Μικροί τύρρανοι ή ανεξάρτητα άτομα?

[nanaka]

Τα παιδιά μου είναι πολύ μικρά ακόμα, θα ήθελα όμως στο μέλλον να τα γίνουν φιλελεύθεροι ανθρώποι με αυτονομία, πρωτοβουλία, σύνεση, ευγένεια και για αυτό προσπαθώ και εγω και ο αντρας μου. Προβληματίζομαστε όμως με τα όρια που πρέπει να θέσουμε (απο τώρα) και ώς ποιού σημείου πρέπει να μπουν αυτά. Πχ. μου φαίνεται αδιανόητο ένα παιδι γνωστών μας μόλις 8 χρονών, να λέει στην μητέρα του εσύ μην μιλάς ή τώρα εγώ μιλάω ή μην βλέπεις τηλεόραση (και εκείνη να το κάνει αδιαμαρτύρητα χωρίς να υπάρχει λόγος για να γίνει αυτό), ή να μονοπωλεί την συζήτηση σε παρέα μεγάλων ή να επιμένει να πάει η μητέρα του στο κρεβατι μαζί του και να αφήσει την παρέα της ή να τίθεται θέμα αν θα κάνει μπάνιο σε σημείο να παρακαλάνε κτλ. Γενικώς σου δίνεται η εικόνα ότι έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι, και το παιδί έχει το πάνω χέρι σε αυτήν την οικογένεια! (Βέβαια τους κώδικες καθε οικογένειας δε μπορουμε να τους κρίνουμε, καθένας έχει τα δικά του σάνταρτ, σίγουρα). Δεν πρέπει να υπάρχει όμως μια ισορροπία στο τι μπορεί να απαιτήσει, να επιβάλλει ένα παιδι στους γονείς του? Το να πώ στο παιδι μου δηλαδη ότι, τώρα πρεπει να κάνει μπάνιο (ή έστω να τελειώσει κάποια ασχολία του και μετα) ή ότι είναι αγένεια να μονοπωλεί τις συζητήσεις, το καθιστά άβουλο ον? Ναι συμφωνώ να αφήνουμε απο μικρά τα παιδια μας το περιθώριο των επιλογών, των ευθυνών, της ανεξαρτησίας αλλά δεν πρέπει να υπάρχει ένα όριο και σ' αυτό ώστε μην μας προκύψουν μικροί (και μελλοντικοι) τύρρανοι αντί ανεξάρτητα και φιλελευθερα άτομα? Είναι ένα θέμα που με προβληματίζει πολυ και θα εκτιμούσα την γνωμη σας! (Ή αν κάποια ξέρει να με παραπέμψει σε κάποιο ανάλογο τοπικ)

[elenik]

8 χρονων δεν ειναι ο δικος μου αλλα κανει ολα οσα κανει των γνωστωνσου εκτος απο το θεμα του μπανιου.

Το μην μιλας εσυ τωρα εγω μιλαω το λεει ναι γιατι οντως του εχουμε μαθει οτι δεν διακοπτουμε καποιον πριν ολοκληρωσει (οποτε και αυτο εννοει).

Το θεμα υπνος ειναι καημος μεγαλος.Λυση δεν εχω βρει.

Το μην βλεπεις τηλεοραση ειναι λογικο οταν το παιδι θελει να περασει χρονο μαζι σου και εσυ κοιτας τηλεοραση.

 

Το θεμα ορια ... ειναι λεπτο θεμα. Ολοι οι γονεις προσπαθουμε για το καλυτερο. Το θεμα ειναι ποια ειναι η σωστη διαδρομη.

[ZWH]

Απο την αρχη χαιρομουν που η κορη μου ηταν ανεξαρτητη. Μαλιστα την εσπρωξα και εγω προς τα εκει πιστευοντας οτι επειδη δεν θα κανω αλλο παιδι θα πρεπει να μαθει να βασιζεται μονο στον εαυτο της. Νομιζω οτι αυτο γυρισε μπουμερανγκ. Παρα ειναι ανεξαρτητο παιδι και τωρα στα 9 της (σχεδον) δεν ακουει κανεναν. Θελει να γινεται το δικο της με οποιο κοστος. Ξερω οτι το λαθος ηταν του αντρα μου που δεν τηρουσε καποια ορια που εβαζα. Δεν ξερω πλεον πως να την χειριστω. Απο την μια χαιρομαι που ειναι ανεξαρτητο παιδι, καταφερνει παρα πολλα πραγματα μονη της αλλα απο την αλλη... δεν ξερω... Αν γυριζα τον χρονο πισω θα ηθελα να ειχα πραξει αλλιως. Βεβαια πιστευω οτι ειναι και θεμα χαρακτηρα αλλα μαλλον και εγω την παραεσπρωξα ...

