«Παιδί είναι, θα κλάψει»

[Πάνος Β]

Η συγκεκριμένη φράση, τελικά, με εκνευρίζει. Για καιρό δεν μου καθόταν καλά, όπως ένα αχώνευτο φαΐ βολοδέρνει μέσα στο στομάχι μας και προκαλεί αναθυμιάσεις, καούρες, ενοχλήσεις. Τελικά, τα κατάφερα, την χώνεψα κι αποφάσισα. Δεν μʼ αρέσει αυτή η γεύση.

 

Και την έχω ακούσει τόσο συχνά! Όλων των ειδών οι ηλικίες και οι άνθρωποι, οι έμπειρες παππουδογιαγιάδες και οι αμύητοι νέοι, οι φτωχοί παραπονεμένοι και οι εκνευριστικοί πλούσιοι, οι μανάδες του γυμναστηρίου κι οι μανάδες της προσήλωσης. Κάθε καρυδιάς καρύδι, κάθε τύπος ανθρώπου έχει μπροστά μου πει τα παραπάνω λόγια.

 

Όμως τώρα πια ξέρω κι εγώ που στέκομαι. Διότι καταλαβαίνω μεν γιατί κάποιος μπορεί να πει αυτό αλλά ξέρω και γιατί τελικά αποφασίζω εναντίον του. Ας αρχίσουμε από τα πιο οφθαλμοφανή. Ένα παιδί κλαίει. Στατιστικά, αυτό είναι πιθανότατα η μεγαλύτερη και ευκολότερη αλήθεια που μπορεί να πει κάποιος για ένα παιδί. Όλα τα παιδιά κλαίνε και μάλιστα τα περισσότερα κλαίνε όσο συχνά τρώνε ή κάνουν την τουαλέτα τους – κάποια ακόμα συχνότερα! Αν μετρούσαμε τον αριθμό των κλαμάτων για ένα παιδί, π.χ. ηλικίας από 1 – 3, τότε θα βλέπαμε ότι το κλάμα είναι η αγαπημένη του δραστηριότητα! Πόσα γεύματα έκανε το παιδί; 5. Πόσες φορές κοιμήθηκε; 2. Πόσες τουαλέτα; 5. Πόσες έκλαψε; Πάνω από δέκα!

 

Εδώ όμως τελειώνει η αξία της ρήσης αυτής. «Παιδί είναι, θα κλάψει». Δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια στατιστική διαπίστωση. Εάν ήμουν μαθηματικός (που είμαι ) και η δουλειά μου αφορούσε στα οικογενειακά στατιστικά ή κάποιες παρεμφερείς ιατροψυχομελέτες, τότε πράγματι θα ήταν πολύ χρήσιμη για μένα μια τέτοια διαπίστωση. Σαν γονιός όμως, η διαπίστωση αυτή δεν μου λέει τίποτα. Αντίθετα, με θίγει και με πληγώνει.

 

Διότι, πρώτα από όλα, εμμέσως μου προτείνει να μην κάνω τίποτα. Το παιδί μου κλαίει και ο φίλος, ο γονιός, ο συγγενής μου λέει «παιδί είναι, θα κλάψει». Μην δίνεις σημασία. Άστο να κλαίει, δεν έχει λόγο που κλαίει, δεν έχει δικαιολογία. Ένα παιδί είναι, που κλαίει. Όχι, λέω εγώ. Δεν θα προαποφασίσω για το παιδί μου. Δεν θα κρεμάσω μια ετικέτα όπως τόσες και τόσες φορές κάνουμε εμείς οι ενήλικοι. Αλβανός είναι, κλέβει. Ταξιτζής είναι, σε σκοτώνει για ένα εικοσάρικο. Νέος είναι, δεν ξέρει τι θέλει.

