Απορία σχετικά με τον Ντραικωρς

[euapap]

Δεν ξέρω αν διατύπωσα σωστά τον τίτλο της ερώτησης.Διαβαζα σε κάποιο βιβλίο του συγγραφέα (δε θυμάμαι πιο ήταν ακριβως), ότι όταν ένα παιδι σου λέει ένα παραπονό του, πρέπει να επαναλαμβάνεις αυτό που ακούς για να καταλάβει το παιδί ότι είσαι εκεί, ακούς και αντιλαμβάνεσαι, ή και για να σιγουρευτείς ότι έχεις καταλάβει σωστά αυτό που σου λέει.

Πχ. λέει " στο σχολείο δεν περνάω καλά, δε με παίζουν οι φίλοι μου"

εσύ απαντας "εχεις δίκιο που δεν περνάς καλα, τα παιδιά σε αγνοούν και δε σου είναι ευχάριστο"

Σωστα μέχρι εδω;

Και ρωτάω εγώ τώρα. είναι βοηθητικό αυτο; δηλαδή δεν το "στελνεις" το παιδάκι αν του επαναλαμβάνεις το "δράμα" που ζει;

δε θα'ταν καλύτερα να του πεις "δεν είναι ότι δε σε θέλουν, είνα ότι όλοι μας την περναμε αυτή τη φάση, εσύ να είσαι ο εαυτός σου και θα βρείς τους πραγματικούς φίλους"

 

Για πειτε μου τη γνώμη σας για αυτό σας παρακαλώ, και εγώ θα ψαξω να βρω με λεπτομέρειες το απόσπασμα του βιβλίου (αν και επειδή διαβαζω σε βιβλιοθήκες είναι δύσκολο να το βρω).

[NTINAT]

Euapap θα συμφωνησω μαζι σου το καλυτερο ειναι να δωσεις στο παιδι ενθαρρυνση

κ οχι να του δωσεις μια κ να παει πιο κατω η ψυχολογια του.. αυτο το βιβλιο σιγουρα δεν ειναι καθολου καταλληλο

κ αν βρεις ποιο ειναι να μας το πεις.

Οταν ενα παιδι σου λεει το παραπονο του σιγουρα θα επαναλαβεις καποια πραγματα

για να εισαι σιγουρη οτι το καταλαβες κ η ιδια...αλλα απο εκει κ περα κοιτας να του ανεβασεις την ψυχολογια

του παιδιου για να μπορεσει αντιμετωπισει την κατασταση που τον ενοχλει.

[euapap]

ο συγγραφέας αυτός, είναι όχι απλώς κορυφή,αλλα σχολή για την παιδοψυχολογία. Εγω δεν έχω καταλάβει καλά τί λέει, ή δεν έχω μπει στη φιλοσοφία. Γι'αυτο και ζητάω και τη βοήθειά σας

[Olg@]

Αυτό που λέει ο Ντράικωρς είναι ότι επαναλαμβάνοντας ακριβώς τα λόγια του παιδιού δείχνεις να αναγνωρίζεις ακριβώς αυτό που το συμβαίνει, να σέβεσαι τα συναισθήματα του και να συμπάσχεις μαζί του σε πρώτο στάδιο, σε δεύτερο στάδιο του προτείνεις τρόπους να επιλύσει την οποιαδήποτε για αυτό προβληματική κατάσταση. Εγώ την βρίσκω πολύ καλή την τοποθέτηση του και επίσης την εφαρμόζω στα παιδιά μου στο σχολείο και θα σας εξηγήσω αμέσως το λόγο...