[dora]

Καλα εσεις λετε για πιο μεγαλα.. εγω χτες εβλεπα τους Σουλιωτες στην τηλεοραση (η αληθεια ειναι οτι κοιμομουν με το ενα ματι ανοιχτο γιατι ημουν κομματια απο την κουραση γιατι ειχα 24ωρη υπηρεσια) και το τελος δεν το ειδα γιατι ηρθε ο μικρος να με παρει να παιξουμε , με τραβουσε απο το χερι και αφου δεν σηκωνομουν αρχισε να κλαιει με μαυρο δακρυ, γεμισα τυψεις και αναγκαστηκα σηκωθηκα..

Σαφως και περασε το δικο του.. Αν ηθελα να θεσω ορια δεν θα σηκωνομουν μεχρι να τελειωσει η ταινια.. Εννοειτε ομως πως θα το κανω οταν θα φτασει σε ηλικια να καταλαβαινει.. (λεω δηλαδη.. γιατι ποτε δεν ξερεις.. απο τη μυτη μας τραβανε, αφου μας κατσουνε στο σβερκο)

[SophiaT]

Εννοειτε ομως πως θα το κανω οταν θα φτασει σε ηλικια να καταλαβαινει.. (λεω δηλαδη.. γιατι ποτε δεν ξερεις.. απο τη μυτη μας τραβανε, αφου μας κατσουνε στο σβερκο)

 

Dora μου απο τωρα καταλαβαινει και χτιζει τη μελλοντικη συμπεριφορα του. Σαφως ειναι πολυ δυσκολο να του αρνηθεις οταν γκρινιαζει. Κι εγω το ιδιο κανω και πολλες φορες δεν αρνιεμαι γιατι ειναι πιο ευκολο για μενα να της κανω απλα το χατιρι. Προβληματιζομαι ομως γιατι βλεπω οτι καταλαβαινει και επαναλαμβανει την ιδια τακτικη για να πετυχει αυτο που θελει. Μερικα πραγματα εχω καταφερει να τη μαθω να μην τα πειραζει. Αυτο συμβαινει συνηθως οταν της μιλαω ηρεμα, της εξηγω γιατι δεν πρεπει και την απομακρυνω απο π.χ. το μερος που δεν θελω να παει. Άλλα ομως, κυριως επειδη δεν ειχα την υπομονη, παει και τα πειραζει και τωρα πια οταν δεν την αφηνω κλαιει και τωρα τελευταια πεφτει και στο πατωμα και κυλιεται καθως γκρινιαζει.

 

Οσον αφορα αυτα που εγραψε η nanaka: "Δεν πρέπει να υπάρχει όμως μια ισορροπία στο τι μπορεί να απαιτήσει, να επιβάλλει ένα παιδι στους γονείς του? Το να πώ στο παιδι μου δηλαδη ότι, τώρα πρεπει να κάνει μπάνιο (ή έστω να τελειώσει κάποια ασχολία του και μετα) ή ότι είναι αγένεια να μονοπωλεί τις συζητήσεις, το καθιστά άβουλο ον?"

Σιγουρα πρεπει να υπαρχει μια ισορροπια. Το παιδι κατα τη γνωμη μου πρεπει να μαθει ορισμενους κανονες συμπεριφορας. Και εμεις ως γονεις ειμαστε αυτοι που θα το μαθουμε. Αυτο δεν σημαινει οτι δεν μπορει συγχρονως να ειναι ενας ανεξαρτητος ανθρωπος που παιζει μονος του, που δεν ειναι κολλημενος στην ποδια της μαμας, που εχει το θαρρος της γνωμης του κλπ. Ακομα και η ανεξαρτησια πρεπει να υπαρχει μεσα σε καποια πλαισια και κανονες.