 

Έτσι είναι τα πράγματα; Παιδί είναι, κλαίει; Αποφασίσαμε λοιπόν ερήμην, πριν ακούσουμε το κλάμα του παιδιού; Πριν δούμε τι θέλει, γιατί κλαίει; Εδώ λοιπόν εγώ λέω όχι. Θα ακούσω το κλάμα του παιδιού μου και μετά θα αποφασίσω αν είναι μέρος μιας στατιστικής ή όχι. Θα δω πρώτα το κίνητρο πίσω από το κλάμα και μετά θα κρίνω την αξία και την σημαντικότητα του.

 

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Όταν κάποιος μου λέει ότι «παιδί είναι, θα κλάψει» αισθάνομαι ότι μειώνομαι σαν (γονεϊκή) προσωπικότητα, σαν ρόλος. Αν βέβαια κάποιος θεωρεί ότι ο πατρικός του ρόλος τελειώνει όταν βάζει ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι, τότε πράγματι ο γονιός αυτός δεν θα ενοχληθεί από την ρήση. Εγώ όμως απέχω πολύ από αυτό. Εγώ καλωσορίζω την ευθύνη μιας φροντίδας αφοσιωμένης και πολυεπίπεδης. Δεν είναι τυχαίο πως όταν τα παιδιά μου είναι κοντά, εγώ είμαι πάντα εκεί. Ίσως όχι σωματικά, μιας και πρέπει να πιω κι εγώ ένα καφέ ο άνθρωπος ( ), όμως το μυαλό μου είναι πάντα εκεί. Είναι αυτό που λένε οι Άγγλοι «I am always aware». Πάντα το μυαλό μου τρέχει μία, δύο, τρεις κινήσεις μπροστά από την τρέχουσα ασχολία των παιδιών. Γιʼ αυτό και άλλωστε μου είναι πολύ δύσκολο να κάνω συζήτηση με φιλικά ζευγάρια – άσε που την διακόπτω και συνέχεια κάνοντας διάφορα πράγματα για τα παιδιά μου.

 

Πως λοιπόν κύριε (ή κυρία ) μειώνεις έτσι το ρόλο μου; Αυτό είναι ο γονιός; Ένας τύπος στο υπόβαθρο που κουνάει το κεφάλι του και μειδιά «παιδί είναι, θα κλάψει»; Όχι. Εδώ λέω όχι. Γονιός για μένα είναι ο άνθρωπος που βιώνει την ανατροφή των παιδιών του. Δυναμικά συμμετέχει σε όλες τους τις φάσεις και όλες τους τις διαθέσεις. Το κλάμα του παιδιού είναι ένας συναγερμός. Είναι ο τρόπος του παιδιού να μου πει ότι κάτι δεν πάει καλά. Τι θα κάνω λοιπόν εγώ; Θα κλείσω τα αυτιά μου και θα γκρινιάξω «πω πω, πολύ φασαρία έχει σήμερα»; Θα το αγνοήσω και θα συνεχίσω την ζωούλα μου, εγκλωβισμένος στο εγώ; Ή θα απαντήσω στο κάλεσμα του παιδιού μου και θα σταθώ στο ύψος του ρόλου, όπως εγώ τον αντιλαμβάνομαι;

 

Εδώ και τρία χρόνια ακούω αυτό το πράγμα, επιτέλους όμως πια ξέρω γιατί δεν μου αρέσει. Από μια άποψη, αλίμονο σε όποιον μου το πει πάλι, μιας και θα τούρθει στο κεφάλι η ενόχληση τριών χρόνων...

[xara52]

πολυ σωστα τα λογια σου! εχεις πολυ δικιο! καθε φορα που διαβαζω θεμα σου με κανεις να ασκεφτομαι 5 πραματα παραπανω... οσοι λενε αυτη τη φραση ειναι απλα ανιδεη και φυσικα δεν εχουν ασχοληθει με τα παιδια τους για να πουν και να καταλαβουν οτι δεν κλαιει γιατι ειναι παιδι αλλα γιατι κατι εχει....