Όταν ήμουν μικρή και μου συνέβαινε κάτι σοβαρό για τα δικά μου δεδομένα πχ μάλωσα με την συμμαθήτρια μου, με χτύπησε ο αδερφός μου κτλ πήγαινα στη μαμά μου και το ανέφερα αναζητώντας παρηγοριά ή κοινως χάιδεμα... Αυτή για να με προστατέψει (οπως μου εξήγησε σε εκ των υστέρων συζητήσεις μας ως ενήλικες πια) και για να με κάνει πιο ανθεκτική μου έλεγε: Δεν πειράζει δεν έγινε τίποτα σοβαρό, μην στεναχωριέσαι κτλ ... εσύ να κάνεις το σωστό πήγαινε και πες του να τα ξαναβρείτε - μου έδινε τελος πάντων μια λύση. Έμενα όλο αυτό με χαλούσε γιατί δεν ήταν αυτό που ήθελα να ακούσω, ένιωθα πως τα συναισθήματα μου για την μητέρα μου δεν ήταν σημαντικά. Ειδικά στην εφηβεία μου με εξόργιζε αυτό ... δεν ήθελα να μου δώσει λύσεις στα προβλήματά μου, αυτό το κατάφερνα και μόνη μου ... ήθελα να με νιώσει, να με καταλάβει να πάρει στα σοβαρά τα συναισθήματά μου και να συμπάσχει μαζί μου και αυτό μόνο αυτό ... δεν είναι λίγο αυτό ... είναι πολύ ανακουφιστικό να ξέρεις ότι κάποιος σε νιώθει και απλά στέκεται δίπλα σου.

[Olg@]

Δεν ξέρω αν διατύπωσα σωστά τον τίτλο της ερώτησης.Διαβαζα σε κάποιο βιβλίο του συγγραφέα (δε θυμάμαι πιο ήταν ακριβως), ότι όταν ένα παιδι σου λέει ένα παραπονό του, πρέπει να επαναλαμβάνεις αυτό που ακούς για να καταλάβει το παιδί ότι είσαι εκεί, ακούς και αντιλαμβάνεσαι, ή και για να σιγουρευτείς ότι έχεις καταλάβει σωστά αυτό που σου λέει.

Πχ. λέει " στο σχολείο δεν περνάω καλά, δε με παίζουν οι φίλοι μου"

εσύ απαντας "εχεις δίκιο που δεν περνάς καλα, τα παιδιά σε αγνοούν και δε σου είναι ευχάριστο"

Σωστα μέχρι εδω;

Και ρωτάω εγώ τώρα. είναι βοηθητικό αυτο; δηλαδή δεν το "στελνεις" το παιδάκι αν του επαναλαμβάνεις το "δράμα" που ζει;

δε θα'ταν καλύτερα να του πεις "δεν είναι ότι δε σε θέλουν, είνα ότι όλοι μας την περναμε αυτή τη φάση, εσύ να είσαι ο εαυτός σου και θα βρείς τους πραγματικούς φίλους"

 

Στο παράδειγμα ας πούμε που αναφέρεις αυτό που είναι σημαντικό για το παιδί είναι να καταλάβει και να νιώσει ο ενήλικας την τωρινή του κατάσταση και αυτή συμπυκνώνεται στη φράση "δεν περνάω καλά τώρα στο σχολείο''. Αυτό θέλει να του αναγνωρίσουν σε πρώτο στάδιο και έπειτα να του προτείνουν λύσεις. Θέλει σε πρώτη φάση να γίνουν αποδεκτά τα συναισθήματά του.

[euapap]

ναι αυτό δεν αντιλαμβάνομαι καλά.

Ας μείνουμε στην πρώτη φάση (ασε τις λύσεις για άλλο τόπικ).

Είναι σώφρον να του πείς "ξέρω ότι δεν περνάς καλά, οι φίλοι σου δε σε συμπαθούν, δεν έχεις κανέναν φίλο"

Δεν είναι λίγο πεσιμιστικά τα λόγια αυτα;

[Olg@]

ναι αυτό δεν αντιλαμβάνομαι καλά.

Ας μείνουμε στην πρώτη φάση (ασε τις λύσεις για άλλο τόπικ).

Είναι σώφρον να του πείς "ξέρω ότι δεν περνάς καλά, οι φίλοι σου δε σε συμπαθούν, δεν έχεις κανέναν φίλο"

Δεν είναι λίγο πεσιμιστικά τα λόγια αυτα;

 

'Ξέρω ότι δεν περνάς καλά, οι φίλοι σου δε σε συμπαθούν, δεν έχεις κανέναν φίλο όμως μπορεί να αλλάξει όλο αυτό αν προσπαθησεις'.

