Τι θα κανατε στη θεση μου?

[Franklin]

Προσπαθω να ειμαι οσο πιο ηρεμη μπορω με τα παιδια μου... Ειναι ομως καποιες στιγμες που ειλικρινα δεν το καταφερνω...και απορω τι θα εκανε ο μεσος γονιος στη θεση μου εκτος απο το να βαλει τις φωνες...

 

Προσφατο παραδειγμα που συνεβη πριν απο λιγο. Ενω αλλαζα τη μικρη,η 2,5 ετων κορη μου πηρε το παμπερς με τα κακα απο το πατωμα και αρχισε να το ανεμιζει στον αερα τραγουδώντας το "μηλο μου κοκκινο" και χαχανιζοντας... Της ειπα σε εντονο υφος να το αφησει κατω αμεσως!!! Αντι αυτου πηρε και τα λερωμενα μωρομαντηλα και αρχισε να πασαλειβει τα μουτρα της με το περιεχομενο...λεγοντας "ωλαια κεμουλα θα γινω κουκλα..." Μη μπορωντας να αφησω το μωρο μονο του στην αλλαξιερα της φωναξα τοσο δυνατα που μας ακουσαν τρια τετραγωνα παραπερα να σταματησει...και τοτε εκεινη πηρε το περιεχομενο του παμπερς και αρχισε να το πεταει αριστερα δεξια χτυπωντας παλαμακια και εχοντας ξεκαρδιστει στα γελια...

 

Πειτε μου εσεις που ειστε μορφωμενες και διαβασμενες...τι να εκανα?

 

Να της πω ευγενικα και χαμηλοφωνα "αφησε κατω γλυκια μου σε παρακαλω πολυ τα κακά του μωρου ειναι ασχημο αυτο που κανεις και κινδυνευει άμεσα η σωματικη σου υγεια?" Μεχρι να το πω ολο αυτο θα ειχε γινει το σπιτι ...μην πω τι...

 

Οχι πειτε μου τι να κανω σε παρομοιες περιπτωσεις που χρειαζεται αμεσα να σταματησει ενα κακό γιατι κινδυνευει το ιδιο το παιδι...ή το αδερφακι του...

 

Ειπαμε οχι φωνες,οχι καμια ειδους τιμωρια ΟΚ ουτε κι εγω το θελω...αλλα τι κανουμε? Βοηθειστε please...

[embryoyla]

Μήπως ζηλεύει το νέο μωράκι κ τα κάνεις αυτά?

[ZWH]

Γενικα ακουω οτι πολλες μανουλες δεν φωναζουν, εχουν βρει τροπο να ηρεμουν τα παιδια, ή εχουν παιδια αγγελουδια. Ολο αυτο το θεωρω λιγο υπερβολικο. φυσικα θα μαλωσουμε τα παιδια μας και θα βαλουμε και καμια τιμωρια.

[christina]

Σίγουρα εμεις που ειμαστε μαμάδες, σε κατανοουμε. Ολοι μας, καπου έχουμε φτάσει σε αυτό το σημειο, να φωνάξουμε και να βγαίνουμε εξω απο τα ρούχα μας.

Ομως, απο προσωπική μου άποψη, οποτε εχει τύχει να βγω απο τα ρούχα μου, έχω καταφέρει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα.

Η κορη μου, και φαντάζομαι τα περισσότερα παιδάκια, αντιδρούν στις φωνές μας, ίσως για αμυνα(αν πρωτίστως δεν τρομαξουν), με αποτέλεσμα να μην πετυχαίνουμε τις περισσότερες φορές το επιθυμητό αποτέλεσμα.

 

Σίγουρα, θα της μιλούσα εντονα, αλλά οχι με ουρλιαχτά και τσιρίδες και καπάκι θα βούταγα το μωρό(εστω κ γυμνό) απο την αλλαξιέρα(τοχω κανει για αυτο στο λεω), θα την πλησίαζα και θα της ζήταγα να μου δώσει την πανα.

Αν δεν συμμορφωνοτανε, θα της επαναλαμβανα, οτι αν συνεχίσει αυτο που κάνει, που δεν ειναι σωστό, γιατί λερώνει και ειναι βρώμικο, θα της ελεγα, οτι για αυτη την συμπεριφορά της, θα την έστελνα τιμωρία ή οτι η μαμά είναι πολύ στενοχωρημένη με την συμπεριφορά της αυτή.

 

Εγω παλι, ειμαι της άποψης της τιμωρίας και τουλάχιστον σε μενα εχει πετύχει. Τιμωρία μπορει να ειναι, βαση προσωπικής αποψης μιλάω, στέρηση βόλτας ή ακομη καλύτερα, στέρηση για κάποια ώρα ή και μέρας, ενος αγαπημένου παιχνιδιου(ομως την χρησιμοποιώ σε επικίνδυνες καταστάσεις και οχι σε κάτι ανάλογο οπως την δική σου περιπτωση).

 

Μολις θα ηρεμούσε ομως το παιδι(κι εγω φυσικά ), θα την έπαιρνα και θα συζητουσαμε οι 2 μας, οτι αυτο που εκανε δεν ήτανε σωστό, για τους εξής λόγους...