[Maya]

To να μεγαλώνουμε ένα παιδί σας μικρό τύραννο, κάνει κακό πρώτα πρώτα στο ίδιο το παιδί. Του δημιουργούμε έναν πλαστό κόσμο, όπου αυτό είναι το κέντρο. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει έξω από το σπίτι, οπότε το παιδί αργότερα έχει μεγάλα προβλήματα κοινωνικότητας. Ή εμφανίζει δύο συμπεριφορές, μία μέσα στο σπίτι, την τυραννική, και μία με τους φίλους του, όπου είναι το θύμα. Μία από τις πιο σημαντικές ικανότητες που πρέπει να του μάθουμε είναι η υπομονή. Εγώ ήμουν πολύ κακομαθημένο παιδί, τα ήθελα και τα είχα όλα στο χέρι. Ακόμα και τώρα δεν έχω υπομονή να κάνω πράγματα και βασανίζομαι. Αυτό, λένε τα σχετικά βιβλία, είναι άσκηση. Ήδη από τους 12 μήνες πρέπει να λέμε στο παιδί 'θα σου βάλω νεράκι, μόλιες τελειώσω με τα πιάτα' ή 'δεν μπορείς να φας τώρα, το φαγητό χρειάζεται ακόμα λίγο για να ετοιμαστεί, θέλεις να παίξουμε κάτι στο ενδιάμεσο?'. Το παιδί μου, μετά από προσπάθεια, τώρα στους 20 μήνες, έχει μάθει λίγο να περιμένει, και έχουμε πολλη δουλειά ακόμα. Νομίζω όμως ότι πρέπει να διαμορφώσουμε τέτοιο χαρακτήρα στα παιδιά μας ώστε όχι μόνο να τα αγαπάμε αλλά να τα συμπαθούμε κιόλας!

[nanaka]

Η Maya έγραψε:

To να μεγαλώνουμε ένα παιδί σας μικρό τύραννο, κάνει κακό πρώτα πρώτα στο ίδιο το παιδί. Του δημιουργούμε έναν πλαστό κόσμο, όπου αυτό είναι το κέντρο. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει έξω από το σπίτι, οπότε το παιδί αργότερα έχει μεγάλα προβλήματα κοινωνικότητας[/quote

Συμφωνώ με αυτό, συμπληρώνεις απόλυτα τον συλλογισμό μου. Δεν είναι λογικό ότι αφού θα έχει μάθει ένα παιδί να έχει υποχείριο του τους γονείς του, όταν θα "βγει" στον έξω κόσμο να έχει συνεχώς συγκρούσεις με τους γύρω του? (αυτό δεν σημαίνει να μην διεκδικεί τα δίκια του βέβαια)Όπως επίσης συμφωνω και με τον τρόπο που χειρίζεσαι τα θέλω του (κάτι τέτοιο προσπαθώ και εγώ να κάνω, τι υπομονή όμως που χρειάζεται και απο μέρος μας!)

Αν σου είναι εύκολο Μαρία Στυλλιανάκη, θα ήταν πολύτιμη η γνώμη και η συμβουλή σου.

[Lia]

.... Ήδη από τους 12 μήνες πρέπει να λέμε στο παιδί 'θα σου βάλω νεράκι, μόλιες τελειώσω με τα πιάτα' ή 'δεν μπορείς να φας τώρα, το φαγητό χρειάζεται ακόμα λίγο για να ετοιμαστεί, θέλεις να παίξουμε κάτι στο ενδιάμεσο?'.....