Αφήνεις λοιπόν μια αισιόδοξη νότα στο τέλος, δεν προτείνεις κάτι συκεκριμένο σε πρώτη φάση. Το πιθανότερο είναι το ίδιο το παιδί αμέσως να σε ρωτήσει πως όπότε περνάς στη φάση β όπου προτείνεις λύσεις και το σημαντικότερο συζητάς μαζί του γύρω από το πρόβλημά του σε σωστή βάση.

[Afroditi D]

Tο βιβλίο δεν το εχω διαβάσει ,από ότι εχω καταλάβει , ο συγγεκριμένος προσπαθεί να δείξει πως ενα παιδί όπου ενθαρρύνεται αποκτά αυτοεκτίμηση.

Όσο αφορά τον συγκκριμένο συγγραφέα Ρούντολφ Ντράικωρς , έπεσε στα χέρια μου μια φωτοτυπία που αναφερόταν σε καποιά σήμαντικά λάθη που κάνουμε οι γονείς στην αγωγή των παιδιών μας!

 

"Δεν σέβονται την προσωπικότητα του παιδιού και το θεωρούν ως κτήμα τους."

 

"Τρομοκράτηση με σωματικές ποινές και ψυχολογική βία"

 

"Υπερβολική επίβλεψη και αφαίρεση δικαιωμάτων με αποτέλεσμα το παιδί να νιώθει ανικανο να κάνει οτιδήποτε"

 

"Συνεχής γκρίνια, μαλώματα και τιμωρίες για μη ουσιαστικά προβλήματα, με παράλληλη ταπείνωση του εγωισμού του παιδιού."

 

"Αδιαφορία και έλλειψη τρυφερότητας και αγάπης."

 

δείτε και το παράδειγμα που αναφέρει....

 

Έτσι ή Αλλιώς ;

 

Έτσι...

Μαζεύοντας τα πιάτα μετά το μεσημεριανό φαγητό και χαρούμενη γιατί ήξερα , ότι αφού τελειώσουμε το διάβασμα με το παιδί , μας περιμένει μια βόλτα στα μαγαζιά , έρχεται ο μικρός και μου λέει :

 

Βαριέμαι να διαβάσω.

-Δεν έχει βαριέμαι, πρέπει να διαβάσεις.

Και γιατί πρέπει αφού εγώ δεν θέλω;

-Γιατί πρέπει.Πως θα πάς στο σχολείο , αν δεν διαβάσεις ;

Αδιάβαστος ! τι με νοιάζει εμένα;

-Εσένα μπορεί να μην σε νοιάζει , εμένα όμως με νοιάζει!

Τότε διάβασε εσυ.

-Άκου να σου πώ, δε θα μου βγάζεις εμένα γλώσσα.Θα διαβάσεις & βόλτα δεν έχει!

 

Αλλιώς...

 

Μαζεύοντας τα πιάτα μετά το μεσημεριανό φαγητό και χαρούμενη γιατί ήξερα , ότι αφού τελειώσουμε το διάβασμα με το παιδί , μας περιμένει μια βόλτα στα μαγαζιά , έρχεται ο μικρός και μου λέει :

 

Βαριέμαι να διαβάσω.

- Γιατί βαριέσαι ;

Γιατί κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια.

-Τι θα ήθελες δηλαδή να αλλάξει για να μην βαριέσαι;

Να μην πρέπει να πηγαίνω στο σχολείο και ούτε να διαβάζω!

-Τι θα ήθελες να κάνεις αυτές τις ώρες ;

Να πηγαίνω βόλτες με τους φίλους μου και να μην έχω διαγωνίσματα συνέχεια.

-Έχετε διαγώνισμα αύριο δηλαδή ;

Ναι και είμαι σίγουρος , ότι δεν θα τα παώ καλά.

-Γιατί δεν θα τα πάς καλά;

Είναι πολύ δύσκολο το μάθημα και δεν μπορώ να το καταλάβω.