Ειναι σε ηλικία που σε καταλαβαίνει πολύ καλά, αρκει να ειστε κ οι 2 ήρεμοι να συζητήσετε.

 

θέλει πολύ διάλογο η υπόθεση και οχι οταν διαδραματίζεται το γεγονός, γιατι φυσικό ειναι να ειστε εκνευρισμένοι, αλλά μολις λήξει, να την πιάσεις, να την παρεις στην αγκαλιά σου και να της εξηγήσεις, γιατι η μαμά θύμωσε, και οτι αυτο που έκανε δεν ήταν σωστό, μπλα μπλα μπλα

 

Ξέχασα να σου πω...εκείνη την ώρα, φυσικά θα της βούτα γα την πάνα και με εντονο υφος και αυστηρο θα της εξηγουσα

[νεφελη]

Να ξερεις οτι ολοι σε νιωθουν..Αν κ εμενα ειναι μικρη ακομα ξερω απο την ανιψια μου. Καποιες φορες βγαινεις απο τα ρουχα σου και οσο κ να προσπαθεις εκρυγνεσαι..Στους παντες συμβαινει αυτο.. Παντως κ εγω πιστευω οτι ειναι σημαντικο μετα να καθησεις κ να της εξηγησεις γιατι στεναχωρεθηκε η μανουλα ηρεμα κ γλυκα.

[Μαρια Στυλιανακη]

η μεγάλη είναι έτοιμη για παιδικό...

προφανές είναι ότι ψάχνει τρόπους με τους οποίους να κάνει κάτι αστείο να προκαλέσει, να πάρει προσοχή κτλ.

 

θα είναι πολύ καλύτερα να πάει παιδικό, και όταν γυρνάει θα μπορείς να της δίνεις όλη την προσοχή σου, έχοντας τακτοποιήσει το πρωί διάφορα πραγματάκια, και έχοντας κάνει ένα πρόγραμμα έτσι ώστε να μην προβαίνει σε κάτι τέτοιο για να σου αποσπάσει την προσοχή. είναι ξεκάθαρα για αυτό το πράγμα.

έχεις δει το άρθρο που λεει για την προσοχή ?

δες το!

 

http://parents.org.gr/psych/?sid=42

[kiknaki]

Έχουμε βρεθεί κι εμείς πολλές φορές σε τέτοιες καταστασείς Franklin μου και πίστεψε με δεν ήξερα πως να την αντιμετωπίσω.Κάποιες φορές φώναξα,άλλες φορές την έβαλα τιμωρία μέχρι να ηρεμήσει για να καταλάβει τελικά ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος.Όμως η αντίδραση της ήταν αντίθετη από την αναμενόμενη.Γινόταν πιο επιθετική και αρνητική ακόμη και με εμάς.

Τότε κατάλαβα οτι το λάθος για μένα ήταν το σωστό για εκείνη και σε αυτό έφταιγα και λίγο εγώ που μου ήταν αδύνατο να δω πως φαίνεται στα δικά της μάτια το καθετι που σε μένα φαινόταν "κακό".Έτσι αποφάσισα να βρω αυτό που λένε την χρυσή τομή στην επικοινωνία μας και να δω τι είναι αυτό που έμμεσα προσπαθούσε να μου πει με την όλη της συμπεριφορα.Ξέρεις τι κατάλαβα οτι της έλλειπε η πρωτοβουλία!να αισθανθεί οτι είναι ενεργό μέλος μέσα στην οικογένεια και πάνω απο όλα χρήσιμο!!!Έτσι κάθε φορά που έκανε κάτι που με ενοχλούσε την αποσπούσα την προσοχή με κάτι άλλο και πίστεψε με...έπιανε!!

Φυσικά το κάθε παιδι έχει διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης και αυτόν μπορουν να τον βρουν μόνο οι γονείς του.Στην περίπτωση σου Franklin πιστεύω οτι εσύ πρέπει να βρείς τον τρόπο που θα επικοινωνήσεις αποτελεσματικά με το παιδί σου και να δεις τι μυνήματα σου περνάει μέσα από την συμπεριφορά της.

Εγώ πάντως σου προτείνω να δοκιμάσεις όχι σαν μορφωμένη και διαβασμένη αλλά σαν μητέρα εννοείται, αυτό που προείπα. Έτσι όταν την επομένη φορά επιχειρήσει να σου "βάψει" ξανά το σπίτι σου πρότεινε της να σε βοηθήσει με το άλλαγμα του μωρού ή οτι είναι εφικτό εκεινή την στιγμή.Ελπίζω να σε βοήθησα λιγάκι

[μανουλα]