[Κοριτσομανα]

Ωραιος! Να σου κλεισω ραντεβου με μερικους μπαμπαδες να τους κανεις μαθηματα;

Πραγματικα, πιστευω οτι σκεφτεσαι σωστα και μ' αρεσει αυτη η οπτικη γωνια σου! Ειναι εκσυγχρονισμενη και ερχεται σε αντιθεση με τους παραδοσιακους γονεις! Τη συμμεριζομαι αλλα τη γραφεις και πολυ λιανα οποτε οντως ειναι μια σαφη απαντηση γιατι στραβοκοιταμε οσους μα τη λενε για παρηγορια ταχα.

 

Βεβαια, αμφιβαλλω αν θα σε εννοησουνε οσοι θα σου πουνε τη φραση αυτη, ειδικα οι εμπειροι πλεον παππουδες και οι εμπειρες γιαγιαδες, αλλα και μονο με το υφος που θα δηλωσεις αυτη τη σκεψη σου, δε νομιζω να σε ξαναπουνε αυτον τον ''παρηγορο'' λογο! Τουλαχιστον για τα επομενα 3 χρονια ή 30, αναλογως...

[Μαριρενα]

το εχω ακουσει και εγω παρα πολλες φορες απο γνωστους θειουες θειους παππουδες αλλα ειδικοτερα πιο συχνα απο το συντροφο μου!!!!

Η αληθεια ειναι οτι καποιες φορες το εχω πει και εγω την αφηνω να κλαψει 2-3 λεπτα μετα δεν αντεχω και την σηκωνω αγκαλια η προσπαθω να την ηρεμησω και μετα εχω και τυψεις επισης μετα την ατακα παιδι ειναι θα κλαψει ακομα πιο συχνη ατακα ειναι το Σωπα!!!!!!!

 

οκ οσους ειναι εξω απο το σπιτι τους εχεις γραμμενους οταν αυτο στο λεει ο συντροφος τι λες και κανεις???

 

π.χ

 

ειναι λιγο απογοητευτικο για τα παιδια μας ολο αυτο

ομως καποιες φορες ειδικα αν ειμαστε κουρασμενοι τις ατακες αυτες τις λεμε πιο ευκολα

 

παιδι ειναι θα κλαψει αστο να χτυπηθει μην του κανεις το χατηρι θα μαθει οτι με το κλαμα μπορει να σε χειραγωγησει

 

ασε το να κλαψει μια ωρα δεν μπορει να κλαιει καθε φορα που εμεις θα αγκαλιαζομαστε

 

αν την αφησεις χωρις την αγκαλια σου και να μην τη θηλαζεις σε μια βδομαδα θα συνιθισει και θα πινει το ξενο γαλα μονη της απο το ποτηρακι της

 

αφηνε τη 2 ωρες την ημερα στη γιαγια να συνιθισει απο τωρα οταν το χειμωνα θα ειμαστε στην δουλεια και οι δυο και ας κλαιει για λιγο

 

δεν εχουμε προσωπικο χρονο σε λεω

 

και καπου εχει ενα δικιο

εχουμε ελαχιστο προσωπικο χρονο μεσα στη μερα καποιες φορες και καθολου αλλα τι κανεις????δεν το αφηνω να κλαιει γιατι οπως λεει ο συντροφος μου χαρακτηριστικα εχω συστηματα του 1600 ( εννοωντας θηλασμο και σχεδν ολη μερα την προσοχη μου στη μικρη )

 

 

ριξε καμοια ιδεα για ευρεση προσωπικου χρονου

 

εσυ πως τα καταφερες ειδικα τον πρωτο καιρο??