-Θέλεις να σε βοηθήσω και τελειώνοντας να πάμε την βόλτα που είχαμε πεί;

Εντάξη. Θα κάνω μόνος μου μια προσπάθεια κι'αν δεν τα κατφέρω ναι, θέλω να με βοηθήσεις!

[euapap]

εσύ λές ότι ένα παιδί θα απαντούσε τόσο ευχάριστα σε τόσα απανωτά

-Γιατι;

[Afroditi D]

εγώ λέω ....... ότι υπάρχει ο ένας τρόπος και υπάρχει και ο άλλος τρόπος να προσεγγίσεις ένα παιδί όταν αντιμετωπίζει μιά δυσκολία.

όσο αφορά τα απανωτά γιατί... ίσως ναι απαντούσε ευχάριστα.

έχω γνωρίσει παιδάκια ηλικίας 4-7 χρονών , όπου "βομβαρδίζουν" με απανωτά γιατί; τους γονείς τους & όχι μόνο...

[Olg@]

Και εγώ νομίζω πως θα απαντούσε το παιδί στα απανωτά γιατί της μητέρας του και η συζήτηση θα είχε θετική εκβαση. Το παιδί εισπράτει κατανόηση με το "γιατί βαριέσαι;" της μητέρας του και όχι επίκριση όπως με το " δεν έχει βαριέμαι, πρέπει να διαβάσεις". Βλέπει δίπλα του έναν σύμμαχο και όχι έναν επιστάτη εργασίας, νιώθει ότι μπορεί να ανοιχτεί και δεν είναι ανάγκη να αμυνθεί ώστε να περάσει η συζήτηση στην αντιπαράθεση και τον διαπληκτισμό.

[starlight]

ναι αυτό δεν αντιλαμβάνομαι καλά.

Ας μείνουμε στην πρώτη φάση (ασε τις λύσεις για άλλο τόπικ).

Είναι σώφρον να του πείς "ξέρω ότι δεν περνάς καλά, οι φίλοι σου δε σε συμπαθούν, δεν έχεις κανέναν φίλο"

Δεν είναι λίγο πεσιμιστικά τα λόγια αυτα;

 

Η απάντηση στην πρώτη αυτή φάση δεν είναι ακριβώς

"ξέρω ότι δεν περνάς καλά, οι φίλοι σου δε σε συμπαθούν, δεν έχεις κανέναν φίλο"

αλλά πιο πολύ 'α... μου λες ότιδεν περνάς καλά , είσαι κ.τ.λ.' ή κάτι τέτοιο.

 

γιατί το θέμα δεν είναι να μην λυπηθεί το παιδί -ούτως ή άλλως λυπημένο είναι- αλλά να νιώσει ότι το καταλαβαίνουμε. Και με το να του επαναλάβουμε αυτό που λέει αυτό νιώθει. Αφού το νιώσει αυτό έρχονται όλα τα άλλα.

[gavrias]

Όταν ήμουν μικρή και μου συνέβαινε κάτι σοβαρό για τα δικά μου δεδομένα πχ μάλωσα με την συμμαθήτρια μου, με χτύπησε ο αδερφός μου κτλ πήγαινα στη μαμά μου και το ανέφερα αναζητώντας παρηγοριά ή κοινως χάιδεμα... Αυτή για να με προστατέψει (οπως μου εξήγησε σε εκ των υστέρων συζητήσεις μας ως ενήλικες πια) και για να με κάνει πιο ανθεκτική μου έλεγε: Δεν πειράζει δεν έγινε τίποτα σοβαρό, μην στεναχωριέσαι κτλ ... εσύ να κάνεις το σωστό πήγαινε και πες του να τα ξαναβρείτε - μου έδινε τελος πάντων μια λύση. Έμενα όλο αυτό με χαλούσε γιατί δεν ήταν αυτό που ήθελα να ακούσω, ένιωθα πως τα συναισθήματα μου για την μητέρα μου δεν ήταν σημαντικά. Ειδικά στην εφηβεία μου με εξόργιζε αυτό ... δεν ήθελα να μου δώσει λύσεις στα προβλήματά μου, αυτό το κατάφερνα και μόνη μου ... ήθελα να με νιώσει, να με καταλάβει να πάρει στα σοβαρά τα συναισθήματά μου και να συμπάσχει μαζί μου και αυτό μόνο αυτό ... δεν είναι λίγο αυτό ... είναι πολύ ανακουφιστικό να ξέρεις ότι κάποιος σε νιώθει και απλά στέκεται δίπλα σου.