το να υψωσουμε τη φωνη μας ή να θεσουμε καποια ορια στα παιδια δεν νομιζω οτι θα μας κανει κακους γονεις ή λιγοτερο καλους. απο μικρη ηλικια τα παιδακια προσπαθουν να εκμεταλλευτουν καταστασεις. για να μην γενικευω ας πω για την κορη μου. απο 4 μηνων και μετα δεν ξυπναει τη νυχτα. κοιματε συνεχομενα ως το πρωι. τις τελευταιες 2 εβδομαδες ξυπναει κατα τις 4 με κλαματα και θελει να ερθει στο κρεβατι μας. αυτο το προκαλεσε ο αντρας μου οταν δουλευα για 4 βραδιες και επειδη νυσταζε ο κυριος την επερνε στο κρεβατι. τωρα κλαιει και ξερει οτι καποια στιγμη θα τη λυπηθουμε . εδω και 2 νυχτες την αφησα να κλαιει (οχι πανω απο 2 λεπτα). αφου ειδε οτι δεν ανταποκριθηκα επεσε και κοιμηθηκε. με τον αντρα μου πολλες φορες διαφωνουμε. ειναι της αποψης να μην τη μαλωνουμε. αν ομως μεγαλωσει θα ξερει οτι ο μπαμπας ειναι ο ''καλος'' που δεν με μαλωνει και μου δινει οτι ζητω ενω η μαμα η ''κακη '' που φωναζει με το παραμικρο

[Afroditi D]

Franklin σου γράφω ένα κειμενάκι που μας έχουν δώσει στην Σχολή Γονέων :

Πως μπορούμε να βελτιώσουμε την επικοινωνία με τα παιδία μας;

 

Συζητάμε μαζί τους όταν είμαστε ήρεμοι.

 

Προσπαθούμε να καταλάβουμε τα συναισθήματα που κρύβονται πίσω απο τις πράξεις & τα λόγια του.

 

Προσπαθούμε να μπούμε στην θέση του παιδιού.

 

Προσοχή στν στάση του σώματος & στον τόνο τς φωνής.

 

Ακούμε προσεκτικά & δεν διακόπτουμε το παιδί , δείχνοντας του ότι το σεβόμαστε.

 

Χαρακτηρίζουμε τη συμπεριφορά και όχι το ίδιο το παιδί ( είναι ανεύθηνο αυτό που έκανες .........και όχι είσαι ανεύθυνος)

 

Ενθαρρύνουμε τα παιδιά να καταβάλουν ότι πιστεύουμε τις ικανότητες τους. Έτσι αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες με μεγαλύτερη σιγουριά.

 

Η προσπάθεια είναι απαραίτητη για την επιτυχία.

 

Δεχόμαστε και αγαπάμε το παιδί μας όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.

 

"Είναι σημαντικό ένα παιδί να νιώθει ότι είναι αποδεκτό και ότι αναγνωρίζονται οι ικανότητες του.Σε αντίθετη περίπτωση το παιδί εισπράττει αρνητικά μηνυματα για την εικόνα του , αμυνεται , επιτίθεται και προσαρμόζει τη συμπεριφορά του στις πεποιθήσεις μας."

 

"Από 18-30 μηνών : παρατηρούνται νευρικά ξεσπάσματα , βίαια και αρνητική συμπεριφορά. Στο 2ο και 3ο έτος της ζωής του εμφανίζεται ένα φυσιολογικό κύμα ανεξαρτησίας. Το παιδί αγωνίζεται να αποχωριστεί τους γονείς , για ν μάθει να παίρνει τις δικές του αποφάσεις.Μην ταυτίζεστε με το παιδί στα ξεσπάσματα θυμού του. Αποφύγετε να ασχολείστε με α νεύρα του με σκοπό να το υποχρεώσετε να συνέλθει."

 

...μπορέι όλα αυτά να σου φαίνονται αυτό που λέμε .... "όποιος είναι έξω απο το χορό πολλά τραγούδια ξέρει".... εγω με 1 παιδάκι προς το παρρόν και χωρίς τις "αντιζηλίες μεταξύ αδερφών" και απο την προσωπική μου εμπειρία εχω να σου πως πως προσπαθω τις αντιδράσεις του μικρού μου να τις βλέπω πιά απο μιά άλλη μάτια .... αυτή που φέρει την αλλαγή στην μεταξύ μας σχέση!

Επλίζω σύντομα να βρείτε τους ρυθμούς σας.

[mama]

σωστο το κειμενο, Afroditi D, αλλα μάλλον δεν αφορά περίπτωση 'κρισης΄σαν αυτη που περιεγραψε η Franklin...

Υπάρχουν φορες που δεν εχουμε περιθώρια να παμε by the book, και φωνή θα πατήσουμε, και έντονα θα μιλήσουμε, για να μπορέσουμε να ελέγξουμε την κατάσταση. Το θεμα είναι να μην μπεις σε μια κατασταση τσακωμου και "κοντρας' για υπερίσχηση του ισχυρότερου. Και όταν ληξει το θέμα, το συζητας και εξηγείς στο μικρό το λόγο που φέρθηκες έτσι.

[Franklin]

η μεγάλη είναι έτοιμη για παιδικό...

προφανές είναι ότι ψάχνει τρόπους με τους οποίους να κάνει κάτι αστείο να προκαλέσει, να πάρει προσοχή κτλ.

 

θα είναι πολύ καλύτερα να πάει παιδικό, και όταν γυρνάει θα μπορείς να της δίνεις όλη την προσοχή σου, έχοντας τακτοποιήσει το πρωί διάφορα πραγματάκια, και έχοντας κάνει ένα πρόγραμμα έτσι ώστε να μην προβαίνει σε κάτι τέτοιο για να σου αποσπάσει την προσοχή. είναι ξεκάθαρα για αυτό το πράγμα.

