επιλύσει, πριν προβεί το παιδί σε συμπεριφορά που θα προκύπτει απο το ότι το παιδί δεν ήξερε να εκφράσει αυτό το συναίσθημα αλλιώς.

 

 

όταν καταφέρεις τα παραπάνω, δηλαδή μια συσχέτιση του συμβάντος με τα αίτια και το πώς μπροείτε να τα καταπολεμήσετε μαζί, τότε θα έχεις καταφέρει το "κλείσιμο", που θα κάνει το παιδί σου να είναι μετά την οριοθέτηση, ήρεμο κ ικανοποιημένο κ να αφήσει πίσω του το συμβάν.

[Μαρια Στυλιανακη]

Α!- "Π.χ. κρίση θυμού και προσπαθώ με πολύ ήρεμο τρόπο να την ηρεμήσω και ξαφνικά μου φέρνει στο πρόσωπο με δύναμη ένα παιχνίδι."

 

όταν ένα παιδί βρίσκεται σε κρίση θυμού, δεν γίνεται να το ηρεμήσεις

κρίση θυμού σημαίνει βρίσκομαι σε ανεξέλεγκτη κατάσταση,

δεν έχει νόημα δηλαδή εκείνη την ώρα να μιλήσεις , όπως ακριβώς και σε έναν ενήλικα - δεν μιλάς εάν δεν έχει τελειώσει πρώτα την έκφραση αυτών των συνοθυλευμένων συναισθημάτων.

Είσαι εκεί, προστατεύεις αν χρειαστεί το ίδιο το παιδί ή άλλο παιδί ή τον εαυτό σου,

αλλά μένεις ουδέτερη μέχρι να περάσει η κρίση θυμού.

Δεν φεύγεις φυσικά, και καλό είναι να μην μπαίνεις σε μεγάλες συζητήσεις εκείνη την ώρα καθώς το παιδί δεν είναι ικανό να έχει επικοινωνία εκείνη τη στιγμή...

 

δηλαδή

* δεν γίνεται με τίποτα να οριοθετήσεις (με σκοπό να μάθει κάτι) ένα παιδί εν μέσω κρίσης θυμού.!

* μια κρίση θυμού, δεν είναι μια συμπεριφορά την οποία οριοθετείς...

 

είναι περισσότερο ένα σύμπτωμα, της δυσκολίας που έχουν τα παιδιά να εκφρασουν το τι νιώθουν κ το αδιέξοδο που βιώνουν το οποίο δεν μπορούν να επιλύσουν συναισθηματικά.

 

το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιορίσεις τον κίνδυνο, με το να έχεις τα χέρια σου σε σημεία που θα προστατέψουν εσένα το παιδί τα αντικείμενα.

 

το κολπο είναι να προλάβεις την κρίση θυμού με την πιο πάνω "εκπαίδευση" για τα συναισθήματα.

 

κλειδί= φατσούλες,...κ πρόληψη με εξοικείωση με τα συναισθήματα κ τι κάνουμε όταν νιώθουμε αυτά.

 

στεναχώρια = αγκαλιτσα, μαμά μπαμπάς, κλάμα?

χαρά= χαμόγελο γέλιο χορός χοροπηδητό

θυμός=..........

πάντα στο παιχνίδι με τις κούκλες να αναφέρετε τα πιθανά τους συναισθήματα (και με διαβάθμιση!! πάρα πολύ! πολύ! λίγο, λιγουλάκι) ανάλογα με το τι κάνουν στις διάφορες καταστάσεις...!!! (πολύ αποτελεσματικό!)

[SKEK]

η προτεινόμενη λύση/κλείσιμο, σε αυτή την περίπτωση

 

"Όταν συμβαίνει απομακρύνομαι για λίγο και δεν μιλάω. Συνήθως λέω αυτό με πόνεσε και πάω σε άλλο σημείο. Να αφήσουμε το παιδί να νιώσει ενοχές??"

 

θα χρειαστεί να κατανοήσει το παιδί ότι νιώθει θυμό,

άρα να ξέρει τι είναι τα συναισθήματα.

 

δείτε το λινκ με τις φατσούλες http://parents.org.gr/forum/showpost.php?p=1621559&postcount=4!! (είναι σωτήριες!!)