 

Κάπως έτσι λειτουργώ και εγώ. Πιστεύω ότι πρέπει να μάθει από μικρή και η δικιά μου, σιγά σιγά, πως δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα όπως και όποτε θέλουμε. Βέβαια, επειδή στην ηλικία αυτή δεν έχει ακόμα την αίσθηση του χρόνου, δεν μπορώ να της θέσω συγκεκριμένα χρονικά όρια. Δηλ. αν πρέπει να κάνω κάτι ενώ αυτή θέλει να παίξουμε θα της εξηγήσω πως πρέπει να περιμένει να τελειώσω. Θα προσπαθήσω βέβαια να τελειώσω όσο γίνεται πιο γρήγορα (αφού ακόμα και 2 λεπτά για αυτή μπορεί να μοιάζουν με μισάωρο) και στο μεταξύ της μιλάω συνέχεια και προσπαθώ να την απασχολώ. Δεν ξέρω αν είναι και στο παιδί αλλά με τη Μαρία έχω παρατηρήσει πως μερικές φορές κάνει αρκετή υπομονή. Υπάρχουν βέβαια και μέρες που μπορεί ουρλιάζει αν δεν της κάνει το χατήρι.

 

 

Οπωσδήποτε, όμως είμαι της άποψης ότι -ανάλογα με την ηλικία του παιδιού πάντα - πρέπει να τα εκπαιδεύουμε ώστε να μπορούν να ανταπεξέλθουν αργότερα στην κοινωνία. Και όσο πιο νωρίς ξεκινήσει αυτό τόσο πιο εύκολο θα είναι αργότερα.

[Maya]

Δεν ξέρω αν είναι και στο παιδί αλλά με τη Μαρία έχω παρατηρήσει πως μερικές φορές κάνει αρκετή υπομονή. Υπάρχουν βέβαια και μέρες που μπορεί ουρλιάζει αν δεν της κάνει το χατήρι.

Εμένα που είναι λίγο μεγαλύτερος, ξέρει ότι από τη στιγμή που θα πούμε, πάμε για γάλα, πρέπει να περιμένει 2-3 λεπτά. Το έχει μάθει και περιμένει κάτω από το φούρνο μικ/των με τα χεράκια δεμένα. Όπως περιμένει πολύ περισσότερο το ΄περίμενε να ντυθώ για να βγούμε έξώ'. Άλλα πράγματα δεν μπορεί να τα περιμένει. Στο λέω για να σου αποδείξω ότι μαθαίνεται τελικά αυτό. και πάλι δεν κάνουμε ακρότητες. Όταν το παιδί διψάει, δεν περιμένουμε να τελειώσει το αγαπημένο μας σίριαλ ! Αλλά δεν τιναζόμαστε και σας τρελλές να τρέχουμε.

[beboulinos]

Συγγενικά μας πρόσωπα πιστεύαν πως τα παιδιά είναι "μικροί δικτάτορες" και μάλιστα το έλεγαν με...χαριτωμενια και καμάρι, ή άλλες φορές λέγανε "καλα θα κάνεις παιδί και θα δεις". Ο πρωτότοκος γιός τους λοιπόν έμαθε απο πολύ μικρός να φωνάζει οταν δεν περνούσε το δικό του, ν' αντιδρα στην οποιαδήποτε παρατήρηση του γινόταν, να αντιμιλάει στους γονείς του, να λέει σκάσε, να χτυπά αλλα παιδάκια (το θεωρούσαν και αυτό...χαριτωμενιά μέχρι που βρέθηκε κάποιο αλλο πιο χαριτωμένο και τον έκανε τόπι) να μην σεβεται κανένα κανόνα και γενικώς να κάνει οτι του καπνίσει αφού παράλληλα του καλλιεργήθηκε και η εντύπωση πως αφενός ειναι το πιο τέλειο, υπέροχο και θαυμαστό πλάσμα στον κόσμο, αφετέρου πως σαν παιδί οργάνου τάξης είναι στο απυρόβλητο (αυτό εχει συμβεί τα τελευταία 2 χρόνια και παρόλο που το θεωρούν πλέον καλή δικαιολογία κατα την προσωπική μου άποψη λίγη βάση έχει). Η μονιμη μου απορία που εξέφραζα από τότε ήταν "συγνώμη αλλα αν σας τα κάνει όλα αυτά στα 7 στα 17 τι θα σας κάνει;" (ξερω τον άντρα μου 10 χρόνια και το παιδάκι απο 1 έτους). Το τι θα κάνει το βλέπουμε τωρα στα 11 που σε μια γειτονια με ενα σωρό παιδάκια είναι το μοναδικό που ακούγεται, το μοναδικό που τσακώνεται, το μοναδικό που σχολιάζεται. Ο πατέρας δεν μπορεί να του επιβληθεί καθόλου (πχ κοπανάει το μικρό αδερφό του μέσα στο αμάξι και δεν του λέει κάτι, ή του κάνει παρατήρηση και του απαντά το παιδί "σταμάτα-σκάσε εσύ") η μανα προσπαθεί να του επιβληθεί με τη φωνή και το ξύλο. Το 2ο παιδάκι της οικογένειας θα ελεγε ένα τρίτο μάτι πως το έχουν και ψιλοχ...νο αφού 24-7 ασχολούνται με το μεγάλο, τις ιδιοτροπίες, την συμπεριφορά και τα θέλω του (πχ οταν αποφάσισε ο μεγάλος να μην πάει ποδόσφαιρο το κόψανε και απο τον μικρό, τα πήγανε πισίνα, δεν άρεσε στον μεγάλο ζήτησε να ξαναπάει μπάλα και ξαναπήγανε μπάλα).