 

Ο μπαμπάς μου το έλεγε: "χρυσό πάπλωμα",την κατανόηση και τη συμπαράσταση του γονιού στα παιδιά του.

[Μαρια Στυλιανακη]

δεν εχω διαβάσει απευθείας το βιβλίο,

 

αλλά ναι τα όσα γράφει η Ολγα είναι οπωσδήποτε αναγκαία,

 

δηλαδη

το να υπάρχει στην πρώτη φάση,

 

η αποδοχή όσων λέει το παιδί,

και η προσπάθεια εκφρασης καποιας κατανόησης, με τις μη γλωσσικές εκφράσεις (βλέμμα, σωματική γλώσσα)

 

εγώ δεν θα χρησιμοποιούσα γραμματικά έτσι την φράση όπως την εχετε τοποθετήσει καν,

 

1. εγώ θα φρόντιζα να έχω οπτική επάφή με τα μάτια του παιδιού για να δεί ότι ενδιαφέρομαι, αλλά και για να δω την αντίδρασή του ή τα συναισθήματά του την ώρα που τα λέει αυτά

2. πλησιάζοντάς το, να του πω " ωχ.... ναι ?.... τι έγινε? " με το βλέμμα που αναφέρω πιο πάνω για να δώ αν θέλει να μιλήσει περισσότερο, και να του δώσω τον χώρο να μιλήσει. Αν δώ ότι είναι διστακτικό θα πάω να το αγκαλιάσω, ή να του βάλω το χέρι στην πλάτη (αναλογα την ηλικία) για να του δείξω συμπαράσταση, μην κανοντας ακόμα όμως δραματικά τα πράγματα,

περιμένοντας την συζήτηση,

μετά απο λίγο, (μισό λεπτό) θα ρωτήσω πιο συγκεκριμένα τι εγινε και γιατί κτλ. (αν μιλάει κατευθείαν δεν θα περιμενω το μισό λεπτό αλλά θα συνεχίσω τη συζήτηση).

 

τα παιδιά όταν κατι τα απασχολεί συνήθως μιλάνε, εκτός και αν ντρέπονται για αυτό που έγινε οπότε θέλουν ενθάρρυνση.

 

ναι απαντάνε στα γιατί. και είναι πολύ ωραίο.

 

κρίνω ότι δεν είναι επικοινωνιακά το καλύτερο να επαναλάβεις ακριβώς την ίδια φράση, γιατί περιορίζεις την έκβαση της συζήτησης μιας και η πρώτη φράση μπορεί να είναι αφορμή για μια συζήτηση που να αγγίζει και να πηγαίνει και προς άλλα θέματα.

 

όμως συμφωνώ 100% με αυτό που συμβολίζει, δηλαδή του να αναγνωρίσει το παιδί, ότι ο γονιός άκουσε και ενδιαφέρεται.

 

όταν ένα παιδί μασάει λίγο τα λόγια του τότε πρεπει να δώσουμε σημασία στο τι είπε, και να του επαναλάβουμε τα λόγια μεσα σε μια λογική συζήτηση "πριν που ήσουν στεναχωρημένος μου είπες ".......δσφσδφ " ,.....μπλα μπλα μπλα.

 

όμως αυτό δεν το έχουν αναγκη όλα τα παιδιά,

πιστεύω ότι ο γονέας μπορεί να δεί στο βλέμμα του παιδιού του το αν εχει καταλαβει ή αν έχει γίνει κατανοητός ή το παιδί να καταλάβει στο βλέμμα του γονιου΄το αντίστοιχο.