Σημειωση

ο συντροφος ερχεται 6 το απογευμα

η μικρη κοιμαται 11 η 12 το βραδυ

αν κοιμηθει 9 η 10 μετα ξυπναει μεσα σε μια ωρα και ζουζουνιζει μεχρι τις 1 μετα τα μεσανυκτα μπορει και 2 η 3 τη νυκτα

οποτε ο υπνος νωριτερα απο τις 11 δεν παιζει μας βγαζει οφφ η μικρη

[Πάνος Β]

Καλημέρα Μαριρένα,

 

αλλα ειδικοτερα πιο συχνα απο το συντροφο μου!!!!

 

Κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται γονιός. Όλοι γινόμαστε με τον καιρό και την προσπάθεια. Εμείς οι άντρες ξεκινάμε την κούρσα λίγο πιο πίσω από εσάς τις γυναίκες γιατί δεν μένουμε έγκυοι και ο κοινωνικός μας προσανατολισμός δείχνει συχνά προς την εργασία και τις εξωτερικές ασχολίες.

 

Να τον εκπαιδεύσεις. Κάθε μητέρα είναι υπεύθυνη να εκπαιδεύσει τον άντρα της και να τον φέρει up to speed με την δική της γονεϊκή πρόοδο. Όσο πιο γρήγορα το κάνεις αυτό, τόσο το καλύτερο για το ζευγάρι. Αντίθετα, αν δεν το δουλέψετε, τότε τα πρώτα χρόνια θα δημιουργηθεί ένα χάσμα, μια απόσταση η οποία μετά καλύπτεται δύσκολα.

 

και καπου εχει ενα δικιο

 

Ναι, κάπου έχει ένα δίκιο, πράγματι. όλοι έχουμε κάπου ένα δίκιο. Κάθε θεωρία έχει και τις εφαρμογές της. Το στοίχημα ενός γονιού, ενός ενήλικα, είναι να διαλέξει την σωστή θεωρία για την δική του πραγματικότητα. Στη σφαίρα του θεωρητικού, στην συζήτηση, όλα είναι σωστά. Πράγματι το κλάμα είναι μια μορφή χειραγωγίας. Επίσης, είναι μια έκφραση ανάγκης. Ενίοτε, είναι φόβος, πόνος, αγωνία, θυμός. Άλλοτε πάλι, ειδικά στα μικρά μωρά, είναι ο τρόπος έκφρασης τους, γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο να πουν. Το κλάμα είναι η άλφα τους.

 

Όλα σωστά, όμως στην δική σου ζωή, εκείνη την στιγμή που κλαίει το παιδί, ποιο από τα παραπάνω ισχύει; Το μόνο που λέω εγώ στο κείμενο μου είναι να μην προαποφασίσεις. Άκου το κλάμα του μωρού σου και μετά αποφάσισε αν είναι χειραγωγία, ανάγκη ή απλά μια άλφα

 

εχουμε ελαχιστο προσωπικο χρονο μεσα στη μερα καποιες φορες και καθολου αλλα τι κανεις????δεν το αφηνω να κλαιει γιατι οπως λεει ο συντροφος μου χαρακτηριστικα εχω συστηματα του 1600 ( εννοωντας θηλασμο και σχεδν ολη μερα την προσοχη μου στη μικρη )

 

Ποια είναι η ηλικία του μωρού σου;

 

Το κλάμα δεν πρέπει να αποφεύγεται με κάθε θυσία, γιατί τότε, ανάλογα βέβαια με την ηλικία του μωρού, θα μάθει ότι μπορεί να σε χειραγωγεί. Θα μάθει ότι υπάρχει ένα κόκκινο κουμπί που αν το πατήσω η μαμά μου κάνει την επιθυμία μου. Αν το μωρό σου είναι 3 μηνών, τότε δώστου ότι θέλει. Γενικά το πρώτο εννιάμηνο ή πριν περπατήσει, δίνε στο παιδί σου αυτό που θέλει. Όσο περισσότερα του δώσεις, τόσο πιο γεμάτο θα αισθανθεί με αποτέλεσμα να βρει την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται γρήγορα προκειμένου να ολοκληρώσει τους πρώτους κύκλους του γρήγορα και επιτυχώς.