Τελευταία ακούω πως "το παιδί ειναι στην προεφηβεία", για τα ίδια πράγματα που κάνει απο τα 7 του!!!. Η πικρή μαύρη αλήθεια όμως είναι αλλη. Στο παιδί αυτο δεν μπήκαν ποτέ ορια. Δεν ήξερε όριο, υπήρχε μονο φωνή αφού ειχε κάνει ότι γούσταρε και ειχε πλέον υποτροπιάσει, και καμιά στα πισινά όταν δεν έπιπτε πλέον ο λόγος (η φωνή).

Ειχε το δικαίωμα να κάνει ότι θέλει, να καταστρέφει ότι θέλει, να μιλάει όπως θέλει και όλοι το έβρισκαν χαριτωμένο, δείγμα της αυτονομίας του, της εξυπνάδας του και του περίλαμπρου χαρακτήρα του...

Και τελικά σήμερα εχουν εναν τύρρανο (οχι δικτάτορα, τύρρανο πλέον!), που ειναι ανεξέλεγκτος, που δημιουργεί προβλήματα, που τον σχολιάζουν αρνητικά οι πάντες και που δυστυχώς οι πράξεις του έχουν επιπτώσεις σε όλους μας (πχ εχουν ψυχρανθεί οι γείτονες και με εμάς που δεν φταίμε!!).

Εν κατακλείδι, τα μη ορια που δεν μπήκαν σ' αυτό το παιδί δεν έκαναν ενα παιδί αυτόνομο αλλα ένα παιδί ΚΑΚΑ μαθημένο.

[elachl]

πολυ στενοχωρεθηκα με ολα οσα γραφεις!παρα πολυ.και το παιδι θα τυρανιεται και οι γονεις επισης!το πολυ πολυ να βρεθει σε καμια συμορια οπως τους κουκουλοφορους που σπανε τα μαγαζια!και το μικροτερο παιδακι τι φταιει το καημενο?να σε ρωτησω κατι?επειδη λες ειστε συγγενεις προσπαθησατε καθόλου να βοηθησετε?εννοω δηλαδη οι γονεις του ζευγαριου η οι συγκενεις τους ειπανε ποτε τα λαθη τους?και γιατι δεν κανανε κατι πριν φτασουν εκει?αληθεια υπαρχει τωρα καποια λυση η ειναι πολυ αργα?

[leni]

πολυ στενοχωρεθηκα με ολα οσα γραφεις!παρα πολυ.και το παιδι θα τυρανιεται και οι γονεις επισης!το πολυ πολυ να βρεθει σε καμια συμορια οπως τους κουκουλοφορους που σπανε τα μαγαζια!και το μικροτερο παιδακι τι φταιει το καημενο?να σε ρωτησω κατι?επειδη λες ειστε συγγενεις προσπαθησατε καθόλου να βοηθησετε?εννοω δηλαδη οι γονεις του ζευγαριου η οι συγκενεις τους ειπανε ποτε τα λαθη τους?και γιατι δεν κανανε κατι πριν φτασουν εκει?αληθεια υπαρχει τωρα καποια λυση η ειναι πολυ αργα?

 

Είναι αργά μου φαίνεται...

 

[beboulinos]

Οι άνθρωποι πρέπει να είναι και δεκτικοί...