 

αν έχει την αμφιβολία σαφώς μπορεί να χρησιμοποιησει αυτή τη μεθοδο,

απλώς να βάζει μπροστά

 

"αν κατάλαβα καλά απο αυτό που μου πες, δεν σου αρέσουν οι φίλοι σου?/σχολείο κτλ?..."

 

απλώς εχει τεράστια σημασία ο τόνος της φωνής, πρεπει να είναι κατανοητικός και όχι ίσως όπως φαίνεται όταν το διαβάζεις δηλαδή προστακτικός

το "δεν σου αρέσουν οι φίλοι σου" είναι νομίζω γραμματικά ένας τρόπος που δεν αφήνει αμφιβολία κατι όχι και τοσο καλό, γιατι δεν είναι πάντα μαυρόασπρα αυτά που εννοούν και αισθάνονται τα παιδιά

 

εάν ο τόνος του γονέα στην ερώτηση αυτή είναι παρα πολύ γλυκός, και δείχνει το ενδιαφέρον και εχει και ένα τόνο ερώτησης μέσα του,

αυτά θα ακουστούν ειλικρινά και πιθανώς όπως το εννοεί ο συγγραφεας. (δεν ξέρω όμως αν γράφει και μια τέτοια οδηγία καπου)

 

μην βλέπετε δηλαδή πως "ακούγεται" εδώ στο γραπτό κείμενο. θέλει συναίσθημα για να πετύχει.

[Olg@]

Συμφωνώ με την Μαρία και ειδικά με την τελευταία φράση της ... μπορεί να φαίνεται κάπως όλο αυτό στον γραπτό τον λόγο αλλά στην πράξη διαφέρει όταν είναι "ντυμένο" με το κατάλληλο συναίσθημα αλλά και την υποστήριξη της γλώσσας του σώματος.

Πάντως προσωπικά επιμένω στην επανάληψη της αρχικής φράσης του παιδιού, ίσως με κάποιες κατα περίπτωση διαφοροποιήσεις. Το έχω δει στην πράξη και λειτουργεί πολύ.

[gavrias]

Πχ. λέει " στο σχολείο δεν περνάω καλά, δε με παίζουν οι φίλοι μου"

εσύ απαντας "εχεις δίκιο που δεν περνάς καλα, τα παιδιά σε αγνοούν και δε σου είναι ευχάριστο"

Σωστα μέχρι εδω;

εσύ απαντας: "εχεις δίκιο,δεν περνάς καλα, νιώθεις ότι τα παιδιά σε αγνοούν και δε σου είναι ευχάριστο"

 

 

Αυτή η παραλαγή "ακουγεται" πιό 'Φυσιολογική ίσως?? είναι επανάληψη της πρότασης του παιδιού αλλά εντωπίζει στο πώς νιώθει και δεν επιβεβαιώνει το γεγονός.Άρα βοηθάει σε συζήτηση με το παιδί

[euapap]

Κορίτσια ευχαριστω

Πήρα ένα καινούργιο βιβλίο "Το υπέυθυνο παιδί" του Dinkmeyer ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!! και αυτό που έλεγα στην αρχή του ποστ λέγεται "αντανακλαστική ακοή"

Σας ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές. ήταν κατατοπιστικότατες.

[Αικατερίνη]

Κορίτσια ευχαριστω

Πήρα ένα καινούργιο βιβλίο "Το υπέυθυνο παιδί" του Dinkmeyer ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!! και αυτό που έλεγα στην αρχή του ποστ λέγεται "αντανακλαστική ακοή".

 

Ή αλλιώς "ενεργητική ακρόαση".

 

Αυτό σημαίνει να ακούς τον άλλο και στη συγκεκριμένη περίπτωση το παιδί και να του δείχνεις ότι το καταλαβαίνεις. Καταλαβαίνεις τι σου λέει, καταλαβαίνεις πως νώθει και αποδέχεσαι πως νιώθει. Δεν το κρίνεις, δεν μειώνεις αυτό που νιώθει, ούτε το μεγεθύνεις. Και συμπάσχεις μαζί του. Και στη συνέχεια προσπαθείς να βρείτε μια λύση για το πρόβλημα που σου αναφέρει.