 

ο στόχος δηλαδή είναι να καταλάβει τι νιώθει, και να καταλάβει τι μπορεί να κάνει στο μέλλον όταν νιώθει έτσι.

 

θυμός = θύμωσα. φωνάζω ότι μαμά θύμωσα.

γιατί είναι θυμωμένη?

γιατί=θέλω κάτι. μήπως θέλεις...... ? άλλη φορά όταν θυμώνεις μπορείς να μου πείς, ... μαμά.....θέλω...... και θα σου το φέρω. Δεν ήξερα ότι θέλεις.....!... εντάξει?

 

 

βοηθάει πολύ εάν η λεκτική επικοινωνία υπάρχει σε καλό βαθμό, αλλά αν δεν υπάρχει, όλα μπορούν να γίνουν με μιμική και εκφράσεις με τα χέρια,

ή με το πρόσωπο.

(πως είναι ένα θυμωμένο πρόσωπο? παίξτε με τις εκφράσεις του προσώπου κ την σωματική γλώσσα!)

 

έτσι, όταν ο γονέας βλέπει στο πρόσωπο κ στο σώμα του παιδιού ότι είναι θυμωμένο, θα ξέρει ότι έχει κάτι να επιλύσει, πριν προβεί το παιδί σε συμπεριφορά που θα προκύπτει απο το ότι το παιδί δεν ήξερε να εκφράσει αυτό το συναίσθημα αλλιώς.

 

 

όταν καταφέρεις τα παραπάνω, δηλαδή μια συσχέτιση του συμβάντος με τα αίτια και το πώς μπροείτε να τα καταπολεμήσετε μαζί, τότε θα έχεις καταφέρει το "κλείσιμο", που θα κάνει το παιδί σου να είναι μετά την οριοθέτηση, ήρεμο κ ικανοποιημένο κ να αφήσει πίσω του το συμβάν.

Το δουλεύω το παιχνίδι με τις φατσούλες και έχουμε αποτελέσματα. Έχουμε και λεκτική επικοινωνία πολύ καλή για να είμαι ειλικρινής και εφόσον μπορούμε να κτίσουμε από τώρα γι'αυτό ψάχνομαι στο θέμα των κρίσεων θυμού και συμπεριφοράς. Ευχαριστώ για όλα τα πιο πάνω θα τα δουλέψω όπως εισηγήστε Κα Στυλιανάκη και μόλις διαβάσω και τα υπόλοιπα επανέρχομαι.

 

Ευχαριστώ όλα τα μέλη για τις εισηγήσεις!!

[SKEK]

Αυτό με τα όρια πάντως είναι μεγάλη επιτυχία να το καταφέρει ένας γονέας με το παιδί του.

[SKEK]

Όλος ο Αύγουστος μια χαρά αφού λόγω άδειας και πιο χαλαρών ρυθμών είχα το χρόνο να εφαρμόσω όλες τις προτάσεις που μου έδωσε πιο πάνω η Κα Στυλιανάκη.

 

Αρχίσαμε τώρα με την επιστροφή στο σχολείο τις σκανταλιές άνευ λόγου. Δλδ πετάει το ποτηρι με το νερό μέσα και ψάχνει να δει πως θα αντιδράσω. Πετάει το πιάτο της με το φαγητό και μετά ζητάει κι'αλλο το οποίο ξαναπετάει αφού φάει 1-2 κουταλιές. Δεν μπαίνει στο μπάνιο, δεν φοράει ρούχα, βγάζει τα παπούτσια πριν βγούμε από το σπίτι και απαιτεί να βγει ξυπόλυτη και άλλα μικρά και μεγάλα.

 

Όταν θυμώσω ή της πω να με αφήσει λίγο γιατί θύμωσα με κοιτάζει λίγο και τρέχει να κάνει αγκαλίτσα και να πει συγγνώμη. Σε 2 λεπτά το πολύ αρχίζει κάποια άλλη σκανταλιά.

 

Με τα πολλά, το ένα μετά το άλλο χωρίς διάλειμα γίνομαι κουρέλι από τις ενοχές (μα πόσο να προσπαθώ και τελικά να φτάνω στο σημείο να υψώσω τον τόνο της φωνής μου) και ψάχνω να βρω το λάθος μου.