 

Μαρία μου κατ αρχην να διευκρινισω οτι εργαζομαι και τα πρωινα τα παιδια τα "προσεχει" μια κοπελα η οποια δεν τις απασχολει καθολου ειναι 160 κιλα και το μονο που κανει ειναι να μιλαει ολη την ωρα στο τηλεφωνο και να τα επιβλεπει αραχτη απο τον καναπε μη χτυπησουν...

 

Γιατι ομως αν παει παιδικο δεν θα θελει να μου αποσπασει παλι την προσοχη οταν θα ειμαστε μαζι? Δεν το καταλαβα αυτο...

[Olg@]

 

Μαρία μου κατ αρχην να διευκρινισω οτι εργαζομαι και τα πρωινα τα παιδια τα "προσεχει" μια κοπελα η οποια δεν τις απασχολει καθολου ειναι 160 κιλα και το μονο που κανει ειναι να μιλαει ολη την ωρα στο τηλεφωνο και να τα επιβλεπει αραχτη απο τον καναπε μη χτυπησουν...

 

 

Συγγνώμη αλλα γιατί την κρατάς ακόμα ;;;

[Μαρια Στυλιανακη]

σίγουρα θα συνεχίσει να θέλει την προσοχή σου. δεν λέω ότι θα εξαλειφθεί αυτό εντελώς,

αυτό που εννοώ, είναι ότι στον παιδικό, θα αποκτήσει τον δικό της κόσμο, μία νέα πραγματικότητα όπου μπρορεί να κάνει νέες σχέσεις, περα απο την δική σας οικογένεια και δικούς σας φίλους.

θα παίρνει λοιπόν και απο εκεί προσοχή, νέες πηγές ενδιαφέροντος, με λίγα λόγια.

ειδικά απο την στιγμή που όπως λες δεν παίρνει προσοχή το πρωί αυτήν που χρειάζεται τουλάχιστον!!!

θα ικανοποιηθεί οπωσδήποτε ένα ποσοστό, απο αυτό που πχ τώρα δεν παίρνει.

θα μπορείτε να συζητάτε για νέα θέματα, θα σας προσφέρει ανανέωση. σε αυτή την ηλικία που είναι η μεγάλη, το χρειάζεται αυτό, και αφού δεν μπορεί να της το δώσει το άτομο αυτό,

ή το αλλάζεις, ή κάνεις αυτή την αλλαγή....

πιστεύω λοιπόν ότι αυτά που περιγράφεις σε οδηγούν αναγκαστικά σε μια απο τις δύο επιλογές.

το να αλλάξεις άτομο παλι είναι μια αλλαγή και για τις δύο και πιστεύω ότι έστω αν είναι να γίνει μια αλλαγή, ας γίνει προς την κατευθυνση του παιδικού... προυποθεση να βρείς βέβαια και έναν που να σε ικανοποιεί, αλλά αργά η γρήγορα θα το έκανες αυτό έτσι και αλλιώς.

 

γράφω βέβαια στο λάθος τόπικ μιας και υπάρχει και το άλλο, αλλά θα με συγχωρήσουν οι αντμιν ελπίζω

 

(σόρρυ για το λάθος του ότι εργάζεσαι και δεν είσαι το πρωί στο σπίτι, το παρέλειψα κατα λάθος! πάντως αυτό εννοώ που γράφω εδώ )

[nanaka]

Franklin, σε νιώθω απόλυτα. Καθημερινα αγωνίζομαι με τα πρέπει και τα μη, με τις αγωνίες, τις τύψεις και τις ενοχές, με το σωστό και το λάθος και όλα όσα θα πρέπει λογικά να ανησυχούν έναν γονιό. Προσπαθώ να είμαι ήρεμη, να μην φωνάζω, να εξηγώ αντι να μαλώνω, να επιβραβεύω την σωστή συμπεριφορά, κτλ. γιατι θέλω να αναθρέψω και να διαπαιδαγωγήσω σωστά τα παιδιά μου. Είναι όμως στιγμές που έχω διαψεύσει τον ίδιο τον εαυτό μου, και μετά το έχω βάρος! Το μόνο που με καθησυχάζει είναι ότι, και εμείς μαθαίνουμε στην πορεία, δεν ήμασταν πάντα γονείς! Και μόνο που μπαίνουμε στην διαδικασία να σκεφτούμε και να αναρωτηθούμε, αυτό είναι μία καλη αρχή. Άλλωστε το μόνο σίγουρο είναι ότι θέλουμε το καλό των παιδιών μας. και να σου πώ και κάτι άλλο: τα παιδιά έχουν το ένστικο να το διακρίνουν αυτό, καθώς και την αγάπη μας, ακόμα και αν καμιά φορά γινόμαστε λίγο φωνακλούδες

[Νίκη]

 

Μαρία μου κατ αρχην να διευκρινισω οτι εργαζομαι και τα πρωινα τα παιδια τα "προσεχει" μια κοπελα η οποια δεν τις απασχολει καθολου ειναι 160 κιλα και το μονο που κανει ειναι να μιλαει ολη την ωρα στο τηλεφωνο και να τα επιβλεπει αραχτη απο τον καναπε μη χτυπησουν...

 

 

Συγγνώμη αλλα γιατί την κρατάς ακόμα ;;;

 

Θα συμφωνήσω με την Όλγα...γιατί την κρατάς???