[elachl]

θες να πεις οτι ακομα και τωρα δεν παραδεχονται τιποτα?κριμα !

[leni]

Οι άνθρωποι πρέπει να είναι και δεκτικοί...

 

 

Αυτό κατάλαβα και εγώ...ότι δεν ακούνε τίποτα σχετικά με την διαπαιδαγώγηση του παιδιού...

 

Το ότι το καταστρέφουνε στην κυριολεξία, αυτό το θέλουν γραπτώς???

 

Δεν μπορεί να μην βλέπουν και τίποτα πια!!!

 

Άλλο αν δεν το παραδέχονται...

 

Άν το παιδί είναι 11, στο προεφηβικό στάδιο δλδ, που ΗΔΗ τα πράγματα είναι πάααααρα πολύ σκούρα, τι πιθανότητες υπάρχουν να βελτιωθεί η κατάστασή του έστω και λίγο???

 

Καμιά...σε αυτή την ηλικία δεν ακούνε τα αυτονόητα, θα μάθουν τρόπους απο την αρχή???

 

Δεν ξέρω...δύκολα τα πράγματα φιλενάδες...

[beboulinos]

Νομίζω πως δύσκολα ενας γονιός θα παραδεχτεί πως εχει κάλει λάθος στην ανατροφή του παιδιού του γιατί αυτό θα σημαίνει πως δεν εχει κάνει καλή δουλειά γιατί κακά τα ψέμματα κάπου αυτό σημαίνει.

Διαβάζω και εδώ στο φόρουμ ποστ γονιών που έχουν την ίδια φιλοσοφία με τους συγγενείς μας, δέχονται άσχημες συμπεριφορές όπως τις διακρίνω εγώ στα γραφόμενα τους ως δείγματα του ελεύθερου χαρακτήρα των παιδιών τους ή τις καλύπτουν πίσω απο αγαπημενες φράσεις όπως "θα κάνεις και εσύ παιδί και θα δεις, σιγά παιδί είναι κλπ". Πρόσφατα ειχε κάνει σχόλιο κάποια κοπέλα για το πόσο κακομαθημένα ήταν κάποια κοντινά της παιδάκια που σε κάθε τους επίσκεψη της κατέστρεφαν το σπίτι και βρεθηκαν χρήστες που θεωρουσαν πως το πρόβλημα της ήταν εν γένει τα παιδιά και λόγω αυτού δεν είχε ανοχή και όχι το γεγονός πως είναι απλά απαράδεκτο να πηγαίνεις κάπου και να μην διδάσκεις στα παιδιά σου να σέβονται το χωρο του άλλου.

Κατα τη γνώμη μου πρέπει να βάζουμε ορια, για αυτό και ανέφερα το συγκεκριμένο παράδειγμα. Με το να βάλουμε όρια βοηθάμε νομίζω ενα παιδί, δεν του κάνουμε κακό. Κακό θα του κάνουμε αν δεν του θέσουμε τα όρια και εκ των υστέρων προσπαθούμε να το "δέσουμε" απο παντού... Και εμείς θα αποτύχουμε και αυτό θα το μπερδέψουμε αφού ξαφνικά θα μας δεί να πιάνουμε τα ακρα, απο εκεί που έκανε ότι ήθελε να μην μπορεί να κάνει κάτι.

[νεφελη]

Κ εγω ειμαι της αποψης οτι τα ορια ειναι απαραιτητα στα παιδια (κ οχι μονο εκει βεβαια..).

Αν κ η αληθεια ειναι οτι δεν ειναι ευκολο για το γονιο να ξερει που ακριβως βαζει ορια, τι ειναι καλο κ τι οχι, γιατι πολλες φορες εχω δει κ γονεις να το παρακανουν στην προσπαθεια τους να νουθετησουν τα παιδια τους κ αλλες βεβαια φορες ολοι νομιζω εχουμε δει γονεις να αδιαφορουν πληρως αφηνοντας τα παιδια εντελως ανεξελεγκτα κ αν τολμησεις βεβαια να τους πεις κ κατι σου βαζουν κ τις φωνες οτι ειναι παιδια κλ τι θες να κανουν...