 

Αφού περπατήσει όμως, γίνεται μια μεγάλη αλλαγή στην ιδιοσυγκρασία του παιδιού. Αποκτά την επιλογή. Μέχρι πρότινος, το μετακινούσαν οι γονείς του κατά την δική τους βούληση. Τώρα έχει δική του βούληση. Επιλέγει αριστερά ή δεξιά. Το γεγονός αυτό ψήνει το χαρακτήρα του παιδιού καλύτερα κι από φούρνο με ξύλα ( ). Σε αυτή την φάση λοιπόν, παύουμε πλέον να το αγκαλιάζουμε σε κάθε κλάμα, διότι μπορεί πλέον να μάθει το μάθημα του κόκκινου κουμπιού. Φυσικά, είναι ένα μωρό ακόμα κι έχει τρομερές ανάγκες από αγάπη και στοργή. όσο μεγαλώνει όμως το παιδί μας, η γονεϊκότητα γίνεται όλο και περισσότερο πολύπλοκη. Τώρα πρέπει να διαλέγεις τις στιγμές που το αγκαλιάζεις όταν κλαίει. Πρέπει να προσέξεις ώστε να μην καταλάβει πως μπορεί να σε χειρίζεται. Γιατί αν το καταλάβει αυτό, θα βγείτε κι οι δυό σας πολύ δύσκολα από αυτό το φαύλο κύκλο. Και το κυριώτερο, θα βλάψεις το παιδί σου. Το παιδί σου θέλει μια μάνα δυνατή, βράχο, από την οποία μπορεί να εξορμεί και να ανακαλύπτει τον κόσμο. Επίσης, θέλει μια μάνα βράχο ώστε όταν φοβάται να γυρνάει σε αυτή και να νιώθει ασφαλής. Μια μάνα που χειραγωγείται δεν είναι βράχος, είναι λάσπη, είναι κινούμενη άμμος. Έτσι από την μια μεριά το παιδί έχει περισσότερη εξουσία από όση μπορεί να ελέγξει και από την άλλη δεν νιώθει ασφαλής γιατί η μάνα του δεν είναι σταθερή. Γι' αυτό και βλέπεις, σε μεγαλύτερες ηλικίες πια, τα παιδιά τέτοιων μανάδων έχουν φοβερή συναισθηματική αστάθεια. Την μια εξιτάρονται λες και τους έδωσες τριάντα lucozade και την άλλη πλαντάζουν για αστεία πράγματα.

 

Φυσικά, εσένα δεν σε ξέρω και απλά η συζήτηση μου έδωσε την αφορμή να μιλήξσω για την ισορροπία του κλάματος. Αν θέλεις όμως να πούμε περισσότερα, φέρε κάποιο παράδειγμα που να το έχεις καταλάβει κι εσύ καλά, ώστε να το συζητήσουμε και να δούμε πια θεωρία ταιριάζει στην δική σου αλήθεια.

 

ριξε καμοια ιδεα για ευρεση προσωπικου χρονου

 

να μια ιδέα. Κάθε μέρα, μα κάθε μέρα, προσπάθησε να έχεις 1 ώρα ελεύθερη για να την κάνεις ότι θέλεις. Δεν εννοώ να κάνεις το σπίτι, το μαγείρεμα ή γενικά κάτι εκτός παιδιού. Εννοώ για σένα, ένα χόμπυ, μια ασχολία, λίγος χρόνος με φίλους ή το σύζυγο. Η μια αυτή ώρα θα είναι για την δική σου προσωπικότητα. Ο χαρακτήρας μας τα πρώτα χρόνια των παιδιών ποδοπατιέται. Ο ρόλος του γονιού έρχεται και τον κατακεραυνώνει. Δεν πειράζει, έτσι πρέπει να γίνει. Μπορείς όμως να ξεκουράσεις τον εαυτό σου, δίνοντας του μια ώρα την ημέρα. Αν δεν μπορείς συνεχόμενα, κάντο δύο μισάωρα αλλά όχι παραπάνω.