[tasuki]

Ειπαμε οχι φωνες,οχι καμια ειδους τιμωρια ΟΚ ουτε κι εγω το θελω...αλλα τι κανουμε? Βοηθειστε please...

 

Τι σημαινει "οχι καμια ειδους τιμωρια"? Εφαρμοζεις τη μεθοδο της τιμωριας στην καρεκλα και τελος. Εννοειται οτι δε θα παραμελεις τη σχεση σας εξαιτιας του μωρου, αλλιως μονο η τιμωρια δε θα εχει αποτελεσμα μακροπροθεσμα.

[Franklin]

 

Μαρία μου κατ αρχην να διευκρινισω οτι εργαζομαι και τα πρωινα τα παιδια τα "προσεχει" μια κοπελα η οποια δεν τις απασχολει καθολου ειναι 160 κιλα και το μονο που κανει ειναι να μιλαει ολη την ωρα στο τηλεφωνο και να τα επιβλεπει αραχτη απο τον καναπε μη χτυπησουν...

 

 

Συγγνώμη αλλα γιατί την κρατάς ακόμα ;;;

 

Γιατι την εχω ζησει απο κοντα με τα παιδια για αρκετους μηνες ημουν κι εγω στο σπιτι λογω προβληματος υγειας και ειδα οτι τα νοιαζεται. Επισης μενει στην παραδιπλα πολυκατοικια και ειναι σιγουρη...ενω οσα κοριτσακια με ορεξη μεν για παιχνιδι με τα παιδια εχω ρωτησει οταν τις πιεσω στο θεμα "μονιμοτητας" παραδεχονται οτι παραλληλα θα ψαχνουν και δουλεια σε παιδικο....

 

Δεν θελω να ξυπνησω ενα πρωι και να μην υπαρχει ανθρωπος να κρατησει τα παιδια...

 

Τουλαχιστον ξερω οτι καθε μα καθε πρωι ο κοσμος να γυρισει αναποδα θα ειναι εδω στις 7.00 ακριβως...

 

Φοβαμαι ν αλλαξω νταντα....

[Μαρια Στυλιανακη]

ίσως οι κοπέλες που είδες να μην ήταν αρκετές και απελπίστηκες γρήγορα ?

συνήθως είναι απαραίτητο να δείς γύρω στις 10- 20 τουλάχιστον για να έχεις και καλή εικόνα... ξέρω δεν είναι εύκολο και απαιτεί χρόνο, αλλά αξίζει....

 

δεν θα συμφωνούσα σε αυτή την ηλικία με την καρέκλα, δεν νομίζω ότι αυτή η μέθοδος μπορείς να την κανεις εύκολα και σωστά χωρίς καθοδήγηση απο παιδαγωγό, χωρίς να γίνεις λίγο εκφοβιστικός ή βίαιος.

με κίνδυνο να έχεις ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα... ο στόχος δεν είναι να οριοθετηθέί ένα παιδί με φόβο, ή με απειλή, αλλά με κατανόηση της επίπτωσης χωρίς άλλη συναισθηματική φόρτιση.

 

επισης πολύ σημαντικό, ο θυμός του γονιού,(που σίγουρα υπάρχει δικαιολογημένα) εκείνη τη στιγμή πρέπει να εκτονωθεί σε άλλο σημείο όχι προς το παιδί. το παιδί είναι παιδί, κάνει ότι μπορεί ότι του κατέβει, ότι υπάρχει μπροστά του, και διασκεδάζει με αυτό.

το κάνει επειδή ίσως εκείνη τη στιγμή δεν είχε κάτι άλλο διασκεδαστικό να κάνει το οποίο θα έπερνε την προσοχή του γονέα.

γιατί να τιμωρηθεί για αυτό...

 

δεν ξέρει τι είναι τα κακά και το αν είναι επικίνδυνα! στα μάτια του τα κακά είναι κάτι πολύ αξιοπερίεργο και ίσως αστείο! όπως η λάσπη πχ, αλλά για την λάσπη η μαμά δεν θα κάνει έτσι! θα κάνει όμως σαν τρελλή με τα κακά! ουάου!

ο στόχος της σκέψης δεν είναι να τσαντίσει τον γονέα φυσικά!!! είναι να πάρει την μεγιστη εγγύτητα απο αυτή την άντίδραση = την προσοχή και ενασχόληση του γονεά με οποιονδήποτε τρόπο,

και η ενασχόληση του ο γονέας να το βάλει στην καρέκλα

θα είναι 100% επίσης αστεία για το παιδί ακόμα και αν ο γονιός είναι θυμωμένος.

και εκεί πάλι ο γονιός θα θυμώσει ακόμα περισσότερο βλέποντας ότι ακόμα και αυτό το βρίσκει αστείο το παιδί,

άρα πάλι με αμφισβητεί, ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΘΥΜΩΣΩ, και εκεί πλέον τα πνεύματα οξύνονται επιπλέον!.

 

αυτός είναι ο φαύλος κύκλος που συμβαίνει σε αρκετούς απο όσα ξέρω απο καθημερινή επαφή με γονείς.

 

το πιο αφοπλιστικό, είναι να ρωτήσεις εκείνη τη στιγμή ένα παιδί (και τον εαυτό σου)

 

"χμμμμμμμμμμμμμμ.... το κάνεις αυτό,... επειδή με αγαπάς?.... " με απόλυτη ειλικρίνεια...και γλυκό τόνο στην φωνή.