 

Και φτάνουμε και στο άλλο θέμα του cry it out Vs Attachment parenting.

 

Μήπως το λάθος μου είναι ότι προσπαθούσα στο κλάμα της πάντα να ανταποκρίνομαι άμεσα? Ή όταν συνέχιζε να κλαίει να την κρατάω πάντα αγκαλιά και να μην την αφήνω μόνη να κλαίει?

Μήπως είναι απλά η αντίδραση επειδή ξαναρχίζει το σχολείο και η ρουτίνα? Μα αφού 2 χρόνια τώρα έχω αντιληφθεί ότι το παιδί μου νιώθει πιο άνετα όταν υπάρχει μια ρουτίνα/ ένα πρόγραμμα παρά να είναι όλα στο φλου.

 

Επικοινωνούμε πολύ καλά και μου λέει καθαρά τι θέλει ανά πάσα στιγμή.

 

Όταν της κάνω παρατήρηση, σφυρίζει αδιάφορα ή αρχίζει να λέει δυνατά ένα συνεχόμενο ήηηηηήηηηηηήηηη.

 

Κάποιες φορές όταν επιτέλους καταφέρω να έχω την προσοχή της υπόσχεται ότι πχ δεν θα ξανακτυπήσει τη μαμά (κάποιες υποσχέσεις έχουμε καταφέρει να τις τηρούμε μετά από πολλές επαναλήψεις).

 

Τις περισσότερες αρνητικές αντιδράσεις όμως τις έχει όταν και οι 2 γονείς είμαστε στο σπίτι μαζί της. Τσακώνεται με τον ένα τρέχει για αγκαλιά στον άλλο. Βέβαια προσπαθούμε και οι 2 να κρατάμε ίδια στάση απέναντι στη συμπεριφορά της αλλά δεν αρνούμαστε αγκαλιά ή οποιαδήποτε άλλη ασχολία μαζί της όταν το ζητήσει.

 

Μαρία αν το διαβάσεις θέλω τη γνώμη σου ως συνέχεια προηγούμενων προτάσεων που μου έδωσες.

[DALIA]

Όταν κάνει λάθη το παιδί μας (όχι π.χ. του χύθηκε το νερό ή του έπεσαν ψίχουλα από το φαγητό) να το αφήσουμε να νιώσει ένοχο για την πράξη του?? Κατ'αρχήν νιώθουν ενοχές στην ηλικία των 2?

 

σε καμία περίπτωση, εγώ προσωπικά ούτε τον μαλώνω με τέτοια θέματα ακόμη και τώρα...

 

Π.χ. κρίση θυμού και προσπαθώ με πολύ ήρεμο τρόπο να την ηρεμήσω και ξαφνικά μου φέρνει στο πρόσωπο με δύναμη ένα παιχνίδι. Όταν συμβαίνει απομακρύνομαι για λίγο και δεν μιλάω. Συνήθως λέω αυτό με πόνεσε και πάω σε άλλο σημείο. Να αφήσουμε το παιδί να νιώσει ενοχές?? ?

 

εδώ ναι πρέπει να δείξεις δυσαρέσκεια, το να της δημιουργήσεις ενοχές διαφωνώ...

 

Στα μικρά παιδιά δεν έχει σημασία τόσο πολύ τι θα πεις οσο ο τρόπος που θα μιλήσεις,

εδώ συμφωνώ

 

λ.χ. οταν τα παιδιά 6-8 μηνών δαγκώσουν κατά τη διαρκεια του θηλασμού και πονέσουν τη μαμά, τους λες να μην το ξανακάνουν με επιτακτικό τρόπο και δεν το επαναλαμβάνουν.

 

το ότι το δικό σου παιδάκι καταλάβαινε 6-8 μηνών δε σημαίνει ότι καταλαβαίνουν και όλα τα μωρά...

κάποια ξεπερνούν τους 18 μήνες και αρχίζουν ύστερα από επανάλειψη να καταλαβαίνουν...