 

Αλλά το βασικό και το πρωταρχικό είναι να ακούσεις!

 

Και η επανάληψη όσων σου λέει, ή αλλιώς επαναδιατύπωση, έχει 2 στόχους: 1ον να βεβαιωθείς ότι κατάλαβαίνεις τι σου λέει και 2ον να νιώσει και το παιδί ότι καταλαβαίνεις τι σου λέει και ότι συμπάσχεις μαζί του.

[Afroditi D]

Αικτερίνη !!!! μας έλειψες !!!

[asteraki]

Καλημέρα κορίτσια, διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον τα όσα γράφετε και θα ήθελα λίγο την βοήθεια σας. Μπορείτε να αναφέρετε ακριβώς τίτλο και συγγραφέα για τα παραπάνω βιβλία, ή ακόμη και για οτιδήποτε άλλο νιώθετε ότι σας βοήθησε, σχετικά με την σωστή ανατροφή και την ψυχολογία των παιδιών σας? Εγώ τώρα άρχισα να διαβάζω το "10 βασικές αρχές για να γίνετε καλύτεροι γονείς", του L.Steinberg. Θα σας πω την άποψη μόλις το τελειώσω.

[Αικατερίνη]

Afroditi και εσείς μου λείψατε και μου λείπετε!

Μπαίνω στο forum και παρακολουθώ κάποια πράγματα, αλλά πολύ λιγότερο από όσο θα ήθελα. Δυστυχώς δεν έχω και πολύ ελεύθερο χρόνο.

Όπου μπορώ όμως θα πετάγομαι να λέω την άποψή μου!

[mata]

Δεν πειράζει που δεν μπαίνεις συχνά Αικατερίνη!!!Εμείς ξέρουμε ότι δεν μας ξεχνάς και όποτε βρίσκεις χρόνο, διατίθεσαι να τον ξοδέψεις για να βοηθήσεις όπου και όσο μπορείς!!!! Να είσαι καλά!!!

[mata]

Πάντως το βιβλίο το υπεύθυνο παιδί ακούγεται καλό! Για να εμπεδώσουμε ότι πρέπει να ακούμε!!!

[Afroditi D]

Afroditi και εσείς μου λείψατε και μου λείπετε!

Μπαίνω στο forum και παρακολουθώ κάποια πράγματα, αλλά πολύ λιγότερο από όσο θα ήθελα. Δυστυχώς δεν έχω και πολύ ελεύθερο χρόνο.

Όπου μπορώ όμως θα πετάγομαι να λέω την άποψή μου!

 

... να "πετάγεσαι" , να "πετάγεσαι" Αικατερίνη , όσο πιο συχνά σου επιτρεπουν οι υποχρεώσεις σου! μας ευχαριστεί πολυ να σε διαβάζουμε!

[Afroditi D]

Καλημέρα κορίτσια, διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον τα όσα γράφετε και θα ήθελα λίγο την βοήθεια σας. Μπορείτε να αναφέρετε ακριβώς τίτλο και συγγραφέα για τα παραπάνω βιβλία, ή ακόμη και για οτιδήποτε άλλο νιώθετε ότι σας βοήθησε, σχετικά με την σωστή ανατροφή και την ψυχολογία των παιδιών σας? Εγώ τώρα άρχισα να διαβάζω το "10 βασικές αρχές για να γίνετε καλύτεροι γονείς", του L.Steinberg. Θα σας πω την άποψη μόλις το τελειώσω.

 

Εγώ όσα έγραψα αναφερόμουν σε αυτό :

"Η πρόκληση να είμαστε γονείς"

Συγγραφέας: Dreikurs Rudolf

Εκδότης: Θυμάρι

Σειρά: Αγωγή: Νηπιακή και Παιδική Ηλικία

Έτος έκδοσης: 2006

€20.00 (- 10%)

€18.00 (με ΦΠΑ)