 

ρώτησα μια φορά μεγαλύτερα κορίτσια (5-9 ετών!) αυτό το πράγμα όταν είχαν αποθρασυνθεί εντελώς και μου πέταγαν χαρτοπολτό, όχι πολύ αλλά το πέταγαν προς τη κατεύθυνσή μου! συνειδητοποίησα ότι αντιδρούσα μέχρι εκείνη τη στιγμή υπερβολικά και είχα θυμώσει, ήθελα να τους φωνάξω, ήμουν κ κουρασμένη και δεν καταλάβαινα γιατί το κάνουν! (μιας και την προηγούμενη φορά πάλι είχαν κάνει διάφορες αταξίες και με είχαν φτάσει στο αμήν και με το καλό δεν είχε πιάσει τίποτα)

μέχρι εκείνη τη στιγμή, δηλαδή δεν έβλεπα ότι ήταν κάτι που έκαναν επειδή αισθανόντουσαν ελεύθερα μαζί μου και ότι βρίσκονται σε ένα προστατευμένο μέρος όπου δεν αισθάνονται φόβο.

συγκρατηθηκα όμως και τις ρώτησα αυτό πιο πάνω.

 

με αυτό που τους είπα κατάλαβαν ότι αυτό που έκαναν δεν μου άρεσε (πήρα λίγο στεναχωρημένο και απελπισμένο βλέμμα), απάντησαν ΝΑΙ στην ερώτηση πιο πάνω,

απο εκείνη την ημέρα δεν ξανάκαναν καποια αταξία, και η μία μάλιστα ερχόταν και την έπαιρνα κάθε μέρα αγκαλιά. Βρήκαν άλλο τρόπο να παίρνουν αυτή την προσοχή που ήθελαν και κατάλαβαν μια χαρά οτι αυτό που έκαναν ήταν ανούσιο!

 

δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω την θέση μου εκπέμποντας φόβο και επιβολή κανόνων. αντιθέτως, έμαθαν να υπολογίζουν το συναίσθημα του άλλου εκείνη τη στιγμή, αλλά και το δικό τους συναίσθημα ( η μία ήθελε στην πραγματικότητα αγκαλιές!)

δεν λέω ότι σε ένα μικρότερο παιδί αυτό θα συμβεί τόσο στιγμιαία και με μία φορά, αλλά θα συμβεί, με πιο μακρόχρονη προσπάθεια, και όχι απαραίτητα αυτή την φράση με την μορφή ερώτησης.

(γιατί κατά πάσα πιθανότητα θα απαντήσει "όχι" για να πειράξει το γονιό ανάλογα με το ύφος στο οποίο ρωτάς κιόλας ε?)

 

τα παιδιά αυτά τα πράγματα, τις συνειδητές αταξίες , τα κάνουν για να πάρουν αυτό το πράγμα. ΑΓΑΠΗ κ ΑΠΟΔΟΧΗ... ανεξαρτήτως ηλικίας....

 

δοκιμάστε το μια φορά.

 

η ουσία της τιμωρίας πάντως είναι ο στόχος.

στόχος είναι να μάθουν κάτι τα παιδιά απο αυτό που έκαναν δεν ήταν επιθυμητό σωστό, ασφαλές.

πιστεύω τιμωρία πρεπει να μπαίνει σε κάτι όταν εχει συμφωνηθεί κάτι απο κοινού και αυτό αθετείται,.. όχι όταν υπάρχει κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά. και όταν υπάρχει απο πρίν

η περιγραφή του ποιά θα είναι η τιμωρία εάν δεν τηρηθεί η συμφωνία καθώς και

ποια θα έιναι και η επιβράβευση, αν τηρηθεί η συμφωνία.

 

αλλά όχι τιμωρία την πρώτη φορά που κάνει κάτι ένα παιδί, και δεν εχει προυπάρξει συνεννόηση για κάτι τέτοιο.

 

πάντως, στην ηλικία των δυόμισυ οι συνειδητές αταξίες αρχίζουν στο φόρτε και στα πιο τρελλά πράγματα, καποιες φορές και επικίνδυνα.

τα μάτια καποιου πρέπει να είναι δεκατέσσερα,

 

και η παιδαγωγός όσο και να τα νοιαζεται, εάν λόγω σωματικής δυσκολίας δεν μπορεί να έχει όλη την προσοχή της στραμμένη στο παιδάκι αυτό,

δεν μπορεί να σου διασφαλίσει την ασφάλειά του αλλά και την συναισθηματική του κάλυψη.

 

αρκετά συχνά άτομα που δεν μπορούν να ασχοληθούν με έναν πιο ενεργητικό τρόπο, θα χρησιμοποιήσουν εκφοβισμό σαν έσχατη λύση.

 

ποιά ειναι η τακτική της νταντάς σε αυτό?

ρώτα την να σου πει τι ακριβώς λέει κατα λέξη, πες τι θα έλεγε και αν της έχει συμβεί.

περιέγραψέ της το σκηνικό με την πάνα και αν το κάνουν αυτό την ημέρα.