ίσως το παιδάκι σου ανοίκει σε κάποια άλλη κατηγορία από τα περισσότερα παιδάκια...να το χαίρεσαι

Πάντως παρόλλο που γνωρίζω πάρα πολλές μαμάδες δεν έχω ξανακούσει ότι το παιδί τους σ΄αυτή την ηλικία αν του μιλούσαν με επιτακτικό τρόπο καταλάβαιναν...( όσο ζεις μαθαίνεις όμως )

 

Είναι καλό όμως να εκφράζουμε και με γκριμάτσες τη δυσαρέσκεια ή την ευχαρίστηση μας στα παιδιά. Είναι ένας τρόπος έκφρασης όχι απαραίτητα λεκτικός.... Ξέρω και γω....

 

συμφωνώ με τα 1000 και πολύ αποτελεσματικό σε αρκετες περιπτώσεις...

[ΤΙΓΡΑΚΙ]

Είναι μια απορία που μεγαλώνει όσο περνάνε οι μέρες και οι σκανταλιές (μεγάλες ή μικρές) γίνονται καθημερινό φαινόμενο.

 

Όταν κάνει λάθη το παιδί μας (όχι π.χ. του χύθηκε το νερό ή του έπεσαν ψίχουλα από το φαγητό) να το αφήσουμε να νιώσει ένοχο για την πράξη του?? Κατ'αρχήν νιώθουν ενοχές στην ηλικία των 2?

 

ποτε δεν εχω κανει και ουτε προκυτε να κανω το παιδι μου να νοιωσει ενοχες για μια απροσεξια,γιατι για απροσεξια μιλαμε αν καταλαβα καλα.και σε εμας μπορει να τυχει να ριξουμε καταλαθος ενα ποτηρι.δεν γεμιζουμε ο ενας τον αλλον ενοχες.απλα του λεω να ειμαστε πιο προσεκτικοι και του ζηταω να με βοηθησει να μαζεψουμε.

ενοχες δε ξερω αν νοιωθουν αλλα εχω καταλαβει οτι το δικο μου παιδι προσβαλετε αν του μιλησεις αποτομα μπροστα σε αλλους.

οποτε αν κανει κατι καταλαθος του διευκρινιζω : δεν πειραζει δεν το ηθελες εγινε απο απροσεξια.

αλλα αν κανει κατι επιτηδες και του το πω και το επαναλαβει τοτε απλα θα βρω ενα τροπο να καταλαβει ποσο λαθος ηταν αυτο που εκανε.

πχ προχτες τον εκανα-εκανε δηλ μπνιο 20λεπτα και εμενα λουτσα μαζι με ολο το μπανιο.οσο και να τον παρακαλαγα δε με ακουγε.τοτε του ειπα οτι δε θα ταισει τον "κιτρινο"-το χρυψαρο μας γιατι αργησαμε στο μπανιο και εκεινο πειναγε και το ταισε ο μπαμπας.

ε,χτες εκανε μπανιο και μολις του ειπα τελος τωρα -παμε για ντυσιμο κλπ για να ταισουμε και το ψαρι ακουσε κατευθειαν.

 

Π.χ. κρίση θυμού και προσπαθώ με πολύ ήρεμο τρόπο να την ηρεμήσω και ξαφνικά μου φέρνει στο πρόσωπο με δύναμη ένα παιχνίδι. Όταν συμβαίνει απομακρύνομαι για λίγο και δεν μιλάω. Συνήθως λέω αυτό με πόνεσε και πάω σε άλλο σημείο. Να αφήσουμε το παιδί να νιώσει ενοχές??

 

κανω μια γκριματσα αναλογη,πονου,στεναχωριας κλπ.

και αναλογα τη κατασταση του λεω :καλε γιατι εισαι θυμωμενος ή του αναφερω οτι αλλο συναισθημα εχει για να μαθει οτι οπως νοιωθει,νοιωθουμε και εμεις οι μεγαλοι.

 

Όταν περάσει κάποιος χρόνος και ξεχαστεί το παιδί το ξαναθυμίζουμε?

 

εγω δε ξαναθυμιζω τιποτα,δε ξερω μπορει να ειναι λαθος αλλα η λεξη γενικα ενοχες μου δημιουργει ενα αισθημα οτι δημιουργω κομπλεξ και απωθημενα.

 

 

.....