 

Η ξεκούραση είναι το άλφα και το ωμέγα του αφοσιωμενου γονιού. Διότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που ελοχεύει ένα αφοσιωμένο γονιό είναι μήπως τα φτύσει στον πέμπτο γύρο ενός μαραθώνιου που λέγεται πατρότητα / μητρότητα. Έχουμε πάρα πολλούς γύρους μπροστά μας. Αλίμονο αν λαχανιάσουμε από τους πρώτους.

 

εσυ πως τα καταφερες ειδικα τον πρωτο καιρο??

 

 

ποιος σου είπε ότι τα κατάφερα;

 

Όλοι τα καταφέρνουν. Μην ανησυχείς και μην σκέφτεσαι το μέλλον, το παρόν σου είναι ήδη πολύ βεβαρημένο κι εσύ έχεις μια επείγουσα δουλειά: να γίνεις γονιός. Η κάμπια πρέπει να γίνει πεταλούδα. Θα γίνει, δεν έχει επιλογή, αλλά μπορείς να βοηθήσεις κι εσύ ώστε να γίνει πιο ομαλά, πιο σβέλτα, πιο ολοκληρωμένα. Πως; Ζήσε την πραγματικότητα σου. Ζήσε το παιδί σου. Άκου το και άκου και τον εαυτό σου. Η φύση έχει προνοήσει για όλα. Όλα τα μαθήματα του γονιού υπάρχουν μέσα στην ανατροφή του παιδιού του.

[underage]

Η συγκεκριμένη φράση, τελικά, με εκνευρίζει...

 

αυτό ακριβώς σκέφτηκα διαβάζοντας το τίτλο του τόπικ!!!!!!!

[SKEK]

Αφού περπατήσει όμως, γίνεται μια μεγάλη αλλαγή στην ιδιοσυγκρασία του παιδιού. Αποκτά την επιλογή. Μέχρι πρότινος, το μετακινούσαν οι γονείς του κατά την δική τους βούληση. Τώρα έχει δική του βούληση. Επιλέγει αριστερά ή δεξιά. Το γεγονός αυτό ψήνει το χαρακτήρα του παιδιού καλύτερα κι από φούρνο με ξύλα ( ). Σε αυτή την φάση λοιπόν, παύουμε πλέον να το αγκαλιάζουμε σε κάθε κλάμα, διότι μπορεί πλέον να μάθει το μάθημα του κόκκινου κουμπιού. Φυσικά, είναι ένα μωρό ακόμα κι έχει τρομερές ανάγκες από αγάπη και στοργή. όσο μεγαλώνει όμως το παιδί μας, η γονεϊκότητα γίνεται όλο και περισσότερο πολύπλοκη. Τώρα πρέπει να διαλέγεις τις στιγμές που το αγκαλιάζεις όταν κλαίει. Πρέπει να προσέξεις ώστε να μην καταλάβει πως μπορεί να σε χειρίζεται. Γιατί αν το καταλάβει αυτό, θα βγείτε κι οι δυό σας πολύ δύσκολα από αυτό το φαύλο κύκλο. Και το κυριώτερο, θα βλάψεις το παιδί σου. Το παιδί σου θέλει μια μάνα δυνατή, βράχο, από την οποία μπορεί να εξορμεί και να ανακαλύπτει τον κόσμο. Επίσης, θέλει μια μάνα βράχο ώστε όταν φοβάται να γυρνάει σε αυτή και να νιώθει ασφαλής. Μια μάνα που χειραγωγείται δεν είναι βράχος, είναι λάσπη, είναι κινούμενη άμμος. Έτσι από την μια μεριά το παιδί έχει περισσότερη εξουσία από όση μπορεί να ελέγξει και από την άλλη δεν νιώθει ασφαλής γιατί η μάνα του δεν είναι σταθερή. Γι' αυτό και βλέπεις, σε μεγαλύτερες ηλικίες πια, τα παιδιά τέτοιων μανάδων έχουν φοβερή συναισθηματική αστάθεια. Την μια εξιτάρονται λες και τους έδωσες τριάντα lucozade και την άλλη πλαντάζουν για αστεία πράγματα.