 

υπάρχει περιπτωση πχ όλη την ημέρα να είναι πολύ προσεκτική η μεγάλη για να προσέχει εξαιτίας αυστηρών κανόνων της νταντάς και όταν σε βλεπει εσένα να ξεσαλώνει?

 

αυτό, υπάρχει κατα κάποιο τρόπο όταν τα παιδιά πηγαίνουν παιδικό σταθμό, (και δημοτικό... ) εξαιτίας των πολλών ωρών στις οποίες είναι απαραίτητο να ακολουθούν κανόνες ή να συγκεντρώνονται περισσότερο απο όσο μπορούν.

 

για αυτό πάντα συνεννόηση για τους κανόνες, με προσοχή να μην υπάρχουν διαρκώς κανόνες να υπάρχουν δηλαδη στιγμές όπου να μπορούν να ξεσαλώσουν σωματικά (πολύ σημαντικό αυτό, χοροπηδητά πέταγμα μπάλες μπαλόνια μαξιλάρια κτλ) αλλά και νοητικά (δημιουργική απασχόληση με δραστηριότητα χωρίς ένα και συγκεκριμένο μόνο στόχο, πχ πηλός ζυμάρι ανακατέματα κτλ),

να υπάρχουν δηλαδή τέτοια "διαλειματάκια"..

 

σόρρυ για την επεξεργασία κατι γινεται με τη συνδεση και μου τα εχει κανει μπάχαλο, έγινε και μεγάλο το πόστ

[Afroditi D]

σωστο το κειμενο, Afroditi D, αλλα μάλλον δεν αφορά περίπτωση 'κρισης΄σαν αυτη που περιεγραψε η Franklin...

Υπάρχουν φορες που δεν εχουμε περιθώρια να παμε by the book...

 

Συμφωνώ δεν μπορούμε να πηγαίνουμε πάντα by the book , αλλά πιστεύω πως κάθε παιδί έχει τον δικό του χαρακτήρα και την δική του συμπεριφορά , όπως και κάθε γονέας - μητέρα , γι'αυτους τους λόγους εγω προσωπικά δεν θα μπορούσα να προτείνω κάτι συγκεκριμένο , όυτε να πώ τι θα έκανα εγω με το δικό μου παιδί...

 

 

Μαρία Στυλ. σε ευχαριστούμε !

[alvadi]

Ααααχχχχ franklin έχεις την άμεση συμπαράσταση μου!

 

Δεν μπορείς να φανταστείς τι περνάω στο σπίτι. Και από την μία λέω Μαρία ηρέμησε και κρατήσου και από την άλλη μου 'ρχεται να σηκωθώ να φύγω!

 

Η Αλκμήνη (η μεγάλη της παρέας) δέρνει τον Βασίλη. Ο Βασίλης το μονο που μπορεί να κάνει για να το ανταποδώσει είναι το δάγκωμα και το τράβηγμα των μαλλιών. Στο τέλος αλληλοξεμαλιάζονται και η Δήμητρα χτυπάει παλαμάκια.

 

Όταν η Αλκμήνη διαβάζει μαζί μου ο Βασίλης πλακώνει τη Δήμητρα, τη πιάνει από το λαιμο, τη ρίχνει κάτω ενώ είναι όρθια.

 

Τις τελευταίες ημέρες (λογω του μπαμπά ) δεν έχω καμμία όρεξη να φωνάξω (πριν το έκανα) ή να τη μαλώσω (και αυτό το έκανα) και μπορώ να πω ότι περνάω την πιο ήρεμη φάση της ζωής μου -τα κοιτάω απαθέστατη-.

 

Συζητάμε λοιπόν με την Αλκμήνη και πάντα καταλήγουμε στο "Ναι μαμά, έχεις δίκιο, θα δεις τι καλό κορίτσι θα γίνω..." την επόμενη ημέρα τα ίδια..

 

Μιλάω με τον Βασίλη, κατεβαίνω στο υψος του του μιλάω ήρεμα, τον βάζω τιμωρία (Δεν θα παίξεις με το συγκεκριμένο αυτοκινητάκι για 5 λεπτά), μετά από λίγο πάλι τα ίδια.....

 

Γενικώς τα 2 πρώτα ειναι πολύ ζωηρά. Η Αλκμήνη ήταν ανέκαθεν (από μωρό) ούτε σε καρότσι κάθησε, όταν πηγαίναμε σε μαγαζιά για ψώνια την κυνηγούσα έμπαινε μεσα στις βιτρίνες και πολλά πολλά άλλα. Ο Βασιλάκης μου τώρα τελευταία ζωήρεψε πάρα πολύ.....

 

Είναι θέμα ορίων. Δεν έχω θέσει, δεν ξέρω πως να θέσω τα σωστά όρια στα παιδιά. Έχω διαβάσει θεωρία, έχω πάει σε σεμινάρια όλα ακουγονται πολύ ωραία και εφαρμόσιμα, δεν τα έχω καταφέρει όμως στην πράξη!