Γιαυτο νομιζω οτι πρωτα θα πρεπει εμεις οι γονεις να βαλουμε ορια στους εαυτους μας κ να ειμαστε εμεις σωστοι κ μετα να ασχοληθουμε κ με τα παιδια μας. Πιστευω απολυτα οτι τα παιδια αντιγραφουν συμπεριφορες που βλεπουν απο τους γονεις κ το αμμεσο περιβαλλον τους πρωταρχικα. Γιαυτο θα πρεπει πρωτα εμεις να ειμαστε σωστοι, ευγενικοι, λογικοι, ηρεμοι ανθρωποι..

Βεβαια συμφωνω οτι κρισεις πιανουν ολα τα παιδιακια, σε μια προσπαθεια τους πιστευω να μας δοκιμασουν. Κ η δικια μου πολλες φορες πεφτει κατω κ χτυπιεται αν δεν της κανει αυτο που θελει, κ ας ειναι 20 μηνων μονο. Εκει πρεπει ο γονιος να το χειριστει σωστα απο την αρχη που το παιδι θα εκδηλωσει τετοιες συμπεριφορες, ωστε να μην ξεφυγει η κατασταση. Κ δεν λεω οτι ειναι παντα ευκολο, κ πολλες φορες κ εγω το λυπαμαι ή αλλες λεω ας της δωσω οτι θελει να ησυχασει.. Αλλα ποιος ειπε οτι η σωστη διαπαιδαγωγηση του παιδιου μας ειναι ευκολη υποθεση???

[akamatra]

Εγώ πάλι αν και συμφωνώ στα περισσότερα, αναρωτιέμαι ποιο το σωστό και ποιο το λάθος; Αυτά που εγώ θεωρώ σωστά μερικές φορές οι άλλοι τα θεωρούν έγκλημα. εμένα δε με νοιάζει αλλά τα παιδιά ερχονται σε δύσκολη θέση.

πχ.. θέλω να μάθει το παιδί να διαχωρίζει τους γνωστούς από τους φίλους. ότι τους φίλους τους διαλέγουμε προσεκτικά, είναι λίγοι και καλοί, προσέχουμε ποιος μας κάνει το φίλο και δεν παρασυρόμαστε.

στο γυμναστήριο 2 μεγαλύτερα παιδιά εδώ και χρόνια είναι οι "νταήδες". έγινε ένας ακόμα καβγάς και ο γυμναστής για να λήξει το θέμα τους ρώτησε αν είναι φίλοι μεταξύ τους. Όλοι είπαν ναι εκτός από το γιο μου που είπε ότι δεν τους θεωρεί φίλους. Ο γυμναστής το θεωρεί απαράδεκτο αυτό.

επίσης το επόμενο απαράδεκτο ήταν όταν τους ρώτησαν για κάποια εκδρομή και ήταν ο μοναδικός που είπε" Θα συνεννοηθώ με τους γονείς μου και Θα σας απαντήσω"

(το παιδί 10 χρονών)

Μήπως είμαι λάθος τελικά;

 

Τα όρια είναι απαραίτητα πρώτα για τους ενηλικες και μετά για τα παιδιά. Άλλωστε δεν είναι τι θα πεις σε ένα παιδί αλλά τι παράδειγμα θα του δώσεις.

Λέμε στα παιδιά να μην πειράζουν τα ξενα πραγματα και πηγαίνουν οι μάμαδες στο σχολείο και κοιτάζουν τα τετράδια των άλλων παιδιών, να δουν τι βαθμό πήραν(απορία του γιου μου ,πρώτες μέρες στην Α΄Δημοτικού) Μαλιστα αν κάποιο παιδί διαμαρτυρηθεί είναι ανα γωγο.

[trigonopsaraki]

Εχω να σας προτείνω το βιβλίο της Jirina Prekop ,"Ο μικρός τύραννος" που αναφέρεται σε τέτοιες συμπεριφορές...Το διάβασα πρόσφατα και σας παραθέτω μια μικρή περίληψη:

 

"Παρόλο που πολλοί γονείς θα ήθελαν να κάνουν το καλύτερο δυνατό στο μεγάλωμα των παιδιών τους, αυτά δείχνουν να εξελίσσονται σε μικρούς τυράννους.