 

Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που αναφέρεις πιο πάνω γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι είναι το πως θα εξελιχθεί ο χαρακτήρας του κάθε παιδιού που θα καθορίσει το πως αυτό το παιδί θα διεκδικεί και θα καταφέρνει να πάρει αυτά που θέλει. Εκπαιδεύοντας σωστά ένα παιδάκι από πριν ακόμα περπατήσει θα μάθει (όχι από τόσο νωρίς βέβαια αλλά εξελίσσοντας το χαρακτήρα του) ότι ο σωστός τρόπος του να πετύχεις κάτι δεν είναι χειραγωγόντας με κλάμα ή άλλως πως τη μάνα (κατά πρώτον), τη δασκάλα, τη γιαγιά, τους φίλους, τους συμμαθητές κτλ., Η χειραγώγηση συμφωνώ μαζί σου ότι είναι πολύ επικίνδυνο πράγμα. Όταν τα παιδιά είναι μικρά είναι κάπως ανώδυνο, μεγαλώνοντας όμως μπορεί το παιδί να καταστρέψει ανθρώπους, καριέρες ή ίσως και τον εαυτό του μαθαίνοντας σ'αυτό τον τρόπο διεκδίκησης.

 

Πιστεύω επίσης, ότι η μάνα είναι εκεί για κάθε τι που θέλει το παιδί της και η αγκαλιά πάντα ανοιχτή. Αν το κλάμα είναι το κάλεσμα του παιδιού προς τη μάνα τότε ως μάνα θα πάω εκεί κοντά του και έχοντας το αγκαλιά θα του εξηγήσω πως να καταφέρει να πάρει αυτό που θέλει και αν πρέπει να το πάρει.

 

Η κόρη μου τις προάλλες σπάραζε να βγει έξω ξυπόλυτη. Την πήρα αγκαλιά και τις είπα ότι αν αυτό θέλεις θα πάμε αλλά τα παπούτσια θα τα αφήσουμε εδώ (για να μην αποφασίσει στην πορεία ότι τη βολεύει να τα βάλει) και θα περπατήσεις ξυπόλητη κάτω. ΟΚ? Ναι απάντησε. Αυτό έγινε και περπατώντας δεν διαμαρτηρήθηκε (μη φανταστείτε ότι περπατήσαμε βουνά και λαγκάδια γεμάτα πέτρες και αγκάθια). Γυρίσαμε σπίτι, κάναμε μπανάκι και δεν ξαναδιαμαρτηρήθηκε εδώ και 2 εβδομάδες για τα παπούτσια.

 

Όσο για το παιδί είναι θα κλάψει, καταλαμβαίνω τι εννοείς και το έχω ακούσει πολλές φορές. Θα σου πω ότι εγώ το έχω ακούσει με τον εξής τρόπο: Αν δεν κλάψει, κτυπήσει και αρρωστήσει δεν μεγαλώνει κιόλας. Δεν βρίσκω λογική σ'αυτό αλλά με έχει βοηθήσει να μην νιώθω ενοχές όταν κτυπάει, να μην νιώθω άρρωστη όταν αρρωστάει (στις πρώτες αρρώστιες δεν μπορούσα να φάω και τελικά αρρωστούσα και γω) και τέλος για το κλάμα προσπαθώ να βρίσκω τρόπους να την παρηγορώ και βεβαίως δεν την αφήνω να κλαίει.