[nnm004]

κοριτσια ακομα και εγω με ενα μονο παιδακι προς το παρον ξερω ποσο δυσκολο ειναι να συγκρατεις συνεχεια τα νευρα . Ομως οταν μας πιανουνε τα νευρα ενα πραμα θα πρεπει αυτοματα να ερχεται στο μυαλλο , οτι ειναι μωρα παιδακια και μεχρι καποια ηλικια εχουνε το ακαταλογιστο , δεν λεω και εγω νευριαζω με τον μικρο κυριως απο κουραση βεβαια ο δικοσ μου ειναι πολυ μικρος ακομα και να φωναηξεις το μονο που θα καταφερεις ειναι να τον κανεις να κλαψει επειδη θα τρομαξει , αυτο που κανω εγω ειναι να του μιλαω και να κανει σκανταλια τον περνω και τοθ λεω "κωνσταντιντε αυτο που εκανες δεν ητανε σωστο , δεν κλαινε την ωρα του φαγητου, με αυτο που κανεις τωρα δεν εισαι καλο παιδι "και οτι αλλο μου κατεβει , αυτος με κοιταει χωρις βεβαια να καταλαβαινει τι λεω αλλα πιανει το κολπο . Αμα πιανει στον κωνσταντινο το "μπλα μπλα" που ειναι 13 μηνων , φανταστειτε ποσο θα πιασει σε ενα παιδι που καταλαβαινει τι του λες . Ενταξει ανθρωποι ειμαστε πανω αοπ ολα θα φωναξουμε καποιες φορες ειναι σιγουρο αυτο , αλλα ασ προσπαθουμε απλως να το κραταμε για τις πολυ εκτακτες περιπτωσεις .

[dora]

Τι να πω βρε παιδια... Η αληθεια ειναι οτι προσπαθω πολυ.. Δεν θελω να του φωναζω, προσπαθω να ελεγχω τα νευρα μου αλλα ειναι φορες που την γνωστη "γκαριδα" την βαζω.. Η αληθεια ειναι οτι μικρος κοκαλωνει αλλα πιανει. (δεν με εχετε ακουσει να γκαριζω αλλα εχει τυχει να κοκκαλωσω ολοκληρη καφετερια οταν μια φορα μαλωσα το παιδι μιας φιλης μου που ειχε χασει τον ελεγχο και πηγαινε και κλωτσουσε τον κοσμο σε καφετερια στις διακοπες μας.. μαζευτηκαν ολα τα πιτσιρικια στις μαναδες τους και για οσο ημουν εκει δεν κουνηθηκε κανενα.. ειμαι φριχτη εντελως)

[renik]

dora ακριβώς έτσι είμαι και εγώ!!!!Και εγώ προσπαθώ πολύ να συγκρατώ τα νεύρα μου γιατί άν ξεκινήσω τις τσιρίδες μετά δεν ελέγχομαι..προσπαθώ να του συζητάω πολύ αν και δεν τα καταφέρνω πάντα να βγάλω άκρη με την κουβέντα οπότε βάζω τις φωνές άμα τα ξανακάνει..πάντως έχω παρατηρήσει ότι αν είμαι ξεκούραστη δεν αντιδρώ τόσο υστερικά απέναντι στο παιδί όσο αν είμαι κουρασμένη και ειλικρινά σέρνομαι.Εκείνες τις ώρες προτιμώ να τον πάω δίπλα στη μαμά μου και να ξαπλώσω 1 ώρα ή να πω στον άντρα μου να τον κρατήσει 1 ώρα να κοιμηθώ εγώ.Το μόνο που προσωπικά συγκρατεί εμένα σε τέτοιες φάσεις είναι ότι ξέρω ότι αν θα τον μαλώσω μετά θα κλαίει και ειλικρινά δεν αντέχω να βλέπω τα ματάκια του γεμάτα δάκρυα, χαζομαμά ε?

[Νινεττα]

 

Μαρία μου κατ αρχην να διευκρινισω οτι εργαζομαι και τα πρωινα τα παιδια τα "προσεχει" μια κοπελα η οποια δεν τις απασχολει καθολου ειναι 160 κιλα και το μονο που κανει ειναι να μιλαει ολη την ωρα στο τηλεφωνο και να τα επιβλεπει αραχτη απο τον καναπε μη χτυπησουν...

 

 

Συγγνώμη αλλα γιατί την κρατάς ακόμα ;;;

 

Θα συμφωνήσω με την Όλγα...γιατί την κρατάς???

ναι,ναι και εγω αυτο θα ρωτουσα τωρα γιατι?

[alvadi]

Τι να πω βρε παιδια... Η αληθεια ειναι οτι προσπαθω πολυ.. Δεν θελω να του φωναζω, προσπαθω να ελεγχω τα νευρα μου αλλα ειναι φορες που την γνωστη "γκαριδα" την βαζω.. Η αληθεια ειναι οτι μικρος κοκαλωνει αλλα πιανει. (δεν με εχετε ακουσει να γκαριζω αλλα εχει τυχει να κοκκαλωσω ολοκληρη καφετερια οταν μια φορα μαλωσα το παιδι μιας φιλης μου που ειχε χασει τον ελεγχο και πηγαινε και κλωτσουσε τον κοσμο σε καφετερια στις διακοπες μας.. μαζευτηκαν ολα τα πιτσιρικια στις μαναδες τους και για οσο ημουν εκει δεν κουνηθηκε κανενα.. ειμαι φριχτη εντελως)

 

Σε θέλω μαζί μου, θα μου είσαι πολύ χρήσιμη.....