Η συγγραφέας δίνει, για πρώτη φορά, μια ερμηνεία γι' αυτό το ανησυχητικό φαινόμενο της εποχής μας, αναλύει τα αίτια, και δείχνει πόσο και τι είδους "κράτημα" χρειάζονται τα παιδιά για να αναπτυχθούν χωρίς διαταραχές. Θεωρεί την άκριτη και χωρίς όρια προσφορά προς το παιδί, μία από τις βασικές αιτίες του φαινομένου.

Τα παραδείγματα, με ιστορικό μικρών τυράννων, δείχνουν το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται αυτά τα παιδιά, εξαιτίας της απώλειας της "φωλιάς ασφαλείας", όπως λέει η Πρέκοπ."

[Μίκα]

Και πως τα βάζεις τα ρημάδια τα όρια; Κάπου παραπάνω αναφέρθηκε η λέξη δικτάτορας. Νομίζω πως έχω στο σπίτι έναν μικρό δικτάτορα και όχι, δεν περηφανεύομαι γι'αυτό. Ουρλιάζει, ουρλιάζει συνέχεια, με το παραμικρό. Δεν μπορώ να καταλάβω που έχουμε κάνει λάθος. Του μιλάμε, του εξηγούμε, ασχολούμαστε μαζί του γιατί είμαστε και οι δύο στο σπίτι (πολλές φορές παραμελούμε το μικρό ) και ειλικρινά φτάσαμε σε αδιέξοδο. Δεν ξέρω εάν φταίει η ηλικία (σχεδόν 2) ή εμείς.

 

παράδειγμα. ουρλιάζει ΓΑΛΑΑΑΑ, περίμενε να το ετοιμάσω του λέω ήρεμα και το επαναλαμβάνω αρκετές φορές. στο διάστημα αυτό συνεχίζει να ουρλιάζει. το γάλα είναι επιτέλους έτοιμο. τον παίρνω αγκαλιά και έρχεται η συνέχεια ΟΧΙ ΓΑΛΑΑΑΑ ε, τον μπουκώνω και σταματάει. μετά ουρλιαχτό για την πάνα, το ντύσιμο, τα παπούτσια

 

τη συμβουλή σας παρακαλώ γιατί είμαστε λίγο πριν το Δρομοκαϊτειο...

[νεφελη]

Συμφωνω απολυτα οτι ακομα κ η σωστη διαπαιδαγωγηση ειναι υποκειμενικη υποθεση. Πριν καμποσο καιρο ειμασταν σε ενα παιδοτοπο κ ενα αγορακι γυρω στα τρια ηταν αρκετα επιθετικο με τα αλλα παιδακια κ καποια στιγμη που λιγο το μαλωσε η κοπελα μεσα εκεινο αρχισε να κλαιει κ οταν πηγε στον μπαμπα του, ο οποις καθοταν μας πισω με την παρεα του, το μονο που του ειπε ηταν "γιατι κλαις? Κλαινε οι φανταροι?". Δεν του ειπε απολυτως τιποτα ουτε για το οτι δεν πρεπει να σπρωχνει τα αλλα παιδακια, ουτε μα μην τους αρπαζει τα παιχνιδια, ουτε τιποτα. Μονο οτι οι φανταροι δεν κλαινε.. Σε ενα τριχρονο αγορακι.. Ακομα κ αυτος ο μπαμπας ομως φανταζομαι οτι εκεινη την ωρα πιστευε οτι διαπαιδαγωγουσε σωστα το παιδι του...

[νεφελη]

Μηπως ζηλευει λιγο κ το μωρο κ απλα θελει να ασχολειστε συνεχεια μαζι του???

[ΜΠΟΥΚΙΤΣΑ]

Εγω δεν μπορω να σε συμβουλεψω Μικα μου,γιατι ειμαι ηδη μεσα στο Δρομοκαϊτειο!!!:lol::lol:

[DALIA]

... έγραψα για να παρακολουθήσω το θέμα

[Μίκα]

Εγω δεν μπορω να σε συμβουλεψω Μικα μου,γιατι ειμαι ηδη μεσα στο Δρομοκαϊτειο!!!:lol::lol:

 

Α! εσύ ήσουν στο διπλανό δωμάτιο............

:lol::lol::lol::lol::lol::lol: